យើងត្រូវការអង្គការរបស់ព្រះយេហូវ៉ា
យើងត្រូវការអង្គការរបស់ព្រះយេហូវ៉ា
តើអ្នកធ្លាប់ឮមនុស្សខ្លះនិយាយថា៖ «ខ្ញុំជឿលើព្រះ ក៏ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនជឿលើសាសនាដែលបានរួបរួមជាអង្គការនោះទេ»? ជាញឹកញយទស្សនៈស្រដៀងនេះ គឺបានសម្ដែងដោយបុគ្គលដែលធ្លាប់ជាអ្នកយកចិត្តទុកក្នុងការទៅព្រះវិហារ ក៏ប៉ុន្តែបានក្លាយទៅជាស្រងាកចិត្តយ៉ាងខ្លាំងនឹងសាសនារបស់គេ ដោយព្រោះឥតបានបំពេញនូវសេចក្ដីត្រូវការខាងវិញ្ញាណ។ មនុស្សជាច្រើនទទូចថាគេនៅតែចង់ថ្វាយបង្គំព្រះ ក៏ប៉ុន្តែបានធ្លាក់ទឹកចិត្តនឹងអង្គការសាសនាទូទៅ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេជឿថា ជាការប្រសើរក្នុងការថ្វាយបង្គំទ្រង់តាមវិធីរបស់គេ ជាជាងចូលរួបរួមជាមួយនឹងសាសនាមួយឬក៏អង្គការឯណាទៀតនោះ។
តើព្រះគម្ពីរចែងយ៉ាងណាដែរ? តើព្រះចង់ឲ្យពួកគ្រីស្ទានចូលរួបរួមជាមួយនឹងអង្គការមួយឬទេ?
ពួកគ្រីស្ទានសម័យដើមបានទទួលប្រយោជន៍ដោយរួបរួមជាអង្គការ
នៅឯបុណ្យថ្ងៃទី៥០ នៅឆ្នាំ៣៣ ស.យ. នោះព្រះយេហូវ៉ាបានចាក់វិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ មិនមែនទៅលើពួកអ្នកជឿមួយចំនួនតូច ក៏ប៉ុន្តែបានចាក់លើពួកបុរសនិងស្ត្រី ដែលបានមកប្រជុំគ្នា«នៅកន្លែងតែ១» នោះគឺនៅបន្ទប់មួយនៅខាងលើនៅក្នុងទីក្រុងយេរូសាឡិម។ (កិច្ចការ ២:១) នៅគ្រានោះ ក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានក៏បានស្ថាបនាឡើង ដែលបានក្លាយទៅជាអង្គការអន្តរជាតិ។ នេះបានបង្ហាញឲ្យឃើញថាជាប្រសិទ្ធពរមែន ចំពោះពួកសិស្សពីដើម។ ហេតុអ្វី? ដោយព្រោះពួកគេបានប្រគល់ឲ្យនូវកិច្ចការដ៏សំខាន់មួយ គឺជាកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អអំពីព្រះរាជាណាចក្រនៃព្រះ ហើយនៅទីបំផុតគឺ«ទូទៅគ្រប់ក្នុងលោកីយ»។ (ម៉ាថាយ ២៤:១៤) នៅក្នុងក្រុមជំនុំ ពួកអ្នកដែលទើបផ្លាស់សាសនានេះ អាចរៀនពីពួកអ្នកជឿគ្នីគ្នាដែលមានបទពិសោធន៍ នូវរបៀបដែលគេបន្តធ្វើកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយនោះ។
មិនយូរប៉ុន្មានទេ សារព្រះរាជាណាចក្រក៏រីកចំរើនហួសពីកំផែងទីក្រុងយេរូសាឡិម។ ពីឆ្នាំ៦២ទៅឆ្នាំ៦៤ ស.យ. នោះសាវ័កពេត្រុសបានសរសេរសំបុត្រដំបូងរបស់គាត់ ជូនពួកគ្រីស្ទានដែលបាន«ខ្ចាត់ខ្ចាយ ដែលសំណាក់នៅស្រុកប៉ុនតុស ស្រុកកាឡាទី ស្រុកកាប៉ាដូគា ស្រុកអាស៊ី នឹងស្រុកប៊ីធូនា» ដែលកន្លែងទាំងនេះគឺនៅប្រទេសទួរគីសព្វថ្ងៃនេះ។ (ពេត្រុសទី១ ១:១) ហើយក៏មានពួកអ្នកជឿនៅប៉ាឡេស្ទីន ល្បាណូន ស្រុកស៊ីរី កោះគីប្រុស ប្រទេសក្រេក កោះក្រេត និងប្រទេសអ៊ីតាលី។ កាលដែលប៉ុលបានសរសេរទៅពួកកូល៉ុសនៅក្នុងឆ្នាំ៦០-៦១ ស.យ. នោះដំណឹងល្អ«បានផ្សាយ ទៅដល់គ្រប់ទាំងមនុស្ស ដែលកើតក្រោមមេឃផង»។—កូល៉ុស ១:២៣
ផលប្រយោជន៍ទីពីរនៃការចូលរួបរួមជាមួយនិងអង្គការមួយ គឺជាការលើកទឹកចិត្ត ដែលពួកគ្រីស្ទានអាចផ្ដល់ឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក។ ក្នុងការចូលរួបរួមជាមួយនឹងក្រុមជំនុំ នោះពួកគ្រីស្ទានអាចឮសេចក្ដីថ្លែងដែលបណ្ដាលដោយវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ សិក្សាបទគម្ពីរដ៏ពិសិដ្ឋជាមួយគ្នា ចែកប្រាប់នូវបទពិសោធន៍ដែលពង្រឹងជំនឿ ហើយចូលរួមជាមួយពួកអ្នកជឿគ្នីគ្នាតាមរយៈសេចក្ដីអធិស្ឋាន។ (កូរិនថូសទី១ ១២ ជំពូកទី១៤) ហើយពួកបុរសដែលមានគំនិតចាស់ទុំអាច«ឃ្វាលហ្វូងចៀមរបស់ព្រះ»។
ជាពួកសមាជិកនៃក្រុមជំនុំ នោះពួកគ្រីស្ទានក៏បានស្គាល់គ្នា ហើយបានស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមកដែរ។ ជាជាងគិតថាជាបន្ទុកដោយចូលរួបរួមក្នុងក្រុមជំនុំ នោះពួកគ្រីស្ទានសម័យដើមបានត្រូវស្អាងចិត្តឡើងនិងបានត្រូវពង្រឹងទៅវិញ។—កិច្ចការ ២:៤២; ១៤:២៧; កូរិនថូសទី១ ១៤:២៦; កូល៉ុស ៤:១៥, ១៦
មូលហេតុមួយទៀត ដែលត្រូវការក្រុមជំនុំដែលមានសាមគ្គីភាពគ្នាពាសពេញពិភពលោក ឬក៏អង្គការនោះ គឺដើម្បីធ្វើឲ្យមានសាមគ្គីភាព។ ពួកគ្រីស្ទានបានរៀនឲ្យចេះ‹និយាយដោយចុះសម្រុងគ្នា›។ (កូរិនថូសទី១ ១:១០) នេះគឺជាការសំខាន់ណាស់។ ពួកសមាជិកក្នុងក្រុមជំនុំបានមានសាវតារ ខាងវណ្ណៈនិងការរៀនសូត្រផ្សេងៗគ្នា។ ពួកគេនិយាយភាសាផ្សេងពីគ្នា ហើយក៏ឃើញជាក់ស្តែងនូវចំណុចខុសគ្នាខាងបុគ្គលិកលក្ខណៈនោះដែរ។ (កិច្ចការ ២:១-១១) នៅពេលខ្លះ គឺមានមតិខុសគ្នាដោយឥតលាក់លៀម។ ប៉ុន្តែ ពួកគ្រីស្ទានបានត្រូវជួយឲ្យដោះស្រាយការទាស់ទែងគ្នានេះ នៅក្នុងក្រុមជំនុំ។—កិច្ចការ ១៥:១, ២; ភីលីព ៤:២, ៣
សំនួរដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ ដែលពុំអាចដោះស្រាយបានដោយពួកអ្នកចាស់ទុំនៅក្នុងក្រុមជំនុំ គឺបានបញ្ជូនទៅឲ្យអ្នកធ្វើដំណើរត្រួតពិនិត្យដូចជាប៉ុល។ រឿងដែលទាក់ទងខាងការបង្រៀនដ៏សំខាន់ គឺបានបញ្ជូនទៅឲ្យគណៈអភិបាលដែលមាននៅទីក្រុងយេរូសាឡិម។ មុនដំបូង គណៈអភិបាលគឺមានពួកសាវ័ករបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ក៏ប៉ុន្តែក្រោយមក ក៏បានរួមបញ្ចូលពួកបុរសចាស់ទុំក្នុងក្រុមជំនុំនៅទីក្រុងយេរូសាឡិម។ ក្រុមជំនុំនិមួយៗបានទទួលស្គាល់នូវអំណាចដែលព្រះប្រទានឲ្យ ស្តីអំពីគណៈអភិបាល និងអ្នកតំណាងគណៈនោះ ដើម្បីរៀបចំកិច្ចបំរើ តែងតាំងពួកបុរសឲ្យមុខងារខាងកិច្ចបំរើ ហើយធ្វើការសម្រេចចិត្តនូវរឿងខាងការបង្រៀន។ នៅពេលរឿងណាមួយបានត្រូវដោះស្រាយដោយគណៈអភិបាល ក្រុមជំនុំទាំងឡាយបានទទួលយកការសម្រេចនេះ ហើយ«ក៏មានសេចក្ដីរីករាយដោយពាក្យកំសាន្តនោះ»។—កិច្ចការ ១៥:១, ២, ២៨, ៣០, ៣១
ត្រូវហើយ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រើអង្គការមួយនៅក្នុងសតវត្សទីមួយ។ ប៉ុន្តែចុះសព្វថ្ងៃនេះយ៉ាងណាដែរ?
សព្វថ្ងៃនេះយើងត្រូវការអង្គការមួយ
ដូចជាពួកគ្រីស្ទាននៅសតវត្សទីមួយ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាសព្វថ្ងៃនេះក៏យកចិត្តទុកដាក់នឹងមុខងារ ក្នុងការផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អនៃព្រះរាជាណាចក្រដែរ។ វិធីមួយដែលគេបន្តធ្វើកិច្ចការនេះ គឺដោយចែកចាយព្រះគម្ពីរនិងឧបករណ៍សំរាប់សិក្សាព្រះគម្ពីរ ដែលហេតុនេះហើយតម្រូវឲ្យមានអង្គការមួយ។
ប្រកាសនវត្ថុគ្រីស្ទាន ត្រូវតែរៀបចំឲ្យបានប្រយ័ត្នប្រយែង ពិនិត្យមើលភាពត្រឹមត្រូវ និងបោះពុម្ព ហើយរួចមកក៏បញ្ជូនទៅក្រុមជំនុំផ្សេងៗ។ ជាបន្ទាប់ ពួកបុគ្គលនៅក្នុងក្រុមជំនុំ ត្រូវតែស្ម័គ្រចិត្តយកប្រកាសនវត្ថុទៅឲ្យអស់អ្នកដែលចង់អាន។ តាមវិធីនេះហើយ សារព្រះរាជាណាចក្របានមានដល់មនុស្សរាប់លាននាក់។ ពួកអ្នកផ្សាយនៃដំណឹងល្អខំប្រឹងដើម្បីបំពេញកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយរបស់គេដោយមានសណ្ដាប់ធ្នាប់ ដោយធ្វើឲ្យប្រាកដថា គ្មានភូមិភាគនៃតំបន់ខ្លះបានផ្សព្វផ្សាយហួសហេតុពេក ហើយតំបន់ខ្លះទៀតមិនបានអើពើនោះឡើយ។ កិច្ចការទាំងនេះតម្រូវឲ្យមានរបៀបរៀបចំ។
ដោយព្រោះ«ព្រះមិនរើសមុខអ្នកណាទេ» សព្វថ្ងៃនេះក៏ត្រូវតែបកប្រែព្រះគម្ពីរនិងប្រកាសនវត្ថុព្រះគម្ពីរដែរ។ (កិច្ចការ ១០:៣៤) នៅក្នុងពេលថ្មីៗនេះ ទស្សនាវដ្ដីនេះគឺមានជា១៣២ភាសា ហើយដៃគូរបស់ទស្សនាវដ្ដីនេះ គឺជាទស្សនាវដ្ដីភ្ញាក់រឭក! គឺត្រូវបោះពុម្ពជាង៨៣ភាសា។ នោះគឺតម្រូវឲ្យមានក្រុមនៃពួកអ្នកបកប្រែដែលបានរៀបចំយ៉ាងល្អនៅជុំវិញពិភពលោក។
សមាជិកទាំងឡាយក្នុងក្រុមជំនុំទទួលការលើកទឹកចិត្ត ពេលដែលពួកគេទៅឯកិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទាននិងសន្និបាត។ គឺពួកគេឮសុន្ទរកថាដែលមានមូលដ្ឋានទៅលើព្រះគម្ពីរ ដែលជំរុញទឹកចិត្តឲ្យសិក្សាបទគម្ពីរជាមួយគ្នា ចែកប្រាប់នូវបទពិសោធន៍ដ៏ស្អាងចិត្ត ហើយចូលរួមជាមួយពួកអ្នកថ្វាយបង្គំឯទៀត តាមរយៈសេចក្ដីអធិស្ឋាន។ ហើយដូចពួកបងប្អូននៅក្នុងសតវត្សទីមួយ ពួកគេក៏ទទួលនូវទស្សនកិច្ចដែលពង្រឹងជំនឿ ពីពួកអ្នកធ្វើដំណើរត្រួតពិនិត្យដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែរ។ ដូច្នេះហើយ ពួកគ្រីស្ទានសព្វថ្ងៃនេះ ស្ថាបនា«ហ្វូងតែ១ នឹងអ្នកគង្វាលតែ១វិញ»។—យ៉ូហាន ១០:១៦
ប្រាកដហើយ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាគឺមិនមែនជាមនុស្សគ្រប់ល័ក្ខណ៍ទេ ហើយពួកបងប្អូននៅសតវត្សទីមួយ ក៏មិនមែនជាមនុស្សគ្រប់ល័ក្ខណ៍នោះដែរ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេខំប្រឹងធ្វើការជាមួយគ្នាដោយសាមគ្គីភាព។ ជាលទ្ធផល កិច្ចការផ្សព្វផ្សាយសារព្រះរាជាណាចក្រ គឺកំពុងតែសម្រេចទូទាំងផែនដី។—កិច្ចការ ១៥:៣៦-៤០; អេភេសូរ ៤:១៣
[រូបភាពនៅទំព័រ២៩]
ពួកគ្រីស្ទានសព្វថ្ងៃនេះ ស្ថាបនា«ហ្វូងតែ១ នឹងអ្នកគង្វាលតែ១វិញ»