របៀបដែលភាពពិការនឹងលែងមានតទៅទៀត
របៀបដែលភាពពិការនឹងលែងមានតទៅទៀត
សូមនឹកក្នុងចិត្តអំពីទិដ្ឋភាពដូចតទៅនេះ: មនុស្សខ្វាក់ភ្នែកមើលឃើញវិញ មនុស្សថ្លង់អាចស្ដាប់ឮ មនុស្សគច្រៀងសប្បាយ ហើយជើងមនុស្សខ្វិនជាសះស្បើយអាចដើរបាន! យើងមិននិយាយដល់ការទម្លុះភាពទ័លច្រកខាងវេជ្ជសាស្ត្រទេ តែនិយាយដល់លទ្ធផលពីអន្តរាគមន៍របស់ព្រះដែលផ្ដល់ជាប្រយោជន៍ដល់មនុស្សជាតិ។ ព្រះគម្ពីរទាយថា៖ «គ្រានោះ ភ្នែករបស់មនុស្សខ្វាក់ នឹងបានភ្លឺឡើង ហើយត្រចៀករបស់មនុស្សថ្លង់នឹងឮបាន។ គ្រានោះ ពួកមនុស្សខ្វិននឹងលោតដូចជាប្រើស ហើយអណ្ដាតរបស់មនុស្សគក៏នឹងច្រៀងឡើង»។ (អេសាយ ៣៥:៥, ៦) ប៉ុន្តែ តើយ៉ាងដូចម្ដេចដែលយើងអាចជឿប្រាកដថា ទំនាយដ៏អស្ចារ្យនេះនឹងក្លាយជាការពិតមែន?
ជាដំបូង ពេលព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានគង់នៅលើផែនដី ទ្រង់ធ្លាប់ប្រោសមនុស្សឲ្យបានជាពីជម្ងឺនិងពីភាពពិការសព្វបែបយ៉ាង។ ម្យ៉ាងទៀត សាក្សីជាច្រើនរួមមានសត្រូវរបស់ទ្រង់ផងដែរ បានឃើញផ្ទាល់នឹងភ្នែកនូវអព្ភូតហេតុភាគច្រើនរបស់ទ្រង់។ តាមពិត មានគ្រាមួយដែលអ្នកសង្ស័យដែលប្រឆាំងនឹងព្រះយេស៊ូ បានខំបង្ខូចកិត្ដិនាមទ្រង់ ដោយទៅស៊ើបអង្កេតមើលការប្រោសឲ្យជាដែលទ្រង់បានធ្វើនោះ។ ប៉ុន្តែ គេបានខកចិត្តទៅវិញ ដោយសារការស៊ើបអង្កេតរបស់គេបានបញ្ជាក់ថា អព្ភូតហេតុនោះបានកើតឡើងពិតមែន។ (យ៉ូហាន ៩:១, ៥-៣៤) ក្រោយពីព្រះយេស៊ូបានធ្វើអព្ភូតហេតុមួយផ្សេងទៀតដែលគេជឿជាក់ថាជាការពិត នោះអ្នកប្រឆាំងបានមួម៉ៅចិត្តនិងស្រដីថា៖ «តើយើងត្រូវធ្វើដូចម្ដេច? ព្រោះ[បុរស]នេះធ្វើទីសំគាល់ច្រើនណាស់»។ (យ៉ូហាន ១១:៤៧) ប៉ុន្តែ មនុស្សសាមញ្ញមិនបានសោះអង្គើយដូចនេះទេ ដ្បិតពួកគេជាច្រើននាក់ចាប់ផ្ដើមជឿទៅលើព្រះយេស៊ូ។—យ៉ូហាន ២:២៣; ១០:៤១, ៤២; ១២:៩-១១
អព្ភូតហេតុរបស់ព្រះយេស៊ូគឺជាការបង្ហាញឲ្យឃើញជាមុន នូវការប្រោសឲ្យជាដែលនឹងកើតឡើងទូទាំងពិភពលោក
អព្ភូតហេតុរបស់ព្រះយេស៊ូមិនគ្រាន់តែបានបញ្ជាក់ថា ព្រះយេស៊ូគឺជាព្រះមេស្ស៊ីនិងរាជបុត្រានៃព្រះប៉ុណ្ណោះទេ។ អព្ភូតហេតុនោះក៏ជាមូលដ្ឋាននៃជំនឿទៅលើសេចក្ដីសន្យាក្នុងព្រះគម្ពីរដែលចែងថា មនុស្សដែលចេះស្ដាប់បង្គាប់ព្រះយេហូវ៉ានោះនឹងត្រូវប្រោសឲ្យជានៅពេលអនាគត។ សេចក្ដីសន្យាទាំងនេះរួមបញ្ចូលទំនាយនៅអេសាយជំពូកទី៣៥ ដែលបានត្រូវរៀបរាប់ក្នុងវគ្គដំបូងនៃអត្ថបទនេះ។ អេសាយ ៣៣:២៤ ចែងអំពីសុខភាពរបស់មនុស្សដែលកោតខ្លាចព្រះថា៖ «គេនឹងមិនថា៖ ‹ខ្ញុំឈឺ› ទៀតឡើយ»។ ស្រដៀងគ្នាដែរ វិវរណៈ ២១:៤ សន្យាថា៖ «ព្រះទ្រង់នឹងជូតអស់ទាំងទឹកភ្នែក ពីភ្នែកគេចេញ នឹងគ្មានសេចក្ដីស្លាប់ ឬសេចក្ដីសោកសង្រេង ឬសេចក្ដីយំទួញ ឬទុក្ខលំបាកណាទៀតឡើយ។ ដ្បិតសេចក្ដីមុនទាំងប៉ុន្មាន[គឺទុក្ខលំបាកសព្វថ្ងៃនេះ]បានកន្លងបាត់ទៅហើយ»។
ពេលមនុស្សអធិស្ឋានជារឿយៗតាមបន្ទូលដែលព្រះយេស៊ូបានទុកជាគំរូ នោះគេកំពុងតែអធិស្ឋានសុំឲ្យទំនាយទាំងនេះសម្រេច។ សេចក្ដីអធិស្ឋានដែលជាគំរូនោះចែងថា៖ «សូមឲ្យរាជ្យទ្រង់បានមកដល់ សូមឲ្យព្រះហឫទ័យទ្រង់បានសំរេចនៅផែនដី ដូចនៅស្ថានសួគ៌ដែរ»។ (ម៉ាថាយ ៦:១០) ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះក៏រួមបញ្ចូលផែនដីនិងមនុស្សជាតិផងដែរ។ ថ្វីដ្បិតមានមូលហេតុដែលអនុញ្ញាតឲ្យមានជម្ងឺនិងពិការភាពក្ដី នោះបន្ដិចទៀតនេះនឹងលែងមានតទៅទៀត ដើម្បីកុំឲ្យកករល្អក់ដល់‹កំណល់កល់ព្រះបាទ›របស់ព្រះជារៀងរហូតតទៅឡើយ។—អេសាយ ៦៦:១ a
ត្រូវប្រោសឲ្យជាដោយមិនគិតថ្លៃ និងដោយគ្មានការឈឺចាប់
ទោះជាមនុស្សមានជម្ងឺអ្វីក៏ដោយ ព្រះយេស៊ូបានប្រោសឲ្យគេជាឡើងវិញភ្លាមៗ ដោយឥតគិតថ្លៃ និងតាមរបៀបដែលមិនធ្វើឲ្យឈឺចាប់ទេ។ លទ្ធផលដែលជៀសមិនរួចគឺ ដំណឹងអំពីអព្ភូតហេតុទាំងនេះបានឮសុសសាយ ហើយមិនយូរក្រោយមក«មានហ្វូងមនុស្សមកឯទ្រង់កកកុញ នាំទាំងមនុស្សខ្វិន ខ្វាក់ គ ពិការ នឹងមនុស្សឯទៀតជាច្រើន មកដាក់នៅទៀបព្រះបាទទ្រង់ ហើយទ្រង់ក៏ប្រោសឲ្យគេបានជា»។ តើមនុស្សទាំងនោះមានទឹកចិត្តយ៉ាងណាវិញ? កំណត់ហេតុរបស់លោកម៉ាថាយដែលជាសាក្សីឃើញផ្ទាល់នឹងភ្នែក គាត់រៀបរាប់ថា៖ «បណ្ដាមនុស្សទាំងប៉ុន្មានមានសេចក្ដីអស្ចារ្យ ដោយឃើញមនុស្សគនិយាយបាន មនុស្សពិការបានមាំមួន មនុស្សខ្វិនដើររួច នឹងមនុស្សខ្វាក់មើលឃើញ ហើយគេក៏សរសើរដំកើងដល់ព្រះនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលគ្រប់ៗគ្នា»។—ម៉ាថាយ ១៥:៣០, ៣១
សូមកត់សម្គាល់ថា អ្នកដែលព្រះយេស៊ូបានប្រោសឲ្យជានោះ មិនបានត្រូវរើសទុកជាមុនពីហ្វូងមនុស្ស ដូចជាអ្នកបោកបញ្ឆោតចូលចិត្តធ្វើនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ញាតិមិត្ត និងពួកម៉ាករបស់អ្នកជម្ងឺបាន«មកដាក់[អ្នកជម្ងឺ]នៅទៀបព្រះបាទ[ព្រះយេស៊ូ] ហើយទ្រង់ក៏ប្រោសឲ្យគេបានជា»។ ឥឡូវយើងសូមសើរើនូវឧទាហរណ៍ខ្លះៗដែលបញ្ជាក់ពីសមត្ថភាពរបស់ព្រះយេស៊ូក្នុងការប្រោសឲ្យជា។
មនុស្សខ្វាក់ភ្នែក: ពេលព្រះយេស៊ូនៅទីក្រុងយេរូសាឡិម ទ្រង់បានប្រោសបុរសម្នាក់ដែល«ខ្វាក់ពីកំណើត»ឲ្យជាឡើងវិញ។ បុរសនេះត្រូវគេស្គាល់ទូទាំងទីក្រុងនោះ ជាអ្នកខ្វាក់ភ្នែកដែលសុំទាន។ ដូច្នេះ អ្នកអាចនឹកក្នុងចិត្តអំពីស្ថានភាពរំភើបនិងអ៊ូអរដែលកើតមានឡើងពេលមនុស្សឃើញបុរសនេះដើរទាំងមើលឃើញនោះ! ប៉ុន្តែ មិនមែនមនុស្សគ្រប់ៗរូបដែលសប្បាយចិត្តទេ។ សមាជិកខ្លះនៃនិកាយមួយខាងសាសនាយូដា ហៅថាក្រុមផារិស៊ីបានតូចចិត្តនឹងព្រះយេស៊ូពីព្រោះទ្រង់បានលាតត្រដាងនូវភាពទុច្ចរិតរបស់គេ ដូច្នេះ គេបានស្វះស្វែងអស់ពីសមត្ថភាពខំរកភស្តុតាងដែលបញ្ជាក់ថាព្រះយេស៊ូបានបញ្ឆោតមនុស្សទាំងនោះវិញ។ (យ៉ូហាន ៨:១៣, ៤២-៤៤; ៩:១, ៦-៣១) ហេតុនេះហើយបានជាពួកគេបានសួរដេញដោលបុរសដែលបានត្រូវប្រោសឲ្យជានោះ រួចជជីកសួរមាតាបិតារបស់ទ្រង់ លុះក្រោយមកឈ្លេចសួរបុរសនោះម្ដងទៀត។ តែការស៊ើបសួររបស់ពួកផារិស៊ីគ្រាន់តែបានបញ្ជាក់ថា អព្ភូតហេតុរបស់ព្រះយេស៊ូជាការពិតមែន ហើយនេះបានធ្វើឲ្យគេខឹងយ៉ាងខ្លាំង។ បុរសនេះបាននឹកឆ្ងល់ក្នុងចិត្តអំពីមូលហេតុដែលពួកផារិស៊ីមានផ្នត់គំនិតខិលខូចបែបនេះ ហើយបុរសនេះនិយាយដោយខ្លួនឯងថា៖ «ចាប់តាំងពីអស់កល្បរៀងមក មិនដែលឮនិយាយពីអ្នកណាដែលធ្វើឲ្យភ្នែកមនុស្សខ្វាក់ពីកំណើតបានភ្លឺទេ។ បើលោកនោះមិនមែនមកពីព្រះទេ នោះលោកពុំអាចនឹងធ្វើអ្វីបានឡើយ»។ (យ៉ូហាន ៩:៣២, ៣៣) ដោយព្រោះបុរសនេះបានមានប្រសាសន៍ពិតត្រង់និងដោយប្រាជ្ញានោះ ពួកផារិស៊ី«បណ្ដេញគាត់ទៅ» បានន័យថាគេដេញគាត់មិនឲ្យចូលក្នុងសាលាប្រជុំទៀតទេ។—យ៉ូហាន ៩:២២, ៣៤
មនុស្សថ្លង់: ពេលព្រះយេស៊ូនៅស្រុកដេកាប៉ូល តំបន់មួយប៉ែកខាងកើតទន្លេយ័រដាន់ នោះ«មានគេនាំមនុស្សថ្លង់ម្នាក់ ដែលនិយាយទាំងពិបាកមកឯទ្រង់»។ (ម៉ាកុស ៧:៣១, ៣២) ព្រះយេស៊ូមិនគ្រាន់តែប្រោសបុរសនោះឲ្យជាវិញទេ តែក៏បង្ហាញថាទ្រង់យល់យ៉ាងជ្រៅអំពីអារម្មណ៍របស់មនុស្សថ្លង់ថា គេប្រហែលជាខ្មាសមនុស្សឯទៀតពេលគេនៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាច្រើន។ ព្រះគម្ពីរចែងថា ព្រះយេស៊ូនាំបុរសថ្លង់នោះ«ចេញពីហ្វូងមនុស្សទៅដោយឡែក»ហើយប្រោសគាត់ឲ្យជាឡើងវិញ។ ម្ដងនេះទៀត សាក្សីដែលឃើញផ្ទាល់នឹងភ្នែកក៏«នឹកប្លែកក្នុងចិត្តជាខ្លាំងពន់ពេក» ទាំងពោលថា៖ «លោកបានធ្វើការទាំងអស់សុទ្ធតែល្អ គឺបានប្រោសទាំងមនុស្សថ្លង់ឲ្យស្ដាប់ឮ ហើយមនុស្សគឲ្យនិយាយបាន»។—ម៉ាកុស ៧:៣៣-៣៧
មនុស្សស្លាប់ដៃស្លាប់ជើង: ពេលព្រះយេស៊ូនៅទីក្រុងកាពើណិម មនុស្សបានសែងបុរសស្លាប់ដៃស្លាប់ជើងកំពុងតែដេកលើគ្រែមកឯទ្រង់។ (ម៉ាថាយ ៩:២) ខ៦ដល់៨ពណ៌នាពីហេតុការណ៍ដែលបានកើតឡើងនោះ។ «[ព្រះយេស៊ូ]មានបន្ទូលទៅអ្នកស្លាប់ដៃស្លាប់ជើងថា៖ ‹ចូរក្រោកឡើង យកគ្រែឯងទៅផ្ទះទៅ!›។ អ្នកនោះក៏ក្រោកឡើងដើរទៅឯផ្ទះ។ កាលហ្វូងមនុស្សបានឃើញការនោះ គេកើតមានសេចក្ដីអស្ចារ្យ ក៏សរសើរដំកើងដល់ព្រះ ដែលទ្រង់បានប្រទានអំណាចយ៉ាងនេះ មកមនុស្សលោក»។ អព្ភូតហេតុនេះក៏បានធ្វើនៅមុខសិស្សព្រះយេស៊ូនិងសត្រូវរបស់ព្រះយេស៊ូផងដែរ។ សូមកត់សម្គាល់ថា ដោយសារសិស្សព្រះយេស៊ូមិនមានមោហ៍បាំងដោយសំអប់ឬភាពលំអៀងទេ នោះគេបាន«សរសើរដំកើងដល់ព្រះ» ដោយព្រោះអ្វីដែលគេបានឃើញ។
ជំងឺ: «គ្រានោះ មានមនុស្សឃ្លង់ម្នាក់ មកឯព្រះយេស៊ូវលុតជង្គង់ទូលអង្វរថា៖ ‹បើទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ ទ្រង់អាចនឹងប្រោសឲ្យទូលបង្គំជាស្អាតបាន›។ ដូច្នេះ ទ្រង់មានព្រះហឫទ័យក្ដួលអាណិត ក៏លូកព្រះហស្តទៅពាល់គាត់ដោយបន្ទូលថា៖ ‹ខ្ញុំចង់ដែរ ឲ្យជាស្អាតទៅ!›។ លុះទ្រង់មានបន្ទូលហើយ ស្រាប់តែរោគឃ្លង់ចេញពីគាត់បាត់ទៅ ហើយគាត់បានជាស្អាត»។ (ម៉ាកុស ១:៤០-៤២) សូមកត់សម្គាល់ថា ព្រះយេស៊ូមិនបានប្រោសគាត់ឲ្យជាទាំងទើសទាំងទាល់ទេ តែទ្រង់ប្រោសបុរសនោះឲ្យជាស្អាត ដោយព្រោះទ្រង់មានសេចក្ដីអាណិតអាសូរស្មោះអស់ពីចិត្តវិញ។ សូមនឹកគិតក្នុងចិត្តថា អ្នកជាបុរសមានជំងឺឃ្លង់នេះ។ តើអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា បើអ្នកត្រូវបានប្រោសឲ្យជាភ្លាមៗនិងដោយមិនឈឺចាប់ពីជំងឺដ៏អាក្រក់គួរឲ្យខ្លាចនោះ និងដែលបំប្លែងបង្ខូចរូបរាងកាយរបស់អ្នកជាបណ្ដើរៗរហូតដល់អ្នកត្រូវគេបន្សាត់ចេញពីសង្គមនោះ? ដូច្នេះហើយ អ្នកច្បាស់ជាអាចយល់នូវមូលហេតុដែលបុរសដែលបានជាពីជំងឺឃ្លង់ដោយអព្ភូតហេតុនេះ បាន«ទំលាក់ខ្លួនផ្កាប់មុខ នៅទៀបព្រះបាទព្រះយេស៊ូវ ទាំងអរព្រះគុណដល់ទ្រង់ផង»។—លូកា ១៧:១២-១៦
របួស: អព្ភូតហេតុចុងក្រោយរបស់ព្រះយេស៊ូមុនទ្រង់ត្រូវគេចាប់ខ្លួននិងត្រូវគេព្យួរធ្វើគុតនោះ ជាការប្រោសរបួសឲ្យជា។ ដោយពុំបានគិតជាមុន សាវ័កពេត្រុសបានខំការពារព្រះយេស៊ូកុំឲ្យគេចាប់ទ្រង់។ «គាត់មានដាវ ហើយក៏ហូតមក កាប់ដាច់ត្រចៀកស្ដាំរបស់បាវសំដេចសង្ឃម្នាក់»។ (យ៉ូហាន ១៨:៣-៥, ១០) កំណត់ហេតុដដែលក្នុងសៀវភៅលូកាចែងថា ព្រះយេស៊ូ«ទ្រង់ពាល់ត្រចៀកអ្នកនោះឲ្យជាវិញ»។ (លូកា ២២:៥០, ៥១) ម្ដងនេះទៀត ការប្រព្រឹត្តដោយមនុស្សធម៌យ៉ាងនេះ បានត្រូវធ្វើពីមុខមិត្តសំឡាញ់ ព្រមទាំងមុខសត្រូវដែលមករកចាប់ព្រះយេស៊ូ។
គឺពិតមែនហើយដែលថា ពេលយើងពិនិត្យកាន់តែដិតដល់និងស៊ីជំរៅនូវអព្ភូតហេតុរបស់ព្រះយេស៊ូ យើងយល់កាន់តែច្បាស់ថា អព្ភូតហេតុទាំងនោះបានកើតឡើងពិតប្រាកដមែន។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៦) ដូចយើងបានរៀបរាប់ពីមុនមកថា ការសិក្សាបែបនេះគួរពង្រឹងជំនឿរបស់យើងទៅលើសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះថា ទ្រង់និងប្រោសមនុស្សដែលចេះស្ដាប់បង្គាប់ឲ្យជា។ ព្រះគម្ពីរបកស្រាយជំនឿគ្រីស្ទានមានអត្ថន័យថា ជា«ចិត្តដែលដឹងជាក់ដោយមានភស្តុតាងថា នឹងបានដូចសង្ឃឹម ក៏ជាទីសំគាល់ជាក់ស្តែងពីការដែលមើលមិនឃើញ»។ (ហេព្រើរ ១១:១, ព.ថ.) ជាក់ស្តែងហើយ ព្រះលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យមានជំនឿមុតមាំដែលមានមូលដ្ឋានលើភស្តុតាង មិនមែនដោយសារភាពងាយជឿឬក៏ក្ដីប្រាថ្នាក្នុងមនោគតិរបស់យើងទេ។ (យ៉ូហានទី១ ៤:១) ពេលយើងបណ្ដុះឲ្យមានជំនឿបែបនេះ យើងនឹងមានភាពខាងវិញ្ញាណដ៏រឹងមាំជាង នឹងមានសុខភាពល្អជាង ព្រមទាំងនឹងមានសុភមង្គលច្រើនជាង។—ម៉ាថាយ ៥:៣; រ៉ូម ១០:១៧
ត្រូវមានការប្រោសឲ្យជាខាងវិញ្ញាណជាមុនសិន!
មនុស្សជាច្រើនដែលមានសុខភាពល្អ គេគ្មានសុភមង្គលទេ។ មនុស្សខ្លះរហូតដល់ខំធ្វើអត្តឃាតខ្លួនឯង ពីព្រោះគេគ្មានសេចក្ដីសង្ឃឹមចំពោះអនាគត ឬមួយក៏ពីព្រោះគេមានបញ្ហាច្រើនលើសលប់។ តាមទស្សនៈរបស់ព្រះ ពួកគេហាក់ដូចជាពិការខាងវិញ្ញាណ នេះជាបញ្ហាធ្ងន់ធ្ងរជាងការពិការខាងរាងកាយទៅទៀត។ (យ៉ូហាន ៩:៤១) ម្យ៉ាងវិញទៀត មនុស្សជាច្រើនឯទៀតដែលមានភាពពិការខាងរាងកាយ ដូចជាលោកគ្រីស្ទៀននិងលោកជូនយ័រក្នុងអត្ថបទមុននេះ គេមានជីវិតដែលប្រកបទៅដោយសុភមង្គលនិងការពេញចិត្ត។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះគេមានសុខភាពខាងវិញ្ញាណដ៏ល្អ និងគេមានកម្លាំងចិត្តជាច្រើនមកពីសេចក្ដីសង្ឃឹមពិតប្រាកដដែលមានក្នុងព្រះគម្ពីរ។
ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលស្តីពីសេចក្ដីត្រូវការពិសេសមួយរបស់មនុស្សជាតិយើង ដោយថា៖ «មនុស្សមិនមែនរស់ ដោយសារតែនំប៉័ងប៉ុណ្ណោះទេ គឺរស់ដោយសារគ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូល ដែលចេញពីព្រះឱស្ឋព្រះមកដែរ»។ (ម៉ាថាយ ៤:៤) ពិតមែនហើយ មនុស្សគឺខុសគ្នាពីសត្វ ពីព្រោះមនុស្សត្រូវការអ្វីៗផ្សេងទៀតក្រៅពីម្ហូបអាហារ។ យើងត្រូវការម្ហូបអាហារខាងវិញ្ញាណ ពីព្រោះយើងបានត្រូវបង្កើតមក«ដូចរូបអង្គ»ព្រះ។ ម្ហូបអាហារខាងវិញ្ញាណរួមមានចំណេះអំពីព្រះនិងអំពីរបៀបដែលខ្លួនយើងជាប់ទាក់ទងនឹងគោលបំណងរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងចំណេះអំពីការធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ (លោកុប្បត្តិ ១:២៧; យ៉ូហាន ៤:៣៤) ចំណេះអំពីព្រះរមែងបន្ថែមនូវខ្លឹមសារនៃជីវិតយើង ហើយផ្ដល់នូវកម្លាំងចិត្តដើម្បីបំរើព្រះទៀតផង។ ចំណេះនេះជាមូលដ្ឋានគ្រឹះដើម្បីទទួលនូវជីវិតជារៀងរហូតក្នុងផែនដីមនោរម្យ។ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលថា៖ «នេះជាជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច គឺឲ្យគេបានស្គាល់ដល់ទ្រង់ដ៏ជាព្រះពិតតែ១ និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលទ្រង់បានចាត់ឲ្យមកផង»។—យ៉ូហាន ១៧:៣
គួរឲ្យកត់សម្គាល់ដែរ មនុស្សនៅសម័យព្រះយេស៊ូមិនបានហៅទ្រង់ជា«អ្នកប្រោសឲ្យជា»ទេ តែបានហៅទ្រង់ជា«លោកគ្រូ»វិញ។ (លូកា ៣:១២; ៧:៤០) ហេតុអ្វី? ពីព្រោះព្រះយេស៊ូបានបង្រៀនមនុស្សអំពីដំណោះស្រាយអចិន្ត្រៃសំរាប់បញ្ហាមនុស្សជាតិ គឺព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ។ (លូកា ៤:៤៣; យ៉ូហាន ៦:២៦, ២៧) រដ្ឋាភិបាលសួគ៌ានេះដែលនៅក្រោមការដឹកនាំរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ នឹងគ្រប់គ្រងទៅលើផែនដីទាំងមូល ហើយនឹងសម្រេចនូវសេចក្ដីសន្យាទាំងអស់ក្នុងព្រះគម្ពីរ ស្តីពីការធ្វើឲ្យមនុស្សនិងផែនដីល្អស្អាតឡើងវិញ។ (វិវរណៈ ១១:១៥) ហេតុនេះហើយបានជាព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលក្នុងសេចក្ដីអធិស្ឋានគំរូនោះ អំពីទំនាក់ទំនងរវាងការគ្រប់គ្រងនៃព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ និងការសម្រេចនូវព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះនៅលើផែនដី។—ម៉ាថាយ ៦:១០
សំរាប់មនុស្សជាច្រើនដែលពិការនោះ ការរៀនអំពីសេចក្ដីសង្ឃឹមដែលផ្ដល់ឲ្យមានកម្លាំងចិត្តនេះ បានធ្វើឲ្យការសោយសោករបស់គេក្លាយទៅជាអំណរវិញ។ (លូកា ៦:២១) ការពិត ព្រះនឹងធ្វើច្រើនជាងការបំបាត់ចោលនូវជម្ងឺនិងពិការភាពទៅទៀត។ ទ្រង់នឹងបំផ្លាញចោលទាំងដើមហេតុនៃការឈឺចាប់របស់មនុស្សជាតិ ពោលជាបាបតែម្ដង។ អេសាយ ៣៣:២៤ និងម៉ាថាយ ៩:២-៧ ដែលមានខាងលើនេះ បញ្ជាក់នូវទំនាក់ទំនងរវាងបាបនិងជម្ងឺ។ (រ៉ូម ៥:១២) ដូច្នេះ ដោយគ្មានបាបទៀតទេ មនុស្សជាតិអាចរីករាយនឹង«សេរីភាពនៃសិរីល្អរបស់ពួកកូនព្រះ» ជាសេរីភាពដែលមកពីការមានទាំងសតិស្មារតីនិងរាងកាយដ៏ល្អឥតខ្ចោះ។—រ៉ូម ៨:២១
ពួកអ្នកដែលមានសុខភាពល្អគ្រាន់បើអាចមើលស្រាលដល់កាលៈទេសៈរបស់ខ្លួនគេ។ ប៉ុន្តែ អ្នកពិការគឺមិនដូច្នេះទេ។ ពួកគេយល់ដឹងច្បាស់អំពីតម្លៃវិសេសនៃសុខភាពល្អនិងជីវិត ហើយដឹងថាជីវិតអាចកែប្រែយ៉ាងលឿននិងដោយមិនដឹងទុកជាមុនទៀត។ (សាស្ដា ៩:១១) ដូច្នេះ យើងសង្ឃឹមថា ជនពិការដែលកំពុងតែអានអំពីនេះ គេនឹងគិតពិចារណាដោយយកចិត្តទុកដាក់អំពីសេចក្ដីសន្យាដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះដែលមានក្នុងព្រះគម្ពីរ។ ព្រះយេស៊ូបានប្រទានព្រះជន្មទ្រង់ដើម្បីធានាការសម្រេចនោះ។ គ្មានការធានាណាដែលល្អជាងនេះទេ មែនទេ?—ម៉ាថាយ ៨:១៦, ១៧; យ៉ូហាន ៣:១៦
[កំណត់សម្គាល់]
a សំរាប់ការលំអិតទៅលើមូលហេតុដែលព្រះបានអនុញ្ញាតឲ្យមានការរងទុក្ខវេទនា សូមអានសៀវភៅស្តើង តើព្រះពិតជាស្រឡាញ់មនុស្សយើងមែនឬ? បោះពុម្ពដោយស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា។