ចូរបន្ដបំរើព្រះដោយព្រមចិត្ដគ្នា
ចូរបន្តបំរើព្រះដោយព្រមចិត្តគ្នា
«នៅគ្រានោះ អញនឹងឲ្យជនជាតិទាំងឡាយ មានបបូរមាត់ស្អាត[«ភាសាបរិសុទ្ធ», ព.ថ.] ដើម្បីឲ្យគេបានអំពាវនាវដល់ព្រះនាមព្រះយេហូវ៉ាទាំងអស់គ្នា ហើយព្រមចិត្តគ្នានឹងគោរពដល់ទ្រង់»។—សេផានា ៣:៩
១. តើមានអ្វីកើតឡើងដែលសម្រេចតាមទំនាយក្នុងសេផានា ៣:៩?
នៅជុំវិញផែនដីនេះមានភាសានិយាយប្រហែល៦០០០ភាសា។ ក្រៅពីភាសាទាំងនេះក៏មានគ្រាមភាសា ឬភាសាដែលគេប្រើតែក្នុងតំបន់ណាមួយប៉ុណ្ណោះ។ ទោះជាមនុស្សនិយាយភាសាផ្សេងៗដូចជាភាសាកូរ៉េនិងភាសាអារ៉ាប់ក៏ដោយ ក៏ព្រះបានសម្រេចអ្វីមួយដ៏អស្ចារ្យ។ ទ្រង់មានលទ្ធភាពធ្វើឲ្យមនុស្សនៅជុំវិញផែនដីរៀននិងនិយាយភាសាដែលប្រសើរឯកគឺជាភាសាបរិសុទ្ធ។ នេះគឺសម្រេចតាមសេចក្ដីសន្យាមួយដែលទ្រង់មានបន្ទូលតាមរយៈព្យាការីសេផានាថា៖ «អញ[ព្រះយេហូវ៉ា]នឹងឲ្យជនជាតិទាំងឡាយ មានបបូរមាត់ស្អាត[«ភាសាបរិសុទ្ធ», ព.ថ.] ដើម្បីឲ្យគេបានអំពាវនាវដល់ព្រះនាមព្រះយេហូវ៉ាទាំងអស់គ្នា ហើយព្រមចិត្តគ្នានឹងគោរពដល់ទ្រង់»។—សេផានា ៣:៩
២. តើ«ភាសាបរិសុទ្ធ»ជាអ្វី? តើភាសាបរិសុទ្ធអាចធ្វើឲ្យមានអ្វី?
២ សេចក្ដីពិតអំពីព្រះដែលមានក្នុងបន្ទូលរបស់ទ្រង់គឺព្រះគម្ពីរ នោះហើយជា«ភាសាបរិសុទ្ធ»។ ជាពិសេសសេចក្ដីពិតអំពីព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ ដែលនឹងធ្វើឲ្យព្រះនាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានញែកជាបរិសុទ្ធ ហើយធ្វើយុត្ដិកម្មនឹងអធិបតេយ្យរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងនិងនាំឲ្យមានពរដល់មនុស្សជាតិ។ (ម៉ាថាយ ៦:៩, ១០) ដោយសារភាសាបរិសុទ្ធនេះជាភាសាតែមួយគត់នៅលើផែនដីនេះដែលប្រកបទៅដោយភាពស្អាតស្អំខាងវិញ្ញាណ នោះមនុស្សពីគ្រប់សាសន៍គ្រប់ពូជអំបូរក៏អាចនិយាយភាសាបរិសុទ្ធនេះបានដែរ។ ភាសាបរិសុទ្ធនេះជួយពួកគេឲ្យបំរើព្រះយេហូវ៉ាដោយ«ព្រមចិត្តគ្នានឹងគោរពដល់ទ្រង់»។ ដូច្នេះហើយ ពួកគេបំរើទ្រង់ដោយសាមគ្គីភាព ឬ«ចិត្តព្រមគ្នា»។—ព្រះគម្ពីរអង់គ្លេសកំណែថ្មី
មិនគួរមានភាពលំអៀងឡើយ
៣. តើអ្វីដែលបានជួយយើងឲ្យបំរើព្រះយេហូវ៉ាដោយសាមគ្គីភាព?
៣ ជាគ្រីស្ទានដែលនិយាយភាសាផ្សេងៗ យើងមានចិត្តកតញ្ញូដែលយើងមានសាមគ្គីភាពក្នុងចំណោមពួកយើង។ ទោះជាយើងផ្សព្វផ្សាយដំណឹងអំពីព្រះរាជាណាចក្រដោយប្រើភាសាជាច្រើនក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែបំរើព្រះដោយសាមគ្គីភាពដែរ។ (ទំនុកដំកើង ១៣៣:១) យើងអាចសម្រេចការនេះបាន ពីព្រោះយើងនិយាយភាសាបរិសុទ្ធដើម្បីសរសើរព្រះយេហូវ៉ា មិនថាយើងរស់នៅកន្លែងណាក៏ដោយ។
៤. ហេតុអ្វីក៏មិនគួរមានភាពលំអៀងក្នុងចំណោមរាស្ត្ររបស់ព្រះ?
៤ ក្នុងចំណោមរាស្ត្ររបស់ព្រះមិនគួរមានភាពលំអៀងឡើយ។ សាវ័កពេត្រុសបានសបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ ពេលគាត់ផ្សព្វផ្សាយនៅផ្ទះកូនេលាសនៅឆ្នាំ៣៦ ស.យ. ហើយនេះបានជំរុញគាត់ឲ្យពោលថា៖ «ប្រាកដមែន ខ្ញុំយល់ឃើញថា ព្រះមិនរើសមុខអ្នកណាទេ គឺនៅក្នុងគ្រប់ទាំងសាសន៍ អស់អ្នកណាដែលកោតខ្លាចដល់ទ្រង់ ព្រមទាំងប្រព្រឹត្តសេចក្ដីសុចរិត នោះគាប់ដល់ព្រះហឫទ័យទ្រង់ដែរ»។ (កិច្ចការ ១០:៣៤, ៣៥) ដោយសារនេះជាការពិត នោះក្នុងក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានមិនគួរមានភាពលំអៀង ប្រកាន់បក្សពួក ឬលំអៀងទៅម្ខាងៗឡើយ។
៥. ហេតុអ្វីជាការខុសក្នុងការបង្កើតឲ្យមានបក្សពួកនោះ?
៥ និស្សិតម្នាក់បានពោលអំពីការទៅសាលប្រជុំមួយថា៖ «ជាធម្មតាសាសនាចូលចិត្តទាក់ទាញសមាជិកនៃរាស្ត្រណាមួយឬពូជអំបូរណាមួយ។ . . . តែស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាដែលមានសាសន៍ផ្សេងៗកំពុងតែអង្គុយលាយឡំគ្នា ហើយមិនបានអង្គុយជាក្រុមៗដាច់ដោយឡែកពីគ្នាឡើយ»។ យ៉ាងណាក៏ដោយ សមាជិកខ្លះក្នុងក្រុមជំនុំក្នុងក្រុងកូរិនថូសពីបុរាណ បានបង្កើតបក្សពួក។ ដូច្នេះហើយក៏នាំឲ្យមានការទាស់ទែងគ្នា ពួកគេប្រឆាំងនឹងវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ព្រះ ពីព្រោះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនាំឲ្យមានសាមគ្គីភាពនិងសន្ដិភាព។ (កាឡាទី ៥:២២) ប្រសិនបើយើងបង្កើតឲ្យមានបក្សពួក នោះយើងច្បាស់ជាប្រឆាំងនឹងវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ព្រះហើយ។ ដូចនេះហើយ សូមឲ្យយើងនឹកចាំពាក្យរបស់សាវ័កប៉ុលទៅកាន់បងប្អូននៅក្រុងកូរិនថូសថា៖ «បងប្អូនអើយ! ខ្ញុំទូន្មានដល់អ្នករាល់គ្នា ដោយនូវព្រះនាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងថា ចូរនិយាយសេចក្ដីដដែលទាំងអស់គ្នា កុំឲ្យមានសេចក្ដីបាក់បែកក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នាឡើយ ត្រូវឲ្យបានរួបរួមគ្នា ដោយមានចិត្តមានគំនិតតែ១វិញ»។ (កូរិនថូសទី១ ១:១០) ប៉ុលក៏បានលើកបញ្ជាក់អំពីសាមគ្គីភាពក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់ទៅពួកគ្រីស្ទានក្នុងក្រុងអេភេសូរដែរ។—អេភេសូរ ៤:១-៦, ១៦
៦, ៧. តើយ៉ាកុបឲ្យឱវាទយ៉ាងណាអំពីភាពលំអៀង? ហើយតើពាក្យរបស់គាត់ទាក់ទងនឹងយើងយ៉ាងណា?
៦ ដូច្នេះមានការតម្រូវឲ្យពួកគ្រីស្ទានបង្ហាញភាពមិនលំអៀងតាំងពីយូរណាស់មកហើយ។ (រ៉ូម ២:១១) ដោយព្រោះមនុស្សខ្លះក្នុងក្រុមជំនុំនៅសតវត្សទីមួយបង្ហាញភាពលំអៀងទៅកាន់អ្នកមានជាងអ្នកក្រ នោះយ៉ាកុបបានសរសេរថា៖ «បងប្អូនអើយ! កុំឲ្យមានសេចក្ដីជំនឿ ជឿដល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់ដ៏ឧត្តមនៃយើង ដោយរើសមុខអ្នកណាឡើយ ដ្បិតបើសិនជាមានអ្នកណាចូលមក ក្នុងសាលាប្រជុំរបស់អ្នករាល់គ្នា ទាំងពាក់ចិញ្ជៀនមាស នឹងសំលៀកបំពាក់ដ៏មានដំឡៃ ហើយមានអ្នកក្រម្នាក់ ស្លៀកពាក់កខ្វក់ចូលមកដែរ រួចអ្នករាល់គ្នាមើលទៅអ្នកដែលស្លៀកពាក់មានដំឡៃនោះ ក៏អញ្ជើញគេថា សូមអង្គុយនៅទីល្អនេះ រួចប្រាប់ទៅអ្នកក្រថា ចូរឈរនៅទីនុ៎ះចុះ! ឬអង្គុយនៅទៀបកំណល់ជើងខ្ញុំនេះដូច្នេះ នោះតើមិនមែនឈ្មោះថា បានយោគយល់នៅក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា ហើយបានត្រឡប់ជាអ្នករើសមុខ ដែលមានគំនិតអាក្រក់ទេឬអី?»។—យ៉ាកុប ២:១-៤
៧ បើពួកអ្នកមានដែលមិនជឿព្រះមកប្រជុំទាំងស្លៀកពាក់សំលៀកបំពាក់និងពាក់ចិញ្ជៀនមាសដែលមានតម្លៃ ហើយក៏មានពួកអ្នកក្រីក្រដែលមិនជឿព្រះមកប្រជុំដោយស្លៀកពាក់កខ្វក់ចូលមកដែរ នោះគេបង្ហាញភាពលំអៀងទៅកាន់អ្នកមាន។ ពួកគេទទួលពួកអ្នកមានឲ្យអង្គុយ«នៅទីល្អ» តែប្រាប់ទៅអ្នកក្រឲ្យឈរឬអង្គុយនៅទៀបជើងរបស់អ្នកណាម្នាក់។ ប៉ុន្តែ ដោយសារព្រះមិនបង្ហាញភាពលំអៀង នោះទ្រង់ប្រទានយញ្ញបូជាលោះរបស់ព្រះយេស៊ូដល់ពួកអ្នកមាននិងពួកអ្នកក្រដែរ។ (យ៉ូប ៣៤:១៩; កូរិនថូសទី២ ៥:១៤) ដូច្នេះបើយើងចង់ផ្គាប់ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ា និងបំរើទ្រង់ដោយព្រមចិត្តគ្នា នោះយើងមិនត្រូវបង្ហាញភាពលំអៀង ឬ‹សរសើរមនុស្សសំរាប់ប្រយោជន៍ខ្លួនយើង›សោះឡើយ។—យូដាស ៤, ១៦
ចូរជៀសចេញពីការត្អូញត្អែរ
៨. តើមានអ្វីកើតឡើងដោយសារពួកអ៊ីស្រាអែលបានរអ៊ូរទាំនោះ?
៨ ដើម្បីបន្តរក្សានូវសាមគ្គីភាពរបស់យើងនិងបន្តទទួលព្រះគុណរបស់ព្រះ យើងត្រូវតែធ្វើតាមឱវាទនេះរបស់ប៉ុល ពោលគឺ៖ «ចូរធ្វើកិច្ចការទាំងអស់ ដោយឥតរអ៊ូរទាំ»។ (ភីលីព ២:១៤, ១៥ ព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយ) ព្រះបានរំដោះពួកអ៊ីស្រាអែលដែលខ្វះជំនឿចេញពីសេវកភាពនៅអេស៊ីប តែពួកគេនៅតែរអ៊ូរទាំដាក់ម៉ូសេ អើរ៉ុន ដូច្នេះនេះដូចជាពួកគេរអ៊ូរទាំដាក់ព្រះយេហូវ៉ាតែម្ដង។ ដោយសារពួកគេមានចិត្តគំនិតបែបនេះ នោះបុរសដែលមានអាយុ២០ឆ្នាំឡើងលើមិនបានចូលទៅក្នុងស្រុកសន្យាឡើយ ពួកគេបានស្លាប់ក្នុងកំឡុងការធ្វើដំណើរ៤០ឆ្នាំក្នុងទីរហោស្ថាន លើកលែងតែយ៉ូស្វេនិងកាលែបនិងពួកលេវីប៉ុណ្ណោះដែលមិនស្លាប់នៅគ្រានោះ។ (ជនគណនា ១៤:២, ៣, ២៦-៣០; កូរិនថូសទី១ ១០:១០) ដោយសារពួកគេរអ៊ូរទាំនោះពួកគេបានទទួលលទ្ធផលមិនល្អទេ!
៩. តើមានអ្វីកើតឡើងដល់ម៉ារាមដោយសារគាត់រអ៊ូរទាំនោះ?
៩ នេះបង្ហាញនូវអ្វីដែលអាចកើតឡើងដល់សាសន៍ទាំងមូលដែលរអ៊ូរទាំ។ ចុះយ៉ាងណាចំពោះមនុស្សម្នាក់ៗដែលរអ៊ូរទាំនោះ? បងស្រីរបស់ម៉ូសេ និងអើរ៉ុនក៏បានរអ៊ូរទាំដែរ៖ «តើព្រះយេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលតែនឹងម៉ូសេតែម្នាក់ឯង ឥតបានមានបន្ទូលនឹងយើងដែរទេឬអី?»។ កំណត់ហេតុនេះចែងទៀតថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ក៏ឮពាក្យនោះ»។ (ជនគណនា ១២:១, ២) តើមានលទ្ធផលយ៉ាងណា? តាមមើលទៅម៉ារាមបាននាំមុខការរអ៊ូរទាំនោះ ជាលទ្ធផលព្រះបានធ្វើឲ្យគាត់អាម៉ាស់មុខដែរ។ តើទ្រង់បានធ្វើដូចនេះដោយដូចម្ដេច? ព្រះបានធ្វើឲ្យម៉ារាមកើតឃ្លង់ ដែលតំរូវឲ្យគាត់នៅក្រៅជំរំអស់ប្រាំពីរថ្ងៃរហូតដល់គាត់បានស្អាតឡើងវិញ។—ជនគណនា ១២:៩-១៥
១០, ១១. បើយើងមិនទប់ទល់នឹងចិត្តរអ៊ូរទាំទេ តើនឹងមានលទ្ធផលយ៉ាងណា? សូមពន្យល់។
១០ ការរអ៊ូរទាំគឺមិនគ្រាន់តែជាការមិនពេញចិត្តអំពើអាក្រក់ប៉ុណ្ណោះឡើយ។ ពួកអ្នករអ៊ូរទាំដែលមិនចេះចប់មិនចេះហើយ គឺខ្វល់ខ្វាយហួសហេតុអំពីអារម្មណ៍ឬឋានៈរបស់ខ្លួន ដោយឲ្យគេគិតអំពីខ្លួនគាត់ ជាជាងគិតអំពីព្រះវិញ។ ប្រសិនបើយើងមិនទប់ទល់នឹងចិត្តគំនិតនេះទេ នេះនាំឲ្យមានការទាស់ទែងគ្នាក្នុងចំណោមអ្នកជឿគ្នីគ្នា និងរំខានដល់ការខំបំរើព្រះយេហូវ៉ាដោយចិត្តព្រមគ្នា។ នេះជាការពិតមែន ពីព្រោះពួកអ្នករអ៊ូរទាំតែងតែប្រាប់ពីបញ្ហារបស់ពួកគេ ដោយសង្ឃឹមក្នុងចិត្តថាអ្នកឯទៀតនឹងអាណិតខ្លួន។
១១ ជាឧទាហរណ៍ មនុស្សម្នាក់ប្រហែលរិះគន់របៀបដែលអ្នកចាស់ទុំម្នាក់ថ្លែងសុន្ទរកថាក្នុងក្រុមជំនុំ ឬធ្វើកិច្ចការរបស់គាត់។ ប្រសិនបើយើងស្ដាប់ពួកអ្នករអ៊ូរទាំ យើងប្រហែលជាចាប់ផ្ដើមគិតដូចគាត់ដែរ។ មុននឹងគ្រាប់ពូជនេះបានដុះក្នុងចិត្តគំនិតយើង ដំបូងកិច្ចការរបស់អ្នកចាស់ទុំនេះមិនបានធ្វើឲ្យយើងមិនពេញចិត្តទេ តែឥឡូវនេះយើងទៅជាមានចិត្តក្ដៅក្រហាយទៅវិញ។ នៅទីបំផុត អ្វីៗណាក៏ដោយដែលអ្នកចាស់ទុំនោះធ្វើគឺមិនត្រូវតាមចិត្តយើងទេ ហើយយើងក៏អាចចាប់ផ្ដើមរអ៊ូរទាំអំពីគាត់ដែរ។ ការប្រព្រឹត្តបែបនេះគឺមិនសមត្រឹមត្រូវទេក្នុងក្រុមជំនុំនៃរាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ានោះ។
១២. តើការរអ៊ូរទាំអាចមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាទៅលើទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយព្រះ?
១២ បើយើងរអ៊ូរទាំអំពីបុរសដែលមានភារកិច្ចមើលថែរក្សាហ្វូងចៀមរបស់ព្រះ នេះក៏អាចនាំឲ្យយើងជេរប្រមាថពួកគាត់ទៀតផង។ ការរអ៊ូរទាំបែបនេះឬការនិយាយបង្ខូចពួកអ្នកចាស់ទុំ អាចបង្ខូចទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយព្រះយេហូវ៉ាបាន។ (និក្ខមនំ ២២:២៨) ពួកអ្នកជេរប្រមាថដែលមិនកែប្រែចិត្តនឹងគ្មានសិទ្ធិរស់នៅក្រោមព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះឡើយ។ (កូរិនថូសទី១ ៥:១១; ៦:១០) យូដាសជាសិស្សម្នាក់ បានសរសេរអំពីពួកអ្នករអ៊ូរទាំដែល«មើលងាយដល់អស់ទាំងអំណាចគ្រប់គ្រង ហើយជេរប្រមាថដល់ពួកប្រសើរឧត្តមផង» ឬបងប្រុសដែលទទួលខុសត្រូវក្នុងក្រុមជំនុំ។ (យូដាស ៨) ព្រះឥតសព្វព្រះហឫទ័យនឹងពួកអ្នករអ៊ូរទាំទាំងនោះឡើយ ហើយដោយប្រាជ្ញាយើងត្រូវបដិសេធចោលទង្វើដ៏អាក្រក់នោះ។
១៣. ហេតុអ្វីក៏ការត្អូញត្អែរទាំងអស់គឺមិនមែនជាការខុសនោះទេ?
១៣ ប៉ុន្តែ មិនមែនការរអ៊ូរទាំនិងការត្អូញត្អែរទាំងអស់សុទ្ធតែមិនសព្វព្រះហឫទ័យទ្រង់នោះទេ។ ទ្រង់មិនបានធ្វើកន្តើយនឹង«សម្រែក»អំពីក្រុងសូដុំមនិងក្រុងកូម៉ូរ៉ាទេ តែទ្រង់បានបំផ្លាញចោលទីក្រុងទាំងនោះវិញ។ (លោកុប្បត្តិ ១៨:២០, ២១; ១៩:២៤, ២៥) នៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិមបន្ដិចក្រោយបុណ្យថ្ងៃទី៥០នៅឆ្នាំ៣៣ ស.យ. «នោះពួកហេលេនចាប់តាំងរទូរទាំទាស់នឹងពួកហេព្រើរ អំពីការចែកចាយរាល់តែថ្ងៃ ដោយព្រោះគេតែងធ្វេសការនឹងស្រីមេម៉ាយរបស់ពួកហេលេននោះ»។ ជាលទ្ធផល«ពួកសាវក១២នាក់»បានរើសតាំង‹មនុស្សប្រាំពីរនាក់ដែលមានឈ្មោះល្អ›ឲ្យ«ត្រួតត្រាលើការងារ»ខាងការចែកម្ហូបអាហារនោះ។ (កិច្ចការ ៦:១-៦) ពួកអ្នកចាស់ទុំសព្វថ្ងៃនេះមិនត្រូវ«ចុកត្រចៀកមិនស្ដាប់»ការត្អូញត្អែរដែលមានហេតុត្រឹមត្រូវនោះទេ។ (សុភាសិត ២១:១៣) ជាជាងរិះគន់អ្នកជឿគ្នីគ្នា នោះពួកអ្នកចាស់ទុំត្រូវលើកទឹកចិត្តពួកគេវិញ។—កូរិនថូសទី១ ៨:១
១៤. តើយើងត្រូវការគុណសម្បត្ដិបែបណាជាពិសេស បើយើងចង់ជៀសវាងពីការរអ៊ូរទាំ?
១៤ យើងគ្រប់គ្នាត្រូវជៀសវាងពីការរអ៊ូរទាំ ដ្បិតគំនិតរអ៊ូរទាំនិងត្អូញត្អែរអាចបង្ខូចភាពខាងវិញ្ញាណរបស់យើង បើមានគំនិតបែបនេះនាំឲ្យសាមគ្គីភាពរបស់យើងបែកបាក់។ ផ្ទុយទៅវិញ សូមឲ្យយើងអនុញ្ញាតឲ្យវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបង្កើតឲ្យយើងមានសេចក្ដីស្រឡាញ់វិញ។ (កាឡាទី ៥:២២) ការស្ដាប់តាម‹ក្រិត្យវិន័យដ៏ប្រសើរអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់› នឹងជួយយើងឲ្យបន្តបំរើព្រះយេហូវ៉ាដោយព្រមចិត្តគ្នា។—យ៉ាកុប ២:៨; កូរិនថូសទី១ ១៣:៤-៨; ពេត្រុសទី១ ៤:៨
ចូរជៀសវាងនិយាយបង្កាច់បង្ខូច
១៥. តើការនិយាយដើមគេនិងការនិយាយបង្កាច់បង្ខូចខុសគ្នាយ៉ាងណា?
១៥ ដោយព្រោះការរអ៊ូរទាំអាចនាំឲ្យយើងនិយាយដើមគេ នោះយើងត្រូវតែប្រយ័ត្ននូវអ្វីដែលយើងនិយាយ។ ការនិយាយដើមគេគឺជាការនិយាយអំពីមនុស្សនិងរឿងរបស់គេ។ ប៉ុន្តែ ការនិយាយបង្កាច់បង្ខូចគឺការនិយាយអាក្រក់ដើម្បីធ្វើឲ្យខូចកេរ្ដិ៍ឈ្មោះរបស់មនុស្សម្នាក់។ ការនិយាយបែបនេះគឺជាការព្យាបាទដែលមិនបង្ហាញការគោរពដល់ព្រះទេ។ ដូច្នេះហើយ ព្រះបានមានបន្ទូលប្រាប់ពួកអ៊ីស្រាអែលថា៖ «មិនត្រូវដើរចុះឡើងនិយាយ[បង្កាច់បង្ខូច]ពីគេក្នុងពួកសាសន៍ឯងឡើយ»។—លេវីវិន័យ ១៩:១៦
១៦. តើប៉ុលបាននិយាយយ៉ាងណាអំពីពួកអ្នកខ្លះដែលនិយាយដើមគេ? តើយើងគួរមានគំនិតយ៉ាងណាអំពីឱវាទរបស់គាត់?
១៦ ដោយព្រោះការនិយាយអ្វីដែលឥតបានការអាចនាំឲ្យមានការនិយាយបង្កាច់បង្ខូច នោះប៉ុលបានស្តីបន្ទោសពួកអ្នកខ្លះដែលនិយាយដើមគេ។ ក្រោយពីបានពណ៌នាអំពីស្ត្រីមេម៉ាយដែលគួរនឹងទទួលជំនួយពីក្រុមជំនុំ នោះប៉ុលបានសំដៅទៅស្ត្រីមេម៉ាយដែល«ទំលាប់នៅដៃទំនេរ ទាំងដើរពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ មិនត្រឹមតែនៅដៃទំនេរតែប៉ុណ្ណោះ គឺមានទាំងមាត់ប៉ប៉ាច់ប៉ប៉ោច ហើយបេះបួយ ក៏និយាយសេចក្ដីដែលមិនគួរគប្បីថែមទៀតផង»។ (ធីម៉ូថេទី១ ៥:១១-១៥) ប្រសិនបើស្ត្រីគ្រីស្ទានម្នាក់ដឹងថា គាត់មានភាពទន់ខ្សោយបែបនេះ ដែលនិយាយរហូតដល់បង្កាច់បង្ខូចគេ នោះយកល្អឲ្យគាត់ត្រូវធ្វើតាមឱវាទរបស់ប៉ុល គឺថា៖ «ត្រូវមានចិត្តនឹងធឹងដែរ ឥតចេះនិយាយដើមគេ»។ (ធីម៉ូថេទី១ ៣:១១) ប្រាកដហើយ ពួកបុរសគ្រីស្ទានក៏ត្រូវជៀសវាងពីការនិយាយដើមគេដែរ។—សុភាសិត ១០:១៩
ចូរឈប់វិនិច្ឆ័យគេ
១៧, ១៨. (ក) តើព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលយ៉ាងណាអំពីការវិនិច្ឆ័យបងប្អូនយើង? (ខ) តើយើងអាចអនុវត្តតាមបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូអំពីការចូលចិត្តវិនិច្ឆ័យគេយ៉ាងណា?
១៧ ទោះជាយើងមិននិយាយបង្កាច់បង្ខូចគេ ក៏យើងត្រូវខំប្រឹងជៀសវាងពីការនិយាយវិនិច្ឆ័យគេដែរ។ ព្រះយេស៊ូផ្ដន្ទាទោសចិត្តគំនិតបែបនេះ ពេលទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ «កុំឲ្យថ្កោលទោសគេឡើយ ដើម្បីមិនឲ្យមានគេថ្កោលអ្នកវិញ ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាថ្កោលទោសគេយ៉ាងណា នោះគេនឹងថ្កោលអ្នកវិញយ៉ាងនោះដែរ ហើយគេនឹងវាល់ឲ្យអ្នករាល់គ្នា តាមរង្វាល់ដែលអ្នកវាល់ឲ្យគេផង ហេតុអ្វីបានជាអ្នកមើលឃើញកំទេច ដែលនៅក្នុងភ្នែករបស់បងប្អូនអ្នក តែមិនឃើញធ្នឹម ដែលនៅក្នុងភ្នែករបស់ខ្លួនសោះដូច្នេះ ឬធ្វើដូចម្ដេចឲ្យអ្នកនិយាយនឹងបងប្អូនថា ចូរឲ្យអញយកកំទេចពីភ្នែកឯងចេញ តែមើល! មានធ្នឹមនៅក្នុងភ្នែកខ្លួនអ្នកវិញ អ្នកមានពុតអើយ! ចូរយកធ្នឹមពីភ្នែករបស់ខ្លួនចេញជាមុនសិន នោះទើបនឹងបានឃើញច្បាស់ អាចនឹងយកកំទេចចេញពីភ្នែករបស់បងប្អូនអ្នកបានដែរ»។—ម៉ាថាយ ៧:១-៥
១៨ យើងមិនគួរសន្មតថាយើងចង់យក«កំទេច»ចេញពីភ្នែករបស់បងប្អូនយើងដើម្បីជួយគាត់ ពេលយើងគ្មានសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យឲ្យបានត្រឹមត្រូវ ដោយសារមាន«ធ្នឹម»នៅក្នុងភ្នែករបស់យើងឡើយ។ តាមពិត បើយើងយល់ថាព្រះមានសេចក្ដីមេត្ដាករុណាចំពោះយើង នោះយើងនឹងមិនមានចិត្តថ្កោលទោសបងប្អូនប្រុសស្រីខាងវិញ្ញាណឡើយ។ តើយើងអាចយល់ទឹកចិត្តរបស់បងប្អូនយើងដូចព្រះវរបិតានៅស្ថានសួគ៌យ៉ាងណាបាន? ហេតុនេះហើយបានព្រះយេស៊ូព្រមានយើង‹កុំឲ្យថ្កោលទោសគេឡើយ ដើម្បីមិនឲ្យមានគេថ្កោលយើងវិញ›។ ការដឹងអំពីភាពឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍របស់យើង គួរទប់យើងពីការនិយាយវិនិច្ឆ័យគេ ព្រោះទង្វើនេះព្រះរាប់ទុកជាអំពើទុច្ចរិត។
ទន់ខ្សោយតែមានកិត្ដិយស
១៩. តើយើងគួរមានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះអ្នកជឿគ្នីគ្នា?
១៩ ប្រសិនបើយើងតាំងចិត្តបំរើព្រះដោយព្រមចិត្តគ្នាជាមួយនឹងអ្នកជឿគ្នីគ្នា យើងមិនគ្រាន់តែអាចជៀសវាងពីការវិនិច្ឆ័យទេ តែយើងនឹងនាំមុខក្នុងការលើកកិត្ដិយសគេវិញ។ (រ៉ូម ១២:១០) តាមពិត យើងនឹងគិតអំពីប្រយោជន៍គេ មិនមែនប្រយោជន៍របស់យើងទេ។ ដោយមានចិត្តរាបទាប យើងនឹងមានអំណរធ្វើកិច្ចការផ្សេងៗដើម្បីជួយពួកគេ។ (យ៉ូហាន ១៣:១២-១៧; កូរិនថូសទី១ ១០:២៤) តើយើងអាចរក្សាចិត្តគំនិតដ៏ល្អបែបនេះយ៉ាងណា? ដោយនឹកចាំថាអ្នកជឿគ្រប់រូបគឺមានតម្លៃដ៏វិសេសចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ហើយថាយើងត្រូវការគ្នាទៅវិញទៅមក ដូចជាអវយវៈនិងសរីរាង្គនិមួយៗនៃរូបកាយពឹងគ្នាទៅវិញទៅមកដែរ។—កូរិនថូសទី១ ១២:១៤-២៧
២០, ២១. តើធីម៉ូថេទី២ ២:២០, ២១ មានន័យខ្លឹមសារយ៉ាងណាចំពោះយើង?
២០ ពិតមែន បណ្ដាគ្រីស្ទានគឺជាភាជនៈដីដ៏ខ្សោយ ដែលព្រះបានប្រគល់ឲ្យនូវទ្រព្យសម្បត្ដិពោលគឺជាកិច្ចបំរើផ្សាយ។ (កូរិនថូសទី២ ៤:៧) ប្រសិនបើយើងចង់ធ្វើកិច្ចការដ៏ពិសិដ្ឋដើម្បីសរសើរព្រះយេហូវ៉ា នោះយើងត្រូវរក្សាជំហរដ៏ថ្លៃថ្នូរចំពោះព្រះនិងរាជបុត្រារបស់ទ្រង់។ ដរាបណាយើងរក្សាភាពស្អាតស្អំខាងសីលធម៌និងខាងវិញ្ញាណ នោះទើបយើងអាចទៅជាភាជនៈដីដ៏ថ្លៃថ្នូរដែលព្រះប្រើ។ ក្នុងករណីនេះ ប៉ុលបានសរសេរថា៖ «នៅក្នុងផ្ទះធំ មិនមែនមានសុទ្ធតែគ្រឿងប្រដាប់មាសប្រាក់ម្យ៉ាងទេ គឺមានប្រដាប់ធ្វើពីឈើ ហើយពីដីដែរ ខ្លះសំរាប់ការប្រសើរ ខ្លះសំរាប់ការអាប់ឱនវិញ ដូច្នេះ បើអ្នកណាបានសំអាតខ្លួន ពីសេចក្ដីទាំងនោះ អ្នកនោះនឹងបានជាប្រដាប់សំរាប់ការប្រសើរ ដោយបានញែកជាបរិសុទ្ធហើយ ក៏មានប្រយោជន៍ដល់ម្ចាស់ផង ទុកជាប្រដាប់ដែលបានរៀបចំ សំរាប់ការល្អគ្រប់ជំពូក»។—ធីម៉ូថេទី២ ២:២០, ២១
២១ បុគ្គលណាដែលមិនប្រព្រឹត្តសមស្របតាមសេចក្ដីត្រូវការរបស់ព្រះ គឺជា‹ភាជនៈដីសំរាប់ការអាប់ឱន›។ ប៉ុន្តែ បើយើងបន្តធ្វើកិច្ចការរបស់ព្រះ យើងនឹងជា‹ភាជនៈដីសំរាប់ការប្រសើរ និងបានញែកជាបរិសុទ្ធហើយ ក៏មានប្រយោជន៍ដល់កិច្ចការរបស់ព្រះយេហូវ៉ាផង ទុកជាប្រដាប់ដែលបានរៀបចំ សំរាប់ការល្អគ្រប់ជំពូក›។ ដូច្នេះយើងអាចសួរខ្លួនថា៖ ‹តើខ្ញុំជា‹ភាជនៈដីសំរាប់ការប្រសើរ›ឬទេ? តើខ្ញុំមានអានុភាពល្អលើអ្នកជឿគ្នីគ្នាឬទេ? តើខ្ញុំជាសមាជិកម្នាក់ក្នុងក្រុមជំនុំ ដែលព្រមចិត្តគ្នាជាមួយអ្នកជឿគ្នីគ្នាឬទេ›?
ចូរបន្តបំរើព្រះដោយព្រមចិត្តគ្នាចុះ!
២២. តើយើងអាចប្រៀបធៀបក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានទៅនឹងអ្វី?
២២ ក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានគឺជារបៀបរៀបចំដែលប្រៀបដូចជាក្រុមគ្រួសារមួយ។ គឺមានបរិយាកាសដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដែលមានប្រយោជន៍ល្អក្នុងគ្រួសារ ពេលសមាជិកទាំងអស់ថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ា។ ក្រុមគ្រួសារអាចមានបុគ្គលដែលមានបុគ្គលិកលក្ខណៈផ្សេងៗ ប៉ុន្តែបុគ្គលម្នាក់ៗមានមុខនាទីត្រឹមត្រូវក្នុងគ្រួសារ។ នេះក៏ស្រដៀងគ្នាក្នុងក្រុមជំនុំដែរ។ ទោះជាយើងមានបុគ្គលិកលក្ខណៈខុសគ្នា ជាមនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ក៏ដោយ ក៏ព្រះបានទាញនាំយើងមកតាមរយៈព្រះគ្រីស្ទដែរ។ (យ៉ូហាន ៦:៤៤; ១៤:៦) ព្រះយេហូវ៉ានិងព្រះយេស៊ូស្រឡាញ់យើង ហើយដូចគ្រួសារដែលមានសាមគ្គីភាព យើងច្បាស់ជាត្រូវបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដល់គ្នាទៅវិញទៅមកដែរ។—យ៉ូហានទី១ ៤:៧-១១
២៣. តើយើងគួរនឹកចាំអ្វី? ហើយតើយើងប្ដេជ្ញាចិត្តធ្វើអ្វី?
២៣ ក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានដែលប្រៀបដូចជាក្រុមគ្រួសារមួយ ក៏ជាកន្លែងដែលយើងត្រូវមានភក្ដីភាពដែរ។ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា៖ «ដូច្នេះ ខ្ញុំចង់ឲ្យពួកប្រុសៗលើកដៃបរិសុទ្ធឡើង នឹងអធិស្ឋាននៅគ្រប់ទីកន្លែង ដោយឥតខឹង ឬឈ្លោះប្រកែកឡើយ»។ (ធីម៉ូថេទី១ ២:៨) ដោយពំនោលនេះ ប៉ុលបញ្ជាក់ទំនាក់ទំនងរវាងភក្ដីភាពនឹងសេចក្ដីអធិស្ឋានជាសាធារណៈ នៅ«គ្រប់ទីកន្លែង» ដែលពួកគ្រីស្ទានរួបរួមជាមួយគ្នានោះ។ មានតែបុរសដែលមានភក្ដីភាពប៉ុណ្ណោះ ដែលត្រូវអធិស្ឋានតំណាងក្រុមជំនុំ។ ប្រាកដហើយ ព្រះតម្រូវយើងទាំងអស់គ្នាឲ្យមានចិត្តស្មោះត្រង់ចំពោះទ្រង់និងមានចិត្តស្មោះត្រង់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក។ (សាស្ដា ១២:១៣, ១៤) ដូច្នេះហើយ សូមឲ្យយើងតាំងចិត្តធ្វើការជាមួយគ្នាដោយសាមគ្គីភាព ដូចជាអវយវៈនិងសរីរាង្គរបស់រូបកាយដែរ។ សូមឲ្យយើងបំរើព្រះដោយមានសាមគ្គីភាព ជាផ្នែកនៃក្រុមគ្រួសារជាអ្នកថ្វាយបង្គំរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ អ្វីដែលសំខាន់បំផុត នោះសូមឲ្យយើងនឹកចាំថា យើងត្រូវការគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយព្រះនឹងសព្វព្រះហឫទ័យនឹងយើង ប្រសិនបើយើងបន្តបំរើព្រះយេហូវ៉ាដោយព្រមចិត្តគ្នានោះ។
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
• តើអ្វីដែលជួយរាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាបំរើទ្រង់ដោយព្រមចិត្តគ្នា?
• ហេតុអ្វីក៏ពួកគ្រីស្ទានជៀសវាងភាពលំអៀង?
• តើអ្នកគិតថាការរអ៊ូរទាំខុសយ៉ាងណា?
• ហេតុអ្វីក៏យើងគួរលើកកិត្ដិយសអ្នកជឿគ្នីគ្នា?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ២៦]
ពេត្រុសបានដឹងថា «ព្រះមិនរើសមុខអ្នកណាទេ»
[រូបភាពនៅទំព័រ២៧]
តើអ្នកដឹងនូវមូលហេតុដែលព្រះធ្វើឲ្យម៉ារាមអាម៉ាស់មុខទេ?
[រូបភាពនៅទំព័រ២៩]
ពួកគ្រីស្ទានស្មោះត្រង់ដែលមានចិត្តអំណរ បំរើព្រះយេហូវ៉ាដោយព្រមចិត្តគ្នា