ការទទួលជោគជ័យពីភាពទន់ខ្សោយជាមនុស្ស
ការទទួលជោគជ័យពីភាពទន់ខ្សោយជាមនុស្ស
«ដ្បិតគំនិតខាងសាច់ឈាម នោះជាសេចក្ដីស្លាប់ទទេ»។—រ៉ូម ៨:៦
១. តើមនុស្សខ្លះចាត់ទុករូបកាយមនុស្សជាអ្វី និងតើមានសំនួរអ្វីដែលសមនឹងពិនិត្យមើលនោះ?
«ទូលបង្គំនឹងអរព្រះគុណដល់ទ្រង់ ដ្បិតទ្រង់បានបង្កើតទូលបង្គំមកយ៉ាងគួរកោត គួរអស្ចារ្យ»។ (ទំនុកដំកើង ១៣៩:១៤) ដាវីឌដ៏ជាអ្នកតែងបទទំនុកដំកើងបានច្រៀងអ៊ីចឹង ពេលដែលសញ្ជឹងគិតអំពីការបង្កើតមួយរបស់ព្រះយេហូវ៉ា គឺជារូបកាយនៃមនុស្ស។ ផ្ទុយនឹងសេចក្ដីសរសើរដែលមានហេតុដ៏ល្អ នោះមានពួកគ្រូខាងសាសនា ដែលចាត់ទុករូបកាយជាទីលាក់បាំងនូវអំពើបាប និងជាគ្រឿងប្រើប្រាស់នៃបាបដែរ។ រូបកាយបានត្រូវហៅ«ជាគ្រឿងសំរាប់ក្លែងខាងអវិជ្ជា គ្រឹះនៃអបាយមុខ ចំណងនៃការពុករលួយ ទ្រុងដ៏ងងឹត ជីវិតសឹងតែជីវង្គត ខ្មោចដែលមានស្មារតី សពដែលអាចដើរបាន»។ ពិតមែន សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ក្នុងសាច់ឈាមខ្ញុំ គ្មានអ្វីល្អទេ»។ (រ៉ូម ៧:១៨) ក៏ប៉ុន្តែ តើនេះមានន័យថា យើងបានជាប់ក្នុងរូបកាយដែលមានបាប ដោយគ្មានសង្ឃឹមទេឬ?
២. (ក) តើ«គំនិតខាងសាច់ឈាម»មានន័យយ៉ាងណា? (ខ) តើមានការតយុទ្ធអ្វីរវាង«សាច់ឈាម»និង«វិញ្ញាណ» ដែលមានក្នុងមនុស្ស ដែលចង់ផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះនោះ?
២ ជួនកាលបទគម្ពីរប្រើពាក្យ«សាច់ឈាម» ដើម្បីតំណាងមនុស្សដែលឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ ជាកូនចៅដែលមានបាបពីអ័ដាមដ៏ជាអ្នកបះបោរ។ (អេភេសូរ ២:៣; ទំនុកដំកើង ៥១:៥; រ៉ូម ៥:១២) មរតករបស់យើងពីគាត់បានបង្កើត‹សេចក្ដីទន់ខ្សោយរបស់សាច់ឈាម›។ (រ៉ូម ៦:១៩) ហើយប៉ុលបានព្រមានថា៖ «ដ្បិតគំនិតខាងសាច់ឈាម នោះជាសេចក្ដីស្លាប់ទទេ»។ (រ៉ូម ៨:៦) «គំនិតខាងសាច់ឈាម» មានន័យថាបានកាន់កាប់និងបានជំរុញដោយសេចក្ដីប្រាថ្នារបស់សាច់ឈាមដែលមានបាប។ (យ៉ូហានទី១ ២:១៦) ដូច្នេះបើយើងខំផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះ នោះគឺមានការតយុទ្ធគ្នាជានិច្ចរវាងភាពវិញ្ញាណរបស់យើង និងសភាពដ៏មានបាប ដែលបង្ខំយើងដោយឥតឈប់ឈរឲ្យធ្វើតាម«កិច្ចការខាងសាច់ឈាម»។ (កាឡាទី ៥:១៧-២៣; ពេត្រុសទី១ ២:១១) ក្រោយពីបានរៀបរាប់នូវការតយុទ្ធដ៏ឈឺចាប់ ដែលមានក្នុងគាត់ នោះប៉ុលបានលាន់មាត់ថា៖ «វេទនាណាស់ខ្ញុំ តើអ្នកណានឹងជួយឲ្យខ្ញុំរួច ពីតួសេចក្ដីស្លាប់នេះទៅបាន?»។ (រ៉ូម ៧:២៤) តើប៉ុលជាអ្នករងគ្រោះដែលគ្មានការការពារពីសេចក្ដីល្បួងទេឬ? ព្រះគម្ពីរឆ្លើយយ៉ាងខ្ទរថា ទេ!
ហេតុការណ៍ពិតនៃសេចក្ដីល្បួងនិងអំពើបាប
៣. តើមនុស្សជាច្រើនមានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះអំពើបាបនិងសេចក្ដីល្បួង? ប៉ុន្តែតើព្រះគម្ពីរព្រមានចំពោះការមានអាកប្បកិរិយាបែបនេះយ៉ាងដូចម្ដេច?
៣ ចំពោះមនុស្សជាច្រើនសព្វថ្ងៃនេះ អំពើបាបជាគំនិតដែលគេឥតទទួលព្រមឡើយ។ មនុស្សខ្លះប្រើពាក្យ«អំពើបាប»ជាអ្វីដែលកំប្លែង ជាពាក្យមិនទាន់សម័យ ដើម្បីរៀបរាប់ភាពទន់ខ្សោយរបស់មនុស្ស។ ពួកគេឥតដឹងថា«យើងទាំងអស់គ្នាត្រូវទៅនៅមុខទីជំនុំជំរះរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដើម្បីឲ្យគ្រប់គ្នាបានទទួលតាមការដែលបានធ្វើ ពីកាលនៅក្នុងរូបកាយរៀងខ្លួន ទោះល្អឬអាក្រក់ក្ដី»។ (កូរិនថូសទី២ ៥:១០) ពួកអ្នកដទៃទៀតនិយាយមិនស្មោះថា៖ «ខ្ញុំអាចទប់ទល់នឹងអ្វីទាំងអស់បាន លើកលែងតែសេចក្ដីល្បួងប៉ុណ្ណោះ!»។ មនុស្សខ្លះរស់នៅក្នុងវប្បធម៌ ដែលមានការចំអែតភ្លាមៗទុកជាស្នូល មិនថាទាក់ទងនឹងអាហារ ការរួមភេទ ការសប្បាយ ឬការសម្រេចណាមួយ។ ពួកគេមិនគ្រាន់តែចង់បានអ្វីទាំងអស់តែប៉ុណ្ណោះទេ តែពួកគេចង់បានភ្លាមៗតែម្ដង! (លូកា ១៥:១២) ពួកគេមិនចេះគិតឲ្យហួសឆ្ងាយពីការកំសាន្តនៅឥឡូវនេះ ហើយទៅឯអំណរនៅអនាគតនៃ‹ជីវិតដ៏ពិត›នោះទេ។ (ធីម៉ូថេទី១ ៦:១៩) ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបង្រៀនយើងឲ្យគិតយ៉ាងប្រយ័ត្នប្រយែង និងគិតឲ្យបានវែងឆ្ងាយ ដោយជៀសចេញពីអ្វីៗដែលនឹងធ្វើឲ្យយើងមានគ្រោះថ្នាក់ខាងវិញ្ញាណ។ សុភាសិតមួយដែលបានត្រូវបណ្ដាលឲ្យតែង ចែងថា៖ «មនុស្សដែលមានគំនិតឆ្លៀវឆ្លាត គេឃើញការអាក្រក់មក ក៏ពួនខ្លួន តែមនុស្សល្ងង់ខ្លៅ គេចេះតែដើរទៅ ហើយក៏ត្រូវមានទុក្ខ»។—សុភាសិត ២៧:១២
៤. តើសេចក្ដីដាស់តឿនអ្វី ដែលប៉ុលបានឲ្យនៅកូរិនថូសទី១ ១០:១២, ១៣?
៤ នៅពេលដែលប៉ុលបានសរសេរទៅពួកគ្រីស្ទាន ដែលរស់នៅទីក្រុងកូរិនថូស ដែលល្បីឈ្មោះចំពោះភាពថោកទាបខាងសីលធម៌ នោះគាត់បានផ្ដល់នូវការព្រមានដែលសមហេតុសមផលចំពោះសេចក្ដីល្បួងនិងអំណាចនៃអំពើបាប។ គាត់បាននិយាយថា៖ «បានជាអ្នកណាដែលស្មានថាខ្លួនឈរ នោះត្រូវប្រយ័ត ក្រែងលោដួល ដ្បិតគ្មានសេចក្ដីល្បួងណាកើតដល់អ្នករាល់គ្នា ក្រៅពីសេចក្ដីល្បួង ដែលត្រូវខាងមនុស្សលោកទេ រីឯព្រះទ្រង់ក៏ស្មោះត្រង់ដែរ ទ្រង់មិនឲ្យកើតមានសេចក្ដីល្បួងហួសកំឡាំងអ្នករាល់គ្នាឡើយ គឺនៅវេលាណាដែលត្រូវល្បួង នោះទ្រង់ក៏រៀបផ្លូវឲ្យចៀសរួច ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាអាចនឹងទ្រាំបាន»។ (កូរិនថូសទី១ ១០:១២, ១៣) យើងគ្រប់ៗគ្នា ក្មេងនិងចាស់ ប្រុសនិងស្រី ជួបប្រទះសេចក្ដីល្បួងជាច្រើននៅឯសាលារៀន នៅឯកន្លែងធ្វើការ ឬកន្លែងផ្សេងៗទៀត។ ដូច្នេះ សូមឲ្យយើងពិនិត្យមើលនូវពាក្យរបស់ប៉ុល និងមើលថាតើនេះមានន័យយ៉ាងណាចំពោះយើងរាល់គ្នា។
កុំទុកចិត្តលើខ្លួនហួសហេតុពេក
៥. ហេតុអ្វីក៏ការទុកចិត្តលើខ្លួនហួសហេតុគឺប្រកបដោយគ្រោះថ្នាក់?
៥ ប៉ុលថ្លែងថា៖ «បានជាអ្នកណាដែលស្មានថាខ្លួនឈរ នោះត្រូវប្រយ័ត ក្រែងលោដួល»។ (កូរិនថូសទី១ ១០:១២) ការទុកចិត្តលើខ្លួនហួសហេតុពេកអំពីកម្លាំងសីលធម៌របស់យើង គឺប្រកបដោយគ្រោះថ្នាក់។ នេះគឺលាតត្រដាងការមិនយល់នូវសភាពនិងអំណាចនៃអំពើបាប។ ដោយព្រោះមានមនុស្សដូចជាម៉ូសេ ដាវីឌ សាឡូម៉ូន និងសាវ័កពេត្រុសដែលបានប្រព្រឹត្តអំពើបាប តើយើងគួរមានអារម្មណ៍ថា នេះមិនអាចកើតឡើងដល់យើងឬ? (ជនគណនា ២០:២-១៣; សាំយូអែលទី២ ១១:១-២៧; ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ១១:១-៦; ម៉ាថាយ ២៦:៦៩-៧៥) សុភាសិត ១៤:១៦ ចែងថា៖ «មនុស្សដែលមានប្រាជ្ញារមែងកោតខ្លាច ហើយក៏ចៀសចេញពីផ្លូវអាក្រក់ តែមនុស្សល្ងីល្ងើគេមានចិត្តចើងម៉ើង ហើយទុកចិត្តតែនឹងខ្លួនឯងវិញ»។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលថា៖ «ឯវិញ្ញាណ ក៏ប្រុងជាស្រេចមែន តែសាច់ឈាមខ្សោយទេ»។ (ម៉ាថាយ ២៦:៤១) ដោយព្រោះគ្មានមនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ណាម្នាក់ អាចស៊ាំនឹងចំណង់ពុករលួយ នោះយើងត្រូវតែរាប់សេចក្ដីព្រមានរបស់ប៉ុលជាអ្វីដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ ហើយទប់ទល់នឹងសេចក្ដីល្បួង បើមិនអ៊ីចឹងទេ នោះយើងនឹងអាចដួលបាន។—យេរេមា ១៧:៩
៦. តើនៅពេលណានិងតាមរបៀបណា ដែលយើងគួរប្រុងប្រៀបនឹងសេចក្ដីល្បួង?
៦ គឺប្រកបដោយប្រាជ្ញាដើម្បីប្រុងប្រៀបនឹងបញ្ហា ដែលអាចកើតមានឡើងដោយឥតសង្ឃឹមទុកជាមុន។ ស្តេចអេសាបានទទួលស្គាល់ថា ក្នុងកំឡុងពេលមានសន្ដិភាព គឺជាពេលត្រឹមត្រូវសំរាប់ឲ្យទ្រង់សាងសង់បន្ទាយការពារ។ (របាក្សត្រទី២ ១៤:២, ៦, ៧) ទ្រង់បានជ្រាបថា ពេលមានការវាយប្រហារគ្នានោះគឺហួសពេលទៅហើយឲ្យរៀបចំ។ ស្រដៀងគ្នាដែរ សេចក្ដីសម្រេចអំពីអ្វីដែលគួរនឹងធ្វើពេលមានសេចក្ដីល្បួង នោះជាពេលដ៏ប្រសើរបំផុតដែលមិនត្រូវឆេវឆាវ តែស្ថិតក្នុងបរិយាកាសដ៏ស្ងប់ស្ងៀមវិញ។ (ទំនុកដំកើង ៦៣:៦) ដានីយ៉ែលនិងមិត្តភ័ក្ដ្ររបស់គាត់ ដែលកោតខ្លាចព្រះ បានសម្រេចចិត្តរក្សាចិត្តស្មោះនឹងក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ា មុននឹងគេបានត្រូវគាបសង្កត់ឲ្យទទួលទានអាហារដ៏ប្រណិតរបស់ស្តេច។ ដូច្នេះហើយ ពួកគេឥតមានចិត្តស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការកាន់តាមជំនឿស៊ប់របស់គេ និងមិនបរិភោគអាហារដ៏ស្មោកគ្រោកនោះទេ។ (ដានីយ៉ែល ១:៨) មុននឹងស្ថានភាពល្បួងនេះបានកើតឡើង សូមឲ្យយើងពង្រឹងការតាំងចិត្តរបស់យើងឲ្យរក្សាខ្លួនស្អាតស្អំខាងសីលធម៌។ រួចមក យើងនឹងមានកម្លាំងដើម្បីទប់ទល់នឹងអំពើបាប។
៧. ហេតុអ្វីក៏ជាការធូរស្បើយក្នុងចិត្តដោយដឹងថា មានអ្នកដទៃបានទប់ទល់ដោយជោគជ័យនឹងសេចក្ដីល្បួងនោះ?
៧ ចិត្តរបស់យើងបានធូរស្បើយដោយពាក្យរបស់ប៉ុល ដែលថា៖ «ដ្បិតគ្មានសេចក្ដីល្បួងណាកើតដល់អ្នករាល់គ្នា ក្រៅពីសេចក្ដីល្បួង ដែលត្រូវខាងមនុស្សលោកទេ»។ (កូរិនថូសទី១ ១០:១៣) សាវ័កពេត្រុសបានសរសេរថា៖ «ចូរតស៊ូនឹងវា[អារក្ស] ដោយមានចិត្តជឿមាំមួន ទាំងដឹងថា ពួកបងប្អូនរបស់អ្នករាល់គ្នា ដែលនៅក្នុងលោកីយនេះ គេកំពុងតែរងទុក្ខលំបាកដូចគ្នាដែរ»។ (ពេត្រុសទី១ ៥:៩) ត្រូវហើយ មានអ្នកឯទៀតដែលបានប្រឈមមុខនឹងសេចក្ដីល្បួងស្រដៀងនេះដែរ ហើយដោយមានជំនួយពីព្រះ គេបានទប់ទល់ដោយជោគជ័យ ហើយយើងក៏អាចទទួលបានជោគជ័យដែរ។ ក៏ប៉ុន្តែ ជាពួកគ្រីស្ទានពិត ដែលកំពុងតែរស់នៅក្នុងលោកីយ៍ដ៏ថោកទាបនេះ នោះមិនយូរមិនឆាប់ យើងដឹងថានឹងបានជួបការល្បួងនោះដែរ។ បើអ៊ីចឹង តើយើងអាចប្រាកដក្នុងចិត្តយ៉ាងណា ថាយើងនឹងឈ្នះលើភាពទន់ខ្សោយរបស់មនុស្ស និងសេចក្ដីល្បួងជាអំពើបាបនោះ?
យើងអាចទប់ទល់នឹងសេចក្ដីល្បួង!
៨. តើអ្វីជាវិធីដ៏សំខាន់ដើម្បីជៀសវាងពីសេចក្ដីល្បួងនោះ?
៨ វិធីដ៏សំខាន់មួយដើម្បីឈប់«បំរើអំពើបាបទៀត»គឺដោយជៀសវាងពីសេចក្ដីល្បួង ពេលដែលអាចធ្វើទៅបាន។ (រ៉ូម ៦:៦) សុភាសិត ៤:១៤, ១៥ ដាស់តឿនយើងថា៖ «កុំឲ្យចូលក្នុងផ្លូវរបស់មនុស្សអាក្រក់ដែរ ចូរចៀសចេញ កុំឲ្យដើរជិតផ្លូវនោះឲ្យសោះ ត្រូវឲ្យងាកចេញ ហើយបង្ហួសទៅឲ្យផុត»។ យើងតែងតែដឹងជាមុន ថាមានកាលៈទេសៈណាខ្លះ ដែលនឹងនាំទៅឲ្យប្រព្រឹត្តអំពើបាប។ ដូច្នេះជាពួកគ្រីស្ទាន អ្វីដែលយើងគួរធ្វើ គឺ«បង្ហួសទៅឲ្យផុត» ជៀសចេញពីបុគ្គលណា អ្វីណា និងកន្លែងណា ដែលអាចបង្កឲ្យមានសេចក្ដីប្រាថ្នាដ៏ខុស និងធ្វើឲ្យយើងកញ្ជ្រោលឡើងនូវតណ្ហាដ៏ស្មោកគ្រោក។
៩. តើបានត្រូវបញ្ជាក់យ៉ាងណាក្នុងព្រះគម្ពីរ ស្តីអំពីការរត់ចេញពីស្ថានការណ៍ដែលនាំឲ្យល្បួងចិត្តយើងនោះ?
៩ ការរត់ចេញពីស្ថានការណ៍ដែលអាចល្បួងចិត្ត គឺជាជំហានដ៏សំខាន់មួយទៀត ដែលឆ្ពោះទៅឯការមានជ័យជំនះលើសេចក្ដីល្បួង។ ប៉ុលបានឲ្យឱវាទថា៖ «ចូររត់ពីការសហាយស្មន់ចេញ»។ (កូរិនថូសទី១ ៦:១៨) គាត់បានសរសេរថា៖ «ចូររត់ពីការថ្វាយបង្គំរូបព្រះចេញ»។ (កូរិនថូសទី១ ១០:១៤) សាវ័កប៉ុលក៏បានព្រមានធីម៉ូថេឲ្យរត់ចេញពីការចង់បានហួសហេតុនូវទ្រព្យសម្បត្ដិ ព្រមទាំង«រត់ពីសេចក្ដីស្រើបស្រាលរបស់ក្មេងៗចេញ»។—ធីម៉ូថេទី២ ២:២២; ធីម៉ូថេទី១ ៦:៩-១១
១០. តើមានឧទាហរណ៍ពីរដ៏ផ្ទុយពីគ្នាណា ដែលបង្ហាញថា ការរត់ចេញពីសេចក្ដីល្បួងមានប្រយោជន៍?
១០ ចូរពិនិត្យមើលករណីរបស់ស្តេចដាវីឌពីប្រទេសអ៊ីស្រាអែល។ កាលដែលទ្រង់បានសម្លឹងឥតដាក់ភ្នែកពីដំបូលវាំង នោះទ្រង់បានទតឃើញស្ត្រីដ៏ស្រស់ស្អាតម្នាក់កំពុងតែងូតទឹក ហើយសេចក្ដីប្រាថ្នាដ៏អាក្រក់បានមានពេញក្នុងព្រះទ័យទ្រង់។ ទ្រង់គួរតែចាកចេញពីដំបូលនោះ និងរត់ចេញពីសេចក្ដីល្បួងទៅ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានស៊ើបសួរអំពីស្ត្រីនេះ គឺនាងបាតសេបា ហើយលទ្ធផលគឺបានបំផ្លាញយ៉ាងខ្ទេចខ្ទី។ (សាំយូអែលទី២ ១១:១–១២:២៣) ផ្ទុយទៅវិញ តើយ៉ូសែបបានធ្វើយ៉ាងណាទៅ ពេលដែលភរិយាដ៏ឥតសីលធម៌នៃចៅហ្វាយរបស់គាត់ បានបង្ខំឲ្យគាត់រួមដំណេកនឹងនាងនោះ។ ដំណើររឿងនេះប្រាប់យើងថា៖ «ឯនាងចេះតែនិយាយនឹងយ៉ូសែបជារាល់ថ្ងៃ តែគាត់មិនព្រមស្ដាប់តាម នឹងទៅដេកជាមួយនឹងនាង ឬនឹងទៅជិតនាងសោះ»។ ទោះជាឥតមានបទបញ្ជាពីក្រិត្យវិន័យលោកម៉ូសេ ដែលមិនទាន់បានផ្ដល់ឲ្យនោះ ក៏យ៉ូសែបបានតបឆ្លើយនឹងនាងដោយនិយាយថា៖ «ធ្វើដូចម្ដេចឲ្យខ្ញុំប្រព្រឹត្តការដែលអាក្រក់យ៉ាងធំនេះទៅបាន ធ្វើយ៉ាងនោះនឹងមានបាបនៅចំពោះព្រះផង»។ នៅថ្ងៃមួយ នាងបានចាប់ទាញគាត់ ដោយនិយាយថា៖ «មកដេកនឹងអញសិន!»។ តើយ៉ូសែបបានឈប់នៅទីនេះ និងខំវែកញែកជាមួយនាងឬទេ? អត់ទេ។ គាត់បាន«រត់ចេញទៅក្រៅទៅ»។ យ៉ូសែបមិនអនុញ្ញាតឲ្យសេចក្ដីល្បួងខាងកាម កើតមានឡើងនោះឡើយ។ គាត់បានរត់ចេញទៅ!—លោកុប្បត្តិ ៣៩:៧-១៦
១១. តើអាចធ្វើអ្វីទៅ បើយើងកំពុងពិសោធនូវសេចក្ដីល្បួងដែលមានម្ដងទៀតនោះ?
១១ ជួនកាល ការរត់ចេញគឺត្រូវចាត់ទុកជាការកំសាក ក៏ប៉ុន្តែការដកខ្លួនចេញពីស្ថានការណ៍អ៊ីចឹង គឺតែងតែជាដំណើរដែលប្រកបដោយប្រាជ្ញាវិញ។ ប្រហែលជាយើងកំពុងតែពិសោធការល្បួងមួយដែលមានម្ដងទៀតនៅកន្លែងធ្វើការ។ ទោះជាយើងមិនអាចផ្លាស់ប្ដូរការងារក៏ដោយ ក៏អាចមានវិធីឯទៀតដើម្បីដកខ្លួនចេញពីកាលៈទេសៈដែលល្បួងចិត្តយើង។ យើងត្រូវតែរត់ចេញពីអ្វីៗក៏ដោយ ដែលយើងដឹងថាជាការខុស ហើយយើងគួរតាំងចិត្តធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវប៉ុណ្ណោះ។ (អេម៉ុស ៥:១៥) នៅកន្លែងផ្សេងៗទៀត ការរត់ចេញពីសេចក្ដីល្បួងនឹងតម្រូវឲ្យយើងជៀសវាងពីទីកន្លែងអិនថឺណិតដែលមានរូបអាសអាភាស និងកន្លែងកំសាន្តដែលគួរឲ្យសង្ស័យ។ នេះប្រហែលជាមានន័យថា យើងត្រូវតែបោះចោលនូវទស្សនាវដ្ដី ឬស្វែងរកមិត្តថ្មីៗ គឺពួកអ្នកដែលស្រឡាញ់ព្រះ និងពួកអ្នកដែលអាចជួយយើងបាន។ (សុភាសិត ១៣:២០) ទោះជាអ្វីក៏ដោយដែលល្បួងយើងឲ្យប្រព្រឹត្តអំពើបាប យើងនឹងមានប្រាជ្ញា បើយើងតាំងចិត្តបដិសេធវាចោលនោះ។—រ៉ូម ១២:៩
របៀបដែលសេចក្ដីអធិស្ឋានអាចជួយបាន
១២. តើយើងទូលសុំអ្វីពីព្រះ ពេលយើងអធិស្ឋានថា៖ «សូមកុំនាំយើងខ្ញុំទៅក្នុងសេចក្ដីល្បួងឡើយ»?
១២ ប៉ុលផ្ដល់នូវការធានាអះអាងដ៏លើកទឹកចិត្តនេះថា៖ «រីឯព្រះទ្រង់ក៏ស្មោះត្រង់ដែរ ទ្រង់មិនឲ្យកើតមានសេចក្ដីល្បួងហួសកំឡាំងអ្នករាល់គ្នាឡើយ គឺនៅវេលាណាដែលត្រូវល្បួង នោះទ្រង់ក៏រៀបផ្លូវឲ្យចៀសរួច ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាអាចនឹងទ្រាំបាន»។ (កូរិនថូសទី១ ១០:១៣) វិធីមួយដែលព្រះយេហូវ៉ាជួយយើង គឺដោយតបឆ្លើយនឹងសេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់យើង ដែលសុំរកជំនួយពីទ្រង់ ដើម្បីប្រឈមមុខដោះស្រាយនឹងសេចក្ដីល្បួងនោះ។ ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានបង្រៀនយើងឲ្យអធិស្ឋានថា៖ «សូមកុំនាំយើងខ្ញុំទៅក្នុងសេចក្ដីល្បួងឡើយ តែសូមប្រោសឲ្យយើងខ្ញុំរួចពីសេចក្ដីអាក្រក់វិញ»។ (ម៉ាថាយ ៦:១៣) ក្នុងការតបឆ្លើយដល់សេចក្ដីអធិស្ឋានដ៏ស្មោះអស់ពីចិត្ត ព្រះយេហូវ៉ានឹងមិនបោះបង់ចោលយើង ពេលមានសេចក្ដីល្បួងនោះទេ។ ទ្រង់នឹងរំដោះយើងពីសាតាំងនិងកិច្ចកលដ៏ប៉ិនប្រសប់របស់វា។ (អេភេសូរ ៦:១១) យើងគួរតែសុំព្រះឲ្យជួយយើងទទួលស្គាល់នូវសេចក្ដីល្បួង និងឲ្យមានកម្លាំងដើម្បីទប់ទល់នឹងសេចក្ដីល្បួងទាំងនោះ។ បើសិនជាយើងអង្វរទ្រង់កុំឲ្យយើងទទួលបរាជ័យ ពេលដែលយើងបានត្រូវល្បួង នោះទ្រង់នឹងជួយយើង ដើម្បីកុំឲ្យសាតាំងជា«មេកំណាច»ឈ្នះលើយើងបានឡើយ។
១៣. តើយើងគួរតែធ្វើអ្វី ពេលដែលបានប្រឈមមុខនឹងសេចក្ដីល្បួងដែលមានឥតឈប់ឈរនោះ?
១៣ ជាពិសេស យើងត្រូវការអធិស្ឋានអស់ពីចិត្ត ពេលដែលបានជួបប្រទះដោយសេចក្ដីល្បួងដែលមានមិនចេះឈប់។ សេចក្ដីល្បួងខ្លះអាចធ្វើឲ្យមានការប្រយុទ្ធយ៉ាងខ្លាំងជាប់នឹងខ្លួន ដែលមានគំនិតនិងអាកប្បកិរិយាដែលរំឭកយើងថា យើងទន់ខ្សោយបែបយ៉ាងណា។ (ទំនុកដំកើង ៥១:៥) ជាឧទាហរណ៍ តើយើងអាចធ្វើអ្វី បើសិនជាយើងបានរងទុក្ខព្រួយដោយការនឹកឃើញនូវការប្រព្រឹត្តដ៏ថោកទាប ដែលធ្លាប់ប្រព្រឹត្តពីពេលមុនៗនោះ? ចុះយ៉ាងណាវិញ បើយើងបានត្រូវល្បួងឲ្យត្រឡប់ទៅធ្វើអ៊ីចឹងទៀត? ជាជាងខំទប់អារម្មណ៍បែបនេះ យើងត្រូវតែអធិស្ឋានជូនព្រះយេហូវ៉ាអំពីរឿងនេះ ម្ដងហើយម្ដងទៀតបើត្រូវការ។ (ទំនុកដំកើង ៥៥:២២) ទ្រង់អាចជួយយើងឲ្យសំអាតគំនិតរបស់យើង ពីការទោរទន់ដ៏ស្មោកគ្រោក តាមរយៈអំណាចនៃព្រះបន្ទូល និងវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់។—ទំនុកដំកើង ១៩:៨, ៩
១៤. ហេតុអ្វីបានជាសេចក្ដីអធិស្ឋានគឺត្រូវការជាចាំបាច់ ដើម្បីប្រឈមមុខដោះស្រាយនឹងភាពទន់ខ្សោយជាមនុស្ស?
១៤ នៅក្នុងសួនគែតសេម៉ានី ដោយបានទតឃើញពួកសាវ័ករបស់ទ្រង់ងងុយដេក នោះព្រះយេស៊ូបានដាស់តឿនថា៖ «ចូរចាំយាម ហើយអធិស្ឋានចុះ! ដើម្បីមិនឲ្យកើតសេចក្ដីល្បួងនាំចិត្តឡើយ ឯវិញ្ញាណ ក៏ប្រុងជាស្រេចមែន តែសាច់ឈាមខ្សោយទេ»។ (ម៉ាថាយ ២៦:៤១) វិធីមួយដើម្បីឲ្យបានឈ្នះលើសេចក្ដីល្បួង គឺឲ្យចាំយាមនឹងបែបបទផ្សេងៗនៃសេចក្ដីល្បួង និងឲ្យឆាប់ដឹងនូវកលល្បិចរបស់វា។ ហើយក៏ជាការសំខាន់ដែរ ដែលយើងអធិស្ឋានអំពីសេចក្ដីល្បួងនោះជាបន្ទាន់ ដើម្បីឲ្យយើងអាចប្រដាប់ខ្លួនខាងវិញ្ញាណ ក្នុងការតយុទ្ធជាមួយវា។ យើងមិនអាចតយុទ្ធនឹងសេចក្ដីល្បួងដោយម្នាក់ឯងនោះទេ ពីព្រោះសេចក្ដីល្បួងនឹងមានឡើងចំពោះផ្នែកដែលយើងខ្សោយក្នុងការទប់ទល់។ សេចក្ដីអធិស្ឋានគឺត្រូវការជាចាំបាច់ ពីព្រោះកម្លាំងរបស់ព្រះ អាចគាំទ្រវិធីតយុទ្ធរបស់យើងប្រឆាំងនឹងសាតាំង។ (ភីលីព ៤:៦, ៧) យើងក៏ប្រហែលជាត្រូវការជំនួយខាងវិញ្ញាណនិងសេចក្ដីអធិស្ឋានពី«ពួកចាស់ទុំក្នុងពួកជំនុំ»។—យ៉ាកុប ៥:១៣-១៨
ទប់ទល់យ៉ាងសកម្មនឹងសេចក្ដីល្បួង
១៥. តើការទប់ទល់នឹងសេចក្ដីល្បួងទាក់ទងអ្វីខ្លះ?
១៥ ក្រៅពីជៀសវាងសេចក្ដីល្បួងពេលអាចធ្វើទៅបាន យើងត្រូវតែទប់ទល់យ៉ាងសកម្មនឹងសេចក្ដីល្បួង រហូតដល់សេចក្ដីល្បួងនោះផុតទៅ ឬស្ថានការណ៍ផ្លាស់ប្ដូរវិញ។ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូបានត្រូវល្បួងដោយសាតាំង ទ្រង់បានទប់ទល់រហូតដល់អារក្សចាកចេញបាត់ទៅ។ (ម៉ាថាយ ៤:១-១១) យ៉ាកុបជាសិស្សម្នាក់បានសរសេរថា៖ «តស៊ូនឹងអារក្សវិញចុះ នោះវានឹងរត់ចេញពីអ្នករាល់គ្នាទៅ»។ (យ៉ាកុប ៤:៧) ការទប់ទល់ ចាប់ផ្ដើមដោយប្រើបន្ទូលរបស់ព្រះដើម្បីពង្រឹងចិត្តគំនិតរបស់យើង និងសម្រេចចិត្តយ៉ាងមុតមាំ ថាយើងនឹងកាន់តាមខ្នាតតម្រារបស់ទ្រង់។ ជាការប្រសើរសំរាប់យើង ក្នុងការទន្ទេញនិងរំពឹងគិតលើបទគម្ពីរសំខាន់ៗ ដែលទាក់ទងនឹងភាពទន់ខ្សោយចំៗរបស់យើង។ គឺប្រកបដោយប្រាជ្ញាក្នុងការរកគ្រីស្ទានពេញវ័យម្នាក់ ប្រហែលជាអ្នកចាស់ទុំម្នាក់ ដើម្បីចែករំលែកនូវកង្វល់របស់យើង ហើយយើងអាចហៅឲ្យគាត់ជួយ ពេលដែលមានសេចក្ដីល្បួងកើតឡើងនោះ។—សុភាសិត ២២:១៧
១៦. តើយើងអាចរក្សាចិត្តទៀងត្រង់ខាងសីលធម៌យ៉ាងដូចម្ដេច?
១៦ បទគម្ពីរដាស់តឿនយើងឲ្យពាក់បុគ្គលិកលក្ខណៈថ្មី។ (អេភេសូរ ៤:២៤) នេះមានន័យថា អនុញ្ញាតឲ្យព្រះយេហូវ៉ាបំពាក់បំប៉ននិងកែប្រែយើង។ ប៉ុលសរសេរទៅកាន់ធីម៉ូថេ ដែលជាអ្នកធ្វើការជាមួយគ្នាថា៖ «ហើយដេញតាមសេចក្ដីសុចរិត សេចក្ដីគោរពប្រតិបត្ដិដល់ព្រះ សេចក្ដីជំនឿ សេចក្ដីស្រឡាញ់ សេចក្ដីខ្ជាប់ខ្ជួន នឹងសេចក្ដីសំឡូតវិញ ចូរខំប្រឹងតស៊ូ ដោយការតយ៉ាងល្អនៃសេចក្ដីជំនឿ ចូរតោងចាប់ជីវិតអស់កល្បជានិច្ចឲ្យខ្ជាប់ ដែលព្រះបានហៅអ្នកមកទទួល»។ (ធីម៉ូថេទី១ ៦:១១, ១២) យើងអាច«ដេញតាមសេចក្ដីសុចរិត» ដោយយកចិត្តទុកដាក់លើការសិក្សាបន្ទូលរបស់ព្រះ ដើម្បីឲ្យបានស្គាល់អំពីបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ទ្រង់យ៉ាងច្បាស់លាស់ ហើយរួចមក ដោយប្រព្រឹត្តសមស្របតាមសេចក្ដីតម្រូវរបស់ទ្រង់។ តារាងមួយដែលពេញដោយសកម្មភាពគ្រីស្ទាន ដូចជាការផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ និងការទៅប្រជុំ ក៏សំខាន់ផងដែរ។ ការចូលទៅជិតព្រះ និងឆ្លៀតយកប្រយោជន៍នូវសំវិធានការខាងវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ នឹងជួយយើងឲ្យរីកចំរើនខាងវិញ្ញាណ ហើយរក្សាចិត្តទៀងត្រង់ខាងសីលធម៌។—យ៉ាកុប ៤:៨
១៧. តើតាមរបៀបណាដែលយើងដឹងថា ព្រះនឹងមិនបោះបង់ចោលយើង ពេលមានសេចក្ដីល្បួងនោះ?
១៧ ប៉ុលធានារ៉ាប់រងយើងថា សេចក្ដីល្បួងណាក៏ដោយដែលយើងពិសោធ នឹងមិនមានហួសពីសមត្ថភាពដែលព្រះប្រទានឲ្យ ដើម្បីនឹងប្រឈមដោះស្រាយនោះឡើយ។ ព្រះយេហូវ៉ានឹង‹រៀបផ្លូវឲ្យជៀសរួច ដើម្បីឲ្យយើងអាចស៊ូទ្រាំបាន›។ (កូរិនថូសទី១ ១០:១៣) ប្រាកដហើយ ព្រះមិនអនុញ្ញាតឲ្យសេចក្ដីល្បួងទៅជាខ្លាំងដល់ម្ល៉េះទេ ដែលយើងឥតមានកម្លាំងខាងវិញ្ញាណគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីនឹងរក្សាចិត្តស្មោះគ្រប់លក្ខណ៍ បើយើងបន្តទុកចិត្តលើទ្រង់នោះ។ ទ្រង់ចង់ឲ្យយើងមានជោគជ័យ ក្នុងការទប់ទល់យ៉ាងសកម្មប្រឆាំងនឹងសេចក្ដីល្បួងដែលបណ្ដាលឲ្យធ្វើខុស ចំពោះព្រះនេត្ររបស់ទ្រង់។ ម្យ៉ាងវិញទៀត យើងអាចមានជំនឿលើសេចក្ដីសន្យារបស់ទ្រង់ ដែលថា៖ «អញនឹងមិនចាកចេញពីឯង ក៏មិនបោះបង់ចោលឯងឡើយ»។—ហេព្រើរ ១៣:៥
១៨. ហេតុអ្វីបានជាយើងប្រាកដក្នុងចិត្តថាអាចទទួលបានជ័យជំនះលើភាពទន់ខ្សោយជាមនុស្ស?
១៨ ប៉ុលបានដឹងប្រាកដក្នុងចិត្តអំពីលទ្ធផលនៃការពុះពាររបស់គាត់ ប្រឆាំងនឹងភាពទន់ខ្សោយជាមនុស្ស។ គាត់មិនបានចាត់ទុកខ្លួនគាត់ជាអ្នករងគ្រោះដែលគួរឲ្យអាណិតហើយតែលតោល ស្តីអំពីសេចក្ដីប្រាថ្នាខាងសាច់ឈាមរបស់គាត់នោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា៖ «បានជាខ្ញុំខំរត់យ៉ាងដូច្នោះ មិនមែនបែបដូចជាមិនស្គាល់ផ្លូវទេ ខ្ញុំក៏ខំប្រដាល់យ៉ាងដូច្នោះដែរ មិនមែនដូចជាដាល់ខ្យល់ទេ គឺខ្ញុំវាយដំរូបកាយខ្ញុំ ទាំងបង្ខំឲ្យចុះចូល ក្រែងក្រោយដែលខ្ញុំបានប្រដៅមនុស្សឯទៀតហើយ នោះខ្លួនខ្ញុំត្រូវចោលចេញវិញ»។ (កូរិនថូសទី១ ៩:២៦, ២៧) យើងក៏អាចទប់ទល់ទាំងមានជ័យជំនះលើរូបសាច់ដ៏មិនគ្រប់ល័ក្ខណ៍ដែរ។ តាមរយៈបទគម្ពីរ ប្រកាសនវត្ថុដែលមានមូលដ្ឋានលើព្រះគម្ពីរ កិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទាន និងពួកគ្រីស្ទានដែលមានគំនិតចាស់ទុំ នោះព្រះវរបិតាដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ផ្ដល់នូវការរំឭកជារឿយៗ ដើម្បីជួយយើងឲ្យស្វះស្វែងក្នុងការរក្សាឲ្យនៅទៀងត្រង់។ ដោយមានជំនួយពីទ្រង់ យើងអាចទទួលបានជ័យជំនះលើភាពទន់ខ្សោយជាមនុស្ស!
តើអ្នកនឹកចាំបានទេ?
• តើការមាន‹គំនិតខាងសាច់ឈាម› មានន័យយ៉ាងណា?
• តើតាមរបៀបណា ដែលយើងប្រុងខ្លួនចំពោះសេចក្ដីល្បួង?
• តើយើងអាចធ្វើអ្វីដើម្បីប្រឈមមុខដោះស្រាយនឹងសេចក្ដីល្បួង?
• ក្នុងការប្រឈមមុខដោះស្រាយនឹងសេចក្ដីល្បួង តើសេចក្ដីអធិស្ឋានមានមុខនាទីយ៉ាងណា?
• ហេតុអ្វីបានជាយើងដឹងថា យើងអាចទទួលជ័យជំនះលើភាពទន់ខ្សោយជាមនុស្ស?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ២៣]
ព្រះគម្ពីរមិនបង្រៀនថា យើងជាអ្នករងគ្រោះដែលតែលតោល ស្តីអំពីសេចក្ដីប្រាថ្នាខាងសាច់ឈាមរបស់យើងនោះឡើយ
[រូបភាពនៅទំព័រ២៦]
ការរត់ចេញពីសេចក្ដីល្បួង ជាវិធីដ៏សំខាន់មួយដើម្បីជៀសវាងពីអំពើបាប