ពួកគេបន្តប្រព្រឹត្តតាមសេចក្ដីពិត
ពួកគេបន្តប្រព្រឹត្តតាមសេចក្ដីពិត
«គ្មានសេចក្ដីណាដែលនាំឲ្យខ្ញុំអរសប្បាយ លើសជាងសេចក្ដីនេះទេ គឺដែលឮនិយាយថា ពួកកូនខ្ញុំកំពុងតែប្រព្រឹត្តតាមសេចក្ដីពិតនោះឯង»។—យ៉ូហានទី៣ ៤
១. តើ«សេចក្ដីពិតនៃដំណឹងល្អ»សំដៅទៅលើអ្វី?
ព្រះយេហូវ៉ាសព្វព្រះហឫទ័យតែនឹងពួកអ្នកដែលថ្វាយបង្គំទ្រង់«ដោយវិញ្ញាណ នឹងសេចក្ដីពិត»តែប៉ុណ្ណោះ។ (យ៉ូហាន ៤:២៤) អ្នកទាំងនោះប្រព្រឹត្តតាមសេចក្ដីពិត ដោយជឿតាមសេចក្ដីបង្រៀនគ្រីស្ទានទាំងអស់ ដែលមានមូលដ្ឋានលើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។ «សេចក្ដីពិតនៃដំណឹងល្អ»នេះ សំដៅយ៉ាងចំទៅលើព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ និងការបង្ហាញភាពត្រឹមត្រូវនៃអធិបតេយ្យរបស់ព្រះយេហូវ៉ាតាមរយៈព្រះរាជាណាចក្ររបស់ទ្រង់។ (កាឡាទី ២:១៤) ព្រះអនុញ្ញាតឲ្យពួកអ្នកដែលនិយមសេចក្ដីមិនពិតនោះ ជឿទៅលើ«សេចក្ដីខុសឆ្គង» សោតឯសេចក្ដីសង្គ្រោះវិញ នោះអាស្រ័យលើការមានជំនឿទៅលើដំណឹងល្អនិងការប្រព្រឹត្តតាមសេចក្ដីពិត។—ថែស្សាឡូនីចទី២ ២:៩-១២; អេភេសូរ ១:១៣, ១៤
២. តើមានហេតុពិសេសអ្វីដែលសាវ័កយ៉ូហានមានអំណរគុណ? ហើយតើយ៉ូហានមានទំនាក់ទំនងបែបណានឹងកៃយុស?
២ ពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយអំពីព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះគឺជាអ្នក‹ធ្វើការជាមួយគ្នាក្នុងសេចក្ដីពិត›។ ដូចសាវ័កយ៉ូហាននិងមិត្តសំឡាញ់ម្នាក់របស់គាត់ឈ្មោះកៃយុសនោះ ពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយបានតាំងចិត្តកាន់ខ្ជាប់តាមសេចក្ដីពិតនិងប្រព្រឹត្តតាមសេចក្ដីពិតនោះ។ យ៉ូហានកំពុងតែគិតអំពីលោកកៃយុសពេលគាត់សរសេរថា៖ «គ្មានសេចក្ដីណាដែលនាំឲ្យខ្ញុំអរសប្បាយ លើសជាងសេចក្ដីនេះទេ គឺដែលឮនិយាយថា ពួកកូនខ្ញុំកំពុងតែប្រព្រឹត្តតាមសេចក្ដីពិតនោះឯង»។ (យ៉ូហានទី៣ ៣-៨) ទោះបើសាវ័កយ៉ូហានមិនបានបង្រៀនកៃយុសដោយផ្ទាល់ខ្លួនអំពីសេចក្ដីពិតក៏ដោយ តែគឺជាការសមរម្យដែលយ៉ូហានចាត់ទុកកៃយុសដែលមានអាយុក្មេងជាងគាត់ជាកូនខាងវិញ្ញាណ ដោយសារយ៉ូហានមានអាយុច្រើនជាង មានភាពចាស់ទុំខាងជំនឿគ្រីស្ទាន និងមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះកៃយុសដូចជាឪពុកមានចំពោះកូន។
សេចក្ដីពិតនិងការថ្វាយបង្គំគ្រីស្ទាន
៣. តើអ្វីជាគោលបំណងនិងផលប្រយោជន៍ដែលមកពីកិច្ចប្រជុំរបស់ជនគ្រីស្ទាននៅសម័យដើម?
៣ ដើម្បីរៀននូវសេចក្ដីពិត ជនគ្រីស្ទានសម័យដើមបានជួបជុំគ្នាជាក្រុមជំនុំ ច្រើនតែក្នុងផ្ទះឯកជន។ (រ៉ូម ១៦:៣-៥) យ៉ាងនេះ គ្រីស្ទានទាំងនោះបានទទួលនូវការលើកទឹកចិត្ត និងបានជំរុញទឹកចិត្តគ្នាឲ្យបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់និងប្រព្រឹត្តការល្អ។ (ហេព្រើរ ១០:២៤, ២៥) លោកធើធូលាន(ប្រមាណឆ្នាំ១៥៥ ស.យ. ដល់ក្រោយឆ្នាំ២២០ ស.យ.)បានសរសេរអំពីបុគ្គលដែលអះអាងថាខ្លួនជាគ្រីស្ទាននៅសម័យក្រោយជនគ្រីស្ទាននៅសម័យដើមនោះថា៖ «យើងជួបជុំគ្នាដើម្បីអានសៀវភៅរបស់ព្រះ . . . តាមរយៈបន្ទូលដ៏បរិសុទ្ធទាំងនេះ យើងពង្រឹងជំនឿរបស់យើងឲ្យកាន់តែមុតមាំ យើងលើកទឹកចិត្តខ្លួន និងបញ្ជាក់នូវជំនឿរបស់យើង»។—សៀវភៅការសុំអភ័យទោស, ជំពូកទី៣៩
៤. រហូតដល់ឥឡូវនេះ តើការច្រៀងចំរៀងធ្លាប់មានសារសំខាន់យ៉ាងណានៅឯកិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទាន?
៤ ការច្រៀងចំរៀងទំនងជាផ្នែកមួយនៃកិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទានជំនាន់ដើម។ (អេភេសូរ ៥:១៩; កូល៉ុស ៣:១៦) លោក ហេនរី ឆាតវិច សាស្ដ្រាចារ្យម្នាក់បានសរសេរថា លោក សេលសឺស ជាអ្នកវាយតម្លៃសមិទ្ធផលនៅសតវត្សទីពីរ បានចាត់ទុកបទចំរៀងដែលជនខ្លះអះអាងថាខ្លួនជាគ្រីស្ទានធ្លាប់ច្រៀងនោះ គឺ«ពីរោះដ៏ម្ល៉េះ ដែលគាត់បានខឹងដោយសារចំរៀងនោះមានឥទ្ធិពលលើទឹកចិត្តរបស់គាត់ផ្ទាល់»។ លោកឆាតវិចបាននិយាយបន្ថែមថា៖ «លោកខ្លិម៉ង់ ពីទីក្រុងអ័លេក្សានទ្រាគឺជាជនគ្រីស្ទានមុនគេបង្អស់ដែលបានពណ៌នាអំពីប្រភេទភ្លេងដែលសមរម្យសំរាប់ជនគ្រីស្ទាន។ លោកខ្លិម៉ង់បានសរសេរថា ភ្លេងនោះមិនត្រូវជាភ្លេងរាំរែកឲ្យស្រើបស្រាលនោះទេ»។ (សៀវភៅគ្រីស្ទសាសនាជំនាន់ដើម ទំព័រ២៧៤-២៧៥) ដូចជាជនគ្រីស្ទាននៅជំនាន់ដើមទំនងជាបានច្រៀងពេលពួកគេជួបជុំគ្នានោះ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាក៏ច្រៀងជាញឹកញយនូវចំរៀងដែលមានមូលដ្ឋានលើព្រះគម្ពីរ ដូចជាចំរៀងដែលសរសើរដំកើងព្រះនិងព្រះរាជាណាចក្រ ដោយពាក្យពេចន៍ជំរុញទឹកចិត្តនិងភ្លេងរងំពីរោះរណ្ដំ។
៥. (ក) តើក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាននៅសម័យដើមបានទទួលការណែនាំខាងវិញ្ញាណយ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើគ្រីស្ទានដ៏ពិតបានអនុវត្តតាមបន្ទូលព្រះយេស៊ូនៅម៉ាថាយ ២៣:៨, ៩ យ៉ាងដូចម្ដេច?
៥ នៅក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានសម័យដើម អ្នកត្រួតពិនិត្យបានបង្រៀនសេចក្ដីពិត និងអ្នកងារជំនួយបានជួយអ្នកជឿគ្នីគ្នាតាមវិធីផ្សេងៗដែរ។ (ភីលីព ១:១) គណៈអភិបាលដែលពឹងពាក់ទៅលើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះនិងវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ បានផ្ដល់ការណែនាំខាងវិញ្ញាណ។ (កិច្ចការ ១៥:៦, ២៣-៣១) គ្មានអ្នកណាមានឋានន្តរសក្ដិទេ ពីព្រោះព្រះយេស៊ូបានបង្គាប់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ថា៖ «ឯអ្នករាល់គ្នាវិញ មិនត្រូវឲ្យអ្នកដទៃហៅខ្លួនជាលោកគ្រូឡើយ ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាមានសាស្ដាតែ១ ហើយជាបងប្អូននឹងគ្នាទាំងអស់។ ក៏កុំឲ្យហៅអ្នកណាជាឪពុក នៅផែនដីនេះដែរ ដ្បិតមានឪពុកតែ១ប៉ុណ្ណោះ គឺជាព្រះដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌»។ (ម៉ាថាយ ២៣:៨, ៩) ក្នុងរឿងនេះនិងរឿងផ្សេងទៀត មានភាពដូចគ្នារវាងជនគ្រីស្ទានសម័យដើមនិងស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា។
ជនគ្រីស្ទានត្រូវបៀតបៀនដោយសារ ការផ្សព្វផ្សាយសេចក្ដីពិត
៦, ៧. ទោះបីជនគ្រីស្ទានប្រកាសសារអំពីសេចក្ដីសុខសាន្តក៏ដោយ តើមនុស្សប្រព្រឹត្តយ៉ាងណាទៅលើពួកគេ?
៦ ទោះជាជនគ្រីស្ទានជំនាន់ដើមបានប្រកាសសារអំពីសេចក្ដីសុខសាន្តដែលនឹងមកពីព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះក៏ដោយ ពួកគេបានត្រូវបៀតបៀនដូចជាព្រះយេស៊ូដែរ។ (យ៉ូហាន ១៥:២០; ១៧:១៤) លោក ចន វ៉ន ម៉ូហ្ស៊ីម ប្រវត្ដិវិទូម្នាក់បានចាត់ទុកជនគ្រីស្ទាននៅសម័យដើមជា«មនុស្សមួយក្រុមដ៏ស្លូតជាទីបំផុត និងមិនដែលព្យាបាទ ឬក៏មានគំនិតអាក្រក់ចំពោះរដ្ឋទេ»។ លោកម៉ូហ្ស៊ីមបានមានប្រសាសន៍ថា អ្វី«ដែលបានធ្វើឲ្យពួករ៉ូមមួម៉ៅចិត្តចង់ប្រឆាំងនឹងពួកគ្រីស្ទាន គឺការថ្វាយបង្គំរបស់ជនគ្រីស្ទានមានបែបបទដែលស្រួលមិនស្មុគស្មាញ ជាហេតុធ្វើឲ្យការថ្វាយបង្គំរបស់ពួកគេខុសគ្នាស្រឡះពីក្បួនរីតិ៍ដ៏ពិសិដ្ឋរបស់សាសន៍ឯទៀត»។ លោកបានមានប្រសាសន៍តទៅទៀតថា៖ «ជនគ្រីស្ទានមិនធ្វើយញ្ញបូជា គ្មានវិហារ គ្មានរូបព្រះ គ្មានគ្រូទាយ ក៏គ្មានគណៈសង្ឃទេ។ នេះផ្ដល់ហេតុគ្រប់គ្រាន់ឲ្យមនុស្សខ្លៅល្ងើជាច្រើននាក់តិះដៀលមើលងាយពួកគេដោយនឹកស្មានថា មិនអាចមានសាសនាដែលគ្មានអ្វីៗទាំងនោះបានឡើយ។ ដូច្នេះ ជនគ្រីស្ទានបានត្រូវគេសង្ស័យថា ពួកគេជាអ្នកដែលមិនជឿថាមានព្រះឡើយ ហើយតាមច្បាប់រ៉ូម ពួកអ្នកដែលត្រូវគេសង្ស័យថាមិនជឿទៅលើព្រះនោះ ត្រូវចាត់ទុកជាមនុស្សចង្រៃ»។
៧ ពួកសង្ឃ ពួកសិប្បករ និងពួកអ្នកឯទៀតដែលប្រកបរបរផ្អែកលើការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ បានអុជអាលញុះញង់ប្រជាជនឲ្យប្រឆាំងជនគ្រីស្ទាន ពីព្រោះពួកគេមិនចូលរួមក្នុងការថ្វាយបង្គំរូបព្រះឡើយ។ (កិច្ចការ ១៩:២៣-៤០; កូរិនថូសទី១ ១០:១៤) លោកធើធូលានបានសរសេរថា៖ «ពួកគេចាត់ទុកជនគ្រីស្ទានជាដើមហេតុនៃអន្តរាយទាំងអស់ដែលមានមកលើរដ្ឋ ព្រមទាំងគ្រោះកាចទាំងអស់ដែលមានមកលើប្រជាជន។ ប្រសិនបើទន្លេថៃបឺជន់លិចឡើងដល់ជាយកំផែង ប្រសិនបើទន្លេនីលមិនមានទឹកឡើងហៀរហូរចូលក្នុងស្រែ ប្រសិនបើមេឃមិនបង្អុរភ្លៀងឬក៏ផែនដីត្រូវភ្លាត់ចេញពីរង្វិលជុំរបស់វា ប្រសិនបើមានទុរ្ភឹក្ស ប្រសិនបើមានជម្ងឺរាតត្បាត ពួកគេនាំគ្នាស្រែកភ្លាមថា៖ ‹បោះពួកគ្រីស្ទានទៅក្នុងរូងសិង្ហទៅ!›»។ ទោះជាកើតមានលទ្ធផលអ្វីក៏ដោយ ជនគ្រីស្ទានពិត«រក្សាខ្លួនឲ្យផុតពីរូបព្រះចេញ»។—យ៉ូហានទី១ ៥:២១
សេចក្ដីពិតនិងទំនៀមទំលាប់សាសនា
៨. ហេតុអ្វីបានជាពួកអ្នកដែលប្រព្រឹត្តតាមសេចក្ដីពិត មិនធ្វើបុណ្យណូអែល?
៨ ពួកអ្នកដែលប្រព្រឹត្តតាមសេចក្ដីពិតនឹងជៀសវាងទំនៀមទំលាប់ដែលខុសពីបទគម្ពីរ ពីព្រោះ‹ពន្លឺនិងងងឹតមិនអាចត្រូវលាយឡំគ្នាបានឡើយ›។ (កូរិនថូសទី២ ៦:១៤-១៨) ជាឧទាហរណ៍ ជនគ្រីស្ទានមិនធ្វើបុណ្យណូអែលដែលត្រូវធ្វើនៅថ្ងៃទី២៥ ខែធ្នូទេ។ សព្វវចនាធិប្បាយមួយសារភាពថា៖ «គ្មានអ្នកណាដឹងថ្ងៃខែពិតប្រាកដនៃកំណើតព្រះគ្រីស្ទទេ»។ (The World Book Encyclopedia) សព្វវចនាធិប្បាយមួយទៀតចែងថា៖ «បុណ្យកំណើតព្រះអាទិត្យរបស់សាសន៍រ៉ូម ដែលពួកគេធ្វើនៅពាក់កណ្ដាលខែធ្នូ គឺជាគំរូដើមសំរាប់ទំលាប់លេងសប្បាយអ៊ូអរគគ្រឹកគគ្រេងដូចដែលមាននៅថ្ងៃបុណ្យណូអែល»។ (The Encyclopedia Americana—1956 Edition) សព្វវចនាធិប្បាយមួយទៀតចែងថា៖ «ព្រះមិនបានបង្គាប់ឲ្យធ្វើបុណ្យណូអែល ហើយបុណ្យណូអែលក៏មិនមានក្នុងបទគម្ពីរសញ្ញាថ្មីដែរ»។ (M’Clintock and Strong’s Cyclopædia) ហើយសៀវភៅភាសាអង់គ្លេសចំណងជើងថា ជីវិតប្រចាំថ្ងៃនៅសម័យព្រះយេស៊ូ កត់សម្គាល់ថា៖ «ក្នុងកំឡុងខែរងា ហ្វូងសត្វ . . . បានចូលទៅរកទីជំរករបស់វា។ ហេតុនោះឯងបានជាថ្ងៃខែបុណ្យណូអែលក្នុងខែរងាតាមទំនៀមទំលាប់មិនអាចត្រឹមត្រូវបានទេ ដោយព្រោះសៀវភៅដំណឹងល្អចែងថា ពួកអ្នកគង្វាលបាននៅឯវាល»។—លូកា ២:៨-១១
៩. ហេតុអ្វីបានជាអ្នកបំរើរបស់ព្រះយេហូវ៉ានៅអតីតកាលនិងឥឡូវនេះ មិនធ្វើបុណ្យអ៊ីស្ទើរ៍?
៩ បុណ្យអ៊ីស្ទើរ៍ជាបុណ្យដែលត្រូវគេអះអាងថា ជាការរំឭកនៅថ្ងៃដែលព្រះយេស៊ូមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ តែប្រភពដែលអាចយកជាការបាន បានបញ្ជាក់ថា បុណ្យនោះជាប់ទាក់ទងនឹងសាសនាមិនពិត។ វចនានុក្រមមួយខាងព្រះគម្ពីរចែងថា បុណ្យអ៊ីស្ទើរ៍«នៅដើមដំបូងគឺបុណ្យរដូវផ្ការីករបស់កុលសម្ព័ន្ធ ធូថន ដើម្បីគោរពព្រះនាងជាព្រះនៃពន្លឺនិងរដូវផ្ការីក។ ក្នុងភាសាពួកអង់ក្លូសាក់សុង ព្រះនាងនេះមាននាម អ៊ីស្ទើរ៍»។ (The Westminster Dictionary of the Bible) យ៉ាងណាក៏ដោយ សព្វវចនាធិប្បាយមួយចែងថា៖ «ក្នុងបទគម្ពីរសញ្ញាថ្មីគ្មានអ្វីដែលបង្ហាញថា ជនគ្រីស្ទានធ្លាប់ធ្វើបុណ្យអ៊ីស្ទើរ៍ឡើយ»។ (Encyclopædia Britannica—11th Edition) ជនគ្រីស្ទាននៅសម័យដើមមិនបានធ្វើបុណ្យអ៊ីស្ទើរ៍ ហើយរាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាសព្វថ្ងៃនេះក៏មិនធ្វើដែរ។
១០. តើព្រះយេស៊ូបានប្រារព្ធធ្វើពិធីបុណ្យអ្វី? ហើយតើអ្នកណាបានធ្វើបុណ្យនេះយ៉ាងត្រឹមត្រូវ?
១០ ព្រះយេស៊ូមិនបានបង្គាប់សិស្សរបស់ទ្រង់ឲ្យរំឭកពីកំណើត ឬមួយក៏ថ្ងៃដែលទ្រង់ត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញឡើយ តែទ្រង់បានប្រារព្ធធ្វើបុណ្យរំឭកនូវការសោយទិវង្គតរបស់ទ្រង់ជាយញ្ញបូជា។ (រ៉ូម ៥:៨) ពិតមែន មានតែបុណ្យមួយនេះប៉ុណ្ណោះដែលព្រះយេស៊ូបានបង្គាប់ឲ្យសិស្សរបស់ទ្រង់ធ្វើ។ (លូកា ២២:១៩, ២០) បុណ្យនេះក៏ត្រូវហៅថា អាហារល្ងាចរបស់ព្រះអម្ចាស់ និងត្រូវធ្វើជារៀងរាល់ឆ្នាំដោយស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា។—កូរិនថូសទី១ ១១:២០-២៦
សេចក្ដីពិតត្រូវផ្សាយទូទាំងផែនដី
១១, ១២. តាំងពីដើមមក ពួកអ្នកដែលដើរក្នុងសេចក្ដីពិតបានឧបត្ថម្ភគាំទ្រកិច្ចផ្សព្វផ្សាយរបស់ពួកគេ តើដោយដូចម្ដេច?
១១ អស់អ្នកដែលស្គាល់សេចក្ដីពិត ចាត់ទុកការចំណាយពេល កម្លាំង និងធនធានឯទៀតរបស់ខ្លួនក្នុងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ ជាឯកសិទ្ធិដ៏វិសេស។ (ម៉ាកុស ១៣:១០) កិច្ចផ្សព្វផ្សាយរបស់ជនគ្រីស្ទាននៅសម័យដើមបានត្រូវឧបត្ថម្ភដោយវិភាគទានស្ម័គ្រចិត្ត។ (កូរិនថូសទី២ ៨:១២; ៩:៧) លោកធើធូលានបានសរសេរថា៖ «ទោះបីមានហិបតង្វាយមួយក៏ដោយនោះ លុយក្នុងហិបនោះមិនមែនជាថ្លៃចូលទេ ពីព្រោះសាសនាមិនមែនជាអាជីវកម្មឡើយ។ មនុស្សម្នាក់ៗយកលុយបន្ដិចបន្តួចមកមួយខែមួយដង ឬក៏នៅពេលណាគាត់ចង់យកមក ឲ្យតែគាត់ចង់យកមក និងមានលទ្ធភាពយកមកបាន ដ្បិតគ្មានអ្នកណាដែលត្រូវបង្ខំឡើយ។ នេះជាតង្វាយស្ម័គ្រពីចិត្ត»។—សៀវភៅការសុំអភ័យទោស ជំពូកទី៣៩
១២ កិច្ចការផ្សព្វផ្សាយព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះទូទាំងពិភពលោក ដែលស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាធ្វើនោះ ក៏ត្រូវឧបត្ថម្ភដោយវិភាគទានស្ម័គ្រចិត្ត។ ក្រៅពីស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា អ្នកចាប់អារម្មណ៍ដែលមានចិត្តកតញ្ញូ ក៏ចាត់ទុកការជួយឧបត្ថម្ភសកម្មភាពនេះ ដោយជូនវិភាគទាន ជាឯកសិទ្ធិមួយដែរ។ ក្នុងរឿងនេះដែរ មានភាពដូចគ្នារវាងជនគ្រីស្ទានជំនាន់ដើមនិងស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ានៅឥឡូវនេះ។
សេចក្ដីពិតនិងការប្រព្រឹត្តផ្ទាល់ខ្លួន
១៣. ស្តីអំពីការប្រព្រឹត្ត តើស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាធ្វើតាមឱវាទអ្វីរបស់ពេត្រុស?
១៣ ក្នុងនាមជាអ្នកប្រព្រឹត្តតាមសេចក្ដីពិត ជនគ្រីស្ទានសម័យដើមបានអនុវត្តតាមឱវាទរបស់សាវ័កពេត្រុសដែលថា៖ «ប្រព្រឹត្តដោយទៀងត្រង់ នៅក្នុងពួកសាសន៍ដទៃ ដើម្បីនៅកន្លែងណា ដែលគេនិយាយដើម ពីអ្នករាល់គ្នាទុកដូចជាមនុស្សប្រព្រឹត្តអាក្រក់ នោះឲ្យគេបានសរសើរដល់ព្រះ នៅថ្ងៃដែលទ្រង់យាងមកប្រោស ដោយគេឃើញការល្អរបស់អ្នករាល់គ្នាវិញ»។ (ពេត្រុសទី១ ២:១២) ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាអនុវត្តតាមពាក្យនេះ។
១៤. តើជនគ្រីស្ទានមានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះការកំសាន្តដ៏អសីលធម៌?
១៤ សូម្បីតែក្រោយការក្បត់ជំនឿបានចាប់ផ្ដើមក៏ដោយ ពួកអ្នកដែលអះអាងថាខ្លួនជាគ្រីស្ទាន បានជៀសវាងអំពើអសីលធម៌។ លោកវីលៀម ឌូល គីឡិន សាស្ដ្រាចារ្យម្នាក់ខាងប្រវត្ដិសាស្ត្រគ្រីស្ទសាសនា បានសរសេរថា៖ «នៅសតវត្សទីពីរនិងទីបី រោងល្ខោននៅភូមិធំៗនិមួយៗគឺជាកន្លែងដែលទាក់ទាញអារម្មណ៍មនុស្សច្រើនជាងគេ។ ទោះជាតួប្រុសតួស្រីទាំងនោះច្រើនតែជាបុគ្គលដែលមិនសូវកាន់តាមគោលការណ៍សីលធម៌ប៉ុន្មានក៏ដោយ ការដើរតួរបស់ពួកគេតែងតែរកបំពេញចំណង់ខូចអាក្រក់របស់មនុស្សនៅសម័យនោះ។ . . . ជនគ្រីស្ទានពិតទាំងឡាយបានស្អប់ខ្ពើមនូវល្ខោនទាំងនោះ។ . . . ពួកគេបានខ្ពើមរអើមនូវភាពអាសអាភាសរបស់វា។ ហើយការអំពាវនាវមិនចេះឈប់ដល់ព្រះនិងព្រះនាងរបស់សាសនាពាហិរជនក្នុងរឿងល្ខោនទាំងនោះ បានរំលោភបំពានលើជំនឿរបស់ពួកគេថែមទៀត»។ (The Ancient Church, ទំព័រ៣១៨-៣១៩) សព្វថ្ងៃនេះ អ្នកដែលពិតជាកាន់តាមព្រះយេស៊ូក៏ជៀសវាងពីការកំសាន្តដ៏អាសអាភាសនិងទាបថោកដែរ។—អេភេសូរ ៥:៣-៥
សេចក្ដីពិតនិង«អាជ្ញាធរ»
១៥, ១៦. តើ«អាជ្ញាធរ»ជាអ្នកណា? ហើយតើអ្នកដែលប្រព្រឹត្តតាមសេចក្ដីពិតមានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះអាជ្ញាធរ?
១៥ ថ្វីបើជនគ្រីស្ទាននៅសម័យដើមមានកិរិយាល្អក៏ដោយ អធិរាជរបស់ចក្រភពរ៉ូមបានស្មានពួកគេខុស។ លោក អឺនិស ជោច ហាឌី ប្រវត្ដិវិទូម្នាក់បានពន្យល់ថា បណ្ដាអធិរាជនោះបានចាត់ទុកជនគ្រីស្ទានជា«អ្នកនិយមសាសនាដ៏គួរឲ្យមើលងាយ»។ សំបុត្រដែលត្រូវផ្ញើទៅវិញទៅមករវាងអភិបាលប្ល៉ាយនី ដែលមកពីតំបន់ប៊ីធូនា និងអធិរាជត្រាជិនបង្ហាញថា ស្រទាប់អ្នកគ្រប់គ្រងមិនសូវដឹងអំពីភាពពិតនៃគ្រីស្ទសាសនាទេ។ តើជនគ្រីស្ទានមានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះរដ្ឋ?
១៦ ដូចអ្នកបំរើព្រះយេស៊ូនៅសម័យដើម ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាចុះចូលមួយកំរិតក្រោមបង្គាប់«រាជការ[ឬ«អាជ្ញាធរ», ព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយ]»។ (រ៉ូម ១៣:១-៧) ប្រសិនបើមនុស្សទាមទារអ្វីដែលប្រឆាំងនឹងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ ជនគ្រីស្ទាននឹង«ត្រូវតែស្ដាប់បង្គាប់របស់ព្រះជាជាងមនុស្ស»។ (កិច្ចការ ៥:២៩) សៀវភៅភាសាអង់គ្លេសចំណងជើងថា ក្រោយព្រះយេស៊ូសាសនាគ្រីស្ទានទទួលជ័យជំនះ ចែងថា៖ «ទោះជាជនគ្រីស្ទានមិនបានថ្វាយបង្គំអធិរាជក៏ដោយ ពួកគេមិនមែនជាអ្នកបំបះបំបោរទេ ហើយសាសនារបស់ពួកគេមិនបានគំរាមកំហែងដល់ចក្រភពនោះ ទោះជាអ្នកកាន់សាសនាពាហិរជនបានខឹងនិងរង្កៀសចិត្តដោយសារសាសនារបស់គេក៏ដោយ»។
១៧. (ក) តើជនគ្រីស្ទាននៅសម័យដើមបានគាំទ្ររដ្ឋាភិបាលមួយណា? (ខ) តើអ្នកកាន់តាមព្រះគ្រីស្ទបានអនុវត្តតាមបន្ទូលនៅអេសាយ ២:៤ យ៉ាងដូចម្ដេច?
១៧ ជនគ្រីស្ទានសម័យដើមគឺជាអ្នកដែលគាំទ្រព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ ដូចលោកអ័ប្រាហាំ អ៊ីសាក និងយ៉ាកុបដែលបានមានជំនឿទៅលើ‹ក្រុង១ដែលព្រះជាអ្នកសង់›។ (ហេព្រើរ ១១:៨-១០) ដូចព្រះអម្ចាស់របស់ពួកគេ សិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូ«មិនមែនជារបស់លោកីយទេ»។ (យ៉ូហាន ១៧:១៤-១៦) ស្តីអំពីសង្គ្រាមមនុស្សជាតិនិងការទាស់ទែងគ្នានោះ សិស្សព្រះយេស៊ូបានដេញតាមសន្ដិភាពដោយ«យកដាវរបស់ខ្លួនដំធ្វើជាផាលនង្គ័ល»។ (អេសាយ ២:៤) លោកចេហ្វ្រី ណាថល លោកជាវាគ្មិនម្នាក់អំពីប្រវត្ដិសាស្ត្រគ្រីស្ទសាសនាបានសម្គាល់ភាពដូចគ្នាមួយ ហើយមានប្រសាសន៍ថា៖ «ទស្សនៈរបស់ជនគ្រីស្ទាននៅសម័យដើមចំពោះសង្គ្រាម និងទស្សនៈរបស់ក្រុមមនុស្សដែលហៅថាខ្លួនជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា មានភាពដូចគ្នាច្រើនជាងយើងចង់សារភាពនោះទៅទៀត»។
១៨. ហេតុអ្វីបានជាគ្មានរដ្ឋាភិបាលណាដែលចាំបាច់ខ្លាចស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ានោះ?
១៨ ក្នុងនាមជាបុគ្គលអព្យាក្រឹតដែលចុះចូលចំពោះ«អាជ្ញាធរ»នោះ ជនគ្រីស្ទានជំនាន់ដើមមិនបង្កបញ្ហាដែលគំរាមកំហែងស្ថាប័ននយោបាយឡើយ ហើយស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាក៏ធ្វើដូច្នេះដែរ។ អ្នកវិចារណ៍ម្នាក់នៅអាមេរិកខាងជើងបានសរសេរថា៖ «មានតែបុគ្គលដែលមានគំនិតក្រអឺតក្រទម និងពេញទៅដោយការមន្ទិលដែលជឿថា ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាគំរាមកំហែងដល់របបនយោបាយណាមួយ។ ពួកគេគឺជាក្រុមមួយដែលមិនបង្កចលាចល ហើយជាអ្នកស្រឡាញ់សន្ដិភាពជាងគេ»។ អាជ្ញាធរណាដែលមានពត៌មានគ្រប់គ្រាន់ដឹងថា ពួកគេមិនចាំបាច់ខ្លាចស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាទេ។
១៩. ស្តីអំពីការបង់ពន្ធ តើយើងអាចនិយាយយ៉ាងដូចម្ដេចអំពីជនគ្រីស្ទានសម័យដើម និងស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា?
១៩ វិធីមួយដែលជនគ្រីស្ទាននៅសម័យដើមបានបង្ហាញការគោរពចំពោះ«អាជ្ញាធរ» គឺដោយបង់ពន្ធ។ លោក ចាស្ទីន ម៉ាទើបានសរសេរទៅកាន់អធិរាជ អាន់តូនិនឹស ផាយឹស (ឆ្នាំ១៣៨-១៦១ ស.យ.) ថា៖ «គ្មានអ្នកណាសុខចិត្តបង់ពន្ធ»ដូចជាជនគ្រីស្ទានឡើយ។ (សៀវភៅការសុំអភ័យទោសដំបូង ជំពូកទី១៧) ហើយលោកធើធូលានបានប្រាប់អ្នកគ្រប់គ្រងជនជាតិរ៉ូមថា អ្នកប្រមូលពន្ធរបស់ពួកគេត្រូវមាន«ចិត្តកតញ្ញូចំពោះជនគ្រីស្ទាន» ដោយសារពួកគេយកចិត្តទុកដាក់បង់ពន្ធ។ (សៀវភៅការសុំអភ័យទោស ជំពូកទី៤២) ជនគ្រីស្ទានបានទទួលប្រយោជន៍ពីប៉ាក់រ៉ូម៉ាណា ដែលបកប្រែថាសន្ដិភាពរ៉ូម ដោយមានច្បាប់ទម្លាប់ល្អ ផ្លូវថ្នល់ស្អាត និងអាចធ្វើដំណើរតាមផ្លូវទឹកដោយសុវត្ថិភាព។ ដោយសារជនគ្រីស្ទានយល់ពីអ្វីដែលពួកគេជំពាក់ចំពោះសង្គម នោះពួកគេបានធ្វើតាមបន្ទូលព្រះយេស៊ូដែលថា៖ «ចូរថ្វាយរបស់សេសារទៅសេសារទៅ ហើយរបស់ព្រះទៅព្រះវិញ»។ (ម៉ាកុស ១២:១៧) រាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាសព្វថ្ងៃនេះធ្វើតាមឱវាទនេះ ហើយពួកគេបានត្រូវសរសើរដោយសារភាពទៀងត្រង់របស់ពួកគេក្នុងការបង់ពន្ធ។—ហេព្រើរ ១៣:១៨
សេចក្ដីពិតជាចំណងដែលនាំឲ្យមានសាមគ្គីភាព
២០, ២១. ស្តីអំពីភាតរភាពដែលមានមេត្រីភាព តើជនគ្រីស្ទាននៅសម័យដើមនិងស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាឥឡូវនេះមានលក្ខណៈអ្វីទៅ?
២០ ដោយព្រោះជនគ្រីស្ទានសម័យដើមបានប្រព្រឹត្តតាមសេចក្ដីពិត នោះពួកគេត្រូវសង្រួបសង្រួមគ្នាឲ្យមានសាមគ្គីភាពជាភាតរភាពដែលមានមេត្រីភាព ដូចស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាសព្វថ្ងៃនេះដែរ។ (កិច្ចការ ១០:៣៤, ៣៥) សំបុត្រមួយដែលបានត្រូវចុះផ្សាយក្នុងកាសែតមួយនៅទីក្រុងមូស្គូបានចែងថា៖ «[ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាត្រូវ]ស្គាល់ជាទូទៅជាមនុស្សរាក់ទាក់ សប្បុរស រាបទាបនិងស្រួលទាក់ទង មិនដែលបង្ខំមនុស្សឯទៀត និងតែងតែបង្កើតឲ្យមានមេត្រីភាពក្នុងទំនាក់ទំនងរបស់ពួកគេជាមួយមនុស្សឯទៀត។ . . . គ្មានអ្នកណាស៊ីសំណូក ប្រមឹក ឬញៀនថ្នាំក្នុងចំណោមពួកគេ ហើយហេតុដែលគ្មានអំពើបែបនោះគឺស្រួលយល់ណាស់ គឺដោយសារពួកគេអនុញ្ញាតឲ្យជំនឿលើព្រះគម្ពីរណែនាំអ្វីៗទាំងអស់ដែលពួកគេធ្វើឬក៏និយាយ។ បើមនុស្សទាំងអស់ទូទាំងពិភពលោកយ៉ាងហោចណាស់ខំរស់នៅសមស្របទៅតាមព្រះគម្ពីរដូចស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា ពិភពលោកដ៏ឃោរឃៅនេះនឹងមានសភាពខុសគ្នាទាំងស្រុង»។ (The Moscow Times)
២១ សព្វវចនាធិប្បាយអំពីគ្រីស្ទសាសនាជំនាន់ដើម (ជាភាសាអង់គ្លេស) ចែងថា៖ «គ្រីស្ទសាសនាដំបូងធ្លាប់ចាត់ទុកក្រុមពួកគេជាក្រុមមនុស្សថ្មី ដែលពីមុនជាមនុស្សដែលស្អប់គ្នា ពោលគឺ សាសន៍យូដានិងសាសន៍ដទៃ ដែលក្រោយមកអាចរស់នៅជាមួយគ្នាដោយមេត្រីភាព»។ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាក៏មានភាតរភាពអន្តរជាតិដែលស្រឡាញ់មេត្រីភាពផងដែរ ហើយពិតជាសង្គមពិភពលោកថ្មីមែន។ (អេភេសូរ ២:១១-១៨; ពេត្រុសទី១ ៥:៩; ពេត្រុសទី២ ៣:១៣) ពេលប្រធានសន្ដិសុខនៃទីលានពិព័រណ៍នៃរាជធានីប្រតូរីយ៉ា ប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូង បានឃើញថា ស្មរបន្ទាល់គ្រប់សាសន៍ជួបជុំគ្នាចូលរួមមហាសន្និបាតនៅទីនោះដោយសន្ដិភាព គាត់បាននិយាយថា៖ «ពួកគេទាំងអស់គ្នាមានសុភាវធម៌និងបាននិយាយប្រាស្រ័យទាក់ទងគ្នាតាមរបៀបស្លូតបូត។ អាកប្បកិរិយារបស់ពួកគេក្នុងកំឡុងពីរបីថ្ងៃកន្លងទៅហើយនេះ គឺជាភស្តុតាងដែលបញ្ជាក់នូវសីលធម៌នៃសមាជិកនៃសង្គមរបស់ពួកអ្នក ហើយថាពួកគេរស់នៅជាមួយគ្នាដូចជាក្រុមគ្រួសារមួយដ៏ធំនិងសប្បាយ»។
ជនគ្រីស្ទានទទួលរង្វាន់ដោយសារការបង្រៀនសេចក្ដីពិត
២២. តើអ្វីបានកើតឡើងដោយសារជនគ្រីស្ទានបានសម្ដែងសេចក្ដីពិត?
២២ តាមរយៈការប្រព្រឹត្តនិងការផ្សព្វផ្សាយរបស់ប៉ុលនិងជនគ្រីស្ទានឯទៀត ពួកគេបាន«សំដែងសេចក្ដីពិត»។ (កូរិនថូសទី២ ៤:២) តើអ្នកយល់ព្រមដែរទេថា ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាកំពុងតែធ្វើដូចគ្នាដែរ និងកំពុងតែបង្រៀនគ្រប់សាសន៍នូវសេចក្ដីពិតនោះ? មនុស្សកាន់តែច្រើនទូទាំងផែនដីកំពុងតែស្ដាប់តាមសេចក្ដីពិត និងកំពុងតែដើរចូលហូរហែទៅដល់‹ភ្នំដែលជាព្រះវិហារនៃព្រះយេហូវ៉ា›។ (អេសាយ ២:២, ៣) ជារៀងរាល់ឆ្នាំ មនុស្សរាប់ពាន់អ្នកទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកដើម្បីបង្ហាញការថ្វាយខ្លួនចំពោះព្រះ។ ជាលទ្ធផល ក្រុមជំនុំថ្មីជាច្រើនបានត្រូវរៀបចំឡើង។
២៣. តើអ្នកមានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះពួកអ្នកដែលកំពុងតែបង្រៀនគ្រប់សាសន៍នូវសេចក្ដីពិត?
២៣ រាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាមានសាមគ្គីភាពក្នុងការថ្វាយបង្គំ ទោះជាពួកគេមានជីវប្រវត្ដិខុសៗគ្នាក៏ដោយ។ សេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលរាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាសម្ដែងនោះ បង្ហាញថាពួកគេគឺជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូ។ (យ៉ូហាន ១៣:៣៥) តើអ្នកអាចឃើញថា ‹ព្រះទ្រង់គង់នៅក្នុងចំណោមពួកគេ›ឬទេ? (កូរិនថូសទី១ ១៤:២៥) តើអ្នកបានចូលគាំទ្រពួកអ្នកដែលកំពុងតែបង្រៀនគ្រប់ទាំងសាសន៍នូវសេចក្ដីពិតហើយឬនៅ? ប្រសិនបើអ្នកបានធ្វើដូច្នេះរួចហើយ ចូរបង្ហាញចិត្តកតញ្ញូចំពោះសេចក្ដីពិតជានិច្ច និងទទួលឯកសិទ្ធិដើរក្នុងសេចក្ដីពិតនោះជានិច្ច។
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
• ស្តីអំពីរបៀបថ្វាយបង្គំ តើមានភាពដូចគ្នាអ្វីរវាងជនគ្រីស្ទាននៅសម័យដើម និងស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា?
• តើអ្វីជាបុណ្យសាសនាតែមួយគត់ ដែលបុគ្គលដែលប្រព្រឹត្តតាមសេចក្ដីពិតត្រូវធ្វើនោះ?
• តើ«អាជ្ញាធរ»ជាអ្នកណា? ហើយតើជនគ្រីស្ទានមានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះពួកគេ?
• តើដោយដូចម្ដេចដែលសេចក្ដីពិតអាចសង្រួបសង្រួមបាន?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ២៩]
កិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទានតែងតែជាពរចំពោះពួកអ្នកដែលប្រព្រឹត្តតាមសេចក្ដីពិត