តើអ្នកកំពុងតែរស់នៅដោយបំពេញតាមការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនរបស់អ្នកទេ?
តើអ្នកកំពុងតែរស់នៅដោយបំពេញតាមការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនរបស់អ្នកទេ?
«ការអ្វីដែលត្រូវធ្វើក៏ដោយ ចូរធ្វើឲ្យអស់ពីចិត្ត ទុកដូចជាធ្វើថ្វាយដល់ព្រះអម្ចាស់ មិនមែនដល់មនុស្សទេ»។—កូល៉ុស ៣:២៣
១. តាមទស្សនៈលោកីយ៍ តើពាក្យ«ឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួន»ទាក់ទងអ្វីខ្លះ?
តើកីឡាករកីឡាការីនីត្រូវធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីអាចលេងបានដល់កំពូលបំផុត? ខាងឯកីឡាតេនីស កីឡាបាល់ទាត់ កីឡាបាល់បោះ កីឡាបេហ្ស៍បាល់ កីឡារត់ប្រណាំងនិងលោតកំពស់ កីឡាវាយកូនហ្គោល ឬកីឡាណាទៀតក៏ដោយ នោះកីឡាករកីឡាការីនីអាចលេងដល់កំពូលបាន គឺស្រេចតែនឹងគាត់បូជាខ្លួនទាំងស្រុងដោយគ្មានការទើសទាល់។ ការរៀបចំរាងកាយនិងសតិអារម្មណ៍ជាអ្វីដ៏សំខាន់ទីមួយ។ នេះក៏ទាក់ទងយ៉ាងល្អនឹងអត្ថន័យមួយនៃពាក្យ«ឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួន» គឺថា«បានបម្រុងទាំងស្រុងចំពោះដំណើរការមួយខាងមតិឬសកម្មភាពណាមួយ»។
២. តាមព្រះគម្ពីរ តើ«ការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួន»មានន័យយ៉ាងណា? សូមលើកឧទាហរណ៍។
២ ក៏ប៉ុន្តែ តើ«ការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួន»មានន័យយ៉ាងណាតាមព្រះគម្ពីរ? កិរិយាស័ព្ទភាសាហេព្រើរដែលត្រូវបកប្រែថា «ឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួន» ក៏មានន័យថា «រក្សាដោយឡែក បានទុកដាច់ឡែកពីគេ ដកខ្លួនចេញ»។ a នៅប្រទេសអ៊ីស្រាអែលពីបុរាណ អើរ៉ុនដ៏ជាសម្ដេចសង្ឃនោះ បានពាក់ភ្ជាប់មួកគាត់នូវ«សញ្ញាបរិសុទ្ធពីការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួន» ដែលជាស្លាកមាសសុទ្ធដ៏ភ្លឺផ្លេកៗ ដែលមានអក្សរឆ្លាក់ជាពាក្យភាសាហេព្រើរថា «ភាពបរិសុទ្ធជារបស់ផងព្រះយេហូវ៉ា»។ របស់នោះបានទុកជាទីរំឭកសម្ដេចសង្ឃនោះថា គាត់ត្រូវជៀសចេញពីការធ្វើអ្វីក៏ដោយដែលអាចបង្អាប់បង្អោនទីបរិសុទ្ធនោះ «ដោយព្រោះប្រេងចាក់តាំងនោះដែលមកពីព្រះរបស់គាត់ នៅលើគាត់ហើយ ជាសញ្ញាបរិសុទ្ធពីការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួន»។—និក្ខមនំ ២៩:៦; ៣៩:៣០; លេវីវិន័យ ២១:១២, ព.ថ.
៣. តើការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនគួរមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាមកលើចរិយារបស់យើង?
៣ យើងអាចឃើញពីសេចក្ដីនេះថា ការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនតាមបែបបទនេះ គឺជារឿងធ្ងន់ធ្ងរណាស់។ នេះបញ្ជាក់ពីការសម្គាល់ខ្លួនយ៉ាងស្មោះស្ម័គ្រពីចិត្ត ថាជាអ្នកបំរើព្រះ ព្រមទាំងតម្រូវនូវចរិយាដ៏ស្អាតស្អំដែរ។ ដូច្នេះហើយបានជាយើងអាចយល់នូវមូលហេតុដែលសាវ័កពេត្រុសបានស្រង់ចេញបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដោយថា៖ «ចូរឲ្យឯងរាល់គ្នាបានបរិសុទ្ធ ដ្បិតអញជាបរិសុទ្ធ»។ (ពេត្រុសទី១ ១:១៥, ១៦) ជាពួកគ្រីស្ទានដែលបានឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនហើយ យើងមានភារកិច្ចដ៏ធ្ងន់តម្រូវឲ្យរស់សមស្របទៅតាមការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនរបស់យើង ដោយរក្សាភាពស្មោះត្រង់ដរាបដល់ចុងបំផុត។ ក៏ប៉ុន្តែតើការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនជាគ្រីស្ទាននោះ មានទាក់ទងអ្វីខ្លះ?—លេវីវិន័យ ១៩:២; ម៉ាថាយ ២៤:១៣
៤. តើយើងមកដល់ជំហានឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនដោយដូចម្ដេច និងតើនេះអាចប្រៀបប្រដូចទៅនឹងអ្វី?
៤ ក្រោយពីយើងបានទទួលចំណេះត្រឹមត្រូវអំពីព្រះយេហូវ៉ានិងគោលបំណងរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងអំពីព្រះយេស៊ូនិងមុខតំណែងរបស់ទ្រង់ក្នុងបំណងទាំងប៉ុន្មាននោះហើយ យើងក៏បានធ្វើការសម្រេចចិត្តផ្ទាល់ខ្លួនចង់បំរើព្រះយេហូវ៉ាអស់ពីដួងចិត្ត អស់ពីគំនិត អស់ពីព្រលឹង ហើយអស់ពីកំឡាំងផងដែរ។ (ម៉ាកុស ៨:៣៤; ១២:៣០; យ៉ូហាន ១៧:៣) ការសម្រេចចិត្តនោះក៏អាចរាប់ទុកជាពាក្យស្បថផ្ទាល់ខ្លួន គឺការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនដល់ព្រះយ៉ាងឥតលាក់លៀម។ ការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនរបស់យើងបានធ្វើឡើង មិនមែនជាលទ្ធផលពីការសម្រេចចិត្តភ្លាមៗឡើយ។ យើងបានយកចិត្តទុកដាក់អធិស្ឋាននិងបានគិតពិចារណាមើលដោយវែកញែក។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជា នេះមិនមែនជាការសម្រេចចិត្តដ៏បណ្ដោះអាសន្នបានឡើយ។ យើងមិនអាចធ្វើដូចជាបុគ្គលម្នាក់ដែលចាប់ផ្ដើមភ្ជួរដី ដែលមកដល់ពាក់កណ្ដាលកិច្ចការនោះ គាត់ឈប់តែម្ដងដោយព្រោះកិច្ចការពិបាកពេក ឬដោយព្រោះចំរូតមើលទៅដូចជាយូរពេកទៅមុខទៀត ឬប្រហែលជាគិតថានឹងគ្មានទទួលផលបានទេ។ សូមពិនិត្យមើលនូវគំរូនៃអ្នកខ្លះដែលបាន«ដាក់ដៃកាន់នង្គ័ល»ស្តីអំពីភារកិច្ចខាងព្រះធិបតេយ្យ ទោះជាក្នុងគ្រាលំបាកយ៉ាងណាក្ដី។—លូកា ៩:៦២; រ៉ូម ១២:១, ២
ពួកគេមិនបានលះបង់ចោលការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនរបស់គេទាល់តែសោះ
៥. តើយេរេមាបានធ្វើជាគំរូដ៏ល្អអស្ចារ្យយ៉ាងណា ជាអ្នកបំរើព្រះដែលបានឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួននោះ?
៥ កិច្ចបំរើផ្សាយខាងទំនាយនៅទីក្រុងយេរូសាឡិម ដោយលោកយេរេមានោះ មានរយៈពេលជាង៤០ឆ្នាំ (ពីឆ្នាំ៦៤៧ ដល់ឆ្នាំ៦០៧ ម.ស.យ.) និងមិនមែនជាកិច្ចការងាយស្រួលធ្វើទេ។ គាត់ប្រាកដជាបានដឹងនូវកំរិតរបស់ខ្លួន។ (យេរេមា ១:២-៦) គាត់ត្រូវការចិត្តក្លាហាននិងការស៊ូទ្រាំដើម្បីប្រឈមមុខនឹងសាសន៍យូដាដ៏រឹងចចេសជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ (យេរេមា ១៨:១៨; ៣៨:៤-៦) ក៏ប៉ុន្តែ យេរេមាបានទុកចិត្តលើព្រះយេហូវ៉ា ដែលបានពង្រឹងកម្លាំងគាត់ដល់ម្ល៉េះបានជាគាត់បានសឲ្យឃើញថា ខ្លួនជាអ្នកបំរើព្រះដែលពិតជាបានឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនមែន។—យេរេមា ១:១៨, ១៩
៦. តើសាវ័កយ៉ូហានបានតាំងគំរូអ្វីឲ្យយើង?
៦ ចុះយ៉ាងណាចំពោះសាវ័កយ៉ូហានដ៏ស្មោះត្រង់ ដែលបានធ្វើនិរទេសទៅឯកោះដ៏សោះកក្រោះមួយឈ្មោះប៉ាត់ម៉ុស ដោយព្រោះ«បាននិយាយអំពីព្រះ និងការធ្វើបន្ទាល់ពីព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ» ពេលដែលគាត់ចាស់ណាស់ហើយនោះ? (វិវរណៈ ១:៩, ព.ថ.) លោកបានរស់នៅដោយបំពេញតាមជំហរជាអ្នកឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួននិងជាគ្រីស្ទានម្នាក់ អស់រយៈពេលប្រមាណជា៦០ឆ្នាំ។ គាត់បានរស់ឆ្លងផុតពីការបំផ្លាញទីក្រុងយេរូសាឡិមដោយពួកទ័ពរ៉ូម។ គាត់មានឯកសិទ្ធិសរសេរសៀវភៅដំណឹងល្អមួយក្បាល សំបុត្របីច្បាប់ដែលត្រូវបានវិញ្ញាណបណ្ដាលឲ្យតែង និងសៀវភៅវិវរណៈផងដែរ ដែលក្នុងនោះគាត់ក៏បានឃើញទុកជាមុននូវសង្គ្រាមអើម៉ាគេដូន។ តើគាត់បានលះចោលកិច្ចការខ្លួន កាលដែលដឹងថា សង្គ្រាមអើម៉ាគេដូននឹងមិនមកក្នុងកំឡុងពេលជីវិតរបស់គាត់នោះឬ? តើគាត់បានធ្លាក់ទឹកចិត្តឥតខ្ចីអើពើទៀតឬ? អត់ទេ! យ៉ូហានបានបន្តយ៉ាងស្មោះត្រង់រហូតដល់ស្លាប់ ដោយដឹងថា ថ្វីបើ‹ពេលវេលាកំណត់ បានជិតដល់ហើយ›ក៏ដោយ នោះការសម្រេចនៃចក្ខុនិមិត្តរបស់គាត់គឺសំដៅដល់ពេលក្រោយៗមកទៀត។—វិវរណៈ ១:៣; ដានីយ៉ែល ១២:៤
គំរូនៅសម័យនេះពីការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួន
៧. តើបងប្រុសម្នាក់បានតាំងគំរូយ៉ាងណា ពីការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនជាគ្រីស្ទាន?
៧ នៅសម័យទំនើបយើងនេះ គ្រីស្ទានស្មោះត្រង់រាប់ពាន់នាក់បានកាន់ខ្ជាប់យ៉ាងខ្នះខ្នែងនឹងការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនរបស់គេ ទោះជាមិនបានរស់រហូតដល់ឃើញសង្គ្រាមអើម៉ាគេដូនក៏ដោយ។ បុគ្គលម្នាក់បែបនេះគឺជាលោកអឺនិស ប៊ីវ័រ នៅប្រទេសអង់គ្លេស។ គាត់បានទៅជាស្មរបន្ទាល់ម្នាក់នៅឆ្នាំ១៩៣៩នៅដើមសង្គ្រាមលោកលើកទី២ និងគាត់បានលះចោលនូវក្រុមហ៊ុនជារោងបោះពុម្ពរូបថត ដើម្បីទទួលធ្វើកិច្ចបំរើផ្សាយពេញពេលវិញ។ ដោយព្រោះគាត់បានរក្សាអព្យាក្រឹតភាពជាគ្រីស្ទាននោះ គាត់បានជាប់គុកអស់ពីរឆ្នាំ។ ក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់បានគាំទ្រគាត់ដោយស្មោះ និងនៅឆ្នាំ១៩៥០ កូនបីនាក់របស់គាត់បានទៅរៀននៅសាលាគីលាតខាងព្រះគម្ពីរនិងប៉មយាម ដែលបង្ហាត់ពួកសាសនទូតនៅរដ្ឋញូវយ៉ក។ បងប៊ីវ័របានមានចិត្តខ្នះខ្នែងផ្សព្វផ្សាយដល់ម្ល៉េះបានជាពួកម៉ាករបស់គាត់បានឲ្យឈ្មោះក្រៅគាត់ថា អឺនីអើម៉ាគេដូន។ គាត់បានបំពេញតាមការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនរបស់គាត់យ៉ាងស្មោះអស់ពីចិត្ត និងរហូតដល់គាត់បានទទួលមរណភាពនៅឆ្នាំ១៩៨៦ គាត់បានប្រកាសផ្សាយថា អើម៉ាគេដូនជិតដល់ហើយ។ គាត់ប្រាកដជាមិនដែលចាត់ទុកការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនរបស់គាត់ជាកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយព្រះ ដែលមានតែមួយរយៈពេលប៉ុណ្ណោះទេ! b—កូរិនថូសទី១ ១៥:៥៨
៨, ៩. (ក) តើយុវបុរសជាច្រើននាក់នៅប្រទេសអេស្ប៉ាញក្នុងកំឡុងពេលនៃរបបឧត្តមសេនីយ៍ហ្វ្រាំងកូរនោះ បានតាំងគំរូអ្វី? (ខ) តើសំនួរអ្វីខ្លះដែលសមនឹងសួរ?
៨ គំរូមួយទៀតពីចិត្តខ្នះខ្នែងដ៏មិនឈប់ឈរនោះ គឺពីប្រទេសអេស្ប៉ាញ។ ក្នុងកំឡុងពេលនៃរបបឧត្តមសេនីយ៍ហ្វ្រាំងកូរ (ពីឆ្នាំ១៩៣៩ ដល់ឆ្នាំ១៩៧៥) ស្មរបន្ទាល់រាប់រយនាក់ដែលជាយុវជន បានកាន់ជំហរអព្យាក្រឹតជាពួកគ្រីស្ទាន។ ពួកគេភាគច្រើនបានជាប់គុកដែលត្រួតត្រាដោយយោធា អស់ដប់ឆ្នាំឬច្រើនជាង។ ស្មរបន្ទាល់ម្នាក់ឈ្មោះ ហេស៊ូស ម៉ាធីន បានត្រូវគេកាត់ទោសម្ដងហើយម្ដងទៀតឲ្យជាប់គុក ដែលបានកើនឡើងរហូតដល់២២ឆ្នាំឯណោះ។ នៅពេលដែលគាត់បានជាប់គុកដែលត្រួតត្រាដោយយោធានៅទ្វីបអាហ្វ្រិកប៉ែកខាងជើង គេបានវាយធ្វើបាបគាត់យ៉ាងសាហាវ។ នេះគឺជាការមិនស្រួលទេ តែគាត់នៅតែបដិសេធមិនព្រមសម្របសម្រួលទៅតាមគេឡើយ។
៩ យុវជនទាំងនេះច្រើនតែមិនដឹងទេ ថាតើនៅពេលណា អាចត្រូវដោះលែងបាន ដ្បិតគេបានទទួលទោសប៉ុន្មានដងឲ្យជាប់គុកតៗមក។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គេបានរក្សាចិត្តខ្នះខ្នែងរបស់គេចំពោះកិច្ចបំរើផ្សាយនោះ ថ្វីបើនៅជាប់ឃុំឃាំងនៅឡើយ។ នៅពេលដែលមានស្ថានការណ៍ធូរស្បើយបន្ដិច នៅឆ្នាំ១៩៧៣ ស្មរបន្ទាល់ជាច្រើនដែលអាយុគេដល់៣០ឆ្នាំហើយ បានត្រូវដោះលែងចេញពីគុកនិងបានចូលធ្វើកិច្ចបំរើផ្សាយពេញពេលភ្លាមៗ នោះមានអ្នកខ្លះបានធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេសនិងអ្នកធ្វើដំណើរត្រួតពិនិត្យដែរ។ ពួកគេបានរស់នៅដោយបំពេញតាមការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនរបស់គេនៅក្នុងគុក និងប្រាកដជាបានបន្តធ្វើអ៊ីចឹងក្រោយពេលបានត្រូវដោះលែងចេញវិញដែរ។ c ចុះយ៉ាងណាវិញចំពោះពួកយើងនៅសព្វថ្ងៃនេះ? តើយើងកំពុងតែរក្សានូវភាពស្មោះត្រង់ចំពោះការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនរបស់យើង ដូចជាពួកអ្នកស្មោះត្រង់ទាំងនោះដែរឬទេ?—ហេព្រើរ ១០:៣២-៣៤; ១៣:៣
ទស្សនៈត្រឹមត្រូវអំពីការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនរបស់យើង
១០. (ក) តើយើងគួរមានទស្សនៈយ៉ាងណាអំពីការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនរបស់យើងនោះ? (ខ) តើព្រះយេហូវ៉ាមានទស្សនៈយ៉ាងណាអំពីកិច្ចបំរើរបស់យើងថ្វាយទ្រង់?
១០ តើយើងមានទស្សនៈយ៉ាងណាអំពីការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនរបស់យើងចំពោះព្រះ ដើម្បីធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់នោះ? តើនេះជាអ្វីដ៏សំខាន់ទីមួយក្នុងជីវិតរបស់យើងឬទេ? មិនថាយើងមានកាលៈទេសៈយ៉ាងណា ទោះជាចាស់ឬក្មេង រៀបការហើយឬនៅលីវ មានសុខភាពល្អឬចេះតែឈឺក៏ដោយ យើងគួរតែខំប្រឹងរស់នៅដោយបំពេញតាមការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនរបស់យើង ឲ្យសមស្របទៅតាមកាលៈទេសៈរបស់យើងផ្ទាល់។ កាលៈទេសៈរបស់បុគ្គលម្នាក់ប្រហែលជាអនុញ្ញាតឲ្យគាត់ចូលរួមធ្វើកិច្ចបំរើពេញពេលជាអ្នកត្រួសត្រាយម្នាក់ ជាអ្នកស្ម័គ្រចិត្តបំរើនៅឯការិយាល័យសាខានៃសមាគមប៉មយាម ធ្វើជាសាសនទូត ឬចូលធ្វើកិច្ចបំរើផ្សាយជាអ្នកធ្វើដំណើរក៏បាន។ ផ្ទុយទៅវិញ មាតាបិតាទាំងឡាយប្រហែលជារវល់ណាស់ ក្នុងការថែទាំក្រុមគ្រួសារខាងសាច់ឈាមនិងខាងវិញ្ញាណនោះ។ តើចំនួនម៉ោងដែលមានតែបន្ដិច ដែលគេចំណាយក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយប្រចាំខែនោះ មានតម្លៃតែបន្ដិចទេឬតាមទស្សនៈរបស់ព្រះយេហូវ៉ា បើប្រៀបទៅនឹងចំនួនម៉ោងដែលអ្នកបំរើពេញពេលម្នាក់បានចំណាយនោះ? គឺមិនមែនទេ។ ព្រះទ្រង់មិនតម្រូវពីយើងនូវអ្វីដែលយើងមិនមានទេ។ សាវ័កប៉ុលបានថ្លែងប្រាប់ពីគោលការណ៍មួយនេះ៖ «បើសិនជាប្រុងប្រៀបនឹងធ្វើហើយ នោះព្រះទ្រង់ទទួលអ្នកតាមដែលមាន មិនមែនតាមដែលគ្មាននោះទេ»។—កូរិនថូសទី២ ៨:១២
១១. តើសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់យើងស្រេចទៅលើអ្វី?
១១ យ៉ាងណាក៏ដោយ សេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់យើងមិនស្រេចទៅលើអ្វីដែលយើងអាចធ្វើនោះទេ តែស្រេចនឹងព្រះគុណដែលគ្មានសិទ្ធិទទួលពីព្រះយេហូវ៉ា តាមរយៈព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូ ជាព្រះអង្គម្ចាស់របស់យើង។ ប៉ុលបានពន្យល់យ៉ាងក្បោះក្បាយថា៖ «គ្រប់គ្នាបានធ្វើបាប ហើយខ្វះមិនដល់សិរីល្អនៃព្រះ តែដោយពឹងដល់ព្រះគុណទ្រង់ នោះបានរាប់ជាសុចរិតទទេ ដោយសារសេចក្ដីប្រោសលោះ ដែលនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ»។ ក៏ប៉ុន្តែ កិច្ចការរបស់យើងគឺជាទីសំអាងពីជំនឿសកម្មទៅលើសេចក្ដីសន្យាទាំងប៉ុន្មានរបស់ព្រះ។—រ៉ូម ៣:២៣, ២៤; យ៉ាកុប ២:១៧, ១៨, ២៤
១២. ហេតុអ្វីបានជាយើងមិនគួរប្រៀបធៀបគ្នាទេ?
១២ យើងមិនចាំបាច់ប្រៀបធៀបនឹងអ្នកដទៃ ស្តីអំពីចំនួនម៉ោងដែលខ្លួនចំណាយក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយ ឬក៏ប្រកាសនវត្ថុខាងព្រះគម្ពីរមានចំនួនប៉ុន្មានក្បាលដែលយើងចែកឲ្យ ឬចំនួនមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ដែលយើងសិក្សាព្រះគម្ពីរជាមួយនោះទេ។ (កាឡាទី ៦:៣, ៤) មិនថាយើងសម្រេចការប៉ុណ្ណាក៏ដោយក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយជាគ្រីស្ទាន យើងគ្រប់គ្នាត្រូវតែចាំពាក្យបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូដែលគួរបន្ទាបខ្លួនយើង គឺថា៖ «ឯអ្នករាល់គ្នា ក៏ដូច្នោះដែរ កាលណាអ្នករាល់គ្នាបានធ្វើតាមបង្គាប់គ្រប់ជំពូកហើយ នោះត្រូវរាប់ថា៖ ‹យើងជាបាវបំរើឥតកំរៃដល់ម្ចាស់ទេ។ ដ្បិតយើងបានធ្វើត្រឹមតែការដែលយើងត្រូវធ្វើប៉ុណ្ណោះ›»។ (លូកា ១៧:១០) តើយើងពិតជាអាចថា យើងបាន«ធ្វើតាមបង្គាប់គ្រប់ជំពូកហើយ» យ៉ាងញឹកញយប៉ុណ្ណាទៅ? ដូច្នេះគួរចង់សួរថា តើកិច្ចបំរើរបស់យើងថ្វាយព្រះ នោះគួរមានគុណភាពយ៉ាងណា?—កូរិនថូសទី២ ១០:១៧, ១៨
ការធ្វើឲ្យថ្ងៃនិមួយៗរាប់ជាសំខាន់
១៣. តើយើងត្រូវការអាកប្បកិរិយាបែបណា កាលដែលយើងសម្រេចតាមការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនរបស់យើងនោះ?
១៣ ក្រោយពីបានជូនឱវាទឲ្យស្វាមី ភរិយា ក្មេងៗ មាតាបិតា និងពួកបាវបំរើ នោះប៉ុលក៏សរសេរថា៖ «ការអ្វីដែលត្រូវធ្វើក៏ដោយ ចូរធ្វើឲ្យអស់ពីចិត្ត ទុកដូចជាធ្វើថ្វាយដល់ព្រះអម្ចាស់ មិនមែនដល់មនុស្សទេ ដោយដឹងថា អ្នករាល់គ្នានឹងទទួលរង្វាន់ជាមរដកអំពីព្រះអម្ចាស់មក។ ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាជាអ្នកបំរើរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់»។ (កូល៉ុស ៣:២៣, ២៤) យើងមិនបំរើដើម្បីឲ្យមនុស្សកោតស្ងើចនឹងអ្វីដែលយើងសម្រេចក្នុងកិច្ចបំរើថ្វាយព្រះយេហូវ៉ានោះឡើយ។ យើងកំពុងតែព្យាយាមបំរើព្រះដោយធ្វើតម្រាប់តាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ។ ទ្រង់បានសម្រេចកិច្ចបំរើផ្សាយដ៏ខ្លីបន្ដិចរបស់ទ្រង់ ដោយដឹងថាជាពេលបន្ទាន់។—ពេត្រុសទី១ ២:២១
១៤. តើពេត្រុសបានព្រមានយ៉ាងណា ស្តីអំពីថ្ងៃជាន់ក្រោយនោះ?
១៤ សាវ័កពេត្រុសក៏បានបង្ហាញនូវទឹកចិត្តដែលដឹងថានេះជាពេលបន្ទាន់ដែរ។ ក្នុងសំបុត្រទីពីររបស់គាត់នោះ គាត់បានព្រមានថា នៅថ្ងៃជាន់ក្រោយនោះ នឹងមានមនុស្សចំអក គឺជាអ្នកក្បត់ជំនឿនិងអ្នកសង្ស័យដែរ ដែលតាមសេចក្ដីប្រាថ្នារបស់ខ្លួនគេ នឹងសួរដេញដោលអំពីវត្តមានរបស់ព្រះគ្រីស្ទវិញ។ ក៏ប៉ុន្តែ ពេត្រុសបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ព្រះអម្ចាស់មិនផ្អាកសេចក្ដីសន្យារបស់ទ្រង់ ដូចជាមានអ្នកខ្លះគិតស្មាននោះទេ គឺទ្រង់មានព្រះហឫទ័យអត់ធ្មត់នឹងយើងរាល់គ្នាវិញ ដោយមិនចង់ឲ្យអ្នកណាមួយវិនាសឡើយ គឺចង់ឲ្យមនុស្សទាំងអស់បានប្រែចិត្តវិញ។ រីឯថ្ងៃនៃព្រះអម្ចាស់ នោះនឹងមកដូចជាចោរប្លន់»។ មែនហើយ ថ្ងៃនៃព្រះយេហូវ៉ានឹងមកជាពុំខានឡើយ។ ដូច្នេះហើយបានជាយើងគួរយកចិត្តទុកដាក់ជារៀងរាល់ថ្ងៃថា តើជំនឿរបស់យើងទៅលើសេចក្ដីសន្យានៃព្រះ ពិតជាប្រាកដប្រជានិងមាំមួនប៉ុណ្ណាទៅ។—ពេត្រុសទី២ ៣:៣, ៤, ៩, ១០
១៥. តើយើងគួរពិនិត្យមើលជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់យើងដោយដូចម្ដេច?
១៥ ដើម្បីរស់នៅដោយបំពេញតាមការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនរបស់យើងតាមបែបយកចិត្តទុកដាក់នោះ យើងគួរឆ្លៀតប្រយោជន៍ពីថ្ងៃនិមួយៗដើម្បីសរសើរព្រះយេហូវ៉ា។ នៅចុងថ្ងៃនិមួយៗនោះ តើយើងអាចមើលសារឡើងវិញថា ខ្លួនបានជួយលើកព្រះនាមព្រះឲ្យបានបរិសុទ្ធ និងបានជួយផ្សាយដំណឹងល្អពីព្រះរាជាណាចក្រប៉ុណ្ណាទៅ? គឺប្រហែលជាដោយចរិយាដ៏ស្អាតស្អំរបស់យើង ការសន្ទនាបែបកំឡាចិត្ត ឬការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះក្រុមគ្រួសារនិងមិត្តភក្ដិដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ក៏បាន។ តើយើងបានឆ្លៀតប្រយោជន៍ពីឱកាសដោយជំរាបប្រាប់អ្នកដទៃពីសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើងជាគ្រីស្ទានឬ? តើយើងបានជួយនរណាម្នាក់ឲ្យគិតយ៉ាងប្រាកដប្រជាអំពីសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះឬទេ? ចូរឲ្យយើងប្រមូលទុកជារៀងរាល់ថ្ងៃ នូវអ្វីដែលមានតម្លៃខាងវិញ្ញាណ ហាក់ដូចជាប្រមូលទុកទ្រព្យជាច្រើនដាក់ក្នុងគណនីខាងវិញ្ញាណអ៊ីចឹង។—ម៉ាថាយ ៦:២០; ពេត្រុសទី១ ២:១២; ៣:១៥; យ៉ាកុប ៣:១៣
ចូររក្សាចក្ខុវិញ្ញាណរបស់អ្នកឲ្យបានច្បាស់លាស់
១៦. តើតាមរបៀបណាខ្លះដែលសាតាំងប្រឹងប្រែងធ្វើឲ្យការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនរបស់យើងចំពោះព្រះទៅជាខ្សោយទៅៗនោះ?
១៦ យើងកំពុងតែរស់នៅគ្រាដែលកាន់តែពិបាកឡើងៗចំពោះពួកគ្រីស្ទាន។ សាតាំងនិងគ្នារបស់វាខំធ្វើឲ្យស្រពេចស្រពិលនូវភាពខុសគ្នារវាងអ្វីដែលល្អនិងអាក្រក់ ស្អាតនិងកខ្វក់ សីលធម៌និងអសីលធម៌ ការប្រព្រឹត្តដ៏ត្រឹមត្រូវនិងមិនត្រឹមត្រូវ។ (រ៉ូម ១:២៤-២៨; ១៦:១៧-១៩) វាបានបើកផ្លូវឲ្យយើងក្រខ្វក់ចិត្តគំនិតរបស់យើងយ៉ាងងាយស្រួលណាស់ តាមរយៈកម្មវិធីទូរទស្សន៍ឬប្រព័ន្ធកុំព្យូទ័រក៏បាន។ ចក្ខុវិញ្ញាណរបស់យើងខាងវិញ្ញាណអាចទៅជាព្រិលឬក៏មិនច្បាស់ រហូតដល់យើងខានទទួលស្គាល់អ្វីជាឧបាយកលរបស់វាទៀតផង។ ការតាំងចិត្តរស់នៅដោយបំពេញតាមការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនរបស់យើងអាចទៅជាខ្សោយ និងការកាន់នូវ«នង្គ័ល»នោះ ក៏អាចទៅជាមិនជាប់ដែរ បើយើងធ្វើឲ្យខូចដល់គោលការណ៍របស់យើងខាងវិញ្ញាណ។—លូកា ៩:៦២; ភីលីព ៤:៨
១៧. តើឱវាទរបស់ប៉ុលអាចជួយយើងរក្សាទុកនូវទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយនឹងព្រះបានយ៉ាងណា?
១៧ ហេតុនេះហើយបានជាពាក្យរបស់ប៉ុលផ្ញើទៅក្រុមជំនុំនៅទីក្រុងថែស្សាឡូនីច គឺត្រូវពេលណាស់ដែលថា៖ «ព្រះទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ ឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានញែកជាបរិសុទ្ធ ដើម្បីឲ្យបានជៀសពីសេចក្ដីកំផិតចេញ ត្រូវឲ្យអ្នករាល់គ្នានិមួយៗចេះរក្សាអត្តភាពខ្លួន ដោយសេចក្ដីបរិសុទ្ធ នឹងសេចក្ដីប្រសើរ មិនមែនដោយសេចក្ដីរំជួលក្នុងតណ្ហា ដូចជាសាសន៍ដទៃដែលមិនស្គាល់ព្រះនោះឡើយ»។ (ថែស្សាឡូនីចទី១ ៤:៣-៥) ដោយសារអំពើអសីលធម៌ នោះអ្នកខ្លះបានត្រូវក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានបណ្ដាច់មិត្តភាពជាមួយគេ ដោយមិនបានអើពើនឹងការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនរបស់គេដល់ព្រះទេ។ គេបានអនុញ្ញាតឲ្យទំនាក់ទំនងរបស់ខ្លួនជាមួយនឹងព្រះខ្សោយទៅៗ ដល់ម្ល៉េះបានជាទ្រង់លែងមានថ្នាក់ដ៏សំខាន់ក្នុងជីវិតរបស់គេទៀតឡើយ។ តែប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ព្រះមិនបានហៅយើងរាល់គ្នា មកក្នុងសេចក្ដីស្មោកគ្រោកទេ គឺមកក្នុងសេចក្ដីបរិសុទ្ធវិញ។ ដូច្នេះ អ្នកណាដែលមិនព្រមទទួល នោះមិនមែនបោះបង់ចោលមនុស្ស ឈ្មោះថា បោះបង់ចោលព្រះវិញ ដែលទ្រង់បានប្រទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៃទ្រង់មកយើង»។—ថែស្សាឡូនីចទី១ ៤:៧, ៨
តើអ្នកបានតាំងចិត្តធ្វើយ៉ាងណា?
១៨. តើយើងគួរមានចិត្តប្ដេជ្ញាធ្វើអ្វី?
១៨ បើយើងទទួលយល់ព្រមថា ការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនរបស់យើងដល់ព្រះយេហូវ៉ាគឺសំខាន់នោះ តើយើងគួរនឹងតាំងចិត្តធ្វើអ្វី? យើងគួរប្ដេជ្ញាចិត្តរក្សាឲ្យមានមនសិការជ្រះថ្លា ស្តីអំពីចរិយានិងកិច្ចបំរើផ្សាយរស់យើងដែរ។ ពេត្រុសបានដាស់តឿនថា៖ «[ចូរ]មានបញ្ញាចិត្តជ្រះថ្លា ដើម្បីឲ្យពួកអ្នកដែលនិយាយដើមពីអ្នករាល់គ្នា ទុកដូចជាមនុស្សប្រព្រឹត្តអាក្រក់ បានអៀនខ្មាសវិញ ដោយព្រោះគេនិយាយបង្កាច់ពីកិរិយាល្អ ដែលអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្តក្នុងព្រះគ្រីស្ទ»។ (ពេត្រុសទី១ ៣:១៦) យើងប្រហែលជានឹងត្រូវរងទុក្ខ ហើយជួបប្រទះនឹងពាក្យប្រមាថមើលងាយដោយព្រោះចរិយាគ្រីស្ទានរបស់យើង ប៉ុន្តែព្រះគ្រីស្ទបានរងទុក្ខអ៊ីចឹងដែរ ដោយព្រោះទ្រង់ស្មោះត្រង់និងមានភក្ដីភាពចំពោះព្រះ។ ពេត្រុសបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ដូច្នេះដែលព្រះគ្រីស្ទទ្រង់បានរងទុក្ខក្នុងសាច់ឈាមជំនួសយើងរួចហើយ នោះត្រូវឲ្យអ្នករាល់គ្នាមានគំនិតដូច្នោះដែរ ទុកជាគ្រឿងការពារខ្លួន ដ្បិតអ្នកណាដែលបានរងទុក្ខក្នុងសាច់ឈាម នោះបានឈប់ខាងឯអំពើបាបហើយ»។—ពេត្រុសទី១ ៤:១
១៩. តើយើងចង់ឲ្យគេនិយាយយ៉ាងណាអំពីយើង?
១៩ ការតាំងចិត្តឲ្យបានមាំមួនដោយប្ដេជ្ញារស់នៅឲ្យសមស្របតាមការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនរបស់យើង នោះប្រាកដជានឹងការពារយើងពីអន្ទាក់ក្នុងលោកីយ៍របស់សាតាំងដែលឈឺចាប់ខាងវិញ្ញាណ ខាងសីលធម៌ និងខាងសាច់ឈាមដែរ។ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណឹងទេ យើងនឹងទទួលទំនុកចិត្តថា ខ្លួនមានការយល់ព្រមពីព្រះ ដែលល្អប្រសើរជាងអ្វីៗទាំងអស់ណាដែលសាតាំងនិងគ្នារបស់វាអាចផ្ដល់ឲ្យ។ អ៊ីចឹងហើយ កុំឲ្យគេថា យើងបានចាកចោលសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលយើងធ្លាប់មានតាំងពីស្គាល់សេចក្ដីពិតពីដំបូងមកនោះ។ ផ្ទុយទៅវិញ សូមឲ្យគេនិយាយអំពីយើង បែបដូចជាបានរៀបរាប់អំពីក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានសតវត្សទីមួយនៅទីក្រុងធាទេរ៉ាដែរ គឺថា៖ «អញស្គាល់ការដែលឯងធ្វើហើយ ព្រមទាំងសេចក្ដីស្រឡាញ់ សេចក្ដីជំនួយ សេចក្ដីជំនឿ សេចក្ដីអត់ធ្មត់របស់ឯងដែរ ហើយថា ការដែលឯងធ្វើជាន់ក្រោយ បានច្រើនលើសជាងជាន់មុនទៅទៀត»។ (វិវរណៈ ២:៤, ១៨, ១៩) មែនហើយ កុំឲ្យយើងមានចិត្តស្ទើរៗ ក្នុងការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនរបស់យើង តែចូរឲ្យយើង«មានចិត្តក្លៀវក្លាដោយវិញ្ញាណចុះ» គឺមានចិត្តខ្នះខ្នែងដរាបដល់ទីបញ្ចប់ ដ្បិតទីបញ្ចប់នោះឯងកៀកណាស់ហើយ។—រ៉ូម ១២:១១, ព.ថ.; វិវរណៈ ៣:១៥, ១៦
[កំណត់សម្គាល់]
a សូមមើលទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ពីថ្ងៃទី១៥ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៨៧ ទំព័រ៣១ (ជាភាសាអង់គ្លេស)។
b សូមមើលទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ពីថ្ងៃទី១៥ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩៨០ ទំព័រ៨-១១ (ជាភាសាអង់គ្លេស) អាចជួយរៀបរាប់ឲ្យបានល្អិតល្អន់ពីកំណត់ហេតុនៃជីវិតរបស់អឺនិស ប៊ីវ័រ។
c សូមមើលសៀវភៅប្រចាំឆ្នាំនៃស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា—ឆ្នាំ១៩៧៨ ទំព័រ ១៥៦-១៥៨, ២០១-២១៨ (ជាភាសាអង់គ្លេស) ដែលបោះពុម្ពដោយសមាគមប៉មយាមខាងព្រះគម្ពីរនិងខិត្តប័ណ្ណនៃរដ្ឋញូវយ៉ក។
តើអ្នកនៅនឹកចាំទេ?
• តើការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនទាក់ទងអ្វីខ្លះ?
• តើមានគំរូណាខ្លះពីបុរាណនិងនៅសម័យនេះ ដែលយើងគួរធ្វើតម្រាប់តាម ស្តីអំពីអ្នកបំរើដែលបានឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនដល់ព្រះ?
• តើយើងគួរមានទស្សនៈយ៉ាងណា អំពីកិច្ចបំរើរបស់យើងថ្វាយព្រះ?
• តើយើងគួរមានចិត្តប្ដេជ្ញាធ្វើអ្វី ស្តីអំពីការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនរបស់យើងដល់ព្រះ?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ១៥]
យេរេមាបានរក្សាភាពស្មោះត្រង់ទោះជាបានត្រូវគេធ្វើបាបជាខ្លាំងក៏ដោយ
[រូបភាពនៅទំព័រ១៦]
ស្មរបន្ទាល់រាប់រយនាក់ជាយុវជនជាប់គុកនៅប្រទេសអេស្ប៉ាញ ដោយបានរក្សាចិត្តភក្ដីរបស់គេ
[រូបភាពនៅទំព័រ១៧]
ចូរឲ្យយើងធ្វើថ្ងៃនិមួយៗជាឱកាសប្រមូលទុកនូវអ្វីដែលមានតម្លៃខាងវិញ្ញាណ