ដើម្បីឈ្នះយករង្វាន់ ចូរចេះទប់ចិត្ដ!
ដើម្បីឈ្នះយករង្វាន់ ចូរចេះទប់ចិត្ត!
«អស់អ្នកដែលតយុទ្ធ[ឬ«ប្រកួត», ខ.ស.]គ្នា គេខំអត់សង្កត់ចិត្ត[ឬ«ទប់ចិត្ត», ព.ថ.]គ្រប់ជំពូក»។—កូរិនថូសទី១ ៩:២៥
១. សមស្របទៅតាមអេភេសូរ ៤:២២-២៤ តើមនុស្សរាប់លាននាក់បានបង្ហាញថាពួកគេព្រមធ្វើតាមព្រះហឫទ័យព្រះយេហូវ៉ាដោយដូចម្ដេច?
បើអ្នកបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់ នោះអ្នកបានបង្ហាញជាចំហថាអ្នកសុខចិត្តចូលរួមការប្រកួតមួយដែលមានរង្វាន់ជាជីវិតរៀងរហូត។ អ្នកបានព្រមធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ មុនដែលបានឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនចំពោះព្រះយេហូវ៉ា យើងភាគច្រើនត្រូវធ្វើការកែប្រែយ៉ាងធំដើម្បីឲ្យការថ្វាយខ្លួនរបស់យើងមានអត្ថន័យនិងគាប់ព្រះហឫទ័យព្រះ។ យើងបានអនុវត្តតាមដំបូន្មានរបស់ប៉ុលដែលគាត់ជូនចំពោះពួកគ្រីស្ទានថា៖«ត្រូវឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានដោះមនុស្សចាស់ [ឬ«បុគ្គលិកលក្ខណៈចាស់», ព.ថ.] ដែលតែងតែខូចទៅ តាមសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់សេចក្ដីឆបោកចោលចេញ . . . ព្រមទាំងប្រដាប់ខ្លួន ដោយមនុស្សថ្មី[ឬ«បុគ្គលិកលក្ខណៈថ្មី», ព.ថ.]វិញ ដែលកើតមកក្នុងសេចក្ដីសុចរិត ហើយក្នុងសេចក្ដីបរិសុទ្ធរបស់ផងសេចក្ដីពិត តាមភាពព្រះ»។ (អេភេសូរ ៤:២២-២៤) ម្យ៉ាងវិញទៀត មុនដែលយើងបានសំរេចចិត្តថ្វាយខ្លួនចំពោះព្រះ យើងត្រូវតែបដិសេធចោលនូវគន្លងជីវិតចាស់ដែលមិនសព្វព្រះហឫទ័យព្រះ។
២, ៣. តើកូរិនថូសទី១ ៦:៩-១២ ចែងដូចម្ដេចបានជាយើងដឹងថា យើងត្រូវធ្វើការកែប្រែពីរយ៉ាងដើម្បីផ្គាប់ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ?
២ ក្នុងបុគ្គលិកលក្ខណៈចាស់ខ្លះដែលព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះចែងថាអាក្រក់នោះ មនុស្សដែលចង់ទៅជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាត្រូវតែដោះបុគ្គលិកលក្ខណៈនោះចេញ។ ប៉ុលបានបកស្រាយពីការប្រព្រឹត្តខ្លះក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់ទៅកាន់ជនគ្រីស្ទាននៅទីក្រុងកូរិនថូសដោយពោលថា៖«ពួកមនុស្សកំផិត ពួកថ្វាយបង្គំរូបព្រះ ពួកសហាយស្មន់ ពួកអ្នកសំរេចកិច្ចដោយខ្លួនឯង ពួកលេងកូនជឹង ពួកចោរ ពួកមនុស្សលោភ ពួកប្រមឹក ពួកត្មះតិះដៀល នឹងពួកប្លន់កំហែង នោះមិនដែលបានគ្រងនគរព្រះទុកជាមរដកឡើយ»។ រួចមក ប៉ុលបញ្ជាក់ថាជនគ្រីស្ទាននៅសតវត្សទីមួយបានកែប្រែនូវលក្ខណៈខ្លួនដែលចាំបាច់កែប្រែនោះ ពេលគាត់ពោលបន្តថា៖«ពួកអ្នករាល់គ្នាខ្លះ ពីដើមក៏ជាមនុស្សយ៉ាងដូច្នោះដែរ»។ សូមកត់សម្គាល់នូវពាក្យថា ពីដើមពួកគេគឺដូច្នេះ មិនមែនឥឡូវនេះទេ។—កូរិនថូសទី១ ៦:៩-១១
៣ ប៉ុលក៏បានបង្ហើបឲ្យដឹងថា ប្រហែលជាត្រូវធ្វើការកែប្រែថែមទៀតដែរ ពេលដែលគាត់ពោលបន្តថា៖«ខ្ញុំមានច្បាប់នឹងធ្វើគ្រប់ការទាំងអស់បាន ប៉ុន្តែមិនមែនការទាំងនោះមានប្រយោជន៍ទាំងអស់ទេ»។ (កូរិនថូសទី១ ៦:១២) ដូច្នេះ សព្វថ្ងៃនេះមនុស្សជាច្រើនដែលចង់ទៅជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាយល់ថា ពួកគេត្រូវតែបដិសេធចំពោះអ្វីៗខ្លះដែលមិនមានប្រយោជន៍ឬមិនសូវមានតម្លៃនោះ ទោះជាពួកគេមានច្បាប់ធ្វើក៏ដោយ។ អ្វីៗទាំងនោះប្រហែលជាស៊ីពេលវេលាច្រើន និងអាចទាញបំបែរអារម្មណ៍ពួកគេចេញពីការស្វែងរកអ្វីដែលសំខាន់ជាង។
៤. តើជនគ្រីស្ទានដែលបានថ្វាយខ្លួនរួចហើយនោះយល់ស្របនឹងគំនិតអ្វីរបស់ប៉ុល?
៤ ការថ្វាយខ្លួនចំពោះព្រះជាអ្វីដែលត្រូវធ្វើស្មោះស្ម័គ្រពីចិត្ត មិនមែនដោយទើសទាល់ ដែលហាក់បីដូចជាការថ្វាយខ្លួនតម្រូវឲ្យធ្វើពលិកម្មដ៏ធំក្រៃលៃងនោះ។ ពួកគ្រីស្ទានដែលបានថ្វាយខ្លួនរួចហើយក៏យល់ស្របតាមសំដីរបស់ប៉ុលដែលគាត់បានពោលក្រោយពីបានទៅជាអ្នកកាន់តាមព្រះគ្រីស្ទម្នាក់។ ប៉ុលពោលថា៖«ដោយយល់ដល់[ព្រះយេស៊ូ] ខ្ញុំបានខាតគ្រប់ទាំងអស់ ហើយបានរាប់ទាំងអស់ទុកដូចជាសំរាម ប្រយោជន៍ឲ្យបានព្រះគ្រីស្ទវិញ»។ (ភីលីព ៣:៨) ប៉ុលសប្បាយចិត្តបដិសេធនូវអ្វីដែលមិនសូវមានតម្លៃ ដើម្បីអាចបន្តបង្ហាញថាគាត់ព្រមធ្វើអ្វីៗតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ។
៥. តើប៉ុលបានរត់ដោយជោគជ័យក្នុងប្រណាំងបែបណា? ហើយតើយើងអាចធ្វើដូចគាត់ដែរយ៉ាងដូចម្ដេច?
៥ ប៉ុលបានទប់ចិត្តក្នុងការរត់ប្រណាំងខាងវិញ្ញាណ ហើយនៅទីបំផុតគាត់អាចពោលថា៖«ខ្ញុំបានតយុទ្ធយ៉ាងល្អ ខ្ញុំបានរត់ប្រណាំងជាស្រេច ខ្ញុំបានរក្សាសេចក្ដីជំនឿទៅហើយ។ ពីនេះទៅមុខ នឹងមានមកុដនៃសេចក្ដីសុចរិត បំរុងទុកឲ្យខ្ញុំ ដែលព្រះអម្ចាស់ដ៏ជាចៅក្រមសុចរិត ទ្រង់នឹងប្រទានមកខ្ញុំ[«ទុកជារង្វាន់», ព.ថ.]នៅថ្ងៃនោះ មិនមែនដល់ខ្ញុំតែម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ គឺដល់អស់អ្នកណាដែលចូលចិត្តនឹងដំណើរទ្រង់យាងមកវិញនោះដែរ»។ (ធីម៉ូថេទី២ ៤:៧, ៨) នៅថ្ងៃណាមួយ តើយើងនឹងអាចពោលដូចនេះដែរឬ? យើងនឹងអាចពោលដូចប៉ុលមែន បើយើងចេះទប់ចិត្តក្នុងកំឡុងដែលរត់ប្រណាំងជាជនគ្រីស្ទាន ដោយមិនរសាយព្យាយាមរហូតដល់ទីបញ្ចប់។
ការទប់ចិត្តដើម្បីធ្វើអំពើល្អ
៦. តើការទប់ចិត្តជាអ្វី? ហើយតើយើងត្រូវតែទប់ចិត្តក្នុងរឿងពីរយ៉ាងអ្វី?
៦ ក្នុងព្រះគម្ពីរ ពាក្យភាសាហេព្រើរនិងក្រិចដែលបកប្រែថា «ទប់ចិត្ត» មានអត្ថន័យត្រង់ៗថា មនុស្សម្នាក់អាចគ្រប់គ្រងខ្លួនបាន។ ជាញឹកញយ ពាក្យទាំងនោះរួមបញ្ចូលការឃាត់ខ្លួនមិនឲ្យធ្វើអំពើអាក្រក់។ ប៉ុន្តែ គឺជាក់ស្តែងហើយដែលថា យើងក៏ត្រូវចេះទប់ចិត្តដល់មួយកំរិតដែរ ដើម្បីអាចប្រើរូបកាយរបស់យើងក្នុងការធ្វើអំពើល្អ។ ទំនោរចិត្តធម្មតារបស់មនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍គឺទន់ទោរទៅរកអំពើខុសឆ្គង ហេតុនេះយើងត្រូវខំប្រឹងព្យាយាមយកឈ្នះបញ្ហាពីរយ៉ាង។ (សាស្ដា ៧:២៩; ៨:១១) ព្រមជាមួយនឹងការឃាត់ខ្លួនមិនឲ្យធ្វើអំពើអាក្រក់ យើងក៏ត្រូវបង្ខំខ្លួនឲ្យធ្វើអំពើល្អដែរ។ ការពិត ការគ្រប់គ្រងខ្លួនដើម្បីធ្វើអំពើល្អជាវិធីប្រសើរបំផុតដែលយើងអាចចៀសពីការធ្វើអំពើអាក្រក់។
៧. (ក) ដូចដាវីឌ តើយើងត្រូវអធិស្ឋានអំពីរឿងអ្វី? (ខ) តើជំនួយក្នុងការទប់ចិត្តមកពីការរំពឹងគិតអំពីអ្វី?
៧ គឺច្បាស់ហើយដែលថា ការទប់ចិត្តគឺចាំបាច់បើយើងចង់បំពេញតាមការថ្វាយខ្លួនរបស់យើងចំពោះព្រះ។ យើងត្រូវតែអធិស្ឋានដូចដាវីឌថា៖«ឱព្រះអង្គអើយ! សូមបង្កើតចិត្តបរិសុទ្ធនៅក្នុងទូលបង្គំ ហើយកែវិញ្ញាណក្នុងទូលបង្គំឲ្យត្រឹមត្រូវឡើង»។ (ទំនុកដំកើង ៥១:១០) យើងអាចរំពឹងគិតអំពីផលប្រយោជន៍ដែលមកពីការចៀសពីអំពើដែលខុសសីលធម៌ឬមួយក៏បង្ខូចសុខភាព។ សូមគិតផងដែរអំពីគ្រោះថ្នាក់ដែលអាចមកពីការមិនចៀសពីអំពើបែបនោះ ដូចជាជំងឺធ្ងន់ធ្ងរ ទំនាក់ទំនងប្រេះឆា ឬរហូតដល់ការស្លាប់មុនអាយុក៏មាន។ ម្យ៉ាងវិញទៀត សូមគិតអំពីផលប្រយោជន៍ជាច្រើនយ៉ាងដែលមកពីការកាន់ខ្ជាប់តាមរបៀបរស់នៅដែលព្រះយេហូវ៉ាណែនាំឲ្យយើងមាននោះ។ ក៏ប៉ុន្តែ បើគិតឲ្យបានប្រាកដប្រជា យើងក៏ត្រូវចាំថា ចិត្តរបស់យើងជាគ្រឿងបញ្ឆោត។ (យេរេមា ១៧:៩) យើងត្រូវតែប្ដេជ្ញាយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់កុំឲ្យមានចិត្តមើលស្រាលដល់សារៈសំខាន់នៃការកាន់តាមខ្នាតតម្រារបស់ព្រះយេហូវ៉ា។
៨. តើអ្វីជាការពិតដែលបទពិសោធន៍បានបង្រៀនយើងនោះ? សូមឲ្យឧទាហរណ៍។
៨ យើងភាគច្រើនដឹងដោយបទពិសោធន៍ថា ភាពឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ដ៏រឹងរូសខំជាញយៗដើម្បីបំផ្លាញទឹកចិត្តស្មោះស្ម័គ្ររបស់យើង។ ជាឧទាហរណ៍ សូមគិតអំពីកិច្ចផ្សព្វផ្សាយព្រះរាជាណាចក្រព្រះ។ ព្រះយេហូវ៉ាមានព្រះហឫទ័យរីករាយដែលមនុស្សសុខចិត្តចូលរួមដោយស្មោះស្ម័គ្រក្នុងកិច្ចការសង្គ្រោះជីវិតនេះ។ (ទំនុកដំកើង ១១០:៣; ម៉ាថាយ ២៤:១៤) ចំពោះយើងភាគច្រើន ការផ្សព្វផ្សាយមិនមែនស្រួលរៀនទេ។ នោះបានតម្រូវនិងប្រហែលជានៅតែតម្រូវឲ្យយើងចេះគ្រប់គ្រងខ្លួន គឺថា«វាយដំ»រូបកាយយើងនិង«បង្ខំឲ្យចុះចូល» ជាជាងអនុញ្ញាតឲ្យបង្គាប់បញ្ជាយើងធ្វើតែអ្វីដែលស្រួល។—កូរិនថូសទី១ ៩:១៦, ២៧; ថែស្សាឡូនីចទី១ ២:២
តើពិតជាត្រូវទប់ចិត្ត«គ្រប់ជំពូក»ឬ?
៩, ១០. តើការចេះ‹ទប់ចិត្តគ្រប់ជំពូក›រួមបញ្ចូលអ្វីខ្លះ?
៩ ដំបូន្មានព្រះគម្ពីរដែលប្រាប់ឲ្យយើងចេះ‹ទប់ចិត្តគ្រប់ជំពូក›នេះបង្ហាញឲ្យដឹងថា ការទប់ចិត្តក៏រួមបញ្ចូលអ្វីថែមទៀតក្រៅពីការទប់កំហឹងនិងឃាត់ខ្លួនមិនឲ្យប្រព្រឹត្តអំពើអសីលធម៌នោះ។ យើងប្រហែលជាគិតថាយើងចេះទប់ចិត្តក្នុងរឿងទាំងនោះហើយ។ បើដូច្នេះមែន យើងមានហេតុសប្បាយចិត្តពិតមែន។ ក៏ប៉ុន្តែ ចុះយ៉ាងណាវិញចំពោះទិដ្ឋភាពផ្សេងទៀតក្នុងជីវិតដែលប្រហែលជាមើលទៅដូចជាមិនចាំបាច់ទប់ចិត្តនោះទេ? ជាឧទាហរណ៍ ឧបមាថា បើយើងរស់នៅប្រទេសជឿនលឿនដែលមានជីវភាពធូរធារ។ ជាការល្អបើរៀនចេះបដិសេធចំពោះការចាយលុយទៅលើអ្វីដ៏មិនចាំបាច់នោះ មែនទេ? យកល្អមាតាបិតាបង្រៀនកូនកុំឲ្យចេះតែទិញអ្វីៗតាមចិត្តដោយសារតែរបស់នោះមានលក់ ទាក់ភ្នែក ឬដោយសារតែពួកគេមានលុយគ្រប់គ្រាន់អាចទិញបាន។ គឺច្បាស់ហើយដែលថា មាតាបិតាត្រូវជាគំរូល្អក្នុងរឿងនេះ ទើបការណែនាំកូនមានប្រសិទ្ធភាព។—លូកា ១០:៣៨-៤២
១០ ការរៀនឲ្យចេះទ្រាំអត់របស់របរខ្លះៗអាចធ្វើឲ្យយើងមានកម្លាំងចិត្តច្រើនជាងដើម្បីអាចទប់ចិត្តបាន។ នោះក៏អាចធ្វើឲ្យយើងឲ្យតម្លៃច្រើនជាងទៅលើរបស់របរណាដែលយើងមានរួចហើយ ព្រមទាំងអាចជួយយើងមានចិត្តអាណិតអាសូរច្រើនជាងចំពោះអ្នកដែលត្រូវតែរស់នៅដោយគ្មានរបស់របរខ្លះ មិនមែនដោយសារសម្រេចចិត្តធ្វើដូច្នេះ តែជាអ្វីដែលត្រូវតែធ្វើ។ ជាការពិតមែនដែលថា ជីវភាពដ៏សាមញ្ញបែបនេះគឺផ្ទុយពីគំនិតពេញនិយមដូចគំនិតថា«ចូរបំពេញបំណងរបស់អ្នកទៅ!» ឬ«អ្នកគួរតែមានរបស់ល្អបំផុតនេះ!»។ ការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មបំផុសឲ្យមានគំនិតចង់បំពេញក្ដីប៉ងប្រាថ្នាភ្លាមៗ។ ប៉ុន្តែការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មបែបនេះដើម្បីទាញយកតែផលចំណេញប៉ុណ្ណោះ។ សភាពការណ៍នេះអាចរារាំងការព្យាយាមរបស់យើងក្នុងការទប់ចិត្ត។ ថ្មីៗនេះ ទស្សនាវដ្ដីមួយនៅប្រទេសរីកចំរើននាទ្វីបអឺរ៉ុបបានកត់សម្គាល់ថា៖«បើការអត់សង្កត់ក្ដីប៉ងប្រាថ្នាដ៏មិនល្អគឺពិបាកសំរាប់អ្នកក្រលំបាក នោះអ្នកដែលរស់នៅប្រទេសអ្នកមានសំបូរហូរហៀរសព្វថ្ងៃនេះគឺពិបាកជាងនោះទៅទៀត!»។
១១. ហេតុអ្វីបានជាការរៀនឲ្យចេះទ្រាំអត់របស់របរខ្លះៗមានប្រយោជន៍? ប៉ុន្តែ តើអ្វីធ្វើឲ្យការទ្រាំអត់ពិបាកធ្វើ?
១១ បើយើងពិបាកវិនិច្ឆ័យថា អ្វីទៅជារបស់ដែលយើងពិតជាត្រូវការ និងអ្វីខ្លះជារបស់ដែលយើងគ្រាន់តែចង់បាននោះ យកល្អឲ្យយើងចាត់វិធានការឲ្យចៀសវាងការចាយវាយបែបឥតបើគិត។ ជាឧទាហរណ៍ បើយើងចង់ឃាត់នូវទំនោរចិត្តចាយវាយដោយមិនគិតនោះ យើងប្រហែលជាអាចតាំងចិត្តមិនទិញជឿ ហើយនៅពេលទៅផ្សារយើងប្រហែលជាយកលុយតែមួយចំនួនកំណត់ប៉ុណ្ណោះ។ សូមចាំនូវពំនោលរបស់ប៉ុលថា«ការគោរពប្រតិបត្ដិដល់ព្រះ ដែលមានទាំងចិត្តស្កប់ស្កល់ផង»នោះជា«កំរៃ១យ៉ាងធំមែន»។ គាត់បានវែកញែកថា៖«យើងរាល់គ្នាមិនបានយកអ្វី ចូលមកក្នុងលោកីយនេះទេ ហើយច្បាស់ជាយើងពុំអាចនឹងយកអ្វីចេញទៅវិញបានដែរ។ តែបើមានអាហារទទួលទាន នឹងសំលៀកបំពាក់ នោះក៏ល្មមឲ្យយើងបានស្កប់ចិត្តហើយ»។ (ធីម៉ូថេទី១ ៦:៦-៨) តើយើងជាមនុស្សដែលចេះស្កប់ចិត្តឬទេ? ការលត់ដំខ្លួនឲ្យចេះមានជីវភាពសាមញ្ញដោយមិនបណ្ដោយខ្លួនឲ្យធ្វើឬទិញអ្វីតាមតែទំនើងចិត្ត តម្រូវឲ្យមានកម្លាំងចិត្តនិងតម្រូវឲ្យចេះទប់ចិត្ត។ ក៏ប៉ុន្តែ នេះជាមេរៀនមួយដែលមានផលប្រយោជន៍ច្រើនមែន។
១២, ១៣. (ក) តើកិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទានតម្រូវឲ្យមានការទប់ចិត្តយ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើយើងក៏ត្រូវបណ្ដុះឲ្យចេះទប់ចិត្តក្នុងរឿងអ្វីខ្លះទៀត?
១២ ការចូលរួមកិច្ចប្រជុំ សន្និបាត និងមហាសន្និបាតសំរាប់គ្រីស្ទានពិតក៏តម្រូវឲ្យមានការទប់ចិត្តបែបម្យ៉ាងដែរ។ ជាឧទាហរណ៍ គុណសម្បត្ដិនោះគឺចាំបាច់ដើម្បីទប់កុំឲ្យអារម្មណ៍ហោះហើរពីនេះទៅនុះក្នុងកំឡុងកម្មវិធី។ (សុភាសិត ១:៥) យើងប្រហែលជាត្រូវចេះទប់ចិត្តកុំឲ្យនិយាយខ្សឹបៗជាមួយអ្នកអង្គុយក្បែរៗរំខានអ្នកឯទៀតជាជាងផ្ចង់អារម្មណ៍ស្ដាប់អ្នកថ្លែង។ ការកែប្រែកាលវិភាគរបស់យើងដើម្បីអាចមកទាន់ពេលប្រជុំប្រហែលជាតម្រូវឲ្យយើងចេះទប់ចិត្តផងដែរ។ ម្យ៉ាងទៀត យើងក៏ប្រហែលជាត្រូវចេះទប់ចិត្តដើម្បីឆ្លៀតពេលរៀបចំសំរាប់ប្រជុំហើយចូលរួមប្រជុំដែរ។
១៣ ការចេះទប់ចិត្តក្នុងរឿងតូចតាចនឹងពង្រឹងសមត្ថភាពរបស់យើងដើម្បីទប់ចិត្តក្នុងរឿងធំជាងទៅទៀត។ (លូកា ១៦:១០) ដូច្នេះ ជាការល្អណាស់! បើយើងចេះលត់ដំខ្លួនអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះនិងប្រកាសនវត្ថុព្រះគម្ពីរជាទៀងទាត់ ព្រមទាំងសិក្សានិងរំពឹងគិតអំពីអ្វីដែលយើងបានរៀននោះ។ បើយើងលត់ដំខ្លួនឲ្យចៀសវាងការងារ ពួកម៉ាក ចិត្តគំនិត និងទម្លាប់ណាដ៏មិនសមរម្យ ថែមទាំងលត់ដំខ្លួនឲ្យចេះបដិសេធទង្វើណាដែលទាញយកពេលវេលាពីការបំរើព្រះ។ ការជាប់រវល់ក្នុងកិច្ចបំរើព្រះយេហូវ៉ាពិតជាវិធីការពារមួយដ៏ល្អប្រសើរផងដែរ ដើម្បីកុំឲ្យអ្វីទាញយើងចេញពីសួនមនោរម្យខាងវិញ្ញាណក្នុងអង្គការទូទាំងពិភពលោករបស់ព្រះយេហូវ៉ា។
តាមរយៈការទប់ចិត្ត ចូរឲ្យយើងទៅជាមនុស្សពេញវ័យ
១៤. (ក) តើកូនក្មេងគួររៀនឲ្យចេះទប់ចិត្តយ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើអាចមានផលប្រយោជន៍អ្វីពេលដែលកូនក្មេងរៀនឲ្យចេះទប់ចិត្តតាំងពីតូចនោះ?
១៤ ទារកមិនចេះទប់ចិត្តទេ។ កូនសៀវភៅមួយនិពន្ធដោយអ្នកជំនាញផ្នែកចរិយាកូនក្មេង បានពន្យល់ថា៖«កូនមិនចេះទប់ចិត្តដោយស្វ័យប្រវត្ដិឬក៏ក្នុងមួយរំពេចនោះទេ។ ទារកនិងក្មេងតូចៗត្រូវការនូវការណែនាំនិងការគាំទ្រពីមាតាបិតាដើម្បីចាប់ផ្ដើមរៀនឲ្យចេះទប់ចិត្ត។ . . . ដោយមានមាតាបិតាណែនាំនោះ កូននឹងមានសមត្ថភាពទប់ចិត្តកាន់តែច្រើនឡើងៗក្នុងកំឡុងប៉ុន្មានឆ្នាំដែលរៀននៅឯសាលា»។ ការវិភាគសិក្សាចំពោះក្មេងៗអាយុ៤ឆ្នាំបានឲ្យដឹងថា ក្មេងៗដែលបានរៀនឲ្យចេះទប់ចិត្តដល់មួយកំរិត«ច្រើនតែធំឡើងទៅជាយុវជនដែលចេះចូលគេចុះយ៉ាងប្រសើរ មានគំនិតហ៊ានផ្សង មានទំនុកចិត្តលើសមត្ថភាពខ្លួន និងជាយុវជនគួរឲ្យទុកចិត្តជាងអ្នកឯទៀត»។ កូនក្មេងដែលមិនបានចាប់ផ្ដើមរៀនឲ្យចេះទប់ចិត្ត «ច្រើនតែទៅជាយុវជនដែលមានអារម្មណ៍កណ្ដោចកណ្ដែង ឆាប់មួម៉ៅ និងរឹងចចេស។ ពួកគេក៏មានចិត្តរួញរាពេលមានការគាបសង្កត់ ទាំងរាថយចំពោះកិច្ចការដ៏ពិបាកផងដែរ»។ គឺច្បាស់ហើយដែលថា ដើម្បីទៅជាមនុស្សពេញវ័យដែលមានលក្ខណៈសម្បត្ដិល្អប្រសើរ កូនក្មេងត្រូវតែរៀនឲ្យចេះទប់ចិត្ត។
១៥. បើមិនចេះទប់ចិត្ត តើនោះមានន័យដូចម្ដេច? ប៉ុន្តែ តើព្រះគម្ពីរឲ្យយើងមានគោលដៅអ្វី?
១៥ ដូចគ្នាដែរ បើយើងចង់ទៅជាគ្រីស្ទានដ៏ពេញវ័យខាងវិញ្ញាណ យើងក៏ត្រូវរៀនឲ្យចេះទប់ចិត្តដែរ។ ការមិនចេះទប់ចិត្តមានន័យថា យើងនៅតែជាកូនក្មេងខាងវិញ្ញាណ។ ព្រះគម្ពីរដាស់តឿនយើងថា៖«ខាងឯគំនិត[ឬ«សមត្ថភាពឆ្លុះយល់», ព.ថ.] នោះចូរធ្វើជាមនុស្សពេញអាយុ»។ (កូរិនថូសទី១ ១៤:២០) គោលដៅរបស់យើងគឺ«រួបរួមខាងឯសេចក្ដីជំនឿរួចជាស្រេច ហើយបានស្គាល់ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ដូចគ្នាទាំងអស់ គឺដល់បានពេញជាមនុស្ស [ឬ«ជាមនុស្សពេញវ័យ», ខ.ស.] ហើយដល់ខ្នាតកំពស់នៃសេចក្ដីពោរពេញផងព្រះគ្រីស្ទ»។ ហេតុអ្វី? «ដើម្បីកុំឲ្យយើងនៅជាកូនតូចទៀត ទាំងត្រូវគ្រប់អស់ទាំងខ្យល់នៃសេចក្ដីបង្រៀនបោក ហើយផាត់យើងចុះឡើង ដោយសេចក្ដីឆបោករបស់ផងមនុស្ស ហើយដោយឧបាយកល ដែលគេប្រើនឹងនាំឲ្យវង្វេងទៀតឡើយ»។ (អេភេសូរ ៤:១៣, ១៤) គឺច្បាស់ហើយដែលថា ការរៀនឲ្យចេះទប់ចិត្តជាផ្នែកចាំបាច់នៃភាពខាងវិញ្ញាណ។
ការបណ្ដុះឲ្យចេះទប់ចិត្ត
១៦. តើព្រះយេហូវ៉ាផ្ដល់ជំនួយយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៦ ដើម្បីបណ្ដុះឲ្យចេះទប់ចិត្ត យើងត្រូវការជំនួយពីព្រះ ហើយជំនួយនោះយើងអាចទទួលបាន។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះដែលប្រៀបដូចជាកញ្ចក់ឆ្លុះមុខដ៏គ្រប់ល័ក្ខណ៍មួយ បង្ហាញឲ្យយើងឃើញនូវលក្ខណៈដែលយើងផ្ទាល់ត្រូវកែប្រែ និងក៏ផ្ដល់ឱវាទអំពីវិធីយើងអាចកែប្រែបាន។ (យ៉ាកុប ១:២២-២៥) បងប្អូនក្នុងភាតរភាពរបស់យើងដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់បំរុងតែនឹងជួយយើងដែរ។ អ្នកចាស់ទុំក្នុងក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានក៏បង្ហាញការយោគយល់ដោយជួយយើងផ្ទាល់។ ព្រះយេហូវ៉ាប្រទានវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ដោយព្រះទ័យសទ្ធា បើយើងអធិស្ឋានសុំនោះ។ (លូកា ១១:១៣; រ៉ូម ៨:២៦) ដូច្នេះ ចូរយើងប្រើសំវិធានការទាំងនេះដោយក្ដីអំណរ។ យោបល់នៅទំព័រ៣១ប្រហែលជាអាចជួយយើងបាន។
១៧. តើសុភាសិត ២៤:១៦ លើកទឹកចិត្តយើងយ៉ាងណា?
១៧ ការដឹងថាព្រះយេហូវ៉ាសព្វព្រះហឫទ័យចំពោះការខំព្យាយាមដើម្បីផ្គាប់ព្រះហឫទ័យទ្រង់ ពិតជាធ្វើឲ្យយើងសប្បាយមែន! នេះគួរជំរុញចិត្តយើងបន្តព្យាយាមបណ្ដុះនូវការចេះទប់ចិត្តឲ្យបានច្រើនថែមទៀត។ មិនថាយើងភ្លាត់ប៉ុន្មានដងក៏ដោយ កុំឲ្យយើងរសាយព្យាយាមឲ្យសោះ។ «មនុស្សសុចរិត ទោះបើគេដួលដល់៧ដងក៏ដោយ គង់តែនឹងក្រោកឡើងវិញបាន»។ (សុភាសិត ២៤:១៦) ជារៀងរាល់ដងពេលយើងធ្វើអ្វីសព្វព្រះហឫទ័យព្រះយេហូវ៉ា យើងមានហេតុសប្បាយចិត្តនឹងខ្លួនយើង។ យើងក៏អាចដឹងប្រាកដថា ព្រះយេហូវ៉ាក៏សព្វព្រះហឫទ័យនឹងយើងដែរ។ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់ប្រាប់ថា មុនគាត់ថ្វាយខ្លួនចំពោះព្រះយេហូវ៉ានោះ រាល់ដងដែលគាត់ទប់ទល់ខ្លួនដោយជោគជ័យមិនជក់បារីអស់មួយសប្ដាហ៍ គាត់យកលុយដែលការទប់ចិត្តបានជួយគាត់សន្សំទុក និងទិញអ្វីមួយដែលមានប្រយោជន៍ទុកជារង្វាន់សំរាប់ខ្លួន។
១៨. (ក) តើការតស៊ូព្យាយាមឲ្យទប់ចិត្តរួមបញ្ចូលអ្វីខ្លះ? (ខ) តើព្រះយេហូវ៉ាសន្យាអ្វី?
១៨ សំខាន់បំផុត យើងគួរចងចាំថា ការទប់ចិត្តទាក់ទងនឹងអារម្មណ៍ក្នុងចិត្តហើយគំនិតរបស់យើង។ យើងអាចដឹងដោយមើលបន្ទូលព្រះយេស៊ូដែលថា៖ «អ្នកណាដែលគ្រាន់តែក្រឡេកឃើញស្ត្រី ហើយមានដំរេកសំរើបចង់បាន នោះឈ្មោះថា បានប្រព្រឹត្តសេចក្ដីកំផិតនឹងនាងនោះ នៅក្នុងចិត្តខ្លួនហើយ»។ (ម៉ាថាយ ៥:២៨; យ៉ាកុប ១:១៤, ១៥) អ្នកដែលបានរៀនឲ្យចេះគ្រប់គ្រងចិត្តនិងគំនិតរបស់ខ្លួន អាចគ្រប់គ្រងរូបកាយទាំងមូលរបស់ខ្លួនបានស្រួលជាង។ ហេតុនេះ ចូរយើងពង្រឹងការតាំងចិត្តឲ្យរឹងមាំថា យើងនឹងមិនត្រឹមតែចៀសពីអំពើអាក្រក់ប៉ុណ្ណោះទេ តែយើងទាំងមិនព្រមគិតពីអំពើអាក្រក់នោះដែរ។ កាលបើយើងចាប់ផ្ដើមមានគំនិតអាក្រក់ ចូរបំបាត់វាភ្លាមៗ។ យើងអាចរត់ពីការល្បួងដោយតម្រង់ភ្នែកមើលព្រះយេស៊ូតាមរយៈសេចក្ដីអធិស្ឋាន។ (ធីម៉ូថេទី១ ៦:១១; ធីម៉ូថេទី២ ២:២២; ហេព្រើរ ៤:១៥, ១៦) កាលដែលយើងខំអស់ពីសមត្ថភាព យើងកំពុងតែធ្វើតាមឱវាទនៅទំនុកដំកើង ៥៥:២២ ដែលថា៖«ចូរផ្ទេរបន្ទុករបស់អ្នកទៅលើព្រះយេហូវ៉ា នោះទ្រង់នឹងជួយទប់ទល់អ្នក។ ទ្រង់មិនព្រមឲ្យមនុស្សសុចរិតត្រូវរង្គើឡើយ»។
តើអ្នកចាំទេ?
• តើត្រូវទប់ចិត្តចំពោះរឿងពីរយ៉ាងអ្វី?
• តើការ‹ទប់ចិត្តគ្រប់ជំពូក›មានន័យដូចម្ដេច?
• ក្នុងកំឡុងការសិក្សានេះ តើអ្នកបានកត់សម្គាល់យោបល់ល្អៗអ្វីខ្លះដែលអាចជួយបណ្ដុះឲ្យ ចេះទប់ចិត្តនោះ?
• តើការទប់ចិត្តផ្ដើមចេញពីអ្វី?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[ប្រអប់/រូបភាពនៅទំព័រ៣១]
របៀបពង្រឹងការទប់ចិត្ត
• បណ្ដុះឲ្យចេះទប់ចិត្តសូម្បីតែក្នុងរឿងតូចតាចក៏ដោយ
• ចូររំពឹងគិតអំពីផលប្រយោជន៍ដែលនឹងទទួលឥឡូវនេះនិងនៅអនាគត
• ចូរដាក់ជួសអ្វីដែលព្រះហាមឃាត់មិនឲ្យធ្វើ ទៅជាអ្វីដែលទ្រង់លើកទឹកចិត្តឲ្យធ្វើវិញ
• ចូរបំបាត់ចោលគំនិតមិនសមរម្យភ្លាមៗ
• ចូរធ្វើឲ្យគំនិតពេញទៅដោយចំណុចដែលពង្រឹងកម្លាំងចិត្តខាងវិញ្ញាណ
• ចូរព្រមទទួលជំនួយពីគ្រីស្ទានគ្នីគ្នាដែលមានភាពចាស់ទុំ
• ចូរចៀសវាងស្ថានភាពដែលអាចល្បួងយើង
• ចូរអធិស្ឋានសុំជំនួយពីព្រះនៅពេលជួបការល្បួង
[រូបភាពនៅទំព័រ២៩]
ការទប់ចិត្តជំរុញយើងឲ្យធ្វើអំពើល្អ