តើមានអ្វីដែលពិតជាអាចធ្វើឲ្យមនុស្សមានសាមគ្គីភាពឬទេ?
តើមានអ្វីដែលពិតជាអាចធ្វើឲ្យមនុស្សមានសាមគ្គីភាពឬទេ?
ទោះជាអ្នកកាន់តាមជំនឿណាមួយក៏ដោយ អ្នកប្រហែលជានឹងយល់ស្របថា ក្នុងសាសនាសឹងតែទាំងអស់ ត្រូវតែមានអ្នកដែលស្រឡាញ់សេចក្ដីពិត។ ក្នុងសាសនាហិណ្ឌូ កាតូលិក យូដា និងសាសនាឯទៀត ក៏មានមនុស្សដែលស្រឡាញ់សេចក្ដីពិតយ៉ាងខ្លាំង ថែមទាំងសុខចិត្តស្វះស្វែងរកសេចក្ដីពិតនោះ។ ក៏ប៉ុន្តែ គឺហាក់បីដូចជាសាសនាធ្វើឲ្យមនុស្សបែកបាក់គ្នាអ៊ីចឹង។ មនុស្សខ្លះរហូតដល់ប្រើសាសនាដើម្បីសម្រេចគោលបំណងអាក្រក់របស់គេទៀតផង។ តើមនុស្សពីសាសនាទាំងអស់ដែលមានចិត្តស្មោះនិងស្រឡាញ់សេចក្ដីសុចរិតព្រមទាំងសេចក្ដីពិត នឹងមានលទ្ធភាពរួបរួមគ្នាដោយសាមគ្គីភាពទេ? តើពួកគេអាចមានសាមគ្គីភាពដើម្បីសម្រេចគោលបំណងតែមួយបានទេ?
គឺជាអ្វីដែលទាស់ចិត្តមែនហ្ន៎! ពេលយើងឃើញថាសាសនាគឺជាមូលហេតុដ៏ធំមួយដែលធ្វើឲ្យមនុស្សបែកបាក់គ្នានោះ។ សូមពិចារណានូវការច្បាំងគ្នាដូចតទៅនេះ។ សាសនាហិណ្ឌូប្រយុទ្ធជាមួយនឹងពុទ្ធសាសនានៅប្រទេសស្រីលង្កា។ សាសនាប្រូតេស្តង់ កាតូលិក និងសាសនាយូដាក៏បានបង្ហូរឈាមគេដែរក្នុងចំបាំងផ្សេងៗ។ មនុស្សដែលអះអាងថាខ្លួនជាគ្រីស្ទានក៏ប្រយុទ្ធនឹងសាសនាអ៊ីស្លាមនៅប្រទេសបូស្នី ឆេនីយ៉ា ឥណ្ឌូនេស៊ី និងកូសាវ៉ូ។ ហើយនៅខែមីនា ឆ្នាំ២០០០ ចលាចលអស់ពីរថ្ងៃដែលទាក់ទងនឹងសាសនា បានសម្លាប់ជនជាតិនីហ្សេរីយ៉ាអស់៣០០នាក់។ ជាការជាក់ស្តែងហើយ ការស្អប់គ្នារវាងសាសនាបានអុជអាលបង្កើនភាពឃោរឃៅនៃចំបាំងទាំងនោះ។
មនុស្សដែលមានចិត្តស្មោះត្រង់ច្រើនតែស្រងាកចិត្តដោយព្រោះអំពើអាក្រក់ ដែលបានត្រូវប្រព្រឹត្តឡើងក្នុងនាមសាសនា។ ជាឧទាហរណ៍ មនុស្សជាច្រើនដែលកាន់សាសនា មានអារម្មណ៍រន្ធត់ពេលដែលបព្វជិតបានបៀតបៀនផ្លូវភេទរបស់កុមារ ហើយក៏បានត្រូវសាសនារបស់គេអនុគ្រោះឲ្យគេដែរ។ អ្នកជឿឯទៀតមានសេចក្ដីអាម៉ាស់មុខ ដោយព្រោះការបែកខ្ញែកគ្នាក្នុងនិកាយជាច្រើន ដែលអះអាងថាខ្លួនជាគ្រីស្ទាន ដោយសាររឿងផ្សេងៗដូចជាការរួមដំណេករវាងមនុស្សភេទដូចគ្នានិងការពន្លូតកូនជាដើម។ គឺច្បាស់ហើយដែលសាសនាមិនបានធ្វើឲ្យមនុស្សមានសាមគ្គីភាពទេ។ ក៏ប៉ុន្តែ ក្នុងសាសនាជាច្រើនមានមនុស្សដែលពិតប្រាកដជាស្រឡាញ់សេចក្ដីពិត ដូចជាបទពិសោធន៍ជាបន្តបន្ទាប់នេះនឹងបង្ហាញ។
ពួកគេចង់រកឃើញសេចក្ដីពិតយ៉ាងខ្លាំង
ស្ត្រីម្នាក់ឈ្មោះ ហ្វីដេលយ៉ា ជាអ្នកថ្វាយបង្គំយ៉ាងស្មោះនិងអស់ពីចិត្តនៅវិហារសាសនាកាតូលិកសាន់ហ្វ្រាន់ស៊ីសកូ នៅទីក្រុងឡាប៉ាស ប្រទេសបូលីវី។ គាត់ធ្លាប់លុតជង្គង់ពីមុខរូបម៉ារា និងទិញទៀនល្អបំផុតដើម្បីដាក់នៅមុខឈើឆ្កាងទៀតផង។ ជារៀងរាល់សប្ដាហ៍ គាត់ជូនម្ហូបអាហារជាច្រើនដល់សង្ឃដើម្បីចែកដល់ជនក្រីក្រ។ ក៏ប៉ុន្តែ កូនង៉ែតប្រាំនាក់របស់ហ្វីដេលយ៉ាបានស្លាប់មុនដែលគេទទួលបុណ្យជ្រមុជ។ ពេលបព្វជិតប្រាប់គាត់ថា កូនង៉ែតទាំងនោះកំពុងតែរងទុក្ខទោសក្នុងកន្លែងងងឹតដែលជាទីឃុំឃាំងព្រលឹងមនុស្សដែលមិនបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក នោះហ្វីដេលយ៉ាបានឆ្ងល់ថា៖ ‹បើសិនជាព្រះមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ តើទ្រង់ពិតជាអាចធ្វើអ៊ីចឹងមែនទេ?›។
លោកស្រីតារាគឺជាវេជ្ជបណ្ឌិតម្នាក់ដែលបានត្រូវអប់រំឲ្យជឿសាសនាហិណ្ឌូតាំងពីតូច នៅទីក្រុងកាត់ត្មាន់ឌូ ប្រទេសនេប៉ាល់។ លោកស្រីថ្វាយបង្គំព្រះទាំងប៉ុន្មាននោះក្នុងវិហារសាសនាហិណ្ឌូ ហើយក៏មានរូបបដិមាករនៅផ្ទះរបស់លោកស្រីផងដែរ ដោយធ្វើតាមទំនៀមទំលាប់ពីបុរាណរបស់ជីដូនជីតាគាត់។ ក៏ប៉ុន្តែ លោកស្រីតារាបានសុញគំនិតដោយសំនួរខ្លះៗដូចជា ហេតុអ្វីក៏មានការឈឺចាប់ច្រើនម្ល៉េះ? ហេតុអ្វីក៏មនុស្សស្លាប់? សាសនារបស់លោកស្រីមិនសូវមានចម្លើយដែលបំភ្លឺឲ្យគាត់ទេ។
ដោយឡែក បញ្ញាបានធំឡើងកាន់សាសនាព្រះពុទ្ធនៅផ្ទះមួយក្បែរព្រែកជីក នៅទីក្រុងបាងកក ប្រទេសថៃឡង់។ គេបានបង្រៀនគាត់ថា ការឈឺចាប់មកពីអំពើដែលគេប្រព្រឹត្តក្នុងជាតិមុននិងការរំដោះពីការឈឺចាប់នោះ អាចត្រូវទទួលបានដោយបដិសេធតណ្ហាទាំងអស់។ ដូចជាអ្នកឯទៀតដែលកាន់ពុទ្ធសាសនា គាត់ក៏ត្រូវគេបង្ហាញការគោរពយ៉ាងជ្រាលជ្រៅចំពោះប្រាជ្ញារបស់ព្រះសង្ឃ ដែលស្លៀកពាក់ស្បង់ជីពរពណ៌លឿងទុំ ហើយមកផ្ទះគាត់ជារៀងរាល់ព្រឹកដើម្បីបិណ្ឌបាត។ គាត់ឧស្សាហ៍តាំងសមាធិ និងក៏ប្រមូលទុករូបចម្លាក់ព្រះពុទ្ធ ដោយជឿថារូបនោះនឹងការពារគាត់។ ក្រោយពីបញ្ញាមានគ្រោះថ្នាក់ត្រូវរបួសធ្ងន់ស្លាប់ជើង នោះគាត់ទៅវត្តអារ៉ាមជាច្រើនដោយសង្ឃឹមជាខ្លាំងថា គេអាចប្រោសឲ្យគាត់ជាឡើងវិញដោយអព្ភូតហេតុ។ គាត់មិនបានត្រូវប្រោសឲ្យជាឬក៏ទទួលនូវការបំភ្លឺខាងវិញ្ញាណឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានប៉ះប្រទះនឹងមន្តអាគម ហើយក៏ចាប់ផ្ដើមរៀនធ្វើមន្តអាគមដែរ។
វើជីលកើតនៅសហរដ្ឋអាមេរិក និងបានចូលខ្លួនក្នុងក្រុមសាសនាអ៊ីស្លាមស្បែកខ្មៅ។ គាត់បានចែកចាយប្រកាសនវត្ថុរបស់គេយ៉ាងសកម្ម ដែលក្នុងនោះចែងថា មនុស្សស្បែកសគឺជាអារក្ស។ គេជឿថានោះជាមូលហេតុដែលមនុស្សស្បែកសបានប្រព្រឹត្តអ្វីដ៏សាហាវព្រៃផ្សៃទៅលើមនុស្សស្បែកខ្មៅ។ ទោះជាវើជីលមានចិត្តស្មោះនឹងជំនឿរបស់ខ្លួនក៏ដោយ គាត់នៅតែមានសំនួរខ្លះៗដែលរំខានដល់ចិត្តគាត់ ដូចជា តើមនុស្សស្បែកសទាំងអស់អាក្រក់ឬទេ? ហើយ តើហេតុអ្វីបានជាការផ្សព្វផ្សាយច្រើនតែទាក់ទងនឹងការប្រមូលលុយ?
ទោះបីនាងឆារ៉ូបានធំឡើងនៅអាមេរិកខាងត្បូង ដែលច្រើនតែកាន់សាសនាកាតូលិកក៏ដោយ នោះគាត់បានកាន់សាសនាប្រូតេស្តង់យ៉ាងស្មោះ។ គាត់សប្បាយចិត្តដែលគាត់ជៀសវាងពីការថ្វាយបង្គំរូបព្រះដូចមនុស្សឯទៀត។ ឆារ៉ូចូលចិត្តទៅវិហាររាល់ថ្ងៃអាទិត្យដើម្បីចូលរួមកម្មវិធីមួយដ៏រស់រវើក និងស្រែក«ហាលេលូយ៉ា!»ហើយច្រៀងថែមទាំងរាំបទសាសនាបន្ទាប់មកទៀត។ ឆារ៉ូបានជឿស៊ប់ថា គាត់បានត្រូវសង្គ្រោះរួចហើយ និងបានកើតសារជាថ្មី។ គាត់ជូនដង្វាយ១០ភាគរយនៃប្រាក់ខែរបស់គាត់ចំពោះវិហារនោះ និងពេលអ្នកទេសនាតាមទូរទស្សន៍ដែលគាត់ពេញចិត្តជាងគេ សូមវិភាគទាន នោះគាត់ផ្ញើលុយហ្នឹងទៅសំរាប់កុមារនៅទ្វីបអាព្រិច។ ក៏ប៉ុន្តែ ពេលគាត់សួរគ្រូគង្វាលរបស់គាត់ពីមូលហេតុដែលព្រះមួយអង្គដែលប្រកបទៅដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់នឹងធ្វើទារុណកម្មដល់ព្រលឹងមនុស្សក្នុងស្ថាននរក នោះគ្រូគង្វាលអត់មានចម្លើយទេ។ លុះក្រោយមក គាត់ក៏បានដឹងថា វិភាគទានរបស់គាត់មិនបានយកទៅជួយកុមារនៅទ្វីបអាព្រិចទេ។
ទោះជាប្រាំនាក់នេះមានប្រវត្ដិខុសៗគ្នាក៏ដោយ គេនៅតែមានលក្ខណៈមួយដែលដូចគ្នាគឺថា គេម្នាក់ៗស្រឡាញ់សេចក្ដីពិតនិងបានខំស្វះស្វែងរកចម្លើយពិតចំពោះសំនួររបស់គេ។ ក៏ប៉ុន្តែ តើគេពិតជាអាចមានសាមគ្គីភាពខាងសាសនាទេ? អត្ថបទជាបន្តបន្ទាប់នឹងឆ្លើយសំនួរនេះ។
[រូបភាពនៅទំព័រ]
តើមនុស្សដែលមានប្រវត្ដិខុសៗគ្នាពិតជាអាចមានសាមគ្គីភាពបានទេ?
[អ្នកផ្ដល់សិទ្ធិឲ្យប្រើរូបភាពនៅទំព័រ៣]
G.P.O. Jerusalem