អត្ថបទអំពីក្របទស្សនាវដ្ដី | ពេលមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ស្លាប់
តើការកើតទុក្ខជាការខុសឬ?
តើអ្នកធ្លាប់ឈឺមួយរយៈពេលឬទេ? ប្រហែលជាអ្នកបានជាសះស្បើយវិញភ្លាមៗ ហើយភ្លេចអំពីពេលដែលអ្នកឈឺ។ ប៉ុន្ដែ ការកើតទុក្ខគឺមិនដូច្នោះទេ។ ក្នុងសៀវភៅមួយរបស់វេជ្ជបណ្ឌិតម្នាក់ឈ្មោះអាឡឺន វូលហ្វែល បានប្រាប់ថា៖ «គ្មានវិធីណាដែលអាចជួយអ្នក‹ឲ្យបំភ្លេច›ទុក្ខសោកបានទេ។ ប៉ុន្ដែ កាលដែលពេលវេលាកន្លងទៅ និងមានការសម្រាលទុក្ខពីអ្នកឯទៀត នោះនឹងជួយអ្នកឲ្យរសាយទុក្ខ» (Healing a Spouse’s Grieving Heart)។
ជាឧទាហរណ៍ សូមគិតអំពីអារម្មណ៍របស់អាប្រាហាំពេលដែលប្រពន្ធរបស់គាត់ស្លាប់។ គម្ពីរចែងថា៖ «អ័ប្រាហាំ[អាប្រាហាំ]ក៏មកដើម្បី[ឬ«ចាប់ផ្ដើម»]កាន់ទុក្ខ ហើយយំសោកនឹងសពសារ៉ា»។ ពាក្យ«ចាប់ផ្ដើម»ធ្វើឲ្យយើងយល់ថា ត្រូវការពេលយូរបន្ដិចដើម្បីគាត់អាចរសាយទុក្ខបាន។ * ឧទាហរណ៍មួយទៀតគឺអំពីយ៉ាកុប គាត់បានជឿពាក្យកុហកថាកូនប្រុសរបស់គាត់ឈ្មោះយ៉ូសែបបានត្រូវសត្វព្រៃសម្លាប់ហើយ។ យ៉ាកុបបានសោកសង្រេងអស់«ជាយូរថ្ងៃ» ហើយក្រុមគ្រួសារគាត់មិនអាចសម្រាលទុក្ខគាត់បានទេ។ ទោះជាប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមកក្ដី យ៉ាកុបនៅតែមិនអាចបំភ្លេចយ៉ូសែបបាន។—លោកុប្បត្ដិ ២៣:២; ៣៧:៣៤, ៣៥; ៤២:៣៦; ៤៥:២៨, ព.ថ.
អាប្រាហាំកើតទុក្ខដោយសារ សារ៉ាដែលជាប្រពន្ធជាទីស្រឡាញ់បានស្លាប់
ដូចគ្នាដែរ នៅសព្វថ្ងៃនេះមនុស្សជាច្រើនកើតទុក្ខដោយសារមនុស្សជិតស្និទ្ធបំផុតរបស់ពួកគេបានស្លាប់។ សូមពិចារណាឧទាហរណ៍ពីរខាងក្រោមនេះ។
-
ស្ដ្រីម្នាក់ឈ្មោះហ្កេល អាយុ៦០ឆ្នាំ រៀបរាប់ថា៖ «ប្ដីរបស់ខ្ញុំឈ្មោះរ៉ូបឺត បានស្លាប់នៅថ្ងៃទី៩ ខែកក្កដា ឆ្នាំ២០០៨។ ព្រឹកដែលគាត់ជួបគ្រោះថ្នាក់ គឺជាព្រឹកដែលយើងតែងតែធ្វើអ្វីជាធម្មតា។ ក្រោយពីញ៉ាំអាហារព្រឹករួច មុនដែលគាត់ចេញទៅធ្វើការ យើងឱបគ្នា ថើប ហើយនិយាយថា‹បងស្រឡាញ់អូន›។ ទោះជា៦ឆ្នាំមកហើយ តែក្ដីឈឺចាប់មិនបានរសាយចេញពីចិត្ដរបស់ខ្ញុំទេ។ ខ្ញុំគិតថាគ្មានថ្ងៃដែលខ្ញុំអាចបំភ្លេចប្ដីរបស់ខ្ញុំបានឡើយ»។
-
បុរសម្នាក់ឈ្មោះអេធៀន អាយុ៨៤ឆ្នាំ និយាយថា៖ «ប្រពន្ធជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំបានស្លាប់អស់ជាង១៨ឆ្នាំហើយ តែខ្ញុំនៅតែនឹកនាង ហើយសោកសៅជានិច្ច។ ពេលខ្ញុំឃើញអ្វីមួយស្អាតក្នុងធម្មជាតិ ខ្ញុំក៏នឹកគិតដល់នាងភ្លាម។ ខ្ញុំគិតថាបើនាងបានឃើញអ្វីទាំងនេះដែរ មិនដឹងជានាងសប្បាយចិត្ដយ៉ាងណាទេ»។
បទពិសោធន៍ទាំងនេះបង្ហាញឲ្យឃើញច្បាស់ថា ការឈឺចាប់និងការកើតទុក្ខយូរ គឺជាអារម្មណ៍ធម្មតារបស់មនុស្សគ្រប់រូប។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មនុស្សម្នាក់ៗមានអារម្មណ៍កើតទុក្ខមិនដូចគ្នាទេ ដូច្នេះមិនមែនជាការល្អឡើយដែលយើងវិនិច្ឆ័យអ្នកឯទៀតចំពោះរបៀបដែលគាត់កើតទុក្ខដោយសាររឿងខ្លោចផ្សាណាមួយ។ ប៉ុន្ដែនៅដំណាលគ្នានោះ យើងក៏មិនគួរបន្ទោសខ្លួនឯងដែរ ការដែលយើងឃើញថាខ្លួនកើតទុក្ខហួសហេតុពេក។ តើយើងអាចធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីរសាយទុក្ខ?
^ វគ្គ 4 កូនប្រុសរបស់អាប្រាហាំឈ្មោះអ៊ីសាកក៏ធ្លាប់កើតទុក្ខយ៉ាងយូរផងដែរ។ ដូចអត្ថបទក្នុងទស្សនាវដ្ដីនេះ«ចូរយកតម្រាប់តាមជំនឿរបស់ពួកគាត់» អ៊ីសាកនៅតែសោកសៅដែលសារ៉ាជាម្ដាយរបស់គាត់បានស្លាប់ ទោះជាបីឆ្នាំបានកន្លងទៅហើយក្ដី។—លោកុប្បត្ដិ ២៤:៦៧
លោកអ្នកក៏ប្រហែលជាចូលចិត្តដែរ
ភ្ញាក់
អ្វីដែលនឹងកើតឡើង
តើអ្នកដែលកើតទុក្ខដោយសារមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ស្លាប់ ប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ឬការពិបាកណាខ្លះ?
