ចូររក្សាការពារចិត្តរបស់អ្នក
ចូររក្សាការពារចិត្តរបស់អ្នក
«ចូររក្សាចិត្ត ដោយអស់ពីព្យាយាម ដ្បិតអស់ទាំងផលនៃជីវិត សុទ្ធតែចេញពីក្នុងចិត្តមក»។—សុភាសិត ៤:២៣
១, ២. ហេតុអ្វីបានជាយើងត្រូវរក្សាការពារចិត្តរបស់យើង?
បុរសចាស់ម្នាក់នៅកោះការីបមួយ បានចេញពីជម្រករបស់គាត់ក្រោយពីខ្យល់ព្យុះសង្ឃរាបានបក់បោក។ ពេលគាត់សំលឹងមើលការខូចខាតដែលនៅជុំវិញខ្លួននោះ គាត់ឃើញថា ដើមឈើដ៏ធំស្កឹមស្កៃមួយដែលដុះជិតខ្លោងទ្វាររបងមុខផ្ទះគាត់អស់រាប់ទសវត្សមកហើយនោះ បានរលំទៅហើយ។ គាត់ឆ្ងល់ថា៖ ‹ម្ដេចក៏អ៊ីចឹង? ដើមតូចៗនៅទីនេះអត់បានរលំសោះ!›។ ពេលគាត់សង្កេតមើលគល់ដើមឈើនោះ ទើបយល់ពីដើមហេតុ។ ដើមឈើនេះដែលមើលទៅដូចជាមាំមិនគួរឲ្យរលំសោះ ខាងក្នុងបានពុកផុយអស់រលីង ហើយខ្យល់ព្យុះនោះគ្រាន់តែបានបក់ផាត់ឲ្យឃើញការពុកផុយនោះប៉ុណ្ណោះ។
២ គួរឲ្យសោកស្ដាយមែន ពេលអ្នកថ្វាយបង្គំពិតដែលមើលទៅដូចជាកំពុងតែឈរមាំមួនតាមផ្លូវជីវិតជាគ្រីស្ទាន តែចុះចាញ់នឹងការល្បងជំនឿ។ ព្រះគម្ពីរចែងយ៉ាងត្រឹមត្រូវថា៖ «គំនិតក្នុងចិត្តមនុស្ស នោះអាក្រក់តាំងតែពីក្មេងមក»។ (លោកុប្បត្តិ ៨:២១) នេះមានន័យថា បើសិនជាមិនតស៊ូព្យាយាមជានិច្ចនោះទេ សូម្បីតែចិត្តល្អបំផុតក៏អាចត្រូវទាក់ទាញឲ្យធ្វើអំពើអាក្រក់បានដែរ។ ដោយព្រោះចិត្តទាំងឡាយមិនគ្រប់ល័ក្ខណ៍ នោះមិនអាចជួយឲ្យរួចពីឥទ្ធិពលអាក្រក់បានឡើយ ដូច្នេះយើងត្រូវយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងហ្មត់ចត់ទៅលើឱវាទដែលថា៖ «ចូររក្សាចិត្ត ដោយអស់ពីព្យាយាម»។ (សុភាសិត ៤:២៣) ដូច្នេះ តើយើងអាចរក្សាការពារចិត្តរបស់យើងយ៉ាងដូចម្ដេចបាន?
ការពិនិត្យជាទៀងទាត់គឺត្រូវការជាចាំបាច់
៣, ៤. (ក) តើយើងអាចសួរសំនួរអ្វីខ្លះអំពីចិត្តរបស់យើង? (ខ) តើអ្វីដែលអាចជួយយើងពិនិត្យចិត្តរបស់យើងបាន?
៣ បើសិនជាអ្នកទៅជួបគ្រូពេទ្យឲ្យពិនិត្យមើល នោះគាត់ទំនងជានឹងពិនិត្យមើលបេះដូងរបស់អ្នកដែរ។ តើសុខភាពរបស់អ្នករួមទាំងបេះដូងផងបញ្ជាក់ថា អ្នកទទួលជីវជាតិគ្រប់គ្រាន់ឬទេ? តើសំពាធឈាមរបស់អ្នកយ៉ាងណាដែរ? តើបេះដូងរបស់អ្នកលោតត្រូវចង្វាក់និងញាប់ពេកឬទេ? តើអ្នកហាត់ប្រាណច្រើនល្មមទេ? តើបេះដូងរបស់អ្នកលោតញាប់ពេកដោយគ្មានរឿងហេតុឬទេ?
៤ បើសិនជាចាំបាច់យើងតែងតែពិនិត្យមើលបេះដូងរបស់យើងជាទៀងទាត់ ចុះយ៉ាងណាចំពោះចិត្តរបស់យើងវិញ? ព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកទតពិនិត្យចិត្តយើង។ (របាក្សត្រទី១ ២៩:១៧) យើងក៏ត្រូវពិនិត្យចិត្តខ្លួនផងដែរ។ តើតាមរបៀបណា? ដោយសួរសំនួរដូចជា៖ តើចិត្តរបស់ខ្ញុំទទួលអាហារខាងវិញ្ញាណគ្រប់គ្រាន់ តាមរយៈការសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួន និងការទៅកិច្ចប្រជុំយ៉ាងទៀងទាត់ឬទេ? (ទំនុកដំកើង ១:១, ២; ហេព្រើរ ១០:២៤, ២៥) តើសាររបស់ព្រះយេហូវ៉ាដិតជាប់ក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំដូចជា«ភ្លើងឆេះ ដែលកប់នៅក្នុងឆ្អឹង»របស់ខ្ញុំ ទាំងជំរុញឲ្យខ្ញុំចូលរួមក្នុងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយអំពីព្រះរាជាណាចក្រ និងការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សឬទេ? (យេរេមា ២០:៩; ម៉ាថាយ ២៨:១៩, ២០; រ៉ូម ១:១៥, ១៦) តើខ្ញុំមានចិត្តជំរុញឲ្យខំប្រឹងយ៉ាងអស់ពីចិត្ត ឲ្យចូលរួមកិច្ចបំរើពេញពេលណាមួយ តាមតែខ្ញុំមានលទ្ធភាពឬទេ? (លូកា ១៣:២៤) តើខ្ញុំបើកចិត្តរបស់ខ្ញុំឲ្យចូលនូវបរិយាកាសបែបណា? តើខ្ញុំរកសេពគប់តែជាមួយនឹងមនុស្សឯទៀត ដែលមានចិត្តចុះសម្រុងគ្នាក្នុងការថ្វាយបង្គំពិតឬទេ? (សុភាសិត ១៣:២០; កូរិនថូសទី១ ១៥:៣៣) សូមឲ្យយើងកត់សម្គាល់យ៉ាងរហ័ស នូវចំណុចខ្សោយណាដែលយើងមាន ហើយចាត់វិធានការកែប្រែភ្លាមៗ។
៥. តើការល្បងលអាចមានប្រយោជន៍អ្វី?
៥ យើងតែងប្រឈមមុខនឹងការល្បងលជំនឿជារឿយៗ។ ល្បួងទាំងនេះអាចបើកឱកាសឲ្យយើងយល់ដឹងពីភាពខ្លាំងនិងភាពខ្សោយរបស់ចិត្តយើង។ ម៉ូសេបាននិយាយទៅកាន់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលដែលជិតចូលទៅក្នុងស្រុកសន្យាថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃឯង ទ្រង់បាននាំឯងនៅក្នុងទីរហោស្ថាន ក្នុងរវាង៤០ឆ្នាំនេះ ដើម្បីនឹងបន្ទាបចិត្តឯង ហើយនឹងល្បងលឯងឲ្យដឹងជាសេចក្ដីណា ដែលនៅក្នុងចិត្តឯង គឺបើនឹងកាន់តាមបញ្ញត្តទ្រង់ឬទេ?»។ (ចោទិយកថា ៨:២) ធម្មតា យើងភ្ញាក់ផ្អើលពីអារម្មណ៍ សេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នា ឬក៏ប្រតិកម្មរបស់យើងពេលយើងប្រឈមមុខនឹងកាលៈទេសៈ ឬការល្បងលដែលស្មានមិនដល់ជាមុន មែនទេ? ការល្បងលដែលព្រះយេហូវ៉ាអនុញ្ញាតឲ្យកើតឡើង ប្រាកដជាអាចធ្វើឲ្យយើងកត់សម្គាល់ចំណុចខ្សោយរបស់យើង ហើយបើកឲ្យយើងមានឱកាសកែខ្លួនឲ្យបានប្រសើរវិញ។ (យ៉ាកុប ១:២-៤) កុំបីឲ្យយើងខានរំពឹងគិតនិងអធិស្ឋានអំពីប្រតិកម្មរបស់យើងចំពោះការល្បងលឲ្យសោះ!
តើសំដីរបស់យើងបញ្ជាក់អ្វីខ្លះ?
៦. តើរឿងដែលយើងចូលចិត្តនិយាយអាចបញ្ជាក់អ្វីខ្លះអំពីចិត្តរបស់យើង?
៦ តើយើងអាចវិនិច្ឆ័យដឹងពីអ្វីដែលយើងបានប្រមូលទុកក្នុងចិត្តរបស់យើងយ៉ាងដូចម្ដេចបាន? ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលថា៖ «ឯមនុស្សល្អ គេក៏យកសេចក្ដីល្អ ពីកំណប់ល្អ ដែលកប់ទុកក្នុងចិត្តគេ ហើយមនុស្សអាក្រក់ក៏យកសេចក្ដីអាក្រក់ ចេញពីកំណប់អាក្រក់ក្នុងចិត្តខ្លួនដែរ ដ្បិតមាត់គេពោលបញ្ចេញសេចក្ដីបរិបូរ ដែលនៅក្នុងចិត្តជានិច្ច»។ (លូកា ៦:៤៥) អ្វីៗដែលយើងនិយាយជាធម្មតានោះ អាចបញ្ជាក់ឲ្យឃើញពីបំណងចិត្តរបស់យើង។ តើយើងនិយាយជារឿយៗអំពីវត្ថុទ្រព្យ និងសមិទ្ធផលខាងលោកីយ៍ឬទេ? ឬក៏តើយើងនិយាយជាញឹកញយអំពីអ្វីៗខាងវិញ្ញាណ និងគោលដៅខាងវិញ្ញាណវិញទេ? ជាជាងនិយាយអំពីកំហុសរបស់អ្នកដទៃ តើយើងខិតខំបិទបាំងបំភ្លេចកំហុសទាំងនោះដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ឬទេ? (សុភាសិត ១០:១១, ១២) តើយើងច្រើនតែរវល់និយាយអំពីរឿងរបស់មនុស្សដទៃ តែកម្រនិយាយអំពីរឿងខាងវិញ្ញាណឬរឿងសីលធម៌ទេ? តើនេះជាសញ្ញាបញ្ជាក់ថា យើងកំពុងតែចាប់អារម្មណ៍មិនសមរម្យទៅលើរឿងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់មនុស្សឯទៀតហួសហេតុទេដឹង?—ពេត្រុសទី១ ៤:១៥
៧. ដោយមើលកំណត់ហេតុអំពីបងប្រុសៗដប់នាក់របស់យ៉ូសែបនោះ តើយើងអាចរៀនមេរៀនអ្វីអំពីការរក្សាការពារចិត្តរបស់យើង?
៧ សូមពិចារណារឿងរ៉ាវដែលបានកើតមានឡើងក្នុងក្រុមគ្រួសារមួយដ៏ធំ។ កូនប្រុសបងៗដប់នាក់របស់យ៉ាកុប‹និយាយអ្វីដោយស្រួលពុំបានទេ› ជាមួយនឹងប្អូនរបស់គេឈ្មោះយ៉ូសែប។ ហេតុអ្វី? ពួកគេច្រណែនយ៉ូសែបដោយសារឪពុកស្រឡាញ់យ៉ូសែបជាងគេ។ ក្រោយមក ពេលដែលយ៉ូសែបមានសុបិនមកពីព្រះ ដែលបញ្ជាក់ថែមទៀតថា ព្រះយេហូវ៉ាសព្វព្រះហឫទ័យនឹងគាត់ នោះគេ«រឹតតែស្អប់គាត់ជាខ្លាំងទៅទៀត»។ (លោកុប្បត្តិ ៣៧:៤, ៥, ១១) គេលក់ប្អូនប្រុសគេឲ្យទៅធ្វើជាខ្ញុំកញ្ជះដាច់ថ្លៃរបស់មនុស្សដទៃ ដោយគ្មានមេត្ដាសោះ។ បន្ទាប់មក ដើម្បីបិទបាំងអំពើខុសឆ្គងរបស់គេនោះ គេបានបោកបញ្ឆោតឪពុកគេឲ្យគិតថា សត្វព្រៃមួយបានសម្លាប់យ៉ូសែបហើយ។ បងប្រុសៗដប់នាក់របស់យ៉ូសែប មិនបានរក្សាការពារចិត្តរបស់គេនៅពេលនោះឡើយ។ បើសិនជាយើងឆាប់រិះគន់អ្នកដទៃ តើនេះជាសញ្ញាបញ្ជាក់ថាយើងមានចិត្តច្រណែនឬឈ្នានីសទេដឹង? យើងត្រូវប្រុងប្រយ័ត្នជានិច្ចនឹងសំដីដែលចេញពីមាត់ខ្លួន និងបំបាត់យ៉ាងឆាប់រហ័សនូវទំនោរចិត្តណាដ៏អាក្រក់។
៨. តើអ្វីនឹងជួយយើងពិនិត្យមើលចិត្តរបស់យើង បើសិនជាយើងបណ្ដោយតាមភាពខ្សោយនិងនិយាយភូតកុហកនោះ?
៨ ថ្វីដ្បិត«ព្រះទ្រង់កុហកពុំបាន»ក្ដី តែមនុស្សមិនគ្រប់ល័ក្ខណ៍រមែងទោរទន់ទៅរកការភូតកុហក។ (ហេព្រើរ ៦:១៨) អ្នកតែងបទទំនុកដំកើងគាត់បានសោកស្ដាយដោយថា៖ «មនុស្សទាំងអស់សុទ្ធតែភូតកុហក»។ (ទំនុកដំកើង ១១៦:១១) សូម្បីតែសាវ័កពេត្រុសក្ដី ក៏បានភូតកុហកបដិសេធបីដងថា គាត់មិនស្គាល់ព្រះយេស៊ូដែរ។ (ម៉ាថាយ ២៦:៦៩-៧៥) ជាក់ស្តែងហើយ យើងត្រូវប្រុងប្រយ័ត្នមិនភូតកុហកទេ ដ្បិតព្រះយេហូវ៉ាស្អប់«អណ្ដាតភូតភរ»។ (សុភាសិត ៦:១៦-១៩) បើសិនជាយើងកុហកនៅពេលណាមួយ នោះគួរគប្បីឲ្យយើងពិនិត្យមើលនូវមូលហេតុ។ តើគឺដោយព្រោះតែរអែងចិត្តមនុស្សទេដឹង? តើដោយព្រោះតែខ្លាចគេដាក់ទោសខ្លួនទេដឹង? ដើមហេតុប្រហែលជាមិនចង់បាក់មុខ ឬក៏មានគំនិតសួនតួទេដឹង? យ៉ាងណាក៏ដោយ គឺសមរម្យយ៉ាងណាទៅហ្ន៎! ដែលយើងគិតជ្រៅជ្រះអំពីរឿងនោះ ទាំងសារភាពកំហុសរបស់ខ្លួនដោយចិត្តរាបទាប និងទូលអង្វរសុំព្រះយេហូវ៉ាអត់ឱនទោសកំហុសយើង ហើយពឹងជំនួយពីទ្រង់ដើម្បីឈ្នះលើភាពទន់ខ្សោយនោះ។ «ពួកចាស់ទុំក្នុងពួកជំនុំ»ប្រហែលជាមានសមត្ថភាពច្រើនបំផុតដើម្បីជួយ។—យ៉ាកុប ៥:១៤
៩. តើសេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់យើងអាចបញ្ជាក់យ៉ាងណាអំពីចិត្តយើង?
៩ ពេលដែលស្តេចសាឡូម៉ូននៅមានព្រះជន្មក្មេងនៅឡើយនោះ ទ្រង់បានសុំប្រាជ្ញានិងចំណេះដឹងពីព្រះយេហូវ៉ា នោះព្រះយេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលតបថា៖ «ដោយព្រោះឯងបានប្រាថ្នាដូច្នេះ នៅក្នុងចិត្ត ហើយមិនបានសូមឲ្យបានទ្រព្យសម្បត្ដិ ឬធនធាន ឬកិត្ដិយស . . . អញឲ្យឯងមានប្រាជ្ញា នឹងយោបល់ហើយ ថែមទាំងឲ្យមានទ្រព្យសម្បត្ដិ ធនធាន នឹងកិត្ដិយសទៀតផង»។ (របាក្សត្រទី២ ១:១១, ១២) ព្រះយេហូវ៉ាអាចជ្រាបពីអ្វីដែលជាចំណូលចិត្តរបស់សាឡូម៉ូន តាមរយៈអ្វីដែលសាឡូម៉ូនសុំឬមិនសុំនោះ។ តើពាក្យដែលយើងអធិស្ឋានទូលថ្វាយព្រះ បញ្ជាក់យ៉ាងណាអំពីចិត្តរបស់យើង? តើសេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់យើងបញ្ជាក់ថា យើងស្រេកឃ្លានចង់បានចំណេះ ប្រាជ្ញា និងការវិនិច្ឆ័យឬទេ? (សុភាសិត ២:១-៦; ម៉ាថាយ ៥:៣) តើរឿងទាក់ទងនឹងព្រះរាជាណាចក្រជាចំណូលចិត្តយើងទេ? (ម៉ាថាយ ៦:៩, ១០) បើសិនជាយើងចាប់ផ្ដើមមានទម្លាប់អធិស្ឋានដោយមិនគិតនោះ នេះប្រហែលជាសញ្ញាមួយដែលបញ្ជាក់ថា យើងត្រូវចំណាយពេលក្នុងការរំពឹងគិតអំពីការប្រព្រឹត្តរបស់ព្រះ។ (ទំនុកដំកើង ១០៣:២) គ្រីស្ទានទាំងឡាយត្រូវយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងផ្ចិតផ្ចង់ឲ្យដឹងថា សេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់គេបញ្ជាក់យ៉ាងណា។
តើការប្រព្រឹត្តរបស់យើងបញ្ជាក់យ៉ាងណា?
១០, ១១. (ក) តើអំពើកំផិតនិងការសហាយស្មន់កើតមកពីណា? (ខ) តើអ្វីអាចជួយកុំឲ្យយើង‹ប្រព្រឹត្តសេចក្ដីកំផិតនៅក្នុងចិត្តខ្លួន›?
១០ មានពំនោលមួយថា កុំនិយាយឲ្យលឿនជាងធ្វើ។ ការប្រព្រឹត្តរបស់យើងប្រាកដជាសឲ្យឃើញជាច្រើន អំពីលក្ខណៈពិតរបស់យើង។ ជាឧទាហរណ៍ ក្នុងរឿងសីលធម៌ ការរក្សាការពារចិត្តយើងរួមបញ្ចូលច្រើនជាងការជៀសវាងពីអំពើសហាយស្មន់និងការផិតគ្នាតែប៉ុណ្ណោះ។ ពេលព្រះយេស៊ូធ្វើធម្មទាននៅលើភ្នំនោះ ទ្រង់មានប្រសាសន៍ថា៖ «អ្នកណាដែលគ្រាន់តែក្រឡេកឃើញស្ត្រី ហើយមានដំរេកសំរើបចង់បាន នោះឈ្មោះថា បានប្រព្រឹត្តសេចក្ដីកំផិតនឹងនាងនោះ នៅក្នុងចិត្តខ្លួនហើយ»។ (ម៉ាថាយ ៥:២៨) តើយើងអាចជៀសវាងអំពើកំផិត សូម្បីតែមានក្នុងចិត្តយ៉ាងដូចម្ដេចបាន?
១១ លោកយ៉ូបដែលជាមនុស្សស្មោះត្រង់និងជាមេគ្រួសារនោះ បានទុកគំរូសំរាប់បុរសស្ត្រីគ្រីស្ទានដែលបានរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ហើយ។ យ៉ូបច្បាស់ជាបានមានទំនាក់ទំនងធម្មតាជាមួយនឹងស្ត្រីដែលក្មេងជាងគាត់ និងរហូតដល់ជួយគេយ៉ាងសប្បុរសបើសិនជាគេត្រូវការជំនួយ។ តែបុរសដ៏ស្មោះត្រង់នេះមិនព្រមគិតអំពីការជាប់ចិត្តស្រឡាញ់ស្ត្រីទាំងនោះសោះឡើយ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះគាត់បានតាំងចិត្តយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ថា នឹងមិនមើលស្ត្រីណាឲ្យស្រើបស្រាលចង់បានទេ។ យ៉ូបរ៉ាយរ៉ាប់ថា៖ «ខ្ញុំបានតាំងសញ្ញានឹងភ្នែកខ្ញុំហើយ ដូច្នេះ ធ្វើដូចម្ដេចឲ្យខ្ញុំមើលស្ត្រីក្រមុំដោយចាប់ចិត្តបាន»? (យ៉ូប ៣១:១) សូមឲ្យយើងតាំងសញ្ញានឹងភ្នែកយើងដូចគ្នាដែរ ថែមទាំងរក្សាការពារចិត្តរបស់យើងផង។
១២. តើលូកា ១៦:១០ទាក់ទងនឹងការរក្សាការពារចិត្តរបស់អ្នកយ៉ាងដូចម្ដេច?
១២ ព្រះរាជបុត្រារបស់ព្រះបានប្រកាសថា៖ «អ្នកណាដែលស្មោះត្រង់ក្នុងការតូចបំផុត នោះក៏ឈ្មោះថា ស្មោះត្រង់ក្នុងការធំ ហើយអ្នកណាដែលទុច្ចរិតក្នុងការតូចបំផុត នោះក៏ឈ្មោះថាទុច្ចរិតក្នុងការដ៏ធំដែរ»។ (លូកា ១៦:១០) ម្ល៉ោះហើយ យើងត្រូវពិនិត្យមើលការប្រព្រឹត្តរបស់យើង សូម្បីតែក្នុងអ្វីដែលយើងមើលទៅដូចជាការតូចតាចក្នុងជីវិត រួមទាំងរឿងក្នុងផ្ទះរបស់យើងផ្ទាល់។ (ទំនុកដំកើង ១០១:២) ពេលយើងអង្គុយក្នុងផ្ទះ មើលទូរទស្សន៍ ឬជាប់មើលប្រព័ន្ធអ៊ិនថឺណិត តើយើងយកចិត្តទុកដាក់អនុវត្តតាមឱវាទដែលថា៖ «ឯសេចក្ដីកំផិត សេចក្ដីស្មោកគ្រោកគ្រប់យ៉ាង នឹងសេចក្ដីលោភ នោះមិនត្រូវទាំងឲ្យឮឈ្មោះក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នាផង ដូចជាគួរគប្បីក្នុងពួកបរិសុទ្ធ ព្រមទាំងរឿងគួរខ្មាស ពាក្យសំដីចំកួត នឹងពាក្យកំប្លែង ដែលសេចក្ដីទាំងនោះមិនគួរគប្បីដែរ»ឬទេ? (អេភេសូរ ៥:៣, ៤) ចុះយ៉ាងណាវិញចំពោះអំពើឃោរឃៅដែលមានក្នុងទូរទស្សន៍ ឬក៏ក្នុងហ្គេមវីដេអូ? អ្នកតែងបទទំនុកដំកើងបានមានបន្ទូលថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ល្បងលមនុស្សសុចរិត តែទ្រង់មានព្រះហឫទ័យស្អប់ដល់មនុស្សអាក្រក់ នឹងពួកអ្នកដែលចូលចិត្តខាងសេចក្ដីច្រឡោតវិញ»។—ទំនុកដំកើង ១១:៥
១៣. តើយើងប្រុងប្រយ័ត្ននឹងអ្វី ពេលដែលយើងនឹកគិតពីអ្វីដែលចេញពីចិត្តរបស់យើងនោះ?
១៣ យេរេមាបានព្រមានថា៖ «ចិត្តជាគ្រឿងបញ្ឆោតលើសជាងទាំងអស់ ហើយក៏អាក្រក់ហួសល្បត់ផង»។ (យេរេមា ១៧:៩) ការបញ្ឆោតបែបនេះប្រហែលជាអាចលេចឡើង ពេលយើងដោះសាអំពីកំហុសរបស់យើង ទាំងចាត់ទុកការខុសឆ្គងរបស់យើងជារឿងតូចតាចវិញ និងខំបញ្ជាក់ថាលក្ខណៈមិនល្អរបស់យើងមានមូលហេតុសមគួរ ឬដោយនិយាយបំផ្លើសអំពីសមិទ្ធផលរបស់យើង។ ចិត្តមួយពុះកញ្ជ្រោលហួសល្បត់ ក៏អាចចាប់ផ្ដើមបែកជាពីរវិញ ដោយបបូរមាត់បញ្ចើចនិយាយផ្សេង តែការប្រព្រឹត្តផ្សឹង។ (ទំនុកដំកើង ១២:២; សុភាសិត ២៣:៧) គឺសំខាន់ណាស់ហ្ន៎! ដែលយើងជាមនុស្សពិតត្រង់ ពេលយើងពិនិត្យអ្វីដែលចេញពីចិត្តរបស់យើង។
តើភ្នែករបស់យើងល្អទេ?
១៤, ១៥. (ក) តើភ្នែកដ៏«ល្អ»នោះ ជាអ្វីទៅ? (ខ) តើការតម្រង់ភ្នែកឲ្យបានចំត្រឹមត្រូវជួយយើងរក្សាការពារចិត្តរបស់យើងយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៤ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលថា៖ «ឯចង្កៀងរបស់រូបកាយ គឺជាភ្នែក»។ ទ្រង់ក៏មានបន្ទូលបន្ថែមថា៖ «ដូច្នេះ បើភ្នែកអ្នកល្អ នោះរូបកាយអ្នកទាំងមូលនឹងបានភ្លឺ»។ (ម៉ាថាយ ៦:២២) ភ្នែកដ៏ល្អគឺជាភ្នែកដែលតម្រង់យ៉ាងចំត្រឹមត្រូវទៅរកគោលដៅតែមួយ ឬគោលបំណងតែមួយ និងមិនត្រូវបង្វែរដោយអ្វីផ្សេងៗឡើយ។ ភ្នែកយើងពិតជាគួរត្រូវតម្រង់ទៅតាមការ«ស្វែងរកនគរ នឹងសេចក្ដីសុចរិតនៃព្រះជាមុនសិន»។ (ម៉ាថាយ ៦:៣៣) តើចិត្តរបស់យើងអាចទៅជាយ៉ាងណា បើសិនជាយើងមិនតម្រង់ភ្នែកឲ្យបានត្រឹមត្រូវនោះ?
១៥ សូមពិចារណានូវរឿងរកស៊ី។ តម្រូវការមួយសំរាប់គ្រីស្ទានទាំងឡាយ គឺឲ្យផ្គត់ផ្គង់របស់ដែលក្រុមគ្រួសារខ្លួនត្រូវការ។ (ធីម៉ូថេទី១ ៥:៨) ក៏ប៉ុន្តែ ចុះយ៉ាងណាវិញបើសិនជាយើងត្រូវល្បួងឲ្យប្រាថ្នាចង់បានម្ហូបអាហារ សំលៀកបំពាក់ ផ្ទះសម្បែង និងវត្ថុផ្សេងទៀតដ៏ទំនើបបំផុតដែលពេញនិយមនោះ? សេចក្ដីប្រាថ្នាចង់បានបែបនោះអាចពង្វក់ពង្វីចិត្តគំនិតរបស់យើង ទាំងធ្វើឲ្យយើងមានចិត្តពីរក្នុងការថ្វាយបង្គំ មែនទេ? (ទំនុកដំកើង ១១៩:១១៣; រ៉ូម ១៦:១៨) តើមានប្រយោជន៍អ្វី ដោយងប់ងល់នឹងការចិញ្ចឹមផ្គត់ផ្គង់ខ្លួនដល់ម្ល៉េះបានជាជីវិតយើងសុទ្ធតែជាទង្វើដែលទាក់ទងនឹងគ្រួសារ ការរកស៊ី និងទ្រព្យសម្បត្ដិតែប៉ុណ្ណោះនោះ? ចូរនឹកចាំពីឱវាទមកពីព្រះថា៖ «ចូរអ្នករាល់គ្នាប្រយ័តខ្លួន ក្រែងចិត្តអ្នករាល់គ្នាកំពុងតែផ្ទុកនូវសេចក្ដីវក់នឹងស៊ីផឹក ហើយនឹងសេចក្ដីខ្វល់ខ្វាយនៅជីវិត នោះលោតែថ្ងៃនោះមកដល់អ្នករាល់គ្នាភ្លាម។ ដ្បិតថ្ងៃនោះនឹងមកដូចជាលប់ គ្របលើអស់ទាំងមនុស្សដែលនៅគ្រប់លើផែនដី»។—លូកា ២១:៣៤, ៣៥
១៦. តើព្រះយេស៊ូបានជូនឱវាទអ្វីស្តីពីភ្នែក? ហើយហេតុអ្វី?
១៦ ភ្នែករបស់យើងជាផ្លូវសំខាន់មួយដើម្បីទាក់ទងនឹងចិត្តហើយគំនិតរបស់យើង។ អ្វីដែលភ្នែកយើងតម្រង់មើលនោះ អាចមានឥទ្ធិពលខ្លាំងទៅលើគំនិត អារម្មណ៍ និងសកម្មភាពរបស់យើង។ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលនិយាយធៀបអំពីអានុភាពនៃការល្បួងតាមរយៈភ្នែក ពេលទ្រង់មានបន្ទូលប្រាប់ថា៖ «បើភ្នែកស្ដាំអ្នកនាំឲ្យរវាតចិត្ត នោះចូរខ្វែះចេញបោះចោលទៅ។ ដ្បិតដែលភ្នែកអ្នក១ត្រូវវិនាស នោះមានប្រយោជន៍ ជាជាងឲ្យរូបកាយទាំងមូល ត្រូវបោះទៅក្នុងនរក»។ (ម៉ាថាយ ៥:២៩) យើងត្រូវងាកភ្នែកចេញកុំមើលអ្វីដ៏មិនសមរម្យ។ ជាឧទាហរណ៍ យើងមិនត្រូវឲ្យភ្នែកតម្រង់សម្លឹងមើលអ្វីដែលត្រូវរៀបចំដោយបំណងចង់ធ្វើឲ្យត្រេកត្រអាល ឬស្រើបស្រាលដោយតណ្ហាខុសច្បាប់ព្រះនោះឡើយ។
១៧. តើការអនុវត្តតាមកូល៉ុស ៣:៥ អាចជួយយើងរក្សាការពារចិត្តយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៧ ចក្ខុប្រសាទមិនមែនជាវិធីតែមួយគត់ដែលយើងទទួលពត៌មានពីលោកីយ៍ជុំវិញយើងទេ។ ប្រសាទឯទៀត ដូចជាការស្ទាប និងសោតប្រសាទក៏ពាក់ព័ន្ធនឹងនេះដែរ ហើយយើងត្រូវប្រុងប្រយ័ត្ននឹងអវយវៈដែលទាក់ទងប្រសាទទាំងនោះផង។ សាវ័កប៉ុលបានដាស់តឿនថា៖ «ដូច្នេះ ចូរសំឡាប់និស្ស័យសាច់ឈាមរបស់អ្នករាល់គ្នា ដែលនៅផែនដីនេះចេញ គឺជាការសហាយស្មន់ ស្មោកគ្រោក សំរើបសំរាល ប៉ងប្រាថ្នាអាក្រក់ នឹងសេចក្ដីលោភ ដែលរាប់ទុកដូចជាការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ»។—កូល៉ុស ៣:៥
១៨. តើយើងគួរធ្វើយ៉ាងណាពេលមានគំនិតដ៏មិនសមរម្យនោះ?
១៨ សេចក្ដីប្រាថ្នាដ៏មិនសមរម្យអាចលេចឡើងក្នុងគំនិតលាក់កំបាំងរបស់យើង។ បើសិនជាយើងសញ្ជឹងគិតស្រមៃអំពីការប៉ងប្រាថ្នាបែបនោះតទៅទៀត ច្រើនតែធ្វើឲ្យសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាដ៏អាក្រក់នោះរីកកាន់តែធំឡើងៗ ហើយមានឥទ្ធិពលទៅលើចិត្តរបស់យើង។ «កាលណាសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាជាប់មានជាផ្ទៃ នោះសំរាលចេញមកជាអំពើបាប»។ (យ៉ាកុប ១:១៤, ១៥) មនុស្សជាច្រើនសារភាពថា នេះនាំទៅដល់ការស្ទាបអង្អែលសរីរាង្គបន្តពូជរបស់ខ្លួនឯងទៀតផង។ គឺសំខាន់ណាស់ហ្ន៎! ដែលយើងបន្តគិតតែអំពីអ្វីៗខាងវិញ្ញាណ។ (ភីលីព ៤:៨) ហើយ បើសិនជាគំនិតមួយដ៏មិនសមរម្យលេចឡើងមែន នោះយើងគួរព្យាយាមបំបាត់គំនិតនោះចោល។
‹ចូរបំរើព្រះយេហូវ៉ាអស់ពីចិត្ត›
១៩, ២០. តើយើងអាចបំរើព្រះយេហូវ៉ាអស់ពីចិត្តដោយជោគជ័យតាមរបៀបណា?
១៩ ពេលស្តេចដាវីឌមានវ័យចាស់ហើយ ទ្រង់មានបន្ទូលទៅកាន់រាជបុត្រារបស់ទ្រង់ថា៖ «ឱសាឡូម៉ូន ជាកូនអញអើយ! ចូរឲ្យឯងបានស្គាល់ព្រះនៃឪពុកឯងចុះ! ព្រមទាំងប្រតិបត្ដិតាមទ្រង់ ដោយអស់ពីចិត្ត ហើយស្ម័គ្រស្មោះផង ដ្បិតព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ស្ទង់អស់ទាំងចិត្ត ក៏យល់អស់ទាំងសេចក្ដីដែលយើងគិតដែរ»។ (របាក្សត្រទី១ ២៨:៩) សាឡូម៉ូនអង្គទ្រង់ផ្ទាល់បានអធិស្ឋានសុំឲ្យមាន«ចិត្តដែលចេះស្ដាប់បង្គាប់»។ (ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ៣:៩, ព.ថ.) ក៏ប៉ុន្តែ ទ្រង់បានប្រឈមមុខនឹងការពិបាកក្នុងការរក្សាការពារចិត្តនោះអស់មួយព្រះជន្មទ្រង់។
២០ បើសិនជាយើងចង់បានជោគជ័យក្នុងរឿងនោះ យើងមិនគ្រាន់តែមានចិត្តត្រូវនឹងព្រះហឫទ័យព្រះយេហូវ៉ាប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏ត្រូវរក្សាការពារចិត្តនោះទៀតផង។ ដើម្បីសម្រេចការនេះ យើងត្រូវតែទុកពាក្យរំឭកពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ ឲ្យជិតនឹងចិត្តយើង គឺ«នៅកណ្ដាលដួងចិត្ត»តែម្ដង។ (សុភាសិត ៤:២០-២២) យើងក៏គួរបង្កើតទម្លាប់ពិនិត្យចិត្តខ្លួន ហើយគិតជ្រៅជ្រះដោយអធិស្ឋានអំពីអ្វីដែលសំដីនិងការប្រព្រឹត្តរបស់យើងបញ្ជាក់នោះ។ តើការនឹកគិតបែបនេះមានប្រយោជន៍យ៉ាងណា បើសិនជាយើងមិនសុំជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ា ដើម្បីកែតម្រង់ភាពខ្សោយណាដែលយើងទទួលស្គាល់ថាខ្លួនមាននោះ? បន្ថែមទៅទៀត គឺសំខាន់យ៉ាងណាទៅហ្ន៎! ដែលយើងប្រុងប្រយ័ត្នដោយមធ្យ័តនឹងអ្វីដែលអាចស្រូបចូលតាមប្រសាទនិមួយៗ។ ពេលយើងធ្វើដូច្នេះ មានការធានាថា៖ «សេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះ ដែលហួសលើសពីអស់ទាំងគំនិត នឹងជួយការពារចិត្ត ហើយនឹងគំនិតរបស់[យើង]រាល់គ្នា ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ»។ (ភីលីព ៤:៦, ៧) ម្ល៉ោះហើយ ចូរឲ្យយើងតាំងចិត្តចង់រក្សាការពារចិត្តរបស់យើងលើសជាងអ្វីៗទាំងអស់ ហើយបំរើព្រះយេហូវ៉ាអស់ពីចិត្ត។
តើអ្នកចាំទេ?
• ហេតុអ្វីបានជាសំខាន់ដែលយើងរក្សាការពារចិត្តរបស់យើង?
• តើយ៉ាងដូចម្ដេចបានជាការពិនិត្យនូវអ្វីៗដែលយើងនិយាយនោះ អាចជួយយើងរក្សាការពារចិត្តរបស់យើង?
• ហេតុអ្វីយើងគួររក្សាភ្នែករបស់យើងឲ្យ«ល្អ»?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ២៩]
តើយើងច្រើនតែនិយាយអំពីរឿង អ្វីខ្លះក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយ នៅកិច្ចប្រជុំ និងនៅផ្ទះ?
[រូបភាពនៅទំព័រ៣២]
ភ្នែកល្អ មិនត្រូវបង្វែរឡើយ