«មានពេលសំរាប់គ្រប់ទាំងអស់»
«មានពេលសំរាប់គ្រប់ទាំងអស់»
«មានពេលសំរាប់គ្រប់ទាំងអស់ គឺមានពេលសំរាប់គ្រប់ការ ដែលចង់ធ្វើនៅក្រោមមេឃ»។—សាស្ដា ៣:១
១. តើភាពពិបាកអ្វីដែលមនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍មាន ហើយនៅក្នុងកាលៈទេសៈខ្លះ តើនេះបាននាំឲ្យមានអ្វី?
មនុស្សតែងនិយាយជាញឹកញាប់ថា៖ «ខ្ញុំគួរតែធ្វើមុននេះយូរហើយ»។ ឬក៏ក្រោយមានបទពិសោធន៍ប្រហែលជាយល់ដឹងថា៖ «ខ្ញុំគួរតែរង់ចាំសិន»។ ប្រតិកម្មបែបនេះបង្ហាញឲ្យឃើញនូវភាពពិបាក ដែលមនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍មាន ក្នុងការប្ដេជ្ញារកពេលត្រឹមត្រូវសំរាប់ធ្វើកិច្ចការណាមួយនោះ។ កំរិតនេះបានបណ្ដាលឲ្យទំនាក់ទំនងរលំដួល។ នេះបាននាំឲ្យមានការខកចិត្តនិងការអន្ទះអន្ទែង។ ហើយអ្វីដែលអាក្រក់បំផុត នោះគឺបានធ្វើឲ្យខ្សោយដល់ជំនឿរបស់មនុស្សខ្លះលើព្រះយេហូវ៉ា និងអង្គការរបស់ទ្រង់។
២, ៣. (ក) ហេតុអ្វីក៏ការទទួលយកសេចក្ដីប្ដេជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ាអំពីពេលវេលាកំណត់ ជាការប្រកបដោយប្រាជ្ញា? (ខ) តើទស្សនៈដ៏ថ្លឹងថ្លែងអ្វីដែលយើងគួរតែមាន ស្តីអំពីការសម្រេចនៃទំនាយពីព្រះគម្ពីរ?
២ ដោយមានប្រាជ្ញានិងការយល់ធ្លុះជ្រៅ ដែលមនុស្សលោកឥតមាន នោះព្រះយេហូវ៉ាអាចដឹងទុកជាមុននូវលទ្ធផលអំពីសកម្មភាពទាំងអស់ ប្រសិនបើទ្រង់មានព្រះទ័យប្រាថ្នាចង់នោះ។ ទ្រង់អាចដឹង«ពីដើមដំបូង . . . មកខាងចុងបំផុត»។ (អេសាយ ៤៦:១០) ដូច្នេះហើយ ទ្រង់អាចជ្រើសរើសនូវពេលវេលាដ៏ល្អបំផុតនឹងមិនដែលខុសទេ ដើម្បីធ្វើអ្វីមួយដែលទ្រង់មានព្រះទ័យចង់ធ្វើ។ ដូច្នេះជាជាងទុកចិត្តលើការយល់ដឹងដែលមានខ្ចោះរបស់យើងអំពីពេលវេលា នោះយើងនឹងប្រកបដោយប្រាជ្ញា បើទទួលយកការប្ដេជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ាស្តីអំពីពេលកំណត់!
៣ ជាឧទាហរណ៍ ពួកគ្រីស្ទានដែលមានគំនិតចាស់ទុំ រង់ចាំយ៉ាងស្មោះត្រង់ចំពោះពេលកំណត់របស់ព្រះយេហូវ៉ា សំរាប់ឲ្យទំនាយព្រះគម្ពីរណាមួយបានសម្រេច។ ពួកគេរក្សាខ្លួនរវល់នៅក្នុងកិច្ចបំរើទ្រង់ ដោយនឹកគិតយ៉ាងច្បាស់នូវគោលការណ៍ដែលមានក្នុងបរិទេវ ៣:២៦ ដែលថា៖ «បើមនុស្សនឹងសង្ឃឹមដល់ ហើយរង់ចាំសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ឥតបារម្ភព្រួយ នោះល្អហើយ»។ (ប្រៀបមើល ហាបាគុក ៣:១៦) នៅពេលដំណាលគ្នានេះ ពួកគេបានជឿជាក់ច្បាស់ថា សេចក្ដីប្រកាសរបស់ព្រះយេហូវ៉ាអំពីការប្រហារជំនុំជំរះ «បើសិនជាបង្អង់យូរ . . . នឹងមកជាពិត ឥតរារង់ឡើយ»។—ហាបាគុក ២:៣
៤. តើអេម៉ុស ៣:៧ និងម៉ាថាយ ២៤:៤៥ ជួយយើងឲ្យរង់ចាំព្រះយេហូវ៉ាដោយចិត្តអត់ធ្មត់យ៉ាងដូចម្ដេច?
៤ មួយវិញទៀត ប្រសិនបើយើងមិនបានយល់យ៉ាងច្បាស់លាស់នូវបទគម្ពីរណាមួយ ឬមិនយល់នឹងការពន្យល់ដែលបានផ្ដល់មកដោយប្រកាសនវត្ថុប៉មយាមនោះ តើយើងមានមូលហេតុទៅជាគ្មានការអត់ធ្មត់ឬ? ការរង់ចាំពេលកំណត់របស់ព្រះយេហូវ៉ាដើម្បីបញ្ជាក់នឹងរឿងណាមួយ គឺជាដំណើរដែលប្រកបដោយប្រាជ្ញា។ «ពិតប្រាកដជាព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់នឹងមិនធ្វើអ្វីដូច្នោះឡើយ លើកតែទ្រង់សំដែង ឲ្យពួកហោរា ជាអ្នកបំរើទ្រង់ ឃើញគំនិតលាក់កំបាំងរបស់ទ្រង់ផង»។ (អេម៉ុស ៣:៧) នេះគឺជាសេចក្ដីសន្យាដ៏អស្ចារ្យមែនហ្ន៎! ក៏ប៉ុន្តែ យើងត្រូវតែយល់ដឹងថាព្រះយេហូវ៉ាលាតត្រដាងរឿងលាក់កំបាំងនៅក្នុងពេល ដែលទ្រង់ចាត់ទុកថាគួរប្រាប់នោះ។ ចំពោះមូលហេតុនោះ ព្រះទ្រង់បានប្រគល់ឲ្យ‹អ្នកបំរើស្មោះត្រង់ដែលមានវិនិច្ឆ័យល្អ› ដើម្បីផ្ដល់ដល់រាស្ត្ររបស់ទ្រង់នូវ«អាហារ[ខាងវិញ្ញាណ]គេបរិភោគ តាមត្រូវពេល»។ (ម៉ាថាយ ២៤:៤៥) ដូច្នេះ គឺគ្មានមូលហេតុដែលយើងទៅជាខ្វល់ខ្វាយហួសហេតុ ឬក៏មានចិត្តជ្រួលច្រាល អំពីរឿងណាមួយដែលមិនបានត្រូវពន្យល់ឲ្យបានច្បាស់លាស់នោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងអាចប្រាកដក្នុងចិត្តថា បើយើងរង់ចាំព្រះយេហូវ៉ាដោយចិត្តអត់ធ្មត់ នោះទ្រង់នឹងប្រទានឲ្យនូវអ្វីដែលត្រូវការ«តាមត្រូវពេល»តាមរយៈអ្នកបំរើស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់។
៥. តើការពិនិត្យមើលសាស្ដា ៣:១-៨ នឹងមានប្រយោជន៍យ៉ាងណា?
៥ ស្តេចសាឡូម៉ូនដែលប្រកបដោយប្រាជ្ញា បានមានបន្ទូលអំពីរឿង២៨ផ្សេងៗគ្នា ហើយរឿងនិមួយៗមាន‹ពេលកំណត់›។ (សាស្ដា ៣:១-៨) ការយល់នូវអត្ថន័យនិងការទាក់ទងអំពីអ្វីដែលសាឡូម៉ូនបានមានបន្ទូលនោះ នឹងជួយយើងឲ្យយល់ដឹងពេលវេលាត្រឹមត្រូវ និងពេលវេលាខុសចំពោះសកម្មភាពណាមួយ ដូចបានមានទស្សនៈមកដោយព្រះ។ (ហេព្រើរ ៥:១៤) បន្ទាប់មក នោះនឹងអនុញ្ញាតឲ្យយើងយកលំនាំជីវិតរបស់យើងដោយស្របតាមហ្នឹង។
«មានពេលយំ និងពេលសើច»
៦, ៧. (ក) តើអ្វីដែលធ្វើឲ្យមនុស្សដែលខ្វល់ខ្វាយសព្វថ្ងៃនេះ«យំ»? (ខ) តើតាមរបៀបណាដែលលោកីយ៍នេះខំប្រឹងទប់ទល់នឹងស្ថានការណ៍ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ ដែលមាននោះ?
៦ ទោះជាមាន«ពេលយំនិងពេលសើច»ក៏ដោយ តើអ្នកណាដែលមិនចង់បានពេលសើច ជាជាងពេលយំនោះ? (សាស្ដា ៣:៤) គួរឲ្យស្ដាយមែន យើងរស់នៅក្នុងពិភពលោកដែលច្រើនតែឲ្យយើងនូវមូលហេតុយំសោក។ ពត៌មានដែលធ្វើឲ្យស្លុតចិត្តគឺមានច្រើននៅក្នុងកម្មវិធីផ្សាយពត៌មាន។ យើងរាថយដោយភ័យខ្លាចនៅពេលដែលយើងឮពួកក្មេងៗបាញ់សិស្សគ្នីគ្នានៅឯសាលា ហើយពេលឮឪពុកម្ដាយធ្វើបាបកូនរបស់គេ និងពេលឮអំពីពួកភេរវជនសម្លាប់ឬក៏ធ្វើឲ្យពិការដល់ពួករងគ្រោះដែលគ្មានទោស និងពេលឮអំពីមហន្តរាយធម្មជាតិ ដែលធ្វើឲ្យបាត់បង់ជីវិតនិងផ្ទះសម្បែង។ តាមរយៈទូរទស្សន៍នោះ កូនក្មេងដែលមានភ្នែកខូងដោយឃ្លានអាហារ និងជនភៀសខ្លួនដែលបានត្រូវរើកន្លែងទាំងលំបាក នោះកន្ដ្រាក់អារម្មណ៍យើងណាស់។ ពាក្យដែលមិនធ្លាប់ស្គាល់នៅមុនៗដូចជា ការបោសសំអាតពូជសាសន៍ ជម្ងឺអេដស៍ មេរោគសង្គ្រាម និងអែលនិណូ * តែឥឡូវធ្វើឲ្យមានការព្រួយបារម្ភនៅក្នុងចិត្តគំនិតរបស់យើង ហើយរឿងនិមួយៗគឺតាមរបៀបរបស់វា។
៧ ប្រាកដហើយ ពិភពលោកសព្វថ្ងៃនេះគឺមានពេញដោយព្រឹត្ដិការណ៍ ដែលធ្វើឲ្យខ្លោចផ្សានិងការឈឺចាប់ក្នុងចិត្ត។ ក៏ប៉ុន្តែ ឧស្សាហកម្មខាងគ្រឿងកំសាន្ត ហាក់ដូចជាបន្ថយនូវភាពធ្ងន់ធ្ងរនៃព្រឹត្ដិការណ៍ ដោយបញ្ចាំងឲ្យមើលនូវរឿងដែលគ្មានខ្លឹមសារ ថោកទាបបាតផ្សា ដែលធម្មតាគឺឥតសីលធម៌និងឃោរឃៅទៀតផង ដែលមានបំណងដើម្បីបំភាន់យើងឲ្យឥតអើពើនឹងសេចក្ដីវេទនា ដែលអ្នកឯទៀតកំពុងតែរងទុក្ខនោះ។ ក៏ប៉ុន្តែគតិដ៏ឥតកង្វល់នៃពាក្យសំដីចំកួត និងការសើចបែបរឡិករឡក់ដែលគ្រឿងកំសាន្តបែបនេះធ្វើឲ្យមានឡើង នោះមិនត្រូវឲ្យច្រឡំនឹងអំណរដ៏ពិតនោះឡើយ។ អំណរដែលជាផលផ្លែវិញ្ញាណរបស់ព្រះ គឺជាអ្វីមួយដែលលោកីយ៍របស់សាតាំង មិនអាចផ្ដល់ឲ្យបានឡើយ។—កាឡាទី ៥:២២, ២៣; អេភេសូរ ៥:៣, ៤
៨. តើពួកគ្រីស្ទានសព្វថ្ងៃគួរតែទុកជាអាទិភាពចំពោះការយំឬក៏ការសើច? សូមពន្យល់។
៨ ការទទួលស្គាល់នូវសភាពដ៏អភ័ព្វរបស់លោកីយ៍នេះ នោះយើងអាចយល់ថាសព្វថ្ងៃនេះ គឺមិនមែនពេលដែលត្រូវចាត់ទុកការសើចជាអ្វីដ៏សំខាន់ហួសហេតុឡើយ។ គឺមិនមែនជាពេលវេលាដែលយើងរស់នៅសំរាប់តែល្បែងកំសាន្តនិងគ្រឿងកំសាន្ត ឬក៏អនុញ្ញាត«សេចក្ដីសប្បាយរីករាយ» ទៅជាអាទិភាពទីមួយលើការស្វែងរករឿងខាងវិញ្ញាណឡើយ។ (ប្រៀបមើល សាស្ដា ៧:២-៤) សាវ័កប៉ុលបាននិយាយថា៖ «ពួកអ្នកដែលប្រើប្រាសលោកីយនេះ»គួរតែ«ដូចជាមិនប្រើហួសខ្នាតទេ»។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះ«គំរូនៃលោកីយនេះតែងតែផ្លាស់ទៅ»។ (កូរិនថូសទី១ ៧:៣១) ពួកគ្រីស្ទានពិតរស់នៅរៀងរាល់ថ្ងៃដោយទទួលស្គាល់យ៉ាងច្បាស់ នូវភាពធ្ងន់ធ្ងរនៃពេលវេលា ដែលយើងកំពុងរស់នៅនេះ។—ភីលីព ៤:៨
ថ្វីបើយំសោក ក៏ពិតជានៅសប្បាយ!
៩. តើស្ថានការណ៍អ្វីដ៏គួរឲ្យស្ដាយដែលមាននៅសម័យមុនទឹកជំនន់ ហើយតើមានអត្ថន័យយ៉ាងណាចំពោះយើងសព្វថ្ងៃនេះ?
៩ ពួកមនុស្សដែលបានរស់នៅក្នុងគ្រានៃទឹកជំនន់ក្នុងពិភពលោក គឺឥតមានទស្សនៈដ៏ធ្ងន់ធ្ងរនៃជីវិត។ ពួកគេបានប្រកបជីវិតរៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយឥតបានយំសោកនឹង«ការអាក្រក់របស់មនុស្សបានចំរើនជាច្រើនឡើងនៅផែនដី» ដោយព្រងើយកន្តើយកាលដែល«ផែនដី នោះបាន . . . មានពេញជាសេចក្ដីកាចសហ័ស»។ (លោកុប្បត្តិ ៦:៥, ១១) ព្រះយេស៊ូបានសំដៅទៅព្រឹត្ដិការណ៍ដ៏គួរឲ្យស្ដាយនោះ ហើយទ្រង់បានមានបន្ទូលប្រាប់ជាមុន នូវអាកប្បកិរិយាស្រដៀងគ្នាក្នុងចំណោមមនុស្សនៅសម័យយើងនេះ។ ទ្រង់បានព្រមានថា៖ «ដ្បិតនៅគ្រាមុនទឹកជន់លិច នោះគេកំពុងតែស៊ីផឹក ហើយរៀបការប្ដីប្រពន្ធ ដរាបដល់ថ្ងៃដែលលោកណូអេចូលទៅក្នុងទូកធំ គេឥតបានដឹងខ្លួនឡើយ ទាល់តែទឹកជន់ឡើង យកគេទៅទាំងអស់គ្នា នោះដល់កាលណាកូនមនុស្សមក ក៏នឹងមានដូច្នោះដែរ»។—ម៉ាថាយ ២៤:៣៨, ៣៩
១០. តើពួកជនជាតិអ៊ីស្រាអែលដែលរស់នៅក្នុងសម័យរបស់លោកហាកាយ បង្ហាញថាគេឥតអបអរនឹងពេលវេលាកំណត់របស់ព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងដូចម្ដេច?
១០ ប្រមាណ១.៨៥០ឆ្នាំក្រោយពីទឹកជំនន់ នៅក្នុងសម័យរបស់លោកហាកាយ ពួកជនជាតិអ៊ីស្រាអែលជាច្រើនបានបង្ហាញ នូវការឥតកង្វល់ស្រដៀងនេះចំពោះរឿងខាងវិញ្ញាណ។ ដោយជាប់រវល់ស្វែងរកអត្ថប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន នោះពួកគេមិនចេះបែងចែកថាពេលវេលាដែលគេនៅរស់ ជាពេលវេលាក្នុងការទុកអត្ថប្រយោជន៍របស់ព្រះយេហូវ៉ាជាអាទិភាព។ យើងអានថា៖ «ជនជាតិនេះគេពោលថា៖ ‹វេលាដែលនឹងសង់ព្រះវិហារនៃព្រះយេហូវ៉ាឡើងវិញ មិនទាន់មកដល់នៅឡើយ›។ ដូច្នេះ ព្រះបន្ទូលនៃព្រះយេហូវ៉ាក៏មក ដោយសារហោរាហាកាយថា កំពុងដែលព្រះវិហារនេះនៅខូចបង់នៅឡើយ នោះតើជាវេលាឲ្យឯងរាល់គ្នាបានអាស្រ័យនៅក្នុងផ្ទះដែលបិទភ្ជិតដូច្នេះឬ ឥឡូវ ព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវារ ទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ «ចូរឯងរាល់គ្នាពិចារណាផ្លូវប្រព្រឹត្តរបស់ខ្លួនចុះ»›»។—ហាកាយ ១:១-៥
១១. តើមានសំនួរអ្វីខ្លះដែលយើងសមនឹងសួរខ្លួនយើង?
១១ ដូចជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាសព្វថ្ងៃនេះ មានភារកិច្ចនិងឯកសិទ្ធិនៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ដូចពួកជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនៅសម័យរបស់លោកហាកាយ នោះយើងនឹងគួរតែពិនិត្យមើលឲ្យបានដិតដល់នូវជីវភាពរស់នៅរបស់យើង។ តើយើង«យំ»ដោយសារស្ថានភាពក្នុងពិភពលោក និងការនិយាយមើលងាយដែលស្ថានភាពទាំងនេះមានមកលើព្រះនាមរបស់ព្រះឬទេ? តើយើងបានឈឺចិត្តទេ ពេលដែលមនុស្សបដិសេធនូវអត្ថិភាពរបស់ព្រះ ឬក៏ឥតអើពើដោយបំភ្លេចចោលនូវគោលការណ៍ដ៏សុចរិតរបស់ទ្រង់នោះ? តើយើងតបឆ្លើយដូចពួកបុគ្គលដែលមានសញ្ញាសម្គាល់ ដែលលោកអេសេគាលបានឃើញ នៅក្នុងចក្ខុនិមិត្ត២៥០០ឆ្នាំកន្លងទៅនេះឬទេ? អំពីពួកគេ នោះយើងអានថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានបន្ទូលទៅ [អ្នកម្នាក់ដែលស្ពាយដបទឹកខ្មៅនោះ]ថា៖ ‹ចូរដើរបង្ហូតទីក្រុង គឺបង្ហូតកណ្ដាលក្រុងយេរូសាឡិមទៅ ហើយធ្វើទីសំគាល់នៅថ្ងាសរបស់ពួកមនុស្ស ដែលដកដង្ហើមធំហើយថ្ងូរ ដោយព្រោះការគួរស្អប់ខ្ពើមដែលមនុស្សប្រព្រឹត្តនៅក្នុងទីក្រុង›»។—អេសេគាល ៩:៤
១២. តើអេសេគាល ៩:៥, ៦ មានសារៈសំខាន់យ៉ាងណាចំពោះមនុស្សសព្វថ្ងៃនេះ?
១២ សារៈសំខាន់អំពីដំណើររឿងនេះសំរាប់យើងសព្វថ្ងៃ គឺបានឃើញជាក់ច្បាស់ នៅពេលដែលយើងអានសេចក្ដីបង្គាប់ប្រាប់ពួកបុរសប្រាំមួយនាក់ ដែលកាន់គ្រឿងសំឡេះនៅដៃ គឺថា៖ «ចូរឯងរាល់គ្នាដើរបង្ហូតទីក្រុងតាមអ្នក១នោះ ហើយប្រហារទៅ កុំឲ្យភ្នែកឯងប្រណី ឬអាណិតអាសូរឡើយ ត្រូវឲ្យសំឡាប់ទាំងពួកចាស់ ពួកកំឡោះ ពួកក្រមុំ ពួកក្មេង នឹងពួកស្រីៗឲ្យអស់រលីងទៅ ប៉ុន្តែកុំឲ្យចូលទៅជិតមនុស្សណា ដែលមានទីសំគាល់ នៅខ្លួនឡើយ ហើយត្រូវឲ្យចាប់ផ្ដើមការ តាំងពីទីបរិសុទ្ធរបស់អញផង»។ (អេសេគាល ៩:៥, ៦) ការនៅគង់វង្សរបស់យើងពីសេចក្ដីវេទនាជាខ្លាំងនេះដែលកំពុងមកយ៉ាងលឿន នោះពឹងលើការទទួលស្គាល់ថាសព្វថ្ងៃ គឺភាគច្រើនជាពេលវេលាដើម្បីយំ។
១៣, ១៤. (ក) តើមនុស្សបែបណាដែលព្រះយេស៊ូបានប្រកាសថាមានសុភមង្គលនោះ? (ខ) សូមពន្យល់នូវមូលហេតុដែលអ្នកគិតថា ការពិពណ៌នានោះត្រូវចំនឹងស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា។
១៣ ប្រាកដហើយ ហេតុការណ៍ពិតដែលពួកអ្នកបំរើរបស់ព្រះយេហូវ៉ា«យំ» ដោយសារស្ថានភាពដែលគួរឲ្យស្ដាយក្នុងរឿងពិភពលោកនេះ មិនមែនបង្ការឲ្យគេពីការមានចិត្តសប្បាយនោះទេ។ គឺមិនមែនអ៊ីចឹងទាល់តែសោះ! តាមការពិត ពួកគេគឺជាក្រុមដ៏សប្បាយជាងគេនៅលើផែនដីនេះ។ ព្រះយេស៊ូបានប្រទានឲ្យនូវគំរូសំរាប់សុភមង្គល នៅពេលដែលបានមានបន្ទូលថា៖ ‹អ្នកណាដែលទទួលស្គាល់ថាខ្លួនមានសេចក្ដីត្រូវការខាងវិញ្ញាណ អ្នកនោះមានសុភមង្គលហើយ។ . . . អស់អ្នកដែលយំសោក . . . អស់អ្នកដែលស្លូតត្រង់ . . . អស់អ្នកដែលស្រេកឃ្លាននូវសេចក្ដីសុចរិត . . . អស់អ្នកដែលមានចិត្តមេត្ដាករុណា . . . អស់អ្នកដែលមានចិត្តបរិសុទ្ធ . . . អស់អ្នកដែលផ្សះផ្សាគេ . . . អស់អ្នកដែលត្រូវគេបៀតបៀន ដោយព្រោះសេចក្ដីសុចរិត›។ (ម៉ាថាយ ៥:៣-១០) គឺមានទីសំអាងជាច្រើនដើម្បីបង្ហាញថា ការពិពណ៌នានេះត្រូវចំនឹងស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាជាក្រុមមួយ ជាងក្រុមអង្គការសាសនាណាផ្សេងៗនោះទៀត។
១៤ ជាពិសេសតាំងពីការស្ដារឡើងវិញនូវការថ្វាយបង្គំពិតនៅក្នុងឆ្នាំ១៩១៩ ដែលរាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាមានមូលហេតុ«សើច»នោះ។ រីឯខាងវិញ្ញាណ នោះពួកគេបានរួមពិសោធន៍ដ៏រំភើប នៃអស់អ្នកដែលបានត្រឡប់ពីក្រុងបាប៊ីឡូននៅក្នុងសតវត្សទីប្រាំមួយ ម.ស.យ.៖ «កាលព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បាននាំពួក ឈ្លើយមកឯក្រុងស៊ីយ៉ូនវិញ នោះយើងរាល់គ្នាបានដូចជាមនុស្សដែលយល់សប្ដិទេ គ្រានោះ មាត់យើងបានពេញដោយការសើចសប្បាយ ហើយអណ្ដាតក៏ពេញដោយបទចំរៀង . . . ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើការយ៉ាងធំសំរាប់យើងមែន យើងក៏អរណាស់ដែរ»។ (ទំនុកដំកើង ១២៦:១-៣) ក៏ប៉ុន្តែសូម្បីនៅកណ្ដាលនៃការសើចសប្បាយខាងវិញ្ញាណក៏ដោយ ក៏ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាចងចាំទុកនូវភាពធ្ងន់ធ្ងរនៃពេលវេលានោះដែរ។ នៅពេលដែលពិភពលោកថ្មីបានមានមែនទែន ហើយពួករស់នៅលើផែនដី‹ចាប់បានជីវិតមែនទែន› នោះពេលវេលានឹងបានមកដល់ នៅពេលដែលការសើចសប្បាយនឹងជំនួសការយំសោក ជារៀងរហូតតទៅ។—ធីម៉ូថេទី១ ៦:១៩; វិវរណៈ ២១:៣, ៤
«មានពេលដែលគួរឱបថើប នឹងពេលដែលគួរលែងឱបថើប»
១៥. ហេតុអ្វីក៏ពួកគ្រីស្ទានត្រូវការជ្រើសរើសក្នុងការយកធ្វើជាមិត្តភក្ដិ?
១៥ ពួកគ្រីស្ទានគឺមានការជ្រើសរើសអំពីអ្នកណាដែលគេរួមបញ្ចូលជាមិត្តភាពនោះ។ ពួកគេនឹកចាំនូវការព្រមានរបស់ប៉ុលដែលថា៖ «កុំឲ្យច្រឡំឡើយ ពីព្រោះពួកម៉ាកអាក្រក់តែងនឹងបង្ខូចកិរិយាល្អ»។ (កូរិនថូសទី១ ១៥:៣៣) ហើយស្តេចសាឡូម៉ូនដែលប្រកបដោយប្រាជ្ញាបានកត់សម្គាល់ថា៖ «អ្នកណាដែលដើរជាមួយនឹងមនុស្សប្រាជ្ញ នោះនឹងមានប្រាជ្ញាដែរ តែអ្នកណាដែលភប់ប្រសព្វនឹងមនុស្សល្ងីល្ងើ នោះនឹងត្រូវខូចបង់វិញ»។—សុភាសិត ១៣:២០
១៦, ១៧. តើស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាមានទស្សនៈយ៉ាងណាអំពីមិត្តភាព ការដើរលេងជាគូ និងអាពាហ៍ពិពាហ៍ ហើយហេតុអ្វី?
១៦ ពួកអ្នកបំរើរបស់ព្រះយេហូវ៉ាជ្រើសរើសយកជាមិត្តភក្ដិ នូវបុគ្គលណាដែលមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ដល់ព្រះយេហូវ៉ា និងសេចក្ដីសុចរិតរបស់ទ្រង់ដូចគេមានដែរ។ ទោះជាគេអបអរនិងសប្បាយនឹងមិត្តភាពជាមួយមិត្តគេក៏ដោយ តែដោយប្រាជ្ញានោះគេជៀសវាងទស្សនៈដែលបណ្ដោយ ដ៏សេរីហួសហេតុអំពីការដើរលេងជាគូ ដែលច្រើនតែមាននៅក្នុងប្រទេសខ្លះៗសព្វថ្ងៃនេះ។ ជាជាងបណ្ដោយខ្លួនក្នុងរឿងនេះជាការសប្បាយដោយឥតគ្រោះថ្នាក់ នោះគេចាត់ទុកការដើរលេងជាគូ ជាជំហានដ៏ធ្ងន់ធ្ងរមួយឆ្ពោះទៅអាពាហ៍ពិពាហ៍ ដែលគួរធ្វើឡើងពេលដែលខ្លួនបានប្រុងប្រៀបជាស្រេចខាងរូបកាយ គំនិត និងខាងវិញ្ញាណ ព្រមទាំងមានសិទ្ធិសមស្របតាមបទគម្ពីរនោះ ចូលក្នុងទំនាក់ទំនងជាអចិន្ត្រៃយ៍។—កូរិនថូសទី១ ៧:៣៦
១៧ អ្នកខ្លះប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា គឺជាហួសសម័យក្នុងការមានទស្សនៈបែបនេះអំពីការដើរលេងជាគូ និងអាពាហ៍ពិពាហ៍នោះ។ ក៏ប៉ុន្តែស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាមិនអនុញ្ញាតឲ្យការបង្ខំពីពួកម៉ាក មានអានុភាពលើការជ្រើសរើសមិត្តភក្ដិ ឬក៏សេចក្ដីសម្រេចរបស់គេស្តីអំពីការដើរលេងជាគូនិងអាពាហ៍ពិពាហ៍នោះឡើយ។ ពួកគេដឹងថា«ប្រាជ្ញាបានរាប់ជាត្រូវ ដោយផលដែលបង្កើត»។ (ម៉ាថាយ ១១:១៩) ព្រះយេហូវ៉ាតែងតែជ្រាបប្រសើរជាង ដូច្នេះពួកគេយកចិត្តទុកដាក់នឹងឱវាទរបស់ទ្រង់ ឲ្យរៀបការ«ក្នុងព្រះអម្ចាស់»។ (កូរិនថូសទី១ ៧:៣៩; កូរិនថូសទី២ ៦:១៤) ពួកគេជៀសវាងពីការស្ទុះទៅរៀបការ ដោយមានគំនិតដ៏ខុសអំពីការលែងលះគ្នា ឬក៏ជៀសវាងការរស់នៅដាច់ពីគ្នាជាការជ្រើសរើសដ៏សមគួរ បើអាពាហ៍ពិពាហ៍មានដំណើរឃ្លេងឃ្លោងនោះ។ ពួកគេចំណាយពេលវេលាដោយមិនបន្ទាន់ក្នុងការស្វះស្វែងរកគូដែលសមរម្យ ដោយដឹងថាពេលពាក្យសច្ចាអាពាហ៍ពិពាហ៍បានត្រូវធ្វើឡើង នោះក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ានឹងអនុវត្តឡើង ដែលថា៖ «យ៉ាងនោះ គេមិនមែនជា២ទៀត គឺជាសាច់តែ១ទេ ដូច្នេះ កុំឲ្យអ្នកណាពង្រាត់មនុស្ស ដែលព្រះទ្រង់បានផ្សំផ្គុំគ្នាឡើយ»។—ម៉ាថាយ ១៩:៦; ម៉ាកុស ១០:៩
១៨. តើអ្វីអាចជាមូលដ្ឋានសំរាប់ឲ្យបានអាពាហ៍ពិពាហ៍ដ៏សប្បាយមួយ?
១៨ អាពាហ៍ពិពាហ៍ជាកិច្ចសន្យាអស់មួយជីវិត ដែលតម្រូវឲ្យគ្រោងការណ៍ដោយប្រយ័ត្នប្រយែង។ ដោយសមហេតុផល នោះបុរសម្នាក់នឹងសួរខ្លួនគាត់ថា៖ ‹តើនាងពិតជាបុគ្គលសមគ្នានឹងខ្ញុំឬទេ›? ក៏ប៉ុន្តែអ្វីដែលសំខាន់ស្មើគ្នានោះគឺ គាត់គួរតែសួរថា៖ ‹តើខ្ញុំពិតជាបុគ្គលសមគ្នានឹងនាងឬទេ? អ្វីដែលសំខាន់បំផុតនោះ តើខ្ញុំជាគ្រីស្ទានម្នាក់ដែលមានគំនិតចាស់ទុំ ដែលអាចមើលថែរក្សានូវសេចក្ដីត្រូវការខាងវិញ្ញាណរបស់នាងឬទេ›? គូទាំងពីរនាក់មានកាតព្វកិច្ចនៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ាឲ្យមានភាពមុតមាំខាងវិញ្ញាណ ដែលអាចស្ថាបនាចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍ដ៏រឹងមាំមួយ ដែលព្រះទទួលយល់ព្រម។ ប្ដីប្រពន្ធគ្រីស្ទានរាប់ពាន់គូអាចធ្វើជាកសិណសាក្សីអំពីរឿងនោះ ដោយព្រោះកិច្ចបំរើពេញពេលបញ្ជាក់ទៅលើការឲ្យជាជាងការទទួល នោះគឺជាមូលដ្ឋានដ៏ប្រសើរមួយសំរាប់អាពាហ៍ពិពាហ៍ដ៏សប្បាយមួយ។
១៩. ហេតុអ្វីក៏ពួកគ្រីស្ទានខ្លះរក្សាខ្លួននៅលីវនោះ?
១៩ ពួកគ្រីស្ទានខ្លះ«លែងឱបថើប» ដោយសម្រេចចិត្តនៅលីវ សំរាប់ជាប្រយោជន៍នៃដំណឹងល្អ។ (សាស្ដា ៣:៥) អ្នកឯទៀតផ្អាកទុកអាពាហ៍ពិពាហ៍នៅមួយឡែកសិន រហូតដល់គេមានអារម្មណ៍ថាគេមានគុណវុឌ្ឍិខាងវិញ្ញាណគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីទាក់ទាញទឹកចិត្តគូដែលសមរម្យម្នាក់។ ក៏ប៉ុន្តែសូមឲ្យយើងចងចាំផងដែរ ដល់ពួកគ្រីស្ទាននៅលីវទាំងនោះណា ដែលចង់បានខ្លាំងនូវភាពជិតស្និទ្ធនិងផលប្រយោជន៍ពីអាពាហ៍ពិពាហ៍ តែមិនទាន់រកបានគូម្នាក់នោះ។ យើងអាចដឹងជាប្រាកដថា ព្រះយេហូវ៉ាមានព្រះទ័យសប្បាយ ដោយសារពួកគេមិនព្រមធ្វើឲ្យខូចកិត្ដិយសដល់គោលការណ៍របស់ព្រះ ក្នុងការស្វះស្វែងរកអាពាហ៍ពិពាហ៍។ យើងមិនចង់ភ្លេចបង្ហាញការអបអរនឹងសេចក្ដីស្មោះត្រង់របស់គេ ហើយផ្ដល់ឲ្យគេនូវការគាំទ្រដ៏សមរម្យ ដែលគេសមទទួលនោះ។
២០. ហេតុអ្វីក៏គូអាពាហ៍ពិពាហ៍ជួនកាល«គួរលែងឱបថើប»នោះ?
២០ យូរៗម្ដង តើគូអាពាហ៍ពិពាហ៍គួរតែ«លែងឱបថើប»ឬទេ? នេះគឺហាក់ដូចជាអ៊ីចឹងក្នុងករណីខ្លះ ដ្បិតប៉ុលបានកត់សម្គាល់ថា៖ «បងប្អូនអើយ ខ្ញុំប្រាប់សេចក្ដីនេះថា ពេលវេលាចង្អៀតណាស់ហើយ ពីនេះទៅមុខ គួរតែឲ្យពួកអ្នកដែលមានប្រពន្ធ បាននៅដូចជាគ្មានវិញ»។ (កូរិនថូសទី១ ៧:២៩) ដោយហេតុនេះ នោះអំណរនិងពរនៃអាពាហ៍ពិពាហ៍ ជួនកាលត្រូវតែមានឋានៈតូចជាងភារកិច្ចព្រះធិបតេយ្យ។ ការមានទស្សនៈដ៏ថ្លឹងថ្លែងអំពីរឿងនេះ នឹងមិនធ្វើឲ្យខ្សោយដល់អាពាហ៍ពិពាហ៍ទេ ក៏ប៉ុន្តែនឹងពង្រឹងអាពាហ៍ពិពាហ៍ទៅវិញ ពីព្រោះនេះនឹងជួយរំឭកគូគេ ថាព្រះយេហូវ៉ាគឺត្រូវតែជាបុគ្គលដ៏សំខាន់ជាងគេ ដែលធ្វើឲ្យមានស្ថេរភាពនៅក្នុងទំនាក់ទំនងរបស់គេ។—សាស្ដា ៤:១២
២១. ហេតុអ្វីក៏យើងមិនគួរវិនិច្ឆ័យគូអាពាហ៍ពិពាហ៍ ស្តីអំពីរឿងជាឪពុកម្ដាយ?
២១ បន្ថែមទៀតនោះ គូអាពាហ៍ពិពាហ៍ខ្លះបានទប់ពីការមានកូន ដើម្បីឲ្យមានពេលវេលាច្រើនជាងក្នុងការបំពេញកិច្ចបំរើរបស់ព្រះ។ នេះបានសេចក្ដីថាគេត្រូវធ្វើពលិកម្ម ហើយព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រទានរង្វាន់ឲ្យគេដោយកិច្ចការនោះ។ និយាយអ៊ីចឹង ទោះជាព្រះគម្ពីរលើកទឹកចិត្តឲ្យនៅលីវសំរាប់ជាប្រយោជន៍នៃដំណឹងល្អ តែព្រះគម្ពីរឥតបានចែងចំៗ អំពីការរក្សាខ្លួនកុំឲ្យមានកូនសំរាប់មូលហេតុដូចគ្នានោះទេ។ (ម៉ាថាយ ១៩:១០-១២; កូរិនថូសទី១ ៧:៣៨; ប្រៀបមើល ម៉ាថាយ ២៤:១៩ និងលូកា ២៣:២៨-៣០) ដូច្នេះហើយ គូអាពាហ៍ពិពាហ៍ត្រូវតែសម្រេចចិត្តដោយខ្លួនគេ ដែលមានមូលដ្ឋានលើកាលៈទេសៈនិងអារម្មណ៍ដែលមានក្នុងមនសិការរបស់គេផ្ទាល់។ ទោះជាសេចក្ដីសម្រេចចិត្តនោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នោះមិនគួររិះគន់ដល់គូអាពាហ៍ពិពាហ៍នោះឡើយ។
២២. តើអ្វីជាសំខាន់សំរាប់យើងឲ្យមានចិត្តប្ដេជ្ញានោះ?
២២ ត្រូវហើយ «មានពេលសំរាប់គ្រប់ទាំងអស់ គឺមានពេលសំរាប់គ្រប់ការ ដែលចង់ធ្វើនៅក្រោមមេឃ»។ គឺព្រមទាំង«មានពេលធ្វើសង្គ្រាម មានពេលសន្ដិភាព»។ (សាស្ដា ៣:១, ៨, ព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយ) អត្ថបទជាបន្ទាប់នឹងពន្យល់នូវហេតុអ្វីបានជាសំខាន់ឲ្យយើងប្ដេជ្ញា ថាឥឡូវជាពេលមួយណា។
[កំណត់សម្គាល់]
^ អាកាសធាតុខុសប្លែកពីធម្មតា
តើអ្នកអាចពន្យល់បានឬទេ?
◻ ហេតុអ្វីក៏សំខាន់សំរាប់យើងឲ្យដឹងថា«មានពេលសំរាប់គ្រប់ទាំងអស់»?
◻ ហេតុអ្វីក៏សព្វថ្ងៃនេះភាគច្រើនជា«ពេលយំ»?
◻ ហេតុអ្វីក៏ពួកគ្រីស្ទានទោះជា«យំ» ក៏ប៉ុន្តែពិតជាសប្បាយចិត្តទៅវិញ?
◻ តើតាមរបៀបណាដែលពួកគ្រីស្ទានខ្លះបង្ហាញថាគេចាត់ទុកបច្ចុប្បន្នកាលនេះ ជាពេលដែល«គួរលែងឱបថើប»នោះ?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ៦]
ទោះជាពួកគ្រីស្ទាន«យំ»ដោយសារស្ថានភាពក្នុងលោកីយ៍ . . .
[រូបភាពនៅទំព័រ៧]
. . . តាមពិតពួកគេគឺជាមនុស្សដ៏សប្បាយជាងគេបំផុតនៅក្នុងលោកីយ៍នេះ
[រូបភាពនៅទំព័រ៨]
កិច្ចបំរើពេញពេលជាមូលដ្ឋានដ៏ប្រសើរសំរាប់អាពាហ៍ពិពាហ៍ដ៏សប្បាយមួយ