តើភាពស្អាតសំខាន់ប៉ុនណាទៅ?
តើភាពស្អាតសំខាន់ប៉ុនណាទៅ?
មនុស្សម្នាក់ៗតែងតែមានទស្សនៈខុសៗគ្នាអំពីអ្វីដែលគេចាត់ទុកជាស្អាតស្អំ។ ជាឧទាហរណ៍ ពេលមាតាម្នាក់ប្រាប់កូនប្រុសរបស់គាត់ឲ្យទៅលាងដៃនិងលុបលាងមុខ ប្រហែលជាក្មេងនេះគិតថាបើខ្ញុំគ្រាន់តែចូលបន្ទប់ទឹកនិងផ្សើមមុខតិចៗនិងម្រាមដៃប៉ុណ្ណោះ ខ្ញុំបានលុបលាងមុខនិងលាងដៃស្អាតហើយ។ តែម្ដាយគាត់ដឹងថានេះមិនស្អាតគ្រប់គ្រាន់ទេ។ ដូច្នេះ ម្ដាយគាត់ចាប់ដៃកូននាំទៅបន្ទប់ទឹកម្ដងទៀត យកសាប៊ូនិងប្រើទឹកយ៉ាងច្រើនដើម្បីលុបលាងមុខនិងលាងដៃឲ្យកូន ទោះជាកូននោះស្រែកយំយ៉ាងណាក៏ដោយ!
ជាការពិតណាស់ កំរិតភាពស្អាតស្អំនិងអនាម័យគឺខុសគ្នាពីប្រទេសមួយទៅប្រទេសមួយ ហើយមនុស្សតែងតែធំឡើងដោយមានទស្សនៈខុសៗគ្នាទាំងអស់អំពីភាពស្អាតស្អំ។ រីឯប្រទេសជាច្រើននៅសម័យមុនៗ សាលារៀនដ៏ស្អាតស្អំ និងដែលមានរបៀបរៀបរយល្អនោះ បានបង្ហាត់កូនសិស្សឲ្យបង្កើតទម្លាប់ល្អខាងភាពស្អាតស្អំនិងអនាម័យ។ សព្វថ្ងៃ ទីធ្លាសាលាខ្លះមានសម្រាមស្អេកស្កះដល់ម្ល៉េះបានជាទីធ្លានោះ មើលទៅដូចជាកន្លែងចាក់សម្រាមជាជាងកន្លែងដែលកូនក្មេងអាចរត់លេងឬលំហែកាយ។ ចុះយ៉ាងវិញចំពោះថ្នាក់រៀន? លោកដារិន ជាអ្នកបោសសំអាតម្នាក់នៅសាលាមួយនៅប្រទេសអូស្ដ្រាលីបានស្រដីថា៖ «ឥឡូវនេះ សូម្បីតែថ្នាក់រៀនក៏ស្មោកគ្រោកដែរ»។ ពេលមនុស្សម្នាក់ប្រាប់កូនសិស្សថា«បោសកើបសម្រាមចោល»ឬក៏«សំអាតកន្លែងអង្គុយរបស់ខ្លួន»នោះ ពួកសិស្សចាត់ទុកនេះជាការដាក់ទណ្ឌកម្មវិញ។ បញ្ហានេះផ្ដើមចេញពីគ្រូខ្លះដែលដាក់ទណ្ឌកម្មសិស្សឲ្យបោសសំអាត។
ម្យ៉ាងទៀត មនុស្សពេញវ័យមិនតែងតែជាគំរូល្អខាងភាពស្អាតស្អំជានិច្ចទេ មិនថាក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃឬមួយក៏ក្នុងពិភពពាណិជ្ជកម្មក៏ដោយ។ ជាក់ស្តែងដូចជា ទីកន្លែងសាធារណៈគឺស្មោកគ្រោកនិងគួរឲ្យទាស់ភ្នែកណាស់។ ឧស្សាហកម្មខ្លះធ្វើឲ្យបរិស្ថានក្រខ្វក់។ ប៉ុន្តែ ការក្រខ្វក់ផែនដីមិនមែនមកពីក្រុមហ៊ុនឬឧស្សាហកម្មនោះឡើយ តែគឺជាមនុស្សទៅវិញទេ ដែលបណ្ដាលឲ្យមានភាពក្រខ្វក់នោះ។ ទោះជាចិត្តលោភលន់គឺជាដើមហេតុនៃបញ្ហាក្រខ្វក់និងវិបត្ដិពិភពលោកដែលផ្ដើមចេញពីភាពក្រខ្វក់ក៏ដោយ តែកត្ដាមួយទៀតគឺជាទម្លាប់មិនស្អាតស្អំឬគ្មានអនាម័យរបស់មនុស្សម្នាក់ៗទៀតផង។ អតីតអគ្គនាយកសហព័ន្ធប្រទេសអូស្ដ្រាលីបានយល់ស្របនឹងគំនិតនេះ ពេលគាត់មានប្រសាសន៍ថា៖ «រឿងទាំងអស់ដែលជាប់ទាក់ទងនឹងសុខភាពសាធារណជន គឺផ្អែកទៅលើភាពស្អាតស្អំនៃបុរសម្នាក់ៗ ស្ត្រីម្នាក់ៗ និងកុមារម្នាក់ៗ»។
ក៏ប៉ុន្តែ មនុស្សផ្សេងទៀតចាត់ទុកភាពស្អាតស្អំនិងអនាម័យជារឿងផ្ទាល់ខ្លួនដែលមិនទាក់ទងអ្នកឯទៀតទេ។ តើនេះជាការពិតទេ?
ភាពស្អាតស្អំនិងអនាម័យគឺសំខាន់ណាស់ ពេលដែលនោះទាក់ទងនឹងម្ហូបអាហាររបស់យើង មិនថាម្ហូបនោះយើងទិញនៅផ្សារ បរិភោគនៅតាមភោជនីយដ្ឋាន ឬញ៉ាំបាយនៅផ្ទះមិត្តភក្ដិយើងក៏ដោយ។ យើងសង្ឃឹមថាអ្នកដែលចំអិនម្ហូបអាហារដែលយើងញ៉ាំនោះ គឺជាអ្នកស្អាតស្អំនិងមានអនាម័យ។ បើសិនជាដៃរបស់ពួកគេ ឬមួយក៏ដៃរបស់យើងមិនស្អាត នោះអាចជាដើមហេតុបណ្ដាលឲ្យមានជម្ងឺច្រើនយ៉ាង។ ចុះយ៉ាងណាវិញចំពោះមន្ទីរពេទ្យ ដែលយើងសង្ឃឹមថានឹងស្អាតស្អំជាទីបំផុតនោះ? ទស្សនាវដ្ដីវេជ្ជសាស្ត្រប្រទេសអង់គ្លេសថ្មីរាយការណ៍ថា ដៃមិនស្អាតរបស់គ្រូពេទ្យនិងគិលានុបដ្ឋាយិកា ជាហេតុធ្វើឲ្យអ្នកជម្ងឺដែលដេកនៅមន្ទីរពេទ្យកើតមានដំបៅ និងចំណាយអស់មួយពាន់កោដិដុល្លារអាមេរិកជារៀងរាល់ឆ្នាំដើម្បីព្យាបាល។ យើងសង្ឃឹមយ៉ាងត្រឹមត្រូវថា គ្មានអ្នកណានឹងបង្កបញ្ហាដល់សុខភាពយើងដោយសារគេមិនស្អាតស្អំនោះទេ។
ពេលមនុស្សម្នាក់បំពុលប្រភពទឹករបស់យើង មិនថាដោយចេតនាឬអចេតនាក៏ដោយ នោះគឺជារឿងធ្ងន់ធ្ងរផងដែរ។ តើអ្នកពិតជាមានសុវត្ថិភាពមែនទេ បើសិនជាអ្នកដើរអត់ពាក់ស្បែកជើងតាមឆ្នេរសមុទ្រ តែឃើញមានសឺរាំងរាត់រាយដេរដាសតាមឆ្នេរ ដែលអ្នកចាក់ថ្នាំញៀនឬអ្នកផ្សេងទៀតបានប្រើហើយចោលនោះ? សំនួរសំខាន់ហួសពីសំខាន់ទៅទៀតនោះគឺថា៖ តើយើងស្អាតស្អំនិងមានអនាម័យក្នុងផ្ទះរបស់យើងទេ?
ក្នុងសៀវភៅដែលមានចំណងជើងថាការបណ្ដេញធូលីដីរបស់លោកស្រី ស៊ូអេលិន ហូយ លោកស្រីបានសួរថា៖ «ឥឡូវនេះ តើយើងខំឲ្យបានស្អាតស្អំដូចគ្រាមុនៗទេ?»។ គាត់ឆ្លើយថា៖ «ទំនងជាមិនស្អាតស្អំដូចពីមុនទេ!»។ គាត់លើកបញ្ជាក់ថា ការកែប្រែក្នុងគោលការណ៍សង្គមគឺជាហេតុចំបង។ ដោយព្រោះមនុស្សចំណាយពេលកាន់តែតិចទៅៗនៅផ្ទះនោះ គេគ្រាន់តែជួលម្នាក់ទៀតមកបោសសំអាតផ្ទះឲ្យគេ។ ជាលទ្ធផល បរិស្ថានស្អាតស្អំបានលែងជាអ្វីដែលមនុស្សម្នាក់ៗចាត់ទុកជាសំខាន់ទៀតហើយ។ បុរសមួយរូបស្រដីថា៖ «ខ្ញុំមិនសំអាតបន្ទប់ទឹកទេ ខ្ញុំសំអាតតែរូបកាយខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ។ យ៉ាងហោចណាស់ ខ្ញុំស្អាត ទោះជាផ្ទះខ្ញុំស្មោកគ្រោកក៏ដោយ»។
ក៏ប៉ុន្តែ ភាពស្អាតស្អំគឺស៊ីជំរៅជាងការឃើញតែសំបកក្រៅប៉ុណ្ណោះ។ នោះជាគោលការណ៍ទូទៅមួយដែលទាក់ទងនឹងរបៀបរស់នៅដ៏ត្រឹមត្រូវ។ នោះក៏ជាសន្ដានចិត្តនិងសតិដែលជាប់ទាក់ទងនឹងសីលធម៌ហើយការថ្វាយបង្គំរបស់យើង។ យើងសូមពិចារណាមូលហេតុដែលនេះជាការពិត។