នៅក្រោមបម្រាមនៃរបបកុម្មុយនីស្ដជាង៤០ឆ្នាំ
នៅក្រោមបម្រាមនៃរបបកុម្មុយនីស្តជាង៤០ឆ្នាំ
រៀបរាប់ដោយមីឃែល វ៉ាស៊ីលីវិច សាវីតស្គី
ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ថ្ងៃទី១ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៥៦ បានរាយការណ៍ថា«ការបន្សាត់បង់យ៉ាងធំ»នូវសមាជិករបស់ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាត្រូវបានធ្វើឡើងនៅថ្ងៃទី១ ថ្ងៃទី៧និងថ្ងៃទី៨ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៥១។ ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមឆ្នាំនោះបានពន្យល់ថា៖ «ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ានៅប្រទេសរូស៊ីពុំអាចភ្លេចថ្ងៃទាំងនោះបានឡើយ។នៅថ្ងៃទាំងបីនោះ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាទាំងប៉ុន្មាននៅទិសខាងលិចនៃប្រទេសអ៊ុយក្រែននៅប្រទេសបេឡារុស្ស ប្រទេសបេសសារាបា ប្រទេសម៉ូលឌីវ៉ា ប្រទេសឡាតវៀ ប្រទេសលីទុយអានី ប្រទេសអេស្តូនី ដែលសរុបមានស្មរបន្ទាល់ជាងប្រាំពីរពាន់នាក់ទាំងប្រុសទាំងស្រី . . . ត្រូវបានគេប្រមូលដាក់រទេះដឹកទៅស្ថានីយរទេះភ្លើង ហើយពីកន្លែងនោះក៏ត្រូវគេប្រមូលដាក់ទូរថភ្លើងដឹកទៅទីឆ្ងាយទៀត»។
នៅថ្ងៃទី៨ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៥១ ភរិយារបស់ខ្ញុំនិងកូនប្រុសខ្ញុំអាយុ៨ខែ មាតាបិតាខ្ញុំ ប្អូនប្រុសខ្ញុំ និងមានស្មរបន្ទាល់ជាច្រើនទៀតត្រូវបានគេបណ្ដេញចេញពីផ្ទះនៅក្រុងថឺណូផុលនិងតំបន់ជិតៗនោះនៅប្រទេសអ៊ុយក្រែន។ ក្រោយពីបានត្រូវដាក់នៅក្នុងទូរថភ្លើង នោះពួកគេបានធ្វើដំណើរអស់ពីរសប្ដាហ៍។ នៅទីបំផុត គេត្រូវបំបរបង់ចេញទៅកន្លែងមានព្រៃឈើដុះពាសពេញខាងលិចនៃទន្លេបៃឃុលនៅស្រុកស៊ីបេរី។
ហេតុអ្វីក៏ខ្ញុំមិននៅក្នុងចំណោមនៃការបន្សាត់បង់នេះ? មុននឹងរៀបរាប់ប្រាប់ថាខ្ញុំមានវត្តមាននៅកន្លែងណានៅពេលនោះ និងអ្វីដែលបានកើតឡើងដល់យើងគ្រប់គ្នាក្រោយមក ខ្ញុំសូមប្រាប់អ្នកនូវរបៀបដែលខ្ញុំបានក្លាយទៅជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់។
សេចក្ដីពិតក្នុងព្រះគម្ពីរបានមកដល់យើង
នៅខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៤៧ ខ្ញុំមានអាយុតែ១៥ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ ហើយស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាពីរនាក់បានមកផ្សាយនៅផ្ទះយើងក្នុងភូមិដ៏តូចមួយឈ្មោះស្លាវីអាថិន ប្រហែលជា៥០គីឡូម៉ែត្រពីក្រុងថឺណូផុល។ កាលដែលម្ដាយខ្ញុំនិងខ្ញុំអង្គុយស្ដាប់យុវវ័យទាំងពីរនាក់នេះ ដែលក្នុងនោះមានបងស្រីម្នាក់ឈ្មោះម៉ារា នោះខ្ញុំបានដឹងថា នេះមិនគ្រាន់តែជាសាសនាធម្មតាមួយទេ។ ពួកគាត់បានពន្យល់ជំនឿរបស់ខ្លួននិងបានតបឆ្លើយសំនួរអំពីព្រះគម្ពីរបានយ៉ាងច្បាស់ទៀតផង។
ខ្ញុំជឿថាព្រះគម្ពីរគឺជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានខកចិត្តនឹងសាសនា។ ជីតាខ្ញុំធ្លាប់និយាយថា៖ «បូជាចារ្យបន្លាចមនុស្សដោយនិយាយអំពីការធ្វើទារុណកម្មនៅភ្លើងនរក ប៉ុន្តែពួកបូជាចារ្យគ្មានខ្លាចរឿងនោះទេ។ ពួកគេគ្រាន់តែកេងប្រវ័ញ្ចនិងបំភាន់មនុស្សក្រខ្សត់តែប៉ុណ្ណោះ»។ ខ្ញុំចាំនូវអំពើឃោរឃៅនិងការលួចដុតផ្ទះរបស់ប្រជាជនជាតិប៉ូឡូញនៅភូមិយើងនៅដើមនៃសង្គ្រាមលោកលើកទី២។ គួរឲ្យតក់ស្លុតមែន ដែលការវាយប្រហារនេះត្រូវបានរៀបចំឡើងដោយបូជាចារ្យកាតូលិកជនជាតិក្រិច។ ក្រោយមក ខ្ញុំបានឃើញអ្នករងគ្រោះជាច្រើនដែលត្រូវគេសម្លាប់ ហើយខ្ញុំចង់ដឹងយ៉ាងខ្លាំងនូវមូលហេតុចំពោះអំពើឃោរឃៅបែបនេះ។
ពេលស្មរបន្ទាល់ចាប់ផ្ដើមសិក្សាព្រះគម្ពីរជាមួយនឹងខ្ញុំៗក៏បានយល់ដឹងនូវមូលហេតុចំពោះអំពើឃោរឃៅ។ ខ្ញុំបានរៀនសេចក្ដីពិតបឋមក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលរួមនូវហេតុការណ៍ពិតថាគ្មានភ្លើងនរកទេ ហើយថាអារក្សសាតាំងប្រើសាសនាក្លែងក្លាយដើម្បីបង្កឲ្យមានសង្គ្រាមនិងការបង្ហូរឈាម។ យូរម្ដងៗ ខ្ញុំតែងតែផ្អាកពីការសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំ និងអធិស្ឋានអស់ពីចិត្តដើម្បីថ្លែងអំណរគុណថ្វាយព្រះយេហូវ៉ាចំពោះពត៌មានដែលខ្ញុំបានរៀន។ ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្ដើមប្រាប់ប្អូនប្រុសរបស់ខ្ញុំឈ្មោះ ស្ដាកអំពីសេចក្ដីពិតក្នុងព្រះគម្ពីរ ហើយខ្ញុំមានចិត្តរីករាយណាស់ដែលប្អូនខ្ញុំព្រមស្ដាប់ដែរ។
ការអនុវត្តតាមអ្វីដែលខ្ញុំបានរៀន
ខ្ញុំបានដឹងថាខ្ញុំត្រូវតែកែខ្លួននិងឈប់ជក់បារីភ្លាមៗ។ ហើយខ្ញុំក៏បានយល់នូវសារៈសំខាន់នៃការទៅប្រជុំជាទៀងទាត់ជាមួយអ្នកដទៃសំរាប់ការសិក្សាព្រះគម្ពីរដែលត្រូវបានរៀបចំឡើង។ ដើម្បីធ្វើដូច្នេះ ខ្ញុំបានដើរកាត់ព្រៃភ្នំអស់១០គីឡូម៉ែត្រមកកន្លែងសម្ងាត់សំរាប់ការប្រជុំ។ នៅពេលខ្លះមានតែស្ត្រីបីបួននាក់ប៉ុណ្ណោះដែលអាចមកប្រជុំបាន ហើយទោះជាខ្ញុំមិនទាន់ទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកក្ដី ក៏គេបានសុំឲ្យខ្ញុំនាំមុខការប្រជុំដែរ។
ការមានប្រកាសនវត្ថុព្រះគម្ពីរគឺអាចមានគ្រោះថ្នាក់ ហើយបើរាជការចាប់បានអ្នកណាម្នាក់ដែលមានប្រកាសនវត្ថុព្រះគម្ពីរ បុគ្គលនោះអាចជាប់គុកអស់២៥ឆ្នាំទៀតផង។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំមានចិត្តប្រាថ្នាចង់ប្រមូលសៀវភៅជាច្រើនទុកជាបណ្ណាល័យមួយ។ អ្នកជិតខាងយើងម្នាក់ធ្លាប់សិក្សាព្រះគម្ពីរជាមួយនឹងស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា ប៉ុន្តែដោយការភ័យខ្លាច គាត់បានឈប់និងកប់សៀវភៅផ្សេងៗក្នុងសួនច្បាររបស់គាត់។ ខ្ញុំមានអំណរគុណចំពោះព្រះយេហូវ៉ាមែន ពេលដែលបុរសនេះជីកយកសៀវភៅនិងទស្សនាវដ្ដីរបស់គាត់ ហើយសុខចិត្តឲ្យមកខ្ញុំទាំងអស់! ខ្ញុំបានលាក់ទុកសៀវភៅទាំងនោះក្នុងសំបុកឃ្មុំរបស់ឪពុកខ្ញុំ គឺជាកន្លែងដែលមនុស្សមិនគិតទៅឆែកឆេររកនោះទេ។
នៅខែកក្កដាឆ្នាំ១៩៤៩ ខ្ញុំបានថ្វាយខ្លួនចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ហើយបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក។ នោះជាថ្ងៃដ៏សប្បាយបំផុតក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ ស្មរបន្ទាល់ម្នាក់ដែលធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹកជាសម្ងាត់ឲ្យខ្ញុំនោះបានបញ្ជាក់ថាគឺមិនស្រួលទេក្នុងការធ្វើជាគ្រីស្ទានពិតម្នាក់ ហើយថានឹងមានសេចក្ដីទុក្ខលំបាកជាច្រើនទៀតនៅថ្ងៃមុខ។ មិនយូរប៉ុន្មានមក ខ្ញុំបានឃើញនូវសច្ចភាពនៃពាក្យសំដីរបស់គាត់! ប៉ុន្តែ ក្រោយពីបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកពីរខែមក ជីវិតរបស់ខ្ញុំជាស្មរបន្ទាល់ម្នាក់បានចាប់ផ្ដើមសប្បាយក្រៃលែង។ ខ្ញុំក៏បានរៀបការជាមួយនឹងម៉ារាជាស្ត្រីម្នាក់ដែលបានជួយឲ្យខ្ញុំនិងម្ដាយរបស់ខ្ញុំស្គាល់សេចក្ដីពិត។
ទុក្ខលំបាកទីមួយរបស់ខ្ញុំបានផ្ទុះឡើង ដោយមិនដឹងជាមុន
នៅថ្ងៃទី១៦ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៥០ ខ្ញុំត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញពីក្រុងផុតហ្គាស៊ីជាក្រុងដ៏តូចមួយ ស្រាប់តែមានពួកទាហានបញ្ឈប់ខ្ញុំ ហើយឆែកឆេររកឃើញប្រកាសនវត្ថុព្រះគម្ពីរដែលខ្ញុំបានយកទៅក្រុមសិក្សា ហើយពួកគេក៏បានចាប់ខ្ញុំដាក់គុក។ ក្នុងកំឡុងពេលជាប់គុកបីបួនថ្ងៃ គេបានវាយខ្ញុំនឹងដំបង ហើយគេមិនឲ្យខ្ញុំបរិភោគឬដេកឡើយ។ គេបានបញ្ជាខ្ញុំឲ្យលុតជង្គង់ចុះឡើងៗគ្រប់មួយរយដងដោយដាក់ដៃលើក្បាល តែដោយខ្ញុំអស់កម្លាំងពេកខ្ញុំមិនអាចធ្វើបានទេ។ ក្រោយពីនេះគេដាក់ខ្ញុំក្នុងបន្ទប់មួយដែលត្រជាក់និងសើមនៅក្រោមដីអស់២៤ម៉ោង។
គោលបំណងនៃការធ្វើបាបបែបនេះ គឺដើម្បីបំបាក់កម្លាំងចិត្តរបស់ខ្ញុំ និងស្រួលជីកកកាយពត៌មានចេញពីខ្ញុំ។ ពួកគេទាមទារថា៖ «តើឯងយកសៀវភៅទាំងនេះមកពីណា? ហើយតើឯងយកទៅឲ្យអ្នកណា?» ខ្ញុំបានបដិសេធមិនប្រាប់អ្វីសោះ។ រួចមក គេអាននូវច្បាប់មួយផ្នែកដែលត្រូវយកមកកាត់ទោសខ្ញុំ។ ច្បាប់នោះចែងថា សេចក្ដីឃោសនានិងការទុកសៀវភៅដែលប្រឆាំងសូវៀតត្រូវទទួលទោសដោយប្រហារជីវិតឬជាប់គុកអស់២៥ឆ្នាំ។
ពួកគេបានសួរថា៖ «តើឯងចង់ទទួលទោសមួយណា?»
ខ្ញុំបានតបឆ្លើយថា៖ «មួយណាក៏ខ្ញុំមិនចង់បានដែរ ប៉ុន្តែខ្ញុំទុកចិត្តលើព្រះយេហូវ៉ា ហើយដោយមានជំនួយពីទ្រង់ ខ្ញុំនឹងយល់ព្រមទទួលអ្វីដែលទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យ»។
គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលមែន អស់ប្រាំពីរថ្ងៃក្រោយមក គេបានលែងខ្ញុំទៅ។ បទពិសោធន៍នោះជួយខ្ញុំឲ្យយល់នូវភាពពិតនៃសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះយេហូវ៉ា ដែលថា៖ «អញនឹងមិនចាកចេញពីឯង ក៏មិនបោះបង់ចោលឯងឡើយ»។—ហេព្រើរ ១៣:៥
ពេលខ្ញុំមកដល់ផ្ទះវិញខ្ញុំឈឺខ្លាំងណាស់ ប៉ុន្តែឪពុកខ្ញុំបានយកខ្ញុំទៅជួបគ្រូពេទ្យ ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំបានជាសះស្បើយវិញ។ ទោះជាឪពុកខ្ញុំឥតរួមជំនឿនឹងសមាជិកគ្រួសារក៏ដោយ ក៏គាត់បានគាំទ្រចំពោះជំនឿសាសនារបស់យើងដែរ។
ការជាប់គុកនិងការបំបរបង់
ប៉ុន្មានខែក្រោយមក ខ្ញុំត្រូវកេណ្ឌឲ្យធ្វើទាហានក្នុងកងទ័ពសូវៀត។ ខ្ញុំបានពន្យល់ថាខ្ញុំត្រូវបដិសេធដោយសារមនសិការរបស់ខ្ញុំ។ (អេសាយ ២:៤) យ៉ាងណាក៏ដោយ នៅខែកុម្ភៈឆ្នាំ១៩៥១ គេកាត់ទោសឲ្យខ្ញុំជាប់គុកបួនឆ្នាំ និងបញ្ជូនទៅគុកនៅក្រុងថឺណូផុល។ ក្រោយមក គេបញ្ជូនខ្ញុំទៅគុកនៅក្រុងល្វីវដែលជាក្រុងធំជាងមានចម្ងាយប្រមាណ១២០គីឡូម៉ែត្រពីនោះ។ ពេលខ្ញុំជាប់គុកនៅទីនោះ ខ្ញុំបានដឹងថាមានស្មរបន្ទាល់ជាច្រើននាក់ទៀតដែលបានត្រូវគេបំបរបង់ចេញទៅស្រុកស៊ីបេរីដែរ។
នៅរដូវក្ដៅឆ្នាំ១៩៥១ យើងមួយក្រុមត្រូវបានបញ្ជូនទៅឆ្ងាយជាងស្រុកស៊ីបេរី រហូតដល់ទិសខាងកើតដែលឆ្ងាយដាច់ស្រយាល។ យើងបានធ្វើដំណើរអស់មួយខែ ចម្ងាយប្រមាណ១១.០០០គីឡូម៉ែត្រ ដែលឆ្លងតំបន់ផ្លាស់ប្ដូរម៉ោង១១ដង! ក្រោយពីជិះរទេះភ្លើងអស់ពីរសប្ដាហ៍នោះ គេបានឈប់រទេះភ្លើងឲ្យយើងងូតទឹកតែម្ដងទេ។ នោះគឺនៅកន្លែងងូតទឹកសាធារណៈដ៏ធំមួយនៅក្រុងណូវ៉ូស៊ីបីកស្រុកស៊ីបេរី។
នៅកន្លែងនោះ ក្នុងចំណោមពួកអ្នកគុកជាច្រើន ខ្ញុំបានឮបុរសម្នាក់និយាយយ៉ាងឮថា៖ «តើមានអ្នកណាជាសមាជិកគ្រួសាររបស់យ៉ូណាដាបនៅទីនេះឬទេ?»។ ពាក្យ«យ៉ូណាដាប»បានត្រូវប្រើនៅពេលនោះដើម្បីសម្គាល់អស់អ្នកដែលមានសេចក្ដីសង្ឃឹមរស់នៅលើផែនដីជារៀងរហូត។ (ពង្សាវតារក្សត្រទី២ ១០:១៥-១៧; ទំនុកដំកើង ៣៧:១១, ២៩) ភ្លាមៗនោះ អ្នកជាប់គុកបីបួននាក់បានសម្គាល់ខ្លួនគេជាស្មរបន្ទាល់។ យើងបានទទួលស្វាគមន៍គ្នាយ៉ាងសប្បាយរីករាយមែន!
សកម្មភាពខាងវិញ្ញាណនៅក្នុងគុក
កាលដែលនៅក្រុងណូវ៉ូស៊ីបីក យើងបានយល់ព្រមប្រើពាក្យសម្ងាត់ដើម្បីសម្គាល់ខ្លួនយើងពេលទៅដល់ទិសដៅរបស់យើង។ យើងគ្រប់គ្នាបាននៅក្នុងគុកជាមួយគ្នានៅជិតសមុទ្រជប៉ុន មិនឆ្ងាយប៉ុន្មានពីក្រុងវ៉ឡាឌីវ៉ុសស្តុក។ នៅទីនេះ យើងបានរៀបចំឲ្យមានការប្រជុំជាទៀងទាត់សំរាប់ការសិក្សាព្រះគម្ពីរ។ ខ្ញុំពិតជាបានទទួលនូវការពង្រឹងកម្លាំងខាងវិញ្ញាណមែនដោយនៅជាមួយនឹងបងប្អូនដែលមានគំនិតចាស់ទុំទាំងនេះ ដែលត្រូវជាប់ទោសយូរឆ្នាំ។ ពួកគាត់ផ្លាស់វេនគ្នានាំមុខកិច្ចប្រជុំ ដោយប្រើបទគម្ពីរនិងចំណុចផ្សេងៗដែលពួកគាត់ចាំពីទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម។
បុគ្គលម្នាក់សួរសំនួរមួយ ហើយអ្នកនាំមុខកិច្ចប្រជុំក៏ផ្ដល់ចម្លើយ។ យើងគ្រប់គ្នាកាត់ក្រដាសពីបាវស៊ីម៉ងត៍និងកត់ចំណុចលើក្រដាសនោះ។ យើងបានរក្សាទុកកំណត់ទាំងនោះដើម្បីជាឯកសារយោងផ្ទាល់ខ្លួន។ ពីរបីខែក្រោយមក អស់អ្នកដែលត្រូវជាប់គុកយូរឆ្នាំត្រូវបញ្ជូនទៅគុកដែលឆ្ងាយឆ្ពោះទៅទិសខាងជើងនៃស្រុកស៊ីបេរី។ យើងបីនាក់ដែលក្មេងជាងបានត្រូវបញ្ជូនទៅក្រុងណាកហូដកា គឺជាក្រុងជិតនោះដែលមានចម្ងាយ៦៥០គីឡូម៉ែត្រពីប្រទេសជប៉ុន។ ខ្ញុំបានជាប់គុកអស់ពីរឆ្នាំនៅទីនោះ។
ជួនកាលយើងបានទទួលទស្សនាវដ្ដី ប៉មយាម មួយក្បាល។ នេះបានបំប៉នយើងជាអាហារខាងវិញ្ញាណអស់រយៈច្រើនខែ។ នៅពេលក្រោយមក យើងក៏បានទទួលសំបុត្រដែរ។ សំបុត្រទីមួយដែលខ្ញុំទទួលគឺមកពីគ្រួសារខ្ញុំ (ដែលត្រូវបានបំបរបង់) បានធ្វើឲ្យខ្ញុំស្រក់ទឹកភ្នែកតែម្ដង សំបុត្រនេះរៀបរាប់ដូចបានពណ៌នានៅក្នុងទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម នៅដើមអត្ថបទនេះ ថាពួកអាជ្ញាធរបានមករុករានផ្ទះរបស់ស្មរបន្ទាល់ និងគ្រួសាររបស់គេមានពេលតែពីរម៉ោងប៉ុណ្ណោះដើម្បីចាកចេញពីផ្ទះ។
រួមជាមួយនឹងក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំម្ដងទៀត
គេលែងខ្ញុំពីគុកនៅខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៥២ ក្រោយបានជាប់គុកអស់ពីរឆ្នាំនៃការជាប់ទោសបួនឆ្នាំនោះ។ ខ្ញុំបានទៅជួបក្រុមគ្រួសារខ្ញុំក្នុងភូមិតូចមួយឈ្មោះហ្កាដាឡេជិតក្រុងធូលុន ស្រុកស៊ីបេរី ជាកន្លែងដែលពួកគាត់ត្រូវបំបរបង់ចេញទៅកន្លែងនោះ។ ប្រាកដហើយ ពេលជួបគ្រួសារម្ដងទៀតគឺជាអ្វីដែលនាំឲ្យរីករាយណាស់ កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំអ៊ីវ៉ាន់មានអាយុជិតបីឆ្នាំហើយ កូនស្រីខ្ញុំអាណាជិតពីរឆ្នាំ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមានសេរីភាពអស់រយៈពេលខ្លីទេ។ ពួកអាជ្ញាធរក្នុងតំបន់បានយកលិខិតឆ្លងដែនរបស់ខ្ញុំ ហើយគេឃ្លាំមើលខ្ញុំគ្រប់ម៉ោង ខ្ញុំមិនអាចធ្វើដំណើរច្រើនជាង៣គីឡូម៉ែត្រពីផ្ទះឡើយ។ ក្រោយមក គេអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំជិះសេះទៅផ្សារនៅក្រុងធូលុន។ ដោយចេះប្រយ័ត្នប្រយែង ខ្ញុំបានជួបស្មរបន្ទាល់នៅទីនោះ។
នៅពេលនោះ យើងមានកូនស្រីពីរនាក់ អាណានិងណាឌា ហើយកូនប្រុសពីរ អ៊ីវ៉ាន់និងឃូលយ៉ា។ នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៥៨ យើងមានកូនប្រុសមួយទៀតឈ្មោះ វ៉ូលូដយ៉ា ហើយបន្ទាប់មក នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៦១ យើងមានកូនស្រីម្នាក់ទៀតឈ្មោះហ្កាលា។
ក្រុមប៉ូលិសសម្ងាត់KGB (អតីតភ្នាក់ងារសន្ដិសុខរបស់រដ្ឋាភិបាល) តែងតែចាប់និងឈ្លេចសួរខ្ញុំ។ ពួកគេមានគោលបំណងឲ្យខ្ញុំប្រាប់ពត៌មានអំពីក្រុមជំនុំ ហើយធ្វើឲ្យបងប្អូនគ្រីស្ទានមានមន្ទិលសង្ស័យថាខ្ញុំកំពុងតែសហការជាមួយពួកគេ។ ហេតុដូច្នេះហើយ ពួកគេតែងយកខ្ញុំទៅភោជនីយដ្ឋានល្អៗ និងខំរកឱកាសថតរូបខ្ញុំអង្គុយញញឹមសប្បាយរីករាយជាមួយនឹងពួកគេ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំបានយល់ដឹងនូវបំណងចិត្តរបស់ពួកគេ ហើយខ្ញុំខំប្រឹងធ្វើមុខក្រញូវជានិច្ច។ ពេលគេចាប់ឃុំឃាំងខ្ញុំម្ដងៗ ខ្ញុំតែងប្រាប់បងប្អូននូវអ្វីៗដែលបានកើតឡើង។ ដូច្នេះហើយ បងប្អូនគ្រីស្ទានមិនដែលមានមន្ទិលសង្ស័យអំពីភក្ដីភាពរបស់ខ្ញុំឡើយ។
ការជួបបងប្អូននៅក្នុងជំរំ
ក្នុងប៉ុន្មានឆ្នាំកន្លងទៅ ស្មរបន្ទាល់រាប់រយនាក់បានត្រូវគេចាប់ដាក់គុក។ ក្នុងកំឡុងពេលនេះ យើងតែងទៅជួបបងប្អូនយើងនៅក្នុងគុកជាទៀងទាត់ ដោយផ្ដល់នូវប្រកាសនវត្ថុដែលពួកគេត្រូវការ។ តើត្រូវបានសម្រេចយ៉ាងដូចម្ដេច? ពេលបងប្រុសឬបងស្រីបានត្រូវដោះលែងពីគុក យើងរៀនពីពួកគេនូវរបៀបដែលអាចពាំនាំយកប្រកាសនវត្ថុដោយសម្ងាត់ ទោះជាមានការកាន់កាប់យ៉ាងតឹងរ៉ឹងក៏ដោយ។ អស់ដប់ឆ្នាំ យើងអាចផ្ដល់នូវទស្សនាវដ្ដីនិងសៀវភៅច្រើនក្បាល ដែលយើងបានទទួលពីប្រទេសប៉ូឡូញនិងប្រទេសផ្សេងៗទៀត។
បងស្រីគ្រីស្ទានជាច្រើននាក់បានចំណាយពេលច្រើនម៉ោងចម្លងយ៉ាងផ្ចិតផ្ចង់ដោយសរសេរអក្សរតូចៗ ដែលទស្សនាវដ្ដីមួយច្បាប់អាចលាក់ទុកក្នុងប្រអប់ឈើគូសបាន! នៅឆ្នាំ១៩៩១ ពេលយើងលែងនៅក្រោមបម្រាម ហើយបានទទួលទស្សនាវដ្ដីដែលមានពណ៌ចម្រុះគ្នាយ៉ាងស្រស់ស្អាត នោះបងស្រីម្នាក់និយាយថា៖ «ឥឡូវគេនឹងភ្លេចយើងហើយ»។ គាត់និយាយមិនត្រូវទេ។ ទោះជាមនុស្សអាចភ្លេចបាន តែព្រះយេហូវ៉ានឹងមិនភ្លេចនូវកិច្ចការរបស់មនុស្សដែលមានចិត្តស្មោះត្រង់បែបនេះឡើយ!—ហេព្រើរ ៦:១០
ការផ្លាស់លំនៅនិងសោកនាដកម្ម
នៅដំណាច់ឆ្នាំ១៩៦៧ ពួកអាជ្ញាធរបានមកឆែកឆេរផ្ទះរបស់ប្អូនខ្ញុំនៅក្រុងអ៊ឺកឃូត ពួកអាជ្ញាធរបានរកឃើញហ៊្វីលនិងប្រកាសនវត្ថុព្រះគម្ពីរ។ ពួកគេកាត់ទោសឲ្យប្អូនខ្ញុំជាប់គុកអស់បីឆ្នាំ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលគេមកឆែកឆេរផ្ទះរបស់យើង គេមិនបានរកឃើញអ្វីសោះ។ ប៉ុន្តែ ពួកអាជ្ញាធរជឿថាយើងក៏ជាប់ទាក់ទងរឿងនេះដែរ ដូច្នេះគ្រួសារខ្ញុំត្រូវតែចាកចេញពីកន្លែងនោះ។ យើងបានរើទៅទិសខាងលិចនៃទីក្រុងនីវិនណំយិកនៅតំបន់ឃូឃឺសើ ដែលមានចម្ងាយ៥.០០០គីឡូម៉ែត្រ។ យើងបានជាប់រវល់នឹងការផ្សព្វផ្សាយក្រៅផ្លូវការនៅទីនោះ។
នៅថ្ងៃទីមួយនៃពេលវិស្សមកាលពីសាលានៅខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៦៩ នោះមានរឿងខ្លោចផ្សាមួយបានកើតឡើង។ កូនរបស់យើងឈ្មោះឃូលយ៉ាអាយុ១២ឆ្នាំត្រូវបានខ្សែភ្លើងឆក់ កាលដែលខំទៅរើសយកបាល់ជិតត្រង់ស្វម៉ាទ័រដែលមានកម្លាំងវ៉ុលខ្ពស់។ រូបកាយរបស់កូនត្រូវរលាកអស់៧០ភាគរយ។ ពេលដែលដេកនៅពេទ្យ កូនខ្ញុំបែរមករកខ្ញុំនិងបានសួរថា៖ «តើយើងអាចទៅកោះនោះម្ដងទៀតបានទេ?» (កូនខ្ញុំនិយាយអំពីកោះមួយដែលយើងធ្លាប់ចូលចិត្តទៅលេង)។ ខ្ញុំនិយាយថា៖ «មែនហើយ យើងនឹងទៅទៀតកូន។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទជួយប្រោសកូន នោះយើងប្រាកដជានឹងទៅកោះម្ដងទៀត»។ ដោយនៅដឹងខ្លួនតិចៗ កូនខ្ញុំបានច្រៀងចំរៀងព្រះរាជាណាចក្រមួយដែលខ្លួនចូលចិត្តច្រៀង គឺជាចំរៀងដែលកូនតែងផ្លុំត្រំប៉ែតនៅវង់ភ្លេងក្នុងក្រុមជំនុំ។ បីថ្ងៃក្រោយមកកូនខ្ញុំបានស្លាប់ទៅ ទាំងប្រាកដក្នុងចិត្តលើសេចក្ដីសង្ឃឹមនៃដំណើររស់ឡើងវិញ។
ឆ្នាំជាបន្ទាប់ នោះកូនឈ្មោះអ៊ីវ៉ាន់ដែលមានអាយុ២០ឆ្នាំត្រូវបានកេណ្ឌឲ្យធ្វើទាហាន។ ពេលកូនខ្ញុំបដិសេធ នោះគេចាប់ដាក់គុកអស់បីឆ្នាំ។ នៅឆ្នាំ១៩៧១ ខ្ញុំត្រូវជាប់កំណែនយោធាដែរ ហើយត្រូវគេគំរាមកំហែងថានឹងជាប់គុកម្ដងទៀតបើមិនធ្វើតាមបញ្ជានេះ។ រឿងក្ដីរបស់ខ្ញុំបានអូសបន្លាយអស់ច្រើនខែ។ ក្នុងចន្លោះពេលនោះ ភរិយាខ្ញុំមានរោគមហារីក ហើយត្រូវការមើលថែរក្សាជាចាំបាច់។ ដោយសារមូលហេតុនេះគេក៏ទាត់ចោលរឿងក្ដីនោះទៅ។ ម៉ារាបានទទួលមរណភាពនៅឆ្នាំ១៩៧២។ គាត់ជាភរិយាដ៏ស្មោះ ព្រមទាំងមានចិត្តស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ារហូតដល់ស្លាប់។
គ្រួសារបែកទៅប្រទេសផ្សេង
នៅឆ្នាំ១៩៧៣ ខ្ញុំបានរៀបការជាមួយនឹងនីណា។ ឪពុកគាត់បានកាត់កាល់បណ្ដេញពីផ្ទះនៅឆ្នាំ១៩៦០ ពេលនីណាក្លាយទៅជាស្មរបន្ទាល់ម្នាក់។ គាត់ជាអ្នកបំរើដែលមានចិត្តខ្នះខ្នែងក្នុងចំណោមបងស្រីៗដែលបានចម្លងទស្សនាវដ្ដីសំរាប់ពួកអ្នកនៅជាប់គុកក្នុងជំរំ។ កូនៗរបស់ខ្ញុំក៏ចាប់មានចិត្តស្រឡាញ់គាត់ដែរ។
អាជ្ញាធរមិនបានសប្បាយចិត្តនឹងសកម្មភាពរបស់យើងនៅក្រុងនីវិនណំយិក ហើយបង្ខំយើងឲ្យចេញពីកន្លែងនោះ។ ដូច្នេះនៅឆ្នាំ១៩៧៥ ភរិយាខ្ញុំ កូនស្រីៗ និងខ្ញុំបានរើទៅនៅខាងត្បូងនៃតំបន់ឃូឃឺសើនៅប្រទេសហ្សកហ្ស៊ី។ នៅពេលដំណាលគ្នា កូនខ្ញុំឈ្មោះអ៊ីវ៉ាន់និងវ៉ូឡូដយ៉ាក៏រើទៅនៅដាសាមប៊ុលនៅជាយព្រំដែននៃប្រទេសកាសាកស្តែន។
គ្រានោះ នៅប្រទេសហ្សកហ្ស៊ីសកម្មភាពរបស់ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាទើបតែចាប់ផ្ដើម។ យើងធ្វើបន្ទាល់ក្រៅផ្លូវការនៅក្នុងតំបន់ជិតៗក្រុងហ្កាក្រានិងក្រុងស៊ូឃូមីតាមឆ្នេរសមុទ្រខ្មៅ ហើយមួយឆ្នាំក្រោយមក មានស្មរបន្ទាល់ដប់នាក់បានត្រូវទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកនៅទន្លេមួយដែលនៅជិតភ្នំ។ មិនយូរប៉ុន្មានទៀត អាជ្ញាធរទទូចឲ្យយើងចាកចេញពីកន្លែងនោះ ហើយយើងទៅរស់នៅតំបន់ខាងកើតនៃប្រទេសហ្សកហ្ស៊ី។ នៅកន្លែងនោះយើងខំប្រឹងរកមនុស្សដែលមានលក្ខណៈដូចចៀម ហើយព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានពរដល់យើងមែន។
យើងជួបជុំគ្នាជាក្រុមតូចមួយ ហើយយើងមានបញ្ហានឹងភាសាដែរ ពីព្រោះយើងមិនចេះភាសាហ្សកហ្ស៊ីទេ ចំណែកបងប្អូនសាសន៍ហ្សកហ្ស៊ីខ្លះក៏ឥតចេះនិយាយភាសារូស៊ីស្ទាត់ដែរ។ មុនដំបូង យើងសិក្សាជាមួយនឹងជនជាតិរូស៊ីតែប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ ក្រោយមកនោះការផ្សព្វផ្សាយនិងការបង្រៀនជាភាសាហ្សកហ្ស៊ីត្រូវបានរីកចំរើនជាបណ្ដើរៗ ហើយសព្វថ្ងៃនេះ មានអ្នកប្រកាសសារព្រះរាជាណាចក្ររាប់ពាន់នាក់នៅប្រទេសហ្សកហ្ស៊ី។
នៅឆ្នាំ១៩៧៩ ក្រោមការគាបសង្កត់ពីក្រុមប៉ូលិសសម្ងាត់KGB នោះនិយោជកខ្ញុំបានប្រាប់ខ្ញុំថាគាត់មិនចូលចិត្តឲ្យខ្ញុំរស់នៅប្រទេសគាត់ទៀតទេ។ នៅពេលនោះឯង កូនស្រីខ្ញុំឈ្មោះណាឌាមានគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ ដែលណាឌានិងកូនរបស់នាងក៏បានស្លាប់ទៅ។ ម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានស្លាប់នៅក្រុងនីវិនណំយិកឆ្នាំមុននោះក្នុងកាលដែលគាត់បំរើព្រះយេហូវ៉ាដោយចិត្តស្មោះត្រង់។ អ្នកនៅរស់គឺមានតែឪពុកនិងប្អូនខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ។ ដូច្នេះ យើងក៏សម្រេចចិត្តរើទៅនៅទីនោះវិញ។
យើងទទួលពរបានដោយការស៊ូទ្រាំ
នៅក្រុងនីវិនណំយិក យើងបន្តផលិតប្រកាសនវត្ថុព្រះគម្ពីរដោយសម្ងាត់។ នៅពេលមួយនៅកំឡុងឆ្នាំ១៩៨០ ពេលគេហៅខ្ញុំឲ្យទៅជួបពួកអាជ្ញាធរ ខ្ញុំបានប្រាប់គេថាខ្ញុំបានយល់សប្ដិថាខ្ញុំបានលាក់ទស្សនាវដ្ដីពីពួកគេ។ ពួកគេបានសើច។ ពេលដែលខ្ញុំចេញពីពួកគេ នោះបុគ្គលម្នាក់បាននិយាយថា៖ «សូមកុំឲ្យអ្នកមានសុបិនទៀតអំពីការលាក់ប្រកាសនវត្ថុឡើយ»។ គាត់និយាយទៀតថា៖ «បន្ដិចទៀត អ្នកអាចទុកប្រកាសនវត្ថុលើធ្នើររបស់អ្នក ហើយអ្នកអាចទៅប្រជុំទាំងកាន់ដៃភរិយា និងទាំងអាចកាន់ព្រះគម្ពីរទៀតផង»។
នៅឆ្នាំ១៩៨៩យើងមានចិត្តស្រងូតស្រងាត់មែន ពីព្រោះកូនស្រីខ្ញុំឈ្មោះអាណាបានស្លាប់ដោយសារប៉ោងសរសៃឈាមនៅក្នុងខួរក្បាល។ អាណាមានអាយុតែ៣៨ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ។ នៅឆ្នាំនោះ នៅខែសីហា ស្មរបន្ទាល់នៅក្រុងនីវិនណំយិកបានជួលរទេះភ្លើងនិងធ្វើដំណើរទៅក្រុងវ៉សាវសូប្រទេសប៉ូឡូញ ដើម្បីទៅមហាសន្និបាតអន្តរជាតិ។ មនុស្សចំនួន៦០.៣៦៦នាក់មានវត្តមាននៅទីនោះ ដែលរួមមានស្មរបន្ទាល់រាប់ពាន់នាក់ពីសហភាពសូវៀត។ យើងពិតជាបានគិតថាយើងកំពុងតែយល់សប្ដិមែន! តិចជាងពីរឆ្នាំក្រោយមក នៅថ្ងៃទី២៧ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩៩១ ខ្ញុំមានកិត្ដិយសក្នុងចំណោមអ្នកចាស់ទុំប្រាំនាក់ដែលបានបំរើព្រះយេហូវ៉ាជាយូរមកហើយនៅសហភាពសូវៀត ដើម្បីចុះហត្ថលេខានៅទីក្រុងមូស្គូ ដែលផ្ដល់នូវការទទួលស្គាល់ពេញច្បាប់សំរាប់អង្គការស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា!
ខ្ញុំមានចិត្តរីករាយណាស់ ដោយកូនៗរបស់ខ្ញុំដែលនៅរស់កំពុងតែបំរើព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងស្មោះត្រង់។ ហើយខ្ញុំទន្ទឹងចាំនៅពិភពលោកថ្មីរបស់ព្រះ ថាខ្ញុំអាចឃើញកូនរបស់ខ្ញុំអាណា ណាឌានិងចៅស្រី ព្រមទាំងឃូលយ៉ាដែរ។ ពេលឃូលយ៉ាត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ ខ្ញុំនឹងធ្វើតាមសេចក្ដីសន្យារបស់ខ្ញុំ ដើម្បីយកកូនទៅកោះនោះ ដែលយើងបានសប្បាយរីករាយយ៉ាងខ្លាំងអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ។
នៅពេលចន្លោះនោះ យើងមានអំណរមែនដោយឃើញសេចក្ដីពិតអំពីព្រះគម្ពីរកំពុងតែរីកចំរើនយ៉ាងលឿននៅក្នុងប្រទេសដ៏ធំធេងនេះ! ខ្ញុំពិតជាសប្បាយចិត្តមែននឹងជីវិតរបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំក៏អរព្រះគុណចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ដោយអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំក្លាយទៅជាស្មរបន្ទាល់ម្នាក់របស់ទ្រង់។ ខ្ញុំជឿស៊ប់ក្នុងចិត្តនូវសច្ចភាពនៃទំនុកដំកើង ៣៤:៨ ដែលចែងថា៖ «ឱសូមភ្លក់មើលឲ្យដឹងថា ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ល្អចុះ មានពរហើយ មនុស្សណាដែលពឹងជ្រកក្នុងទ្រង់»។