ការពិនិត្យមើលជំនឿមិនពិតផ្សេងៗអំពីសេចក្ដីស្លាប់
ការពិនិត្យមើលជំនឿមិនពិតផ្សេងៗអំពីសេចក្ដីស្លាប់
ទូទាំងប្រវត្ដិសាស្ត្រ មនុស្សជាតិថប់បារម្ភ សុញគំនិតដោយព្រោះហេតុការណ៍ដ៏គួរឲ្យក្រៀមក្រំនិងធ្វើឲ្យមនុស្សស្រពាប់ស្រពោន ពេលដែលដឹងថាខ្លួននឹងស្លាប់ជាមិនខាននោះ។ ម្យ៉ាងទៀត លទ្ធិសាសនាមិនពិត ទំនៀមទម្លាប់ដែលប្រជាប្រិយ និងជំនឿផ្ទាល់ខ្លួនដែលមនុស្សបានកាន់តាំងពីតូចមក ផ្គួបផ្សំគ្នារឹងរឹតតែធ្វើឲ្យមនុស្សកាន់តែខ្លាចខ្លាំងឡើងចំពោះសេចក្ដីស្លាប់។ ការភ័យខ្លាចជាបញ្ហាមួយពីព្រោះវាឃាត់ឃាំងមិនឲ្យមនុស្សសប្បាយនឹងជីវិត ថែមទាំងពង្រេចពង្រឹលជំនឿថាជីវិតមានគោលបំណង។
សាសនាធំៗមានទោសកំហុសធ្ងន់ជាងគេបំផុតក្នុងការផ្សព្វផ្សាយមតិមិនពិតជាច្រើនអំពីសេចក្ដីស្លាប់។ យើងសូមពិនិត្យពិចារណាជំនឿខ្លះៗបែបនេះដោយប្រើសេចក្ដីពិតក្នុងព្រះគម្ពីរជាជំនួយ ហើយសូមមើលថា តើនេះជួយអ្នកយល់ដឹងច្បាស់ត្រឹមត្រូវជាងមុនអំពីសេចក្ដីស្លាប់ឬទេ?
ជំនឿមិនពិតទីមួយ: សេចក្ដីស្លាប់ជាទីបញ្ចប់ធម្មតានៃជីវិត។
សៀវភៅភាសាអង់គ្លេសចំណងជើងថា សេចក្ដីស្លាប់ជាដំណាក់កាលចុងក្រោយនៃការធំធាត់ឡើង ចែងប្រាប់ថា៖ «សេចក្ដីស្លាប់ . . . គឺជាផ្នែកដ៏ចាំបាច់មួយនៃជីវិតរបស់យើង»។ ពាក្យនេះផ្ដើមចេញពីជំនឿថា សេចក្ដីស្លាប់គឺជាអ្វីដ៏ធម្មតា និងជាទីបញ្ចប់ធម្មតាសំរាប់ភាវៈរស់ទាំងអស់។ ជាលទ្ធផល ជំនឿបែបនេះបានបណ្ដាលឲ្យមនុស្សមានទស្សនៈថាជីវិតគ្មានន័យ ថែមទាំងនាំឲ្យមនុស្សជាច្រើននាក់ក្លាយជាអត្តទត្ថបុគ្គល។
ប៉ុន្តែ តើសេចក្ដីស្លាប់ពិតជាទីបញ្ចប់ធម្មតានៃជីវិតឬទេ? អ្នកស្រាវជ្រាវខ្លះមិនជឿដូច្នេះទេ។ ជាក់ស្តែង លោក ខាលវិន ហាវី អ្នកជីវសាស្ត្រដែលស្រាវជ្រាវភាពចាស់ជរានៃមនុស្សជាតិ បានមានប្រសាសន៍ក្នុងការសម្ភាសន៍ថា គាត់មិនជឿថាមនុស្ស«មានប្រព័ន្ធធម្មជាតិណាក្នុងខ្លួនដែលបញ្ជាឲ្យខ្លួនឯងត្រូវស្លាប់នោះឡើយ»។ លោក វីលៀម ខ្លាក អ្នកស្រាវជ្រាវផ្នែកភាពស៊ាំនឹងជម្ងឺ បានមានប្រសាសន៍ថា៖ «សេចក្ដីស្លាប់មិនមែនជាផ្នែកមួយនៃជីវិត ដែលមិនអាចត្រូវបំបាត់បាននោះឡើយ»។ បន្ថែមទៅទៀត លោក ស៊ីម័រ បិនសឺ នៅវិទ្យាស្ថានបច្ចេកទេសរដ្ឋកាលីហ្វ័រញ៉ា បានជញ្ជឹងគិតបណ្ដើរមានប្រសាសន៍បណ្ដើរថា៖ «ការក្លាយទៅជាចាស់នោះមិនគួរត្រូវប្រដូចទៅនឹងនាឡិកាមួយទេ តែគួរត្រូវប្រដូចទៅនឹងកម្មវិធីមួយដែលយើងសង្ឃឹមថាយើងអាចកែប្រែបាន»។
ពេលអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រវិភាគសិក្សារាងកាយមនុស្ស ពួកគេតែងតែងឿងឆ្ងល់។ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រឃើញថា មនុស្សជាតិមានសមត្ថភាពនិងប្រព័ន្ធទ្រទ្រង់ជីវិត ដែលគួរធ្វើឲ្យមនុស្សអាចរស់លើសពីអាយុមធ្យមដែលមានត្រឹមតែ៧០ ឬ៨០ឆ្នាំទៅទៀត។ ជាឧទាហរណ៍ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានស្រាវជ្រាវឃើញថា ខួរក្បាលរបស់មនុស្សជាតិមានសមត្ថភាពចងចាំពត៌មានជាច្រើនអនេក។ អ្នកស្រាវជ្រាវមួយរូបប៉ាន់ស្មានថា ខួរក្បាលរបស់យើងអាចផ្ទុកពត៌មាន«ល្មមបំពេញសៀវភៅ២០លានក្បាល គឺថា ស្មើនឹងបណ្ណាល័យធំបំផុតលើពិភពលោក»។ អ្នកស្រាវជ្រាវផ្នែកប្រសាទប៉ាន់ស្មានថា មនុស្សម្នាក់ប្រើតែ១/១០០ភាគរយ(០,០០០១)នៃសមត្ថភាពខួរក្បាលរបស់ខ្លួនក្នុងមួយជីវិត។ ដូច្នេះ គឺសមហេតុសមផលដែលយើងគួរសួរសំនួរថា៖ ‹ហេតុអ្វីបានជាយើងមានខួរក្បាលដែលមានសមត្ថភាពច្រើនក្រៃលែងដូច្នេះ ប្រសិនបើយើងប្រើតែបន្ដិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះក្នុងមួយជីវិត?›។
ម្យ៉ាងទៀត សូមពិចារណាប្រតិកម្មមិនធម្មតារបស់មនុស្សពេលអ្នកណាម្នាក់ស្លាប់ទៅ! សំរាប់មនុស្សភាគច្រើន មរណភាពនៃស្វាមី ភរិយា ឬក៏កូនម្នាក់អាចជាហេតុធ្វើឲ្យពួកគេក្រៀមក្រំចិត្តជាទីបំផុតក្នុងមួយជីវិត។ នេះច្រើនតែធ្វើឲ្យមនុស្សមានការពិបាកខាងផ្លូវចិត្ត សូម្បីតែអ្នកជាទីស្រឡាញ់នោះបានស្លាប់ទៅជាច្រើនឆ្នាំហើយក៏ដោយ។ សូម្បីតែអ្នកដែលអះអាងថាសេចក្ដីស្លាប់គឺជាហេតុធម្មតាសំរាប់មនុស្សក្ដី ក៏សាមីខ្លួនផ្ទាល់ពិបាកទទួលស្គាល់ថា សេចក្ដីស្លាប់របស់ខ្លួនជាទីបញ្ចប់នៃអ្វីៗទាំងអស់ណាស់។ សារពត៌មានវេជ្ជសាស្ត្រប្រទេសអង់គ្លេសបានចែងអំពី«ការសន្មតរបស់អ្នកជំនាញទាំងឡាយថា មនុស្សទាំងអស់ចង់រស់ជាយូរបំផុតដែលអាចធ្វើទៅបាន»។
ប្រសិនបើយើងពិចារណាប្រតិកម្មទូទៅរបស់មនុស្សចំពោះសេចក្ដីស្លាប់ សមត្ថភាពចងចាំនិងសមត្ថភាពរៀនដ៏គួរឲ្យអស្ចារ្យ ថែមទាំងសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាចង់រស់ជារៀងរហូតនោះ គឺជាក់ស្តែងហើយដែលមនុស្សបានត្រូវបង្កើតឲ្យរស់ជាបន្ត មែនទេ? ពិតមែនហើយ ព្រះបានបង្កើតមនុស្សដោយមានលទ្ធភាពរស់ជារៀងរហូត មិនមែនរៀបចំឲ្យមានសេចក្ដីស្លាប់ជាយថាហេតុធម្មតានោះទេ។ សូមកត់សម្គាល់នូវអ្វីដែលព្រះបានរៀបចំសំរាប់អនាគតរបស់មនុស្សជាតិពីរនាក់ដំបូងនោះ: «ចូរបង្កើតកូនឲ្យចំរើនជាច្រើនឡើង ឲ្យមានពេញពាសលើផែនដីចុះ! ត្រូវបង្ក្រាបផែនដី ហើយមានអំណាចលើត្រីសមុទ្រ សត្វហើរលើអាកាសនឹងជីវិតផងទាំងឡាយដែលកំរើកនៅផែនដីផង»។ (លោកុប្បត្តិ ១:២៨) នេះជាអនាគតមួយដ៏អស្ចារ្យណាស់ និងអាចបន្តជានិរន្តរ៍!
ជំនឿមិនពិតទីពីរ: ព្រះបណ្ដាលឲ្យមនុស្សស្លាប់ទៅដើម្បីយកពួកគេទៅរស់នៅជាមួយនឹងទ្រង់។
ពេលស្ត្រីម្នាក់អាយុ២៧ឆ្នាំហៀបនឹងស្លាប់ចោលកូនបីនាក់របស់គាត់ ស្ត្រីនោះប្រាប់ដូនជីសាសនាកាតូលិកថា៖ «កុំមកប្រាប់ខ្ញុំថា ព្រះចង់ឲ្យខ្ញុំស្លាប់នោះ។ . . . ខ្ញុំស្អប់ណាស់ពេលមនុស្សប្រាប់ខ្ញុំអ៊ីចឹង!»។ ប៉ុន្តែ នេះជាអ្វីដែលសាសនាជាច្រើនបង្រៀនអំពីសេចក្ដីស្លាប់ គឺថា ព្រះចង់ឲ្យមនុស្សស្លាប់ដើម្បីឲ្យពួកគេទៅនៅជិតទ្រង់។
តើអ្នកបង្កើតពិតជាកាចសាហាវដល់ម្ល៉េះ ដែលទ្រង់នឹងបង្ខំឲ្យយើងស្លាប់ទៅយ៉ាងគ្មានមេត្ដាដូច្នេះ ទោះជាទ្រង់ជ្រាបថាយើងនឹងមានចិត្តខ្ទេចខ្ទាំក៏ដោយនោះឬ? ព្រះនៃព្រះគម្ពីរមិនដែលធ្វើដូច្នេះទេ។ យោងទៅតាមយ៉ូហានទី១ ៤:៨ «ព្រះទ្រង់ជាសេចក្ដីស្រឡាញ់»។ សូមកត់សម្គាល់ថា ខនេះមិនចែងថា ព្រះមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ ឬមួយក៏ទ្រង់ប្រកបទៅដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ទេ តែខនេះចែងថា ទ្រង់ជាសេចក្ដីស្រឡាញ់។ សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះគឺជ្រាលជ្រៅ បរិសុទ្ធ គ្រប់ល័ក្ខណ៍ និងត្រូវសម្ដែងឲ្យឃើញក្នុងលក្ខណៈសម្បត្ដិនិងការប្រព្រឹត្តរបស់ទ្រង់ដល់ម្ល៉េះបានជាទ្រង់អាចត្រូវពណ៌នាយ៉ាងត្រឹមត្រូវថា តួអង្គទ្រង់គឺជាសេចក្ដីស្រឡាញ់តែម្ដង។ ព្រះមួយអង្គបែបនេះមិនបណ្ដាលឲ្យមនុស្សស្លាប់ដើម្បីយកពួកគេទៅនៅជិតទ្រង់ឡើយ។
សាសនាមិនពិតបានធ្វើឲ្យមនុស្សជាច្រើនភាន់ច្រឡំអំពីសភាពនិងទីកន្លែងនៃមនុស្សស្លាប់។ កន្លែងផ្សេងៗដូចជាស្ថានសួគ៌ ស្ថាននរក ស្ថានកណ្ដាល និព្វាននិងកន្លែងផ្សេងៗទៀត គឺជាកន្លែងដែលពិបាកយល់ ឬមួយក៏គួរឲ្យរន្ធត់តែម្ដង។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះគម្ពីរចែងថា មនុស្សស្លាប់មិនដឹងអ្វីឡើយ ថែមទាំងចែងថា ពួកគេអាចប្រដូចទៅនឹងមនុស្សដែលកំពុងតែដេកលក់។ (សាស្ដា ៩:៥, ១០; យ៉ូហាន ១១:១១-១៤) ដូច្នេះ យើងមិនចាំបាច់ខ្វល់ខ្វាយអំពីអ្វីដែលកើតឡើងក្រោយយើងស្លាប់នោះទេ ក៏ដូចជាយើងមិនព្រួយបារម្ភពេលយើងឃើញមនុស្សម្នាក់កំពុងតែដេកលក់ស៊ប់នោះដែរ។ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលអំពីពេលមួយដែល«អស់ទាំងខ្មោចនៅក្នុងផ្នូរ»នឹង«ចេញមក» គឺនឹងមានជីវិតរស់ឡើងវិញក្នុងផែនដីមនោរម្យ។—យ៉ូហាន ៥:២៨, ២៩; លូកា ២៣:៤៣
ជំនឿមិនពិតទីបី: ព្រះយកកុមារទៅដើម្បីឲ្យក្លាយជាទេវតា។
វេជ្ជបណ្ឌិត អេលីសាបិត ឃឺប្លារ៉ស ដែលសិក្សាស្រាវជ្រាវផ្នែកបុគ្គលដែលមានជម្ងឺយ៉ាងទម្ងន់ដែលបណ្ដាលឲ្យស្លាប់ គាត់បាននិយាយអំពីមតិធម្មតាមួយទៀតដែលមនុស្សកាន់សាសនាតែងតែមាននោះ។ លោកស្រីបាននិយាយអំពីហេតុពិតមួយពេលគាត់មានប្រសាសន៍ថា៖ «ពេលក្មេងស្រីតូចម្នាក់ទើបតែបាត់បង់ប្អូនប្រុសរបស់នាងនោះ គឺមិនល្អទេបើប្រាប់នាងថា ព្រះស្រឡាញ់ក្មេងប្រុសៗខ្លាំងដល់ម្ល៉េះដែលទ្រង់បានយកប្អូនប្រុសរបស់នាងទៅស្ថានសួគ៌»។ ពាក្យនេះធ្វើឲ្យមនុស្សយល់ខុសអំពីព្រះ និងមិនបញ្ជាក់នូវលក្ខណៈសម្បត្ដិឬការប្រព្រឹត្តដ៏ពិតរបស់ព្រះឡើយ។ វេជ្ជបណ្ឌិត ឃឺប្លារ៉សបានមានប្រសាសន៍បន្តថា៖ «ពេលក្មេងស្រីនេះបានពេញវ័យហើយ នាងមិនទាន់បានរំលត់កំហឹងរបស់នាងចំពោះព្រះឡើយ។ ជាលទ្ធផល នាងបានបាក់ទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំងរហូតដល់មានជំងឺវិកលចរិត ពេលកូនប្រុសតូចរបស់នាងបានស្លាប់ ក្រោយពីប្អូនប្រុសនាងស្លាប់ទៅជាង៣០ឆ្នាំហើយនោះ»។
តើព្រះពិតជាចេះកញ្ឆក់យកកុមារម្នាក់ ដើម្បីឲ្យបានក្លាយជាទេវតាមួយទៀត ដូចជាព្រះទ្រង់ត្រូវការកូននោះច្រើនជាងមាតាបិតារបស់កូននោះឬ? ប្រសិនបើនេះជាការពិតដែលថា ព្រះយកកុមារទៅមែន នេះបានន័យថាព្រះជាអ្នកបង្កើតគឺគ្មានសេចក្ដីស្រឡាញ់និងជាអត្តទត្ថបុគ្គល មែនទេ? ព្រះគម្ពីរបញ្ជាក់ការពិតដ៏ផ្ទុយស្រឡះពីទស្សនៈនេះដោយចែងថា៖ «សេចក្ដីស្រឡាញ់មកពីព្រះ»។ (យ៉ូហានទី១ ៤:៧) តើព្រះមួយអង្គដែលពេញទៅដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់នឹងធ្វើអ្វីដែលសូម្បីតែមនុស្សជាតិដែលកាន់តាមសីលធម៌តែបន្ដិចប៉ុណ្ណោះក៏នឹងមិនព្រមធ្វើដែរនោះឬ?
ដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាកុមារស្លាប់ដូច្នេះ? ចម្លើយមួយរបស់ព្រះគម្ពីរសំរាប់សំនួរនេះមានក្នុងសេចក្ដីបកប្រែពិភពលោកថ្មីនៃបទគម្ពីរបរិសុទ្ធនៅសាស្ដា ៩:១១ ដែលចែងថា៖ «គេគ្រប់គ្នាជួបគ្រានិងព្រឹត្ដិការណ៍ដ៏មើលមិនឃើញជាមុន»។ ម្យ៉ាងទៀត ទំនុកដំកើង ៥១:៥ ចែងថា យើងទាំងអស់គ្នាជាមនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍និងមានបាបតាំងពីពេលយើងចាប់ផ្ដើមលូតលាស់ក្នុងផ្ទៃម្ដាយ ដូច្នេះឥឡូវនេះ មនុស្សទាំងអស់គ្នានឹងស្លាប់ជាយថាហេតុដោយសារហេតុផ្សេងៗ។ ជួនកាលសេចក្ដីស្លាប់លេបបំបាត់ជីវិតទារកមុនវាកើតពីផ្ទៃម្ដាយទៅទៀត។ ក្នុងករណីឯទៀត កុមារស្លាប់ដោយសារជួបនឹងគ្រោះថ្នាក់។ ព្រះមិនមែនជាអ្នកដែលបណ្ដាលឲ្យមានហេតុទាំងនេះកើតឡើងនោះឡើយ។
ជំនឿមិនពិតទី៤: មនុស្សខ្លះទទួលទារុណកម្មក្រោយពួកគេស្លាប់ទៅ។
សាសនាជាច្រើនបង្រៀនថា មនុស្សទុច្ចរិតនឹងទៅស្ថានរកនិងរងទារុណកម្មក្នុងភ្លើងជានិរន្តរ៍។ តើសេចក្ដីបង្រៀននេះសមហេតុសមផលនិងសមស្របទៅតាមបទគម្ពីរឬទេ? អាយុកាលមធ្យមធម្មតារបស់មនុស្សជាតិមានត្រឹមតែ៧០ទៅ៨០ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ។ សូម្បីតែក្នុងករណីដែលមនុស្សម្នាក់បានធ្វើអំពើអាក្រក់អស់មួយជីវិតក្ដី តើទារុណកម្មជារៀងរហូតជាទណ្ឌកម្មដ៏យុត្ដិធម៌សមនឹងអំពើនោះទេ? អត់ទេ! តែគឺអយុត្ដិធម៌ខ្លាំងណាស់ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់ទទួលទារុណកម្មជារៀងរហូតសំរាប់បាបដែលគាត់បានប្រព្រឹត្តក្នុងរយៈពេលខ្លីប៉ុណ្ណោះ។
មានតែព្រះទេ ដែលអាចពន្យល់នូវអ្វីដែលកើតឡើងក្រោយមនុស្សស្លាប់ទៅ ហើយទ្រង់បានពន្យល់ក្នុងព្រះគម្ពីរដែលជាព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ ព្រះគម្ពីរចែងដូចតទៅនេះថា៖ «[សត្វ]ស្លាប់យ៉ាងណា [មនុស្ស]ក៏ស្លាប់យ៉ាងនោះ អើ! គេមានដង្ហើមជីវិតដូចគ្នាទាំងអស់ . . . គ្រប់ទាំងអស់ទៅឯកន្លែងតែ១ប៉ុណ្ណោះ ទាំងអស់កើតមកពីធូលីដី ហើយត្រូវត្រឡប់ទៅឯធូលីដីវិញទៀត»។ (សាស្ដា ៣:១៩, ២០) គ្មានចំណែងអំពីភ្លើងនរកទេ។ មនុស្សជាតិត្រឡប់ទៅធូលីដីពេលពួកគេស្លាប់ទៅ គឺថា មនុស្សនឹងសូន្យទៅលែងមានទៀត។
ដើម្បីទទួលទារុណកម្ម មនុស្សម្នាក់ត្រូវដឹងខ្លួន។ តើមនុស្សស្លាប់ដឹងខ្លួនទេ? ព្រះគម្ពីរឆ្លើយម្ដងទៀតថា៖ «មនុស្សដែលរស់ គេដឹងថាខ្លួននឹងស្លាប់ជាមិនខាន តែមនុស្សស្លាប់ឥតដឹងអ្វីឡើយ គេក៏គ្មានរង្វាន់អ្វីទៀតដែរ ពីព្រោះសេចក្ដីនឹកចាំពីគេបានសូន្យបាត់ហើយ»។ (សាស្ដា ៩:៥) ដោយព្រោះមនុស្សស្លាប់«ឥតដឹងអ្វីឡើយ» នោះពួកគេមិនអាចរងទុក្ខទាល់តែសោះ។
ជំនឿមិនពិតទី៥: សេចក្ដីស្លាប់ជាទីបញ្ចប់នៃជីវិត។
ជីវិតយើងនឹងសាបសូន្យពេលយើងស្លាប់ទៅ។ ប៉ុន្តែនេះមិនមែនមានន័យថា យើងគ្មានសេចក្ដីសង្ឃឹមនោះទេ។ លោកយ៉ូប បុរសម្នាក់ដ៏ស្មោះត្រង់នឹងព្រះបានដឹងថា ពេលគាត់ស្លាប់ទៅ គាត់ត្រូវបញ្ចុះទៅក្នុងផ្នូរ ឬហៅថាស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់។ ប៉ុន្តែ សូមអាននូវសេចក្ដីអធិស្ឋានដែលយ៉ូបទូលថ្វាយព្រះថា៖ «ឱ! បើទ្រង់នឹងលាក់ទូលបង្គំ នៅស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់ទៅអេះ ហើយទុកទូលបង្គំនៅទីស្ងាត់កំបាំងដរាបដល់សេចក្ដីក្រោធរបស់ទ្រង់ កន្លងបាត់ទៅ ហើយដំរូវឲ្យមានពេលកំណត់ដល់ទូលបង្គំ រួចនឹកចាំពីទូលបង្គំផង។ បើមនុស្សស្លាប់ទៅ តើនឹងមានជីវិតរស់ឡើងទៀតឬ? . . . ទ្រង់នឹងហៅ ហើយទូលបង្គំនឹងទូលតប»។—យ៉ូប ១៤:១៣-១៥
យ៉ូបបានជឿថា ព្រះទ្រង់នឹងនឹកចាំពីគាត់ហើយក្រោយមកប្រោសឲ្យគាត់រស់ឡើងវិញ ប្រសិនបើគាត់នៅស្មោះត្រង់នឹងព្រះរហូតដល់ស្លាប់។ អ្នកបំរើទាំងឡាយរបស់ព្រះនៅបុរាណកាលបានជឿដូចនេះដែរ។ ព្រះយេស៊ូបានបញ្ជាក់ដោយអង្គទ្រង់ផ្ទាល់ថា នេះនឹងកើតឡើងពិតមែន ថែមទាំងបានបង្ហាញថាព្រះនឹងប្រើទ្រង់ដើម្បីប្រោសមនុស្សស្លាប់ឲ្យរស់ឡើងវិញ។ បន្ទូលរបស់ព្រះគ្រីស្ទធានាយើងថា៖ «មានពេលវេលាមក ដែលអស់ទាំងខ្មោចនៅក្នុងផ្នូរ នឹងឮសំឡេង[ព្រះយេស៊ូ] ហើយនឹងចេញមក គឺពួកអ្នកដែលបានប្រព្រឹត្តល្អ គេនឹងរស់ឡើងវិញឲ្យបានជីវិត ឯពួកអ្នកដែលបានប្រព្រឹត្តអាក្រក់វិញ គេនឹងរស់ឡើង ឲ្យជាប់មានទោស។—យ៉ូហាន ៥:២៨, ២៩
បន្ដិចទៀត ព្រះនឹងបំបាត់អំពើអាក្រក់ទាំងអស់ចេញ រួចបង្កើតពិភពលោកថ្មីមួយដែលត្រូវគ្រប់គ្រងពីស្ថានសួគ៌មក។ (ទំនុកដំកើង ៣៧:១០, ១១; ដានីយ៉ែល ២:៤៤; វិវរណៈ ១៦:១៤, ១៦) ជាលទ្ធផលនឹងមានសួនមនោរម្យមួយពេញផែនដីដែលមានតែមនុស្សបំរើព្រះប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងព្រះគម្ពីរយើងអានថា៖ «ខ្ញុំមានឮសំឡេង១យ៉ាងខ្លាំង ចេញពីស្ថានសួគ៌មកថា៖ ‹មើល! រោងឧបោសថរបស់ព្រះ បាននៅជាមួយនឹងមនុស្សហើយ ទ្រង់នឹងគង់នៅជាមួយនឹងគេ គេនឹងធ្វើជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់ ហើយព្រះអង្គទ្រង់ក៏នឹងធ្វើជាព្រះដល់គេ។ ព្រះទ្រង់នឹងជូតអស់ទាំងទឹកភ្នែក ពីភ្នែកគេចេញ នឹងគ្មានសេចក្ដីស្លាប់ ឬសេចក្ដីសោកសង្រេង ឬសេចក្ដីយំទួញ ឬទុក្ខលំបាកណាទៀតឡើយ។ ដ្បិតសេចក្ដីមុនទាំងប៉ុន្មាន បានកន្លងបាត់ទៅហើយ›»។—វិវរណៈ ២១:៣, ៤
គ្មានហេតុភ័យខ្លាចទៀត
ចំណេះអំពីដំណើររស់ឡើងវិញ ព្រមទាំងចំណេះអំពីបុគ្គលដែលផ្ដល់សេចក្ដីសង្ឃឹមចំពោះការរស់ឡើងវិញនោះ អាចផ្ដល់ជាការសម្រាលទុក្ខដល់យើង។ ព្រះយេស៊ូបានសន្យាថា៖ «អ្នករាល់គ្នានឹងស្គាល់សេចក្ដីពិត ហើយសេចក្ដីពិតនោះនឹងប្រោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានរួច»។ (យ៉ូហាន ៨:៣២) នេះរួមបញ្ចូលការប្រោសឲ្យយើងរួចពីការខ្លាចចំពោះសេចក្ដីស្លាប់។ ព្រះយេហូវ៉ាគឺជាបុគ្គលតែមួយអង្គគត់ដែលអាចកែប្រែដំណើរនៃការក្លាយទៅជាចាស់ជរានិងសេចក្ដីស្លាប់បាន ហើយទ្រង់ប្រទានជីវិតជារៀងរហូតដល់យើង។ តើអ្នកអាចជឿទៅលើសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានទេ? អ្នកអាចជឿបាន! ពីព្រោះព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះរមែងតែងតែកើតឡើងតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ជានិច្ច។ (អេសាយ ៥៥:១១) យើងសូមលើកទឹកចិត្តអ្នកឲ្យរៀនថែមទៀតអំពីគោលបំណងរបស់ព្រះសំរាប់មនុស្សជាតិ។ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ានឹងសប្បាយចិត្តជួយអ្នក។
[តារាងនៅទំព័រ៧]
ជំនឿមិនពិតខ្លះៗអំពីសេចក្ដីស្លាប់ តើបទគម្ពីរចែងដូចម្ដេច?
● សេចក្ដីស្លាប់ជាទីបញ្ចប់ធម្មតានៃជីវិត លោកុប្បត្តិ ១:២៨; ២:១៧
● ព្រះបណ្ដាលឲ្យមនុស្សស្លាប់ដើម្បីយក យ៉ូប ៣៤:១៥; ទំនុកដំកើង ៣៧:១១, ២៩; ១១៥:១៦
ពួកគេទៅរស់នៅជាមួយទ្រង់
● ព្រះយកកុមារដើម្បីឲ្យក្លាយជាទេវតា ទំនុកដំកើង ៥១:៥; ១០៤:១, ៤; ហេព្រើរ ១:៧, ១៤
● មនុស្សខ្លះទទួលទារុណកម្មក្រោយពួក ទំនុកដំកើង ១៤៦:៤; សាស្ដា ៩:៥, ១០; រ៉ូម ៦:២៣
គេស្លាប់ទោ
● សេចក្ដីស្លាប់ជាទីបញ្ចប់នៃជីវិត យ៉ូប ១៤:១៤, ១៥; យ៉ូហាន ៣:១៦; ១៧:៣; កិច្ចការ ២៤:១៥
[ឃ្លាអក្សរធំនៅទំព័រ៦]
ការភ័យខ្លាចជាបញ្ហាមួយ ពីព្រោះវាឃាត់ឃាំង មិនឲ្យមនុស្សសប្បាយនឹងជីវិត
[រូបភាពនៅទំព័រ៨]
ការស្គាល់សេចក្ដីពិតអំពីសេចក្ដីស្លាប់ ជួយរំដោះយើងពីការភ័យខ្លាច
[អ្នកផ្ដល់សិទ្ធិឲ្យប្រើរូបភាពនៅទំព័រ៥]
Barrators—Giampolo/The Doré Illustrations For Dante’s Divine Comedy/Dover Publications Inc.