សំនួរពីអ្នកអាន
សំនួរពីអ្នកអាន
តើពាក្យណែនាំពីព្រះដែលកត់ទុកនៅយេរេមា ៧:១៦មានន័យថា បណ្ដាគ្រីស្ទានមិនត្រូវអធិស្ឋានអំពីអ្នកណាម្នាក់ដែលបានត្រូវបណ្ដេញចេញពីក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាន ដោយព្រោះគាត់ជាអ្នកធ្វើអំពើបាបដោយឥតប្រែចិត្តឬ?
ក្រោយពីព្រះយេហូវ៉ាបានប្រកាសនូវសេចក្ដីជំនុំជំរះរបស់ទ្រង់ទៅលើសាសន៍យូដាដែលមិនស្មោះត្រង់នោះ ទ្រង់បានមានបន្ទូលទៅយេរេមាថា៖ «ដូច្នេះ កុំឲ្យអធិស្ឋានឲ្យជនជាតិនេះឡើយ ក៏កុំឲ្យបន្លឺសំឡេងអំពាវនាវ ឬអធិស្ឋានឲ្យគេ ឬអង្វរដល់អញជំនួសគេឲ្យសោះ ពីព្រោះអញមិនព្រមស្ដាប់ឯងទេ»។—យេរេមា ៧:១៦
ហេតុអ្វីបានជាព្រះយេហូវ៉ាហាមយេរេមាមិនឲ្យអធិស្ឋានសំរាប់ពួកអ៊ីស្រាអែលដូច្នេះ? គឺច្បាស់ជាដោយព្រោះគេបានរំលងច្បាប់របស់ទ្រង់ដោយចេតនា។ គេបាន«លួចប្លន់ កាប់សំឡាប់ ផិតគ្នា ស្បថបំពាន ដុតកំញានថ្វាយព្រះបាល ហើយគោរពតាមព្រះដទៃ» យ៉ាងឥតលាក់លៀមផង ហើយដោយឥតចេះខ្មាសផងដែរ។ ជាលទ្ធផលនោះ ព្រះយេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលប្រាប់ពួកយូដាដ៏ឥតជំនឿនោះថា៖ «អញនឹងបោះបង់ឯងរាល់គ្នាពីភ្នែកអញចេញ ដូចជាបានបោះបង់ពួកបងប្អូនឯងដែរ គឺជាពូជអេប្រាអិមទាំងប៉ុន្មាន»។ នេះបញ្ជាក់ថាគឺច្បាស់ជាខុសទំនងឲ្យយេរេមាឬអ្នកឯទៀត អធិស្ឋានសុំព្រះយេហូវ៉ាប្ដូរការជំនុំជំរះរបស់ទ្រង់។—យេរេមា ៧:៩, ១៥
ស្របទៅតាមនេះ សាវ័កយ៉ូហានបានសរសេរអំពីសេចក្ដីអធិស្ឋានដ៏ត្រឹមត្រូវចំពោះព្រះ។ មុនបង្អស់គាត់បានធានាប្រាប់បណ្ដាគ្រីស្ទានថា៖ «បើយើងនឹងសូមអ្វី ដែលត្រូវតាមព្រះហឫទ័យទ្រង់ នោះទ្រង់នឹងទទួលព្រម»។ (យ៉ូហានទី១ ៥:១៤) រួចមកយ៉ូហានបានបន្តនិយាយអំពីការអធិស្ឋានជំនួសអ្នកដទៃថា៖ «បើអ្នកណាឃើញបងប្អូនកំពុងតែធ្វើបាប គឺជាបាបដែលមិនមានទោសដល់ស្លាប់ទេ នោះត្រូវសូមចុះ! ទ្រង់នឹងប្រទានជីវិតមកដល់អស់អ្នកធ្វើបាប ដែលមិនមែនមានទោសដល់ស្លាប់នោះជាពិត។ តែមានបាបម្យ៉ាងដែលមានទោសដល់ស្លាប់វិញ។ ឯបាបនោះខ្ញុំមិនថា ឲ្យសូមអង្វរឲ្យទេ»។ (យ៉ូហានទី១ ៥:១៦) ព្រះយេស៊ូក៏បានមានបន្ទូលអំពីអំពើបាបដែល«នឹងអត់ទោសឲ្យពុំបានឡើយ» គឺអំពើបាបទាស់នឹងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។—ម៉ាថាយ ១២:៣១, ៣២
តើនេះមានន័យថា អស់អ្នកណាដែលត្រូវបានបណ្ដេញចេញពីក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាន ពីព្រោះបានធ្វើអំពើបាបដោយមិនប្រែចិត្ត នោះបានប្រព្រឹត្តអំពើបាបដែល«មានទោសដល់ស្លាប់» ហើយជាអ្នកដែលយើងមិនគួរអធិស្ឋានឲ្យឬ? មិនតែងតែដូច្នេះទេ! ពីព្រោះក្នុងកាលៈទេសៈខ្លះៗមានការរំលងច្បាប់ដែលមិនមែនជាអំពើបាបដែលមានទោសដល់ស្លាប់។ តាមការពិត គឺពិបាកដឹងណាស់។ ឧទាហរណ៍ចំៗមួយគឺស្តេចម៉ាន៉ាសេពីស្រុកយូដា។ ទ្រង់បានដំឡើងអាសនៈថ្វាយព្រះមិនពិត ក៏បានបូជារាជបុត្រារបស់ទ្រង់ផ្ទាល់ និងបានធ្វើអំពើមន្តអាគម ព្រមទាំងបានដាក់រូបចម្លាក់នៅក្នុងព្រះវិហាររបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ព្រះគម្ពីរចែងទៀតថា ម៉ាន៉ាសេនិងបណ្ដាជននោះបាន«ប្រព្រឹត្តអំពើដ៏លាមកអាក្រក់ លើសជាងសាសន៍ទាំងប៉ុន្មាន ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានបំផ្លាញពីមុខពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែលចេញទៅទៀត»។ ដោយព្រោះទ្រង់ធ្វើដូចនោះ ព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដន្ទាទោសម៉ាន៉ាសេដោយធ្វើឲ្យទ្រង់ទៅឯស្រុកបាប៊ីឡូនជាឈ្លើយសឹកជាប់ខ្នោះ។—ពង្សាវតារក្សត្រទី២ ២១:១-៩; របាក្សត្រទី២ ៣៣:១-១១
ថ្វីបើអំពើបាបរបស់ម៉ាន៉ាសេគឺអាក្រក់ដល់ម្ល៉េះនោះ តើនោះជាអំពើបាបបែបមានទោសដល់ស្លាប់ឬ? តាមមើលទៅ មិនមែនទេ! ពីព្រោះកំណត់ហេតុនោះចែងជាបន្តអំពីគាត់ថា៖ «កាលទ្រង់មានសេចក្ដីវេទនា នោះក៏ទូលអង្វរដល់ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃទ្រង់ ព្រមទាំងបន្ទាបព្រះទ័យចុះជាខ្លាំង នៅចំពោះព្រះនៃពួកឰយុកោទ្រង់វិញ ក៏អធិស្ឋាន ហើយព្រះក៏ទន់ព្រះហឫទ័យ ស្ដាប់តាមសេចក្ដីដែលទ្រង់ទូលអង្វរ ប្រោសនាំទ្រង់មកឯរាជ្យក្នុងក្រុងយេរូសាឡិមវិញ ដូច្នេះ ទើបម៉ាន៉ាសេបានជ្រាបថា ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជាព្រះពិត»។—របាក្សត្រទី២ ៣៣:១២, ១៣
ហេតុនោះហើយបានជាយើងមិនគួរសន្និដ្ឋានភ្លាមៗ ថាមនុស្សម្នាក់បានធ្វើបាបដែលមានទោសដល់ស្លាប់ ព្រោះតែគាត់បានត្រូវបណ្ដេញចេញពីក្រុមជំនុំ។ គឺប្រហែលជាត្រូវចំណាយពេលទើបអាចសឲ្យឃើញនូវសភាពពិតក្នុងចិត្តគេ។ ពោលក៏មានជាច្រើនដងដែលថា គោលបំណងមួយនៃការបណ្ដាច់មិត្តភាព គឺដើម្បីបណ្ដាលឲ្យអ្នកធ្វើបាបដឹងខ្លួនវិញ ហើយយើងសង្ឃឹមថាគាត់នឹងប្រែចិត្តនិងវិលមកវិញ។
ដោយសារអ្នកនោះលែងមានវត្តមានក្នុងក្រុមជំនុំ បើមានការប្រែចិត្តគំនិតឬអាកប្បកិរិយា ប្រហែលជាអ្នកជិតស្និទ្ធនឹងគាត់ ដូចជាស្វាមីឬភរិយា ឬក៏សមាជិកគ្រួសារ នឹងឃើញនូវការប្រែប្រួលនោះមុនគេ។ អ្នកដែលឃើញការប្រែប្រួលនេះអាចសន្និដ្ឋានថា អ្នករំលងច្បាប់មិនបានធ្វើអំពើបាបដែលមានទោសដល់ស្លាប់ទេ។ ពួកគេប្រហែលជាមានចិត្តជំរុញឲ្យអធិស្ឋានសុំឲ្យអ្នកនោះទទួលកម្លាំងពីព្រះបន្ទូលដែលព្រះបញ្ចេញវិញ្ញាណបណ្ដាលឲ្យតែងមក ហើយសុំឲ្យព្រះយេហូវ៉ាប្រព្រឹត្តទៅលើអ្នកធ្វើបាបនោះសមស្របនឹងព្រះហឫទ័យទ្រង់។—ទំនុកដំកើង ៤៤:២១; សាស្ដា ១២:១៤
ថ្វីបើអ្នកខ្លះអាចមានឱកាសមើលឃើញនូវទីសំអាងគ្រប់គ្រាន់ ឲ្យគេជឿថាអ្នកធ្វើបាបនោះបានប្រែចិត្តហើយ ប្រហែលបងប្អូនទូទៅក្នុងក្រុមជំនុំមិនអាចឃើញដូច្នេះទេ។ គេប្រហែលជានឹងឆ្ងល់ ឬតប់ប្រមល់ ឬក៏ជំពប់ដួលបើគេឮអ្នកណាម្នាក់អធិស្ឋានជាសាធារណៈអំពីអ្នកធ្វើខុសនោះ។ អាស្រ័យហេតុនេះហើយ បានជាអ្នកដែលមានចិត្តជំរុញឲ្យអធិស្ឋានអំពីអ្នកធ្វើបាបនោះ គួរតែធ្វើឡើងតែខ្លួនគាត់ផ្ទាល់ ដោយទុកឲ្យការប្រែចិត្តនោះជាអ្វីដែលអ្នកចាស់ទុំដែលទទួលខុសត្រូវក្នុងក្រុមជំនុំដោះស្រាយវិញ។
តើភរិយាគ្រីស្ទានអាចធ្វើយ៉ាងណា ដើម្បីរក្សាភក្ដីភាពចំពោះព្រះថែមទាំងចុះចូលចំពោះស្វាមីដែលជាអ្នកមានជំនឿផ្សេងបើគាត់ធ្វើបុណ្យសាសនានោះ?
ការធ្វើដូច្នោះតម្រូវឲ្យនាងមានប្រាជ្ញានិងចេះវិនិច្ឆ័យ។ តែពិតជាការល្អណាស់ ដែលនាងចង់ថ្លឹងថ្លែងនូវកាតព្វកិច្ចទាំងពីរនោះរបស់នាង។ ព្រះយេស៊ូបានជូនឱវាទអំពីកាលៈទេសៈដូចគ្នានេះថា៖ «ចូរថ្វាយរបស់សេសារ ទៅសេសារទៅ ឯរបស់ព្រះ ចូរថ្វាយទៅព្រះវិញ»។ (ម៉ាថាយ ២២:២១) ត្រូវមែន ទ្រង់មានបន្ទូលអំពីកាតព្វកិច្ចចំពោះរដ្ឋាភិបាល ដែលក្រោយមកទៀត បណ្ដាគ្រីស្ទានបានត្រូវបង្គាប់ឲ្យចុះចូលចំពោះរដ្ឋាភិបាលដែរ។ (រ៉ូម ១៣:១) ក៏ប៉ុន្តែ ឱវាទទ្រង់ក៏ទាក់ទងនឹងការថ្លឹងថ្លែងរបស់ភរិយាស្តីអំពីកាតព្វកិច្ចរបស់នាងចំពោះព្រះ និងការចុះចូលរបស់នាងចំពោះស្វាមីឲ្យសមស្របតាមបទគម្ពីរផងដែរ មិនថាគាត់ជាអ្នកមានជំនឿផ្សេងក៏ដោយ។
មនុស្សណាដែលយល់សេចក្ដីបង្រៀនក្នុងព្រះគម្ពីរក៏ឯកភាពថា ព្រះគម្ពីរបញ្ជាក់ម្ដងហើយម្ដងទៀតអំពីកាតព្វកិច្ចចំបងរបស់បណ្ដាគ្រីស្ទានចំពោះព្រះដ៏មានគ្រប់ព្រះចេស្ដា គឺឲ្យគេរក្សាភក្ដីភាពចំពោះទ្រង់គ្រប់ពេលគ្រប់វេលា។ (កិច្ចការ ៥:២៩) យ៉ាងណាក្ដីក៏មានកាលៈទេសៈជាច្រើន ដែលអ្នកថ្វាយបង្គំពិតអាចធ្វើតាមសំណូមពរ ឬការទាមទាររបស់អ្នកមានសិទ្ធិអំណាចលើខ្លួនដែលមានជំនឿផ្សេង ឲ្យតែនោះមិនប្រាសចាកពីច្បាប់វិន័យដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់របស់ព្រះ។
នៅក្នុងសៀវភៅដានីយ៉ែលជំពូកទី៣ មានមេរៀនដ៏ល្អពីគំរូរបស់សាសន៍ហេព្រើរបីនាក់។ អ្នកខ្ពស់ជាងគេក្នុងរដ្ឋាភិបាលនោះឈ្មោះនេប៊ូក្នេសា បានចេញរាជបញ្ជាឲ្យគេនិងអ្នកឯទៀតមានវត្តមាននៅឯវាលឌូរ៉ា។ សាសន៍ហេព្រើរបីនាក់នោះច្បាស់ជាមានចិត្តចង់ជៀសវាងពីការនៅទីនោះណាស់ ដោយដឹងថាគេនឹងមានកម្មវិធីថ្វាយបង្គំមិនពិតនៅទីនោះ។ ប្រហែលជាដានីយ៉ែលមានលទ្ធភាពសុំច្បាប់បាន ប៉ុន្តែបីនាក់ទៀតនោះមិនអាចសុំបានទេ។ a ដូច្នេះ គេបានធ្វើតាមបញ្ជាដោយមានវត្តមាននៅទីនោះ តែមិនព្រមចូលរួមធ្វើអំពើណាដែលខុសឆ្គងឡើយ។—ដានីយ៉ែល ៣:១-១៨
ស្រដៀងគ្នាដែរ នៅពេលមានបុណ្យនិមួយៗ ស្វាមីដែលជាអ្នកមានជំនឿផ្សេងប្រហែលជាសុំ ឬក៏តម្រូវឲ្យភរិយាធ្វើអ្វីដែលនាងចង់ជៀសវាង។ សូមពិចារណាឧទាហរណ៍ខ្លះៗដូចតទៅនេះ បើស្វាមីបង្គាប់ឲ្យនាងធ្វើម្ហូបប៉ុន្មានមុខ នៅចំថ្ងៃដែលគាត់និងអ្នកដទៃទៀតធ្វើបុណ្យ។ ឬក៏ស្វាមីតម្រូវឲ្យក្រុមគ្រួសារ (ដែលរួមបញ្ចូលភរិយាផងដែរ) ទៅលេងញាតិសន្ដានជាមួយគាត់នៅចំថ្ងៃបុណ្យនោះ ដើម្បីទទួលទានអាហារ ឬគ្រាន់តែទៅលេងក៏បាន។ ឬក៏មុននឹងថ្ងៃបុណ្យណាមួយ គាត់ប្រហែលជាសុំភរិយាទៅទិញអីវ៉ាន់ខ្លះៗសំរាប់គាត់ ពេលដែលនាងទៅផ្សារ ដូចជាម្ហូបដែលទាក់ទងនឹងបុណ្យ ឬកាដូ ក្រដាសខ្ចប់កាដូ និងសំបុត្រដាក់ភ្ជាប់កាដូនោះ។
ម្ដងទៀតនោះ ភរិយាគ្រីស្ទានត្រូវប្ដេជ្ញាចិត្តមិនចូលរួមប្រព្រឹត្តអ្វីដែលទាក់ទងនឹងសាសនាមិនពិតឡើយ។ តែចុះយ៉ាងណាចំពោះសំណូមពរផ្សេងៗដូចខាងលើនេះ? ស្វាមីជាមេគ្រួសារ និងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះចែងថា៖ «ពួកស្រីៗអើយ! ចូរចុះចូលចំពោះប្ដីខ្លួន ដូចជាគួរគប្បីក្នុងព្រះអម្ចាស់»។ (កូល៉ុស ៣:១៨) ក្នុងករណីទាំងនេះ តើនាងអាចចុះចូលក្នុងនាមជាភរិយា ទាំងរក្សាភក្ដីភាពចំពោះព្រះបានទេ? នាងត្រូវសម្រេចចិត្តដោយថ្លឹងថ្លែងអំពីការស្ដាប់បង្គាប់ស្វាមី ទាំងមិនធ្វើផ្ទុយនឹងការស្ដាប់បង្គាប់ព្រះយេហូវ៉ាផងដែរ។
ពេលមានពិធីបុណ្យនៅពេលខ្លះ ស្វាមីប្រហែលជាសុំនាងឲ្យធ្វើម្ហូបមួយមុខ មិនថាជាអាហារដែលគាត់ចូលចិត្តជាងគេ ឬដោយព្រោះគាត់ធ្លាប់តែមានម្ហូបនោះតាមរដូវកាលនោះទេ។ នាងចង់បង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដល់គាត់ ទាំងទទួលស្គាល់គាត់ជាមេគ្រួសារ។ តើនាងអាចធ្វើដូច្នេះបានទេ បើមានសំណូមពរនោះនៅពេលមានបុណ្យ? ភរិយាគ្រីស្ទានខ្លះប្រហែលជាអាចធ្វើដូចនោះមែន ទាំងមានមនសិការល្អដែរ ដោយចាត់ទុកកិច្ចការនោះជាការធ្វើម្ហូបប្រចាំថ្ងៃដូចធម្មតា។ យ៉ាងប្រាកដណាស់ គ្មានគ្រីស្ទានណាម្នាក់នឹងរាប់ទុកការនោះឯងជាអ្វីដែលទាក់ទងបុណ្យសាសនានោះទេ ទោះជាស្វាមីនាងគិតដូច្នេះក៏ដោយ។ ស្រដៀងគ្នាដែរ គាត់ប្រហែលជាតម្រូវឲ្យនាងទៅជាមួយគាត់ ពេលដែលគាត់ទៅលេងញាតិសន្ដានប្រចាំខែ ឬប្រចាំឆ្នាំនោះ។ តើនាងអាចទៅជាមួយគាត់បានទេ បើពេលនោះចំថ្ងៃបុណ្យណាមួយនោះ? តាមធម្មតា តើនាងសុខចិត្តទិញអីវ៉ាន់តាមសំណូមពររបស់ស្វាមីដោយមិនគិតអំពីរបៀបដែលគាត់នឹងប្រើប្រាស់របស់នោះសំរាប់អ្វីទេ ពេលដែលនាងទៅផ្សារនោះ?
ភរិយាគ្រីស្ទានច្បាស់ជាចង់គិតអំពីអ្នកដទៃ និងអំពីការមានអានុភាពលើគេដែរ។ (ភីលីព ២:៤) នាងចង់ជៀសវាងកុំឲ្យអ្នកដទៃគិតថា នាងធ្វើបុណ្យនោះ ក៏ដូចជាសាសន៍ហេព្រើរបីនាក់នោះ ប្រហែលជាមិនចង់អ្នកដទៃឃើញគេធ្វើដំណើរទៅវាលឌូរ៉ាដែរ។ ដូច្នេះ នាងប្រហែលជាចង់និយាយហេតុផលជាមួយស្វាមី ដើម្បីស្ទាបស្ទង់ពីការយោគយល់ចំពោះអារម្មណ៍របស់នាងដែលថា តើស្វាមីនឹងធ្វើអ្វីៗដែលទាក់ទងបុណ្យនោះម្នាក់គាត់ទេ ដើម្បីសម្រុះសម្រួលតាមចិត្តនាងដែលស្រឡាញ់និងគោរពគាត់នោះ? គាត់ប្រហែលជាអាចយល់ថា បើនាងនឹងបដិសេធមិនចូលរួមការប្រព្រឹត្តតាមសាសនាមិនពិត ហើយអាចបង្កឲ្យមានការអាម៉ាស់ នោះជាការមានប្រាជ្ញាបើគាត់មិនបង្ខំនាងទេ។ ត្រូវមែន ការពិគ្រោះជាមួយគ្នាជាមុន ដោយស្លូតបូត អាចនាំឲ្យមានដំណោះស្រាយដោយសន្ដិវិធី។—សុភាសិត ២២:៣
នៅទីបំផុតនោះ គ្រីស្ទានស្មោះត្រង់ម្នាក់ៗត្រូវតែគិតថ្លឹងថ្លែងហេតុការណ៍ផ្សេងៗ និងក្រោយមកត្រូវសម្រេចចិត្តធ្វើយ៉ាងណា។ ដូចសាសន៍ហេព្រើរបីនាក់នោះដែរ ក៏ត្រូវស្ដាប់បង្គាប់ព្រះជាមុន។ (កូរិនថូសទី១ ១០:៣១) តែដោយគិតដូច្នេះ គ្រីស្ទានម្នាក់ៗត្រូវតែសម្រេចចិត្តអំពីការធ្វើអ្វីៗដែលមិនខុសនឹងជំនឿ តាមសំណូមពរនៃអ្នកណាដែលមានអំណាចក្នុងក្រុមគ្រួសារឬក្នុងសហគមន៍បានផងដែរ។
[កំណត់សម្គាល់]
a សូមមើល «សំនួរពីអ្នកអាន» ក្នុងទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមពីថ្ងៃទី១ ខែសីហា ឆ្នាំ២០០១ (ជាភាសាអង់គ្លេស)។