ឥឡូវនេះ ចូរនៅភ្ញាក់ខាងវិញ្ញាណជាងមុនៗទៅទៀត!
ឥឡូវនេះ ចូរនៅភ្ញាក់ខាងវិញ្ញាណជាងមុនៗទៅទៀត!
«ហេតុនេះ យើងមិនត្រូវដេកលក់ដូចអ្នកឯទៀតៗឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ត្រូវប្រុងស្មារតី ហើយភ្ញាក់ខ្លួនជានិច្ច»។—ថែស្សាឡូនីចទី១ ៥:៦, ព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយ
១, ២. (ក) តើទីក្រុងប៉ុមប៉េនិងទីក្រុងហឺខូឡានិម ជាទីក្រុងបែបណា? (ខ) តើប្រជាជននៅទីក្រុងប៉ុមប៉េនិងទីក្រុងហឺខូឡានិមបានធ្វើព្រងើយកន្តើយនឹងសញ្ញានៃគ្រោះថ្នាក់ដែលទុកជាការព្រមានអ្វី? ហើយតើមានលទ្ធផលយ៉ាងណា?
នៅក្នុងសតវត្សទីមួយសករាជយើង ទីក្រុងប៉ុមប៉េនិងទីក្រុងហឺខូឡានិម គឺជាទីក្រុងពីរដែលមានការរីកចំរើននៅប្រទេសរ៉ូម ហើយទីក្រុងពីរនេះស្ថិតនៅជិតភ្នំវិស៊ូវាស។ ចំពោះពួកអ្នកមានជនជាតិរ៉ូមចាត់ទុកថា ទីក្រុងទាំងនេះជារមណីយដ្ឋានដ៏ប្រជាប្រិយ។ នៅទីក្រុងទាំងនេះមានរង្គមណ្ឌលដែលអង្គុយបានជាងមួយពាន់នាក់ ហើយនៅទីក្រុងប៉ុមប៉េមានរង្គមណ្ឌលធំដែលអង្គុយបានសឹងតែប្រជាជនទាំងអស់ក្នុងក្រុងនោះ។ ពួកអ្នកជីករុករកក្នុងដីនៅក្រុងប៉ុមប៉េបានរកឃើញបារប្រហែល១១៨ ហើយបារខ្លះគឺជាកន្លែងលេងល្បែងឬផ្ទះបនស្រី។ អំពើអសីលធម៌និងវត្ថុនិយមគឺមានជាទូទៅ ហើយគំនូរតាមជញ្ជាំងនិងវត្ថុបុរាណពីសម័យដើមបានបញ្ជាក់ដូច្នេះមែន។
២ ភ្នំវិស៊ូវាសចាប់ផ្ដើមផ្ទុះនៅថ្ងៃទី២៤ ខែសីហា ឆ្នាំ៧៩ស.យ.។ ពួកអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រដែលសិក្សាអំពីភ្នំភ្លើងជឿថា ការផ្ទុះដំបូងគឺធ្លាក់កំអែលតិចតួចនិងធ្លាក់ផេះទៅលើទីក្រុងទាំងពីរ ហើយការផ្ទុះនេះប្រហែលជាគ្មានអ្វីដែលធ្វើឲ្យប្រជាជនមិនអាចភៀសខ្លួនចេញនោះទេ។ ប្រាកដហើយ មនុស្សជាច្រើនបានភៀសខ្លួនចេញពីទីនោះ។ ប៉ុន្តែ មនុស្សឯទៀតបានសម្រេចចិត្តនៅទីនោះ ដោយសារពួកគេមើលស្រាលគ្រោះថ្នាក់ ឬបានព្រងើយកន្តើយនឹងសញ្ញានៃគ្រោះថ្នាក់ដែលទុកជាការព្រមាននោះ។ រួចមក ប្រហែលជាពាក់កណ្ដាលអធ្រាត្រ ឧស្ម័ន ថ្ម និងកំអែលដ៏ក្ដៅក្រៃលែងបានផ្ទុះចេញពីភ្នំភ្លើងនេះដោយឮខ្ទរខ្ទារយ៉ាងខ្លាំង ហើយកំអែលដ៏ក្ដៅនេះបានធ្លាក់ចុះទៅក្នុងក្រុងហឺខូឡានិម។ ការផ្ទុះនេះបានធ្វើឲ្យថប់ដង្ហើមស្លាប់មនុស្សទាំងអស់ដែលមិនបានភៀសខ្លួនចេញពីទីក្រុងនោះ។ នៅព្រឹកស្អែកក៏មានការផ្ទុះដូចនេះដែរ ដែលបានសម្លាប់មនុស្សទាំងអស់នៅទីក្រុងប៉ុមប៉េ។ នេះជាលទ្ធផលដ៏ខ្លោចផ្សាមែនដោយសារការមិនធ្វើតាមសញ្ញានៃគ្រោះថ្នាក់ដែលទុកជាការព្រមាននោះ!
ទីបញ្ចប់នៃរបបយូដា
៣. តើសេចក្ដីហិនវិនាសនៅទីក្រុងយេរូសាឡិមនិងនៅទីក្រុងប៉ុមប៉េហើយទីក្រុងហឺខូឡានិមមានសភាពដូចគ្នាយ៉ាងណា?
៣ ការហិនវិនាសដ៏ធំមួយនៅក្រុងយេរូសាឡិមប្រាំបួនឆ្នាំមុនទីបញ្ចប់ដ៏គួរឲ្យរន្ធត់នៃទីក្រុងប៉ុមប៉េនិងទីក្រុងហឺខូឡានិមនោះ មានទំហំធំជាងទៅទៀត។ គេបានរៀបរាប់ថានេះជា«ការឡោមព័ទ្ធដ៏គួរឲ្យខ្លាចបំផុតក្នុងប្រវត្ដិសាស្ត្ររបស់មនុស្ស» ហើយការរាយការណ៍នេះបានជួយយើងឲ្យដឹងថា ព្រឹត្ដិការណ៍នៃការឡោមព័ទ្ធនេះបានសម្លាប់សាសន៍យូដាជាងមួយលាននាក់។ ប៉ុន្តែ ដូចជាសេចក្ដីហិនវិនាសនៅទីក្រុងប៉ុមប៉េនិងទីក្រុងហឺខូឡានិម នោះសេចក្ដីហិនវិនាសនៃទីក្រុងយេរូសាឡិម ក៏មិនបានកើតឡើងដោយគ្មានការព្រមាននោះដែរ។
៤. តើព្រះយេស៊ូបានប្រទានទំនាយអ្វី ដើម្បីព្រមានពួកសិស្សទ្រង់ថាទីបញ្ចប់នៃរបបលោកីយ៍នេះគឺជិតដល់ហើយ? តើទំនាយនេះបានសម្រេចដំបូងនៅសតវត្សទីមួយយ៉ាងដូចម្ដេច?
៤ ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានទាយអំពីសេចក្ដីហិនវិនាសនៃទីក្រុងនេះ ហើយទ្រង់បានមានបន្ទូលប្រាប់អំពីព្រឹត្ដិការណ៍ដែលអាចសំគាល់មុនសេចក្ដីហិនវិនាសនៃទីក្រុងនេះនឹងមកដល់ ពោលគឺព្រឹត្ដិការណ៍ដ៏ចលាចលដូចជាសង្គ្រាម ការអត់អាហារ កក្រើកដី និងការគ្មានច្បាប់ទម្លាប់។ ពួកព្យាការីក្លែងក្លាយនឹងមានសកម្មភាព តែដំណឹងល្អនៃព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះនឹងត្រូវផ្សព្វផ្សាយទូទាំងពិភពលោក។ (ម៉ាថាយ ២៤:៤-៧, ១១-១៤) ទោះជាបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូមានការសម្រេចដ៏ធំបំផុតនៅសព្វថ្ងៃនេះក្ដី តែក៏បានសម្រេចដំបូងនៅសម័យនោះដែរ។ កំណត់ហេតុក្នុងប្រវត្ដិសាស្ត្របង្ហាញប្រាប់ថា មានទុរភិក្សយ៉ាងខ្លាំងនៅក្នុងស្រុកយូដា។ (កិច្ចការ ១១:២៨) លោកយ៉ូសេហ្វឺសដែលជាអ្នកប្រវត្ដិសាស្ត្ររាយការណ៍ថា មានកក្រើកដីក្នុងក្រុងយេរូសាឡិមមុននឹងសេចក្ដីហិនវិនាសនៃទីក្រុងនេះ។ ពេលដែលទីបញ្ចប់នៃទីក្រុងនេះជិតមកដល់ នោះមានការបះបោរ មានការច្បាំងគ្នាក្នុងទីក្រុងរវាងគណៈបក្សនយោបាយផ្សេងៗរបស់យូដា និងមានការសម្លាប់រង្គាលក្នុងទីក្រុងខ្លះៗដែលមានជនជាតិយូដានិងសាសន៍ឯទៀត។ យ៉ាងណាក្ដី ដំណឹងល្អអំពីព្រះរាជាណាចក្រកំពុងតែត្រូវផ្សព្វផ្សាយ«ទៅដល់គ្រប់ទាំងមនុស្ស ដែលកើតក្រោមមេឃផង»។—កូល៉ុស ១:២៣
៥, ៦. (ក) តើពាក្យទំនាយអ្វីរបស់ព្រះយេស៊ូបានត្រូវសម្រេចក្នុងឆ្នាំ៦៦ ស.យ.? (ខ) ហេតុអ្វីបានជាមានមនុស្សស្លាប់ច្រើនម្ល៉េះ ពេលក្រុងយេរូសាឡិមរលំនៅឆ្នាំ៧០ ស.យ.?
៥ នៅទីបំផុត នៅឆ្នាំ៦៦ ស.យ. ពួកយូដាបានបះបោរនឹងពួករ៉ូម។ ពេលលោកស៊ីស្ទាស ហ្កាឡាសបាននាំពួកទ័ពមកឡោមព័ទ្ធក្រុងយេរូសាឡិម នោះពួកសិស្សទ្រង់បាននឹកចាំពាក្យបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូ ដែលថា៖ «កាលណាឃើញពលទ័ពឡោមព័ទ្ធក្រុងយេរូសាឡិម នោះត្រូវឲ្យដឹងថា សេចក្ដីហិនវិនាសនៃក្រុងនោះជិតដល់ហើយ គ្រានោះ ត្រូវឲ្យអស់អ្នកនៅស្រុកយូដារត់ទៅឯភ្នំ ហើយពួកអ្នកនៅកណ្ដាលទីក្រុង ត្រូវរត់ចេញទៅឲ្យផុត ក៏កុំឲ្យពួកអ្នកដែលនៅស្រុកស្រែ ចូលទៅក្នុងទីក្រុងឡើយ»។ (លូកា ២១:២០, ២១) ពេលដែលត្រូវភៀសខ្លួនចេញពីទីក្រុងយេរូសាឡិមបានមកដល់ហើយ។ ប៉ុន្តែតើពួកគេអាចភៀសខ្លួនបានយ៉ាងណាទៅ? ដោយគ្មានមូលហេតុអ្វីសោះ លោកហ្កាឡាសបានដកទ័ពរបស់ខ្លួនឈប់ឡោមព័ទ្ធទៀត ហើយនេះបានបើកផ្លូវឲ្យពួកគ្រីស្ទានក្នុងក្រុងយេរូសាឡិមនិងស្រុកយូដាធ្វើតាមបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូនិងភៀសខ្លួនចេញទៅឯភ្នំ។—ម៉ាថាយ ២៤:១៥, ១៦
៦ បួនឆ្នាំក្រោយមក នៅជិតពេលធ្វើបុណ្យរំលង នោះឧត្តមសេនីយ ទីតុសជាមេបញ្ជាការរបស់ពួកទាហានរ៉ូមបាននាំពួកគេឲ្យវិលត្រឡប់មកវិញ។ ឧត្តមសេនីយនេះបានប្ដេជ្ញានឹងបង្ក្រាបពួកយូដាឲ្យលែងមានការបះបោរតទៅទៀត។ កងទ័ពរបស់លោកបានឡោមព័ទ្ធក្រុងយេរូសាឡិមនិងបានសង់«បន្ទាយនៅជុំវិញ» ដែលគ្មានអ្នកណាអាចរត់គេចបានឡើយ។ (លូកា ១៩:៤៣, ៤៤) ទោះជាមានការគំរាមកំហែងថាមានសង្គ្រាមក៏ដោយ នោះពួកយូដាជាច្រើននាក់ពីគ្រប់កន្លែងដែលស្ថិតក្រោមការគ្រប់គ្រងនៃចក្រភពរ៉ូមបានទៅធ្វើបុណ្យរំលងនៅទីក្រុងយេរូសាឡិម។ ឥឡូវនេះពួកគេភៀសខ្លួនពុំបានទេ។ យោងទៅតាមលោកយ៉ូសេហ្វឺស ពួកភ្ញៀវទាំងនេះភាគច្រើនបានទទួលរងគ្រោះពីការឡោមព័ទ្ធនេះ។ * នៅទីបំផុត ពេលក្រុងយេរូសាឡិមត្រូវរលំ នោះមួយភាគប្រាំពីរនៃពួកយូដាដែលនៅក្រោមចក្រភពរ៉ូមបានស្លាប់អស់។ សេចក្ដីហិនវិនាសនៃទីក្រុងយេរូសាឡិមនិងព្រះវិហារនៅទីនោះ ក៏ទៅជាសេចក្ដីហិនវិនាសនៃពួកយូដានិងប្រព័ន្ធសាសនាដែលមានមូលដ្ឋានលើក្រិត្យវិន័យម៉ូសេដែរ។ *—ម៉ាកុស ១៣:១, ២
៧. ហេតុអ្វីក៏ពួកគ្រីស្ទានដ៏ស្មោះត្រង់បានរួចរស់ជីវិតពីសេចក្ដីហិនវិនាសក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម?
៧ នៅឆ្នាំ៧០ ស.យ. នោះពួកគ្រីស្ទានជាតិយូដាក៏អាចស្លាប់ ឬជាប់ជាឈ្លើយដូចមនុស្សឯទៀតក្នុងក្រុងយេរូសាឡិមដែរ។ ប៉ុន្តែ យោងទៅតាមទីសំអាងដែលមានក្នុងប្រវត្ដិសាស្ត្រ ពួកគ្រីស្ទានបានធ្វើតាមការព្រមានរបស់ព្រះយេស៊ូ ដែលទ្រង់បានប្រទាន៣៧ឆ្នាំមុន។ ពួកគេបានភៀសខ្លួនចេញពីទីក្រុងនិងមិនបានត្រឡប់មកវិញទេ។
ការព្រមានពីពួកសាវ័កដែលពិតជាត្រូវពេល
៨. តើពេត្រុសបានយល់ដឹងអំពីអ្វី? ហើយតើគាត់ចង់និយាយសំដៅទៅពាក្យបន្ទូលណារបស់ព្រះយេស៊ូ?
៨ សព្វថ្ងៃនេះ សេចក្ដីហិនវិនាសដែលមានទំហំរឹតតែធំជាងទៅទៀតនោះគឺកំពុងតែមកកាន់តែជិតហើយ។ សេចក្ដីហិនវិនាសនេះនឹងនាំមកនូវទីបញ្ចប់នៃរបបលោកីយ៍ទាំងមូល។ ប្រាំមួយឆ្នាំមុននឹងសេចក្ដីហិនវិនាសរបស់ក្រុងយេរូសាឡិម នោះសាវ័កពេត្រុសបានផ្ដល់នូវឱវាទយ៉ាងបន្ទាន់និងពិតជាត្រូវពេល ដែលទាក់ទងនឹងបណ្ដាគ្រីស្ទាននៅសម័យយើងនេះ ពោលគឺ៖ ចូរប្រុងស្មារតី! សាវ័កពេត្រុសបានយល់ដឹងថា ពួកគ្រីស្ទានត្រូវរំឭកដាស់តឿន«សតិស្មារតី»របស់ខ្លួន ដើម្បីកុំឲ្យពួកគេធ្វើព្រងើយកន្តើយចំពោះ«សេចក្ដីបញ្ញត្តរបស់ព្រះអម្ចាស់» ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ។ (ពេត្រុសទី២ ៣:១, ២) ពេលពេត្រុសដាស់តឿនពួកគ្រីស្ទានឲ្យប្រុងស្មារតី នោះគាត់ប្រហែលជាចង់និយាយសំដៅទៅពាក្យដែលគាត់បានឮព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលដល់ពួកសាវ័ក មុននឹងព្រះយេស៊ូសោយទិវង្គតទៅ គឺថា៖ «ចូរប្រុងប្រយ័ត ឲ្យចាំយាម ហើយអធិស្ឋានផង ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងពេលកំណត់នោះទេ»។—ម៉ាកុស ១៣:៣៣
៩. (ក) តើអ្នកខ្លះបណ្ដុះនូវចិត្តគំនិតអ្វីដែលមានគ្រោះថ្នាក់នោះ? (ខ) ហេតុអ្វីក៏គំនិតសង្ស័យបែបនេះអាចនាំឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់?
៩ សព្វថ្ងៃនេះ អ្នកខ្លះសួរដោយមើលងាយថា៖ «តើសេចក្ដីសន្យាពីព្រះអង្គយាងមកនៅឯណា?» (ពេត្រុសទី២ ៣:៣, ៤) តាមមើលទៅ អ្នកទាំងនោះគិតថាគ្មានស្ថានភាពអ្វីផ្លាស់ប្ដូរទេ គឺនៅដដែលដូចជាមានពីកំណើតលោកីយរៀងមក។ ការចំអកឡកឡឺយបែបនេះគឺមានគ្រោះថ្នាក់មែន។ ការសង្ស័យអាចធ្វើឲ្យបាត់បង់នូវភាពបន្ទាន់ និងធ្វើឲ្យយើងគិតចង់ធ្វើអ្វីទៅតាមទំនើងចិត្តរបស់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះ។ (លូកា ២១:៣៤) ម្យ៉ាងទៀត ដូចជាពេត្រុសបានប្រាប់នោះ ពួកចំអកមើលងាយទាំងនេះភ្លេចគិតអំពីទឹកជំនន់នៅសម័យលោកណូអេ ដែលបានបំផ្លាញចោលរបបលោកីយ៍ទាំងមូល។ ស្ថានការណ៍ពិតជាបានប្រែប្រួលមែននៅពេលនោះ!—លោកុប្បត្តិ ៦:១៣, ១៧; ពេត្រុសទី២ ៣:៥, ៦
១០. ចំពោះមនុស្សដែលលែងមានការអត់ធ្មត់ តើពេត្រុសប្រើពាក្យអ្វីដើម្បីលើកទឹកចិត្តពួកគេ?
១០ ពេត្រុសជួយឲ្យអ្នកដែលអានសំបុត្ររបស់គាត់បណ្ដុះនូវចិត្តអត់ធ្មត់ ដោយរំឭកពួកគេអំពីមូលហេតុដែលព្រះពុំបានចាត់វិធានការភ្លាមៗ។ មុនដំបូង ពេត្រុសនិយាយថា៖ «នៅចំពោះព្រះអម្ចាស់ ១ថ្ងៃទុកដូចជា១ពាន់ឆ្នាំ ហើយ១ពាន់ឆ្នាំក៏ទុកដូចជា១ថ្ងៃដែរ»។ (ពេត្រុសទី២ ៣:៨) ដោយសារព្រះយេហូវ៉ាមានព្រះជន្មជារៀងរហូតនោះ ទ្រង់អាចពិនិត្យមើលនូវកត្ដាទាំងអស់ និងសម្រេចថាពេលណាជាឱកាសដ៏ល្អបំផុតដើម្បីនឹងចាត់វិធានការនោះ។ រួចមក ពេត្រុសប្រាប់អំពីសេចក្ដីប្រាថ្នារបស់ព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យមនុស្សនៅគ្រប់កន្លែងកែប្រែចិត្ត។ ការអត់ធ្មត់របស់ព្រះយេហូវ៉ានាំឲ្យមនុស្សជាច្រើនទទួលបានសេចក្ដីសង្គ្រោះ។ ប្រសិនបើព្រះយេហូវ៉ាធ្វើឡើងដោយឥតមានព្រះដំរិះជាមុននោះ ពួកគេនឹងមិនអាចទទួលបាននូវសេចក្ដីសង្គ្រោះទេ។ (ធីម៉ូថេទី១ ២:៣, ៤; ពេត្រុសទី២ ៣:៩) ប៉ុន្តែ ការអត់ធ្មត់របស់ព្រះយេហូវ៉ា មិនបានន័យថា ទ្រង់នឹងមិនធ្វើអ្វីសោះនោះទេ។ ពេត្រុសពោលថា៖ «ថ្ងៃនៃព្រះអម្ចាស់ នោះនឹងមកដូចជាចោរប្លន់»។—ពេត្រុសទី២ ៣:១០
១១. តើអ្វីដែលនឹងជួយយើងឲ្យនៅភ្ញាក់ខាងវិញ្ញាណ? ហើយតើនេះនឹងធ្វើឲ្យថ្ងៃនៃព្រះយេហូវ៉ា‹ឆាប់មកដល់›ដូចម្ដេច?
១១ ការប្រៀបធៀបរបស់ពេត្រុសគួរឲ្យកត់សម្គាល់មែន។ បើអ្នកយាមនៅភ្ញាក់អស់មួយយប់នោះ ប្រហែលជាអាចមើលដឹងថាមានចោរជាងអ្នកយាមដែលដេករលីវៗម្ដងម្កាលនោះ ហើយការដេករលីវៗពិតជាធ្វើឲ្យអ្នកយាមពិបាកចាប់ពួកចោរបានណាស់។ តើអ្នកយាមអាចធ្វើឲ្យខ្លួននៅភ្ញាក់បានយ៉ាងដូចម្ដេច? អ្នកយាមនឹងអាចប្រុងស្មារតីបានល្អជាង បើគាត់ដើរចុះដើរឡើងជាជាងអង្គុយនៅមួយកន្លែង។ ស្រដៀងគ្នាដែរ ការមានសកម្មខាងវិញ្ញាណនឹងជួយយើងឲ្យនៅភ្ញាក់។ ហេតុនេះហើយ ពេត្រុសដាស់តឿនយើងឲ្យបន្តជាប់រវល់«ក្នុងកិរិយាបរិសុទ្ធ នឹងសេចក្ដីគោរពប្រតិបត្ដិ»។ (ពេត្រុសទី២ ៣:១១) ការប្រព្រឹត្តបែបនេះនឹងជួយយើងឲ្យបន្ត«ទន្ទឹងចាំហើយខំជួយឲ្យថ្ងៃនៃព្រះបានឆាប់មកដល់ផង»។ (ពេត្រុសទី២ ៣:១២) ពិតហើយ យើងមិនអាចផ្លាស់ប្ដូរនូវពេលកំណត់របស់ព្រះយេហូវ៉ាបានទេ។ ថ្ងៃរបស់ទ្រង់នឹងមកដល់នៅពេលដែលទ្រង់បានកំណត់ហើយនោះ។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើយើងជាប់រវល់នឹងកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ពីឥឡូវនេះរហូតដល់ពេលកំណត់របស់ព្រះយេហូវ៉ាហាក់បីដូចជាពេលវេលាកន្លងទៅយ៉ាងឆាប់ៗ។—កូរិនថូសទី១ ១៥:៥៨
១២. តើយើងម្នាក់ៗអាចទទួលប្រយោជន៍ពីការអត់ធ្មត់របស់ព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងដូចម្ដេច?
១២ ហេតុដូច្នេះហើយ អ្នកណាម្នាក់ដែលគិតថា ថ្ងៃរបស់ព្រះយេហូវ៉ាកំពុងតែបង្អង់ បានត្រូវលើកទឹកចិត្តឲ្យធ្វើតាមឱវាទរបស់ពេត្រុស ពោលគឺឲ្យរង់ចាំដោយចិត្តអត់ធ្មត់ចំពោះពេលវេលាដែលព្រះយេហូវ៉ាបានកំណត់នោះ។ ប្រាកដហើយ យើងអាចប្រើពេលនេះប្រកបដោយប្រាជ្ញា ជាពេលដែលព្រះបានអនុញ្ញាតឲ្យដោយព្រះទ័យអត់ធ្មត់។ ជាឧទាហរណ៍ យើងអាចបន្តបណ្ដុះបណ្ដាលគុណសម្បត្ដិគ្រីស្ទានដ៏ប្រសើរ ព្រមទាំងចូលរួមផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អដល់មនុស្សជាច្រើនទៀត។ ប្រសិនបើយើងនៅភ្ញាក់ខាងវិញ្ញាណ នោះព្រះយេហូវ៉ានឹងឃើញថា យើងជាមនុស្ស«ឥតសៅហ្មង ហើយឥតកន្លែងបន្ទោសបាន ទាំងមានសេចក្ដីមេត្រីផង»នៅទីបញ្ចប់នៃរបបលោកីយ៍នេះ។ (ពេត្រុសទី២ ៣:១៤, ១៥) នោះនឹងបានជាអំណោយពរដ៏អស្ចារ្យមែន!
១៣. តើពាក្យអ្វីរបស់ប៉ុលផ្ញើជូនពួកគ្រីស្ទាននៅទីក្រុងថែស្សាឡូនីច ដែលទាក់ទងនឹងយើងសព្វថ្ងៃនេះ?
១៣ ប៉ុលក៏បានប្រាប់យើងឲ្យនៅភ្ញាក់ខាងវិញ្ញាណដែរ ក្នុងសំបុត្រទីមួយរបស់គាត់ជូនពួកគ្រីស្ទាននៅក្រុងថែស្សាឡូនីច។ គាត់ឲ្យឱវាទពួកគេថា៖ «ហេតុនេះ យើងមិនត្រូវដេកលក់ដូចអ្នកឯទៀតៗឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ត្រូវប្រុងស្មារតី ហើយភ្ញាក់ខ្លួនជានិច្ច»។ (ថែស្សាឡូនីចទី១ ៥:២, ៦, ព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយ) សព្វថ្ងៃនេះ គឺចាំបាច់ណាស់ដែលយើងត្រូវនៅភ្ញាក់ខាងវិញ្ញាណ ដ្បិតសេចក្ដីហិនវិនាសនៃរបបលោកីយ៍ទាំងមូលនេះគឺកាន់តែជិតមកដល់ហើយ! ពួកអ្នកថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ារស់នៅក្នុងលោកីយ៍ ដែលមនុស្សមិនមានចំណាប់អារម្មណ៍នឹងរឿងខាងវិញ្ញាណទេ ហើយនេះក៏អាចមានអានុភាពទៅលើពួកគ្រីស្ទានដែរ។ ហេតុនេះហើយ ប៉ុលឲ្យឱវាទថា៖ «យើងត្រូវដឹងខ្លួន ទាំងប្រដាប់កាយដោយសេចក្ដីជំនឿ នឹងសេចក្ដីស្រឡាញ់ ទុកជាប្រដាប់បាំងដើមទ្រូង ហើយសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់ផងសេចក្ដីសង្គ្រោះ ទុកជាមួកសឹក»។ (ថែស្សាឡូនីចទី១ ៥:៨) បើយើងសិក្សាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាទៀងទាត់ និងចូលរួមជាមួយបងប្អូនក្នុងកិច្ចប្រជុំជារឿយៗនោះនឹងជួយយើងឲ្យធ្វើតាមឱវាទរបស់ប៉ុលនិងឲ្យយើងមានភាពបន្ទាន់ក្នុងគំនិត។—ម៉ាថាយ ១៦:១-៣
មនុស្សរាប់លាននាក់នៅចាំយាម
១៤. តើស្ថិតិអ្វីដែលបញ្ជាក់ថាមនុស្សជាច្រើនសព្វថ្ងៃនេះ កំពុងតែធ្វើតាមឱវាទរបស់ពេត្រុសឲ្យនៅភ្ញាក់ខាងវិញ្ញាណនោះ?
១៤ តើមានមនុស្សជាច្រើនសព្វថ្ងៃនេះ ដែលធ្វើតាមការលើកទឹកចិត្តឲ្យនៅប្រុងស្មារតីឬទេ? គឺមានមែន!។ ក្នុងកំឡុងឆ្នាំកិច្ចបំរើ២០០២ យើងមានអ្នកផ្សាយ៦.៣០៤.៦៤៥នាក់ ដែលជាចំនួនច្រើនបំផុត ពោលគឺ៣,១ភាគរយច្រើនជាងឆ្នាំកិច្ចបំរើ២០០១។ អ្នកផ្សាយទាំងនេះផ្ដល់ភស្តុតាង ថាពួកគេកំពុងតែប្រុងស្មារតីខាងវិញ្ញាណដោយចំណាយ១.២០២.៣៨១.៣០២ម៉ោង ដើម្បីផ្សព្វផ្សាយសារអំពីព្រះរាជាណាចក្រដល់អ្នកដទៃ។ ទង្វើទាំងនេះគឺមិនមែនជារឿងឥតសំខាន់ចំពោះពួកគេនោះទេ។ នេះគឺជាអ្វីដ៏សំខាន់ណាស់ក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ។ ចិត្តគំនិតរបស់ពួកគេជាច្រើន គឺដូចគ្នានឹងបងប្រុសអេដ្វាដូនិងបងស្រីណូអែមីនៅប្រទេសអែលសាវ៉ាឌរ។
១៥. តើបទពិសោធន៍អ្វីពីប្រទេសអែលសាវ៉ាឌរ ដែលបង្ហាញថាអ្នកបំរើព្រះកំពុងតែប្រុងស្មារតីខាងវិញ្ញាណ?
១៥ ច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅហើយ អេដ្វាដូនិងណូអែមីបានកត់សម្គាល់ពាក្យរបស់ប៉ុល ដែលថា «គំរូនៃលោកីយនេះតែងតែផ្លាស់ទៅ»។ (កូរិនថូសទី១ ៧:៣១) ពួកគេបានរៀបចំជីវិតរបស់ខ្លួនឲ្យមានជីវភាពសាមញ្ញៗ និងបានចុះឈ្មោះធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយពេញពេល។ ច្រើនឆ្នាំបានកន្លងទៅ ពួកគេបានទទួលពរជាច្រើន ព្រមទាំងបានធ្វើជាអ្នកត្រួតពិនិត្យតាមមណ្ឌលនិងតាមតំបន់ដែរ។ ទោះជាអេដ្វាដូនិងណូអែមីបានប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាធំៗក៏ដោយ តែពួកគេបានជឿស៊ប់ថាពួកគេបានសម្រេចចិត្តត្រឹមត្រូវបំផុត ពេលដែលពួកគេបានបោះបង់ចោលរបៀបរស់នៅយ៉ាងស្រណុកសុខស្រួល ដើម្បីចូលរួមក្នុងកិច្ចបំរើពេញពេលនោះ។ ក្នុងចំណោមអ្នកផ្សព្វផ្សាយ២៩.២៦៩នាក់ ដែលរួមបញ្ចូលពួកអ្នកត្រួសត្រាយ២.៤៥៤នាក់ នោះមនុស្សច្រើននាក់ទៀតនៅប្រទេសអែលសាវ៉ាឌរ ក៏មានស្មារតីលះបង់ដូចនេះដែរ។ នេះហើយជាមូលហេតុដែលប្រទេសនោះមានការចំរើនឡើងនូវចំនួនអ្នកផ្សព្វផ្សាយ២ភាគរយបើប្រៀបនឹងឆ្នាំមុន។
១៦. តើប្អូនប្រុសម្នាក់នៅប្រទេសកូតអ៊ីវ័របានបង្ហាញទឹកចិត្តអ្វី?
១៦ នៅប្រទេសកូតអ៊ីវ័រ ក៏ឃើញនូវបងប្អូនដែលមានទឹកចិត្តបែបនេះដែរ នោះគឺជាយុវជនគ្រីស្ទានម្នាក់ ដែលបានសរសេរសំបុត្រទៅការិយាល័យសាខាថា៖ «ខ្ញុំកំពុងតែបំរើជាអ្នកងារជំនួយ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនអាចប្រាប់បងប្អូនឲ្យត្រួសត្រាយបានទេ បើខ្ញុំមិនបានទុកគំរូដ៏ល្អដោយខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់នោះ។ ដូច្នេះខ្ញុំបានឈប់ធ្វើការងារដែលមានប្រាក់ខែច្រើន ឥឡូវនេះខ្ញុំមានអាជីពដោយខ្លួនឯង ហើយនេះធ្វើឲ្យខ្ញុំមានពេលច្រើនជាងសំរាប់កិច្ចបំរើផ្សាយ»។ យុវបុរសនេះបានក្លាយទៅជាអ្នកត្រួសត្រាយម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នកត្រួសត្រាយ៩៨៣នាក់ ដែលកំពុងតែបំរើនៅប្រទេសកូតអ៊ីវ័រ ជាប្រទេសមួយដែលបានរាយការណ៍ថាមានអ្នកផ្សព្វផ្សាយ៦.៧០១នាក់ ហើយចំនួននេះបានកើនឡើង៥ភាគរយទៀត។
១៧. តើស្មរបន្ទាល់ក្មេងម្នាក់នៅប្រទេសបែលស៊ិច បង្ហាញថានាងមិនភ័យខ្លាចការចោទប្រកាន់ចំពោះសាសនារបស់នាងដោយដូចម្ដេច?
១៧ ពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយដែលមាន២៤.៩៦១នាក់នៅប្រទេសបែលស៊ិច នៅតែជួបប្រទះនឹងបញ្ហាផ្សេងៗដូចជាភាពមិនចេះអត់ឱន គំនិតលំអៀង និងការរើសអើងប្រកាន់សាសនាជាដើម។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគេនូវតែមានចិត្តខ្នះខ្នែងផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ និងឥតភ័យខ្លាចនោះទេ។ ពេលស្មរបន្ទាល់ម្នាក់ដែលមានអាយុ១៦ឆ្នាំ បានឮគេរៀបរាប់ថាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាជានិកាយមួយ ពេលរៀនក្នុងថ្នាក់អំពីរឿងចរិយាមារយាទ នោះនាងសុំសេចក្ដីអនុញ្ញាតពីគ្រូឲ្យនាងប្រាប់អំពីទស្សនៈរបស់ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាវិញ។ នាងបានពន្យល់អំពីស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា ដោយប្រើវីដេអូស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា—អង្គការដែលគាំទ្រឈ្មោះនោះ និងសៀវភៅស្តើងស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា តើពួកគេជាអ្នកណា? តើគេជឿអ្វីខ្លះ? ចំណែកពួកសិស្សរួមថ្នាក់បានចូលចិត្តនឹងពត៌មាននេះណាស់ ហើយសប្ដាហ៍ក្រោយមកទៀត សិស្សទាំងអស់ត្រូវមានប្រឡងមួយ ដែលសំនួរទាំងអស់ទាក់ទងនឹងសាសនាគ្រីស្ទានរបស់ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា។
១៨. តើមានទីសំអាងអ្វីដែលបញ្ជាក់ថាបញ្ហាខាងសេដ្ឋកិច្ច មិនអាចបង្វែរអារម្មណ៍របស់ស្មរបន្ទាល់ចេញពីការបំរើព្រះយេហូវ៉ានៅប្រទេសអាកសង់ទីននិងប្រទេសម៉ូសំប៊ិចនោះ?
១៨ ពួកគ្រីស្ទានភាគច្រើនត្រូវតែប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាដ៏ធ្ងន់ធ្ងរក្នុងកំឡុងថ្ងៃជាន់ក្រោយបង្អស់នេះ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេនៅតែខំប្រឹងមិនឲ្យអ្វីៗខាងលោកីយ៍នេះបង្វែរអារម្មណ៍របស់ពួកគេបានឡើយ។ ទោះជាមានបញ្ហាសេដ្ឋកិច្ចដែលមនុស្សដឹងទូទោក៏ដោយ តែស្មរបន្ទាល់នៅប្រទេសអាកសង់ទីនបានរាយការណ៍ថាមានចំនួនអ្នកផ្សព្វផ្សាយ១២៦.៧០៩នាក់ ដែលជាចំនួនថ្មីឡើងដល់កំពូលនៅឆ្នាំមុននេះ។ នៅប្រទេសម៉ូសំប៊ិចនៅមានភាពក្រីក្រទូទាំងប្រទេស។ ក៏ប៉ុន្តែ មាន៣៧.៥៦៣នាក់ដែលចូលរួមក្នុងកិច្ចការធ្វើបន្ទាល់ ហើយមានការរីកចំរើន៤ភាគរយ។ ចំពោះមនុស្សជាច្រើននៅប្រទេសអាល់បានីគឺមានជីវិតពិបាកណាស់ តែប្រទេសនេះរាយការណ៍នូវការរីកចំរើនដល់១២ភាគរយ ដែលមានអ្នកផ្សាយ២.៧០៨នាក់។ យ៉ាងច្បាស់ណាស់ ស្ថានភាពពិបាកមិនអាចរារាំងនូវវិញ្ញាណរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបាននោះឡើយ បើពួកអ្នកបំរើទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះមានអាទិភាពក្នុងជីវិតរបស់គេនោះ។—ម៉ាថាយ ៦:៣៣
១៩. (ក) តើអ្វីដែលបង្ហាញថានៅមានមនុស្សជាច្រើនទៀត ដែលស្រេកឃ្លាននូវសេចក្ដីពិតពីព្រះគម្ពីរ? (ខ) តើមានពត៌មានល្អិតល្អន់ណាខ្លះពីសេចក្ដីរាយការណ៍ប្រចាំឆ្នាំដែលបង្ហាញថា ពួកអ្នកបំរើរបស់ព្រះយេហូវ៉ាកំពុងតែនៅភ្ញាក់ខាងវិញ្ញាណ?
១៩ នៅឆ្នាំមុនរៀងរាល់ខែ ចំនួនសិស្សព្រះគម្ពីរទូទាំងពិភពលោកមានជាមធ្យមគឺ៥.៣០៩.២៨៩នាក់ ដែលបង្ហាញថានៅមានមនុស្សជាច្រើនដែលស្រេកឃ្លាននូវសេចក្ដីពិត។ ចំពោះចំនួនថ្មីដែលឡើងដល់កំពូលគឺ១៥.៥៩៧.៧៤៦នាក់ដែលបានមកធ្វើពិធីបុណ្យរំឭក ហើយពួកគេភាគច្រើនពុំទាន់ជាអ្នកបំរើព្រះយេហូវ៉ាទេ។ សូមឲ្យពួកគេបន្តរីកចំរើនខាងចំណេះនិងសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ានិងភាតរភាពជាបងប្អូនផងដែរ។ យើងមានចិត្តរំភើបណាស់ ដោយឃើញថា«ហ្វូងយ៉ាងធំ»នៃ«ចៀមឯទៀត»បន្តបង្កើតផល កាលដែលពួកគេបំរើព្រះយេហូវ៉ា«នៅក្នុងព្រះវិហារទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ» ដែលរួមជាមួយបងប្អូនដែលជាអ្នកចាក់ប្រេងតាំងរបស់ពួកគេ។—វិវរណៈ ៧:៩, ១៥; យ៉ូហាន ១០:១៦
មេរៀនមួយពីលោកឡុត
២០. តើយើងរៀនអ្វីពីគំរូរបស់ឡុតនិងភរិយារបស់គាត់?
២០ ប្រាកដហើយ សូម្បីតែពួកអ្នកបំរើដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះ ក៏បាត់បង់នូវភាពបន្ទាន់មួយរយៈខ្លីនោះដែរ។ សូមគិតអំពីឡុតដែលជាក្មួយរបស់អ័ប្រាហាំ។ គាត់បានដឹងពីទេវតាពីររូប ថាព្រះនឹងកំទេចចោលទីក្រុងសូដុំមនិងទីក្រុងកូម៉ូរ៉ា។ ដំណឹងនេះមិនមែនធ្វើឲ្យឡុតភ្ញាក់ផ្អើលទេ ដ្បិតគាត់«មានចិត្តព្រួយលំបាក ដោយព្រោះកិរិយាខូចអាក្រក់របស់មនុស្សទទឹងច្បាប់ទាំងនោះ»។ (ពេត្រុសទី២ ២:៧) ក៏ប៉ុន្តែ ពេលទេវតាពីររូបបានមកយកគាត់ចេញពីទីក្រុងសូដុំម គាត់«នៅបង្អែបង្អង់»។ ទេវតាពីររូបនោះសឹងតែទាញគាត់និងគ្រួសាររបស់គាត់ចេញពីទីក្រុងនោះទៅហើយ។ បន្ទាប់មក ភរិយារបស់ឡុតមិនបានស្ដាប់តាមការព្រមានរបស់ទេវតាទេដែលថាកុំមើលទៅក្រោយឲ្យសោះ។ នាងបានបាត់បង់ជីវិត ដោយសារការធ្វេសប្រហែសរបស់នាង។ (លោកុប្បត្តិ ១៩:១៤-១៧, ២៦) ព្រះយេស៊ូបានព្រមានថា៖ «ចូរនឹកចាំពីប្រពន្ធលោកឡុត!»។—លូកា ១៧:៣២
២១. ហេតុអ្វីក៏សំខាន់ដែលយើងត្រូវនៅភ្ញាក់ខាងវិញ្ញាណនៅឥឡូវនេះខ្លាំងជាងមុនៗទៅទៀត?
២១ សេចក្ដីហិនវិនាសនៅទីក្រុងប៉ុមប៉េនិងទីក្រុងហឺខូឡានិម ហើយព្រឹត្ដិការណ៍ដែលទាក់ទងនឹងការហិនវិនាសនៃទីក្រុងយេរូសាឡិម ព្រមទាំងទឹកជំនន់នៅសម័យរបស់លោកណូអេហើយនិងសម័យរបស់ឡុត ព្រឹត្ដិការណ៍ទាំងនេះពន្យល់នូវសារៈសំខាន់នៃការធ្វើតាមការព្រមានឲ្យបានដិតដល់។ ជាពួកអ្នកបំរើរបស់ព្រះយេហូវ៉ា យើងទទួលស្គាល់ទីសម្គាល់នៃគ្រាចុងបញ្ចប់។ (ម៉ាថាយ ២៤:៣) យើងបានញែកខ្លួនចេញពីសាសនាមិនពិត។ (វិវរណៈ ១៨:៤) ដូចជាពួកគ្រីស្ទាននៅសតវត្សទីមួយ យើងត្រូវតែ‹ទន្ទឹងចាំថ្ងៃនៃព្រះយេហូវ៉ា›។ (ពេត្រុសទី២ ៣:១២) ត្រូវហើយ ឥឡូវនេះគឺជាគ្រាបន្ទាន់ជាងមុនៗទៅទៀត ដែលយើងត្រូវតែនៅភ្ញាក់ខាងវិញ្ញាណ! តើយើងអាចចាត់វិធានការអ្វីខ្លះ? តើគុណសម្បត្ដិអ្វីខ្លះដែលយើងត្រូវបណ្ដុះ ដើម្បីជួយយើងឲ្យនៅភ្ញាក់ខាងវិញ្ញាណ? យើងនឹងពិនិត្យមើលរឿងទាំងនោះក្នុងអត្ថបទជាបន្ទាប់។
[កំណត់សម្គាល់]
^ វគ្គ 6 នៅសតវត្សទីមួយ នោះក្រុងយេរូសាឡិមប្រហែលជាពុំមានប្រជាជនលើសពី១២០.០០០នាក់ឡើយ។ អ្នកប្រវត្ដិសាស្ត្រឈ្មោះយូស៊ីបាស បានគិតថា មានមនុស្ស៣០០.០០០នាក់ពីខេត្តផ្សេងៗនៃស្រុកយូដាបានទៅធ្វើបុណ្យនៅឆ្នាំ៧០ ស.យ.ក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម។ ជនរងគ្រោះទាំងប៉ុន្មានទៀតច្បាស់ជាមកពីខេត្តផ្សេងៗដែលស្ថិតក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ចក្រភពរ៉ូម។
^ វគ្គ 6 ប្រាកដហើយ តាមទស្សនៈរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីត្រូវមកជំនួសក្រិត្យវិន័យម៉ូសេនៅឆ្នាំ៣៣ ស.យ.។—អេភេសូរ ២:១៥
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
• តើព្រឹត្ដិការណ៍អ្វីដែលជួយពួកគ្រីស្ទានជាតិយូដា ឲ្យភៀសខ្លួនរួចពីសេចក្ដីហិនវិនាស នៃទីក្រុងយេរូសាឡិម?
• តើឱវាទរបស់សាវ័កពេត្រុសនិងសាវ័កប៉ុល ជួយយើងឲ្យនៅភ្ញាក់ខាងវិញ្ញាណយ៉ាងណា?
• តើអ្នកណានៅសព្វថ្ងៃនេះ ដែលផ្ដល់ទីសំអាងថា កំពុងតែនៅភ្ញាក់ខាងវិញ្ញាណនោះ?
• តើមេរៀនអ្វីដែលយើងរៀនពីកំណត់ហេតុរបស់ឡុតនិងភរិយារបស់គាត់នោះ?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ១០]
ការជាប់រវល់ក្នុងកិច្ចបំរើព្រះ នឹងជួយពួកគ្រីស្ទានឲ្យនៅភ្ញាក់ខាងវិញ្ញាណ