ចូរអត់ឱនទោសដោយស្ម័គ្រពីចិត្តអ្នក
ចូរអត់ឱនទោសដោយស្ម័គ្រពីចិត្តអ្នក
«យ៉ាងនោះ បើអ្នករាល់គ្នាមិនអត់ទោសការរំលងរបស់បងប្អូន ដោយស្ម័គ្រពីចិត្តទេ នោះព្រះវរបិតានៃខ្ញុំ ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់ក៏នឹងប្រព្រឹត្តនឹងអ្នករាល់គ្នាដូច្នោះដែរ»។—ម៉ាថាយ ១៨:៣៥
១, ២. តើស្ត្រីម្នាក់ដែលល្បីឈ្មោះជាអ្នកធ្វើបាប នោះបានបង្ហាញការអបអរដល់ព្រះយេស៊ូយ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) កាលដែលតបឆ្លើយនោះ តើព្រះយេស៊ូបានបញ្ជាក់ពីចំណុចអ្វី?
នាងប្រហែលជាស្រីពេស្យាម្នាក់ ហើយមិនមែនជាបុគ្គលដែលអ្នកសង្ឃឹមនឹងឃើញ នៅក្នុងផ្ទះរបស់បុគ្គលម្នាក់ដែលកាន់សាសនាឡើយ។ ប្រសិនបើមនុស្សខ្លះបានភ្ញាក់ផ្អើល ដោយឃើញនាងនៅទីនោះៗ អ្វីដែលនាងបានធ្វើគឺកាន់តែធ្វើឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលថែមទៅទៀត។ នាងបានដើរឆ្ពោះទៅបុរសម្នាក់ដែលមានសីលធម៌ដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត ហើយបានបង្ហាញនូវការអបអររបស់នាងចំពោះកិច្ចការរបស់លោក ដោយលាងជើងលោកដោយទឹកភ្នែកនាង រួចយកសក់ក្បាលខ្លួនមកជូត។
២ បុរសនោះគឺព្រះយេស៊ូ ទ្រង់មិនបានទាស់ព្រះទ័យនឹងស្ត្រីនេះទេ ដែល‹ល្បីឈ្មោះនៅក្នុងទីក្រុងជាស្ត្រីម្នាក់ដែលមានបាប›។ ក៏ប៉ុន្តែលោកស៊ីម៉ូនជាផារីស៊ីម្នាក់ហើយជាម្ចាស់ផ្ទះផង បានខ្វល់ខ្វាយចិត្តថាស្ត្រីនេះជាអ្នកដែលមានបាប។ ព្រះយេស៊ូបានតបឆ្លើយដោយប្រាប់អំពីបុរសពីរនាក់ដែលជំពាក់ប្រាក់មនុស្សម្នាក់។ បុគ្គលម្នាក់ជំពាក់ច្រើនណាស់ ប្រហែលជាប្រាក់ខែរបស់កម្មកររហូតដល់ពីរឆ្នាំឯណោះ។ បុគ្គលម្នាក់ទៀតបានជំពាក់មួយភាគដប់នៃចំនួននោះ ដែលជាប្រាក់ខែមិនដល់បីខែផង។ នៅពេលដែលបុគ្គលពីរនាក់នេះមិនអាចសងវិញ នោះម្ចាស់ប្រាក់«បានអត់ឱនទោសឲ្យពីរនាក់នោះទៅ»ព.ថ.។ យ៉ាងច្បាស់ណាស់ បុគ្គលម្នាក់ដែលបានគេអត់ឱនទោសឲ្យច្រើនជាង នោះមានមូលហេតុច្រើនជាង ក្នុងការតបឆ្លើយដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់។ ក្រោយពីបានភ្ជាប់រឿងនេះជាមួយនឹងការប្រព្រឹត្តដ៏សប្បុរសរបស់ស្ត្រីនេះ នោះព្រះយេស៊ូបានបន្ថែមនូវគោលការណ៍នេះថា៖ «អ្នកណាដែលគេអត់ទោសឲ្យតិច នោះក៏ស្រឡាញ់តិច»។ រួចទ្រង់មានបន្ទូលទៅនាងថា៖ «បាបនាងបានអត់ទោសឲ្យនាងហើយ»។—លូកា ៧:៣៦-៤៨
៣. តើអ្វីដែលយើងត្រូវពិចារណាមើលអំពីខ្លួនយើង?
៣ សូមសួរខ្លួនអ្នកទៅមើល ‹បើខ្ញុំជាស្ត្រីនោះឬក៏បើខ្ញុំនៅក្នុងស្ថានការណ៍ដូចស្ត្រីនោះ ហើយគេបានសម្ដែងមេត្ដាករុណាដល់ខ្ញុំ រួចមក តើខ្ញុំនឹងមិនព្រមអត់ឱនទោសគេដោយមានចិត្តគ្មានមេត្ដាដល់អ្នកដទៃឬទេ›? អ្នកប្រហែលជាឆ្លើយថា៖ ‹ប្រាកដជាមិនអ៊ីចឹងទេ!› ក៏ប៉ុន្តែ តើអ្នកពិតជាជឿថា អ្នកមានការទោរទន់ទៅរកការអត់ឱនទោសឬទេ? តើនេះជាចរិតធម្មតារបស់អ្នកឬទេ? តើអ្នកអត់ឱនទោសឲ្យគេភ្លាមជាញឹកញយឬ ហើយតើអ្នកដទៃដែលនិយាយថាអ្នកជាបុគ្គលដែលចេះអត់ឱនទោសឬទេ? សូមឲ្យយើងមើលនូវហេតុអ្វី ដែលយើងត្រូវតែប្រុងស្មារតីត្រិះរិះពិចារណារឿងនេះដោយផ្ទាល់ខ្លួន។
ការអត់ឱនទោសត្រូវការជាចាំបាច់—ហើយបានប្រគល់ឲ្យយើង
៤. តើយើងគួរតែសារភាពនូវហេតុការណ៍អ្វីអំពីខ្លួនយើង?
៤ ដូចជាអ្នកដឹងច្បាស់ស្រាប់ហើយ អ្នកជាមនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍។ ប្រសិនបើបានត្រូវគេសួរ នោះអ្នកថែមទាំងសារភាពផង ហើយប្រហែលជានឹកចាំពាក្យនៅក្នុងយ៉ូហានទី១ ១:៨ ដែលចែងថា៖ «បើសិនជាយើងថា យើងគ្មានបាបសោះ នោះឈ្មោះថាយើងបញ្ឆោតដល់ខ្លួន ហើយសេចក្ដីពិតមិនស្ថិតនៅក្នុងយើងទេ»។ (រ៉ូម ៣:២៣; ៥:១២) ចំពោះបុគ្គលខ្លះ ការប្រព្រឹត្តអំពើបាប គឺប្រហែលជាឃើញជាក់ស្តែងដោយអំពើបាបដ៏អាក្រក់ ហើយដ៏ធ្ងន់ធ្ងរទៀតផង។ ក៏ប៉ុន្តែទោះជាអ្នកមិនមានកំហុសដូចនេះដោយដឹងខ្លួនក៏ដោយ គឺប្រាកដជាមានច្រើនដងនិងដោយវិធីផ្សេងៗ ដែលអ្នកមិនបានបំពេញតាមខ្នាតតម្រារបស់ព្រះ ដែលអ្នកបានប្រព្រឹត្តបាប។ តើមិនអ៊ីចឹងទេឬ?
៥. តើយើងគួរមានអំណរគុណដល់ព្រះចំពោះអ្វី?
៥ ដូច្នេះហើយ ស្ថានការណ៍របស់អ្នកប្រហែលជាស្មើនឹងការពិពណ៌នារបស់សាវ័កប៉ុលដែលថា៖ «ពីដើម បងប្អូនបានស្លាប់មកពីកំហុសរបស់បងប្អូន និងមកពីបងប្អូនពុំបានទទួលពិធីកាត់ស្បែកខាងរូបកាយមែន តែឥឡូវនេះ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រោសអោយបងប្អូនមានជីវិត រួមជាមួយព្រះគ្រីស្ត[យេស៊ូ]។ ព្រះអង្គបានលើកលែងទោសទាំងប៉ុន្មានរបស់យើង»។ (កូល៉ុស ២:១៣, ព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយ; អេភេសូរ ២:១-៣) ចូរកត់សម្គាល់នឹងឃ្លា «បានលើកលែងទោសទាំងប៉ុន្មានរបស់យើង»។ នេះគឺគ្របបាំងច្រើនណាស់។ យើងម្នាក់ៗមានមូលហេតុល្អដូចដាវីឌ ក្នុងការអង្វរថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ សូមអត់ទោសការទុច្ចរិតដ៏មានទំងន់របស់ទូលបង្គំផង ដោយយល់ដល់ព្រះនាមទ្រង់»។—ទំនុកដំកើង ២៥:១១
៦. ស្តីអំពីព្រះយេហូវ៉ានិងការអត់ឱនទោសនោះ តើយើងអាចដឹងប្រាកដក្នុងចិត្តយ៉ាងណា?
៦ តើអ្នកឬក៏យើងណាម្នាក់អាចទទួលការអត់ឱនទោសយ៉ាងដូចម្ដេច? ចំណុចសំខាន់គឺថាព្រះយេហូវ៉ាគឺមានព្រះទ័យទោរទន់ទៅរកការអត់ឱនទោសឲ្យ។ នោះហើយជាលក្ខណៈនៃបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ទ្រង់។ (និក្ខមនំ ៣៤:៦, ៧; ទំនុកដំកើង ៨៦:៥) គួរឲ្យយល់ច្បាស់មែន ដែលព្រះតម្រូវឲ្យយើងមករកទ្រង់ដោយសេចក្ដីអធិស្ឋាន ហើយសុំនូវការអនុគ្រោះពីទ្រង់ ដោយសុំទ្រង់អត់ឱនទោសឲ្យយើង។ (របាក្សត្រទី២ ៦:២១; ទំនុកដំកើង ១០៣:៣, ១០, ១៤) ហើយទ្រង់បានរៀបចំមូលដ្ឋានមួយដែលត្រឹមត្រូវតាមច្បាប់ សំរាប់ប្រគល់ឲ្យនូវការអត់ឱនទោសនេះ នោះគឺយញ្ញបូជាលោះរបស់ព្រះយេស៊ូ។—រ៉ូម ៣:២៤; ពេត្រុសទី១ ១:១៨, ១៩; យ៉ូហានទី១ ៤:៩, ១៤
៧. តើតាមវិធីណាដែលអ្នកគួរចង់ធ្វើតម្រាប់តាមព្រះយេហូវ៉ានោះ?
៧ ហេតុដែលព្រះសុខព្រះទ័យអត់ឱនទោសឲ្យនោះ អ្នកគួរតែមើលឃើញនូវគំរូពីរបៀបដែលអ្នកត្រូវតែប្រព្រឹត្តនឹងមនុស្សគ្នីគ្នាឯទៀត។ ប៉ុលបានសំដៅលើរឿងនេះ ដោយសរសេរថា៖ «ចូរមានចិត្តសប្បុរសនឹងគ្នាទៅវិញទៅមក ព្រមទាំងមានចិត្តទន់សន្ដោស ហើយអត់ទោសគ្នា ដូចជាព្រះទ្រង់បានអត់ទោសឲ្យអ្នករាល់គ្នា ដោយព្រះគ្រីស្ទដែរ»។ (អេភេសូរ ៤:៣២) គឺប្រាកដហើយ ដែលចំណុចរបស់ប៉ុលទាក់ទងនូវការរៀនពីគំរូរបស់ព្រះ ដ្បិតខជាបន្ទាប់ចែងទៀតថា៖ «ដូច្នេះ ចូរត្រាប់តាមព្រះ ដូចជាកូនស្ងួនភ្ងា»។ (អេភេសូរ ៥:១) តើអ្នកឃើញនូវទំនាក់ទំនងរវាងគ្នានិងគ្នាឬទេ? ព្រះយេហូវ៉ាបានអត់ឱនទោសឲ្យអ្នក ដូច្នេះប៉ុលវែកញែកដោយខ្លាំងក្លាថា អ្នកត្រូវតែយកតម្រាប់តាមទ្រង់ ហើយឲ្យ«មានចិត្តទន់សន្ដោស ហើយអត់ទោសគ្នា»ទៅវិញទៅមក។ ក៏ប៉ុន្តែចូរសួរខ្លួនអ្នកថា៖ ‹តើខ្ញុំធ្វើអ៊ីចឹងឬទេ? បើសិននេះមិនជាទម្លាប់របស់ខ្ញុំទេ តើខ្ញុំកំពុងតែខំធ្វើតាមទិសដៅនោះឬទេ ដោយខំប្រឹងយកតម្រាប់តាមព្រះ ដោយចេះអត់ឱនទោសនោះ›?
យើងត្រូវតែខំប្រឹងឲ្យចេះអត់ឱនទោស
៨. តើយើងគួរតែទទួលស្គាល់អ្វីស្តីអំពីការបង្រួបបង្រួមនៃក្រុមជំនុំរបស់យើងនោះ?
៨ នឹងពិតជាការល្អមែនបើអាចគិតថា នៅក្នុងក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាន នោះកម្រមានណាស់ដែលយើងត្រូវអនុវត្តនូវការអត់ឱនទោសដូចព្រះ។ ហេតុការណ៍ដែលមានមែនទែនគឺផ្ទុយទៅវិញ។ ពិតមែន បងប្អូនប្រុសស្រីគ្រីស្ទានរបស់យើង គឺកំពុងខំធ្វើតាមគំរូនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេស៊ូ។ (យ៉ូហាន ១៣:៣៥; ១៥:១២, ១៣; កាឡាទី ៦:២) ពួកគេបានខំប្រឹងធ្វើជាយូរយារមកហើយ និងនៅតែបន្តបោះបង់ចោលនូវរបៀបគិតនិងនិយាយ ដែលជាលក្ខណៈនៃលោកីយ៍ដ៏អាក្រក់ជួជាតិនេះ។ ពួកគេពិតជាចង់សម្ដែងនូវបុគ្គលិកលក្ខណៈថ្មីនេះមែន។ (កូល៉ុស ៣:៩, ១០) ក៏ប៉ុន្តែ យើងមិនអាចធ្វើកន្តើយនឹងហេតុការណ៍ដែលថា ក្រុមជំនុំដែលមានពេញពិភពលោក ហើយក្រុមជំនុំនិមួយៗតាមតំបន់ គឺមានបង្រួបបង្រួមដោយមនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍។ សរុបទៅ ពួកគេគឺប្រាកដជាប្រសើរជាងមុនៗទៅទៀត ក៏ប៉ុន្តែពួកគេនៅតែជាមនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ដដែល។
៩, ១០. ហេតុអ្វីក៏យើងមិនគួរមានចិត្តភ្ញាក់ផ្អើល ប្រសិនបើមានបញ្ហារវាងបងប្អូននោះ?
៩ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ព្រះមានបន្ទូលប្រាប់យើងដោយបំណងថា យើងអាចដឹងប្រាកដជានឹងមានភាពឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍នៅក្នុងក្រុមជំនុំ ក្នុងចំណោមបងប្អូនប្រុសស្រីយើង។ ជាឧទាហរណ៍ សូមពិចារណាមើលនូវពាក្យរបស់ប៉ុល ដែលបានកត់ទុកនៅក្នុងកូល៉ុស ៣:១៣ ដែលថា៖ «ហើយទ្រាំទ្រគ្នា ទាំងអត់ទោសទៅវិញទៅមក បើអ្នកណាមានហេតុទាស់នឹងអ្នកណា នោះចូរអត់ទោសឲ្យគេចុះ ដូចជា[ព្រះយេហូវ៉ា]បានអត់ទោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាដែរ»។
១០ យ៉ាងសំខាន់នោះ នៅទីនេះទៀតព្រះគម្ពីររំឭកយើង ពីការទាក់ទងគ្នារវាងការអត់ឱនទោសរបស់ព្រះ ជាមួយនឹងភារកិច្ចរបស់យើង និងការចាំបាច់ឲ្យយើងអត់ឱនទោសគ្នាទៅវិញទៅមក។ ហេតុអ្វីនេះក៏ពិបាកធ្វើម្ល៉េះ? ពីព្រោះប៉ុលបានសារភាពថា បុគ្គលណាម្នាក់ប្រហែលជាមាន«ហេតុទាស់នឹងអ្នកណា»។ គាត់បានដឹងថានឹងមានហេតុបែបនេះ។ នេះគឺច្បាស់ជាមាននៅក្នុងសតវត្សទីមួយហើយ សូម្បីក្នុងចំណោមពួកគ្រីស្ទានដ៏ជា«ពួកបរិសុទ្ធ»ផង ដែលបានមាន‹សេចក្ដីសង្ឃឹម ដែលបំរុងទុកឲ្យពួកគេនៅស្ថានសួគ៌›នោះ។ (កូល៉ុស ១:២, ៥) ដូច្នេះ តើយើងអាចនឹកក្នុងមនោគតិថាមិនមានអ៊ីចឹងទេសព្វថ្ងៃនេះ កាលដែលពួកគ្រីស្ទានពិតភាគច្រើន ឥតទាំងមានសក្ខីភាពនឹងវិញ្ញាណថាពួកគេជា«ពួកអ្នករើសតាំង ដែលបរិសុទ្ធ ហើយស្ងួនភ្ងាដល់ព្រះ»ផងនោះ? (កូល៉ុស ៣:១២) ដូច្នេះហើយ យើងមិនគួរសន្និដ្ឋានថា ជាការខុសឆ្គងប្រសិនបើនៅក្នុងក្រុមជំនុំរបស់យើង នោះមានហេតុទាស់នឹងអ្នកណា គឺមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ដោយព្រោះមានរឿងមែនទែន ឬក៏គ្រាន់តែបាននឹកក្នុងមនោគិតនោះវិញ។
១១. តើលោកយ៉ាកុបជាសិស្សម្នាក់បានធ្វើឲ្យយើងប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះអ្វី?
១១ ពាក្យរបស់យ៉ាកុបជាប្អូនប្រុសរបស់ព្រះយេស៊ូខាងម្ដាយ ក៏បង្ហាញថាយើងត្រូវតែយល់ឃើញថា នៅពេលខ្លះយ៉ាងហោចណាស់ យើងប្រហែលជាជួបប្រទះស្ថានការណ៍ដែលតម្រូវឲ្យយើងអត់ឱនទោសបងប្អូនរបស់យើង។ «ក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា បើមានអ្នកណាមានប្រាជ្ញានឹងយោបល់ ត្រូវឲ្យអ្នកនោះសំដែងចេញជាកិរិយាល្អ ដោយសារការដែលខ្លួនប្រព្រឹត្ត ដោយសេចក្ដីសុភាពនៃប្រាជ្ញាចុះ បើមានសេចក្ដីច្រណែនដ៏ជូរល្វីង នឹងសេចក្ដីគំនុំក្នុងចិត្ត នោះកុំឲ្យអួតខ្លួន ឬកុហកទទឹងនឹងសេចក្ដីពិតឡើយ»។ (យ៉ាកុប ៣:១៣, ១៤) តើមាន«សេចក្ដីច្រណែនដ៏ជូរល្វីង នឹងសេចក្ដីគំនុំ»ក្នុងចិត្តរបស់ពួកគ្រីស្ទានពិតឬទេ? ត្រូវហើយ ពាក្យរបស់យ៉ាកុបបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា រឿងបែបនេះបានមាននៅក្នុងក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាននៅសតវត្សទីមួយ ហើយនឹងមានអ៊ីចឹងសព្វថ្ងៃនេះដែរ។
១២. តើបញ្ហាអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅក្នុងក្រុមជំនុំក្នុងទីក្រុងភីលីពពីដើម?
១២ ឧទាហរណ៍ដ៏មែនទែនមួយបានទាក់ទងនឹងពួកគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងពីរនាក់ ដែលមានកេរ្ដិ៍ឈ្មោះល្អដោយសារគេខំប្រឹងធ្វើការជាមួយប៉ុលនោះ។ អ្នកប្រហែលជានឹកចាំដោយអានអំពីនាងអ៊ើរ៉ូឌានិងនាងស៊ុនទីច ដែលជាសមាជិកនៅក្នុងក្រុមជំនុំភីលីព។ ថ្វីបើមិនបានរៀបរាប់រឿងនេះដោយល្អិតល្អន់ក៏ដោយ ភីលីព ៤:២, ៣ បង្ហាញថាមានបញ្ហាអ្វីមួយរវាងពួកគាត់។ តើនេះបានចាប់ផ្ដើមឡើងដោយពាក្យសំដីមិនគិតមុខក្រោយ ហើយដ៏មិនសប្បុរស ដែលបាននឹកស្មានថាសាច់ញាតិបានមើលងាយ ឬក៏មានទីសំអាងខ្លះនៃការច្រណែនចង់ប្រកួតប្រជែងឬ? ទោះជាមានលក្ខណៈដូចនោះយ៉ាងណាក៏ដោយ នេះបានក្លាយទៅជារឿងដ៏ធ្ងន់ធ្ងរមួយ ដល់ម្ល៉េះបានជាប៉ុលបានឮពីរឿងនេះនៅក្នុងក្រុងរ៉ូមដ៏ឆ្ងាយដាច់សង្វែង។ ភាពស្ងាត់យ៉ាងសោះកក្រោះប្រហែលជាបានកើតឡើងរវាងបងស្រីខាងវិញ្ញាណពីរនាក់នេះ ដោយជៀសវាងនូវការទាក់ទងគ្នានៅឯកិច្ចប្រជុំ ឬក៏ដោយនិយាយយ៉ាងទ្រគោះអំពីអ្នកនោះប្រាប់ដល់មិត្តៗរបស់គេ។
១៣. តើប្រហែលជាបានសម្រេចអ្វីរវាងនាងអ៊ើរ៉ូឌានិងនាងស៊ុនទីច ហើយតើនេះផ្ដល់មេរៀនអ្វីសំរាប់យើង?
១៣ តើអ្នកធ្លាប់ដឹងរឿងបែបនេះ ដែលប្រហែលជាបានកើតឡើងរវាងបុគ្គលខ្លះនៅក្នុងក្រុមជំនុំរបស់អ្នក ឬក៏អ្វីដែលធ្វើឲ្យអ្នកមានជាប់ទាក់ទងផ្ទាល់ឬទេ? ប្រហែលជាមានបញ្ហានេះឥឡូវដល់កំរិតណាក៏ដោយ។ តើយើងអាចធ្វើយ៉ាងណា? នៅក្នុងករណីពីដើម ប៉ុលបានដាស់តឿនពួកបងស្រីពីរនាក់នោះ ដែលបានឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនហើយ«ឲ្យមូលគំនិតតែ១ក្នុងព្រះអម្ចាស់»។ ពួកគាត់ប្រហែលជាបានយល់ព្រមពិគ្រោះនូវរឿងហ្នឹង ដើម្បីសម្រុះសម្រួលរឿងរ៉ាវនោះ ដើម្បីបង្ហាញថាខ្លួនសុខចិត្តអត់ឱនទោសឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយបន្ទាប់មកធ្វើតម្រាប់តាមអាកប្បកិរិយារបស់ព្រះយេហូវ៉ាក្នុងការលើកលែងទោសឲ្យ។ គឺគ្មានមូលហេតុគិតផ្សេងពីនេះថា នាងអ៊ើរ៉ូឌានិងនាងស៊ុនទីចបានឈ្នះលើបញ្ហានេះ ហើយយើងក៏អាចឈ្នះដែរ។ អាកប្បកិរិយាដ៏ចេះអត់ឱនបែបនេះក៏អាចអនុវត្តសព្វថ្ងៃនេះយ៉ាងជោគជ័យដែរ។
ស្រុះស្រួលគ្នាដោយអត់ឱនទោស
១៤. ហេតុអ្វីក៏ច្រើនតែអាចធ្វើទៅបាន និងជាការប្រសើរជាង ឲ្យការទាស់ទែងគ្នាកន្លងបាត់ទៅនោះ?
១៤ តើត្រូវធ្វើអ្វីដើម្បីអត់ឱនទោស នៅពេលដែលអ្នកមានបញ្ហាជាមួយនឹងគ្រីស្ទានម្នាក់ទៀតនោះ? បើនិយាយឲ្យចំទៅ គឺគ្មានវិធីតែមួយទេដ៏ជាស្រួលនោះ ក៏ប៉ុន្តែព្រះគម្ពីរផ្ដល់ឲ្យនូវគំរូដែលជាជំនួយ និងយោបល់ដែលសមហេតុផល។ អនុសាសន៍ដ៏សំខាន់មួយ ដែលទោះជាមិនស្រួលទទួលហើយមិនស្រួលអនុវត្តតាមក៏ដោយ នោះគឺគ្រាន់តែបំភ្លេចរឿងនោះ ឲ្យកន្លងបាត់ទៅ។ ភាគច្រើនពេលមានបញ្ហា ដូចជាមានរវាងនាងអ៊ើរ៉ូឌានិងនាងស៊ុនទីច នោះបុគ្គលម្នាក់ៗមានអារម្មណ៍ថាម្នាក់ទៀតគឺជាអ្នកខុស ឬមានកំហុសច្រើនជាង។ ដូច្នេះនៅក្នុងស្ថានការណ៍ដូចនោះ អ្នកប្រហែលជាគិតថាគ្រីស្ទានម្នាក់ទៀតគឺត្រូវមានទោសច្រើនជាង ឬបានធ្វើបាបយើងខ្លាំងជាង។ ប៉ុន្តែ តើអ្នកអាចគ្រាន់តែបញ្ចប់រឿងនោះដោយអត់ឱនទោសបានឬទេ? ចូរទទួលស្គាល់ថា ទោះជាកម្រមានក៏ដោយនោះ ប្រសិនបើគ្រីស្ទានម្នាក់ទៀតមានកំហុសច្រើនជាងឬក៏ទាំងស្រុង នោះអ្នកមានឱកាសដ៏ល្អនឹងធ្វើឲ្យរឿងនេះកន្លងបាត់ទៅ ជាអ្វីដែលអ្នកអត់ទោសឲ្យ ហើយបញ្ចប់វាទៅ។
១៥, ១៦. (ក) តើលោកមីកាបានរៀបរាប់អំពីព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើការដែលព្រះ«បំភ្លេចអំពើរំលង» មានន័យយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៥ សូមកុំឲ្យយើងភ្លេចមើលព្រះជាគំរូរបស់យើងក្នុងការអត់ឱនទោស។ (អេភេសូរ ៤:៣២–៥:១) ស្តីអំពីគំរូនៃទ្រង់ក្នុងការអត់ទោសឲ្យនូវកំហុសដែលបានកន្លងបាត់ទៅ នោះព្យាការីមីកាបានសរសេរថា៖ «តើមានអ្នកណាជាព្រះឲ្យដូចទ្រង់ ដែលទ្រង់អត់ទោសចំពោះអំពើទុច្ចរិត ហើយក៏បំភ្លេចអំពើរំលងរបស់សំណល់នៃមរដកទ្រង់ ទ្រង់មិនផ្ងំសេចក្ដីខ្ញាល់ទុកជានិច្ចទេ ពីព្រោះទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យនឹងសេចក្ដីសប្បុរសវិញ»។—មីកា ៧:១៨
១៦ ដោយរៀបរាប់ព្រះយេហូវ៉ាជាបុគ្គលដែល«បំភ្លេចអំពើរំលង» នោះព្រះគម្ពីរមិនចែងថា ព្រះមិនអាចនឹកចាំនូវកំហុស ដោយមានការភ្លាត់ឃ្លាតចាកស្មារតីប្រភេទណាមួយនោះឡើយ។ ចូរពិចារណាមើលនូវករណីលោកសាំសុននិងដាវីឌ ដែលពីរនាក់នេះបានប្រព្រឹត្តអំពើរំលងដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ។ ព្រះអាចនឹកចាំនូវអំពើបាបទាំងនោះជាយូរយារក្រោយមក។ សូម្បីតែយើងក៏ដឹងអំពីអំពើបាបខ្លះៗរបស់គេដែរ ពីព្រោះព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើឲ្យកត់ទុកនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។ ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះរបស់យើងដែលចេះអត់ឱនទោស នោះបានបង្ហាញនូវសេចក្ដីមេត្ដាករុណាដល់បុគ្គលពីរនាក់នេះ ទុកពួកគេពីមុខយើងជាគំរូនៃជំនឿ ដើម្បីឲ្យត្រាប់តាម។—ហេព្រើរ ១១:៣២; ១២:១
១៧. (ក) តើការធ្វើបែបណា ដែលអាចជួយយើងឲ្យបំភ្លេចកំហុស ឬទោសរបស់អ្នកដទៃ? (ខ) ប្រសិនបើយើងខំធ្វើបែបនោះ តើតាមរបៀបណាដែលយើងធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះយេហូវ៉ា? (សូមមើលកំណត់ចំណាំ)
១៧ ត្រូវហើយ ព្រះយេហូវ៉ាអាច«បំភ្លេច» * សេចក្ដីរំលងច្បាប់ដូចជាដាវីឌបានសុំទ្រង់ធ្វើម្ដងហើយម្ដងទៀត។ (សាំយូអែលទី២ ១២:១៣; ២៤:១០) តើយើងអាចយកតម្រាប់តាមព្រះក្នុងរឿងនេះឬទេ ដោយសុខចិត្តបំភ្លេចនឹងការមើលងាយឬការអាក់អន់ចិត្ត ដែលអ្នកបំរើគ្នីគ្នារបស់យើងប្រព្រឹត្តជាមនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍នោះ? ចូរគិតក្នុងមនោគតិថាអ្នកជិះយន្តហោះដែលកំពុងតែរត់លឿនតាមផ្លូវរបស់វាដើម្បីឡើងទៅលើ។ កាលដែលមើលទៅក្រៅ នៅជិតផ្លូវយន្តហោះចុះឡើង នោះអ្នកឃើញបុគ្គលម្នាក់ដែលធ្លាប់ស្គាល់គ្នា កំពុងតែធ្វើកាយវិការដ៏ទ្រគោះមានលក្ខណៈដូចក្មេង ដោយលៀនអណ្ដាតរបស់គាត់។ អ្នកដឹងថាគាត់ពិតជាបានមួម៉ៅចិត្ត ហើយប្រហែលជាធ្វើដាក់អ្នកនោះ។ ឬក៏គាត់ប្រហែលជាមិនទាំងគិតអំពីអ្នកសោះឡើយ។ ទោះបីយ៉ាងណាក៏ដោយ កាលដែលយន្តហោះបើកក្រឡឹងដើម្បីឲ្យបានកំពស់ អ្នកក៏ហោះខ្ពស់ទៅលើស្ត្រីនេះ ដែលឥឡូវហាក់ដូចជាដុំតូចមួយ។ ក្នុងមួយម៉ោងអ្នកនៅឆ្ងាយរាប់រយគីឡូម៉ែត្រ ហើយកាយវិការរបស់គាត់ដែលធ្វើឲ្យអាក់អន់ចិត្ត គឺកន្លងហួសយូរទៅហើយ។ ស្រដៀងគ្នាដែរ ជាច្រើនដងនេះនឹងជួយយើងឲ្យអត់ឱនទោស ប្រសិនបើយើងខំឲ្យដូចព្រះយេហូវ៉ា ហើយដោយប្រាជ្ញា នោះនឹងមិនប្រកាន់ទោសឡើយ។ (សុភាសិត ១៩:១១) ការបញ្ឈឺចិត្តបែបនេះនឹងរាប់ជាការតូចតាចណាស់ បើគិតដប់ឆ្នាំពីឥឡូវនេះឬពីររយឆ្នាំទៅដល់សហស្សវត្សមែនទេ? ចូរបំភ្លេចកំហុសនោះទៅ!
១៨. ប្រសិនបើយើងហាក់ដូចជាមិនអាចទុកកំហុសដែលបានកន្លងទៅនោះចោលទេ តើឱវាទអ្វីដែលយើងអាចយកមកប្រើនោះ?
១៨ ប៉ុន្តែនៅក្នុងកាលៈទេសៈដែលកម្រមាន នោះអ្នកប្រហែលជាបានអធិស្ឋានអំពីរឿងមួយ ហើយបានខំប្រឹងដើម្បីអត់ឱនទោស ប៉ុន្តែអ្នកមានអារម្មណ៍ថា អ្នកមិនអាចធ្វើបានទេ។ បើអ៊ីចឹងតើនឹងធ្វើយ៉ាងណា? ព្រះយេស៊ូបានដាស់តឿនឲ្យទៅឯអ្នកនោះវិញ ហើយខំដោះស្រាយការទាស់ទែងគ្នាដោយស្ងាត់ ដើម្បីឲ្យបានសន្ដិភាព។ «ដូច្នេះ បើកាលណាអ្នកនាំយកដង្វាយមកដល់អាសនា ហើយនៅទីនោះអ្នកនឹកឃើញថា បងប្អូនណាមានហេតុអ្វីទាស់នឹងអ្នក នោះត្រូវទុកដង្វាយរបស់អ្នកនៅមុខអាសនា ហើយទៅរកជានឹងបងប្អូនជាមុនសិន រួចសឹមមកថ្វាយដង្វាយអ្នកចុះ»។—ម៉ាថាយ ៥:២៣, ២៤
១៩. តើអាកប្បកិរិយាអ្វីដែលយើងគួរតែមាន ហើយតើអាកប្បកិរិយាអ្វីដែលយើងគួរតែជៀសវាង កាលដែលយើងរកការស្រុះស្រួលជាមួយបងប្អូនរបស់យើងនោះ?
១៩ ជាសារៈសំខាន់ ព្រះយេស៊ូមិនបានមានបន្ទូលថាឲ្យទៅឯបងប្អូនរបស់អ្នក ដើម្បីធ្វើឲ្យគាត់ជឿថាអ្នកជាអ្នកត្រូវ ហើយគាត់ជាអ្នកខុសនោះទេ។ ប្រហែលជាគាត់គឺជាអ្នកខុសមែន។ ហើយក៏ប្រហែលជាអ្នកទាំងពីរក៏មានកំហុសខ្លះៗ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គោលដៅគឺមិនមែនដើម្បីឲ្យអ្នកនោះចុះចូលទទួលកំហុស ហើយឲ្យលន់ក្រាបនោះទេ។ ប្រសិនបើនេះជារបៀបដែលអ្នកចាប់ផ្ដើមនូវការពិគ្រោះ នោះគឺសឹងតែនឹងទទួលបរាជ័យជាពុំខាន។ ហើយក៏មិនគួរមានគោលដៅសើរើ នូវគ្រប់ចំណុចនៃកំហុសមែនទែនឬដែលនឹកក្នុងមនោគតិនោះទេ។ នៅពេលដែលការពិគ្រោះដ៏ស្ងប់ស្ងៀម ដែលធ្វើឡើងដោយមានសេចក្ដីស្រឡាញ់គ្រីស្ទាន បង្ហាញឲ្យឃើញនូវការយល់ខុសដ៏គួរឲ្យសោកស្ដាយ ដែលជាសារៈសំខាន់បំផុតនៃបញ្ហា នោះអ្នកទាំងពីរនាក់អាចដោះស្រាយបញ្ហានោះបាន។ ក៏ប៉ុន្តែទោះជាការពិគ្រោះមិននាំឲ្យមានការយល់ព្រមទាំងស្រុងក៏ដោយ តើនោះតែងតែចាំបាច់ឬទេ? យ៉ាងហោចណាស់ តើមិនជាការប្រសើរឬទេប្រសិនបើអ្នកទាំងពីរនាក់ យល់ស្របថាគ្នីគ្នាគេក៏ចង់តែបំរើដោយចិត្តស្មោះ ចំពោះព្រះដ៏ចេះអត់ឱនទោសនោះដែរ? នៅពេលដែលប្រឈមមុខនឹងហេតុការណ៍មែនទែន គឺប្រហែលជាស្រួលជាងសំរាប់បុគ្គលម្នាក់ៗ ដោយនិយាយចេញពីចិត្តថា «ខ្ញុំសុំអត់ទោស ដែលដោយសារភាពឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ យើងមានការទាស់ទែងបែបនេះ។ សូមឲ្យយើងបំភ្លេចរឿងនេះចោលទៅ»។
២០. តើយើងអាចរៀនអ្វីពីគំរូនៃពួកសាវ័កនោះ?
២០ សូមនឹកចាំថាពួកសាវ័កមានការទាស់ទែងគ្នា កាលដែលពួកគេខ្លះបានប្រាថ្នាចង់បានថ្នាក់ជាទីគោរពធំជាងនោះ។ (ម៉ាកុស ១០:៣៥-៣៩; លូកា ៩:៤៦; ២២:២៤-២៦) រឿងនោះបានធ្វើឲ្យមានការតានតឹង ប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ ឬក៏ព្រមទាំងការអាក់អន់ចិត្តជ្រៅទៀតផង។ ប៉ុន្តែពួកគេបានបំភ្លេចអំពើរំលងបែបនេះ ហើយបន្តធ្វើការជាមួយគ្នា។ ក្រោយមក បុគ្គលម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេបានសរសេរថា៖ «អ្នកណាដែលចូលចិត្តចង់ស្រឡាញ់ជីវិត ហើយចង់ឃើញគ្រាដ៏ល្អ នោះត្រូវបញ្ចៀសអណ្ដាតពីសេចក្ដីអាក្រក់ចេញ ហើយបបូរមាត់ក៏ដែរ កុំឲ្យពោលពាក្យប្រកបដោយឧបាយកលឡើយ ត្រូវឲ្យអ្នកនោះបែរចេញពីការអាក្រក់ ប្រយោជន៍ឲ្យបានធ្វើការល្អវិញ ត្រូវស្វែងរក ហើយដេញតាមសេចក្ដីមេត្រីភាព»។—ពេត្រុសទី១ ៣:១០, ១១
២១. ព្រះយេស៊ូបានប្រទាននូវឱវាទដ៏ជ្រាលជ្រៅអ្វីអំពីការអត់ឱនទោស?
២១ ពីមុនយើងបានកត់សម្គាល់នូវដំណាក់មួយនៃប្រវត្ដិកាលនេះ៖ ព្រះបានអត់ឱនទោសបាបជាច្រើន ដែលយើងបានប្រព្រឹត្តនៅអតីតកាល ដូច្នេះយើងគួរតែធ្វើតម្រាប់តាមទ្រង់ ហើយអត់ឱនទោសឲ្យបងប្អូនរបស់យើង។ (ទំនុកដំកើង ១០៣:១២; អេសាយ ៤៣:២៥) ក៏ប៉ុន្តែមានដំណាក់មួយទៀតក្នុងប្រវត្ដិកាលនេះ។ ក្រោយពីបានប្រទានឲ្យនូវសេចក្ដីអធិស្ឋានជាគំរូ នោះព្រះយេស៊ូក៏បានមានបន្ទូលថា៖ «បើអ្នករាល់គ្នាអត់ទោសចំពោះការរំលងច្បាប់ ដែលមនុស្សលោកប្រព្រឹត្តធ្វើ នោះព្រះវរបិតានៃអ្នក ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់នឹងអត់ទោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាដែរ»។ មួយឆ្នាំក្រោយមក ទ្រង់បានមានបន្ទូលម្ដងទៀតនូវសារសំខាន់នេះ ដោយបង្រៀនពួកសិស្សទ្រង់ឲ្យអធិស្ឋានថា៖ «សូមអត់ទោសបាបយើងខ្ញុំ ដ្បិតយើងខ្ញុំក៏អត់ទោស ដល់អស់អ្នកដែលធ្វើខុសនឹងយើងខ្ញុំដែរ»។ (ម៉ាថាយ ៦:១២, ១៤; លូកា ១១:៤) រួចមក ប៉ុន្មានថ្ងៃមុនទ្រង់សោយទិវង្គតទៅ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលទៀតថា៖ «កាលណាអ្នកឈរអធិស្ឋាន បើអ្នកមានហេតុអ្វីនឹងអ្នកណា នោះត្រូវអត់ទោសឲ្យគេសិន ដើម្បីឲ្យព្រះវរបិតានៃអ្នករាល់គ្នា ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ បានអត់ទោសគ្រប់ទាំងសេចក្ដីកំហុសរបស់អ្នករាល់គ្នាដែរ»។—ម៉ាកុស ១១:២៥
២២, ២៣. តើតាមរបៀបណាដែលការសុខចិត្តអត់ឱនទោស មានអានុភាពលើអនាគតរបស់យើងនោះ?
២២ ត្រូវហើយ ក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើងសំរាប់ការបន្តទទួលនូវការអត់ឱនទោសពីព្រះ ភាគច្រើនគឺពឹងពាក់លើការសុខចិត្តរបស់យើង ដើម្បីអត់ឱនទោសបងប្អូនរបស់យើង។ នៅពេលមានបញ្ហាផ្ទាល់ខ្លួនរវាងពួកគ្រីស្ទាន សូមសួរខ្លួនអ្នកមើល ‹តើការទទួលការអត់ឱនទោសពីព្រះ សំខាន់ជាងការបង្ហាញភស្តុតាងថា បងប្រុសឬបងស្រីម្នាក់មានកំហុសលើរឿងតូចតាច កំហុសកំប៊ិកកំប៉ុកខ្លះ ឬក៏ការឃើញនូវភាពឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍របស់មនុស្សទេឬ›? អ្នកស្គាល់ចម្លើយទៅហើយ។
២៣ ប៉ុន្តែ ចុះយ៉ាងណាវិញ បើរឿងនេះគឺធ្ងន់ធ្ងរជាងកំហុសឬបញ្ហាតូចតាចផ្ទាល់ខ្លួននោះ? ហើយតើឱវាទរបស់ព្រះយេស៊ូ ដែលបានកត់ទុកនៅម៉ាថាយ ១៨:១៥-១៨ នឹងទាក់ទងនៅពេលណា? សូមឲ្យយើងពិនិត្យមើលរឿងនេះជាបន្ទាប់។
[កំណត់សម្គាល់]
^ វិជ្ជាករម្នាក់មានប្រសាសន៍ថា ពាក្យប្រៀបប្រដូចដែលបានប្រើជាភាសាហេព្រើរ នៅមីកា ៧:១៨ គឺ«បានត្រូវយកពីចរិយានៃអ្នកធ្វើដំណើរម្នាក់ ដែលធ្វើដំណើរទៅដោយឥតកត់សម្គាល់វត្ថុណាមួយ ដែលគាត់មិនចង់យកចិត្តទុកដាក់នោះ។ គំនិតដែលបង្ហាញឲ្យឃើញ គឺមិនមែនថាព្រះឥតយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងអំពើបាបនោះទេ ឬក៏ថាទ្រង់បានចាត់ទុកថានេះជារឿងតូចតាចឬឥតមានសារៈសំខាន់នោះឡើយ ប៉ុន្តែ ដែលទ្រង់មិនកត់សម្គាល់ថានេះជាករណីដ៏ពិសេស ដើម្បីដាក់ទណ្ឌកម្មឡើយ។ គឺថាទ្រង់មិនផ្ដន្ទាទោសទេ ប៉ុន្តែទ្រង់អត់ឱនទោសឲ្យ»។—ពួកចៅហ្វាយ ៣:២៦; សាំយូអែលទី១ ១៦:៨
តើអ្នកនៅនឹកចាំទេ?
◻ តើតាមរបៀបណាដែលព្រះយេហូវ៉ាប្រទានឲ្យយើងនូវគំរូដើម្បីធ្វើតាម ស្តីអំពីការអត់ឱនទោស?
◻ តើអ្វីដែលយើងត្រូវតែចាំអំពីអស់អ្នកដែលនៅក្នុងក្រុមជំនុំ?
◻ ក្នុងករណីភាគច្រើន តើយើងគួរតែធ្វើអ្វីអំពីការបញ្ឈឺចិត្តឬកំហុសនោះ?
◻ ប្រសិនបើត្រូវការ តើអ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើ ដើម្បីឲ្យបានស្រុះស្រួលជាមួយបងប្អូនរបស់យើងនោះ?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ២៥]
ពេលមានការទាស់ទែងគ្នាជាមួយគ្រីស្ទានម្នាក់ សូមខំឲ្យរឿងនេះកន្លងទៅ យូរៗទៅ រឿងនេះនឹងក្លាយទៅជាមិនសំខាន់វិញ