បន្ថែមការគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះពីលើការស៊ូទ្រាំរបស់អ្នក
បន្ថែមការគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះពីលើការស៊ូទ្រាំរបស់អ្នក
«ពីលើជំនឿ . . . បន្ថែមការព្យាយាមតស៊ូ . . . ពីលើការព្យាយាមតស៊ូ[«ការស៊ូទ្រាំ», ព.ថ.] . . . បន្ថែម . . . ការគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះ»។—២ពេត្រុស ១:៥, ៦, ព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយ
១, ២. (ក) តើកុមារម្នាក់ត្រូវលូតលាស់យ៉ាងណាខ្លះ? (ខ) តើការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណគឺសំខាន់យ៉ាងណា?
កុមារគ្រប់រូបរមែងចង់ធំធាត់ពេញរូបពេញរាង។ ប៉ុន្តែ ក្រៅពីការធំធាត់ពេញរូបពេញរាង មានអ្វីផ្សេងទៀតដ៏សំខាន់ដែរ គឺ ការចំរើនលូតលាស់ខាងសតិបញ្ញានិងខាងផ្លូវចិត្ត។ ក្រោយមក កុមារម្នាក់នឹងលះចោលគំនិតក្មេងខ្ចីរបស់ខ្លួន និងស្រវាយកទម្រង់ជាបុរសឬស្ត្រីពេញវ័យមួយរូប។ សាវ័កប៉ុលបានសំដៅទៅលើចំណុចនេះពេលគាត់បានសរសេរថា៖ «កាលដែលខ្ញុំនៅក្មេងនៅឡើយ នោះខ្ញុំបាននិយាយដូចជាកូនក្មេង ក៏មានគំនិតដូចជាកូនក្មេង ហើយបានពិចារណា ដូចជាកូនក្មេងដែរ លុះកាលខ្ញុំធំហើយ នោះខ្ញុំបានលះចោលការរបស់កូនក្មេងចេញទៅ»។—កូរិនថូសទី១ ១៣:១១
២ សំដីរបស់ប៉ុលបញ្ជាក់ចំណុចដ៏សំខាន់មួយស្តីអំពីការចំរើនលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ។ ពួកគ្រីស្ទានត្រូវតែលូតលាស់ពីភាពក្មេងខ្ចីខាងវិញ្ញាណទៅដល់ភាព«ពេញវ័យខាងសមត្ថភាពយល់ដឹង»។ (កូរិនថូសទី១ ១៤:២០, ព.ថ.) ពួកគ្រីស្ទានគួរព្យាយាមចំរើនលូតលាស់ដល់«ខ្នាតកំពស់នៃសេចក្ដីពោរពេញផងព្រះគ្រីស្ទ»។ បើពួកគេធ្វើបែបនោះពួកគេនឹងលែង«ជាកូនតូចទៀត ទាំងត្រូវគ្រប់អស់ទាំងខ្យល់នៃសេចក្ដីបង្រៀនបោក ហើយផាត់[ពួកគេ]ចុះឡើង»ទៀតហើយ។—អេភេសូរ ៤:១៣, ១៤
៣, ៤. (ក) តើយើងត្រូវធ្វើអ្វីដើម្បីក្លាយជាមនុស្សពេញវ័យខាងវិញ្ញាណ? (ខ) តើយើងគួរបង្ហាញលក្ខណៈអ្វីខ្លះដែលពេញព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ? ហើយតើលក្ខណៈទាំងនេះសំខាន់យ៉ាងណា?
៣ តើយើងអាចលូតលាស់ទៅជាពេញវ័យខាងវិញ្ញាណដោយធ្វើដូចម្ដេច? តាមធម្មតា ការធំធាត់ពេញរូបពេញរាងច្រើនតែកើតឡើងដោយស្វ័យប្រវត្ដិ រីឯការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណវិញ នោះតម្រូវឲ្យយើងខំប្រឹងដោយខ្លួនឯង។ ការចំរើនលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណចាប់ផ្ដើមដោយការក្រេបជញ្ជក់ចំណេះពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ និងការអនុវត្តតាមអ្វីដែលយើងបានរៀន។ (ហេព្រើរ ៥:១៤; ពេត្រុសទី២ ១:៣) ជាលទ្ធផល នេះជួយយើងសម្ដែងលក្ខណៈផ្សេងៗដែលពេញព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ។ ការចំរើនលូតលាស់ផ្នែកលក្ខណៈដែលពេញព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះក៏កើតឡើងនៅដំណាលគ្នានោះដែរ ដូចជាលក្ខណៈផ្សេងៗនៃការលូតលាស់ធំធាត់ខាងរាងកាយ។ សាវ័កពេត្រុសបានសរសេរថា៖ «ហេតុនេះបងប្អូនត្រូវខ្នះខ្នែងអោយអស់ពីសមត្ថភាព បន្ថែមកិរិយាល្អឥតខ្ចោះពីលើជំនឿ បន្ថែមការស្គាល់ព្រះអង្គពីលើកិរិយាល្អ។ បន្ថែមការចេះទប់ចិត្តពីលើការស្គាល់ព្រះអង្គ បន្ថែមការព្យាយាមតស៊ូ[«ការស៊ូទ្រាំ», ព.ថ.]ពីលើការចេះទប់ចិត្ត បន្ថែមការគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះជាម្ចាស់ពីលើការព្យាយាមតស៊ូ[«ការស៊ូទ្រាំ», ព.ថ.]។ បន្ថែមភាតរភាព ពីលើការគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះជាម្ចាស់និង បន្ថែមសេចក្ដីស្រឡាញ់ ពីលើភាតរភាព»។—២ពេត្រុស ១:៥-៧, ព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយ
៤ គុណសម្បត្ដិមួយៗដែលពេត្រុសរៀបរាប់គឺសំខាន់ណាស់ មិនត្រូវបោះបង់ចោលគុណសម្បត្ដិណាមួយឡើយ។ ពេត្រុសក៏និយាយបន្តថា៖ «បើមានសេចក្ដីទាំងនោះចំរើនឡើង ក្នុងចិត្តអ្នករាល់គ្នាហើយ នោះអ្នករាល់គ្នាមិននៅទំនេរ ឬឥតផលខាងឯដំណើរស្គាល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នាឡើយ»។ (ពេត្រុសទី២ ១:៨) យើងសូមពិចារណានូវភាពចាំបាច់នៃការបន្ថែមការគោរពប្រណិប័តន៍ដល់ព្រះពីលើការស៊ូទ្រាំ។
ភាពចាំបាច់នៃការស៊ូទ្រាំ
៥. ហេតុអ្វីក៏យើងត្រូវស៊ូទ្រាំ?
៥ ពេត្រុសនិងប៉ុលបានផ្សារភ្ជាប់ការគោរពប្រណិប័តន៍ដល់ព្រះជាមួយនឹងការស៊ូទ្រាំ ដែលព្រះគម្ពីរជួនកាលបកស្រាយថាសេចក្ដីខ្ជាប់ខ្ជួន។ (ធីម៉ូថេទី១ ៦:១១) ការស៊ូទ្រាំមានន័យទូលំទូលាយជាងការទ្រាំនឹងការលំបាក និងការប្ដេជ្ញាចិត្តទៅទៀត។ នេះរួមបញ្ចូលការអត់ធ្មត់ ក្លាហាន និងការខ្ជាប់ខ្ជួននៅចំពោះមុខការល្បងល ឧបសគ្គ ការល្បួង ឬមួយក៏ការបៀតបៀន។ ក្នុងនាមជាអ្នកដែលកំពុងតែរស់ដោយ«គោរពប្រតិបត្ដិដល់ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ» យើងដឹងទុកជាមុនថាយើងនឹងត្រូវទទួលការបៀតបៀនជាមិនខាន។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១២) យើងត្រូវតែស៊ូទ្រាំប្រសិនបើយើងចង់បញ្ជាក់នូវសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងចំពោះព្រះយេហូវ៉ា និងបណ្ដុះនូវគុណសម្បត្ដិដែលត្រូវការចាំបាច់សំរាប់សេចក្ដីសង្គ្រោះ។ (រ៉ូម ៥:៣-៥; ធីម៉ូថេទី២ ៤:៧, ៨; យ៉ាកុប ១:៣, ៤, ១២) បើគ្មានការស៊ូទ្រាំ យើងនឹងមិនទទួលជីវិតជារៀងរហូតបានទេ។—រ៉ូម ២:៦, ៧; ហេព្រើរ ១០:៣៦
៦. តើការស៊ូទ្រាំរហូតដល់ចុងបញ្ចប់មានន័យអ្វី?
៦ មិនថាយើងធ្លាប់បំរើព្រះបានល្អយ៉ាងណាក៏ដោយនៅដើមដំបូងនោះ អ្វីដ៏សំខាន់បំផុតគឺថាយើងស៊ូទ្រាំក្នុងការនោះ។ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា៖ «អ្នកណាដែលកាន់ខ្ជាប់[«ស៊ូទ្រាំ», ព.ថ.] ដរាបដល់ចុងបំផុតវិញ អ្នកនោះនឹងបានសង្គ្រោះ»។ (ម៉ាថាយ ២៤:១៣) ពិតមែនហើយ យើងត្រូវតែស៊ូទ្រាំរហូតដល់ចុងបញ្ចប់ មិនថានោះជាចុងបញ្ចប់នៃជីវិតរបស់យើង ឬក៏ទីបញ្ចប់នៃរបបលោកីយ៍ដ៏អាក្រក់នេះក៏ដោយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយយើងត្រូវតែរក្សាភក្ដីភាពចំពោះព្រះឲ្យខាងតែបាន។ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើយើងមិនបន្ថែមការគោរពប្រណិប័តន៍ចំពោះព្រះ នោះយើងមិនអាចផ្គាប់ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយនឹងមិនអាចទទួលជីវិតជារៀងរហូតបាននោះទេ។ ប៉ុន្តែ តើការគោរពប្រណិប័តន៍ដល់ព្រះជាអ្វី?
អត្ថន័យនៃការគោរពប្រណិប័តន៍ដល់ព្រះ
៧. តើការគោរពប្រណិប័តន៍ដល់ព្រះគឺជាអ្វី? ហើយតើនោះជំរុញចិត្តយើងឲ្យចង់ធ្វើអ្វី?
៧ ការគោរពប្រណិប័តន៍ដល់ព្រះគឺជាការគោរពដោយផ្ទាល់ខ្លួន ការថ្វាយបង្គំ និងការថ្វាយកិច្ចបំរើចំពោះព្រះយេហូវ៉ាដោយសារភក្ដីភាពចំពោះអធិបតេយ្យសកលលោករបស់ទ្រង់។ ដើម្បីប្រណិប័តន៍ដល់ព្រះយេហូវ៉ាដោយសេចក្ដីគោរព យើងត្រូវការចំណេះពិតអំពីទ្រង់ និងអំពីការប្រព្រឹត្តរបស់ទ្រង់ដែរ។ យើងគួរតែស្គាល់ព្រះឲ្យបានច្បាស់។ តាមរយៈការស្គាល់នេះនឹងជំរុញចិត្តយើងឲ្យចង់នៅជាប់នឹងទ្រង់ជានិច្ច ហើយនេះនឹងសឲ្យឃើញបានដោយការប្រព្រឹត្ត និងរបៀបរស់នៅរបស់យើង។ យើងគួរប្រាថ្នាចង់បានលក្ខណៈដូចព្រះយេហូវ៉ាបេះបិទ គឺថា ប្រព្រឹត្តដូចទ្រង់ និងបង្ហាញគុណសម្បត្ដិនិងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់។ (អេភេសូរ ៥:១) ពិតមែនហើយ ការគោរពប្រណិប័តន៍ដល់ព្រះជំរុញចិត្តយើងឲ្យចង់ផ្គាប់ព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់។—កូរិនថូសទី១ ១០:៣១
៨. តើសេចក្ដីគោរពប្រណិប័តន៍ដល់ព្រះនិងការថ្វាយបង្គំផ្ដាច់មុខទាក់ទងគ្នាយ៉ាងដូចម្ដេច?
៨ ដើម្បីគោរពប្រណិប័តន៍ដល់ព្រះយ៉ាងត្រឹមត្រូវ នោះយើងត្រូវថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ាតែមួយអង្គប៉ុណ្ណោះ មិនអាចឲ្យអ្វីផ្សេងទៀតមកដណ្ដើមយកកន្លែងទ្រង់ក្នុងចិត្តយើងបានឡើយ។ ដោយសារទ្រង់ជាអ្នកបង្កើតយើង នោះទ្រង់មានសិទ្ធិទទួលការថ្វាយបង្គំផ្ដាច់មុខពីយើង។ (ចោទិយកថា ៤:២៤; អេសាយ ៤២:៨) ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះយេហូវ៉ាមិនបង្ខំឲ្យយើងថ្វាយបង្គំទ្រង់ទេ។ ព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យយើងថ្វាយបង្គំទ្រង់ស្ម័គ្រពីចិត្ត។ សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងចំពោះព្រះដោយមានមូលដ្ឋានលើចំណេះពិតអំពីទ្រង់ ជាអ្វីដែលត្រូវជំរុញយើងឲ្យកែខ្លួនរស់មានរបៀបរស់នៅស្អាតស្អំអស់មន្ទិលមោះហ្មង ថែមទាំងជួយជំរុញយើងថ្វាយខ្លួនចំពោះទ្រង់ដោយមិនមានល័ក្ខខ័ណ្ឌនិងរស់នៅសមស្របទៅតាមការថ្វាយខ្លួននោះ។
ចូរចងមេត្រីភាពជាមួយនឹងព្រះ
៩, ១០. តើយើងអាចចងមេត្រីភាពដ៏ជិតស្និទ្ធជាមួយព្រះ និងរក្សាចំណងនោះឲ្យរឹងមាំជានិច្ចយ៉ាងដូចម្ដេច?
៩ ក្រោយពីយើងបង្ហាញនូវការថ្វាយខ្លួនចំពោះព្រះដោយទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកនោះ យើងនៅតែត្រូវពង្រឹងចំណងមេត្រីភាពរបស់យើងជាមួយនឹងទ្រង់ឲ្យកាន់តែជិតស្និទ្ធឡើងៗ។ ការប៉ងប្រាថ្នាធ្វើដូច្នេះនឹងជួយឲ្យយើងបំរើព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងស្មោះត្រង់ ថែមទាំងជំរុញឲ្យយើងបន្តសិក្សាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះនិងរំពឹងគិតអំពីបន្ទូលនោះ។ ពេលយើងអនុញ្ញាតឲ្យព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះមានឥទ្ធិពលមកលើចិត្តគំនិតរបស់យើង នោះសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងចំពោះព្រះយេហូវ៉ាគឺមានកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ។ ចំណងមេត្រីភាពរបស់យើងជាមួយនឹងទ្រង់ បន្តធ្វើជាអ្វីដ៏សំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់យើង។ យើងចាត់ទុកព្រះយេហូវ៉ាជាមិត្តសំឡាញ់ដ៏ជិតស្និទ្ធបំផុតរបស់យើង ហើយចង់បំពេញព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់គ្រប់ពេលវេលា។ (យ៉ូហានទី១ ៥:៣) យើងរីករាយកាន់តែខ្លាំងនឹងចំណងមេត្រីភាពដែលយើងមានជាមួយនឹងព្រះ ហើយយើងមានចិត្តកតញ្ញូចំពោះទ្រង់ ដែលបានណែនាំយើងដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងកែតម្រង់យើងពេលត្រូវការជាចាំបាច់។—ចោទិយកថា ៨:៥
១០ បើយើងមិនព្យាយាមជានិច្ចដើម្បីពង្រឹងនូវចំណងមេត្រីភាពដែលយើងមានជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ាទេ ចំណងមេត្រីភាពនោះនឹងអាចប្រេះឆាបាន។ ប្រសិនបើនេះកើតឡើងមែន នេះមិនមែនជាកំហុសរបស់ព្រះឡើយ ដ្បិត «ទ្រង់មិនគង់ឆ្ងាយពីយើងនិមួយៗ»ទេ។ (កិច្ចការ ១៧:២៧) យើងពិតជាសប្បាយចិត្តណាស់ ដែលព្រះមិនធ្វើឲ្យការចូលទៅជិតទ្រង់ជាអ្វីដ៏ពិបាក! (យ៉ូហានទី១ ៥:១៤, ១៥) យើងត្រូវតែខំព្យាយាមពង្រឹងចំណងមេត្រីភាពជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ាឲ្យបានជិតស្និទ្ធ។ ប៉ុន្តែ ទ្រង់ជួយយើងចូលទៅជិតទ្រង់ដោយផ្ដល់សំវិធានការសព្វបែបយ៉ាងដែលយើងត្រូវការ ដើម្បីបណ្ដុះនិងរក្សាការគោរពប្រណិប័តន៍ដល់ព្រះជានិច្ច។ (យ៉ាកុប ៤:៨) តើយើងអាចឆ្លៀតប្រយោជន៍ពេញលេញពីសំវិធានការទាំងអស់នេះបានយ៉ាងដូចម្ដេច?
ការរក្សាភាពខាងវិញ្ញាណឲ្យរឹងមាំជានិច្ច
១១. តើអ្វីខ្លះបង្ហាញថាយើងគោរពប្រណិប័តន៍ដល់ព្រះ?
១១ សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅចំពោះព្រះនឹងជំរុញចិត្តយើងឲ្យបង្ហាញថា យើងគោរពប្រណិប័តន៍ដល់ព្រះដល់កំរិតណា ដើម្បីសមស្របទៅតាមឱវាទរបស់ប៉ុល ដែលថា៖ «ចូរខំប្រឹង[«អស់ពីសមត្ថភាព», ព.ថ.]នឹងថ្វាយខ្លួនដល់ព្រះ ទុកជាមនុស្សដែលបានល្បងលជាប់ហើយ ជាអ្នកធ្វើការ ដែលមិនត្រូវខ្មាសឡើយ ដោយកាត់ស្រាយព្រះបន្ទូលនៃសេចក្ដីពិតយ៉ាងត្រឹមត្រូវ»។ (ធីម៉ូថេទី២ ២:១៥) នេះតម្រូវឲ្យយើងមានទម្លាប់ល្អទៀងទាត់សំរាប់ការសិក្សាព្រះបន្ទូល ការចូលរួមកិច្ចប្រជុំ និងការចូលរួមក្នុងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយ។ យើងក៏អាចនៅជិតស្និទ្ធនឹងព្រះយេហូវ៉ាដោយ «អធិស្ឋានឥតឈប់ឈរ»។ (ថែស្សាឡូនីចទី១ ៥:១៧) ការប្រព្រឹត្តទាំងនេះគឺជាវិធីសំខាន់ដែលយើងបង្ហាញថា យើងគោរពប្រណិប័តន៍ដល់ព្រះ។ ការអាក់ខានធ្វើតាមជំហានណាមួយអាចនាំឲ្យយើងធ្លាក់ខ្លួនឈឺខាងវិញ្ញាណ និងងាយរងគ្រោះពីកិច្ចកលរបស់សាតាំង។—ពេត្រុសទី១ ៥:៨
១២. តើយើងអាចស៊ូទ្រាំនឹងការល្បងលយ៉ាងដូចម្ដេចបាន?
១២ ការរក្សាភាពខាងវិញ្ញាណឲ្យរឹងមាំព្រមទាំងការមានសកម្មភាពជានិច្ចក្នុងការបំរើព្រះ ក៏ជួយយើងយកឈ្នះការល្បងលជាច្រើនដែលយើងជួបប្រទះ។ ការល្បងលខ្លះអាចនាំឲ្យយើងលំបាកណាស់។ ភាពព្រងើយកន្តើយ ការប្រឆាំង និងការបៀតបៀនគឺពិបាកទ្រាំជាង ជាពិសេសបើការទាំងនោះមានមកពីសំណាក់ក្រុមគ្រួសារ សាច់ញាតិជិត ឬក៏អ្នកជិតខាងរបស់យើង។ ការបង្ខិតបង្ខំឲ្យលះចោលគោលការណ៍គ្រីស្ទានអាចមកពីកន្លែងធ្វើការឬក៏សាលារៀន។ ការក្រៀមក្រំចិត្ត ជំងឺ និងការបាក់ទឹកចិត្តអាចធ្វើឲ្យយើងខ្សោយកម្លាំងកាយនិងធ្វើឲ្យយើងរឹតតែពិបាកស៊ូទ្រាំនឹងការល្បងលនូវជំនឿរបស់យើង។ ប៉ុន្តែ យើងអាចស៊ូទ្រាំដោយមិនចុះចាញ់បានប្រសិនបើយើងបន្តព្យាយាម‹ប្រព្រឹត្តក្នុងកិរិយាបរិសុទ្ធនិងសេចក្ដីគោរពប្រណិប័តន៍ ទាំងទន្ទឹងចាំហើយខំជួយឲ្យថ្ងៃនៃព្រះយេហូវ៉ាបានឆាប់មកដល់ផង›។ (ពេត្រុសទី២ ៣:១១, ១២) ពេលយើងធ្វើដូច្នេះ យើងក៏អាចមានអំណរជានិច្ចដែរដោយដឹងជាក់ថា ព្រះនឹងប្រទានពរដល់យើង។—សុភាសិត ១០:២២
១៣. ប្រសិនបើយើងចង់បន្តគោរពប្រណិប័តន៍ដល់ព្រះ តើយើងត្រូវធ្វើអ្វី?
១៣ ទោះជាសាតាំងព្យាបាទអ្នកណាដែលគោរពប្រណិប័តន៍ដល់ព្រះក៏ដោយ យើងមិនចាំបាច់ខ្លាចវាទេ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះ‹ព្រះយេហូវ៉ាចេះប្រោសមនុស្សដែលគោរពប្រណិប័តន៍ដល់ទ្រង់ ឲ្យរួចពីសេចក្ដីល្បួង›។ (ពេត្រុសទី២ ២:៩) ដើម្បីស៊ូទ្រាំនឹងការល្បងល ហើយដើម្បីទទួលការប្រោសលោះពីទ្រង់ យើងត្រូវ«លះចោលសេចក្ដីទមិលល្មើស នឹងសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាក្នុងលោកនេះ ហើយឲ្យរស់នៅក្នុងសម័យនេះ ដោយសេចក្ដីធ្ងន់ធ្ង សេចក្ដីសុចរិត ហើយដោយគោរពប្រតិបត្ដិដល់ព្រះវិញ»។ (ទីតុស ២:១២) ក្នុងនាមជាគ្រីស្ទានម្នាក់ យើងត្រូវតែប្រុងប្រយ័ត្នកុំឲ្យភាពទន់ខ្សោយណាដែលទាក់ទងនឹងសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នានិងអំពើខាងសាច់ឈាមបំផ្លាញនូវការគោរពប្រណិប័តន៍ដល់ព្រះ។ ឥឡូវ យើងសូមពិចារណានូវអ្វីខ្លះដែលអាចបំផ្លាញនូវការគោរពប្រណិប័តន៍ដល់ព្រះ។
ចូរប្រុងប្រយ័ត្ននឹងអ្វីដែលអាចបំផ្លាញ ការគោរពប្រណិប័តន៍ដល់ព្រះ
១៤. ប្រសិនបើយើងមានចិត្តរេទៅរកការដេញតាមទ្រព្យសម្បត្ដិ តើយើងត្រូវចាំអ្វី?
១៤ ការស្រឡាញ់ទ្រព្យសម្បត្ដិគឺជាអន្ទាក់ដែលទាក់ជាប់មនុស្សជាច្រើន។ យើងអាចបញ្ឆោតខ្លួនដែរ«ដោយស្មានថាការគោរពប្រតិបត្ដិដល់ព្រះជាផ្លូវឲ្យបានកំរៃ»ហើយហ៊ានប្រើការទុកចិត្តរបស់បងប្អូនគ្នីគ្នាជាឈ្នាន់ឲ្យបានប្រយោជន៍ខ្លួនឯង។ (ធីម៉ូថេទី១ ៦:៥) យើងអាចរហូតដល់ស្មានថា គ្មានអ្វីខុសទេបើយើងទាមទារឲ្យគ្រីស្ទានម្នាក់ដែលធូរធារឲ្យយើងខ្ចីលុយ ទោះជាយើងទំនងជាមិនអាចសងលុយនោះវិញបានក៏ដោយ។ (ទំនុកដំកើង ៣៧:២១) ក៏ប៉ុន្តែ ការគោរពប្រណិប័តន៍ដល់ព្រះជាអ្វីដែល«មានសេចក្ដីសន្យាឲ្យបានជីវិតនៅជាន់ឥឡូវនេះ ហើយទៅខាងនាយផង» មិនមែនជាការប្រមូលទ្រព្យសម្បត្ដិទេ។ (ធីម៉ូថេទី១ ៤:៨) ដោយព្រោះ«យើងរាល់គ្នាមិនបានយកអ្វី ចូលមកក្នុងលោកីយនេះទេ ហើយច្បាស់ជាយើងពុំអាចនឹងយកអ្វីចេញទៅវិញបានដែរ»នោះ ចូរយើងតាំងចិត្តព្យាយាម‹គោរពប្រណិប័តន៍ដល់ព្រះ ទាំងចិត្តស្កប់ស្កល់› ហើយ‹បើមានអាហារទទួលទាន នឹងសំលៀកបំពាក់ នោះក៏ល្មមឲ្យយើងបានស្កប់ចិត្តហើយ›។—ធីម៉ូថេទី១ ៦:៦-១១
១៥. តើយើងអាចធ្វើដូចម្ដេចទៅ ប្រសិនបើការដេញតាមការកំសាន្តកំពុងតែឃាត់យើងមិនឲ្យគោរពប្រណិប័តន៍ដល់ព្រះយ៉ាងពេញលេញ?
១៥ ការដេញតាមការកំសាន្តអាចឃាត់យើងមិនឲ្យគោរពប្រតិបត្ដិដល់ព្រះយ៉ាងពេញលេញ។ តើយើងត្រូវកែប្រែក្នុងរឿងនេះឬ? តាមការពិត យើងទទួលប្រយោជន៍ខ្លះពីការហាត់ប្រាណនិងការកំសាន្តពិតមែន។ ប៉ុន្តែ ប្រយោជន៍ដែលយើងទទួលគឺតែបន្ដិចបន្តួចទេ បើយកមកប្រៀបធៀបនឹងជីវិតជារៀងរហូតវិញ។ (យ៉ូហានទី១ ២:២៥) សព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សជាច្រើន«ចូលចិត្តនឹងល្បែងលេងជាជាងព្រះ គេមានឫកពាជាអ្នកគោរពប្រតិបត្ដិដល់ព្រះ ប៉ុន្តែមិនព្រមទទួលស្គាល់ព្រះចេស្ដា ដែលមកដោយការគោរពប្រតិបត្ដិនោះទេ» ហើយយើងត្រូវបែរចេញពីពួកមនុស្សបែបនេះ។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:៤, ៥) អស់អ្នកដែលប្រមូលអារម្មណ៍ទៅលើការគោរពប្រណិប័តន៍ដល់ព្រះកំពុងតែ«ប្រមូលទ្រព្យសម្បត្ដិទុកជាគោលយ៉ាងល្អសំរាប់ខ្លួនដល់ថ្ងៃក្រោយវិញ ដើម្បីឲ្យគេចាប់បានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច»។—ធីម៉ូថេទី១ ៦:១៩
១៦. តើសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាអ្វីខ្លះដែលអំពើបាបរារាំងមនុស្សមិនឲ្យពួកគេបំពេញតាមខ្នាតតម្រាដ៏សុចរិតរបស់ព្រះ? ហើយតើយើងអាចឈ្នះសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាទាំងនេះយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៦ អំពើអសីលធម៌ ការញៀនទឹកស្រវឹង ញៀនថ្នាំ និងសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាធ្វើអំពើបាបអាចបំផ្លាញនូវការគោរពប្រណិប័តន៍ដល់ព្រះ។ ការបណ្ដោយខ្លួនតាមចំណង់ទាំងនេះអាចរារាំងយើងមិនឲ្យបំពេញខ្នាតតម្រាដ៏សុចរិតរបស់ព្រះ។ (កូរិនថូសទី១ ៦:៩, ១០; កូរិនថូសទី២ ៧:១) សូម្បីតែប៉ុលក៏ត្រូវស៊ូទ្រាំនឹងការតយុទ្ធក្នុងរូបកាយរបស់គាត់ដែរ។ (រ៉ូម ៧:២១-២៥) យើងត្រូវតែចាត់វិធានការដ៏តឹងរ៉ឹងបំផុត ដើម្បីបំបាត់នូវសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាដ៏ខុសពីចិត្តយើង។ អ្វីមួយដ៏សំខាន់នោះគឺយើងត្រូវតាំងចិត្តរក្សាភាពស្អាតស្អំខាងសីលធម៌។ ប៉ុលប្រាប់យើងថា៖ «ចូរសំឡាប់និស្ស័យសាច់ឈាមរបស់អ្នករាល់គ្នា ដែលនៅផែនដីនេះចេញ គឺជាការសហាយស្មន់ ស្មោកគ្រោក សំរើបសំរាល ប៉ងប្រាថ្នាអាក្រក់ នឹងសេចក្ដីលោភ ដែលរាប់ទុកដូចជាការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ»។ (កូល៉ុស ៣:៥) ការសម្លាប់និស្ស័យសាច់ឈាមរបស់យើងចំពោះអំពើបាបទាំងនេះ តម្រូវឲ្យយើងតាំងចិត្តបំបាត់នោះចេញពីចិត្តយើងតែម្ដង។ ការអធិស្ឋានស្មោះអស់ពីចិត្តចំពោះព្រះនឹងផ្ដល់សមត្ថភាពឲ្យយើងបដិសេធសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាដ៏ខុស និងដេញតាមសេចក្ដីសុចរិតនិងការគោរពប្រណិប័តន៍ដល់ព្រះ ទោះជាយើងនៅក្នុងចំណោមរបបលោកីយ៍ដ៏អាក្រក់នេះក៏ដោយ។
១៧. តើយើងគួរមានទស្សនៈអ្វីចំពោះការប្រដៅ?
១៧ ការធ្លាក់ទឹកចិត្តអាចធ្វើឲ្យការស៊ូទ្រាំរបស់យើងខ្សោយ ហើយមានឥទ្ធិពលអាក្រក់មកលើការគោរពប្រណិប័តន៍ដល់ព្រះ។ អ្នកបំរើជាច្រើនរបស់ព្រះយេហូវ៉ាធ្លាប់ធ្លាក់ទឹកចិត្តដែរ។ (ជនគណនា ១១:១១-១៥; អែសរ៉ា ៤:៤; យ៉ូណាស ៤:៣) ការធ្លាក់ទឹកចិត្តអាចមានឥទ្ធិពលអាក្រក់មកលើយើង ជាពិសេសបើការធ្លាក់ទឹកចិត្តនោះមានព្រមជាមួយនឹងការតូចចិត្តដែរ ពីព្រោះយើងមានការថ្នាំងថ្នាក់ក្នុងចិត្ត ឬក៏បានត្រូវប្រដៅតម្រង់ ឬទូន្មានខ្លាំងៗ។ ប៉ុន្តែ ការប្រដៅតម្រង់និងការទូន្មានជាភស្តុតាងបញ្ជាក់ថា ព្រះស្រឡាញ់យើងនិងយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងយើង។ (ហេព្រើរ ១២:៥-៧, ១០, ១១) ការប្រដៅមិនគួរត្រូវចាត់ទុកជាការដាក់ទណ្ឌកម្មឡើយ ប៉ុន្តែ ត្រូវចាត់ទុកជាវិធីបង្ហាត់បង្រៀនយើងតាមផ្លូវសុចរិតវិញ។ បើយើងមានចិត្តរាបទាប នោះយើងនឹងមានចិត្តកតញ្ញូ ហើយនិងព្រមទទួលឱវាទដោយទទួលស្គាល់ថា«សេចក្ដីបន្ទោសនៃពាក្យប្រៀនប្រដៅ នោះជាផ្លូវជីវិត»។ (សុភាសិត ៦:២៣) នេះអាចជួយយើងរីកចំរើនយ៉ាងប្រសើរក្នុងការព្យាយាមគោរពប្រណិប័តន៍ដល់ព្រះ។
១៨. តើយើងមានភារកិច្ចអ្វីស្តីអំពីការអាក់អន់ចិត្តជាមួយគ្នា?
១៨ ការយល់ច្រឡំនិងការអាក់អន់ចិត្តអាចជាឧបសគ្គដល់ការគោរពប្រណិប័តន៍ដល់ព្រះ។ នេះអាចធ្វើឲ្យយើងតានតឹងក្នុងចិត្តឬក៏ធ្វើអ្វីដ៏មិនសមគួរ គឺការនៅដោយឡែកពីបងប្អូនប្រុសស្រីខាងវិញ្ញាណ។ (សុភាសិត ១៨:១) ប៉ុន្តែ យើងគួរតែចងចាំថា ការចងគំនុំ និងការព្យាបាទចំពោះអ្នកឯទៀតអាចមានឥទ្ធិពលមិនល្អមកលើទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា។ (លេវីវិន័យ ១៩:១៨) តាមពិត «អ្នកណាដែលមិនស្រឡាញ់បងប្អូន ដែលបានមើលឃើញទៅហើយ នោះធ្វើដូចម្ដេចឡើយ ឲ្យស្រឡាញ់ដល់ព្រះ ដែលមើលមិនឃើញទៅបាន»។ (យ៉ូហានទី១ ៤:២០) ពេលព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលក្នុងធម្មទាននៅលើភ្នំ ទ្រង់បានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់នូវភាពចាំបាច់នៃការចាត់វិធានការភ្លាមៗដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហារវាងបងប្អូន។ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលទៅកាន់អ្នកស្ដាប់ទ្រង់ថា៖ «បើកាលណាអ្នកនាំយកដង្វាយមកដល់អាសនា ហើយនៅទីនោះអ្នកនឹកឃើញថា បងប្អូនណាមានហេតុអ្វីទាស់នឹងអ្នក នោះត្រូវទុកដង្វាយរបស់អ្នកនៅមុខអាសនា ហើយទៅរកជានឹងបងប្អូនជាមុនសិន រួចសឹមមកថ្វាយដង្វាយអ្នកចុះ»។ (ម៉ាថាយ ៥:២៣, ២៤) ការសុំអភ័យទោសអាចជួយផ្សះរបួសខាងផ្លូវចិត្តដែលកើតចេញពីពាក្យសំដី ឬក៏ការប្រព្រឹត្តមិនល្អលើអ្នកផ្សេងទៀត។ ទំនាក់ទំនងប្រេះឆាអាចផ្សះផ្សាឡើងវិញបាននិង មេត្រីភាពអាចមានសាជាថ្មីឡើងវិញ បើយើងសុំអភ័យទោសនិងសារភាពថា យើងមិនបានធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវទេ។ ព្រះយេស៊ូក៏បានប្រទាននូវឱវាទផ្សេងទៀតអំពីរបៀបដោះស្រាយការពិបាក។ (ម៉ាថាយ ១៨:១៥-១៧) ពេលការព្យាយាមដោះស្រាយបញ្ហាបានជោគជ័យ នេះជាអ្វីដ៏គួរឲ្យសប្បាយម្ល៉េះទេ!—រ៉ូម ១២:១៨; អេភេសូរ ៤:២៦, ២៧
ការត្រងត្រាប់តាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូ
១៩. ហេតុអ្វីសំខាន់ដែលយើងយកតម្រាប់តាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូ?
១៩ យើងនឹងជួបការល្បងលជាប្រាកដ ប៉ុន្តែ យើងមិនចាំបាច់ឲ្យការល្បងលបំបែរយើងចេញពីការរត់ប្រណាំង ឲ្យបានជីវិតជារៀងរហូតឡើយ។ សូមចាំថាព្រះយេហូវ៉ាអាចសង្គ្រោះយើងពីការល្បងលបាន។ ពេលដែលយើង«ចោលអស់ទាំងបន្ទុក» ហើយ«រត់ក្នុងទីប្រណាំង ដែលនៅមុខយើង ដោយអំណត់[«ដោយស៊ូទ្រាំ», ព.ថ.]» នោះចូរយើង«រំពឹងមើលដល់ព្រះយេស៊ូវដ៏ជាមេផ្ដើម ហើយជាមេសំរេចសេចក្ដីជំនឿរបស់យើង»។ (ហេព្រើរ ១២:១-៣) ការពិនិត្យពិច័យនូវគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូនិងការព្យាយាមយកតម្រាប់តាមការប្រព្រឹត្តនិងពាក្យសំដីរបស់ទ្រង់ នឹងជួយយើងបណ្ដុះហើយបង្ហាញនូវការគោរពប្រណិប័តន៍ដល់ព្រះបានច្រើនជាង។
២០. តើរង្វាន់អ្វីដែលបានមកពីការដេញតាមការស៊ូទ្រាំនិងការគោរពប្រណិប័តន៍ដល់ព្រះ?
២០ ការស៊ូទ្រាំនិងការគោរពប្រណិប័តន៍ដល់ព្រះរួមគ្នាជួយយើងទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះជាប្រាកដ។ ដោយបង្ហាញគុណសម្បត្ដិដ៏វិសេសនេះ យើងអាចបន្តស្មោះត្រង់ក្នុងកិច្ចបំរើដ៏ពិសិដ្ឋចំពោះព្រះ។ សូម្បីតែនៅក្រោមកាលៈទេសៈពិបាកក៏ដោយ យើងនៅតែទទួលសុភមង្គល ពេលយើងទទួលសេចក្ដីស្រឡាញ់ពីព្រះយេហូវ៉ា និងព្រះពរពីទ្រង់ដោយព្រោះយើងបានស៊ូទ្រាំ និងគោរពប្រណិប័តន៍ដល់ព្រះ។ (យ៉ាកុប ៥:១១) ម្យ៉ាងទៀត ព្រះយេស៊ូធានាយើងថា៖ «អ្នករាល់គ្នានឹងបានជីវិតគង់នៅវិញ ដោយមានចិត្តខ្ជាប់ខ្ជួន[«ស៊ូទ្រាំ», ព.ថ.]»។—លូកា ២១:១៩
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
• ហេតុអ្វីបានជាការស៊ូទ្រាំគឺសំខាន់ម្ល៉េះ?
• តើដូចម្ដេចដែលហៅថាការគោរពប្រណិប័តន៍ដល់ព្រះ? ហើយតើនោះត្រូវសម្ដែងយ៉ាងដូចម្ដេចខ្លះ?
• តើយើងអាចចងនិងរក្សាមេត្រីភាពដ៏ជិតស្និទ្ធជាមួយព្រះយ៉ាងដូចម្ដេច?
• តើអ្វីខ្លះអាចបំផ្លាញនូវការគោរពប្រណិប័តន៍របស់យើងចំពោះព្រះ? ហើយតើយើងអាចជៀសវាងពីនោះយ៉ាងដូចម្ដេចបាន?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]