យុវជនអើយ! ចូរដើរបែបគួរនឹងព្រះយេហូវ៉ា
យុវជនអើយ! ចូរដើរបែបគួរនឹងព្រះយេហូវ៉ា
យុវជនគ្រីស្ទានខ្លះធ្លាប់ត្រូវទៅរស់នៅឆ្ងាយពីក្រុមគ្រួសារនិងក្រុមជំនុំរបស់ពួកគេជាបណ្ដោះអាសន្ន។ យុវជនខ្លះបានធ្វើដូច្នេះដើម្បីពង្រីកការផ្សព្វផ្សាយរបស់ខ្លួន។ យុវជនឯទៀតត្រូវទៅរស់នៅឆ្ងាយពីផ្ទះដោយសារពួកគេមានគោលជំហរអព្យាក្រឹតក្នុងរឿងរបស់លោកីយ៍នេះ។ (អេសាយ ២:៤; យ៉ូហាន ១៧:១៦) នៅប្រទេសខ្លះ «សេសារ»បានកាត់ទោសយុវជនដែលរក្សាចិត្តស្មោះគ្រប់ល័ក្ខណ៍ឲ្យជាប់គុក ឬឲ្យធ្វើពលកម្មបំរើសហគមន៍។ *—ម៉ាកុស ១២:១៧; ទីតុស ៣:១, ២
នៅពេលយុវជនទាំងនេះជាប់គុកដោយសារអព្យាក្រឹតភាពនោះ ពួកគេប្រហែលជាជាប់ឃុំឃាំងជាមួយមនុស្សពាលអស់មួយរយៈយូរ។ ការរស់នៅក្រៅផ្ទះដោយហេតុផ្សេងទៀតក៏ជាហេតុបង្ខំឲ្យយុវជនស្ថិតនៅក្នុងចំណោមមនុស្សដែលធ្វើអំពើអសីលធម៌។ យុវជនទាំងនេះឬអ្នកឯទៀតដែលត្រូវតែនៅក្នុងស្ថានភាពបែបនេះតើពួកគេអាចធ្វើដូចម្ដេចឲ្យប្រឈមមុខដោយជោគជ័យនឹងសម្ពាធនៃការគាបសង្កត់ទាំងការពិបាកដែលពួកគេជួបប្រទះ ពេលដែលព្យាយាម«ដើរយ៉ាងគួរនឹងព្រះ»? (ថែស្សាឡូនីចទី១ ២:១២) ដើម្បីជួយកូនត្រៀមលក្ខណៈប្រឈមមុខនឹងកាលៈទេសៈមិនល្អដែលប្រហែលជាជួបប្រទះនោះ តើមាតាបិតាអាចធ្វើដូចម្ដេច?—សុភាសិត ២២:៣
បញ្ហាដែលពួកគេជួបប្រទះ
តាគីសជាយុវជនម្នាក់អាយុ២១ឆ្នាំដែលពីមុនត្រូវរស់នៅឆ្ងាយពីផ្ទះអស់៣៧ខែ។ គាត់ប្រាប់ថា៖«ការរស់នៅឆ្ងាយពីការគាំពារថែរក្សារបស់មាតាបិតានិងការណែនាំដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់អ្នកចាស់ទុំដែលស្គាល់ខ្ញុំច្បាស់នោះ ជាអ្វីដ៏ពិបាកនិងធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ភ័យបន្ដិចបន្តួច»។ * គាត់ពោលបន្តថា៖«ជួនកាលខ្ញុំមានអារម្មណ៍មួយថា ខ្លួននៅកណ្ដាលវាលអត់អ្នកការពារ»។ ពេត្រុសជាយុវជនអាយុ២០ឆ្នាំដែលពីមុនត្រូវនៅឆ្ងាយពីផ្ទះជាងពីរឆ្នាំ។ គាត់សារភាពថា៖«នោះជាលើកទីមួយក្នុងជីវិតខ្ញុំដែលត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តខ្លួនឯងដោយគ្មានជំនួយអំពីការកំសាន្តនិងការសេពគប់ ហើយជួនកាលការសម្រេចចិត្តរបស់ខ្ញុំមិនល្អទេ»។ រួចមកគាត់បានប្រាប់ថា៖«ជួនកាលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លះៗដោយសារមានសេរីភាពច្រើនជាងមានន័យថា ខ្ញុំត្រូវទទួលខុសត្រូវច្រើនជាង»។ អ្នកចាស់ទុំម្នាក់ឈ្មោះតាសុស គាត់ជួបនឹងយុវជនគ្រីស្ទានជាច្រើនដែលនៅក្នុងស្ថានភាពបែបនេះ។ គាត់កត់សម្គាល់ថា៖«សំដីអាក្រក់ ភាពរបឹងរឹងរូស និងអំពើឃោរឃៅរបស់ពួកស្រករគ្នាដែលមិនជឿអាចជះឥទ្ធិពលទៅលើពួកយុវជនដែលមិនប្រុងប្រយ័ត្ន និងងាយទទួលឥទ្ធិពល»។
នៅពេលដែលធ្វើការនិងរស់កណ្ដាលចំណោមមនុស្សដែលមិនគោរពគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរ យុវជនគ្រីស្ទានត្រូវតែឃាត់ចិត្តមិនបណ្ដោយខ្លួនឲ្យយកតម្រាប់តាមពួកស្រករគ្នាក្នុងការប្រព្រឹត្តអ្វីដែលអសីលធម៌និងខុសពីបទគម្ពីរ។ (ទំនុកដំកើង ១:១; ២៦:៤; ១១៩:៩) ការរក្សាឲ្យមានទម្លាប់ល្អក្នុងការសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួន ការទៅកិច្ចប្រជុំ និងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយប្រហែលមើលទៅដូចជាពិបាក។ (ភីលីព ៣:១៦) ការរៀបចំនិងការខំបំពេញគោលដៅខាងវិញ្ញាណក៏ប្រហែលជាមិនងាយស្រួលដែរ។
យុវជនគ្រីស្ទានដ៏ស្មោះភក្ដីប្រាកដជាចង់ផ្គាប់ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដោយការប្រព្រឹត្តនិងពាក្យសំដី។ ពួកគេបង្ហាញភាពស្មោះត្រង់ដោយខំធ្វើតាមការអញ្ជើញរបស់ព្រះវរបិតានៅស្ថានសួគ៌ដែលទាញទឹកចិត្តថា៖«កូនអើយ! ចូរឲ្យឯងមានប្រាជ្ញាឡើង ហើយឲ្យចិត្តអញបានរីករាយចុះ! ដើម្បីឲ្យអញអាចតបឆ្លើយចំពោះមនុស្សដែលដៀលតិះដល់អញ»។ (សុភាសិត ២៧:១១) ពួកគេទទួលស្គាល់ថាសុភាវធម៌និងអាកប្បកិរិយារបស់ពួកគេមានអានុភាពទៅលើទស្សនៈរបស់មនុស្សចំពោះព្រះយេហូវ៉ានិងរាស្ត្រទ្រង់។—ពេត្រុសទី១ ២:១២
យុវជនភាគច្រើនគួរឲ្យសរសើរមែន ដ្បិតពួកគេខំធ្វើអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីយកតម្រាប់តាមបងប្អូនពីសតវត្សទីមួយ ដែលសាវ័កប៉ុលបានអធិស្ឋានអំពីពួកគេថា៖«ដើរបែបគួរនឹងព្រះអម្ចាស់ [«ដើម្បីអោយបានគាប់ព្រះហឫទ័យព្រះអង្គ ក្នុងគ្រប់វិស័យទាំងអស់», ខ.ស.] ឲ្យបានបង្កើតផលក្នុងគ្រប់ទាំងការល្អ . . . ដើម្បីឲ្យបានចេះទ្រាំទ្រ ហើយអត់ធន់គ្រប់យ៉ាងដោយអំណរ»។ (កូល៉ុស ១:៩-១១) ព្រះគម្ពីរមានគំរូមួយចំនួនអំពីយុវជនដែលបានកោតខ្លាចព្រះ និងបានដើរបែបគួរនឹងព្រះយ៉ាងល្អប្រសើរ ទោះជារស់ក្នុងបរិយាកាសដ៏ចម្លែក មានអ្នកប្រឆាំង និងអ្នកថ្វាយបង្គំរូបព្រះក៏ដោយ។—ភីលីព ២:១៥
‹ព្រះយេហូវ៉ាគង់ជាមួយនឹងយ៉ូសែប›
ពេលនៅក្មេងនៅឡើយ កូនប្រុសស្ងួនភ្ងារបស់យ៉ាកុបនិងរ៉ាជែលឈ្មោះយ៉ូសែប បាននៅឆ្ងាយពីផ្ទះជាជំរកប្រកបដោយការការពារថែរក្សាពីបិតាដែលកោតខ្លាចព្រះ។ យ៉ូសែបត្រូវបានលក់ទៅឲ្យប្រទេសអេស៊ីបជាខ្ញុំកញ្ជះ។ គាត់ជាយុវជនមួយរូបដែលជាគំរូដ៏ប្រសើរក្នុងការបង្ហាញចិត្តឧស្សាហ៍ ភាពគួរឲ្យទុកចិត្ត និងការប្រកាន់ខ្ជាប់តាមសីលធម៌ជានិច្ច។ ទោះជាគាត់ត្រូវសង្វាតបំរើលោកប៉ូទីផារ ដែលមិនមែនជាអ្នកថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ាក៏ដោយ យ៉ូសែបនៅតែបានយកចិត្តទុកដាក់ព្យាយាមធ្វើការ រហូតដល់ទីបំផុតម្ចាស់របស់គាត់បានប្រគល់កិច្ចការផ្ទះទាំងអស់ដល់យ៉ូសែប។ (លោកុប្បត្តិ ៣៩:២-៦) យ៉ូសែបបានរក្សាចិត្តស្មោះគ្រប់ល័ក្ខណ៍ចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ហើយនៅពេលមួយការរក្សាចិត្តស្មោះគ្រប់ល័ក្ខណ៍នោះនាំឲ្យគាត់ជាប់គុកងងឹត យ៉ូសែបមិនបានសន្និដ្ឋានថា៖ «ការរក្សាចិត្តស្មោះគ្រប់ល័ក្ខណ៍គ្មានប្រយោជន៍ទេ!»។ សូម្បីតែនៅក្នុងគុកក៏គាត់បង្ហាញគុណសម្បត្ដិប្រសើរ ហើយមិនយូរក្រោយមក គាត់ទទួលឋានៈមើលខុសត្រូវកិច្ចការជាច្រើននៅក្នុងគុក។ (លោកុប្បត្តិ ៣៩:១៧-២២) ព្រះបានប្រទានពរទៅលើគាត់ ហើយដូចលោកុប្បត្តិ ៣៩:២៣ ចែងនោះ៖«ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់គង់ជាមួយនឹង[យ៉ូសែប]»។
ដោយសារយ៉ូសែបនៅឆ្ងាយពីក្រុមគ្រួសារគាត់ដែលកោតខ្លាចព្រះ នោះគាត់អាចស្រួលប្រព្រឹត្តតាមអ្នកមិនថ្វាយបង្គំព្រះនៅជុំវិញគាត់ ក៏អាចត្រាប់តាមរបៀបរស់នៅដ៏អសីលធម៌របស់សាសន៍អេស៊ីបផងដែរ! ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានប្រកាន់ខ្ជាប់តាមគោលការណ៍របស់ព្រះ និងរក្សានូវភាពស្អាតស្អំទោះជាមានការល្បួងលួងលោមខ្លាំងប៉ុនណាក៏ដោយ។ នៅពេលប្រពន្ធរបស់លោកប៉ូទីផារទទូចសុំយ៉ូសែបឲ្យរួមដំណេកជាមួយនាង យ៉ូសែបបានតបឆ្លើយដោយតាំងចិត្តយ៉ាងរឹងមាំថា៖«ធ្វើដូចម្ដេចឲ្យខ្ញុំប្រព្រឹត្តការដែលអាក្រក់យ៉ាងធំនេះទៅបាន? ធ្វើយ៉ាងនោះនឹងមានបាបនៅចំពោះព្រះ»។—លោកុប្បត្តិ ៣៩:៧-៩
សព្វថ្ងៃនេះ ស្មរបន្ទាល់ដែលជាយុវជនត្រូវតែស្ដាប់តាមការព្រមានក្នុងព្រះគម្ពីរស្តីអំពីការសេពគប់មិនល្អ ហើយអំពីនាទីកំសាន្តដ៏អសីលធម៌ រូបអាសអាភាស និងបទភ្លេងដែលថោកទាប។ ពួកគេទទួលស្គាល់ថា «ព្រះនេត្រនៃព្រះយេហូវ៉ានៅគ្រប់អន្លើ ក៏យាមមើលឃើញទាំងអស់ ទោះទាំងអាក្រក់នឹងល្អផង»។—សុភាសិត ១៥:៣
ម៉ូសេបានបដិសេធចោល«សេចក្ដីអំណរខាងអំពើបាប»
ម៉ូសេបានធំឡើងក្នុងរាជវាំងរបស់ស្តេចផារ៉ោន គឺនៅកណ្ដាលចំណោមមនុស្សដែលថ្វាយបង្គំរូបព្រះនិងស្វែងរកតែការសប្បាយ។ ព្រះគម្ពីរចែងអំពីម៉ូសេថា៖«ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ . . . [ម៉ូសេ]មិនព្រមឲ្យគេហៅខ្លួន ជាកូនរបស់បុត្រីផារ៉ោនទេ លោកស៊ូរងទុក្ខលំបាកជាមួយនឹងរាស្ត្ររបស់ព្រះ ជាជាងមានសេចក្ដីអំណរខាងអំពើបាប ដែលនៅតែ១ភ្លែតនោះវិញ»។—ហេព្រើរ ១១:២៤, ២៥
មិត្តភាពជាមួយលោកីយ៍អាចផ្ដល់ផលប្រយោជន៍ខ្លះៗបាន ប៉ុន្តែផលប្រយោជន៍នោះគឺមានតែបណ្ដោះអាសន្នប៉ុណ្ណោះ។ យ៉ាងយូរបំផុត ផលប្រយោជន៍នោះគ្រាន់តែមានក្នុងរយៈពេលដែលនៅសល់សំរាប់របបលោកីយ៍នេះ។ (យ៉ូហានទី១ ២:១៥-១៧) ការយកតម្រាប់តាមគំរូរបស់ម៉ូសេពិតជាល្អជាង មែនទេ? ព្រះគម្ពីរចែងថា៖«លោកបានកាន់យ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួន ហាក់ដូចជាឃើញព្រះដ៏មើលមិនឃើញដែរ»។ (ហេព្រើរ ១១:២៧) ម៉ូសេបានផ្ចង់គំនិតទៅលើកេរ្ដិ៍មត៌កខាងវិញ្ញាណពីបុព្វបុរសរបស់គាត់ដែលកោតខ្លាចព្រះ។ ម៉ូសេបានយកគោលបំណងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាជាគោលបំណងនៃជីវិតគាត់ដែរ ដោយយកការធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាគោលដៅរបស់គាត់។—និក្ខមនំ ២:១១; កិច្ចការ ៧:២៣, ២៥
នៅពេលយុវជនស្ថិតនៅក្នុងចំណោមមនុស្សទមិឡនិងអ្នកប្រឆាំងនោះ ពួកគេអាចពង្រឹងមិត្តភាពជាមួយព្រះយេហូវ៉ាតាមរយៈការសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួន ដើម្បីស្គាល់«ព្រះដ៏មើលមិនឃើញ»ឲ្យបានច្បាស់ជាង។ ការរវល់នឹងសកម្មភាពគ្រីស្ទាន រួមទាំងការទៅកិច្ចប្រជុំនិងការចូលរួមកិច្ចផ្សព្វផ្សាយជាទៀងទាត់ នឹងជួយយុវជនទាំងនេះផ្ចង់គំនិតទៅលើអ្វីៗខាងវិញ្ញាណ។ (ទំនុកដំកើង ៦៣:៦; ៧៧:១២) ពួកគេគួរព្យាយាមបណ្ដុះឲ្យមានជំនឿនិងសេចក្ដីសង្ឃឹមយ៉ាងរឹងមាំដូចម៉ូសេ។ យកល្អឲ្យពួកគេផ្ចង់ចិត្តគំនិតគិតអំពីព្រះយេហូវ៉ា ដោយសប្បាយចិត្តធ្វើជាមិត្តរបស់ទ្រង់។
នាងបានប្រើមាត់ដើម្បីសរសើរព្រះ
មានក្មេងស្រីម្នាក់ដែលជាជនគំរូពេលដែលនៅឆ្ងាយពីផ្ទះ ក្មេងស្រីនោះជាជនជាតិអ៊ីស្រាអែលដែលត្រូវបានចាប់ដោយសាសន៍ស៊ីរីនៅសម័យលោកអេលីសេដែលជាព្យាការីរបស់ព្រះ។ នាងបានទៅជាអ្នកបំរើរបស់មេទ័ពសាសន៍ស៊ីរីម្នាក់ឈ្មោះណាម៉ានដែលមានរោគឃ្លង់។ ក្មេងស្រីនេះបានប្រាប់ម្ចាស់ស្ត្រីថា៖«បើជាលោកប្រុស ជាចៅហ្វាយនាងខ្ញុំ បាននៅជាមួយនឹងហោរាដែលនៅក្រុងសាម៉ារីទៅអេះ! នោះលោកនឹងមើលរោគឃ្លង់នេះឲ្យជាទៅ»។ ដោយសារបន្ទាល់របស់នាង ណាម៉ានបានទៅជួបអេលីសេនៅស្រុកអ៊ីស្រាអែល និងបានប្រោសឲ្យជាស្អាតពីរោគឃ្លង់។ ម្យ៉ាងទៀត ណាម៉ានបានទៅជាអ្នកថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ា។—ពង្សាវតារក្សត្រទី២ ៥:១-៣, ១៣-១៩
គំរូរបស់នារីនេះបញ្ជាក់យ៉ាងខ្លាំងនូវភាពចាំបាច់ឲ្យយុវជននិយាយយ៉ាងណាដែលលើកកិត្ដិយសចំពោះព្រះ សូម្បីតែពេលនៅឆ្ងាយពីមាតាបិតាក៏ដោយ។ បើក្មេងស្រីនេះមានទម្លាប់ប្រើ«ពាក្យសំដីចំកួត»ឬ«ពាក្យកំប្លែង[«ដែលអាសអាភាស», ព.ថ.]» នោះតើនាងនឹងមានអារម្មណ៍ស្រួលក្នុងការនិយាយយ៉ាងមានប្រសិទ្ធភាពពេលមានឱកាសឬ? (អេភេសូរ ៥:៤; សុភាសិត ១៥:២) យុវជនម្នាក់ឈ្មោះនីកុសដែលស្ថិតក្នុងវ័យ២០ឆ្នាំជាង បានជាប់គុកដោយសារអព្យាក្រឹតភាព។ គាត់នឹកចាំថា៖«នៅពេលខ្ញុំនៅជាមួយប្អូនៗយុវវ័យឯទៀតនៅក្នុងគុកមួយដែលស្ថិតនៅចំការប្រើទណ្ឌិតឲ្យធ្វើកសិកម្មនោះ ហើយក៏ឆ្ងាយពីការគ្រប់គ្រងរបស់មាតាបិតានិងក្រុមជំនុំ ខ្ញុំកត់សម្គាល់ថាបន្ដិចម្ដងៗយើងចាប់ផ្ដើមប្រើពាក្យសំដីមិនល្អ។ នោះប្រាកដជាមិនលើកសរសើរព្រះយេហូវ៉ាទេ»។ គួរឲ្យសប្បាយណាស់ នីកុសនិងអ្នកឯទៀតក្នុងកាលៈទេសៈដូចនីកុសដែរ ត្រូវបានជួយឲ្យស្ដាប់តាមឱវាទរបស់ប៉ុលអំពីរឿងនេះថា៖«សេចក្ដីកំផិត សេចក្ដីស្មោកគ្រោកគ្រប់យ៉ាង នឹងសេចក្ដីលោភ នោះមិនត្រូវទាំងឲ្យឮឈ្មោះក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នាផង ដូចជាគួរគប្បីក្នុងពួកបរិសុទ្ធ»។—អេភេសូរ ៥:៣
ព្រះយេហូវ៉ាជាបុគ្គលដ៏ពិតចំពោះពួកគេ
បទពិសោធន៍របស់យុវជនសាសន៍ហេព្រើរបីនាក់ដែលជាមិត្តភក្ដិរបស់ដានីយ៉ែលនៅទីក្រុងបាប៊ីឡូនពីបុរាណ ក៏បញ្ជាក់នូវសេចក្ដីពិតនៃគោលការណ៍ដែលព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលថា បើស្មោះត្រង់ក្នុងការតូច ក៏នឹងស្មោះត្រង់ក្នុងការធំដែរ។ (លូកា ១៦:១០) នៅពេលប្រឈមមុខបញ្ហាបរិភោគអាហារដែលក្រិត្យវិន័យលោកម៉ូសេហាមនោះ យុវជនទាំងនេះអាចវែកញែកថា ខ្លួនជាឈ្លើយនៅបរទេសត្រូវតែបរិភោគ ជួយមិនបានទេ។ ប៉ុន្តែ សូមគិតពីពរក្រៃលែងដែលពួកគេបានទទួលដោយសារបានយកចិត្តទុកដាក់ក្នុងរឿងមួយដែលហាក់បីដូចជាឥតសូវសំខាន់នោះ! ពួកគេមានសុខភាពនិងប្រាជ្ញាច្រើនជាងពួកឈ្លើយឯទៀតដែលចេះតែបរិភោគអាហារស្តេច។ ភាពស្មោះភក្ដីក្នុងរឿងតូចតាចបែបនេះទំនងជាបានពង្រឹងកម្លាំងពួកគេ រហូតដល់ពួកគេបដិសេធមិនព្រមធ្វើតាមនៅពេលជួបការល្បងលដ៏ធំជាងដែលទាក់ទងនឹងការក្រាបសំពះចំពោះរូបព្រះ។—ដានីយ៉ែល ១:៣-២១; ៣:១-៣០
ចំពោះយុវជនទាំងបីនាក់នេះ ព្រះយេហូវ៉ាជាបុគ្គលមួយអង្គដ៏ពិតណាស់។ ទោះជាពួកគេនៅឆ្ងាយពីផ្ទះនិងមណ្ឌលនៃការថ្វាយបង្គំព្រះក៏ដោយ ក៏ពួកគេនៅតែបានប្ដេជ្ញាមិនឲ្យសៅហ្មងដោយលោកីយ៍។ (ពេត្រុសទី២ ៣:១៤) មិត្តភាពដែលគេមានជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ាមានតម្លៃខ្ពស់ដល់ម្ល៉េះ ដែលពួកគេសុខចិត្តពលីជីវិតដើម្បីរក្សាមិត្តភាពនោះ។
ព្រះយេហូវ៉ានឹងមិនចោលអ្នកឡើយ
នៅពេលដែលយុវជននៅឆ្ងាយពីមនុស្សជាទីស្រឡាញ់និងជាទីទុកចិត្តនោះ គឺជាការធម្មតាទេដែលពួកគេប្រហែលជាមានអារម្មណ៍គ្មានទំនុកចិត្ត មិនដឹងថាត្រូវធ្វើយ៉ាងណា និងភ័យខ្លះៗ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេអាចប្រឈមមុខការល្បងលហើយការលំបាកដោយជំនឿជាក់ថា «ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់នឹងមិនចោល»ពួកគេឡើយ។ (ទំនុកដំកើង ៩៤:១៤) បើយុវជនទាំងនេះ«រងទុក្ខ ដោយព្រោះសេចក្ដីសុចរិត» ព្រះយេហូវ៉ាបំរុងតែនឹងជួយពួកគេបន្តដើរ«ក្នុងផ្លូវនៃសេចក្ដីសុចរិត»។—ពេត្រុសទី១ ៣:១៤; សុភាសិត ៨:២០
ជារៀងរហូតព្រះយេហូវ៉ាបានពង្រឹងកម្លាំងនិងប្រទានពរយ៉ាងបរិបូណ៌ដល់យ៉ូសែប ម៉ូសេ ក្មេងស្រីជនជាតិអ៊ីស្រាអែលដែលជាអ្នកបំរើនិងយុវជនហេព្រើរបីនាក់ដែលស្មោះភក្ដីនោះ។ សព្វថ្ងៃនេះទ្រង់កំពុងតែប្រើវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ បន្ទូលរបស់ទ្រង់ និងអង្គការរបស់ទ្រង់ដើម្បីទ្រទ្រង់អស់អ្នកដែល«តយុទ្ធ សំរាប់ជំនឿអោយបានល្អប្រសើរ» ដោយប្រគល់សេចក្ដីសង្ឃឹមឲ្យបាន«ជីវិតអស់កល្បជានិច្ច»។ (ធីម៉ូថេទី១ ៦:១១, ១២, ខ.ស.) ពិតមែនហើយ យើងអាចដើរបែបគួរនឹងព្រះយេហូវ៉ាបាន ហើយការដើរបែបគួរនឹងទ្រង់ជាផ្លូវប្រព្រឹត្តដែលប្រកបដោយប្រាជ្ញា។—សុភាសិត ២៣:១៥, ១៩
[កំណត់សម្គាល់]
^ វគ្គ 2 សូមមើលទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ថ្ងៃទី១ ខែសីហា ឆ្នាំ១៩៩៦ ទំព័រ១៨-២០
^ វគ្គ 5 ឈ្មោះខ្លះត្រូវបានដូរ។
[ប្រអប់/រូបភាពនៅទំព័រ១០]
មាតាបិតាទាំងឡាយអើយ! ចូរជួយកូនត្រៀមខ្លួនជាមុន
«កូនដែលឯងបង្កើតពីកាលនៅក្មេង នោះធៀបដូចជាព្រួញនៅដៃនៃមនុស្សខ្លាំងពូកែ»។ (ទំនុកដំកើង ១២៧:៤) ព្រួញមិនទៅដល់ទីដោយចៃដន្យទេ។ ត្រូវតែតម្រង់មុខព្រួញដោយប៉ិនប្រសប់។ ស្រដៀងគ្នាដែរ បើគ្មានការណែនាំពីឱពុកម្ដាយ កូនរបស់យើងនឹងមិនមានលក្ខណៈគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីប្រឈមមុខនឹងលក្ខណៈពិតនៃជីវិតរស់នៅក្រៅផ្ទះនោះទេ។—សុភាសិត ២២:៦
យុវជនច្រើនតែធ្វើអ្វីៗតាមសន្ទុះចិត្ត ឬបណ្ដោយតាម«តណ្ហានៃយុវវ័យ»។ (ធីម៉ូថេទី២ ២:២២, ខ.ស.) ព្រះគម្ពីរព្រមានថា៖«រំពាត់ នឹងសេចក្ដីប្រៀនប្រដៅ រមែងឲ្យកើតមានប្រាជ្ញា តែកូនណាដែលបណ្ដោយឲ្យប្រព្រឹត្តតាមអំពើចិត្ត នោះតែងធ្វើឲ្យម្ដាយមានសេចក្ដីខ្មាសវិញ»។ (សុភាសិត ២៩:១៥) ការមិនដាក់កំរិតទៅលើការប្រព្រឹត្តរបស់កូន ធ្វើឲ្យកូនគ្មានសមត្ថភាពប្រឈមមុខនឹងការលំបាកហើយការគាបសង្កត់នៃជីវិតខាងក្រៅផ្ទះ។
ដោយស្មារតីទទួលខុសត្រូវ មាតាបិតាគ្រីស្ទានគួរពន្យល់ឲ្យច្បាស់ដល់កូនឲ្យដឹងអំពីការពិបាក ការគាបសង្កត់ និងលក្ខណៈពិតនៃជីវិតរស់នៅក្នុងរបបលោកីយ៍នេះ។ ដោយមិននិយាយបែបទុទិដ្ឋិនិយមឬអគតិនោះ មាតាបិតាអាចពណ៌នាអំពីស្ថានភាពមិនល្អដែលយុវជនប្រហែលជានឹងជួបប្រទះបើត្រូវរស់នៅក្រៅផ្ទះ។ ការបង្ហាត់បង្រៀននេះព្រមជាមួយនឹងប្រាជ្ញាពីព្រះ នឹង«ផ្ដល់អោយមនុស្សឆោតចេះប្រុងប្រយ័ត្ន និង ផ្ដល់អោយយុវជនចេះគិតពិចារណា»។—សុភាសិត ១:៤, ខ.ស.
មាតាបិតាដែលផ្ដិតខ្នាតតម្រារបស់ព្រះនិងគោលការណ៍សីលធម៌ទៅក្នុងចិត្តកូន ក៏ផ្ដល់សមត្ថភាពឲ្យពួកគេប្រឈមមុខដោយជោគជ័យនូវបញ្ហាក្នុងជីវិតរស់នៅ។ ការសិក្សាជាក្រុមគ្រួសារយ៉ាងទៀងទាត់ ព្រមទាំងការនិយាយប្រស្រ័យទាក់ទងគ្នាចេញពីចិត្ត និងការយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងស្មោះទៅលើសុខុមាលភាពរបស់កូនៗ អាចជាកត្ដាសំខាន់ដែលនាំឲ្យកូនទទួលបាននូវជោគជ័យជាជាងបរាជ័យ។ មាតាបិតាគួរបង្ហាត់បង្រៀនកូនអំពីគោលការណ៍ព្រះតាមរបៀបប្រកបដោយតុល្យភាព ការយោគយល់ និងសុទិដ្ឋិនិយមដើម្បីត្រៀមកូនឲ្យរស់នៅដោយឈរជើងខ្លួនឯងក្រោយមក។ តាមរយៈគំរូរបស់ពួកគាត់ មាតាបិតាអាចបង្រៀនកូនឲ្យដឹងថា ពួកគេអាចរស់នៅក្នុងលោកីយ៍ដោយមិនរួមជារបស់ផងលោកីយ៍ទេ។—យ៉ូហាន ១៧:១៥, ១៦
[រូបភាពនៅទំព័រ៨]
យុវជនគ្រីស្ទានខ្លះធ្លាប់ត្រូវរស់នៅឆ្ងាយពីផ្ទះ
[រូបភាពនៅទំព័រ៩]
ដោយឃាត់ចិត្តមិនតាមការល្បួងទេ នោះយុវជនអាចយកតម្រាប់តាមយ៉ូសែប និងរក្សាភាពស្អាតស្អំខាងសីលធម៌
[រូបភាពនៅទំព័រ១១]
ចូរយកតម្រាប់តាមក្មេងស្រីអ៊ីស្រាអែលដែលជាអ្នកបំរើគេនោះ នាងបានប្រើមាត់ដើម្បីលើកតម្កើងសិរីរុងរឿងរបស់ព្រះយេហូវ៉ា