ឆ្លៀតពេលដើម្បីអាននិងសិក្សា
ឆ្លៀតពេលដើម្បីអាននិងសិក្សា
«លៃយកឱកាសឲ្យទាន់ពេលផង ពីព្រោះសម័យនេះអាក្រក់ណាស់»។—អេភេសូរ ៥:១៦
១. ហេតុអ្វីជាការឆ្លាតដែលយើងចេះបែងចែកពេលវេលារបស់យើង ហើយតើរបៀបដែលយើងបែងចែកពេលវេលានោះសម្ដែងអ្វីខ្លះអំពីយើងផ្ទាល់?
ធ្លាប់មានគេនិយាយថា «ការចេះរើសយកពេលវេលាគឺជាការសន្សំសំចៃពេលវេលាដែរ»។ មនុស្សម្នាក់ដែលឆ្លៀតពេលមួយចំនួនដើម្បីធ្វើកិច្ចការអ្វីដែលចាំបាច់ នោះច្រើនតែនឹងបានការច្រើនជាងពីពេលវេលារបស់គាត់។ ស្តេចសាឡូម៉ូនដែលមានប្រាជ្ញាបានសរសេរថា៖ «មានពេលសំរាប់គ្រប់ទាំងអស់ គឺមានពេលសំរាប់គ្រប់ការ ដែលចង់ធ្វើនៅក្រោមមេឃ»។ (សាស្ដា ៣:១) យើងទាំងអស់គ្នាមានចំនួនម៉ោងដូចគ្នា តែរបៀបដែលយើងប្រើពេលនោះគឺស្រេចនឹងយើង។ អ្វីៗដែលយើងចាត់ទុកជាអាទិភាពនិងរបៀបដែលយើងបែងចែកពេលវេលារបស់យើង នោះសម្ដែងយ៉ាងជាក់ច្បាស់នូវអ្វីដែលយើងស្រឡាញ់ជាងគេ។—ម៉ាថាយ ៦:២១
២. (ក) ក្នុងធម្មទាននៅលើភ្នំរបស់ព្រះយេស៊ូ តើទ្រង់បានមានបន្ទូលយ៉ាងណាអំពីសេចក្ដីត្រូវការខាងវិញ្ញាណ? (ខ) តើការពិនិត្យលើខ្លួនឯងយ៉ាងណា ដែលសមនឹងធ្វើនោះ?
២ យើងត្រូវតែចំណាយពេលទៅលើការបរិភោគនិងការសម្រាន្ត ពីព្រោះនេះជាសេចក្ដីត្រូវការខាងរាងកាយ។ ក៏ប៉ុន្តែ ចុះយ៉ាងណាចំពោះសេចក្ដីត្រូវការខាងវិញ្ញាណរបស់យើង? យើងដឹងថាយើងក៏ត្រូវតែបំពេញសេចក្ដីត្រូវការនោះដែរ។ ក្នុងធម្មទានរបស់ព្រះយេស៊ូនៅលើភ្នំ ទ្រង់បានប្រកាសថា៖ «អ្នកណាដែលទទួលស្គាល់ថាខ្លួនមានសេចក្ដីត្រូវការខាងវិញ្ញាណ អ្នកនោះមានសុភមង្គលហើយ»។ (ម៉ាថាយ ៥:៣, ព.ថ.) ហេតុនេះហើយ«អ្នកបំរើស្មោះត្រង់ដែលមានវិនិច្ឆ័យល្អ» ជួយរំឭកយើងជាទៀងទាត់ពីសារៈសំខាន់ដែលមកពីការចំណាយពេល ទៅលើការអានព្រះគម្ពីរនិងការសិក្សា។ (ម៉ាថាយ ២៤:៤៥, ព.ថ.) អ្នកប្រហែលជាទទួលស្គាល់សារសំខាន់នៃការទាំងនោះហើយ ក៏ប៉ុន្តែប្រហែលជាអ្នកគិតថា អ្នកគ្មានពេលដើម្បីសិក្សាឬក៏អានព្រះគម្ពីរទេ។ បើដូច្នេះមែន សូមឲ្យយើងពិចារណានូវរបៀបនិងវិធីដែលយើងអាចលៃយកពេលច្រើនជាងក្នុងជីវិតរបស់យើង ដើម្បីអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ ការសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួន និងចំពោះការរំពឹងគិត។
ការរកពេលដើម្បីអាននិងសិក្សាព្រះគម្ពីរ
៣, ៤. (ក) តើសាវ័កប៉ុលបានជូនឱវាទអ្វីខ្លះស្តីអំពីការប្រើពេលវេលា និងតើនេះរួមបញ្ចូលអ្វីខ្លះ? (ខ) តើប៉ុលចង់បញ្ជាក់អ្វីខ្លះ ពេលគាត់ជូនឱវាទថា «លៃយកឱកាសឲ្យទាន់ពេល»?
៣ ដោយគិតពីសម័យយើងនេះ យើងទាំងអស់គ្នាគួរស្ដាប់តាមពាក្យរបស់សាវ័កប៉ុលដែលថា៖ «ដូច្នេះ ត្រូវប្រយ័តដោយមធ្យ័ត ដែលអ្នករាល់គ្នាដើរយ៉ាងណា កុំឲ្យដើរដូចជាមនុស្សឥតប្រាជ្ញាឡើយ ត្រូវតែដើរដោយមានប្រាជ្ញាវិញ ទាំងលៃយកឱកាសឲ្យទាន់ពេលផង ពីព្រោះសម័យនេះអាក្រក់ណាស់ ដូច្នេះ កុំឲ្យខ្លៅល្ងង់ឡើយ ត្រូវខំឲ្យយល់បំណងព្រះហឫទ័យព្រះអម្ចាស់វិញ»។ (អេភេសូរ ៥:១៥-១៧) ពិតមែនហើយ ដំបូន្មាននេះទាក់ទងនឹងគ្រប់ផ្នែកនៃជីវិតរបស់យើងដែលជាគ្រីស្ទានដែលបានថ្វាយខ្លួនហើយ រួមបញ្ចូលការឆ្លៀតពេលសំរាប់ការអធិស្ឋាន ការសិក្សា ទៅកិច្ចប្រជុំ និងការចូលរួមឲ្យបានច្រើនបំផុតដែលអាចធ្វើទៅបានក្នុងការផ្សព្វផ្សាយ‹ដំណឹងល្អពីព្រះរាជាណាចក្រ›។—ម៉ាថាយ ២៤:១៤; ២៨:១៩, ២០
៤ សព្វថ្ងៃនេះ ពួកអ្នកបំរើជាច្រើននាក់របស់ព្រះយេហូវ៉ា ហាក់ដូចជាមានការពិបាកក្នុងការឆ្លៀតពេលក្នុងជីវិតរបស់គេ សំរាប់ការអានព្រះគម្ពីរនិងការសិក្សាឲ្យស៊ីជំរៅ។ យើងច្បាស់ជាមិនអាចថែមមួយម៉ោងក្នុងថ្ងៃណាមួយនោះទេ ដូច្នេះដំបូន្មានរបស់ប៉ុលត្រូវតែមានន័យផ្សេងទៀត។ ក្នុងភាសាក្រិក ឃ្លាដែលថា«លៃយកឱកាសឲ្យទាន់ពេល» សំដៅទៅលើការយកអ្វីមួយដោយសុខចិត្តលះបង់អ្វីផ្សេងទៀត។ ក្នុងវចនានុក្រមរបស់លោកវ៉ាញ លោកបកស្រាយន័យថា«ការឆ្លៀតយកប្រយោជន៍ពីគ្រប់ឱកាស ដោយប្រើឱកាសនិមួយៗដើម្បីឲ្យបានប្រយោជន៍ច្រើនបំផុត ពីព្រោះឱកាសដែលបានត្រូវខាតបង់មិនអាចស្ដារជាថ្មីទេ»។ តើយើងអាចយកពេលវេលាពីណាមកដើម្បីអាននិងសិក្សាព្រះគម្ពីរ?
យើងត្រូវតែកំណត់អាទិភាព
៥. ហេតុអ្វីនិងតាមរបៀបណាដែលយើងគួរ«ស្គាល់អស់ទាំងសេចក្ដីដែលប្រសើរ»?
៥ បន្ថែមនឹងភារកិច្ចរបស់យើងខាងលោកីយ៍នេះ យើងក៏មានកិច្ចការទាក់ទងនឹងអ្វីៗខាងវិញ្ញាណដែលយើងត្រូវតែបំពេញផងដែរ។ ជាពួកអ្នកបំរើរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដែលបានថ្វាយខ្លួន នោះយើង«ធ្វើការព្រះអម្ចាស់ ឲ្យបរិបូរ»។ (កូរិនថូសទី១ ១៥:៥៨) ហេតុនេះហើយ ប៉ុលបានណែនាំគ្រីស្ទានទាំងឡាយនៅទីក្រុងភីលីពឲ្យ«ស្គាល់អស់ទាំងសេចក្ដីដែលប្រសើរ»។ (ភីលីព ១:១០) នេះមានន័យថាអាទិភាពត្រូវរៀបចំជាចាំបាច់។ អ្វីៗខាងវិញ្ញាណគួរមានអាទិភាពមុនអ្វីៗខាងវត្ថុទ្រព្យជានិច្ច។ (ម៉ាថាយ ៦:៣១-៣៣) ក៏ប៉ុន្តែ ត្រូវមានតុល្យភាពផងដែរក្នុងការបំពេញកាតព្វកិច្ចរបស់យើងខាងវិញ្ញាណ។ តើយើងកំពុងតែសម្រេចបានល្អយ៉ាងណាហើយ ក្នុងការបែងចែកពេលវេលារបស់យើង រវាងផ្នែកផ្សេងៗនៃការរស់នៅតាមផ្លូវគ្រីស្ទាន? ពួកអ្នកធ្វើដំណើរត្រួតពិនិត្យបានរាយការណ៍ថា ក្នុងចំណោម«សេចក្ដីប្រសើរ»ជាង ដែលគ្រីស្ទានម្នាក់គួរយកចិត្តទុកដាក់នោះ មានការសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួននិងការអានព្រះគម្ពីរ ដែលច្រើនតែមិនត្រូវអើពើនោះ។
៦. ចំពោះការរកស៊ីឬក៏កិច្ចការផ្ទះ តើការលៃយកឱកាសរួមបញ្ចូលអ្វីខ្លះ?
៦ ដូចយើងបានសង្កេតឃើញហើយ ការលៃយកពេលរួមបញ្ចូល«ការឆ្លៀតយកប្រយោជន៍ពីគ្រប់ឱកាស» និងការ«ប្រើឱកាសនិមួយៗដើម្បីឲ្យបានប្រយោជន៍ច្រើនបំផុត»។ ដូច្នេះ បើសិនជាទម្លាប់របស់យើងចំពោះការអាននិងការសិក្សាព្រះគម្ពីរគឺអត់ល្អ នោះគឺមានប្រយោជន៍ជាង បើសិនជាយើងពិនិត្យមើលទម្លាប់របស់ខ្លួន ដើម្បីឲ្យដឹងពីរបៀបដែលយើងចំណាយពេលរបស់យើង។ បើសិនជាការរកស៊ីរបស់យើងស៊ីពេលនិងកម្លាំងយើងច្រើនពេក នោះយើងគួរអធិស្ឋានទូលព្រះយេហូវ៉ាអំពីរឿងនោះ។ (ទំនុកដំកើង ៥៥:២២) យើងអាចធ្វើការផ្លាស់ប្ដូរខ្លះៗដែលនឹងឲ្យយើងមានពេលច្រើនជាង សំរាប់អ្វីដ៏សំខាន់ជាង ដែលទាក់ទងនឹងការថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ា រួមបញ្ចូលការសិក្សានិងការអានព្រះគម្ពីរ។ គឺបានត្រូវនិយាយយ៉ាងត្រឹមត្រូវថា ការងាររបស់ស្ត្រីមិនដែលអស់ទេ។ ហេតុនេះហើយ បងប្អូនស្រីគ្រីស្ទានក៏ត្រូវតែកំណត់អាទិភាពនិងធ្វើឲ្យបានយ៉ាងជាក់លាក់ផង ដើម្បីទុកពេលខ្លះអាននិងសិក្សាព្រះគម្ពីរដោយយកចិត្តទុកដាក់។
៧, ៨. (ក) តើពេលសំរាប់ការអាននិងការសិក្សាអាចត្រូវឆ្លៀតយកពីសកម្មភាពផ្សេងៗអ្វីខ្លះ? (ខ) តើការកំសាន្តមានគោលបំណងអ្វី ហើយតើយ៉ាងដូចម្ដេចដែលការនឹកចាំពីគោលបំណងនោះអាចជួយយើងកំណត់អាទិភាពនោះ?
៧ បើនិយាយទូទៅ យើងទាំងអស់គ្នាអាចឆ្លៀតពេលដើម្បីសិក្សា ដោយសុខចិត្តលះបង់ចោលសកម្មភាពដែលមិនត្រូវការចាំបាច់នោះ។ យើងអាចសួរខ្លួនយើងថា ‹តើខ្ញុំចំណាយពេលប៉ុន្មានក្នុងការអានទស្សនាវដ្ដី ឬកាសែតលោកីយ៍នេះ ការមើលកម្មវិធីទូរទស្សន៍ ការស្ដាប់ភ្លេង ឬការលេងហ្គេមវីដេអូ? តើខ្ញុំចំណាយពេលអង្គុយចុចកុំព្យូទ័រច្រើនជាងការអានព្រះគម្ពីរទេ?› ប៉ុលនិយាយថា៖ «កុំឲ្យខ្លៅល្ងង់ឡើយ ត្រូវខំឲ្យយល់បំណងព្រះហឫទ័យព្រះអម្ចាស់វិញ»។ (អេភេសូរ ៥:១៧) ការប្រើដោយឥតសមហេតុផលចំពោះទូរទស្សន៍ គឺជាហេតុធំបំផុតដែលស្មរបន្ទាល់ជាច្រើននាក់ មិនចំណាយពេលគ្រប់គ្រាន់ទៅលើការសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួននិងការអានព្រះគម្ពីរ។—ទំនុកដំកើង ១០១:៣; ១១៩:៣៧, ៤៧, ៤៨
៨ អ្នកខ្លះប្រហែលជានឹងនិយាយថា គេមិនអាចសិក្សាច្រើនអ៊ីចឹងទេ គេថាត្រូវការពេលសំរាប់លេងកំសាន្តដែរ។ ទោះបីនេះគឺជាការពិតក៏ដោយ យើងប្រហែលជានឹងបានប្រយោជន៍ពីការគិតអំពីពេលដែលយើងចំណាយទៅលើការកំសាន្ត ប្រៀបពេលនោះនឹងពេលដែលយើងចំណាយទៅលើការសិក្សា និងអានព្រះគម្ពីរដោយយកចិត្តទុកដាក់។ លទ្ធផលពីការប្រៀបធៀបនោះប្រហែលជាគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលមែន។ ទោះបីការកំសាន្តនិងការសំរាកគឺជាការចាំបាច់ក៏ដោយ តែក៏ត្រូវចាត់ទុកវាឲ្យបានត្រឹមត្រូវដែរ។ គោលបំណងរបស់ការកំសាន្តគឺដើម្បីឲ្យយើងទទួលកម្លាំងជាថ្មី និងជួយឲ្យមានសកម្មភាពខាងវិញ្ញាណតទៅទៀត។ កម្មវិធីទូរទស្សន៍ខ្លះ និងហ្គេមវីដេអូខ្លះធ្វើឲ្យមនុស្សម្នាក់អស់កម្លាំង រីឯការអាននិងការសិក្សាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះវិញ នាំឲ្យមានចិត្តត្រជាក់ត្រជុំនិងចំរើនកម្លាំងទៀតផង។—ទំនុកដំកើង ១៩:៧, ៨
របៀបដែលអ្នកខ្លះលៃយកពេលសំរាប់ការសិក្សា
៩. តើអ្វីជាប្រយោជន៍ពីការធ្វើតាមឱវាទក្នុងការពិនិត្យមើលបទគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃ ឆ្នាំ១៩៩៩?
៩ បុព្វកថានៃសៀវភៅការពិនិត្យមើលបទគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃ បោះពុម្ពឆ្នាំ១៩៩៩ប្រាប់ថា៖ «អ្នកអាចទទួលប្រយោជន៍ដ៏ល្អបំផុត ដោយការពិចារណាខបទគម្ពីរនិងអត្ថាធិប្បាយពីសៀវភៅនេះនៅពេលព្រឹក។ អ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ថាព្រះយេហូវ៉ាដែលជាគ្រូដ៏ឧត្តម កំពុងតែដាស់យើងដោយការណែនាំរបស់ទ្រង់។ ព្រះយេស៊ូបានត្រូវសំដៅក្នុងបទទំនាយ ដែលថាទ្រង់ទទួលប្រយោជន៍ពីការណែនាំរបស់ព្រះយេហូវ៉ារាល់ៗព្រឹក៖ ‹[ព្រះយេហូវ៉ា]ទ្រង់ដាស់ខ្ញុំរាល់តែព្រឹក គឺទ្រង់ដាស់ត្រចៀកខ្ញុំ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំស្ដាប់ ដូចជាអ្នកដែលកំពុងតែរៀងសូត្រ›។ ការណែនាំបែបនេះបានឲ្យព្រះយេស៊ូ ‹មានវោហារដូចជាអ្នកដែលបានរៀនសូត្រហើយ› ដើម្បីឲ្យទ្រង់‹ចេះប្រើពាក្យសំដី នឹងជ្រោងមនុស្សគ្រាកចិត្តឡើង›។ (អេសាយ ៣០:២០; ៥០:៤; ម៉ាថាយ ១១:២៨-៣០) ការឲ្យដំបូន្មានពីបន្ទូលរបស់ព្រះដាស់យើងរៀងរាល់ព្រឹក នឹងមិនគ្រាន់តែជួយយើងឲ្យចេះដោះស្រាយបញ្ហារបស់យើងផ្ទាល់ប៉ុណ្ណោះទេ ក៏ប៉ុន្តែផ្ដល់ឲ្យយើងនូវ‹វោហារដូចជាអ្នកដែលបានរៀនសូត្រហើយ›ដើម្បីជួយអ្នកដទៃ»។ a
១០. តើអ្នកខ្លះធ្វើអ្វីដើម្បីឆ្លៀតពេលសំរាប់ការអាននិងការសិក្សា និងតើនោះមានប្រយោជន៍អ្វី?
១០ ពួកគ្រីស្ទានជាច្រើននាក់ធ្វើតាមដំបូន្មាននេះ ដោយសារអានខបទគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃនិងការពន្យល់ ថែមទាំងអានព្រះគម្ពីរឬសិក្សានៅពីព្រលឹមដែរ។ នៅប្រទេសបារាំង អ្នកត្រួសត្រាយដ៏ស្មោះត្រង់ម្នាក់ក្រោកពេលព្រលឹម និងចំណាយពេល៣០នាទីចំពោះការអានព្រះគម្ពីរ។ តើអ្វីដែលបានជួយឲ្យគាត់ធ្វើអ៊ីចឹងអស់ច្រើនឆ្នាំហើយ? គាត់ប្រាប់ថា៖ «ខ្ញុំមានចំណង់ខ្លាំង និងខ្ញុំខំកាន់តាមកាលវិភាគរបស់ខ្ញុំទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ!»។ មិនថាយើងរើសយកពេលណាក៏ដោយ អ្វីដែលសំខាន់គឺថា យើងកាន់តាមកាលវិភាគរបស់យើង។ បងប្រុស រេណេ មីកា ដែលបានត្រួសត្រាយជាង៤០ឆ្នាំនៅទ្វីបអឺរ៉ុបនិងអាហ្វ្រិកខាងជើង បានមានប្រសាសន៍ថា៖ «តាំងតែពីឆ្នាំ១៩៥០ខ្ញុំបានមានគោលដៅអានព្រះគម្ពីរទាំងមូលជារៀងរាល់ឆ្នាំ ហើយនេះគឺជាអ្វីដែលខ្ញុំបានធ្វើអស់៤៩ដងហើយ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា នេះគឺជាការសំខាន់ ចំពោះការរក្សានូវទំនាក់ទំនងជិតស្និទ្ធជាមួយព្រះដ៏ជាអ្នកបង្កើតរបស់ខ្ញុំ។ ការរំពឹងគិតពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជួយខ្ញុំយល់បានច្រើនអំពីយុត្ដិធម៌របស់ព្រះយេហូវ៉ា និងអំពីគុណសម្បត្ដិផ្សេងទៀតរបស់ទ្រង់ ថែមទាំងបានទៅជាប្រភពមួយនៃកម្លាំងដ៏ខ្លាំងលើសលប់»។ b
«អាហារឲ្យគេបរិភោគតាមត្រូវពេល»
១១, ១២. (ក) តើ«អាហារ»អ្វីខាងវិញ្ញាណដែលបានត្រូវផ្ដល់ដោយ«នាយដំរួតការដែលស្មោះត្រង់»? (ខ) តើយ៉ាងដូចម្ដេចដែល«អាហារ»នោះត្រូវផ្ដល់តាមត្រូវពេល?
១១ ដូចជាទម្លាប់ក្នុងការបរិភោគជាទៀងទាត់នាំឲ្យមានសុខភាពល្អខាងរាងកាយ នោះទម្លាប់សិក្សានិងអានព្រះគម្ពីរជាទៀងទាត់នាំឲ្យមានសុខភាពដ៏ល្អខាងវិញ្ញាណដែរ។ ក្នុងដំណឹងល្អតាមលូកា យើងអានបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូថា៖ «តើអ្នកណាជានាយដំរួតការដែលស្មោះត្រង់ មានមារយាទល្អ ដែលចៅហ្វាយនឹងតាំងឲ្យត្រួតលើពួកផ្ទះលោក ដើម្បីនឹងបើកអាហារឲ្យគេបរិភោគតាមត្រូវពេល?»។ (លូកា ១២:៤២) ជាង១២០ឆ្នាំទៅហើយ ‹ម្ហូបអាហារតាមត្រូវពេល›ខាងវិញ្ញាណ បានផ្ដល់មកតាមរយៈទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម និងប្រកាសនវត្ថុផ្សេងទៀតដែលមានមូលដ្ឋានលើព្រះគម្ពីរ។
១២ សូមកត់សម្គាល់ឃ្លាដែលថា«តាមត្រូវពេល»។ នៅពេលត្រឹមត្រូវ នោះព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជា«គ្រូដ៏ឧត្តម»របស់យើង តាមរយៈព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់និងក្រុមអ្នកបំរើ បានណែនាំរាស្ត្ររបស់ទ្រង់អំពីរឿងលទ្ធិនិងចរិយា។ គឺប្រៀបដូចជាយើងទាំងអស់គ្នាបានឮសូរសម្លេងប្រាប់យើងថា៖ ‹គឺផ្លូវនេះទេ ចូរដើរតាមនេះវិញ បើកាលណាឯងរាល់គ្នាបែរទៅខាងស្ដាំ ឬខាងឆ្វេងនោះ›។ (អេសាយ ៣០:២០, ២១) ម្យ៉ាងទៀត ពេលមនុស្សម្នាក់ប្រឹងស្មារតីអាននូវព្រះគម្ពីរឬក៏ប្រកាសនវត្ថុផ្សេងទៀតអំពីព្រះគម្ពីរ នោះជាញយៗគេមានអារម្មណ៍ថាអ្វីក្នុងនោះសំដៅទៅលើគេផ្ទាល់។ ពិតមែន ដំបូន្មានពីព្រះនិងការណែនាំនឹងមកត្រូវពេលសំរាប់យើង ហើយថែមទាំងជួយយើងទប់ទល់នឹងការល្បួងនិងធ្វើការសម្រេចដែលប្រកបដោយប្រាជ្ញា។
ការបង្កើតនូវទម្លាប់ដ៏ល្អខាងការបរិភោគម្ហូបអាហារ
១៣. តើអ្វីជាទម្លាប់អាក្រក់ខ្លះៗខាងការបរិភោគម្ហូបអាហារខាងវិញ្ញាណ?
១៣ ដើម្បីទទួលប្រយោជន៍ឲ្យបានពេញលេញពី«អាហារ»ដែលបានត្រូវផ្ដល់មកតាមត្រូវពេលបែបនេះ យើងក៏ត្រូវការទម្លាប់ល្អខាងការបរិភោគម្ហូបអាហារដែរ។ គឺជាការចាំបាច់ដែលយើងមានកម្មវិធីសំរាប់ការអានព្រះគម្ពីរនិងការសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួន ហើយយើងកាន់តាមនោះយ៉ាងហ្មត់ចត់។ តើអ្នកមានទម្លាប់ដ៏ល្អមួយចំពោះការបរិភោគម្ហូបអាហារខាងវិញ្ញាណ ដោយសិក្សាយ៉ាងស៊ីជំរៅជាទៀងទាត់ទេ? តើអ្នកដូចជាបរិភោគប្រញាប់ប្រញាល់គ្រាន់តែអានសើៗនូវពត៌មាន ដែលបានត្រូវរៀបចំយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់សំរាប់យើង ឬក៏រហូតដល់ខានបរិភោគអាហារខ្លះទាំងស្រុងតែម្ដងនោះ? ទម្លាប់ដ៏មិនល្អខាងការបរិភោគម្ហូបអាហារខាងវិញ្ញាណ បាននាំឲ្យអ្នកខ្លះទៅជាខ្សោយខាងវិញ្ញាណ ឬក៏រហូតដល់ចាកចេញពីសេចក្ដីពិតទៀតផង។—ធីម៉ូថេទី១ ១:១៩; ៤:១៥, ១៦
១៤. ហេតុអ្វីការអានយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ នូវពត៌មានដែលយើងស្គាល់ហើយមានប្រយោជន៍?
១៤ អ្នកខ្លះប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនយល់ដឹងពីសេចក្ដីបង្រៀនបឋមៗហើយ និងអត្ថបទខ្លះមិនមានពត៌មានថ្មីទាំងស្រុងនោះទេ។ អ៊ីចឹងហើយការសិក្សានិងការទៅកិច្ចប្រជុំជាទៀងទាត់គឺមិនចាំបាច់ទេ។ ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបញ្ជាក់ថា យើងត្រូវការការរំឭកពីអ្វីដែលយើងបានរៀនហើយ។ (ទំនុកដំកើង ១១៩:៩៥, ៩៩; ពេត្រុសទី២ ៣:១; យូដាស ៥) ដូចជាអ្នកចំអិនអាហារដ៏ពូកែម្នាក់ប្រើគ្រឿងផ្សំដដែលៗ តាមរបៀបផ្សេងៗដ៏ឈ្ងុយឆ្ងាញ់ នោះក្រុមអ្នកបំរើផ្ដល់នូវម្ហូបអាហារខាងវិញ្ញាណ ដែលចិញ្ចឹមភាពខាងវិញ្ញាណតាមរបៀបផ្សេងៗដែរ។ សូម្បីតែក្នុងអត្ថបទដែលរៀបរាប់ពីរឿងខ្លះដែលបានត្រូវពណ៌នាជាញឹកញយក្នុងពេលមុនៗ នោះក៏មានចំណុចល្អិតល្អន់ផ្សេងទៀតដែលយើងមិនចង់ខានទទួលទេ។ ហេតុការណ៍ពិតគឺថា ប្រយោជន៍ដែលយើងនឹងទទួលពីពត៌មានដែលយើងអាននោះ អាស្រ័យទៅលើពេលនិងការខំប្រឹងទាំងប៉ុន្មានដែលយើងចំណាយទៅលើការសិក្សា។
ប្រយោជន៍ខាងវិញ្ញាណពីការអាននិងការសិក្សា
១៥. តើយ៉ាងដូចម្ដេចដែលការអាននិងសិក្សានូវព្រះគម្ពីរ ជួយយើងធ្វើជាអ្នកបំរើល្អប្រសើរខាងព្រះគម្ពីរ?
១៥ ប្រយោជន៍ដែលយើងទទួលពីការអាននិងការសិក្សាព្រះគម្ពីរគឺមានច្រើនណាស់។ យើងបានត្រូវជួយឲ្យបំពេញភារកិច្ចមួយដ៏បឋមខាងជំនឿគ្រីស្ទាន គឺថា យើងទៅជា«អ្នកធ្វើការ ដែលមិនត្រូវខ្មាសឡើយ ដោយកាត់ស្រាយព្រះបន្ទូលនៃសេចក្ដីពិតយ៉ាងត្រឹមត្រូវ»។ (ធីម៉ូថេទី២ ២:១៥) កាលណាយើងអាននិងសិក្សាព្រះគម្ពីរកាន់តែច្រើនឡើង នោះគំនិតរបស់យើងនឹងបានពេញទៅដោយព្រះតំរិះរបស់ព្រះកាន់តែច្រើនឡើងដែរ។ ពេលនោះហើយ យើងនឹងបានដូចជាសាវ័កប៉ុលដែរ និងមានសមត្ថភាព‹វែកញែកគម្ពីរជាមួយមនុស្ស ទាំងបញ្ជាក់ដោយប្រើខគម្ពីរយោង› នូវសេចក្ដីពិតដ៏ប្រសើរនៃគោលបំណងទាំងប៉ុន្មានរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ (កិច្ចការ ១៧:២, ៣, ព.ថ.) ការប៉ិនប្រសប់របស់យើងក្នុងការបង្រៀននឹងកាន់តែប្រសើរ ហើយការសន្ទនា សុន្ទរកថា និងឱវាទរបស់យើងនឹងជាគ្រឿងដ៏ល្អចំពោះការស្អាងចិត្តខាងវិញ្ញាណ។—សុភាសិត ១:៥
១៦. តើដោយដូចម្ដេចដែលយើងទទួលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនពីការអាននិងការសិក្សាព្រះគម្ពីរ?
១៦ បន្ថែមទៅទៀត ពេលវេលាដែលត្រូវចំណាយទៅលើការពិនិត្យមើលព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ នឹងជួយយើងកែប្រែជីវិតយើងឲ្យសមស្របនឹងផ្លូវរបស់ព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងពេញលេញ។ (ទំនុកដំកើង ២៥:៤; ១១៩:៩, ១០; សុភាសិត ៦:២០-២៣) នោះនឹងពង្រឹងនូវគុណសម្បត្ដិខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ដូចជាចិត្តសុភាពរាបសា ភាពស្មោះត្រង់ និងសុភមង្គល។ (ចោទិយកថា ១៧:១៩, ២០; វិវរណៈ ១:៣) ពេលយើងអនុវត្តនូវចំណេះដែលយើងទទួលពីការអាននិងសិក្សាព្រះគម្ពីរ នោះយើងទទួលវិញ្ញាណរបស់ព្រះយ៉ាងបរិបូរក្នុងជីវិតយើង ទាំងមានលទ្ធផលជាផលផ្លែដ៏ច្រើននៃព្រះវិញ្ញាណនោះក្នុងគ្រប់កិច្ចការរបស់យើង។—កាឡាទី ៥:២២, ២៣
១៧. តើចំនួននិងគុណភាពនៃការអាននិងការសិក្សាព្រះគម្ពីរផ្ទាល់ខ្លួន មានអានុភាពយ៉ាងណាទៅលើទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា?
១៧ គឺជាការសំខាន់បំផុត ពេលវេលាដែលត្រូវលៃយកពីសកម្មភាពឯទៀត ដើម្បីចំណាយទៅលើការអាននិងការសិក្សាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ នឹងនាំឲ្យមានប្រយោជន៍ជាបរិបូរចំពោះទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយនឹងព្រះ។ ប៉ុលបានអធិស្ឋានថា ពួកគ្រីស្ទានគ្នីគ្នានឹង«ស្គាល់ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអង្គយ៉ាងច្បាស់ ដោយមានគ្រប់ប្រាជ្ញា និង តំរិះដែលមកពីព្រះវិញ្ញាណ . . . [ដើម្បី]រស់នៅបានសមរម្យនឹងព្រះអម្ចាស់ . . . អោយបានគាប់ព្រះហឫទ័យព្រះអង្គ ក្នុងគ្រប់វិស័យទាំងអស់»។ (កូល៉ុស ១:៩, ១០, ព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយ) ដូចគ្នាដែរ ដើម្បីឲ្យយើង‹រស់នៅបានសមរម្យនឹងព្រះយេហូវ៉ា› យើងក៏ត្រូវតែ«ស្គាល់ព្រះហឫទ័យ របស់ព្រះអង្គយ៉ាងច្បាស់ ដោយមានប្រាជ្ញា និង តំរិះដែលមកពីព្រះវិញ្ញាណ»។ យ៉ាងច្បាស់ណាស់ ការទទួលពរពីព្រះយេហូវ៉ានិងការគាប់ព្រះហឫទ័យទ្រង់ អាស្រ័យទៅលើមួយភាគធំនៃចំនួននិងគុណភាពនៃការអាននិងការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់យើង។
១៨. តើយើងអាចទទួលពរអ្វីខ្លះដោយធ្វើតាមពាក្យរបស់ព្រះយេស៊ូក្នុងយ៉ូហាន ១៧:៣?
១៨ «នេះជាជីវិតអស់កល្បជានិច្ច គឺឲ្យគេមានចំណេះអំពីទ្រង់ដ៏ជាព្រះពិតតែមួយ និងព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ ដែលទ្រង់បានចាត់ឲ្យមកផង»។ (យ៉ូហាន ១៧:៣, ព.ថ.) នោះគឺជាខគម្ពីរមួយដែលស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាប្រើច្រើនជាងគេ ដើម្បីជួយអ្នកឯទៀតយល់ដឹងពីសារៈសំខាន់នៃការសិក្សាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។ គឺសំខាន់ដូចគ្នាដែលយើងម្នាក់ៗធ្វើអ៊ីចឹងផ្ទាល់ខ្លួន។ សេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើងចំពោះជីវិតជារៀងរហូត គឺពឹងពាក់ទៅលើការចំរើននូវចំណេះរបស់យើងអំពីព្រះយេហូវ៉ា និងព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ។ ហើយសូមគិតអំពីអត្ថន័យនៃសេចក្ដីនោះ។ ការរៀនអំពីព្រះយេហូវ៉ានឹងមិនដែលចប់ទេ ហើយនិងយើងមានពេលដ៏អស់កល្បដើម្បីរៀនអំពីទ្រង់!—សាស្ដា ៣:១១; រ៉ូម ១១:៣៣
[កំណត់សម្គាល់]
a បោះពុម្ពដោយសមាគមប៉មយាមខាងព្រះគម្ពីរនិងខិត្តប័ណ្ណនៃរដ្ឋញូវយ៉ក
b សូមមើលអត្ថបទ «ពេលដែលគេអាន និងរបៀបដែលគេទទួលប្រយោជន៍» ដែលបានត្រូវបោះពុម្ពក្នុងទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ថ្ងៃទី១ ខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៩៥ ទំព័រ២០-២១ (ជាភាសាអង់គ្លេស)។
សំនួរសំរាប់រៀនសាឡើងវិញ
• តើរបៀបដែលយើងប្រើពេលរបស់យើងសម្ដែងអ្វីខ្លះ?
• តើពេលសំរាប់ការអាននិងការសិក្សាព្រះគម្ពីរអាចត្រូវលៃយកពីសកម្មភាពណាខ្លះ?
• ហេតុអ្វីបានជាយើងគួរប្រុងប្រយ័ត្ននូវទម្លាប់នៃការបរិភោគម្ហូបអាហារខាងវិញ្ញាណរបស់យើង?
• តើការអាននិងការសិក្សាព្រះគម្ពីរមានប្រយោជន៍អ្វី?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ១៨, ១៩]
ការអាននិងការសិក្សាព្រះគម្ពីរជាទៀងទាត់ នឹងជួយយើង «កាត់ស្រាយព្រះបន្ទូលនៃសេចក្ដីពិតយ៉ាងត្រឹមត្រូវ»
[រូបភាពនៅទំព័រ២១]
ការចេះថ្លឹងថ្លែងពីសកម្មភាពឯទៀតជាមួយនឹងការស្វះស្វែងខាងវិញ្ញាណក្នុងជីវិតដ៏រវល់របស់យើង នាំឲ្យមានប្រយោជន៍ជាបរិបូរ