កុំឲ្យក្លាយទៅជាអ្នកស្ដាប់ដែលចេះតែភ្លេច
កុំឲ្យក្លាយទៅជាអ្នកស្ដាប់ដែលចេះតែភ្លេច
«ចូរឲ្យអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្តតាមព្រះបន្ទូលទៅ កុំឲ្យគ្រាន់តែស្ដាប់ប៉ុណ្ណោះ ហើយបញ្ឆោតខ្លួនវិញនោះឡើយ»។—យ៉ាកុប ១:២២
១. តើពួកអ៊ីស្រាអែលពីសម័យបុរាណមានឯកសិទ្ធិឃើញអព្ភូតហេតុអ្វី?
«មិនអាចភ្លេចបានទេ» នេះជាពាក្យល្អដើម្បីរៀបរាប់អំពីអព្ភូតហេតុ ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើនៅស្រុកអេស៊ីបពីបុរាណ។ គ្រោះកាចនិមួយៗក្នុងចំណោមទាំងដប់នោះ គឺជាអ្វីដ៏អស្ចារ្យដែលពុំអាចប្រកែកបានឡើយ។ ហើយបន្ទាប់ពីគ្រោះកាចទាំងនោះ គឺការរំដោះដ៏អស្ចារ្យនៃពួកអ៊ីស្រាអែល ពេលគេឆ្លងកាត់សមុទ្រក្រហមដែលត្រូវបានញែកទឹកចេញពីគ្នានោះ។ (ចោទិយកថា ៣៤:១០-១២) បើសិនជាអ្នកបានឃើញព្រឹត្ដិការណ៍ទាំងនោះ យើងសង្ឃឹមថា អ្នកនឹងមិនអាចភ្លេចព្រះអង្គ ដែលបានធ្វើអព្ភូតហេតុទាំងនោះទេ។ ប៉ុន្តែ អ្នកតែងបទទំនុកដំកើងបានច្រៀងថា៖ «គេ[ពួកអ៊ីស្រាអែល]បានភ្លេចព្រះដែលជួយសង្គ្រោះគេ ជាព្រះដែលបានធ្វើការយ៉ាងធំសំបើមនៅស្រុកអេស៊ីព្ទ គឺជាការយ៉ាងអស្ចារ្យនៅស្រុកហាំ នឹងការគួរស្ញែងខ្លាចនៅត្រង់សមុទ្រក្រហម»។—ទំនុកដំកើង ១០៦:២១, ២២
២. តើអ្វីដែលបង្ហាញថាការអបអររបស់ពួកអ៊ីស្រាអែល ចំពោះការប្រព្រឹត្តដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះ គឺមិនមានយូរប៉ុន្មានទេនោះ?
២ ក្រោយពីបានឆ្លងសមុទ្រក្រហម នោះពួកអ៊ីស្រាអែល«ក៏មានសេចក្ដីកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយក៏ជឿដល់ព្រះយេហូវ៉ា»។ (និក្ខមនំ ១៤:៣១) ពួកបុរសទាំងនោះបានចូលរួមជាមួយលោកម៉ូសេ ក្នុងការច្រៀងចំរៀងជ័យជំនះជូនព្រះយេហូវ៉ា ហើយម៉ារាមនិងបណ្ដាស្ត្រីៗឯទៀតបានគោះក្រាប់ ទាំងនាំគ្នារាំផង។ (និក្ខមនំ ១៥:១, ២០) មែនហើយ រាស្ត្ររបស់ព្រះបានកោតស្ងើចនឹងការប្រព្រឹត្តដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ប៉ុន្តែ ការអបអររបស់គេចំពោះព្រះអង្គដែលបានធ្វើអព្ភូតហេតុទាំងនេះ គឺមិនមានយូរប៉ុន្មានទេ។ បន្ដិចក្រោយមក ពួកគេជាច្រើនបានប្រព្រឹត្តហាក់បីដូចជាបានបាត់បង់សតិទាំងស្រុង។ ពួកគេបានក្លាយទៅជាអ្នកត្អូញត្អែររអ៊ូរទាំទាស់នឹងព្រះយេហូវ៉ា។ ពួកគេខ្លះបានថ្វាយបង្គំរូបព្រះ និងប្រព្រឹត្តអំពើអសីលធម៌ខាងកាម។—ជនគណនា ១៤:២៧; ២៥:១-៩
តើអ្វីដែលអាចធ្វើឲ្យយើងភ្លេច?
៣. ដោយព្រោះយើងមានលក្ខណៈដ៏មានបាប តើយើងអាចភ្លេចអ្វី?
៣ គឺប្រាកដជាពិបាកយល់មែន ដែលពួកអ៊ីស្រាអែលខ្វះការអបអរនោះ។ ប៉ុន្តែ នេះក៏អាចកើតឡើងចំពោះយើងដែរ។ ពិតមែន យើងមិនបានឃើញអព្ភូតហេតុបែបនេះរបស់ព្រះទេ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយនឹងព្រះ គឺប្រាកដជាមានគ្រាដែលមិនអាចភ្លេចបានឡើយ។ យើងខ្លះអាចចាំពេលដែលយើងបានទទួលសេចក្ដីពិតពីព្រះគម្ពីរ។ គ្រាដ៏សប្បាយឯទៀត អាចរួមបញ្ចូលការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនចំពោះព្រះតាមរយៈការអធិស្ឋាន និងពិធីជ្រមុជទឹករបស់យើងជាគ្រីស្ទានពិត។ យើងជាច្រើននាក់បានពិសោធន៍នូវជំនួយរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នៅគ្រាឯទៀតក្នុងជីវិតរបស់យើង។ (ទំនុកដំកើង ១១៨:១៥) អ្វីដែលសំខាន់បំផុត តាមរយៈការសោយទិវង្គតដ៏ជាយញ្ញបូជារបស់បុត្រាព្រះ គឺព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ យើងបានទទួលសេចក្ដីសង្ឃឹមនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះ។ (យ៉ូហាន ៣:១៦) ប៉ុន្តែដោយយើងមានលក្ខណៈដ៏មានបាប ពេលដែលប្រឈមមុខនឹងសេចក្ដីប្រាថ្នាដ៏ខុស និងសេចក្ដីខ្វល់ខ្វាយក្នុងជីវិត នោះយើងក៏អាចឆាប់ភ្លេចរបស់ដ៏ល្អៗដែលព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើឲ្យយើងនោះដែរ។
៤, ៥. (ក) តើយ៉ាកុបព្រមានយ៉ាងណា អំពីគ្រោះថ្នាក់ជាអ្នកស្ដាប់ដែលភ្លេចនោះ? (ខ) តើយើងអាចប្រើរឿងប្រៀបប្រដូចរបស់យ៉ាកុប អំពីបុរសនិងកញ្ចក់យ៉ាងណា?
៤ តាមរយៈសំបុត្រជូនពួកគ្រីស្ទានគ្នីគ្នា នោះយ៉ាកុបដែលជាប្អូនប្រុសរបស់ព្រះយេស៊ូខាងម្ដាយ បានព្រមានអំពីគ្រោះថ្នាក់ បើធ្វើជាអ្នកស្ដាប់ដែលចេះតែភ្លេចនោះ។ គាត់បានសរសេរថា៖ «ចូរឲ្យអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្តតាមព្រះបន្ទូលទៅ កុំឲ្យគ្រាន់តែស្ដាប់ប៉ុណ្ណោះ ហើយបញ្ឆោតខ្លួនវិញនោះឡើយ ដ្បិតបើអ្នកណាស្ដាប់ព្រះបន្ទូលហើយ តែមិនប្រព្រឹត្តតាម អ្នកនោះធៀបដូចជាមនុស្សដែលឆ្លុះមុខក្នុងកញ្ចក់ អ្នកនោះគ្រាន់តែមើលខ្លួន រួចចេញបាត់ទៅ ហើយក៏ភ្លេចពីបែបភាពខ្លួនជាយ៉ាងណាភ្លាម»។ (យ៉ាកុប ១:២២-២៤) តើយ៉ាកុបចង់មានន័យយ៉ាងណា ដោយប្រើពាក្យទាំងនោះ?
៥ ពេលយើងភ្ញាក់នៅពេលព្រឹក យើងតែងតែឆ្លុះកញ្ចក់ ដើម្បីកែសម្រួលមុខមាត់ខ្លួនប្រាណរបស់យើង។ កាលដែលយើងជាប់រវល់នឹងសកម្មភាពផ្សេងៗ និងគំនិតយើងប្រមូលអារម្មណ៍លើអ្វីផ្សេងទៀត នោះយើងឈប់គិតអំពីអ្វីដែលយើងបានឃើញក្នុងកញ្ចក់។ នេះក៏អាចកើតឡើងខាងវិញ្ញាណដែរ។ កាលដែលយើងមើលបន្ទូលរបស់ព្រះ នោះយើងអាចប្រៀបខ្លួនយើងនឹងអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាតម្រូវពីយើង។ ដូច្នេះហើយ យើងប្រឈមមុខនឹងសេចក្ដីទន់ខ្សោយរបស់យើង។ ចំណេះនេះគួរជំរុញយើងឲ្យកែសម្រួលនឹងបុគ្គលិកលក្ខណៈយើង។ ប៉ុន្តែ កាលដែលយើងជាប់រវល់នឹងសកម្មភាពប្រចាំថ្ងៃ និងពុះពារទាំងលំបាកនឹងបញ្ហាយើង នោះយើងអាចងាយឈប់គិតអំពីរឿងខាងវិញ្ញាណ។ (ម៉ាថាយ ៥:៣; លូកា ២១:៣៤) នេះគឺហាក់ដូចជាយើងភ្លេចអំពីការប្រព្រឹត្តដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ជាប្រយោជន៍ឲ្យយើង។ បើនេះកើតឡើង នោះយើងអាចចុះញ៉មយ៉ាងងាយនឹងការទោរទន់ដ៏មានបាប។
៦. តើការពិនិត្យមើលអ្វីក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលអាចជួយយើងកុំឲ្យភ្លេចបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ានោះ?
៦ ក្នុងសំបុត្រទីមួយដែលព្រះបានបណ្ដាលឲ្យតែង ជូនពួកអ្នករស់នៅទីក្រុងកូរិនថូស នោះសាវ័កប៉ុលសំដៅទៅពួកអ៊ីស្រាអែលដែលចេះតែភ្លេចនៅក្នុងទីរហោស្ថាន។ ដូចជាពួកគ្រីស្ទាននៅសតវត្សទីមួយ បានទទួលប្រយោជន៍ពីពាក្យរបស់ប៉ុល នោះការពិនិត្យសាឡើងវិញនូវអ្វីដែលគាត់បានសរសេរ ក៏អាចជួយយើងកុំឲ្យភ្លេចអំពីបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ដូច្នេះ ចូរឲ្យយើងពិនិត្យមើលកូរិនថូសទី១ ១០:១-១២។
ចូរបដិសេធសេចក្ដីប្រាថ្នាខាងលោកីយ៍ចោល
៧. តើទីសំអាងជាក់ស្តែងណា ដែលថាពួកអ៊ីស្រាអែលបានទទួលសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេហូវ៉ានោះ?
៧ អ្វីដែលប៉ុលនិយាយអំពីពួកអ៊ីស្រាអែល នេះទុកជាការព្រមានសំរាប់ពួកគ្រីស្ទាន។ ដោយសង្ខេប ប៉ុលសរសេរថា៖ «បងប្អូនអើយ! ខ្ញុំមិនចង់ឲ្យអ្នករាល់គ្នានៅល្ងង់ ពីដំណើរពួកឰយុកោយើងទេ ថាគេបាននៅក្រោមពពកទាំងអស់គ្នា ហើយគ្រប់គ្នាបានដើរកាត់សមុទ្រ គ្រប់គ្នាបានទទួលបុណ្យជ្រមុជក្នុងពពក ហើយក្នុងសមុទ្រនោះ ឲ្យបានតាមលោកម៉ូសេ»។ (កូរិនថូសទី១ ១០:១-៤) ប្រជាជននៅប្រទេសអ៊ីស្រាអែលក្នុងសម័យរបស់លោកម៉ូសេ បានឃើញនូវការសម្ដែងនៃព្រះចេស្ដាព្រះយ៉ាងសម្បើម ដែលរួមបញ្ចូលនឹងអព្ភូតហេតុ ដែលមានបង្គោលពពកនាំផ្លូវពួកគេនៅពេលថ្ងៃ ហើយបានជួយគេឲ្យរត់ចេញតាមសមុទ្រក្រហម។ (និក្ខមនំ ១៣:២១; ១៤:២១, ២២) ត្រូវហើយ ពួកអ៊ីស្រាអែលបានទទួលទីសំអាងជាក់ស្តែង ថាព្រះយេហូវ៉ាស្រឡាញ់ពួកគេ។
៨. តើអ្វីជាលទ្ធផល ដោយសារការភ្លេចនូវអ្វីខាងវិញ្ញាណរបស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែលនោះ?
៨ ប៉ុលនិយាយបន្តថា៖ «ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់មិនពេញព្រះហឫទ័យនឹងគេជាច្រើនគ្នាទេ ដ្បិតគេត្រូវដួលស្លាប់រាត់រាយ នៅក្នុងទីរហោស្ថាន»។ (កូរិនថូសទី១ ១០:៥) នេះជាអ្វីដែលគួរឲ្យស្ដាយមែន! ពួកបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលភាគច្រើនដែលបានចេញពីស្រុកអេស៊ីព្ទ បានដកសិទ្ធិខ្លួនគេពីការចូលស្រុកដែលបានសន្យា។ ដោយព្រោះព្រះមិនបានពេញព្រះទ័យនឹងគេ ដោយសារការខ្វះជំនឿ នោះពួកគេបានស្លាប់នៅឯទីរហោស្ថាន។ (ហេព្រើរ ៣:១៦-១៩) តើយើងអាចរៀនអ្វីពីនេះ? ប៉ុលមានប្រសាសន៍ថា៖ «ការទាំងនោះបានត្រឡប់ជាគំរូដល់យើង ប្រយោជន៍កុំឲ្យយើងប្រាថ្នាចង់បានសេចក្ដីអាក្រក់ ដូចជាគេឡើយ»។—កូរិនថូសទី១ ១០:៦
៩. តើតាមរបៀបណាដែលព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់ជូនរាស្ត្រទ្រង់? ហើយតើសាសន៍អ៊ីស្រាអែលបានមានទឹកចិត្តយ៉ាងណា?
៩ សាសន៍អ៊ីស្រាអែលមានរបស់ជាច្រើន ដើម្បីឲ្យគេប្រមូលអារម្មណ៍ខាងវិញ្ញាណ កាលដែលគេនៅក្នុងទីរហោស្ថាន។ ពួកគេបានចូលក្នុងកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា និងបានក្លាយទៅជាសាសន៍មួយ ដែលបានថ្វាយខ្លួនជូនទ្រង់។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ពួកគេបានទទួលការងារជាសង្ឃ រោងឧបោសថជាមណ្ឌលនៃការថ្វាយបង្គំ និងសំវិធានការសំរាប់ការថ្វាយយញ្ញបូជាជូនព្រះយេហូវ៉ា។ ប៉ុន្តែ ជាជាងមានចិត្តអរនឹងអំណោយខាងវិញ្ញាណ ពួកគេបានអនុញ្ញាតឲ្យខ្លួនគេទៅជាឥតពេញចិត្តនឹងសំវិធានការខាងសម្ភារៈដែលមកពីព្រះទៅវិញ។—ជនគណនា ១១:៤-៦
១០. ហេតុអ្វីបានជាយើងគួរតែចងចាំព្រះជានិច្ច?
១០ រាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាសព្វថ្ងៃនេះមានការយល់ព្រមពីទ្រង់ មិនដូចពួកអ៊ីស្រាអែលនៅក្នុងទីរហោស្ថានទេ។ ប៉ុន្តែ ជាបុគ្គលម្នាក់ៗ គឺជាការសំខាន់ដែលយើងរក្សាការចងចាំព្រះឲ្យមានក្នុងគំនិតយើង។ ការធ្វើដូច្នេះនឹងជួយយើងឲ្យបដិសេធចោលនូវចំណង់ខ្លាំង ដែលប្រកបដោយអត្តទត្ថភាព ដែលអាចបាំងចក្ខុខាងវិញ្ញាណរបស់យើង។ យើងត្រូវតែតាំងចិត្ត«លះចោលសេចក្ដីទមិលល្មើស នឹងសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាក្នុងលោកនេះ ហើយឲ្យរស់នៅក្នុងសម័យនេះ ដោយសេចក្ដីធ្ងន់ធ្ង សេចក្ដីសុចរិត ហើយដោយគោរពប្រតិបត្ដិដល់ព្រះវិញ»។ (ទីតុស ២:១២) យើងរាល់គ្នាណាដែលបានចូលរួមជាមួយក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានតាំងពីក្មេងមក មិនគួរគិតថាយើងខកខានទទួលនូវអ្វីដែលល្អនោះទេ។ បើគំនិតបែបនេះមានក្នុងគំនិតយើង ជាការប្រសើរបើយើងចងចាំព្រះយេហូវ៉ា និងប្រសិទ្ធពរដ៏អស្ចារ្យដែលទ្រង់ប្រទានសំរាប់យើងរាល់គ្នា។—ហេព្រើរ ១២:២, ៣
ការស្ដាប់បង្គាប់ទាំងស្រុងចំពោះព្រះយេហូវ៉ា
១១, ១២. តើបុគ្គលម្នាក់អាចក្លាយទៅជាមានទោសខាងការថ្វាយបង្គំរូបព្រះយ៉ាងណា ដោយឥតជាប់ទាក់ទងនឹងការថ្វាយបង្គំរូបចម្លាក់មែនទែនទេនោះ?
១១ ប៉ុលបានផ្ដល់ពាក្យព្រមានទៀត ពេលដែលគាត់សរសេរថា៖ ការដែល«ថ្វាយបង្គំរូបព្រះ ដូចជាពួកគេខ្លះបានថ្វាយដែរ ដូចមានសេចក្ដីចែងទុកមកថា ‹បណ្ដាជនបានអង្គុយស៊ីផឹក រួចក្រោកឡើងលេងសប្បាយ›»។ (កូរិនថូសទី១ ១០:៧) ប៉ុលគឺសំដៅទៅគ្រាពេលដែលពួកអ៊ីស្រាអែលបានបបួលលោកអើរ៉ុន ឲ្យធ្វើរូបកូនគោមាស។ (និក្ខមនំ ៣២:១-៤) ទោះជាមិនទំនងទេដែលយើងនឹងបែរទៅថ្វាយបង្គំរូបព្រះមែនទែន តែយើងអាចទៅជាអ្នកថ្វាយបង្គំរូបព្រះ ដោយអនុញ្ញាតឲ្យសេចក្ដីប្រាថ្នាដ៏កំណាញ់របស់យើង មករំខានយើងពីការថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ាអស់ពីចិត្ត។—កូល៉ុស ៣:៥
១២ នៅគ្រាមួយទៀត ប៉ុលបានសរសេរអំពីបុគ្គលខ្លះ ដែលបានខ្វល់ខ្វាយច្រើនតែលើវត្ថុទ្រព្យ ជាជាងរឿងខាងវិញ្ញាណវិញ។ ស្តីអំពីអស់អ្នកដែល«ជាខ្មាំងសត្រូវនឹងឈើឆ្កាងព្រះគ្រីស្ទ» នោះគាត់បានសរសេរថា៖ «ចុងបំផុតរបស់គេជាសេចក្ដីហិនវិនាស គេយកពោះគេទុកជាព្រះ»។ (ភីលីព ៣:១៨, ១៩) របស់ដែលចាត់ទុកជាការថ្វាយបង្គំរបស់គេ គឺមិនមែនរូបចម្លាក់នោះទេ។ សេចក្ដីប្រាថ្នារបស់គេគឺជារបស់ខាងវត្ថុទ្រព្យវិញ។ ប្រាកដហើយ មិនមែនសេចក្ដីប្រាថ្នាទាំងអស់គឺខុសនោះទេ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្កើតយើងមក ដោយមានសេចក្ដីត្រូវការជាមនុស្ស និងសមត្ថភាពឲ្យចេះពេញចិត្តនឹងការសប្បាយផ្សេងៗ។ ក៏ប៉ុន្តែ អស់អ្នកដែលលើកការស្វះស្វែងខាងការសប្បាយ សំខាន់ជាងទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះ នោះប្រាកដជាអ្នកថ្វាយបង្គំរូបព្រះហើយ។—ធីម៉ូថេទី២ ៣:១-៥
១៣. តើយើងអាចរៀនអ្វីពីកំណត់ហេតុនៃកូនគោមាស?
១៣ ក្រោយពីពួកអ៊ីស្រាអែលបានចាកចេញពីស្រុកអេស៊ីប នោះពួកគេបានធ្វើកូនគោមាសយកមកថ្វាយបង្គំ។ បន្ថែមនឹងការព្រមានខាងការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ នោះគឺមានមេរៀនមួយទៀតដ៏សំខាន់ក្នុងកំណត់ហេតុនេះ។ ពួកអ៊ីស្រាអែលពុំបានស្ដាប់បង្គាប់នូវការដឹកនាំដ៏ច្បាស់លាស់ពីព្រះយេហូវ៉ាទេ។ (និក្ខមនំ ២០:៤-៦) ក៏ប៉ុន្តែ ពួកគេក៏ឥតបានមានបំណងបដិសេធព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះរបស់គេនោះដែរ។ ពួកគេបានធ្វើយញ្ញបូជាជូនកូនគោនេះ ហើយបានហៅគ្រានោះជា«បុណ្យថ្វាយព្រះយេហូវ៉ា»។ ដោយហេតុណាមួយ ពួកគេបានបំភាន់ខ្លួនគេឲ្យគិតថា ព្រះនឹងមិនអើពើការឥតស្ដាប់បង្គាប់នោះទេ។ នេះជាអំពើធ្វើឲ្យអាម៉ាស់មុខចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ហើយបានធ្វើឲ្យទ្រង់មានព្រះទ័យខ្ញាល់យ៉ាងខ្លាំង។—និក្ខមនំ ៣២:៥, ៧-១០; ទំនុកដំកើង ១០៦:១៩, ២០
១៤, ១៥. (ក) ហេតុអ្វីបានជាពួកអ៊ីស្រាអែលឥតមានមូលហេតុទៅជាអ្នកស្ដាប់ដែលចេះតែភ្លេចនោះ? (ខ) ប្រសិនបើយើងតាំងចិត្តកុំឲ្យទៅជាអ្នកស្ដាប់ដែលចេះតែភ្លេច តើយើងនឹងធ្វើយ៉ាងណា ស្តីអំពីសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះយេហូវ៉ា?
១៤ គឺជាការចម្លែកណាស់បើស្មរបន្ទាល់ម្នាក់របស់ព្រះយេហូវ៉ា ទៅចូលរួមនឹងសាសនាមិនពិតនោះ។ ប៉ុន្តែ កាលដែលនៅក្នុងក្រុមជំនុំ អ្នកខ្លះអាចបដិសេធការដឹកនាំរបស់ព្រះយេហូវ៉ាចោល តាមរបៀបផ្សេងៗ។ បណ្ដារាស្ត្រអ៊ីស្រាអែលឥតមានមូលហេតុ ចំពោះការក្លាយទៅជាអ្នកស្ដាប់ដែលភ្លេចនោះទេ។ ពួកគេបានឮអំពីក្រិត្យវិន័យដប់ប្រការ ហើយបានមានវត្តមានពេលដែលលោកម៉ូសេបានផ្ដល់ឲ្យគេនូវបញ្ញត្តរបស់ព្រះដែលថា៖ «មិនត្រូវឲ្យមានព្រះណាទៀត នៅជាមួយនឹងអញទោះទាំងព្រះធ្វើពីមាស ឬពីប្រាក់ ក៏មិនត្រូវធ្វើសំរាប់ខ្លួនឡើយ»។ (និក្ខមនំ ២០:១៨, ១៩, ២២, ២៣) យ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកអ៊ីស្រាអែលបានថ្វាយបង្គំរូបកូនគោមាស។
១៥ យើងក៏គ្មានមូលហេតុត្រឹមត្រូវដែរ បើយើងទៅជាអ្នកស្ដាប់ដែលចេះតែភ្លេចនោះ។ នៅក្នុងបទគម្ពីរ នោះយើងមានការដឹកនាំពីព្រះ ស្តីអំពីផ្នែកជាច្រើនក្នុងជីវិត។ ជាឧទាហរណ៍ បន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ាផ្ដន្ទាទោសយ៉ាងចំៗ អំពីការខ្ចីអ្វីៗពីគេដែលមិនព្រមសងគេវិញនោះ។ (ទំនុកដំកើង ៣៧:២១) ក្មេងៗបានបង្គាប់ឲ្យគោរពតាមមាតាបិតាគេ និងឪពុកបានតម្រូវឲ្យចិញ្ចឹមកូនតាម«ដំបូន្មាន នឹងសេចក្ដីដាស់តឿនរបស់ព្រះអម្ចាស់វិញ»។ (អេភេសូរ ៦:១-៤) ពួកគ្រីស្ទាននៅលីវបានបង្គាប់ឲ្យរៀបការ «ក្នុងព្រះអម្ចាស់» ហើយពួកអ្នកបំរើព្រះដែលរៀបការហើយ បានបង្គាប់ថា៖ «ការវិវាហមង្គលជាការប្រសើរដល់គ្រប់គ្នា ហើយដែលរួមដំណេក នោះក៏ជាការឥតសៅហ្មងដែរ តែព្រះទ្រង់នឹងជំនុំជំរះមនុស្សកំផិត ហើយនឹងមនុស្សសហាយស្មន់គ្នាវិញ»។ (កូរិនថូសទី១ ៧:៣៩; ហេព្រើរ ១៣:៤) ប្រសិនបើយើងតាំងចិត្តកុំឲ្យទៅជាអ្នកស្ដាប់ដែលភ្លេច នោះយើងនឹងចាត់ទុកសេចក្ដីបង្គាប់ទាំងនេះ និងសេចក្ដីបង្គាប់ឯទៀតពីព្រះ ជាអ្វីដ៏សំខាន់បំផុតហើយនិងអនុលោមទៅតាមសេចក្ដីបង្គាប់ទាំងនោះ។
១៦. តើអ្វីជាលទ្ធផលពីការថ្វាយបង្គំរូបកូនគោមាស?
១៦ ព្រះយេហូវ៉ាឥតបានយល់ព្រមចំពោះការប៉ុនប៉ងរបស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល ដើម្បីថ្វាយបង្គំទ្រង់តាមល័ក្ខខ័ណ្ឌគេនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ មានមនុស្ស៣.០០០នាក់បានត្រូវវិនាស ប្រហែលដោយមុខនាទីដ៏ធំចំពោះសកម្មភាពដ៏បះបោរ នៃការថ្វាយបង្គំរូបកូនគោមាស។ មនុស្សប្រព្រឹត្តអាក្រក់ឯទៀតក៏បានរងទុក្ខវេទនាពីព្រះយេហូវ៉ាដែរ។ (និក្ខមនំ ៣២:២៨, ៣៥) នេះជាមេរៀនដ៏សំខាន់ចំពោះអស់អ្នកដែលអានបន្ទូលរបស់ព្រះ តែសម្រេចចិត្តចង់ធ្វើតាមតែអំពើចិត្តខ្លួនគេនោះ!
«ចូររត់ពីការសហាយស្មន់ចេញ»
១៧. តើកូរិនថូសទី១ ១០:៨ បានសំដៅទៅព្រឹត្ដិការណ៍ណាមួយ?
១៧ ចំណុចមួយដែលសេចក្ដីប្រាថ្នាខាងសាច់ឈាម អាចនាំឲ្យមានភាពភ្លេចភ្លាំងខាងវិញ្ញាណ គឺបានត្រូវលើកប្រាប់ដោយប៉ុល កាលដែលគាត់មានប្រសាសន៍ថា៖ ការ«ប្រព្រឹត្តសេចក្ដីកំផិត ដូចជាពួកគេខ្លះបានប្រព្រឹត្ត ហើយមាន២ម៉ឺន៣ពាន់នាក់ បានត្រូវវិនាសក្នុង១ថ្ងៃនោះឯង»។ (កូរិនថូសទី១ ១០:៨) នៅទីនេះ ប៉ុលសំដៅទៅឯព្រឹត្ដិការណ៍មួយនៅស្រុកម៉ូអាប់ ពេលដែលពួកអ៊ីស្រាអែលបានមកដល់ទីបញ្ចប់នៃការធ្វើដំណើរអស់៤០ឆ្នាំ កាត់ទីរហោស្ថាននោះ។ មុននេះ ពួកអ៊ីស្រាអែលបានទទួលនូវជំនួយរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ក្នុងការមានជ័យជំនះលើស្រុកទាំងប៉ុន្មាននៅទិសខាងកើតនៃទន្លេយ័រដាន់។ ប៉ុន្តែពួកគេជាច្រើនបានទៅជាភ្លេចអំពីនេះ និងឥតមានចិត្តអបអរសោះ។ នៅឯព្រំដែននៃស្រុកដែលបានសន្យា នោះពួកគេបានជាប់ល្បួងឲ្យប្រព្រឹត្តអំពើអសីលធម៌ខាងកាម ហើយចូលរួមថ្វាយបង្គំព្រះបាលពីភ្នំពេអរ។ មនុស្សប្រមាណ២៤.០០០នាក់បានត្រូវវិនាស ដែលក្នុងចំណោមនោះមាន១.០០០នាក់ជាមេដែលនាំឲ្យគេប្រព្រឹត្តខុស។—ជនគណនា ២៥:៩
១៨. តើការប្រព្រឹត្តបែបណាដែលអាចនាំឲ្យប្រព្រឹត្តអំពើអសីលធម៌ខាងកាម?
១៨ រាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាសព្វថ្ងៃនេះបានគេដឹងទូទៅ ដោយសារក្បួនខ្នាតសីលធម៌ខ្ពង់ខ្ពស់។ ប៉ុន្តែ ពេលបានត្រូវល្បួងនឹងអំពើអសីលធម៌ខាងកាម នោះពួកគ្រីស្ទានខ្លះបានឈប់គិតអំពីព្រះនិងគោលការណ៍របស់ទ្រង់។ ពួកគេទៅជាអ្នកស្ដាប់ដែលភ្លេចអស់ទៅ។ មុនដំបូង សេចក្ដីល្បួងនេះមិនមែនទាក់ទងនឹងអំពើសហាយស្មន់ទេ។ សេចក្ដីល្បួងអាចជាការទោរទន់ចង់មើលរូបអាសអាភាស និងបណ្ដោយខ្លួនក្នុងសំដីនិយាយកំប្លែង ឬនិយាយម៉្ញិកម្ញ៉ក់ដ៏ឥតត្រឹមត្រូវ ឬស្វែងរកមិត្តភាពដ៏ស្និទ្ធស្នាលជាមួយនឹងបុគ្គលដែលទន់ខ្សោយខាងសីលធម៌។ រឿងទាំងអស់នេះហើយ ដែលនាំឲ្យពួកគ្រីស្ទានប្រព្រឹត្តអំពើបាប។—កូរិនថូសទី១ ១៥:៣៣; យ៉ាកុប ៤:៤
១៩. តើឱវាទណាក្នុងបទគម្ពីរដែលជួយយើងឲ្យ«រត់ពីការសហាយស្មន់ចេញ»?
១៩ ប្រសិនបើយើងបានត្រូវល្បួងឲ្យប្រព្រឹត្តអំពើអសីលធម៌ នោះយើងត្រូវតែកុំភ្លេចគិតអំពីព្រះយេហូវ៉ាឲ្យសោះ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងត្រូវតែធ្វើតាមសេចក្ដីរំឭកក្នុងបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ (ទំនុកដំកើង ១១៩:១, ២) ជាពួកគ្រីស្ទាន យើងទាំងអស់គ្នាខំប្រឹងអស់ពីសមត្ថភាព ដើម្បីរក្សាខ្លួនឲ្យបានស្អាតស្អំខាងសីលធម៌ ប៉ុន្តែការធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវចំពោះព្រះនេត្រព្រះ គឺតម្រូវឲ្យយើងខំប្រឹងជានិច្ច។ (កូរិនថូសទី១ ៩:២៧) ប៉ុលបានសរសេរជូនពួកគ្រីស្ទាននៅក្នុងទីក្រុងរ៉ូមថា៖ «មនុស្សទាំងអស់បានដឹង ពីបែបដែលអ្នករាល់គ្នាស្ដាប់បង្គាប់ហើយ ដូច្នេះ ខ្ញុំត្រេកអរពីដំណើរអ្នករាល់គ្នាណាស់ ប៉ុន្តែខ្ញុំចង់ឲ្យអ្នករាល់គ្នាមានប្រាជ្ញាខាងឯសេចក្ដីល្អ ហើយល្ងង់ខាងឯសេចក្ដីអាក្រក់វិញ»។ (រ៉ូម ១៦:១៩) បន្ដិចទៀត ពួកអ្នកសហាយស្មន់និងមនុស្សប្រព្រឹត្តអាក្រក់ឯទៀត នឹងពិសោធនូវសេចក្ដីជំនុំជំរះដ៏ធ្ងន់របស់ព្រះយេហូវ៉ា ដូចជាពួកអ៊ីស្រាអែល២៤.០០០នាក់ ដែលបានត្រូវវិនាសដោយអំពើបាបរបស់គេនោះ។ (អេភេសូរ ៥:៣-៦) អ៊ីចឹងហើយ ជាជាងទៅជាអ្នកស្ដាប់ដែលភ្លេច នោះយើងត្រូវតែបន្ត«រត់ពីការសហាយស្មន់ចេញ»។—កូរិនថូសទី១ ៦:១៨
ចូរអបអរនឹងសំវិធានការរបស់ព្រះយេហូវ៉ាជានិច្ច
២០. តើពួកអ៊ីស្រាអែលបានសាកល្បងព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងដូចម្ដេច? ហើយតើមានលទ្ធផលយ៉ាងណា?
២០ ពួកគ្រីស្ទានភាគច្រើននឹងមិនបន្ទន់ទៅតាមអំពើអសីលធម៌ខាងកាមឡើយ។ ក៏ប៉ុន្តែ យើងត្រូវតែប្រុងប្រយ័ត្នមិនអនុញ្ញាតឲ្យខ្លួនយើង ទោរទន់ទៅរកដំណើរដែលនាំឲ្យមានលំនាំនៃការត្អូញត្អែរដែលជាលទ្ធផល នាំឲ្យមានការឥតយល់ព្រមពីព្រះនោះ។ ប៉ុលដាស់តឿនយើងថា៖ ការដែល«ល្បង[ព្រះយេហូវ៉ា] ដូចជា[ពួកអ៊ីស្រាអែល]ខ្លះបានល្បងទ្រង់ ហើយត្រូវវិនាសទៅ ដោយពស់ចឹក ក៏កុំឲ្យត្អូញត្អែរ ដូចជាពួកគេខ្លះបានត្អូញត្អែរ ហើយត្រូវវិនាសដោយមេបំផ្លាញនោះឡើយ»។ (កូរិនថូសទី១ ១០:៩, ១០) ពួកអ៊ីស្រាអែលបានត្អូញត្អែរនឹងលោកម៉ូសេនិងលោកអើរ៉ុន មែនហើយថែមទាំងប្រឆាំងព្រះទៀតផង គឺត្អូញត្អែរអំពីនំម៉ាន៉ាដែលព្រះបានប្រទានឲ្យតាមរយៈអព្ភូតហេតុនោះ។ (ជនគណនា ១៦:៤១; ២១:៥) តើព្រះយេហូវ៉ាតូចព្រះទ័យនឹងការត្អូញត្អែររបស់គេតិចជាងអំពើសហាយស្មន់របស់គេឬ? ដំណើររឿងក្នុងព្រះគម្ពីរបង្ហាញថា ពួកអ្នកត្អូញត្អែរជាច្រើនបានត្រូវវិនាសដោយពស់ចឹក។ (ជនគណនា ២១:៦) នៅគ្រាមុននោះ ជាង១៤.៧០០នាក់ជាអ្នកត្អូញត្អែរដ៏បះបោរនោះ បានត្រូវវិនាស។ (ជនគណនា ១៦:៤៩) ដូច្នេះ ចូរកុំឲ្យយើងសាកល្បងនឹងសេចក្ដីអត់ធ្មត់របស់ព្រះយេហូវ៉ា ដោយឥតមានការគោរពនឹងសំវិធានការរបស់ទ្រង់នោះឡើយ។
២១. (ក) តើសេចក្ដីដាស់តឿនអ្វី ដែលព្រះបានបណ្ដាលប៉ុលឲ្យសរសេរនោះ? (ខ) យោងទៅតាមយ៉ាកុប ១:២៥ តើយើងអាចមានចិត្តសប្បាយមែនទែនយ៉ាងដូចម្ដេច?
២១ ក្នុងការសរសេរជូនពួកគ្រីស្ទានគ្នីគ្នា នោះប៉ុលបញ្ចប់ពាក្យនៃការព្រមាន ដោយសេចក្ដីដាស់តឿននេះថា៖ «រីឯការទាំងនោះបានកើតមកដល់គេទុកជាគំរូ ហើយបានកត់ទុក សំរាប់ជាសេចក្ដីទូន្មានប្រដៅ ដល់យើងរាល់គ្នា ដែលយើងនៅគ្រាចុងបំផុតនៃអស់ទាំងកល្ប បានជាអ្នកណាដែលស្មានថាខ្លួនឈរ នោះត្រូវប្រយ័ត ក្រែងលោដួល»។ (កូរិនថូសទី១ ១០:១១, ១២) ដូចពួកអ៊ីស្រាអែល យើងបានទទួលប្រសិទ្ធិពរជាច្រើនពីព្រះយេហូវ៉ា។ ប៉ុន្តែ មិនដូចពួកគេ ចូរកុំឲ្យយើងភ្លេចនឹងខានអបអរនឹងរបស់ដ៏ល្អៗ ដែលព្រះកំពុងតែធ្វើឲ្យយើង។ នៅពេលដែលសេចក្ដីខ្វល់ខ្វាយក្នុងជីវិតធ្វើឲ្យយើងព្រួយបារម្ភ សូមឲ្យយើងគិតអំពីសេចក្ដីសន្យាដ៏អស្ចារ្យ ដែលមានក្នុងបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ សូមឲ្យយើងចងចាំនូវទំនាក់ទំនងដ៏មានតម្លៃជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា ហើយបន្តធ្វើកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយព្រះរាជាណាចក្រ ដែលបានប្រគល់ឲ្យយើងនោះ។ (ម៉ាថាយ ២៤:១៤; ២៨:១៩, ២០) ការប្រព្រឹត្តបែបនេះនឹងប្រាកដជានាំឲ្យយើងមានសុភមង្គលមែនទែន ដ្បិតក្នុងបទគម្ពីរសន្យាថា៖ «អ្នកណាដែលពិនិត្យមើលក្នុងក្រិត្យវិន័យដ៏គ្រប់លក្ខណ៍ គឺជាក្រិត្យវិន័យខាងឯសេរីភាព ហើយក៏ជាប់ចិត្តចំពោះ ឥតបានភ្លេចសេចក្ដីដែលស្ដាប់នោះឡើយ គឺបានប្រព្រឹត្តតាមវិញ អ្នកនោះនឹងមានពរក្នុងគ្រប់ទាំងការ ដែលខ្លួនធ្វើទាំងប៉ុន្មាន»។—យ៉ាកុប ១:២៥
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
• តើអ្វីដែលអាចធ្វើឲ្យយើងទៅជាអ្នកស្ដាប់ដែលចេះតែភ្លេចនោះ?
• ហេតុអ្វីបានជាការស្ដាប់បង្គាប់ទាំងអស់ចំពោះព្រះគឺសំខាន់ចាំបាច់?
• តើយើងអាច«រត់ពីការសហាយស្មន់ចេញ»ដោយដូចម្ដេច?
• តើយើងគួរមានអាកប្បកិរិយាបែបណា ចំពោះសំវិធានការរបស់ព្រះយេហូវ៉ា?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ២៣]
សាសន៍អ៊ីស្រាអែលបានភ្លេចការប្រព្រឹត្តដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដែលជាប្រយោជន៍ដល់ពួកគេ
[រូបភាពនៅទំព័រ២៤]
រាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ា គឺតាំងចិត្តរក្សានូវ ខ្នាតតម្រាសីលធម៌ដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់