ចូរប្រកាសដំណឹងល្អដោយចិត្តខ្នះខ្នែង
ចូរប្រកាសដំណឹងល្អដោយចិត្តខ្នះខ្នែង
«ខាងឯវិញ្ញាណ នោះក៏ចូរព្យាយាមចុះ ដោយខំប្រឹងបំរើព្រះអម្ចាស់»។—រ៉ូម ១២:១១
១, ២. តើពួកគ្រីស្ទានចង់រក្សាឲ្យមានអាកប្បកិរិយាបែបណា ដែលខ្លួនជាអ្នកប្រកាសដំណឹងល្អនេះ?
យុវបុរសម្នាក់មានចិត្តរំភើបនឹងកិច្ចការថ្មី។ នៅឯកន្លែងធ្វើការនៅថ្ងៃទីមួយ នោះគាត់រង់ចាំយ៉ាងរសាប់រសល់នូវបញ្ជាពីនិយោជករបស់គាត់។ គាត់ទន្ទឹងចាំយ៉ាងរំភើបនូវកិច្ចការដំបូងរបស់គាត់ ព្រមទាំងយកចិត្តទុកដាក់ណាស់។ គាត់មានចិត្តខ្នះខ្នែងក្នុងការធ្វើយ៉ាងអស់ពីសមត្ថភាពរបស់គាត់។
២ ស្រដៀងគ្នាដែរ ជាពួកគ្រីស្ទាន យើងអាចចាត់ទុកខ្លួនយើងជាអ្នកធ្វើការថ្មី។ ដោយព្រោះយើងមានសេចក្ដីសង្ឃឹមរស់នៅជារៀងរហូត នោះក៏អាចនិយាយថា យើងទើបតែចាប់ផ្ដើមធ្វើការឲ្យព្រះយេហូវ៉ាដែរ។ យ៉ាងប្រាកដហើយ ព្រះដ៏ជាអ្នកបង្កើតរបស់យើង មានកិច្ចការជាច្រើនសំរាប់យើង ដែលនឹងធ្វើឲ្យយើងជាប់រវល់ជានិរន្តរ៍។ ក៏ប៉ុន្តែមុខងារដំបូងដែលយើងបានទទួល នោះគឺជាប្រកាសដំណឹងល្អស្តីអំពីព្រះរាជាណាចក្ររបស់ទ្រង់។ (ថែស្សាឡូនីចទី១ ២:៤) ស្តីអំពីកិច្ចការនេះដែលមកពីព្រះ តើយើងមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាដែរ? ដូចយុវបុរសនេះ នោះយើងចង់ធ្វើអស់ពីសមត្ថភាពរបស់យើង ដោយចិត្តខ្នះខ្នែងនិងដោយអំណរ ត្រូវហើយ ដោយយកចិត្តទុកដាក់ជាខ្លាំង!
៣. តើត្រូវការអ្វីដើម្បីឲ្យបានជោគជ័យជាអ្នកបំរើខាងដំណឹងល្អ?
៣ ពិតមែនហើយ ការរក្សាឲ្យមានអាកប្បកិរិយាដ៏ល្អបែបនេះ អាចជាអ្វីដ៏ពិបាកមួយ។ ក្រៅពីកិច្ចបំរើរបស់យើង យើងមានភារកិច្ចជាច្រើនឯទៀត ដែលភារកិច្ចខ្លះអាចជាបន្ទុកយ៉ាងធ្ងន់ដល់យើងខាងរូបកាយនិងខាងផ្លូវចិត្ត។ ជាទូទៅ យើងលៃលកមើលថែរក្សារបស់ទាំងនេះ ក្នុងពេលដែលយកចិត្តទុកដាក់នឹងកិច្ចបំរើផ្សាយបានគ្រប់គ្រាន់។ ក៏ប៉ុន្តែ នេះក៏អាចធ្វើជាការខំប្រឹងទាំងលំបាកដែលមានជាបន្តដែរ។ (ម៉ាកុស ៨:៣៤) ព្រះយេស៊ូបានបញ្ជាក់ថា ការមានជោគជ័យជាគ្រីស្ទាន នោះតម្រូវឲ្យយើងខំប្រឹងខ្នះខ្នែងសិន។—លូកា ១៣:២៤
៤. តើកង្វល់ប្រចាំថ្ងៃអាចមានអានុភាពលើទស្សនៈវិស័យខាងវិញ្ញាណរបស់យើងយ៉ាងដូចម្ដេច?
៤ នៅពេលខ្លះ ដោយត្រូវធ្វើអ្វីៗជាច្រើន នោះជាការស្រួលដែលយើងមានអារម្មណ៍ដ៏រកាំចិត្ត ឬក៏ធ្វើឲ្យមានការពិបាកចិត្តនោះ។ «សេចក្ដីខ្វល់ខ្វាយនៅជីវិត»អាចធ្វើឲ្យធុញថប់នឹងការខ្នះខ្នែង ហើយនិងការអបអរចំពោះសកម្មភាពខាងព្រះធិបតេយ្យ។ (លូកា ២១:៣៤, ៣៥; ម៉ាកុស ៤:១៨, ១៩) ដោយព្រោះយើងជាមនុស្សមិនគ្រប់ល័ក្ខណ៍ នោះយើងប្រហែលជាលះចោលនូវ‹សេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលយើងធ្លាប់មានពីដើម›។ (វិវរណៈ ២:១-៤) ទិដ្ឋភាពខ្លះនៃកិច្ចបំរើរបស់យើងចំពោះព្រះយេហូវ៉ា អាចក្លាយទៅជាដដែលៗ។ តើព្រះគម្ពីរផ្ដល់នូវការលើកទឹកចិត្តយ៉ាងណាសំរាប់យើង ឲ្យរក្សានូវចិត្តខ្នះខ្នែងរបស់យើងចំពោះកិច្ចបំរើផ្សាយនោះ?
ដូចជា«ភ្លើងឆេះ»ក្នុងចិត្តរបស់យើង
៥, ៦. តើសាវ័កប៉ុលបានមានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះឯកសិទ្ធិនៃការផ្សព្វផ្សាយរបស់គាត់?
៥ កិច្ចបំរើផ្សាយដែលព្រះយេហូវ៉ាបានប្រគល់ដល់យើង គឺមានតម្លៃដល់ម្ល៉េះដែលមិនគួរអនុញ្ញាតឲ្យក្លាយទៅជាធម្មតានោះទេ។ សាវ័កប៉ុលបានចាត់ទុកការផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ ជាឯកសិទ្ធិដ៏អស្ចារ្យណាស់ ហើយគាត់បានចាត់ទុកខ្លួនគាត់ថា មិនសមនឹងទទួលនូវភារកិច្ចនេះឡើយ។ គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ទ្រង់បានប្រទានព្រះគុណនេះ គឺជាសម្បត្ដិរបស់ព្រះគ្រីស្ទដ៏ប្រមាណមិនបាន មកខ្ញុំដែលជាអ្នកតូចជាងបំផុត ក្នុងពួកបរិសុទ្ធទាំងអស់ ឲ្យខ្ញុំបានផ្សាយដំណឹងល្អក្នុងពួកសាសន៍ដទៃ ហើយឲ្យខ្ញុំបានបំភ្លឺដល់គ្រប់មនុស្សទាំងអស់ ពីសេចក្ដីប្រកបក្នុងការអាថ៌កំបាំង ដែលលាក់ទុកក្នុងព្រះ តាំងពីអស់កល្បរៀងមក ជាព្រះដែលទ្រង់បង្កើតរបស់សព្វសារពើ ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ»។—អេភេសូរ ៣:៨, ៩
៦ អាកប្បកិរិយាដ៏ល្អរបស់ប៉ុលចំពោះកិច្ចបំរើផ្សាយរបស់គាត់ ជាគំរូដ៏ប្រសើរសំរាប់យើងរាល់គ្នា។ នៅក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់ជូនពួករ៉ូម នោះគាត់បានថ្លែងថា៖ «ឯខ្ញុំៗប្រុងប្រៀបតែនឹងប្រាប់ដំណឹងល្អ»។ គាត់គ្មានសេចក្ដីខ្មាសចំពោះដំណឹងល្អនេះទេ។ (រ៉ូម ១:១៥, ១៦) គាត់បានមានអាកប្បកិរិយាត្រឹមត្រូវ ហើយបានមានចិត្តខ្នះខ្នែងនឹងបន្តធ្វើកិច្ចបំរើរបស់គាត់។
៧. ក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់ជូនពួករ៉ូម តើប៉ុលបានព្រមានអំពីអ្វី?
៧ សាវ័កប៉ុលបានទទួលស្គាល់នូវសេចក្ដីត្រូវការឲ្យរក្សាទស្សនៈដ៏ខ្នះខ្នែងនេះ ដូច្នេះហើយគាត់ក៏បានដាស់តឿនពួកគ្រីស្ទាននៅរ៉ូមថា៖ «ខាងឯសេចក្ដីឧស្សាហ៍ នោះកុំឲ្យខ្ជិលឡើយ ខាងឯវិញ្ញាណ នោះក៏ចូរព្យាយាមចុះ ដោយខំប្រឹងបំរើព្រះអម្ចាស់»។ (រ៉ូម ១២:១១) ពាក្យភាសាក្រិកដែលបានបកប្រែថា«ខ្ជិល» នោះបញ្ជាក់អត្ថន័យថា«ស្ពឹក យឺតយូរពន់ពេក»។ ថ្វីបើយើងប្រហែលជាមិនមែនខ្ជិលខាងកិច្ចបំរើផ្សាយរបស់យើងក៏ដោយ ក៏យើងគ្រប់គ្នាត្រូវប្រុងប្រៀបស្គាល់លក្ខណៈណាខ្លះស្តីអំពីភាពស្ពឹកខាងវិញ្ញាណ ហើយធ្វើការកែសម្រួលឲ្យបានត្រឹមត្រូវស្តីអំពីអាកប្បកិរិយារបស់យើង បើសិនជាយើងទទួលស្គាល់ថាលក្ខណៈបែបនេះមាននៅក្នុងខ្លួនយើងនោះ។—សុភាសិត ២២:៣
៨. (ក) តើអ្វីដែលបានទៅជាដូច«ភ្លើងឆេះ»ក្នុងចិត្តលោកយេរេមា ហើយហេតុអ្វី? (ខ) តើយើងអាចរៀនមេរៀនអ្វី ពីបទពិសោធន៍របស់លោកយេរេមានោះ?
៨ វិញ្ញាណរបស់ព្រះក៏អាចជួយយើងពេលដែលយើងបានធ្លាក់ទឹកចិត្តដែរ។ ជាឧទាហរណ៍ នៅគ្រាមួយព្យាការីលោកយេរេមាបានធ្លាក់ទឹកចិត្ត ហើយគាត់បានគិតចង់ឈប់ធ្វើកិច្ចការខាងទំនាយរបស់គាត់។ គាត់ថែមទាំងបានប្រាប់អំពីព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «[ខ្ញុំនឹង]មិននិយាយដំណាលពីទ្រង់ ឬនិយាយដោយនូវព្រះនាមទ្រង់ទៀតឡើយ»។ តើនេះជាទីសំអាងថា លោកយេរេមាបានខ្វះខាតយ៉ាងខ្លាំងខាងវិញ្ញាណឬទេ? អត់ទេ។ តាមការពិត ភាពខាងវិញ្ញាណដ៏ខ្លាំងរបស់លោកយេរេមា និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ព្រមទាំងចិត្តខ្នះខ្នែងរបស់គាត់ចំពោះសេចក្ដីពិត បានឲ្យគាត់នូវអំណាចបន្តប្រកាសពាក្យទំនាយ។ គាត់ពន្យល់ថា៖ «នៅក្នុងចិត្តទូលបង្គំ [ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ា]កើតមានដូចជាភ្លើងឆេះ ដែលកប់នៅក្នុងឆ្អឹងរបស់ទូលបង្គំ ហើយទូលបង្គំក៏នឿយហត់ដោយខំទ្រាំទប់ ទាល់តែទ្រាំមិនបានទៀត»។ (យេរេមា ២០:៩) គឺជាការធម្មតាទេ ដែលយូរៗម្ដងពួកអ្នកបំរើដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះ ក៏ពិសោធនូវការធ្លាក់ទឹកចិត្តនោះ។ ក៏ប៉ុន្តែនៅពេលដែលគេអធិស្ឋានសុំព្រះយេហូវ៉ាជួយ នោះទ្រង់នឹងជ្រាបដឹងនូវចិត្តរបស់គេ ហើយប្រទានឲ្យជាបរិបូរនូវវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ បើពួកគេមានបន្ទូលរបស់ព្រះក្នុងចិត្តរបស់គេ ដូចលោកយេរេមាដែរ។—លូកា ១១:៩-១៣; កិច្ចការ ១៥:៨
«កុំឲ្យពន្លត់ព្រះវិញ្ញាណ»
៩. តើអ្វីដែលអាចបង្អាក់សកម្មភាពនៃវិញ្ញាណបរិសុទ្ធជាប្រយោជន៍របស់យើងនោះ?
៩ សាវ័កប៉ុលបានព្រមានដាស់តឿនពួកថែស្សាឡូនីចថា៖ «កុំឲ្យពន្លត់ព្រះវិញ្ញាណ»។ (ថែស្សាឡូនីចទី១ ៥:១៩) ត្រូវហើយ ការប្រព្រឹត្តនិងអាកប្បកិរិយាផ្សេងៗដែលផ្ទុយពីគោលការណ៍របស់ព្រះ អាចបង្អាក់សកម្មភាពនៃវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដែលជាប្រយោជន៍របស់យើង។ (អេភេសូរ ៤:៣០) សព្វថ្ងៃនេះ ពួកគ្រីស្ទានត្រូវបានប្រទានកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ។ យើងចាត់ទុកឯកសិទ្ធិនេះជាទីគោរពយ៉ាងជ្រាលជ្រៅ។ យើងមិនភ្ញាក់ផ្អើលទេ ដែលអស់អ្នកពុំស្គាល់ព្រះ មើលងាយកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយរបស់យើងនោះ។ ក៏ប៉ុន្តែនៅពេលដែលគ្រីស្ទានម្នាក់មិនអើពើនឹងកិច្ចបំរើផ្សាយរបស់គាត់ដោយចេតនា នេះប្រហែលជានឹងពន្លត់នូវភ្លើង ជាវិញ្ញាណរបស់ព្រះដែលជំរុញចិត្ត។
១០. (ក) តើទស្សនៈរបស់មនុស្សគ្នីគ្នាអាចមានអានុភាពលើយើងយ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើទស្សនៈដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់អ្វីនៃកិច្ចបំរើផ្សាយរបស់យើង ដែលបានត្រូវសម្ដែងមកក្នុងកូរិនថូសទី២ ២:១៧?
១០ មនុស្សខ្លះនៅក្រៅក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាន ប្រហែលជាចាត់ទុកកិច្ចបំរើផ្សាយរបស់យើង ដូចជាគ្រាន់តែការចែកចាយប្រកាសនវត្ថុតែប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកឯទៀតប្រហែលជាសន្និដ្ឋានយ៉ាងខុសថា យើងដើរពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ គ្រាន់តែដើម្បីទទួលវិភាគទានទេ។ ប្រសិនបើយើងអនុញ្ញាតឲ្យទស្សនៈដ៏អវិជ្ជមាននេះមានអានុភាពលើយើង នេះប្រហែលជានឹងបន្ថយនូវប្រសិទ្ធិភាពរបស់យើងក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយ។ ជាជាងអនុញ្ញាតឲ្យគំនិតបែបនេះមានអានុភាពលើយើង សូមឲ្យយើងរក្សានូវទស្សនៈដែលព្រះយេហូវ៉ានិងព្រះយេស៊ូមានចំពោះកិច្ចបំរើផ្សាយរបស់យើង។ សាវ័កប៉ុលបានបញ្ជាក់ដោយបន្លឺទស្សនៈដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់នោះ ពេលដែលគាត់បានប្រកាសថា៖ «យើងខ្ញុំមិនមែនដូចជាមនុស្សច្រើនគ្នា ដែលបំប្លែងព្រះបន្ទូលនោះទេ គឺដូចជាអ្នកស្មោះត្រង់ ដែលមកពីព្រះវិញ ហើយយើងនិយាយចំពោះព្រះដោយនូវព្រះគ្រីស្ទ»។—កូរិនថូសទី២ ២:១៧
១១. តើអ្វីដែលបានជួយពួកគ្រីស្ទានដំបូងឲ្យរក្សានូវចិត្តខ្នះខ្នែងទោះជាមានការបៀតបៀន ហើយតើគំរូរបស់គេគួរមានអានុភាពយ៉ាងណាលើយើង?
១១ មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយពីព្រះយេស៊ូសោយទិវង្គតទៅ នោះពួកសិស្សរបស់ទ្រង់នៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម បានប្រឈមមុខនឹងកំឡុងពេលនៃការបៀតបៀន។ ពួកគេបានត្រូវគំរាមកំហែង ហើយបានត្រូវបង្គាប់ឲ្យឈប់ផ្សព្វផ្សាយ។ ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរចែងថា ពួកគេ«បានពេញជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធទាំងអស់គ្នា រួចក៏ផ្សាយព្រះបន្ទូលដោយចិត្តក្លាហាន»។ (កិច្ចការ ៤:១៧, ២១, ៣១) ពាក្យរបស់ប៉ុលជូនធីម៉ូថេប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក សម្ដែងនូវលក្ខណៈដ៏ល្អដែលពួកគ្រីស្ទានគួររក្សា។ ប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ព្រះទ្រង់មិនបានប្រទានឲ្យយើងមានវិញ្ញាណ ដែលតែងតែខ្លាចឡើយ គឺឲ្យមានវិញ្ញាណដ៏មានអំណាច សេចក្ដីស្រឡាញ់ នឹងប្រាជ្ញានឹងធឹងវិញ ដូច្នេះ មិនត្រូវឲ្យអ្នកមានសេចក្ដីខ្មាស ចំពោះការធ្វើបន្ទាល់ពីព្រះអម្ចាស់នៃយើង ឬដោយព្រោះខ្ញុំ ជាសិស្សរបស់ទ្រង់ដែលជាប់គុកនោះឡើយ ចូរទ្រាំទុក្ខលំបាកជាមួយនឹងខ្ញុំ ក្នុងដំណឹងល្អ តាមព្រះចេស្ដានៃព្រះចុះ»។—ធីម៉ូថេទី២ ១:៧, ៨
តើយើងមានកាតព្វកិច្ចអ្វីចំពោះពួកអ្នកជិតខាងយើង?
១២. តើអ្វីជាមូលហេតុដ៏សំខាន់ដែលយើងផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អនេះ?
១២ ដើម្បីឲ្យមានអាកប្បកិរិយាត្រឹមត្រូវចំពោះកិច្ចបំរើផ្សាយរបស់យើង យើងត្រូវតែមានបំណងចិត្តត្រឹមត្រូវ។ ហេតុអ្វីក៏យើងផ្សព្វផ្សាយ? មូលហេតុដ៏សំខាន់គឺសឲ្យឃើញដោយពាក្យរបស់អ្នកតែងបទទំនុកដំកើង ដែលថា៖ «ពួកអ្នកបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់[ព្រះយេហូវ៉ា]នឹងសូមឲ្យទ្រង់បានប្រកបដោយព្រះពរ គេនឹងថ្លែងពីសិរីល្អនៃនគរទ្រង់ នឹងពីតេជានុភាពរបស់ទ្រង់ ប្រយោជន៍ឲ្យពួកមនុស្សជាតិបានស្គាល់ អស់ទាំងការឥទ្ធិឫទ្ធិរបស់ទ្រង់ ហើយនឹងសិរីល្អនៃឫទ្ធានុភាពរបស់រាជ្យទ្រង់»។ (ទំនុកដំកើង ១៤៥:១០-១២) ត្រូវហើយ យើងផ្សព្វផ្សាយដើម្បីសរសើរព្រះយេហូវ៉ាជាសាធារណៈ ហើយដើម្បីធ្វើឲ្យព្រះនាមទ្រង់បរិសុទ្ធនៅពីមុខមនុស្សជាតិទាំងអស់។ ទោះជាមានមនុស្សតិចណាស់ដែលស្ដាប់យើងក៏ដោយ ដែលយើងប្រកាសដោយស្មោះនូវសារនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះ នោះនាំឲ្យមានការសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ា។
១៣. តើអ្វីដែលជំរុញឲ្យយើងប្រាប់អ្នកដទៃអំពីសេចក្ដីសង្ឃឹមក្នុងការសង្គ្រោះនោះ?
១៣ យើងក៏ផ្សព្វផ្សាយដោយយើងស្រឡាញ់មនុស្ស និងដើម្បីជៀសវាងទោសពីការកំចាយឈាម។ (អេសេគាល ៣៣:៨; ម៉ាកុស ៦:៣៤) ពាក្យរបស់ប៉ុលបានទាក់ទងនឹងរឿងនេះ ពេលដែលគាត់បាននិយាយអំពីពួកអ្នកខាងក្រៅក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានថា៖ «ខ្ញុំមានសេចក្ដីជំពាក់ទាំងសាសន៍ក្រេក នឹងសាសន៍ដទៃ ទាំងអ្នកប្រាជ្ញ នឹងអ្នកខ្លៅផង»។ (រ៉ូម ១:១៤) ប៉ុលបានមានអារម្មណ៍ថា គាត់មានកាតព្វកិច្ចចំពោះមនុស្ស គឺត្រូវប្រកាសដំណឹងល្អឲ្យគេ ដោយព្រោះជាបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ ដែល«មនុស្សទាំងអស់បានសង្គ្រោះ»។ (ធីម៉ូថេទី១ ២:៤) សព្វថ្ងៃនេះ យើងមានសេចក្ដីស្រឡាញ់និងកាតព្វកិច្ចនេះចំពោះពួកអ្នកជិតខាងរបស់យើង។ សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេហូវ៉ាចំពោះមនុស្សជាតិ បានជំរុញទ្រង់ឲ្យបញ្ជូនបុត្រារបស់ទ្រង់មកផែនដីនេះ ដើម្បីសោយទិវង្គតជំនួសពួកគេ។ (យ៉ូហាន ៣:១៦) នោះហើយជាពលិកម្មដ៏ធំមែន។ យើងយកតម្រាប់តាមសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេហូវ៉ា នៅពេលដែលយើងចំណាយពេលវេលានិងការខំប្រឹង ក្នុងការប្រាប់ពួកអ្នកឯទៀតនូវដំណឹងល្អពីសេចក្ដីសង្គ្រោះ ដែលមានមូលដ្ឋានលើយញ្ញបូជារបស់ព្រះយេស៊ូ។
១៤. តើព្រះគម្ពីររៀបរាប់ពីលោកីយ៍ខាងក្រៅក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៤ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាចាត់ទុកមនុស្សគ្នីគ្នា ថាអាចរួមចំណែកជាសមាជិកនៃភាតរភាពគ្រីស្ទាន។ យើងត្រូវតែផ្សព្វផ្សាយដោយចិត្តក្លាហាន ក៏ប៉ុន្តែចិត្តក្លាហានរបស់យើងក៏មិនត្រូវធ្វើឡើងដោយឥតញញើតគេនោះទេដែរ។ តាមការពិត ព្រះគម្ពីរប្រើពាក្យមួយដ៏ធ្ងន់ ពេលចែងអំពីលោកីយ៍ទូទៅ។ ពាក្យ«លោកីយ៍»នេះ បានយកមកប្រើដោយសាវ័កប៉ុលក្នុងន័យដ៏អវិជ្ជមាន ពេលគាត់និយាយអំពី«ប្រាជ្ញារបស់លោកីយនេះ» និងអំពី«សេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាក្នុងលោកនេះ»។ (កូរិនថូសទី១ ៣:១៩; ទីតុស ២:១២) ប៉ុលក៏បានរំឭកពួកគ្រីស្ទាននៅអេភេសូរថា នៅពេលដែលពួកគេបានដើរ«តាមរបៀបលោកីយនេះ» នោះពួកគេបាន«ស្លាប់»ខាងវិញ្ញាណ។ (អេភេសូរ ២:១-៣) សេចក្ដីថ្លែងទាំងនេះនិងសេចក្ដីថ្លែងឯទៀតនោះ គឺសមស្របតាមពាក្យរបស់សាវ័កយ៉ូហានដែលថា៖ «លោកីយទាំងមូលដេកនៅក្នុងឱវាទនៃមេកំណាច»។—យ៉ូហានទី១ ៥:១៩
១៥. ស្តីអំពីពួកបុគ្គលខាងក្រៅក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាន តើយើងមិនធ្វើអ្វី ហើយហេតុអ្វីក៏មិនធ្វើនោះ?
១៥ ក៏ប៉ុន្តែចូរចាំថា សេចក្ដីថ្លែងបែបនេះគឺសំដៅទៅលោកីយ៍ទូទៅ ដែលបានឃ្លាតចេញពីព្រះ មិនមែនសំដៅទៅបុគ្គលម្នាក់ៗនោះទេ។ ពួកគ្រីស្ទានមិនសន្មតដោយវិនិច្ឆ័យទុកជាមុនថា បុគ្គលម្នាក់ៗនឹងប្រព្រឹត្តតបយ៉ាងណាចំពោះកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយនេះឡើយ។ ពួកគេឥតមានមូលដ្ឋានទេក្នុងការចាត់ទុកបុគ្គលណាម្នាក់ជាពពែនោះ។ គឺមិនស្រេចនឹងយើងក្នុងការនិយាយថា នឹងមានលទ្ធផលយ៉ាងណាពេលដែលព្រះយេស៊ូយាងមកញែក«ចៀម»ពី«ពពែ»នោះ។ (ម៉ាថាយ ២៥:៣១-៤៦) ព្រះយេស៊ូជាចៅក្រមដែលបានត្រូវរើសតាំង មិនមែនយើងរាល់គ្នានោះទេ។ ម្យ៉ាងទៀត បទពិសោធន៍បានបង្ហាញឲ្យឃើញថា មនុស្សខ្លះដែលបានជាប់ទាក់ទងយ៉ាងជ្រៅនឹងអាកប្បកិរិយាដ៏អាក្រក់បំផុត ក៏បានទទួលយកសារព្រះគម្ពីរ បានកែប្រែ ហើយបានក្លាយទៅជាពួកគ្រីស្ទានដែលរស់នៅយ៉ាងស្អាតស្អំវិញ។ ដូច្នេះហើយ ទោះជាយើងមិនស្វែងរកការសេពគប់នឹងបុគ្គលណាម្នាក់នេះ តែយើងក៏មិនមានចិត្តស្ទាក់ស្ទើរនិយាយជាមួយនឹងគេអំពីសេចក្ដីសង្ឃឹមខាងព្រះរាជាណាចក្រ កាលដែលមានឱកាសនោះដែរ។ បទគម្ពីរចែងអំពីពួកបុគ្គលខ្លះៗ ដែលទោះជាពួកគេមិនទាន់ជាអ្នកជឿនៅឡើយ ក៏ជា«អស់អ្នកដែលសមទទួលជីវិតជារៀងរហូត»ដែរ។ នៅទីបំផុត ពួកគេបានទៅជាអ្នកជឿព្រះវិញ។ (កិច្ចការ ១៣:៤៨, ព.ថ.) យើងមិនអាចដឹងថា អ្នកណាគេដែលសមទទួលនោះឡើយ លុះត្រាតែយើងបានធ្វើបន្ទាល់ ប្រហែលជាច្រើនដងផងមើលទៅ។ ដោយចងចាំអំពីរឿងនេះ យើងប្រព្រឹត្តលើអស់អ្នកដែលមិនទាន់ទទួលសារពីសេចក្ដីសង្គ្រោះ ដោយ«ចិត្តសុភាព»និងដោយ‹សេចក្ដីគោរពយ៉ាងជ្រាលជ្រៅ› ព្រោះសង្ឃឹមថា ពួកអ្នកខ្លះពីចំណោមពួកគេប្រហែលជានឹងប្រព្រឹត្តតបនឹងសារនេះខាងជីវិត។—ធីម៉ូថេទី២ ២:២៥; ពេត្រុសទី១ ៣:១៥
១៦. តើអ្វីជាមូលហេតុមួយដែលយើងចង់បណ្ដុះនូវ‹ការប៉ិនប្រសប់ខាងការបង្រៀន›?
១៦ ការបណ្ដុះឲ្យមានបំនិនជាគ្រូ នឹងបង្កើននូវចិត្តខ្នះខ្នែងរបស់យើងចង់ប្រកាសដំណឹងល្អ។ ជាឧទាហរណ៍ បុគ្គលម្នាក់ប្រហែលជាមិនចាប់អារម្មណ៍នឹងកីឡាមួយ ដោយសារគាត់ពុំចេះលែងកីឡានោះ។ ក៏ប៉ុន្តែចំពោះបុគ្គលម្នាក់ដែលចេះលែងកីឡានោះ គឺពេញចិត្តមែនទែន។ ស្រដៀងគ្នាដែរ ពួកគ្រីស្ទានដែលបណ្ដុះនូវ‹ការប៉ិនប្រសប់ខាងការបង្រៀន› នឹងបង្កើនអំណររបស់គេនៅក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយ។ (ធីម៉ូថេទី២ ៤:២; ទីតុស ១:៩) ប៉ុលបានឲ្យធីម៉ូថេនូវឱវាទ ថា៖ «ចូរខំប្រឹងនឹងថ្វាយខ្លួនដល់ព្រះ ទុកជាមនុស្សដែលបានល្បងលជាប់ហើយ ជាអ្នកធ្វើការ ដែលមិនត្រូវខ្មាសឡើយ ដោយកាត់ស្រាយព្រះបន្ទូលនៃសេចក្ដីពិតយ៉ាងត្រឹមត្រូវ»។ (ធីម៉ូថេទី២ ២:១៥) តើតាមរបៀបណាដែលយើងអាចបណ្ដុះនូវការប៉ិនប្រសប់ខាងការបង្រៀនរបស់យើង?
១៧. តើតាមរបៀបណា ដែលយើងអាច‹បណ្ដុះនូវចិត្តចង់សង្វាតរក›នូវចំណេះពីព្រះគម្ពីរ ហើយតើដោយដូចម្ដេចដែលចំណេះបែបនេះអាចផ្ដល់ប្រយោជន៍ឲ្យកិច្ចបំរើផ្សាយរបស់យើង?
១៧ វិធីមួយគឺដោយយកបន្ថែមនូវចំណេះត្រឹមត្រូវ។ សាវ័កពេត្រុសលើកទឹកចិត្តយើងថា៖ «ត្រូវឲ្យសង្វាតរកទឹកដោះសុទ្ធ ខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណវិញ ដូចជាទារកដែលទើបនឹងកើត ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានចំរើនធំឡើង ដរាបដល់បានសង្គ្រោះ»។ (ពេត្រុសទី១ ២:២) ទារកដែលមានសុខភាពល្អ ក៏សង្វាតរកទឹកដោះដោយសុភាវគតិ។ ក៏ប៉ុន្តែ គ្រីស្ទានម្នាក់ប្រហែលជាត្រូវបណ្ដុះនូវចិត្តចង់«សង្វាតរក»ខាងឯចំណេះព្រះគម្ពីរ។ នេះអាចសម្រេចបានដោយបណ្ដុះនូវទម្លាប់ដ៏ល្អ ខាងការសិក្សានិងការអាន។ (សុភាសិត ២:១-៦) យើងត្រូវការជាចាំបាច់នូវការខំប្រឹងនិងការទូន្មានខ្លួន បើយើងចង់ទៅជាគ្រូដ៏ប៉ិនប្រសប់ខាងបន្ទូលរបស់ព្រះ ក៏ប៉ុន្តែការខំប្រឹងបែបនេះនាំឲ្យមានផលល្អ។ សេចក្ដីរីករាយដែលមានមកពីការពិនិត្យមើលបន្ទូលរបស់ព្រះ នឹងធ្វើឲ្យយើងភ្លឺថ្លាដោយវិញ្ញាណរបស់ព្រះ ក្នុងការមានចិត្តខ្នះខ្នែងចង់ចែកប្រាប់អ្នកដទៃនូវអ្វីដែលយើងរៀន។
១៨. តើតាមរបៀបណាដែលកិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទាន អាចប្រដាប់យើងឲ្យកាន់បន្ទូលជាសេចក្ដីពិតយ៉ាងត្រឹមត្រូវនោះ?
១៨ កិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទានក៏មានមុខនាទីដ៏សំខាន់ក្នុងការជួយឲ្យយើងប្រើបន្ទូលរបស់ព្រះយ៉ាងប៉ិនប្រសប់។ នៅពេលដែលបទគម្ពីរផ្សេងៗបានត្រូវអាន ក្នុងកំឡុងពេលថ្លែងសុន្ទរកថាសាធារណៈនិងការពិគ្រោះឯទៀតខាងបទគម្ពីរ នោះជាការល្អឲ្យយើងមើលតាមព្រះគម្ពីររបស់យើង។ យើងគួរយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះផ្នែកនៃកិច្ចប្រជុំ ដែលរួមបញ្ចូលផ្នែកណាដែលទាក់ទងយ៉ាងចំៗនឹងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយរបស់យើង។ យើងមិនគួរបន្ទាបតម្លៃនៃការសម្ដែង ដោយប្រហែលជាអនុញ្ញាតឲ្យខ្លួនយើងទៅជាមានស្មារតីមិនមូល។ ម្ដងនេះទៀត គឺត្រូវការជាចាំបាច់នូវការប្រដៅខ្លួនឯងនិងការខំជញ្ជឹងគិត។ (ធីម៉ូថេទី១ ៤:១៦) កិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទានស្អាងឡើងនូវជំនឿរបស់យើង ក៏ជួយយើងបណ្ដុះឲ្យមានចិត្តចង់សង្វាតរកបន្ទូលរបស់ព្រះ ព្រមទាំងបង្ហាត់យើងឲ្យទៅជាអ្នកប្រកាសដ៏ខ្នះខ្នែងនូវដំណឹងល្អ។
យើងអាចពឹងពាក់លើការគាំទ្រពីព្រះយេហូវ៉ា
១៩. ហេតុអ្វីក៏សំខាន់ម្ល៉េះក្នុងចូលរួមកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយជាទៀងទាត់នោះ?
១៩ ពួកគ្រីស្ទានដែល‹ព្យាយាមដោយមានវិញ្ញាណ› ហើយដែលមានចិត្តខ្នះខ្នែងប្រកាសដំណឹងល្អ នោះនឹងខំចូលរួមក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយជាទៀងទាត់។ (អេភេសូរ ៥:១៥, ១៦) ពិតមែន គឺមានកាលៈទេសៈផ្សេងៗពីគ្នា ហើយមិនអាចចំណាយពេលដូចៗគ្នាទាំងអស់បានឡើយ ក្នុងកិច្ចការដ៏សង្គ្រោះជីវិតនេះ។ (កាឡាទី ៦:៤, ៥) ក៏ប៉ុន្តែ អ្វីដែលប្រហែលជាសំខាន់ជាងចំនួនម៉ោងដែលយើងចំណាយក្នុងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយនោះ គឺជាភាពញឹកញាប់ដែលយើងនិយាយអំពីសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើងដល់អ្នកដទៃ។ (ធីម៉ូថេទី២ ៤:១, ២) ពេលណាយើងផ្សព្វផ្សាយបានច្រើន នោះយើងនឹងអបអរកាន់តែច្រើនឡើងនូវសារៈសំខាន់នៃកិច្ចការនេះ។ (រ៉ូម ១០:១៤, ១៥) យើងនឹងបង្កើនឲ្យមានចិត្តអាណិតអាសូរនិងការយោគយល់ ពេលដែលយើងជួបជាញឹកញាប់នូវមនុស្សដែលមានចិត្តស្មោះហើយយំថ្ងូរ ទាំងគ្មានសេចក្ដីសង្ឃឹមផងនោះ។—អេសេគាល ៩:៤; រ៉ូម ៨:២២
២០, ២១. (ក) តើមានកិច្ចការអ្វីដែលនៅខាងមុខយើងនៅឡើយ? (ខ) តើព្រះយេហូវ៉ាកំពុងតែគាំទ្រការខំប្រឹងរបស់យើងយ៉ាងដូចម្ដេច?
២០ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រគល់ឲ្យយើងនូវដំណឹងល្អនេះ។ នេះជាមុខងារដំបូងដែលយើងទទួលពីទ្រង់ ជា«អ្នកធ្វើការជាមួយនឹងព្រះ»។ (កូរិនថូសទី១ ៣:៦-៩) យើងមានចិត្តខ្នះខ្នែងចង់បំពេញនូវភារកិច្ចនេះដែលព្រះបានប្រទានមក យ៉ាងអស់ពីចិត្ត និងដោយអស់ពីសមត្ថភាពរបស់យើង។ (ម៉ាកុស ១២:៣០; រ៉ូម ១២:១) គឺនៅតែមានមនុស្សជាច្រើនក្នុងលោកីយ៍នេះ ដែលសមទទួលហើយក៏ស្រេកឃ្លានចំពោះសេចក្ដីពិត។ គឺមានកិច្ចការធ្វើច្រើនណាស់ ក៏ប៉ុន្តែយើងអាចពឹងពាក់ថាព្រះយេហូវ៉ានឹងគាំទ្រយើង កាលដែលយើងបំពេញកិច្ចបំរើផ្សាយរបស់យើងយ៉ាងពេញលេញនោះ។—ធីម៉ូថេទី២ ៤:៥
២១ ព្រះយេហូវ៉ាអញ្ជើញយើងទទួលនូវវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ ហើយប្រដាប់យើងដោយ«ដាវរបស់ព្រះវិញ្ញាណ» ដែលជាបន្ទូលរបស់ព្រះ។ ដោយបានជំនួយពីទ្រង់ យើងអាចបើកមាត់យើង«ដោយក្លាហាន នឹងសំដែងពីសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងនៃដំណឹងល្អ»។ (អេភេសូរ ៦:១៧-២០) សូមឲ្យសេចក្ដីដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរទៅពួកគ្រីស្ទាននៅថែស្សាឡូនីច ជាអ្វីដែលទាក់ទងនឹងយើងចុះដែលថា៖ «ដំណឹងល្អរបស់យើងខ្ញុំ មិនបានផ្សាយមកដល់អ្នករាល់គ្នា ដោយពាក្យសំដីតែប៉ុណ្ណោះទេ គឺដោយព្រះចេស្ដា នឹងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដែរ ហើយដោយសេចក្ដីជំនឿដ៏មោះមុតជាខ្លាំងថែមទៀតផង»។ (ថែស្សាឡូនីចទី១ ១:៥) ត្រូវហើយ ចូរឲ្យយើងប្រកាសដំណឹងល្អដោយចិត្តខ្នះខ្នែងចុះ!
ការរៀនសាឡើងវិញដោយសង្ខេប
• ដោយព្រោះមានកង្វល់ក្នុងជីវិត តើអ្វីដែលអាចកើតឡើងដល់ចិត្តខ្នះខ្នែងរបស់យើងចំពោះកិច្ចបំរើផ្សាយ?
• តើតាមរបៀបណាដែលសេចក្ដីប្រាថ្នារបស់យើងចំពោះការប្រកាសដំណឹងល្អ គួរតែដូចជា«ភ្លើងឆេះ»ក្នុងចិត្តរបស់យើងនោះ?
• តើយើងគួរជៀសវាងអាកប្បកិរិយាដ៏អវិជ្ជមានណាខ្លះ ចំពោះកិច្ចបំរើផ្សាយ?
• ជាទូទៅ តើយើងគួរមានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះអស់អ្នកដែលឥតមានជំនឿដូចយើង?
• តើតាមរបៀបណាដែលព្រះយេហូវ៉ាជួយយើងឲ្យរក្សានូវចិត្តខ្នះខ្នែងរបស់យើង ក្នុងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយ?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ៩]
ពួកគ្រីស្ទានយកតម្រាប់តាមចិត្តខ្នះខ្នែងរបស់សាវ័កប៉ុលនិងលោកយេរេមា
[រូបភាពនៅទំព័រ១០]
ចិត្តខ្នះខ្នែងរបស់យើងក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយ គឺបានត្រូវជំរុញដោយព្រោះស្រឡាញ់ព្រះនិងអ្នកជិតខាងយើង