‹ចូរស្វែងរកហើយដេញតាមសន្ដិភាព›
‹ចូរស្វែងរកហើយដេញតាមសន្ដិភាព›
‹ខាងឯពួកអ្នករាល់គ្នា នោះឲ្យខំនៅជាមួយនឹងមនុស្សទាំងអស់ដោយសន្ដិភាពចុះ បើសិនជាបាន›។—រ៉ូម ១២:១៨
១, ២. តើមានហេតុណាខ្លះដែលសន្ដិភាពរបស់មនុស្ស គឺមិនមានភាពអចិន្ត្រៃយ៍នោះ?
សូមនឹកគិតអំពីផ្ទះមួយដែលមានគ្រឹះមិនមាំ សសរពុកផុយ និងពិដានទ្រុឌចុះ។ តើអ្នកចង់ចូលទៅនៅក្នុងផ្ទះនោះទេ? ប្រហែលជាអត់ទេ! សូម្បីតែបើសិនជាគេលាបថ្នាំម្ដងទៀត ក៏ផ្ទះនោះនៅតែមានទ្រង់ទ្រាយខូចដដែល។ មិនយូរមិនឆាប់ វានឹងបាក់ស្រុតជាមិនខាន។
២ សន្ដិភាពដែលមានក្នុងលោកីយ៍នេះគឺមិនខុសពីផ្ទះនេះប៉ុន្មានទេ។ សន្ដិភាពនោះត្រូវកសាងពីលើគ្រឹះមួយដ៏មិនមាំឡើយ ពោលជា សេចក្ដីសន្យានិងយុទ្ធសាស្ត្ររបស់មនុស្សជាតិដែល‹នឹងជួយយើងមិនបានទេ›។ (ទំនុកដំកើង ១៤៦:៣) ប្រវត្ដិសាស្ត្រសុទ្ធតែពោរពេញទៅដោយការច្បាំងគ្នារវាងសាសន៍ ជនជាតិ និងកុលសម្ព័ន្ធផ្សេងៗ។ ធ្លាប់មានរយៈពេលខ្លីដែលប្រកបទៅដោយសន្ដិភាពមែន ក៏ប៉ុន្តែ តើសន្ដិភាពនោះគឺជាសន្ដិភាពបែបណាទៅ? ប្រសិនបើប្រទេសពីរប្រយុទ្ធគ្នា តែក្រោយមកប្រកាសថាមានសន្ដិភាព ដោយសារតែប្រទេសមួយបានបរាជ័យ ឬក៏ពីព្រោះប្រទេសទាំងពីរគិតថា គេនឹងមិនទទួលប្រយោជន៍ពីការវាយប្រយុទ្ធគ្នា តើនេះជាសន្ដិភាពពិតប្រាកដទេ? ការស្អប់គ្នា ការគ្មានទំនុកចិត្តទៅលើគ្នាទៅវិញទៅមក និងការច្រណែនឈ្នានីសដែលបានអុជអាលបណ្ដាលឲ្យមានសង្គ្រាមនោះ នៅតែមានក្នុងចិត្តគេដដែល។ សន្ដិភាពមានតែសំបកក្រៅដែលជា‹ការបិទបាំង›នៃសេចក្ដីស្អប់ គឺមិនមែនជាសន្ដិភាពដែលថិតថេរជារៀងរហូតនោះទេ។—អេសេគាល ១៣:១០
៣. ហេតុដូចម្ដេចបានជាសន្ដិភាពរបស់រាស្ត្រព្រះ គឺខុសប្លែកពីសន្ដិភាពណាដែលមនុស្សបង្កើតមក?
៣ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សន្ដិភាពពិតគឺមានមែនក្នុងពិភពលោកនេះដែលបែកបាក់គ្នាដោយសារសង្គ្រាម។ តើមាននៅកន្លែងណា? គឺមានក្នុងចំណោមអ្នកកាន់តាមព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ ដែលជាគ្រីស្ទានពិតនិងថែមទាំងបានស្ដាប់តាមបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូ ហើយខិតខំត្រងត្រាប់តាមរបៀបរស់នៅរបស់ទ្រង់។ (កូរិនថូសទី១ ១១:១; ពេត្រុសទី១ ២:២១) សន្ដិភាពរវាងគ្រីស្ទានពិតដែលមានសាសន៍ផ្សេងៗ ឋានៈសង្គម និងជនជាតិខុសគ្នា គឺជាសន្ដិភាពពិត ដោយសារនោះបានកើតចេញពីមេត្រីភាពដែលគេមានជាមួយនឹងព្រះ និងដោយមានមូលដ្ឋានទៅលើជំនឿរបស់គេលើយញ្ញបូជាលោះរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ។ សន្ដិភាពរបស់គេគឺជាអំណោយមួយពីព្រះ មិនមែនមកពីមនុស្សជាតិឡើយ។ (រ៉ូម ១៥:៣៣; អេភេសូរ ៦:២៣, ២៤) សន្ដិភាពនោះបានមកពីការចុះចូលចំពោះ«ម្ចាស់នៃមេត្រីភាព[សន្ដិភាព ព.ថ.]»ជាព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ និងការថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ា ដែលជា‹ព្រះនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងសន្ដិភាព›។—អេសាយ ៩:៦; កូរិនថូសទី២ ១៣:១១
៤. តើដូចម្ដេចដែលគ្រីស្ទានម្នាក់«ដេញតាម»សន្ដិភាព?
៤ សន្ដិភាពមិនមែនជាអ្វីដែលមនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍មានដោយស្វ័យប្រវត្ដិនោះទេ។ ម្ល៉ោះហើយ ពេត្រុសបាននិយាយថា គ្រីស្ទានម្នាក់ៗគួរ‹ស្វែងរកហើយដេញតាមសន្ដិភាព›។ (ពេត្រុសទី១ ៣:១១) តើយើងអាចធ្វើនេះយ៉ាងដូចម្ដេច? បទទំនាយពីបុរាណមួយចង្អុលប្រាប់ចម្លើយអំពីនោះ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលតាមរយៈលោកអេសាយថា៖ ‹កូនចៅទាំងប៉ុន្មានរបស់ឯង នឹងធ្វើជាសិស្សរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយវារាល់គ្នានឹងមានសន្ដិភាពជាបរិបូរ›។ (អេសាយ ៥៤:១៣; ភីលីព ៤:៩) ពិតមែនហើយ អ្នកដែលស្ដាប់តាមសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ព្រះយេហូវ៉ាគឺមានសន្ដិភាពពិត។ ម្យ៉ាងទៀត សន្ដិភាព ព្រមទាំង«សេចក្ដីស្រឡាញ់ អំណរអរ . . . អត់ធ្មត់ សុភាព សប្បុរស ស្មោះត្រង់ ស្លូតបូត ហើយដឹងខ្នាត» គឺជាផលផ្លែនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ព្រះ។ (កាឡាទី ៥:២២, ២៣) មនុស្សដែលគ្មានសេចក្ដីស្រឡាញ់ គ្មានអំណរ មិនអត់ធ្មត់ មិនសប្បុរស អាក្រក់ មិនស្មោះត្រង់ កាចសាហាវ ឬមិនចេះទប់ចិត្តខ្លួន មិនអាចមានសន្ដិភាពនោះឡើយ។
‹នៅជាមួយនឹងមនុស្សទាំងអស់ដោយសន្ដិភាព›
៥, ៦. (ក) តើពាក្យសន្ដិភាពសំដៅទៅលើអ្វីក្នុងព្រះគម្ពីរ? (ខ) តើពួកគ្រីស្ទានខិតខំប្រព្រឹត្តដោយសន្ដិភាពចំពោះអ្នកណាខ្លះ?
៥ ពាក្យសន្ដិភាពបានត្រូវបកស្រាយជា«ភាពឬដំណើរស្ងប់ស្ងៀម»។ និយមន័យបែបនេះគឺទូលំទូលាយរួមបញ្ចូលស្ថានការណ៍ជាច្រើន ដែលគ្មានការទាស់ទែងគ្នា។ អ៊ីចឹង សូម្បីតែមនុស្សស្លាប់ក៏នៅក្នុងស្ថានភាពនេះដែរ! ក៏ប៉ុន្តែ ដើម្បីឲ្យមានសន្ដិភាពពិត យើងត្រូវការច្រើនជាងការប្រព្រឹត្តដោយសន្ដិវិធី។ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលក្នុងធម្មទាននៅលើភ្នំថា៖ «អ្នកណាកសាងសន្ដិភាព អ្នកនោះមានសុភមង្គលហើយ ដ្បិតពួកគេនឹងមានឈ្មោះជាបុត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់!»។ (ម៉ាថាយ ៥:៩, ព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយ) ពេលនោះ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលទៅកាន់មនុស្សដែលក្រោយមកនឹងមានសេចក្ដីសង្ឃឹមទៅជាបុត្រខាងវិញ្ញាណរបស់ព្រះនិងទទួលជីវិតអមតៈនៅស្ថានសួគ៌។ (យ៉ូហាន ១:១២; រ៉ូម ៨:១៤-១៧) នៅទីបំផុត មនុស្សទាំងអស់ដ៏ស្មោះត្រង់ដែលគ្មានសេចក្ដីសង្ឃឹមឡើងទៅស្ថានសួគ៌នឹងអរសប្បាយក្នុង«សេរីភាពនៃសិរីល្អរបស់ពួកកូនព្រះវិញ»។ (រ៉ូម ៨:២១) មានតែមនុស្សដែលស្រឡាញ់សន្ដិភាពទេ ដែលអាចមានសេចក្ដីសង្ឃឹមបែបនេះ។ ពាក្យសន្ដិភាពតាមអត្ថន័យក្នុងព្រះគម្ពីរសំដៅទៅលើការធ្វើសកម្មភាពដើម្បីបណ្ដាលឲ្យមានសន្ដិភាព និងជួនកាលបង្កើតឲ្យមានសន្ដិភាពនៅកន្លែងមួយដែលមិនធ្លាប់មាន។
៦ ដោយគិតអំពីចំណុចនេះ សូមពិចារណានូវឱវាទដែលសាវ័កប៉ុលបានជូនចំពោះអ្នកនៅទីក្រុងរ៉ូមថា៖ ‹ខាងឯពួកអ្នករាល់គ្នា នោះឲ្យខំនៅជាមួយនឹងមនុស្សទាំងអស់ដោយសន្ដិភាពចុះ បើសិនជាបាន›។ (រ៉ូម ១២:១៨) ប៉ុលមិនចង់ណែនាំប្រាប់អ្នកទាំងនោះឲ្យមានចិត្តស្ងប់ស្ងៀមប៉ុណ្ណោះទេ ទោះជានោះគឺជាអ្វីដ៏ល្អក៏ដោយ។ គាត់បានលើកទឹកចិត្តគេឲ្យបង្កើតសន្ដិភាពវិញ។ តើជាមួយអ្នកណាទៅ? ជាមួយនឹង«មនុស្សទាំងអស់» រួមទាំងសមាជិកក្នុងក្រុមគ្រួសារ គ្រីស្ទានឯទៀត សូម្បីតែអ្នកដែលមានជំនឿផ្សេងពីគេក៏ដោយ។ គាត់បានលើកទឹកចិត្តអ្នកនៅទីក្រុងរ៉ូមថា ‹ចំណែកពួកគេ› ត្រូវបង្កើតសន្ដិភាពជាមួយនឹងអ្នកឯទៀត។ គាត់មិនចង់ឲ្យគេលះចោលជំនឿរបស់គេដើម្បីទុកឲ្យមានសន្ដិភាពនោះទេ។ ជាជាងរំខានអ្នកឯទៀតដោយមិនចាំបាច់នោះ ពួកគេគួរទាក់ទងមនុស្សដោយមានបំណងប្រកបទៅដោយសន្ដិភាពវិញ។ ពួកគ្រីស្ទានត្រូវធ្វើអ៊ីចឹង មិនថាគេកំពុងតែទាក់ទងមនុស្សក្នុងក្រុមជំនុំឬខាងក្រៅក៏ដោយ។ (កាឡាទី ៦:១០) សមស្របនឹងចំណុចនេះ ប៉ុលបានសរសេរថា៖ «ចូរដេញតាមការល្អជាដរាប ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក ហើយដល់មនុស្សផងទាំងឡាយដែរ»។—ថែស្សាឡូនីចទី១ ៥:១៥
៧, ៨. តើតាមរបៀបណានិងដោយហេតុដូចម្ដេចដែលពួកគ្រីស្ទាន បង្កើតឲ្យមានសន្ដិភាពនឹងអ្នកដែលមានជំនឿផ្សេង?
៧ តើតាមរបៀបណាដែលយើងអាចប្រព្រឹត្តដោយសន្ដិភាព ចំពោះអ្នកដែលមានជំនឿផ្សេងពីយើង និងប្រហែលជាចំពោះអ្នកដែលប្រឆាំងយើងទៀតផង? វិធីមួយគឺ យើងត្រូវជៀសវាងពីការវាយឫក។ ជាឧទាហរណ៍ គឺមិនមែនជាការបង្កើតឲ្យមានសន្ដិភាពទេ បើសិនជាយើងនិយាយអាក្រក់អំពីអ្នកណាម្នាក់។ ព្រះយេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលប្រាប់ពីការកាត់ទោសដល់អង្គការឬក៏ក្រុមមនុស្សផ្សេងៗ តែចំពោះយើងគ្មានសិទ្ធិនិយាយអំពីមនុស្សម្នាក់ ដូចជាអ្នកនោះបានត្រូវកាត់ទោសទៅហើយទេ។ យើងពិតជាមិនវិនិច្ឆ័យទោសអ្នកដទៃឡើយ សូម្បីតែចំពោះអ្នកដែលប្រឆាំងយើងក៏ដោយ។ ក្រោយពីប៉ុលបានប្រាប់ទីតុសឲ្យជូនឱវាទដល់ពួកគ្រីស្ទាននៅកោះក្រេត អំពីការប្រព្រឹត្តរបស់គេចំពោះរដ្ឋាភិបាលមនុស្ស នោះប៉ុលបានប្រាប់គាត់ឲ្យរំឭកដល់គេឲ្យចងចាំថា គេ«មិនត្រូវនិយាយអាក្រក់ពីអ្នកណា ឬឈ្លោះប្រកែកឡើយ ត្រូវមានចិត្តស្លូតបូត ទាំងសំដែងសេចក្ដីសុភាពគ្រប់យ៉ាង ដល់មនុស្សទាំងអស់ផង»។—ទីតុស ៣:១, ២
៨ វិធីដ៏ល្អមួយចំពោះការនាំឲ្យមនុស្សចាប់អារម្មណ៍ទៅលើសេចក្ដីពិត នោះគឺការបង្កើតឲ្យមានសន្ដិភាពជាមួយនឹងមនុស្សដែលមិនជឿដូចយើង។ ពិតហើយ យើងមិនបណ្ដុះបណ្ដាលមិត្តភាពដែល«បង្ខូចកិរិយាល្អ»ទេ។ (កូរិនថូសទី១ ១៥:៣៣) យ៉ាងណាក៏ដោយ យើងត្រូវបង្ហាញសុភាវធម៌ ហើយប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សទាំងអស់តាមរបៀបមួយ ដែលប្រកបទៅដោយសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរនិងសប្បុរសធម៌។ ពេត្រុសបានសរសេរថា៖ «ប្រព្រឹត្តដោយទៀងត្រង់ នៅក្នុងពួកសាសន៍ដទៃដើម្បីនៅកន្លែងណា ដែលគេនិយាយដើម ពីអ្នករាល់គ្នាទុកដូចជាមនុស្សប្រព្រឹត្តអាក្រក់ នោះឲ្យគេបានសរសើរដល់ព្រះ នៅថ្ងៃដែលទ្រង់យាងមកប្រោស ដោយគេឃើញការល្អរបស់អ្នករាល់គ្នាវិញ»។—ពេត្រុសទី១ ២:១២
បង្កើតឲ្យមានសន្ដិភាពក្នុងកិច្ចបំរើ
៩, ១០. តើសាវ័កប៉ុលបានទុកគំរូអ្វីអំពីការបង្កើតឲ្យមានសន្ដិភាពជាមួយនឹងអ្នកមិនជឿ?
៩ គ្រីស្ទានទាំងឡាយនៅសតវត្សទីមួយ ត្រូវគេស្គាល់ទូទៅជាមនុស្សដែលមានចិត្តក្លាហាន។ ពួកគេមិនបានធ្វើឲ្យចុះខ្សោយដល់សាររបស់គេឡើយ ហើយពេលគេប្រឈមមុខនឹងការប្រឆាំង ពួកគេបានតាំងចិត្តស្ដាប់បង្គាប់ព្រះជាជាងមនុស្ស។ (កិច្ចការ ៤:២៩; ៥:២៩) យ៉ាងណាក៏ដោយ គេបានយល់ដឹងពីភាពខុសគ្នារវាងសេចក្ដីក្លាហាននិងភាពទ្រគោះបោះបោក។ សូមកត់សម្គាល់នូវវិធីរបស់ប៉ុលពេលគាត់គាំទ្រជំនឿរបស់គាត់ ពីមុខស្តេចហេរ៉ូឌអ័គ្រីប៉ាទីពីរ។ ហេរ៉ូឌអ័គ្រីប៉ាមានសម្ព័ន្ធស្នេហាជាមួយប្អូនស្រីរបស់ទ្រង់ ឈ្មោះបេរេនីស។ ក៏ប៉ុន្តែ ប៉ុលមិនចាប់ផ្ដើមស្តីប្រដៅស្តេចអ័គ្រីប៉ាអំពីគោលការណ៍សីលធម៌ទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ប៉ុលលើកបញ្ជាក់នូវចំណុចដែលគាត់ទាំងស្តេចអ័គ្រីប៉ាយល់ស្របទាំងពីរនាក់ ទាំងសរសើរអ័គ្រីប៉ាដោយសារទ្រង់ជាអ្នកជំនាញខាងប្រពៃណីទំនៀមទំលាប់សាសន៍យូដា និងជាអ្នកដែលមានជំនឿទៅលើពួកព្យាការី។—កិច្ចការ ២៦:២, ៣, ២៧
១០ តើប៉ុលកំពុងតែនិយាយបញ្ជោរស្តេចនោះដោយមិនស្មោះ ដោយព្រោះទ្រង់អាចឲ្យប៉ុលមានសេរីភាពទេ? មិនមែនទេ! ប៉ុលបានធ្វើតាមឱវាទរបស់ខ្លួននិងបាននិយាយពិតត្រង់។ អ្វីៗដែលប៉ុលប្រាប់ហេរ៉ូឌអ័គ្រីប៉ាគឺសុទ្ធតែពិតទាំងអស់។ (អេភេសូរ ៤:១៥) ក៏ប៉ុន្តែ ប៉ុលគឺជាអ្នកបង្កើតសន្ដិភាពនិងគាត់ដឹងពីរបៀប«ត្រឡប់ជាគ្រប់សណ្ឋានទាំងអស់ ដល់មនុស្សទាំងអស់»។ (កូរិនថូសទី១ ៩:២២) បំណងរបស់គាត់គឺដើម្បីការពារសិទ្ធិរបស់គាត់ខាងការផ្សព្វផ្សាយអំពីព្រះយេស៊ូ។ ពីព្រោះប៉ុលជាគ្រូម្នាក់ដ៏ចំណាន នោះគាត់បានចាប់ផ្ដើមដោយនិយាយអំពីអ្វី ដែលគាត់និងអ័គ្រីប៉ាអាចឯកភាពគ្នា។ ដូច្នេះ ប៉ុលបានជួយស្តេចដែលប្រព្រឹត្តអំពើអសីលធម៌នេះមានទស្សនៈល្អចំពោះសាសនាគ្រីស្ទានវិញ។—កិច្ចការ ២៦:២៨-៣១
១១. តើយើងអាចបង្កើតឲ្យមានសន្ដិភាពក្នុងសហគមន៍របស់យើងយ៉ាងដូចម្ដេច?
១១ តើតាមរបៀបណាដែលយើងអាចជាអ្នកបង្កើតសន្ដិភាពក្នុងសហគមន៍របស់យើង? ដូចប៉ុល យើងគួរជៀសវាងពីការឈ្លោះគ្នា។ ជួនកាលយើងត្រូវតែ«ផ្សាយព្រះបន្ទូល . . . ដោយឥតភ័យខ្លាច»ពិតមែន ដោយបញ្ជាក់ពីភាពពិតនៃជំនឿរបស់យើង។ (ភីលីព ១:១៤) ក៏ប៉ុន្តែ ក្នុងករណីភាគច្រើន គោលបំណងរបស់យើងជាការផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ។ (ម៉ាថាយ ២៤:១៤) បើសិនជាមនុស្សម្នាក់យល់ដឹងសេចក្ដីពិតអំពីគោលបំណងរបស់ព្រះ នោះគាត់អាចចាប់ផ្ដើមលះចោលលទ្ធិសាសនាមិនពិត និងសំអាតខ្លួនឲ្យស្អាតពីការប្រព្រឹត្តដ៏ស្មោកគ្រោក។ ហេតុនេះហើយ គឺជាការល្អបើយើងលើកយកអ្វីដែលនឹងទាក់ទាញចិត្តអ្នកស្ដាប់របស់យើង ដោយចាប់ផ្ដើមនិយាយអំពីអ្វីដែលយើងនិងគេឯកភាពគ្នា។ គឺជាអ្វីដែលខាតបង់ប្រយោជន៍ទៅវិញ បើសិនជាយើងធ្វើទុក្ខដល់មនុស្សម្នាក់ ដែលប្រហែលជានឹងស្ដាប់សាររបស់យើង បើសិនជាយើងបាននិយាយឲ្យស្រួលបួលនឹងគេនោះ។—កូរិនថូសទី២ ៦:៣
ការបង្កើតសន្ដិភាពក្នុងក្រុមគ្រួសារ
១២. តើយើងអាចធ្វើជាអ្នកបង្កើតសន្ដិភាពក្នុងក្រុមគ្រួសារយ៉ាងដូចម្ដេច?
១២ ប៉ុលបាននិយាយថា អ្នកដែលរៀបការ«នឹងមានសេចក្ដីទុក្ខព្រួយខាងសាច់ឈាម»។ (កូរិនថូសទី១ ៧:២៨) គេត្រូវប្រឈមមុខការពិបាកផ្សេងៗ។ អ្វីមួយទៀតនោះគឺ ម្ដងម្កាលគូស្វាមីភរិយានឹងមានការខ្វែងគំនិតគ្នា។ តើការខ្វែងគំនិតនេះត្រូវដោះស្រាយតាមរបៀបណា? ដោយសន្ដិវិធី។ អ្នកបង្កើតឲ្យមានសន្ដិភាពនឹងខិតខំបញ្ឈប់ការទាស់ទែងនេះមិនឲ្យទៅជារឿងធំជាងទេ។ តើយ៉ាងដូចម្ដេចទៅ? ទីមួយ ដោយទប់អណ្ដាត។ ពេលអណ្ដាតរបស់យើងត្រូវប្រើដើម្បីពោលពាក្យសំដីដែលចំអកបញ្ឈឺចិត្តឬបន្ថោកបន្ទាបនោះ វាអាចធ្វើជាអវយវៈមួយដែលពិតជា«របស់អាក្រក់ដែលទប់មិនបាន ក៏មានពេញដោយពិសដែលនាំឲ្យស្លាប់»។ (យ៉ាកុប ៣:៨) អ្នកបង្កើតសន្ដិភាពប្រើអណ្ដាតរបស់គេ ដើម្បីស្អាងចិត្តអ្នកដទៃឡើង មិនមែនធ្វើឲ្យគេបាក់ទឹកចិត្តទេ។—សុភាសិត ១២:១៨
១៣, ១៤. តើយើងអាចរក្សាសន្ដិភាពបានយ៉ាងណា ពេលយើងភ្លាត់និយាយបែបមិនសមគួរ ឬក៏ពេលមានការប៉ះទង្គិចនឹងអារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងនោះ?
១៣ ដោយសារយើងជាមនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ ម្ដងម្កាលយើងពោលពាក្យសំដីដែលធ្វើឲ្យយើងស្ដាយក្រោយ។ ពេលដែលនេះកើតឡើង ចូរធ្វើការផ្សះផ្សាភ្លាម ដើម្បីកសាងសន្ដិភាព។ (សុភាសិត ១៩:១១; កូល៉ុស ៣:១៣) សូមជៀសពីការវក់នឹង«ដេញដោលពីន័យពាក្យ»និង«សេចក្ដីជំលោះឥតប្រយោជន៍»។ (ធីម៉ូថេទី១ ៦:៤, ៥) ផ្ទុយទៅវិញ ចូរខំយល់ពីអារម្មណ៍របស់គូអ្នក។ បើសិនជាគាត់ប្រើពាក្យសំដីគំរោះគំរើយដាក់អ្នក កុំឲ្យអ្នកតបដោយធ្វើអ៊ីចឹងទៅវិញនោះឡើយ។ ចូរចាំថា«ពាក្យតបឆ្លើយដោយស្រទន់ នោះរមែងរំងាប់សេចក្ដីក្រោធទៅ»។—សុភាសិត ១៥:១
១៤ ជួនកាល អ្នកអាចធ្វើតាមឱវាទក្នុងសុភាសិត ១៧:១៤ ដែលព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយថា៖ «ចូរដកខ្លួនថយ មុននឹងជំលោះផ្ទុះឡើង!»។ ចូរដកខ្លួនចេញពីទំនាស់នោះនិងគិតសិន។ ក្រោយមក ពេលអ្នកទាំងពីរត្រជាក់ចិត្តវិញ អ្នកប្រហែលជាអាចនិយាយអំពីបញ្ហានោះដោយមេត្រីភាព។ ក្នុងករណីខ្លះ គឺជាការល្អបើសិនជាអ្នកសូមជំនួយពីគ្រីស្ទានម្នាក់ដែលមានភាពចាស់ទុំ។ បុរសបែបនេះដែលមានបទពិសោធន៍និងចេះយល់ទុក្ខធុរៈរបស់អ្នក អាចជាជំនួយមួយដែលសម្រាលទុក្ខ ពេលដែលសន្ដិភាពក្នុងអាពាហ៍ពិពាហ៍ត្រូវគំរាមកំហែង។—អេសាយ ៣២:១, ២
អ្នកកសាងសន្ដិភាពក្នុងក្រុមជំនុំ
១៥. យោងទៅតាមយ៉ាកុប តើគ្រីស្ទានខ្លះបានចាប់ផ្ដើមមានចិត្តគំនិតបែបណា? ហើយហេតុអ្វីបានជានោះគឺ«របស់ផងលោកីយ៍» និង«ខាងសាច់ឈាម» ហើយ«ខាងអារក្ស»ផងដូច្នេះ?
១៥ គួរឲ្យសោកស្ដាយមែន ដែលគ្រីស្ទានខ្លះនៅសតវត្សទីមួយបានបង្ហាញចិត្តគំនិតច្រណែនឈ្នានីស និងការចងគំនុំ ដែលផ្ទុយពីសន្ដិភាពតែម្ដង។ លោកយ៉ាកុបបាននិយាយថា៖ «ប្រាជ្ញាយ៉ាងនោះមិនមែនមកពីស្ថានលើទេ គឺជារបស់ផងលោកីយនេះ ហើយក៏ខាងសាច់ឈាម នឹងខាងអារក្សវិញទេតើ ដ្បិតកន្លែងណាដែលមានសេចក្ដីច្រណែន នឹងសេចក្ដីគំនុំ នោះក៏មានវឹកវរ នឹងសេចក្ដីអាក្រក់គ្រប់យ៉ាងដែរ»។ (យ៉ាកុប ៣:១៤-១៦) មនុស្សខ្លះជឿថា ពាក្យជាភាសាក្រិកដែលត្រូវបកប្រែថា«គំនុំ»សំដៅទៅលើមហិច្ឆតានិងការប្រកួតប្រជែងគ្នា។ ម្ល៉ោះហើយ យ៉ាកុបមានហេតុល្អពេលគាត់ហៅនោះជា«របស់ផងលោកីយនេះ ហើយក៏ខាងសាច់ឈាម នឹងខាងអារក្សវិញ»។ ទូទាំងប្រវត្ដិសាស្ត្រមនុស្ស អ្នកគ្រប់គ្រងពិភពលោកបានប្រព្រឹត្តដោយមហិច្ឆតា ដូចជាសត្វដែលប្រខាំគ្នា។ មហិច្ឆតាពិតជាអ្វី«របស់ផងលោកីយ៍នេះ»និង«ខាងសាច់ឈាម»មែន។ វាគឺ«ខាងអារក្ស»ដែរ។ លក្ខណៈដ៏អាក្រក់នេះបានលេចមុខជាលើកដំបូងក្នុងទេវតាមួយរូបដែលស្រេកឃ្លានចង់បានអំណាច ហើយបានប្រឆាំងព្រះយេហូវ៉ា និងបានទៅជាសាតាំង អ្នកគ្រប់គ្រងពួកព្រាយបិសាច។
១៦. តើគ្រីស្ទានខ្លះនៅសតវត្សទីមួយបានបង្ហាញចិត្តគំនិតដូចជាសាតាំងយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៦ យ៉ាកុបបានជំរុញចិត្តគ្រីស្ទានឲ្យទប់ទល់កុំឲ្យកើតមានចិត្តគំនិតមហិច្ឆតា ពីព្រោះនោះប្រឆាំងនឹងសន្ដិភាព។ គាត់បានសរសេរថា៖ «សេចក្ដីទាស់ទែង នឹងសេចក្ដីឈ្លោះប្រកែក ក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា នោះមកពីណា តើមិនមែនមកពីសេចក្ដីសំរើប ដែលច្បាំងក្នុងអវយវៈរបស់អ្នករាល់គ្នាទេឬអី?»។ (យ៉ាកុប ៤:១) ក្នុងខនេះ«សេចក្ដីសំរើប»អាចសំដៅទៅលើចំណង់ចង់បានវត្ថុទ្រព្យនិងសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាចង់បានអំណាច ឋានៈគ្រប់គ្រង ឬឥទ្ធិពល។ ដូចសាតាំង បងប្អូនខ្លះក្នុងក្រុមជំនុំ ទំនងជាចង់ទៅជាអ្នកដែលមានមុខមាត់ធំ ជាជាងទៅជា«អ្នកណាដែលតូចជាងគេ»ដូចជាព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលអំពីអ្នកកាន់តាមទ្រង់។ (លូកា ៩:៤៨) ចិត្តគំនិតបែបនេះអាចបំផ្លាញសន្ដិភាពក្នុងក្រុមជំនុំ។
១៧. តើគ្រីស្ទានសព្វថ្ងៃនេះអាចបង្កើតឲ្យមានសន្ដិភាពក្នុងក្រុមជំនុំយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៧ សព្វថ្ងៃនេះ យើងត្រូវទប់ទល់នឹងទំនោរចិត្តចង់បានវត្ថុទ្រព្យ ចិត្តច្រណែនឈ្នានីស ឬមហិច្ឆតា។ ប្រសិនបើយើងពិតជាអ្នកបង្កើតឲ្យមានសន្ដិភាពមែន នោះយើងនឹងមិនតូចចិត្ត បើសិនជាអ្នកខ្លះក្នុងក្រុមជំនុំប៉ិនប្រសប់ជាងយើងក្នុងកិច្ចការណាមួយ ហើយយើងក៏នឹងមិនធ្វើឲ្យមនុស្សដទៃលែងគោរពគេ ដោយសង្ស័យទៅលើបំណងចិត្តរបស់គេទៀត។ បើសិនជាយើងមានសមត្ថភាពច្រើនក្នុងការមួយ យើងនឹងមិនប្រើនោះដើម្បីបង្អួតខ្លួនទេ ដោយខំបង្ហើបថា ក្រុមជំនុំនឹងរីកចំរើនឡើងដោយសារតែជំនាញរបស់យើង។ ចិត្តគំនិតបែបនេះនឹងបណ្ដាលឲ្យមានការបែកបាក់គ្នា មិនមែនសន្ដិភាពទេ។ អ្នកដែលកសាងសន្ដិភាពមិនសំញែងពីសមត្ថភាពរបស់គេ តែប្រើនោះដោយចិត្តរាបទាបដើម្បីបំរើបងប្អូនរបស់គេ និងលើកកិត្ដិយសចំពោះព្រះយេហូវ៉ាវិញ។ ពួកគេទទួលស្គាល់ថា នៅទីបំផុត គឺជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដែលបញ្ជាក់ពីគ្រីស្ទានពិត មិនមែនសមត្ថភាពទេ។—យ៉ូហាន ១៣:៣៥; កូរិនថូសទី១ ១៣:១-៣
‹សន្ដិភាពគ្រប់គ្រងលើអ្នក›
១៨. តើអ្នកចាស់ទុំបង្កើតឲ្យមានសន្ដិភាពក្នុងចំណោមពួកគាត់យ៉ាងដូចម្ដេច?
១៨ អ្នកចាស់ទុំក្នុងក្រុមជំនុំនាំមុខក្នុងការបង្កើតឲ្យមានសន្ដិភាព។ ព្រះយេហូវ៉ាបានទាយអំពីរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ថា៖ «អញនឹងយកសេចក្ដីសុខ[សន្ដិភាព ព.ថ.] ធ្វើជារដ្ឋបាលឯង ហើយឲ្យសេចក្ដីសុចរិតជាអ្នកគ្រប់គ្រងលើឯងផង»។ (អេសាយ ៦០:១៧) សមស្របតាមទំនាយនេះ អស់អ្នកដែលជាអ្នកគង្វាលគ្រីស្ទាន ខំប្រឹងដើម្បីបង្កើតឲ្យមានសន្ដិភាពក្នុងចំណោមពួកគេនិងហ្វូងចៀម។ ពួកអ្នកចាស់ទុំអាចកសាងសន្ដិភាពក្នុងចំណោមពួកគេដោយបង្ហាញ«ប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើ»ដែលប្រកបទៅដោយសន្ដិភាពនិងភាពសមហេតុសមផល។ (យ៉ាកុប ៣:១៧) ដោយសារអ្នកចាស់ទុំក្រុមជំនុំមានប្រវត្ដិនិងបទពិសោធន៍ខុសៗគ្នា នោះជួនកាលគេនឹងមានទស្សនៈខុសពីគ្នាដែរ។ តើនេះមានន័យថាគេគ្មានសន្ដិភាពទេឬ? មិនមែនទេ! បើសិនជាកាលៈទេសៈនោះត្រូវដោះស្រាយត្រឹមត្រូវ។ អ្នកដែលកសាងសន្ដិភាពប្រាប់ពីយោបល់ខ្លួនដោយចិត្តរាបទាប និងបង្ហាញការគោរពដោយស្ដាប់យោបល់អ្នកឯទៀត។ ជាជាងទាមទារឲ្យគេធ្វើតាមគំនិតខ្លួន នោះអ្នកកសាងសន្ដិភាពនឹងពិចារណានូវទស្សនៈរបស់បងប្រុសរបស់គាត់ដោយអធិស្ឋាន។ បើសិនជាគ្មានការបំពានលើគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរទេ នោះបើកផ្លូវឲ្យបងប្រុសៗមានមតិផ្សេងៗគ្នា។ ពេលអ្នកដទៃមិនយល់ស្របនឹងមតិគាត់ នោះអ្នកបង្កើតសន្ដិភាពនឹងអនុលោមតាមការសម្រេចនៃចំនួនភាគច្រើន។ ដោយធ្វើអ៊ីចឹង គាត់នឹងបង្ហាញថាគាត់គឺសមហេតុសមផល។ (ធីម៉ូថេទី១ ៣:២, ៣) អ្នកចាស់ទុំដែលមានបទពិសោធន៍យល់ដឹងថា ការរក្សាសន្ដិភាពគឺសំខាន់ជាងការធ្វើតាមមតិខ្លួន។
១៩. តើអ្នកចាស់ទុំបង្កើតឲ្យមានសន្ដិភាពក្នុងក្រុមជំនុំយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៩ អ្នកចាស់ទុំកសាងសន្ដិភាពជាមួយសមាជិកដោយជួយគេ និងដោយមិនទិតៀនការខំប្រឹងរបស់គេទេ។ ជួនកាល អ្នកខ្លះនឹងត្រូវការនូវការកែតម្រង់ពិតមែន។ (កាឡាទី ៦:១) ក៏ប៉ុន្តែ កិច្ចការចំបងរបស់អ្នកចាស់ទុំគ្រីស្ទាន មិនមែនជាការកែតម្រង់ទេ។ គាត់សរសើរបងប្អូនជាញឹកញយ។ អ្នកចាស់ទុំដែលប្រកបទៅដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ខិតខំយល់ដឹងអំពីសេចក្ដីល្អក្នុងចិត្តអ្នកឯទៀត។ ពួកអ្នកចាស់ទុំដឹងគុណចំពោះកិច្ចការនឿយហត់របស់គ្រីស្ទានគ្នីគ្នា និងពួកគេមានជំនឿស៊ប់ថា អ្នកជឿឯទៀតកំពុងតែធ្វើអស់ពីសមត្ថភាព។—កូរិនថូសទី២ ២:៣, ៤
២០. តើក្រុមជំនុំបានប្រយោជន៍អ្វីបើសិនជាសមាជិកទាំងអស់គឺជាអ្នកកសាងសន្ដិភាព?
២០ ដូច្នេះ ក្នុងក្រុមគ្រួសារ ក្នុងក្រុមជំនុំ និងក្នុងការទាក់ទងរាប់រកអ្នកដែលមានជំនឿផ្សេង យើងក៏ខិតខំកសាងនិងបង្កើតឲ្យមានសន្ដិភាព។ បើសិនជាយើងបណ្ដុះឲ្យមានសន្ដិភាព នោះយើងនឹងបង្កើននូវសុភមង្គលក្នុងក្រុមជំនុំ។ ដំណាលគ្នានឹងនេះ យើងក៏នឹងទទួលការការពារហើយធ្វើឲ្យកម្លាំងយើងចំរើនឡើងបាន ដូចជាយើងនឹងឃើញក្នុងអត្ថបទជាបន្តបន្ទាប់។
តើអ្នកចាំទេ?
• តើការបង្កើតឲ្យមានសន្ដិភាពរួមបញ្ចូលអ្វីខ្លះ?
• តើយើងអាចកសាងសន្ដិភាពក្នុងការទាក់ទងរាប់រកអ្នកដែលមិនមែនជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាតាមរបៀបណា?
• តើមានវិធីណាខ្លះដែលសន្ដិភាពអាចត្រូវបណ្ដុះឲ្យមានក្នុងក្រុមគ្រួសារ?
• តើអ្នកចាស់ទុំអាចបង្កើតឲ្យមានសន្ដិភាពក្នុងក្រុមជំនុំយ៉ាងដូចម្ដេច?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ៩]
ពួកអ្នកដែលបង្កើតសន្ដិភាពមិនចេះវាយឫកទេ
[រូបភាពនៅទំព័រ១០]
គ្រីស្ទានទាំងឡាយបង្កើតឲ្យមានសន្ដិភាពក្នុងកិច្ចបំរើ ក្នុងក្រុមគ្រួសារ និងក្នុងក្រុមជំនុំទៀតផង