ចូរឲ្យបានស្គាល់«គំនិតជារបស់ផងព្រះគ្រីស្ទ»
ចូរឲ្យបានស្គាល់«គំនិតជារបស់ផងព្រះគ្រីស្ទ»
«ដ្បិតតើអ្នកណាបានស្គាល់គំនិតនៃព្រះអម្ចាស់[ព្រះយេហូវ៉ា] តើអ្នកណានឹងបង្រៀនទ្រង់បាន តែយើងរាល់គ្នាមានគំនិតជារបស់ផងព្រះគ្រីស្ទវិញ»។—កូរិនថូសទី១ ២:១៦
១, ២. តាមបន្ទូលរបស់ទ្រង់ តើព្រះយេហូវ៉ាសព្វព្រះហឫទ័យលាតត្រដាងអ្វីអំពីព្រះយេស៊ូនោះ?
តើព្រះយេស៊ូមានរូបរាងយ៉ាងណាទៅ? តើព្រះកេសារបស់ទ្រង់មានសម្បុរអ្វីដែរ? ចុះយ៉ាងណាវិញចំពោះសម្បុរ និងព្រះនេត្ររបស់ទ្រង់នោះ? តើទ្រង់មានកំពស់ប៉ុន្មាន? តើទ្រង់មានទម្ងន់ប៉ុន្មានដែរ? ក្នុងកំឡុងជាច្រើនសតវត្សមកហើយ គំនូរទាំងប៉ុន្មានដែលតំណាងព្រះយេស៊ូ នោះបញ្ជាក់រូបរាងផ្សេងៗ ពីភាពសមរម្យ រហូតដល់រូបរាងដែលប្រាកដជាមិនពិតទៅវិញ។ អ្នកខ្លះបានពណ៌នាទ្រង់ជាវីរបុរសម្នាក់ ហើយមានបុគ្គលិកលក្ខណៈដ៏រស់រវើក។ ប៉ុន្តែ អ្នកដទៃទៀតបានពណ៌នាទ្រង់ជាបុគ្គលដ៏ទន់ខ្សោយនិងស្លេកស្លាំងផងដែរ។
២ ប៉ុន្តែព្រះគម្ពីរពុំដៅបញ្ជាក់លើអាការក្រៅរបស់ព្រះយេស៊ូនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះយេហូវ៉ាបានសព្វព្រះហឫទ័យលាតត្រដាងអ្វីមួយដែលមានសារៈសំខាន់ជាង គឺថាព្រះយេស៊ូជាបុគ្គលបែបណា។ ដំណើររឿងក្នុងសៀវភៅដំណឹងល្អមិនគ្រាន់តែរាយការណ៍ ពីអ្វីដែលព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលនិងបានប្រព្រឹត្តប៉ុណ្ណោះទេ តែលាតត្រដាងនូវជំរៅនៃអារម្មណ៍ទ្រង់ ហើយរបៀបគិតគូរដែលបណ្ដាលឲ្យទ្រង់មានបន្ទូលព្រមទាំងសកម្មភាពរបស់ទ្រង់ផងដែរ។ ដំណើររឿងទាំងបួននេះដែលបានព្រះបណ្ដាលឲ្យតែងនោះ ជួយឲ្យយើងពិនិត្យមើលនូវអ្វីដែលសាវ័កប៉ុលបានសំដៅទៅជា «គំនិតជារបស់ផងព្រះគ្រីស្ទ»។ (កូរិនថូសទី១ ២:១៦) គឺសំខាន់ណាស់ដែលយើងធ្វើយ៉ាងណាឲ្យបានស្គាល់គំនិត អារម្មណ៍និងបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ព្រះយេស៊ូ។ ហេតុអ្វី? យ៉ាងហោចណាស់ក៏មានមូលហេតុពីរដែរ។
៣. ដោយយើងស្គាល់គំនិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ នោះតើអាចជួយយើងឲ្យមានការយល់ធ្លុះជ្រៅអំពីអ្វី?
៣ ទីមួយ គំនិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទក៏ឲ្យយើងគន់មើលបន្ដិចនូវគំនិតរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដែរ។ ព្រះយេស៊ូបានស្គាល់ព្រះវរបិតាទ្រង់យ៉ាងស្និទ្ធស្នាលដល់ម្ល៉េះ ដែលទ្រង់អាចមានបន្ទូលថា៖ «គ្មានអ្នកណាស្គាល់ព្រះរាជបុត្រាទេ មានតែព្រះវរបិតាតែ១ ក៏គ្មានអ្នកណាស្គាល់ព្រះវរបិតាដែរ មានតែព្រះរាជបុត្រា ហើយនឹងអ្នកណា ដែលព្រះរាជបុត្រាសព្វព្រះហឫទ័យ បើកឲ្យស្គាល់ទ្រង់ផងប៉ុណ្ណោះ»។ (លូកា ១០:២២) នេះគឺហាក់ដូចជាព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលថា ‹បើអ្នកចង់ដឹងថាតើព្រះយេហូវ៉ាជាបុគ្គលបែបណា សូមមើលមកខ្ញុំចុះ›។ (យ៉ូហាន ១៤:៩) ដូច្នេះហើយ នៅពេលដែលយើងរៀនសូត្រនូវអ្វីដែលសៀវភៅដំណឹងល្អ លាតត្រដាងអំពីរបៀបដែលព្រះយេស៊ូទ្រង់មានព្រះតំរិះ និងថាទ្រង់មានអារម្មណ៍យ៉ាងណា នោះតាមការពិត យើងកំពុងតែរៀនថាព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានព្រះតំរិះនិងមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាវិញដែរ។ ចំណេះបែបនេះនឹងជួយយើងឲ្យចូលមកកាន់តែជិតព្រះរបស់យើងថែមទៀត។—យ៉ាកុប ៤:៨
៤. ប្រសិនបើយើងពិតជាចង់ប្រព្រឹត្តឲ្យដូចព្រះគ្រីស្ទ តើយើងត្រូវតែរៀនអ្វីជាមុនដំបូង ហើយហេតុអ្វី?
៤ ទីពីរ ដោយយើងស្គាល់គំនិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ នោះជួយយើងឲ្យ«ដើរតាមលំអានដាននៃទ្រង់»។ (ពេត្រុសទី១ ២:២១) ការធ្វើតាមព្រះយេស៊ូមិនគ្រាន់តែរួមបញ្ចូលការនិយាយតាមបន្ទូលទ្រង់ និងការត្រាប់តាមអំពើរបស់ទ្រង់នោះទេ។ ដោយសារពាក្យសំដីនិងសកម្មភាពគឺមានអានុភាពដោយគំនិតនិងអារម្មណ៍ នោះការធ្វើតាមព្រះគ្រីស្ទតម្រូវឲ្យយើងបណ្ដុះ«គំនិតគិត»ដូចជាទ្រង់មានដែរ។ (ភីលីព ២:៥) បើនិយាយម្យ៉ាងវិញទៀត ប្រសិនបើយើងពិតជាចង់ប្រព្រឹត្តឲ្យដូចព្រះគ្រីស្ទមែន នោះមុនដំបូងយើងត្រូវតែរៀនឲ្យចេះគិតនិងមានអារម្មណ៍ដូចទ្រង់ គឺថា ខំប្រឹងឲ្យអស់ពីសមត្ថភាពជាមនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍។ បើអ៊ីចឹង ដោយមានជំនួយពីពួកអ្នកសរសេរដំណឹងល្អ នោះសូមឲ្យយើងពិនិត្យមើលគំនិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ មុនដំបូង យើងនឹងពិគ្រោះកត្ដាខ្លះៗ ដែលបានមានអានុភាពលើរបៀបដែលព្រះយេស៊ូទ្រង់មានព្រះតំរិះនិងអារម្មណ៍ទ្រង់នោះ។
អត្ថិភាពទ្រង់មុនពេលមានកំណើតជាមនុស្ស
៥, ៦. (ក) តើអ្នកសេពគប់របស់យើងអាចមានអានុភាពអ្វីលើយើង? (ខ) តើបុត្រាច្បងរបស់ព្រះបានមានការសេពគប់បែបណានៅស្ថានសួគ៌ មុនទ្រង់យាងចុះមកផែនដីនេះ ហើយតើនេះមានអានុភាពយ៉ាងណាលើទ្រង់?
៥ ពួកគូកនដ៏ស្និទ្ធស្នាលរបស់យើងអាចមានអានុភាពលើយើង គឺមានអានុភាពលើគំនិត អារម្មណ៍ និងការប្រព្រឹត្ត ឲ្យបានប្រយោជន៍ឬក៏ផលអាក្រក់វិញ។ * (សុភាសិត ១៣:២០) ចូរពិចារណាមើលនូវការសេពគប់ដែលព្រះយេស៊ូធ្លាប់មាននៅស្ថានសួគ៌ មុននឹងយាងចុះមកផែនដីនេះ។ ដំណឹងល្អរបស់យ៉ូហាន ប្រាប់ឲ្យដឹងថាព្រះយេស៊ូមានអត្ថិភាពជា«ព្រះបន្ទូល» ឬអ្នកនាំសាររបស់ព្រះ មុនកំណើតរបស់ទ្រង់ជាមនុស្ស។ យ៉ូហានមានប្រសាសន៍ថា៖ «កាលដើមដំបូងមានព្រះបន្ទូល ព្រះបន្ទូលក៏គង់នៅជាមួយនឹងព្រះ ហើយព្រះបន្ទូលនោះឯងជាព្រះ[មួយ, ព.ថ.] ទ្រង់គង់នៅជាមួយនឹងព្រះ តាំងពីដើមមក»។ (យ៉ូហាន ១:១, ២) ដោយព្រោះព្រះយេហូវ៉ាគ្មានទីចាប់ផ្ដើម នោះពាក្យដែលថាព្រះបន្ទូលនេះបាននៅជាមួយនឹងព្រះពី«ដើមដំបូង» គឺត្រូវតែសំដៅទៅទីចាប់ផ្ដើមនៃកិច្ចការបង្កើតរបស់ព្រះ។ (ទំនុកដំកើង ៩០:២) ព្រះយេស៊ូជា«បងច្បងនៃគ្រប់ទាំងអស់ ដែលព្រះបានបង្កើតមក»។ ដូច្នោះហើយ ទ្រង់មានព្រះជន្មរស់នៅមុនសត្តនិករវិញ្ញាណឯទៀត ព្រមទាំងមុនសកលលោកខាងរូបធាតុបានបង្កើតមកទៅទៀត។—កូល៉ុស ១:១៥; វិវរណៈ ៣:១៤
៦ យោងទៅតាមការស្មានខ្លះខាងវិទ្យាសាស្ត្រ នោះសកលលោកខាងរូបធាតុបានមានឡើងយ៉ាងហោចណាស់ ក៏១២ពាន់លានឆ្នាំមកហើយ។ ប្រសិនបើការប្រមាណនេះប្រហាក់ប្រហែលជាត្រឹមត្រូវ នោះបុត្រច្បងនេះមានទំនាក់ទំនងជិតស្និទ្ធជាមួយព្រះវរបិតាទ្រង់រាប់ពាន់លានឆ្នាំ មុននឹងបានបង្កើតអ័ដាមទៅទៀត។ (ប្រៀបមើល មីកា ៥:២) ដូច្នេះហើយ ចំណងដ៏ថ្នាក់ថ្នមនិងដ៏ជ្រៅក៏បានដុះឡើងរវាងបុគ្គលពីរអង្គនេះ។ ជាតួអង្គប្រាជ្ញា បុត្រច្បងនេះ ពេលទ្រង់មានអត្ថិភាពពីមុនកំណើតជាមនុស្ស គឺបានត្រូវមានបន្ទូលដោយសារគេ ថា៖ «នៅគ្រានោះ អញបាននៅជិត[ព្រះយេហូវ៉ា]ដូចជាមេជាង ហើយអញជាទីគាប់ព្រះហឫទ័យទ្រង់រាល់ៗថ្ងៃ ព្រមទាំងមានសេចក្ដីរីករាយនៅចំពោះទ្រង់ជានិច្ច»។ (សុភាសិត ៨:៣០) ការចំណាយពេលយ៉ាងយូរអង្វែងដោយមានការសេពគប់ដ៏ស្និទ្ធស្នាលជាមួយព្រះដ៏ជាប្រភពនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ នោះពិតជាបានមានអានុភាពដ៏ជ្រាលជ្រៅលើបុត្រានេះរបស់ព្រះ! (យ៉ូហានទី១ ៤:៨) បុត្រនេះបានទៅជាស្គាល់ហើយក៏សម្ដែងឲ្យឃើញនូវព្រះតំរិះ អារម្មណ៍ និងមាគ៌ារបស់ព្រះវរបិតាទ្រង់ ដែលគ្មានអ្នកណាឯទៀតអាចធ្វើបានឡើយ។—ម៉ាថាយ ១១:២៧
ជីវិតនៅលើផែនដីនិងអានុភាពផ្សេងៗ
៧. តើអ្វីជាមូលហេតុមួយ ដែលជាចាំបាច់ឲ្យបុត្រច្បងរបស់ព្រះយាងចុះមកផែនដីនេះ?
៧ បុត្រារបស់ព្រះមានរបស់ច្រើនទៀតដែលទ្រង់នឹងរៀន ដ្បិតគោលបំណងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាគឺដើម្បីបំពាក់បុត្រានេះ ឲ្យបានជាសម្ដេចសង្ឃដែលមានព្រះទ័យអាណិត ដើម្បីឲ្យចេះ«អាណិតអាសូរ ដល់សេចក្ដីកំសោយរបស់យើងរាល់គ្នា»។ (ហេព្រើរ ៤:១៥) នេះហើយគឺជាមូលហេតុមួយដែលព្រះរាជបុត្រានេះបានមកផែនដីជាមនុស្ស គឺដើម្បីបំពេញតាមសេចក្ដីដែលមុខនាទីនេះតម្រូវ។ នៅទីនេះ ជាមនុស្សសាច់ឈាម ព្រះយេស៊ូបានត្រូវប្រទះនូវកាលៈទេសៈ ដែលពីមុនទ្រង់ធ្លាប់តែទតឃើញពីស្ថានសួគ៌នោះទេ។ ឥឡូវនេះទ្រង់អាចពិសោធនូវអារម្មណ៍របស់មនុស្សជាតិផ្ទាល់ខ្លួន។ នៅពេលខ្លះទ្រង់បានអស់កម្លាំង ស្រេកទឹក និងឃ្លានផង។ (ម៉ាថាយ ៤:២; យ៉ូហាន ៤:៦, ៧) ទ្រង់ថែមទាំងបានស៊ូទ្រាំសេចក្ដីលំបាកវេទនានិងការឈឺចាប់គ្រប់ប្រភេទ។ ដូច្នេះហើយ ទ្រង់បាន«រៀនស្ដាប់បង្គាប់» ហើយបានក្លាយទៅជាមានគុណវុឌ្ឍិគ្រប់គ្រាន់នឹងសម្រេចមុខនាទីជាសម្ដេចសង្ឃ។—ហេព្រើរ ៥:៨-១០
៨. តើយើងដឹងអ្វីខ្លះអំពីព្រះជន្មដំបូងរបស់ព្រះយេស៊ូនៅលើផែនដី?
៨ ចុះយ៉ាងណាវិញចំពោះការពិសោធរបស់ព្រះយេស៊ូ ក្នុងកំឡុងព្រះជន្មដំបូងលើផែនដីនោះ? សេចក្ដីរាយការណ៍ពីកុមារភាពរបស់ទ្រង់គឺមានយ៉ាងខ្លី។ តាមការពិត មានតែម៉ាថាយនិងលូកាទេ ដែលរៀបរាប់ព្រឹត្ដិការណ៍ដែលទាក់ទងនឹងកំណើតរបស់ទ្រង់នោះ។ ពួកអ្នកសរសេរសៀវភៅដំណឹងល្អ បានដឹងថាព្រះយេស៊ូធ្លាប់រស់នៅស្ថានសួគ៌ មុននឹងទ្រង់យាងមកផែនដី។ ច្រើនជាងអ្វីៗទៅទៀត នោះអត្ថិភាពរបស់ទ្រង់មុនកំណើតជាមនុស្ស បានបញ្ជាក់ថាទ្រង់នឹងទៅជាបុគ្គលបែបណា។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះយេស៊ូជាមនុស្សទាំងស្រុង។ ទោះជាទ្រង់គ្រប់ល័ក្ខណ៍ក៏ដោយ ទ្រង់នៅតែបានត្រូវធំឡើងពីទារកភាពរហូតដល់កុមារភាព និងពីការពេញជំទង់រហូតដល់ជាមនុស្សពេញវ័យ ទាំងរៀនចេះដឹងក្នុងរយៈពេលនោះផង។ (លូកា ២:៥១, ៥២) ព្រះគម្ពីរលាតត្រដាងនូវអ្វីខ្លះៗអំពីព្រះជន្មដំបូងរបស់ទ្រង់ ដែលច្បាស់ជាមានអានុភាពលើទ្រង់ហើយ។
៩. (ក) តើមានការអ្វីខ្លះដែលបញ្ជាក់ថាព្រះយេស៊ូបានប្រសូតមកក្នុងគ្រួសារដ៏ក្រីក្រ? (ខ) តើព្រះយេស៊ូប្រហែលជាបានធំឡើងក្នុងកាលៈទេសៈបែបណា
៩ តាមមើលទៅ ព្រះយេស៊ូបានប្រសូតមកក្នុងគ្រួសារដ៏ក្រីក្រមួយ។ នេះគឺត្រូវបញ្ជាក់ដោយតង្វាយ ដែលយ៉ូសែបនិងម៉ារាបានយកមកព្រះវិហារ ប្រមាណ៤០ថ្ងៃក្រោយពីទ្រង់ប្រសូតមកនោះ។ ជាជាងយកចៀមឈ្មោលមកធ្វើជាតង្វាយដុត ហើយយកព្រាបជំទើរមួយឬកូនលលកមួយសំរាប់ជាតង្វាយលោះបាប នោះពួកគេបានយក«លលក១គូឬព្រាបជំទើរ២»។ (លូកា ២:២៤) យោងទៅតាមក្រិត្យវិន័យម៉ូសេ តង្វាយនេះគឺជាសំវិធានការសំរាប់ពួកអ្នកក្រីក្រ។ (លេវីវិន័យ ១២:៦-៨) នៅពេលក្រោយមក នោះគ្រួសារដ៏រាបទាបនេះក៏បានចំរើនធំឡើង។ យ៉ាងហោចណាស់ យ៉ូសែបនិងម៉ារាក៏មានកូនប្រាំមួយនាក់ទៀតតាមរបៀបធម្មតាចំពោះប្ដីប្រពន្ធ ក្រោយពីកំណើតដ៏អព្ភូតហេតុរបស់ព្រះយេស៊ូ។ (ម៉ាថាយ ១៣:៥៥, ៥៦) ដូច្នេះព្រះយេស៊ូបានធំឡើងក្នុងគ្រួសារដ៏ធំមួយ ប្រហែលជាតាមរបៀបសាមញ្ញ។
១០. តើអ្វីដែលបង្ហាញថា ម៉ារានិងយ៉ូសែបជាមនុស្សដែលកោតខ្លាចព្រះនោះ?
១០ ព្រះយេស៊ូបានត្រូវចិញ្ចឹមអប់រំដោយមាតាបិតាដែលកោតខ្លាចព្រះ ដែលមើលថែរក្សាទ្រង់។ មាតារបស់ទ្រង់ ឈ្មោះម៉ារា គឺជាស្ត្រីដ៏អស្ចារ្យម្នាក់។ សូមចាំថា ពេលដែលជំរាបសួរនាង នោះទេវតាកាព្រីយ៉ែលបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ជំរាបសួរនាង ឱនាងដែលប្រកបដោយព្រះគុណអើយ ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់គង់នៅជាមួយនឹងនាង»។ (លូកា ១:២៨) យ៉ូសែបក៏ជាបុរសដែលគោរពព្រះ។ ដោយស្មោះត្រង់ នោះរៀងរាល់ឆ្នាំគាត់ធ្វើដំណើរដែលមានចម្ងាយ១៥០គីឡូម៉ែត្រ ទៅក្រុងយេរូសាឡិមដើម្បីធ្វើបុណ្យរំលង។ ម៉ារាក៏បានទៅឯនោះដែរ ទោះជាមានតែពួកបុរសដែលបានតម្រូវឲ្យទៅតែប៉ុណ្ណោះ។ (និក្ខមនំ ២៣:១៧; លូកា ២:៤១) នៅគ្រាមួយបែបនេះ យ៉ូសែបនិងម៉ារា ក្រោយពីបានខំស្វែងរកទ្រង់ នោះបានរកឃើញព្រះយេស៊ូដែលមានព្រះជន្ម១២ព្រះវង្សា ក្នុងព្រះវិហារជាមួយបណ្ដាពួកគ្រូៗ។ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលទៅមាតាបិតាទ្រង់ដែលមានចិត្តខ្វល់ខ្វាយនោះថា៖ «តើមិនជ្រាបថា គួរឲ្យខ្ញុំនៅក្នុងព្រះវិហាររបស់ព្រះវរបិតានៃខ្ញុំទេឬអី»? (លូកា ២:៤៩) ពាក្យ«ព្រះវរបិតា» នោះច្បាស់ជាមានអត្ថន័យដ៏កក់ក្ដៅហើយវិជ្ជមានចំពោះព្រះយេស៊ូដែលនៅក្មេង។ ចំណុចមួយគឺ តាមមើលទៅ ត្រូវបានគេប្រាប់ទ្រង់ថា ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះវរបិតាដ៏ពិតរបស់ទ្រង់។ បន្ថែមទៀតនោះ យ៉ូសែបច្បាស់ជាឪពុកចិញ្ចឹមដ៏ល្អចំពោះព្រះយេស៊ូ។ យ៉ាងច្បាស់ណាស់ ព្រះយេហូវ៉ានឹងមិនរើសបុរសដ៏កាចសាហាវ ដើម្បីឲ្យចិញ្ចឹមបុត្រាដ៏ស្ងួនភ្ងារបស់ទ្រង់ឡើយ!
១១. តើព្រះយេស៊ូបានរៀនរបររកស៊ីអ្វី ហើយនៅក្នុងសម័យព្រះគម្ពីរ តើមុខរបរបែបនេះបានទាក់ទងអ្វីខ្លះ?
១១ ក្នុងកំឡុងពេលដែលព្រះយេស៊ូរស់នៅភូមិណាសារ៉ែត នោះទ្រង់បានរៀនមុខរបរជាងឈើ ប្រហែលជារៀនពីយ៉ូសែបដ៏ជាឪពុកចិញ្ចឹមរបស់ទ្រង់ហើយ។ ព្រះយេស៊ូបានចេះប៉ិនប្រសប់នឹងមុខរបរនេះដល់ម្ល៉េះ ដែលគេហៅទ្រង់ថា«ជាងឈើនោះឯង»។ (ម៉ាកុស ៦:៣, ព.ថ.) នៅជំនាន់ព្រះគម្ពីរ ពួកជាងឈើបានត្រូវគេជួលឲ្យសាងសង់ផ្ទះ ឲ្យធ្វើគ្រឿងតុទូ (រួមបញ្ចូលតុ និងជើងម៉ា) ហើយនិងធ្វើឧបករណ៍សំរាប់ធ្វើស្រែចំការ។ លោកចាស្ទីនម៉ាទើ ពីសតវត្សទីពីរ ស.យ. បានសរសេរក្នុងសៀវភៅការសន្ទនាជាមួយនឹងទ្រីហ្វូ ស្តីអំពីព្រះយេស៊ូ ថា៖ «ទ្រង់បានមានទម្លាប់ធ្វើការជាជាងឈើ នៅក្នុងចំណោមមនុស្ស ដោយធ្វើនង្គ័លនិងនឹម»។ កិច្ចការបែបនេះគឺមិនស្រួលនោះទេ ដ្បិតជាងឈើពីបុរាណប្រហែលជាមិនអាចទិញឈើរបស់គាត់ឡើយ។ អ្វីដែលទំនងជាងនោះគឺគាត់បានចេញទៅរើសរកហើយកាប់ដើមឈើមួយ ហើយក៏លីឈើនោះយកទៅផ្ទះទៅ។ ដូច្នេះព្រះយេស៊ូប្រហែលជាជ្រាបដឹងនូវការពិបាកនៃការរកស៊ីចិញ្ចឹមជីវិត ការទាក់ទងជាមួយនឹងភ្ញៀវ និងការចាត់ចែងលុយកាក់ក្នុងក្រុមគ្រួសារនោះ។
១២. តើអ្វីដែលបញ្ជាក់ថាលោកយ៉ូសែប តាមមើលទៅបានទទួលមរណភាពមុនព្រះយេស៊ូ ហើយតើនេះមានន័យយ៉ាងណាចំពោះព្រះយេស៊ូនោះ?
១២ ជាកូនច្បង ព្រះយេស៊ូប្រហែលជាបានជួយមើលថែរក្សាក្រុមគ្រួសារ ជាពិសេសដោយព្រោះមើលទៅដូចជាលោកយ៉ូសែបបានទទួលមរណភាព មុននឹងព្រះយេស៊ូបានសោយទិវង្គតទៅនោះ។ * ប៉មយាមរបស់ស៊ីយ៉ូន នៅថ្ងៃទី១ ខែមករា ឆ្នាំ១៩០០ បានចែងថា៖ «ទំនៀមទម្លាប់ប្រកាសថាលោកយ៉ូសែបបានទទួលមរណភាព កាលដែលព្រះយេស៊ូនៅមានព្រះជន្មក្មេងនៅឡើយ ហើយទ្រង់ក៏ចាប់ធ្វើការរកស៊ីជាជាងឈើ ហើយក៏បានក្លាយទៅជាអ្នកចិញ្ចឹមក្រុមគ្រួសារ។ នេះបានគាំទ្រដោយសេចក្ដីក្នុងបទគម្ពីរ ដែលក្នុងនោះបានហៅព្រះយេស៊ូជាជាងឈើ ហើយមាតានិងប្អូនៗរបស់ទ្រង់ក៏បានត្រូវរៀបរាប់ក្នុងនោះដែរ ប៉ុន្តែឥតមានរៀបរាប់អំពីលោកយ៉ូសែបនោះទេ។ (ម៉ាកុស ៦:៣) . . . អ៊ីចឹងហើយ គឺប្រហែលជាកំឡុងពេលដប់ប្រាំបីឆ្នាំដ៏យូរនៃព្រះជន្មរបស់ព្រះអម្ចាស់យើង គឺពីព្រឹត្ដិការណ៍[ដែលបានកត់ទុកក្នុងលូកា ២:៤១-៤៩] រហូតដល់ពេលទ្រង់ទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ទាំងនោះគឺបានចំណាយដើម្បីធ្វើកិច្ចការធម្មតាក្នុងជីវិត»។ ម៉ារានិងកូនៗរបស់នាង រួមបញ្ចូលព្រះយេស៊ូ ប្រហែលជាបានដឹងនូវការឈឺចាប់ដែលកើនមានឡើង ពេលដែលប្ដីស្ងួនភ្ងានិងជាបិតាជាទីស្រឡាញ់ទទួលមរណភាពទៅនោះ។
១៣. នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូបានចាប់ធ្វើកិច្ចបំរើរបស់ទ្រង់ ហេតុអ្វីក៏ទ្រង់មានចំណេះ ការយល់ធ្លុះជ្រៅ និងអារម្មណ៍ដ៏ជ្រៅ ដែលគ្មានមនុស្សណាម្នាក់អាចមាននោះ?
១៣ យ៉ាងច្បាស់ណាស់ ព្រះយេស៊ូមិនបានប្រសូតមកមានជីវិតដ៏ស្រណុកនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានពិសោធផ្ទាល់ខ្លួននូវជីវិតរបស់មនុស្សសាមញ្ញ។ រួចមក នៅក្នុងឆ្នាំ២៩ ស.យ. ក៏បានមកដល់ពេលឲ្យព្រះយេស៊ូចាប់ផ្ដើមកិច្ចការរបស់ព្រះ ដែលមានទុកសំរាប់ទ្រង់នោះ។ នៅក្នុងរដូវស្លឹកឈើជ្រុះ ទ្រង់បានត្រូវទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ហើយបាននាំមកជាបុត្រខាងវិញ្ញាណរបស់ព្រះ។ តាមមើលទៅ ដែល‹មេឃក៏បើកឡើងឲ្យទ្រង់› នោះបញ្ជាក់ថាពីពេលនោះទៅមុខ ទ្រង់អាចនឹកចាំជីវិតនៅស្ថានសួគ៌មុនទ្រង់ប្រសូតជាមនុស្ស ហើយនេះរួមបញ្ចូលទាំងគំនិតនិងអារម្មណ៍ ដែលទ្រង់ធ្លាប់មានពីមុននោះ។ (លូកា ៣:២១, ២២) ដូច្នេះ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូបានចាប់ផ្ដើមធ្វើកិច្ចបំរើរបស់ទ្រង់ នោះទ្រង់ធ្វើការអ៊ីចឹងដោយមានចំណេះ ការយល់ធ្លុះជ្រៅ និងអារម្មណ៍ដ៏ជ្រៅ ដែលគ្មានមនុស្សណាម្នាក់អាចមាននោះទេ។ ដោយមានមូលហេតុល្អ ពួកអ្នកសរសេរសារដំណឹងល្អ បានបញ្ជាក់ការសរសេររបស់គេ លើព្រឹត្ដិការណ៍ខាងឯកិច្ចបំរើរបស់ព្រះយេស៊ូ។ សូម្បីតែអ៊ីចឹងក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនទាំងអាចកត់ទុករបស់ទាំងអស់ ដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលហើយបានធ្វើនោះទេ។ (យ៉ូហាន ២១:២៥) ប៉ុន្តែ អ្វីដែលពួកគេត្រូវបានបណ្ដាលឲ្យកត់ទុក នោះជួយយើងឲ្យពិនិត្យមើលគំនិតរបស់បុរសម្នាក់ដ៏ឧត្តមបំផុត ដែលធ្លាប់មានព្រះជន្មរស់នៅ។
ព្រះយេស៊ូ ទ្រង់មានបុគ្គលិកលក្ខណៈបែបណា ជាបុគ្គលម្នាក់
១៤. តើសៀវភៅដំណឹងល្អពណ៌នាយ៉ាងណាអំពីព្រះយេស៊ូ ដែលជាបុរសម្នាក់មានអារម្មណ៍យ៉ាងកក់ក្ដៅហើយដ៏ជ្រាលជ្រៅនោះ?
១៤ បុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ព្រះយេស៊ូ ដែលបញ្ជាក់ចេញពីសារដំណឹងល្អ គឺជាបុរសម្នាក់ដែលមានអារម្មណ៍យ៉ាងកក់ក្ដៅហើយដ៏ជ្រាលជ្រៅ។ ទ្រង់បានបង្ហាញអារម្មណ៍ផ្សេងៗយ៉ាងទូលំទូលាយ កាលដែលទ្រង់ទាក់ទងជាមួយគេ ដូចជា៖ សេចក្ដីអាណិតដល់មនុស្សឃ្លង់ម្នាក់ (ម៉ាកុស ១:៤០, ៤១) មានព្រះទ័យទុក្ខព្រួយដោយសារមនុស្សមិនអើពើ (លូកា ១៩:៤១, ៤២) សេចក្ដីខ្ញាល់ដ៏សុចរិតទាស់នឹងពួកអ្នកដូរលុយដ៏ល្មោភ។ (យ៉ូហាន ២:១៣-១៧) ជាបុរសដែលមានការយល់ចិត្ត នោះព្រះយេស៊ូបានមានព្រះកន្សែង ហើយទ្រង់ឥតលាក់អារម្មណ៍របស់ទ្រង់នោះទេ។ នៅពេលដែលឡាសារដ៏ជាមិត្តជិតស្និទ្ធរបស់ទ្រង់បានស្លាប់ទៅ នោះការយំរបស់នាងម៉ារា ដែលជាបងស្រីរបស់ឡាសារ បានមានអានុភាពដល់ព្រះទ័យរបស់ព្រះយេស៊ូយ៉ាងខ្លាំងដល់ម្ល៉េះ ដែលទ្រង់បានព្រះកន្សែងដែរ គឺនៅពីមុខអ្នកដទៃ។—យ៉ូហាន ១១:៣២-៣៦
១៥. តើអារម្មណ៍ដ៏ថ្នាក់ថ្នមរបស់ព្រះយេស៊ូ បានត្រូវឃើញជាក់ស្តែងយ៉ាងណា ដោយទស្សនៈទ្រង់និងរបៀបប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកដទៃនោះ?
១៥ អារម្មណ៍ដ៏កក់ក្ដៅរបស់ព្រះយេស៊ូ បានឃើញជាក់ស្តែងជាពិសេសដោយសារទស្សនៈ និងរបៀបដែលទ្រង់ប្រព្រឹត្តលើមនុស្សដទៃ។ ទ្រង់បានយាងទៅជួបពួកអ្នកក្រីក្រនិងពួកអ្នកដែលបានត្រូវគេជិះជាន់ ដោយជួយពួកគេឲ្យ‹រកបានការត្រជាក់ត្រជុំក្នុងចិត្តរបស់គេ›។ (ម៉ាថាយ ១១:៤, ៥, ២៨-៣០) ទ្រង់មិនមែនរវល់ហួសហេតុពេក ដែលទ្រង់មិនគិតដល់ពួកអ្នកដែលរងទុក្ខវេទនា មិនថាជាស្ត្រីដែលធ្លាក់ឈាម ដែលបានប៉ះសំលៀកបំពាក់ទ្រង់ដោយសម្ងាត់ ឬក៏មនុស្សខ្វាក់ម្នាក់ដែលសុំទាន ហើយមិនព្រមនៅស្ងៀមឡើយ។ (ម៉ាថាយ ៩:២០-២២; ម៉ាកុស ១០:៤៦-៥២) ព្រះយេស៊ូបានរកមើលនូវគុណសម្បត្ដិល្អនៃអ្នកដទៃ ហើយបានសរសើរគេ ក៏ប៉ុន្តែទ្រង់ក៏សុខចិត្តស្តីបន្ទោសគេដែរ ពេលដែលត្រូវការនោះ។ (ម៉ាថាយ ១៦:២៣; យ៉ូហាន ១:៤៧; ៨:៤៤) នៅក្នុងសម័យមួយដែលពួកស្ត្រីមានសិទ្ធិតែតិចតួចទេ នោះព្រះយេស៊ូបានប្រព្រឹត្តលើគេដោយចេះប្រមាណ ស្តីអំពីសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរនិងសេចក្ដីគោរព។ (យ៉ូហាន ៤:៩, ២៧) ជាការគួរឲ្យយល់មែន ដែលស្ត្រីមួយក្រុមបានបំរើទ្រង់ដោយស្ម័គ្រចិត្ត ដោយចំណាយធនធានរបស់ខ្លួន។—លូកា ៨:៣
១៦. តើអ្វីដែលសម្ដែងថា ព្រះយេស៊ូមានទស្សនៈថ្លឹងថ្លែងក្នុងតុល្យភាពចំពោះជីវិតនិងវត្ថុទ្រព្យ?
១៦ ព្រះយេស៊ូបានមានទស្សនៈយ៉ាងថ្លឹងថ្លែងក្នុងតុល្យភាពចំពោះជីវិត។ វត្ថុទ្រព្យមិនមែនជាអ្វីដ៏សំខាន់បំផុតចំពោះទ្រង់នោះទេ។ គឺមើលទៅដូចជាទ្រង់មានតិចតួចណាស់ខាងឯទ្រព្យសម្បត្ដិនោះ។ ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា ទ្រង់ឥតមាន«កន្លែងណានឹងកើយក្បាលទេ»។ (ម៉ាថាយ ៨:២០) នៅពេលដំណាលគ្នានេះ ព្រះយេស៊ូចេះសោមនស្សនឹងការកំសាន្តរបស់អ្នកដទៃ។ នៅពេលដែលទ្រង់បានយាងទៅសោយលៀងអាពាហ៍ពិពាហ៍ ដែលធម្មតាព្រឹត្ដិការណ៍នេះមានភ្លេង ការច្រៀង និងការអរសប្បាយ គឺឃើញយ៉ាងច្បាស់ថា ទ្រង់មិនមែននៅទីនោះដោយមានចិត្តចង្អៀតចង្អល់នោះទេ។ មែនហើយ ព្រះយេស៊ូបានធ្វើអព្ភូតហេតុដំបូងរបស់ទ្រង់នៅទីនោះ។ នៅពេលដែលអស់ស្រាទំពាំងបាយជូរ នោះទ្រង់បានធ្វើឲ្យទឹកទៅជាស្រាទំពាំងបាយជូរដ៏ល្អ ជាភេសជ្ជៈដែល«នាំឲ្យចិត្តមនុស្សបានសប្បាយ»។ (ទំនុកដំកើង ១០៤:១៥; យ៉ូហាន ២:១-១១) ដោយធ្វើអ៊ីចឹង ពិធីមង្គលការនោះអាចមានជាបន្ត ហើយនេះច្បាស់ជាជួយកូនក្រមុំកូនកំលោះពីសេចក្ដីអាម៉ាស់។ តុល្យភាពរបស់ព្រះយេស៊ូក៏ឃើញថែមទៀតដោយព្រោះមានការរៀបរាប់ច្រើនជាងនោះ ស្តីអំពីវេលាដែលទ្រង់បានខំធ្វើការយ៉ាងយូរក្នុងកិច្ចបំរើរបស់ទ្រង់។—យ៉ូហាន ៤:៣៤
១៧. ហេតុអ្វីក៏មិនជាការចម្លែកដែលព្រះយេស៊ូជាគ្រូបង្រៀនដ៏ស្ទាត់ជំនាញ ហើយតើការបង្រៀនរបស់ទ្រង់សម្ដែងឲ្យឃើញអ្វី?
១៧ ព្រះយេស៊ូជាគ្រូបង្រៀនដែលស្ទាត់ជំនាញ។ សេចក្ដីបង្រៀនជាច្រើនរបស់ទ្រង់ គឺបានសម្ដែងឲ្យឃើញនូវហេតុការណ៍ដែលមានក្នុងជីវិតរាល់ថ្ងៃ ដែលទ្រង់បានស្គាល់ច្បាស់នោះ។ (ម៉ាថាយ ១៣:៣៣; លូកា ១៥:៨) របៀបបង្រៀនរបស់ទ្រង់មិនអាចប្រៀបផ្ទឹមបាន ដោយព្រោះច្បាស់លាស់ ស្រួលយល់ និងមានប្រយោជន៍ជាដរាប។ អ្វីដែលកាន់តែសំខាន់ទៀតនោះគឺអ្វីដែលទ្រង់បានបង្រៀន។ ការបង្រៀនរបស់ទ្រង់ គឺបានសម្ដែងឲ្យឃើញនូវសេចក្ដីប្រាថ្នាដ៏អស់ពីចិត្តរបស់ទ្រង់ ដើម្បីធ្វើឲ្យពួកអ្នកស្ដាប់នោះ ស្គាល់ព្រះតំរិះ អារម្មណ៍ និងមាគ៌ារបស់ព្រះយេហូវ៉ា។—យ៉ូហាន ១៧:៦-៨
១៨, ១៩. (ក) ដោយប្រើការពិភាក្សាជាពាក្យសំដីដ៏រស់រវើកនោះ តើព្រះយេស៊ូបានពិពណ៌នាយ៉ាងណាអំពីព្រះវរបិតាទ្រង់? (ខ) តើចំណុចអ្វីដែលនឹងត្រូវពិគ្រោះក្នុងអត្ថបទជាបន្ទាប់នោះ?
១៨ ដោយប្រើរឿងប្រៀបប្រដូចជាញឹកញាប់ នោះព្រះយេស៊ូបានលាតត្រដាងប្រាប់អំពីព្រះវរបិតាទ្រង់ ដោយប្រើការពិពណ៌នាជាពាក្យសំដីដ៏រស់រវើក ដែលមិនងាយភ្លេចបានឡើយ។ ក៏អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀត ដោយប្រើពាក្យដ៏ទូលំទូលាយស្តីអំពីសេចក្ដីមេត្ដាករុណារបស់ព្រះ តាមរបៀបប្រសើរជាង គឺដោយប្រដូចព្រះយេហូវ៉ាទៅនឹងឪពុកដែលចេះអត់ឱនទោស ដែលមានចិត្តរំភើបពេលឃើញកូនប្រុសរបស់លោកត្រឡប់មកវិញ ដល់ម្ល៉េះបានជាលោក‹រត់ទៅឱបថើបកូននោះ›។ (លូកា ១៥:១១-២៤) ព្រះយេស៊ូបានបដិសេធចោលនូវវប្បធម៌ដ៏តឹងរ៉ឹង ដែលមានមេដឹកនាំសាសនាដ៏មើលងាយចំពោះមនុស្សសាមញ្ញ ដោយទ្រង់ពន្យល់ថា ព្រះវរបិតាទ្រង់គឺជាព្រះដែលស្រួលទាក់ទង ដែលពេញព្រះទ័យនឹងសេចក្ដីអង្វររបស់អ្នកយកពន្ធ ជាជាងសេចក្ដីអធិស្ឋានដ៏សំញែងហួសហេតុ ដោយផារីស៊ីម្នាក់ដ៏អួតអាងនោះ។ (លូកា ១៨:៩-១៤) ព្រះយេស៊ូបានបង្ហាញថាព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដែលយកព្រះទ័យទុកដាក់ ទ្រង់ជ្រាបដឹងកាលដែលសត្វចាបធ្លាក់ទៅដីនោះទៀតផង។ ព្រះយេស៊ូបានធានាពួកសិស្សទ្រង់ម្ដងទៀតថា «មិនត្រូវឲ្យខ្លាចឡើយ អ្នករាល់គ្នាមានដំឡៃ លើសជាងចាបជាច្រើន»។ (ម៉ាថាយ ១០:២៩, ៣១) ជាការគួរឲ្យយល់មែន ដែលមនុស្សបានមានចិត្តអស្ចារ្យនឹង«សេចក្ដីដែលទ្រង់បង្រៀន» ហើយពួកគេក៏បានទាញចិត្តមកឯទ្រង់។ (ម៉ាថាយ ៧:២៨, ២៩) យ៉ាងណាមិញ នៅគ្រាមួយ«ហ្វូងមនុស្សជាធំណាស់»បាននៅជាមួយទ្រង់អស់បីថ្ងៃ ដោយគ្មានអ្វីបរិភោគទៀតផង!—ម៉ាកុស ៨:១, ២
១៩ យើងអាចមានចិត្តដឹងគុណ ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានលាតត្រដាងក្នុងបន្ទូលរបស់ទ្រង់ នូវគំនិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទនោះ! ប៉ុន្តែ តើតាមរបៀបណាដែលយើងអាចបណ្ដុះនិងសម្ដែងឲ្យឃើញនូវគំនិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ពេលយើងទាក់ទងជាមួយអ្នកដទៃនោះ? ចំណុចនេះនឹងត្រូវពិគ្រោះក្នុងអត្ថបទជាបន្ទាប់។
[កំណត់សម្គាល់]
^ ដែលសត្តនិករវិញ្ញាណអាចទទួលអានុភាពពីការសេពគប់របស់គេ នោះបានបញ្ជាក់នៅវិវរណៈ ១២:៣, ៤។ នៅខនោះ សាតាំងបានត្រូវពណ៌នាជា«នាគ» ដែលអាចប្រើអានុភាពរបស់វា ដើម្បីទាញយក«ផ្កាយ»ឬបុត្រឯទៀតខាងវិញ្ញាណ ដើម្បីចូលរួមជាមួយវាក្នុងដំណើរបះបោរនោះ។—ប្រៀបមើល យ៉ូប ៣៨:៧
^ ការរៀបរាប់ចំៗចុងបង្អស់អំពីលោកយ៉ូសែប គឺនៅពេលដែលបានរកឃើញព្រះយេស៊ូក្នុងព្រះវិហារ កាលដែលទ្រង់មានព្រះជន្ម១២ព្រះវង្សា។ គឺឥតមានការប្រាប់ថាលោកយ៉ូសែបមានវត្តមាននៅឯពិធីមង្គលការនៅភូមិកាណាទេ ដែលជាពេលចាប់ផ្ដើមនៃកិច្ចបំរើរបស់ព្រះយេស៊ូ។ (យ៉ូហាន ២:១-៣) នៅក្នុងឆ្នាំ៣៣ ស.យ. ព្រះយេស៊ូដែលបានត្រូវគេដោតព្យួរ បានប្រគល់ឲ្យសាវ័កយ៉ូហានដ៏ស្ងួនភ្ងាមើលថែរក្សាម៉ារា។ ប្រសិនបើលោកយ៉ូសែបនៅរស់ នោះព្រះយេស៊ូនឹងមិនមានបន្ទូលបែបនេះឡើយ។—យ៉ូហាន ១៩:២៦, ២៧
តើអ្នកនឹកចាំបានឬទេ?
• ហេតុអ្វីក៏សំខាន់ម្ល៉េះ ដែលយើងត្រូវស្គាល់‹គំនិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ›?
• តើព្រះយេស៊ូមានការសេពគប់បែបណា ពេលទ្រង់មានអត្ថិភាពមុនពេលកើតជាមនុស្ស?
• ក្នុងកំឡុងជីវិតរបស់ព្រះយេស៊ូលើផែនដី តើកាលៈទេសៈនិងអានុភាពបែបណា ដែលទ្រង់បានពិសោធផ្ទាល់ខ្លួននោះ?
• តើសៀវភៅដំណឹងល្អប្រាប់យ៉ាងណាខ្លះ អំពីបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ព្រះយេស៊ូនោះ?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ២៣]
ព្រះយេស៊ូបានធំឡើងក្នុងក្រុមគ្រួសារដ៏ធំមួយ ប្រហែលក្នុងជីវភាពសាមញ្ញ
[រូបភាពនៅទំព័រ២៤]
ពួកគ្រូបង្រៀនបានមានចិត្តអស្ចារ្យចំពោះការចេះដឹងនិងចម្លើយរបស់ព្រះយេស៊ូ ដែលមានព្រះជន្ម១២ព្រះវង្សា