គាត់បានជួយផ្សាយពន្លឺ«ដល់ចុងផែនដីបំផុត»
គាត់បានជួយផ្សាយពន្លឺ«ដល់ចុងផែនដីបំផុត»
សាវ័កប៉ុលបានត្រូវប្រើឲ្យផ្សាយពន្លឺខាងវិញ្ញាណ«ដល់ចុងផែនដីបំផុត»។ ជាលទ្ធផល នោះមនុស្សជាច្រើន«ដែលត្រូវបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច នោះក៏បានជឿ»។—កិច្ចការ ១៣:៤៧, ៤៨; អេសាយ ៤៩:៦
សេចក្ដីប្រាថ្នាចង់ផ្សាយពន្លឺខាងវិញ្ញាណ ក៏បានឃើញជាក់ស្តែងក្នុងជីវិតដ៏ភក្ដីនិងការខំប្រឹងខាងកិច្ចការគ្រីស្ទានដោយមិនចេះហត់ របស់បងប្រុសវីល្លាម លយ្ឌ បារីដែរ ជាសមាជិកម្នាក់ក្នុងគណៈអភិបាលនៃស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា។ បងប្រុសបារីបានទទួលមរណភាពនៅថ្ងៃទី២ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៩៩ កាលដែលកំពុងតែមានចំណែកក្នុងមហាសន្និបាតតាមតំបន់នៅកោះហាវៃ។
បងប្រុសលយ្ឌបារីបានកើតនៅប្រទេសនូវ៉ែលហ្សេឡង់ នៅថ្ងៃទី២០ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩១៦។ ម្ដាយនិងឪពុករបស់គាត់បានចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងនឹងសេចក្ដីពិតក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលបានសម្ដែងប្រាប់ក្នុងប្រកាសនវត្ថុរបស់ឆាល្ស ថេហ្ស រ៉ាសិល ដូចបានចែកចាយដោយសមាគមប៉មយាមខាងព្រះគម្ពីរនិងខិត្តប័ណ្ណ។ ហេតុដូច្នេះហើយ បងប្រុសបារីបានធំឡើងក្នុងក្រុមគ្រួសារគ្រីស្ទានដែលមានចិត្តភក្ដី។
ទោះជាបានចាប់អារម្មណ៍នឹងកីឡានិងការរៀនសូត្រ ព្រមទាំងទទួលបានសញ្ញាប័ត្រខាងវិទ្យាសាស្ត្រក៏ដោយ នោះបងប្រុសបារីបានរក្សាគោលដៅដ៏ខ្នះខ្នែងនឹងរឿងខាងវិញ្ញាណ។ ដូច្នេះហើយ នៅថ្ងៃទី១ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៣៩ គាត់បានចាប់ផ្ដើមធ្វើកិច្ចបំរើពេញពេល ដោយក្លាយទៅជាសមាជិកក្រុមគ្រួសារបេតអែល នៅឯការិយាល័យសាខារបស់សមាគមនេះនៅប្រទេសអូស្ដ្រាលី។ ក្រោយពីរដ្ឋាភិបាលបានដាក់បំរាមលើសមាគមនេះនៅក្នុងឆ្នាំ១៩៤១ នោះបងប្រុសបារីបាននៅជាប់រវល់នឹងកិច្ចការខាងការិយាល័យ ហើយជួនកាលបានត្រូវចាត់ចែងឲ្យសរសេរពត៌មាន សំរាប់ជាការលើកទឹកចិត្តដល់ពួកអ្នកជឿគ្នីគ្នា។ គាត់ក៏បាននាំមុខដ៏ជាគំរូក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយសាធារណៈដែរ។
នៅខែកុម្ភៈក្នុងឆ្នាំ១៩៤២ នោះបងប្រុសបារីបានរៀបការជាមួយនឹងអ្នកបំរើពេញពេលម្នាក់។ ប្រពន្ធដ៏ជាទីស្រឡាញ់របស់គាត់ឈ្មោះមែលបា ដោយស្មោះត្រង់បានបំរើជាមួយគាត់ក្នុងរយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ នៅកន្លែងផ្សេងៗលើផែនដីនេះ។ ពួកគេបានយកជំហានដ៏ធំមួយក្នុងការបំរើផ្សាយនៅបរទេស ដោយទៅសាលាគីលាតខាងព្រះគម្ពីរនិងប៉មយាមដែលជាលើកទី១១ នៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ ចំពោះមនុស្សជាច្រើន នោះកិច្ចការរបស់គេអាចចាត់ទុកជា«ដល់ចុងផែនដីបំផុត» គឺនៅប្រទេសជប៉ុន។ ក្រោយពីបានមកដល់នៅខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៤៩ នោះពួកគាត់បានចាប់ផ្ដើមបំរើជាសាសនទូតនៅឯទីក្រុងខូបេដែលមានផែសមុទ្រ។ នៅពេលនោះ គឺមានតែ១២នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលបានផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អនៅក្នុងប្រទេសជប៉ុន។ បងប្រុសបារីបានរៀនភាសាជប៉ុននិងទំនៀមទម្លាប់នៃប្រទេសថ្មីនេះ ហើយបានបណ្ដុះនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់យ៉ាងជ្រាលជ្រៅនឹងជនជាតិជប៉ុន ដែលគាត់បានបំរើជាមួយនោះ អស់រយៈ២៥ឆ្នាំ។ សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់គាត់ចំពោះអស់អ្នក«ដែលត្រូវបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច»បានឃើញជាក់ស្តែងដល់ភាតរភាពគ្រីស្ទានដែលមានកាន់តែច្រើនឡើងក្នុងប្រទេសជប៉ុន ដោយជួយគាត់ឲ្យមានប្រសិទ្ធិភាពក្នុងការមើលចាត់ចែងការិយាល័យសាខា នៅប្រទេសជប៉ុនជាច្រើនទសវត្សមកហើយ។
នៅពាក់កណ្ដាលឆ្នាំ១៩៧៥ នៅពេលដែលមានស្មរបន្ទាល់៣០.០០០នាក់នៅក្នុងប្រទេសជប៉ុន នោះបងប្រុសបារីបានត្រូវផ្លាស់ទៅនៅប៊្រុគ្លីន ទីក្រុងញូវយ៉ក។ ជាគ្រីស្ទានដែលបានចាក់ប្រេងតាំងដោយវិញ្ញាណ នោះបងប្រុសបារីបានត្រូវអញ្ជើញឲ្យបំរើជាសមាជិកម្នាក់ ក្នុងគណៈអភិបាលនៃស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា។ (រ៉ូម ៨:១៦, ១៧) បទពិសោធន៍ខាងនិពន្ធរបស់គាត់បានសឲ្យឃើញថាមានប្រយោជន៍ ក្នុងមុខនាទីថ្មីរបស់គាត់ក្នុងការិយាល័យខាងនិពន្ធ។ ហើយបទពិសោធន៍របស់គាត់ដ៏ធំទូលាយខាងការិយាល័យសាខានិងខាងការអន្តរជាតិ បានប្រដាប់គាត់ឲ្យផ្ដល់នូវជំនួយដែលមានតម្លៃ ជាសមាជិកម្នាក់នៃគណៈកម្មាធិការបោះពុម្ពផ្សាយរបស់គណៈអភិបាល។
ជាច្រើនឆ្នាំមកនេះ បងប្រុសបារីបានរក្សាទុកនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់គាត់ចំពោះអាស៊ីនិងមនុស្សនៅទីនោះ។ សិស្សៗនៅក្នុងសាលាគីលាត ព្រមទាំងសមាជិកនៃក្រុមគ្រួសារបេតអែលអាចដឹងប្រាកដក្នុងចិត្តថា សុន្ទរកថានិងអត្ថាធិប្បាយរបស់គាត់នឹងសំដៅលើរឿងដ៏កក់ក្ដៅអំពីមនុស្សជាច្រើន ដែលបានបំរើនៅក្នុងកិច្ចការជាសាសនទូត។ សកម្មភាពក្នុងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយសារព្រះរាជាណាចក្រនៅឯ«ចុងផែនដីបំផុត» បានធ្វើឲ្យឃើញរស់រវើក កាលដែលបងប្រុសបារីបានរៀបរាប់យ៉ាងអបអរសាទរនូវបទពិសោធន៍របស់គាត់។ បទពិសោធន៍ទាំងនេះខ្លះបានត្រូវរៀបរាប់ក្នុងដំណើររឿងផ្ទាល់របស់គាត់ ដែលបានបោះពុម្ពនៅក្នុងទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម នៃថ្ងៃទី១៥ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៦០។ (ភាសាអង់គ្លេស)
យើងមានការទុកចិត្តថាជាអ្នក‹គ្រងមរតកជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទ› នោះការយកចិត្តទុកដាក់របស់បងប្រុសបារី ចំពោះអស់អ្នក«ដែលត្រូវបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច» នឹងមានជាបន្ត។ ប្រាកដហើយ គាត់នឹងបានត្រូវនឹកជាខ្លាំងដោយពួកអ្នកដែលស្គាល់និងបានស្រឡាញ់គាត់ ជាបុរសខាងវិញ្ញាណ ដែលបានថ្វាយខ្លួនអស់ពីដួងចិត្តដល់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏កក់ក្ដៅចំពោះរាស្ត្ររបស់ព្រះ។ ក៏ប៉ុន្តែ យើងមានចិត្តអរសប្បាយដែលបងប្រុសបារីបានស៊ូទ្រាំយ៉ាងស្មោះត្រង់ រហូតដល់ទីបញ្ចប់នៃកិច្ចការរបស់គាត់នៅលើផែនដីនេះ។—វិវរណៈ ២:១០
[រូបភាពនៅទំព័រ១៦]
បងប្រុសលយ្ឌបារី និងចនបារ៍ នៅពេលដែលសៀវភៅ«ការយល់ធ្លុះជ្រៅនឹងបទគម្ពីរ»បានចេញនៅឆ្នាំ១៩៨៨
[រូបភាពនៅទំព័រ១៦]
ពួកអ្នកទទួលសញ្ញាប័ត្រជាក្រុមទី១១នៅសាលាគីលាត ជួបជុំគ្នា៤០ឆ្នាំក្រោយមក នៅឯប្រទេសជប៉ុន