«ពេលសន្ដិភាព»គឺជិតដល់ហើយ!
«ពេលសន្ដិភាព»គឺជិតដល់ហើយ!
«អ្វីៗ . . . កើតឡើងតាមពេលកំណត់ . . . មានពេលធ្វើសង្គ្រាម មានពេលសន្ដិភាព»។—សាស្ដា ៣:១, ៨, ព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយ
១. តើស្ថានការណ៍អ្វីដែលគ្មានទំនង ដែលមានក្នុងកំឡុងសតវត្សទី២០នេះ ស្តីអំពីសង្គ្រាមនិងសន្ដិភាពនោះ?
ដោយមានមូលហេតុល្អ នោះមនុស្សភាគច្រើនចង់បានជាខ្លាំងនូវសន្ដិភាព។ សតវត្សទី២០នេះបានពិសោធសន្ដិភាពតិចជាងសតវត្សមុនៗនៅក្នុងប្រវត្ដិសាស្ត្រ។ នេះគឺជាការគ្មានទំនងទេ ពីព្រោះមានការខំប្រឹងច្រើនណាស់ដែលមិនធ្លាប់មានពីមុនដើម្បីឲ្យបានសន្ដិភាព។ នៅក្នុងឆ្នាំ១៩២០ នោះអង្គការសម្ព័ន្ធប្រជាជាតិបានស្ថាបនាឡើង។ នៅក្នុងឆ្នាំ១៩២៨ សន្ធិសញ្ញាសន្ដិភាពឈ្មោះខិឡុក-ប្រាយ្យាន់ បានគាំទ្រដោយ«សាសន៍សឹងតែទាំងអស់ក្នុងពិភពលោក . . . ដែលបានយល់ព្រមលះបង់ចោលសង្គ្រាមជាប្រដាប់មួយនៃគោលនយោបាយជាតិ» ហើយឯកសារស្រាវជ្រាវមួយបានហៅសន្ធិសញ្ញានេះ ជា«ការខំប្រឹងដ៏ធំបំផុតនៃការដែលមានជាលំដាប់ ដើម្បីរក្សានូវសន្ដិភាពក្រោយពីសង្គ្រាមលោកលើកទី១»។ រួចមក នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៤៥ អង្គការសហប្រជាជាតិបានត្រូវស្ថាបនាឡើង ជំនួសអង្គការសម្ព័ន្ធប្រជាជាតិដែលគ្មានដំណើរការនោះ។
២. តើអ្វីជាគោលដៅដ៏អួតអាងរបស់អង្គការសហប្រជាជាតិ ហើយតើអង្គការនេះបានជោគជ័យដល់កំរិតណាដែរ?
២ ដូចអង្គការសម្ព័ន្ធប្រជាជាតិ នោះគោលដៅរបស់អង្គការសហប្រជាជាតិ គឺបានអះអាងរក្សាការពារសន្ដិភាពក្នុងពិភពលោក។ ក៏ប៉ុន្តែការមានជោគជ័យរបស់អង្គការនេះ គឺមានស្តួចស្តើង។ ពិតមែន ពិភពលោកឥឡូវក៏មិនពិសោធសង្គ្រាមដ៏ធំប៉ុននឹងសង្គ្រាមលោកទាំងពីរនោះទេ។ ក៏ប៉ុន្តែ សង្គ្រាមតូចៗជាច្រើននៅតែធ្វើឲ្យមនុស្សរាប់សែននាក់លែងមានសេចក្ដីស្ងប់ស្ងៀម និងបាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្ដិរបស់គេ ព្រមទាំងភាគច្រើនបាត់បង់ជីវិតរបស់គេតែម្ដង។ តើយើងហ៊ានសង្ឃឹមថា អង្គការសហប្រជាជាតិអាចធ្វើឲ្យសតវត្សទី២១ទៅជា«ពេលសន្ដិភាព»បានឬទេ?
មូលដ្ឋានសំរាប់សន្ដិភាពពិត
៣. ហេតុអ្វីក៏សន្ដិភាពពិតមិនអាចមាននៅជិតការស្អប់?
៣ សន្ដិភាពរវាងមនុស្សនិងជាតិទាំងឡាយ គឺតម្រូវឲ្យមានច្រើនទៀត មិនមែនគ្រាន់តែការត្រាប្រណីនោះទេ។ តើបុគ្គលណាម្នាក់អាចពិតជាត្រូវរៅជាមួយនរណាម្នាក់ដែលគាត់ស្អប់ឬទេ? គឺអត់ទេបើយោងទៅតាមយ៉ូហានទី១ ៣:១៥ ដែលចែងថា៖ «អ្នកណាដែលមានចិត្តស្អប់ដល់បងប្អូន នោះឈ្មោះថាជាអ្នកសំឡាប់គេ»។ ដូចប្រវត្ដិសាស្ត្រនៅថ្មីៗនេះសឲ្យឃើញ ការស្អប់ដ៏ពន់ពេកអាចបង្កើនយ៉ាងស្រួលទៅជាការប្រព្រឹត្តអំពើឃោរឃៅ។
៤. តើមានតែអ្នកណាខ្លះដែលអាចពិសោធសន្ដិភាព ហើយហេតុអ្វី?
៤ ដោយព្រោះព្រះយេហូវ៉ាជា«ព្រះនៃសេចក្ដីសុខសាន្ត» នោះមានតែមនុស្សដែលស្រឡាញ់ព្រះ និងមានការគោរពដ៏ជ្រាលជ្រៅដល់គោលការណ៍ដ៏សុចរិតរបស់ទ្រង់ ដែលអាចពិសោធនូវសន្ដិភាពនោះ។ យ៉ាងច្បាស់ណាស់ ព្រះយេហូវ៉ាមិនប្រទានឲ្យសន្ដិភាពដល់មនុស្សគ្រប់គ្នាទេ។ «ព្រះនៃខ្ញុំ ទ្រង់មានបន្ទូលថា ‹គ្មានសេចក្ដីសុខ[សន្ដិភាព, ព.ថ.] ដល់មនុស្សដែលប្រព្រឹត្តអាក្រក់ឡើយ›»។ នេះគឺពីព្រោះពួកមនុស្សអាក្រក់បដិសេធ មិនឲ្យខ្លួនគេដឹកនាំដោយវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ព្រះ ដែលមានសន្ដិភាពជាផលផ្លែមួយនោះ។—រ៉ូម ១៥:៣៣; អេសាយ ៥៧:២១; កាឡាទី ៥:២២
៥. តើអ្វីដែលពួកគ្រីស្ទានពិតគិតមិនដល់នោះ?
៥ ការធ្វើសង្គ្រាមប្រឆាំងមនុស្សគ្នីគ្នា ដូចពួកអួតអាងថាខ្លួនជាគ្រីស្ទានបានធ្វើជាច្រើនលើកច្រើនសានោះ ជាពិសេសនៅក្នុងសតវត្សទី២០នេះ គឺជាអ្វីដែលគ្រីស្ទានពិតធ្វើមិនកើតឡើយ។ (យ៉ាកុប ៤:១-៤) ពិតមែន ពួកទាំងនេះប្រឆាំងនឹងការបង្រៀន ដែលតំណាងព្រះយ៉ាងខុសឆ្គង ក៏ប៉ុន្តែចំបាំងនេះគឺមានបំណងជួយបុគ្គលម្នាក់ៗ មិនមែនដើម្បីធ្វើទុក្ខដល់គេទេ។ ការបៀតបៀនអ្នកដទៃដោយព្រោះមានការខុសគ្នាខាងសាសនា ឬការធ្វើបាបដល់អ្នកដទៃដោយព្រោះជាតិសាសន៍ គឺមានការខុសស្រឡះនឹងសាសនាគ្រីស្ទានពិត។ ប៉ុលបានបង្គាប់ពួកគ្រីស្ទាននៅទីក្រុងរ៉ូមថា៖ «ខាងឯពួកអ្នករាល់គ្នា នោះឲ្យខំនៅជាមេត្រីនឹងមនុស្សទាំងអស់ចុះ បើសិនជាបាន»។—រ៉ូម ១២:១៧-១៩; ធីម៉ូថេទី២ ២:២៤, ២៥
៦. នៅសព្វថ្ងៃនេះ តើនៅកន្លែងណាដែលអាចរកឃើញសន្ដិភាពពិតបាន?
៦ សព្វថ្ងៃនេះសន្ដិភាពដែលព្រះបានប្រទានឲ្យ គឺមានតែនៅក្នុងចំណោមពួកអ្នកថ្វាយព្រះយេហូវ៉ាប៉ុណ្ណោះ។ (ទំនុកដំកើង ១១៩:១៦៥; អេសាយ ៤៨:១៨) គ្មានការខ្វែងគំនិតគ្នាខាងនយោបាយណាមករំខានសាមគ្គីភាពរបស់គេទេ ពីព្រោះពួកគេរក្សាអព្យាក្រឹតខាងនយោបាយនៅគ្រប់ទីកន្លែង។ (យ៉ូហាន ១៥:១៩; ១៧:១៤) ពីព្រោះពួកគេ«រួបរួមគ្នា ដោយមានចិត្តមានគំនិតតែ១» នោះគ្មានការខ្វែងគំនិតខាងសាសនា ដែលគំរាមកំហែងសន្ដិភាពរបស់គេឡើយ។ (កូរិនថូសទី១ ១:១០) សន្ដិភាពដែលស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាមាន គឺជាអព្ភូតហេតុនៅសម័យទំនើបនេះ ជាអ្វីដែលព្រះបានប្រទានមក ដែលសមស្របនឹងសេចក្ដីសន្យារបស់ទ្រង់៖ «អញនឹងយកសេចក្ដីសុខ[សន្ដិភាព, ព.ថ.]ធ្វើជារដ្ឋបាលឯង ហើយឲ្យសេចក្ដីសុចរិតជាអ្នកគ្រប់គ្រងលើឯងផង»។—អេសាយ ៦០:១៧; ហេព្រើរ ៨:១០
ហេតុអ្វីក៏«មានពេលធ្វើសង្គ្រាម»?
៧, ៨. (ក) ទោះជាមានជំហរដ៏សុខសាន្តរបស់គេ តើស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាចាត់ទុកបច្ចុប្បន្នកាលនេះយ៉ាងណាដែរ? (ខ) តើអ្វីជាអាវុធដ៏សំខាន់បំផុតក្នុងចំបាំងគ្រីស្ទាន?
៧ ទោះជាពួកគេមានជំហរដ៏សុខសាន្តក៏ដោយ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាចាត់ទុកបច្ចុប្បន្នកាលនេះ ភាគច្រើនជា«ពេលធ្វើសង្គ្រាម»។ ប្រាកដហើយ គឺមិនមែនសង្គ្រាមមែនទែននោះទេ ពីព្រោះការបង្ខំអ្នកដទៃទទួលសារដំណឹងព្រះគម្ពីរដោយប្រើអំណាច នោះនឹងផ្ទុយពីសេចក្ដីអញ្ជើញរបស់ព្រះហើយ ដែលឲ្យ«អ្នកណាដែលចង់បាន មានតែយកទឹកជីវិតនោះចុះ ឥតចេញថ្លៃទេ»។ (វិវរណៈ ២២:១៧) គឺគ្មានការបង្ខំឲ្យផ្លាស់ប្រែគំនិតនោះឡើយ! សង្គ្រាមដែលស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាធ្វើ នោះគឺខាងវិញ្ញាណទាំងស្រុង។ ប៉ុលបានសរសេរថា៖ «គ្រឿងសស្ដ្រាវុធពិជ័យសង្គ្រាមរបស់យើងខ្ញុំ មិនមែនជារបស់ខាងសាច់ឈាមទេ គឺជាឥទ្ធិឫទ្ធិដែលមកពីព្រះ សំរាប់នឹងរំលំទីមាំមួនវិញ»។—កូរិនថូសទី២ ១០:៤; ធីម៉ូថេទី១ ១:១៨
៨ ក្នុងចំណោម«គ្រឿងសស្ដ្រាវុធពិជ័យសង្គ្រាម» នោះអាវុធដ៏សំខាន់ជាងគេ គឺ«ដាវរបស់ព្រះវិញ្ញាណដែរ គឺជាព្រះបន្ទូល»។ (អេភេសូរ ៦:១៧) ដាវនេះគឺខ្លាំងក្លាមែន។ «ព្រះបន្ទូលនៃព្រះនោះរស់នៅ ហើយពូកែផង ក៏មុតជាងដាវណាមានមុខ២ ទាំងធ្លុះចូលទៅ ទាល់តែកាត់ព្រលឹងនឹងវិញ្ញាណ ហើយសន្លាក់ នឹងខួរឆ្អឹងដាច់ពីគ្នា ទាំងពិចារណាអស់ទាំងគំនិតដែលចិត្តគិត ហើយដែលសំរេចដែរ»។ (ហេព្រើរ ៤:១២) ដោយប្រើដាវនេះ នោះពួកគ្រីស្ទានអាចរំលាយ«អស់ទាំងគំនិតដែលគេរិះគិត នឹងគ្រប់ទាំងសេចក្ដីយ៉ាងខ្ពង់ខ្ពស់ ដែលលើកខ្លួនឡើងទាស់នឹងចំណេះនៃព្រះ»។ (កូរិនថូសទី២ ១០:៥) នេះជួយពួកគេឲ្យអាចលាតត្រដាងនូវលទ្ធិមិនពិត ការប្រព្រឹត្តដែលមានគ្រោះថ្នាក់ និងទស្សនវិជ្ជាដែលបង្ហាញនូវប្រាជ្ញារបស់មនុស្ស ជាជាងប្រាជ្ញារបស់ព្រះនោះ។—កូរិនថូសទី១ ២:៦-៨; អេភេសូរ ៦:១១-១៣
៩. ហេតុអ្វីក៏មិនអាចបន្ថយក្នុងសង្គ្រាមរបស់យើងប្រឆាំងនឹងសាច់ឈាមដែលមានបាបនោះ?
៩ ចំបាំងខាងវិញ្ញាណមួយយ៉ាងទៀត គឺជាការចំបាំងប្រឆាំងនឹងសាច់ឈាមដែលមានបាប។ ពួកគ្រីស្ទានធ្វើតាមគំរូរបស់ប៉ុល ដែលបានសារភាពថា៖ «គឺខ្ញុំវាយដំរូបកាយខ្ញុំ ទាំងបង្ខំឲ្យចុះចូល ក្រែងក្រោយដែលខ្ញុំបានប្រដៅមនុស្សឯទៀតហើយ នោះខ្លួនខ្ញុំត្រូវចោលចេញវិញ»។ (កូរិនថូសទី១ ៩:២៧) ពួកគ្រីស្ទាននៅក្រុងកូល៉ុសបានត្រូវដាស់តឿនឲ្យសម្លាប់«និស្ស័យសាច់ឈាមរបស់[គេ] ដែលនៅផែនដីនេះចេញ គឺជាការសហាយស្មន់ ស្មោកគ្រោក សំរើបសំរាល ប៉ងប្រាថ្នាអាក្រក់ នឹងសេចក្ដីលោភ ដែលរាប់ទុកដូចជាការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ»។ (កូល៉ុស ៣:៥) អ្នកសរសេរព្រះគម្ពីរម្នាក់ទៀតឈ្មោះយូដាស បានដាស់តឿនពួកគ្រីស្ទាន«ឲ្យខំតយុទ្ធ ដើម្បីការពារសេចក្ដីជំនឿ ដែលបានប្រគល់មកពួកបរិសុទ្ធ១ដងជាសំរេច»។ (យូដាស ៣) ហេតុអ្វីក៏យើងត្រូវតែធ្វើអ៊ីចឹង? ប៉ុលឆ្លើយថា៖ «ដ្បិតបើសិនជាអ្នករាល់គ្នារស់តាមសាច់ឈាម នោះនឹងត្រូវស្លាប់ទៅ តែបើសំឡាប់អំពើរបស់រូបសាច់ចេញ ដោយសារព្រះវិញ្ញាណ នោះអ្នករាល់គ្នានឹងបានរស់វិញ»។ (រ៉ូម ៨:១៣) ដោយដឹងនូវសេចក្ដីថ្លែងយ៉ាងច្បាស់លាស់នេះ នោះយើងមិនអាចបន្ថយពីការខំប្រឹងនៅក្នុងសង្គ្រាមរបស់យើង ទាស់នឹងការទោរទន់អាក្រក់នេះឡើយ។
១០. តើអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅក្នុងឆ្នាំ១៩១៤ ដែលនឹងនាំឲ្យមានអ្វីនៅនាអនាគតនេះ?
១០ មូលហេតុមួយទៀតដែលបច្ចុប្បន្ននេះអាចចាត់ទុកជាពេលធ្វើសង្គ្រាម នោះពីព្រោះ«ថ្ងៃ ដែលព្រះនៃយើងខ្ញុំនឹងសងសឹក»ជិតមកដល់ហើយ។ (អេសាយ ៦១:១, ២) នៅក្នុងឆ្នាំ១៩១៤ ពេលកំណត់របស់ព្រះយេហូវ៉ាបានមកដល់ ដើម្បីស្ថាបនាព្រះរាជាណាចក្រនៃព្រះមេស្ស៊ី ហើយប្រគល់អំណាចព្រះរាជាណាចក្រនេះ ឲ្យធ្វើសង្គ្រាមដ៏សកម្មប្រឆាំងនឹងរបបរបស់សាតាំង។ ពេលវេលាដែលបានត្រូវកំណត់ទុកឲ្យមនុស្សពិសោធនឹងការគ្រប់គ្រង ដែលបង្កើតឡើងពីមនុស្សដោយគ្មានការជ្រៀតជ្រែកពីព្រះ បានអស់នៅពេលនោះ។ ជាជាងទទួលយកអ្នកគ្រប់គ្រងជាព្រះមេស្ស៊ីរបស់ព្រះ នោះមនុស្សភាគច្រើនបន្តបដិសេធទ្រង់ចោល ដូចពួកមនុស្សភាគច្រើនបានធ្វើនៅសតវត្សទីមួយនោះដែរ។ (កិច្ចការ ២៨:២៧) ជាលទ្ធផល ដោយព្រោះមានការប្រឆាំងនឹងព្រះរាជាណាចក្រ នោះព្រះគ្រីស្ទបានត្រូវជំរុញឲ្យ«គ្រប់គ្រងនៅកណ្ដាលពួកខ្មាំងសត្រូវផង»។ (ទំនុកដំកើង ១១០:២) គួរឲ្យសប្បាយ ដែលវិវរណៈ ៦:២ សន្យាថាទ្រង់នឹង«បានឈ្នះតទៅ»។ នេះទ្រង់នឹងធ្វើក្នុងកំឡុង«ចំបាំង នៅថ្ងៃដ៏ធំរបស់ព្រះដ៏មានព្រះចេស្ដាបំផុត . . . ដែលភាសាហេព្រើរហៅថា អើម៉ាគេដូន»។—វិវរណៈ ១៦:១៤, ១៦
ឥឡូវគឺជា«ពេលសំរាប់និយាយ»
១១. ហេតុអ្វីក៏ព្រះយេហូវ៉ាបានមានព្រះទ័យអត់ធ្មត់ម្ល៉េះ ក៏ប៉ុន្តែនៅទីបំផុត តើអ្វីនឹងមកដល់នោះ?
១១ តាំងពីឆ្នាំ១៩១៤ ដែលជាគ្រាដ៏សំខាន់នៅក្នុងរឿងរបស់មនុស្ស នោះមាន៨៥ឆ្នាំបានកន្លងទៅហើយ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានមានព្រះទ័យអត់ធ្មត់ណាស់នឹងមនុស្សលោក។ ទ្រង់បានធ្វើឲ្យពួកស្មរបន្ទាល់របស់ទ្រង់ដឹងនូវភាពបន្ទាន់នៃស្ថានការណ៍នេះ។ ជីវិតរបស់មនុស្សជាច្រើនលាននាក់អាចនឹងមានផលអាក្រក់។ មនុស្សជាច្រើននាក់ទាំងនេះសមឲ្យបានត្រូវព្រមាន ពីព្រោះព្រះយេហូវ៉ា«មិនចង់ឲ្យអ្នកណាមួយវិនាសឡើយ គឺចង់ឲ្យមនុស្សទាំងអស់បានប្រែចិត្តវិញ»។ (ពេត្រុសទី២ ៣:៩) យ៉ាងណាក៏ដោយ មិនយូរប៉ុន្មានទៀត «ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ ទ្រង់លេចមកពីស្ថានសួគ៌ ជាមួយនឹងពួកទេវតានៃព្រះចេស្ដាទ្រង់»។ រួចមក អស់អ្នកដែលបានបដិសេធចោលដោយចេតនានូវសារដំណឹងព្រះរាជាណាចក្រ នឹងពិសោធនូវ«ការសងសឹក» ដែលព្រះយេស៊ូនឹងធ្វើដល់«ពួកអ្នកដែលមិនស្គាល់ព្រះ ហើយនឹងពួកអ្នកដែលមិនស្ដាប់តាមដំណឹងល្អពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាព្រះអម្ចាស់នៃយើង»។—ថែស្សាឡូនីចទី២ ១:៦-៩
១២. (ក) ហេតុអ្វីក៏ការស្មានអំពីពេលណាដែលសេចក្ដីវេទនាជាខ្លាំងនឹងចាប់ផ្ដើម គឺឥតមានប្រយោជន៍សោះ? (ខ) ស្តីអំពីរឿងនេះ តើព្រះយេស៊ូបានព្រមានអំពីគ្រោះថ្នាក់អ្វី?
១២ តើនៅពេលណាដែលសេចក្ដីអត់ធ្មត់របស់ព្រះយេហូវ៉ាដល់កំរិត? ការស្មានណាមួយស្តីអំពីពេលណាដែល«សេចក្ដីវេទនាជាខ្លាំង»ប្រហែលជានឹងចាប់ផ្ដើមឡើង នោះគឺគ្មានតម្លៃនោះទេ។ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលយ៉ាងច្បាស់លាស់ថា៖ «ត្រង់ថ្ងៃនឹងពេលកំណត់ នោះគ្មានអ្នកណាដឹងទេ»។ ម្យ៉ាងទៀត ទ្រង់បានដាស់តឿនថា៖ «ដូច្នេះ ឲ្យចាំយាម ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងជាពេលណា ដែលព្រះអម្ចាស់នៃអ្នករាល់គ្នានឹងយាងមកទេ។ . . . ដូច្នេះ ឲ្យអ្នករាល់គ្នាប្រុងប្រៀបខ្លួនជាស្រេចដែរ ដ្បិតកូនមនុស្សនឹងមកនៅវេលាដែលអ្នករាល់គ្នាមិនគិត»។ (ម៉ាថាយ ២៤:២១, ៣៦, ៤២, ៤៤) បើនិយាយឲ្យស្រួលយល់ទៅ នេះមានសេចក្ដីថា យើងគួរតែប្រុងប្រយ័ត្នរៀងរាល់ថ្ងៃស្តីអំពីព្រឹត្ដិការណ៍ក្នុងពិភពលោក ហើយគិតអំពីការផ្ទុះឡើងនៃសេចក្ដីវេទនាជាខ្លាំង។ (ថែស្សាឡូនីចទី១ ៥:១-៥) គួរឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់មែន បើគិតថាយើងអាចបន្ថយល្បឿនរបស់យើង ហើយថាអាចមានជីវភាពរស់នៅយ៉ាងធម្មតា ទាំងរង់ចាំមើលនូវរបៀបដែលព្រឹត្ដិការណ៍នឹងកើតឡើង! ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលថា៖ «ចូរអ្នករាល់គ្នាប្រយ័តខ្លួន ក្រែងចិត្តអ្នករាល់គ្នាកំពុងតែផ្ទុកនូវសេចក្ដីវក់នឹងស៊ីផឹក ហើយនឹងសេចក្ដីខ្វល់ខ្វាយនៅជីវិត នោះលោតែថ្ងៃនោះមកដល់អ្នករាល់គ្នាភ្លាម ដ្បិតថ្ងៃនោះនឹងមកដូចជាលប់»។ (លូកា ២១:៣៤, ៣៥) អំពីរឿងនេះយើងអាចប្រាកដក្នុងចិត្តថា៖ ‹ខ្យល់ទាំងបួនទិស›នៃសេចក្ដីហិនវិនាស ដែលនៅបច្ចុប្បន្នកាលនេះបានត្រូវទប់ដោយ«ទេវតា៤រូប»របស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះនឹងមិននៅទប់ជារៀងរហូតតទៅឡើយ។—វិវរណៈ ៧:១-៣
១៣. តើមនុស្សជិតប្រាំមួយលាននាក់បានទទួលស្គាល់អ្វី?
១៣ ដោយដឹងអំពីថ្ងៃជំនុំជំរះនេះដែលជិតដល់ហើយ នោះពាក្យរបស់ស្តេចសាឡូម៉ូន អំពីការមាន«ពេលសំរាប់និយាយ» នោះគឺមានអត្ថន័យដ៏ពិសេសមែន។ (សាស្ដា ៣:៧) ដោយបានទទួលស្គាល់ថា ឥឡូវគឺប្រាកដជាពេលសំរាប់និយាយ នោះស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាជិតប្រាំមួយលាននាក់ កំពុងតែនិយាយយ៉ាងខ្នះខ្នែងអំពីអំណាចគ្រប់គ្រងដ៏រុងរឿងរបស់ព្រះ និងព្រមានអំពីថ្ងៃនៃការសងសឹករបស់ទ្រង់។ ពួកគេថ្វាយខ្លួនស្ម័គ្រពីចិត្តនៅថ្ងៃនេះដែលព្រះគ្រីស្ទតំរៀបក្បួនទ័ពទ្រង់។—ទំនុកដំកើង ១១០:៣; ១៤៥:១០-១២
អស់អ្នកដែលនិយាយថាមាន«សន្ដិភាពហើយ! តែគ្មានសន្ដិភាពទាល់តែសោះ»
១៤. តើមានព្យាការីក្លែងក្លាយណាខ្លះក្នុងកំឡុងសតវត្សទីប្រាំពីរ ម.ស.យ.?
១៤ ក្នុងកំឡុងសតវត្សទីប្រាំពីរ ម.ស.យ. ពួកព្យាការីរបស់ព្រះ គឺលោកយេរេមានិងអេសេគាល បានប្រកាសសារដំណឹងនៃការជំនុំជំរះប្រឆាំងនឹងក្រុងយេរូសាឡិម ដោយសាដំណើរវៀចវេរនៃការមិនស្ដាប់បង្គាប់តាមព្រះ។ សេចក្ដីហិនវិនាសដែលពួកគេបានទាយប្រាប់បានកើតឡើងនៅឆ្នាំ៦០៧ ម.ស.យ. ទោះជាពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាដ៏ធំដុំ ហើយមានអានុភាពជាខ្លាំង នោះបាននិយាយផ្ទុយនឹងពួកនាំសាររបស់ព្រះក៏ដោយ។ ពួកមេដឹកនាំសាសនាទាំងនេះបានត្រូវសឲ្យឃើញថា ជា«ព្យាការីល្ងីល្ងើ[ដែល] . . . បាននាំប្រជាជនរបស់[ព្រះ]អោយវង្វេង ដោយពោលថា មានសន្ដិភាពហើយ! តែគ្មានសន្ដិភាពទាល់តែសោះ»។—អេសេគាល ១៣:១-១៦, ព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយ; យេរេមា ៦:១៤, ១៥; ៨:៨-១២
១៥. តើមានព្យាការីក្លែងក្លាយស្រដៀងនោះទេនៅសព្វថ្ងៃនេះ? សូមពន្យល់។
១៥ ដូច«ព្យាការីល្ងីល្ងើ»នៅសម័យនោះ ពួកមេដឹកនាំសាសនាភាគច្រើនសព្វថ្ងៃនេះ ក៏មិនបានព្រមានមនុស្សអំពីថ្ងៃជំនុំជំរះរបស់ព្រះ ដែលកំពុងតែមកនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេពណ៌នាយ៉ាងសុទិដ្ឋិនិយមអំពីពួកក្រុមខាងនយោបាយ ថានៅទីបំផុតនឹងទទួលបានសន្ដិភាពនិងសន្ដិសុខ។ ដោយចង់ធ្វើឲ្យមនុស្សស្កប់ចិត្តជាងព្រះ នោះពួកគេប្រាប់ពួកបរិស័ទ្ធនូវអ្វីដែលគេចង់ឮ ជាជាងពន្យល់ថាព្រះរាជាណាចក្រនៃព្រះបានស្ថាបនាឡើង ហើយថាមិនយូរប៉ុន្មានទៀត ស្តេចដ៏ជាព្រះមេស្ស៊ីនឹងវាយបានជ័យជំនះ។ (ដានីយ៉ែល ២:៤៤; ធីម៉ូថេទី២ ៤:៣, ៤; វិវរណៈ ៦:២) ជាពួកព្យាការីក្លែងក្លាយ នោះគេក៏និយាយថា មាន«សន្ដិភាពហើយ! តែគ្មានសន្ដិភាពទាល់តែសោះ»។ ក៏ប៉ុន្តែមិនយូរប៉ុន្មានទៀត នោះជំនឿស៊ប់របស់គេនឹងផ្លាស់ទៅជាសេចក្ដីរន្ធត់ភ្លាម នៅពេលដែលគេត្រូវតែប្រឈមមុខនឹងសេចក្ដីខ្ញាល់របស់ព្រះទ្រង់ ដែលគេបានតំណាងមិនត្រឹមត្រូវ ហើយពួកគេបាននាំឲ្យមានការមើលងាយដែលរាប់មិនអស់មកលើព្រះនាមនោះ។ ពួកមេដឹកនាំនៃចក្រភពទូទៅរបស់សាសនាមិនពិត ដែលបានរៀបរាប់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរជាស្ត្រីដែលអសីលធម៌ នោះនឹងថប់ដង្ហើមស្លាប់កាលដែលនៅពោលពាក្យបំភាន់ស្តីអំពីសន្ដិភាពនោះ។—វិវរណៈ ១៨:៧, ៨
១៦. (ក) តើស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើឲ្យដឹងអំពីអ្វី? (ខ) តើពួកគេខុសប្លែកយ៉ាងណា ពីអស់អ្នកដែលពោលពាក្យថា មាន«សន្ដិភាពហើយ! តែគ្មានសន្ដិភាពទាល់តែសោះ»?
១៦ ហេតុដែលពួកមេដឹកនាំភាគច្រើនមានថ្នាក់ធំដុំនិងអានុភាពជាខ្លាំង ទទូចលើសេចក្ដីសន្យាដ៏លាក់ពុតរបស់គេអំពីសន្ដិភាព គឺមិនធ្វើឲ្យប្រែប្រួលនូវសេចក្ដីទុកចិត្តរបស់អស់អ្នក ដែលមានជំនឿលើសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះអំពីសន្ដិភាពពិតនោះឡើយ។ ជាងមួយសតវត្សមកហើយ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើឲ្យដឹងថា គេជាអ្នកការពារយ៉ាងស្មោះត្រង់នឹងបន្ទូលរបស់ព្រះ ជាអ្នកប្រឆាំងដ៏ក្លាហាននឹងសាសនាក្លែងក្លាយ ហើយជាអ្នកគាំទ្រយ៉ាងមុតមាំនូវព្រះរាជាណាចក្រនៃព្រះ។ ជាជាងបំពេរមនុស្សឲ្យដេកដោយប្រើពាក្យសំដីផ្អែមល្ហែមអំពីសន្ដិភាព នោះពួកគេខំប្រឹងដោយយកចិត្តទុកដាក់ ដើម្បីធ្វើឲ្យគេភ្ញាក់ដឹងពីហេតុការណ៍ពិត ដែលថាសព្វថ្ងៃនេះគឺជាពេលធ្វើសង្គ្រាម។—អេសាយ ៥៦:១០-១២; រ៉ូម ១៣:១១, ១២; ថែស្សាឡូនីចទី១ ៥:៦
ព្រះយេហូវ៉ាលែងនៅស្ងៀម
១៧. តើមានន័យយ៉ាងណា ថាមិនយូរប៉ុន្មានទៀតនោះព្រះយេហូវ៉ានឹងលែងនៅស្ងៀម?
១៧ ស្តេចសាឡូម៉ូនក៏បានមានបន្ទូលថា៖ «ព្រះទ្រង់នឹងជំនុំជំរះទាំងពួកអ្នកសុចរិតនឹងពួកទុច្ចរិតផង ដ្បិតមានពេលសំរាប់គ្រប់ទាំងបំណងដែលប៉ងធ្វើ»។ (សាស្ដា ៣:១៧) ព្រះយេហូវ៉ាមានពេលកំណត់មួយសំរាប់ធ្វើការជំនុំជំរះលើសាសនាមិនពិត និងលើ«ពួកមហាក្សត្រនៅផែនដី[ដែល]លើកគ្នាឡើង . . . ទាស់នឹងព្រះយេហូវ៉ា ហើយទាស់នឹងព្រះអង្គ ដែលទ្រង់បានលាបប្រេងឲ្យ»។ (ទំនុកដំកើង ២:១-៦; វិវរណៈ ១៦:១៣-១៦) ស្តេចសាឡូម៉ូនបានមានបន្ទូលថា៖ «ព្រះជាម្ចាស់នឹងវិនិច្ឆ័យមនុស្សសុចរិត ព្រមទាំងមនុស្សអាក្រក់ ដ្បិតមានពេលកំណត់សំរាប់អ្វីៗទាំងអស់»។ (សាស្ដា ៣:១៧, ព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយ) កាលដែលពេលវេលានោះមកដល់ នោះថ្ងៃឲ្យព្រះយេហូវ៉ានៅ«ស្ងៀម» នឹងលែងមានទៀតហើយ។ (ទំនុកដំកើង ៨៣:១; អេសាយ ៦២:១; យេរេមា ៤៧:៦, ៧) តាមរយៈស្តេចដ៏ជាព្រះមេស្ស៊ី គឺព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទដែលបានឡើងសោយរាជ្យ នោះទ្រង់នឹង«និយាយ»ជាភាសាតែមួយគត់ដែលពួកអ្នកប្រឆាំងនឹងយល់ នោះគឺថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់នឹងយាងចេញទៅ ដូចជាមនុស្សខ្លាំងពូកែ ទ្រង់នឹងបណ្ដាលសេចក្ដីឧស្សាហ៍ឡើង ដូចជាមនុស្សថ្នឹកចំបាំងទ្រង់នឹងស្រែកឡើង អើ ទ្រង់នឹងស្រែកជាខ្លាំង ហើយនឹងបង្ក្រាបពួកសត្រូវដោយឫទ្ធានុភាព។ អញបានអត់ទ្រាំជាយូរមកហើយ អញបាននៅស្ងៀម ហើយបានទប់ចិត្ត ឥឡូវនេះ អញនឹងស្រែកឡើងដូចជាស្រី ដែលឈឺនឹងសំរាលកូន អញនឹងដកដង្ហើមគំហុកចូល រួចទំលាយចេញតែម្ដង អញនឹងបំផ្លាញទាំងភ្នំធំនឹងភ្នំតូច ហើយឲ្យស្មៅនៅលើនោះស្វិតក្រៀមទៅអញនឹងធ្វើឲ្យទន្លេទាំងប៉ុន្មាន ទៅជាកោះវិញ ហើយឲ្យអស់ទាំងត្រពាំងទឹករីងគោកទៅ អញនឹងនាំពួកមនុស្សខ្វាក់តាមផ្លូវ១ដែលគេមិនស្គាល់ អញនឹងដឹកគេតាមផ្លូវច្រកដែលគេមិនធ្លាប់ដើរ អញនឹងធ្វើឲ្យសេចក្ដីងងឹតបានភ្លឺឡើងនៅមុខគេ ហើយផ្លូវក្ងិកក្ងក់ឲ្យទៅជាត្រង់វិញ គឺការទាំងនេះដែលអញនឹងធ្វើ ហើយមិនបោះបង់ចោលគេឡើយ»។—អេសាយ ៤២:១៣-១៦
១៨. តើក្នុងប្រការអ្វីដែលប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះនឹង«នៅស្ងៀម» មិនយូរប៉ុន្មានទៀតនោះ?
១៨ នៅពេលដែលព្រះយេហូវ៉ា‹មានបន្ទូលឡើង› ដើម្បីការពារភាពជាព្រះ នោះប្រជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់នឹងលែងត្រូវការនិយាយការពារខ្លួនគេនោះទេ។ នោះគឺនឹងជាវេនឲ្យគេ«នៅស្ងៀម»។ ដូចគេបានធ្វើដល់ពួកអ្នកបំរើរបស់ព្រះនៅសម័យពីដើម នោះពាក្យទាំងនេះក៏ទាក់ទងនឹងគេដែរ៖ «អ្នករាល់គ្នាមិនបាច់នឹងតស៊ូក្នុងចំបាំងនេះទេ ឲ្យគ្រាន់តែដំរៀបគ្នាឈរស្ងៀម ហើយចាំមើលសេចក្ដីសង្គ្រោះ ដែលព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រោសដល់អ្នករាល់គ្នាប៉ុណ្ណោះ»។—របាក្សត្រទី២ ២០:១៧
១៩. តើបងប្អូនខាងវិញ្ញាណរបស់ព្រះគ្រីស្ទ នឹងមានឯកសិទ្ធិអ្វីមិនយូរប៉ុន្មានទៀតនោះ?
១៩ នេះជាបរាជ័យដ៏ហិនហោចលើសាតាំងនិងអង្គការរបស់វា! បងប្អូនដែលមានសិរីរុងរឿងរបស់ព្រះគ្រីស្ទ នឹងមានចំណែកក្នុងការវាយឈ្នះយ៉ាងអស្ចារ្យចំពោះសេចក្ដីសុចរិត ដែលស្របតាមសេចក្ដីសន្យានេះ គឺថា៖ «ឯព្រះនៃសេចក្ដីសុខសាន្ត នៅបន្ដិចទៀតទ្រង់នឹងកិនអារក្សសាតាំង នៅក្រោមជើងអ្នករាល់គ្នាហើយ»។ (រ៉ូម ១៦:២០) ពេលវេលាដែលបានរង់ចាំជាយូរយារមកហើយសំរាប់សន្ដិភាព គឺជិតដល់ហើយ។
២០. តើមិនយូរប៉ុន្មានទៀតនឹងមានពេលសំរាប់អ្វី?
២០ នេះនឹងមានប្រសិទ្ធិពរយ៉ាងណាទៅហ្ន៎ ដល់ជីវិតគ្រប់គ្នានៅលើផែនដី ដែលនឹងរួចរស់ជីវិតពីការសម្ដែងដ៏ធំនៃព្រះចេស្ដារបស់ព្រះយេហូវ៉ា! មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយមក នោះពួកបុរសនិងស្ត្រីដ៏ស្មោះត្រង់នៅពីដើមនឹងរួមបញ្ចូលពួកគេ ដែលពេលកំណត់ចំពោះដំណើររស់ឡើងវិញនឹងមកដល់នោះ។ ការសោយរាជ្យមួយពាន់ឆ្នាំរបស់ព្រះគ្រីស្ទ នឹងពិតជា«ពេលដាំ . . . ពេលព្យាបាលរបួស . . . ពេលសង់ . . . ពេលសើច . . . ពេលរាំសប្បាយ . . . ពេលអោបថើប [និង] . . . ពេលស្រឡាញ់»។ ត្រូវហើយ នេះនឹងជា«ពេលសន្ដិភាព»ជាដរាបរៀងទៅ!—សាស្ដា ៣:១-៨, ព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយ; ទំនុកដំកើង ២៩:១១; ៣៧:១១; ៧២:៧
តើចម្លើយរបស់អ្នកជាអ្វី?
◻ តើអ្វីជាមូលដ្ឋានសំរាប់សន្ដិភាពជាស្ថាពរ?
◻ ហេតុអ្វីក៏ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាចាត់ទុកបច្ចុប្បន្នកាលនេះជា«ពេលធ្វើសង្គ្រាម»?
◻ តើនៅពេលណាដែលប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះត្រូវ«និយាយ» ហើយតើនៅពេលណាដែលត្រូវ«នៅស្ងៀម»?
◻ តើតាមរបៀបណានិងនៅពេលណា ដែលព្រះយេហូវ៉ានឹងលែងនៅស្ងៀមនោះ?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[ប្រអប់នៅទំព័រ១៣]
ព្រះយេហូវ៉ាមានពេលកំណត់សំរាប់
◻ នាំកុកឲ្យប្រយុទ្ធលើប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះ។—អេសេគាល ៣៨:៣, ៤, ១០-១២;
◻ ដាក់នៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកអ្នកគ្រប់គ្រងមនុស្សឲ្យកំទេចក្រុងបាប៊ីឡូនដ៏ធំ។—វិវរណៈ ១៧:១៥-១៧; ១៩:២;
◻ រៀបវិវាហមង្គលនៃកូនចៀម។—វិវរណៈ ១៩:៦, ៧;
◻ ផ្ដើមឲ្យមានសង្គ្រាមអើម៉ាគេដូន។—វិវរណៈ ១៩:១១-១៦, ១៩-២១;
◻ ចងទុកសាតាំងដើម្បីចាប់ផ្ដើមការសោយរាជ្យមួយពាន់ឆ្នាំរបស់ព្រះយេស៊ូ។—វិវរណៈ ២០:១-៣
ព្រឹត្ដិការណ៍ទាំងនេះបានចុះក្នុងបញ្ជីតាមលំដាប់ ដែលបានសំដៅក្នុងបទគម្ពីរ។ យើងអាចដឹងប្រាកដថា ព្រឹត្ដិការណ៍ទាំងប្រាំនេះនឹងកើតឡើងតាមលំដាប់ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានកំណត់ ហើយនៅពេលវេលាជាក់លាក់ដែលទ្រង់បានសម្រេចនោះ។
[រូបភាពនៅទំព័រ១៥]
ការសោយរាជ្យមួយពាន់ឆ្នាំរបស់ព្រះគ្រីស្ទ នឹងពិតជាពេលវេលា . . .
ដើម្បីសើច . . .
ដើម្បីអោបថើប . . .
ដើម្បីស្រឡាញ់ . . .
ដើម្បីដាំ . . .
ដើម្បីរាំសប្បាយ . . .
ដើម្បីសង់ . . .