តើអ្នកកំពុងតែបំពេញកាតព្វកិច្ចទាំងមូលរបស់អ្នកចំពោះព្រះឬទេ?
តើអ្នកកំពុងតែបំពេញកាតព្វកិច្ចទាំងមូលរបស់អ្នកចំពោះព្រះឬទេ?
«ព្រះទ្រង់នឹងនាំគ្រប់ការទាំងអស់មកដើម្បីជំនុំជំរះ ព្រមទាំងអ្វីៗដែលលាក់កំបាំងផង ទោះល្អឬអាក្រក់ក្ដី»។—សាស្ដា ១២:១៤
១. តើព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើឲ្យមានសំវិធានការអ្វីសំរាប់រាស្ត្ររបស់ទ្រង់?
ព្រះយេហូវ៉ាគាំទ្រអស់អ្នកដែលនៅនឹកចាំទ្រង់ ជាព្រះជាអ្នកបង្កើតដ៏ខ្ពស់ថ្កើងរបស់គេ។ បន្ទូលរបស់ទ្រង់ដែលទ្រង់បានបណ្ដាលឲ្យតែងនោះ ផ្ដល់ឲ្យពួកគេនូវចំណេះដែលត្រូវការចាំបាច់ ដើម្បីឲ្យផ្គាប់ព្រះហឫទ័យទ្រង់ឲ្យបានពេញលេញ។ វិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ព្រះណែនាំពួកគេឲ្យធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ ហើយឲ្យ«បានបង្កើតផលក្នុងគ្រប់ទាំងការល្អ»។ (កូល៉ុស ១:៩, ១០) ម្យ៉ាងទៀត ព្រះយេហូវ៉ាប្រទានអាហារខាងវិញ្ញាណនិងសេចក្ដីដឹកនាំខាងព្រះធិបតេយ្យ តាមរយៈ‹អ្នកបំរើស្មោះត្រង់ដែលមានវិនិច្ឆ័យល្អ›។ (ម៉ាថាយ ២៤:៤៥-៤៧) បើអ៊ីចឹង តាមវិធីជាច្រើន នោះរាស្ត្ររបស់ព្រះមានប្រសិទ្ធិពរពីស្ថានសួគ៌ កាលដែលពួកគេបំរើព្រះយេហូវ៉ានិងសម្រេចនូវកិច្ចការដ៏សំខាន់នេះ ស្តីអំពីការផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អនៃព្រះរាជាណាចក្រ។—ម៉ាកុស ១៣:១០
២. ស្តីអំពីកិច្ចបំរើថ្វាយព្រះ តើប្រហែលជាមានសំនួរណាខ្លះ?
២ ពួកគ្រីស្ទានពិតពេញចិត្តកាលដែលជាប់រវល់នឹងកិច្ចបំរើបរិសុទ្ធចំពោះព្រះយេហូវ៉ា។ ក៏ប៉ុន្តែ អ្នកខ្លះប្រហែលជាបានធ្លាក់ទឹកចិត្ត ហើយគិតថាការខំប្រឹងរបស់គេគឺគ្មានន័យទេ។ ជាឧទាហរណ៍ នៅពេលខ្លះ ពួកគ្រីស្ទានដែលបានថ្វាយខ្លួនហើយ ប្រហែលជាឆ្ងល់ថាតើការខំប្រឹងដោយយកចិត្តទុកដាក់របស់គេ គឺពិតជាមានប្រយោជន៍ឬក៏យ៉ាងណា។ នៅពេលពិចារណាមើលអំពីការសិក្សាក្នុងគ្រួសារនិងសកម្មភាពឯទៀត នោះសំនួរដូចៗនេះប្រហែលជាមានឡើងក្នុងគំនិតរបស់មេគ្រួសារ៖ ‹តើព្រះយេហូវ៉ាពិតជាសព្វព្រះហឫទ័យនឹងអ្វីដែលយើងកំពុងតែធ្វើឬទេ? តើយើងកំពុងតែបំពេញកាតព្វកិច្ចទាំងមូលរបស់យើងចំពោះព្រះឬទេ?› ពាក្យដ៏ប្រាជ្ញារបស់គ្រូប្រដៅអាចជួយយើងឲ្យឆ្លើយនឹងសំនួរបែបនេះ។
តើគ្រប់ទាំងអស់សុទ្ធតែឥតប្រយោជន៍ឬ?
៣. ស្របតាមនឹងសាស្ដា ១២:៨ តើការឥតប្រយោជន៍បំផុតជាអ្វីទៅ?
៣ អ្នកខ្លះប្រហែលជាគិតថា ពាក្យរបស់បុរសអ្នកប្រាជ្ញនេះ គឺមិនជាការលើកទឹកចិត្តចំពោះបុគ្គលណាមួយ មិនថាក្មេងឬចាស់នោះទេ។ «‹ការឥតប្រយោជន៍ទទេៗ› នេះហើយជាពាក្យដែលគ្រូប្រដៅពោលទុកថា ‹គ្រប់ទាំងអស់សុទ្ធតែឥតប្រយោជន៍ទទេ›»។ (សាស្ដា ១២:៨) តាមការពិត គឺជាការឥតប្រយោជន៍បំផុតបើឥតអើពើនឹងព្រះជាអ្នកបង្កើតដ៏ខ្ពស់ថ្កើងក្នុងកាលនៅក្មេង និងហើយទៅជាមនុស្សចាស់ដោយឥតបំរើទ្រង់ ដែលគ្រាន់តែមានអាយុចាស់ដើម្បីថាមានអាយុយឺនយូរនោះ។ ចំពោះបុគ្គលបែបនេះគ្រប់ទាំងអស់សុទ្ធតែឥតប្រយោជន៍ឬឥតមានន័យ ទោះជាគាត់ស្លាប់ដោយមានទ្រព្យសម្បត្ដិនិងមានការល្បីឈ្មោះក្នុងពិភពលោក ដែលនៅក្រោមអំណាចរបស់មេកំណាច អារក្សសាតាំងក៏ដោយ។—យ៉ូហានទី១ ៥:១៩
៤. ហេតុអ្វីក៏អាចនិយាយថា មិនមែនគ្រប់ទាំងអស់សុទ្ធតែឥតប្រយោជន៍នោះ?
៤ មិនមែនគ្រប់ការទាំងអស់សុទ្ធតែឥតប្រយោជន៍ ចំពោះអស់អ្នកដែលបានទុកទ្រព្យនៅស្ថានសួគ៌ ដោយធ្វើជាអ្នកបំរើដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះយេហូវ៉ានោះទេ។ (ម៉ាថាយ ៦:១៩, ២០) ពួកគេជាប់រវល់ក្នុងកិច្ចការរបស់ព្រះអម្ចាស់ដ៏ជាការដែលប្រទានរង្វាន់ ហើយការបែបនេះ នោះច្បាស់ជាមិនមែនឥតប្រយោជន៍ទេ។ (កូរិនថូសទី១ ១៥:៥៨) ក៏ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើយើងជាពួកគ្រីស្ទានដែលបានថ្វាយខ្លួន តើយើងនៅរវល់នឹងកិច្ចការនេះ ដែលព្រះបានចាត់ចែងមកក្នុងថ្ងៃជាន់ក្រោយបង្អស់ឬទេ? (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១) ឬក៏តើយើងបានចាប់ផ្ដើមរបៀបរស់នៅ ដែលមិនសូវជាខុសប្លែកប៉ុន្មានពីពួកអ្នកជិតខាងរបស់យើងហើយឬ? ពួកគេប្រហែលជាចូលរួមនឹងសាសនាផ្សេងៗ ហើយប្រហែលជាមានចិត្តស្មោះ ដោយទៅកន្លែងថ្វាយបង្គំរបស់គេជារឿយៗ ហើយខំបំពេញតាមអ្វីដែលការថ្វាយបង្គំរបស់គេតម្រូវនោះ។ ប្រាកដហើយ ពួកគេមិនមែនជាពួកអ្នកប្រកាសសារដំណឹងព្រះរាជាណាចក្រនោះទេ។ ពួកគេឥតមានចំណេះត្រឹមត្រូវថានេះជា«គ្រាចុងបញ្ចប់» ហើយឥតមានភាពបន្ទាន់អំពីសម័យដែលយើងកំពុងតែរស់នៅនេះទេ។—ដានីយ៉ែល ១២:៤
៥. ប្រសិនបើសកម្មភាពធម្មតានៃជីវិតបានក្លាយទៅជាកង្វល់ដ៏សំខាន់បំផុតរបស់យើង តើយើងគួរតែធ្វើអ្វី?
៥ ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានមានបន្ទូលអំពីគ្រាដ៏លំបាករបស់យើង ថា៖ «ដ្បិតកាលណាកូនមនុស្សមក នោះនឹងបានដូចជានៅជំនាន់លោកណូអេដែរ ដ្បិតនៅគ្រាមុនទឹកជន់លិច នោះគេកំពុងតែស៊ីផឹក ហើយរៀបការប្ដីប្រពន្ធ ដរាបដល់ថ្ងៃដែលលោកណូអេចូលទៅក្នុងទូកធំ គេឥតបានដឹងខ្លួនឡើយ ទាល់តែទឹកជន់ឡើង យកគេទៅទាំងអស់គ្នា នោះដល់កាលណាកូនមនុស្សមក ក៏នឹងមានដូច្នោះដែរ»។ (ម៉ាថាយ ២៤:៣៧-៣៩) ដោយការចេះប្រមាណ នោះគឺគ្មានខុសអ្វីស្តីអំពីការបរិភោគ ការផឹក និងអាពាហ៍ពិពាហ៍គឺជាការរៀបចំ ដែលបានផ្ដើមមកដោយព្រះផ្ទាល់។ (លោកុប្បត្តិ ២:២០-២៤) ក៏ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើយើងយល់ឃើញថា សកម្មភាពធម្មតានៃជីវិតបានក្លាយទៅជាកង្វល់ដ៏សំខាន់បំផុតរបស់យើង នោះចូរអធិស្ឋានអំពីរឿងទាំងនេះទៅ! ព្រះយេហូវ៉ាអាចជួយយើងឲ្យរក្សាទុកប្រយោជន៍ព្រះរាជាណាចក្រជាមុនសិន ឲ្យធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ ហើយបំពេញនូវកាតព្វកិច្ចរបស់យើងចំពោះទ្រង់។—ម៉ាថាយ ៦:៣៣; រ៉ូម ១២:១២; កូរិនថូសទី២ ១៣:៧
ការថ្វាយខ្លួននិងកាតព្វកិច្ចរបស់យើងចំពោះព្រះ
៦. តើតាមរបៀបដ៏សំខាន់ណា ដែលពួកអ្នកខ្លះដែលបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកហើយ ឥតបំពេញតាមកាតព្វកិច្ចរបស់គេចំពោះព្រះនោះ?
៦ ពួកអ្នកគ្រីស្ទានខ្លះដែលបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកហើយ គួរតែអធិស្ឋានឲ្យស្មោះអស់ពីចិត្ត ពីព្រោះពួកគេមិនបំពេញតាមកាតព្វកិច្ចខាងការបំរើ ដែលគេបានព្រមទទួលពេលគេបានថ្វាយខ្លួនដល់ព្រះនោះ។ ប៉ុន្មានឆ្នាំមកហើយ ជារៀងរាល់ឆ្នាំជាង៣០០.០០០នាក់បានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ប៉ុន្តែចំនួនសរុបនៃស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាដ៏សកម្ម ពុំបានចំរើនឡើងអ៊ីចឹងទេ។ បុគ្គលខ្លះដែលបានក្លាយទៅជាពួកអ្នកប្រកាសសារដំណឹងព្រះរាជាណាចក្រ បានឈប់ប្រកាសដំណឹងល្អនោះ។ ក៏ប៉ុន្តែ បុគ្គលនិមួយៗត្រូវតែចូលរួមយ៉ាងណាដែលមានប្រយោជន៍ក្នុងកិច្ចបំរើគ្រីស្ទាន មុននឹងគេទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក។ ដូច្នេះ ពួកគេដឹងហើយពីមុខងារដែលព្រះយេស៊ូប្រទានឲ្យពួកអ្នកកាន់តាមទ្រង់ ដោយថា៖ «ចូរទៅបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សនៅគ្រប់ទាំងសាសន៍ ព្រមទាំងធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹកឲ្យ ដោយនូវព្រះនាមព្រះវរបិតា ព្រះរាជបុត្រា នឹងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធចុះ ហើយបង្រៀន ឲ្យគេកាន់តាមគ្រប់ទាំងសេចក្ដី ដែលខ្ញុំបានបង្គាប់មកអ្នករាល់គ្នាផង»។ (ម៉ាថាយ ២៨:១៩, ២០) លុះត្រាតែពួកគេមានកង្វះដ៏ប្លែកបំផុតខាងសមត្ថភាព ដោយព្រោះសុខភាពឬកត្ដាឯទៀតដែលគេពុំអាចទប់ទល់បាន នោះពួកបុគ្គលដែលបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកហើយ ដែលលែងបំរើជាស្មរបន្ទាល់ដ៏សកម្មរបស់ព្រះនិងព្រះគ្រីស្ទ គឺឥតបំពេញតាមកាតព្វកិច្ចទាំងមូលរបស់គេ នៅពីមុខព្រះជាអ្នកបង្កើតដ៏ខ្ពស់ថ្កើងឡើយ។—អេសាយ ៤៣:១០-១២
៧. ហេតុអ្វីក៏យើងគួរមកជួបជុំគ្នាជារឿយៗសំរាប់ថ្វាយបង្គំនោះ?
៧ អ៊ីស្រាអែលពីសម័យបុរាណជាសាសន៍មួយដែលបានថ្វាយខ្លួនដល់ព្រះ ហើយនៅក្រោមកិច្ចព្រមព្រៀងខាងក្រិត្យវិន័យ រាស្ត្រនេះមានកាតព្វកិច្ចនៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ា។ ជាឧទាហរណ៍ ពួកប្រុសៗទាំងអស់បានតម្រូវឲ្យមកផ្ដុំគ្នា ដើម្បីធ្វើបុណ្យបីយ៉ាងប្រចាំឆ្នាំ ហើយបុរសណាដែលខានធ្វើបុណ្យរំលងដោយចេតនានោះ បានត្រូវ«កាត់កាល់ចេញ»ដោយត្រូវសម្លាប់។ (ជនគណនា ៩:១៣; លេវីវិន័យ ២៣:១-៤៣; ចោទិយកថា ១៦:១៦) ដើម្បីបំពេញនូវកាតព្វកិច្ចរបស់គេចំពោះព្រះ ជារាស្ត្រទ្រង់ដែលបានថ្វាយខ្លួន នោះពួកអ៊ីស្រាអែលត្រូវប្រមូលគ្នាដើម្បីមកថ្វាយបង្គំ។ (ចោទិយកថា ៣១:១០-១៣) នៅក្នុងក្រិត្យវិន័យឥតមានអ្វីដែលបានចែងថា ‹ធ្វើការនេះប្រសិនបើអ្នកអាចធ្វើទៅបាន›នោះឡើយ។ ចំពោះអស់អ្នកដែលឥឡូវបានថ្វាយខ្លួនដល់ព្រះយេហូវ៉ា នោះបទបញ្ជានេះច្បាស់ជាបញ្ជាក់បន្ថែមនូវពាក្យរបស់ប៉ុល ដែលថា៖ «ត្រូវឲ្យយើងពិចារណាមើលគ្នាទៅវិញទៅមកដែរ ដើម្បីនឹងបណ្ដាលឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ ហើយឲ្យប្រព្រឹត្តការល្អផង ឥតលែងប្រជុំគ្នា ដូចជាអ្នកខ្លះធ្លាប់នោះឡើយត្រូវឲ្យកំឡាចិត្តគ្នាវិញ ឲ្យកាន់តែខ្លាំងឡើងផង តាមដែលឃើញថាថ្ងៃនោះជិតមកដល់ហើយ»។ (ហេព្រើរ ១០:២៤, ២៥) ត្រូវហើយ ការផ្ដុំគ្នាជាមួយពួកអ្នកជឿគ្នីគ្នាជារឿយៗ គឺជាផ្នែកនៃកាតព្វកិច្ចចំពោះព្រះរបស់ពួកគ្រីស្ទានដែលបានថ្វាយខ្លួន។
ចូរថ្លឹងថ្លែងសេចក្ដីសម្រេចចិត្តរបស់អ្នកយ៉ាងប្រិតប្រៀន
៨. ហេតុអ្វីក៏យុវជនដែលបានថ្វាយខ្លួន គួរពិចារណាមើលដោយសេចក្ដីអធិស្ឋានស្តីអំពីកិច្ចបំរើបរិសុទ្ធរបស់ខ្លួននោះ?
៨ ប្រហែលអ្នកជាយុវបុគ្គល ដែលបានថ្វាយខ្លួនដល់ព្រះយេហូវ៉ា។ អ្នកនឹងបានប្រសិទ្ធិពរយ៉ាងវិសេស ប្រសិនបើអ្នករក្សាទុកប្រយោជន៍ខាងព្រះរាជាណាចក្រជាមុនសិនក្នុងជីវិតនោះ។ (សុភាសិត ១០:២២) ដោយសេចក្ដីអធិស្ឋាននិងការរៀបចំគម្រោងយ៉ាងប្រិតប្រៀន នោះយ៉ាងហោចណាស់ ក៏អ្នកប្រហែលជាអាចចំណាយពេលក្នុងគ្រានៅក្មេង ក្នុងកិច្ចបំរើពេញពេលផ្នែកណាមួយនោះដែរ ដែលជាវិធីដ៏ប្រសើរមួយដើម្បីបង្ហាញថា អ្នកនឹកចាំព្រះជាអ្នកបង្កើតដ៏ខ្ពស់ថ្កើងរបស់អ្នក។ បើមិនអ៊ីចឹងទេ នោះអ្នកប្រហែលជាចាប់ផ្ដើមចំណាយពេលភាគច្រើនរបស់អ្នក និងការប្រុងស្មារតីលើការចាប់អារម្មណ៍ខាងវត្ថុទ្រព្យទៀតផង។ ដូចជាមនុស្សទូទៅ អ្នកប្រហែលជានឹងរៀបការពេលនៅវ័យក្មេង ហើយទៅជាជំពាក់បំណុលគេដើម្បីទិញវត្ថុទ្រព្យ។ អាជីពដែលបានកំរៃច្រើន ប្រហែលជានឹងស្រូបយកពេលវេលានិងកម្លាំងរបស់អ្នកច្រើនណាស់។ ប្រសិនបើអ្នកមានកូនៗ នោះអ្នកក៏ត្រូវទទួលភារកិច្ចមើលថែរក្សាក្រុមគ្រួសារជាច្រើនទសវត្សទៀត។ (ធីម៉ូថេទី១ ៥:៨) អ្នកប្រហែលជាមិនភ្លេចអំពីព្រះជាអ្នកបង្កើតដ៏ខ្ពស់ថ្កើងទេ ក៏ប៉ុន្តែគឺប្រកបដោយប្រាជ្ញា ដោយដឹងថាការរៀបចំគម្រោងទុកជាមុន ឬក៏មិនបានគ្រោងទុក ប្រហែលជារៀបដំណើរជីវិតរបស់អ្នកពេលពេញវ័យ។ ពេលចាស់ទៅ អ្នកប្រហែលជានឹងក្រឡេកមើលក្រោយ ហើយមានចិត្តប្រាថ្នាថា កាលនៅក្មេងពេញវ័យ យ៉ាងហោចណាស់ អ្នកគួរបានចំណាយពេលច្រើនជាងក្នុងកិច្ចបំរើបរិសុទ្ធ ថ្វាយព្រះជាអ្នកបង្កើតដ៏ខ្ពស់ថ្កើងរបស់អ្នក។ ចូរគិតអំពីជីវិតនៅថ្ងៃមុខដោយសេចក្ដីអធិស្ឋានពីឥឡូវនេះទៅ ដើម្បីឲ្យអ្នកមានការស្កប់ស្កល់ចិត្តក្នុងកិច្ចបំរើបរិសុទ្ធរបស់អ្នកថ្វាយព្រះយេហូវ៉ា ក្នុងកាលនៅក្មេងនោះ!
៩. តើអ្វីដែលប្រហែលជាអាចធ្វើទៅបាន ដោយបុរសដែលបានទៅជាចាស់ ប៉ុន្តែធ្លាប់មានភារកិច្ចដ៏ធ្ងន់ធ្ងរក្នុងក្រុមជំនុំនោះ?
៩ ចូរពិចារណាមើលនូវកាលៈទេសៈមួយទៀត ស្តីអំពីបុរសម្នាក់ ដែលធ្លាប់បំរើជាអ្នកគង្វាលម្នាក់នៃ«ហ្វូងចៀមរបស់ព្រះ»។ (ពេត្រុសទី១ ៥:២, ៣) ដោយមានមូលហេតុ នោះគាត់បានសុខចិត្តលែងលះនូវឯកសិទ្ធិបែបនេះ។ ពិតមែន ឥឡូវគាត់បានទៅជាចាស់ហើយៗប្រហែលជាកាន់តែពិបាក ឲ្យគាត់បន្តក្នុងកិច្ចបំរើរបស់ព្រះ។ ក៏ប៉ុន្តែ តើគាត់ប្រហែលជាគួរប្រាថ្នាចង់បានឯកសិទ្ធិខាងព្រះធិបតេយ្យម្ដងទៀតឬទេ? បុរសបែបនេះនឹងនាំឲ្យមានប្រសិទ្ធិពរដល់អ្នកដទៃយ៉ាងណាទៅហ្ន៎ ប្រសិនបើគាត់អាចទទួលភារកិច្ចច្រើនទៀតក្នុងក្រុមជំនុំនោះ! ហើយដោយព្រោះគ្មានអ្នកណាដែលរស់សំរាប់តែខ្លួនឯង នោះមិត្តភក្ដិនិងពួកស្ងួនភ្ងានឹងអរសប្បាយ ប្រសិនបើគាត់អាចបង្កើនកិច្ចបំរើរបស់គាត់ ដែលផ្ដល់សិរីរុងរឿងដល់ព្រះ។ (រ៉ូម ១៤:៧, ៨) អ្វីដែលសំខាន់បំផុត ព្រះយេហូវ៉ានឹងមិនភ្លេចនូវអ្វីដែលបុគ្គលម្នាក់ធ្វើក្នុងកិច្ចបំរើរបស់ទ្រង់ឡើយ។ (ហេព្រើរ ៦:១០-១២) ដូច្នេះ តើអ្វីទៅដែលអាចជួយយើងឲ្យនឹកចាំព្រះជាអ្នកបង្កើតដ៏ខ្ពស់ថ្កើងរបស់យើង?
ជំនួយដើម្បីនឹកចាំព្រះជាអ្នកបង្កើតដ៏ខ្ពស់ថ្កើងរបស់យើង
១០. ហេតុអ្វីក៏គ្រូប្រដៅនេះមានជំហរដ៏ប្រសើរ ក្នុងការផ្ដល់ឲ្យគោលការណ៍ណែនាំ ស្តីអំពីការនឹកចាំព្រះជាអ្នកបង្កើតដ៏ខ្ពស់ថ្កើងរបស់យើង?
១០ គ្រូប្រដៅនេះបានមានជំហរដ៏ប្រសើរ ក្នុងការផ្ដល់ឲ្យគោលការណ៍ណែនាំ ដើម្បីឲ្យយើងនឹកចាំព្រះជាអ្នកបង្កើតដ៏ខ្ពស់ថ្កើងរបស់យើង។ ព្រះយេហូវ៉ាបានតបឆ្លើយនឹងសេចក្ដីអធិស្ឋានដ៏អស់ពីដួងចិត្តរបស់គាត់ ដោយប្រទានឲ្យគាត់នូវប្រាជ្ញាដ៏លើសលប់។ (ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ៣:៦-១២) សាឡូម៉ូនបានធ្វើការស្រាវជ្រាវដ៏ហ្មត់ចត់ស្តីអំពីវិស័យទាំងមូល នៃរឿងរបស់មនុស្សលោក។ ម្យ៉ាងទៀត ព្រះបានបណ្ដាលឲ្យគាត់កត់ទុកនូវការរកឃើញរបស់គាត់ ដើម្បីធ្វើឲ្យមានប្រយោជន៍ដល់អ្នកដទៃ។ គាត់បានសរសេរថា៖ «ហើយ១ទៀត ដោយព្រោះគ្រូប្រដៅមានប្រាជ្ញាបានជាលោកបង្រៀនប្រជាជន ឲ្យមានដំរិះទៅទៀត អើលោកបានរំពឹងគិត ព្រមទាំងស្វែងរក ហើយតែងពាក្យសុភាសិតជាច្រើនតាមរបៀបគ្រូប្រដៅ លោកបានស្វែងរកពាក្យពីរោះ នឹងសេចក្ដីដែលបានតែងទុកយ៉ាងត្រឹមត្រូវ គឺជាពាក្យដ៏ពិតទាំងអស់»។—សាស្ដា ១២:៩, ១០
១១. ហេតុអ្វីក៏យើងគួរព្រមទទួលឱវាទដ៏មានប្រាជ្ញារបស់សាឡូម៉ូន?
១១ ព្រះគម្ពីរសេបទូជីនភាសាក្រិក បកប្រែពាក្យទាំងនេះថា៖ «ហើយម្យ៉ាងទៀត ពីព្រោះអ្នកផ្សព្វផ្សាយនេះបានមានប្រាជ្ញា ពីព្រោះគាត់បានបង្រៀនឲ្យមនុស្សលោកនូវប្រាជ្ញា។ ដើម្បីឲ្យត្រចៀកអាចស្ដាប់អ្វីដែលសមសួន ពីរឿងប្រៀបប្រដូច នោះអ្នកផ្សព្វផ្សាយនេះបានស្វែងរកដោយយកចិត្តទុកដាក់ ដើម្បីរកពាក្យដ៏ពីរោះ និងសេចក្ដីយ៉ាងត្រឹមត្រូវ ជាពាក្យនៃសេចក្ដីពិត»។ (ព្រះគម្ពីរសេបទូជីន បានបកប្រែដោយឆាល្ស ថុមសិន) សាឡូម៉ូនបានខំប្រឹងធ្វើឲ្យមានអានុភាពលើចិត្តរបស់ពួកអ្នកអាន ដោយប្រើពាក្យដ៏ពីរោះៗ និងសាច់រឿងដែលពិតជាចាប់អារម្មណ៍ ហើយដែលមានប្រយោជន៍។ ដោយព្រោះពាក្យរបស់គាត់នៅក្នុងបទគម្ពីរ ជារបស់ដែលបានបណ្ដាលមកដោយវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នោះយើងឥតមានចិត្តស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការព្រមទទួលសេចក្ដីសម្រេច និងឱវាទដ៏មានប្រាជ្ញារបស់គាត់ឡើយ។—ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៦, ១៧
១២. តាមពាក្យផ្ទាល់របស់អ្នក តើអ្នកនឹងថ្លែងយ៉ាងណានូវអ្វីដែលសាឡូម៉ូនបានមានបន្ទូលមក ដូចបានកត់ទុកនៅក្នុងសាស្ដា ១២:១១, ១២?
១២ សូម្បីតែឥតមានរបៀបបោះពុម្ពដូចសម័យទំនើបនេះ នោះក៏មានសៀវភៅជាច្រើនក្នុងសម័យរបស់សាឡូម៉ូនដែរ។ តើពួកគេបានត្រូវចាត់ទុកប្រកាសនវត្ថុយ៉ាងណាដែរ? ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ «ពាក្យរបស់មនុស្សមានប្រាជ្ញា ធៀបដូចជាជន្លួញ ហើយពាក្យរបស់ពួកអ្នក ដែលប្រមូលកត់ទុកពាក្យប្រាជ្ញ នោះក៏ដូចជាដែកគោលបោះភ្ជាប់ ជាពាក្យដែលមកពីអ្នកគង្វាលតែ១ ១ទៀត កូនអើយ ចូរទទួលដំបូន្មានចុះ ដ្បិតការដែលធ្វើសៀវភៅជាច្រើន នោះមិនចេះអស់មិនចេះហើយឡើយ ហើយការដែលរៀនជាច្រើន នោះរមែងនាំឲ្យអផ្សុកដល់រូបសាច់»។—សាស្ដា ១២:១១, ១២
១៣. តើតាមរបៀបណាដែលពាក្យរបស់អ្នកដែលមានប្រាជ្ញាខាងព្រះ សឲ្យឃើញជាជន្លួញ ហើយតើនរណាគេដែលប្រៀបដូចជា«ដែកគោលបោះភ្ជាប់»?
១៣ ពាក្យសំដីរបស់អ្នកដែលមានប្រាជ្ញាខាងព្រះ សឲ្យឃើញថាដូចជន្លួញមែន។ តើយ៉ាងដូចម្ដេចទៅ? ពាក្យទាំងនោះជំរុញពួកអ្នកអានឬពួកអ្នកស្ដាប់ឲ្យធ្វើការរីកចំរើន ដែលស្របតាមពាក្យដ៏មានប្រាជ្ញាដែលបានអានឬបានឮនោះ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត អស់អ្នកដែលរវល់នឹង«ប្រមូលកត់ទុកពាក្យ» ជាពាក្យពេចន៍ដែលពិតជាមានប្រាជ្ញានិងមានប្រយោជន៍ នោះប្រៀបដូចជា«ដែកគោលបោះភ្ជាប់» ឬបានជាប់យ៉ាងខ្លាំង។ នេះប្រហែលជាអ៊ីចឹងមែន ពីព្រោះពាក្យពេចន៍ល្អៗរបស់បុគ្គលបែបនេះ បង្ហាញនូវប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយដូច្នេះអាចធ្វើឲ្យស្ថិតស្ថេរនិងគាំទ្រពួកអ្នកអាននិងពួកអ្នកស្ដាប់។ ប្រសិនបើអ្នកជាឪពុកឬម្ដាយដែលកោតខ្លាចព្រះ តើគួរខំប្រឹងដើម្បីបណ្ដុះបណ្ដាលនូវប្រាជ្ញាបែបនេះក្នុងចិត្តគំនិតរបស់កូនអ្នកទេឬ?—ចោទិយកថា ៦:៤-៩
១៤. (ក) តើមិនមានប្រយោជន៍ដោយ«រៀនជាច្រើន» ពីសៀវភៅប្រភេទណា? (ខ) តើប្រកាសនវត្ថុបែបណាដែលយើងគួរពិចារណាមើលមុនគេ ហើយហេតុអ្វី?
១៤ ក៏ប៉ុន្តែ ហេតុអ្វីក៏សាឡូម៉ូនមានបន្ទូលអ៊ីចឹងអំពីសៀវភៅទាំងឡាយ? ហ្នឹងហើយ បើប្រៀបធៀបជាមួយនឹងបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះសៀវភៅជាច្រើនឥតគណនារបស់លោកីយ៍នេះ គឺមានតែការវែកញែករបស់មនុស្សប៉ុណ្ណោះទេ។ ហើយគំនិតជាច្រើនទាំងនេះ បង្ហាញនូវគំនិតរបស់អារក្សសាតាំង។ (កូរិនថូសទី២ ៤:៤) ដូច្នេះហើយ «ការដែលរៀនជាច្រើន» ស្តីអំពីពត៌មានខាងលោកីយ៍នេះ នោះកម្រមានតម្លៃជាស្ថាពរទេ។ តាមការពិត មួយចំនួនច្រើននៃការរៀននេះ អាចធ្វើឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ខាងវិញ្ញាណទៀតផង។ ដូចសាឡូម៉ូន ចូរឲ្យយើងរំពឹងគិតលើអ្វីៗដែលបន្ទូលរបស់ព្រះចែងអំពីជីវិតនោះវិញ។ នេះនឹងពង្រឹងជំនឿរបស់យើង និងទាញយើងឲ្យមកជិតព្រះយេហូវ៉ាកាន់តែខ្លាំងឡើង។ ការប្រុងស្មារតីច្រើនហួសហេតុលើសៀវភៅ ឬពីប្រភពសេចក្ដីណែនាំឯទៀត នោះអាចធ្វើឲ្យយើងនឿយហត់។ ជាពិសេសនៅពេលដែលសេចក្ដីទាំងនេះ ជាផលិតផលនៃការវែកញែកខាងលោកីយ៍នេះ ដែលប្រឆាំងនឹងប្រាជ្ញារបស់ព្រះ នោះសេចក្ដីទាំងនេះគឺធ្វើឲ្យហិនហោចដល់ជំនឿលើព្រះ និងលើគោលបំណងរបស់ទ្រង់។ បើអ៊ីចឹង សូមឲ្យយើងនឹកចាំថាសេចក្ដីដែលមានប្រយោជន៍បំផុតនៅសម័យសាឡូម៉ូន និងនៅសម័យយើងនេះ គឺជាសេចក្ដីដែលបង្ហាញនូវប្រាជ្ញារបស់«អ្នកគង្វាលតែ១» ដែលជាព្រះយេហូវ៉ា។ ទ្រង់បានប្រទានឲ្យនូវសៀវភៅ៦៦ក្បាល ដែលជាបទគម្ពីរបរិសុទ្ធ ហើយយើងគួរយកចិត្តទុកដាក់ជាទីបំផុតនឹងសៀវភៅទាំងនេះ។ ព្រះគម្ពីរនិងប្រកាសនវត្ថុដ៏មានប្រយោជន៍របស់‹អ្នកបំរើស្មោះត្រង់› ជួយយើងឲ្យទទួលបាន‹ចំណេះអំពីព្រះ›។—សុភាសិត ២:១-៦
កាតព្វកិច្ចទាំងមូលរបស់យើងចំពោះព្រះ
១៥. (ក) តើអ្នកនឹងនិយាយយ៉ាងណាអំពីបន្ទូលរបស់សាឡូម៉ូនអំពី‹កាតព្វកិច្ចទាំងមូលរបស់មនុស្ស›នោះ? (ខ) តើយើងត្រូវតែធ្វើអ្វី បើយើងចង់បំពេញកាតព្វកិច្ចរបស់យើងចំពោះព្រះនោះ?
១៥ ក្នុងការសង្ខេបនូវការស៊ើបអង្កេតទាំងមូលរបស់ទ្រង់ នោះសាឡូម៉ូនជាគ្រូប្រដៅនេះ មានបន្ទូលថា៖ «សេចក្ដីនេះចប់តែប៉ុណ្ណេះ ទាំងអស់បានសំដែងទុកហើយ ដូច្នេះ ចូរកោតខ្លាចដល់ព្រះ ហើយកាន់តាមបញ្ញត្តទ្រង់ចុះ ដ្បិតប៉ុណ្ណេះឯងជាកិច្ចទាំងមូលដែលមនុស្សត្រូវធ្វើ ពីព្រោះព្រះទ្រង់នឹងនាំគ្រប់ការទាំងអស់មកដើម្បីជំនុំជំរះ ព្រមទាំងអ្វីៗដែលលាក់កំបាំងផង ទោះល្អឬអាក្រក់ក្ដី»។ (សាស្ដា ១២:១៣, ១៤) ការកោតខ្លាចដ៏ត្រឹមត្រូវ ឬការគោរពដ៏ជ្រាលជ្រៅចំពោះព្រះជាអ្នកបង្កើតដ៏ខ្ពស់ថ្កើងរបស់យើង នឹងការពារយើង ហើយនិងការពារក្រុមគ្រួសាររបស់យើង ពីការស្វះស្វែងដំណើរជីវិតដ៏ល្ងីល្ងើ ដែលអាចនាំឲ្យមានបញ្ហានិងទុក្ខសោកមិនចេះចប់លើយើង និងពួកស្ងួនភ្ងារបស់យើងផងដែរ។ ការកោតខ្លាចដ៏ត្រឹមត្រូវចំពោះព្រះ គឺបរិសុទ្ធ ហើយជាទីចាប់ផ្ដើមនៃប្រាជ្ញានិងចំណេះ។ (ទំនុកដំកើង ១៩:៩; សុភាសិត ១:៧) ប្រសិនបើយើងមានការយល់ធ្លុះ ដែលមានមូលដ្ឋានលើបន្ទូលរបស់ព្រះ ហើយអនុវត្តឱវាទនេះក្នុងគ្រប់ការអ្វីៗទាំងអស់ នោះយើងនឹងបំពេញនូវ‹កាតព្វកិច្ចទាំងមូល›របស់យើងចំពោះព្រះ។ នេះមិនមែនតម្រូវឲ្យកត់បញ្ជីមួយអំពីកាតព្វកិច្ចទាំងប៉ុន្មាននោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ អ្វីដែលតម្រូវគឺឲ្យយើងមើលក្នុងបទគម្ពីរ ពេលដោះស្រាយបញ្ហាក្នុងជីវិត ហើយឲ្យធ្វើតាមផ្លូវរបស់ព្រះជានិច្ច។
១៦. ស្តីអំពីការជំនុំជំរះ តើព្រះយេហូវ៉ានឹងធ្វើអ្វី?
១៦ យើងគួរដឹងថា គ្មានអ្វីសោះដែលព្រះជាអ្នកបង្កើតដ៏ខ្ពស់ថ្កើងរបស់យើងមើលមិនឃើញនោះឡើយ។ (សុភាសិត ១៥:៣) ទ្រង់«នឹងនាំគ្រប់ការទាំងអស់មកដើម្បីជំនុំជំរះ»។ ត្រូវហើយ ព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុតនឹងជំនុំជំរះគ្រប់ការទាំងអស់ ព្រមទាំងអ្វីៗដែលលាក់កំបាំងពីភ្នែករបស់មនុស្សផង។ ការដឹងអំពីកត្ដាដូចនេះ នឹងទុកជាហេតុជំរុញទឹកចិត្តឲ្យធ្វើតាមបទបញ្ជារបស់ព្រះ។ ក៏ប៉ុន្តែការជំរុញទឹកចិត្តដ៏ខ្លាំងបំផុត គួរតែជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះវរបិតារបស់យើងដែលនៅស្ថានសួគ៌ ដ្បិតសាវ័កយ៉ូហានបានសរសេរថា៖ «ដ្បិតនេះហើយជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ដល់ព្រះ គឺឲ្យយើងកាន់តាមអស់ទាំងបញ្ញត្តរបស់ទ្រង់ ឯបញ្ញត្តទ្រង់នោះមិនមែនជាបន្ទុកដ៏ធ្ងន់ទេ»។ (យ៉ូហានទី១ ៥:៣) ហើយដោយព្រោះបញ្ញត្តរបស់ព្រះមានបំណងនាំឲ្យមានសុខុមាលភាពជាស្ថាពរ នោះយ៉ាងប្រាកដហើយ ដែលមិនគ្រាន់តែត្រឹមត្រូវឡើយ ក៏ប៉ុន្តែគឺពិតជាមានប្រាជ្ញាទៀត ក្នុងការធ្វើតាមបញ្ញត្តទាំងនោះ។ នេះមិនមែនជាបន្ទុកចំពោះអស់អ្នកដែលស្រឡាញ់ព្រះជាអ្នកបង្កើតដ៏ខ្ពស់ថ្កើងទេ។ ពួកគេចង់បំពេញនូវកាតព្វកិច្ចរបស់គេចំពោះទ្រង់។
ចូរបំពេញនូវកាតព្វកិច្ចទាំងមូលរបស់អ្នក
១៧. តើយើងនឹងធ្វើអ្វី ប្រសិនបើយើងពិតជាចង់បំពេញនូវកាតព្វកិច្ចទាំងមូលរបស់យើងចំពោះព្រះនោះ?
១៧ ប្រសិនបើយើងមានប្រាជ្ញា និងពិតជាចង់បំពេញនូវកាតព្វកិច្ចទាំងមូលរបស់យើងចំពោះព្រះ ក្រៅពីរក្សាទុកនូវបញ្ញត្តរបស់ទ្រង់ នោះយើងនឹងមានសេចក្ដីកោតខ្លាច មិនចង់ធ្វើឲ្យទ្រង់មិនសព្វព្រះហឫទ័យទេ។ ប្រាកដហើយ «សេចក្ដីកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា នោះជាដើមចមនៃប្រាជ្ញា» ហើយអស់អ្នកដែលធ្វើតាមបញ្ញត្តរបស់ទ្រង់ នឹងមាន‹ការយល់ធ្លុះល្អ›។ (ទំនុកដំកើង ១១១:១០; សុភាសិត ១:៧) ដូច្នេះសូមឲ្យយើងប្រព្រឹត្តដោយប្រាជ្ញា និងស្ដាប់បង្គាប់តាមព្រះយេហូវ៉ាក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់។ ការធ្វើអ៊ីចឹងគឺជាពិសេសសំខាន់នៅឥឡូវនេះ ពីព្រោះស្តេចដ៏ជាព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទគឺមានវត្តមាន ហើយថ្ងៃជំនុំជំរះដោយទ្រង់ជាចៅក្រម ដែលព្រះបានរើសតាំងនោះគឺជិតដល់ហើយ។—ម៉ាថាយ ២៤:៣; ២៥:៣១, ៣២
១៨. តើយើងនឹងមានលទ្ធផលយ៉ាងណា ប្រសិនបើយើងបំពេញនូវកាតព្វកិច្ចទាំងមូលរបស់យើងចំពោះព្រះយេហូវ៉ានោះ?
១៨ យើងម្នាក់ៗឥឡូវគឺនៅក្រោមការពិនិត្យពិច័យពីព្រះ។ តើយើងមានចិត្តទោរទន់ខាងវិញ្ញាណ ឬក៏បានអនុញ្ញាតឲ្យអានុភាពខាងលោកីយ៍នេះ ធ្វើឲ្យខ្សោយដល់ទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយនឹងព្រះ? (កូរិនថូសទី១ ២:១០-១៦; យ៉ូហានទី១ ២:១៥-១៧) មិនថាក្មេងឬក៏ចាស់ សូមឲ្យយើងខំប្រឹងធ្វើអស់ពីសមត្ថភាព ដើម្បីផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះជាអ្នកបង្កើតដ៏ខ្ពស់ថ្កើងរបស់យើង។ ប្រសិនបើយើងស្ដាប់បង្គាប់តាមព្រះយេហូវ៉ា ហើយរក្សាទុកនូវបញ្ញត្តទ្រង់ នោះយើងនឹងបដិសេធចោលរបស់ដែលឥតប្រយោជន៍ ក្នុងលោកីយ៍ចាស់ដែលកំពុងតែកន្លងទៅនេះ។ រួចមក យើងនឹងអាចមានសេចក្ដីសង្ឃឹមបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចនៅក្នុងរបបថ្មី ដែលព្រះបានសន្យាមក។ (ពេត្រុសទី២ ៣:១៣) នេះជាការទន្ទឹងរង់ចាំដ៏អស្ចារ្យយ៉ាងណាទៅហ្ន៎ ចំពោះពួកអ្នកដែលបំពេញនូវកាតព្វកិច្ចទាំងមូលរបស់គេចំពោះព្រះ!
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
◻ ហេតុអ្វីក៏អ្នកអាចនិយាយថា មិនមែនគ្រប់ការទាំងអស់គឺឥតប្រយោជន៍នោះទេ?
◻ ហេតុអ្វីក៏យុវគ្រីស្ទានគួរពិចារណាមើលដោយសេចក្ដីអធិស្ឋាន ស្តីអំពីកិច្ចបំរើដ៏បរិសុទ្ធរបស់ខ្លួន?
◻ តើមិនមានប្រយោជន៍«រៀនជាច្រើន» ពីសៀវភៅប្រភេទណា?
◻ តើអ្វីទៅជា‹កាតព្វកិច្ចទាំងមូលរបស់មនុស្ស›នោះ?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ២៨]
មិនមែនគ្រប់ការទាំងអស់គឺឥតប្រយោជន៍ ចំពោះអស់អ្នកដែលបំរើព្រះយេហូវ៉ានោះឡើយ
[រូបភាពនៅទំព័រ៣១]
មិនដូចសៀវភៅជាច្រើនក្នុងលោកីយ៍នេះ នោះបន្ទូលរបស់ព្រះគឺត្រជាក់ត្រជុំហើយមានប្រយោជន៍