ចូរបង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះចំពោះអស់អ្នកដែលមានសេចក្ដីត្រូវការ
ចូរបង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះចំពោះអស់អ្នកដែលមានសេចក្ដីត្រូវការ
«[ចូរ]សំដែងសេចក្ដីសប្បុរស[«សេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះ», ព.ថ.] . . . ដល់គ្នាទៅវិញទៅមកចុះ!»។—សាការី ៧:៩
១, ២. (ក) ហេតុអ្វីបានជាយើងគួរបង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះ? (ខ) តើយើងនឹងពិចារណាសំនួរអ្វីខ្លះ?
ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដាស់តឿនឲ្យយើងស្រឡាញ់«សេចក្ដីសប្បុរស[«ដ៏ស្មោះ», ព.ថ.]»។ (មីកា ៦:៨) ព្រះបន្ទូលព្រះយេហូវ៉ាក៏បញ្ជាក់នូវមូលហេតុដែលយើងត្រូវធ្វើដូច្នេះ។ ហេតុមួយគឺថា «មនុស្សដែលមានចិត្តមេត្ដា[«សេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះ», ព.ថ.] នោះតែងធ្វើល្អដល់ជីវិតខ្លួន»។ (សុភាសិត ១១:១៧) នេះជាការពិតមែន! ការសម្ដែងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះឬក៏សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់ ជួយយើងបង្កើតមេត្រីភាពយ៉ាងកក់ក្ដៅមិនចេះរសាយជាមួយអ្នកឯទៀត។ ជាលទ្ធផលនោះ យើងនឹងមានមិត្តសំឡាញ់ចិត្តភក្ដី ជារង្វាន់ដ៏វិសេសមែន!—សុភាសិត ១៨:២៤
២ ម្យ៉ាងទៀត បទគម្ពីរចែងថា៖ «អ្នកណាដែលប្រព្រឹត្តតាមសេចក្ដីសុចរិត នឹងសេចក្ដីសប្បុរស[«ដ៏ស្មោះ», ព.ថ.]នោះរមែងបានជីវិត»។ (សុភាសិត ២១:២១) ពិតមែនហើយ ព្រះនឹងស្រឡាញ់យើងបើយើងព្យាយាមសម្ដែងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះ ហើយនេះក៏នឹងបើកផ្លូវឲ្យយើងទទួលពរនៅអនាគតផងដែរ ដូចជាជីវិតជារៀងរហូតជាដើម។ ប៉ុន្តែ តើយើងអាចសម្ដែងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះតាមរបៀបណាខ្លះ? តើយើងគួរសម្ដែងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះចំពោះអ្នកណាខ្លះ? ហើយតើសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះមានលក្ខណៈខុសគ្នាពីការមានមនុស្សធម៌និងសេចក្ដីសប្បុរសធម្មតាយ៉ាងដូចម្ដេចខ្លះ?
ការមានមនុស្សធម៌និងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះ
៣. តើសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះមានលក្ខណៈខុសគ្នាពីការមានមនុស្សធម៌យ៉ាងដូចម្ដេចខ្លះ?
៣ ការមានមនុស្សធម៌និងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះមានលក្ខណៈខុសៗគ្នា។ ជាឧទាហរណ៍ មនុស្សច្រើនតែប្រព្រឹត្តដោយមនុស្សធម៌ទៅលើបុគ្គលដែលគេគ្មានទំនាក់ទំនងឬគ្មានភាពជិតស្និទ្ធជាមួយនោះទេ។ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើយើងបង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះចំពោះបុគ្គលណាម្នាក់វិញ សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងនឹងនៅជាប់នឹងអ្នកនោះ។ ក្នុងព្រះគម្ពីរ ពេលបុគ្គលផ្សេងៗបង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះរវាងគ្នានឹងគ្នានោះ ពួកគេប្រហែលជាធ្វើដូច្នេះដោយសារពួកគេមានទំនាក់ទំនងគ្នារួចទៅហើយ។ (លោកុប្បត្តិ ២០:១៣; សាំយូអែលទី២ ៣:៨; ១៦:១៧) មួយវិញទៀត ការសម្ដែងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះនោះប្រហែលជាមានមូលដ្ឋានទៅលើសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះដែលបានត្រូវបង្ហាញចំពោះគេពីមុនមក។ (យ៉ូស្វេ ២:១, ១២-១៤; សាំយូអែលទី១ ១៥:៦; សាំយូអែលទី២ ១០:១, ២) ដើម្បីបញ្ជាក់នូវភាពខុសគ្នានេះ យើងសូមប្រៀបធៀបកំណត់ហេតុពីរក្នុងបទគម្ពីរ ដែលបង្ហាញអំពីការមានមនុស្សធម៌និងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះរវាងមនុស្សផ្សេងៗ។
៤, ៥. តើឧទាហរណ៍ពីរក្នុងព្រះគម្ពីរបញ្ជាក់យ៉ាងដូចម្ដេចនូវភាពខុសគ្នារវាងការមានមនុស្សធម៌និងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះ?
៤ ឧទាហរណ៍មួយដែលបញ្ជាក់អំពីការមានមនុស្សធម៌ គឺមាននៅក្នុងកំណត់ហេតុមួយអំពីក្រុមមនុស្សដែលលិចសំពៅជាមួយសាវ័កប៉ុល។ ពួកគេបានត្រូវរលកសមុទ្របោកគេទៅលើឆ្នេរកោះមេលីត។ (កិច្ចការ ២៧:៣៧–២៨:១) ទោះជាបណ្ដាជននៅកោះមេលីតគ្មានភារកិច្ចជួយអ្នកដំណើរទាំងនេះ ថែមទាំងពួកគេមិនមានទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកទាំងនោះពីមុនមកក្ដី បណ្ដាជននៅកោះមេលីតនោះបានទទួលអ្នកចម្លែកទាំងនេះយ៉ាងរាក់ទាក់ដោយបង្ហាញ«ចិត្តសប្បុរសលើសជាងធម្មតា»។ (កិច្ចការ ២៨:២, ៧) ពួកគេបានទទួលអ្នកដំណើរនោះយ៉ាងរាក់ទាក់ នេះជាសេចក្ដីសប្បុរសមែន ប៉ុន្តែ សេចក្ដីសប្បុរសនេះបានត្រូវសម្ដែងដោយគ្មានការគ្រោងទុកជាមុន និងបានត្រូវសម្ដែងចំពោះអ្នកដែលគេពុំស្គាល់។ ដូច្នេះ នេះត្រូវចាត់ទុកជាការមានមនុស្សធម៌វិញ។
៥ សូមប្រៀបធៀបហេតុការណ៍នេះទៅនឹងភាពរាក់ទាក់របស់ស្តេចដាវីឌវិញ ដែលទ្រង់បានសម្ដែងចំពោះមភីបូសែត ជាកូនប្រុសរបស់យ៉ូណាថាន មិត្តសំឡាញ់មួយរូបរបស់ដាវីឌ។ ដាវីឌបានមានបន្ទូលទៅកាន់មភីបូសែតថា៖ «ខ្លួនអ្នកនឹងបរិភោគនៅតុជាមួយនឹងយើងជានិច្ច»។ ដាវីឌបានពន្យល់នូវមូលហេតុដែលទ្រង់បានរៀបចំដូច្នេះ ដោយមានបន្ទូលទៅកាន់មភីបូសែតថា៖ «យើងនឹងសំដែងសេចក្ដីករុណា[«សេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះ», ព.ថ.]ដល់អ្នក ដោយយល់ដល់យ៉ូណាថានបិតាអ្នក»។ (សាំយូអែលទី២ ៩:៦, ៧, ១៣) ភាពរាក់ទាក់ដែលមិនចេះរសាយរបស់ដាវីឌ អាចត្រូវពណ៌នាយ៉ាងត្រឹមត្រូវថាជាសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះ មិនមែនគ្រាន់តែមានមនុស្សធម៌ប៉ុណ្ណោះទេ ដ្បិតភាពរាក់ទាក់នោះបានត្រូវសម្ដែងដើម្បីបញ្ជាក់ភាពស្មោះត្រង់របស់ដាវីឌចំពោះទំនាក់ទំនងមួយដែលទ្រង់មានរួចហើយ។ (សាំយូអែលទី១ ១៨:៣; ២០:១៥, ៤២) សព្វថ្ងៃនេះ អ្នកបំរើរបស់ព្រះក៏ប្រព្រឹត្តដោយមនុស្សធម៌ទៅលើមនុស្សទូទៅដែរ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេបង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះឬក៏សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះឥតនឿយណាយ ចំពោះពួកគ្នីគ្នាដែលមានទំនាក់ទំនងដ៏ត្រឹមត្រូវតាមខ្នាតតម្រារបស់ព្រះ។—ម៉ាថាយ ៥:៤៥; កាឡាទី ៦:១០
៦. ក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះស្តីពីមនុស្សដែលសម្ដែងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះចំពោះមនុស្សឯទៀត តើមានលក្ខណៈអ្វីខ្លះដែលលេចធ្លោជាងគេ?
៦ ដើម្បីសម្គាល់លក្ខណៈថែមទៀតនៃសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះនោះ យើងសូមពិចារណាយ៉ាងខ្លីនូវកំណត់ហេតុបីក្នុងព្រះគម្ពីរស្តីពីគុណសម្បត្ដិនេះ។ ក្នុងកំណត់ហេតុទាំងបីនេះ យើងនឹងឃើញថា សេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះដែលមនុស្សបង្ហាញនោះ (១) ត្រូវសម្ដែងដោយការប្រព្រឹត្តដ៏ពិសេស (២) ត្រូវសម្ដែងដោយស្មោះស្ម័គ្រអំពីចិត្ត និង(៣) ត្រូវសម្ដែងជាពិសេសចំពោះពួកអ្នកដែលមានសេចក្ដីត្រូវការ។ ម្យ៉ាងទៀត កំណត់ហេតុទាំងនេះនឹងបង្ហាញពីរបៀបដែលយើងអាចបង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះនៅសព្វថ្ងៃនេះដែរ។
ឪពុកមួយរូបសម្ដែងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះ
៧. តើអ្នកបំរើរបស់អ័ប្រាហាំបានប្រាប់បេធូអែលនិងឡាបាន់អ្វីខ្លះ? ហើយតើនេះបានលើកឡើងរឿងអ្វី?
៧ លោកុប្បត្តិ ២៤:២៨-៦៧ រៀបរាប់កំណត់ហេតុចុងបញ្ចប់ស្តីពីអ្នកបំរើរបស់អ័ប្រាហាំដែលត្រូវរៀបរាប់ក្នុងអត្ថបទមុន។ ក្រោយពីអ្នកបំរើនេះបានជួបនាងរេបិកាហើយ គាត់ក៏ត្រូវបានអញ្ជើញឲ្យទៅស្នាក់នៅផ្ទះរបស់លោកបេធូអែល ជាឪពុករេបិកា។ (ខ២៨-៣២) ទីនោះអ្នកបំរើនេះបានលំអិតរៀបរាប់អំពីគាត់កំពុងតែស្វែងរកភរិយាម្នាក់ឲ្យកូនរបស់លោកអ័ប្រាហាំជាចៅហ្វាយគាត់។ (ខ៣៣-៤៧) អ្នកបំរើនេះបានបញ្ជាក់ច្បាស់ថា គាត់ចាត់ទុកជោគជ័យរបស់គាត់ក្នុងរឿងនេះជាសញ្ញាមួយពីព្រះយេហូវ៉ា ដោយថា៖«ទ្រង់បាននាំដំរង់ខ្ញុំតាមផ្លូវរៀងមក ដើម្បីឲ្យបានកូនស្រីរបស់បងប្អូនចៅហ្វាយខ្ញុំ យកទៅជូនដល់កូនលោក»។ (ខ៤៨) អ្នកបំរើនេះទំនងជាបានសង្ឃឹមថា ការរ៉ាយរ៉ាប់រឿងនេះអស់ពីចិត្តដូច្នេះ នឹងជួយបេធូអែលនិងកូនគាត់ឈ្មោះឡាបាន់ឲ្យជឿជាក់ថា ព្រះយេហូវ៉ាកំពុងតែដឹកនាំការស្វែងរកនេះ។ នៅទីបំផុត អ្នកបំរើនេះបានពោលថា៖ «បើអ្នករាល់គ្នាគិតប្រព្រឹត្តនឹងចៅហ្វាយខ្ញុំដោយសប្បុរសស្មោះត្រង់ នោះសូមតបមកខ្ញុំចុះ! ពុំនោះទេ សូមប្រាប់ខ្ញុំឲ្យដឹងផង ដើម្បីឲ្យខ្ញុំងាកបែរទៅខាងស្ដាំឬខាងឆ្វេងទៀត»។—ខ៤៩
៨. តើបេធូអែលបានតបឆ្លើយយ៉ាងណាចំពោះរឿងនេះដែលទាក់ទងនឹងរេបិកា?
៨ ព្រះយេហូវ៉ាបានសម្ដែងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះចំពោះអ័ប្រាហាំរួចហើយ។ (លោកុប្បត្តិ ២៤:១២, ១៤, ២៧) តើបេធូអែលនឹងសុខចិត្តសម្ដែងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះផងដែរដោយអនុញ្ញាតឲ្យរេបិកាទៅជាមួយអ្នកបំរើរបស់អ័ប្រាហាំទេ? តើសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះពីមនុស្សនឹងផ្ដុំគ្នាជាមួយនឹងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះពីព្រះ ដើម្បីសម្រេចគោលបំណងព្រះឬទេ? ឬក៏តើអ្នកបំរើនោះបានធ្វើដំណើរដ៏ឆ្ងាយឥតអំពើទៅវិញនោះ? ពេលឡាបាន់និងបេធូអែលពោលថា៖ «ការនេះសំរេចតែពីព្រះយេហូវ៉ាទេ» នេះច្បាស់ជាបានជួយធ្វើឲ្យអ្នកបំរើរបស់អ័ប្រាហាំមានចិត្តរីករាយ។ (ខ៥០) ពួកគេបានទទួលស្គាល់ថា ព្រះយេហូវ៉ាកំពុងតែដឹកនាំរឿងនេះ ហើយពួកគាត់បានយល់ព្រមដោយមិនទើសទាល់នឹងការសម្រេចរបស់ព្រះ។ ជាបន្តបន្ទាប់ បេធូអែលបានសម្ដែងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះដោយនិយាយតទៅទៀតថា៖ «មើល! រេបិកានៅមុខអ្នកស្រាប់ហើយ។ ចូរយកវាទៅ ឲ្យវាធ្វើជាប្រពន្ធរបស់កូនចៅហ្វាយអ្នកចុះ! ដូចជាព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បានមានបន្ទូលមក»។ (ខ៥១) រេបិកាសុខចិត្តទៅជាមួយអ្នកបំរើរបស់អ័ប្រាហាំ ហើយមិនយូរក្រោយមកនាងបានក្លាយជាភរិយាដ៏ជាទីស្រឡាញ់របស់អ៊ីសាក។—ខ៤៩, ៥២-៥៨, ៦៧
កូនមួយរូបសម្ដែងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះ
៩, ១០. (ក) តើយ៉ាកុបបានសុំយ៉ូសែបជាកូនរបស់គាត់ឲ្យធ្វើអ្វីសំរាប់គាត់? (ខ) តើយ៉ូសែបសម្ដែងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះចំពោះឪពុករបស់គាត់យ៉ាងដូចម្ដេច?
៩ យ៉ាកុប ជាចៅប្រុសរបស់អ័ប្រាហាំ ក៏បានទទួលសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះដែរ។ ដូចលោកុប្បត្តិជំពូកទី៤៧រៀបរាប់នោះ យ៉ាកុបកំពុងតែរស់នៅស្រុកអេស៊ីប និង«វេលាដែល[យ៉ាកុប]ត្រូវស្លាប់ នោះកាន់តែជិតដល់»។ (ខ២៧-២៩) យ៉ាកុបបានបារម្ភពីព្រោះគាត់ជិតទទួលមរណភាពនៅក្រៅស្រុកដែលព្រះបានសន្យាចំពោះអ័ប្រាហាំ។ (លោកុប្បត្តិ១៥:១៨; ៣៥:១០, ១២; ៤៩:២៩-៣២) ក៏ប៉ុន្តែ យ៉ាកុបមិនចង់ឲ្យគេបញ្ចុះសពគាត់នៅស្រុកអេស៊ីបឡើយ ដូច្នេះ យ៉ាកុបរៀបចំឲ្យសពរបស់គាត់ត្រូវយកទៅស្រុកកាណានវិញ។ យ៉ូសែប ជាកូនរបស់យ៉ាកុបដែលមានឋានៈធំនោះ មានអំណាចដើម្បីសម្រេចតាមសំណូមពរនេះ។
១០ កំណត់ហេតុនេះចែងថា៖ «[យ៉ាកុប]ហៅយ៉ូសែបជាកូនមកផ្ដាំថា៖ ‹បើឯងអាណិតដល់អញឥឡូវ . . . ឯងនឹងប្រព្រឹត្តចំពោះអញដោយសប្បុរស[«សេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះ», ព.ថ.]ហើយពិតត្រង់ គឺមិនកប់សពអញនៅក្នុងស្រុកអេស៊ីព្ទនេះឡើយ។ តែកាលណាអញបានដេកលក់ ទៅជាមួយនឹងពួកឰយុកោអញហើយ នោះចូរឯងយកសពអញចេញពីស្រុកអេស៊ីព្ទ ទៅកប់នៅក្នុងផ្នូររបស់ពួកឰយុកោទៅ›»។ (លោកុប្បត្តិ ៤៧:២៩, ៣០) យ៉ូសែបសន្យាថា គាត់នឹងធ្វើតាមសំណូមពររបស់ឪពុក រួចមិនយូរក្រោយមក យ៉ាកុបបានស្លាប់ទៅ។ យ៉ូសែបនិងកូនប្រុសឯទៀតរបស់យ៉ាកុប បានយកសពយ៉ាកុប«ទៅដល់ស្រុកកាណាន ហើយបញ្ចុះនៅក្នុងរអាង នាចំការម៉ាក់ពេឡា ខាងមុខម៉ាមរេ ដែលអ័ប្រាហាំបានទិញ»។ (លោកុប្បត្តិ ៥០:៥-៨, ១២-១៤) ដោយធ្វើដូចនេះ យ៉ូសែបបានសម្ដែងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះចំពោះឪពុករបស់គាត់។
កូនប្រសាស្រីសម្ដែងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះ
១១, ១២. (ក) តើនាងរស់សម្ដែងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះយ៉ាងដូចម្ដេចចំពោះន៉ាអូមី? (ខ) ហេតុដូចម្ដេចបានជាសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះដែលនាងរស់សម្ដែងនៅ«ជាន់ក្រោយ»ប្រសើរជាង«មុន»នោះ?
១១ សៀវភៅនាងរស់ចែងថា ន៉ាអូមីជាស្ត្រីមេម៉ាយមួយរូបបានទទួលសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះអំពីនាងរស់ ជាកូនប្រសាស្រីសាសន៍ម៉ូអាប់ ក៏ជាស្ត្រីមេម៉ាយដែរ។ ពេលន៉ាអូមីសម្រេចចិត្តត្រឡប់ទៅបេថ្លេហិមនៅស្រុកយូដា នោះនាងរស់បានសម្ដែងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះ និងប្ដេជ្ញាចិត្តថា៖ «កន្លែងណាដែលអ្នកម្ដាយអញ្ជើញទៅ នោះខ្ញុំនឹងទៅតាម ហើយកន្លែងដែលអ្នកម្ដាយស្នាក់នៅ នោះខ្ញុំក៏នឹងនៅដែរ។ សាសន៍របស់អ្នកម្ដាយនឹងបានជា សាសន៍របស់ខ្ញុំ ហើយព្រះរបស់អ្នកម្ដាយនឹងបានជាព្រះរបស់ខ្ញុំដែរ»។ (នាងរស់ ១:១៦) ក្រោយមក នាងរស់បានសម្ដែងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះថែមទៀតពេលនាងបញ្ជាក់ថា នាងសុខចិត្តរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ជាមួយលោកបូអូសជាសាច់ញាតិវ័យចាស់របស់ន៉ាអូមី។ a (ចោទិយកថា ២៥:៥, ៦; នាងរស់ ៣:៦-១០) បូអូសបានប្រាប់នាងរស់ថា៖ «នាងបានសំដែងទឹកចិត្តដ៏សប្បុរស[«សេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះ», ព.ថ.] នៅជាន់ក្រោយនេះ វិសេសជាងមុនណាស់ ដោយនាងមិនបានទៅតាមកំឡោះៗ ទោះក្រឬមានផង»។—នាងរស់ ៣:១០
១២ លើក«មុន»ដែលនាងរស់បានសម្ដែងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះ គឺជាពេលដែលនាងចាកចេញពីចំណោមសាសន៍ខ្លួនមកនៅជាប់នឹងន៉ាអូមី។ (នាងរស់ ១:១៤; ២:១១) សូម្បីតែការប្រព្រឹត្តនោះក៏ដោយ គឺមិនស្មើនឹង«ជាន់ក្រោយ»ដែលនាងរស់សម្ដែងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះ ពេលនាងសុខចិត្តរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ជាមួយបូអូស។ យ៉ាងនេះ នាងរស់អាចបង្កើតកូនម្នាក់ឲ្យន៉ាអូមីដើម្បីស្នងត្រកូល ដោយព្រោះន៉ាអូមីមានអាយុច្រើនពេកមិនអាចបង្កើតកូនទៀតនោះ។ នាងរស់និងបូអូសបានរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ ហើយពេលនាងរស់កើតកូនប្រុសម្នាក់ ពួកស្ត្រីនៃទីក្រុងបេថ្លេហិមបានឧទានថា៖ «មានកូនប្រុស១កើតមកឲ្យន៉ាអូមី!»។ (នាងរស់ ៤:១៤, ១៧) នាងរស់ពិតជាស្ត្រីដ៏«ល្អត្រឹមត្រូវណាស់» ដែលបានទទួលរង្វាន់ពីព្រះយេហូវ៉ាជាឯកសិទ្ធិធ្វើជាឰយុការរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ។—នាងរស់ ២:១២; ៣:១១; ៤:១៨-២២; ម៉ាថាយ ១:១, ៥, ៦
សេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះត្រូវសម្ដែងដោយការប្រព្រឹត្ត
១៣. តើបេធូអែល យ៉ូសែប និងនាងរស់បានសម្ដែងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៣ តើអ្នកកត់សម្គាល់នូវរបៀបដែលបេធូអែល យ៉ូសែប និងនាងរស់បានសម្ដែងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះទេ? ពួកគាត់មិនគ្រាន់តែបានសម្ដែងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះដោយពាក្យសំដីស្លូតហើយសប្បុរសប៉ុណ្ណោះទេ តែដោយការប្រព្រឹត្តដ៏ពិសេសមួយទេតើ។ បេធូអែលមិនគ្រាន់តែបានពោលថា៖ «មើល! រេបិកានៅមុខអ្នកស្រាប់ហើយ»ប៉ុណ្ណោះទេ តែគាត់បានរហូតដល់«ឲ្យរេបិកា»តែម្ដង។ (លោកុប្បត្តិ ២៤:៥១, ៥៩) យ៉ូសែបមិនគ្រាន់តែបានពោលថា៖ «ខ្ញុំនឹងធ្វើសំរេចតាមពាក្យរបស់លោកឪពុក»ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែយ៉ូសែបនិងបងប្អូនប្រុសៗរបស់គាត់បានធ្វើ«ដូចជា[យ៉ាកុប]បានផ្ដាំទុក»នោះទាំងអស់។ (លោកុប្បត្តិ ៤៧:៣០; ៥០:១២, ១៣) នាងរស់មិនគ្រាន់តែបានពោលថា៖ «កន្លែងណាដែលអ្នកម្ដាយអញ្ជើញទៅ នោះខ្ញុំនឹងទៅតាម»ប៉ុណ្ណោះទេ តែនាងរស់បានចាកចេញពីចំណោមសាសន៍របស់ខ្លួនទៅជាមួយន៉ាអូមី រួច«ទាំង២នាក់ក៏នាំគ្នា ទៅដល់ក្រុងបេថ្លេហិម»។ (នាងរស់ ១:១៦, ១៩) នៅស្រុកយូដា នាងរស់ក៏បាន«ធ្វើតាមគ្រប់ទាំងសេចក្ដីដែលម្ដាយក្មេកបានបង្គាប់មក»ដែរ។ (នាងរស់ ៣:៦) ពិតមែនហើយ សេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះរបស់នាងរស់ បានដូចជាសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះរបស់អ្នកឯទៀតដែលបានត្រូវសម្ដែងដោយការប្រព្រឹត្ត។
១៤. (ក) សព្វថ្ងៃនេះ តើអ្នកបំរើរបស់ព្រះបង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះដោយការប្រព្រឹត្តបែបណា?(ខ) តើបងប្អូននៅតំបន់របស់អ្នកបានសម្ដែងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះយ៉ាងដូចម្ដេចខ្លះ?
១៤ យើងមានចិត្តរីករាយណាស់ពេលយើងឃើញអ្នកបំរើរបស់ព្រះសព្វថ្ងៃនេះបន្តសម្ដែងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះដោយការប្រព្រឹត្តរបស់គេ។ ជាឧទាហរណ៍ សូមគិតអំពីបងប្អូនដែលសុខចិត្តជួយធ្វើជាពំនឹងរបស់អ្នកជឿគ្នីគ្នាដែលឈឺ បាក់ទឹកចិត្ត ឬក៏មានទុក្ខសោកនោះ។ (សុភាសិត ១២:២៥) មួយទៀត សូមគិតអំពីស្មរបន្ទាល់ជាច្រើននាក់ដែលបានជួយដឹកបងប្អូនវ័យចាស់ទៅសាលព្រះរាជាណាចក្រជារៀងរាល់សប្ដាហ៍មិនដែលខានដើម្បីមកចូលរួមកិច្ចប្រជុំក្រុមជំនុំ។ មានបងស្រីម្នាក់ឈ្មោះអាណាដែលមានអាយុ៨២ឆ្នាំឈឺចុកចាប់សព្វសារពាង្គកាយដោយសារជម្ងឺសន្លាក់ឆ្អឹង។ បងស្រីអាណាមានអារម្មណ៍ដូចគ្នានឹងអ្នកជាច្រើនទៀតដែរ ពេលគាត់ពោលថា៖ «ការមានបងប្អូនដឹកខ្ញុំទៅកិច្ចប្រជុំទាំងអស់គឺជាពរមួយពីព្រះយេហូវ៉ា។ ខ្ញុំសូមអរព្រះគុណទ្រង់អស់ពីដួងចិត្តចំពោះការប្រទានបងប្អូនទាំងនេះដែលបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះរូបខ្ញុំ»។ តើអ្នកធ្វើដូច្នេះដែរក្នុងក្រុមជំនុំរបស់អ្នកឬទេ? (យ៉ូហានទី១ ៣:១៧, ១៨) ប្រសិនបើអ្នកកំពុងតែធ្វើដូច្នេះមែន អ្នកអាចជឿជាក់ថាសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះរបស់អ្នកត្រូវទទួលដោយកតញ្ញុតាធម៌ដ៏ជ្រាលជ្រៅ។
សេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះត្រូវសម្ដែងដោយស្ម័គ្រពីចិត្ត
១៥. ក្នុងកំណត់ហេតុព្រះគម្ពីរបីដែលយើងបានពិចារណានោះ តើសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះមានលក្ខណៈអ្វីទៀត?
១៥ កំណត់ហេតុព្រះគម្ពីរដែលយើងបានពិចារណានោះ បញ្ជាក់ថាសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះត្រូវសម្ដែងស្មោះស្ម័គ្រពីចិត្តដោយមិនទើសទាល់ និងដោយគ្មានការបង្ខិតបង្ខំទេ។ បេធូអែលបានប្រព្រឹត្តដោយស្មោះស្ម័គ្រពីចិត្តទៅតាមសំណូមពររបស់អ្នកបំរើអ័ប្រាហាំ ហើយរេបិកាក៏បានធ្វើដូច្នេះដែរ។ (លោកុប្បត្តិ ២៤:៥១, ៥៨) យ៉ូសែបក៏បានសម្ដែងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះដោយគ្មានអ្នកណាចាំបាច់បង្គាប់ទេ។ (លោកុប្បត្តិ ៥០:៤, ៥) នាងរស់បាន«ផ្ដាច់ចិត្តនឹងទៅតាម[ន៉ាអូមី]»។ (នាងរស់ ១:១៨) ពេលន៉ាអូមីបានជូនយោបល់ឲ្យនាងរស់ជួបនឹងលោកបូអូសនោះ ចិត្តរបស់នាងរស់ដែលជាសាសន៍ម៉ូអាប់បានត្រូវជំរុញដោយសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះឲ្យពោលថា៖ «ខ្ញុំនឹងធ្វើតាមគ្រប់ទាំងសេចក្ដី ដែលអ្នកម្ដាយមានប្រសាសន៍មកនោះ»។—នាងរស់ ៣:១-៥
១៦, ១៧. ហេតុអ្វីបានជាសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះរបស់បេធូអែល យ៉ូសែប និងនាងរស់គឺគួរឲ្យកត់សម្គាល់? ហើយតើអ្វីបានជំរុញទឹកចិត្តពួកគាត់ឲ្យធ្វើដូច្នេះ?
១៦ សេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះរបស់បេធូអែល យ៉ូសែប និងនាងរស់គឺល្អប្រសើរគួរឲ្យកត់សម្គាល់ណាស់ ពីព្រោះអ័ប្រាហាំ យ៉ាកុប និងន៉ាអូមីគ្មានសមត្ថភាពបង្ខំអ្នកទាំងនោះទេ។ យ៉ាងណាមិញ បេធូអែលគ្មានភារកិច្ចអ្វីប្រគល់កូនស្រីរបស់គាត់ឲ្យនោះទេ។ គាត់អាចប្រាប់អ្នកបំរើរបស់អ័ប្រាហាំយ៉ាងងាយស្រួលថា៖ ‹ខ្ញុំមិនព្រមទេ! កូនស្រីខ្ញុំឧស្សាហ៍ណាស់ ខ្ញុំចង់ឲ្យនាងនៅជាមួយខ្ញុំ›។ (លោកុប្បត្តិ ២៤:១៨-២០) ដូចគ្នាដែរ យ៉ូសែបអាចសម្រេចចិត្តធ្វើតាមឬក៏មិនធ្វើតាមសំណូមពររបស់ឪពុករបស់គាត់ដោយចិត្តសេរីបាន ពីព្រោះយ៉ាកុបហៀបនឹងស្លាប់ ហើយមិនអាចបង្ខំយ៉ូសែបឲ្យធ្វើតាមសំណូមពររបស់គាត់បានទេ។ ន៉ាអូមីក៏បានប្រាប់នាងរស់ថា នាងអាចបន្តនៅស្រុកម៉ូអាប់បាន។ (នាងរស់ ១:៨) នាងរស់ក៏មានសេរីភាពរៀបការនឹង«កំឡោះៗ»ដែរ ជាជាងរៀបការជាមួយលោកបូអូសដែលមានអាយុច្រើននោះ។
១៧ បេធូអែល យ៉ូសែប និងនាងរស់បានស្ម័គ្រចិត្តសម្ដែងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះ គឺថា ពួកគាត់មានទឹកចិត្តចង់សម្ដែងសេចក្ដីនោះ។ ពួកគាត់មានអារម្មណ៍ថា ការសម្ដែងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះចំពោះអ្នកដែលគេមានទំនាក់ទំនងជាមួយនោះ គឺជាការធ្វើតាមគោលការណ៍សីលធម៌ ដូចជាស្តេចដាវីឌបានមានអារម្មណ៍ថា ទ្រង់ត្រូវសម្ដែងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះចំពោះមភីបូសែត។
១៨. (ក) តើអ្នកចាស់ទុំគ្រីស្ទាន«ឃ្វាលហ្វូងចៀមរបស់ព្រះ»ដោយមានទស្សនៈអ្វី? (ខ) តើអ្នកចាត់ទុំម្នាក់បាននិយាយដូចម្ដេចអំពីអារម្មណ៍របស់គាត់ក្នុងការជួយអ្នកជឿគ្នីគ្នា?
១៨ សេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះនៅតែជាសញ្ញាសម្គាល់រាស្ត្ររបស់ព្រះ រួមមានពួកបុរសដែលឃ្វាលហ្វូងចៀមរបស់ព្រះ។ (ទំនុកដំកើង ១១០:៣; ថែស្សាឡូនីចទី១ ៥:១២) អ្នកចាស់ទុំដែលជាអ្នកត្រួតពិនិត្យនោះមានអារម្មណ៍ថា គាត់មានកាតព្វកិច្ចបំពេញមុខងារដែលបានត្រូវប្រគល់ឲ្យពួកគាត់នោះ ពេលដែលគាត់បានទទួលមុខតំណែងនេះ។ (កិច្ចការ ២០:២៨) យ៉ាងណាក៏ដោយ ការគង្វាលនិងការប្រព្រឹត្តឯទៀតដែលជាការសម្ដែងនូវសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះដើម្បីបំរើប្រយោជន៍ក្រុមជំនុំ ត្រូវបំពេញ«ដោយស្ម័គ្រពីចិត្ត មិនមែនដោយបង្ខំទេ»។ (ពេត្រុសទី១ ៥:២) ពួកអ្នកចាស់ទុំឃ្វាលហ្វូងចៀមរបស់ព្រះពីព្រោះពួកគាត់មានភារកិច្ចធ្វើដូច្នេះ និងពីព្រោះពួកគាត់ចង់ធ្វើកិច្ចការនេះដែរ។ ពួកគាត់សម្ដែងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះចំពោះហ្វូងចៀមរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ពីព្រោះការធ្វើដូច្នេះគឺត្រឹមត្រូវ ហើយក៏ជាអ្វីដែលពួកគាត់ចង់ធ្វើដែរ។ (យ៉ូហាន ២១:១៥-១៧) អ្នកចាស់ទុំគ្រីស្ទានម្នាក់បានពោលថា៖ «ខ្ញុំចូលចិត្តទៅសួរសុខទុក្ខបងប្អូននៅផ្ទះរបស់គេ ឬក៏និយាយតាមទូរស័ព្ទដោយចង់បង្ហាញគេថា ខ្ញុំនឹកនាដល់ពួកគេ។ ចំពោះខ្ញុំ ការជួយបងប្អូនឯទៀតគឺជាប្រភពមួយនៃអំណរនិងខ្ញុំពេញចិត្តយ៉ាងខ្លាំង!»។ អ្នកចាស់ទុំទូទាំងផែនដីដែលយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើបងប្អូន ក៏យល់ស្របនឹងគំនិតនេះដែរ។
ការសម្ដែងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះចំពោះអ្នកដែលមានសេចក្ដីត្រូវការ
១៩. តើកំណត់ហេតុព្រះគម្ពីរក្នុងអត្ថបទនេះជួយគូសបញ្ជាក់ការពិតអ្វីអំពីសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះ?
១៩ កំណត់ហេតុព្រះគម្ពីរដែលយើងបានពិគ្រោះខាងដើមនេះ ក៏គូសបញ្ជាក់ការពិតថា សេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះគួរត្រូវសម្ដែងចំពោះអស់អ្នកណាដែលមានសេចក្ដីត្រូវការម្យ៉ាង ដែលគេមិនអាចបំពេញដោយខ្លួនឯងបានទេ។ អ័ប្រាហាំត្រូវការជំនួយពីបេធូអែលដើម្បីបន្តវង្សត្រកូលរបស់គាត់។ យ៉ាកុបត្រូវការជំនួយពីយ៉ូសែបដើម្បីដឹកសពរបស់គាត់ទៅស្រុកកាណាន។ ន៉ាអូមីត្រូវការជំនួយពីនាងរស់ ដើម្បីបង្កើតកូនប្រុសមួយឲ្យស្នងត្រកូលគ្រួសារ។ អ័ប្រាហាំ យ៉ាកុប និងន៉ាអូមីមិនអាចបំពេញសេចក្ដីត្រូវការរបស់ខ្លួនបានឡើយ ប្រសិនបើគ្មានអ្នកជំនួយទេនោះ។ ស្រដៀងគ្នាដែរ សព្វថ្ងៃនេះ សេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះគួរត្រូវសម្ដែងជាពិសេសចំពោះអ្នកដែលមានសេចក្ដីត្រូវការ។ (សុភាសិត ១៩:១៧) យើងគួរយកតម្រាប់តាមលោកយ៉ូបដែលជាមេគ្រួសារនោះ។ យ៉ូបបានយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើ‹មនុស្សវេទនាដែលស្រែកអង្វរ និងក្មេងកំព្រាគ្មានទីពឹង› ព្រមទាំង«អ្នកដែលហៀបនឹងស្លាប់»។ យ៉ូបក៏បាន«លើកទឹកចិត្តស្ត្រីមេម៉ាយអោយមានអំណរសប្បាយ» និងបាន«ធ្វើជាភ្នែករបស់មនុស្សខ្វាក់ និងជាជើងរបស់មនុស្សខ្វិន»ដែរ។—យ៉ូប ២៩:១២-១៥, ព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយ
២០, ២១. តើអ្នកណាត្រូវការសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះពីយើង? ហើយតើយើងម្នាក់ៗត្រូវប្ដេជ្ញាចិត្តធ្វើអ្វី?
២០ តាមពិត ក្នុងក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាននិមួយៗ ក៏មាន‹មនុស្សវេទនាដែលស្រែកអង្វរ›ផងដែរ។ នេះអាចបណ្ដាលមកពីហេតុផ្សេងៗដូចជាអារម្មណ៍កណ្ដោចកណ្ដែង ការធ្លាក់ទឹកចិត្ត ការមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនគ្មានតម្លៃ ការខកចិត្តដោយសារអ្នកឯទៀត មានជម្ងឺជាទម្ងន់ ឬក៏មរណភាពរបស់អ្នកជាទីស្រឡាញ់។ មិនថាភាពវេទនានោះផ្ដើមចេញពីហេតុណាក៏ដោយ បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់ទាំងអស់នេះមានសេចក្ដីត្រូវការដែលអាចត្រូវបំពេញ និងគួរត្រូវបំពេញដោយយើងសម្ដែងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះស្ម័គ្រពីចិត្តជានិច្ចជាកាល។—ថែស្សាឡូនីចទី១ ៥:១៤
២១ ដូច្នេះ ចូរឲ្យយើងបន្តយកតម្រាប់តាមព្រះយេហូវ៉ា ដែល«មានសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះជាបរិបូរ»។ (និក្ខមនំ ៣៤:៦, ព.ថ.; អេភេសូរ ៥:១) យើងអាចធ្វើដូច្នេះ ដោយធ្វើអ្វីមួយស្ម័គ្រពីចិត្ត សំរាប់អ្នកដែលមានសេចក្ដីត្រូវការ។ កាលបើយើង«សំដែងសេចក្ដីសប្បុរស[«ដ៏ស្មោះ», ព.ថ.] . . . ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក» យើងច្បាស់ជានឹងលើកកិត្ដិយសចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ថែមទាំងយើងនឹងទទួលនូវអំណរយ៉ាងក្រៃលែងផង។—សាការី ៧:៩
[កំណត់សម្គាល់]
a ដើម្បីមានការលំអិតស្តីពីអាពាហ៍ពិពាហ៍បែបនេះ សូមមើលសៀវភៅការយល់ធ្លុះជ្រៅនឹងបទគម្ពីរ ក្បាលទី១ ទំព័រ៣៧០ បោះពុម្ពដោយស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា (ជាភាសាអង់គ្លេស)
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
• តើសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះមានលក្ខណៈខុសគ្នាពីការមានមនុស្សធម៌យ៉ាងដូចម្ដេច?
• តើបេធូអែល យ៉ូសែប និងនាងរស់បានសម្ដែងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះយ៉ាងដូចម្ដេចខ្លះ?
• តើយើងត្រូវមានទស្សនៈយ៉ាងណាក្នុងការសម្ដែងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះ?
• តើអ្នកណាខ្លះត្រូវការសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះពីយើង?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ២៨]
តើបេធូអែលបានសម្ដែងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះយ៉ាងដូចម្ដេច?
[រូបភាពនៅទំព័រ៣២]
សេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះរបស់មនុស្សត្រូវសម្ដែងដោយស្មោះស្ម័គ្រពីចិត្ត ត្រូវសម្ដែងដោយការប្រព្រឹត្តដ៏ពិសេសត្រូវសម្ដែងចំពោះអ្នកដែលមានសេចក្ដីត្រូវការ