«មិនដែលមានអ្នកណានិយាយដូចអ្នកនោះទេ»
«មិនដែលមានអ្នកណានិយាយដូចអ្នកនោះទេ»
«គ្រប់គ្នាជាសាក្សីពីទ្រង់ ក៏អស្ចារ្យក្នុងចិត្តពីព្រះបន្ទូលដ៏ផ្អែមពីរោះ ដែលចេញពីព្រះឱស្ឋទ្រង់មក»។—លូកា ៤:២២
១, ២. (ក) ហេតុអ្វីបានជាពួកអាជ្ញាដែលបានត្រូវបញ្ជូនឲ្យទៅចាប់ព្រះយេស៊ូមកវិញដៃទទេដូច្នេះ? (ខ) តើអ្វីដែលបង្ហាញថា មិនមែនមានតែពួកអាជ្ញាទេដែលកោតស្ងើចនឹងការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូនោះ?
ពួកអាជ្ញាពុំបានជោគជ័យក្នុងកិច្ចការរបស់ពួកគេទេ។ ពួកគេបានត្រូវបញ្ជូនឲ្យទៅចាប់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ តែពួកគេបានមកវិញដោយដៃទទេទៅវិញ។ ពួកសង្គ្រាជនិងពួកផារីស៊ីបានឈ្លេចសួរពួកគេថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាមិនចាប់អ្នកនោះមក?»។ គួរឲ្យឆ្ងល់មែនថា ហេតុអ្វីបានជាពួកអាជ្ញាមិនបានចាប់បុរសនេះដែលឥតទាំងតតាំងវិញសោះ? ពួកអាជ្ញាបានពន្យល់ថា៖ «មិនដែលមានអ្នកណានិយាយដូចអ្នកនោះទេ»។ ពួកអាជ្ញាបានកោតស្ងើចនឹងការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូដល់ម្ល៉េះ ដែលពួកគេពុំអាចបង្ខំខ្លួនចាប់ខ្លួនបុរសដ៏ស្លូតបូតនេះឡើយ។ a—យ៉ូហាន ៧:៣២, ៤៥, ៤៦
២ មិនមែនមានតែពួកអាជ្ញាទេដែលបានកោតស្ងើចនឹងការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូនោះ។ ព្រះគម្ពីរចែងប្រាប់យើងថា មានបណ្ដាជនច្រើនកុះករបានមកស្ដាប់ទ្រង់បង្រៀន។ ប្រជាជនក្នុងស្រុកកំណើតរបស់ទ្រង់ ក៏បានអស្ចារ្យក្នុងចិត្ត«ពីព្រះបន្ទូលដ៏ផ្អែមពីរោះ ដែលចេញពីព្រះឱស្ឋទ្រង់មក»។ (លូកា ៤:២២) ជាច្រើនដង ព្រះយេស៊ូបានឈរលើទូកបង្រៀនមនុស្សមួយហ្វូងយ៉ាងធំ ដែលបានផ្ដុំគ្នានៅតាមឆ្នេរសមុទ្រកាលីឡេ។ (ម៉ាកុស ៣:៩; ៤:១; លូកា ៥:១-៣) នៅគ្រាមួយមាន«ហ្វូងមនុស្សជាធំណាស់»បាននៅជាមួយនឹងទ្រង់អស់ច្រើនថ្ងៃ ទោះជាពួកគេគ្មានអាហារទទួលទានក៏ដោយ។—ម៉ាកុស ៨:១, ២
៣. តើអ្វីជាមូលហេតុដ៏ចំបង ដែលព្រះយេស៊ូជាអ្នកបង្រៀនដ៏អស្ចារ្យនោះ?
៣ ហេតុអ្វីបានជាព្រះយេស៊ូជាគ្រូបង្រៀនដ៏អស្ចារ្យ? សេចក្ដីស្រឡាញ់គឺជាមូលហេតុដ៏ចំបង។ b ព្រះយេស៊ូបានស្រឡាញ់សេចក្ដីពិតដែលទ្រង់បានបង្រៀន ហើយណាមួយទៀត បណ្ដាជនដែលទ្រង់បានបង្រៀននោះ ទ្រង់ស្រឡាញ់ពួកគេផងដែរ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូក៏មានសមត្ថភាពដ៏អស្ចារ្យក្នុងការប្រើវិធីបង្រៀនដែលមានប្រសិទ្ធភាពដែរ។ នៅក្នុងអត្ថបទសិក្សាក្នុងទស្សនាវដ្ដីនេះ យើងនឹងពិគ្រោះនូវវិធីដែលមានប្រសិទ្ធភាពដែលទ្រង់បានប្រើ និងរបៀបដែលយើងយកគំរូតាមវិធីបង្រៀននោះ។
ពាក្យដ៏ស្រួលយល់និងច្បាស់លាស់
៤, ៥. (ក) ពេលព្រះយេស៊ូបង្រៀនមនុស្ស ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់ប្រើពាក្យស្រួលយល់? ហើយហេតុអ្វីក៏ជាការអស្ចារ្យដែលទ្រង់បានប្រើពាក្យស្រួលយល់បែបនេះ? (ខ) តើធម្មទាននៅលើភ្នំបង្ហាញយ៉ាងដូចម្ដេចថា ព្រះយេស៊ូបានបង្រៀនដោយប្រើពាក្យស្រួលយល់?
៤ គឺជាការធម្មតាទេថា មនុស្សដែលមានចំណេះខ្ពង់ខ្ពស់ប្រើពាក្យជ្រៅៗដែលមនុស្សស្ដាប់ពុំយល់ឡើយ។ ប៉ុន្តែ បើពួកអ្នកស្ដាប់ពុំយល់នូវអ្វីដែលយើងចង់និយាយទេ តើដូចម្ដេចដែលពួកគេនឹងទទួលប្រយោជន៍ពីចំណេះដឹងរបស់យើងនោះ? ជាអ្នកបង្រៀន ព្រះយេស៊ូមិនដែលមានបន្ទូលជ្រៅពេកដែលអ្នកដទៃស្ដាប់ពុំយល់នោះទេ។ ចូរគិតអំពីពាក្យជាច្រើនដែលទ្រង់អាចយកមកប្រើ។ ប៉ុន្តែ ទោះជាទ្រង់មានចំណេះដ៏ខ្ពស់យ៉ាងណាក៏ដោយ ទ្រង់បានគិតអំពីពួកអ្នកស្ដាប់របស់ទ្រង់ មិនមែនគិតតែពីអង្គទ្រង់នោះទេ។ ទ្រង់ជ្រាបថាពួកអ្នកស្ដាប់ជាច្រើន«មិនសូវចេះជ្រៅជ្រះ ហើយឥតបានរៀនសូត្រប៉ុន្មានផង»។ (កិច្ចការ ៤:១៣) ព្រះយេស៊ូបានប្រើពាក្យដែលមនុស្សទាំងនេះអាចស្ដាប់យល់បាន។ ពាក្យទាំងប៉ុន្មានដែលទ្រង់បានប្រើប្រហែលជាស្រួលមែន តែសេចក្ដីពិតដែលត្រូវសម្ដែងតាមពាក្យទាំងនោះ គឺជ្រាលជ្រៅណាស់។
៥ ជាឧទាហរណ៍ សូមពិចារណាធម្មទាននៅលើភ្នំ ដែលបានកត់ទុកនៅម៉ាថាយ ៥:៣–៧:២៧។ ព្រះយេស៊ូប្រហែលជាបានថ្លែងធម្មទាននោះក្នុងរយៈពេលតែ២០នាទីប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ សេចក្ដីបង្រៀននោះគឺជ្រាលជ្រៅ ហើយបានពិគ្រោះនូវដើមហេតុនៃរឿងផ្សេងៗ ដូចជាការផិតគ្នា ការលែងលះគ្នា និងវត្ថុនិយមជាដើម។ (ម៉ាថាយ ៥:២៧-៣២; ៦:១៩-៣៤) ប៉ុន្តែ ទ្រង់មិនបានប្រើពាក្យដ៏ពិបាកយល់ឡើយ។ តាមពិត គឺសឹងតែគ្មានពាក្យណាសោះដែលកុមារម្នាក់ពុំយល់នោះឡើយ! ដូច្នេះហើយ ពេលទ្រង់បង្រៀនចប់ នោះបណ្ដាជនដែលប្រហែលជារួមបញ្ចូលអ្នកចំការ អ្នកគង្វាល និងអ្នកនេសាទ«នឹកប្លែកពីសេចក្ដីដែលទ្រង់បង្រៀន»!—ម៉ាថាយ ៧:២៨
៦. ចូរឲ្យឧទាហរណ៍មួយនូវរបៀបដែលព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូល ដែលស្រួលយល់តែមានន័យយ៉ាងវិសេស។
៦ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលដ៏ស្រួលយល់តែមានន័យខ្លឹមសារណាស់ ដោយប្រើឃ្លាខ្លីៗនិងជាក់ច្បាស់។ នៅក្នុងសម័យ មុនមានការបោះពុម្ពសៀវភៅ នោះទ្រង់បានផ្ដិតជាប់សារនោះទៅក្នុងចិត្តគំនិតនៃពួកអ្នកស្ដាប់របស់ទ្រង់ ដោយប្រើពាក្យដ៏ស្រួលយល់តែមានន័យដ៏វិសេស។ សូមគិតអំពីឧទារហណ៍ខ្លះៗដែលមានដូចតទៅ៖ «គ្មានអ្នកណាអាចនឹងបំរើចៅហ្វាយ២នាក់បានទេ . . . អ្នករាល់គ្នាពុំអាចនឹងគោរពដល់ព្រះ នឹងទ្រព្យសម្បត្ដិផងបានទេ»។ «កុំឲ្យថ្កោលទោសគេឡើយ ដើម្បីមិនឲ្យមានគេថ្កោលអ្នកវិញ»។ «ដូច្នេះ អ្នករាល់គ្នានឹងស្គាល់គេបាន គឺដោយសារផលគេបង្កើត»។ «ពួកអ្នកដែលជាសុខសប្បាយ មិនត្រូវការនឹងគ្រូពេទ្យទេ គឺជាពួកដែលមានជំងឺវិញទេតើ»។ «ដ្បិតអស់អ្នកដែលយកដាវ នោះត្រូវស្លាប់ដោយដាវដែរ»។ «ចូរថ្វាយរបស់សេសារទៅសេសារទៅ ហើយរបស់ព្រះទៅព្រះវិញ»។ «ដែលឲ្យ នោះបានពរជាជាងទទួល»។ c (ម៉ាថាយ ៦:២៤; ៧:១, ២០; ៩:១២; ២៦:៥២; ម៉ាកុស ១២:១៧; កិច្ចការ ២០:៣៥) ពាក្យពេចន៍របស់ព្រះយេស៊ូមានអានុភាពយ៉ាងខ្លាំង គឺស្រួលនឹកចាំណាស់ សូម្បីតែមកទល់សម័យនេះ ជិត២.០០០ឆ្នាំកន្លងទៅហើយក្ដី។
ការប្រើសំនួរ
៧. ហេតុអ្វីបានជាព្រះយេស៊ូប្រើសំនួរ?
៧ ព្រះយេស៊ូបានប្រើសំនួរយ៉ាងប៉ិនប្រសប់ណាស់។ ពេលខ្លះបើទ្រង់ប្រាប់ចម្លើយដល់ពួកអ្នកស្ដាប់តែម្ដង នោះគឺលឿនជាង តែទ្រង់តែងតែប្រើសំនួរជានិច្ច។ បើដូច្នេះ តើហេតុអ្វីបានជាទ្រង់ប្រើសំនួរ? យូរៗម្ដង ទ្រង់បានប្រើសំនួរដែលចាក់ធ្លុះដល់ខាងក្នុង ដើម្បីលាតត្រដាងនូវបំណងចិត្តនៃពួកអ្នកប្រឆាំងរបស់ទ្រង់ ហើយដោយប្រើសំនួរបែបនេះ ក៏ធ្វើឲ្យពួកអ្នកប្រឆាំងបាត់មាត់ឈឹង។ (ម៉ាថាយ ១២:២៤-៣០; ២១:២៣-២៧; ២២:៤១-៤៦) ប៉ុន្តែ ក្នុងករណីជាច្រើន ព្រះយេស៊ូបានឆ្លៀតពេលសួរសំនួរដើម្បីប្រាប់នូវសេចក្ដីពិត និងដើម្បីឲ្យពួកអ្នកស្ដាប់របស់ទ្រង់សម្ដែងនូវចិត្តគំនិតរបស់ពួកគេ ព្រមទាំងដើម្បីអប់រំគំនិតនៃពួកសិស្សរបស់ទ្រង់និងបណ្ដាលឲ្យពួកគេរិះគិតផងដែរ។ សូមឲ្យយើងពិនិត្យមើលនូវឧទាហរណ៍ពីរដែលទាក់ទងនឹងសាវ័កពេត្រុស។
៨, ៩. តើតាមរបៀបណាដែលព្រះយេស៊ូប្រើសំនួរ ដើម្បីជួយពេត្រុសឲ្យយល់បានយ៉ាងត្រឹមត្រូវចំពោះការបង់ពន្ធព្រះវិហារ?
៨ ទីមួយ ចូរនឹកចាំអំពីគ្រាដែលពួកអ្នកទារពន្ធបានសួរពេត្រុស ថាតើព្រះយេស៊ូបង់ពន្ធព្រះវិហារឬទេ?។ d នៅពេលខ្លះពេត្រុសជាមនុស្សដែលនិយាយឥតគិតមុខគិតក្រោយ ក៏ឆ្លើយថា«បង់ដែរ»។ ប៉ុន្តែ មួយរយៈពេលក្រោយមក ព្រះយេស៊ូបានវែកញែកជាមួយនឹងគាត់ថា៖ «នែ! ស៊ីម៉ូន អ្នកគិតដូចម្ដេច? តើអស់ទាំងស្តេចនៅផែនដីហូតសួយរៃ ឬពន្ធដារពីអ្នកណា ពីកូនចៅ ឬពីអ្នកដទៃ?»។ ពេលពេត្រុសបានទូលថា៖ «ពីអ្នកដទៃ» នោះព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលទៅកាន់គាត់ថា៖ «ដូច្នេះ កូនចៅបានរួចហើយ!»។ (ម៉ាថាយ ១៧:២៤-២៧) ចំណុចនៃសំនួររបស់ព្រះយេស៊ូស្រួលយល់ណាស់ចំពោះពេត្រុស។ ហេតុអ្វី?
៩ នៅសម័យរបស់ព្រះយេស៊ូ ព្រះញាតិវង្សគឺរួចពីការបង់ពន្ធ។ ដូច្នេះហើយ ជារាជបុត្រាតែមួយគត់ដែលព្រះជាព្រះមហាក្សត្រនៅស្ថានសួគ៌បានបង្កើតផ្ទាល់ ដែលមានមនុស្សថ្វាយបង្គំព្រះមហាក្សត្រនេះនៅឯព្រះវិហារ នោះមិនចាំបាច់តម្រូវឲ្យព្រះយេស៊ូបង់ពន្ធឡើយ។ ចូរកត់សម្គាល់ថាជាជាងប្រាប់ចម្លើយដល់ពេត្រុស នោះព្រះយេស៊ូបានប្រើសំនួរយ៉ាងមានប្រសិទ្ធភាពនិងយ៉ាងសុភាព ដើម្បីជួយពេត្រុសឲ្យយល់បានយ៉ាងត្រឹមត្រូវ និងដើម្បីជួយពេត្រុសឲ្យចេះគិតវែងឆ្ងាយសិនមុននឹងនិយាយ។
១០, ១១. តើព្រះយេស៊ូបានធ្វើយ៉ាងណាពេលពេត្រុសកាប់ដាច់ត្រចៀករបស់បុរសម្នាក់នៅរាត្រីបុណ្យរំលងនៅឆ្នាំ៣៣ស.យ.? ហើយតើនេះបង្ហាញយ៉ាងណាថាព្រះយេស៊ូបានយល់នូវសារប្រយោជន៍នៃការសួរសំនួរ?
១០ ឧទាហរណ៍ទីពីរទាក់ទងនឹងព្រឹត្ដិការណ៍មួយនៅរាត្រីបុណ្យរំលងនៅឆ្នាំ៣៣ស.យ. ពេលបណ្ដាជនមួយហ្វូងមកចាប់ព្រះយេស៊ូ។ ពួកសិស្សបានទូលសួរព្រះយេស៊ូថា តើពួកគេត្រូវប្រយុទ្ធការពារទ្រង់ឬក៏អត់។ (លូកា ២២:៤៩) ពេត្រុសឥតរង់ចាំចម្លើយទេ ក៏យកដាវកាប់ដាច់ត្រចៀករបស់បុរសម្នាក់ (ពេត្រុសប្រហែលជាចង់ធ្វើឲ្យមានរបួសធ្ងន់ជាងនេះផងមើលទៅ)។ ពេត្រុសបានប្រព្រឹត្តផ្ទុយស្រឡះនឹងឆន្ទៈនៃចៅហ្វាយរបស់គាត់ ពីព្រោះព្រះយេស៊ូបានប្រុងខ្លួនជាស្រេចឲ្យគេចាប់ទ្រង់។ តើព្រះយេស៊ូបានប្រព្រឹត្តយ៉ាងណា? ព្រះយេស៊ូតែងមានព្រះទ័យអត់ធ្មត់ ទ្រង់ក៏បានសួរពេត្រុសសំនួរបីថា៖ «តើមិនត្រូវឲ្យខ្ញុំទទួលពែង ដែលព្រះវរបិតាបានប្រទានមកខ្ញុំទេឬ?»។ «តើអ្នកស្មានថា ខ្ញុំមិនអាចនឹងសូមដល់ព្រះវរបិតាខ្ញុំឥឡូវ ដែលទ្រង់នឹងចាត់ពួកទេវតា១២កងមកខ្ញុំជា១រំពេចទេឬអី? បើយ៉ាងនោះ ធ្វើដូចម្ដេចនឹងបានសំរេចតាមគម្ពីរ ដែលថាត្រូវតែកើតមានដូច្នេះ?»។—យ៉ូហាន ១៨:១១; ម៉ាថាយ ២៦:៥២-៥៤
១១ ចូរឲ្យយើងនឹកគិតមួយភ្លែតសិនអំពីកំណត់ហេតុនេះ។ ពួកហ្វូងមនុស្សដែលខឹងយ៉ាងខ្លាំងបានឡោមព័ទ្ធព្រះយេស៊ូ ហើយទ្រង់ជ្រាបថាទ្រង់នឹងសោយទិវង្គតជាពុំខាន និងទ្រង់ជ្រាបថា សេចក្ដីសង្គ្រោះនៃមនុស្សលោក និងការសំអាតកិត្ដិនាមរបស់ព្រះវរបិតាទ្រង់ឲ្យអស់សេចក្ដីតិះដៀល គឺពឹងទៅលើទ្រង់ទាំងស្រុង។ ប៉ុន្តែ ទ្រង់បានចំណាយពេលវេលាក្នុងខណនោះដោយសួរសំនួរ ដើម្បីធ្វើឲ្យសេចក្ដីពិតដ៏សំខាន់ដក់ជាប់ក្នុងគំនិតរបស់ពេត្រុស។ នេះសឲ្យឃើញច្បាស់ថា ព្រះយេស៊ូបានយល់នូវសារប្រយោជន៍នៃការសួរសំនួរ មែនទេ?
ការប្រៀបធៀបដ៏រស់រវើកដែលផ្ទុយពីទិដ្ឋភាពជាក់ស្តែង
១២, ១៣. (ក) តើការប្រៀបធៀបដែលផ្ទុយពីទិដ្ឋភាពជាក់ស្តែងជាអ្វី? (ខ) តើតាមរបៀបណាដែលព្រះយេស៊ូប្រើការប្រៀបធៀបដែលផ្ទុយពីទិដ្ឋភាពជាក់ស្តែង ដើម្បីបញ្ជាក់នូវភាពមិនសមហេតុផលនៃការរិះគន់កំហុសតូចតាចរបស់បងប្អូនរបស់យើង?
១២ នៅក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយរបស់ព្រះយេស៊ូ ទ្រង់តែងប្រើវិធីបង្រៀនមួយទៀតដែលមានប្រសិទ្ធភាព គឺការប្រៀបធៀបដែលផ្ទុយពីទិដ្ឋភាពជាក់ស្តែង។ នេះជាវិធីនិយាយបន្ថែមដោយចេតនាដើម្បីបញ្ជាក់នូវចំណុចណាមួយឲ្យបានច្បាស់លាស់។ តាមវិធីប្រៀបធៀបដែលផ្ទុយពីទិដ្ឋភាពជាក់ស្តែង សេចក្ដីបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូបានដក់ជាប់នៅក្នុងចិត្តគំនិតអ្នកស្ដាប់ដែលធ្វើឲ្យគេពុំអាចបំភ្លេចបាន។ សូមឲ្យយើងពិនិត្យមើលនូវឧទាហរណ៍ខ្លះៗ។
១៣ នៅក្នុងធម្មទានលើភ្នំ ពេលកំពុងតែបញ្ជាក់នូវតម្រូវការ«កុំឲ្យថ្កោលទោស»អ្នកដទៃ នោះព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាអ្នកមើលឃើញកំទេច ដែលនៅក្នុងភ្នែករបស់បងប្អូនអ្នក តែមិនឃើញធ្នឹម ដែលនៅក្នុងភ្នែករបស់ខ្លួនសោះដូច្នេះ?»។ (ម៉ាថាយ ៧:១-៣) តើអ្នកអាចនឹកគិតអំពីទិដ្ឋភាពនេះឬទេ? មនុស្សខ្លះដែលពូកែរិះគន់គេ បានស្នើសុំយកកំទេចពី«ភ្នែក»របស់បងប្អូនគាត់ចេញ។ អ្នករិះគន់នេះអះអាងថា បងប្អូនរបស់គាត់មិនអាចធ្វើការវិនិច្ឆ័យឲ្យបានត្រឹមត្រូវនោះទេ ដោយសារខ្លួនមើលឃើញបញ្ហានោះមិនច្បាស់។ ប៉ុន្តែភ្នែករបស់អ្នករិះគន់នេះ គឺមាន«ធ្នឹម»វិញដែលជាសសរគេប្រើសំរាប់ទ្រដំបូល ហើយនេះក៏បន្ថយនូវលទ្ធភាពរបស់គាត់ក្នុងការវិនិច្ឆ័យវិញ។ នេះជាវិធីដែលពុំអាចភ្លេចបានឡើយ ដើម្បីបញ្ជាក់ថាមិនសមហេតុផលទេ បើយើងរិះគន់នូវកំហុសតូចតាចនៃបងប្អូនរបស់យើង ពេលយើងផ្ទាល់មានកំហុសដ៏ធំនោះដែរ!
១៤. ហេតុអ្វីបានជាបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូអំពីការត្រងសត្វសុចនិងការលេបសត្វអូដ្ឋ គឺជាការបង្រៀនដែលមានប្រសិទ្ធភាពណាស់?
១៤ នៅគ្រាមួយទៀត ព្រះយេស៊ូបានផ្ដន្ទាទោសពួកផារីស៊ីថា«ពួកមនុស្សកង្វាក់ ដែលនាំផ្លូវគេអើយ! អ្នករាល់គ្នាត្រងសុចចេញ តែលេបសត្វអូដ្ឋវិញ»។ (ម៉ាថាយ ២៣:២៤) នេះជាការប្រៀបធៀបដែលផ្ទុយពីទិដ្ឋភាពជាក់ស្តែងដែលមានប្រសិទ្ធភាពខ្លាំងមែន។ ហេតុអ្វី? ការប្រៀបធៀបសត្វសុចដ៏ល្អិតទៅនឹងសត្វដ៏ធំបំផុត ដែលពួកអ្នកស្ដាប់ព្រះយេស៊ូគេស្គាល់ជាទូទៅ គឺគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងណាស់! គេបានប៉ាន់ស្មានថានឹងត្រូវការសុច៧០លានដើម្បីឲ្យស្មើនឹងទម្ងន់នៃសត្វអូដ្ឋមួយ! ម្យ៉ាងទៀត ព្រះយេស៊ូបានជ្រាបថាពួកផារីស៊ីត្រងស្រារបស់ពួកគេ ដោយប្រើកន្ត្រងដែលធ្វើពីក្រណាត់មួយ។ ពួកអ្នកកាន់ច្បាប់ដ៏តឹងរ៉ឹងទាំងនោះបានធ្វើបែបនេះ ដើម្បីជៀសវាងពីការលេបសត្វសុច ដ្បិតនេះនឹងធ្វើឲ្យពួកគេទៅជាស្មោកគ្រោកតាមច្បាប់។ ប៉ុន្តែបើនិយាយជាអត្ថបដិរូបវិញ ពួកគេបានលេបសត្វអូដ្ឋ ដែលជាសត្វស្មោកគ្រោកដែរ។ (លេវីវិន័យ ១១:៤, ២១-២៤) ចំណុចបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូគឺច្បាស់ណាស់។ ពួកផារីស៊ីបានធ្វើតាមតម្រូវការដ៏ល្អិតល្អន់របស់ច្បាប់នេះ ប៉ុន្តែពួកគេបានធ្វើព្រងើយកន្តើយនឹងរឿងដ៏សំខាន់ជាងទៅវិញ គឺជា«សេចក្ដីយុត្ដិធម៌ សេចក្ដីមេត្ដាករុណា នឹងសេចក្ដីជំនឿ»។ (ម៉ាថាយ ២៣:២៣) ព្រះយេស៊ូបានលាតត្រដាងឲ្យឃើញយ៉ាងច្បាស់លាស់ថា ពួកគេជាមនុស្សបែបណា!
១៥. តើមានមេរៀនអ្វីខ្លះដែលព្រះយេស៊ូបានបង្រៀនដោយប្រើការប្រៀបធៀបដែលផ្ទុយពីទិដ្ឋភាពជាក់ស្តែងនោះ?
១៥ ព្រះយេស៊ូតែងប្រើការប្រៀបធៀបដែលផ្ទុយពីទិដ្ឋភាពជាក់ស្តែងយ៉ាងរស់រវើកក្នុងកំឡុងកិច្ចបំរើផ្សាយរបស់ទ្រង់។ ចូរពិនិត្យមើលនូវឧទាហរណ៍មួយទៀត។ «សេចក្ដីជំនឿ ដូចគ្រាប់ពូជ១យ៉ាងល្អិត»អាចរើភ្នំចេញបាន។ ព្រះយេស៊ូបានរកឃើញវិធីដ៏ប្រសើរបំផុតដើម្បីបញ្ជាក់ថា ការមានជំនឿតិចតួច ក៏អាចសម្រេចបានច្រើនដែរ។ (ម៉ាថាយ ១៧:២០) សត្វអូដ្ឋដ៏ធំមួយខំប្រឹងចូលរន្ធម្ជុល នេះគឺពន្យល់បានយ៉ាងល្អនូវភាពពិបាកចំពោះមនុស្សអ្នកមានដែលខំបំរើព្រះ តែចង់បន្តនូវរបៀបរស់នៅដែលគិតតែពីខាងទ្រព្យសម្បត្ដិនោះ! (ម៉ាថាយ ១៩:២៤) តើអ្នកមានចិត្តស្ងើចអស្ចារ្យនឹងពាក្យប្រៀបប្រដូចរបស់ព្រះយេស៊ូ និងចំពោះសមត្ថភាពរបស់ទ្រង់ក្នុងការបង្រៀនយ៉ាងមានប្រសិទ្ធភាពបំផុត ដោយប្រើពាក្យយ៉ាងតិចបំផុតនោះឬទេ?
ការវែកញែកដ៏សមហេតុផលដែលពុំអាចប្រកែកបាន
១៦. តើព្រះយេស៊ូតែងបានប្រើញាណសតិតាមរបៀបណា?
១៦ ព្រះយេស៊ូមានជំនាញណាស់ខាងការវែកញែកដ៏សមហេតុផល ដោយព្រោះទ្រង់មានគំនិតគ្រប់ល័ក្ខណ៍។ ប៉ុន្តែ ទ្រង់មិនដែលប្រើសមត្ថភាពរបស់ទ្រង់តាមរបៀបខុសទេ។ ក្នុងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ទ្រង់ ទ្រង់តែងបានប្រើញាណសតិដើម្បីផ្សព្វផ្សាយសេចក្ដីពិត។ នៅពេលខ្លះ ទ្រង់បានប្រើការវែកញែកដែលមានប្រសិទ្ធភាពខ្លាំង ដើម្បីបង្អាក់នូវការចោទប្រកាន់មិនត្រឹមត្រូវពីអ្នកប្រឆាំងខាងសាសនា។ ក្នុងករណីជាច្រើន ទ្រង់បានប្រើការវែកញែកដ៏សមហេតុផល ដើម្បីបង្រៀនពួកសិស្សទ្រង់នូវមេរៀនដ៏សំខាន់ៗ។ សូមឲ្យយើងពិនិត្យមើលសមត្ថភាពដ៏ជំនាញរបស់ព្រះយេស៊ូ ចំពោះការប្រើការវែកញែកនេះ។
១៧, ១៨. តើព្រះយេស៊ូបានប្រើការវែកញែកដ៏មានប្រសិទ្ធភាពណា ដើម្បីបញ្ឈប់នូវការចោទប្រកាន់ដ៏ខុសរបស់ពួកផារីស៊ី?
១៧ ចូរពិនិត្យមើលនូវគ្រាដែលព្រះយេស៊ូបានប្រោសឲ្យជានូវបុរសដែលមានបិសាចចូលជាមនុស្សខ្វាក់ភ្នែកនិងគនោះ។ ពេលពួកផារីស៊ីឮអំពីព្រឹត្ដិការណ៍នេះ ពួកគេបានពោលថា៖ «មនុស្សនេះដេញអារក្សបាន ដោយសារតែបេលសេប៊ូល[សាតាំង] ជាមេអារក្សទេ»។ ចូរកត់សម្គាល់ថាពួកផារីស៊ីបានសារភាពថា គឺត្រូវការអំណាចអធិធម្មជាតិដើម្បីបណ្ដេញបិសាចរបស់សាតាំង។ ប៉ុន្តែ ដើម្បីកុំឲ្យមនុស្សជឿលើព្រះយេស៊ូ ពួកគេចោទថាទ្រង់មានអំណាចពីសាតាំងទៅវិញ។ ព្រះយេស៊ូបង្ហាញពួកគេឲ្យឃើញថា ពួកគេពុំបានគិតវែងឆ្ងាយចំពោះពាក្យសំដីរបស់ខ្លួនទេ ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ «អស់ទាំងនគរណាដែលបែកទាស់តែគ្នាឯង នោះនឹងត្រូវវិនាសទៅ ហើយអស់ទាំងក្រុងណា ឬផ្ទះណាដែលបែកទាស់តែគ្នាឯង នោះនឹងនៅស្ថិតស្ថេរពុំបានទេ ដូច្នេះ បើអារក្សដេញអារក្ស នោះមុខជាវាបែកទាស់គ្នាវាហើយ យ៉ាងនោះ ធ្វើដូចម្ដេចឲ្យរាជ្យវាស្ថិតស្ថេរនៅបាន?»។ (ម៉ាថាយ ១២:២២-២៦) បើនិយាយឲ្យចំទៅ ព្រះយេស៊ូកំពុងតែមានបន្ទូលថា៖ ‹បើដូចពាក្យសំដីអ្នករាល់គ្នាមែន ថាខ្ញុំជាភ្នាក់ងាររបស់សាតាំង ដែលកំពុងតែធ្វើឲ្យអន្តរាយដល់អ្វីដែលសាតាំងបានធ្វើ នោះសាតាំងច្បាស់ជានឹងខាតផលប្រយោជន៍របស់វា ហើយវានឹងទទួលបរាជ័យជាពុំខាន›។ នេះជាការវែកញែកដែលមានប្រសិទ្ធភាពណាស់ មែនទេ?
១៨ រួចមក ព្រះយេស៊ូបានវែកញែកថែមទៀតលើរឿងនេះ។ ទ្រង់បានជ្រាបថា សូម្បីតែពួកផារីស៊ីខ្លះក៏បានបណ្ដេញអារក្សចេញដែរ។ ហេតុដូចនេះហើយ ទ្រង់បានសួរសំនួរដ៏ខ្លីមួយតែស៊ីជំរៅយ៉ាងខ្លាំងដែលថា៖ «បើខ្ញុំដេញអារក្សដោយអាងបេលសេប៊ូលពិត នោះតើកូន[ឬសិស្ស]របស់អ្នករាល់គ្នាដេញអារក្ស ដោយសារអ្វីវិញ?»។ (ម៉ាថាយ ១២:២៧) ដូច្នេះ ព្រះយេស៊ូបានវែកញែកថា៖ ‹បើខ្ញុំពិតជាដេញអារក្សដោយប្រើអំណាចរបស់សាតាំង បើដូច្នេះពួកសិស្សរបស់អ្នករាល់គ្នាក៏នៅក្រោមអំណាចរបស់វាដែរ›។ តើពួកផារីស៊ីអាចប្រកែកបានឬទេ? ពួកគេនឹងមិនព្រមសារភាពថា ពួកសិស្សរបស់ពួកគេបានប្រព្រឹត្តអ្វីដែលបង្ហាញថានៅក្រោមអំណាចរបស់សាតាំងឡើយ។ ដោយប្រើការវែកញែកដ៏សមហេតុផល នោះព្រះយេស៊ូបានធ្វើឲ្យការចោទប្រកាន់ទ្រង់ ទៅជាអ្វីដែលមិនសមទំនងទៅវិញ។
១៩, ២០. (ក) តើតាមវិធីដ៏វិជ្ជមានណាដែលព្រះយេស៊ូប្រើការវែកញែក? (ខ) តើព្រះយេស៊ូប្រើឃ្លាដែលថា«អម្បាលម៉ានទៅទៀត» ពេលតបឆ្លើយនឹងសំនើររបស់ពួកសិស្សឲ្យទ្រង់បង្រៀនពួកគេឲ្យចេះអធិស្ឋាននោះយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៩ ក្រៅពីការប្រើការវែកញែកដើម្បីធ្វើឲ្យពួកអ្នកប្រឆាំងស្ងាត់មាត់ច្រៀបនោះ ព្រះយេស៊ូក៏បានប្រើអំណះអំណាងដែលនាំឲ្យជឿ ដើម្បីបង្រៀននូវសេចក្ដីពិតដែលលើកកិត្ដិយសព្រះយេហូវ៉ា។ ជាច្រើនដង ទ្រង់បានប្រើឃ្លាដែលថា«អម្បាលម៉ានទៅទៀត» ដើម្បីជួយអ្នកស្ដាប់របស់ទ្រង់ឲ្យមានការរីកចំរើនខាងសេចក្ដីពិត ដើម្បីឲ្យមានជំនឿកាន់តែស៊ប់ទៀត។ សូមឲ្យយើងពិចារណាមើលនូវឧទាហរណ៍ពីរយ៉ាង។
២០ ពេលតបឆ្លើយនឹងសេចក្ដីស្នើសុំរបស់ពួកសិស្សឲ្យបង្រៀនពួកគេនូវវិធីអធិស្ឋាន នោះព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលប្រាប់នូវរឿងប្រៀបប្រដូចមួយអំពីបុរសម្នាក់ដែលដោយសារការ«ទទូចអង្វរ»ខ្លាំងពេក បានជំរុញឲ្យមិត្តដែលទើសទាល់ធ្វើតាមសំនើររបស់គាត់។ ព្រះយេស៊ូក៏បានពណ៌នាអំពីឪពុកម្ដាយសុខចិត្ត«ឲ្យរបស់ល្អ»ទៅកូនៗរបស់ពួកគេ។ រួចមក ទ្រង់បានសន្និដ្ឋានថា៖ «បើអ្នករាល់គ្នាដែលជាមនុស្សអាក្រក់ អ្នកចេះឲ្យរបស់ល្អទៅកូនយ៉ាងដូច្នេះ នោះចំណង់បើព្រះវរបិតា ដែលគង់ស្ថានសួគ៌ តើទ្រង់នឹងប្រទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ មកអស់អ្នកដែលសូម ជាជាងអម្បាលម៉ានទៅទៀត!»។ (លូកា ១១:១-១៣) ចំណុចដែលព្រះយេស៊ូបានបង្រៀនមានមូលដ្ឋានលើភាពខុសផ្ទុយគ្នាស្រឡះ មិនមានលើភាពដូចគ្នានោះទេ។ បើមិត្តដែលទើសទាល់ម្នាក់ក្រោយមកសុខចិត្តធ្វើតាមសំនើររបស់អ្នកជិតខាងខ្លួន ហើយបើមាតាបិតាឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ចេះមើលថែរក្សាសេចក្ដីត្រូវការរបស់កូនៗខ្លួន តើព្រះវរបិតានៅស្ថានសួគ៌ដែលពោរពេញទៅដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ នឹងប្រទានវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដល់ពួកអ្នកបំរើដ៏ស្មោះត្រង់ ដែលបានទូលយ៉ាងរាបទាបថ្វាយទ្រង់ជាជាងអម្បាលម៉ានទៅទៀត!។
២១, ២២. (ក) តើព្រះយេស៊ូប្រើការវែកញែកយ៉ាងណា ពេលប្រទានឱវាទសំរាប់ការបន្ធូរអារម្មណ៍ខ្វល់ខ្វាយអំពីវត្ថុទ្រព្យ? (ខ) ក្រោយពីពិនិត្យនូវវិធីបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូ យើងអាចសន្និដ្ឋានយ៉ាងណា?
២១ ព្រះយេស៊ូក៏បានប្រើការវែកញែកស្រដៀងនេះដែរ ពេលប្រទាននូវឱវាទដើម្បីបន្ធូរអារម្មណ៍ខ្វល់ខ្វាយអំពីវត្ថុទ្រព្យ។ ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ «ចូរពិចារណាពីក្អែក ដ្បិតវាមិនដែលសាបព្រោះ ឬច្រូតកាត់ឡើយ ក៏គ្មានឃ្លាំងគ្មានជង្រុកអ្វីផង តែព្រះទ្រង់ចិញ្ចឹមវា ចំណង់បើអ្នករាល់គ្នា តើមានដំឡៃលើសជាងសត្វស្លាបអម្បាលម៉ានទៅទៀត? ចូរពិចារណាពីផ្កាឈូកដែរ ដែលវាដុះ តើមានសភាពដូចម្ដេច? វាមិនដែលនឿយធ្វើការងារ . . . ឯតិណជាតិដែលដុះឡើងដូច្នេះ ហើយថ្ងៃនេះមាន តែថ្ងៃស្អែកត្រូវបោះទៅក្នុងជើងក្រាន នោះបើព្រះទ្រង់តុបតែងវាយ៉ាងដូច្នោះ ឱមនុស្សមានជំនឿតិចអើយ! តើទ្រង់នឹងបំពាក់ឲ្យអ្នករាល់គ្នា លើសជាងអម្បាលម៉ានទៅទៀត!»។ (លូកា ១២:២៤, ២៧, ២៨) មែនហើយ បើព្រះយេហូវ៉ាមើលថែរក្សាបក្សាបក្សីនិងបុប្ផា តើទ្រង់នឹងមើលថែរក្សាអ្នកបំរើរបស់ទ្រង់លើសជាងអម្បាលម៉ានទៅទៀត! ការវែកញែកដ៏ល្អតែមានអានុភាពនេះ ច្បាស់ជាបានជ្រួតជ្រាបទៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នកស្ដាប់ទ្រង់ហើយ។
២២ ក្រោយពីពិនិត្យនូវវិធីបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូ យើងអាចសន្និដ្ឋានយ៉ាងងាយស្រួលថា ពួកទាហានដែលមិនបានចាប់ព្រះយេស៊ូ មិនបាននិយាយបំផ្លើសទេ ពេលពួកគេបានពោលថា៖ «មិនដែលមានអ្នកណានិយាយដូចអ្នកនោះទេ!»។ ប៉ុន្តែ វិធីបង្រៀនដែលធ្វើឲ្យព្រះយេស៊ូមានកិត្ដិនាមល្បីល្បាញឈ្មោះជាងគេ គឺរបៀបដែលទ្រង់ប្រើរឿងប្រៀបប្រដូច ឬក៏ឧទាហរណ៍និទស្សន៍។ ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់ប្រើវិធីបង្រៀននេះ? ហើយអ្វីដែលធ្វើឲ្យរឿងប្រៀបប្រដូចរបស់ទ្រង់មានប្រសិទ្ធភាពម្ល៉េះ? សំនួរទាំងនេះនឹងត្រូវពិគ្រោះក្នុងអត្ថបទជាបន្ទាប់។
[កំណត់សម្គាល់]
a ពួកអាជ្ញាទាំងនេះប្រហែលជាភ្នាក់ងាររបស់ក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ ដែលនៅក្រោមអំណាចរបស់ពួកសង្គ្រាជ។
b សូមមើលអត្ថបទ«ខ្ញុំបានធ្វើជាគំរូអោយអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្ត»តាម និងអត្ថបទ«មកតាមខ្ញុំជាដរាបចុះ!» ក្នុងទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០០២
c ពាក្យចុងក្រោយនេះ ដែលមាននៅក្នុងកិច្ចការ ២០:៣៥ គឺមានតែសាវ័កប៉ុលទេដែលបានដកស្រង់ពាក្យនេះ ទោះជាគោលការណ៍នេះគឺមានក្នុងសៀវភៅដំណឹងល្អក៏ដោយ។ ប៉ុលប្រហែលជាឮពាក្យនោះតៗគ្នា (គឺពីសិស្សម្នាក់ដែលបានឮព្រះយេស៊ូមានបន្ទូល ឬពីព្រះយេស៊ូផ្ទាល់ក្រោយទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ) ឬដោយការសម្ដែងពីព្រះ។—កិច្ចការ ២២:៦-១៥; កូរិនថូសទី១ ១៥:៦, ៨
d ពួកយូដាត្រូវបង់ពន្ធព្រះវិហាររៀងរាល់ឆ្នាំ ដែលមានតម្លៃប្រាក់ដ្រាកម៉ាពីរកាក់ (ប្រហែលជាប្រាក់ឈ្នួលពីរថ្ងៃ)។ លុយពន្ធបានប្រើដើម្បីថែទាំព្រះវិហារ សំរាប់កិច្ចបំរើនៅទីនោះ និងសំរាប់យញ្ញបូជាដែលត្រូវថ្វាយរាល់ថ្ងៃសំរាប់ជាប្រយោជន៍ដល់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល។
តើអ្នកនៅចាំឬទេ?
• តើអ្វីខ្លះជាឧទាហរណ៍ដែលបង្ហាញថា ព្រះយេស៊ូបានបង្រៀនដោយប្រើពាក្យស្រួលយល់ និងយ៉ាងច្បាស់លាស់?
• ហេតុអ្វីបានជាព្រះយេស៊ូប្រើសំនួរពេលបង្រៀននោះ?
• តើការប្រៀបធៀបដែលផ្ទុយពីទិដ្ឋភាពជាក់ស្តែងជាអ្វី? ហើយតើព្រះយេស៊ូបានប្រើវិធីបង្រៀននេះយ៉ាងដូចម្ដេច?
• តើតាមរបៀបណាដែលព្រះយេស៊ូប្រើការវែកញែកសមហេតុផល ដើម្បីបង្រៀនពួកសិស្សទ្រង់នូវសេចក្ដីពិតដែលលើកកិត្ដិយសព្រះយេហូវ៉ា?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ៩]
ព្រះយេស៊ូបានប្រើពាក្យស្រួលយល់ ដែលមនុស្សសាមញ្ញស្ដាប់យល់បាន