សេចក្ដីបង្រៀននេះមានប្រយោជន៍
សេចក្ដីបង្រៀននេះមានប្រយោជន៍
មនុស្សភាគច្រើនចាត់ទុកសេចក្ដីបង្រៀននេះជាពាក្យពេចន៍របស់ព្រះយេស៊ូដែលទាក់ទងនឹងសីលធម៌រស់នៅ។ ក៏ប៉ុន្តែ ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ «សេចក្ដីដែលខ្ញុំបង្រៀននេះ មិនមែនជារបស់ខ្ញុំទេ គឺជារបស់ផងព្រះ ដែលចាត់ឲ្យខ្ញុំមកនោះវិញ»។—យ៉ូហាន ៧:១៦
មែនហើយ ព្រះអាទិទេពព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះអង្គដែលចាត់ព្រះយេស៊ូមក ទ្រង់ជាប្រភពពត៌មានដែលព្រះយេស៊ូបានបង្រៀននោះ រួមទាំងពាក្យពេចន៍របស់ទ្រង់ផងដែរ។
កាលពីដើមដំបូង ព្រះមានព្រះហឫទ័យចង់ឲ្យមនុស្សលោកទាំងឡាយប្រព្រឹត្តនឹងគ្នាទៅវិញទៅមកតាមរបៀបដែលគេចង់ឲ្យអ្នកដទៃប្រព្រឹត្តទៅលើខ្លួន។ តាមរបៀបដែលទ្រង់បានបង្កើតគេមក ព្រះបានតាំងគំរូដ៏ប្រសើរបំផុត ក្នុងការយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងមនុស្ស ដោយទ្រង់«បង្កើតមនុស្សឲ្យដូចរូបអង្គទ្រង់ គឺបានបង្កើតគេឲ្យចំនឹងរូបអង្គទ្រង់នោះឯង ក៏បង្កើតគេឡើងជាប្រុសជាស្រី»។ (លោកុប្បត្តិ ១:២៧) នេះបានសេចក្ដីថា ព្រះបានបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដោយឲ្យមនុស្សមានគុណសម្បត្ដិដូចទ្រង់ ដើម្បីឲ្យគេអាចសប្បាយជារៀងរហូតនឹងជីវិតដ៏សុខសាន្ត ថែមទាំងមានសុភមង្គល និងការចុះសម្រុងគ្នាផងដែរ។ បើមនសិការដែលព្រះប្រទានឲ្យគេនោះបានត្រូវហ្វឹកហ្វឺនយ៉ាងត្រឹមត្រូវ នោះនឹងនាំផ្លូវគេឲ្យប្រព្រឹត្តនឹងអ្នកដទៃដូចដែលគេចង់ឲ្យអ្នកដទៃប្រព្រឹត្តនឹងគេនោះដែរ។
កាន់កាប់ដោយភាពសួនតួ
បើមនុស្សមានការចាប់ផ្ដើមដ៏ល្អដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាស្ថានភាពក្រោយៗមកខុសស្រឡះពីមុនឆ្ងាយម្ល៉េះ? បើនិយាយរួមទៅ ដោយសារមនុស្សបានចាប់ផ្ដើមបង្ហាញភាពសួនតួ។ មនុស្សភាគច្រើនស្គាល់នូវកំណត់ហេតុក្នុងព្រះគម្ពីរ ស្តីអំពីអ្វីដែលស្វាមីភរិយាដំបូងនោះបានធ្វើ ដូចដែលបានកត់ទុកនៅលោកុប្បត្តិជំពូកទី៣។ សាតាំងដែលជាអ្នកប្រឆាំងនឹងខ្នាតតម្រាសុចរិតទាំងឡាយរបស់ព្រះ បានជំរុញចិត្តអ័ដាមនិងអេវ៉ាឲ្យបដិសេធការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះយ៉ាងអាត្មានិយម ដោយសារអ្នកទាំងពីរចង់បានភាពម្ចាស់ការនិងចង់បានការសម្រេចចិត្តដោយខ្លួនឯង។ ការបះបោរដោយចិត្តសួនតួនោះ បាននាំឲ្យគេបង់ប្រយោជន៍យ៉ាងច្រើន ព្រមទាំងមានលទ្ធផលគួរឲ្យខ្លោចផ្សាសំរាប់កូនចៅរបស់គេនៅពេលអនាគតផងដែរ។ ការរងទុក្ខនោះជាការបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់លាស់នូវផលវិបាកដែលមកពីការមិនអើពើនឹងសេចក្ដីបង្រៀននេះ។ ជាលទ្ធផលនោះ «បាបបានចូលមកក្នុងលោកីយ ដោយសារមនុស្សតែម្នាក់ ហើយក៏មានសេចក្ដីស្លាប់ចូលមកដែរ ដោយសារអំពើបាបនោះជាយ៉ាងណា នោះសេចក្ដីស្លាប់បានឆ្លងរាលដាល ដល់មនុស្សគ្រប់គ្នាយ៉ាងនោះដែរ ដ្បិតគ្រប់គ្នាបានធ្វើបាបហើយ»។—រ៉ូម ៥:១២
ទោះជាមនុស្សជាតិបានបោះបង់ចោលផ្លូវរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដែលប្រកបទៅដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ក៏ដោយ តែទ្រង់មិនដែលបោះបង់ចោលពួកគេនោះទេ។ ជាក់ស្តែង ទ្រង់បានប្រទានក្រិត្យវិន័យរបស់ទ្រង់ឲ្យសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ដើម្បីនាំផ្លូវគេ។ ក្រិត្យវិន័យនោះបានបង្រៀនសាសន៍អ៊ីស្រាអែលឲ្យប្រព្រឹត្តលើអ្នកដទៃ ដូចដែលគេចង់ឲ្យមនុស្សប្រព្រឹត្តទៅលើគេដែរ។ ក្រិត្យវិន័យនោះបានផ្ដល់ពាក្យណែនាំអំពីរបៀបប្រព្រឹត្តទៅលើទាសករ ក្មេងប្រុសៗដែលកំព្រាឪពុក និងស្រីមេម៉ាយដែរ។ ក្រិត្យវិន័យនោះបានរៀបរាប់អំពីរបៀបដោះស្រាយរឿងវាយដំគ្នា ការចាប់ជំរិត និងការលួចប្លន់។ ច្បាប់ខាងអនាម័យបានបង្ហាញនូវការយកចិត្តទុកដាក់ខាងសុខុមាលភាពរបស់អ្នកដទៃ។ គឺមានច្បាប់អំពីរឿងខាងកាមផងដែរ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានសង្ខេបក្រិត្យវិន័យរបស់ទ្រង់ ដោយមានបន្ទូលប្រាប់បណ្ដាជនថា៖ ‹អ្នកត្រូវស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនឯង› នេះជាសេចក្ដីដែលព្រះយេស៊ូបានដកស្រង់នៅក្រោយៗមក។ (លេវីវិន័យ ១៩:១៨; ម៉ាថាយ ២២:៣៩, ៤០) ក្រិត្យវិន័យនោះក៏មានក្រិត្យក្រមអំពីរបៀបប្រព្រឹត្តលើអ្នកប្រទេសក្រៅដែលនៅជាមួយប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល។ ក្រិត្យវិន័យនោះបានបង្គាប់ថា៖ «កុំឲ្យសង្កត់សង្កិនអ្នកប្រទេសក្រៅឡើយ ដ្បិតឯងរាល់គ្នាស្គាល់សណ្ឋានចិត្ត របស់អ្នកប្រទេសក្រៅហើយ ដោយធ្លាប់នៅស្រុកអេស៊ីព្ទ ជាអ្នកប្រទេសក្រៅដែរ»។ សរុបមក ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលត្រូវបង្ហាញការយល់ចិត្តចំពោះអស់អ្នកដែលខ្វះខាត។—និក្ខមនំ ២៣:៩; លេវីវិន័យ ១៩:៣៤; ចោទិយកថា ១០:១៩
ដរាបណាដែលសាសន៍អ៊ីស្រាអែលកាន់តាមក្រិត្យវិន័យនោះ ព្រះយេហូវ៉ាតែងប្រទានពរឲ្យគេ។ ក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ស្តេចដាវីឌនិងសាឡូម៉ូននោះ សាសន៍អ៊ីស្រាអែលបានរីកចំរើនឡើង ហើយប្រជាជនមានសុភមង្គលនិងចិត្តស្កប់ស្កល់ទៀតផង។ កំណត់ហេតុខាងប្រវត្ដិសាស្ត្របានចែងប្រាប់យើងថា៖ «ពួកយូដា នឹងពួកអ៊ីស្រាអែល គេមានគ្នាសន្ធឹកដូចជាខ្សាច់ដែលនៅមាត់សមុទ្រ ក៏តែងតែបរិភោគ ហើយលេងសប្បាយ។ ពួកយូដា នឹងពួកអ៊ីស្រាអែល គេនៅដោយសុខសាន្តត្រាណ គ្រប់គ្នានៅក្រោមទ្រើងទំពាំងបាយជូរ ហើយក្រោមដើមល្វារបស់ខ្លួន»។—ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ៤:២០, ២៥
គួរឲ្យសោកស្ដាយណាស់ ដែលសាសន៍នេះមិនបានមានសន្ដិភាពនិងសន្ដិសុខយូរប៉ុន្មានទេ។ ថ្វីបើគេមានក្រិត្យវិន័យពីព្រះក៏ដោយ សាសន៍អ៊ីស្រាអែលមិនបានកាន់តាមក្រិត្យវិន័យនោះទេ គេក៏បានអនុញ្ញាតឲ្យភាពសួនតួធ្វើឲ្យគេឈប់យកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្នកដទៃ។ ចិត្តគំនិតបែបនេះរួមទាំងការក្បត់ជំនឿ បានបណ្ដាលឲ្យគេម្នាក់ៗរងទុក្ខរួមទាំងសាសន៍ទាំងមូលផងដែរ។ នៅទីបំផុត នៅឆ្នាំ៦០៧ ម.ស.យ. ព្រះយេហូវ៉ាបានអនុញ្ញាតឲ្យសាសន៍បាប៊ីឡូនមកបំផ្លាញព្រះរាជាណាចក្រយូដា ទីក្រុងយេរូសាឡិមនិងវិហារដ៏ល្អប្រណីតចោល។ ដោយហេតុអ្វី? «‹ដោយព្រោះឯងរាល់គ្នាមិនបានស្ដាប់តាមពាក្យអញ នោះមើល! អញនឹងចាត់ទៅនាំយកអស់ទាំងពួកគ្រួនៅស្រុកខាងជើង នឹងនេប៊ូក្នេសា ស្តេចបាប៊ីឡូន ជាអ្នកបំរើរបស់អញមក› ព្រះយេហូវ៉ា ទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ ‹អញនឹងនាំគេមកទាស់នឹងស្រុកនេះ នឹងពួកអ្នកនៅក្នុងស្រុក ហើយទាស់នឹងសាសន៍ទាំងប៉ុន្មាននៅជុំវិញផង អញនឹងបំផ្លាញពួកស្រុកនេះអស់រលីង ព្រមទាំងធ្វើឲ្យទៅជាទីស្រឡាំងកាំង ជាទីដែលគេធ្វើស៊ីសស៊ូសឲ្យ ហើយជាទីខូចបង់នៅអស់កល្បជានិច្ច›»។ (យេរេមា ២៥:៨, ៩) គេបានបង់ប្រយោជន៍យ៉ាងច្រើនណាស់ហ្ន៎! ដោយព្រោះគេលះចោលការថ្វាយបង្គំដ៏បរិសុទ្ធរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។
គំរូមួយឲ្យយើងយកតម្រាប់តាម
ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះយេស៊ូមិនគ្រាន់តែបានបង្រៀនដូច្នោះទេ តែអង្គទ្រង់ផ្ទាល់ក៏បានតាំងគំរូដ៏ប្រសើរបំផុតដោយធ្វើតាមនោះ។ ទ្រង់បានយកព្រះទ័យទុកដាក់យ៉ាងស្មោះ ចំពោះសុខទុក្ខអ្នកដទៃ។ (ម៉ាថាយ ៩:៣៦; ១៤:១៤; លូកា ៥:១២, ១៣) នៅក្បែរទីក្រុងណាអ៊ីន មានពេលមួយព្រះយេស៊ូបានទតឃើញស្ត្រីមេម៉ាយម្នាក់ដែលសោកសៅជាខ្លាំង កំពុងតែហែខ្មោចកូនប្រុសតែមួយរបស់គាត់។ កំណត់ហេតុក្នុងព្រះគម្ពីររៀបរាប់ថា៖ «កាលព្រះអម្ចាស់បានឃើញ នោះទ្រង់មានព្រះហឫទ័យក្ដួលអាណិតអាសូរដល់គាត់ណាស់»។ (លូកា ៧:១១-១៥) យោងទៅតាមវចនានុក្រមពាក្យសញ្ញាចាស់សញ្ញាថ្មី របស់លោកវ៉ែន ប្រយោគដែលថា «មានព្រះហឫទ័យក្ដួលអាណិតអាសូរ» បានសេចក្ដីថា «មានចិត្តរំជើបរំជួលពេញក្នុងខ្លួនយើង»។ ទ្រង់យោគយល់នឹងចិត្តសង្រេងរបស់គាត់ ហើយព្រះទ័យទ្រង់បានជំរុញឲ្យទ្រង់ជួយរំលែកទុក្ខគាត់។ ដោយការប្រោសក្មេងប្រុសនោះឲ្យរស់ឡើងវិញនិង«ប្រគល់ដល់ម្ដាយ» នោះព្រះយេស៊ូពិតជានាំឲ្យស្ត្រីមេម៉ាយនេះត្រេកអរយ៉ាងណាទៅហ្ន៎!
ដល់ទីបំផុត ព្រះយេស៊ូបានសព្វព្រះហឫទ័យរងទុក្ខ ព្រមទាំងសុខចិត្តប្រទានព្រះជន្មទ្រង់ជាតម្លៃលោះដើម្បីធ្វើអ្វីដែលសមស្របទៅតាមគោលបំណងរបស់ព្រះ ក្នុងការរំដោះមនុស្សយើងចេញពីទាសភាពនៃអំពើបាបនិងសេចក្ដីស្លាប់។ ការធ្វើដូចនេះជាគំរូដ៏ប្រសើរបំផុត ក្នុងការរស់នៅឲ្យស្របទៅតាមសេចក្ដីបង្រៀននេះ។—ម៉ាថាយ ២០:២៨; យ៉ូហាន ១៥:១៣; ហេព្រើរ ៤:១៥
មនុស្សដែលអនុវត្តតាមសេចក្ដីបង្រៀននេះ
តើមានមនុស្សខ្លះនាបច្ចុប្បន្ននេះដែលពិតជារស់នៅស្របតាមសេចក្ដីបង្រៀននោះឬទេ? ពិតជាមានមែន! ហើយនេះមិនគ្រាន់តែនៅពេលដែលស្រួលធ្វើតាមនោះទេ។ ជាក់ស្តែងក្នុងកំឡុងសង្គ្រាមលោកលើកទី២ គឺនៅប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ក្រោមការកាន់កាប់របស់ពួកណាត្ស៊ី នោះស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាបានរក្សាជំនឿរបស់គេទៅលើព្រះ ថែមទាំងបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះអ្នកជិតខាង និងមិនព្រមឈប់អនុវត្តតាមសេចក្ដីបង្រៀននេះទេ។ សូម្បីតែរដ្ឋាភិបាលបង្ខំឲ្យប្រជាជនមានការរើសអើងនិងស្អប់ជនជាតិយូដាក៏ដោយ នោះស្មរបន្ទាល់នៅតែបន្តអនុវត្តតាមដដែល។ ថ្វីបើស្មរបន្ទាល់មិនសូវមានម្ហូបគ្រប់គ្រាន់ពេលស្ថិតនៅក្នុងជំរំឃុំឃាំងនោះ ក៏ពួកគេនៅតែយកចិត្តទុកដាក់នឹងមនុស្សគ្នីគ្នា ដោយចែកអាហារឲ្យមនុស្សអត់ឃ្លាន មិនថាជនជាតិយូដាឬក៏ជនជាតិផ្សេងទេ។ ម្យ៉ាងទៀត ទោះជារដ្ឋាភិបាលបង្ខំពួកគេឲ្យកាន់កាំភ្លើងសម្លាប់អ្នកដទៃក៏ដោយ នោះពួកគេក៏មិនព្រមធ្វើតាម ក៏ដូចជាពួកគេមិនចង់ឲ្យអ្នកដទៃមកសម្លាប់ខ្លួនគេដែរ។ តើធ្វើយ៉ាងដូចម្ដេចឲ្យគេសម្លាប់មនុស្សដែលគេស្រឡាញ់ដូចខ្លួនឯងបាន? ដោយព្រោះគេបដិសេធមិនព្រមកាន់កាំភ្លើង នោះស្មរបន្ទាល់ជាច្រើននាក់បានត្រូវគេជញ្ជូនទៅក្នុងទីឃុំឃាំង ហើយមានមនុស្សយ៉ាងច្រើនបានស្លាប់។—ម៉ាថាយ ៥:៤៣-៤៨
ពេលលោកអ្នកអានអត្ថបទនេះ អ្នកក៏ទទួលប្រយោជន៍ថែមទៀតពីការអនុវត្តតាមសេចក្ដីបង្រៀននេះ។ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាទទួលស្គាល់ថា មនុស្សជាច្រើនសព្វថ្ងៃនេះរងទុក្ខផង អស់សង្ឃឹមផង ថែមទាំងគ្មានជំនួយទៀត។ ហេតុនេះហើយបានជាស្មរបន្ទាល់ម្នាក់ៗស្ម័គ្រចិត្ត ដើម្បីជួយអ្នកឯទៀតឲ្យរៀនព្រះគម្ពីរដែលផ្ដល់ឲ្យសេចក្ដីសង្ឃឹមនិងការណែនាំដ៏មានប្រយោជន៍ទៀតផង។ នេះជាការអប់រំពេញពិភពលោកដែលកំពុងតែសម្រេចឡើងធំជាងមុនទៅទៀត។ តើមានលទ្ធផលយ៉ាងណា? ដូចបានទាយទុកនៅអេសាយ ២:២-៤ «ប្រជាជាតិជាច្រើន» ដែលតាមការពិតមានជាងប្រាំមួយលាននាក់ទូទាំងផែនដី បានទទួល‹ការបង្រៀនតាមផ្លូវរបស់ព្រះយេហូវ៉ា និងដើរតាមផ្លូវរបស់ទ្រង់›។ បើនិយាយជាអត្ថបដិរូបវិញ គេក៏បានរៀន«យកដាវរបស់ខ្លួនដំធ្វើជាផាលនង្គ័ល ហើយលំពែងគេធ្វើជាដង្កាវវិញ»។ គេបានរកឃើញសន្ដិភាពនិងសន្ដិសុខក្នុងគ្រាដ៏ច្របូកច្របល់នេះ។
ចុះយ៉ាងណាវិញចំពោះលោកអ្នក?
សូមគិតបន្ដិចសិន អំពីការរងទុក្ខនិងការឈឺចាប់ដែលមនុស្សជាតិមាន មកពីការមិនអើពើនឹងសេចក្ដីបង្រៀននេះ តាំងតែពីពេលអារក្សសាតាំងញុះញង់ឲ្យមានការបះបោរនៅស្រុកអេដែនមកម្ល៉េះ។ នៅពេលខាងមុខឆាប់ៗនេះ ព្រះយេហូវ៉ាពិតជាមានព្រះហឫទ័យចង់ផ្លាស់ប្រែស្ថានភាពដែលមាននៅសព្វថ្ងៃនេះមែន។ តើតាមរបៀបណា? «ដោយហេតុនោះបានជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះបានលេចមក គឺដើម្បីនឹងបំផ្លាញការរបស់អារក្សចេញ»។ (យ៉ូហានទី១ ៣:៨) នេះត្រូវសម្រេចឡើងក្រោមការគ្រប់គ្រងនៃព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះដែលមានព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទកាន់កាប់ ជាបុគ្គលដែលមានសមត្ថភាពនិងប្រាជ្ញា ក៏ជាអ្នកបង្រៀនពាក្យពេចន៍នោះ ហើយបានរស់នៅសមស្របទៅតាមដែរ។—ទំនុកដំកើង ៣៧:៩-១១; ដានីយ៉ែល ២:៤៤
នៅស្រុកអ៊ីស្រាអែលពីសម័យបុរាណ ស្តេចដាវីឌបានសង្កេតឃើញថា៖ «យើងពីដើមនៅក្មេង ឥឡូវនេះចាស់ហើយ តែមិនដែលឃើញមនុស្សសុចរិតត្រូវលះបង់ចោល ឬពូជពង្សគេសូមទានអាហារឡើយ។ គេរមែង[រកប្រយោជន៍អ្នកដទៃ, ព.ថ.]ជាដរាបរាល់ថ្ងៃ ព្រមទាំងឲ្យគេខ្ចី ហើយពូជពង្សគេបានពរដែរ»។ (ទំនុកដំកើង ៣៧:២៥, ២៦) តើអ្នកឯកភាពថា មនុស្សភាគច្រើនសព្វថ្ងៃកំពុងតែប្រមូលនិងស្រវាយកជាជាង‹រកប្រយោជន៍អ្នកដទៃនិងឲ្យគេខ្ចី›ទេ? ការធ្វើតាមពាក្យពេចន៍របស់ព្រះយេស៊ូច្បាស់ជាអាចនាំឲ្យមានសន្ដិភាពនិងសន្ដិសុខពិតបាន ពីព្រោះសេចក្ដីបង្រៀននេះនាំមនុស្សឲ្យបានពរនាបច្ចុប្បន្ននេះនិងនៅពេលអនាគតក្រោមព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ។ ព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះនឹងដកនូវភាពសួនតួ និងអំពើអាក្រក់ជួរជាតិគ្រប់បែបយ៉ាងចេញពីផែនដីនេះ និងរៀបចំឲ្យមានរបបថ្មីរបស់ព្រះជំនួសរបបពុករលួយរបស់មនុស្សវិញ។ នៅពេលនោះ មនុស្សលោកទាំងឡាយនិងរស់នៅដោយសប្បាយក្នុងការកាន់តាមសេចក្ដីបង្រៀននេះ។—ទំនុកដំកើង ២៩:១១; ពេត្រុសទី២ ៣:១៣
[រូបភាពនៅទំព័រ៥]
ព្រះយេស៊ូមិនគ្រាន់តែបានបង្រៀនប៉ុណ្ណោះទេ តែបានតាំងគំរូដ៏ប្រសើរបំផុតក្នុងការអនុវត្តតាមពាក្យពេចន៍របស់ទ្រង់
[រូបភាពនៅទំព័រ៧]
ការធ្វើតាមពាក្យពេចន៍ របស់ព្រះយេស៊ូ អាចនាំឲ្យមាន សន្ដិភាពនិងសន្ដិសុខពិត