ពួកគេបានប្រមូលផ្ដុំភាពក្លាហាន
ពួកគេបានប្រមូលផ្ដុំភាពក្លាហាន
ការប្រមូលផ្ដុំភាពក្លាហានដើម្បីផ្សព្វផ្សាយ នោះមិនតែងតែស្រួលទេ។ តាមការពិត សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា មានម្ដងដែលគាត់ត្រូវតែធ្វើអ៊ីចឹង«ទាំងមានសេចក្ដីតយុទ្ធជាច្រើន»។ (ថែស្សាឡូនីចទី១ ២:២) តើ‹ការតយុទ្ធ›ដើម្បីផ្សព្វផ្សាយគឺមានប្រយោជន៍ទេ? គ្មានការធានារ៉ាប់រងថា នឹងមានបទពិសោធន៍ដ៏អស្ចារ្យទេ ក៏ប៉ុន្តែរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ច្រើនតែសប្បាយចិត្តដែលគេបានប្រមូលផ្ដុំភាពក្លាហាន។ សូមពិចារណាមើលនូវគំរូខ្លះៗ។
ក្មេងស្រីម្នាក់ដែលអាយុប្រាំបីឆ្នាំឈ្មោះថារ៉ា នាងបានស្ដាប់យ៉ាងផ្ចិតផ្ចង់ពេលអ្នកគ្រូរបស់នាងប្រាប់ពួកសិស្សក្នុងថ្នាក់រៀនថា ក្នុងកំឡុងពេលសង្គ្រាមលោកលើកទី២ នោះពួកសាសន៍យូដាក្នុងជុំរំឃុំឃាំងត្រូវតែពាក់ផ្កាយពណ៌លឿងនៃដាវីឌដើម្បីសម្គាល់ខ្លួន។ ថារ៉ាបានឆ្ងល់តែម្នាក់ឯងថា តើនាងគួរនិយាយប្រាប់ឬក៏យ៉ាងណា?។ នាងប្រាប់ថា៖ «ខ្ញុំបានអធិស្ឋានដោយមិនបិទភ្នែក»។ ក្រោយនោះ នាងបានលើកដៃប្រាប់ថា ពួកស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ានៅក្នុងជុំរំនោះដែរ ហើយគេត្រូវតែពាក់សញ្ញាត្រីកោណពណ៌ស្វាយ។ អ្នកគ្រូនោះបានចាប់អារម្មណ៍ថែមទាំងបានអរគុណនាងទៀតផង។ ពាក្យរបស់ថារ៉ាបានបើកផ្លូវមួយដើម្បីមានការពិគ្រោះថែមទៀតជាមួយនឹងអ្នកគ្រូនោះ ដែលក្រោយមកថែមទាំងបានបង្ហាញសិស្សរួមថ្នាក់ទាំងមូលរបស់គាត់នូវ វីដេអូ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាកាន់ជំហរមាំមួននឹងការប្រយុទ្ធពីរបបណាត្ស៊ី។
ក្នុងប្រទេសហ្គីណេនៅអាហ្វ្រិកខាងលិច មានអ្នកផ្សាយដែលមិនទាន់ជ្រមុជទឹកម្នាក់ឈ្មោះអ៊ីរីន ដែលមានចិត្តចង់ធ្វើឲ្យកិច្ចបំរើរបស់នាងកាន់តែប្រសើរឡើង។ បេសកជនម្នាក់ដែលបានសិក្សាព្រះគម្ពីរជាមួយនឹងនាងបានលើកទឹកចិត្តនាងឲ្យផ្ដល់ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមនិងភ្ញាក់រឭក! ទៅដល់មិត្តរួមថ្នាក់គ្នីគ្នារបស់នាងនៅឯសាលារៀន។ អ៊ីរីនបានស្ទាក់ស្ទើរដោយសារមិត្តរួមថ្នាក់របស់នាងមិនបានព្រមស្ដាប់។ ក៏ប៉ុន្តែ ពីព្រោះបានត្រូវជំរុញដោយសេចក្ដីលើកទឹកចិត្តពីបេសកជនម្នាក់ហ្នឹង នោះអ៊ីរីនបានសម្រេចចិត្តនិយាយមុនគេបង្អស់ជាមួយសិស្សដែលបានមានចិត្តប្រឆាំងជាងគេ។ ដោយភ្ញាក់ផ្អើល នោះអ៊ីរីនឃើញថាស្រីនោះបានព្រមស្ដាប់ ហើយបានទទួលទស្សនាវដ្ដីទាំងនោះដោយចិត្តរំភើប។ សិស្សដទៃទៀតក៏អ៊ីចឹងដែរ។ ក្នុងខែនោះ អ៊ីរីនបានចែកជូនទស្សនាវដ្ដីច្រើនជាងចំនួននាងបានចែកជូនក្នុងរយៈប្រាំខែមុនបូកសរុបគ្នាទៅទៀត។
នៅប្រទេសទ្រីនីដាត អ្នកចាស់ទុំម្នាក់បានមានអារម្មណ៍ស្ទាក់ស្ទើរ ក្នុងការនិយាយជាមួយនាយកសាលាមួយ ដើម្បីបង្ហាញគាត់នូវតម្លៃខាងការអប់រំដែលអាចត្រូវទទួលពីទស្សនាវដ្ដីភ្ញាក់រឭក! យ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់បានប្រមូលផ្ដុំភាពក្លាហាន។ គាត់ប្រាប់ថា៖ «ខ្ញុំអធិស្ឋានពេលខ្ញុំចូលក្នុងសាលានេះ។ គួរឲ្យស្មានមិនដល់សោះ នាយកសាលាគឺស្លូតបូត»។ លោកស្រីបានទទួលទស្សនាវដ្ដី ភ្ញាក់រឭក! ដែលមានចំណងជើងថា៖ «តើមានសេចក្ដីសង្ឃឹមអ្វីសំរាប់យុវជនយុវនារីសព្វថ្ងៃនេះ?» ហើយលោកស្រីក៏បានយល់ព្រមប្រើទស្សនាវដ្ដីហ្នឹង ដើម្បីបង្រៀនសិស្សក្នុងសាលាផងដែរ។ តាំងពីពេលនោះមក លោកស្រីបានទទួលទស្សនាវដ្ដី៤០ក្បាលអំពីរឿងផ្សេងៗផងដែរ។
ពេលនៅក្មេង វ៉នតែងតែគិតថាការផ្សព្វផ្សាយគឺជាការពិបាក។ គាត់និយាយថា៖ «ខ្ញុំធ្លាប់មានចិត្តភ័យ ដៃខ្ញុំបែកញើស ហើយខ្ញុំនិយាយញាប់ដែរ ខ្ញុំនិយាយមួយៗមិនបានទេ»។ យ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់បានទៅជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយពេញពេល។ ប៉ុន្តែ គឺនៅតែមិនស្រួលទេចំពោះគាត់ ក្នុងការប្រមូលផ្ដុំភាពក្លាហានដើម្បីនិយាយនោះ។ នៅពេលមួយ ក្រោយពីគាត់បានដើររកការងារធ្វើដោយមិនបានជោគជ័យនោះ គាត់បានមានចិត្តចង់ផ្សព្វផ្សាយដល់មនុស្សម្នាក់ដែលកំពុងតែជិះមេត្រូក្រោមដីជាមួយគាត់ «ដើម្បីឲ្យថ្ងៃនោះមានផលល្អម្យ៉ាងវិញ»។ ប៉ុន្តែ គាត់បានមានអារម្មណ៍ខ្មាស ចំពោះពាណិជ្ជករដែលដូចជាមានថ្នាក់ខ្ពស់នោះ។ នៅទីបំផុត គាត់បានប្រមូលផ្ដុំភាពក្លាហាន ដើម្បីនិយាយជាមួយបុរសវ័យចាស់ដែលអង្គុយក្បែរគាត់។ ការសន្ទនាមួយដ៏យូរបានកើតឡើង។ ពាណិជ្ជករនោះបានសួរថា៖ «អ្នកមានសំនួរល្អហើយអ្នកគ្រាន់តែជាយុវជនប៉ុណ្ណោះ តើអ្នកជាសាសនវិទូឬទេ?» វ៉នបានឆ្លើយថា៖ «មិនមែនទេ ខ្ញុំជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា។ បុរសនោះបានញញឹមហើយថា៖ «អូ! ខ្ញុំយល់ហើយ»។
ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាទាំងនេះ ហើយស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាឯទៀតដែលរាប់មិនអស់ មានចិត្តសប្បាយដែលពួកគេបានប្រមូលផ្ដុំភាពក្លាហានដើម្បីផ្សព្វផ្សាយ។ តើអ្នកនឹងធ្វើអ៊ីចឹងដែរទេ?
[រូបភាពនៅទំព័រ៣១]
ថារ៉ា
[រូបភាពនៅទំព័រ៣១]
វ៉ន