ត្រូវគេបៀតបៀន ដោយសេចក្ដីសុចរិត
ត្រូវគេបៀតបៀន ដោយព្រោះសេចក្ដីសុចរិត
«មានពរហើយ អស់អ្នកដែលត្រូវគេបៀតបៀន ដោយព្រោះសេចក្ដីសុចរិត»។—ម៉ាថាយ ៥:១០
១. ហេតុអ្វីបានជាព្រះយេស៊ូមានវត្តមាននៅចំពោះមុខលោកប៉ុនទាស ពីឡាត់? ហើយតើព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលយ៉ាងណា?
«ខ្ញុំបានកើតមក ហើយក៏ចូលក្នុងលោកីយនេះសំរាប់តែការនោះឯង ដើម្បីឲ្យខ្ញុំបានធ្វើបន្ទាល់ពីសេចក្ដីពិត»។ (យ៉ូហាន ១៨:៣៧) ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលពាក្យទាំងនេះកាលដែលទ្រង់ឈរមុខអភិបាលស្រុកយូដា គឺបុរសជនជាតិរ៉ូមឈ្មោះប៉ុនទាស ពីឡាត់។ ព្រះយេស៊ូមិននៅទីនោះដោយព្រោះទ្រង់ចង់ជួបលោកទេ ហើយលោកក៏មិនបានអញ្ជើញទ្រង់មកជួបដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះយេស៊ូមានវត្តមាននៅទីនោះពីព្រោះពួកមេដឹកនាំសាសនាយូដាបានចោទប្រកាន់មិនពិតលើទ្រង់ថា ទ្រង់ជាអ្នកមានទោសដែលគួរតែស្លាប់។—យ៉ូហាន ១៨:២៩-៣១
២. តើព្រះយេស៊ូបានធ្វើអ្វីពេលមានវត្តមាននៅចំពោះមុខលោកប៉ុនទាស ពីឡាត់? ហើយតើមានលទ្ធផលយ៉ាងណា?
២ ព្រះយេស៊ូជ្រាបច្បាស់ថា លោកពីឡាត់មានអំណាចប្រោសទ្រង់ឲ្យរួច ឬក៏អាចបញ្ជាឲ្យគេប្រហារព្រះជន្មទ្រង់វិញ។ (យ៉ូហាន ១៩:១០) ប៉ុន្តែ នេះមិនបានរារាំងព្រះយេស៊ូក្នុងការមានបន្ទូលយ៉ាងអង់អាចទៅកាន់លោកពីឡាត់ ស្តីអំពីព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះឡើយ។ ទោះបីជាព្រះយេស៊ូអាចបាត់បង់ព្រះជន្មក៏ដោយ ទ្រង់នៅតែបានឆ្លៀតឱកាសនោះដើម្បីធ្វើបន្ទាល់ដល់អាជ្ញាធរជាន់ខ្ពស់បំផុតនៅក្នុងតំបន់នោះ។ ទោះជាព្រះយេស៊ូបានធ្វើបន្ទាល់យ៉ាងនោះក៏ដោយ ទ្រង់បានត្រូវគេកាត់ទោសនិងប្រហារព្រះជន្មថែមទៀត។ ទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យសោយទិវង្គតយ៉ាងឈឺចាប់លើបង្គោលឈើទារុណកម្មដោយសារជំនឿទ្រង់។—ម៉ាថាយ ២៧:២៤-២៦; ម៉ាកុស ១៥:១៥; លូកា ២៣:២៤, ២៥; យ៉ូហាន ១៩:១៣-១៦
សាក្សីឬបុគ្គលដែលសព្វព្រះហឫទ័យសោយទិវង្គតដោយសារជំនឿ
៣. តើពាក្យភាសាក្រិច (ម៉ាទីស) មានន័យអ្វីនៅជំនាន់អ្នកសរសេរព្រះគម្ពីរ? សព្វថ្ងៃនេះ តើពាក្យនោះមានន័យអ្វី?
៣ មនុស្សខ្លះសុខចិត្តស្លាប់ដោយសារជំនឿ ហើយមនុស្សជាច្រើនសព្វថ្ងៃនេះចាត់ទុកមនុស្សបែបនោះជាអ្នកប្រកាន់គំនិតហួសហេតុពេក ឬអ្នកជ្រុលនិយម។ មនុស្សដែលសុខចិត្តស្លាប់ជាពិសេសដោយសារប្រកាន់ជំនឿនោះ ច្រើនតែបានត្រូវអ្នកឯទៀតសង្ស័យថា ជាភេរវជន ឬជាអ្នកដែលបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់សង្គម។ មានពាក្យភាសាក្រិច(ម៉ាទីស) ដែលនៅជំនាន់អ្នកសរសេរព្រះគម្ពីរមានន័យថា «សាក្សី» ឬក៏បុគ្គលដែលធ្វើបន្ទាល់អំពីអ្វីដែលគាត់ជឿថាជាសេចក្ដីពិត ប្រហែលជារឿងក្ដីក្នុងតុលាការ។ ក្រោយៗមក ពាក្យនេះបានក្លាយជាមានន័យថា «បុគ្គលដែលសុខចិត្តស្លាប់ដោយធ្វើបន្ទាល់អំពីជំនឿរបស់ខ្លួន» ឬមួយក៏ធ្វើបន្ទាល់ដោយសុខចិត្តពលីជីវិតផងដែរ។
៤. ពាក្យភាសាក្រិច (ម៉ាទីស) នោះ តើច្រើនតែសំដៅទៅលើព្រះយេស៊ូក្នុងន័យអ្វី?
៤ ពាក្យភាសាក្រិច (ម៉ាទីស) នោះ ច្រើនតែសំដៅទៅលើព្រះយេស៊ូក្នុងន័យថា ទ្រង់ជាអ្នកធ្វើបន្ទាល់។ ដូចទ្រង់មានបន្ទូលប្រាប់លោកពីឡាត់នោះ ទ្រង់បានយាងមកដើម្បី«ធ្វើបន្ទាល់ពីសេចក្ដីពិត»។ កាលដែលព្រះយេស៊ូធ្វើបន្ទាល់ មនុស្សម្នាក់ៗមានអារម្មណ៍ខុសប្លែកពីគ្នា។ ក្នុងចំណោមមនុស្សសាមញ្ញ អ្វីដែលគេបានឮនិងឃើញនោះ ជំរុញចិត្តអ្នកខ្លះយ៉ាងខ្លាំងដល់ម្ល៉េះបានជាពួកគេជឿទៅលើព្រះយេស៊ូ។ (យ៉ូហាន ២:២៣; ៨:៣០) បណ្ដាមនុស្សទូទៅ ជាពិសេសពួកអ្នកដឹកនាំសាសនា ចិត្តរបស់ពួកគេក៏បានជំរុញយ៉ាងខ្លាំងដែរតែជំរុញឲ្យមានគំនិតអគតិទៅវិញ។ ព្រះយេស៊ូបានពន្យល់ដល់ញាតិសន្ដានរបស់ទ្រង់ដែលមិនជឿទៅលើទ្រង់ថា៖ «លោកីយពុំ[«មានហេតុ», ព.ថ.]ស្អប់ឯងរាល់គ្នាបានទេ តែគេស្អប់អញវិញ ពីព្រោះអញធ្វើបន្ទាល់ពីគេថា ការគេប្រព្រឹត្តសុទ្ធតែអាក្រក់»។ (យ៉ូហាន ៧:៧) អ្នកដឹកនាំសាសន៍នោះមានកំហឹងយ៉ាងខ្លាំងចំពោះព្រះយេស៊ូ ដោយសារទ្រង់ធ្វើបន្ទាល់អំពីសេចក្ដីពិត ហេតុនេះហើយបានជាពួកគេធ្វើគុតទ្រង់។ ប្រាកដហើយ ព្រះយេស៊ូ«ជាស្មរបន្ទាល់ (ម៉ាទីស) ស្មោះត្រង់ ហើយពិតប្រាកដ»។—វិវរណៈ ៣:១៤
«មនុស្សទាំងអស់នឹងស្អប់អ្នករាល់គ្នា»
៥. តាំងពីព្រះយេស៊ូចាប់ផ្ដើមធ្វើកិច្ចបំរើផ្សាយនោះ តើទ្រង់មានបន្ទូលយ៉ាងដូចម្ដេចអំពីការបៀតបៀន?
៥ មិនត្រឹមតែព្រះយេស៊ូប៉ុណ្ណោះដែលបានរងទុក្ខការបៀតបៀនដ៏សាហាវនោះ តែទ្រង់បានព្រមានពួកអ្នកកាន់តាមទ្រង់ទុកជាមុនថា ពួកគេក៏នឹងរងការបៀតបៀនស្រដៀងគ្នាដែរ។ តាំងពីព្រះយេស៊ូចាប់ផ្ដើមធ្វើកិច្ចបំរើផ្សាយនោះ គឺក្នុងធម្មទានរបស់ទ្រង់នៅលើភ្នំ ទ្រង់មានបន្ទូលប្រាប់ពួកអ្នកស្ដាប់ថា៖ «មានពរហើយ អស់អ្នកដែលត្រូវគេបៀតបៀន ដោយព្រោះសេចក្ដីសុចរិត ដ្បិតនគរស្ថានសួគ៌ជារបស់ផងអ្នកទាំងនោះ។ អ្នករាល់គ្នាមានពរ ក្នុងកាលដែលគេជេរ បៀតបៀន ហើយនិយាយបង្ខុសគ្រប់ទាំងសេចក្ដីអាក្រក់ ពីអ្នករាល់គ្នា ដោយព្រោះខ្ញុំ។ ចូរមានចិត្តអំណរ ហើយរីករាយជាខ្លាំងចុះ! ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាមានរង្វាន់ជាធំនៅឯស្ថានសួគ៌»។—ម៉ាថាយ ៥:១០-១២
៦. ពេលព្រះយេស៊ូចាត់សាវ័ក១២នាក់ឲ្យចេញទៅនោះ តើទ្រង់ព្រមានយ៉ាងណាដែរ?
៦ ក្រោយៗមក ពេលដែលព្រះយេស៊ូចាត់ពួកសាវ័ក១២នាក់ឲ្យចេញទៅផ្សាយនោះ ទ្រង់មានបន្ទូលប្រាប់គេថា៖ «ត្រូវឲ្យប្រយ័តនឹងមនុស្សលោក ដ្បិតគេនឹងបញ្ជូនអ្នករាល់គ្នាទៅពួកក្រុមជំនុំ ហើយនឹងវាយអ្នករាល់គ្នានឹងរំពាត់ នៅក្នុងសាលាប្រជុំ។ អ្នករាល់គ្នានឹងត្រូវគេបញ្ជូនទៅនៅមុខចៅហ្វាយខេត្ត ហើយនៅចំពោះស្តេច ដោយព្រោះខ្ញុំ ទុកជាទីបន្ទាល់ដល់លោកទាំងនោះ ហើយនឹងពួកសាសន៍ដទៃដែរ»។ ប៉ុន្តែមិនមានតែពួកអ្នកកាន់អំណាចខាងសាសនាប៉ុណ្ណោះ ដែលនឹងធ្វើទុក្ខបៀតបៀនដល់ពួកសិស្សទ្រង់នោះ។ ព្រះយេស៊ូក៏បានមានបន្ទូលថា៖ «បងប្អូននឹងបញ្ជូនគ្នាឲ្យត្រូវស្លាប់ ឪពុកនឹងបញ្ជូនកូន ហើយកូននឹងលើកគ្នាទាស់នឹងឪពុកម្ដាយ ព្រមទាំងសំឡាប់គាត់ផង។ មនុស្សទាំងអស់នឹងស្អប់អ្នករាល់គ្នា ដោយព្រោះឈ្មោះខ្ញុំ ប៉ុន្តែអ្នកណាដែលកាន់ខ្ជាប់ ដរាបដល់ចុងបំផុត អ្នកនោះនឹងបានសង្គ្រោះ»។ (ម៉ាថាយ ១០:១៧, ១៨, ២១, ២២) ប្រវត្ដិនៃពួកគ្រីស្ទាននៅសតវត្សទីមួយនោះ ជាទីសំអាងដែលបង្ហាញនូវសច្ចភាពនៃបន្ទូលទ្រង់។
កំណត់ហេតុដែលបង្ហាញពីការស៊ូទ្រាំដោយចិត្តស្មោះភក្ដី
៧. តើមានព្រឹត្ដិការណ៍អ្វីនាំទៅដល់ការសម្លាប់ស្ទេផានដោយសារជំនឿគាត់នោះ?
៧ មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយពីការសោយទិវង្គតរបស់ព្រះយេស៊ូ ស្ទេផានជាជនគ្រីស្ទានមុនគេបង្អស់ដែលស្លាប់ដោយព្រោះធ្វើបន្ទាល់អំពីសេចក្ដីពិត។ ស្ទេផានបាន«ពេញដោយសេចក្ដីជំនឿ នឹងព្រះចេស្ដា គាត់ក៏ធ្វើការអស្ចារ្យ នឹងទីសំគាល់យ៉ាងធំនៅក្នុងពួកជន»។ ពួកសត្រូវដែលប្រឆាំងសាសនាគាត់ ‹ពុំអាចទប់ទល់នឹងប្រាជ្ញាហើយវិញ្ញាណ ដែលគាត់អាងនឹងនិយាយនោះបានទេ›។ (កិច្ចការ ៦:៨, ១០) ខ្មាំងទាំងនោះពេញទៅដោយចិត្តច្រណែន ហើយបានចាប់អូសស្ទេផានទៅមុខក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ ជាតុលាការជាន់ខ្ពស់នៃសាសន៍យូដា ជាទីកន្លែងដែលគាត់ត្រូវប្រឈមមុខនឹងអ្នកចោទប្រកាន់មិនពិត ហើយស្ទេផានក៏បានធ្វើបន្ទាល់យ៉ាងខ្លាំងនៅទីនោះផងដែរ។ ក៏ប៉ុន្តែ នៅទីបំផុត ខ្មាំងសត្រូវរបស់ស្ទេផានបានសម្លាប់គាត់ ដែលគាត់ជាស្មរបន្ទាល់ម្នាក់ដែលមានចិត្តស្មោះភក្ដី។—កិច្ចការ ៧:៥៩, ៦០
៨. តើពួកសិស្សនៅទីក្រុងយេរូសាឡិមបានធ្វើយ៉ាងណា ពេលទទួលសេចក្ដីបៀតបៀនក្រោយពីស្ទេផានស្លាប់នោះ?
៨ ក្រោយពីបានសម្លាប់ស្ទេផាននោះ «ក៏កើតមានសេចក្ដីបៀតបៀនជាខ្លាំង ទាស់នឹងពួកជំនុំនៅក្រុងយេរូសាឡិម ហើយពួកជំនុំត្រូវខ្ចាត់ខ្ចាយ ទៅនៅតែពាស ក្នុងស្រុកយូដា នឹងស្រុកសាម៉ារី លើកតែពួកសាវកចេញ»។ (កិច្ចការ ៨:១) តើសេចក្ដីបៀតបៀននោះបញ្ឈប់កិច្ចការផ្សាយឬ? ផ្ទុយទៅវិញ កំណត់ហេតុនោះរៀបរាប់ប្រាប់យើងថា «អស់អ្នកដែលត្រូវខ្ចាត់ខ្ចាយនោះ គេដើរចុះឡើងទាំងផ្សាយដំណឹងល្អ គឺជាព្រះបន្ទូល»។ (កិច្ចការ ៨:៤) ពួកគេមុខជាមានអារម្មណ៍ដូចសាវ័កពេត្រុសដែលពីមុននោះបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «[យើង]ត្រូវតែស្ដាប់បង្គាប់របស់ព្រះជាជាងមនុស្ស»។ (កិច្ចការ ៥:២៩) ថ្វីបើមានការបៀតបៀនក៏ដោយ សិស្សទាំងនោះដែលមានចិត្តស្មោះភក្ដីហើយក្លាហានផងដែរ នៅតែបានព្យាយាមធ្វើបន្ទាល់អំពីសេចក្ដីពិត ទោះជាពួកគេដឹងថា នេះនឹងនាំឲ្យមានទុក្ខលំបាកបន្ថែមទៀតក្ដី។—កិច្ចការ ១១:១៩-២១
៩. តើពួកអ្នកកាន់តាមព្រះយេស៊ូនៅតែទទួលការបៀតបៀនណាខ្លះ?
៩ ប្រាកដហើយ ការរងទុក្ខលំបាកនោះមិនបានរសាយបាត់ទៅឡើយ។ មុនដំបូង យើងរៀនដឹងថា សុលដែលជាអ្នកយល់ព្រមក្នុងការចោលស្ទេផាននឹងថ្មរហូតដល់ស្លាប់នោះ «គាត់នៅតែបញ្ចេញសេចក្ដីគំរាម នឹងពាក្យកំហែង ព្រមទាំងការសំឡាប់ ដល់ពួកសិស្សនៃព្រះអម្ចាស់នៅឡើយ ក៏ទៅឯសំដេចសង្ឃ សូមសំបុត្រកាន់យកទៅឯសាលាប្រជុំទាំងប៉ុន្មាន នៅក្រុងដាម៉ាស ប្រយោជន៍ដើម្បី បើឃើញមានអ្នកណាខ្លះ ដែលប្រតិបត្ដិតាមផ្លូវនោះ ទោះប្រុសឬស្រីក្ដី នោះនឹងចាប់ចងគេ នាំមកឯក្រុងយេរូសាឡិម»។ (កិច្ចការ ៩:១, ២) ក្រោយមក ប្រហែលនៅឆ្នាំ៤៤ ស.យ. «ស្តេចហេរ៉ូឌ ទ្រង់លូកព្រះហស្តទៅ ចាប់ធ្វើទុក្ខដល់ពួកជំនុំខ្លះ ក៏សំឡាប់យ៉ាកុប ជាបងយ៉ូហាន ដោយដាវផង»។—កិច្ចការ ១២:១, ២
១០. តើសៀវភៅកិច្ចការនិងសៀវភៅវិវរណៈរាយការណ៍អំពីការធ្វើទុក្ខបៀតបៀនណាខ្លះ?
១០ កំណត់ហេតុបន្តបន្ទាប់ក្នុងសៀវភៅកិច្ចការ បានរៀបរាប់ពីអ្វីដែលមិនអាចបិទបាំងបាន គឺអំពីទុក្ខលំបាក ការបៀតបៀន និងការជាប់គុក ដែលបងប្អូនស្មោះភក្ដីបានស៊ូទ្រាំ។ ជាក់ស្តែងគឺប៉ុល ជាអតីតអ្នកបៀតបៀនដែលក្រោយមកក្លាយជាសាវ័កម្នាក់ តាមមើលទៅគាត់បានស្លាប់ដោយសារជំនឿរបស់គាត់ តាមបទបញ្ជានៃអធិរាជរ៉ូមឈ្មោះនីរ៉ូ ប្រហែលជានៅឆ្នាំ៦៥ ស.យ.។ (កូរិនថូសទី២ ១១:២៣-២៧; ធីម៉ូថេទី២ ៤:៦-៨) នៅទីបំផុត សៀវភៅវិវរណៈដែលត្រូវបានសរសេរនៅដំណាច់សតវត្សទីមួយបញ្ជាក់ថា សាវ័កយ៉ូហានត្រូវជាប់គុកនៅកោះប៉ាត់ម៉ុស ជាទីកន្លែងធ្វើទុក្ខទោសដល់ឧក្រិដ្ឋជន ‹ដោយព្រោះគាត់និយាយអំពីព្រះ និងធ្វើបន្ទាល់អំពីព្រះយេស៊ូវ›។ សៀវភៅវិវរណៈក៏សំដៅទៅលើការ«សំឡាប់អាន់ទីប៉ាស» ដែល«ជាស្មរបន្ទាល់ស្មោះត្រង់» ម្នាក់នៅទីក្រុងពើកាម៉ុស។—វិវរណៈ ១:៩; ២:១៣
១១. តើដំណើរជីវិតរបស់ពួកគ្រីស្ទានសម័យដើមបានបង្ហាញយ៉ាងដូចម្ដេច នូវសច្ចភាពនៃបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូស្តីអំពីទុក្ខបៀតបៀន?
១១ ហេតុការណ៍ទាំងប៉ុន្មាននេះបញ្ជាក់ពីសច្ចភាពនៃបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូទៅកាន់សិស្សទ្រង់ថា៖ «បើគេបានបៀតបៀនដល់ខ្ញុំ នោះគេនឹងបៀតបៀនដល់អ្នករាល់គ្នា»ដែរ។ (យ៉ូហាន ១៥:២០) ពួកគ្រីស្ទានស្មោះភក្ដីនៅសម័យដើមបានប្រុងប្រៀបប្រឈមមុខនឹងការល្បងលដ៏ខ្លាំងបំផុត ពោលគឺសុខចិត្តស្លាប់ មិនថាដោយទទួលទារុណកម្ម ដោយត្រូវចោលឲ្យសត្វព្រៃស៊ី ឬដោយរបៀបណាទៀតក៏ដោយ ដើម្បីធ្វើកិច្ចការដែលព្រះអម្ចាស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានប្រទានឲ្យពួកគេដែលថា៖ «អ្នករាល់គ្នា . . . នឹងធ្វើជាទីបន្ទាល់ពីខ្ញុំ នៅក្រុងយេរូសាឡិម ព្រមទាំងស្រុកយូដា នឹងស្រុកសាម៉ារីទាំងមូល ហើយរហូតដល់ចុងផែនដីបំផុតផង»។—កិច្ចការ ១:៨
១២. តើដូចម្ដេចបានជាការធ្វើទុក្ខបៀតបៀនដល់ពួកគ្រីស្ទាន មិនមែនជាអ្វីដែលកើតឡើងនៅអតីតកាលប៉ុណ្ណោះ?
១២ បើគិតថា ការប្រព្រឹត្តយ៉ាងសាហាវលើអ្នកកាន់តាមព្រះយេស៊ូ ជាអ្វីដែលកើតឡើងនៅអតីតកាលប៉ុណ្ណោះ នោះមិនត្រឹមត្រូវទាល់តែសោះ។ ប៉ុលបានរងទុក្ខលំបាកយ៉ាងច្រើន ហើយគាត់ក៏បានសរសេរថា៖ «អស់អ្នកណាដែលចង់រស់ ដោយគោរពប្រតិបត្ដិដល់ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ នោះនឹងត្រូវមានសេចក្ដីបៀតបៀនដែរ»។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១២) ពេត្រុសបានមានប្រសាសន៍អំពីការទទួលរងទុក្ខបៀតបៀនថា៖ «ដ្បិតទ្រង់បានហៅអ្នករាល់គ្នា មកឯសេចក្ដីនោះឯង ពីព្រោះព្រះគ្រីស្ទក៏បានរងទុក្ខជំនួសយើងដែរទាំងទុកដំរាប់ ឲ្យយើងរាល់គ្នាដើរតាមលំអានដាននៃទ្រង់»។ (ពេត្រុសទី១ ២:២១) រហូតមកដល់គ្រា«ជាន់ក្រោយបង្អស់»នៃរបបលោកីយ៍បច្ចុប្បន្ននេះ មនុស្សនៅតែស្អប់ហើយធ្វើទុក្ខដល់រាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ានៅឡើយ។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១) នៅគ្រប់ទិសទីនៃផែនដីនេះ គឺស្ថិតក្រោមរបបអ្នកកាន់អំណាចផ្ដាច់ការ ព្រមទាំងនៅប្រទេសប្រជាធិបតេយ្យក្ដី ម្ដងម្កាលស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាបានរងការបៀតបៀន មិនថាជាមនុស្សមួយក្រុមក្ដី ឬតែម្នាក់ៗក៏ដោយ។
ហេតុអ្វីបានជាត្រូវគេស្អប់និងធ្វើទុក្ខបៀតបៀនដូច្នេះ?
១៣. តើរាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ានៅសម័យនេះគួរចងចាំអ្វី ស្តីអំពីការទទួលរងទុក្ខបៀតបៀន?
១៣ ទោះបើយើងភាគច្រើនមានសេរីភាពមួយកំរិតដើម្បីផ្សព្វផ្សាយនិងប្រជុំគ្នាយ៉ាងសុខសាន្តក្ដី យើងក៏ត្រូវយកចិត្តទុកដាក់នឹងសេចក្ដីរំឭកក្នុងព្រះគម្ពីរដែលថា៖ «គំរូនៃលោកីយនេះតែងតែផ្លាស់ទៅ»។ (កូរិនថូសទី១ ៧:៣១) ស្ថានការណ៍អាចប្រែប្រួលយ៉ាងឆាប់ដល់ម្ល៉េះបានជាយើងងាយជំពប់ដួល លើកលែងតែយើងបានប្រុងប្រៀបខ្លួនជាមុន ក្នុងគំនិតយើងផង ទាំងខាងផ្លូវចិត្តនិងខាងវិញ្ញាណផងដែរ។ បើដូច្នេះ តើយើងអាចធ្វើអ្វីដើម្បីការពារខ្លួន? របៀបការពារខ្លួនម្យ៉ាងដែលមានប្រសិទ្ធភាពនោះ គឺដោយចងចាំយ៉ាងច្បាស់ជានិច្ចនូវមូលហេតុដែលមនុស្សស្អប់និងធ្វើទុក្ខបៀតបៀនដល់ពួកគ្រីស្ទានដែលចេះតែស្រឡាញ់សេចក្ដីសុខនិងធ្វើតាមច្បាប់ផង។
១៤. តើពេត្រុសដៅបញ្ជាក់ពីមូលហេតុអ្វីដែលពួកគ្រីស្ទានបានទទួលការបៀតបៀន?
១៤ សាវ័កពេត្រុសបានរៀបរាប់អំពីរឿងនេះក្នុងសំបុត្រទីមួយដែលគាត់សរសេរប្រហែលជានៅឆ្នាំ៦២-៦៤ ស.យ. ជាគ្រាដែលពួកគ្រីស្ទានទូទាំងចក្រភពរ៉ូមបានរងទុក្ខលំបាកនិងការបៀតបៀន។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា៖ «ពួកស្ងួនភ្ងាអើយ! កុំឲ្យមានប្លែកក្នុងចិត្ត ដោយភ្លើងដ៏ក្ដៅក្រហាយ ដែលកំពុងតែល្បងអ្នករាល់គ្នា ទុកដូចជាកើតមានសេចក្ដីចំឡែកនោះឡើយ»។ ពេត្រុសបានពន្យល់ន័យសេចក្ដីនោះដោយចែងទៀតថា៖ «កុំបីឲ្យអ្នករាល់គ្នាណាមួយរងទុក្ខទោស ដោយព្រោះសំឡាប់គេ ឬលួចគេ ឬធ្វើការអាក្រក់ ឬសៀតចូលក្នុងការរបស់អ្នកដទៃឡើយ។ តែបើរងទុក្ខ ដោយព្រោះជាពួកគ្រីស្ទានវិញ នោះកុំឲ្យខ្មាសឲ្យសោះ ចូរសរសើរដំកើងដល់ព្រះ ដោយព្រោះនាមនោះវិញ»។ ពេត្រុសបានបញ្ជាក់ថា ការរងទុក្ខនោះមកដោយព្រោះពួកគេជាជនគ្រីស្ទានប៉ុណ្ណោះ មិនមែនមកពីការធ្វើអំពើអាក្រក់ណាឡើយ។ ប្រសិនបើពួកគ្រីស្ទានបានជ្រុលប្រព្រឹត្ត «តាមសេចក្ដីខូចអាក្រក់ដ៏ហូរហៀរ»របស់មនុស្សសាសន៍ដទៃនៅជុំវិញពួកគេនោះ លោកីយ៍នឹងស្វាគមន៍ហើយទទួលយកពួកគេវិញ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគ្រីស្ទានបានរងទុក្ខដោយសារពួកគេបានព្យាយាមបំពេញមុខនាទីរបស់ខ្លួនជាអ្នកកាន់តាមព្រះគ្រីស្ទ។ ស្ថានភាពនេះគឺដូចគ្នាបេះបិទចំពោះពួកគ្រីស្ទានពិតនៅសព្វថ្ងៃនេះ។—ពេត្រុសទី១ ៤:៤, ១២, ១៥, ១៦
១៥. តើមានភាពផ្ទុយពីគ្នាយ៉ាងណា ស្តីអំពីការប្រព្រឹត្តលើស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាសព្វថ្ងៃនេះ?
១៥ នៅភូមិភាគផ្សេងៗនៅលើផែនដីនេះ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាបានទទួលសេចក្ដីសរសើរនៅមុខសាធារណៈជន ដោយព្រោះពួកគេចុះសម្រុងគ្នាដោយមានឯកភាពនៅឯមហាសន្និបាតរបស់ពួកគេ ព្រមទាំងពេលកសាងអាគារផ្សេងៗ។ ពួកគេទទួលសេចក្ដីសរសើរដោយព្រោះគេបង្ហាញសេចក្ដីទៀងត្រង់និងចិត្តខ្នះខ្នែង មានមារយាទសីលធម៌ល្អ ព្រមទាំងតាំងគំរូល្អក្នុងជីវភាពគ្រួសារ ហើយមានអាការក្រៅនិងឫកពាឬលក្ខណៈសមរម្យ។ * ម្យ៉ាងវិញទៀត កាលសរសេរអត្ថបទនេះ កិច្ចការផ្សាយរបស់ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាគឺស្ថិតក្រោមបំរាមឬកំហិតផ្សេងៗយ៉ាងហោចណាស់នៅ២៨ប្រទេស ហើយស្មរបន្ទាល់ជាច្រើននាក់ត្រូវគេធ្វើទុក្ខទោសលើរូបកាយនិងរងការខូចបង់នូវទ្រព្យសម្បត្ដិដោយសារជំនឿរបស់ខ្លួន។ ហេតុអ្វីបានជាមានការសរសើរនិងការប្រព្រឹត្តលើពួកគេខុសផ្ទុយពីគ្នាដូច្នេះ? ហើយ ហេតុអ្វីបានជាព្រះអនុញ្ញាតឲ្យរឿងនេះកើតឡើង?
១៦. តើព្រះអនុញ្ញាតឲ្យរាស្ត្រទ្រង់រងការបៀតបៀន ដោយផ្អែកលើមូលហេតុចំបងអ្វី?
១៦ សំខាន់បំផុត យើងគួរចងចាំបន្ទូលនៅសុភាសិត ២៧:១១ ដែលថា៖ «កូនអើយ! ចូរឲ្យឯងមានប្រាជ្ញាឡើង ហើយឲ្យចិត្តអញបានរីករាយចុះ! ដើម្បីឲ្យអញអាចតបឆ្លើយ ចំពោះ[អ្នក]ដែលដៀលតិះដល់អញ»។ ពិតណាស់ នេះទាក់ទងរឿងចំណោទតាំងពីបុរាណមកម្ល៉េះអំពីអធិបតេយ្យលើសកលលោក។ ថ្វីបើមានទីសំអាងមួយគំនរក្នុងកំឡុងច្រើនសតវត្សមកហើយ ពីអស់អ្នកដែលបានបង្ហាញចិត្តស្មោះគ្រប់លក្ខណ៍ចំពោះព្រះយេហូវ៉ាក៏ដោយ សាតាំងនៅតែមិនឈប់តិះដៀលព្រះយេហូវ៉ាទេ ដូចវាបានធ្វើនៅជំនាន់បុរសសុចរិតម្នាក់ឈ្មោះយ៉ូប។ (យ៉ូប ១:៩-១១; ២:៤, ៥) សាតាំងច្បាស់ជាក្ដៅក្រហាយកាន់តែខ្លាំងក្នុងការប៉ុនប៉ងនៅថ្ងៃចុងក្រោយបង្អស់នេះ ដោយវាចង់បង្ហាញភស្តុតាងដើម្បីគាំទ្រចំណោទរបស់វា ជាពិសេសតាំងពីព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះបានស្ថាបនាឡើងយ៉ាងរឹងមាំ ទាំងមានអនុរាស្ត្រដ៏ស្មោះត្រង់ ហើយមានអ្នកតំណាងទ្រង់ទូទាំងពិភពលោកផងដែរ។ តើរាស្ត្រទាំងនេះនឹងរក្សាចិត្តស្មោះភក្ដីចំពោះព្រះ មិនថាមានការពិបាកឬទុក្ខវេទនាអ្វីមកលើគេក៏ដោយឬ? នេះជាសំនួរដែលអ្នកបំរើម្នាក់ៗរបស់ព្រះយេហូវ៉ាត្រូវតែឆ្លើយខ្លួនឯង។—វិវរណៈ ១២:១២, ១៧
១៧. បន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូដែលថា៖ «ការនោះនឹងត្រឡប់ប្រែជាឱកាស ឲ្យអ្នករាល់គ្នាធ្វើបន្ទាល់វិញ» តើមានន័យអ្វី?
១៧ កាលដែលព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលប្រាប់ពួកសាវ័កអំពីព្រឹត្ដិការណ៍ដែលត្រូវកើតមានឡើងក្នុងកំឡុងពេល «ទីបញ្ចប់នៃរបបលោកីយ៍នេះ» ទ្រង់បានបញ្ជាក់មូលហេតុមួយទៀតដែលព្រះយេហូវ៉ាអនុញ្ញាតឲ្យអ្នកបំរើរបស់ទ្រង់រងទុក្ខការបៀតបៀននោះ។ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា៖ «គេនឹង . . . នាំអ្នករាល់គ្នាទៅចំពោះស្តេច នឹងចៅហ្វាយខេត្ត ដោយព្រោះឈ្មោះខ្ញុំផង។ ប៉ុន្តែ ការនោះនឹងត្រឡប់ប្រែជាឱកាស ឲ្យអ្នករាល់គ្នាធ្វើបន្ទាល់វិញ»។ (ម៉ាថាយ ២៤:៣, ៩, ព.ថ.; លូកា ២១:១២, ១៣) ព្រះយេស៊ូបានធ្វើបន្ទាល់ដោយផ្ទាល់ នៅចំពោះស្តេចហេរ៉ូឌនិងលោកប៉ុនទាស ពីឡាត់។ សាវ័កប៉ុលក៏ត្រូវ‹គេនាំទៅនៅចំពោះស្តេចនិងចៅហ្វាយខេត្ត›ដែរ។ ដោយប៉ុលមានព្រះអម្ចាស់យេស៊ូគ្រីស្ទនាំផ្លូវនោះ គាត់បានរកវិធីធ្វើបន្ទាល់ដល់អ្នកកាន់អំណាចធំបំផុតនៅជំនាន់នោះ ដោយប៉ុលលាន់មាត់ថា៖ «ខ្ញុំប្របាទសូមរើក្ដីនេះដល់សេសារវិញ!»។ (កិច្ចការ ២៣:១១; ២៥:៨-១២) ដូចគ្នាសព្វថ្ងៃនេះដែរ ជាញឹកញយនោះ ស្ថានការណ៍ដ៏ពិបាកក៏បាននាំឲ្យមានឱកាសធ្វើបន្ទាល់យ៉ាងល្អចំពោះពួករាជការនិងសាធារណៈជនផងដែរ។ *
១៨, ១៩. (ក) តើការស៊ូទ្រាំនូវសេចក្ដីបៀតបៀននឹងផ្ដល់ប្រយោជន៍អ្វីខ្លះដល់យើង? (ខ) ក្នុងអត្ថបទជាបន្តបន្ទាប់ តើយើងនឹងពិគ្រោះរឿងអ្វី?
១៨ ចុងក្រោយបង្អស់ ការស៊ូទ្រាំទុក្ខលំបាកនិងសេចក្ដីវេទនាផ្សេងៗនោះ អាចជាផលចំណេញដល់យើងផងដែរ។ តើតាមរបៀបណា? យ៉ាកុបបានរំឭកបងប្អូនគ្រីស្ទានគ្នីគ្នារបស់គាត់ថា៖ «បងប្អូនអើយ! ទុក្ខលំបាកគ្រប់យ៉ាង ដែលបងប្អូនត្រូវឆ្លងកាត់នោះ សូមចាត់ទុកថាជាការដែលធ្វើអោយបងប្អូនមានអំណរដ៏បរិបូណ៌វិញ ដោយដឹងថា ការល្បងលមើលជំនឿរបស់បងប្អូន នឹងនាំអោយបងប្អូនចេះស៊ូទ្រាំ»។ ពិតណាស់ សេចក្ដីបៀតបៀនអាចធ្វើឲ្យយើងមានជំនឿកាន់តែមាំមួន ហើយក៏អាចពង្រឹងនូវចិត្តស៊ូទ្រាំរបស់យើងផងដែរ។ យ៉ាងនេះ យើងមិនមានចិត្តភ័យរន្ធត់ស្តីអំពីការទទួលរងទុក្ខបៀតបៀនទេ ហើយយើងក៏មិនខំរកវិធីជៀសឬបញ្ឈប់ការទទួលទុក្ខទោសដោយធ្វើខុសពីព្រះគម្ពីរឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងធ្វើតាមការដាស់តឿនរបស់យ៉ាកុបដែលថា៖ «ត្រូវអោយការស៊ូទ្រាំនេះ បង្កើតចេញជាផលដ៏ល្អគ្រប់លក្ខណៈ ដើម្បីអោយបងប្អូនបានគ្រប់លក្ខណៈ មានគុណសម្បត្ដិល្អសព្វគ្រប់ ឥតខ្វះត្រង់ណាឡើយ»។—យ៉ាកុប ១:២-៤, ខ.ស.
១៩ ទោះបីជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជួយយើងយល់នូវមូលហេតុដែលអ្នកបំរើស្មោះភក្ដីរបស់ព្រះយេហូវ៉ាទទួលការបៀតបៀន ហើយហេតុដែលទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យមានការបៀតបៀនក្ដី ការដឹងអំពីរឿងនេះមិនអាចធ្វើឲ្យយើងស៊ូទ្រាំយ៉ាងស្រួលនឹងការបៀតបៀននោះឡើយ។ តើអ្វីអាចជួយពង្រឹងកម្លាំងរបស់យើងដើម្បីឲ្យចេះស៊ូទ្រាំបាន? តើយើងអាចធ្វើអ្វីពេលដែលយើងទទួលការបៀតបៀនដូចនេះ? យើងនឹងពិចារណារឿងសំខាន់ៗនេះក្នុងអត្ថបទជាបន្តបន្ទាប់។
[កំណត់សម្គាល់]
^ វគ្គ 15 សូមមើលទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ថ្ងៃទី១ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ២០០៣ ទំព័រ១២-១៤; ហើយថ្ងៃទី១ ខែកក្កដា ឆ្នាំ២០០០ ទំព័រ១៤-១៧; និងសៀវភៅស្តើងស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា តើពួកគេជាអ្នកណា? តើគេជឿអ្វីខ្លះ? ទំព័រ២១-២៤
^ វគ្គ 17 សូមមើលទស្សនាវដ្ដីភ្ញាក់រឭក! ពីថ្ងៃទី៨ ខែមករា ឆ្នាំ២០០៣ ទំព័រ៣-១១ (ជាភាសាអង់គ្លេស)
តើអ្នកអាចពន្យល់បានទេ?
• ពាក្យភាសាក្រិច (ម៉ាទីស) នោះ តើច្រើនតែសំដៅ ទៅលើព្រះយេស៊ូក្នុងន័យអ្វី?
• តើការធ្វើទុក្ខបៀតបៀនពួកគ្រីស្ទាននៅសតវត្សទីមួយនោះ មានលទ្ធផលអ្វី?
• យោងទៅតាមការពន្យល់របស់ពេត្រុស ហេតុអ្វីបានជាពួកគ្រីស្ទានពិតបានទទួលការបៀតបៀន?
• តើព្រះយេហូវ៉ាអនុញ្ញាតឲ្យអ្នកបំរើរបស់ទ្រង់រងទុក្ខ ការបៀតបៀននោះ ដោយសារមូលហេតុអ្វីខ្លះ?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ១៣]
ពួកគ្រីស្ទានសតវត្សទីមួយបានរងទុក្ខលំបាក ពីព្រោះពួកគេជាជនគ្រីស្ទាន មិនមែនដោយបានធ្វើខុសនោះទេ
ប៉ុល
យ៉ាកុប
យ៉ូហាន
អាន់ទីប៉ាស
ស្ទេផាន