គម្ពីរជួយមនុស្សឲ្យកែប្រែជីវិត
ខ្ញុំជាមនុស្សខឹងងំនិងចូលចិត្ដប្រើហិង្សា
-
ឆ្នាំកំណើត: ១៩៧៤
-
ប្រទេសកំណើត: ម៉ិកស៊ីកូ
-
ប្រវត្ដិ: ក្មេងទំនើងសាហាវវ៉ៃគ្នាតាមផ្លូវ
អតីតកាលរបស់ខ្ញុំ:
ខ្ញុំកើតនៅស៊ីយូដាត ម៉ង់តេ ជាតំបន់ដ៏ស្អាតមួយក្នុងរដ្ឋតាម៉ូលីប៉ាស។ ធម្មតាអ្នករស់នៅក្រុងនោះមានចិត្ដទូលាយនិងសប្បុរស។ ប៉ុន្ដែគួរឲ្យស្តាយ ដោយសារមានពួកសង្គមងងឹតបានធ្វើឲ្យតំបន់នោះពេញទៅដោយគ្រោះថ្នាក់។
ខ្ញុំមានបងប្អូនបួននាក់ ទាំងអស់សុទ្ធតែប្រុស ហើយខ្ញុំជាកូនទី២។ ឪពុកម្ដាយខ្ញុំបានឲ្យខ្ញុំទទួលការជ្រមុជទឹកក្លាយជាសមាជិកក្នុងវិហារកាតូលិក ក្រោយមកខ្ញុំបានចូលរួមក្រុមភ្លេងនៃវិហារនោះ។ ខ្ញុំចង់ធ្វើឲ្យព្រះពេញចិត្ដ ដោយសារខ្ញុំភ័យខ្លាចថានឹងទទួលការកាត់ទោសឲ្យចូលទៅក្នុងភ្លើងនរកជារៀងរហូត។
ពេលខ្ញុំអាយុប្រាំឆ្នាំ ឪពុកខ្ញុំបានចាកចោលក្រុមគ្រួសារ។ នេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំក្រៀមក្រំចិត្ដជាខ្លាំង និងល្ហល្ហេវក្នុងចិត្ដ។ ខ្ញុំមិនអាចយល់មូលហេតុដែលឪពុកបោះបង់ពួកខ្ញុំទេ ព្រោះអីពួកខ្ញុំស្រឡាញ់គាត់ខ្លាំងណាស់។ ម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានចេញទៅធ្វើការច្រើនម៉ោងដើម្បីចិញ្ចឹមកូនទាំងបួននាក់។
ដោយសារមានស្ថានភាពដូចនោះ ខ្ញុំបានគេចសាលាទៅសេពគប់នឹងក្មេងដែលមានអាយុច្រើនជាងខ្ញុំ។ ពួកគេបង្រៀនខ្ញុំឲ្យចេះជេរប្រមាថ ចេះជក់ ចេះលួច និងចេះវាយតប់គ្នា។ ខ្ញុំចូលចិត្ដត្រួតត្រាអ្នកឯទៀត ដូច្នេះខ្ញុំក៏ហាត់វាយបុក ហាត់បោកចំបាប់ និងហាត់ប្រើអាវុធផ្សេងៗ។ ខ្ញុំក្លាយទៅជាក្មេងទំនើងដ៏សាហាវ។ ជាញឹកញយ ខ្ញុំបាញ់គ្នាជាមួយអ្នកឯទៀត ហើយជាច្រើនដងខ្ញុំរងរបួសនិងប្រឡាក់ពេញដោយឈាម ស្ទើរស្លាប់នៅតាមផ្លូវ។ ពេលម្ដាយខ្ញុំដឹងអំពីរឿងនោះ គាត់ក៏ប្រញាប់យកខ្ញុំទៅមន្ទីរពេទ្យ។ ខ្ញុំធ្វើឲ្យម្ដាយខ្ញុំពិបាកចិត្ដខ្លាំងណាស់!
ពេលខ្ញុំអាយុ១៦ឆ្នាំ មិត្ដម្នាក់ដែលខ្ញុំធ្លាប់ស្គាល់តាំងពីក្មេងបានមកលេងផ្ទះរបស់ពួកខ្ញុំ គាត់ឈ្មោះហូហេ។ គាត់ប្រាប់ពួកខ្ញុំថាគាត់ជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា ហើយថាគាត់ចង់ប្រាប់ដំណឹងដ៏សំខាន់មួយ។ គាត់ចាប់ផ្ដើមពន្យល់អំពីជំនឿរបស់គាត់ ដោយប្រើគម្ពីរបរិសុទ្ធ។ ខ្ញុំមិនធ្លាប់អានគម្ពីរទេ ខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ដែលដឹងអំពីនាមរបស់ព្រះនិងគោលបំណងរបស់លោក។ បន្ទាប់មក ហូហេស្នើសុំបង្រៀនគម្ពីរដល់ពួកខ្ញុំ ហើយពួកខ្ញុំក៏ព្រមរៀន។
វិធីដែលគម្ពីរបានជួយខ្ញុំឲ្យកែប្រែជីវិត:
ខ្ញុំពិតជាធូរស្រាលក្នុងចិត្ដណាស់ដែលបានរៀនដឹងការពិតថាគ្មានភ្លើងនរកទេ ហើយនេះមិនមែនជាសេចក្ដីបង្រៀនក្នុងគម្ពីរឡើយ។ (ទំនុកតម្កើង ១៤៦:៤; សាស្តា ៩:៥) ពេលខ្ញុំដឹងដូច្នេះ ខ្ញុំឈប់ភ័យខ្លាចថាព្រះដាក់ទណ្ឌកម្មខ្ញុំទៀត។ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមយល់ថាព្រះជាបិតាដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ហើយចង់ឲ្យអ្វីដ៏ល្អបំផុតដល់កូនៗរបស់លោក។
កាលដែលខ្ញុំសិក្សាគម្ពីរកាន់តែច្រើន ខ្ញុំបានយល់ថាខ្ញុំត្រូវកែប្រែបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំត្រូវបណ្ដុះឲ្យមានចិត្ដរាបទាបនិងឈប់ប្រើហិង្សាទៀត។ អ្វីដែលបានជួយខ្ញុំគឺឱវាទក្នុងកូរិនថូសទី១ ១៥:៣៣ ដែលថាការសេពគប់អាក្រក់«បង្ខូចការប្រព្រឹត្ដល្អ»។ ខ្ញុំជឿថាបើខ្ញុំចង់កែប្រែការប្រព្រឹត្ដរបស់ខ្ញុំ នោះខ្ញុំត្រូវឈប់សេពគប់មនុស្សដែលជះឥទ្ធិពលមិនល្អមកលើខ្ញុំ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំឈប់រាប់អានមិត្ដភក្ដិពីមុន តែខ្ញុំសេពគប់អ្នកដែលនៅក្នុងក្រុមជំនុំគ្រិស្ដសាសនិកពិតវិញ។ ថ្វីត្បិតតែពេលខ្លះពួកគាត់ខ្វែងគំនិតគ្នា តែពួកគាត់មិនដោះស្រាយបញ្ហាដោយប្រើហិង្សាឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគាត់ខំធ្វើតាមគោលការណ៍គម្ពីរ។
បទគម្ពីរមួយទៀតដែលលើកទឹកចិត្ដខ្ញុំគឺរ៉ូម ១២:១៧-១៩ ដែលថា៖ «កុំតបស្នងការអាក្រក់ដល់អ្នកណាដែលធ្វើអាក្រក់ចំពោះអ្នកឲ្យសោះ។ . . . ចូរខំអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីធ្វើឲ្យមានសន្ដិភាពជាមួយនឹងមនុស្សទាំងអស់ ប្រសិនបើអាចធ្វើទៅបាន។ . . . កុំសងសឹកដោយខ្លួនអ្នកឡើយ . . . ព្រោះបទគម្ពីរចែងថា៖ ‹ព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍ថា ការសងសឹកជារបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងសងគេវិញ›»។ ខ្ញុំទទួលស្គាល់ថាព្រះយេហូវ៉ានឹងដោះស្រាយនូវភាពអយុត្ដិធម៌តាមពេលកំណត់និងតាមវិធីរបស់លោក។ បន្ដិចម្ដងៗ ខ្ញុំលែងមានជីវិតរស់នៅដែលប្រើហិង្សាទៀត។
ខ្ញុំនៅតែចាំល្ងាចមួយ ពេលខ្ញុំត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ខ្ញុំបានជួបនឹងក្មេងស្ទាវមួយក្រុមដែលខ្ញុំធ្លាប់មានទំនាស់ជាមួយ។ ពួកគេចាប់ផ្ដើមវាយខ្ញុំ ហើយមេក្រុមស្ទាវនោះបានវាយខ្ញុំពីក្រោយ រួចស្រែកដាក់ខ្ញុំថា៖ «បើឯងចិត្ដសឿង តដៃមក!»។ នៅពេលនោះ ខ្ញុំអធិដ្ឋានយ៉ាងខ្លីទៅព្រះយេហូវ៉ាសុំលោកជួយខ្ញុំឲ្យអត់ទ្រាំនឹងការវាយនោះ។ ខ្ញុំពិតជាចង់តដៃខ្លាំងណាស់ តែខ្ញុំព្យាយាមដើរចេញវិញ។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ខ្ញុំបានជួបមេក្រុមស្ទាវនោះដោយចៃដន្យ។ ពេលនោះខ្ញុំខឹងខ្លាំងណាស់រហូតដល់ចង់សងសឹកគាត់វិញ តែម្ដងទៀតខ្ញុំបានអធិដ្ឋានអង្វរព្រះយេហូវ៉ាជួយខ្ញុំឲ្យទប់ចិត្ដ។ ខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលមែនទែន ពេលគាត់ដើរមកជួបខ្ញុំហើយនិយាយថា៖ «ខ្ញុំសុំទោសរឿងពីយប់មិញ។ ការពិតខ្ញុំចង់ក្លាយជាមនុស្សដូចឯងដែរ។ ខ្ញុំចង់រៀនគម្ពីរ»។ ឮដូច្នោះខ្ញុំត្រេកអរណាស់ដែលខ្ញុំបានទប់កំហឹង! ជាលទ្ធផល គាត់ក៏ចាប់ផ្ដើមរៀនគម្ពីរដែរ។
ប៉ុន្ដែ គួរឲ្យសោកស្តាយណាស់ នៅពេលនោះក្រុមគ្រួសារខ្ញុំឈប់រៀនគម្ពីរទៀត។ យ៉ាងណាក្ដី ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្ដយ៉ាងដាច់ខាតថាខ្ញុំនឹងបន្ដរៀនគម្ពីរ មិនថាអ្នកណាឬអ្វីក៏ដោយក៏មិនអាចបញ្ឈប់ខ្ញុំបានដែរ។ ខ្ញុំដឹងថាការសេពគប់ជាទៀងទាត់ជាមួយរាស្ដ្ររបស់ព្រះនឹងជួយព្យាបាលរបួសផ្លូវចិត្ដខ្ញុំ ហើយជួយខ្ញុំឲ្យស្គាល់បងប្អូនរួមជំនឿដែលប្រៀបដូចជាក្រុមគ្រួសារ។ ខ្ញុំបន្ដរីកចម្រើនជានិច្ច ហើយក្នុងឆ្នាំ១៩៩១ ខ្ញុំបានទទួលការជ្រមុជទឹកជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។
ផលប្រយោជន៍ដែលខ្ញុំទទួល:
ខ្ញុំធ្លាប់គុំកួនក្នុងចិត្ដ ចូលចិត្ដគាបសង្កត់គេ និងប្រើហិង្សា។ ប៉ុន្ដែ បណ្ដាំរបស់ព្រះបានកែប្រែជីវិតខ្ញុំទាំងស្រុង។ ឥឡូវ ខ្ញុំផ្សាយប្រាប់ដំណឹងល្អពីគម្ពីរអំពីសេចក្ដីសុខសាន្ដដល់អ្នកណាដែលព្រមស្តាប់។ ខ្ញុំមានឯកសិទ្ធិចូលរួមក្នុងកិច្ចបម្រើពេញពេលអស់២៣ឆ្នាំ។
អស់មួយរយៈពេល ខ្ញុំបានបម្រើនៅការិយាល័យសាខារបស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ានៅប្រទេសម៉ិកស៊ីកូ។ ពេលបម្រើនៅទីនោះ ខ្ញុំបានជួបនឹងខ្លោយ៉ា នាងជាស្ដ្រីគ្រិស្ដសាសនិកវ័យក្មេងដែលស្វាហាប់ ហើយពួកខ្ញុំបានរៀបការនៅឆ្នាំ១៩៩៩។ ខ្ញុំពិតជាដឹងគុណព្រះយេហូវ៉ាខ្លាំងណាស់ដែលបានឲ្យខ្ញុំមានប្រពន្ធដ៏ស្មោះត្រង់នេះ!
យើងបម្រើព្រះជាមួយគ្នាក្នុងក្រុមជំនុំភាសាសញ្ញាម៉ិកស៊ីកូ។ យើងបានជួយមនុស្សគថ្លង់ឲ្យរៀនស្គាល់ព្រះយេហូវ៉ា។ ក្រោយមកយើងបានត្រូវអញ្ជើញឲ្យទៅផ្សព្វផ្សាយនិងបង្រៀនគម្ពីរដល់មនុស្សនៅប្រទេសបេលី។ ទោះជានៅទីនេះយើងមានជីវិតកាន់តែសាមញ្ញក៏ដោយ តែយើងមានអ្វីទាំងអស់ដែលយើងត្រូវការដើម្បីមានអំណរ។ យើងស្រឡាញ់កិច្ចបម្រើរបស់យើងខ្លាំងណាស់!
ក្រោយមកម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមរៀនគម្ពីរឡើងវិញ ហើយបានទទួលការជ្រមុជទឹក។ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ បងប្រុសខ្ញុំនិងប្រពន្ធគាត់ ព្រមទាំងកូនរបស់ពួកគាត់ឥឡូវជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ អតីតមិត្ដភក្ដិខ្លះដែលខ្ញុំធ្លាប់ប្រាប់ដំណឹងអំពីរាជាណាចក្រព្រះ ឥឡូវក៏បម្រើព្រះយេហូវ៉ាដែរ។
ប៉ុន្ដែគួរឲ្យក្រៀមក្រំចិត្ដណាស់ ដែលសាច់ញាតិខ្លះរបស់ខ្ញុំបានស្លាប់ដោយសារពួកគេមិនព្រមលះចោលការប្រព្រឹត្ដហិង្សារបស់ពួកគេ។ បើខ្ញុំបន្ដមានរបៀបរស់នៅដូចពួកគេ ខ្ញុំក៏ប្រហែលជាមានលទ្ធផលដូចនោះដែរ។ ខ្ញុំអរគុណព្រះយេហូវ៉ាដែលបានទាញនាំខ្ញុំឲ្យចូលទៅជិតលោក និងអស់អ្នកដែលគោរពប្រណិប័តន៍លោក។ ដោយចិត្ដអត់ធ្មត់និងចិត្ដសប្បុរស ពួកគាត់បានបង្រៀនខ្ញុំឲ្យធ្វើតាមគោលការណ៍គម្ពីរជានិច្ច។
