តើសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះគ្រីស្ទអាចកាន់កាប់ទៅលើចិត្តរបស់យើងយ៉ាងដូចម្ដេច?
តើសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះគ្រីស្ទអាចកាន់កាប់ទៅលើចិត្តរបស់យើងយ៉ាងដូចម្ដេច?
‹ចូរឲ្យសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះគ្រីស្ទ កាន់កាប់នៅក្នុងចិត្ត ដែលទ្រង់បានហៅអ្នករាល់គ្នាមកក្នុងសេចក្ដីនោះឯង ឲ្យមានរូបកាយតែ១›។—កូល៉ុស ៣:១៥
១, ២. តើ‹សេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះគ្រីស្ទ›កាន់កាប់ទៅលើចិត្តរបស់គ្រីស្ទានម្នាក់ក្នុងន័យយ៉ាងណា?
ពាក្យកាន់កាប់គឺជាពាក្យមួយដែលមនុស្សជាច្រើនមិនពេញចិត្ត ដោយព្រោះនោះធ្វើឲ្យគេនឹកគិតអំពីការបង្ខិតបង្ខំនិងការបោកប្រាស់។ ហេតុនេះហើយ មនុស្សខ្លះប្រហែលជាចាត់ទុក ការដាស់តឿនរបស់ប៉ុលជាអ្វីដ៏មិនសមហេតុសមផល ពេលគាត់និយាយចំពោះគ្រីស្ទានគ្នីគ្នានៅទីក្រុងកូល៉ុសថា៖ ‹ចូរឲ្យសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះគ្រីស្ទ កាន់កាប់នៅក្នុងចិត្តអ្នករាល់គ្នា›។ (កូល៉ុស ៣:១៥) យើងទាំងអស់គ្នាមានសិទ្ធិសេរីភាព។ មែនទេ? ហេតុអ្វីបានជាយើងគួរអនុញ្ញាតអ្វីណាមួយ ឬក៏មនុស្សណាម្នាក់កាន់កាប់ទៅលើចិត្តរបស់យើងដូច្នេះ?
២ ប៉ុលមិនចង់និយាយថា បងប្អូននៅកូល៉ុស ត្រូវលះចោលសិទ្ធិសេរីភាពរបស់គេនោះទេ។ ពាក្យជាភាសាក្រិកដែលត្រូវបកប្រែជា‹កាន់កាប់›នៅកូល៉ុស ៣:១៥ គឺជាប់ទាក់ទងនឹងពាក្យដែលមានន័យថាអាជ្ញាកណ្ដាលក្នុងកីឡា ដែលជូនរង្វាន់គេក្នុងការប្រកួតនៅសម័យនោះ។ អ្នកប្រកួតមានសេរីភាពមួយកំរិតដែលត្រូវកំណត់ដោយវិន័យកីឡានោះ ក៏ប៉ុន្តែ នៅទីបំផុត អាជ្ញាកណ្ដាលជាអ្នកសម្រេចថាអ្នកណាឈ្នះការប្រកួតដោយតាមវិន័យនោះ។ ស្រដៀងគ្នាដែរ យើងមានសេរីភាពធ្វើការសម្រេចផ្សេងៗជាច្រើនក្នុងជីវិតយើង តែពេលយើងធ្វើអ៊ីចឹង សេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះគ្រីស្ទ គួរធ្វើជា«អាជ្ញាកណ្ដាល»ឬក៏យោងទៅតាមការបកប្រែរបស់លោក អេដកឺ ចេរ កូដស្ពីឌ នេះជា«ឥទ្ធិពលចំបង»ក្នុងចិត្តរបស់យើងជានិច្ច។
៣. តើ‹សេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះគ្រីស្ទ›គឺជាអ្វីទៅ?
៣ តើ‹សេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះគ្រីស្ទ›គឺជាអ្វី? នោះគឺជាចិត្តស្ងប់ អារម្មណ៍ធូរស្រាលដែលយើងទទួលពេលយើងទៅជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូ និងរៀនដឹងថា ព្រះយេហូវ៉ានិងព្រះរាជបុត្ររបស់ទ្រង់ស្រឡាញ់ ថែមទាំងពេញព្រះហឫទ័យនឹងយើង។ ពេលព្រះយេស៊ូរៀបនឹងចាកចេញពីពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ នោះទ្រង់មានបន្ទូលទៅគេថា៖ «ខ្ញុំឲ្យសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ខ្ញុំដល់អ្នករាល់គ្នា . . . កុំឲ្យចិត្តអ្នករាល់គ្នាថប់បារម្ភ ឬភ័យឡើយ»។ (យ៉ូហាន ១៤:២៧) សមាជិកនៃរូបកាយព្រះគ្រីស្ទដែលជាអ្នកចាក់ប្រេងតាំងស្មោះត្រង់នោះ បានមានសេចក្ដីសុខសាន្តនេះអស់២.០០០ឆ្នាំមកហើយ និងសព្វថ្ងៃនេះ«ចៀមឯទៀត»ដែលជាពួកសហការីរបស់គេ ក៏មានសេចក្ដីសុខសាន្តនោះដែរ។ (យ៉ូហាន ១០:១៦) សេចក្ដីសុខសាន្តនោះគួរជាឥទ្ធិពលមួយដែលកាន់កាប់ក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេ។ ពេលយើងកំពុងតែឆ្លងកាត់ការល្បងធ្ងន់ធ្ងរ សេចក្ដីសុខសាន្តនោះអាចបង្ការយើងពីការមានចិត្តភ័យតក់ស្លុត ឬក៏ការថប់ព្រួយខ្លាំងហួសហេតុ។ សូមឲ្យយើងមើលរបៀបដែលនេះអាចជួយបាន ពេលដែលយើងប្រឈមមុខភាពអយុត្ដិធម៌ ពេលមានកង្វល់ និងពេលយើងមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនគ្មានតម្លៃ។
ពេលយើងប្រឈមនឹងភាពអយុត្ដិធម៌
៤. (ក) តើដូចម្ដេចដែលព្រះយេស៊ូបានពិសោធន៍ភាពអយុត្ដិធម៌? (ខ) តើគ្រីស្ទានបានប្រព្រឹត្តតបយ៉ាងណា ពេលដែលគេរងគ្រោះដោយភាពអយុត្ដិធម៌?
៤ ស្តេចសាឡូម៉ូនសង្កេតឃើញថា៖ «មនុស្សម្នាក់ មានអំណាចលើម្នាក់ទៀត ឲ្យគេត្រូវវេទនា»។ (សាស្ដា ៨:៩) ព្រះយេស៊ូបានជ្រាបដឹងថាបន្ទូលទាំងនោះគឺពិតមែន។ នៅពេលព្រះយេស៊ូគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់ទតឃើញភាពអយុត្ដិធម៌ដ៏គួរស្អប់ខ្ពើម ដែលមនុស្សបានប្រព្រឹត្តទៅលើមនុស្សគ្នីគ្នា។ ពេលទ្រង់គង់លើផែនដី ទ្រង់បានរងទ្រាំនឹងភាពអយុត្ដិធម៌ខ្លាំងបំផុតកាលនៅជាបុរសដែលគ្មានបាប ទ្រង់ត្រូវគេចោទប្រកាន់ថាជាអ្នកប្រមាថដល់ព្រះ និងត្រូវកាត់ទោសឲ្យស្លាប់ជាឧក្រិដ្ឋជនម្នាក់។ (ម៉ាថាយ ២៦:៦៣-៦៦; ម៉ាកុស ១៥:២៧) បច្ចុប្បន្ននេះ ភាពអយុត្ដិធម៌កំពុងរាលដាលដដែល និងគ្រីស្ទានពិតបានរងទុក្ខច្រើនក្រៃលែងជាអ្នកដែល«គ្រប់ទាំងសាសន៍នឹងស្អប់»។ (ម៉ាថាយ ២៤:៩) ក៏ប៉ុន្តែ ទោះជាគ្រីស្ទានពិតបានពិសោធន៍នូវអ្វីដ៏គួរឲ្យរន្ធត់ក្នុងជំរំប្រហារជីវិតរបស់ពួកណាត្ស៊ីនិងជំរំនៅពន្ធនាគាររបស់ពួកសូវៀតយ៉ាងណាក្ដី ហើយទោះបីគេបានរងគ្រោះដោយអំពើហិង្សាពីហ្វូងមនុស្សដ៏ឃោរឃៅ ការចោទប្រកាន់មិនពិត និងការមួលបង្កាច់ក៏ដោយ សេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះគ្រីស្ទបានជួយគេឈរមាំមួន។ ពួកគេបានយកតម្រាប់តាមព្រះយេស៊ូ ដែលត្រូវពណ៌នាថា៖ «កាលគេបានជេរប្រមាថដល់ទ្រង់ នោះទ្រង់មិនបានជេរតបវិញទេ ខណដែលទ្រង់រងទុក្ខ នោះក៏មិនបានគំហកកំហែងដល់គេដែរ គឺបានប្រគល់ព្រះអង្គទ្រង់ទៅព្រះ ដែលជំនុំជំរះដោយសុចរិតវិញ»។—ពេត្រុសទី១ ២:២៣
៥. តើយើងគួរគិតពិចារណាពីអ្វី ពេលយើងឮអំពីរឿងអយុត្ដិធម៌ក្នុងក្រុមជំនុំ?
៥ បើសិនជាយើងគិតអំពីកំរិតតូចវិញ យើងប្រហែលជាជឿថា មនុស្សម្នាក់ក្នុងក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានបានត្រូវគេប្រព្រឹត្តដោយអយុត្ដិធម៌ទៅលើគាត់។ ក្នុងករណីនេះ យើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ដូចជាប៉ុលដែរ ពេលគាត់និយាយថា៖ «តើអ្នកឯណាអាក់អន់ចិត្ត? ហើយខ្ញុំមិនឈឺឆ្អាលផង»។ (កូរិនថូសទី២ ១១:២៩) តើយើងអាចធ្វើអ្វីទៅ? យើងត្រូវសួរខ្លួនយើងថា៖ ‹តើនោះពិតជាអយុត្ដិធម៌ឬ?›។ ធម្មតា យើងមិនយល់ដឹងពីហេតុការណ៍ទាំងអស់ដែលពាក់ព័ន្ធនឹងរឿងនោះឡើយ។ យើងប្រហែលជាកំពុងតែក្ដៅចិត្ត ក្រោយពីមនុស្សម្នាក់ដែលអះអាងថា គេដឹងពីហេតុការណ៍ពិតប្រាកដនោះ។ គឺសមគួរមែនដែលព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «មនុស្សឆោតល្ងង់គេជឿគ្រប់ពាក្យទាំងអស់»។ (សុភាសិត ១៤:១៥) ដូច្នេះ យើងត្រូវប្រុងប្រយ័ត្ន។
៦. តើយើងអាចប្រព្រឹត្តតបយ៉ាងណា ពេលដែលយើងគិតថាមានរឿងអយុត្ដិធម៌ក្នុងក្រុមជំនុំ?
៦ ក៏ប៉ុន្តែ ឧបមាថា យើងបានរងទ្រាំនូវភាពអយុត្ដិធម៌។ តើមនុស្សម្នាក់ដែលមានសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះគ្រីស្ទក្នុងចិត្តរបស់គេ នឹងប្រព្រឹត្តតបយ៉ាងណា? យើងប្រហែលជាត្រូវនិយាយជាមួយអ្នកដែលយើងគិតថាបានធ្វើបាបយើង។ ក្រោយនោះ តាមរយៈសេចក្ដីអធិស្ឋាន យើងគួរទុករឿងនោះឲ្យព្រះយេហូវ៉ាដោះស្រាយនិងទុកចិត្តថា ទ្រង់នឹងធ្វើយ៉ាងណាឲ្យមានភាពយុត្ដិធម៌វិញ ជាជាងដើរប្រាប់ដល់អ្នកណាដែលចង់ស្ដាប់។ (ទំនុកដំកើង ៩:១០; សុភាសិត ៣:៥) ដោយធ្វើអ៊ីចឹង យើងទំនងជានឹងសុខចិត្តដោះស្រាយរឿងនោះក្នុងចិត្តរបស់យើង និង«នៅស្ងៀម»វិញ។ (ទំនុកដំកើង ៤:៤) ក្នុងករណីភាគច្រើន យើងអាចធ្វើតាមការដាស់តឿនរបស់ប៉ុលដែលថា៖ «ទ្រាំទ្រគ្នា ទាំងអត់ទោសទៅវិញទៅមក បើអ្នកណាមានហេតុទាស់នឹងអ្នកណា នោះចូរអត់ទោសឲ្យគេចុះ! ដូចជាព្រះគ្រីស្ទបានអត់ទោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាដែរ»។—កូល៉ុស ៣:១៣
៧. តើយើងគួរចាំអ្វីស្តីពីទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយបងប្អូននោះ?
៧ ក៏ប៉ុន្តែ ទោះជាយើងធ្វើយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងត្រូវចាំថា ថ្វីបើអ្វីដែលបានកើតឡើងមិនស្រេចនឹងយើងក៏ដោយ របៀបដែលយើងប្រព្រឹត្តពិតជាស្រេចនឹងយើងមែន។ បើសិនជាយើងមានប្រតិកម្មដោយគ្មានតុល្យភាពចំពោះអ្វីដែលយើងចាត់ទុកជាអយុត្ដិធម៌ ប្រតិកម្មរបស់យើងអាចមានឥទ្ធិពលអាក្រក់ទៅលើសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់យើង ច្រើនជាងរឿងអយុត្ដិធម៌នោះទៀត។ (សុភាសិត ១៨:១៤) យើងប្រហែលជាអាចរហូតដល់ឈប់រួបរួមជាមួយក្រុមជំនុំទាល់តែយើងគិតថា រឿងនោះបានត្រូវដោះស្រាយសមស្របតាមយុត្ដិធម៌វិញ។ អ្នកតែងបទទំនុកដំកើងបានសរសេរថា ចំណែកអ្នកដែលស្រឡាញ់ក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ា«គ្មានហេតុនឹងចំពប់ដួលឡើយ»។ (ទំនុកដំកើង ១១៩:១៦៥) តាមពិតទៅ មនុស្សទាំងអស់គ្នាពិសោធន៍ភាពអយុត្ដិធម៌ម្ដងម្កាល។ ចូរកុំបីឲ្យរឿងអភ័ព្វបែបនេះមករំខានដល់អ្នកពីការថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ាឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ចូរឲ្យសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះគ្រីស្ទកាន់កាប់លើចិត្តរបស់អ្នក។
នៅពេលយើងមានកង្វល់
៨. តើកង្វល់អាចកើតចេញពីអ្វីខ្លះ? ហើយតើកង្វល់អាចមានលទ្ធផលអ្វី?
៨ ការខ្វល់ខ្វាយពិតជាផ្នែកមួយនៃជីវិតក្នុង«ថ្ងៃជាន់ក្រោយបង្អស់»នេះ។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១) ពិតមែន ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលថា៖ «កុំឲ្យខ្វល់ខ្វាយនឹងជីវិត ដែលនឹងបរិភោគអ្វី ឬនឹងរូបកាយ ដែលនឹងស្លៀកពាក់អ្វីនោះឡើយ»។ (លូកា ១២:២២) ក៏ប៉ុន្តែ កង្វល់អាចមកពីរឿងផ្សេងក្រៅពីការខ្វល់ខ្វាយអំពីវត្ថុទ្រព្យ។ លោកឡុត«មានចិត្តព្រួយលំបាក»ដោយព្រោះអំពើខូចអាក្រក់នៅទីក្រុងសូដុំម។ (ពេត្រុសទី២ ២:៧) ប៉ុលក៏បានពិសោធន៍«សេចក្ដីកង្វល់ខាងឯពួកជំនុំទាំងប៉ុន្មាន»។ (កូរិនថូសទី២ ១១:២៨) នៅវេលាយប់មុនព្រះយេស៊ូសោយទិវង្គតនោះ ទ្រង់បានកើតទុក្ខខ្លាំងដល់ម្ល៉េះដែល«ញើសទ្រង់ក៏ត្រឡប់ដូចជាដំណក់ឈាមដ៏ធំៗស្រក់ទៅដី»។ (លូកា ២២:៤៤) ជាក់ស្តែងហើយ មិនមែនកង្វល់ទាំងអស់បង្ហាញថា ខ្លួនយើងមានជំនឿខ្សោយនោះទេ។ ក៏ប៉ុន្តែ ទោះជាកង្វល់កើតមកពីហេតុណាក៏ដោយ បើសិនជាយើងមានកង្វល់នោះយូរៗទៅ វាអាចបំផ្លាញនូវសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់យើង។ អ្នកខ្លះលិចលង់ខ្លួនក្នុងកង្វល់នេះរហូតដល់គេគិតស្មានថា ខ្លួនគេគ្មានសមត្ថភាពបន្តបំពេញភារកិច្ចក្នុងការបំរើព្រះយេហូវ៉ាបានទេ។ ព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «ទុក្ខដែលគ្របសង្កត់ចិត្ត នោះធ្វើឲ្យរួញថយចុះ»។ (សុភាសិត ១២:២៥) អ៊ីចឹង តើយើងអាចធ្វើយ៉ាងណាវិញ បើសិនជាយើងកំពុងតែឈឺចាប់ដោយសារកង្វល់នោះ?
៩. តើយើងអាចចាត់វិធានការអ្វីខ្លះដើម្បីជួយសម្រាលនូវកង្វល់នោះ? តែតើអ្វីខ្លះនាំឲ្យមានកង្វល់ដែលយើងដោះស្រាយមិនបាន?
៩ ក្នុងករណីខ្លះ យើងប្រហែលជាអាចចាត់វិធានការសមហេតុផលខ្លះៗបាន។ បើសិនជាបញ្ហាសុខភាពជាដើមហេតុនៃកង្វល់របស់យើង នោះយើងបង្ហាញថាខ្លួនមានប្រាជ្ញា បើសិនយើងយកចិត្តទុកដាក់រឿងនោះ ក៏ប៉ុន្តែ នោះជារឿងផ្ទាល់ខ្លួន។ a (ម៉ាថាយ ៩:១២) បើសិនជាយើងមានភារកិច្ចច្រើនពេក យើងប្រហែលជាអាចផ្ទេរភារកិច្ចខ្លះដល់អ្នកផ្សេងទៀត។ (និក្ខមនំ ១៨:១៣-២៣) ក៏ប៉ុន្តែ ចុះយ៉ាងណាវិញចំពោះអ្នកដែលមានភារកិច្ចដែលគេផ្ទេរមិនបាន ដូចជាមាតាបិតាអ៊ីចឹង? ចុះយ៉ាងណាវិញចំពោះគ្រីស្ទានម្នាក់ដែលមានស្វាមីឬភរិយាដែលប្រឆាំងគាត់? ចុះយ៉ាងណាវិញ បើសិនជាក្រុមគ្រួសារមួយកំពុងតែមានការពិបាកយ៉ាងខ្លាំងខាងលុយកាក់ ឬក៏រស់នៅក្នុងតំបន់ដែលមានសង្គ្រាមនោះ? គឺច្បាស់ហើយដែលថា ក្នុងលោកីយ៍នេះ យើងមិនអាចបំបាត់ចោលនូវរឿងទាំងអស់ដែលនាំឲ្យមានកង្វល់នោះឡើយ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ យើងអាចរក្សាឲ្យមានសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះគ្រីស្ទក្នុងចិត្តរបស់យើង។ តើយើងធ្វើអ៊ីចឹងយ៉ាងដូចម្ដេច?
១០. តើគ្រីស្ទានម្នាក់អាចខិតខំរំលែកទុក្ខរបស់ខ្លួនតាមរបៀបពីរណា?
១០ វិធីមួយគឺដោយស្វែងរកការសម្រាលទុក្ខក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។ ស្តេចដាវីឌបានសរសេរថា៖ «គ្រាដែលទូលបង្គំមានគំនិតសាន់វ័ណ្ឌក្នុងចិត្តជាច្រើន នោះសេចក្ដីកំសាន្តចិត្តនៃទ្រង់ក៏ជាទីរីករាយដល់ព្រលឹងទូលបង្គំវិញ»។ (ទំនុកដំកើង ៩៤:១៩) «សេចក្ដីកំសាន្តចិត្ត»របស់ព្រះយេហូវ៉ាអាចរកឃើញក្នុងព្រះគម្ពីរ។ ការអានជាទៀងទាត់នូវសៀវភៅនោះដែលព្រះបានបណ្ដាលឲ្យសរសេរ នឹងជួយយើងរក្សាឲ្យមានសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះគ្រីស្ទក្នុងចិត្តរបស់យើង។ ព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «ចូរផ្ទេរបន្ទុករបស់អ្នកទៅលើព្រះយេហូវ៉ា នោះទ្រង់នឹងជួយទប់ទល់អ្នក ទ្រង់មិនព្រមឲ្យមនុស្សសុចរិតត្រូវរង្គើឡើយ»។ (ទំនុកដំកើង ៥៥:២២) ស្រដៀងគ្នាដែរ ប៉ុលបានសរសេរថា៖ «កុំឲ្យខ្វល់ខ្វាយអ្វីឡើយ ចូរទូលដល់ព្រះ ឲ្យជ្រាបពីសេចក្ដីសំណូមរបស់អ្នករាល់គ្នា ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ ដោយសេចក្ដីអធិស្ឋាន នឹងពាក្យទូលអង្វរ ទាំងពោលពាក្យអរព្រះគុណផង យ៉ាងនោះ សេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះ ដែលហួសលើសពីអស់ទាំងគំនិត នឹងជួយការពារចិត្ត ហើយនឹងគំនិតរបស់អ្នករាល់គ្នា ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ»។ (ភីលីព ៤:៦, ៧) បើសិនជាយើងអធិស្ឋានជាទៀងទាត់និងអស់ពីដួងចិត្ត នោះនឹងជួយយើងរក្សាសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់យើង។
១១. (ក) តើដូចម្ដេចដែលព្រះយេស៊ូបានជាគំរូដ៏ល្អក្នុងរឿងអធិស្ឋាន? (ខ) តើយើងគួរមានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះសេចក្ដីអធិស្ឋាន?
១១ ព្រះយេស៊ូជាគំរូដ៏ប្រសើរក្នុងរឿងនេះ។ នៅពេលមួយ ទ្រង់បានអធិស្ឋានទូលទៅព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់អស់ច្រើនម៉ោងក្នុងមួយលើកៗ។ (ម៉ាថាយ ១៤:២៣; លូកា ៦:១២) សេចក្ដីអធិស្ឋានបានជួយទ្រង់ស៊ូទ្រាំនឹងការល្បងលដ៏អាក្រក់បំផុត។ នៅវេលាយប់មុនព្រះយេស៊ូសោយទិវង្គត ទុក្ខរបស់ទ្រង់បានកើនឡើងយ៉ាងខ្លាំង។ តើទ្រង់បានមានប្រតិកម្មយ៉ាងណា? ទ្រង់បានអធិស្ឋាន«ទទូចរឹតតែខ្លាំងឡើង»។ (លូកា ២២:៤៤) ពិតមែនហើយ ព្រះរាជបុត្ររបស់ព្រះគឺជាអ្នកឧស្សាហ៍អធិស្ឋាន។ អ៊ីចឹង យើងដែលជាមនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍គួរបង្កើតឲ្យមានទម្លាប់អធិស្ឋានជាងអម្បាលម៉ានទៅទៀត! ព្រះយេស៊ូបានបង្រៀនសិស្សរបស់ទ្រង់ត្រូវឲ្យ«អធិស្ឋានជានិច្ច ឥតរសាយចិត្តឡើយ»។ (លូកា ១៨:១) សេចក្ដីអធិស្ឋានគឺជាវិធីទាក់ទងដ៏ពិតប្រាកដនិងដ៏សំខាន់ជាមួយនឹងព្រះមួយអង្គ ដែលស្គាល់យើងច្បាស់ជាងយើងស្គាល់ខ្លួនយើងទៅទៀត។ (ទំនុកដំកើង ១០៣:១៤) បើសិនជាយើងនឹងរក្សាសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះគ្រីស្ទក្នុងចិត្តរបស់យើង នោះយើងនឹង«អធិស្ឋានឥតឈប់ឈរ»។—ថែស្សាឡូនីចទី១ ៥:១៧
ការឈ្នះលើអារម្មណ៍ថាខ្លួនគ្មានសមត្ថភាព
១២. តើមានហេតុណាខ្លះដែលបងប្អូនខ្លះគិតថាកិច្ចបំរើរបស់គេគឺមិនល្អសព្វគ្រប់ទេ?
១២ ព្រះយេហូវ៉ាចាត់ទុកមនុស្សម្នាក់ៗដែលបំរើទ្រង់ជាបុគ្គលដ៏មានតម្លៃណាស់។ (ហាកាយ ២:៧) យ៉ាងណាក៏ដោយ មនុស្សជាច្រើនពិបាកជឿថានោះគឺពិតមែន។ អ្នកខ្លះប្រហែលជាបាក់ទឹកចិត្តដោយព្រោះគេមានអាយុច្រើនហើយ ដោយព្រោះមានកាតព្វកិច្ចកាន់តែច្រើនក្នុងក្រុមគ្រួសារ ឬក៏ដោយសារគេមានសុខភាពខ្សោយ។ អ្នកឯទៀតប្រហែលជាគិតថាគេខ្វះខាតនូវសមត្ថភាព ពីព្រោះគេបានពិសោធន៍អ្វីដ៏អាក្រក់ៗក្នុងកុមារភាព។ អ្នកផ្សេងវិញទៀត ប្រហែលជាកើតទុក្ខដោយសារកំហុសរបស់គេពីមុនៗមក ហើយសង្ស័យថាព្រះយេហូវ៉ានឹងមិនអាចអត់ឱនទោសចំពោះគេទេ។ (ទំនុកដំកើង ៥១:៣) តើយើងអាចឈ្នះលើអារម្មណ៍បែបនេះយ៉ាងណាបាន?
១៣. តើបទគម្ពីរមានការសម្រាលទុក្ខអ្វីសំរាប់អស់អ្នកដែលគិតថាខ្លួនខ្វះខាតសមត្ថភាព?
១៣ សេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះគ្រីស្ទនឹងធានាឲ្យយើងដឹងថា ព្រះយេហូវ៉ាស្រឡាញ់យើង។ យើងអាចមានសេចក្ដីសុខសាន្តនោះឡើងវិញ ដោយរំពឹងគិតអំពីបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូដែលថា តម្លៃរបស់យើងមិនត្រូវកំណត់ដោយប្រៀបធៀបអ្វី ដែលយើងអាចធ្វើទៅនឹងអ្វីដែលអ្នកឯទៀតអាចធ្វើនោះទេ។ (ម៉ាថាយ ២៥:១៤, ១៥; ម៉ាកុស ១២:៤១-៤៤) អ្វីដែលទ្រង់បានដាក់ទម្ងន់ទៅលើគឺជាភាពស្មោះត្រង់វិញ។ ទ្រង់បានមានបន្ទូលប្រាប់សិស្សរបស់ទ្រង់ថា៖ «អ្នកណាដែលកាន់ខ្ជាប់ ដរាបដល់ចុងបំផុតវិញ អ្នកនោះនឹងបានសង្គ្រោះ»។ (ម៉ាថាយ ២៤:១៣) ព្រះយេស៊ូអង្គទ្រង់ផ្ទាល់បានត្រូវមនុស្ស«មើលងាយ» តែទ្រង់មិនបានសង្ស័យថាព្រះយេហូវ៉ាមិនស្រឡាញ់ទ្រង់ឡើយ។ (អេសាយ ៥៣:៣; យ៉ូហាន ១០:១៧) ហើយទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលប្រាប់ដល់សិស្សទ្រង់ថា ព្រះក៏ស្រឡាញ់ពួកគេដែរ។ (យ៉ូហាន ១៤:២១) ដើម្បីលើកបញ្ជាក់ចំណុចនេះ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា៖ «តើគេមិនលក់ចាប២ថ្លៃ១លុយទេឬអី? តែគ្មានចាបណាមួយធ្លាក់ទៅដី ឥតព្រះវរបិតានៃអ្នករាល់គ្នាជ្រាបឡើយ សូម្បីតែសក់ក្បាលរបស់អ្នករាល់គ្នា ក៏បានរាប់ទាំងអស់ដែរ យ៉ាងនោះ មិនត្រូវឲ្យខ្លាចឡើយ អ្នករាល់គ្នាមានដំឡៃ លើសជាងចាបជាច្រើន»។ (ម៉ាថាយ ១០:២៩-៣១) នេះជាការធានាដ៏កក់ក្ដៅណាស់ហ្ន៎! នូវសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេហូវ៉ា។
១៤. តើមានការធានាអ្វីដែលបញ្ជាក់ថា ព្រះយេហូវ៉ាចាត់ទុកយើងម្នាក់ៗមានតម្លៃ?
១៤ ព្រះយេស៊ូក៏មានបន្ទូលថា៖ «គ្មានអ្នកណាអាចនឹងមកឯខ្ញុំបានទេ លើកតែព្រះវរបិតា ដែលចាត់ខ្ញុំឲ្យមក ទ្រង់ទាញនាំគេប៉ុណ្ណោះ»។ (យ៉ូហាន ៦:៤៤) ដោយព្រោះព្រះយេហូវ៉ាបានទាញយើងឲ្យមកកាន់តាមព្រះយេស៊ូ នេះមានន័យថាទ្រង់មានព្រះទ័យចង់ឲ្យយើងទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះ។ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលប្រាប់សិស្សរបស់ទ្រង់ថា៖ «ព្រះវរបិតានៃអ្នករាល់គ្នាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់ក៏មិនសព្វព្រះហឫទ័យ ឲ្យកូនតូចណាមួយនេះ ត្រូវវិនាស»ឡើយ។ (ម៉ាថាយ ១៨:១៤) ដូច្នេះ បើសិនជាអ្នកកំពុងតែបំរើយ៉ាងអស់ពីចិត្ត អ្នកអាចមានអំណរដោយសារការប្រព្រឹត្តដ៏ល្អរបស់អ្នក។ (កាឡាទី ៦:៤) បើសិនជាអ្នកកើតទុក្ខដោយសារកំហុសរបស់អ្នកពីមុនមក អ្នកអាចប្រាកដក្នុងចិត្តថា ព្រះយេហូវ៉ានឹងអត់ទោសឲ្យ«ជាបរិបូរ»។ (អេសាយ ៤៣:២៥; ៥៥:៧) បើសិនជាអ្នកធ្លាក់ទឹកចិត្តដោយហេតុណាផ្សេងទៀតនោះ ចូរនឹកចាំថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់គង់ជិតបង្កើយនឹងអស់អ្នកដែលមានចិត្តសង្រេង ហើយទ្រង់ជួយសង្គ្រោះដល់អស់អ្នក ដែលមានវិញ្ញាណទន់ទាប»។—ទំនុកដំកើង ៣៤:១៨
១៥. (ក) តើសាតាំងខិតខំបំផ្លាញសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់យើងតាមរបៀបណា? (ខ) តើយើងអាចមានទំនុកចិត្តអ្វីទៅលើព្រះយេហូវ៉ា?
១៥ សាតាំងមានចំណង់យ៉ាងខ្លាំង ដើម្បីបំផ្លាញនូវសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់អ្នក។ វាគឺជាអ្នកផ្ដើមធ្វើបាបដែលឆ្លងមកដល់យើងទាំងអស់គ្នា និងដែលយើងកំពុងតែខំប្រឹងទប់ទល់ទាំងលំបាកនោះ។ (រ៉ូម ៧:២១-២៤) វាប្រាកដជាចង់ឲ្យអ្នកគិតថា ភាពឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍របស់អ្នកធ្វើឲ្យកិច្ចបំរើរបស់អ្នកជាអ្វីដែលមិនពេញព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះទេ។ កុំឲ្យអារក្សធ្វើឲ្យអ្នកបាក់ទឹកចិត្តឲ្យសោះ! ចូរប្រុងប្រយ័ត្ននឹងកលល្បិចរបស់វា និងឲ្យការយល់ដឹងនោះជួយអ្នកតាំងចិត្តស៊ូទ្រាំ។ (កូរិនថូសទី២ ២:១១; អេភេសូរ ៦:១១-១៣) ចូរចាំថា«ព្រះទ្រង់ធំជាងចិត្តយើងទៅទៀត ហើយក៏ជ្រាបគ្រប់ទាំងអស់ផង»។ (យ៉ូហានទី១ ៣:២០) ព្រះយេហូវ៉ាមិនគ្រាន់តែទតឃើញកំហុសរបស់យើងទេ។ ទ្រង់ក៏ជ្រាបពីបំណងចិត្តយើងដែរ។ ហេតុនេះ គឺជាការសំរាលទុក្ខ ដោយគិតពីពាក្យរបស់អ្នកតែងទំនុកដំកើងដែលថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់នឹងមិនចោលរាស្ត្រទ្រង់ឡើយ ក៏មិនលះបង់មរដកទ្រង់ដែរ»។—ទំនុកដំកើង ៩៤:១៤
សាមគ្គីភាពក្នុងសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះគ្រីស្ទ
១៦. តើក្នុងន័យអ្វីដែលយើងមិននៅតែឯងទេ ពេលយើងខិតខំស៊ូទ្រាំនោះ?
១៦ ប៉ុលបានសរសេរថា យើងគួរឲ្យសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះគ្រីស្ទកាន់កាប់ទៅលើចិត្តរបស់យើង ពីព្រោះយើងត្រូវ‹ហៅមកក្នុងសេចក្ដីនោះឯង ឲ្យមានរូបកាយតែ១›។ ពួកគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងដែលប៉ុលបានសរសេរទៅកាន់នោះ ត្រូវហៅឲ្យមកក្នុងរូបកាយព្រះគ្រីស្ទដូចជាអ្នកសំណល់ចាក់ប្រេងតាំងសព្វថ្ងៃនេះ។ ពួកសហការីរបស់គេ ដែលជា«ចៀមឯទៀត»ក៏មានសាមគ្គីភាពជាមួយនឹងគេ ជា«ហ្វូងតែ១»នៅក្រោម«អ្នកគង្វាល»តែមួយ ដែលជាព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ។ (យ៉ូហាន ១០:១៦) ដោយធ្វើការជាមួយគ្នា រាប់លាននាក់ទូទាំងពិភពលោកដែលជា«ហ្វូង»តែមួយ កំពុងតែឲ្យសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះគ្រីស្ទកាន់កាប់ទៅលើចិត្តរបស់គេ។ ដោយព្រោះយើងដឹងថា យើងមិននៅតែឯងទេ នោះជាជំនួយដែលជួយយើងស៊ូទ្រាំ។ ពេត្រុសបានសរសេរថា៖ «ចូរតស៊ូនឹងវា ដោយមានចិត្តជឿមាំមួន ទាំងដឹងថា ពួកបងប្អូនរបស់អ្នករាល់គ្នា ដែលនៅក្នុងលោកីយនេះ គេកំពុងតែរងទុក្ខលំបាកដូចគ្នាដែរ»។—ពេត្រុសទី១ ៥:៩
១៧. ហេតុអ្វីបានជាយើងគួរឲ្យសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះគ្រីស្ទ កាន់កាប់ទៅលើចិត្តរបស់យើង?
១៧ ដូច្នេះ ចូរឲ្យយើងបន្តបណ្ដុះបណ្ដាលសេចក្ដីសុខសាន្ត ដែលជាផលផ្លែសំខាន់មួយពីវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ព្រះ។ (កាឡាទី ៥:២២, ២៣) អ្នកដែលព្រះយេហូវ៉ាទតឃើញថាឥតសៅហ្មង មិនស្មោកគ្រោក និងមានសេចក្ដីសុខសាន្ត នឹងទទួលជីវិតអស់កល្បជានិច្ចក្រោយមកនៅលើផែនដីមនោរម្យ ដែលពោរពេញទៅដោយសេចក្ដីសុចរិត។ (ពេត្រុសទី២ ៣:១៣, ១៤) យើងមានហេតុជាច្រើនដែលគួរឲ្យសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះគ្រីស្ទកាន់កាប់ទៅលើចិត្តរបស់យើង។
[កំណត់សម្គាល់]
a ក្នុងករណីខ្លះ កង្វល់អាចត្រូវបង្កើតឬក៏បង្កើនដោយបញ្ហាសុខភាព ដូចជាជម្ងឺខាងផ្លូវចិត្តហៅថា ការបាក់ទឹកចិត្ត។
តើអ្នកចាំទេ?
• តើអ្វីជាសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះគ្រីស្ទ?
• តើសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះគ្រីស្ទអាចកាន់កាប់ទៅលើចិត្តយើងយ៉ាងណា ពេលយើងប្រឈមនឹងភាពអយុត្ដិធម៌?
• តើសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ជួយយើង ដោះស្រាយកង្វល់របស់យើងដូចម្ដេច?
• តើដូចម្ដេចដែលសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះគ្រីស្ទជួយសម្រាលទុក្ខយើង ពេលយើងគិតថាខ្លួនគ្មានតម្លៃនោះ?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ១៥]
ព្រះយេស៊ូបានពឹងពាក់លើ ព្រះយេហូវ៉ាពីមុខអ្នកដែលចោទប្រកាន់ទ្រង់
[រូបភាពនៅទំព័រ១៦]
ដូចជាបិតាម្នាក់ដែលឱបកូនយ៉ាងកក់ក្ដៅនោះ ការសម្រាលទុក្ខរបស់ព្រះយេហូវ៉ាអាចរំលែកទុក្ខរបស់យើងដែរ