«មកតាមខ្ញុំជាដរាបចុះ!»
«មកតាមខ្ញុំជាដរាបចុះ!»
«ព្រះអង្គម្ចាស់ត្រាស់ហៅបងប្អូនមក អោយរងទុក្ខលំបាកយ៉ាងនេះ ព្រោះព្រះគ្រីស្តក៏បានរងទុក្ខលំបាកសំរាប់បងប្អូន ទុកជាគំរូអោយបងប្អូនដើរតាមគន្លងរបស់ព្រះអង្គ»។—ពេត្រុសទី១ ២:២១, ព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយ
១, ២. ហេតុដូចម្ដេចបានជាគំរូគ្រប់ល័ក្ខណ៍របស់ព្រះយេស៊ូជាអ្នកបង្រៀននោះ មិនមែនជាគំរូខ្ពស់ពន់ពេកឲ្យយើងយកតម្រាប់តាម?
ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទជាអ្នកបង្រៀនដ៏ឧត្តមបំផុតដែលធ្លាប់រស់នៅលើផែនដី។ ម្យ៉ាងទៀត ក្នុងមួយព្រះជន្មរបស់ព្រះយេស៊ូជាមនុស្សគ្រប់ល័ក្ខណ៍ ទ្រង់មិនដែលប្រព្រឹត្តអំពើបាបសោះឡើយ។ (ពេត្រុសទី១ ២:២២) បើដូច្នេះ តើនេះបានសេចក្ដីថា ព្រះយេស៊ូតាំងគំរូខ្ពស់ពន់ពេកឲ្យមនុស្សមិនគ្រប់ល័ក្ខណ៍យើងធ្វើតាមឬ? មិនមែនដូច្នោះឡើយ!។
២ ដូចអត្ថបទមុននេះបានបញ្ជាក់ មូលដ្ឋាននៃការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូ គឺសេចក្ដីស្រឡាញ់។ រីឯសេចក្ដីស្រឡាញ់ នេះជាអ្វីដែលយើងរាល់គ្នាអាចបណ្ដុះឲ្យមានដែរ។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះតែងដាស់តឿនយើងឲ្យបង្កើនសេចក្ដីស្រឡាញ់ឲ្យកាន់តែច្រើនៗ និងឲ្យកាន់តែប្រសើរជាងទៅទៀតចំពោះមនុស្សដទៃ។ (ភីលីព ១:៩; កូល៉ុស ៣:១៤) ព្រះយេហូវ៉ាមិនតម្រូវពីសត្តនិកររបស់ទ្រង់ នូវអ្វីដែលគេមិនអាចធ្វើបានឡើយ។ តាមពិត ដោយសារ «ព្រះទ្រង់ជាសេចក្ដីស្រឡាញ់នោះឯង» ហើយទ្រង់បានបង្កើតយើងដូចរូបអង្គទ្រង់ដែរ នោះបានសេចក្ដីថា ព្រះយេហូវ៉ាបានគ្រោងបង្កើតយើងឲ្យចេះបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់។ (យ៉ូហានទី១ ៤:៨; លោកុប្បត្តិ ១:២៧) ដូច្នេះ ពេលយើងអានពាក្យរបស់សាវ័កពេត្រុសដែលជាប្រធានបទគម្ពីរសំរាប់អត្ថបទនេះ នោះយើងអាចមានទំនុកចិត្តជឿថា យើងអាចយកតម្រាប់តាមគន្លងរបស់ព្រះគ្រីស្ទបាន។ យើងពិតជាអាចធ្វើតាមសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះយេស៊ូដែលថា៖ «មកតាមខ្ញុំជាដរាបចុះ!»។ (លូកា ៩:២៣, ព.ថ.) យើងសូមពិចារណាមើលនូវរបៀបដែលយើងអាចយកតម្រាប់តាមសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលព្រះគ្រីស្ទបង្ហាញចំពោះសេចក្ដីពិតទាំងឡាយដែលទ្រង់បង្រៀននោះ ហើយក៏ចំពោះពួកបណ្ដាជនដែលទ្រង់បង្រៀនដែរ។
ការបណ្ដុះឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ ចំពោះសេចក្ដីពិតទាំងឡាយដែលយើងរៀន
៣. ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សខ្លះមិនចូលចិត្តរៀនសូត្រ? ហើយតើសុភាសិត ២:១-៥ ដាស់តឿនយ៉ាងណា?
៣ ដើម្បីស្រឡាញ់នូវសេចក្ដីពិតដែលយើងបង្រៀនដល់អ្នកដទៃ យើងក៏ត្រូវចូលចិត្តរៀននូវសេចក្ដីពិតទាំងឡាយនោះជាមុនសិន។ ក្នុងលោកីយ៍សព្វថ្ងៃនេះ ការចូលចិត្តរៀនបែបនោះមិនងាយបណ្ដុះឡើងទេ។ កត្ដាផ្សេងៗដូចជាការខ្វះនូវការអប់រំគ្រប់គ្រាន់ ឬទំលាប់មិនល្អជាដើម ដែលមានតាំងពីនៅជាយុវវ័យនោះ បានធ្វើឲ្យមនុស្សជាច្រើនមិនចូលចិត្តរៀនទេ។ ក៏ប៉ុន្តែ គឺជាការចាំបាច់ណាស់ដែលយើងរៀនពីព្រះយេហូវ៉ា។ សុភាសិត ២:១-៥ ចែងថា៖ «កូនអើយ! បើឯងនឹងទទួលពាក្យអញ ហើយនឹងប្រមូលពាក្យបណ្ដាំរបស់អញ ទុកនៅជាប់នឹងឯង ដើម្បីឲ្យបានប្រុងត្រចៀកស្ដាប់តាមប្រាជ្ញា ហើយផ្ចង់ចិត្តឲ្យបានយោបល់ អើ! បើឯងស្រែកហៅរកដំរិះ ព្រមទាំងបន្លឺសំឡេងឡើង សូមឲ្យបានយោបល់ បើឯងខំរកដូចជារកប្រាក់ ហើយស្វែងរកដូចជារកកំណប់ទ្រព្យ នោះឯងនឹងបានយល់សេចក្ដីកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយប៉ះប្រទះនឹងសេចក្ដីស្គាល់ដល់ព្រះអង្គ»។
៤. តើការ«ផ្ចង់ចិត្ត»រួមបញ្ចូលអ្វីទៅ? ហើយតើទស្សនៈបែបណាអាចជួយយើងធ្វើដូច្នេះបាន?
៤ សូមកត់សម្គាល់ថា ខ១ដល់៤តឿនយើងម្ដងហើយម្ដងទៀតឲ្យខំប្រឹងប្រែង«ទទួល»និង«ប្រមូល»ពាក្យបណ្ដាំ ប៉ុន្តែមិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណេះឡើយ គឺឲ្យ«ខំរក»និង«ស្វែងរក»ផងដែរ។ តើអ្វីទៅនឹងជំរុញចិត្តយើងឲ្យចង់ខំប្រឹងយ៉ាងនេះ? សូមកត់សម្គាល់ឃ្លាដែលថា «ផ្ចង់ចិត្តឲ្យបានយោបល់»។ ឯកសារមួយពន្យល់ថា ការដាស់តឿននេះ«មិនមែនជាការសូមឲ្យប្រុងស្មារតីប៉ុណ្ណោះទេ តែជាការទាមទារឲ្យមានចិត្តគំនិតបែបម្យ៉ាង ពោលគឺ ចិត្តចង់ទទួលការបង្រៀននោះ»។ តើអ្វីអាចជួយយើងមានចិត្តប្ដេជ្ញាចង់រៀនអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាបង្រៀនដល់យើង? គឺទស្សនៈរបស់យើងផ្ទាល់។ យើងត្រូវតែចាត់ទុក«សេចក្ដីស្គាល់ដល់ព្រះអង្គ» ជា«ប្រាក់»ហើយ«កំណប់ទ្រព្យ»។
៥, ៦. (ក) យូរៗទៅ តើអ្វីអាចកើតមានឡើង? ហើយ តើយើងអាចបង្ការកុំឲ្យការនេះកើតឡើងបានយ៉ាងណា? (ខ) ហេតុអ្វីបានជាយើងគួរតែបន្តបន្ថែមចំណេះពីព្រះគម្ពីរ ដែលប្រៀបដូចជារតនវត្ថុនោះ?
៥ ការបណ្ដុះឲ្យមានទស្សនៈបែបនោះមិនសូវពិបាកទេ។ ជាក់ស្តែងដូចជា«សេចក្ដីស្គាល់ដល់ព្រះអង្គ»ដែលអ្នកបានរៀនរួចទៅហើយ ដែលរួមបញ្ចូលសេចក្ដីពិតអំពីគោលបំណងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាចំពោះមនុស្សស្មោះត្រង់ ឲ្យគេរស់ជារៀងរហូតក្នុងសួនមនោរម្យនៅលើផែនដី។ (ទំនុកដំកើង ៣៧:២៨, ២៩) ពេលអ្នកបានរៀនសេចក្ដីពិតនេះពីដំបូងនោះ អ្នកច្បាស់ជាចាត់ទុកចំណេះនោះជារតនសម្បត្ដិមែន គឺថា ជាចំណេះដែលបំពេញចិត្តគំនិតយើងឲ្យពេញទៅដោយសេចក្ដីសង្ឃឹមនិងអំណរ។ ចុះឥឡូវនេះយ៉ាងណាវិញ? ក្នុងកំឡុងពេលកន្លងក្រោយមក តើចិត្តអបអរចំពោះចំណេះនេះបានក្លាយជាធម្មតាវិញ ដូចជារតនវត្ថុធ្វើពីប្រាក់ដែលពណ៌ទៅជាស្រអាប់ឬ? បើដូច្នេះមែន សូមសាកធ្វើតាមជំហានពីរយ៉ាងចុះ។ ទីមួយ សូមបណ្ដុះឲ្យមានចិត្តអបអរសារជាថ្មីវិញ គឺថា រំឭកខ្លួនជាញឹកញយអំពីមូលហេតុដែលអ្នកចាត់ទុកសេចក្ដីពិតនិមួយៗដែលព្រះយេហូវ៉ាបានបង្រៀនអ្នកជាអ្វីដ៏សំខាន់ រួមទាំងសេចក្ដីពិតនានាដែលអ្នកបានរៀនច្រើនឆ្នាំមុននោះ។
៦ ទីពីរ ចូររករតនវត្ថុបន្ថែមជានិច្ច។ ចូរគិតទៅមើល ប្រសិនបើអ្នកជីករកឃើញត្បូងពេជ្រមួយគ្រាប់ តើអ្នកនឹងស្កប់ស្កល់ចិត្តបានមួយគ្រាប់ប៉ុណ្ណោះ ហើយដាក់វាក្នុងហោប៉ៅ រួចដើរចេញទៅវិញឬ? ឬក៏ តើអ្នកនឹងជីករកត្បូងថែមទៀតនៅទីកន្លែងនោះ? ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះពេញទៅដោយសេចក្ដីពិតដែលប្រៀបដូចជាត្បូងពេជ្រនិងដុំប្រាក់។ មិនថាអ្នកបានជីករកសេចក្ដីពិតប៉ុន្មានរួចហើយក៏ដោយ អ្នកនៅតែអាចរកសេចក្ដីពិតថែមទៀតបានដែរ។ (រ៉ូម ១១:៣៣) ពេលអ្នករកឃើញសេចក្ដីពិតមួយដែលប្រៀបដូចជាត្បូងពេជ្រនោះ សូមដណ្ដឹងសួរខ្លួនថា៖ ‹តើដូចម្ដេចបានជាចំណុចនេះមានតម្លៃដូចជារតនវត្ថុ? តើចំណុចនេះជួយខ្ញុំយល់រឹតតែច្រើនជាងអំពីបុគ្គលិកលក្ខណៈឬគោលបំណងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានទេ? តើចំណុចនេះផ្ដល់សេចក្ដីណែនាំដើម្បីជួយខ្ញុំដើរតាមគន្លងរបស់ព្រះយេស៊ូឬទេ?›។ ការរំពឹងគិតតាមសំនួរបែបនេះ នឹងជួយអ្នកបណ្ដុះឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់កាន់តែច្រើនឡើង ចំពោះសេចក្ដីពិតនានាដែលព្រះយេហូវ៉ាបានបង្រៀនអ្នក។
ការបង្ហាញនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះសេចក្ដីពិតដែលយើងបង្រៀន
៧, ៨. តើយើងអាចបង្ហាញដល់អ្នកដទៃយ៉ាងណាខ្លះ ថាយើងស្រឡាញ់នូវសេចក្ដីពិតទាំងឡាយដែលយើងបានរៀនពីព្រះគម្ពីរ? សូមប្រាប់ឧទាហរណ៍។
៧ ពេលយើងបង្រៀនអ្នកដទៃ ធ្វើដូចម្ដេចឲ្យយើងបង្ហាញថា យើងស្រឡាញ់នូវសេចក្ដីពិតនានាដែលយើងបានរៀនពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ? យើងយកតម្រាប់តាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូ ដោយពឹងផ្អែកហើយសង្កត់ធ្ងន់ទៅលើព្រះគម្ពីរក្នុងការបង្រៀននិងការផ្សព្វផ្សាយរបស់យើង។ ពេលថ្មីៗនេះ រាស្ត្ររបស់ព្រះទូទាំងពិភពលោកបានត្រូវលើកទឹកចិត្តឲ្យប្រើព្រះគម្ពីរច្រើនជាងក្នុងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយសាធារណៈរបស់ពួកគេ។ ពេលអ្នកធ្វើតាមយោបល់នោះ សូមរកវិធីឲ្យម្ចាស់ផ្ទះដឹងថា អ្នកផ្ទាល់ខ្លួនទទួលស្គាល់នូវតម្លៃនៃអ្វីដែលអ្នកកំពុងតែប្រាប់ដល់គាត់ពីព្រះគម្ពីរ។—ម៉ាថាយ ១៣:៥២
៨ ឧទាហរណ៍ បន្ទាប់ពីការវាយប្រហាររបស់ពួកភេរវជននៅទីក្រុងញូវយ៉កនាឆ្នាំមុននេះ បងស្រីគ្រីស្ទានម្នាក់បានអានទំនុកដំកើង ៤៦:១, ១១ ជូនចំពោះមនុស្សដែលគាត់ជួបក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយរបស់គាត់។ មុនដំបូង បងស្រីសួរអ្នកនោះថា បន្ទាប់ពីព្រឹត្ដិការណ៍ដ៏ខ្លោចផ្សាទើបតែកន្លងទៅ ឥឡូវនេះ តើអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាដែរ? បងស្រីស្ដាប់គាត់ឆ្លើយយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ ហើយក៏យល់ស្របនឹងគំនិតគាត់ដែរ ថែមទាំងនិយាយទៀតថា៖ «ខ្ញុំសូមអានបទគម្ពីរមួយជូនអ្នកស្ដាប់ ជាបទគម្ពីរដែលពិតជាសំរាលទុក្ខខ្ញុំក្នុងកំឡុងគ្រាលំបាកនេះ»។ មានមនុស្សតិចណាស់ដែលបដិសេធមិនព្រមស្ដាប់បងស្រីយើង ហើយបងស្រីក៏មានឱកាសពិគ្រោះគ្នាយ៉ាងល្អបានច្រើនដងផងដែរ។ ពេលបងស្រីនេះនិយាយជាមួយពួកយុវវ័យវិញ បងស្រីច្រើនតែនិយាយថា៖ «មីងបានបង្រៀនព្រះគម្ពីរជាង៥០ឆ្នាំហើយ។ ក្មួយដឹងទេថា មីងមិនដែលជួបប្រទះបញ្ហាណាសោះ ដែលព្រះគម្ពីរមិនអាចជួយដោះស្រាយបានឡើយ»។ ដោយនិយាយស្មោះអស់ពីចិត្ត និងដោយរំភើបចិត្តផងនោះ យើងបង្ហាញដល់មនុស្សថា យើងស្រឡាញ់អ្វីដែលយើងបានរៀនពីព្រះគម្ពីរ ហើយចាត់ទុកចំណេះនោះជាអ្វីដែលមានតម្លៃដែរ។—ទំនុកដំកើង ១១៩:៩៧, ១០៥
៩, ១០. ពេលយើងឆ្លើយសំនួរអំពីជំនឿរបស់យើង តើហេតុអ្វីបានជាសំខាន់ឲ្យយើងប្រើព្រះគម្ពីរ?
៩ ពេលមនុស្សសួរយើងសំនួរអំពីជំនឿរបស់យើង នេះហុចឱកាសដ៏ល្អឲ្យយើងបង្ហាញថា យើងស្រឡាញ់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។ ដោយធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូ យើងមិនឆ្លើយសំនួរដោយអាងតែគំនិតរបស់យើងផ្ទាល់ទេ។ (សុភាសិត ៣:៥, ៦) ផ្ទុយទៅវិញ យើងប្រើព្រះគម្ពីរពេលឆ្លើយតបទៅវិញ។ តើអ្នកខ្លាចថា នរណាម្នាក់នឹងសួរសំនួរដែលអ្នកមិនអាចឆ្លើយបានទេ? អ្នកអាចធ្វើតាមជំហានពីរយ៉ាង ដើម្បីដោះស្រាយការពិបាកនេះ។ ឥឡូវ សូមពិនិត្យមើល។
១០ ចូរត្រៀមខ្លួនដោយរៀបចំជាមុន។ សាវ័កពេត្រុសបានសរសេរថា៖ «ចូរឲ្យតាំងព្រះគ្រីស្ទឡើង ជាបរិសុទ្ធ នៅក្នុងចិត្តអ្នករាល់គ្នា ទុកជាព្រះអម្ចាស់ចុះ! ហើយឲ្យប្រុងប្រៀបជានិច្ច ដោយសុភាពហើយកោតខ្លាច ដើម្បីនឹងតបឆ្លើយដល់អ្នកណាដែលសួរពីហេតុនៃសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់អ្នករាល់គ្នា»។ (ពេត្រុសទី១ ៣:១៥) តើអ្នកបានប្រុងប្រៀបខ្លួនដើម្បីគាំទ្រជំនឿរបស់អ្នកឬទេ? ឧបមាថា ប្រសិនណាបើនរណាម្នាក់ចង់ដឹងនូវមូលហេតុដែលអ្នកមិនព្រមធ្វើតាមទំនៀមទំលាប់ ឬការប្រព្រឹត្តណាដែលមិនស្របតាមព្រះគម្ពីរ សូមកុំស្កប់ចិត្តដោយឆ្លើយថា៖ «ពីព្រោះនោះប្រឆាំងនឹងសាសនាខ្ញុំ»។ ចម្លើយបែបនេះប្រហែលជានាំឲ្យអ្នកដទៃគិតថា អ្នកអនុញ្ញាតឲ្យមនុស្សផ្សេងធ្វើការសម្រេចជំនួសអ្នក ដូច្នេះ អ្នកជាសមាជិកនៃនិកាយមួយដែលខុសប្រក្រតី។ គឺប្រហែលជាប្រសើរជាងបើអ្នកឆ្លើយថា៖ «ព្រះគម្ពីរ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ ហាមមិនឲ្យធ្វើដូច្នេះ» ឬក៏ «ការធ្វើដូច្នេះមិនផ្គាប់ព្រះហឫទ័យនៃព្រះរបស់ខ្ញុំ»។ ក្រោយមក សូមពន្យល់យ៉ាងសមហេតុសមផលអំពីមូលហេតុ។—រ៉ូម ១២:១
១១. តើមានឧបករណ៍ស្រាវជ្រាវអ្វី ដែលអាចជួយយើងប្រុងប្រៀបដើម្បីឆ្លើយសំនួរអំពីសេចក្ដីពិតក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ?
១១ ប្រសិនបើអ្នកមានអារម្មណ៍ថា អ្នកមិនទាន់បានប្រុងប្រៀបខ្លួនគ្រប់គ្រាន់ទេ សូមឆ្លៀតពេលមើលកូនសៀវភៅប្រធានបទគម្ពីរសំរាប់ការពិគ្រោះ។ a សូមជ្រើសរើសប្រធានខ្លះដែលមនុស្សច្រើនតែសួរ ហើយខំទន្ទេញឲ្យចាំចំណុចខ្លះពីបទគម្ពីរនានា។ ចូរយកកូនសៀវភៅប្រធានបទគម្ពីរសំរាប់ការពិគ្រោះ និងព្រះគម្ពីរមកជាមួយដើម្បីស្រួលយកមកមើលនៅពេលណាក៏បាន។ កុំស្ទាក់ស្ទើរប្រើសៀវភៅទាំងពីរនេះដោយប្រាប់ថា អ្នកមានឧបករណ៍សំរាប់ការស្រាវជ្រាវ ដែលអ្នកចូលចិត្តប្រើដើម្បីរកចម្លើយពីព្រះគម្ពីរ។
១២. តើយើងអាចនិយាយយ៉ាងណា បើយើងមិនចេះឆ្លើយសំនួរណាមួយអំពីព្រះគម្ពីរ?
១២ កុំខ្វល់ខ្វាយច្រើនពេក។ គ្មានមនុស្សមិនគ្រប់ល័ក្ខណ៍ណាដែលអាចឆ្លើយសំនួរទាំងអស់បានឡើយ។ ដូច្នេះ ពេលមានសំនួរដែលអ្នកមិនអាចឆ្លើយបាននោះ អ្នកក៏អាចឆ្លើយដូចតទៅថា៖ «លោកសួរដូច្នេះ គួរចាប់អារម្មណ៍ណាស់ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំអត់ដឹងឆ្លើយយ៉ាងណាទេ។ យ៉ាងណាក្ដី ខ្ញុំច្បាស់ក្នុងចិត្តថា ព្រះគម្ពីរពិគ្រោះអំពីរឿងនេះមែន ហើយខ្ញុំចូលចិត្តស្រាវជ្រាវព្រះគម្ពីរ ដូច្នេះខ្ញុំនឹងខំស្វែងរកចម្លើយហើយត្រឡប់មកជួបលោកម្ដងទៀត»។ ការនិយាយយ៉ាងទៀងត្រង់ ហើយដោយចិត្តរាបទាបបែបនេះ អាចបើកឱកាសដើម្បីពិគ្រោះគ្នាបន្តបន្ទាប់ទៀត។—សុភាសិត ១១:២
សេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះមនុស្សដែលយើងបង្រៀន
១៣. យើងគួរមានទស្សនៈសុទិដ្ឋិនិយមចំពោះពួកអ្នកដែលយើងផ្សាយដល់នោះ តើដោយព្រោះហេតុអ្វី?
១៣ ព្រះយេស៊ូបានបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះមនុស្សដែលទ្រង់បង្រៀន។ ស្តីអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់នេះ តើយើងអាចយកតម្រាប់តាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូយ៉ាងដូចម្ដេច? កុំបីឲ្យយើងកើតមានទស្សនៈឥតមេត្ដាចំពោះមនុស្សជាតិជុំវិញយើងឡើយ។ «ថ្ងៃដ៏ធំរបស់ព្រះដ៏មានព្រះចេស្ដាបំផុត»កំពុងតែឆ្ពោះមកដល់មែន ហើយមនុស្សច្រើនក្នុងលោកីយ៍នេះច្បាស់ជានឹងត្រូវវិនាសទៅដែរ។ (វិវរណៈ ១៦:១៤; យេរេមា ២៥:៣៣) ប៉ុន្តែ យើងមិនដឹងថា អ្នកណានឹងរស់ ហើយអ្នកណាត្រូវស្លាប់ទេ។ ការជំនុំជំរះនោះគឺនៅមុខយើងនៅឡើយ ហើយស្រេចតែបុគ្គលដែលព្រះយេហូវ៉ាបានតែងតាំងឲ្យជំនុំជំរះប៉ុណ្ណោះ បុគ្គលនោះគឺព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ។ ទាល់តែការជំនុំជំរះនោះបានកន្លងផុតទៅសិន ទើបយើងចាត់ទុកមនុស្សម្នាក់ៗជាបុគ្គលដែលអាចក្លាយជាអ្នកថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ាបាន។—ម៉ាថាយ ១៩:២៤-២៦; ២៥:៣១-៣៣; កិច្ចការ ១៧:៣១
១៤. (ក) តើយើងអាចពិនិត្យខ្លួនយើងយ៉ាងដូចម្ដេច ដើម្បីដឹងថា យើងចេះយល់ចិត្តមនុស្សឬយ៉ាងណា? (ខ) តើតាមរបៀបណាខ្លះ ដែលយើងអាចបង្ហាញនូវការយល់ចិត្ត និងការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះមនុស្សដទៃ?
១៤ បើដូច្នេះ យើងខំយល់ចិត្តមនុស្ស ដូចព្រះយេស៊ូបានធ្វើដែរ។ យើងអាចសួរខ្លួនថា៖ ‹តើខ្ញុំអាណិតមនុស្សដែលបានត្រូវបោកបញ្ឆោតដោយពាក្យកុហកនិងសំដីបំភាន់យ៉ាងប៉ិនប្រសប់របស់សាសនា ពួកនយោបាយ និងពួកពាណិជ្ជករឬទេ? បើពួកគេទំនងជាមិនអើពើនឹងសារដែលខ្ញុំប្រាប់ដល់គេ តើខ្ញុំរិះរកស្រាវជ្រាវឲ្យយល់នូវមូលហេតុដែលគេគិតដូចនោះដែរឬទេ? តើខ្ញុំទទួលស្គាល់ថា ខ្លួនខ្ញុំឬអ្នកដទៃដែលកំពុងតែបំរើព្រះយេហូវ៉ា ក៏ធ្លាប់មានអារម្មណ៍ដូចអ្នកនោះពីមុនដែរឬទេ? តើខ្ញុំបានកែប្រែរបៀបផ្សព្វផ្សាយសមស្របទៅតាមទស្សនៈរបស់អ្នកនោះឬទេ? ឬមួយក៏ តើខ្ញុំមើលងាយមនុស្សបែបនោះដោយថា គ្មានលទ្ធភាពជួយគេទេ?›។ (វិវរណៈ ១២:៩) នៅពេលដែលមនុស្សគិតថា យើងយល់ដល់ចិត្តគេនោះ ពួកគេក៏ប្រហែលជានឹងស្ដាប់តាមសាររបស់យើងវិញ។ (ពេត្រុសទី១ ៣:៨) ការយល់ចិត្តមនុស្សដទៃក៏អាចជំរុញឲ្យយើងបង្ហាញការយកចិត្តទុកដាក់ច្រើនជាងទៅលើមនុស្សដែលយើងជួបក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយរបស់យើង។ យើងអាចប្រុងស្ដាប់សំនួរនិងកង្វល់របស់ពួកគេ។ ពេលយើងត្រឡប់ទៅជួបគេវិញ យើងប្រហែលជាចង់បង្ហាញឲ្យគេដឹងថា យើងបានគិតអំពីអ្វីដែលពួកគេនិយាយលើកមុន ហើយបើគេត្រូវការជំនួយណាឥឡូវនេះ យើងប្រហែលជាអាចជួយបន្ដិចបន្តួចបានដែរ។
១៥. ហេតុអ្វីបានជាយើងគួររកគុណសម្បត្ដិដ៏ល្អរបស់មនុស្ស? ហើយតើយើងអាចធ្វើដូចនេះយ៉ាងដូចម្ដេចបាន?
១៥ យើងចង់រកគុណសម្បត្ដិដ៏ល្អរបស់មនុស្ស ដូចព្រះយេស៊ូបានធ្វើដែរ។ ប្រហែលជាមានបិតាឬមាតាដែលគ្មានគូ កំពុងតែព្យាយាមយ៉ាងល្អក្នុងការអប់រំកូនៗ។ ប្រហែលជាមានប្ដីម្នាក់ខំពុះពារចិញ្ចឹមក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់។ ឬក៏មានអ្នកវ័យចាស់ម្នាក់ដែលយកចិត្តទុកដាក់នឹងរឿងខាងវិញ្ញាណ។ តើយើងទទួលស្គាល់គុណសម្បត្ដិបែបនេះនៃមនុស្សដែលយើងជួប ហើយសរសើរពួកគេស្របតាមគុណសម្បត្ដិនោះឬទេ? ដោយធ្វើដូច្នេះ យើងបញ្ជាក់នូវចំណុចណាដែលយើងនិងអ្នកនោះយល់ស្របគ្នា ហើយនេះអាចបើកឱកាសឲ្យយើងធ្វើបន្ទាល់អំពីព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះបាន។—កិច្ចការ ២៦:២, ៣
ចិត្តរាបទាបត្រូវការជាចាំបាច់ក្នុងការបង្ហាញនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់
១៦. ហេតុអ្វីបានជាសំខាន់ឲ្យយើងរក្សាលក្ខណៈសុភាពនិងចេះគោរពសិទ្ធិរបស់ពួកអ្នកដែលយើងផ្សព្វផ្សាយដល់នោះ?
១៦ សេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះមនុស្សដែលយើងបង្រៀននោះ នឹងជំរុញយើងឲ្យធ្វើតាមការព្រមានដែលប្រកបដោយប្រាជ្ញាក្នុងព្រះគម្ពីរថា៖ «រីឯចំណេះ នោះនាំឲ្យចិត្តប៉ោងឡើង តែសេចក្ដីស្រឡាញ់ស្អាងចិត្តឡើងវិញ»។ (កូរិនថូសទី១ ៨:១) ព្រះយេស៊ូមានចំណេះដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ តែទ្រង់គ្មានអំនួតទេ។ ពេលអ្នកទៅផ្សព្វផ្សាយនិងប្រាប់អំពីជំនឿរបស់អ្នក ចូរជៀសវាងការផ្ចាញ់ផ្ចាល ឬមួយក៏ឫកពាឆ្មើងឆ្មៃ។ យើងមានគោលដៅចង់មានអានុភាពលើចិត្តរបស់មនុស្ស ហើយទាក់ទាញឲ្យមនុស្សទទួលស្គាល់នូវសេចក្ដីពិតទាំងឡាយដែលយើងស្រឡាញ់។ (កូល៉ុស ៤:៦) សូមចាំមិនភ្លេចថា ពេលពេត្រុសបានទូន្មានបណ្ដាគ្រីស្ទានឲ្យប្រុងប្រៀបខ្លួនដើម្បីគាំទ្រជំនឿ នោះគាត់បានទាំងរំឭកពួកគេថា ត្រូវធ្វើដូច្នេះ«ដោយសុភាព ហើយកោតខ្លាច»។ (ពេត្រុសទី១ ៣:១៥) ប្រសិនបើយើងមានលក្ខណៈសុភាពនិងចេះគោរពសិទ្ធិអ្នកដទៃ នោះយើងអាចមានសមត្ថភាពច្រើនជាងក្នុងការបណ្ដាលឲ្យមនុស្សចង់មកឯព្រះដែលយើងបំរើ។
១៧, ១៨. (ក) ពេលអ្នកខ្លះមានអាកប្បកិរិយាចង់មើលងាយសមត្ថភាពបង្រៀនរបស់យើងជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយ តើយើងគួរមានទឹកចិត្តយ៉ាងណា? (ខ) ហេតុដូចម្ដេចបានជាសិស្សសិក្សាព្រះគម្ពីរមិនចាំបាច់ចេះភាសាបុរាណរបស់ព្រះគម្ពីរទេ?
១៧ យើងមិនត្រូវមានចិត្តចង់ធ្វើឲ្យមនុស្សកោតស្ងើចនឹងចំណេះរបស់យើង ឬការអប់រំដែលយើងបានទទួលនោះឡើយ។ កាលបើមនុស្សខ្លះក្នុងតំបន់ផ្សាយរបស់អ្នកមិនព្រមស្ដាប់មនុស្សដែលគ្មានសញ្ញាប័ត្រពីសកលវិទ្យាល័យឬមុខងារធំដុំទេ កុំអនុញ្ញាតឲ្យទស្សនៈរបស់គេធ្វើឲ្យអ្នកធ្លាក់ទឹកចិត្តឡើយ។ ព្រះយេស៊ូមិនបានរវល់សណ្ដាប់ពួកអ្នកដែលជំទាស់ថា ទ្រង់មិនបានចូលសាលារបស់ពួកគ្រូធំដុំនៅជំនាន់ទ្រង់ឡើយ។ ព្រះយេស៊ូក៏មិនបានធ្វើឲ្យមនុស្សកោតស្ងើចនឹងចំណេះដ៏ច្រើនរបស់ទ្រង់ ដោយធ្វើតាមទស្សនៈរបស់មនុស្សនៅជំនាន់នោះទេ។—យ៉ូហាន ៧:១៥
១៨ ជនគ្រីស្ទានដែលជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយនោះ ចាត់ទុកចិត្តរាបទាបនិងសេចក្ដីស្រឡាញ់ ជាអ្វីដែលសំខាន់ជាងការអប់រំខ្ពស់ប៉ុនណាពីលោកីយ៍នេះទៅទៀត។ ព្រះយេហូវ៉ា ជាអ្នកអប់រំដ៏ឧត្តម ទ្រង់ជួយយើងឲ្យមានលក្ខណៈគ្រប់គ្រាន់សំរាប់កិច្ចបំរើផ្សាយ។ (កូរិនថូសទី២ ៣:៥, ៦) ទោះជាបព្វជិតនៃពិភពគ្រីស្ទសាសនានិយាយយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងមិនចាំបាច់រៀនភាសាបុរាណរបស់ព្រះគម្ពីរ ដើម្បីធ្វើជាអ្នកបង្រៀនព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះនោះទេ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានបណ្ដាលឲ្យសរសេរព្រះគម្ពីរដោយប្រើពាក្យជាក់ច្បាស់ដល់ម្ល៉េះដែលមនុស្សស្ទើរតែទាំងអស់អាចយល់នូវសេចក្ដីពិតនានានោះដែលមានតម្លៃ។ សូម្បីតែពេលបកប្រែសេចក្ដីពិតទាំងនោះទៅជារាប់រយភាសាក្ដី នោះបន្ទូលទ្រង់នៅតែច្បាស់លាស់ដដែល។ ដូច្នេះ ថ្វីបើការចេះភាសាបុរាណអាចជួយបានយូរៗម្ដងក្ដី ចំណេះនោះមិនចាំបាច់ណាស់ណាទេ។ ម្យ៉ាងទៀត អំនួតដែលមកពីការចេះភាសាផ្សេងៗនោះ អាចបណ្ដាលឲ្យយើងបាត់នូវលក្ខណៈដ៏សំខាន់សំរាប់ខ្លួនជាជនគ្រីស្ទាន ពោលគឺ ចិត្តរាបទាបដែលយល់ព្រមរៀន។—ធីម៉ូថេទី១ ៦:៤
១៩. កិច្ចបំរើផ្សាយគ្រីស្ទានរបស់យើង ជាកិច្ចការបំរើមនុស្សជាតិ។ តើតាមរបៀបណា?
១៩ កិច្ចបំរើផ្សាយគ្រីស្ទានរបស់យើងពិតជាកិច្ចការដែលតម្រូវឲ្យយើងមានអាកប្បកិរិយារាបទាប។ យើងសុខចិត្តប្រឈមមុខនឹងការប្រឆាំង ភាពកន្តើយ ឬរហូតដល់ទទួលការបៀតបៀនជាញឹកញយក៏មាន។ (យ៉ូហាន ១៥:២០) ប៉ុន្តែ ដោយយើងបន្តធ្វើកិច្ចបំរើផ្សាយរបស់យើងយ៉ាងស្មោះត្រង់នោះ យើងកំពុងតែធ្វើកិច្ចការដ៏សំខាន់។ ប្រសិនបើយើងបន្តបំរើមនុស្សដទៃក្នុងកិច្ចការនេះដោយមានចិត្តរាបទាប នោះយើងយកតម្រាប់តាមសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានបង្ហាញដល់មនុស្ស។ សូមគិតទៅមើល ប្រសិនបើយើងត្រូវផ្សព្វផ្សាយដល់មនុស្សមួយពាន់នាក់ដែលមានភាពកន្តើយ ឬមួយក៏ប្រឆាំងយើង តែដើម្បីរកឃើញមនុស្សតែម្នាក់ដែលអាចប្រៀបដូចជាចៀម នោះនៅតែជាលទ្ធផលសមល្មម មែនទេ? ពិតជាសមមែន! ដូច្នេះ បើយើងខំព្យាយាមក្នុងកិច្ចការនេះ ដោយមិនចេះឈប់ឡើយ នោះបង្ហាញថាយើងកំពុងតែបន្តធ្វើស្មោះអស់ពីចិត្តក្នុងការបំរើមនុស្សទាំងឡាយដែលប្រៀបដូចចៀម ដែលយើងរកមិនទាន់ឃើញនៅឡើយ។ ព្រះយេហូវ៉ានិងព្រះយេស៊ូច្បាស់ជានឹងនាំឲ្យយើងជួបមនុស្សច្រើនទៀតបែបនេះដែលមានតម្លៃ ដើម្បីជួយគេមុននឹងទីបញ្ចប់មកដល់។—ហាកាយ ២:៧
២០. តើយើងអាចបង្រៀនយ៉ាងណាខ្លះ ដោយគំរូរបស់យើង?
២០ ការបង្រៀនដោយតាំងជាគំរូ នេះជាវិធីមួយទៀតដែលយើងបង្ហាញថា យើងសុខចិត្តបំរើអ្នកដទៃ។ ឧទាហរណ៍ យើងចង់បង្រៀនដល់អ្នកដទៃថា ការបំរើព្រះយេហូវ៉ាជា«ព្រះដែលមានព្រះទ័យសប្បាយ» គឺជារបៀបរស់នៅដ៏ប្រសើរបំផុត ហើយពេញចិត្តផង។ (ធីម៉ូថេទី១ ១:១១, ព.ថ.) ពេលពួកគេមើលចរិយារបស់យើង ព្រមទាំងរបៀបដែលយើងប្រព្រឹត្តលើពួកអ្នកជិតខាង មិត្តរួមថ្នាក់ និងអ្នកធ្វើការជាមួយគ្នា តើគេនឹងឃើញថា យើងមានសុភមង្គលនិងស្កប់ស្កល់ចិត្តឬទេ? ស្រដៀងគ្នាដែរ យើងក៏បង្រៀនសិស្សសិក្សាព្រះគម្ពីរឲ្យដឹងថា ក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានជាទីជ្រកកោនដែលពេញទៅដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ក្នុងលោកីយ៍ដ៏កាចសាហាវនេះដែលមិនចេះស្រឡាញ់ឡើយ។ តើសិស្សសិក្សាជាមួយយើងពិតជាអាចឃើញទេថា យើងស្រឡាញ់បងប្អូនទាំងឡាយក្នុងក្រុមជំនុំយើង និងព្យាយាមរក្សាឲ្យមានមិត្តភាពរវាងគ្នានិងគ្នា?—ពេត្រុសទី១ ៤:៨
២១, ២២. (ក) តើការពិនិត្យមើលខ្លួនយើង ស្តីអំពីកិច្ចបំរើផ្សាយរបស់យើង អាចជំរុញឲ្យយើងឆ្លៀតយកឱកាសធ្វើអ្វីខ្លះ? (ខ) ក្នុងទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមខែក្រោយ តើនឹងមានអត្ថបទពិគ្រោះអំពីអ្វីខ្លះ?
២១ យូរៗម្ដង ចិត្តស្មោះស្ម័គ្រចំពោះកិច្ចបំរើផ្សាយរបស់យើង អាចជំរុញឲ្យយើងពិនិត្យមើលខ្លួនយើងសារជាថ្មី។ បងប្អូនជាច្រើនដែលធ្វើដូច្នេះយ៉ាងស្មោះ ឃើញថា ពួកគេមានកាលៈទេសៈអាចពង្រីកកិច្ចបំរើផ្សាយរបស់ខ្លួន ដោយចាប់ផ្ដើមធ្វើកិច្ចបំរើផ្សាយពេញពេល ឬដោយរើទៅកន្លែងដែលត្រូវការអ្នកផ្សាយច្រើនជាង។ បងប្អូនឯទៀតសម្រេចចិត្តរៀនភាសាបរទេស ដើម្បីជួយផ្សាយដល់មនុស្សសាសន៍ផ្សេង ដែលមានរឹតតែច្រើនឡើងក្នុងតំបន់ផ្សាយរបស់ក្រុមជំនុំផ្ទាល់។ ប្រសិនបើអ្នកអាចធ្វើដូចនេះដែរ សូមគិតពិចារណាយ៉ាងហ្មត់ចត់ និងដោយសេចក្ដីអធិស្ឋាន។ ជីវិតដែលពេញទៅដោយកិច្ចការបំរើនោះ នាំឲ្យមានអំណរ ចិត្តស្កប់ស្កល់ និងអារម្មណ៍ស្ងប់ក្នុងចិត្តផងដែរ។—សាស្ដា ៥:១២
២២ ចូរឲ្យយើងបន្តយកតម្រាប់តាមព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទគ្រប់បែបគ្រប់យ៉ាង ដោយបង្កើនសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលយើងមានចំពោះសេចក្ដីពិតទាំងឡាយដែលយើងបង្រៀន ព្រមទាំងស្រឡាញ់ពួកអ្នកដែលយើងបង្រៀនដែរ។ ការបណ្ដុះនិងការបង្ហាញនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់តាមវិធីពីរនេះ នឹងជួយយើងស្ថាបនានូវមូលដ្ឋានដ៏ល្អដើម្បីធ្វើជាអ្នកបង្រៀនដូចព្រះគ្រីស្ទ។ ប៉ុន្តែ តើដោយដូចម្ដេចដែលយើងអាចបន្ថែមទៅលើមូលដ្ឋាននេះ? ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមខែក្រោយនឹងមានអត្ថបទមួយចំនួនដែលនឹងពិគ្រោះអំពីវិធីជាក់លាក់ខ្លះដែលព្រះយេស៊ូប្រើក្នុងការបង្រៀន។
[កំណត់សម្គាល់]
a បោះពុម្ពដោយស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា។
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
• តើអ្វីបញ្ជាក់ថា គំរូរបស់ព្រះយេស៊ូជាអ្នកបង្រៀននោះ មិនមែនខ្ពស់ពន់ពេកឲ្យយើងត្រាប់តាមទេ?
• តើយើងអាចបង្ហាញយ៉ាងណាថា យើងស្រឡាញ់នូវសេចក្ដីពិតទាំងឡាយដែលយើងបានរៀនពីព្រះគម្ពីរ?
• ហេតុអ្វីបានជាសំខាន់ឲ្យយើងរក្សាចិត្តរាបទាបពេលយើងមានចំណេះចំរើនឡើង?
• តើតាមរបៀបណាខ្លះ ដែលយើងអាចបង្ហាញថា យើងស្រឡាញ់ពួកអ្នកដែលយើងចង់បង្រៀននោះ?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ២៤]
ចូរត្រៀមខ្លួនដើម្បី ប្រុងប្រៀបឆ្លើយជានិច្ច
[រូបភាពនៅទំព័រ២៥]
បើអ្នកចាត់ទុក«សេចក្ដីស្គាល់ដល់ព្រះ»ជារតនវត្ថុ អ្នកក៏អាចប្រើ ព្រះគម្ពីរដោយមានប្រសិទ្ធិភាពដែរ