វិធីបណ្ដុះឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ពិត
វិធីបណ្ដុះឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ពិត
«សេចក្ដីស្រឡាញ់ប្រៀបដូចជាថ្នាំផ្សះចំបងក្នុងជីវិតយើង សេចក្ដីស្រឡាញ់គឺជាជីវិតតែម្ដង»។—សៀវភៅភាសាអង់គ្លេស ការរស់នៅស្របតាមបំណង និពន្ធដោយលោកចូសេព ចនសុនឆ្នាំ១៨៧១។
តើមនុស្សអាចរៀនឲ្យចេះបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់បានយ៉ាងណា? ដោយសិក្សាចិត្តវិទ្យាឬ? ដោយអានសៀវភៅណែនាំឲ្យខ្លួនរីកចំរើនលូតលាស់ឬ? ដោយទស្សនារឿងស្នេហាឬ? ច្បាស់ជាមិនដូច្នេះទេ។ មនុស្សយើងរៀនឲ្យចេះបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដោយមើលគំរូរបស់មាតាបិតា និងទទួលការបង្វឹកបង្វឺនពីពួកគាត់។ កូនក្មេងអាចចេះស្រឡាញ់បាន បើគេស្ថិតនៅក្នុងមជ្ឈដ្ឋានដែលប្រកបទៅដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏កក់ក្ដៅ ទាំងមានមាតាបិតាជួយចិញ្ចឹម ការពារ ហើយប្រស្រ័យទាក់ទងនិងយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងជ្រាលជ្រៅចំពោះកូន។ កូនក្មេងក៏នឹងរៀនចេះស្រឡាញ់បាន ពេលដែលមាតាបិតាបង្រៀនកូនឲ្យធ្វើតាមគោលការណ៍ដែលជួយឲ្យដឹងខុសត្រូវ។
សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ពិតមិនគ្រាន់តែជាភាពស្និទ្ធស្នាល ឬមនោសញ្ចេតនាម្យ៉ាងប៉ុណ្ណោះឡើយ។ សេចក្ដីស្រឡាញ់តែងតែជំរុញឲ្យប្រព្រឹត្តបែបណាដែលរកប្រយោជន៍ដល់មនុស្សដទៃ ទោះបីជាអ្នកទទួលប្រយោជន៍នោះមិនយល់តម្លៃភ្លាមៗក៏ដោយ ដូចជាពេលកូនក្មេងទទួលការប្រៀនប្រដៅដែលប្រកបទៅដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់។ ព្រះដែលជាអ្នកបង្កើត ទ្រង់ជាគំរូដ៏សុក្រឹតក្នុងការបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ឥតកំណាញ់។ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា៖ «កូនអើយ! កុំឲ្យមើលងាយសេចក្ដីផ្ចាញ់ផ្ចាល[ឬ«ការទូន្មានប្រដៅ», ព.ថ.] របស់ព្រះអម្ចាស់ឡើយ ក៏កុំឲ្យរសាយចិត្តក្នុងកាលដែលទ្រង់បន្ទោសឯងដែរ ដ្បិតព្រះអម្ចាស់ទ្រង់[«ទូន្មានប្រដៅ», ព.ថ.]ចំពោះអស់អ្នកណាដែលទ្រង់ស្រឡាញ់»។—ហេព្រើរ ១២:៥, ៦
មាតាបិតាទាំងឡាយអើយ! តើអ្នកអាចយកតម្រាប់តាមគំរូរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានយ៉ាងណា ក្នុងការបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នក? រីឯគំរូរបស់អ្នក ចំពោះចំណងមេត្រីភាពរវាងស្វាមីភរិយានោះ តើសំខាន់ប៉ុនណា?
ចូរបង្រៀនឲ្យចេះស្រឡាញ់ដោយតាំងគំរូ
ប្រសិនបើអ្នកជាស្វាមីមួយរូប តើអ្នកបង្ហាញសេចក្ដីគោរពចំពោះភរិយា ហើយលើកកិត្ដិយសដល់នាងឬទេ? ប្រសិនបើអ្នកជាភរិយាមួយរូប តើអ្នកបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះស្វាមី ទាំងជួយគាំទ្រគាត់ជានិច្ចឬ? ព្រះគម្ពីរពន្យល់ថា គួរគប្បីឲ្យស្វាមីភរិយាស្រឡាញ់គ្នាហើយមានសេចក្ដីគោរពចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក។ (អេភេសូរ ៥:២៨; ទីតុស ២:៤) ពេលដែលពួកគាត់ធ្វើដូច្នេះ នោះកូនៗអាចឃើញផ្ទាល់នូវការបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមកថាជាគ្រីស្ទានពិត។ ការទាំងនេះអាចជាមេរៀនដែលមានអានុភាពលើកូនៗ ហើយមានតម្លៃមែន!
មាតាបិតាអាចជំរុញឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ក្នុងរង្វង់គ្រួសារបាន ពេលដែលពួកគាត់ប្រកាន់តាមខ្នាតតម្រាខ្ពង់ខ្ពស់ក្នុងក្រុមគ្រួសារ ស្តីអំពីរឿងសីលធម៌ គោលដៅផ្សេងៗ ការរៀបចំអាទិភាពក្នុងជីវិត និងជម្រើសផ្សេងៗក្នុងការកំសាន្តជាដើម។ មនុស្សជាច្រើនទូទាំងពិភពលោកបានទទួលស្គាល់ព្រះគម្ពីរជាជំនួយដ៏ល្អក្នុងការរៀបចំខ្នាតតម្រាក្នុងក្រុមគ្រួសារ ហើយពួកគេក៏ធ្វើជាទីសំអាងថា ព្រះគម្ពីរពិតជាសៀវភៅដែល«ព្រះទ្រង់បានបញ្ចេញព្រះវិញ្ញាណបណ្ដាលឲ្យតែង . . . ក៏មានប្រយោជន៍សំរាប់ការបង្រៀន ការរំឭកឲ្យដឹងខ្លួន ការប្រដៅដំរង់ នឹងការបង្ហាត់ខាងឯសេចក្ដីសុចរិត»។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៦) បើគ្រាន់តែគិតវិភាគមើលអំពីធម្មទាននៅលើភ្នំនោះ មានគោលការណ៍និងពាក្យណែនាំសំរាប់ជីវិតដែលមនុស្សជាច្រើនចាត់ទុកជាសេចក្ដីដ៏ល្អដែលប្រៀបផ្ទឹមពុំបានឡើយ។—ម៉ាថាយ ជំពូក៥ដល់៧
កាលណាក្រុមគ្រួសារទាំងមូលបែរទៅរកព្រះដើម្បីឲ្យបានការណែនាំ និងតាមខ្នាតតម្រារបស់ទ្រង់ នោះសមាជិកគ្រួសារម្នាក់ៗនឹងមានអារម្មណ៍សុខស្រួល ហើយមានលទ្ធភាពច្រើនជាងឲ្យកូនៗរៀនចេះបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់និងសេចក្ដីគោរពចំពោះមាតាបិតារបស់គេ។ ផ្ទុយទៅវិញ បើក្រុមគ្រួសារណាមានខ្នាតតម្រាមិនជាក់លាក់ ឬមិនត្រឹមត្រូវ ឬក៏មិនអនុវត្តតាមខ្នាតទាំងនោះឲ្យបានស្មើគ្នាវិញ នោះកូនៗអាចក្លាយជាមានចិត្តជិនឆ្អន់ មានកំហឹង ឬរហូតដល់បះបោរប្រឆាំងក៏មិនដឹង។—រ៉ូម ២:២១; កូល៉ុស ៣:២១
ចុះយ៉ាងណាវិញចំពោះបិតាឬមាតាដែលគ្មានគូ? តើគាត់ខ្វះលទ្ធភាពបង្រៀនឲ្យកូនៗចេះបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ឬ? មិនមែនទេ! ការមូលគ្នាជាមាតាបិតាទាំងពីរនាក់ មុខជាបង្កើតឲ្យមានមជ្ឈដ្ឋានដ៏ល្អបំផុត ក៏ប៉ុន្តែ មានបទពិសោធន៍ខ្លះៗក៏បង្ហាញថា បើក្រុមគ្រួសារណាមិនមានមាតាឬបិតាម្នាក់ នោះចំណងមេត្រីភាពរវាងគ្នានឹងគ្នានៃសមាជិកនិមួយៗ អាចបំពេញកង្វះនោះដល់មួយកំរិតបាន។ បើអ្នកជាបិតាឬមាតាដែលគ្មានគូនោះ សូមខំអនុវត្តតាមគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរក្នុងរង្វង់គ្រួសាររបស់អ្នកចុះ! ត្រូវហើយ មានសុភាសិតមួយចែងថា៖ «ចូរទីពឹងដល់ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យអស់អំពីចិត្ត កុំឲ្យពឹងផ្អែកលើយោបល់របស់ខ្លួនឡើយ។ ត្រូវឲ្យទទួលស្គាល់ទ្រង់នៅគ្រប់ទាំងផ្លូវឯងចុះ នោះទ្រង់នឹងដំរង់អស់ទាំងផ្លូវច្រករបស់ឯង» រួមទាំងផ្លូវរបស់អ្នកជាមាតាឬបិតាម្នាក់។—សុភាសិត ៣:៥, ៦; យ៉ាកុប ១:៥
ក្នុងរាប់ពាន់ក្រុមជំនុំនៃពួកស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាទូទាំងផែនដី យើងអាចរកឃើញយុវជនយុវតីល្អៗច្រើននាក់ដែលបានត្រូវចិញ្ចឹមអប់រំក្នុងក្រុមគ្រួសារដែលមានតែមាតាឬបិតាប៉ុណ្ណោះ ហើយពួកគេកំពុងតែបំរើព្រះយ៉ាងស្មោះអស់ពីចិត្តផងដែរ។ នេះជាទីសំអាងថា បិតាឬមាតាដែលគ្មានគូនោះ អាចមានជោគជ័យក្នុងការបង្រៀនកូនៗឲ្យចេះបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់។
វិធីដែលបុគ្គលគ្រប់រូបអាចបណ្ដុះឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់
ព្រះគម្ពីរបានទាយទុកជាមុនថា ថ្ងៃ«ជាន់ក្រោយបង្អស់» ត្រូវសម្គាល់ដោយមនុស្សដែល«មិនស្រឡាញ់តាមធម្មតា» បានសេចក្ដីថា សមាជិកគ្រួសារនឹងមិនមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលពួកគេគួរបង្ហាញចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមកជាធម្មតានោះទេ។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១, ៣) ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សូម្បីតែមនុស្សខ្លះបានធំឡើងក្នុងរង្វង់គ្រួសារដែលខ្វះសេចក្ដីស្រឡាញ់នោះ ពួកគេអាចរៀនឲ្យចេះបណ្ដុះឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់បានដែរ។ តើដោយដូចម្ដេច? គឺដោយរៀនពីព្រះយេហូវ៉ាដែលជាប្រភពនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ ហើយទ្រង់បង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់និងភាពស្និទ្ធស្នាលចំពោះអស់អ្នកណាដែលស្វែងរកទ្រង់អស់ពីដួងចិត្ត។ (យ៉ូហានទី១ ៤:៧, ៨) អ្នកតែងបទទំនុកដំកើងម្នាក់បានចែងថា៖ «បើកាលណាឪពុកម្ដាយលះចោលទូលបង្គំ នោះព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់នឹងទទួលទូលបង្គំទុកវិញ»។—ទំនុកដំកើង ២៧:១០
ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះយើងតាមរបៀបផ្សេងៗ ដូចជា ការណែនាំក្នុងព្រះគម្ពីរដែលមកពីទ្រង់ជាបិតារបស់យើង ក៏មានជំនួយពីវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ ហើយមានភាតរភាពជាបងប្អូនគ្រីស្ទានដែលជួយគាំទ្រយើងយ៉ាងកក់ក្ដៅផងដែរ។ (ទំនុកដំកើង ១១៩:៩៧-១០៥; លូកា ១១:១៣; ហេព្រើរ ១០:២៤, ២៥) សូមពិចារណានូវរបៀបដែលជំនួយបីយ៉ាងនេះអាចជួយអ្នកឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់កាន់តែច្រើនឡើងចំពោះព្រះនិងអ្នកជិតខាងផងដែរ។
ការណែនាំដែលបណ្ដាលមកពីព្រះវរបិតា
បើយើងចង់បង្កើតឲ្យមានចំណងមេត្រីភាពដ៏ស្និទ្ធស្នាលជាមួយមនុស្សណាម្នាក់ នោះយើងត្រូវស្គាល់គាត់ឲ្យបានច្បាស់សិន។ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់អញ្ជើញឲ្យយើងចូលទៅជិតទ្រង់ ដោយសម្ដែងពីអង្គទ្រង់តាមរយៈព្រះគម្ពីរ។ ក៏ប៉ុន្តែ ការអានព្រះគម្ពីរប៉ុណ្ណោះ នោះមិនគ្រប់គ្រាន់ទេ។ យើងត្រូវអនុវត្តតាមសេចក្ដីបង្រៀនក្នុងព្រះគម្ពីរ ទើបយើងអាចទទួលលទ្ធផលជាប្រយោជន៍បាន។ (ទំនុកដំកើង ១៩:៧-១០) អេសាយ ៤៨:១៧ ចែងថា៖ «អញនេះ គឺយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃឯង ជាអ្នកដែលបង្រៀនឲ្យឯងបានទទួលប្រយោជន៍ ហើយក៏នាំឯងទៅក្នុងផ្លូវដែលឯងគួរដើរ»។ ត្រូវមែន ព្រះយេហូវ៉ាជាតួអង្គនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ ហើយទ្រង់បង្ហាត់បង្រៀនយើងដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់យើងវិញ ទ្រង់មិនសព្វព្រះទ័យដាក់កំរិតលើសេរីភាពរបស់យើងឲ្យហួសទំនងឡើយ។
ចំណេះត្រឹមត្រូវពីព្រះគម្ពីរក៏ជួយបង្កើនសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងច្រើនជាងចំពោះមនុស្សគ្នីគ្នា។ នេះមកពីសេចក្ដីពិតក្នុងព្រះគម្ពីរដែលបង្រៀនយើងអំពីទស្សនៈរបស់ព្រះចំពោះមនុស្សជាតិ ហើយក៏បង្ហាញអំពីគោលការណ៍ដែលគួរមានអានុភាពលើរបៀបដែលយើងប្រព្រឹត្តចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមកដែរ។ ពេលមានពត៌មានបែបនេះ ច្បាស់ជាមានមូលដ្ឋានដ៏រឹងមាំដើម្បីបណ្ដុះឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះអ្នកជិតខាងយើង។ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំក៏អធិស្ឋានសូមសេចក្ដីនេះ គឺឲ្យសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់អ្នករាល់គ្នា បានចំរើនកាន់តែច្រើនឡើង ដោយនូវសេចក្ដីចេះដឹង[ឬ«ចំណេះត្រឹមត្រូវ», ព.ថ.] នឹងយោបល់គ្រប់ជំពូក»។—ភីលីព ១:៩, កំណែជាអក្សរទ្រេត
សេចក្ដីស្រឡាញ់គួរត្រូវជំរុញដោយ«ចំណេះត្រឹមត្រូវ»មែន។ ដើម្បីបង្ហាញអំពីហេតុការណ៍នេះ សូមពិចារណាមើលកិច្ចការ ១០:៣៤, ៣៥ ដែលថា៖ «ព្រះមិនរើសមុខអ្នកណាទេ គឺនៅក្នុងគ្រប់ទាំងសាសន៍ អស់អ្នកណាដែលកោតខ្លាចដល់ទ្រង់ ព្រមទាំងប្រព្រឹត្តសេចក្ដីសុចរិត នោះគាប់ដល់ព្រះហឫទ័យទ្រង់ដែរ»។ ខនេះបញ្ជាក់ថា ព្រះទ្រង់ទតសម្គាល់មនុស្សស្របទៅតាមការប្រព្រឹត្តដ៏សុចរិតនិងចិត្តដែលកោតខ្លាចដល់ទ្រង់ មិនមែនផ្អែកលើជាតិសាសន៍របស់គេឡើយ។ ដូចគ្នា យើងមិនគួរមានចិត្តលំអៀងចំពោះមនុស្សទេ មែនទេ?—កិច្ចការ ១៧:២៦, ២៧; យ៉ូហានទី១ ៤:៧-១១, ២០, ២១
សេចក្ដីស្រឡាញ់ជាផលផ្លែមួយនៃវិញ្ញាណរបស់ព្រះ
ទឹកភ្លៀងដែលធ្លាក់មកលើស្រែចំការនៅចំពេលដែលត្រូវការនោះ តែងជួយបង្កើតឲ្យមានផលច្រើន។ ដូចគ្នាដែរ មនុស្សដែលព្រមទទួលវិញ្ញាណពីព្រះ នោះវិញ្ញាណរបស់ព្រះអាចជួយគេបណ្ដុះឲ្យមានគុណសម្បត្ដិដែលព្រះគម្ពីររៀបរាប់ជា «ផលផ្លែនៃព្រះវិញ្ញាណ»។ (កាឡាទី ៥:២២, ២៣) សេចក្ដីស្រឡាញ់គឺជាផលផ្លែដ៏ចំបង។ (កូរិនថូសទី១ ១៣:១៣) ប៉ុន្តែ តើយើងអាចទទួលវិញ្ញាណរបស់ព្រះបាន ដោយរបៀបណា? វិធីដ៏សំខាន់មួយគឺតាមរយៈសេចក្ដីអធិស្ឋាន។ បើយើងអធិស្ឋានសុំវិញ្ញាណពីព្រះ នោះទ្រង់នឹងប្រទានឲ្យយើងមែន។ (លូកា ១១:៩-១៣) តើអ្នកព្យាយាមអធិស្ឋានសុំវិញ្ញាណពីព្រះជានិច្ចឬ? បើអ្នកធ្វើដូច្នេះមែន អ្នកនឹងបង្ហាញផលផ្លែនានាដ៏វិសេសនៃវិញ្ញាណនោះកាន់តែច្រើនឡើងៗបាន រួមទាំងសេចក្ដីស្រឡាញ់ផងដែរ។
ក៏ប៉ុន្តែ មានវិញ្ញាណបែបម្យ៉ាងទៀតដែលមានប្រតិបត្ដិការផ្ទុយនឹងវិញ្ញាណរបស់ព្រះ។ ព្រះគម្ពីរហៅវិញ្ញាណមួយនេះជា«វិញ្ញាណរបស់លោកីយ»។ (កូរិនថូសទី១ ២:១២; អេភេសូរ ២:២) នេះជាឥទ្ធិពលដ៏ខូចអាក្រក់មួយ ហើយប្រភពវាគឺអារក្សសាតាំង ដែលជា«ចៅហ្វាយរបស់លោកីយនេះ» គឺលោកីយ៍ដែលមិនមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងព្រះសោះ។ (យ៉ូហាន ១២:៣១) «វិញ្ញាណរបស់លោកីយ»នេះប្រៀបដូចជាខ្យល់ដែលបក់បោកដីនិងសំរាមឲ្យរប៉ាត់រប៉ាយសាយភាយពាសពេញ ពីព្រោះវិញ្ញាណនេះបង្កើតឲ្យមានសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាដែលបង្ខូចបំផ្លាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ ហើយបណ្ដោយតាមភាពខ្សោយខាងសាច់ឈាមរបស់មនុស្សជាតិ។—កាឡាទី ៥:១៩-២១
មនុស្សតែងស្រូបយកវិញ្ញាណអាក្រក់នេះចូលទៅក្នុងខ្លួន ពេលដែលពួកគេអនុញ្ញាតឲ្យអាកប្បកិរិយាផ្សេងៗក្នុងលោកីយ៍នេះមានឥទ្ធិពលលើគេ ដូចជាវត្ថុនិយម ចិត្តសួនតួ សេចក្ដីឃោរឃៅ និងទស្សនៈខុសពីប្រក្រតីដែលមានជាទូទៅក្នុងលោកីយ៍ចំពោះរឿងស្នេហា។ បើអ្នកចង់បណ្ដុះឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ពិតត្រឹមត្រូវកាន់តែច្រើនឡើងនោះ អ្នកត្រូវតែទប់ទល់យ៉ាងខ្លាំងនឹងវិញ្ញាណរបស់លោកីយ៍នេះ។ (យ៉ាកុប ៤:៧) ប៉ុន្តែ កុំទុកចិត្តតែនឹងកម្លាំងរបស់ខ្លួនអ្នកផ្ទាល់ប៉ុណ្ណោះឡើយ។ ចូរទូលសុំជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ាចុះ! វិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ជាឥទ្ធិពលដ៏ខ្លាំងបំផុតក្នុងសកលលោកនេះ ហើយវិញ្ញាណនោះអាចពង្រឹងកម្លាំងរបស់អ្នក ដើម្បីឲ្យបានជោគជ័យ។—ទំនុកដំកើង ១២១:២
ចូររៀនពីភាតរភាពបងប្អូនគ្រីស្ទានឲ្យចេះស្រឡាញ់
ដូចជាក្មេងៗអាចរៀនឲ្យចេះបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដោយសារមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ក្នុងរង្វង់គ្រួសាររបស់គេជាមុន នោះយើងរាល់គ្នាទាំងចាស់ទាំងក្មេងអាចបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់កាន់តែច្រើនឡើងៗបានដែរ ដោយសេពគប់ជាមួយបងប្អូនគ្រីស្ទានឯទៀត។ (យ៉ូហាន ១៣:៣៤, ៣៥) តាមពិត ក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានមានបំណងចំបងមួយ គឺចង់បង្កើតឲ្យមានមជ្ឈដ្ឋានដើម្បីឲ្យបងប្អូនម្នាក់ៗអាច «ជួយដាស់តឿនគ្នាអោយមានចិត្តស្រឡាញ់និងប្រព្រឹត្តអំពើល្អ»។—ហេប្រឺ [ហេព្រើរ] ១០:២៤, ខ.ស.
ជាពិសេស ពួកអ្នកដែល«ល្វើយ ហើយខ្ចាត់ខ្ចាយ»ក្នុងលោកីយ៍នេះដែលមិនចេះបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់សោះ ពួកគេអបអរនឹងសេចក្ដីស្រឡាញ់ក្នុងក្រុមជំនុំ។ (ម៉ាថាយ ៩:៣៦) ការពិសោធន៍របស់មនុស្សផ្សេងៗបានសឲ្យឃើញថា ទោះជាគេមិនបានទទួលសេចក្ដីស្រឡាញ់កាលពីនៅក្មេងក៏ដោយ នោះចំណងមេត្រីភាពដែលប្រកបទៅដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់នៅពេលពេញវ័យហើយ អាចជួយទប់ស្កាត់នូវការរងវិបត្ដិដែលពួកគេមានតាំងពីក្មេងមកនោះ។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាចាំបាច់ណាស់ចំពោះបងប្អូនគ្រីស្ទានទាំងឡាយដែលបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក គួរស្វាគមន៍អ្នកថ្មីដែលចូលរួមចំណែកក្នុងក្រុមជំនុំឲ្យអស់ពីដួងចិត្ត!
«សេចក្ដីស្រឡាញ់មិនដែលផុតឡើយ»
ព្រះគម្ពីររៀបរាប់ថា «សេចក្ដីស្រឡាញ់មិនដែលផុតឡើយ»។ (កូរិនថូសទី១ ១៣:៨) ហេតុអ្វីបានជាមិនដែលផុត? សាវ័កប៉ុលពន្យល់ថា៖ «សេចក្ដីស្រឡាញ់តែងតែអត់ធ្មត់ ហើយក៏សប្បុរស សេចក្ដីស្រឡាញ់មិនចេះឈ្នានីស មិនចេះអួតខ្លួន ក៏មិនដែលមានចិត្តធំផង មិនដែលប្រព្រឹត្តបែបមិនគួរសម មិនដែលរកប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន មិនរហ័សខឹង មិនប្រកាន់ទោស»។ (កូរិនថូសទី១ ១៣:៤, ៥) បើដូច្នេះ សេចក្ដីស្រឡាញ់មិនមែនជាអារម្មណ៍ស្រមើស្រមៃ ឬមនោសញ្ចេតនាឥតបើគិតនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកអ្នកដែលបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ក៏ជ្រាបអំពីអ្វីៗក្នុងជីវិតដែលអាចបញ្ឈឺចិត្តឬនាំឲ្យមានអារម្មណ៍ថ្នាំងថ្នាក់ផងដែរ តែពួកគេមិនអនុញ្ញាតឲ្យការទាំងនេះលប់បំបាត់នូវសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលពួកគេមានចំពោះមនុស្សគ្នីគ្នានោះទេ។ សេចក្ដីស្រឡាញ់បែបនេះពិតជា‹ចំណងដ៏គ្រប់ល័ក្ខណ៍›មែន។—កូល៉ុស ៣:១២-១៤
សូមពិចារណាមើលគំរូនៃយុវតីដែលជាជនគ្រីស្ទានមួយរូបអាយុ១៧ឆ្នាំ នៅប្រទេសកូរ៉េ។ ពេលដែលនាងចាប់ផ្ដើមបំរើព្រះយេហូវ៉ា ក្រុមគ្រួសាររបស់នាងមិនពេញចិត្តទេ ហើយនាងក៏ត្រូវចាកចេញពីក្រុមគ្រួសារ។ ប៉ុន្តែ ជាជាងមានកំហឹងនោះ នាងបានអធិស្ឋានអំពីរឿងនេះ ហើយបានអនុញ្ញាតឲ្យព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ និងវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់មានឥទ្ធិពលលើគំនិតនាង។ បន្ទាប់មក នាងបានសរសេរសំបុត្រផ្ញើចំពោះក្រុមគ្រួសាររបស់នាងជាញឹកញាប់ ទាំងមានពាក្យពេចន៍ដែលពោរពេញទៅដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ពិតហើយកក់ក្ដៅផង នេះជាអារម្មណ៍ពិតរបស់នាងចំពោះពួកគាត់។ ជាលទ្ធផលនោះ បងប្រុសពីរនាក់របស់នាងបានចាប់ផ្ដើមសិក្សាព្រះគម្ពីរ ហើយឥឡូវនេះជាជនគ្រីស្ទានដែលបានឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនចំពោះព្រះ។ មាតានិងប្អូនប្រុសរបស់នាងក៏បានក្រសោបយកសេចក្ដីពិតពីព្រះគម្ពីរផងដែរ។ នៅចុងក្រោយបំផុតនោះ បិតារបស់នាងដែលពីមុនបានប្រឆាំងនាងយ៉ាងខ្លាំងនោះ គាត់ក៏បានប្រែចិត្តវិញ។ ប្អូនស្រីដែលជាស្មរបន្ទាល់ម្នាក់នោះ បានសរសេរថា៖ «យើងម្នាក់ៗបានរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ជាមួយគ្រីស្ទានដែលរួមជំនឿដូចគ្នា ហើយឥឡូវក្រុមគ្រួសាររបស់យើងមាន២៣នាក់ដែលរួមគ្នាមានសាមគ្គីភាពក្នុងការបំរើព្រះ»។ សេចក្ដីស្រឡាញ់ពិតជាបានឈ្នះមែន!
តើអ្នកចង់បណ្ដុះឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ពិត ហើយចង់ជួយអ្នកដទៃឲ្យធ្វើដូច្នេះដែរឬទេ? បើចង់មែន ចូរបែរទៅរកព្រះយេហូវ៉ាចុះ! ទ្រង់ជាប្រភពនៃគុណសម្បត្ដិដ៏មានតំលៃនេះ។ ត្រូវហើយ ចូរធ្វើឲ្យបន្ទូលរបស់ព្រះជ្រាបចូលទៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នក ទាំងអធិស្ឋានសុំវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ហើយចូលរួមជាទៀងទាត់ជាមួយបងប្អូនយើងដែលមានភាតរភាពជាពួកគ្រីស្ទាន។ (អេសាយ ១១:៩; ម៉ាថាយ ៥:៥) យើងមានអារម្មណ៍កក់ក្ដៅណាស់ដោយដឹងថា បន្ដិចទៀតនឹងលែងមានមនុស្សអាក្រក់ទៀតហើយ គឺមានតែពួកអ្នកបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលសម្គាល់ជាពួកគ្រីស្ទានពិត! សេចក្ដីស្រឡាញ់ពិតជាគន្លឹះនៃសុភមង្គលនិងជីវិត។—ទំនុកដំកើង ៣៧:១០, ១១; យ៉ូហានទី១ ៣:១៤