ជីវប្រវត្ដិ
ព្រះយេហូវ៉ាពង្រឹងកម្លាំងយើងទាំងគ្រាមានសង្គ្រាមទាំងគ្រាសុខសាន្ត
ផល៖ នៅខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៨៥ យើងរំភើបចិត្តណាស់! ព្រោះយើងកំពុងជិះយន្តហោះទៅបំពេញភារកិច្ចទី១របស់យើងជាសាសនទូតនៅប្រទេសលីបេរីយ៉ា ទ្វីបអាហ្វ្រិកខាងលិច។ ដំបូង ជើងហោះហើររបស់យើងត្រូវឈប់នៅប្រទេសសេណេហ្គាល់។ អានដែលជាប្រពន្ធខ្ញុំនិយាយថា៖ «មួយម៉ោងទៀត យើងនឹងទៅដល់ប្រទេសលីបេរីយ៉ាហើយ!»។ ស្រាប់តែមានសេចក្ដីជូនដំណឹងថា៖ «អ្នកដំណើរទាំងអស់ដែលទៅប្រទេសលីបេរីយ៉ាត្រូវចុះពីលើយន្តហោះ ព្រោះនៅប្រទេសលីបេរីយ៉ាកំពុងធ្វើរដ្ឋប្រហារ ដូច្នេះយើងមិនអាចចុះចតបានទេ»។ ហេតុនេះ អស់រយៈពេល១០ថ្ងៃ យើងបានស្នាក់នៅជាមួយសាសនទូតផ្សេងទៀតនៅប្រទេសសេណេហ្គាល់។ យើងបានស្ដាប់ព័ត៌មានអំពីប្រទេសលីបេរីយ៉ា ថាមានឡានដឹកសាកសពទាំងគរៗ និងមានបម្រាមគោចរយ៉ាងតឹងរ៉ឹង។ បើអ្នកណាបំពាន អ្នកនោះនឹងត្រូវបាញ់សម្លាប់ចោលតែម្ដង។
អាន៖ យើងមិនមែនជាមនុស្សចូលចិត្តផ្សងគ្រោះថ្នាក់ទេ។ តាំងពីក្មេងមក ខ្ញុំឆាប់តក់ស្លុត សូម្បីតែពេលឆ្លងថ្នល់ ក៏ខ្ញុំភ័យដែរ! យ៉ាងណាក៏ដោយ យើងតាំងចិត្តទៅបំពេញភារកិច្ចរបស់យើង។
ផល៖ ខ្ញុំនិងអានធំឡើងក្នុងតំបន់តែមួយ គឺនៅភាគខាងលិចប្រទេសអង់គ្លេស។ ឪពុកម្ដាយខ្ញុំនិងម្ដាយរបស់អានតែងតែលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយ។ ដូច្នេះ ក្រោយចប់វិទ្យាល័យភ្លាម យើងក៏ចាប់ផ្ដើមត្រួសត្រាយតែម្ដង។ ពួកគាត់គាំទ្រយើងយ៉ាងពេញទំហឹងឲ្យចាប់យកអាជីពជាអ្នកបម្រើពេញពេល។ ពេលអាយុ១៩ឆ្នាំ ខ្ញុំមានឯកសិទ្ធិបម្រើនៅបេតអែល។ ក្រោយរៀបការនៅឆ្នាំ១៩៨២ អានក៏បម្រើនៅបេតអែលជាមួយខ្ញុំដែរ។
ការបញ្ចប់វគ្គសិក្សាសាលាគីលាត នៅថ្ងៃទី៨ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៨៥
អាន៖ យើងស្រឡាញ់បេតអែល តែយើងក៏ចង់បម្រើនៅកន្លែងដែលមានសេចក្ដីត្រូវការអ្នកផ្សាយច្រើនជាងដែរ។ នៅបេតអែល យើងរួមការងារជាមួយបងប្អូនដែលធ្លាប់បម្រើជាសាសនទូត ហើយគំរូនិងបទពិសោធន៍របស់ពួកគាត់ជំរុញចិត្តយើងឲ្យចង់ធ្វើជាសាសនទូតដូចពួកគាត់។ ជារៀងរាល់យប់ យើងអធិដ្ឋានយ៉ាងចំៗពីរឿងនេះអស់បីឆ្នាំ។ លុះមកដល់ឆ្នាំ១៩៨៥ យើងរំភើបចិត្តខ្លាំងណាស់ ដោយសារយើងបានទទួលការអញ្ជើញឲ្យចូលសាលាគីលាតជំនាន់ទី៧៩។ ក្រោយចប់សាលា យើងបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅប្រទេសលីបេរីយ៉ា ទ្វីបអាហ្វ្រិកខាងលិច។
យើងទទួលកម្លាំងចិត្តពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់បងប្អូន
ផល៖ យើងបានជិះយន្តហោះជើងដំបូងពេលគេបើកឲ្យទៅប្រទេសលីបេរីយ៉ា។ ពេលទៅដល់ទីនោះ យើងឃើញមនុស្សរស់នៅដោយការភ័យខ្លាច ហើយនៅតែមានបម្រាមគោចរ។ គ្រាន់តែឮសំឡេងឡានសារ៉ែន ក៏ធ្វើឲ្យមនុស្សភ័យឆោឡោរត់ចែកជើងគ្នាដែរ។ ដូច្នេះរាល់យប់ យើងពីរនាក់អានចម្រៀងសរសើរព្រះជាមួយគ្នាដើម្បីកុំឲ្យយើងភ័យខ្លាចដូចពួកគេ។ ទោះជាស្ថានភាពប្រទេសនោះពិបាកខ្លាំងក៏ដោយ យើងស្រឡាញ់ភារកិច្ចរបស់យើងណាស់។ អានចេញទៅផ្សព្វផ្សាយរាល់ថ្ងៃ ឯខ្ញុំវិញធ្វើការនៅបេតអែលជាមួយបងប្រុសឈ្មោះចន ឆេរូក។ a ខ្ញុំរៀនច្រើនពីគាត់ ដោយសារគាត់រស់នៅប្រទេសលីបេរីយ៉ាយូរហើយ ដូច្នេះគាត់ស្គាល់ច្បាស់អំពីស្ថានភាពនិងការពិបាករបស់បងប្អូន។
អាន៖ ភ្លាមៗ យើងជាប់ចិត្តនឹងភារកិច្ចរបស់យើង ដោយសារបងប្អូននៅទីនោះកក់ក្ដៅ រាក់ទាក់ និងស្មោះត្រង់។ យើងស្រឡាញ់ពួកគេ ហើយពួកគេជាក្រុមគ្រួសារថ្មីរបស់យើង។ ពួកគេតែងតែឲ្យយោបល់ល្អ និងលើកទឹកចិត្តយើង។ រីឯកិច្ចបម្រើផ្សាយវិញគឺអស្ចារ្យណាស់! ដឹងទេ ម្ចាស់ផ្ទះមិនសប្បាយចិត្តឡើយបើយើងប្រញាប់ចេញពីផ្ទះរបស់ពួកគេ! គ្រប់កន្លែងមនុស្សចូលចិត្តនិយាយអំពីគម្ពីរ នេះស្រួលឲ្យយើងចូលរួមសន្ទនាជាមួយពួកគេ។ បញ្ហាធំមួយរបស់យើងគឺយើងមានសិស្សគម្ពីរច្រើនពេក រហូតដល់គ្មានពេលគ្រប់គ្រាន់បង្រៀនពួកគេ។ តែវាជាបញ្ហាល្អទេ!
យើងទទួលកម្លាំងចិត្តទោះស្ថិតក្នុងការភ័យខ្លាច
បេតអែលនៅប្រទេសលីបេរីយ៉ាផ្ដល់ជំនួយដល់បងប្អូនដែលរត់គេចខ្លួន ឆ្នាំ១៩៩០
ផល៖ ក្រោយស្ងប់សង្គ្រាមអស់បួនឆ្នាំ ក្នុងឆ្នាំ១៩៨៩សង្គ្រាមស៊ីវិលក៏បានផ្ទុះឡើង។ នៅថ្ងៃទី២ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៩០ ពួកដែលធ្វើរដ្ឋប្រហារបានកាន់កាប់តំបន់ជុំវិញបេតអែល។ អស់បីខែ យើងដាច់ទំនាក់ទំនងទាំងអស់ សូម្បីតែក្រុមគ្រួសារនិងមន្ទីរចាត់ការពិភពលោក ក៏យើងមិនអាចទាក់ទងបានដែរ។ នៅពេលនោះ ប្រទេសខ្វះស្បៀងអាហារ មានអំពើហិង្សា និងការចាប់រំលោភ ហើយបញ្ហាទាំងនោះអូសបន្លាយអស់រយៈពេល១៤ឆ្នាំ។
អាន៖ សមាជិកកុលសម្ព័ន្ធខ្លះវាយសម្លាប់សមាជិកកុលសម្ព័ន្ធឯទៀត។ គ្រប់កន្លែងនៅតាមផ្លូវ ពួកទាហានស្លៀកពាក់ប្លែកៗប្រដាប់ដោយអាវុធ ហើយចូលប្លន់ផ្ទះប្រជាជនស្រេចតែចិត្ត។ ពួកគេខ្លះសម្លាប់មនុស្សដូចសម្លាប់សត្វធាតុ។ ពួកធ្វើរដ្ឋប្រហារទាំងនោះបានដាក់បារ៉ាសរាំងផ្លូវប្រជាជន ហើយពេលមានអ្នកណាឆ្លងកាត់បារ៉ាសនោះ ពួកគេសម្លាប់ចោលតែម្ដង។ ដូច្នេះ មនុស្សជាច្រើនបានត្រូវសម្លាប់ ហើយសាកសពទាំងនោះបានត្រូវគរចោល សូម្បីតែនៅក្បែរអគារបេតអែល ក៏មានសាកសពដែរ។
បងប្អូនរួមជំនឿខ្លះ រួមទាំងសាសនទូតជាទីស្រឡាញ់ពីរនាក់ ក៏បានត្រូវគេសម្លាប់ដែរ។ ពួកធ្វើរដ្ឋប្រហារឲ្យតែឃើញមនុស្សពីកុលសម្ព័ន្ធណាដែលពួកគេស្អប់ នោះពួកគេនឹងសម្លាប់ចោលជាមិនខាន។ ដូច្នេះ បងប្អូនយើងបានប្រថុយជីវិតនាំបងប្អូនពីកុលសម្ព័ន្ធទាំងនោះទៅលាក់ខ្លួន។ សាសនទូតនិងបងប្អូនបេតអែលក៏ធ្វើដូចគ្នាដែរ។ ជាឧទាហរណ៍ បងប្អូនសាក្សីខ្លះបានរត់មកជ្រកកោននៅបេតអែល។ បងប្អូនមួយចំនួនគេងនៅជាន់ខាងក្រោម ឯបងប្អូនមួយចំនួនទៀតគេងនៅបន្ទប់ខាងលើជាន់ជាមួយយើង។ ក្នុងបន្ទប់យើង មានក្រុមគ្រួសារមួយដែលមានគ្នា៧នាក់។
ផល៖ រាល់ថ្ងៃ ពួកបះបោរចេះតែមកឆែកមើលបេតអែលថាពួកយើងមានលាក់មនុស្សឬអត់។ យើងមានបងប្អូនបួននាក់ចាំឃ្លាំមើល ពីរនាក់មើលពីបង្អួច ហើយពីរនាក់ទៀតទុកចាំនិយាយជាមួយពួកបះបោរនៅឯមាត់ទ្វារ។ ពួកគាត់ដាក់ម៉ូគ្នាថា បើពីរនាក់ដែលនៅចាំមាត់ទ្វារក្ដោបដៃដាក់ខាងមុខ មានន័យថាអត់អីទេ។ ប៉ុន្តែ បើពួកគាត់ទាំងពីរនាក់នោះក្រពាត់ដៃទៅខាងក្រោយ នោះមានន័យថាពួកបះបោរចង់សម្រុកចូលឆែកឆេរ។ ដូច្នេះ បងប្អូនដែលឃ្លាំមើលពីបង្អួចនឹងរត់ទៅនាំបងប្អូនឯទៀតលាក់ខ្លួន។
អាន៖ ថ្ងៃមួយ ពួកបះបោរមួយក្រុមដែលប្រដាប់ដោយកាំភ្លើងបានសម្រុកចូលបេតអែលទាំងកំរោល។ ភ្លាមនោះ ខ្ញុំក៏បាននាំបងប្អូនស្រីម្នាក់ចូលទៅក្នុងបន្ទប់ទឹក រួចចាក់សោរ ហើយខ្ញុំឲ្យគាត់ពួនក្នុងកន្លែងបង្កប់ដ៏តូចមួយដែលនៅខាងក្រោយទូ។ ពួកបះបោរទាំងនោះបានមកដល់ជាន់ខាងលើ ហើយគោះទ្វារបន្ទប់ក្ឌាំងៗ។ ពេលនោះ ផលព្យាយាមបង្វែរដានដោយនិយាយប្រាប់ពួកគេថា៖ «ប្រពន្ធខ្ញុំកំពុងប្រើបន្ទប់ទឹក»។ ខ្ញុំគិតថាពួកបះបោរឮសំឡេងខ្ញុំរើទូឲ្យប្អូនស្រីនោះលាក់ខ្លួន ជាមូលហេតុដែលពួកគេឡើងមកជាន់ខាងលើ។ ពេលឮសំឡេងគោះទ្វារ ខ្ញុំភ័យណាស់រហូតដល់ញ័រដៃញ័រជើង ក៏ប្រញាប់ដាក់អីវ៉ែអីវ៉ាន់ចូលក្នុងទូវិញ។ រួចខ្ញុំក៏អធិដ្ឋានក្នុងចិត្តសុំព្រះយេហូវ៉ាឲ្យជួយ ហើយសម្រួលអារម្មណ៍មុននឹងបើកទ្វារ។ ពេលបើកទ្វារទៅ ខ្ញុំក៏និយាយរាក់ទាក់ពួកគេធម្មតា។ ពួកគេម្នាក់បានរុញខ្ញុំចេញ ហើយដើរទៅកាយអីវ៉ាន់ទាំងអស់ចេញពីក្នុងទូ តែមិនឃើញអ្វីសោះ។ ដូច្នេះ ពួកគេក៏ទៅឆែកបន្ទប់ឯទៀត និងបន្ទប់ដែលជាប់ដំបូល។ ប៉ុន្តែ ពួកគេនៅតែរកមិនឃើញអ្នកណាម្នាក់ឡើយ។
សេចក្ដីពិតបន្តភ្លឺឡើង
ផល៖ អស់ជាច្រើនខែ ពួកយើងអស់ស្បៀងអាហារ តែយើងមិនដែលខ្វះអាហារដែលជាសេចក្ដីបង្រៀនពីព្រះទេ។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ យើងតែងតែទទួលអាហារពីព្រះជានិច្ចតាមរយៈការគោរពប្រណិប័តន៍ពេលព្រឹកនៅបេតអែល។ យើងពិតជាមានអំណរគុណខ្លាំងណាស់ ពីព្រោះនោះបានផ្ដល់កម្លាំងចិត្តឲ្យយើងស៊ូទ្រាំ។
ពេលអស់ទឹកអស់អាហារ យើងត្រូវបង្ខំខ្លួនចេញទៅរកស្បៀងនៅខាងក្រៅ តែនោះមានន័យថាយើងមិនអាចការពារបងប្អូនដែលលាក់ខ្លួនក្នុងអគារបេតអែលបានទេ។ ច្រើនដង ព្រះយេហូវ៉ាផ្ដល់អ្វីដែលយើងត្រូវការនៅចំពេលត្រឹមត្រូវនិងតាមរបៀបដ៏អស្ចារ្យ។ ព្រះយេហូវ៉ារមែងមើលថែយើង ហើយជួយយើងឲ្យមានចិត្តស្ងប់។
ទោះជាស្ថានភាពប្រទេសនោះកាន់តែងងឹត តែសេចក្ដីពិតកាន់តែភ្លឺឡើង។ ពិតមែនថាបងប្អូនជាច្រើនត្រូវរត់គេចខ្លួនម្ដងហើយម្ដងទៀត តែពួកគាត់នៅតែរក្សាជំនឿមាំមួននិងមានចិត្តស្ងប់ជានិច្ច។ បងប្អូនខ្លះនិយាយថាការស៊ូទ្រាំនឹងស្ថានភាពដ៏ពិបាកទាំងនេះប្រៀបដូចជាការត្រៀមខ្លួនសម្រាប់គ្រាទុក្ខវេទនាជាខ្លាំង។ ពួកអ្នកចាស់ទុំនិងបងប្អូនវ័យក្មេងមានចិត្តក្លាហានណាស់ ដោយរកគ្រប់មធ្យោបាយដើម្បីជួយបងប្អូន។ ពេលបងប្អូនរត់ភៀសខ្លួនដល់កន្លែងណា ពួកគាត់ជួយគ្នា ហើយផ្សព្វផ្សាយនៅកន្លែងនោះ។ ពួកគាត់ប្រមូលស្លឹកឈើយកមកប្រក់ធ្វើដំបូលសម្រាប់កិច្ចប្រជុំ។ ទោះជាស្ថានភាពរបស់បងប្អូនយើងប្រៀបដូចជាលិចទូកកណ្ដាលទន្លេក្ដី ពួកគាត់នៅតែមានកិច្ចប្រជុំនិងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយដែលប្រៀបដូចជាទូកសង្គ្រោះ នេះផ្ដល់កម្លាំងនិងសេចក្ដីសង្ឃឹមដល់យើង។ ពេលយើងទៅចែកអាហារនិងសម្ភារៈដល់បងប្អូននៅទីនោះ ពួកគាត់ច្រើនតែសុំកាតាបសម្រាប់ផ្សព្វផ្សាយជាជាងសុំសម្លៀកបំពាក់។ ឃើញដូច្នេះ យើងរំជួលចិត្តណាស់! មនុស្សជាច្រើនដែលជួបរឿងខ្លោចផ្សាក្នុងសង្គ្រាម ចង់ស្ដាប់ដំណឹងល្អ។ មនុស្សទាំងនោះកោតស្ងើចជាខ្លាំងពេលឃើញសាក្សីជួយយកអាសាគ្នានិងពោរពេញដោយក្ដីស្រឡាញ់។ ពួកសាក្សីប្រៀបដូចជាពន្លឺនៅក្នុងភាពងងឹត។ (ម៉ាថ. ៥:១៤-១៦) សូម្បីតែអ្នកខ្លះដែលនៅក្នុងក្រុមធ្វើរដ្ឋប្រហារ ក៏ព្រមទទួលយកសេចក្ដីពិតដែរ ដោយសារចិត្តខ្នះខ្នែងរបស់បងប្អូនយើង។
យើងទទួលកម្លាំងចិត្តទោះជាត្រូវចាកចេញពីបងប្អូន
ផល៖ ជួនកាល យើងត្រូវចាកចេញពីប្រទេសលីបេរីយ៉ា។ បីដងយើងចេញទៅរយៈពេលខ្លី ហើយពីរដងទៀតយើងចេញទៅអស់មួយឆ្នាំពេញ។ បងស្រីម្នាក់ជាសាសនទូតនិយាយថា៖ «នៅសាលាគីលាត យើងបានរៀនថាពេលយើងទទួលភារកិច្ចទៅកន្លែងណា យើងត្រូវស្រឡាញ់បងប្អូននៅទីនោះឲ្យអស់ពីចិត្ត ហើយយើងបានធ្វើដូច្នេះមែន។ ហេតុនេះ ពេលយើងចាកចេញពីបងប្អូនក្នុងស្ថានភាពបែបនោះ គឺប្រៀបដូចជាគេហែកបេះដូងយើង»។ ពាក្យសម្ដីរបស់គាត់ពិតជាត្រូវនឹងអារម្មណ៍របស់យើងណាស់។ ប៉ុន្តែ យើងសប្បាយចិត្តដែលយើងនៅតែអាចគាំទ្រកិច្ចផ្សព្វផ្សាយរបស់បងប្អូនយើងនៅប្រទេសលីបេរីយ៉ា ទោះជាយើងមិនបាននៅជាមួយពួកគេផ្ទាល់ក៏ដោយ។
យើងសប្បាយចិត្តត្រឡប់ទៅប្រទេសលីបេរីយ៉ាវិញ ឆ្នាំ១៩៩៧
អាន៖ នៅខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៩៦ យើងបួននាក់បានជិះឡានចេញពីបេតអែលដើម្បីទៅកន្លែងដែលមានសុវត្ថិភាពជាង គឺមានចម្ងាយ១៦គីឡូម៉ែត្រពីបេតអែល។ ក្នុងឡាននោះមានឯកសារសំខាន់អំពីកិច្ចបម្រើនៅប្រទេសលីបេរីយ៉ា។ ស្រាប់តែភ្លាមនោះមានការវាយប្រហារកើតឡើង។ ជនបះបោរមួយក្រុមបានបាញ់កាំភ្លើងឡើងទៅលើដើម្បីឃាត់ឡានយើង។ ពួកគេបានទាញយើងបីនាក់ចេញពីឡាន ហើយបើកឡានចេញទៅទាំងមានផលនៅក្នុងនោះ។ ឃើញដូច្នេះ យើងស្រឡាំងកាំងជាខ្លាំង។ រំពេចនោះ យើងឃើញផលដើរត្រឡប់មកវិញទាំងមានឈាមហូរជោកក្បាល។ ប៉ុន្តែ យើងឆ្ងល់ថាម៉េចបានជាគាត់អាចដើរមកវិញបាន ព្រោះដំបូងយើងគិតថាពួកគេមុខជាបាញ់សម្លាប់គាត់ហើយ។ តាមពិតពួកគេគ្រាន់តែវាយគាត់ ហើយរុញគាត់ចេញពីឡាន។ យើងពិតជាសប្បាយចិត្តណាស់ដែលគាត់មិនមានរបួសធ្ងន់ធ្ងរ។
នៅជិតនោះ យើងឃើញឡានយោធាមួយគ្រឿងដែលមានមនុស្សជិះពេញ ហើយពួកគេសុទ្ធតែមានទឹកមុខភ័យខ្លាច។ ពេលឡាននោះប្រុងនឹងចេញ យើងក៏សម្រេចចិត្តឡើងឡាននោះដែរ តែដោយសារគ្មានកន្លែងអង្គុយ យើងត្រូវឈរតោងឡាននោះ។ អ្នកបើកបរបើកលឿនដូចហោះ យើងស្ទើរតែធ្លាក់ពីលើឡាន។ យើងស្រែកសុំឲ្យគាត់ឈប់ តែគាត់មិនហ៊ានឈប់ទេ។ ដូច្នេះ យើងត្រូវស្រវេស្រវាតោងនេះតោងនោះរហូតដល់កន្លែងដែលឡានឈប់។ ពេលចុះពីឡាន យើងហត់ខ្លាំងណាស់ ឯខ្លួនប្រាណយើងញ័រសព្វកន្លែង។
ផល៖ ខ្លួនប្រាណយើងប្រឡាក់សុទ្ធតែដី សូម្បីតែខោអាវក៏រហែកដែរ។ ពេលនោះយើងមើលមុខគ្នា ហើយឆ្ងល់ថាយើងអាចរួចជីវិតមកបានយ៉ាងម៉េច។ ក្រោយមក យើងក៏ស្នាក់នៅកណ្ដាលវាលក្បែរឧទ្ធម្ភាគចក្រមួយគ្រឿងដែលមានស្នាមបាញ់ដោយគ្រាប់កាំភ្លើងស្ទើរតែសុសសាច់។ លុះស្អែកឡើង យើងធ្វើដំណើរតាមឧទ្ធម្ភាគចក្រនោះទៅកាន់ប្រទេសសៀរ៉ាឡេអូន។ យើងត្រេកអរពន់ពេកដែលយើងនៅរស់ តែយើងព្រួយបារម្ភជាខ្លាំងដល់សុខទុក្ខរបស់បងប្អូននៅប្រទេសលីបេរីយ៉ា។
ព្រះយេហូវ៉ាពង្រឹងកម្លាំងយើងឲ្យស៊ូទ្រាំការពិបាកផ្សេងទៀត
អាន៖ យើងមកដល់បេតអែលនៅក្រុងហ្វ្រីថោនប្រទេសសៀរ៉ាឡេអូនដោយសុវត្ថិភាព។ បងប្អូននៅទីនោះមើលថែយើងយ៉ាងល្អ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមមានជំងឺម្យ៉ាង (flashbacks) គឺខ្ញុំចេះតែនឹកឃើញព្រឹត្តិការណ៍ដ៏គួរឲ្យរន្ធត់នៅអតីតកាល សូម្បីតែពេលថ្ងៃខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាអ្វីដែលនៅជុំវិញខ្ញុំហាក់ដូចជាមិនមែនជាការពិត ប្រៀបដូចជាខ្ញុំកំពុងយល់សប្ដិ ហើយភ័យខ្លាចជាប់ជានិច្ចថាគ្រោះថ្នាក់ហាក់ដូចជានៅជិតខ្លួន។ រីឯពេលយប់វិញ ខ្ញុំស្រាប់តែគេងភ្ញាក់ៗ បែកញើស ញ័រខ្លួន ហើយមានអារម្មណ៍ថារឿងអាក្រក់ជិតកើតឡើងចំពោះខ្ញុំ។ នេះធ្វើឲ្យខ្ញុំពិបាកដកដង្ហើមខ្លាំងណាស់។ រាល់ដងដែលខ្ញុំមានប្រតិកម្មបែបនោះ ផលឱបខ្ញុំ ហើយអធិដ្ឋានជាមួយគ្នា។ យើងច្រៀងចម្រៀងរាជាណាចក្រ រហូតដល់ខ្ញុំបាត់ញ័រ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំមិនអាចបន្តធ្វើជាសាសនទូតទៀតទេ ព្រោះខ្ញុំមិនអាចគ្រប់គ្រងសតិរបស់ខ្លួនបានឡើយ។
ខ្ញុំមិនដែលភ្លេចព្រឹត្តិការណ៍ដែលកើតឡើងបន្ទាប់ទេ។ នៅសប្តាហ៍នោះឯង យើងបានទទួលទស្សនាវដ្ដីពីរក្បាល។ មួយជាទស្សនាវដ្ដីភ្ញាក់រឭក! ចេញនៅថ្ងៃទី៨ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៩៦ ក្នុងនោះមានអត្ថបទមួយចំណងជើងថា«វិធីយកឈ្នះការភ័យតក់ស្លុត»។ ពេលអានអត្ថបទនោះ ទើបខ្ញុំយល់មូលហេតុដែលខ្ញុំមានអាការបែបនេះ។ មួយទៀតជាទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ចេញនៅថ្ងៃទី១៥ ខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៩៦ ហើយក្នុងទស្សនាវដ្ដីនោះមានអត្ថបទមួយចំណងជើងថា«តើពួកគេទទួលកម្លាំងមកពីណា?»។ អត្ថបទនោះមានរូបភាពមេអំបៅបាក់ស្លាបម្ខាង ហើយអត្ថបទនោះពន្យល់ថា ទោះជាមេអំបៅបាក់ស្លាបម្ខាងក្ដី វានៅតែអាចពាំចំណីហើយហោះហើរបាន។ ស្រដៀងគ្នាដែរ ទោះជាយើងរងការឈឺចាប់ដែលមកពីអតីតកាលមិនល្អក្ដី យើងនៅតែអាចជួយអ្នកឯទៀតបានដោយមានជំនួយពីឫទ្ធានុភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ តាមរយៈអត្ថបទទាំងនេះ ព្រះយេហូវ៉ាផ្ដល់កម្លាំងឲ្យខ្ញុំនៅចំពេលដែលខ្ញុំត្រូវការ។ (ម៉ាថ. ២៤:៤៥) ខ្ញុំសិក្សាអត្ថបទមួយចំនួនទៀតដែលរៀបរាប់អំពីរឿងនោះ ហើយចងក្រងជាសៀវភៅមួយក្បាល។ អត្ថបទទាំងនោះជួយខ្ញុំច្រើនណាស់។ យូរៗទៅ អារម្មណ៍ឈឺចាប់និងភ័យខ្លាចដែលខ្ញុំមានពីអនុស្សាវរីយ៍មិនល្អក៏រលាយបាត់។
ព្រះយេហូវ៉ាផ្ដល់កម្លាំងឲ្យយើងសម្រាប់ភារកិច្ចថ្មី
ផល៖ រាល់ដងដែលយើងត្រឡប់ទៅប្រទេសលីបេរីយ៉ាវិញ យើងសប្បាយចិត្តណាស់។ គិតត្រឹមចុងឆ្នាំ២០០៤ យើងបម្រើនៅប្រទេសនោះអស់ជិត២០ឆ្នាំ។ ប្រទេសនោះលែងមានសង្គ្រាមទៀត។ ពេលនោះការិយាល័យសាខាមានគម្រោងសាងសង់ផ្សេងៗ តែភ្លាមៗយើងក៏ត្រូវផ្លាស់ឲ្យទៅបំពេញភារកិច្ចថ្មី។
នេះជាការពិបាកដ៏ធំមួយសម្រាប់យើង ពីព្រោះយើងមានមនោសញ្ចេតនាយ៉ាងជ្រាលជ្រៅជាមួយបងប្អូននៅប្រទេសលីបេរីយ៉ា ដូច្នេះឲ្យយើងធ្វើចិត្តម្ដេចបាន? ប៉ុន្តែ យើងបានឃើញរួចហើយអំពីរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យពរយើង កាលដែលយើងចាកចេញពីក្រុមគ្រួសារជាទីស្រឡាញ់ដើម្បីទៅសាលាគីលាត។ ពេលគិតឡើងវិញអំពីរឿងនោះ យើងក៏ព្រមទទួលយកភារកិច្ចថ្មី គឺទៅបម្រើនៅប្រទេសហ្គាណាដែលនៅជិតគ្នានឹងប្រទេសលីបេរីយ៉ា។
អាន៖ នៅពេលពួកខ្ញុំចាកចេញពីប្រទេសលីបេរីយ៉ា ពួកខ្ញុំយំហើយយំទៀត។ ពេលនោះ បងហ្វ្រេងដែលជាបងប្រុសវ័យចាស់និងប្រកបដោយប្រាជ្ញា បាននិយាយពាក្យដែលធ្វើឲ្យពួកខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើល។ គាត់និយាយថា៖ «ប្អូនទាំងពីរត្រូវបំភ្លេចពួកយើង!»។ រួចគាត់ពោលតទៅទៀតថា៖ «ពួកយើងដឹងថាប្អូនទាំងពីរនឹងមិនភ្លេចពួកយើងទេ តែប្អូនត្រូវដាក់ចិត្តដាក់កាយក្នុងភារកិច្ចថ្មីរបស់ប្អូន ព្រោះនេះជាភារកិច្ចមកពីព្រះយេហូវ៉ា។ ដូច្នេះ សូមមើលថែបងប្អូននៅទីនោះឲ្យបានល្អ»។ ពាក្យសម្ដីរបស់គាត់លើកទឹកចិត្តពួកខ្ញុំឲ្យត្រៀមខ្លួនមានមិត្តភក្តិថ្មី ព្រោះនៅហ្គាណាមានបងប្អូនតិចណាស់ដែលស្គាល់ពួកខ្ញុំ ហើយអ្វីៗនៅទីនោះសុទ្ធតែថ្មីសម្រាប់យើង។
ផល៖ ពេលយើងមកដល់ប្រទេសហ្គាណាមិនបានយូរប៉ុន្មាន យើងក៏ស្រឡាញ់បងប្អូននៅទីនោះ ពួកគាត់ប្រៀបដូចជាក្រុមគ្រួសារថ្មីរបស់យើង។ នៅទីនោះមានសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាច្រើននាក់! ពួកគាត់មានភក្ដីភាព និងមានជំនឿរឹងមាំ ដូច្នេះយើងបានរៀនច្រើនពីគំរូរបស់ពួកគាត់។ យើងបម្រើនៅប្រទេសហ្គាណាអស់១៣ឆ្នាំ រួចយើងបានទទួលភារកិច្ចដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលមួយទៀត។ យើងបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅបម្រើនៅការិយាល័យសាខាអាហ្វ្រិកខាងកើតក្នុងប្រទេសកេនយ៉ា។ ពិតមែនថាយើងនឹករលឹកដល់បងប្អូននៅប្រទេសហ្គាណា តែយើងក៏ឆាប់ជិតស្និទ្ធជាមួយបងប្អូនដ៏ស្មោះត្រង់នៅប្រទេសកេនយ៉ាដែរ។ ដូចនៅប្រទេសលីបេរីយ៉ានិងហ្គាណា យើងកំពុងបម្រើនៅក្នុងតំបន់ដ៏ធំដែលត្រូវការអ្នកផ្សព្វផ្សាយជាខ្លាំង។
ជាមួយមិត្តភក្តិថ្មីនៅប្រទេសកេនយ៉ា ឆ្នាំ២០២៣
នឹកគិតដល់អ្វីដែលយើងបានធ្វើ
អាន៖ អស់រាប់សិបឆ្នាំមកនេះ ខ្ញុំបានឆ្លងកាត់គ្រោះថ្នាក់និងការពិបាកជាច្រើន ដែលពេលខ្លះធ្វើឲ្យយើងភ័យតក់ស្លុត រន្ធត់ញ័រប្រាណ។ យើងមិនតម្រូវឲ្យព្រះយេហូវ៉ាធ្វើអព្ភូតហេតុការពារយើងទេ។ អ្វីទាំងនេះបានប៉ះពាល់ដល់ផ្លូវកាយនិងផ្លូវចិត្តរបស់យើង។ រាល់ដងដែលខ្ញុំឮសំឡេងបាញ់កាំភ្លើង ខ្ញុំមានអារម្មណ៍រមួលភ័យបុកពោះ ហើយដៃខ្ញុំទាំងពីរស្ពឹកអស់ហើយ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំបានរៀនឲ្យពឹងផ្អែកលើជំនួយទាំងអស់ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់ដើម្បីពង្រឹងកម្លាំងយើង រួមបញ្ចូលទាំងការគាំទ្រពីបងប្អូនរួមជំនឿដែរ។ ម្យ៉ាងទៀត ខ្ញុំឃើញថា ពេលយើងរក្សាទម្លាប់ល្អក្នុងការគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះយេហូវ៉ា នោះលោកអាចជួយយើងឲ្យបន្តបំពេញភារកិច្ចរបស់យើង។
ផល៖ ជួនកាល មានគេសួរយើងថា៖ «តើអ្នកស្រឡាញ់កន្លែងដែលអ្នកបម្រើឬទេ?»។ ពិតមែនថាយើងស្រឡាញ់កន្លែងដែលយើងបម្រើ តែអ្វីដែលយើងស្រឡាញ់ជាងនោះទៅទៀតគឺបងប្អូនរួមជំនឿ។ ទោះជាយើងមានមជ្ឈដ្ឋានខុសគ្នាក៏ដោយ យើងមានចិត្តគំនិតតែមួយ។ បើគិតពីប្រទេសវិញ ស្រស់ស្អាត តែក្រោយមកក៏អាចប្រែទៅជាកន្លែងដែលមានគ្រោះថ្នាក់ដែរ។ ដំបូងយើងគិតថា យើងបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅលើកទឹកចិត្តបងប្អូន តែតាមពិតបងប្អូនជាអ្នកលើកទឹកចិត្តយើងវិញ។
មិនថាយើងរើទៅបម្រើនៅកន្លែងណាទេ យើងមានបងប្អូនរួមជំនឿដែលជាក្រុមគ្រួសាររបស់យើងនៅគ្រប់កន្លែង នេះពិតជាអព្ភូតហេតុពីព្រះយេហូវ៉ាមែន! ដរាបណាយើងបន្តរួមចំណែកក្នុងក្រុមជំនុំដែលយើងទៅបម្រើ ដរាបនោះពួកគាត់ទៅជាក្រុមគ្រួសារនិងផ្ទះរបស់យើង។ យើងជឿជាក់ថា បើយើងបន្តពឹងផ្អែកព្រះយេហូវ៉ា នោះលោកនឹងផ្ដល់កម្លាំងឲ្យយើងតាមដែលយើងត្រូវការ។—ភី. ៤:១៣
a សូមមើលជីវប្រវត្តិរបស់បងចន ឆេរូក ក្នុងអត្ថបទចំណងជើងថា«ខ្ញុំដឹងគុណព្រះនិងគ្រិស្ត» ក្នុងទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ថ្ងៃទី១៥ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩៧៣ ជាភាសាអង់គ្លេស។
