តើអ្នកចេះរង់ចាំឬទេ?
តើអ្នកចេះរង់ចាំឬទេ?
តើអ្នកអាចនឹកស្មានថា មនុស្សចំណាយប៉ុន្មានម៉ោងជារៀងរាល់ឆ្នាំ ក្នុងការគ្រាន់តែរង់ចាំប៉ុណ្ណោះឬទេ? ពួកគេរង់ចាំតាមជួរនៅឯហាងលក់ដូរ ឬនៅឯស្ថានីយប្រេងសាំង។ ពួកគេរង់ចាំឲ្យគេបំរើនៅឯភោជនីយដ្ឋាន។ ពួកគេរង់ចាំជួបគ្រូពេទ្យ ឬពេទ្យធ្មេញ។ ពួកគេរង់ចាំឡានក្រុងនិងរថភ្លើង។ ត្រូវហើយ ពេលវេលាជាច្រើនក្នុងជីវិតរបស់បុគ្គលម្នាក់ បានចំណាយក្នុងការរង់ចាំឲ្យមានអ្វីកើតឡើង។ យោងទៅតាមការប្រមាណមើលមួយ ជនជាតិអាល្លឺម៉ង់បានចំណាយពេលអស់៤,៧រយកោដិម៉ោងរៀងរាល់ឆ្នាំ ក្នុងការគ្រាន់តែរង់ចាំដោយសារការស្ទះចរាចរណ៍! អ្នកណាម្នាក់បានគិតលេខនោះថា គឺស្មើនឹងចំនួនសរុបនៃអាយុរស់នៅជាមធ្យមនៃមនុស្ស៧.០០០នាក់។
ការរង់ចាំអាចធ្វើឲ្យអន្ទះអន្ទែងចិត្តណាស់។ សព្វថ្ងៃនេះ គឺហាក់ដូចជាមិនមានពេលវេលាគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីធ្វើអ្វីទាំងអស់នោះទេ ហើយការនឹកគិតអំពីរបស់ទាំងនោះ ដែលយើងគួរតែធ្វើ អាចធ្វើឲ្យការរង់ចាំជាការលំបាកមែន។ អ្នកនិពន្ធ លោកអ័លេក្សានដឺ រ៉ូស ពីមុនបាននិយាយថា៖ «ការទុក្ខព្រួយមួយចំហៀងនៃជីវភាព គឺជាការរង់ចាំ»។
រដ្ឋបុរសជនជាតិអាមេរិកម្នាក់ លោកបេនយ៉ាម៉ិន ហ្វ្រាងឃ្លីន បានដឹងថា ការរង់ចាំក៏អាចធ្វើឲ្យខាតលុយច្រើនដែរ។ ជាង២៥០ឆ្នាំទៅហើយ គាត់បានកត់សម្គាល់ថា៖ «ពេលវេលាគឺមានតម្លៃណាស់»។ អ៊ីចឹងហើយ បានជាពាណិជ្ជកម្មស្វែងរកផ្លូវដើម្បីជៀសវាងការបង្អែបង្អង់ដែលឥតចាំបាច់ ក្នុងកំឡុងពេលធ្វើការ។ ការបង្កើតបានផលិតផលច្រើនជាង ដោយប្រើពេលវេលាតិចជាង ហើយអាចឲ្យបានប្រាក់ចំណេញច្រើនជាងទៀតផង។ ពាណិជ្ជកម្មដែលបំរើសាធារណៈជនតែម្ដង ខំប្រឹងផ្ដល់នូវការបំរើដ៏រហ័ស ដូចជាម្ហូបស្រាប់ ការបើកនិងដាក់ប្រាក់ក្នុងធនាគារដោយឥតចាំបាច់ចេញពីឡាន និងរបស់ដូចនេះជាដើម ពីព្រោះពួកគេដឹងថាការផ្គាប់ចិត្តភ្ញៀវ រួមបញ្ចូលការបន្ថយពេលវេលាដែលរង់ចាំ។
ការធ្វើឲ្យអន្តរាយដល់ជីវិតរបស់យើង
លោក រ៉ាល វ៉ាលដូ អ៊ីមឺសិន ដែលជាកវីជនជាតិអាមេរិកាំងម្នាក់នៅសតវត្សទី១៩ ពីមុនបានត្អូញត្អែរថា៖ «ពេលវេលានៃជីវិតមនុស្សច្រើនណាស់ហ្ន៎! បានត្រូវខាតបង់ដោយការរង់ចាំនោះ»។ នៅពេលថ្មីៗនេះ អ្នកនិពន្ធ លែន ម៉ូរ៉ូ បានត្អូញត្អែរអំពីភាពធុញទ្រាន់និងភាពមិនស្រួលពីការរង់ចាំ។ ប៉ុន្តែរួចមកគាត់បាននិយាយអំពី«សេចក្ដីវេទនាដ៏ពិបាកយល់នៃការរង់ចាំ»។ តើនោះជាអ្វីទៅ? «ការដឹងថាធនធានដ៏មានតម្លៃបំផុត ដែលជាពេលវេលា ជាផ្នែកមួយនៃជីវិត គឺកំពុងតែកន្លងទៅ បាត់បង់ទៅដែលមិនអាចយកមកវិញបានឡើយ»។ គួរឲ្យស្ដាយមែន តែនេះជាការពិត។ ពេលវេលាបានកន្លងទៅ ដោយព្រោះការរង់ចាំក៏បាត់បង់ជារៀងរហូតតទៅ។
ប្រាកដហើយ ប្រសិនបើជីវិតមិនមានរយៈពេលខ្លី នោះការរង់ចាំ មិនសូវធ្វើឲ្យមានជាបុព្វហេតុចំពោះការខ្វល់ខ្វាយឡើយ។ ក៏ប៉ុន្តែជីវិតគឺមានរយៈពេលខ្លី។ រាប់ពាន់ឆ្នាំកន្លងទៅនេះ អ្នកតែងបទទំនុកដំកើងក្នុងព្រះគម្ពីរ បានថ្លែងថា៖ «កំណត់អាយុនៃយើងខ្ញុំ គឺបានត្រឹម៧០ឆ្នាំទេ ឬបើមានកំឡាំងច្រើន នោះបានដល់៨០ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ គង់តែអ្វីៗដែលជាទីអួតក្នុងឆ្នាំទាំងនោះ សុទ្ធតែជាការនឿយលំបាក នឹងសេចក្ដីទុក្ខព្រួយទទេ ដ្បិតអាយុយើងខ្ញុំឆាប់កន្លងទៅ ហើយយើងខ្ញុំហើរទៅបាត់»។ (ទំនុកដំកើង ៩០:១០) ទោះជាយើងរស់នៅកន្លែងណា ឬយើងជាអ្នកណាក៏ដោយ នោះជីវិតរបស់យើង ដែលមានថ្ងៃ ម៉ោង នាទីដែលយើងមាន ពេលយើងកើតមកនោះ គឺមានដែនកំណត់។ ក៏ប៉ុន្តែ យើងមិនអាចជៀសវាងនូវស្ថានការណ៍ ដែលយើងបានត្រូវធ្វើឲ្យខាតដល់ពេលវេលាខ្លះដ៏មានតម្លៃ ដោយរង់ចាំនូវព្រឹត្ដិការណ៍ឬមនុស្សណានោះទេ។
ការរៀនឲ្យចេះរង់ចាំ
យើងភាគច្រើនធ្លាប់ជិះរថយន្តជាមួយនឹងអ្នកបើកម្នាក់ ដែលខំវ៉ារថយន្តដែលនៅមុខគាត់។ ច្រើនដង គឺគ្មានតម្រូវការជាបន្ទាន់នោះទេ អ្នកបើកបរនោះឥតមានពេលកំណត់ជួបជាបន្ទាន់ឡើយ។ ក៏ប៉ុន្តែ គាត់មិនអាចទ្រាំឲ្យដំណើររបស់គាត់ បានបញ្ជាដោយអ្នកបើកបរម្នាក់ទៀតឡើយ។ ដោយគាត់ឥតមានការអត់ធ្មត់ នោះបញ្ចេញឲ្យគេដឹងថា គាត់មិនទាន់បានរៀនចេះរង់ចាំនោះទេ។ តើបានរៀនចេះឬ? ត្រូវហើយ ការរៀនចេះរង់ចាំ ជាមេរៀនមួយដែលត្រូវរៀនឲ្យចេះ។ គ្មានបុគ្គលណាម្នាក់ដែលមានសមត្ថភាពនេះពីកំណើតឡើយ។ ទារកទាំងឡាយទាមទារការប្រុងស្មារតីជានិច្ច ពេលដែលពួកវាស្រេកឃ្លានឬមានភាពមិនស្រួលនោះ។ គ្រាន់តែពេលដែលគេបានធំឡើងទៅ នោះគេយល់ថាជួនកាល គេត្រូវតែរង់ចាំចំពោះអ្វីដែលគេចង់បាន។ ប្រាកដហើយ ដោយព្រោះការរង់ចាំជាផ្នែកនៃជីវិតដែលជៀសមិនរួច នោះការចេះរង់ចាំដោយអត់ធ្មត់ ពេលដ៏ចាំបាច់ គឺជាសញ្ញានៃបុគ្គលដែលមានគំនិតចាស់ទុំ។
ប្រាកដហើយ គឺមានស្ថានការណ៍ជាបន្ទាន់ ដែលការច្រាស់ច្រាល់គឺសមហេតុផល។ ប្ដីម្នាក់ដែលប្រញាប់ប្រញាល់យកប្រពន្ធខ្លួនទៅពេទ្យ ពីព្រោះកូនដំបូងរបស់គេគឺហៀបនឹងកើត គឺសមហេតុផលឲ្យគាត់ច្រាស់ច្រាល់អំពីការពន្យារពេលនោះ។ ពួកទេវតាដែលដាស់តឿនលោកឡុតឲ្យចាកចេញពីទីក្រុងសូដុំម ឥតបានប្រុងប្រៀបនឹងរង់ចាំទេ កាលដែលលោកឡុតពន្យារពេលនោះ។ សេចក្ដីហិនវិនាសដែលជិតកើតមានឡើង ហើយអាចមានគ្រោះថ្នាក់ដល់ជីវិតរបស់លោកឡុតនិងក្រុមគ្រួសារគាត់។ (លោកុប្បត្តិ ១៩:១៥, ១៦) ប៉ុន្តែ ក្នុងករណីភាគច្រើន គឺឥតមានគ្រោះថ្នាក់ដល់ជីវិតទេ ពេលដែលមនុស្សបានត្រូវឲ្យរង់ចាំនោះ។ ក្នុងករណីទាំងនោះ ព្រឹត្ដិការណ៍អាចជាអ្វីដ៏ស្រួលជាង បើមនុស្សគ្រប់គ្នាបានរៀនចេះអត់ធ្មត់ ទោះជាការរង់ចាំបានបណ្ដាលមកដោយការខ្វះសមត្ថភាពរបស់មនុស្សណាម្នាក់ ឬការគ្មានចំណាប់អារម្មណ៍ក៏ដោយ។ ម្យ៉ាងទៀត គឺនឹងស្រួលជាងក្នុងការមានចិត្តអត់ធ្មត់ បើមនុស្សគ្រប់គ្នារៀនចេះប្រើពេលវេលារង់ចាំ តាមវិធីដ៏មានប្រយោជន៍នោះ។ ប្រអប់នៅក្នុងទំព័រទី៥ មានយោបល់ខ្លះៗដើម្បីឲ្យការរង់ចាំនោះ មិនគ្រាន់តែអាចស៊ូទ្រាំបាន តែមានប្រយោជន៍ទៀតផង។
យើងមិនអាចបំភ្លេចថា ចិត្តដ៏ឥតចេះអត់ធ្មត់អាចបញ្ចេញឲ្យគេដឹងនូវអាកប្បកិរិយាដ៏អំនួត ជាអារម្មណ៍ដែលខ្លួនជាបុគ្គលដ៏សំខាន់ម្ល៉េះ ដែលមិនត្រូវរង់ចាំបាននោះ។ ចំពោះអ្នកណាដែលមានអាកប្បកិរិយាបែបនេះ នោះបន្ទូលពីព្រះគម្ពីរជាបន្ទាប់ គឺសមនឹងគួរពិចារណាមើល ដែលថា៖ «ការបង្ហើយអ្វីៗ នោះវិសេសជាងចាប់ផ្ដើមការទៅទៀត ហើយដែលមានចិត្តអត់ធ្មត់ នោះវិសេសជាងមានចិត្តអំនួតដែរ»។ (សាស្ដា ៧:៨) ចិត្តក្រអឺតឬចិត្តអំនួត គឺជាភាពខ្វះខាតយ៉ាងខ្លាំងខាងបុគ្គលិកលក្ខណៈ ហើយសុភាសិតក្នុងព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «អស់អ្នកណាដែលមានចិត្តឆ្មើងឆ្មៃ នោះជាទីស្អប់ខ្ពើមដល់ព្រះយេហូវ៉ា»។ (សុភាសិត ១៦:៥) ការរៀនឲ្យចេះអត់ធ្មត់ ការរៀនឲ្យចេះរង់ចាំ ក៏អាចតម្រូវឲ្យយើងពិនិត្យមើលខ្លួនយើងឲ្យបានហ្មត់ចត់ និងទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយនឹងមនុស្សដែលនៅជុំវិញយើង។
ដោយការអត់ធ្មត់នឹងទទួលបានរង្វាន់
ជាធម្មតាយើងដឹងថា ការរង់ចាំគឺស្រួលជាង បើយើងជឿជាក់ថា អ្វីដែលយើងរង់ចាំគឺសមនឹងការពន្យារពេល ហើយថានៅទីបំផុត នឹងពិតជាបានសម្រេចមែន។ ក្នុងករណីនេះ គឺជាការល្អក្នុងការជញ្ជឹងគិតថា ពួកអ្នកស្មោះត្រង់ដែលថ្វាយបង្គំព្រះ គឺកំពុងតែរង់ចាំចំពោះសេចក្ដីសម្រេចនៃសេចក្ដីសន្យាដ៏អស្ចារ្យរបស់ទ្រង់ ដែលមានក្នុងព្រះគម្ពីរ។ ជាឧទាហរណ៍ នៅក្នុងទំនុកដំកើង ដែលព្រះបានបណ្ដាលឲ្យតែង នោះយើងបានត្រូវប្រាប់ថា៖ «ពួកអ្នកសុចរិតនឹងបានស្រុកទុកជាមរដក ហើយនឹងនៅក្នុងស្រុកនោះជានិច្ច»។ សេចក្ដីសន្យានេះក៏បានត្រូវនិយាយម្ដងទៀតដោយសាវ័កយ៉ូហាន ពេលដែលគាត់និយាយថា៖ «អ្នកណាដែលធ្វើតាមព្រះហឫទ័យព្រះ នោះនឹងនៅជាប់អស់កល្បជានិច្ចវិញ»។ (ទំនុកដំកើង ៣៧:២៩; យ៉ូហានទី១ ២:១៧) យ៉ាងច្បាស់ណាស់ ប្រសិនបើយើងអាចរស់នៅជារៀងរហូត នោះការរង់ចាំនឹងមិនមែនជាបញ្ហាដ៏ធំនោះទេ។ ប៉ុន្តែ ឥឡូវនេះ យើងមិនរស់នៅជារៀងរហូតឡើយ។ តើជាការសមហេតុផលទេ ដោយនិយាយអំពីជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ចនោះ?
មុននឹងឆ្លើយសំនួរនោះ សូមពិនិត្យមើលថា ព្រះបានបង្កើតឪពុកម្ដាយទីមួយរបស់យើង ដោយមានសេចក្ដីសង្ឃឹមរស់នៅជារៀងរហូត។ គឺដោយសារតែពួកគេប្រព្រឹត្តអំពើបាបទេ ទើបគេបានបាត់បង់នូវសេចក្ដីសង្ឃឹមនោះ ចំពោះខ្លួនគេនិងកូនចៅរបស់គេដែរ ដែលរួមបញ្ចូលយើងរាល់គ្នា។ ប៉ុន្តែ មួយរំពេចភ្លាមពីអំពើបាបរបស់គេ ព្រះបានប្រកាសនូវគោលបំណងរបស់ទ្រង់ ដើម្បីធ្វើឲ្យដួលរលំនូវលទ្ធផលនៃការមិនស្ដាប់បង្គាប់របស់គេ។ ទ្រង់បានសន្យាអំពីការមកដល់នៃ«ពូជ»មួយ ដែលជាព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ។—លោកុប្បត្តិ ៣:១៥; រ៉ូម ៥:១៨
ទោះជាយើងម្នាក់ៗ ដែលនឹងទទួលប្រយោជន៍ពីការបំពេញទាំងប៉ុន្មាននៃសេចក្ដីសន្យារបស់ទ្រង់ នោះគឺជាសេចក្ដីសម្រេចដែលយើងត្រូវធ្វើ។ ការធ្វើដូច្នេះនឹងត្រូវការនូវការអត់ធ្មត់។ ដើម្បីជួយយើងរៀនឲ្យចេះមានការអត់ធ្មត់បែបនេះ ព្រះគម្ពីរលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យរំពឹងគិតលើគំរូនៃកសិករម្នាក់។ គាត់ដាំគ្រាប់ពូជរបស់គាត់ ហើយគាត់ត្រូវតែរង់ចាំដោយអត់ធ្មត់ ដោយធ្វើអ្វីដែលអាចធ្វើបានដើម្បីការពារដំណាំនោះ រហូតដល់រដូវច្រូតកាត់។ នោះគាត់នឹងទទួលបានរង្វាន់ដោយការអត់ធ្មត់របស់គាត់ ហើយគាត់ឃើញនូវផលនៃការខំប្រឹងរបស់គាត់។ (យ៉ាកុប ៥:៧) សាវ័កប៉ុលរៀបរាប់នូវគំរូមួយទៀតពីការអត់ធ្មត់។ គាត់រំឭកយើងអំពីពួកប្រុសស្រីដ៏ស្មោះត្រង់ពីសម័យដើម។ ពួកគេបានទន្ទឹងចាំទៅលើការសម្រេចនៃគោលបំណងរបស់ព្រះ ក៏ប៉ុន្តែពួកគេត្រូវតែរង់ចាំដល់កំណត់ពេលរបស់ព្រះ។ ប៉ុលលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យយកតម្រាប់តាមពួកអ្នកទាំងនេះ «ដែលគ្រងបានសេចក្ដីសន្យាទុកជាមរដក ដោយចិត្តជឿ ហើយអត់ធន់វិញ»។—ហេព្រើរ ៦:១១, ១២
ត្រូវហើយ ការរង់ចាំគឺជាហេតុការណ៍នៃជីវិត ដែលមិនអាចជៀសវាងបាន។ ប៉ុន្តែការរង់ចាំមិនមែនជាប្រភពទុក្ខព្រួយជានិច្ចនោះទេ។ ចំពោះអស់អ្នកដែលកំពុងតែរង់ចាំនូវការសម្រេចនៃសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះ នេះក៏អាចជាប្រភពនៃអំណរដែរ។ ពួកគេអាចប្រើពេលវេលារង់ចាំ ដោយបណ្ដុះឲ្យមានទំនាក់ទំនងដ៏ជិតស្និទ្ធនឹងព្រះ និងធ្វើការដែលសម្ដែងឲ្យឃើញនូវជំនឿរបស់គេ។ ហើយដោយសេចក្ដីអធិស្ឋាន ការសិក្សា និងការរំពឹងគិត នោះពួកគេអាចបណ្ដុះឲ្យមានទំនុកចិត្តដ៏មុតមាំថាអ្វីៗ ដែលព្រះបានសន្យាមក នោះនឹងកើតឡើងក្នុងពេលកំណត់របស់ទ្រង់។
[ប្រអប់/រូបភាពនៅទំព័រ៥]
បន្ថយនូវការទុក្ខព្រួយពីការរង់ចាំ!
រៀបចំទុកជាមុន! ប្រសិនបើអ្នកដឹងថាអ្នកនឹងត្រូវតែរង់ចាំ ចូរប្រុងប្រៀបអាន សរសេរ ចាក់អាវ ឬចូលរួមក្នុងសកម្មភាពឯទៀតដែលមានប្រយោជន៍។
ប្រើពេលវេលានេះដើម្បីរំពឹងគិត គឺជាអ្វីដ៏ពិបាកក្នុងពិភពលោកដ៏មានដំណើរការដ៏លឿននេះ។
ទុកសៀវភៅអានខ្លះជិតទូរស័ព្ទដើម្បីមើល បើអ្នកត្រូវរង់ចាំ។ ក្នុងប្រាំឬដប់នាទី អ្នកអាចអានពត៌មានពីរបីទំព័របាន។
នៅពេលរង់ចាំជាក្រុមមួយ ប្រើឱកាសនេះ បើសមរម្យ ដើម្បីចាប់ផ្ដើមការសន្ទនាជាមួយអ្នកដទៃ និងចែកប្រាប់នូវគំនិតដ៏លើកទឹកចិត្តពួកគេ។
ចូរទុកសៀវភៅសរសេរឬសៀវភៅអានក្នុងរថយន្តសំរាប់ពេលវេលា ដែលត្រូវតែរង់ចាំដោយឥតដឹងទុកជាមុននោះ។
សូមបិទភ្នែករបស់អ្នក សំរាក ឬក៏អធិស្ឋាន។
ការឆ្លៀតប្រយោជន៍ពីការរង់ចាំ គឺច្រើនតែជារឿងដែលទាក់ទងនឹងអាកប្បកិរិយានិងការគិតទុកជាមុន។