‹មានតែព្រះយេហូវ៉ាទេដែលអាចសង្គ្រោះ›
‹មានតែព្រះយេហូវ៉ាទេដែលអាចសង្គ្រោះ›
នៅពេលដែលប្រទេសជាតិណាមួយជួបវិបត្ដិឬចលាចលអន្តរជាតិ មនុស្សពឹងពាក់រដ្ឋាភិបាលរបស់ខ្លួនដើម្បីបានសុវត្ថិភាពនិងសន្ដិសុខ។ ចំណែករដ្ឋាភិបាលវិញខិតខំបង្កើតកម្មវិធីផ្សេងៗដែលបំផុសឲ្យប្រជាជនមានស្មារតីគាំទ្រ។ កាលដែលកម្មវិធីទាំងនេះបណ្ដុះឲ្យប្រជាជនមានស្មារតីស្នេហាជាតិកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ នោះគេចាប់ផ្ដើមប្រារព្ធពិធីដែលបង្ហាញពីការស្នេហាជាតិកាន់តែច្រើនឡើងនិងកាន់តែអធិកអធមទៀតផង។
កាលបើប្រទេសជាតិណាមួយមានរឿងអាសន្ន នោះស្មារតីស្នេហាជាតិនាំឲ្យមនុស្សសាមគ្គីគ្នានិងមូលកម្លាំងគ្នា ថែមទាំងក៏អាចជំរុញឲ្យពួកគេយកចិត្តទុកដាក់ដោយគិតដល់ប្រយោជន៍សហគមន៍ទៀតផង។ ប៉ុន្តែ អត្ថបទក្នុងទស្សនាវដ្ដីមួយបានចែងថា៖ «ការស្នេហាជាតិគឺជាអារម្មណ៍មួយដែលអាចបង្កឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់បាន ដ្បិតអារម្មណ៍នេះអាចសម្ដែងចេញជាការប្រព្រឹត្តដ៏អាក្រក់»។ (The New York Times Magazine) ការបង្ហាញអារម្មណ៍ស្នេហាជាតិអាចក្លាយទៅជាការបំពានសិទ្ធិសេរីភាពនិងសេរីភាពខាងសាសនារបស់ពលរដ្ឋឯទៀត។ ជាពិសេស ជនគ្រីស្ទានពិតប្រហែលជាជួបនឹងការគាបសង្កត់ឬការបង្ខិតបង្ខំឲ្យលះបង់ជំនឿរបស់ខ្លួន។ តើជនគ្រីស្ទានពិតត្រូវធ្វើយ៉ាងណា ពេលពិភពលោកទាំងមូលពោរពេញទៅដោយជាតិនិយម? តើមានគោលការណ៍ក្នុងបទគម្ពីរអ្វីខ្លះដែលអាចជួយជនគ្រីស្ទានប្រព្រឹត្តដោយមានការយល់ធ្លុះជ្រៅនិងដោយរក្សាភក្ដីភាពចំពោះព្រះ?
«កុំឲ្យក្រាបសំពះនៅចំពោះរបស់ទាំងនោះ»
ជួនកាល ការគោរពទង់ជាតិជាវិធីបង្ហាញការស្នេហាជាតិ។ ប៉ុន្តែ ទង់ជាតិច្រើនតែមានរូបតំណាងអ្វីផ្សេងៗដែលមាននៅលើមេឃដូចជាផ្កាយជាដើម ហើយក៏មានរូបតំណាងអ្វីផ្សេងៗនៅផែនដីដែរ។ ព្រះបានបញ្ជាក់ទស្សនៈរបស់ទ្រង់ស្តីអំពីការក្រាបសំពះចំពោះរបស់ទាំងនេះ ពេលទ្រង់បង្គាប់រាស្ត្រទ្រង់ថា៖«កុំឲ្យឆ្លាក់ធ្វើរូបណាសំរាប់ឯងឲ្យសោះ ក៏កុំឲ្យធ្វើរូបណាឲ្យដូចជាអ្វីនៅស្ថានសួគ៌ខាងលើ ឬនៅផែនដីខាងក្រោម ឬនៅក្នុងទឹកដែលទាបជាងដីផង ក៏កុំឲ្យក្រាបសំពះនៅចំពោះរបស់ទាំងនោះ ឬគោរពប្រតិបត្ដិតាម នោះឡើយ ដ្បិតអញដែលជាយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃឯង អញមានសេចក្ដីប្រច័ណ្ឌ[«ព្រះដែលតម្រូវឲ្យមានភក្ដីភាពផ្ដាច់មុខនោះ»,ព.ថ.]»។—និក្ខមនំ ២០:៤, ៥
ការលុតជង្គង់ឬការធ្វើគារវកិច្ចចំពោះទង់ជាតិដែលតំណាងរដ្ឋាភិបាល តើនេះពិតជាបញ្ជាក់ថាយើងមិនបង្ហាញភក្ដីភាពផ្ដាច់មុខចំពោះព្រះយេហូវ៉ាទេឬ? នៅសម័យបុរាណ ពេលសាសន៍អ៊ីស្រាអែលបាននៅក្នុងទីរហោស្ថាននោះ ពួកគេធ្លាប់មាន«ទង់សញ្ញា»ដែលពួកគេបានតាំងឲ្យកុលសម្ព័ន្ធនិមួយៗស្គាល់កន្លែងពួកគេត្រូវជួបជុំគ្នា។ (ជំនឿនប្រជាជន[ជនគណនា] ២:១, ២, ព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយ) សព្វវចនាធិប្បាយរបស់លោកម៉ាក់ឃ្លីនថុកនិងលោកស្ត្រង បញ្ជាក់អំពីពាក្យភាសាហេព្រើរដែលសំដៅទៅលើទង់សញ្ញាទាំងនេះដោយពន្យល់ថា៖ «ពាក្យហេព្រើរទាំងពីរដែលសំដៅទៅលើ‹ទង់សញ្ញា›មិនសំដៅលើទង់ជាតិឡើយ»។ ម្យ៉ាងទៀត ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលមិនបានចាត់ទុកទង់សញ្ញាទាំងនេះជារបស់ពិសិដ្ឋទេ ហើយពួកគេក៏មិនបានធ្វើពិធីដើម្បីគោរពទង់សញ្ញាទាំងនេះដែរ។ ទង់សញ្ញាទាំងនេះគ្រាន់តែជាសញ្ញាឲ្យប្រជាជនដឹងថា កុលសម្ព័ន្ធរបស់ពួកគេត្រូវជួបជុំគ្នានៅកន្លែងណា។
ហេតុចំបងដែលមានរូបចេរូប៊ីនដាក់តាំងនៅក្នុងរោងឧបោសថនិងនៅក្នុងព្រះវិហាររបស់សាឡូម៉ូន គឺជាការពណ៌នាពួកចេរូប៊ីននៅស្ថានសួគ៌។ (និក្ខមនំ ២៥:១៨; ២៦:១, ៣១, ៣៣; ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ៦:២៣, ២៨, ២៩; ហេព្រើរ ៩:២៣, ២៤) យើងដឹងថាប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលមិនត្រូវថ្វាយបង្គំរូបទាំងនេះពីព្រោះមនុស្សទូទៅមិនដែលឃើញរូបទាំងនេះទេ ហើយទេវតាមិនត្រូវទទួលការថ្វាយបង្គំឡើយ។—កូល៉ុស ២:១៨; វិវរណៈ ១៩:១០; ២២:៨, ៩
សូមគិតដែរអំពីរូបពស់ស្ពាន់ដែលព្យាការីម៉ូសេបានសូននៅក្នុងកំឡុងពេលដែលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានធ្វើដំណើរកាត់ទីរហោស្ថាន។ រូបនោះតំណាងអ្វីមួយ ហើយក៏មានសារៈសំខាន់ជាទំនាយ។ (ជនគណនា ២១:៤-៩; យ៉ូហាន ៣:១៤, ១៥) ពួកគេមិនស្រឡាញ់ឬថ្វាយបង្គំរូបពស់នោះទេ។ ប៉ុន្តែ រាប់រយឆ្នាំក្រោយសម័យលោកម៉ូសេ សាសន៍អ៊ីស្រាអែលចាប់ផ្ដើមប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងដោយថ្វាយបង្គំរូបពស់នោះ រហូតដល់ធ្វើសក្ការៈអុជធូបថ្វាយចំពោះវាទៀតផង។ ដូច្នេះ ស្តេចហេសេគានៃស្រុកយូដាបានបញ្ជាឲ្យគេបំផ្លាញរូបទាំងនោះចោល។—ពង្សាវតារក្សត្រទី២ ១៨:១-៤
តើទង់ជាតិគ្រាន់តែជាសញ្ញាតំណាងប៉ុណ្ណោះឬ? តើទង់ជាតិតំណាងអ្វី? អ្នកនិពន្ធម្នាក់ឈ្មោះ ប៉ុល វិលៀម បានសរសេរថា៖ «ទង់ជាតិគឺជាវត្ថុតំណាងដែលអ្នកជាតិនិយមគោរពថ្វាយបង្គំជាចំបង»។ សព្វវចនាធិប្បាយអាមេរិកាណាចែងថា៖ «ទង់ជាតិក៏ដូចជាឈើឆ្កាងដែរ ពីព្រោះទាំងពីរគឺជារបស់ដ៏ពិសិដ្ឋ»។ ទង់ជាតិជាតំណាងរដ្ឋាភិបាល។ ដូច្នេះ ការក្រាបថ្វាយបង្គំឬធ្វើគារវកិច្ចចំពោះទង់ជាតិគឺជាពិធីសាសនាដែលថ្វាយបង្គំចំពោះរដ្ឋាភិបាល។ ទង្វើបែបនេះបញ្ជាក់ពីជំនឿថា រដ្ឋាភិបាលជាប្រភពនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះ ហើយការប្រព្រឹត្តដូច្នេះគឺផ្ទុយពីគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរស្តីអំពីការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ។
បទគម្ពីរចែងយ៉ាងច្បាស់ថា៖«មានតែ[ព្រះយេហូវ៉ា]ទេដែលអាចសង្គ្រោះ»។ (ទំនុកតម្កើង ៣:៩ [ទំនុកដំកើង ៣:៨],ព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយ) មនុស្សមិនត្រូវពឹងពាក់ស្ថាប័នរបស់មនុស្សជាតិឬក៏វត្ថុដែលតំណាងស្ថាប័នទាំងនោះឲ្យបានសេចក្ដីសង្គ្រោះឡើយ។ សាវ័កប៉ុលបានដាស់តឿនជនគ្រីស្ទានគ្នីគ្នាថា៖«ឱពួកស្ងួនភ្ងាខ្ញុំអើយ! ចូររត់ពីការថ្វាយបង្គំរូបព្រះចេញ»។ (កូរិនថូសទី១ ១០:១៤) ជនគ្រីស្ទានពីសម័យដើមមិនបានចូលរួមក្នុងការថ្វាយបង្គំចំពោះរដ្ឋាភិបាលឡើយ។ ក្នុងសៀវភៅចំណងជើងថាពួកអ្នកដែលហៀបនឹងស្លាប់ លោកដានីយ៉ែល ម៉ាណិច កត់សរសេរថា៖«ជនគ្រីស្ទានបានបដិសេធមិនព្រម . . . ធ្វើសក្ការៈថ្វាយទេវតាដែលគ្រប់គ្រងថែរក្សាអធិរាជ[រ៉ូម]ទេ។ នេះគឺដូចគ្នានឹងការបដិសេធមិនព្រមធ្វើគារវកិច្ចចំពោះទង់ជាតិ»។ ជនគ្រីស្ទានសព្វថ្ងៃនេះក៏ដូចគ្នាដែរ។ ដើម្បីថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ាតែមួយអង្គប៉ុណ្ណោះ នោះពួកគេមិនព្រមធ្វើគារវកិច្ចចំពោះទង់ជាតិរបស់ប្រទេសណាឡើយ។ ដោយការបដិសេធដូច្នេះ ជនគ្រីស្ទានបង្ហាញថាការបំរើព្រះមានអាទិភាពបំផុតចំពោះគេ។ ហើយដំណាលគ្នានោះ ពួកគេក៏បង្ហាញការគោរពចំពោះរដ្ឋាភិបាលនិងអ្នកគ្រប់គ្រងដែរ។ ប្រាកដហើយ ពួកគេទទួលស្គាល់ភារកិច្ចរបស់ខ្លួនក្នុងការចុះចូលចំពោះ«រាជការ»ឬរដ្ឋាភិបាល។ (រ៉ូម ១៣:១-៧) ប៉ុន្តែ តើព្រះគម្ពីរមានគោលការណ៍អ្វីខ្លះស្តីអំពីការច្រៀងចំរៀងដែលបង្ហាញពីស្មារតីស្នេហាជាតិ ដូចជាចំរៀងជាតិជាដើម?
តើចំរៀងជាតិជាអ្វី?
សព្វវចនាធិប្បាយអាមេរិកាណាចែងថា៖ «ចំរៀងជាតិគឺជាការបញ្ជាក់ពីការស្នេហាជាតិ ហើយចំរៀងទាំងនេះច្រើនតែមានការអំពាវនាវសុំព្រះណែនាំនិងការពារប្រជាជនឬក៏អ្នកគ្រប់គ្រង»។ ការពិត ចំរៀងជាតិគឺជាសេចក្ដីអធិស្ឋានឬក៏ចំរៀងថ្វាយព្រះដើម្បីជាតិរបស់ខ្លួន។ ចំរៀងនោះច្រើនតែមានការអំពាវនាវសុំឲ្យប្រទេសជាតិរីកចំរើនឲ្យបានរុងរឿង និងស្ថិតស្ថេរជាយូរអង្វែង។ តើគ្រីស្ទានពិតគួរចូលរួមក្នុងសេចក្ដីអធិស្ឋានបែបនេះឬ?
ព្យាការីយេរេមាបានរស់នៅក្នុងចំណោមប្រជាជនដែលបានអះអាងថាពួកគេបំរើព្រះ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្គាប់ពួកគេថា៖ «កុំឲ្យអធិស្ឋានឲ្យជនជាតិនេះឡើយ ក៏កុំឲ្យបន្លឺសំឡេងអំពាវនាវ ឬអធិស្ឋានឲ្យគេ ឬអង្វរដល់អញជំនួសគេឲ្យសោះ ពីព្រោះអញមិនព្រមស្ដាប់ឯងទេ»។ (យេរេមា ៧:១៦; ១១:១៤; ១៤:១១) ហេតុអ្វីបានជាព្រះបង្គាប់យេរេមាដូច្នេះ? ពីព្រោះសង្គមអ៊ីស្រាអែលបានពោរពេញទៅដោយការលួច ឃាតកម្ម ការផិត ការស្បថបំពាន និងការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ។—យេរេមា ៧:៩
ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានទុកគំរូឲ្យយើងកាន់តាម ពេលទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ «ទូលបង្គំអធិស្ឋានឲ្យគេ មិនមែនអធិស្ឋានឲ្យលោកីយទេ គឺឲ្យអស់អ្នកដែលទ្រង់បានប្រទានមកទូលបង្គំវិញ»។ (យ៉ូហាន ១៧:៩) បទគម្ពីរចែងថា «លោកីយទាំងមូលដេកនៅក្នុងឱវាទនៃមេកំណាច»ហើយ«កំពុងកន្លងទៅ»។ (យ៉ូហានទី១ ២:១៧; ៥:១៩) ដូច្នេះ តើមនសិការរបស់គ្រីស្ទានពិតម្នាក់អាចអនុញ្ញាតឲ្យគាត់អធិស្ឋានសុំព្រះប្រទានពរមកលើរបបលោកីយ៍នេះឲ្យមានភាពរុងរឿង និងការពារឲ្យស្ថិតស្ថេរយូរអង្វែងបានទេ?
តែមិនមែនចំរៀងជាតិទាំងអស់ដែលអំពាវនាវរកព្រះនោះទេ។ សព្វវចនាធិប្បាយប៊្រីធែណនីកាចែងថា៖ «អត្ថន័យក្នុងចំរៀងជាតិមានខុសៗគ្នាទាំងអស់។ មានតាំងពីសេចក្ដីអធិស្ឋានសំរាប់ស្តេច និងមានការច្រៀងអំពីចំបាំងឬការបះបោរបដិវត្តសំខាន់ៗរបស់ប្រទេសជាតិ . . . ហើយក៏អាចមានការបញ្ជាក់ពីអារម្មណ៍នៃការស្នេហាជាតិផងដែរ»។ ប៉ុន្តែ តើបុគ្គលដែលចង់ផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះអាចច្រៀងអបអរចំបាំងឬក៏ការបដិវត្តន៍របស់ប្រទេសផ្សេងៗបានទេ? អេសាយបានទាយអំពីអ្នកថ្វាយបង្គំពិតថា៖ «គេនឹងយកដាវរបស់ខ្លួនដំធ្វើជាផាលនង្គ័ល ហើយលំពែងគេធ្វើជាដង្កាវវិញ»។ (អេសាយ ២:៤) សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា៖ «ទោះបើយើងខ្ញុំដើរក្នុងសាច់ឈាមមែន គង់តែមិនតយុទ្ធតាមសាច់ឈាមទេ។ ព្រោះគ្រឿងសស្ដ្រាវុធពិជ័យសង្គ្រាមរបស់យើងខ្ញុំ មិនមែនជារបស់ខាងសាច់ឈាមទេ»។—កូរិនថូសទី២ ១០:៣, ៤
ចំរៀងជាតិច្រើនតែលើកបញ្ជាក់ពីមោទនភាពរបស់ជាតិឬគំនិតថាសាសន៍ខ្លួនគឺល្អជាងគេ។ គំនិតបែបនេះគ្មានមូលដ្ឋានក្នុងបទគម្ពីរឡើយ។ ក្នុងអត្ថាធិប្បាយរបស់ប៉ុលនៅភ្នំអើរីយ៉ូស គាត់បាននិយាយថា៖ «[ព្រះយេហូវ៉ា]បានបង្កើតមនុស្សគ្រប់សាសន៍ពីឈាមតែ១ឲ្យបាននៅពេញលើផែនដី»។ (កិច្ចការ ១៧:២៦) សាវ័កពេត្រុសបាននិយាយថា៖ «ព្រះមិនរើសមុខអ្នកណាទេ គឺនៅក្នុងគ្រប់ទាំងសាសន៍ អស់អ្នកណាដែលកោតខ្លាចដល់ទ្រង់ ព្រមទាំងប្រព្រឹត្តសេចក្ដីសុចរិត នោះគាប់ដល់ព្រះហឫទ័យទ្រង់ដែរ»។—កិច្ចការ ១០:៣៤, ៣៥
ដោយសារមានការយល់ដឹងអំពីព្រះគម្ពីរ មនុស្សជាច្រើនសម្រេចចិត្តដោយខ្លួនគេផ្ទាល់ថា ពួកគេនឹងមិនចូលរួមក្នុងការធ្វើគារវកិច្ចចំពោះទង់ជាតិនិងច្រៀងចំរៀងស្នេហាជាតិណាទេ។ ប៉ុន្តែ តើពួកគេត្រូវធ្វើយ៉ាងណានៅពេលដែលជួបនឹងរឿងនេះដោយផ្ទាល់នោះ?
កុំចូលរួមតែបង្ហាញការគោរព
ស្តេចនេប៊ូក្នេសាដែលជាស្តេចសាសន៍បាប៊ីឡូនពីបុរាណ បានតាំងរូបធំសម្បើមមួយនៅវាលឌូរ៉ា ដើម្បីពង្រឹងនូវឯកភាពនៃចក្រភពរបស់ទ្រង់។ រួចមក ទ្រង់បានរៀបចំឲ្យមានពិធីសម្ពោធន៍ ហើយបានអញ្ជើញពួកចៅហ្វាយខេត្ត ពួកភូឈួយ ពួកចៅហ្វាយស្រុក ពួកចៅក្រម និងមន្ត្រីជាន់ខ្ពស់ឯទៀត។ មនុស្សគ្រប់រូបដែលបានជួបជុំនៅវាលឌូរ៉ាត្រូវក្រាបថ្វាយបង្គំរូបនោះនៅពេលដែលពួកគេឮភ្លេងចាប់ផ្ដើម។ ក្នុងចំណោមពួកអ្នកដែលត្រូវមានវត្តមាននៅទីនោះ ក៏មានយុវវ័យសាសន៍ហេព្រើរបីនាក់ គឺសាដ្រាក់ មែសាក់ និងអ័បេឌ-នេកោ។ តើពួកគេបានធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីបង្ហាញថាពួកគេមិនចូលរួមក្នុងពិធីសាសនានេះ? នៅពេលដែលភ្លេងចាប់ផ្ដើមនិងអ្នកដែលបានជួបជុំនៅទីនោះក្រាបថ្វាយបង្គំរូបនោះ ជនហេព្រើរបីនាក់នេះនៅតែបានបន្តឈរ។—ដានីយ៉ែល ៣:១-១២
សព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សច្រើនតែធ្វើគារវកិច្ចចំពោះទង់ជាតិដោយលើកដៃទៅខាងមុខ ឬក៏ដាក់ដៃលើថ្ងាស ឬមួយក៏ដាក់ដៃលើបេះដូង។ ជួនកាល ពួកគេត្រូវមានឥរិយាបថពិសេសនៅពេលធ្វើគារវកិច្ច។ នៅប្រទេសខ្លះ ក្មេងៗត្រូវលុតជង្គង់និងថើបទង់ជាតិ។ ដោយឈរស្ងៀមនៅពេលដែលអ្នកឯទៀតធ្វើគារវកិច្ចនោះ ជនគ្រីស្ទានពិតបង្ហាញតាមរបៀបគោរពថា ពួកគេគ្រាន់តែជាអ្នកមើលតែមិនចូលរួមទេ។
ចុះយ៉ាងណាវិញ បើមនុស្សគោរពទង់ជាតិដោយគ្រាន់តែឈរប៉ុណ្ណោះ? ឧបមាថា នៅឯសាលារៀនសិស្សម្នាក់ត្រូវគេជ្រើសរើសឲ្យចេញទៅទីធ្លាសាលាដើម្បីធ្វើគារវកិច្ចចំពោះទង់ជាតិជាតំណាងសិស្សទាំងឡាយ ហើយនៅពេលដែលគាត់ធ្វើគារវកិច្ចនោះសិស្សនៅក្នុងបន្ទប់ត្រូវឈរ។ ក្នុងករណីនេះការឈរប៉ុណ្ណោះបង្ហាញថា យើងយល់ព្រមឲ្យមានសិស្សម្នាក់តំណាងយើងក្នុងការធ្វើគារវកិច្ចចំពោះទង់ជាតិ។ ដូច្នេះ ការឈរជាការចូលរួមក្នុងពិធីនេះតែម្ដង។ បើមានករណីនេះ អ្នកដែលចង់បង្ហាញតាមរបៀបគោរពថា ខ្លួនគ្រាន់តែជាអ្នកមើលតែប៉ុណ្ណោះ គាត់នឹងអង្គុយបន្តហើយនៅស្ងៀម។ ចុះយ៉ាងណាវិញ បើមុនពេលដែលពិធីគោរពទង់ជាតិចាប់ផ្ដើមនោះ សិស្សកំពុងតែឈររួចហើយ? ក្នុងករណីនេះ ការឈរបន្តមិនបង្ហាញថាខ្លួនចូលរួមទេ។
ចុះបើគ្មានអ្នកណាសុំអ្នកធ្វើគារវកិច្ចចំពោះទង់ជាតិទេ តែគ្រាន់តែសុំអ្នកកាន់ទង់ជាតិប៉ុណ្ណោះ ដូចជាក្នុងការដើរជាក្បួនហែទង់ជាតិ ឬក៏កាន់នៅក្នុងបន្ទប់រៀន ឬមួយក៏កាន់នៅកន្លែងផ្សេងទៀតឲ្យអ្នកដទៃគោរពទង់ជាតិនោះ? ដោយ«រត់ពីការថ្វាយបង្គំរូបព្រះចេញ»នោះ ទង្វើបែបនេះបានន័យថាអ្នកមានមុខងារសំខាន់បំផុតក្នុងពិធីនេះ។ នេះគឺដូចគ្នាដែរក្នុងការដើរក្បួនដង្ហែដែលបង្ហាញពីការស្នេហាជាតិ។ ដោយសារការធ្វើដូច្នេះជាការគាំទ្រអ្វីដែលពួកគេកំពុងតែហែដើម្បីលើកដំកើងនោះ គ្រីស្ទានពិតធ្វើតាមមនសិការខ្លួននិងមិនចូលរួម។
ពេលមានការចាក់ភ្លេងឬច្រៀងចំរៀងជាតិ ធម្មតាមនុស្សម្នាក់មានតែឈរដើម្បីបង្ហាញថាគាត់យល់ព្រមនឹងចំរៀងនោះ។ ក្នុងករណីនេះ ជនគ្រីស្ទានអង្គុយបន្ត។ ប៉ុន្តែ បើពួកគេកំពុងតែឈរមុនដែលគេចាក់ភ្លេងជាតិនោះ គេមិនចាំបាច់ព្យាយាមរកកន្លែងអង្គុយទេ ពីព្រោះពួកគេមិនបានឈរសំរាប់ភ្លេងជាតិនោះទេ។ ក៏ប៉ុន្តែ បើយើងនៅក្នុងក្រុមមនុស្សដែលត្រូវឈរហើយច្រៀងទៀត ហើយយើងគ្រាន់តែឈរតែអត់ច្រៀងទេ នេះមិនបានន័យថាយើងយល់ព្រមនឹងចំរៀងនោះទេ។
‹ចូរមានមនសិការល្អ›
ក្រោយមកអ្នកតែងបទទំនុកដំកើងបានបញ្ជាក់ថា រូបនិងវត្ថុដែលមនុស្សសូនបង្កើតដើម្បីគោរពនោះគ្មានអំណាចអ្វីសោះ ទំនុកនោះក៏ចែងទៀតថា៖ «ជាងដែលធ្វើ អើ! អស់អ្នកដែលទុកចិត្តនឹងរូបទាំងនោះ គេនឹងបានដូចជារូបនោះដែរ»។ (ទំនុកដំកើង ១១៥:៤-៨) ប្រាកដហើយ គឺមិនត្រឹមត្រូវទេបើអ្នកថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ាធ្វើការងារណាដែលតម្រូវឲ្យចូលរួមផលិតវត្ថុដែលមនុស្សគោរពថ្វាយបង្គំ ដូចជាទង់ជាតិជាដើម។ (យ៉ូហានទី១ ៥:២១) ប្រហែលជាមានករណីផ្សេងទៀតដែលទាក់ទងនឹងការងារធ្វើ ដែលតម្រូវឲ្យគ្រីស្ទានម្នាក់បង្ហាញតាមរបៀបគោរពថាគាត់មិនថ្វាយបង្គំទង់ជាតិឬអ្វីៗដែលទង់ជាតិតំណាងទេ តែគាត់ថ្វាយបង្គំតែព្រះយេហូវ៉ាប៉ុណ្ណោះ។
ជាឧទាហរណ៍ និយោជកប្រហែលជាសុំបុគ្គលិកម្នាក់បង្ហូតទង់ជាតិឡើងឬក៏ទាញចុះនៅកន្លែងធ្វើការ។ ការសម្រេចចិត្តថា តើខ្លួននឹងធ្វើឬមិនធ្វើនោះស្រេចទៅលើទស្សនៈរបស់គាត់ចំពោះកាលៈទេសៈនេះ។ បើការបង្ហូតទង់ជាតិឡើងគឺជាផ្នែកនៃពិធីពិសេសមួយដែលមានមនុស្សឈរគោរពឬធ្វើគារវកិច្ចចំពោះទង់ជាតិ នោះការបង្ហូតឡើងឬក៏ទាញចុះគឺជាការចូលរួមក្នុងពិធីនេះ។
ប៉ុន្តែ បើគ្មានពិធីទេការបង្ហូតទង់ជាតិឡើងឬក៏ទាញចុះ នេះគឺមិនខុសពីកិច្ចការធម្មតាក្នុងការរៀបចំអាគារសំរាប់ធ្វើការ ដូចជាការបើកឬបិទទ្វារ និងការបើកឬបិទបង្អួចជាដើម។ ក្នុងករណីបែបនេះ ទង់ជាតិគ្រាន់តែជាវត្ថុតំណាងរដ្ឋាភិបាល ហើយការទាញឡើងឬទាញចុះពេលដែលធ្វើកិច្ចការរៀបចំកន្លែងធ្វើការ គឺជារឿងដែលត្រូវសម្រេចដោយមនសិការខ្លួនឯងដែលមានមូលដ្ឋានលើព្រះគម្ពីរ។ (កាឡាទី ៦:៥) មនសិការរបស់មនុស្សម្នាក់ប្រហែលជាជំរុញឲ្យគាត់សុំអ្នកត្រួតពិនិត្យរបស់គាត់ ឲ្យអ្នកត្រួតពិនិត្យសុំបុគ្គលិកផ្សេងទៀតបង្ហូតទង់ជាតិ។ មនសិការរបស់គ្រីស្ទានម្នាក់ទៀត ប្រហែលជាអនុញ្ញាតឲ្យគាត់បង្ហូតទង់ជាតិឲ្យតែគ្មានពិធី។ មិនថាគាត់សម្រេចចិត្តយ៉ាងណាក៏ដោយ អ្នកថ្វាយបង្គំពិតគួរ«មានមនសិការល្អ»នៅចំពោះព្រះ។—១ពេត្រុស[ពេត្រុសទី១] ៣:១៦, ព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយ
គ្មានគោលការណ៍បទគម្ពីរណាដែលហាមមិនឲ្យធ្វើការនៅក្នុងឬក៏ចូលទៅក្នុងអាគារសាធារណៈដូចជាអាគារក្រុមពន្លត់អគ្គិភ័យ សាលាក្រុង និងសាលារៀនដែលមានទង់ជាតិនៅទីធ្លានោះទេ។ ជួនកាល តែម ផ្លាកលេខ ឬវត្ថុឯទៀតដែលរដ្ឋាភិបាលផលិតមានរូបទង់ជាតិ។ ការប្រើរបស់ទាំងនេះមិនបានន័យថា បុគ្គលម្នាក់ចូលរួមក្នុងការគោរពរបស់នោះឡើយ។ ក្នុងករណីនេះ អ្វីដែលសំខាន់មិនមែនថារបស់នោះមានរូបទង់ជាតិនោះទេ តែគឺរបៀបមនុស្សប្រព្រឹត្តចំពោះរបស់នោះទៅវិញទេ។
ជួនកាល មនុស្សដាក់តាំងទង់ជាតិនៅលើបង្អួច ទ្វារ ឡាន តុ ឬវត្ថុឯទៀត។ ខោអាវដែលមានរូបទង់ជាតិក៏មានលក់ដែរ។ នៅប្រទេសខ្លះ ការស្លៀកពាក់របស់ទាំងនេះគឺខុសច្បាប់។ សូម្បីតែក្នុងករណីដែលការស្លៀកពាក់ខោអាវដែលមានទង់ជាតិគឺមិនខុសច្បាប់រដ្ឋក្ដី តើការស្លៀកពាក់របស់នេះនឹងបង្ហាញយ៉ាងណាអំពីគោលជំហររបស់បុគ្គលម្នាក់ចំពោះលោកីយ៍? ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលអំពីសិស្សរបស់ទ្រង់ថា៖ «គេមិនមែនជារបស់ផងលោកីយ ដូចជាទូលបង្គំក៏មិនមែនជារបស់លោកីយដែរ»។ (យ៉ូហាន ១៧:១៦) យើងក៏ត្រូវចាំថាការស្លៀកពាក់របស់យើងមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាទៅលើអ្នកជឿគ្នីគ្នា។ តើនេះអាចបង្ខូចមនសិការរបស់បងប្អូនរួមជំនឿយើងឬទេ? តើនេះនឹងធ្វើឲ្យគោលជំហររបស់គេចំពោះសេចក្ដីពិតទៅជាខ្សោយឬ? ប៉ុលបានដាស់តឿនជនគ្រីស្ទានថា៖ «[ចូរ]ឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានលមើល ឲ្យស្គាល់អស់ទាំងសេចក្ដីដែលប្រសើរ ដើម្បីឲ្យបានជ្រះថ្លា ហើយឥតធ្វើឲ្យអ្នកណាអាក់អន់ចិត្ត[«ជំពប់ដួល», ព.ថ.]ឡើយ»។—ភីលីព ១:១០
«គួរឲ្យបានចិត្តសុភាពរាបសាដល់មនុស្សទាំងអស់»
ក្នុងកំឡុង«គ្រាលំបាក»នេះ ពេលដែលស្ថានភាពរបបលោកីយ៍នេះបន្តចុះអន់ថយទៅៗ មនុស្សទំនងជានឹងមានការស្នេហាជាតិរឹតតែខ្លាំងឡើងៗ។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១) សូមឲ្យពួកអ្នកដែលស្រឡាញ់ព្រះចាំជានិច្ចថា មានតែព្រះយេហូវ៉ាប៉ុណ្ណោះទេដែលជាអ្នកសង្គ្រោះ។ ទ្រង់គួរនឹងទទួលការថ្វាយបង្គំផ្ដាច់មុខ។ ពេលសាវ័ករបស់ព្រះយេស៊ូបានត្រូវគេសុំឲ្យធ្វើអ្វីខុសនឹងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះពួកគេបាននិយាយថា៖ «[យើង]ត្រូវតែស្ដាប់បង្គាប់របស់ព្រះជាជាងមនុស្ស»។—កិច្ចការ ៥:២៩
សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា៖‹មិនគួរឲ្យបាវបំរើនៃព្រះអម្ចាស់ឈ្លោះប្រកែកឡើយ គួរឲ្យបានចិត្តសុភាពរាបសាដល់មនុស្សទាំងអស់វិញ›។ (ធីម៉ូថេទី២ ២:២៤) ដូច្នេះ គ្រីស្ទានព្យាយាមមានមេត្រីភាព មានការគោរព និងដោយសុភាពពេលពួកគេពឹងពាក់មនសិការខ្លួនដែលបានត្រូវបង្វឹកបង្វឺនពីព្រះគម្ពីរ ដើម្បីធ្វើការសម្រេចចិត្តផ្ទាល់ខ្លួនស្តីអំពីការធ្វើគារវកិច្ចចំពោះទង់ជាតិនិងការច្រៀងចំរៀងជាតិ។
[រូបភាពនៅទំព័រ៣០]
ដោយតាំងគោលជំហរមាំមួន យុវជនហេព្រើរបីនាក់បានសម្រេចចិត្តផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះ
[រូបភាពនៅទំព័រ៣១]
តើគ្រីស្ទានម្នាក់ត្រូវធ្វើយ៉ាងណា ក្នុងពិធីបង្ហាញពីការស្នេហាជាតិ?