ចូរយកតម្រាប់តាមព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះមិនរើសមុខរបស់យើង
ចូរយកតម្រាប់តាមព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះមិនរើសមុខរបស់យើង
«ព្រះជាម្ចាស់មិនរើសមុខនរណាឡើយ»។—រ៉ូម ២:១១, ខ.ស.
១, ២. (ក) តើអ្វីជាគោលបំណងរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ស្តីអំពីប្រជាជាតិកាណានទូទៅនោះ? (ខ) តើព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើយ៉ាងណា? ហើយនេះនាំឲ្យមានសំនួរអ្វីខ្លះ?
ពួកអ៊ីស្រាអែលបានស្ដាប់ម៉ូសេដោយយកចិត្តទុកដាក់ កាលដែលពួកគេបានទៅបោះជំរំនៅវាលម៉ូអាប់នាឆ្នាំ១៤៧៣ មុនស.យ.។ នៅខាងនាយទន្លេយ័រដាន់មានស្ថានការណ៍ដ៏ពិបាក។ លោកម៉ូសេបានប្រកាសប្រាប់នូវគោលបំណងរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ដែលចង់ឲ្យអ៊ីស្រាអែលវាយយកឈ្នះសាសន៍កាណានខ្លាំងក្លាទាំងប្រាំពីរដែលនៅក្នុងស្រុកសន្យា។ ពាក្យរបស់ម៉ូសេគួរឲ្យលើកទឹកចិត្តមែន ដែលថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃឯង បានប្រគល់សាសន៍ទាំងនោះមកឯង ហើយឯងបានឈ្នះគេ នោះត្រូវឲ្យបំផ្លាញគេឲ្យអស់រលីងចេញ»! សាសន៍អ៊ីស្រាអែលមិនត្រូវចងសម្ព័ន្ធមេត្រីជាមួយពួកគេ ហើយក៏មិនត្រូវសន្ដោសប្រណីនឹងពួកគេដែរ។—ចោទិយកថា ១:១; ៧:១, ២
២ ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាបានសង្គ្រោះក្រុមគ្រួសារមួយពីទីក្រុងទីមួយ ដែលអ៊ីស្រាអែលបានវាយប្រហារនោះ។ ប្រជាជនពីទីក្រុងបួនទៀតក៏បានទទួលការការពាររបស់ព្រះដែរ។ ហេតុអ្វីក៏ដូច្នេះ? តើព្រឹត្ដិការណ៍ដ៏អស្ចារ្យដែលទាក់ទងនឹងការរួចរស់ជីវិតនៃប្រជាជាតិកាណាន បង្រៀនយើងអ្វីខ្លះអំពីព្រះយេហូវ៉ា? ហើយតើយើងអាចយកតម្រាប់តាមទ្រង់យ៉ាងដូចម្ដេច?
ប្រតិកម្មចំពោះកិត្ដិនាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ា
៣, ៤. តើពត៌មានអំពីជ័យជំនះរបស់អ៊ីស្រាអែលបានមានអានុភាពអ្វីលើប្រជាជនដែលរស់នៅស្រុកសន្យា?
៣ ព្រះយេហូវ៉ាបានការពារនិងប្រយុទ្ធជំនួសរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ក្នុងកំឡុងពេល៤០ឆ្នាំដែលអ៊ីស្រាអែលនៅក្នុងទីរហោស្ថាន មុននឹងពួកគេចូលស្រុកសន្យា។ ពួកអ៊ីស្រាអែលប្រឈមមុខនឹងស្តេចអើរ៉ាតជាជនជាតិកាណាន ដែលនៅទិសខាងត្បូងនៃស្រុកសន្យា។ ដោយមានជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ា នោះពួកអ៊ីស្រាអែលទទួលជ័យជំនះលើស្តេចអើរ៉ាតនិងរាស្ត្រទ្រង់នៅស្រុកហោម៉ា។ (ជនគណនា ២១:១-៣) ក្រោយមក ពួកអ៊ីស្រាអែលដើរវាងទឹកដីនៃស្រុកអេដំម រួចបានធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅខាងជើងឆៀងខាងកើតនៃសមុទ្រស្លាប់។ សាសន៍អាម៉ូរីរស់នៅក្នុងតំបន់នេះ តែពីមុនសាសន៍ម៉ូអាប់ធ្លាប់រស់នៅទីនេះ។ ស្តេចស៊ីហុននៃសាសន៍អាម៉ូរីមិនព្រមឲ្យពួកអ៊ីស្រាអែលដើរកាត់ទឹកដីរបស់ទ្រង់ទេ។ ស្តេចស៊ីហុនប្រមូលពួកជនទាំងអស់ទៅវាយប្រយុទ្ធពួកអ៊ីស្រាអែលនៅត្រង់យ៉ាហាស់ តាមមើលទៅគឺនៅឯស្ទឹងអើណូននេះហើយ ដែលស្តេចស៊ីហុនបានសោយទិវង្គតនោះ។ (ជនគណនា ២១:២៣, ២៤; ចោទិយកថា ២:៣០-៣៣) ឆ្ងាយពីនេះទៅទិសខាងជើងទៀត មានស្តេចអុកជាអ្នកគ្រប់គ្រងលើប្រជាជាតិអាម៉ូរីឯទៀតដែលរស់នៅស្រុកបាសាន។ ទោះជាស្តេចអុកមានមាឌធំក្រៃលែងក៏ដោយ តែស្តេចនេះពុំអាចតទល់ឈ្នះព្រះយេហូវ៉ាបានឡើយ។ ស្តេចអុកក៏បានសោយទិវង្គតនៅត្រង់អេទ្រីទៅ។ (ជនគណនា ២១:៣៣-៣៥; ចោទិយកថា ៣:១-៣, ១១) ដំណឹងអំពីជ័យជំនះទាំងនេះរួមទាំងកំណត់ហេតុអំពីពួកអ៊ីស្រាអែលត្រូវជម្លៀសចេញស្រុកអេស៊ីប មានអានុភាពយ៉ាងខ្លាំងទៅលើមនុស្សនៅស្រុកកាណាន។ *
៤ នៅពេលដែលអ៊ីស្រាអែលបានចូលស្រុកកាណានជាលើកដំបូងក្រោយពីឆ្លងទន្លេយ័រដាន់ នោះពួកគេបានបោះជំរំស្នាក់នៅត្រង់គីលកាល។ (យ៉ូស្វេ ៤:៩-១៩) មិនឆ្ងាយពីនេះគឺជាទីក្រុងយេរីខូរដែលមានកំផែងព័ទ្ធជុំវិញ។ រ៉ាហាបដែលជាជនជាតិកាណានបានឮអំពីការប្រព្រឹត្តរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយនេះបានជំរុញឲ្យគាត់ប្រព្រឹត្តដោយជំនឿទៅលើទ្រង់។ ជាលទ្ធផល ពេលដែលព្រះយេហូវ៉ាបានបំផ្លាញក្រុងយេរីខូរចោល ទ្រង់បានសង្គ្រោះជីវិតគាត់និងអ្នកនៅក្នុងផ្ទះជាមួយគាត់។—យ៉ូស្វេ ២:១-១៣; ៦:១៧, ១៨; យ៉ាកុប ២:២៥
៥. តើអ្វីដែលជំរុញឲ្យអ្នកស្រុកគីបៀនប្រព្រឹត្តដោយឧបាយកល?
៥ ក្រោយមក ពួកអ៊ីស្រាអែលក៏ឡើងពីវាលទំនាបជិតទន្លេយ័រដាន់ ចូលទៅតាមតំបន់ភ្នំនៃស្រុកនោះ។ ដោយធ្វើតាមការដឹកនាំរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះយ៉ូស្វេបានប្រើកលល្បិចពួនស្ទាក់វាយប្រឆាំងទៅលើទីក្រុងអៃយ។ (យ៉ូស្វេ ជំពូកទី៨) កាលដែលស្តេចទាំងប៉ុន្មានរបស់សាសន៍កាណានបានឮអំពីជ័យជំនះរបស់អ៊ីស្រាអែល ពួកគេក៏ព្រួតគ្នាមកច្បាំងនឹងអ៊ីស្រាអែល។ (យ៉ូស្វេ ៩:១, ២) ប៉ុន្តែ អ្នកស្រុកគីបៀនសាសន៍ហេវីបានមានប្រតិកម្មតបមកវិញគឺខុសពីគេ។ យ៉ូស្វេ ៩:៤ រៀបរាប់ថា៖ «គេក៏ប្រព្រឹត្តដោយឧបាយកល»។ ដូចជារ៉ាហាបដែរ ពួកគេបានឮអំពីរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ារំដោះអ៊ីស្រាអែលនៅពេលជម្លៀស និងបានឮអំពីការវាយយកឈ្នះស្តេចស៊ីហុននិងស្តេចអុក។ (យ៉ូស្វេ ៩:៦-១០) ពួកអ្នកស្រុកគីបៀនបានយល់នូវភាពឥតប្រយោជន៍នៃការតទល់ប្រឆាំង។ ដូច្នេះ ដើម្បីជាប្រយោជន៍ពួកគីបៀន និងក្រុងបីទៀតនៅជិតខាង គឺក្រុងកេភីរ៉ា ក្រុងប្អៀរ៉ុតនិងក្រុងគារយ៉ាត់-យារីម នោះពួកគេរៀបចំប្រតិភូឲ្យទៅជួបលោកយ៉ូស្វេនៅគីលកាល ដោយក្លែងខ្លួនហាក់ដូចជាមកពីស្រុកឆ្ងាយ។ ពួកគេក៏បានទទួលជោគជ័យនឹងឧបាយកលនេះ ដោយលោកយ៉ូស្វេបានធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងមួយជាមួយពួកគេដែលបានការពារជីវិតរបស់គេ។ បីថ្ងៃក្រោយពីធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងនេះ យ៉ូស្វេនិងពួកអ៊ីស្រាអែលបានដឹងថាខ្លួនចាញ់បោកគេ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគេបានស្បថក្នុងព្រះនាមព្រះយេហូវ៉ារួចទៅហើយ ដូច្នេះត្រូវតែធ្វើតាមកិច្ចព្រមព្រៀងនេះ។ (យ៉ូស្វេ ៩:១៦-១៩) តើព្រះយេហូវ៉ាសព្វព្រះហឫទ័យនឹងទង្វើនេះឬទេ?
៦. តើព្រះយេហូវ៉ាបានប្រតិកម្មតបយ៉ាងណាចំពោះកិច្ចព្រមព្រៀង ដែលយ៉ូស្វេបានធ្វើជាមួយអ្នកស្រុកគីបៀននោះ?
៦ អ្នកស្រុកគីបៀនត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យធ្វើជាអ្នកកាប់ឧស រែកទឹកឲ្យពួកអ៊ីស្រាអែល ព្រមទាំង‹អាសនៈរបស់ព្រះយេហូវ៉ា›នៅឯរោងឧបោសថ។ (យ៉ូស្វេ ៩:២១-២៧) ក្រៅពីនោះទៀត នៅពេលដែលស្តេចសាសន៍អាម៉ូរីទាំងប្រាំអង្គនិងពួកពលទ័ពគេទាំងអស់ មកគំរាមកំហែងអ្នកស្រុកគីបៀន នោះដោយអព្ភូតហេតុ ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើអន្តរាគមន៍ដើម្បីជួយគេ។ ដុំព្រឹលធំៗធ្លាក់មកសម្លាប់ពួកសត្រូវច្រើនជាងពួកពលទ័ពរបស់យ៉ូស្វេបានសម្លាប់សត្រូវទៅទៀត។ ព្រះយេហូវ៉ាក៏បានតបឆ្លើយនឹងសេចក្ដីអង្វររបស់យ៉ូស្វេ ដែលសុំឲ្យព្រះអាទិត្យនិងព្រះចន្ទឈប់ទ្រឹង ដើម្បីវាយយកឈ្នះពួកសត្រូវ។ យ៉ូស្វេបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «មិនដែលមានថ្ងៃណាដូចថ្ងៃនោះ ទោះមុនឬក្រោយ ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានស្ដាប់តាមមនុស្សដូច្នេះឡើយ ដ្បិតព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បានច្បាំងជំនួសសាសន៍អ៊ីស្រាអែល»។—យ៉ូស្វេ ១០:១-១៤
៧. តើករណីរបស់ជនជាតិកាណានខ្លះបានបញ្ជាក់នូវសេចក្ដីពិតអ្វីដែលពេត្រុសបានទទួលស្គាល់នោះ?
៧ រ៉ាហាបនិងក្រុមគ្រួសារគាត់ដែលជាជនជាតិកាណាន ព្រមទាំងអ្នកស្រុកគីបៀនបានកោតខ្លាចព្រះយេហូវ៉ា ហើយបានបង្ហាញនូវការកោតខ្លាចនោះដោយការប្រព្រឹត្តរបស់គេ។ អ្វីដែលបានកើតឡើងដល់ពួកគេ បង្ហាញយ៉ាងច្បាស់នូវសេចក្ដីពិតមួយដូចអ្វីដែលសាវ័កពេត្រុសដែលជាគ្រីស្ទានម្នាក់បានមានប្រសាសន៍នៅក្រោយពីព្រឹត្ដិការណ៍នោះថា៖ «ប្រាកដមែន ខ្ញុំយល់ឃើញថា ព្រះមិនរើសមុខអ្នកណាទេ គឺនៅក្នុងគ្រប់ទាំងសាសន៍ អស់អ្នកណាដែលកោតខ្លាចដល់ទ្រង់ ព្រមទាំងប្រព្រឹត្តសេចក្ដីសុចរិត នោះគាប់ដល់ព្រះហឫទ័យទ្រង់ដែរ»។—កិច្ចការ ១០:៣៤, ៣៥
របៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាប្រព្រឹត្តចំពោះ អ័ប្រាហាំនិងសាសន៍អ៊ីស្រាអែល
៨, ៩. តើភាពមិនរើសមុខរបស់ព្រះយេហូវ៉ា បង្ហាញឲ្យឃើញពីរបៀបដែលទ្រង់ប្រព្រឹត្តចំពោះអ័ប្រាហាំនិងសាសន៍អ៊ីស្រាអែលយ៉ាងណា?
៨ យ៉ាកុបជាសិស្សម្នាក់របស់ព្រះយេស៊ូបានសបញ្ជាក់អំពីព្រះគុណដែលគ្មានសិទ្ធិទទួលពីព្រះ ដែលទ្រង់បានប្រព្រឹត្តចំពោះអ័ប្រាហាំនិងកូនចៅរបស់គាត់។ អ័ប្រាហាំក្លាយជាមិត្ត «សំឡាញ់របស់ទ្រង់» ដោយសារជំនឿរបស់គាត់ មិនមែនដោយសារសាសន៍របស់គាត់នោះឡើយ។ (យ៉ាកុប ២:២៣) ជំនឿនិងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលអ័ប្រាហាំមានចំពោះព្រះយេហូវ៉ា បាននាំឲ្យមានពរដល់កូនចៅរបស់គាត់។ (របាក្សត្រទី២ ២០:៧) ព្រះយេហូវ៉ាបានសន្យាអ័ប្រាហាំថា៖ «នោះអញនឹងឲ្យពរដល់ឯង ហើយនឹងចំរើនពូជឯងឲ្យមានគ្នាសន្ធឹកដូចផ្កាយនៅលើមេឃ ហើយដូចខ្សាច់នៅមាត់សមុទ្រ»។ ប៉ុន្តែ ចូរកត់សម្គាល់នូវខជាបន្ទាប់ ដែលថា៖ «គ្រប់ទាំងសាសន៍នៅផែនដីនឹងបានពរដោយសារពូជឯង ពីព្រោះឯងបានស្ដាប់តាមពាក្យអញ»។—លោកុប្បត្តិ ២២:១៧, ១៨; រ៉ូម ៤:១-៨
៩ ផ្ទុយពីការបង្ហាញនូវការរើសមុខ នោះតាមរយៈការទាក់ទងជាមួយនឹងអ៊ីស្រាអែល ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្ហាញនូវអ្វីដែលទ្រង់អាចធ្វើចំពោះអស់អ្នកដែលស្ដាប់បង្គាប់ទ្រង់។ ទំនាក់ទំនងបែបនេះជាគំរូមួយពីរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាបង្ហាញនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់ស្មោះស្ម័គ្រចំពោះពួកអ្នកបំរើដ៏ស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់។ ទោះជាអ៊ីស្រាអែល«បានដាច់ជារបស់ផង»ព្រះយេហូវ៉ា នេះមិនមានន័យថា ប្រជាជនឯទៀតមិនអាចទទួលនូវសេចក្ដីសប្បុរសរបស់ទ្រង់ឡើយ។ (និក្ខមនំ ១៩:៥; ចោទិយកថា ៧:៦-៨) ពិតមែន ព្រះយេហូវ៉ាបានលោះអ៊ីស្រាអែលចេញពីសេវកភាពនៅស្រុកអេស៊ីប ហើយបានប្រកាសជាបន្ទាប់ថា៖ «ក្នុងអស់ទាំងគ្រួនៅផែនដី អញបានស្គាល់តែឯងរាល់គ្នាទេ»។ ប៉ុន្តែ តាមរយៈព្យាការីអេម៉ុសនិងព្យាការីឯទៀត ព្រះយេហូវ៉ាក៏បានសន្យានូវសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏អស្ចារ្យសំរាប់ប្រជាជននៃ«អស់ទាំងសាសន៍ផ្សេងៗ»។—អេម៉ុស ៣:២; ៩:១១, ១២; អេសាយ ២:២-៤
ព្រះយេស៊ូ ជាគ្រូបង្រៀនដែលឥតរើសមុខ
១០. តើព្រះយេស៊ូយកតម្រាប់តាមព្រះវរបិតាដោយបង្ហាញភាពឥតរើសមុខយ៉ាងដូចម្ដេច?
១០ ក្នុងកំឡុងកិច្ចបំរើនៅលើផែនដី ព្រះយេស៊ូដែលមានលក្ខណៈដូចព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់បេះបិទនោះ បានយកតម្រាប់តាមព្រះយេហូវ៉ាស្តីអំពីភាពឥតរើសមុខ។ (ហេព្រើរ ១:៣) នៅពេលនោះ កិច្ចការដ៏ចំបងរបស់ទ្រង់គឺដើម្បីស្វែងរក«ពួកកូនចៀមដែលបាត់បង់ របស់ពូជពង្សសាសន៍អ៊ីស្រាអែល»។ ប៉ុន្តែ ទ្រង់ក៏បានធ្វើបន្ទាល់ដល់ស្ត្រីសាសន៍សាម៉ារីម្នាក់នៅឯមាត់អណ្ដូងមួយ។ (ម៉ាថាយ ១៥:២៤; យ៉ូហាន ៤:៧-៣០) ហើយទ្រង់ក៏បានធ្វើអព្ភូតហេតុតាមសំណូមពររបស់មេទ័ពម្នាក់ តាមមើលទៅមិនមែនជាជនជាតិយូដាទេ។ (លូកា ៧:១-១០) ព្រះយេស៊ូបានធ្វើដូច្នេះ ថែមទាំងបានសម្ដែងនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះរាស្ត្ររបស់ព្រះតាមរយៈការប្រព្រឹត្តរបស់ទ្រង់។ ពួកសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូក៏បានផ្សព្វផ្សាយនៅប្រទេសផ្សេងៗដែរ។ នេះបានបង្ហាញឲ្យឃើញច្បាស់ថា តម្រូវការដើម្បីឲ្យបានទទួលពរពីព្រះយេហូវ៉ាគឺទាក់ទងនឹងចិត្តគំនិត មិនមែនទាក់ទងពូជសាសន៍ទេ។ ពួកគេត្រូវជាមនុស្សដែលមានចិត្តរាបទាប ចិត្តស្មោះត្រង់ និងស្រេកឃ្លានសេចក្ដីពិតហើយធ្វើតាមដំណឹងល្អនៃព្រះរាជាណាចក្រ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកមនុស្សដែលមានឫកធំនិងក្រអឺតគេស្អប់ព្រះយេស៊ូនិងសាររបស់ទ្រង់។ ព្រះយេស៊ូបានប្រកាសថា៖ «ឱព្រះវរបិតា ជាព្រះអម្ចាស់នៃស្ថានសួគ៌ នឹងផែនដីអើយ! ទូលបង្គំសរសើរដល់ទ្រង់ ពីព្រោះទ្រង់បានលាក់សេចក្ដីទាំងនេះនឹងពួកអ្នកប្រាជ្ញ ហើយនឹងពួកឈ្លាសវៃ តែបានសំដែងឲ្យពួកកូនក្មេងយល់វិញ អើ! ព្រះវរបិតាអើយ! ដ្បិតទ្រង់បានសព្វព្រះហឫទ័យយ៉ាងដូច្នោះ»។ (លូកា ១០:២១) នៅពេលដែលយើងប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកដទៃដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់និងជំនឿ នោះបញ្ជាក់ថាយើងមិនរើសមុខចំពោះពួកគេ ដោយដឹងថាទង្វើនេះជាអ្វីដែលផ្គាប់ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដែរ។
១១. តើនៅក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានពីដើមបានសម្ដែងភាពឥតរើសមុខយ៉ាងដូចម្ដេច?
១១ នៅក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានពីដើម ពួកសាសន៍យូដានិងសាសន៍ដទៃគឺស្មើភាពគ្នា។ ប៉ុលបានពន្យល់ថា៖ «រីឯសិរីរុងរឿង កិត្ដិយស និង សេចក្ដីសុខសាន្ត នឹងកើតមានដល់អស់អ្នកដែលប្រព្រឹត្តអំពើល្អវិញ មុនដំបូងដល់សាសន៍យូដា បន្ទាប់មកសាសន៍ក្រិក! ដ្បិតព្រះជាម្ចាស់មិនរើសមុខនរណាឡើយ»។ * (រ៉ូម ២:១០, ១១, ខ.ស.) មនុស្សអាចទទួលបានព្រះគុណឬក៏មិនអាចមិនមែនដោយសារជាតិសាសន៍គេទេ នេះអាស្រ័យទៅលើប្រតិកម្មរបស់គេពេលដែលរៀនដឹងអំពីព្រះយេហូវ៉ា និងសេចក្ដីសង្ឃឹមដែលផ្ដល់តាមរយៈតម្លៃលោះរបស់ព្រះយេស៊ូជារាជបុត្រារបស់ទ្រង់។ (យ៉ូហាន ៣:១៦, ៣៦) ប៉ុលបានសរសេរថា៖ «សាសន៍យូដាដ៏ពិតប្រាកដ មិនស្ថិតនៅត្រង់សំបកក្រៅទេ រីឯការកាត់ស្បែកដ៏ពិតប្រាកដ ក៏មិនស្ថិតនៅត្រង់សញ្ញាលើរូបកាយនោះដែរ សាសន៍យូដាដ៏ពិតប្រាកដសំដៅទៅផ្នែកខាងក្នុងចិត្តឯណោះវិញ រីឯការកាត់ស្បែកដ៏ពិតប្រាកដក៏ស្ថិតនៅលើចិត្តដែរ គឺជាការកាត់ស្បែក ស្របតាមព្រះវិញ្ញាណ មិនមែនតាមវិន័យ ជាលាយលក្ខណ៍អក្សរនោះឡើយ»។ រួចមក ដោយប្រើពាក្យ«យូដា»(ដែលមានន័យថា «របស់យូដា» ឬថា ត្រូវបានសរសើរ) ប៉ុលបានលេងពាក្យដោយពន្យល់ថា៖ «សាសន៍យូដាប្រភេទនេះ ទទួលការកោតសរសើរពីព្រះជាម្ចាស់ មិនមែនពីសំណាក់មនុស្សទេ»។ (រ៉ូម ២:២៨, ២៩, ខ.ស.) ព្រះយេហូវ៉ាសរសើរមនុស្សដោយឥតរើសមុខ។ តើយើងជាមនុស្សដែលឥតរើសមុខដែរឬទេ?
១២. តើវិវរណៈ ៧:៩ ផ្ដល់នូវក្ដីសង្ឃឹមអ្វី? ហើយចំពោះអ្នកណា?
១២ ក្រោយមកទៀតនៅក្នុងចក្ខុនិមិត្តរបស់សាវ័កយ៉ូហានបានឃើញពួកគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំង ដែលតំណាងដោយពួក១៤៤.០០០នាក់ គឺជាសាសន៍មួយខាងវិញ្ញាណដែលត្រូវ «បានបោះត្រា . . . ដែលមកពីគ្រប់ទាំងពូជអំបូរនៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែល»។ ក្រោយពីព្រឹត្ដិការណ៍នេះ យ៉ូហានបានឃើញ«មនុស្ស១ហ្វូងយ៉ាងធំដែលគ្មានអ្នកណាអាចនឹងរាប់បានឡើយ គេមកពីគ្រប់ទាំងសាសន៍ គ្រប់ទាំងពូជមនុស្ស គ្រប់ទាំងគ្រួសារ ហើយគ្រប់ទាំងភាសា ក៏ឈរនៅមុខបល្ល័ង្ក នឹងកូនចៀមទាំងពាក់អាវសវែង ហើយកាន់ធាងចាកនៅដៃ»។ (វិវរណៈ ៧:៤, ៩) ហេតុនេះហើយ គ្មានជាតិសាសន៍ណាត្រូវហាមមិនឲ្យចូលក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាននៅសម័យនេះឡើយ។ មនុស្សដែលមកពីគ្រប់ទាំងសាសន៍មានសង្ឃឹមរួចរស់ជីវិតពី«គ្រាវេទនាយ៉ាងធំ»នៅនាអនាគត និងពិសាទឹកពី«រន្ធទឹកនៃជីវិត»នៅក្នុងពិភពលោកថ្មី។—វិវរណៈ ៧:១៤-១៧
អានុភាពដ៏ល្អ
១៣-១៥. (ក) តើយើងអាចឈ្នះលើភាពខុសគ្នារវាងពូជសាសន៍និងទំនៀមទំលាប់យ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) សូមរៀបរាប់នូវគំរូនៃផលប្រយោជន៍ដែលមកពីការបង្ហាញចិត្តរាក់ទាក់។
១៣ ព្រះយេហូវ៉ាស្គាល់យើងច្បាស់ណាស់ គឺដូចជាបិតាដ៏ល្អម្នាក់ស្គាល់កូនរបស់គាត់ដែរ។ យ៉ាងដូច្នេះដែរ នៅពេលយើងស្គាល់នរណាម្នាក់ដោយចាប់អារម្មណ៍នឹងទំនៀមទំលាប់ហើយសាវតាររបស់គេ នោះការខ្វែងគំនិតគ្នាគឺទៅជារឿងពុំសូវសំខាន់វិញ។ ការរើសអើងក៏រសាយទៅ រួចចំណងមិត្តភាព និងសេចក្ដីស្រឡាញ់នឹងត្រូវពង្រឹងឡើង ហើយធ្វើឲ្យមានសាមគ្គីភាពគ្នាយ៉ាងប្រសើរដែរ។ (កូរិនថូសទី១ ៩:១៩-២៣) នេះបានសបញ្ជាក់ឲ្យឃើញច្បាស់ដោយសកម្មភាពរបស់សាសនទូត ដែលបំរើនៅបរទេស។ ពួកគេបង្ហាញនូវការចាប់អារម្មណ៍នឹងប្រជាជនដែលរស់នៅប្រទេសនោះ ហើយជាលទ្ធផល មិនយូរប៉ុន្មាន ពួកសាសនទូតចូលចុះនឹងបងប្អូនក្រុមជំនុំនៅតំបន់នោះបាន។—ភីលីព ២:៤
១៤ អានុភាពដ៏ល្អនៃការមិនរើសមុខគឺឃើញជាក់ស្តែងក្នុងប្រទេសជាច្រើន។ អាលីលូ ដែលមកពីប្រទេសអេចូពី មានអារម្មណ៍ឯកកោនៅទីក្រុងឡុង រដ្ឋធានីប្រទេសអង់គ្លេស។ គាត់មានអារម្មណ៍បែបនេះកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ ដោយគាត់គិតថា មនុស្សទូទៅឥតមានចិត្តរាក់ទាក់នឹងមនុស្សដែលមកពីប្រទេសផ្សេងនោះទេ ហើយនេះជាអ្វីដែលគេយល់ឃើញដូច្នេះស្តីអំពីក្រុងជាច្រើននៅអឺរ៉ុបសម័យនេះ។ នៅពេលដែលអាលីលូបានទៅប្រជុំនៅឯសាលប្រជុំរបស់ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា នោះគាត់មានអារម្មណ៍ថាគឺខុសគ្នាឆ្ងាយពីបទពិសោធន៍ដែលគាត់ធ្លាប់មាន គឺអស់អ្នកដែលនៅក្នុងសាលប្រជុំបានទទួលស្វាគមន៍គាត់ ហើយមិនយូរក្រោយមក គាត់មានអារម្មណ៍ថាស្រួលឡើងវិញ។ អាលីលូបានរីកចំរើនយ៉ាងលឿនចំពោះការយល់និងការដឹងគុណចំពោះព្រះដែលជាអ្នកបង្កើត។ មិនយូរប៉ុន្មាន គាត់បានរកឱកាសដើម្បីចូលរួមផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អអំពីព្រះរាជាណាចក្រដល់អ្នករស់នៅក្នុងតំបន់របស់គាត់។ ប្រាកដមែន នៅថ្ងៃមួយពេលដែលគូផ្សព្វផ្សាយរបស់អាលីលូបានសួរអំពីគោលដៅទៅថ្ងៃអនាគតរបស់គាត់ នោះអាលីលូបានតបឆ្លើយយ៉ាងលឿនថា នៅថ្ងៃណាមួយគាត់សង្ឃឹមថានឹងអាចមានចំណែកក្នុងក្រុមជំនុំដែលនិយាយភាសាអាំហារិករបស់គាត់។ នៅពេលដែលអ្នកចាស់ទុំក្នុងក្រុមជំនុំភាសាអង់គ្លេស បានដឹងអំពីរឿងនេះ ពួកគេបានរៀបចំឲ្យមានសុន្ទរកថាសាធារណៈជាភាសារបស់អាលីលូ។ ជនបរទេសនិងប្រជាជនជាច្រើនក្នុងតំបន់នោះបានមកតាមសេចក្ដីអញ្ជើញ ដើម្បីគាំទ្រប្រជុំសាធារណៈជាភាសាអាំហារិកដែលជាលើកទីមួយនៅប្រទេសអង់គ្លេស។ សព្វថ្ងៃនេះ ជនជាតិអេចូពីនិងជនជាតិផ្សេងនៅតំបន់នោះ មានសាមគ្គីភាពក្នុងក្រុមជំនុំភាសាអាំហារិក។ មនុស្សជាច្រើនបានឃើញថា គ្មានអ្វីដែលបង្ការគេពីការគាំទ្រខាងព្រះយេហូវ៉ាទេ ហើយគេបង្ហាញការនេះដោយទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក។—កិច្ចការ ៨:២៦-៣៦
១៥ មនុស្សយើងមានលក្ខណៈនិងសាវតារផ្សេងៗគ្នា។ នេះមិនមែនថាខ្លួនខ្ពង់ខ្ពស់ជាងគេឬទាបជាងគេឡើយ គឺគ្រាន់តែជាលក្ខណៈម្យ៉ាងដែលផ្សេងគ្នា។ នៅពេលមើលពិធីជ្រមុជទឹកអ្នកថ្មីដែលបានថ្វាយខ្លួនចំពោះព្រះយេហូវ៉ានៅកោះម៉ាល់តា នោះស្មរបន្ទាល់ក្នុងតំបន់បានបង្ហាញនូវសេចក្ដីត្រេកអរយ៉ាងខ្លាំង ហើយស្មរបន្ទាល់ដែលជាភ្ញៀវមកពីប្រទេសអង់គ្លេសបានរំភើបចិត្តណាស់រហូតដល់ស្រក់ទឹកភ្នែក។ ទាំងពីរក្រុមនេះគឺបងប្អូនជនជាតិម៉ាល់តានិងជនជាតិអង់គ្លេសបានបង្ហាញនូវអារម្មណ៍របស់ខ្លួន តែតាមរបៀបផ្សេងគ្នា ហើយសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏រឹងមាំចំពោះព្រះយេហូវ៉ា បានផ្សារភ្ជាប់គ្នាជាចំណងមិត្តភាពគ្រីស្ទានរបស់ពួកគេ។—ទំនុកដំកើង ១៣៣:១; កូល៉ុស ៣:១៤
ការឈ្នះលើការរើសអើង
១៦-១៨. ចូររៀបរាប់អំពីបទពិសោធន៍ដែលបង្ហាញនូវរបៀបឈ្នះលើការរើសអើងក្នុងក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាន។
១៦ កាលដែលយើងមានសេចក្ដីស្រឡាញ់កាន់តែជ្រាលជ្រៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ានិងបងប្អូនគ្រីស្ទានរបស់យើង នោះយើងក៏អាចយកតម្រាប់តាមព្រះយេហូវ៉ា ក្នុងរបៀបដែលទ្រង់មានទស្សនៈចំពោះអ្នកដទៃដែរ។ យើងក៏អាចឈ្នះលើការរើសអើងណាដែលយើងធ្លាប់មានចំពោះជនជាតិ ពូជអំបូរ ឬក៏វប្បធម៌។ ជាឧទាហរណ៍ សូមគិតអំពីករណីរបស់អាលបឺត ដែលធ្លាប់ធ្វើទាហានក្នុងទ័ពអង់គ្លេសក្នុងសង្គ្រាមលោកលើកទី២ ហើយត្រូវទ័ពជប៉ុនចាប់បានពេលប្រទេសសិង្ហបុរីត្រូវរលំនាឆ្នាំ១៩៤២។ ក្រោយមក គាត់បានធ្វើការនៅកន្លែងមួយហៅថា«ផ្លូវរទេះភ្លើងនាំទៅដល់សេចក្ដីស្លាប់»ជិតបីឆ្នាំកន្លះ នៅជិតកន្លែងដែលមានឈ្មោះថាស្ពានឆ្លងទន្លេខ្វៃ។ នៅពេលចប់សង្គ្រាម គាត់ត្រូវបានដោះលែង ពេលនោះគាត់មានទម្ងន់តែ៣២គីឡូក្រាម បាក់ថ្គាម បាក់ខ្ទង់ច្រមុះ មានរោគមួល ស្រែង និងជំងឺគ្រុនចាញ់។ ឈ្លើយសង្គ្រាមរាប់ពាន់នាក់ទៀតគឺឈឺខ្លាំងជាងគាត់ទៅទៀត ហើយមានមនុស្សច្រើនត្រូវបានស្លាប់។ ដោយសារអាលបឺតបានឃើញការប្រព្រឹត្តដ៏សាហាវព្រៃផ្សៃនិងបានពិសោធផ្ទាល់ខ្លួន ពេលគាត់ត្រឡប់មកមាតុប្រទេសវិញនៅឆ្នាំ១៩៤៥ដោយមានចិត្តខឹងហើយតូចចិត្តនោះ គាត់មិនខ្ចីចាប់អារម្មណ៍នឹងព្រះឬសាសនាណាឡើយ។
១៧ ភរិយារបស់អាលបឺត ឈ្មោះអៃរិនបានក្លាយទៅជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់។ អាលបឺតបានទៅប្រជុំបីបួនដងនៅឯសាលប្រជុំរបស់ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ានៅតំបន់គាត់ ដើម្បីផ្គាប់ចិត្តភរិយារបស់គាត់។ ប៉ុលដែលជាយុវគ្រីស្ទានបំរើព្រះពេញពេល បានទៅលេងអាលបឺតដើម្បីសិក្សាព្រះគម្ពីរជាមួយគាត់។ មិនយូរក្រោយមក អាលបឺតដឹងថាទស្សនៈរបស់ព្រះយេហូវ៉ាចំពោះបុគ្គលម្នាក់គឺអាស្រ័យលើសន្ដានចិត្តរបស់គេ។ គាត់បានថ្វាយខ្លួនចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ហើយបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក។
១៨ ក្រោយមក ប៉ុលផ្លាស់ទៅរស់នៅក្រុងឡុង បានរៀនចេះនិយាយភាសាជប៉ុន និងបំរើនៅក្រុមជំនុំភាសាជប៉ុន។ ពេលប៉ុលប្រាប់បងប្អូនក្នុងក្រុមជំនុំដើម ថាគាត់ចង់យកស្មរបន្ទាល់ជនជាតិជប៉ុនទៅលេងក្រុមជំនុំដើមរបស់គាត់ បងប្អូនក្នុងក្រុមជំនុំបាននឹកចាំនូវការរើសអើងរបស់អាលបឺតជាមួយនឹងមនុស្សមកពីប្រទេសជប៉ុន។ តាំងតែពីអាលបឺតបានត្រឡប់មករស់នៅប្រទេសអង់គ្លេសវិញ អាលបឺតបានជៀសមិនឲ្យជួបមនុស្សដែលមកពីប្រទេសជប៉ុន ដូច្នេះបងប្អូនក្នុងក្រុមជំនុំបានឆ្ងល់ថាតើគាត់នឹងប្រព្រឹត្តយ៉ាងណាទៅ។ ពួកគេមិនគួរព្រួយបារម្ភឡើយ ដ្បិតអាលបឺតបានទទួលភ្ញៀវទាំងនោះដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ជាបងប្អូន។—ពេត្រុសទី១ ៣:៨, ៩
ចូរបង្ហាញ‹ចិត្តទូលាយឡើង›
១៩. តើដំបូន្មានរបស់សាវ័កប៉ុលអាចជួយយើងយ៉ាងណា ប្រសិនបើយើងទំនងជាមានការរើសមុខនោះ?
១៩ ស្តេចសាឡូម៉ូនដែលប្រកបដោយប្រាជ្ញាបានសរសេរថា៖ «ការដែលយោគយល់ខាង[«បង្ហាញការរើសមុខ»,ព.ថ.]មនុស្សណា នោះមិនល្អទេ»។ (សុភាសិត ២៨:២១) ចំពោះអស់អ្នកដែលយើងស្គាល់ច្បាស់ នោះងាយស្រួលមានអារម្មណ៍ជិតស្និទ្ធនឹងបុគ្គលនោះ។ ប៉ុន្តែ ជួនកាលយើងទំនងដូចជាមិនសូវចាប់អារម្មណ៍នឹងអស់អ្នក ដែលយើងមិនសូវស្គាល់ច្បាស់។ ការរើសមុខបែបនេះគឺមិនសមជាអ្នកបំរើរបស់ព្រះយេហូវ៉ាទេ។ ប្រាកដហើយ យកល្អយើងធ្វើតាមដំបូន្មានដ៏ច្បាស់របស់សាវ័កប៉ុល ដែលឲ្យយើងបង្ហាញ‹ចិត្តទូលាយឡើង› ត្រូវហើយ សូមឲ្យមានចិត្តទូលាយដោយក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះបងប្អូនគ្រីស្ទានរបស់យើងដែលជាជនជាតិផ្សេងៗ។—កូរិនថូសទី២ ៦:១៣
២០. តើមានទិដ្ឋភាពណាខ្លះក្នុងជីវិត ដែលយើងគួរតែយកតម្រាប់តាមព្រះយេហូវ៉ា ដែលជាព្រះមិនរើសមុខរបស់យើង?
២០ មិនថាយើងមានកិត្ដិយសទៅស្ថានសួគ៌ឬមានសេចក្ដីសង្ឃឹមរស់នៅជារៀងរហូតនៅលើផែនដីក៏ដោយ នោះបើយើងមិនមានភាពរើសមុខ នេះនឹងជួយយើងឲ្យមានសាមគ្គីភាពជាហ្វូងតែមួយ ក្រោមអ្នកគង្វាលតែមួយដែរ។ (អេភេសូរ ៤:៤, ៥, ១៦) ប្រសិនបើយើងស្រវាស្រទេញយកតម្រាប់តាមព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះដែលឥតរើសមុខ នេះអាចជួយយើងក្នុងកិច្ចបំរើគ្រីស្ទាន ក្នុងក្រុមគ្រួសារ និងក្នុងក្រុមជំនុំ មែនហើយគឺនៅគ្រប់ទិដ្ឋភាពនៃជីវិតតែម្ដង។ តើអាចជួយយើងតាមរបៀបណាទៅ? អត្ថបទជាបន្ទាប់នឹងពន្យល់អំពីប្រធាននេះ។
[កំណត់សម្គាល់]
^ វគ្គ 3 ក្រោយមក កិត្ដិនាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ា បានត្រូវតែងជាចំរៀងដ៏ពិសិដ្ឋ។—ទំនុកដំកើង ១៣៥:៨-១១; ១៣៦:១១-២០
^ វគ្គ 11 ពាក្យ‹ក្រិច›នៅទីនេះ គឺសំដៅទៅសាសន៍ដទៃទូទៅ—សៀវភៅការយល់ធ្លុះជ្រៅនឹងបទគម្ពីរ ក្បាលទី១ ទំព័រ១០០៤ បោះពុម្ពដោយស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាជាភាសាអង់គ្លេស។
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
• តើព្រះយេហូវ៉ាបង្ហាញនូវភាពមិនរើសមុខចំពោះរ៉ាហាបនិងអ្នកស្រុកគីបៀនយ៉ាងដូចម្ដេច?
• តើព្រះយេស៊ូបង្ហាញនូវភាពមិនរើសមុខក្នុងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ទ្រង់យ៉ាងដូចម្ដេច?
• តើអ្វីដែលអាចជួយយើងឲ្យឈ្នះលើការរើសអើងពូជសាសន៍និងវប្បធម៌នោះ?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ២២]
ប្រជុំសាធារណៈជាភាសាអាំហារិកនៅប្រទេសអង់គ្លេស
[រូបភាពនៅទំព័រ២២]
សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់អាលបឺតចំពោះព្រះយេហូវ៉ា បានជួយគាត់ឲ្យឈ្នះលើការរើសអើង