តើអ្នកមានស្មារតីចេះ«រង់ចាំ»ទេ?
តើអ្នកមានស្មារតីចេះ«រង់ចាំ»ទេ?
«បងប្អូនត្រូវមានចរិយាដ៏វិសុទ្ធ និង[«ការប្រព្រឹត្តដោយ», ព.ថ.]គោរពកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់អោយមែនទែន!ចូរទន្ទឹងរង់ចាំ និង ខ្នះខ្នែងធ្វើអោយថ្ងៃដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រូវយាងមកនោះ កាន់តែឆាប់មកដល់!»។—ពេត្រុសទី២ ៣:១១, ១២, ខ.ស.
១, ២. តើយើងអាចប្រៀបធៀបការមានស្មារតីចេះ«រង់ចាំ»ថ្ងៃនៃព្រះយេហូវ៉ា ទៅនឹងអ្វី?
សូមគិតអំពីក្រុមគ្រួសារមួយដែលទន្ទឹងចាំភ្ញៀវមកទទួលទានអាហារជាមួយគ្នា។ កំណត់ម៉ោងដែលភ្ញៀវត្រូវមកដល់គឺឆាប់ៗហើយ ចំណែកភរិយាកំពុងតែជាប់ដៃបង្ហើយម្ហូបអាហាររបស់គាត់។ ឯស្វាមីនិងបុត្រធីតារបស់នាងកំពុងតែជួយគ្នារៀបចំដើម្បីឲ្យបានហើយជាស្រេច។ គ្រប់គ្នាសប្បាយរីករាយណាស់។ ត្រូវមែន ក្រុមគ្រួសារទាំងមូលបានទន្ទឹងចាំភ្ញៀវមកដល់ ទាំងមានចិត្តរំភើបដើម្បីទទួលទានអាហារដ៏ឈ្ងុយឆ្ងាញ់ រួមទាំងការសំណេះសំណាលជាមួយគ្នាផង។
២ ក្នុងនាមជាជនគ្រីស្ទាន យើងកំពុងតែរង់ចាំអ្វីមួយដែលសំខាន់ជាងនោះទៅទៀត។ តើយើងរង់ចាំអ្វីទៅ? គឺយើងរាល់គ្នារង់ចាំនូវ«ថ្ងៃនៃព្រះយេហូវ៉ា»! ទំរាំដល់ថ្ងៃនោះ គួរគប្បីឲ្យយើងធ្វើដូចព្យាការីមីកាដែលមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្លួនខ្ញុំៗនឹងទុកចិត្តដល់ព្រះយេហូវ៉ា ខ្ញុំនឹងរង់ចាំព្រះដ៏ជួយសង្គ្រោះខ្ញុំ»។ (មីកា ៧:៧) តើនេះបង្កប់អត្ថន័យជាការគ្មានសកម្មភាពឬ? មិនមែនទេ! ដ្បិតមានការជាច្រើនដែលយើងគួរធ្វើ។
៣. យោងទៅតាមពេត្រុសទី២ ៣:១១, ១២ តើពួកគ្រីស្ទានគួរមានស្មារតីចេះធ្វើអ្វី?
៣ សាវ័កពេត្រុសជួយយើងឲ្យមានស្មារតីត្រឹមត្រូវពេលកំពុងតែរង់ចាំនោះ។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា៖ «បងប្អូនត្រូវមានចរិយាដ៏វិសុទ្ធ និង[«ការប្រព្រឹត្តដោយ», ព.ថ.]គោរពកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់អោយមែនទែន! ចូរទន្ទឹងរង់ចាំ និង ខ្នះខ្នែងធ្វើអោយថ្ងៃដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រូវយាងមកនោះ កាន់តែឆាប់មកដល់!»។ (ពេត្រុសទី២ ៣:១១, ១២, ខ.ស.) សូមកត់សម្គាល់ថា ឃ្លាទាំងនោះជាឧទានសព្ទ។ ពេត្រុសមិនបានសួរសំនួរទេ។ ក្នុងសំបុត្រទាំងពីរដែលព្រះបណ្ដាលឲ្យពេត្រុសសរសេរ គាត់បានពណ៌នាអំពីលក្ខណៈដែលពួកគ្រីស្ទានគួរមាន។ គាត់ក៏បានដាស់តឿនពួកគេឲ្យបន្តមាន‹ចរិយាដ៏វិសុទ្ធ និងការប្រព្រឹត្តដោយគោរពកោតខ្លាចព្រះ›។ ទោះជាកន្លងផុតទៅប្រមាណ៣០ឆ្នាំ តាំងពីព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទឲ្យសញ្ញាដែលសម្គាល់នូវ «វេលាចុងបញ្ចប់របស់ប្រព័ន្ធសម័យនេះ»ក៏ដោយ ពួកគ្រីស្ទានមិនគួរបាត់ស្មារតីក្នុងការរង់ចាំសោះឡើយ។ (ម៉ាថាយ ២៤:៣, ព.ថ.) គួរគប្បីឲ្យពួកគេនៅ«ទន្ទឹងរង់ចាំ និង ខ្នះខ្នែងធ្វើអោយថ្ងៃដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រូវយាងមកនោះ កាន់តែឆាប់មកដល់!»។
៤. តើការ‹ខ្នះខ្នែងធ្វើអោយថ្ងៃរបស់ព្រះកាន់តែឆាប់មកដល់›រួមបញ្ចូលអ្វីខ្លះ?
៤ តាមពិត យើងមិនអាចធ្វើឲ្យថ្ងៃនៃព្រះយេហូវ៉ា‹មកកាន់តែឆាប់›បានឡើយ ដ្បិតយើង«មិនដឹងជាថ្ងៃណា ឬពេលណា»ដែលព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទត្រូវមកដើម្បីកាត់ក្ដីលើសត្រូវរបស់ព្រះវរបិតាទ្រង់ទេ។ (ម៉ាថាយ ២៤:៣៦; ២៥:១៣) ឯកសារយោងមួយច្បាប់ពន្យល់ថា កិរិយាសព្ទដើមនៃប្រយោគ ‹ធ្វើឲ្យកាន់តែឆាប់›នោះ ក្នុងខនេះមានន័យថា «‹ធ្វើឲ្យប្រញាប់ប្រញាល់› ហើយមានទំនាក់ទំនងដិតដល់នឹងការ‹ខ្នះខ្នែង មានសកម្មភាព យកចិត្តទុកដាក់នឹងរឿងណាមួយ›»។ ដូច្នេះ ពេត្រុសបានដាស់តឿនបងប្អូនរួមជំនឿជាមួយគាត់ឲ្យមានចិត្តប្រាថ្នាយ៉ាងខ្លាំងចង់ឃើញនូវវត្តមាននៃថ្ងៃរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ពួកគេអាចធ្វើដូច្នេះបានដោយទន្ទឹងនឹកចាំជានិច្ចនូវថ្ងៃនោះ។ (ពេត្រុសទី២ ៣:១២) ពេលឥឡូវនេះដែល«ថ្ងៃធំគួរស្ញែងខ្លាចរបស់ព្រះយេហូវ៉ា»កៀកណាស់ហើយ យើងក៏គួរមានស្មារតីចេះរង់ចាំដូចពួកគេផងដែរ។—យ៉ូអែល ២:៣១
ចូររង់ចាំហើយមាន«ចរិយាដ៏វិសុទ្ធ»ចុះ!
៥. តើយើងអាចបង្ហាញយ៉ាងណាថា យើងមានចិត្តប្រាថ្នាយ៉ាងខ្លាំងចង់ឃើញ«ថ្ងៃនៃព្រះយេហូវ៉ា»?
៥ បើយើងមានសេចក្ដីប្រាថ្នាយ៉ាងខ្លាំងចង់រួចរស់ជីវិតពីថ្ងៃរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះយើងនឹងបង្ហាញសេចក្ដីប្រាថ្នាដោយ‹ចរិយាដ៏វិសុទ្ធ និងការប្រព្រឹត្តដោយគោរពកោតខ្លាចព្រះ›។ ឃ្លា«ចរិយាដ៏វិសុទ្ធ»ប្រហែលជារំឭកយើងពីការដាស់តឿនរបស់ពេត្រុសថា៖ «ដូចជាពួកកូនដែលស្ដាប់បង្គាប់ ឥតបណ្ដោយតាមសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នា ដែលអ្នករាល់គ្នាមាន ពីកាលនៅល្ងង់ពីដើមនោះឡើយ តែចូរឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានបរិសុទ្ធក្នុងគ្រប់កិរិយាទាំងអស់ ដូចជាព្រះដែលហៅអ្នករាល់គ្នាទ្រង់បរិសុទ្ធដែរ ដ្បិតមានសេចក្ដីចែងទុកមកថា៖ ‹ចូរឲ្យឯងរាល់គ្នាបានបរិសុទ្ធ ដ្បិតអញជាបរិសុទ្ធ›»។—ពេត្រុសទី១ ១:១៤-១៦
៦. បើចង់ធ្វើជាមនុស្សបរិសុទ្ធនោះ តើយើងត្រូវធ្វើអ្វី?
៦ បើយើងចង់ធ្វើជាមនុស្សបរិសុទ្ធនោះ យើងត្រូវរក្សាការពារសតិរបស់យើងឲ្យបានស្អាតស្អំ ព្រមទាំងស្អាតស្អំខាងផ្លូវកាយ សីលធម៌ និងខាងវិញ្ញាណដែរ។ តើយើងបានប្រុងប្រៀបខ្លួនជាស្រេចសំរាប់«ថ្ងៃនៃព្រះយេហូវ៉ា» ដោយរក្សាផ្លូវខ្លួនឲ្យបានបរិសុទ្ធជាបុគ្គលដែលតំណាងព្រះនាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ាឬទេ? ការរក្សាភាពបរិសុទ្ធឲ្យបានស្អាតស្អំនៅសព្វថ្ងៃនេះ គឺមិនស្រួលប៉ុន្មានទេ ពីព្រោះខ្នាតតម្រាសីលធម៌ក្នុងលោកីយ៍នេះចេះតែអាប់ឱនទៅៗជាបណ្ដើរៗ។ (កូរិនថូសទី១ ៧:៣១; ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៣) តើយើងឃើញថា ខ្នាតតម្រាសីលធម៌របស់យើងមានភាពខុសគ្នាកាន់តែឆ្ងាយពីខ្នាតតម្រាសីលធម៌ក្នុងលោកីយ៍នេះឬទេ? បើមិនឃើញដូច្នោះទេ យើងគួរយកចិត្តទុកដាក់ទៀតអំពីនេះ។ ទោះជាយើងមានខ្នាតតម្រាសីលធម៌ខ្ពស់ជាងលោកីយ៍នេះក៏ដោយ តើខ្នាតតម្រាសីលធម៌របស់យើងកំពុងតែស្រុតចុះឬ? បើដូច្នេះមែន យើងត្រូវចាត់វិធានការណ៍ដើម្បីកែតម្រូវបញ្ហានេះ ដើម្បីផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះ។
៧, ៨. (ក) តើតាមរបៀបណាដែលយើងអាចលែងដឹងខ្លួន ថាការ«មានចរិយាដ៏វិសុទ្ធ»ជាអ្វីដ៏សំខាន់នោះ? (ខ) តើយើងប្រហែលជាត្រូវធ្វើដូចម្ដេច ដើម្បីកែតម្រង់ផ្លូវរបស់ខ្លួន?
៧ លោកបណ្ឌិតមួយរូបមានប្រសាសន៍ថា តាំងពីចេញរូបអាសអាភាសតាមប្រព័ន្ធអ៊ិនថឺណិតមក ហើយមនុស្សអាចមើលរូបនោះដោយសំងាត់ដូច្នេះ មនុស្សខ្លះដែលមិនធ្លាប់មើលរបស់ដ៏ឥតសីលធម៌បែបនេះ ឥឡូវនេះអាចរកឃើញ«ឱកាសបំពេញចិត្តស្រើបស្រាលដោយមិនចេះឆ្អែតទៀតឡើយ»។ បើយើងខំរកកន្លែងតាមប្រព័ន្ធអ៊ិនថឺណិតដែលមានរូបមិនស្អាតខាងសីលធម៌បែបនោះ យើងមុខជាបដិសេធបទបញ្ជាក្នុងព្រះគម្ពីរដែលថា «កុំឲ្យពាល់របស់អ្វីដែលមិនស្អាតឡើយ»។ (អេសាយ ៥២:១១) បើធ្វើដូច្នេះ តើយើងពិតជា‹ទន្ទឹងរង់ចាំនិងខ្នះខ្នែងធ្វើអោយថ្ងៃរបស់ព្រះយេហូវ៉ាឆាប់មកដល់›មែនទេ? ឬក៏ប្រហែលជា ក្នុងគំនិតយើង ចង់បង្អាក់កុំឲ្យថ្ងៃនោះមកជាឆាប់ ដោយរកលេសថា ទោះជាយើងមើលរឿងអាសអាភាសដែលធ្វើឲ្យសតិរបស់យើងទៅជាស្មោកគ្រោកក៏ដោយ នោះយើងនៅមានឱកាសដើម្បីសំអាតខ្លួននៅពេលក្រោយទៀត? ប្រសិនណាយើងមានបញ្ហាបែបនេះ គឺជារឿងបន្ទាន់ណាស់ដែលយើងគួរអំពាវនាវរកព្រះយេហូវ៉ាហើយសុំទ្រង់ជួយ‹បង្វែរភ្នែកយើងមិនឲ្យមើលការឥតប្រយោជន៍ ហើយប្រោសឲ្យយើងមានកំឡាំងឡើងក្នុងផ្លូវទ្រង់›។—ទំនុកដំកើង ១១៩:៣៧
៨ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាភាគច្រើន រួមទាំងបងប្អូនវ័យចាស់និងពួកយុវវ័យផងដែរ កំពុងតែកាន់ជាប់តាមខ្នាតតម្រាសីលធម៌ដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់របស់ព្រះ ហើយជៀសវាងនូវអ្វីៗដ៏ឥតសីលធម៌ក្នុងលោកីយ៍នេះដែលរមែងទាក់ទាញចិត្ត។ ដោយបងប្អូនទាំងនោះមានស្មារតីដឹងអំពីគ្រាបន្ទាន់នេះ ហើយក៏ជ្រាបពីការព្រមានរបស់ពេត្រុសដែលថា «ថ្ងៃនៃព្រះអម្ចាស់ នោះនឹងមកដូចជាចោរប្លន់» ដោយសារដូច្នេះពួកគេនៅតែ«មានចរិយាដ៏វិសុទ្ធ»។ (ពេត្រុសទី២ ៣:១០) សកម្មភាពរបស់ពួកគេផ្ដល់ទីសំអាងថា ពួកគេកំពុងតែ‹ទន្ទឹងរង់ចាំនិងខ្នះខ្នែងធ្វើអោយថ្ងៃរបស់ព្រះយេហូវ៉ាឆាប់មកដល់›។ *
ចូររង់ចាំហើយមាន ‹ការប្រព្រឹត្តដោយគោរពកោតខ្លាចព្រះ›
៩. តើការគោរពកោតខ្លាចព្រះគួរជំរុញចិត្តយើងឲ្យធ្វើអ្វី?
៩ ‹ការប្រព្រឹត្តដោយគោរពកោតខ្លាចព្រះ›គឺចាំបាច់ ដើម្បីជាប្រយោជន៍ឲ្យយើងនឹកចាំពីថ្ងៃនៃព្រះយេហូវ៉ា។ ‹ការគោរពកោតខ្លាចព្រះ›ជួយជំរុញយើងឲ្យធ្វើអ្វីដែលផ្គាប់ព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ ចិត្តស្មោះភក្ដីចំពោះព្រះយេហូវ៉ាជាឥទ្ធិពលដែលជំរុញឲ្យយើងប្រព្រឹត្តអ្វីដែលបង្ហាញការគោរពកោតខ្លាចចំពោះទ្រង់។ ទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យឲ្យ«មនុស្សទាំងអស់បានសង្គ្រោះ ហើយឲ្យបានស្គាល់សេចក្ដីពិត»។ (ធីម៉ូថេទី១ ២:៤) ព្រះទ្រង់ «មិនចង់ឲ្យអ្នកណាមួយវិនាសឡើយ គឺចង់ឲ្យមនុស្សទាំងអស់បានប្រែចិត្តវិញ»។ (ពេត្រុសទី២ ៣:៩) បើដូច្នេះ ចិត្តដែលគោរពកោតខ្លាចព្រះ គួរជំរុញយើងឲ្យប្រឹងប្រែងកាន់តែខ្លាំងឡើងក្នុងការជួយមនុស្សឲ្យរៀនអំពីព្រះយេហូវ៉ា និងឲ្យគេយកតម្រាប់តាមទ្រង់ មែនទេ?—អេភេសូរ ៥:១
១០. ហេតុដូចម្ដេចបានជាយើងគួរប្រយ័ត្ននឹង«សេចក្ដីឆបោករបស់ទ្រព្យសម្បត្ដិ»?
១០ បើយើងខំស្វែងរកព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះជាមុនសិន នោះជីវិតរបស់យើងនឹងពេញទៅដោយការប្រព្រឹត្តដែលគោរពកោតខ្លាចព្រះ។ (ម៉ាថាយ ៦:៣៣) នេះក៏រួមបញ្ចូលការមានទស្សនៈត្រឹមត្រូវអំពីវត្ថុទ្រព្យផងដែរ។ ព្រះយេស៊ូបានព្រមានថា៖ «ចូរប្រយ័ត ហើយខំចៀសពីសេចក្ដីលោភចេញ ដ្បិតជីវិតនៃមនុស្សមិនស្រេចនឹងបានទ្រព្យសម្បត្ដិជាបរិបូរទេ»។ (លូកា ១២:១៥) ទោះជាយើងប្រហែលនឹកស្មានមិនដល់ក្ដី ថាការស្រឡាញ់ប្រាក់អាចបង្អាក់យើងក៏ដោយ នោះគួរគប្បីឲ្យយើងសម្គាល់ថា «សេចក្ដីខ្វល់ខ្វាយនៅជីវិតនេះ នឹងសេចក្ដីឆបោករបស់ទ្រព្យសម្បត្ដិ» អាច «មកខ្ទប់ព្រះបន្ទូលជាប់» បាន។ (ម៉ាថាយ ១៣:២២, កំណែជាអក្សរទ្រេត) ការប្រកបការងារដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិតខ្លួនប្រហែលជាមិនសូវស្រួលទេ។ ហេតុនេះហើយបានជាមនុស្សច្រើននៅភូមិភាគផ្សេងៗលើផែនដីនេះសម្រេចចិត្តថា បើគេចង់បានជីវភាពរស់នៅប្រសើរជាង ពួកគេត្រូវរើទៅនៅប្រទេសមួយដែលមានទ្រព្យធនច្រើនជាង ទោះជាត្រូវបែកពីក្រុមគ្រួសារច្រើនឆ្នាំក៏ដោយ។ សូម្បីតែរាស្ត្រខ្លះរបស់ព្រះក៏ធ្លាប់គិតវែកញែកបែបនេះផងដែរ។ ដោយរើទៅនៅប្រទេសក្រៅនោះ ពួកគេទំនងជាអាចផ្ដល់របស់ដ៏ទំនើបល្អៗដល់ក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្លួនបាន។ ប៉ុន្តែ ចុះយ៉ាងណាសុខុមាលភាពខាងវិញ្ញាណនៃពួកអ្នកជាទីស្រឡាញ់នៅឯផ្ទះវិញ? ប្រសិនបើគ្មានការបង្ហាញប្រមុខភាពយ៉ាងត្រឹមត្រូវក្នុងក្រុមគ្រួសារនោះ តើពួកគេនឹងមានកម្លាំងខាងវិញ្ញាណដែលជាចាំបាច់ដើម្បីរួចរស់ជីវិតពីថ្ងៃនៃព្រះយេហូវ៉ាឬទេ?
១១. បុរសម្នាក់ដែលបានទៅធ្វើការនៅប្រទេសក្រៅ គាត់បានបង្ហាញថា ការប្រព្រឹត្តដោយគោរពកោតខ្លាចព្រះគឺសំខាន់ជាងទ្រព្យសម្បត្ដិ តើតាមរបៀបណា?
១១ បុរសម្នាក់ជនជាតិភីលីពីនដែលបានទៅធ្វើការនៅប្រទេសជប៉ុន ហើយបានរៀននូវសេចក្ដីពិតក្នុងព្រះគម្ពីរពីពួកស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ានៅប្រទេសនោះ។ នៅពេលដែលគាត់រៀនអំពីភារកិច្ចខាងប្រមុខភាពដែលបញ្ជាក់ក្នុងព្រះគម្ពីរនោះ គាត់ទទួលស្គាល់ថា គាត់ត្រូវជួយក្រុមគ្រួសារឲ្យក្លាយជាអ្នកថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ា។ (កូរិនថូសទី១ ១១:៣) ភរិយារបស់គាត់នៅប្រទេសភីលីពីនបានប្រឆាំងយ៉ាងខ្លាំងនឹងជំនឿថ្មីរបស់ស្វាមី ហើយចង់ឲ្យស្វាមីរបស់គាត់នៅតែផ្ញើលុយជាជាងត្រឡប់មកឯផ្ទះដើម្បីបង្រៀនដល់ក្រុមគ្រួសារនូវជំនឿរបស់គាត់ពីព្រះគម្ពីរ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ បងប្រុសបានទទួលស្គាល់នូវភាពបន្ទាន់នៃគ្រានេះ ហើយក៏យកចិត្តទុកដាក់ចង់ជួយក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ ដូច្នេះនេះបានជំរុញឲ្យគាត់ត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។ គាត់ក៏បានលទ្ធផលល្អពីការប្រស្រ័យទាក់ទង់ជាមួយក្រុមគ្រួសារដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់និងចិត្តអត់ធ្មត់ដែរ។ មិនយូរមិនឆាប់ក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់មានសាមគ្គីគ្នាក្នុងការថ្វាយបង្គំពិត ហើយភរិយារបស់គាត់បានចុះឈ្មោះធ្វើកិច្ចបំរើផ្សាយពេញពេល។
១២. ហេតុអ្វីបានជាយើងគួរចាត់ទុកកិច្ចការខាងវិញ្ញាណមានអាទិភាពក្នុងជីវិតយើង?
១២ ស្ថានការណ៍របស់យើងអាចប្រៀបប្រដូចនឹងមនុស្សខ្លះនៅក្នុងអាគារមួយដែលកំពុងតែមានភ្លើងឆេះ។ តើជាការដែលប្រកបដោយប្រាជ្ញាមែនឬ ក្នុងការរត់ចុះឡើងយ៉ាងក្រហល់ក្រហាយដើម្បីជញ្ជូនរបស់របរផ្សេងៗពីទីកន្លែងដែលឆេះទ្រគោលហៀបនឹងរលំស្រុតនោះ? ផ្ទុយទៅវិញ តើមិនជាការសំខាន់ជាងឬ ដែលយើងគួរសង្គ្រោះជីវិតខ្លួនឯងនិងក្រុមគ្រួសារ ព្រមទាំងសង្គ្រោះមនុស្សឯទៀតក្នុងអាគារនោះ? យ៉ាងដូច្នោះដែរ របបលោកីយ៍ដ៏អាក្រក់នេះកំពុងតែឆ្ពោះទៅកាន់ទីរលំចោលយ៉ាងលឿន ហើយនេះក៏ទាក់ទង់ជីវិតស្លាប់រស់ផងដែរ។ ដោយជ្រាបពីស្ថានការណ៍នេះ យើងមុខជាចាត់ទុកកិច្ចការខាងវិញ្ញាណមានអាទិភាព ហើយចង់យកចិត្តទុកដាក់ធ្វើកិច្ចការដែលអាចជួយសង្គ្រោះជីវិតបាន ដោយខ្នះខ្នែងផ្សាយអំពីព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ។—ធីម៉ូថេទី១ ៤:១៦
គួរគប្បីឲ្យយើងមានភាព«ឥតសៅហ្មង»
១៣. នៅពេលដែលថ្ងៃរបស់ព្រះយេហូវ៉ាផ្ទុះឡើងនោះ តើយើងគួរចង់ធ្វើជាបុគ្គលបែបណា?
១៣ ពេត្រុសបានដៅបញ្ជាក់ពីសារៈសំខាន់នៃការចេះរង់ចាំ ដោយចែងថា៖ «បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់អើយ! ក្នុងពេលដែលបងប្អូនទន្ទឹងរង់ចាំហេតុការណ៍ទាំងនេះ ចូរខ្នះខ្នែងធ្វើយ៉ាងណា អោយព្រះជាម្ចាស់ឃើញថាបងប្អូនល្អឥតខ្ចោះ ឥតសៅហ្មង និង ឃើញបងប្អូនរស់នៅដោយសុខសាន្ត»។ (ពេត្រុសទី២ ៣:១៤, ខ.ស.) បន្ថែមទៅលើការដាស់តឿនឲ្យមានចរិយាដ៏វិសុទ្ធ និងការប្រព្រឹត្តដោយគោរពកោតខ្លាចព្រះ នោះពេត្រុសបញ្ជាក់ទៀតថា សំខាន់ណាស់ដែលព្រះយេហូវ៉ាទតឃើញយើងជាបុគ្គលម្នាក់ៗដែលបានត្រូវលាងស្អាតហើយ ដោយសារលោហិតរបស់ព្រះយេស៊ូដែលមានតម្លៃវិសេស។ (វិវរណៈ ៧:៩, ១៤) នេះបានសេចក្ដីថា យើងត្រូវអនុវត្តជំនឿទៅលើយញ្ញបូជាលោះរបស់ព្រះយេស៊ូ ហើយក៏ត្រូវក្លាយជាអ្នកបំរើព្រះយេហូវ៉ាដែលបានឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួន និងបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក។
១៤. តើការរក្សាឲ្យមានភាព«ឥតសៅហ្មង»រួមបញ្ចូលអ្វីខ្លះ?
១៤ ពេត្រុសជំរុញចិត្តយើងខ្នះខ្នែងធ្វើយ៉ាងណាឲ្យមានភាព «ឥតសៅហ្មង»។ យើងមានចរិយានិងបុគ្គលិកលក្ខណៈគ្រីស្ទានដែលប្រៀបដូចជាសំលៀកបំពាក់របស់យើង តើយើងរក្សារបស់ទាំងនេះឲ្យឥតសៅហ្មង ហើយមិនប្រឡាក់ដោយលោកីយ៍នេះឬទេ? កាលណាយើងឃើញស្នាមអុជៗនៅនឹងសំលៀកបំពាក់របស់យើង យើងខំដុសជូតវាចេញភ្លាមៗ មែនទេ? ហើយបើសំលៀកបំពាក់នោះជាអ្វីដែលយើងស្រឡាញ់ជាទីបំផុត យើងរឹតតែយកចិត្តទុកដាក់បោកវាទៀតផង។ តើយើងមានអារម្មណ៍ដូចនេះដែរឬ បើយើងមានមោះហ្មងណាក្នុងបុគ្គលិកលក្ខណៈឬចរិយារបស់យើង ដែលប្រៀបដូចជាសំលៀកបំពាក់គ្រីស្ទានដែលមានស្នាមប្រឡាក់នោះ?
១៥. (ក) ហេតុអ្វីបានជាពួកអ៊ីស្រាអែលត្រូវធ្វើរំយោលនៅជាយអាវខ្លួន? (ខ) ហេតុដូចម្ដេចបានជាអ្នកបំរើព្រះយេហូវ៉ានាបច្ចុប្បន្ននេះ មានភាពខុសប្លែកពីលោកីយ៍?
១៥ ពួកសាសន៍អ៊ីស្រាអែលត្រូវមាន «រំយោលនៅជាយអាវខ្លួន» ហើយក៏ត្រូវ«មានខ្សែពណ៌ផ្ទៃមេឃជាប់នឹងរំយោល នៅគ្រប់ទាំងជាយអាវរបស់គេ»។ ហេតុអ្វី? គឺដើម្បីឲ្យពួកគេនឹកចាំមិនភ្លេចនូវបញ្ញត្តច្បាប់របស់ព្រះយេហូវ៉ា ព្រមទាំងប្រព្រឹត្តតាមច្បាប់នោះផង ហើយ«ឲ្យបានបរិសុទ្ធ»ចំពោះព្រះរបស់ពួកគេ។ (ជនគណនា ១៥:៣៨-៤០) ក្នុងនាមជាអ្នកបំរើព្រះយេហូវ៉ានាបច្ចុប្បន្ននេះ យើងមានភាពខុសប្លែកពីលោកីយ៍នេះពីព្រោះយើងធ្វើតាមច្បាប់និងគោលការណ៍នានាដែលមកពីព្រះ។ ដូចជាយើងរក្សាឲ្យមានភាពស្អាតស្អំខាងសីលធម៌ យើងទទួលស្គាល់នូវភាពពិសិដ្ឋនៃឈាម ហើយយើងក៏ជៀសវាងពីការថ្វាយបង្គំរូបព្រះគ្រប់បែបយ៉ាង។ (កិច្ចការ ១៥:២៨, ២៩) មនុស្សជាច្រើនមានសេចក្ដីគោរពចំពោះយើង ដោយព្រោះយើងបានតាំងចិត្តយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ក្នុងការរក្សាខ្លួនដោយឥតសៅហ្មង។—យ៉ាកុប ១:២៧
គួរគប្បីឲ្យយើងមានភាព«ល្អឥតខ្ចោះ»
១៦. តើការរក្សាខ្លួនឲ្យមានភាព«ល្អឥតខ្ចោះ»នោះ រួមបញ្ចូលអ្វីខ្លះ?
១៦ ពេត្រុសក៏បានមានប្រសាសន៍ថា យើងគួរធ្វើយ៉ាងណាឲ្យមានភាព«ល្អឥតខ្ចោះ»។ តើអាចធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីឲ្យយើងមានភាពល្អឥតខ្ចោះនោះ? តាមធម្មតាយើងអាចជូតឬលាងចេញនូវស្នាមអុជៗបាន ប៉ុន្តែមិនងាយធ្វើដូច្នេះទេបើមានខ្ចោះណាមួយវិញនោះ។ ពាក្យខ្ចោះនេះនាំឲ្យគិតពីអ្វីខាងក្នុងដែលឆ្គាំឆ្គង ឬមានកំហុស។ សាវ័កប៉ុលបានដាស់តឿនបងប្អូនគ្រីស្ទានគ្នីគ្នានៅទីក្រុងភីលីពថា៖ «ចូរធ្វើកិច្ចការទាំងអស់ ដោយឥតរអ៊ូរទាំ ឬ ជជែកតវ៉ាឡើយ ដើម្បីអោយបងប្អូនបានល្អឥតខ្ចោះ ឥតសៅហ្មង ជាបុត្រធីតារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលឥតមានកំហុសក្នុងចំណោមមនុស្សវៀចវេរ និង ខិលខូចនៅជំនាន់នេះ។ បងប្អូនភ្លឺក្នុងចំណោមពួកគេ ដូចពន្លឺដែលបំភ្លឺពិភពលោក»។ (ភីលីព ២:១៤, ១៥, ខ.ស.) បើយើងធ្វើតាមឱវាទនោះ យើងនឹងជៀសវាងពីការរអ៊ូរទាំនិងការជជែកតវ៉ាគ្នា នោះយើងនឹងបំរើព្រះដោយមានបំណងចិត្តបរិសុទ្ធវិញ។ សេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ានិងពួកអ្នកជិតខាងរបស់យើងជំរុញចិត្តយើងឲ្យផ្សាយ«ដំណឹងល្អនេះ ដែលសំដែងពីនគរ»។ (ម៉ាថាយ ២២:៣៥-៤០; ២៤:១៤) ម្យ៉ាងទៀត យើងនឹងបន្តប្រកាសដំណឹងល្អនេះទោះបីជាមនុស្សភាគច្រើនមិនយល់នូវមូលហេតុដែលយើងស្ម័គ្រចិត្តចំណាយពេលនិងកម្លាំងរបស់យើងក៏ដោយ ក្នុងការជួយមនុស្សដទៃទៀតឲ្យរៀនអំពីព្រះនិងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ គឺជាព្រះគម្ពីរ។
១៧. នៅពេលដែលយើងប្រាថ្នាចង់រកតំណែងបំរើការក្នុងក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាននោះ តើយើងគួរមានបំណងអ្វី?
១៧ ដោយសារយើងប្រាថ្នាចង់ធ្វើយ៉ាងណាឲ្យមានភាព«ល្អឥតខ្ចោះ»នោះ គួរគប្បីឲ្យយើងពិនិត្យមើលបំណងចិត្តរបស់យើងក្នុងគ្រប់កាលៈទេសៈទាំងអស់ដែលយើងធ្វើ។ យើងបានលះចោលការធ្វើអ្វីដោយអហង្ការ ដូចជាការប្រឹងរកទ្រព្យសម្បត្ដិឬមុខមាត់ធំ។ បើយើងកំពុងតែរកតំណែងបំរើការក្នុងក្រុមជំនុំ សូមឲ្យបំណងចិត្តយើងនៅជាបរិសុទ្ធជានិច្ច ទាំងបណ្ដាលមកពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ានិងអ្នកដទៃ។ គឺល្អណាស់ហ្ន៎! ពេលមើលបុរសដែលយកចិត្តទុកដាក់ខាងវិញ្ញាណកំពុងតែ«ប្រាថ្នាចង់ធ្វើជាអ្នកត្រួតត្រា»ដោយអំណរ ហើយដោយមានចិត្តរាបទាបប្រាថ្នាចង់បំរើព្រះយេហូវ៉ានិងបងប្អូនរួមជំនឿជាមួយ។ (ធីម៉ូថេទី១ ៣:១; កូរិនថូសទី២ ១:២៤) ពិតមែន ពួកអ្នកដែលបំពេញតម្រូវការដើម្បីធ្វើជាអ្នកចាស់ទុំនោះ ពួកគេ«ឃ្វាលហ្វូងចៀមរបស់ព្រះ . . . ដោយស្ម័គ្រពីចិត្ត មិនមែនដោយបង្ខំទេ ក៏មិនមែនដោយចង់បានកំរៃដែរ គឺដោយគាប់ចិត្តវិញ មិនមែនបែបដូចជាមានអំណាចលើរបស់ទ្រព្យទេ គឺដើម្បីឲ្យបានធ្វើជាគំរូដល់ហ្វូងចៀមវិញប៉ុណ្ណោះ»។—ពេត្រុសទី១ ៥:១-៤
គួរគប្បីឲ្យយើងមានភាព«សុខសាន្ត»
១៨. តើពួកស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាមានកេរ្ដិ៍ឈ្មោះជាមនុស្សមានគុណសម្បត្ដិបែបណា?
១៨ ចុងក្រោយបង្អស់ពេត្រុសប្រាប់ថា យើងគួរធ្វើយ៉ាងណាឲ្យមានភាព«សុខសាន្ត»។ ដើម្បីធ្វើតាមតម្រូវការមួយនេះ យើងគួរតែមានភាពសុខសាន្តជាមួយព្រះយេហូវ៉ាហើយជាមួយអ្នកជិតខាងរបស់យើងផង។ ពេត្រុសបានសង្កត់ធ្ងន់ទៅលើសារៈសំខាន់នៃការ«មានសេចក្ដីស្រឡាញ់គ្នា ឲ្យអស់ពីចិត្ត» ហើយបានបញ្ជាក់ពីការរក្សាឲ្យមានសេចក្ដីសុខសាន្តជាមួយបងប្អូនគ្រីស្ទានគ្នីគ្នារបស់យើងផងដែរ។ (ពេត្រុសទី១ ២:១៧; ៣:១០, ១១; ៤:៨; ពេត្រុសទី២ ១:៥-៧) បើចង់រក្សាឲ្យមានសេចក្ដីសុខសាន្ត យើងត្រូវតែមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក។ (យ៉ូហាន ១៣:៣៤, ៣៥; អេភេសូរ ៤:១, ២) សេចក្ដីស្រឡាញ់និងសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់យើងបានត្រូវឃើញប្រចក្សនៅពេលមានមហាសន្និបាតអន្តរជាតិ។ នៅឯមហាសន្និបាតមួយក្នុងប្រទេសកូស្ដារីកា ឆ្នាំ១៩៩៩ អ្នកលក់ដូរមួយរូបនៅអាកាសយានដ្ឋានមានចិត្តមួម៉ៅពីព្រោះពួកស្មរបន្ទាល់នៅតំបន់នោះបានជុំគ្នាដើម្បីស្វាគមន៍ភ្ញៀវនានា ដោយបិទបាំងកន្លែងលក់ដូររបស់គាត់ទាំងមិនដឹងខ្លួន។ ក៏ប៉ុន្តែ នៅថ្ងៃទីពីរវិញ គាត់បានកត់សម្គាល់នូវសេចក្ដីស្រឡាញ់និងសេចក្ដីសុខសាន្តដែលភ្ញៀវទាំងប៉ុន្មានបានទទួលដោយសេចក្ដីសាទរនោះ ទោះជាពួកស្មរបន្ទាល់តាមតំបន់នេះមិនដែលស្គាល់គេផ្ទាល់ក្ដី។ នៅថ្ងៃចុងក្រោយ អ្នកលក់ដូរនោះបានរួមចំណែកស្វាគមន៍ភ្ញៀវ ក៏បានសុំរៀនព្រះគម្ពីរផងដែរ។
១៩. ហេតុអ្វីបានជាចាំបាច់ឲ្យយើងរកសេចក្ដីសុខសាន្តជាមួយបងប្អូនរួមជំនឿ?
១៩ ការខំបង្កើតឲ្យមានសេចក្ដីសុខសាន្តជាមួយបងប្អូនប្រុសស្រីខាងវិញ្ញាណរបស់យើងយ៉ាងស្មោះអស់ពីចិត្តនោះ អាចមានអានុភាពលើចិត្តខ្នះខ្នែងរបស់យើងក្នុងការរង់ចាំថ្ងៃនៃព្រះយេហូវ៉ា និងការរង់ចាំនូវពិភពលោកថ្មីរបស់ទ្រង់ដែលបានសន្យាហើយនោះ។ (ទំនុកដំកើង ៣៧:១១; ពេត្រុសទី២ ៣:១៣) ចុះយ៉ាងណាបើយើងពិបាករក្សាឲ្យមានសេចក្ដីសុខសាន្តជាមួយបងប្អូនណាម្នាក់ដែលរួមជំនឿនឹងយើង? តើយើងអាចស្រមៃគិតអំពីការរស់នៅយ៉ាងសុខសាន្តជាមួយគាត់ក្នុងទីមនោរម្យ បានទេ? បើបងប្អូនណាមានហេតុអ្វីទាស់នឹងយើង គួរគប្បីឲ្យយើងប្រញាប់ទៅ‹រកជានានឹងគាត់›។ (ម៉ាថាយ ៥:២៣, ២៤) ទង្វើដូច្នេះជាចាំបាច់ដើម្បីឲ្យយើងមានសេចក្ដីសុខសាន្តជាមួយព្រះយេហូវ៉ា។—ទំនុកដំកើង ៣៥:២៧; យ៉ូហានទី១ ៤:២០
២០. តើយើងគួរបង្ហាញយ៉ាងណាខ្លះ ថាយើងមានស្មារតីចេះ«រង់ចាំ»នោះ?
២០ តើយើងកំពុងតែ‹ទន្ទឹងរង់ចាំនិងខ្នះខ្នែងធ្វើអោយថ្ងៃរបស់ព្រះយេហូវ៉ាឆាប់មកដល់›ផ្ទាល់ខ្លួន ឬទេ? យើងអាចបង្ហាញថា យើងមានអារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងចង់មើលទីបញ្ចប់នៃអំពើអាក្រក់ជួជាតិ ដោយរក្សាឲ្យមានភាពបរិសុទ្ធក្នុងលោកីយ៍ដ៏ឥតសីលធម៌នេះ។ ម្យ៉ាងទៀត ចិត្តប្រាថ្នាយ៉ាងខ្លាំងចង់ឃើញថ្ងៃនៃព្រះយេហូវ៉ាមកដល់ ហើយចង់បានជីវិតក្រោមការគ្រប់គ្រងនៃព្រះរាជាណាចក្ររបស់ទ្រង់ នោះត្រូវសឲ្យឃើញដោយការប្រព្រឹត្តរបស់យើងដែលបង្ហាញការគោរពកោតខ្លាចចំពោះព្រះ។ បន្ថែមទៅទៀត ការទន្ទឹងរង់ចាំដើម្បីរស់នៅក្នុងពិភពលោកថ្មីដ៏សុខសាន្តនោះ ត្រូវសម្ដែងមកដោយយើងខំរកសេចក្ដីសុខសាន្តជាមួយពួកអ្នករួមការថ្វាយបង្គំជាមួយយើងនាពេលឥឡូវនេះ។ ដោយធ្វើដូច្នេះ យើងបង្ហាញថា យើងមានស្មារតីចេះ«រង់ចាំ» ហើយកំពុងតែ‹ទន្ទឹងរង់ចាំនិងខ្នះខ្នែងធ្វើអោយថ្ងៃរបស់ព្រះយេហូវ៉ាឆាប់មកដល់›។
[កំណត់សម្គាល់]
^ វគ្គ 8 សូមមើលឧទាហរណ៍ខ្លះនៅក្នុងទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ថ្ងៃទី១ ខែមេសា ឆ្នាំ២០០០ ទំព័រ១៦ និងសៀវភៅប្រចាំឆ្នាំនៃស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា ឆ្នាំ១៩៩៧ ទំព័រ៥១ (ជាភាសាអង់គ្លេស)។
តើអ្នកនៅចាំទេ?
• តើការ‹ទន្ទឹងរង់ចាំនិងខ្នះខ្នែងធ្វើអោយថ្ងៃរបស់ព្រះយេហូវ៉ាឆាប់មកដល់›មានន័យអ្វី?
• ស្តីអំពីកិរិយាប្រព្រឹត្តរបស់យើង តើអាចបង្ហាញស្មារតីចេះ«រង់ចាំ»បានយ៉ាងដូចម្ដេច?
• ហេតុអ្វីបានជា«ការប្រព្រឹត្តដោយគោរពកោតខ្លាចព្រះ»ជាអ្វីដ៏ចាំបាច់នោះ?
• តើយើងត្រូវធ្វើអ្វីដើម្បីឲ្យព្រះយេហូវ៉ាទតឃើញយើងជាមនុស្ស‹ល្អឥតខ្ចោះ ឥតសៅហ្មង និងរស់ដោយសុខសាន្ត›នោះ?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ១៩]
ស្មារតីចេះ«រង់ចាំ»ត្រូវសឲ្យឃើញច្បាស់ដោយចរិយាដ៏វិសុទ្ធ
[រូបភាពនៅទំព័រ២០]
ការផ្សព្វផ្សាយពីព្រះរាជាណាចក្រ របស់ព្រះ ជាកិច្ចការសង្គ្រោះជីវិត
[រូបភាពនៅទំព័រ២២]
កាលដែលយើងរង់ចាំថ្ងៃនៃព្រះយេហូវ៉ាមកដល់ ចូរយើងខំបង្កើតឲ្យមានសេចក្ដីសុខសាន្តជាមួយមនុស្សដទៃ