‹ចូរយកចិត្តទុកដាក់អោយមែនទែន›
‹ចូរយកចិត្តទុកដាក់អោយមែនទែន›
«យើងត្រូវយកចិត្តទុកដាក់នឹងសេចក្ដីប្រៀនប្រដៅដែលយើងបានស្ដាប់អោយមែនទែន ក្រែងលោយើងត្រូវរសាត់បាត់ទៅ»។—ហេប្រឺ ២:១, ព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយ
១. សូមរៀបរាប់នូវរបៀបដែលការមានស្មារតីមិនមូលអាចនាំឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់។
មនុស្សប្រមាណ៣៧.០០០នាក់ស្លាប់ជារៀងរាល់ឆ្នាំនៅសហរដ្ឋអាមេរិក ដោយសារគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍។ ពួកអ្នកជំនាញផ្នែកចរាចរណ៍ប្រាប់យើងថា មនុស្សភាគច្រើនទាំងនេះមិនត្រូវស្លាប់ទេ បើអ្នកបើកបរយកចិត្តទុកដាក់ឲ្យបានមែនទែនពេលបើកបររថយន្តនោះ។ អ្នកបើកបរខ្លះមានស្មារតីមិនមូលដោយព្រោះមើលបដាឃោសនាអ្វីមួយ ឬដោយប្រើទូរស័ព្ទដៃ។ អ្នកខ្លះរវល់បរិភោគអាហារពេលកំពុងបើកបរ។ ក្នុងគ្រប់កាលៈទេសៈបែបនេះ អ្វីៗដែលធ្វើឲ្យស្មារតីមិនមូលនោះ អាចនាំឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ជាក់ជាពុំខាន។
២, ៣. តើប៉ុលដាស់តឿនបណ្ដាគ្រីស្ទានសាសន៍ហេព្រើរយ៉ាងណា? ហើយ តើហេតុអ្វីបានជាដំបូន្មាននោះគឺល្អចំពោះពួកគេ?
២ ជិត២.០០០ឆ្នាំមុនមានរថយន្តនៅឡើយ សាវ័កប៉ុលបានពណ៌នាអំពីអ្វីដែលបានធ្វើឲ្យបណ្ដាគ្រីស្ទានសាសន៍ហេព្រើរមានស្មារតីមិនមូល និងធ្វើឲ្យគេមានគ្រោះថ្នាក់ដែរ។ ប៉ុលបានបញ្ជាក់ថា ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទដែលបានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ ទ្រង់បានទទួលឋានៈខ្ពស់ជាងទេវតាទាំងឡាយ ដ្បិតព្រះយេស៊ូបានគង់នៅខាងស្ដាំព្រះហស្តរបស់ព្រះ។ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ទៀតថា៖ «ហេតុនេះហើយបានជាយើងត្រូវយកចិត្តទុកដាក់នឹងសេចក្ដីប្រៀនប្រដៅដែលយើងបានស្ដាប់អោយមែនទែន ក្រែងលោយើងត្រូវរសាត់បាត់ទៅ»។—ហេប្រឺ ២:១, ព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយ
៣ ហេតុអ្វីបានជាបណ្ដាគ្រីស្ទានសាសន៍ហេព្រើរនោះត្រូវ«យកចិត្តទុកដាក់ . . . មែនទែន»ចំពោះអ្វីដែលពួកគេស្ដាប់ពីព្រះយេស៊ូ? ពីព្រោះជិត៣០ឆ្នាំបានកន្លងផុតហើយ តាំងពីព្រះយេស៊ូយាងចេញពីផែនដី។ ក្នុងកំឡុងពេលអវត្តមាននៃម្ចាស់របស់ពួកគេ នោះបណ្ដាគ្រីស្ទានសាសន៍ហេព្រើរខ្លះបានចាប់ផ្ដើមរសាយចិត្តចេញពីជំនឿពិត។ បណ្ដាគ្រីស្ទានសាសន៍ហេព្រើរនោះបានអនុញ្ញាតឲ្យអតីតសាសនារបស់ពួកគេ គឺសាសនាយូដា ធ្វើឲ្យពួកគេមានស្មារតីមិនមូល។
ពួកគេត្រូវយកចិត្តទុកដាក់ឲ្យបានច្រើនជាង
៤. បណ្ដាគ្រីស្ទានសាសន៍ហេព្រើរខ្លះប្រហែលជាមានចិត្តចង់ត្រឡប់ទៅកាន់សាសនាយូដាវិញ។ តើដោយព្រោះហេតុអ្វី?
៤ តើអ្វីទៅអាចទាក់ទាញចិត្តគ្រីស្ទានម្នាក់ឲ្យត្រឡប់ទៅកាន់សាសនាយូដាវិញនោះ? នេះគឺពីព្រោះរបៀបថ្វាយបង្គំក្រោមក្រិត្យវិន័យនោះ បានរួមបញ្ចូលរបស់ដែលអាចមើលឃើញជាក់ស្តែង។ ប្រជាជនអាចមើលឃើញពួកសង្ឃ ហើយអាចធុំក្លិនដង្វាយដុតជាយញ្ញបូជានិមួយៗនោះ។ ប៉ុន្តែ សាសនាគ្រីស្ទានមានភាពខុសគ្នាឆ្ងាយណាស់។ ពួកគ្រីស្ទានក៏មានសម្ដេចសង្ឃមួយអង្គដែរ គឺព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ ប៉ុន្តែពួកគេមិនបានឃើញទ្រង់នៅលើផែនដីអស់បីទសវត្សរ៍ហើយ។ (ហេព្រើរ ៤:១៤) ពួកគ្រីស្ទានមានព្រះវិហារមួយដែរ តែស្ថានសួគ៌ជាទីបរិសុទ្ធរបស់វិហារនោះ។ (ហេព្រើរ ៩:២៤) ពួកគ្រីស្ទានមិនកាត់ស្បែកមែនទែនដូចតម្រូវដោយក្រិត្យវិន័យទេ តែកាត់ស្បែក‹នៅក្នុងចិត្ត ខាងវិញ្ញាណ›វិញ។ (រ៉ូម ២:២៩) ហេតុនេះហើយបានជាបណ្ដាគ្រីស្ទានសាសន៍ហេព្រើរប្រហែលជាបានចាត់ទុកសាសនាគ្រីស្ទានជារបៀបថ្វាយបង្គំអរូបី។
៥. តើប៉ុលបង្ហាញយ៉ាងណាថា របៀបថ្វាយបង្គំដែលព្រះយេស៊ូស្ថាបនាឡើងនោះ មានតម្លៃខ្ពស់ជាងការថ្វាយបង្គំតាមក្រិត្យវិន័យទៅទៀត?
៥ បណ្ដាគ្រីស្ទានសាសន៍ហេព្រើរនោះត្រូវទទួលស្គាល់ចំណុចសំខាន់ ស្តីអំពីរបៀបថ្វាយបង្គំដែលព្រះគ្រីស្ទបានស្ថាបនាឡើង។ របៀបថ្វាយបង្គំនោះមានមូលដ្ឋានលើជំនឿជាជាងការមើលឃើញ ប៉ុន្តែ មានតម្លៃខ្ពស់ជាងក្រិត្យវិន័យដែលបានប្រទានមកតាមរយៈព្យាការីម៉ូសេទៅទៀត។ ប៉ុលបានសរសេរថា៖ «បើសិនជាឈាមគោឈ្មោល នឹងឈាមពពែឈ្មោល ហើយផែះគោក្រមុំ ដែលគេប្រោះលើមនុស្សស្មោកគ្រោក បានញែកអ្នកនោះចេញជាបរិសុទ្ធ ខាងសាច់ឈាមបានទៅហើយ ចំណង់បើព្រះលោហិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលទ្រង់បានថ្វាយព្រះអង្គទ្រង់ ឥតសៅហ្មង ដល់ព្រះ ដោយសារព្រះវិញ្ញាណដ៏គង់នៅអស់កល្បជានិច្ច នោះនឹងសំអាតទាំងបញ្ញាចិត្តអ្នករាល់គ្នា ពីអស់ទាំងការស្លាប់ផង ដើម្បីឲ្យបានបំរើព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់ តើជាជាងអម្បាលម៉ានទៅទៀត?»។ (ហេព្រើរ ៩:១៣, ១៤) ត្រូវមែន ការអត់ឱនទោសដែលពួកគេអាចទទួលដោយសារជំនឿទៅលើយញ្ញបូជាលោះរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ មានតម្លៃច្រើនជាងប្រយោជន៍ដែលមកពីយញ្ញបូជានៅក្រោមក្រិត្យវិន័យទៅទៀត។—ហេព្រើរ ៧:២៦-២៨
៦, ៧. (ក) តើស្ថានការណ៍អ្វីបានធ្វើឲ្យមានភាពបន្ទាន់ ចំពោះបណ្ដាគ្រីស្ទានសាសន៍ហេព្រើរដែល«ត្រូវយកចិត្តទុកដាក់ . . . មែនទែន»ចំពោះអ្វីដែលគេឮនោះ? (ខ) ពេលប៉ុលសរសេរសំបុត្ររបស់គាត់ទៅពួកសាសន៍ហេព្រើរនោះ តើនៅសល់ប៉ុន្មានឆ្នាំមុននឹងសេចក្ដីហិនវិនាសនៃទីក្រុងយេរូសាឡិម? (សូមមើលសម្គាល់ហេតុ)
៦ មានមូលហេតុមួយទៀតដែរ ដែលបណ្ដាគ្រីស្ទានសាសន៍ហេព្រើរត្រូវយកចិត្តទុកដាក់ឲ្យមែនទែនចំពោះអ្វីដែលពួកគេបានស្ដាប់ពីព្រះយេស៊ូ។ ព្រះយេស៊ូបានទាយថា ទីក្រុងយេរូសាឡិមត្រូវទទួលសេចក្ដីហិនវិនាស។ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា៖ «នឹងមានថ្ងៃមកដល់ ដែលពួកខ្មាំងសត្រូវឯង នឹងធ្វើបន្ទាយនៅជុំវិញឯង ព្រមទាំងឡោមព័ទ្ធ ហើយបិទផ្លូវគ្រប់ទិស គេនឹងពង្រាបឯងឲ្យស្មើនឹងដី ព្រមទាំងកូនចៅដែលមានក្នុងឯងផង ឥតទុកថ្មណាមួយឲ្យនៅត្រួតលើថ្មណា នៅក្នុងឯងឡើយ ពីព្រោះឯងមិនបានស្គាល់ពេល ដែលព្រះយាងមកប្រោសឯងសោះ»។—លូកា ១៩:៤៣, ៤៤
៧ តើព្រឹត្ដិការណ៍ទាំងនេះត្រូវកើតឡើងនៅពេលណា? ព្រះយេស៊ូមិនបានប្រាប់អំពីថ្ងៃ ខែ ឬម៉ោងនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះយេស៊ូបានបង្គាប់ថា៖ «កាលណាឃើញពលទ័ពឡោមព័ទ្ធក្រុងយេរូសាឡិម នោះត្រូវឲ្យដឹងថា សេចក្ដីហិនវិនាសនៃក្រុងនោះជិតដល់ហើយ។ គ្រានោះ ត្រូវឲ្យអស់អ្នកនៅស្រុកយូដារត់ទៅឯភ្នំ ហើយអ្នកនៅកណ្ដាលទីក្រុង ត្រូវរត់ចេញទៅឲ្យផុត ក៏កុំឲ្យពួកអ្នកដែលនៅស្រុកស្រែ ចូលទៅក្នុងទីក្រុងឡើយ»។ (លូកា ២១:២០, ២១) ក្នុងកំឡុងពេល៣០ឆ្នាំក្រោយពីព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលនោះ ជនគ្រីស្ទានខ្លះបានលែងប្រុងស្មារតីអំពីភាពបន្ទាន់នោះទៀត ហើយបានទៅជាមានស្មារតីមិនមូលទៅវិញ។ នេះប្រៀបដូចជាអ្នកបើកបររថយន្តដែលលែងមើលផ្លូវខាងមុខទៀត។ ប្រសិនបើពួកគេមិនកែប្រែរបៀបគិតគូររបស់គេ នោះច្បាស់ជានឹងមានអន្តរាយនៅខាងមុខគេជាក់ជាពុំខាន។ ទោះជាពួកគេគិតយ៉ាងណាក៏ដោយ សេចក្ដីហិនវិនាសនៃទីក្រុងយេរូសាឡិមបានឆ្ពោះមកជិតហើយ! a យើងសង្ឃឹមថា ដំបូន្មានរបស់ប៉ុលបានធ្វើជាការក្រើនរំឭកចំពោះជនគ្រីស្ទាននៅទីក្រុងយេរូសាឡិម ដែលកំពុងងុយងោកខាងវិញ្ញាណនោះ។
ចូរ«យកចិត្តទុកដាក់ . . . អោយមែនទែន»នៅសព្វថ្ងៃនេះ
៨. ហេតុអ្វីបានជាយើងត្រូវ«យកចិត្តទុកដាក់»នឹងសេចក្ដីពិតក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ«អោយមែនទែន»?
៨ យើងរាល់គ្នាក៏ត្រូវ«យកចិត្តទុកដាក់ . . . មែនទែន»ចំពោះសេចក្ដីពិតទាំងឡាយក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ ដូចពួកគ្រីស្ទាននៅសតវត្សទីមួយនោះដែរ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះយើងកំពុងតែប្រឈមមុខនឹងសេចក្ដីហិនវិនាសមួយផងដែរ មិនមែនសេចក្ដីហិនវិនាសនៃសាសន៍មួយប៉ុណ្ណោះទេ តែជាការបំផ្លាញរបបលោកីយ៍ទាំងមូលចោលតែម្ដង។ (វិវរណៈ ១១:១៨; ១៦:១៤, ១៦) ត្រូវមែន យើងមិនដឹងថ្ងៃណា ឬម៉ោងណាដែលព្រះយេហូវ៉ានឹងធ្វើការនេះឡើយ។ (ម៉ាថាយ ២៤:៣៦) ក៏ប៉ុន្តែ យើងកំពុងតែធ្វើជាសាក្សីផ្ទាល់ ស្តីអំពីការសម្រេចនូវទំនាយព្រះគម្ពីរដែលបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់លាស់ ថាយើងកំពុងតែរស់នៅថ្ងៃ«ជាន់ក្រោយបង្អស់»។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១-៥) ហេតុដូច្នេះហើយបានជាយើងត្រូវប្រយ័ត្ននឹងអ្វីៗដែលអាចធ្វើឲ្យយើងមានស្មារតីមិនមូល។ យើងត្រូវយកចិត្តទុកដាក់នឹងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ ហើយចងចាំក្នុងចិត្តគំនិតនូវភាពបន្ទាន់នេះ។ មានតែធ្វើដូចនេះទេ ទើបយើងអាច«រាប់ជាគួរនឹងរួចពីការទាំងនេះដែលត្រូវមក»។—លូកា ២១:៣៦
៩, ១០. (ក) តើយើងអាចធ្វើយ៉ាងណា ដើម្បីបង្ហាញថាយើងយកចិត្តទុកដាក់នឹងរឿងខាងវិញ្ញាណ? (ខ) តើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះប្រៀបដូចជា«ចង្កៀងដល់ជើង» និង«ពន្លឺបំភ្លឺផ្លូវ»របស់យើងយ៉ាងណា?
៩ ក្នុងគ្រាដ៏សំខាន់នេះ តើយើងអាចធ្វើអ្វីដើម្បីបង្ហាញថា យើងកំពុងតែ«យកចិត្តទុកដាក់ . . . មែនទែន»នឹងអ្វីៗខាងវិញ្ញាណ? វិធីមួយ គឺដោយរួមចំណែកកិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទាន សន្និបាត និងមហាសន្និបាតនានារបស់យើងយ៉ាងទៀងទាត់។ យើងត្រូវធ្វើជាសិស្សមានចិត្តខ្នះខ្នែងក្នុងការសិក្សាព្រះគម្ពីរដែរ ដើម្បីចូលទៅជិតអ្នកនិពន្ធព្រះបន្ទូល គឺព្រះយេហូវ៉ា។ (យ៉ាកុប ៤:៨) ប្រសិនបើយើងទទួលចំណេះអំពីព្រះយេហូវ៉ាតាមរយៈការសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួននិងកម្មវិធីប្រជុំនានា យើងនឹងធ្វើដូចអ្នកតែងបទទំនុកដំកើងដែលបានទូលថ្វាយព្រះថា៖ «ព្រះបន្ទូលនៃទ្រង់ជាចង្កៀងដល់ជើងទូលបង្គំ ហើយជាពន្លឺបំភ្លឺផ្លូវរបស់ទូលបង្គំផង»។—ទំនុកដំកើង ១១៩:១០៥
១០ ព្រះគម្ពីរធ្វើជា‹ពន្លឺបំភ្លឺផ្លូវរបស់យើង› ពេលព្រះគម្ពីរប្រាប់យើងអំពីគោលបំណងរបស់ព្រះចំពោះពេលអនាគត។ ព្រះគម្ពីរក៏ធ្វើជា‹ចង្កៀងដល់ជើងយើង›ផងដែរ។ នេះបានសេចក្ដីថា ព្រះគម្ពីរអាចជួយយើងបោះជំហានទៅមុខយ៉ាងស្វាហាប់ ពេលយើងជួបទុក្ខលំបាកក្នុងជីវិតយើង។ ហេតុនេះហើយគឺចាំបាច់ឲ្យយើង«យកចិត្តទុកដាក់ . . . មែនទែន» ពេលយើងជួបជុំគ្នាជាមួយពួកអ្នករួមជំនឿរបស់យើងដើម្បីទទួលការណែនាំ ព្រមទាំងពេលយើងអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះម្នាក់ឯងផងដែរ។ បើពត៌មានដែលយើងទទួលអាចជ្រាបចូលទៅក្នុងខ្លួនយើងនោះ នេះនឹងជួយយើងធ្វើការសម្រេចចិត្តដែលប្រកបទៅដោយប្រាជ្ញា ហើយមានប្រយោជន៍ផង ជាការសម្រេចចិត្តដែលផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះយេហូវ៉ា និងធ្វើឲ្យទ្រង់មានព្រះទ័យរីករាយដែរ។ (សុភាសិត ២៧:១១; អេសាយ ៤៨:១៧) នៅឯកិច្ចប្រជុំនិងពេលសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួន តើយើងអាចពង្រីកនូវរយៈពេលប្រុងស្មារតីបានយ៉ាងណា ដើម្បីទទួលប្រយោជន៍បានច្រើនបំផុតពីសំវិធានការខាងវិញ្ញាណដែលមកពីព្រះ?
របៀបប្រុងស្មារតីឲ្យបានប្រសើរជាង នៅកិច្ចប្រជុំនិមួយៗ
១១. ជួនកាល តើហេតុអ្វីបានជាការប្រុងស្មារតីនៅកិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទានជាការពិបាកណាស់?
១១ ជួនកាល ការប្រុងស្មារតីនៅកិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទានជាការពិបាកណាស់។ យើងអាចមានស្មារតីមិនមូលយ៉ាងងាយបាន ប្រហែលដោយព្រោះមានកូនង៉ែតយំ ឬមួយដោយសារអ្នកចូលប្រជុំជ្រុលម៉ោងកំពុងតែរកកន្លែងអង្គុយ។ ក្រោយពីបានប្រកបការងារពេញមួយថ្ងៃមក យើងប្រហែលជាមានការនឿយហត់អស់កម្លាំង។ អ្នកថ្លែងសុន្ទរកថាប្រហែលជាអ្នកមិនសូវមានវោហារ ហើយមិនយូរមិនឆាប់គំនិតយើងអណ្ដែតអណ្ដូងស្រមៃគិតអំពីរឿងផ្សេងៗ ឬមួយក៏ងុយងោកក៏មាន! ដោយព្រោះពត៌មានដែលថ្លែងជូនអ្នកស្ដាប់នោះគឺសំខាន់ណាស់ យើងគួរចង់បង្កើនការប្រុងស្មារតីនៅឯកិច្ចប្រជុំនានា។ ប៉ុន្តែ តើយើងអាចធ្វើដូច្នេះយ៉ាងណាបាន?
១២. តើអ្វីអាចជួយយើងប្រុងស្មារតីបានស្រួលជាងនៅកិច្ចប្រជុំ?
១២ តាមធម្មតា យើងអាចប្រុងស្មារតីនៅកិច្ចប្រជុំរបស់យើងបានល្អជាង បើយើងរៀបចំបានល្អជាមុននោះ។ ដូច្នេះ ចូរកំណត់ពេលនិងខំឆ្លៀតពេល ដើម្បីគិតជាមុនអំពីសាច់រឿងផ្សេងៗដែលត្រូវយកមកពិគ្រោះនោះ។ យើងត្រូវចំណាយពេលតែប៉ុន្មាននាទីប៉ុណ្ណោះជាប្រចាំថ្ងៃ ដើម្បីអាននិងរំពឹងគិតអំពីខខ្លះៗពីជំពូកទាំងប៉ុន្មានដែលបានកំណត់ឲ្យយើងអានជាអំនានព្រះគម្ពីរប្រចាំសប្ដាហ៍។ បើយើងគ្រោងទុកពេលជាមុន យើងក៏អាចរៀបចំសំរាប់ការសិក្សាសៀវភៅតាមក្រុមជំនុំ និងការសិក្សាទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមដែរ។ មិនថាយើងមានគម្រោងការណាក៏ដោយ ការរៀបចំជាមុនពិតជានឹងជួយយើងប្រុងស្មារតីនឹងសាច់រឿងដែលកំពុងតែពិគ្រោះនៅកិច្ចប្រជុំតាមក្រុមជំនុំ។
១៣. តើអ្វីអាចជួយយើងប្រមូលអារម្មណ៍ស្ដាប់សាច់រឿងដែលយកមកពិគ្រោះនៅឯកិច្ចប្រជុំនិមួយៗ?
១៣ បន្ថែមនឹងការរៀបចំបានល្អ បងប្អូនខ្លះបានពិសោធថា ខ្លួនគេអាចប្រុងស្មារតីល្អជាងបើគេអង្គុយនៅខាងមុខក្នុងសាលព្រះរាជាណាចក្រ។ ការមើលមុខអ្នកថ្លែងសុន្ទរកថា និងមើលព្រះគម្ពីរពេលគាត់អានបទគម្ពីរនិមួយៗ ហើយការកត់កំណត់ក៏ជាវិធីថែមទៀតដើម្បីមានស្មារតីមូលក្នុងការស្ដាប់ប្រជុំ។ ក៏ប៉ុន្តែ ការត្រៀមចិត្តជាមុន ជាអ្វីដែលសំខាន់ជាងវិធីឯទៀតក្នុងការប្រុងស្មារតី។ យើងត្រូវយល់នូវមូលហេតុដែលយើងជួបជុំគ្នា។ មូលហេតុចំបងដែលយើងជួបជាមួយពួកអ្នករួមជំនឿ គឺដើម្បីថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ា។ (ទំនុកដំកើង ២៦:១២; លូកា ២:៣៦, ៣៧) កិច្ចប្រជុំនានាជាវិធីដ៏សំខាន់ដែលយើងទទួលអាហារខាងវិញ្ញាណ។ (ម៉ាថាយ ២៤:៤៥-៤៧) ម្យ៉ាងទៀត កិច្ចប្រជុំនានាបើកឱកាសឲ្យយើង‹បណ្ដាលឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់និងធ្វើការល្អចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក›។—ហេព្រើរ ១០:២៤, ២៥
១៤. តើការទទួលប្រយោជន៍ពីកិច្ចប្រជុំនិមួយៗពឹងពាក់អ្វីទៅ?
១៤ បងប្អូនខ្លះប្រហែលជាវាយតម្លៃគុណភាពនៃកិច្ចប្រជុំណាមួយ ពាក់ព័ន្ធសមត្ថភាពនៃអ្នកថ្លែងសុន្ទរកថានិមួយៗ។ ប្រសិនបើអ្នកថ្លែងសុន្ទរកថាមានវោហារ យើងអាចនិយាយថា ការប្រជុំនោះល្អណាស់។ ប៉ុន្តែ កាលបើអ្នកថ្លែងសុន្ទរកថាមើលទៅដូចជាខ្វះប្រសិទ្ធភាពវិញ យើងមានទំនោរចិត្តថា ការប្រជុំនោះមិនសូវពីរោះស្ដាប់ប៉ុន្មានទេ។ គឺពិតមែនដែលអ្នកថ្លែងសុន្ទរកថាគួរតែប្រឹងប្រែង ដើម្បីមានបំនិនក្នុងការបង្រៀន ជាពិសេសក្នុងការជួយឲ្យពត៌មានជ្រាបចូលទៅក្នុងចិត្តអ្នកស្ដាប់។ (ធីម៉ូថេទី១ ៤:១៦) ប៉ុន្តែ ពួកយើងរាល់គ្នាដែលស្ដាប់គាត់វិញ មិនគួររិះគន់ហួសហេតុពេកទេ។ ថ្វីបើសមត្ថភាពបង្រៀននៃអ្នកថ្លែងសុន្ទរកថាជាអ្វីដែលសំខាន់មែន តែនេះមិនមែនជាកត្ដាតែមួយគត់ដែលធ្វើឲ្យកិច្ចប្រជុំមានដំណើរការល្អនោះទេ។ អ្នកអាចយល់ស្របគំនិតដែលថា យើងត្រូវយកចិត្តទុកដាក់ជាចំបងទៅលើការខំស្ដាប់ មិនថាអ្នកថ្លែងសុន្ទរកថានិយាយពីរោះឬយ៉ាងណានោះទេ មែនទេ? ពេលយើងរួមចំណែកកម្មវិធីប្រជុំ ហើយប្រុងស្មារតីស្ដាប់អ្វីដែលជូនចំពោះយើងនៅទីនោះ យើងកំពុងតែថ្វាយបង្គំព្រះតាមព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ នេះហើយជាអ្វីដែលធ្វើឲ្យកិច្ចប្រជុំមានដំណើរការល្អ។ ប្រសិនបើយើងមានចិត្តចង់ទទួលចំណេះអំពីព្រះ យើងនឹងទទួលប្រយោជន៍ពីកិច្ចប្រជុំនិមួយៗ មិនថាអ្នកថ្លែងសុន្ទរកថាមានទេពកោសល្យនិយាយយ៉ាងណានោះទេ។ (សុភាសិត ២:១-៥) ដូច្នេះហើយ ចូរយើងប្ដេជ្ញា«យកចិត្តទុកដាក់ . . . មែនទែន» នៅកិច្ចប្រជុំរបស់យើង។
ចូរទទួលប្រយោជន៍ឲ្យបានពេញលេញពីការសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួន
១៥. តើយើងអាចទទួលប្រយោជន៍អ្វីពីការសិក្សានិងការរំពឹងគិត?
១៥ យើងទទួលប្រយោជន៍ច្រើនពីការ«យកចិត្តទុកដាក់ . . . មែនទែន»ក្នុងកំឡុងពេលសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួន និងការរំពឹងគិត។ ការជញ្ជឹងគិតពេលអានព្រះគម្ពីរនិងប្រកាសនវត្ថុគ្រីស្ទាន នឹងផ្ដល់ឱកាសដ៏ល្អឲ្យយើងបញ្ចូលសេចក្ដីពិតទាំងឡាយពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ ចូលយ៉ាងជ្រៅទៅក្នុងចិត្តយើង។ ការធ្វើដូចនេះនឹងមានអានុភាពខ្លាំងទៅលើរបៀបគិតគូររបស់យើង និងអាកប្បកិរិយារបស់យើងផងដែរ។ យ៉ាងច្បាស់ណាស់ ការអាននិងជញ្ជឹងគិតដូច្នេះនឹងជួយយើងត្រេកអរនឹងការធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ (ទំនុកដំកើង ១:២; ៤០:៨) ដូច្នេះហើយបានជាយើងត្រូវបណ្ដុះឲ្យមានសមត្ថភាពប្រុងស្មារតី ដើម្បីទទួលប្រយោជន៍ពេលយើងរៀនសូត្រ។ យើងអាចមានស្មារតីមិនមូលយ៉ាងងាយ! អ្វីៗដ៏មិនសំខាន់អាចរំខានយើង ដូចជាទូរស័ព្ទរោទ៍ ឬសូរសម្លេងផ្សេងទៀត ហើយអាចធ្វើឲ្យយើងលែងប្រុងស្មារតី។ ឬមួយក៏យើងប្រហែលជាមិនសូវចេះប្រុងស្មារតីយូរប៉ុន្មានទេ។ យើងប្រហែលជាអង្គុយមានបំណងចង់ទទួលទានអាហារខាងវិញ្ញាណ ប៉ុន្តែមិនយូរមិនឆាប់គំនិតយើងគិតចំណុចឯទៀត។ តើយើងអាច«យកចិត្តទុកដាក់ . . . មែនទែន»បានយ៉ាងណា ពេលយើងសិក្សាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះផ្ទាល់ខ្លួន?
១៦. (ក) ហេតុអ្វីបានជាការកំណត់ពេលសំរាប់ការសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួនចាំបាច់ដូច្នេះ? (ខ) តើអ្នកបានធ្វើយ៉ាងណា ដើម្បីឆ្លៀតពេលសំរាប់ការសិក្សាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ?
១៦ យើងអាចទទួលប្រយោជន៍ពីការរៀបចំតារាងមួយ និងរកទីកន្លែងសិក្សាដែលជួយយើងប្រុងស្មារតីបាន។ មនុស្សយើងភាគច្រើនមិនសូវមានពេលនៅតែម្នាក់ឯងទេ។ យើងអាចមានអារម្មណ៍ថា កម្មវិធីរបស់យើងប្រចាំថ្ងៃធ្វើឲ្យយើងប្រៀបដូចជាមែកតូចមួយរសាត់យ៉ាងលឿនតាមខ្សែទឹក។ តាមពិត យើងត្រូវប្រឆាំងនឹងល្បឿនយ៉ាងលឿននោះ ហើយរកទីកន្លែងស្ងាត់សំរាប់ការសិក្សានិងការរំពឹងគិតវិញ។ យើងមិនអាចរង់ចាំដល់ពេលមានទំនេរដើម្បីសិក្សាទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងត្រូវសម្រេចធ្វើដោយឆ្លៀតពេលសំរាប់ការរៀនសូត្រ។ (អេភេសូរ ៥:១៥, ១៦) បងប្អូនខ្លះកំណត់ទុកពេលខ្លះដែលមិនសូវយូរនាព្រឹកព្រលឹម ពេលមិនសូវមានអ្វីមករំខានគេទេ។ បងប្អូនឯទៀតគិតថា ពេលល្ងាចបើកឱកាសឲ្យគេច្រើនជាង។ អ្វីដែលសំខាន់បំផុតគឺ កុំធ្វេសទ្វេនឹងភាពចាំបាច់ឲ្យយើងទទួលចំណេះពិតអំពីព្រះនិងព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ឡើយ។ (យ៉ូហាន ១៧:៣) ដូច្នេះ ចូរយើងកំណត់ពេលដើម្បីធ្វើការសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួន ហើយធ្វើតាមតារាងនោះចុះ។
១៧. តើការរំពឹងគិតជាអ្វី? ហើយ តើការរំពឹងគិតអាចជួយយើងយ៉ាងណាខ្លះ?
១៧ ការរំពឹងគិតជាការជញ្ជឹងគិតអំពីអ្វីដែលយើងបានរៀនតាមរយៈការសិក្សា ហើយការរំពឹងគិតនោះមានតម្លៃណាស់។ ការរំពឹងគិតអាចជួយយើងផ្ដិតនូវទស្សនៈរបស់ព្រះទៅក្នុងចិត្តយើង។ ការរំពឹងគិតអាចជួយយើងយល់នូវរបៀបអនុវត្តតាមដំបូន្មានពីព្រះគម្ពីរ ដើម្បីឲ្យយើងក្លាយជា‹អ្នកប្រព្រឹត្តតាមព្រះបន្ទូល មិនគ្រាន់តែជាអ្នកស្ដាប់ប៉ុណ្ណោះទេ›។ (យ៉ាកុប ១:២២-២៥) ម្យ៉ាងទៀត ការរំពឹងគិតអាចជួយយើងចូលកាន់តែជិតស្និទ្ធនឹងព្រះយេហូវ៉ា ដ្បិតដោយរំពឹងគិតនោះ យើងជញ្ជឹងគិតអំពីគុណសម្បត្ដិរបស់ទ្រង់ ហើយរបៀបដែលសាច់រឿងយើងកំពុងតែសិក្សានោះបញ្ជាក់ពីគុណសម្បត្ដិទាំងនោះដែរ។
១៨. ដើម្បីរំពឹងគិតតាមរបៀបមានប្រសិទ្ធិភាពនោះ តើត្រូវមានស្ថានការណ៍បែបណា?
១៨ ដើម្បីទទួលប្រយោជន៍បានពេញលេញពីការសិក្សានឹងការរំពឹងគិត យើងត្រូវរក្សាកុំឲ្យមានអ្វីមកធ្វើឲ្យយើងមានស្មារតីមិនមូលឡើយ។ ពេលយើងរំពឹងគិតនោះ យើងមិនត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យបញ្ហាក្នុងជីវិតមកបំបែរអារម្មណ៍យើងពីការស្រូបយកពត៌មានថ្មីនោះឡើយ។ ការធ្វើដូចនេះ តម្រូវឲ្យយើងឆ្លៀតពេលផង ហើយយើងត្រូវញែកខ្លួនដោយឡែកពីអ្នកដទៃផងដែរ។ ប៉ុន្តែ ការទទួលទាននូវអាហារខាងវិញ្ញាណ និងសេចក្ដីពិតដែលប្រៀបដូចជាទឹកអម្រឹតពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ ធ្វើឲ្យយើងត្រជាក់ចិត្តណាស់!
១៩. (ក) ស្តីអំពីការសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួន តើមនុស្សខ្លះបានបង្កើនរយៈពេលប្រុងស្មារតីបានយ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើយើងគួរមានចិត្តគំនិតបែបណាចំពោះការសិក្សា? ហើយ តើយើងអាចទទួលប្រយោជន៍អ្វីខ្លះពីការសិក្សាដ៏សំខាន់នោះ?
១៩ ចុះយ៉ាងណាបើយើងមិនសូវចេះប្រុងស្មារតីយូរប៉ុន្មាន ហើយយើងចាប់ផ្ដើមគិតអំពីរឿងផ្សេងៗក្រោយពីបានរៀនសូត្រតែមួយរយៈខ្លីប៉ុណ្ណោះ? មនុស្សខ្លះបានពិសោធថា បើគេចាប់ផ្ដើមសិក្សារយៈពេលខ្លីម្ដងម្កាល ហើយក្រោយៗមកគេអាចរៀនបានយូរជាងមុនបន្ដិចម្ដងៗ នោះគេអាចបង្កើនរយៈពេលប្រុងស្មារតី។ យើងគួរមានគោលដៅចំណាយពេលគ្រប់គ្រាន់សំរាប់ការសិក្សា ជាជាងរៀនឲ្យបានតែចប់ឆាប់ៗនោះ។ យើងចង់បណ្ដុះឲ្យមានចំណាប់អារម្មណ៍ចំពោះសាច់រឿងដែលយើងកំពុងតែសិក្សា។ យើងអាចធ្វើការស្រាវជ្រាវបន្ថែមទៀតបានដែរ ដោយមើលពត៌មានច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ដែលផ្ដល់មកពីអ្នកបំរើស្មោះត្រង់ដែលមានវិនិច្ឆ័យល្អ។ ការប្រមូលអារម្មណ៍ទៅលើ«សេចក្ដីជ្រាលជ្រៅនៃព្រះ» មានប្រយោជន៍ច្រើនអនេក។ (កូរិនថូសទី១ ២:១០) ដោយធ្វើដូច្នេះ យើងអាចបង្កើនចំណេះរបស់យើងអំពីព្រះបានយ៉ាងច្រើន ហើយបណ្ដុះឲ្យសមត្ថភាពវែកញែកបានប្រសើរជាង។ (ហេព្រើរ ៥:១៤) ប្រសិនបើយើងខំប្រឹងធ្វើជាសិស្សសិក្សាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ យើងនឹងមានសមត្ថភាព«បង្វឹកបង្រៀនតទៅអ្នកឯទៀតដែរ»។—ធីម៉ូថេទី២ ២:២
២០. តើយើងអាចបណ្ដុះនិងរក្សាទំនាក់ទំនងជិតស្និទ្ធជាមួយព្រះយេហូវ៉ា យ៉ាងដូចម្ដេច?
២០ ការរួមចំណែកនៅឯកិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទាន និងការសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួននោះ នឹងជួយយើងបានកាន់តែច្រើន ដើម្បីបណ្ដុះហើយរក្សាការពារនូវទំនាក់ទំនងជិតស្និទ្ធជាមួយព្រះយេហូវ៉ា។ តាមមើលទៅ អ្នកតែងបទទំនុកដំកើងបានគិតដូច្នេះ ដ្បិតគាត់បានទូលថ្វាយព្រះថា៖ «ឱ! ទូលបង្គំស្រឡាញ់ក្រិត្យវិន័យរបស់ទ្រង់ណាស់ហ្ន៎! ទូលបង្គំរំពឹងគិតពីក្រិត្យវិន័យនោះជាដរាបរាល់ថ្ងៃ»។ (ទំនុកដំកើង ១១៩:៩៧) ដូច្នេះ ចូរយើងចូលរួមកិច្ចប្រជុំ សន្និបាត និងមហាសន្និបាតនានាជាទៀងទាត់។ ហើយចូរយើងឆ្លៀតពេលសំរាប់ការសិក្សាព្រះគម្ពីរនិងការរំពឹងគិតផងដែរ។ យើងនឹងទទួលពរជាបរិបូរដោយព្រោះយើងបាន«យកចិត្តទុកដាក់ . . . មែនទែន»នឹងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។
[កំណត់សម្គាល់]
a សំបុត្រជូនចំពោះពួកសាសន៍ហេព្រើរនោះ ប្រហែលជាបានត្រូវសរសេរនៅឆ្នាំ៦១ ស.យ.។ បើដូច្នេះមែន មានតែប្រាំឆ្នាំក្រោយនោះទៀតទើបកងទ័ពរបស់លោកស៊ីស្ទាស ហ្កាឡាស បានឡោមព័ទ្ធទីក្រុងយេរូសាឡិម។ មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយមក ពួកទ័ពនោះបានដកទ័ពថយវិញ ដែលបានអនុញ្ញាតឲ្យពួកគ្រីស្ទានដែលប្រុងស្មារតីនោះ អាចរត់ចេញពីទីក្រុងនោះទៅ។ បួនឆ្នាំក្រោយមកទៀត កងទ័ពរ៉ូមក្រោមការដឹកនាំរបស់ឧត្តមសេនីយ ទីតុស បានលើកទ័ពមកវិញដើម្បីបំផ្លាញចោលទីក្រុងយេរូសាឡិម។
តើអ្នកនៅចាំទេ?
• តើហេតុអ្វីបានជាបណ្ដាគ្រីស្ទានសាសន៍ហេព្រើរខ្លះៗបានរសាយចិត្តចេញពីជំនឿពិត?
• តើយើងអាចធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីប្រុងស្មារតី នៅឯកិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទាន?
• តើអ្វីទៅអាចជួយយើងទទួលប្រយោជន៍ពីការសិក្សាព្រះគម្ពីរផ្ទាល់ខ្លួន និងការរំពឹងគិត?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ២៦]
មាតាបិតាទាំងឡាយអាចជួយកូនៗទទួលប្រយោជន៍ ពីកិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទាន