តើអ្នកបានធ្វើឲ្យសេចក្ដីពិតទៅជារបស់ខ្លួនទេ?
តើអ្នកបានធ្វើឲ្យសេចក្ដីពិតទៅជារបស់ខ្លួនទេ?
«ចូរឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានផ្លាស់ប្រែវិញ ដោយគំនិតបានកែជាថ្មីឡើង ដើម្បីនឹងអាចលមើលឲ្យបានស្គាល់បំណងព្រះហឫទ័យនៃព្រះដែលល្អ ស្រួលទទួល ហើយគ្រប់លក្ខណ៍ផង»។—រ៉ូម ១២:២
១, ២. ហេតុអ្វីបានជាមិនមែនជាការស្រួលទេ ក្នុងការនៅធ្វើជាគ្រីស្ទានពិតម្នាក់នៅសព្វថ្ងៃនេះ?
ការធ្វើជាគ្រីស្ទានពិតនៅថ្ងៃជាន់ក្រោយបង្អស់នេះ ដែលជា«គ្រាលំបាកណាស់» គឺមិនមែនជាការស្រួលទេ។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១) តាមការពិត យើងត្រូវតែឈ្នះលើលោកីយ៍ដើម្បីធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ (យ៉ូហានទី១ ៥:៤) សូមនឹកចាំពីអ្វីដែលព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលអំពីផ្លូវរបស់គ្រីស្ទានថា៖ «ចូរឲ្យចូលតាមទ្វារចង្អៀត ដ្បិតទ្វារដែលនាំទៅឯសេចក្ដីហិនវិនាស នោះធំ ហើយទូលាយផង ក៏មានមនុស្សជាច្រើនដែលចូលតាមទ្វារនោះ តែឯទ្វារដែលនាំទៅឯជីវិត នោះតូច ហើយចង្អៀតវិញ ក៏មានមនុស្សតិចណាស់ដែលរកផ្លូវនោះឃើញ»។ ទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលថា៖ «បើអ្នកណាចង់ដើរតាមពីក្រោយខ្ញុំ ត្រូវឲ្យអ្នកនោះលះបង់ខ្លួនឯងចោល និងលីបង្គោលឈើទារុណកម្មរបស់ខ្លួនរៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយមកតាមខ្ញុំជាដរាបចុះ»។—ម៉ាថាយ ៧:១៣, ១៤; លូកា ៩:២៣, ព.ថ.
២ ដោយបានរកឃើញនូវផ្លូវដ៏ចង្អៀតដែលនាំទៅឯជីវិត គ្រីស្ទានម្នាក់ៗក៏ត្រូវតែខិតខំជាបន្តបន្ទាប់ ដើម្បីអាចរក្សាខ្លួនឲ្យដើរតាមផ្លូវនោះបាន។ ហេតុអ្វីបានជាត្រូវខិតខំអ៊ីចឹង? គឺដោយព្រោះការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួននិងការទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹករបស់យើង ក៏ធ្វើឲ្យយើងជាគោលដៅដែលសាតាំងចង់ចាប់ដោយឧបាយកលឬកលល្បិចរបស់វា។ (អេភេសូរ ៦:១១; ព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយ) វាកត់សម្គាល់ថា យើងមានភាពទន់ខ្សោយណាខ្លះ និងវាខំទាញយកផលប្រយោជន៍ពីភាពទន់ខ្សោយនោះ ដើម្បីនឹងបំផ្លាញភាពខាងវិញ្ញាណរបស់យើង។ មែនហើយ តើយើងមានមូលហេតុសង្ឃឹមថា វានឹងមិនមករករឿងនឹងយើងឬ បើវាបានខំប្រឹងល្បួងដើម្បីបំបាក់កម្លាំងចិត្តរបស់ព្រះយេស៊ូនោះ?—ម៉ាថាយ ៤:១-១១
ឧបាយកលដ៏ប៉ិនប្រសប់របស់សាតាំង
៣. តើសាតាំងបានបញ្ចូលការសង្ស័យទៅក្នុងសតិរបស់អេវ៉ាយ៉ាងណា?
៣ មធ្យោបាយមួយដែលសាតាំងប្រើ គឺវាបញ្ចូលការសង្ស័យផ្សេងៗទៅក្នុងសតិរបស់យើង។ វាតែងរកភាពទន់ខ្សោយក្នុងអាវក្រោះខាងវិញ្ញាណរបស់យើង។ តាំងតែពីដើមដំបូងមក វាបានប្រើស្នៀតមួយនោះ ដោយសួរអេវ៉ាថា៖ «តើព្រះមានបន្ទូលហាមមិនឲ្យអ្នកបរិភោគផ្លែឈើណានៅក្នុងសួនច្បារមែនឬ?»។ (លោកុប្បត្តិ ៣:១) ដោយមានន័យដូចគ្នានោះ ហាក់ដូចជាសាតាំងបាននិយាយថា៖ ‹តើព្រះពិតជាបានដាក់បំរាមមួយនោះទៅលើអ្នកមែនឬ? តើទ្រង់មិនព្រមឲ្យអ្នកនូវអ្វីមួយដ៏ល្អឬ? ដ្បិតព្រះទ្រង់ជ្រាបថា នៅថ្ងៃណាដែលអ្នកបរិភោគពីដើមនោះ ភ្នែកអ្នកនឹងបានភ្លឺឡើង ហើយអ្នកនឹងបានដូចជាព្រះដែរ ព្រមទាំងដឹងការខុសត្រូវផង!›។ សាតាំងបានបញ្ចូលការសង្ស័យទៅក្នុងសតិរបស់អេវ៉ា ដូចជាបានព្រោះគ្រាប់ពូជអ៊ីចឹង។—លោកុប្បត្តិ ៣:៥
៤. តើមានការសង្ស័យបែបណា ដែលអាចមានឥទ្ធិពលលើអ្នកខ្លះនៅសព្វថ្ងៃនេះ?
៤ តើសាតាំងប្រើស្នៀតមួយនេះនៅសព្វថ្ងៃយ៉ាងណា? បើសិនជាយើងមិនយកចិត្តទុកដាក់នឹងអំនានព្រះគម្ពីរ ការសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួន សេចក្ដីអធិស្ឋាន និងការចូលរួមកិច្ចបំរើផ្សាយនិងកិច្ចប្រជុំទេ គឺយើងបើកផ្លូវយ៉ាងងាយស្រួលឲ្យទទួលការសង្ស័យ ដែលអ្នកឯទៀតបានលើកឡើងនោះហើយ។ ឧបមាថា៖ «តើដោយដូចម្ដេចដែលយើងដឹងថា នេះប្រាកដជាសេចក្ដីពិតដូចដែលព្រះយេស៊ូបានបង្រៀននោះ?»។ «តើរបបនេះពិតជាថ្ងៃជាន់ក្រោយបង្អស់ឬ? ព្រោះតាមការពិត យើងបានចូលសតវត្សទី២១ហើយ»។ «តើយើងបានមកដល់ពេលអើម៉ាគេដូនផ្ទុះឡើង ឬក៏នៅយូរទៅមុខទៀតមកនោះ?»។ បើមានការសង្ស័យបែបនេះលេចឡើង តើយើងអាចធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីលុបបំបាត់វាចោល?
៥, ៦. តើយើងត្រូវតែធ្វើអ្វី បើមានការសង្ស័យនោះ?
៥ យ៉ាកុបបានជូនឱវាទដ៏មានប្រយោជន៍ ពេលដែលគាត់បានសរសេរថា៖ «បើអ្នករាល់គ្នាណាមួយខ្វះប្រាជ្ញា មានតែសូមដល់ព្រះ ដែលទ្រង់ប្រទានដល់មនុស្សទាំងអស់ដោយសទ្ធា ឥតបន្ទោសផង នោះទ្រង់នឹងប្រទានឲ្យ។ តែត្រូវឲ្យអ្នកនោះសូមដោយចិត្តជឿ ឥតសង្ស័យអ្វីសោះ ដ្បិតអ្នកណាដែលសង្ស័យ នោះប្រៀបដូចជារលកសមុទ្រ ដែលត្រូវផាត់ដោយខ្យល់ ទាំងរំពើកចុះឡើង។ កុំឲ្យមនុស្សយ៉ាងនោះនឹកស្មានថា ខ្លួននឹងបានអ្វីពីព្រះអម្ចាស់ឡើយ ដ្បិតអ្នកនោះជាមនុស្សមានចិត្ត២ ចេះតែសាវ៉ាក្នុងគ្រប់ទាំងផ្លូវ»។—យ៉ាកុប ១:៥-៨
៦ បើអ៊ីចឹង តើយើងត្រូវតែធ្វើអ្វី? តាមរយៈសេចក្ដីអធិស្ឋាន យើងគួរ‹បន្តសូមព្រះ›ឲ្យប្រទានជំនឿនិងការយល់ដឹង ព្រមទាំងធ្វើឲ្យមាំឡើងនូវចិត្តព្យាយាមរបស់យើងក្នុងការសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួន ស្តីអំពីសំនួរ ឬក៏ការសង្ស័យណាក៏ដោយ។ យើងអាចថែមទាំងសុំជំនួយពីពួកអ្នកដែលមានកម្លាំងខាងជំនឿ ដោយមិនសង្ស័យឡើយ ថាព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រទាននូវការទ្រទ្រង់ណាដែលយើងត្រូវការ។ យ៉ាកុបក៏បានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ដូច្នេះ ត្រូវចុះចូលចំពោះព្រះ ហើយតស៊ូនឹងអារក្សវិញចុះ នោះវានឹងរត់ចេញពីអ្នករាល់គ្នាទៅ។ ត្រូវចូលទៅជិតព្រះ នោះទ្រង់នឹងចូលមកជិតអ្នករាល់គ្នាដែរ»។ មែនហើយ ការសង្ស័យរបស់យើងនឹងរសាយបាត់ទៅ កាលដែលយើងចូលទៅជិតព្រះ តាមរយៈការសិក្សានិងការអធិស្ឋាន។—យ៉ាកុប ៤:៧, ៨
៧, ៨. តើមានតម្រូវការណាខ្លះ ដែលអាចធ្វើជាមូលដ្ឋានសម្គាល់នូវរបៀបថ្វាយបង្គំដែលព្រះយេស៊ូបានបង្រៀន? និងតើអ្នកណាគេដែលតាមលក្ខណៈទាំងនេះ?
៧ ជាឧទាហរណ៍ សូមពិចារណាអំពីសំនួរនេះដែលថា តើដោយដូចម្ដេចដែលយើងដឹងថា យើងកំពុងតែថ្វាយបង្គំបែបដូចដែលព្រះយេស៊ូបានបង្រៀននោះ? ដើម្បីឆ្លើយរឿងនេះ តើត្រូវគិតពិចារណាពីតម្រូវការណាខ្លះ? ព្រះគម្ពីរបញ្ជាក់ថា ពួកគ្រីស្ទានពិតត្រូវតែមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក។ (យ៉ូហាន ១៣:៣៤, ៣៥) ពួកគេត្រូវតែលើកដំកើងព្រះនាមរបស់ព្រះ គឺយេហូវ៉ាឲ្យបានបរិសុទ្ធ។ (អេសាយ ១២:៤, ៥; ម៉ាថាយ ៦:៩) ហើយពួកគេត្រូវតែផ្សាយឲ្យអ្នកដទៃស្គាល់ព្រះនាមនោះ។—និក្ខមនំ ៣:១៥; យ៉ូហាន ១៧:២៦
៨ លក្ខណៈមួយទៀតដែលសម្គាល់នូវការថ្វាយបង្គំពិត គឺជាការគោរពចំពោះព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ គឺព្រះគម្ពីរ។ ព្រះគម្ពីរជាសៀវភៅដ៏ល្អឯកដែលលាតត្រដាងនូវបុគ្គលិកលក្ខណៈ និងគោលបំណងរបស់ព្រះ។ (យ៉ូហាន ១៧:១៧; ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៦, ១៧) បន្ថែមទៅទៀតនោះ ពួកគ្រីស្ទានពិតក៏ប្រកាសផ្សាយព្រះរាជាណាចក្រនៃព្រះ ជាសេចក្ដីសង្ឃឹមតែមួយគត់របស់មនុស្ស ដើម្បីឲ្យបានជីវិតជានិរន្តរ៍នៅលើផែនដីមនោរម្យ។ (ម៉ាកុស ១៣:១០; វិវរណៈ ២១:១-៤) ពួកគេរក្សាខ្លួនដោយឡែកពីរឿងនយោបាយដ៏ពុករលួយរបស់លោកីយ៍នេះ និងពីរបៀបរស់នៅដ៏សៅហ្មងរបស់លោកីយ៍ដែរ។ (យ៉ូហាន ១៥:១៩; យ៉ាកុប ១:២៧; ៤:៤) តើអ្នកណាគេនៅសព្វថ្ងៃនេះដែលពិតជាបានធ្វើតាមលក្ខណៈទាំងនេះ? ហេតុការណ៍ពិតនានាក៏ទុកជាមូលដ្ឋានសំរាប់ឲ្យដឹងនូវចម្លើយដែលមានតែមួយគត់គឺ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា។
ចុះយ៉ាងណាបើយើងនៅតែមានចិត្តសង្ស័យ?
៩, ១០. តើយើងអាចធ្វើអ្វីដើម្បីឈ្នះលើការសង្ស័យ?
៩ ចុះយ៉ាងណាបើយើងឆ្លងកាត់គ្រាសង្ស័យដែរនោះ? តើយើងគួរធ្វើយ៉ាងណា? ស្តេចសាឡូម៉ូនដែលប្រកបទៅដោយប្រាជ្ញា បានប្រទានចម្លើយដោយថា៖ «កូនអើយ! បើឯងនឹងទទួលពាក្យអញ ហើយនឹងប្រមូលពាក្យបណ្ដាំរបស់អញ ទុកនៅជាប់នឹងឯង ដើម្បីឲ្យបានប្រុងត្រចៀកស្ដាប់តាមប្រាជ្ញា ហើយផ្ចង់ចិត្តឲ្យបានយោបល់ អើ! បើឯងស្រែកហៅរកដំរិះ ព្រមទាំងបន្លឺសំឡេងឡើង សូមឲ្យបានយោបល់ បើឯងខំរកដូចជារកប្រាក់ ហើយស្វែងរកដូចជារកកំណប់ទ្រព្យ នោះឯងនឹងបានយល់សេចក្ដីកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយប៉ះប្រទះនឹងសេចក្ដីស្គាល់ដល់ព្រះអង្គ»។—សុភាសិត ២:១-៥
១០ តើនេះជាអ្វីដ៏ចម្លែកឬ? បើយើងសុខចិត្តព្យាយាមយកចិត្តទុកដាក់នឹងប្រាជ្ញាដែលមកពីព្រះ យើងនឹង‹រកឃើញចំណេះដ៏សំខាន់អំពីព្រះ›។ មែនហើយ យើងអាចឈោងចាប់បាននូវចំណេះអំពីព្រះអង្គម្ចាស់មហាក្សត្រនៃសកលលោក បើសិនជាយើងសុខចិត្តទទួលព្រម និងរក្សាទុកនូវពាក្យបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ នេះរួមបញ្ចូលការបែរមករកព្រះយេហូវ៉ា តាមរយៈសេចក្ដីអធិស្ឋាននិងការសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួន។ រតនៈសម្បត្ដិដែលលាក់ទុកក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ អាចលុបបំបាត់ចោលនូវការសង្ស័យណាក៏ដោយ តាមរយៈពន្លឺខាងឯសេចក្ដីពិត។
១១. តើចិត្តសង្ស័យបានមានឥទ្ធិពលអ្វីទៅលើអ្នកបំរើការលោកអេលីសេ?
១១ គំរូមួយដ៏ជាក់ច្បាស់ដែលបង្ហាញនូវរបៀបដែលសេចក្ដីអធិស្ឋានបានជួយអ្នកបំរើម្នាក់របស់ព្រះ ដែលមានចិត្តខ្លាចគេព្រមទាំងសង្ស័យផងដែរ គឺអាចរកឃើញនៅពង្សាវតារក្សត្រទី២ ៦:១១-១៨។ អ្នកបំរើការលោកអេលីសេ បានខ្វះស្មារតីខាងវិញ្ញាណ។ គាត់ពុំអាចយល់ឃើញថា មានពួកពលបរិវារនៅស្ថានសួគ៌ដែលនៅទីនោះ ដើម្បីការពារព្យាការីរបស់ព្រះដែលបានត្រូវឡោមព័ទ្ធដោយពលទ័ពជាតិស៊ីរី។ ដោយចិត្តរន្ធត់ អ្នកបំរើការនោះបានស្រែកឡើងថា៖ «វរហើយ ចៅហ្វាយខ្ញុំអើយ! តើយើងនឹងធ្វើដូចម្ដេច?»។ តើអេលីសេបានឆ្លើយតបយ៉ាងណា? «កុំខ្លាចអ្វីឡើយ ដ្បិតពួកដែលនៅខាងយើង មានគ្នាច្រើនជាងពួកដែលនៅខាងគេទៅទៀត»។ ប៉ុន្តែ តើត្រូវធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីឲ្យអ្នកបំរើការនោះជឿទៅ? បើគាត់មើលពួកពលបរិវារនៅស្ថានសួគ៌នោះមិនឃើញផង។
១២. (ក) តើការសង្ស័យរបស់អ្នកបំរើការនោះ បានត្រូវដោះស្រាយយ៉ាងណា? (ខ) តើដោយវិធីណាដែលយើងអាចដោះស្រាយនឹងការសង្ស័យផ្សេងៗ ដែលយើងប្រហែលជាមាននោះ?
១២ «អេលីសេក៏អធិស្ឋានថា៖ ‹ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ! សូមទ្រង់ប្រោសឲ្យភ្នែកវាបានមើលឃើញ›។ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ក៏ប្រោសភ្នែកអ្នកបំរើនោះ ហើយវាក៏មើលទៅឃើញភ្នំនោះ មានពេញដោយពលសេះ នឹងរទេះចំបាំង ដែលសុទ្ធតែជាភ្លើង នៅព័ទ្ធជុំវិញអេលីសេ»។ ក្នុងករណីនោះ ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើឲ្យអ្នកបំរើការនោះមើលឃើញនូវពលទ័ពស្ថានសួគ៌ ដែលបានការពារអេលីសេ។ ក៏ប៉ុន្តែ យើងមិនគួរសង្ឃឹមនឹងទទួលជំនួយដូចគ្នាពីព្រះនៅសព្វថ្ងៃនេះទេ។ សូមចងចាំថា អ្នកបំរើការរបស់ព្យាការីនេះ មិនមានព្រះគម្ពីរទាំងមូលដើម្បីសិក្សានិងពង្រឹងនូវជំនឿរបស់គាត់ទេ។ តែយើងមានព្រះគម្ពីរ។ បើយើងប្រើព្រះគម្ពីរឲ្យបានច្រើន ជំនឿរបស់យើងត្រូវបានពង្រឹងឡើងដូចគ្នាដែរ។ ជាឧទាហរណ៍ យើងអាចជញ្ជឹងគិតពីកំណត់ហេតុទាំងប៉ុន្មាន ដែលពណ៌នាអំពីព្រះយេហូវ៉ាក្នុងដំណាក់ទ្រង់នៅស្ថានសួគ៌។ សេចក្ដីទាំងប៉ុន្មាននោះដកនូវហេតុសង្ស័យចេញ ស្តីអំពីអង្គការរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដែលពិតជាមាននៅស្ថានសួគ៌ ហើយកំពុងតែគាំទ្រពួកអ្នកបំរើទ្រង់ ដើម្បីធ្វើការអប់រំទូទាំងពិភពលោកនៅសព្វថ្ងៃនេះ។—អេសាយ ៦:១-៤; អេសេគាល ១:៤-២៨; ដានីយ៉ែល ៧:៩, ១០; វិវរណៈ ៤:១-១១; ១៤:៦, ៧
ចូរប្រុងប្រយ័ត្ននឹងឧបាយកលរបស់សាតាំង!
១៣. តើតាមរយៈមធ្យោបាយណា ដែលសាតាំងប្រឹងប្រែងធ្វើឲ្យសេចក្ដីពិតដែលយើងកាន់តាមទៅជាខ្សោយទៅៗនោះ?
១៣ តើមធ្យោបាយណាទៀតដែលសាតាំងមាន ដើម្បីធ្វើឲ្យភាពខាងវិញ្ញាណរបស់យើងនិងការកាន់តាមសេចក្ដីពិតទៅជាខ្សោយនោះ? របៀបមួយគឺជាអំពើឥតសីលធម៌ ដែលមានលក្ខណៈច្រើនបែបច្រើនយ៉ាង។ ក្នុងលោកីយ៍ដែលវក់តែនឹងការរួមរក្សបច្ចុប្បន្ននេះ អ្វីដែលគេហៅថា មានសហាយ(ដែលជាពាក្យពីរោះជាងថា ការក្បត់ប្ដីប្រពន្ធ) ឬក៏ការរួមរក្សតែមួយយប់ (គឺការរួមដំណេកដែលឥតទទួលខុសត្រូវ) បានក្លាយជារបស់ធម្មតាវិញ ចំពោះមនុស្សតម្រេកនិយមមួយដំណនេះ ដែលមានតែចិត្តចង់លេងសប្បាយទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ភាពយន្ត ទូរទស្សន៍ និងវីដេអូនិមួយៗ ក៏លើកដំកើងរបៀបរស់នៅបែបនេះដែរ។ ការនិពន្ធរឿងអាសអាភាសក៏មាននៅគ្រប់ទីកន្លែងទាំងអស់ តាមរយៈសំភារៈឃោសនា ជាពិសេសតាមប្រព័ន្ធអ៊ិនថឺណិត។ មានការល្បងលមែនចំពោះអស់អ្នកដែលចង់ឮចង់ដឹង។—ថែស្សាឡូនីចទី១ ៤:៣-៥; យ៉ាកុប ១:១៣-១៥
១៤. ហេតុអ្វីបានជាពួកគ្រីស្ទានខ្លះបានចុះចាញ់នឹងឧបាយកលរបស់សាតាំង?
១៤ ពួកគ្រីស្ទានខ្លះបានអនុញ្ញាតឲ្យចិត្តចង់ឮចង់ដឹងមានអានុភាពលើគេ ហើយបាននាំឲ្យគេមានចិត្តគំនិតដ៏ក្រខ្វក់ ដោយទស្សនារូបអាសអាភាសមិនថារូបជាក់ច្បាស់ឬមិនច្បាស់ក៏ដោយ។ ពួកគេបានអនុញ្ញាតឲ្យខ្លួនធ្លាក់ចូលទៅក្នុងអន្ទាក់របស់សាតាំងដ៏ទាក់ទាញចិត្ត។ ការធ្វើដូច្នេះច្រើនតែនាំឲ្យខូចបង់ខាងវិញ្ញាណវិញ។ មនុស្សបែបនេះបានខកខានរក្សាខ្លួនឲ្យ‹នៅខ្ចីខាងឯបំណងអាក្រក់›។ ពួកគេមិនបានក្លាយ‹ជាមនុស្សពេញអាយុ ខាងឯគំនិត›ទេ។ (កូរិនថូសទី១ ១៤:២០) ជារៀងរាល់ឆ្នាំ រាប់ពាន់នាក់ទទួលផលវិបាកដោយព្រោះមិនបានកាន់ខ្ជាប់នូវគោលការណ៍និងខ្នាតតម្រាក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។ ពួកគេបានខានយកចិត្តទុកដាក់ពាក់និងរក្សាទុកនូវ«គ្រប់គ្រឿងសឹករបស់ព្រះ»។—អេភេសូរ ៦:១០-១៣; កូល៉ុស ៣:៥-១០; ធីម៉ូថេទី១ ១:១៨, ១៩
ចូរចាត់ទុកអ្វីដែលជារបស់យើង ជាមានតម្លៃ
១៥. ហេតុអ្វីបានជាអ្នកខ្លះប្រហែលជាពិបាកនឹងអបអរចំពោះមរតកខាងវិញ្ញាណរបស់គេ?
១៥ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលថា៖ «អ្នករាល់គ្នានឹងស្គាល់សេចក្ដីពិត ហើយសេចក្ដីពិតនោះនឹងប្រោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានរួច»។ (យ៉ូហាន ៨:៣២) ស្មរបន្ទាល់ភាគច្រើនបានត្រូវផ្ដាច់ខ្លួនចេញពីអតីតផ្លូវជីវិត និងទំនាក់ទំនងខាងសាសនាដែរ។ ហេតុនោះហើយបានជាគេអាចអបអរកាន់តែឆាប់នឹងសេរីភាព ដែលមកពីផ្លូវពិតនេះ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកយុវវ័យដែលបានត្រូវចិញ្ចឹមអប់រំដោយមាតាបិតាដែលកាន់នូវសេចក្ដីពិត ក៏ប្រហែលជាពិបាកនឹងអបអរចំពោះមរតកខាងវិញ្ញាណរបស់គេ។ ពួកគេមិនធ្លាប់រួមចំណែកសាសនាមិនពិតណាមួយ ឬមិនធ្លាប់ចូលរួមលោកីយ៍នេះដែលផ្ដោតអារម្មណ៍ចំពោះតែការលេងសប្បាយ ការញៀនថ្នាំផ្ដេសផ្ដាស និងអំពើឥតសីលធម៌។ ជាលទ្ធផលនោះ ពួកគេប្រហែលជាខានទទួលឃើញនូវភាពខុសគ្នាឆ្ងាយ រវាងមនោរម្យខាងវិញ្ញាណរបស់យើង និងលោកីយ៍ដ៏ពុករលួយរបស់សាតាំងវិញ។ អ្នកខ្លះប្រហែលជាព្រមចុះចាញ់នឹងសេចក្ដីល្បួងដោយព្រមភ្លក់នូវសេចក្ដីពិសពុលរបស់លោកីយ៍នេះ ដើម្បីដឹងថា តើខ្លួនបានខានទទួលអ្វី!—យ៉ូហានទី១ ២:១៥-១៧; វិវរណៈ ១៨:១-៥
១៦. (ក) តើយើងអាចសួរខ្លួនយើងនូវសំនួរអ្វីខ្លះ? (ខ) តើយើងត្រូវបានបង្រៀននិងបានលើកទឹកចិត្តឲ្យធ្វើអ្វី?
១៦ តើយើងត្រូវតែធ្វើឲ្យរលាកម្រាមដៃ ដើម្បីដឹងអំពីការឈឺចាប់និងការរងទុក្ខជាអ្វីទៅឬ? តើយើងអាចរៀនពីបទពិសោធដ៏អវិជ្ជមានរបស់អ្នកដទៃបានឬទេ? តើយើងត្រូវចូលក្នុង«ខ្នាច»ជាលោកីយ៍នេះ ដើម្បីដឹងថា ខ្លួនបានខានទទួលអ្វីមួយឬ? (ពេត្រុសទី២ ២:២០-២២) ពេត្រុសបានរំឭកពួកគ្រីស្ទាននៅសតវត្សទីមួយ ដែលធ្លាប់រួមចំណែកលោកីយ៍របស់សាតាំងថា៖ «ដែលពីដើម យើងរាល់គ្នាបានធ្វើតាមបំណងចិត្តរបស់សាសន៍ដទៃ ទាំងដើរក្នុងសេចក្ដីអាសអាភាស ការស្រើបស្រាល ការចំណូលស្រា ស៊ីផឹកជ្រុល ការប្រមឹក នឹងការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ ដែលសុទ្ធតែខុសច្បាប់ នោះល្មមដល់យើងហើយ»។ ជាប្រាកដហើយ យើងមិនបាច់ពិសោធនូវ«សេចក្ដីខូចអាក្រក់ដ៏ហូរហៀរ»របស់លោកីយ៍នេះទេ ដើម្បីដឹងថាជីវិតអាចបាទផ្សារដល់កំរិតណានោះ។ (ពេត្រុសទី១ ៤:៣, ៤) ផ្ទុយទៅវិញ នៅឯសាលព្រះរាជាណាចក្ររបស់យើងដែលជាមជ្ឈមណ្ឌលអប់រំខាងផ្នែកព្រះគម្ពីរ យើងទទួលការបង្រៀនអំពីខ្នាតតម្រាសីលធម៌ដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់របស់ព្រះយេហូវ៉ាវិញ។ ហើយយើងត្រូវបានលើកទឹកចិត្តឲ្យប្រើនូវការចេះវែកញែករបស់យើង ដើម្បីបញ្ជាក់ទីសំអាងឲ្យខ្លួនជ្រាបថា យើងមានសេចក្ដីពិតហើយ ក៏ចង់ធ្វើឲ្យសេចក្ដីពិតនោះទៅជារបស់ផងខ្លួនដែរ។—យ៉ូស្វេ ១:៨; រ៉ូម ១២:១, ២; ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៤-១៧
ឈ្មោះរបស់យើងមិនគ្រាន់តែជាពាក្យដែលសម្គាល់ប៉ុណ្ណោះទេ
១៧. តើតាមរបៀបណាដែលយើងអាចធ្វើជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាដែលមានប្រសិទ្ធិភាព?
១៧ បើយើងធ្វើឲ្យសេចក្ដីពិតទៅជារបស់ខ្លួន យើងនឹងឆ្លៀតចែកសេចក្ដីពិតនេះឲ្យអ្នកដទៃនៅគ្រប់ឱកាសដ៏សមគួរ។ នេះមិនមានន័យថា យើងនឹងបង្ខំឲ្យពួកអ្នកដែលគ្មានចំណាប់អារម្មណ៍ទទួលស្ដាប់ទេ។ (ម៉ាថាយ ៧:៦) យ៉ាងណាមិញ យើងនឹងមិនមានចិត្តអៀនខ្មាសក្នុងការសម្គាល់ខ្លួនជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាទេ។ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់បង្ហាញនូវចំណាប់អារម្មណ៍បន្ដិចបន្តួចក៏ដោយ ដោយសួរសំនួរស្មោះពីចិត្ត ឬដោយព្រមទទួលប្រកាសនវត្ថុមួយខាងព្រះគម្ពីរនោះ យើងត្រូវប្រុងប្រៀបជាស្រេចដើម្បីចែកសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើងជូនគេ។ តាមការពិត នេះបានសេចក្ដីថា យើងត្រូវតែមានឧបករណ៍ផ្សាយបែបណាក៏បាន យកទៅជាមួយយើងជានិច្ច ទោះជាយើងនៅកន្លែងណាក៏ដោយ នៅផ្ទះ នៅកន្លែងធ្វើការ នៅសាលារៀន នៅឯផ្សារ ឬនៅកន្លែងដើរកំសាន្តជាដើម។—ពេត្រុសទី១ ៣:១៥
១៨. តើការសម្គាល់ខ្លួនយ៉ាងជាក់ច្បាស់ជាគ្រីស្ទាន អាចមានប្រយោជន៍យ៉ាងណាក្នុងជីវិតរបស់យើង?
១៨ នៅពេលដែលយើងសម្គាល់ខ្លួនយ៉ាងជាក់ច្បាស់ជាពួកគ្រីស្ទានហើយ យើងត្រូវពង្រឹងនូវរបៀបដែលខ្លួនអាចតទល់ទាស់នឹងការវាយលុកដ៏ឆបោករបស់សាតាំង។ បើគេជប់លៀងធ្វើបុណ្យខួបកំណើត បុណ្យណូអែល ឬលេងឆ្នោតក្នុងការិយាល័យធ្វើការនោះ ពួកអ្នកធ្វើការគ្នាឯងនឹងច្រើនតែនិយាយថា៖ «មិនបាច់អញ្ជើញគាត់ទេ។ គាត់ជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា»។ ដោយហេតុដូចនេះហើយ គេមិនសូវហ៊ាននិយាយលេងសើចបែបអាសអាភាសនៅពីមុខយើងទេ។ ដូច្នេះហើយ ការប្រាប់ឲ្យគេស្គាល់ជំហររបស់យើងជាគ្រីស្ទាន ក៏មានប្រយោជន៍ក្នុងជីវិតរបស់យើង ដូចជាសាវ័កពេត្រុសបានបញ្ជាក់ដែរដោយថា៖ «បើអ្នករាល់គ្នាឧស្សាហ៍នឹងប្រព្រឹត្តការល្អ នោះតើមានអ្នកណានឹងធ្វើបាបដល់អ្នករាល់គ្នា? តែបើអ្នករាល់គ្នាត្រូវរងទុក្ខ ដោយព្រោះសេចក្ដីសុចរិតវិញ នោះអ្នករាល់គ្នាមានពរពិត»។—ពេត្រុសទី១ ៣:១៣, ១៤
១៩. តើដោយដូចម្ដេចបានជាយើងដឹងថា យើងកំពុងតែរស់នៅគ្រាជាន់ក្រោយបង្អស់ណាស់ហើយនោះ?
១៩ ផលប្រយោជន៍ម្យ៉ាងទៀតដែលយើងទទួលពីការធ្វើឲ្យសេចក្ដីពិតទៅជារបស់ផងខ្លួនគឺថា យើងនឹងជឿស៊ប់ថា នេះពិតជាថ្ងៃជាន់ក្រោយបង្អស់នៃរបបបច្ចុប្បន្នកាលនេះ។ យើងនឹងដឹងថា បទទំនាយជាច្រើនក្នុងព្រះគម្ពីរកំពុងតែមកដល់ការសម្រេចផ្ដាច់ព្រាត់នៅគ្រាយើងនេះ។ a ការព្រមានរបស់ប៉ុលដែលថា៖ «នៅជាន់ក្រោយបង្អស់ នឹងមានគ្រាលំបាកណាស់» នោះបានត្រូវសឲ្យឃើញច្បាស់ដោយព្រឹត្ដិការណ៍ដ៏អាក្រក់ជួជាតិ ក្នុងកំឡុងពេលមួយសតវត្សកន្លងទៅហើយនេះ។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១-៥; ម៉ាកុស ១៣:៣-៣៧) ក្នុងកាសែតមួយ អត្ថបទថ្មីៗនេះស្តីអំពីសតវត្សទី២០ មានចំណងជើងថា៖ «គេនឹងបាននឹកចាំពីសតវត្សទី២០ជាគ្រាអាប់ឱនដ៏ថោកទាប»។ អត្ថបទនោះបានចែងថា៖ «ក្នុងកំឡុងពេលមួយសតវត្សដែលគេបានសម្លាប់គ្នាមានចំនួនច្រើនជាងសតវត្សមុនៗ នោះឆ្នាំ១៩៩៩បានក្លាយជាឆ្នាំដែលគេបានសម្លាប់គ្នាច្រើនបំផុត តាំងពីពាក់កណ្ដាលសតវត្សនោះឯង»។
២០. តើពេលឥឡូវនេះ ជាគ្រាគួរមានសកម្មភាពបែបណា?
២០ នេះមិនមែនជាគ្រាស្ទាក់ស្ទើរទេ។ ព្រះយេហូវ៉ាច្បាស់ជាកំពុងតែប្រទានពរមកលើកិច្ចការអប់រំខាងផ្នែកព្រះគម្ពីរ ដែលជាការអប់រំដ៏ឧត្តមបំផុតដែលធ្វើឡើងទូទាំងផែនដី ជាទីបន្ទាល់ដល់អស់ទាំងសាសន៍។ (ម៉ាថាយ ២៤:១៤) ចូរធ្វើឲ្យសេចក្ដីពិតទៅជារបស់ខ្លួន និងចែកសេចក្ដីនោះឲ្យអ្នកដទៃដែរ។ អនាគតដ៏អនន្តរបស់អ្នក ក៏ពឹងពាក់ទៅលើអ្វីដែលអ្នកធ្វើនៅពេលឥឡូវនេះដែរ។ ការខ្ជីខ្ជានឹងមិននាំឲ្យមានប្រសិទ្ធិពរពីព្រះយេហូវ៉ាបានឡើយ។ (លូកា ៩:៦២) ផ្ទុយទៅវិញ នេះជាគ្រាឲ្យនៅ«ខ្ជាប់ខ្ជួន ដោយឥតរង្គើ ទាំងធ្វើការព្រះអម្ចាស់ ឲ្យបរិបូរជាដរាបចុះ ដោយដឹងថា ការដែលអ្នករាល់គ្នាខំប្រឹងធ្វើក្នុងព្រះអម្ចាស់ នោះមិនមែនឥតប្រយោជន៍ទេ»។—កូរិនថូសទី១ ១៥:៥៨
[កំណត់សម្គាល់]
a សូមមើលទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ពីថ្ងៃទី១ ខែមេសា ឆ្នាំ២០០០ ទំព័រ២០-២១ វគ្គទី១៣-១៨សើរើឡើងវិញនូវទីសំអាងដ៏ជាក់ច្បាស់ប្រាំមួយយ៉ាងដែលបង្ហាញថា តាំងពីឆ្នាំ១៩១៤យើងកំពុងតែរស់ក្នុងគ្រាជាន់ក្រោយបង្អស់។
តើអ្នកនៅនឹកចាំទេ?
• តើយើងអាចលុបបំបាត់ចោលនូវការសង្ស័យដោយរបៀបណា?
• តើយើងអាចរៀនអ្វីខ្លះពីគំរូរបស់អ្នកបំរើការលោកអេលីសេ?
• តើយើងត្រូវប្រុងប្រយ័ត្នជានិច្ចនឹងសេចក្ដីល្បួងណាខ្លះខាងសីលធម៌?
• ហេតុអ្វីបានជាយើងគួរសម្គាល់ខ្លួនយ៉ាងជាក់ច្បាស់ជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ៨]
ការអានព្រះគម្ពីរនិងសេចក្ដីអធិស្ឋានជាទៀងទាត់នោះ អាចជួយលុបបំបាត់ចោលនូវការសង្ស័យផ្សេងៗ
[រូបភាពនៅទំព័រ៩]
ការសង្ស័យរបស់អ្នកបំរើការលោកអេលីសេ គឺបានត្រូវដោះស្រាយចេញដោយចក្ខុនិមិត្តមួយ
[រូបភាពនៅទំព័រ១០]
យើងទទួលការបង្រៀនអំពីខ្នាតតម្រាសីលធម៌ដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់របស់ព្រះយេហូវ៉ា នៅឯសាលព្រះរាជាណាចក្រនិមួយៗ ដូចសាលនេះនៅឯប្រទេសបេណាំង