ការប្រែប្រួលលក្ខណៈរបស់«គ្រីស្ទសាសនា»—តើព្រះសព្វព្រះហឫទ័យទេ?
ការប្រែប្រួលលក្ខណៈរបស់«គ្រីស្ទសាសនា»—តើព្រះសព្វព្រះហឫទ័យទេ?
ឧបមាថា អ្នកជួលវិចិត្រករម្នាក់ឲ្យគូររូបអ្នកផ្ទាល់។ ពេលដែលគាត់គូររួចហើយ អ្នកមានចិត្តរំភើបមែនទែនដោយឃើញថា រូបនោះគឺដូចអ្នកបេះបិទ។ អ្នកគិតអំពីកូនៗ និងចៅ ហើយចៅទួតរបស់អ្នកមើលគំនូរនោះដោយមានមោទនភាពជាខ្លាំង។
ប៉ុន្មានដំណក្រោយមក កូនចៅម្នាក់របស់អ្នកគិតថាដែលគំនូរអ្នកមានឆកក្បាល នោះមិនស្អាតទេ ដូច្នេះគាត់ថែមសក់ឲ្យ។ កូនចៅម្នាក់ទៀតមិនចូលចិត្តច្រមុះ ដូច្នេះគាត់គូរប្ដូរឲ្យ។ ការ«កែលំអ»ផ្សេងទៀតមានជាបន្តបន្ទាប់ក្នុងដំណទាំងប៉ុន្មានក្រោយមក ដូច្នេះជាយថាហេតុ គំនូរនោះមិនដូចរូបដើមរបស់អ្នកទៀតឡើយ។ បើសិនជាអ្នកដឹងថានេះនឹងកើតមានឡើង តើអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា? ច្បាស់ជាតូចចិត្តហើយ។
គួរឲ្យសោកស្ដាយមែន ខ្លឹមសារអំពីគំនូរនេះ គឺដូចអ្វីដែលកើតឡើងដល់សាសនាដែលហៅជាគ្រីស្ទាន។ ប្រវត្ដិសាស្ត្របង្ហាញថា មិនយូរបន្ទាប់ពីសាវ័ករបស់ព្រះគ្រីស្ទស្លាប់ទៅ នោះបែបបទផ្លូវការរបស់«គ្រីស្ទសាសនា»បានចាប់ផ្ដើមប្រែប្រួល ដូចព្រះគម្ពីរបានទាយទុកមកមែន។—ម៉ាថាយ ១៣:២៤-៣០, ៣៧-៤៣; កិច្ចការ ២០:៣០ *
ពិតមែន ការអនុវត្តន៍តាមគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរចំពោះវប្បធម៌និងសម័យផ្សេងៗ គឺជាការសមរម្យ។ ការកែប្រែសេចក្ដីបង្រៀនព្រះគម្ពីរ ដើម្បីឲ្យសមស្របនិងគំនិតប្រជាប្រិយ គឺជារឿងផ្សេងតែម្ដង។ ក៏ប៉ុន្តែ នេះហើយជាអ្វីដែលបានកើតមានឡើង។ ជាឧទាហរណ៍ ចូរពិចារណានូវការកែប្រែដែលបានត្រូវធ្វើក្នុងវិស័យសំខាន់ៗមួយចំនួន។
សាសនាចូលដៃជាមួយរដ្ឋអំណាច
ព្រះយេស៊ូបានបង្រៀនថា ការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ឬក៏ព្រះរាជាណាចក្ររបស់ទ្រង់គឺស្ថិតនៅស្ថានសួគ៌ ហើយដល់ពេលកំណត់ នោះនឹងបំផ្លិចបំផ្លាញការគ្រប់គ្រងរបស់មនុស្ស ហើយនិងគ្រប់គ្រងទៅលើផែនដីទាំងមូល។ (ដានីយ៉ែល ២:៤៤; ម៉ាថាយ ៦:៩,១០) ព្រះរាជាណាចក្រនោះនឹងមិនគ្រប់គ្រងតាមរយៈប្រព័ន្ធនយោបាយមនុស្សឡើយ។ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលថា៖ «នគរខ្ញុំមិនមែនត្រូវខាងលោកីយនេះទេ»។ (យ៉ូហាន ១៧:១៦; ១៨:៣៦) ហេតុនេះហើយ សិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូមិនបានចូលរួមក្នុងរឿងនយោបាយទេ ទោះបីគេគោរពច្បាប់ក៏ដោយ។
ក៏ប៉ុន្តែ មកដល់សម័យអធិរាជរ៉ូមឈ្មោះខន់ស្ទែនធីននៅសតវត្សទី៤ មនុស្សជាច្រើននាក់ដែលអះអាងថាខ្លួនជាគ្រីស្ទានបានទៅជាអន្ទះអន្ទែង ក្នុងការរង់ចាំការត្រឡប់មកវិញរបស់ព្រះគ្រីស្ទ និងសំរាប់ការស្ថាបនានូវព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ។ បន្ដិចម្ដងៗ អាកប្បកិរិយារបស់គេចំពោះរឿងនយោបាយបានផ្លាស់ប្ដូរ។ សៀវភៅ ប្រវត្ដិសាស្ត្រ—ទ្វីបអឺរ៉ុប (ជាភាសាអង់គ្លេស) ចែងថា៖ «ពីមុនសម័យអធិរាជខន់ស្ទែនធីន ពួកគ្រីស្ទានមិនបានស្វែងរកការទទួលអំណាច[នយោបាយ] ជាវិធីដើម្បីឃោសនាជំនឿរបស់គេទេ។ បន្ទាប់ពីសម័យខន់ស្ទែនធីន គ្រីស្ទសាសនានិងនយោបាយជាន់ខ្ពស់បានរួមដៃគ្នា»។ កំណែគ្រីស្ទសាសនានេះ បានទៅជាសាសនាផ្លូវការ«ទូទៅ» ឬក៏សាសនា«កាតូលិក»របស់ចក្រភពរ៉ូម។
សព្វវចនាធិប្បាយសម័យដ៏ឧត្តុង្គឧត្តមរបស់មនុស្សជាតិ (ជាភាសាអង់គ្លេស) បានប្រាប់ថា ដោយព្រោះការជាប់ទាក់ទងគ្នារវាងសាសនានិងអំណាចរដ្ឋ នោះ«មកដល់ឆ្នាំ៣៨៥ គ.ស. ត្រឹមតែ៨០ឆ្នាំបន្ទាប់ពីការផ្ទុះឡើងចុងក្រោយនូវការបៀតបៀនប្រឆាំងនឹងពួកគ្រីស្ទាន គ្រីស្ទសាសនាផ្ទាល់បានចាប់ផ្ដើមប្រហារជីវិតអ្នកក្រៅសាសនា និងបព្វជិតរបស់វាមានអំណាចស្ទើរតែស្មើនឹងអធិរាជ»។ នេះបានផ្ដើមឡើងក្នុងសម័យមួយ ដែលដាវបានត្រូវដាក់ជំនួសការផ្សព្វផ្សាយបញ្ចុះបញ្ចូល ដើម្បីនាំឲ្យមនុស្សផ្លាស់ប្ដូរជំនឿ និងបព្វជិតដែលល្មោភអំណាចត្រូវមកជំនួសអ្នកផ្សព្វផ្សាយដ៏រាបសាពីសតវត្សទីមួយ។ (ម៉ាថាយ ២៣:៩, ១០; ២៨:១៩, ២០) ប្រវត្ដិវិទូម្នាក់ឈ្មោះ ហឺបឺត ជោច វិល បានសរសេរអំពី«ភាពខុសគ្នាយ៉ាងឆ្ងាយ»រវាងគ្រីស្ទសាសនានាសតវត្សទី៤ និង«សេចក្ដីបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូពីទីក្រុងណាសារ៉ែត»។
«ភាពខុសគ្នាឆ្ងាយ»ទាំងនេះ បានមានអានុភាពទៅលើសេចក្ដីបង្រៀនបឋមអំពីព្រះយេហូវ៉ានិងព្រះគ្រីស្ទទៀតផង។
ការបង្កើតព្រះសារជាថ្មី
ព្រះគ្រីស្ទនិងសិស្សរបស់ទ្រង់បានបង្រៀនថា មាន«ព្រះតែ១ប៉ុណ្ណោះ គឺជាព្រះវរបិតា» ដោយត្រូវសម្គាល់ដោយព្រះនាមទ្រង់ផ្ទាល់ជាព្រះយេហូវ៉ា ដែលលេចមកជា៧.០០០ដងក្នុងឯកសារព្រះគម្ពីរដើម។ (កូរិនថូសទី១ ៨:៦; ទំនុកដំកើង ៨៣:១៨) ព្រះយេស៊ូបានត្រូវបង្កើតមកដោយព្រះ។ ក្នុងព្រះគម្ពីរកាតូលិកសេចក្ដីបកប្រែដូវ៉េយ នៅកូល៉ុស ១:១៥ ទ្រង់ក៏ជា«បងច្បងរបស់សត្តនិករទាំងអស់»។ ដូច្នេះ ជាសត្តនិករមួយដែលត្រូវបង្កើតមក ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលយ៉ាងចំៗថា៖ «ព្រះវរបិតាទ្រង់ធំលើសជាងខ្ញុំ»។—យ៉ូហាន ១៤:២៨
ក៏ប៉ុន្តែ មកដល់ចុងសតវត្សទី៣ បព្វជិតដែលមានឥទ្ធិពលទៅលើគេបានចាប់ផ្ដើមបង្កើតព្រះសារជាថ្មី ដើម្បីឲ្យសមស្របនឹងខ្លឹមសាររបស់លទ្ធិព្រះត្រីឯកភាព ដោយសារគេនិយមការបង្រៀន អំពីព្រះត្រីឯកភាពរបស់ទស្សនវិទូពាហិរជនសាសន៍ក្រិកឈ្មោះប្លាតុង។ ក្នុងសតវត្សទាំងប៉ុន្មានក្រោយមក នោះលទ្ធិដ៏មិនសមស្របនឹងព្រះគម្ពីរនេះ បានលើកដំកើងព្រះយេស៊ូឲ្យស្មើនឹងព្រះយេហូវ៉ា ហើយបានធ្វើឲ្យវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ព្រះ ឬក៏សកម្មពលរបស់ព្រះទៅជាបុគ្គលមួយអង្គដែរ។
ចំពោះគ្រីស្ទសាសនាចាប់ប្រើលទ្ធិពាហិរជនអំពីព្រះត្រីឯកភាពដូច្នេះ នោះសព្វវចនាធិប្បាយកាតូលិកថ្មី (ជាភាសាអង់គ្លេស) ចែងថា៖ «ការប្រឌិតឡើងថា‹មានព្រះមួយអង្គបំបែកជាបុគ្គលបីអង្គ› គឺមិនបានស្ថាបនាយ៉ាងពិតប្រាកដទេ ហើយក៏ច្បាស់ជាមិនមែនរួមជាផ្នែកនៃជីវភាពគ្រីស្ទាននិងជំនឿ ដែលគ្រីស្ទានអះអាងមុនចប់សតវត្សទី៤នោះទេ។ ក៏ប៉ុន្តែ គឺជាការប្រឌិតឡើងនេះឯងដែលអាចហៅជាសិទ្ធាន្តព្រះត្រីឯកភាព មុនគេ។ ក្នុងចំណោមពួកអ្នកនិពន្ធគ្រីស្ទានពីដើម គ្មានគំនិតឬទស្សនៈណាមួយដូចនេះទាល់តែសោះ»។
ស្រដៀងគ្នាដែរ សព្វវចនាធិប្បាយអាមេរិកាណា (ជាភាសាអង់គ្លេស) ចែងថា៖ «ការកាន់លទ្ធិព្រះត្រីឯកភាពនៅសតវត្សទី៤នោះ មិនបានសម្ដែងយ៉ាងត្រឹមត្រូវនូវសេចក្ដីបង្រៀនគ្រីស្ទានដើម អំពីអត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ នោះបានជាការងាកបែរចេញពីសេចក្ដីបង្រៀនគ្រីស្ទានពីដើម»។ សៀវភៅអកហ្វឺដ គូនឹងព្រះគម្ពីរ (ជាភាសាអង់គ្លេស) ហៅលទ្ធិព្រះត្រីឯកភាពជាលទ្ធិមួយក្នុងចំណោមលទ្ធិជាច្រើន នៃ«សេចក្ដីបង្រៀនសាសនាខាងការប្រឌិតឡើងក្នុងគ្រាក្រោយមក»។ ក៏ប៉ុន្តែ លទ្ធិព្រះត្រីឯកភាពមិនមែនជាគំនិតពាហិរជនតែមួយគត់ទេ ដែលបានត្រូវរួមបញ្ចូលក្នុងគ្រីស្ទសាសនា។
ការបង្កើតព្រលឹងសារជាថ្មី
គឺជាជំនឿទូទៅសព្វថ្ងៃនេះ ដែលថាមនុស្សមានព្រលឹងអមតៈមួយដែលរួចរស់បន្ទាប់ពីរូបកាយស្លាប់ទៅ។ ក៏ប៉ុន្តែ តើអ្នកដឹងថាជំនឿនេះ ក៏ជាការបន្ថែមបញ្ចូលក្រោយដែរឬទេ? ព្រះយេស៊ូបានបញ្ជាក់សេចក្ដីពិតខាងព្រះគម្ពីរដែលថា មនុស្សស្លាប់«ឥតដឹងអ្វីឡើយ» ប្រៀបដូចជាពួកគេកំពុងតែដេកលក់។ (សាស្ដា ៩:៥; យ៉ូហាន ១១:១១-១៣) ជីវិតអាចធ្វើឲ្យមានដូចដើមវិញ តាមរយៈការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ គឺ‹ការឈរឡើងវិញ›ពីសេចក្ដីស្លាប់។ (យ៉ូហាន ៥:២៨, ២៩) បើសិនពិតជាមានព្រលឹងអមតៈមែន នោះវាមិនត្រូវការនូវការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញទេ ដោយព្រោះភាពអមតៈមិនរួមបញ្ចូលសេចក្ដីស្លាប់ឡើយ។
ព្រះយេស៊ូក៏បានបង្ហាញពីសេចក្ដីបង្រៀនព្រះគម្ពីរអំពីដំណើររស់ឡើងវិញ ដោយការប្រោសមនុស្សស្លាប់ឲ្យរស់ឡើងវិញ។ ជាឧទាហរណ៍ ចូរពិចារណាលោកឡាសារដែលបានស្លាប់អស់៤ថ្ងៃ។ ពេលព្រះយេស៊ូបានប្រោសឲ្យគាត់រស់ឡើងវិញ នោះឡាសារបានចេញពីផ្នូរទាំងជាមនុស្សរស់និងដកដង្ហើមទៀតផង។ គ្មានព្រលឹងអមតៈមួយទេ ដែលបានលួចត្រឡប់មកពីសេចក្ដីសប្បាយនៅស្ថានសួគ៌ និងចូលក្នុងរូបកាយរបស់គាត់វិញ ពេលដែលឡាសារបានភ្ញាក់ពីសេចក្ដីស្លាប់នោះឡើយ។ បើពុំនោះទេ ព្រះយេស៊ូក៏មិនបានជួយគាត់ដោយប្រោសឲ្យគាត់រស់ឡើងវិញនោះទេ!—យ៉ូហាន ១១:៣៩, ៤៣, ៤៤
ដូច្នេះ តើអ្វីជាប្រភពនៃទ្រឹស្តីអំពីព្រលឹងអមតៈនោះ? វចនានុក្រម សាសនវិជ្ជាគ្រីស្ទសាសនា វេសមិន្និស្ថឺ ប្រាប់ថាលទ្ធិនោះ«ច្រើនតែមកពីទស្សនវិជ្ជាសាសន៍ក្រិកជាជាងការសម្ដែងពីព្រះគម្ពីរ»។ វចនាធិប្បាយសាសនាឈ្វីស ពន្យល់ថា៖ «ជំនឿដែលថាព្រលឹងរស់ជាបន្ត បន្ទាប់ពីរូបកាយបានស្លាប់ទៅនោះ គឺជារឿងទស្សនវិជ្ជាឬក៏ជាការស្មានផ្នែកសាសនវិជ្ជា ជាជាងជំនឿ ហើយក៏គ្មានការបញ្ជាក់ក្នុងព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធដែរ»។
ជាញឹកញាប់ សេចក្ដីក្លែងក្លាយមួយនាំទៅដល់សេចក្ដីក្លែងក្លាយមួយទៀត ហើយនេះបានកើតឡើងចំពោះសេចក្ដីបង្រៀនអំពីព្រលឹងអមតៈ។ នោះបានបើកផ្លូវសំរាប់គំនិតពាហិរជនអំពីទារុណកម្មអស់កល្បជានិច្ចក្នុងភ្លើងនរកនោះ។ * ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «ឈ្នួលរបស់អំពើបាប នោះជាសេចក្ដីស្លាប់» មិនមែនទារុណកម្មអស់កល្បជានិច្ចទេ។ (រ៉ូម ៦:២៣) ដូច្នេះ ក្នុងការពណ៌នាអំពីដំណើររស់ឡើងវិញ នោះសេចក្ដីបកប្រែព្រះគម្ពីរឃីងជេម្ស ចែងថា៖ «ឯសមុទ្រ នោះបានប្រគល់ពួកមនុស្សស្លាប់ដែលនៅក្នុងទឹកមកវិញ ហើយសេចក្ដីស្លាប់និងស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់ ក៏ប្រគល់ពួកមនុស្សស្លាប់ ដែលនៅឯណោះមកវិញដែរ»។ ដូចគ្នាដែរ ព្រះគម្ពីរដូវ៉េយ ចែងថា៖ «ឯសមុទ្រ . . . និងសេចក្ដីស្លាប់និងស្ថាននរកបានប្រគល់ពួកមនុស្សស្លាប់មកវិញ»។ ត្រូវហើយ បើនិយាយឲ្យស្រួលយល់ទៅ នោះមនុស្សក្នុងស្ថាននរកបានស្លាប់ ឬក៏កំពុងតែ‹ដេកលក់›ដូចព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូល។—វិវរណៈ ២០:១៣
តើអ្នកពិតជាជឿយ៉ាងស្មោះថា សេចក្ដីបង្រៀនអំពីការផ្ដន្ទាទោសជានិច្ចក្នុងស្ថាននរក ទាក់ទាញមនុស្សឲ្យចូលមកជិតព្រះទេ? ប្រហែលជាអត់ទេ។ ក្នុងគំនិតរបស់មនុស្សដែលប្រកបដោយយុត្ដិធម៌និងចេះស្រឡាញ់ គំនិតនោះគឺជាគំនិតដ៏គួរខ្ពើម! ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះគម្ពីរបង្រៀនថា«ព្រះទ្រង់ជាសេចក្ដីស្រឡាញ់» ហើយចំពោះទ្រង់សូម្បីតែចំពោះសត្វ ការប្រព្រឹត្តដ៏ឃោរឃៅក៏ជាអ្វីដ៏គួរឲ្យខ្ពើមដែរ។—យ៉ូហានទី១ ៤:៨; សុភាសិត ១២:១០; យេរេមា ៧:៣១; យ៉ូណាស ៤:១១
ការបង្ខូច«គំនូរ»នៅបច្ចុប្បន្នកាល
ការបង្ខូចខ្លឹមសារអំពីព្រះនិងគ្រីស្ទសាសនាគឺមានជាបន្តនៅសព្វថ្ងៃនេះ។ នៅពេលថ្មីៗនេះ សាស្ដ្រាចារ្យសាសនាម្នាក់បានពណ៌នាអំពីការតយុទ្ធក្នុងវិហារប្រូតេស្តង់របស់គាត់ ជាការតយុទ្ធ«រវាងអំណាចបទគម្ពីរនិងលទ្ធិនៃអំណាចមនោគមវិជ្ជាដ៏ខុសពីបទគម្ពីរនិងដែលមកពីគំនិតមនុស្ស។ គឺជាការតយុទ្ធរវាងភាពស្មោះត្រង់របស់គ្រីស្ទសាសនាចំពោះភាពជាម្ចាស់របស់ព្រះគ្រីស្ទ និងការធ្វើឲ្យគ្រីស្ទសាសនាសមស្របនឹងនិន្នាការនៅសម័យនេះ។ រឿងដែលកំពុងតែមានឡើងគឺថា៖ តើអ្នកណាដែលសម្រេចដំណើរការរបស់គ្រីស្ទសាសនា? . . . តើនោះគឺជាព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធឬក៏មនោគមវិជ្ជាដ៏ពេញនិយមតាមសម័យ»?
គួរឲ្យសោកស្ដាយមែន «មនោគមវិជ្ជាដ៏ពេញនិយមតាមសម័យ»នៅតែឈ្នះ។ ជាឧទាហរណ៍ មិនមែនជារឿងសម្ងាត់ទេ ដែលវិហារជាច្រើនបានកែប្រែជំហររបស់គេចំពោះរឿងជាច្រើន ដើម្បីមើលទៅដូចជាជឿនលឿននិងមានគំនិតមិនសុញ។ ជាពិសេសចំពោះរឿងសីលធម៌ វិហារទាំងឡាយបានទៅជាសេរីនិយម ដូចបានសំដៅនៅក្នុងអត្ថបទមុន។ ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា ការសហាយស្មន់ ការផិតគ្នា និងការរួមសង្វាសនឹងភេទដូចគ្នាគឺជាបាបធ្ងន់ធ្ងរចំពោះព្រះ និងអ្នកដែលប្រព្រឹត្តអំពើបាបបែបនេះ«មិនដែលបានគ្រងនគរព្រះទុកជាមរដក»ឡើយ។—កូរិនថូសទី១ ៦:៩, ១០; ម៉ាថាយ ៥:២៧-៣២; រ៉ូម ១:២៦, ២៧
ពេលប៉ុលបានសរសេរពាក្យខាងលើនេះ លោកីយ៍ដែលជាការលាយឡំរវាងវប្បធម៌ក្រិកនិងរ៉ូមនោះ គឺពោរពេញទៅដោយអំពើអាក្រក់សព្វបែបយ៉ាង។ ប៉ុលអាចមានគំនិតថា៖ ‹ត្រូវហើយ ព្រះបានបំផ្លាញទីក្រុងសូដុំមនិងកូម៉ូរ៉ាឲ្យទៅជាផេះ ដោយសារអំពីបាបអាក្រក់ដ៏គួរខ្ពើមរបស់គេខាងសីលធម៌ ក៏ប៉ុន្តែ នោះគឺតាំងពី២.០០០ឆ្នាំកន្លងទៅហើយ! នេះច្បាស់ជាគ្មានទំនាក់ទំនងនឹងសម័យដ៏សំបូរដោយចំណេះនេះទេ›។ ក៏ប៉ុន្តែ គាត់មិនបានគិតហេតុផលអ៊ីចឹងទេ គាត់បានបដិសេធមិនព្រមបង្ខូចសេចក្ដីពិតពីព្រះគម្ពីរ។—កាឡាទី ៥:១៩-២៣
មើលតាម«គំនូរ»ដើម
ដោយមានបន្ទូលទៅកាន់អ្នកដឹកនាំសាសនាយូដានៅសម័យរបស់ទ្រង់ នោះព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលថា បែបបទការថ្វាយបង្គំរបស់គេគឺ‹ឥតប្រយោជន៍ទទេ ពីព្រោះគេបង្រៀនទម្លាប់មនុស្សវិញ›។ (ម៉ាថាយ ១៥:៩) ពួកគេប្រព្រឹត្តមិនខុសពី«លាបពណ៌»នៃទំនៀមទំលាប់ទៅលើសេចក្ដីពិតពីព្រះ នេះគឺជាអ្វីដែលបព្វជិតទាំងនោះបានធ្វើចំពោះក្រិត្យក្រមរបស់ព្រះយេហូវ៉ាតាមរយៈលោកម៉ូសេហើយ បព្វជិតពិភពគ្រីស្ទសាសនាបានធ្វើនិងបន្តធ្វើចំពោះសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូ។ ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូបានលាតត្រដាងសេចក្ដីក្លែងក្លាយនោះ ប្រយោជន៍ដល់អស់អ្នកដែលមានចិត្តស្មោះ។ (ម៉ាកុស ៧:៧-១៣) ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលប្រាប់ពីសេចក្ដីពិត ទោះបីនោះគឺពេញនិយមឬក៏មិនពេញនិយមក៏ដោយ។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះគឺជាមូលដ្ឋានរបស់ទ្រង់ជានិច្ច។—យ៉ូហាន ១៧:១៧
ព្រះយេស៊ូគឺខុសគ្នាពីមនុស្សជាច្រើននាក់ដែលអះអាងថាខ្លួនជាគ្រីស្ទានយ៉ាងណាទៅហ្ន៎! ត្រូវមែន ព្រះគម្ពីរបានទាយថា៖ «មនុស្សនឹងនិយមនូវអ្វីថ្មីៗនិងប្លែកៗទាំងប្រមូល . . . គ្រូជាច្រើនដើម្បីមកបង្រៀនឲ្យត្រូវចិត្តគេនឹងជាជាងស្ដាប់សេចក្ដីពិត ពួកគេនឹងបែរទៅតាមរឿងព្រេងវិញ»។ (ធីម៉ូថេទី២ ៤:៣, ៤ ព្រះគម្ពីរយេរូសាឡិម) រឿង«ព្រេង»នេះដែលយើងបានពិចារណាខ្លះៗ ប្រកបដោយអំណាចបំផ្លិចបំផ្លាញខាងវិញ្ញាណ។ រីឯសេចក្ដីពិតពីព្រះគម្ពីរស្អាងឡើងនិងនាំទៅដល់ជីវិត។ នេះគឺជាសេចក្ដីពិតដែលស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាលើកទឹកចិត្តអ្នកឲ្យពិចារណាមើល។—យ៉ូហាន ៤:២៤; ៨:៣២; ១៧:៣
[កំណត់សម្គាល់]
^ នេះសមស្របនឹងអ្វីដែលព្រះយេស៊ូបានបញ្ជាក់ក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូច អំពីស្រូវសាលីនិងស្រងែ ថែមទាំងឧទាហរណ៍និទស្សន៍របស់ទ្រង់អំពីផ្លូវទូលាយនិងផ្លូវចង្អៀត។ (ម៉ាថាយ ៧:១៣, ១៤) នោះគ្រីស្ទសាសនាដ៏ពិតនឹងត្រូវគេកាន់តាមជាបន្ត ដោយមនុស្សមួយចំនួនតិច ក្នុងកំឡុងប៉ុន្មានជំនាន់ក្រោយមក។ ក៏ប៉ុន្តែ ពួកគេនឹងត្រូវលុបលើដោយមនុស្សភាគធំដែលប្រៀបដូចជាស្រងែ ដែលនឹងឃោសនាគាំទ្រខ្លួននិងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់គេ ជាបែបបទពិតប្រាកដរបស់គ្រីស្ទសាសនា។ នេះគឺជាបែបបទដែលអត្ថបទនេះរបស់យើងសំដៅប្រាប់។
^ «ស្ថាននរក» ជាការបកប្រែពាក្យហេព្រើរហ្សីអូល និងពាក្យក្រិកហាដេស ដែលពាក្យទាំងពីរនោះមានន័យថា«ផ្នូរ»។ ហេតុនេះហើយ ពេលដែលអ្នកបកប្រែសេចក្ដីបកប្រែព្រះគម្ពីរឃីងជេម្ស ជាភាសាអង់គ្លេសបានបកប្រែពាក្យហ្សីអូល ជា«ស្ថាននរក»៣១ដង គេក៏បានបកប្រែនោះជា«ផ្នូរ»៣១ដង និង៣ដងជាពាក្យ«រណ្ដៅ» និងដោយធ្វើអ៊ីចឹងបង្ហាញថាពាក្យទាំងនេះមានន័យដូចគ្នា។
[ប្រអប់/រូបភាពនៅទំព័រ៧]
ដើមកំណើតនៃឈ្មោះគ្រីស្ទាន
យ៉ាងតិចបំផុតអស់រយៈពេល១០ឆ្នាំបន្ទាប់ពីការសោយទិវង្គតរបស់ព្រះយេស៊ូ អ្នកកាន់តាមទ្រង់ត្រូវស្គាល់ជា«ផ្លូវនោះ»។ (កិច្ចការ ៩:២; ១៩:៩, ២៣; ២២:៤) ហេតុអ្វី? ពីព្រោះរបៀបរស់នៅរបស់គេទុកជាអាទិភាពនូវជំនឿទៅលើព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ ដែលជា«ផ្លូវ ជាសេចក្ដីពិត ហើយជាជីវិត»។ (យ៉ូហាន ១៤:៦) ក្រោយនោះ មួយរយៈបន្ទាប់ពីឆ្នាំ៤៤ ស.យ. នោះសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូ«ដោយការបណ្ដាលពីព្រះត្រូវហៅជាគ្រីស្ទាន»។ (កិច្ចការ ១១:២៦, ព.ថ.) ឈ្មោះនេះត្រូវនិយមយ៉ាងឆាប់រហ័ស សូម្បីតែក្នុងចំណោមមន្ត្រីសាធារណៈ។ (កិច្ចការ ២៦:២៨) ឈ្មោះថ្មីនេះមិនបានកែប្រែរបៀបរស់នៅរបស់គ្រីស្ទាន ដែលបន្តត្រាប់តាមព្រះជន្មរបស់ព្រះគ្រីស្ទនោះទេ។—ពេត្រុសទី១ ២:២១
[រូបភាពនៅទំព័រ៧]
តាមរយៈការផ្សព្វផ្សាយជាសាធារណៈរបស់គេ នោះស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាណែនាំមនុស្សឲ្យពិចារណាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាព្រះគម្ពីរ
[អ្នកផ្ដល់សិទ្ធិឲ្យប្រើរូបភាពនៅទំព័រ៤]
Third from left: United Nations/Photo by Saw Lwin