មូលហេតុត្រឹមត្រូវក្នុងការជឿព្រះ
មូលហេតុត្រឹមត្រូវក្នុងការជឿព្រះ
សៀវភោភាសាកូរេមួយដែលមានចំណងជើងថាមូលហេតុ៣១យ៉ាងដែលយុវជនឈប់ទៅព្រះវិហារចែងថា យុវជនជាច្រើនឈប់ទៅព្រះវិហារដោយសារសំនួរដែលពួកគេមានមិនបានទទួលនូវចម្លើយដែលនាំឲ្យស្កប់ចិត្ត។ ជាឧទាហរណ៍ ពួកគេសួរថា‹ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សដែលជឿលើព្រះរងការឈឺចាប់?› ហើយ‹ហេតុអ្វីបានជាយើងត្រូវជឿតាមអ្វីទាំងអស់ដែលត្រូវបង្រៀននៅឯព្រះវិហារ ទោះជាមានសេចក្ដីបង្រៀនជាច្រើនដែលស្មុគស្មាញពិបាកយល់ហើយក៏ផ្ទុយគ្នាទៀតផង?›។
ដោយសារចម្លើយរបស់បព្វជិតបាននាំឲ្យពួកគេខកចិត្តនោះ យុវជនជាច្រើននាក់សន្និដ្ឋានថា គ្មានចម្លើយក្នុងព្រះគម្ពីរឡើយ។ នៅពេលបព្វជិតម្នាក់ពន្យល់ដោយអាងមតិខ្លួន លទ្ធផលច្រើនតែអ្នកស្ដាប់យល់ច្រឡំ និងជួនកាលបែរជាបោះបង់ចោលព្រះនិងព្រះគម្ពីរទៀតផង។
បុរសម្នាក់ឈ្មោះអេបិលធ្លាប់ឆ្លងកាត់បទពិសោធន៍បែបនេះ។ គាត់រស់នៅអាព្រិចខាងត្បូង និងត្រូវបានអប់រំឲ្យកាន់សាសនាលូថេរ៉ាន។ អេបិលប្រាប់អំពីអារម្មណ៍គាត់ពីមុនថា៖ «នៅព្រះវិហារពួកគេបង្រៀនថា មនុស្សទាំងអស់ដែលស្លាប់ គឺបានស្លាប់ដោយសារព្រះ‹យក›ពួកគេទៅ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនអាចយល់នូវមូលហេតុដែលព្រះមួយអង្គប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ និង‹យក›មាតាបិតាទៅទុកឲ្យកូននៅតែឯងនោះទេ។ នៅស្រុកខ្ញុំ នៅជនបទទ្វីបអាព្រិច យើងមិនសម្លាប់មេមាន់ទាល់តែកូនវាធំអស់ហើយ។ ហើយបើមេគោណាផើម យើងមិនសម្លាប់វាទាល់តែកូនវាកើតមកនិងផ្ដាច់ដោះហើយ។ ខ្ញុំមិនអាចយល់ពីមូលហេតុព្រះមួយអង្គដែលមានសេចក្ដីស្រឡាញ់មិនបានយកចិត្តទុកដាក់នឹងមនុស្សជាតិដូច្នេះដែរ»។
ជនជាតិកាណាដាម្នាក់ឈ្មោះអារ៉ាមក៏ធ្លាប់សង្ស័យដូចអេបិលដែរ។ អារ៉ាមរៀបរាប់ថា៖ «ឪពុកខ្ញុំស្លាប់ពេលដែលខ្ញុំអាយុ១៣ឆ្នាំ។ ពេលបព្វជិតធំដុំម្នាក់ដឹកនាំកម្មវិធីនៅបុណ្យសពនោះ គាត់ពន្យល់ថា ព្រះចង់ឲ្យឪពុកខ្ញុំស្លាប់ដើម្បីអាចនៅជិតទ្រង់នៅស្ថានសួគ៌។ គាត់ប្រាប់ថា៖ ‹ព្រះយកមនុស្សល្អទៅ ដោយសារព្រះស្រឡាញ់មនុស្សសុចរិត›។ ខ្ញុំមិនអាចយល់ថាតើហេតុអ្វីបានជាព្រះគិតតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់អង្គទ្រង់ដូច្នេះ»។
ចំណេរតមក អេបិលនិងអារ៉ាមបានជួបស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា និងរៀនព្រះគម្ពីរពីពួកគេ ហើយនៅទីបំផុតបានទទួលនូវចម្លើយចំពោះសំនួររបស់ខ្លួន។ ពួកគាត់ទាំងពីរនាក់ចាប់ផ្ដើមមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះ និងជំនឿដ៏មុតមាំទៅលើទ្រង់។ នៅទីបំផុត ពួកគាត់ទាំងពីរថ្វាយខ្លួនចំពោះព្រះយេហូវ៉ា និងទៅជាអ្នកបំរើដ៏ស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់។
ចំណេះត្រឹមត្រូវជាគន្លឹះមួយនៃជំនឿទៅលើព្រះ
អាស្រ័យលើបទពិសោធន៍ទាំងនេះ តើយើងអាចទាញយកមេរៀនអ្វី? បទពិសោធន៍ទាំងនេះបញ្ជាក់ឲ្យដឹងថា ត្រូវមានចំណេះត្រឹមត្រូវជាចាំបាច់ ដើម្បីមានជំនឿលើព្រះ។ សាវ័កប៉ុលធ្លាប់ប្រាប់បងប្អូនគ្រីស្ទាននៅទីក្រុងភីលីពពីបុរាណថា៖ «ខ្ញុំក៏អធិស្ឋានសូមសេចក្ដីនេះ គឺឲ្យសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់អ្នករាល់គ្នា បានចំរើនកាន់តែច្រើនឡើង ដោយនូវសេចក្ដីចេះដឹង នឹងយោបល់គ្រប់ជំពូក»។ (ភីលីព ១:៩) ក្នុងខនេះប៉ុលជួយបំភ្លឺឲ្យដឹងថា សេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះនិងអ្នកជឿគ្នីគ្នាគឺជាប់ទាក់ទងនឹងសេចក្ដីចេះដឹងឬចំណេះត្រឹមត្រូវ ថែមទាំងយោបល់ឬក៏ការយល់នូវព្រះហឫទ័យព្រះ។
នេះគឺសមហេតុសមផលមែន ដ្បិតយើងត្រូវស្គាល់បុគ្គលម្នាក់សិន ទើបហ៊ានទុកចិត្តនិងជឿជាក់លើគាត់ ហើយបើអ្នកយល់កាន់តែត្រឹមត្រូវអំពីលក្ខណៈរបស់គាត់ នោះគឺកាន់តែល្អ។ ស្រដៀងគ្នាដែរ អ្នកត្រូវមានចំណេះត្រឹមត្រូវជាចាំបាច់ ទើបចិត្តជំរុញឲ្យជឿលើព្រះ។ ប៉ុលធ្លាប់ប្រាប់ថា៖ «សេចក្ដីជំនឿ នោះគឺជាចិត្តដែលដឹងជាក់ថា នឹងបានដូចសង្ឃឹម ជាសំគាល់ពីការដែលមើលមិនឃើញ»។ (ហេព្រើរ ១១:១) ការជឿលើព្រះដោយគ្មានចំណេះត្រឹមត្រូវ គឺមិនខុសពីការសង់ផ្ទះនៅពីលើខ្សាច់។ វាងាយស្រុតណាស់។
ការសិក្សាព្រះគម្ពីរអាចជួយអ្នកឲ្យរកចម្លើយចំពោះសំនួរផ្សេងៗ ដូចសំនួរដែលធ្វើឲ្យអេបិលនិងអារ៉ាមសុញគំនិតជាយូរមកហើយ គឺសំនួរថាតើហេតុអ្វីបានជាមនុស្សស្លាប់? ព្រះគម្ពីរពន្យល់ថា៖ «បាបបានចូលមកក្នុងលោកីយ ដោយសារមនុស្សតែម្នាក់ ហើយក៏មានសេចក្ដីស្លាប់ចូលមកដែរ ដោយសារអំពើបាបនោះជាយ៉ាងណា នោះសេចក្ដីស្លាប់បានឆ្លងរាលដាល ដល់មនុស្សគ្រប់គ្នាយ៉ាងនោះដែរ ដ្បិតគ្រប់គ្នាបានធ្វើបាបហើយ»។ (រ៉ូម ៥:១២) មនុស្សជាតិទៅជាចាស់ហើយស្លាប់ដោយសារអ័ដាមបានធ្វើបាប មិនមែនដោយសារព្រះយកពួកគេទៅនៅជាមួយនឹងទ្រង់ទេ។ (លោកុប្បត្តិ ២:១៦, ១៧; ៣:៦, ១៧-១៩) ម្យ៉ាងទៀត ព្រះគម្ពីរចែងឲ្យដឹងពីសេចក្ដីសង្ឃឹមពិតដែលព្រះយេហូវ៉ាប្រទាន។ តាមរយៈព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទជាព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ នោះព្រះយេហូវ៉ាប្រទានសេចក្ដីសង្ឃឹមដល់មនុស្សជាតិឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ គឺជាសេចក្ដីសង្ឃឹមឲ្យបានការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ។—យ៉ូហាន ៥:២៨, ២៩; កិច្ចការ ២៤:១៥
ដើម្បីជួយយើងឲ្យយល់នូវសេចក្ដីពិតអំពីដំណើររស់ឡើងវិញ គឺមានកំណត់ហេតុព្រះគម្ពីរមួយចំនួនស្តីអំពីព្រះយេស៊ូប្រោសមនុស្សស្លាប់ឲ្យរស់ឡើងវិញ។ (លូកា ៧:១១-១៧; ៨:៤០-៥៦; យ៉ូហាន ១១:១៧-៤៥) នៅពេលដែលអ្នកអានកំណត់ហេតុព្រះគម្ពីរទាំងនេះ សូមកត់សម្គាល់នូវអំណរនិងក្ដីរីករាយក្រៃលែងពន់ពេករបស់មិត្តភក្ដិនិងក្រុមគ្រួសារនៃបុគ្គលដែលត្រូវបានប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញនោះ។ សូមកត់សម្គាល់ដែរថា នេះបានជំរុញទឹកចិត្តពួកគេឲ្យសរសើរព្រះនិងជឿលើព្រះយេស៊ូ។
សព្វថ្ងៃនេះដែរ ចំណេះត្រឹមត្រូវអំពីព្រះនិងគោលបំណងរបស់ទ្រង់អាចមានអានុភាពដូច្នេះលើមនុស្ស។ មនុស្សជាច្រើនធ្លាប់យល់ច្រឡំ ខ្វល់ចិត្ត និងរហូតដល់សុញគំនិតទៀតដោយសារពួកគេពុំអាចរកចម្លើយដែលនាំឲ្យស្កប់ចិត្តចំពោះសំនួរសំខាន់ៗ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលសិក្សាព្រះគម្ពីរ ពួកគេបានរកឃើញនូវចម្លើយពិតមែន ហើយនោះបានកែប្រែជីវិតរបស់ពួកគេទាំងស្រុង។
សេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះជាហេតុចំបងឲ្យបំរើទ្រង់
ទោះបីជាចំណេះត្រឹមត្រូវគឺចាំបាច់ដើម្បីមានជំនឿក៏ពិតមែន តែត្រូវមានអ្វីច្រើនជាងនេះទៅទៀត ទើបជំរុញទឹកចិត្តឲ្យបុគ្គលម្នាក់ស្ដាប់បង្គាប់ព្រះនិងស្រឡាញ់ទ្រង់។ នៅពេលដែលគេសួរព្រះយេស៊ូថា តើច្បាប់មួយណាគឺសំខាន់ជាងគេ? នោះព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលឆ្លើយថា៖ «ឯងត្រូវស្រឡាញ់ដល់ព្រះអម្ចាស់ជាព្រះនៃឯង ឲ្យអស់អំពីចិត្ត អស់អំពីព្រលឹង អស់អំពីគំនិត ហើយអស់អំពីកំឡាំងនៃឯង»។ (ម៉ាកុស ១២:៣០) បើមនុស្សម្នាក់ស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ាដូចព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលខាងលើនេះ នោះគាត់នឹងសុខចិត្តស្ដាប់បង្គាប់ហើយបំរើទ្រង់ជានិច្ច។ តើអ្នកជាបុគ្គលបែបនេះដែរឬទេ?
រ៉ាជែលដែលធ្វើជាសាសនទូតនៅប្រទេសកូរេជាច្រើនឆ្នាំហើយ គាត់ប្រាប់ពីមូលហេតុដែលខ្លួនមានជំនឿដោយពោលថា៖ «ខ្ញុំគិតអំពីរបៀបព្រះយេហូវ៉ាបង្ហាញព្រះទ័យសទ្ធាចំពោះសត្តនិករទាំងឡាយដែលទ្រង់បានបង្កើត ហើយអំពីរបៀបទ្រង់អត់ឱនទោសរាស្ត្រនៃទ្រង់ ថែមទាំងអំពីបំណងប្រាថ្នារបស់ទ្រង់ដែលចង់ឲ្យយើងទទួលប្រយោជន៍ ដោយឲ្យយើងដឹងនូវអ្វីដែលទ្រង់តម្រូវពីយើង។ អ្វីៗទាំងនេះធ្វើឲ្យខ្ញុំស្រឡាញ់ព្រះរឹតតែខ្លាំង។ ហើយសេចក្ដីស្រឡាញ់នោះធ្វើឲ្យខ្ញុំចង់បំរើទ្រង់»។
ម៉ាថាដែលជាស្រីមេម៉ាយម្នាក់នៅប្រទេសអាឡឺម៉ង់ គាត់បានបំរើព្រះយេហូវ៉ាអស់៤៨ឆ្នាំហើយ។ គាត់ពោលថា៖ «ហេតុអ្វីខ្ញុំបំរើព្រះយេហូវ៉ា? នេះគឺពីព្រោះតែខ្ញុំស្រឡាញ់ទ្រង់។ រាល់យប់ខ្ញុំទូលព្រះយេហូវ៉ាតាមរយៈសេចក្ដីអធិស្ឋាននិងប្រាប់ទ្រង់ពីជំរៅចិត្តកតញ្ញូធម៌ដែលខ្ញុំមាន ដោយសារពរទាំងប៉ុន្មានដែលទ្រង់ប្រទានមក ជាពិសេសតម្លៃលោះ»។
ពិតណាស់ថាសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះធ្វើឲ្យយើងចង់បំរើទ្រង់ស្មោះអស់ពីចិត្ត។ ប៉ុន្តែ តើមនុស្សម្នាក់អាចបង្កើតឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់បែបនេះយ៉ាងដូចម្ដេច? អ្វីដែលជំរុញទឹកចិត្តខ្លាំងជាងគេក្នុងការបណ្ដុះឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះ គឺកតញ្ញូធម៌ជ្រាលជ្រៅចំពោះសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលទ្រង់បានសម្ដែងចំពោះយើង។ សូមកត់សម្គាល់នូវការរំឭកនេះពីព្រះគម្ពីរដែលថា៖ «តែអ្នកណាដែលគ្មានសេចក្ដីស្រឡាញ់ នោះមិនស្គាល់ព្រះវិញ ពីព្រោះព្រះទ្រង់ជាសេចក្ដីស្រឡាញ់នោះឯង សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះបានសំដែងមក ឲ្យយើងខ្ញុំស្គាល់ ដោយទ្រង់ចាត់ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់តែ១ ឲ្យមកក្នុងលោកីយ ដើម្បីឲ្យយើងរាល់គ្នាបានរស់ដោយសារទ្រង់ នេះហើយជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ មិនមែនជាយើងបានស្រឡាញ់ព្រះនោះទេ គឺទ្រង់បានស្រឡាញ់យើងវិញទេតើ ហើយបានចាត់ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ឲ្យមក ទុកជាដង្វាយឲ្យធួននឹងបាបយើងរាល់គ្នាផង»។—យ៉ូហានទី១ ៤:៨-១០
តើអ្នកយល់នូវទំហំនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់នេះឬទេ? ឧបមាថា អ្នកកំពុងតែលង់ទឹកក្នុងព្រែកដែលហូរយ៉ាងលឿនហើយបុរសម្នាក់ប្រថុយជីវិតដើម្បីសង្គ្រោះអ្នក។ តើអ្នកនឹងភ្លេចគាត់ទេ? ឬក៏តើអ្នកនឹងមានកតញ្ញូធម៌ជ្រាលជ្រៅបំផុតវិញ? អ្នកពិតជានឹងសុខចិត្តធ្វើអ្វីក៏ដោយសំរាប់គាត់ មែនទេ? សេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលព្រះបានបង្ហាញដោយបញ្ជូនព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទដែលជាព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ឲ្យមកជាយញ្ញបូជាលោះ គឺខ្លាំងជាងនោះឆ្ងាយណាស់។ (យ៉ូហាន ៣:១៦; រ៉ូម ៨:៣៨, ៣៩) នៅពេលសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះធ្វើឲ្យអ្នករំជួលចិត្ត នោះអ្នកនឹងត្រូវជំរុញឲ្យស្រឡាញ់និងបំរើទ្រង់អស់ពីចិត្ត។
ពរនៅគ្រានេះនិងនៅអនាគត
ទោះជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះជាមូលហេតុសំខាន់បំផុតដែលយើងធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ក៏ពិតមែន ក៏យើងសប្បាយចិត្តដែរពេលដឹងថា ទ្រង់ប្រទានរង្វាន់ដល់អស់អ្នកដែលបំរើទ្រង់។ សាវ័កប៉ុលបញ្ជាក់ថា៖ «តែបើឥតមានសេចក្ដីជំនឿទេ នោះមិនអាចនឹងគាប់ដល់ព្រះហឫទ័យព្រះបានឡើយ ដ្បិតអ្នកណាដែលចូលទៅឯព្រះ នោះត្រូវតែជឿថា មានព្រះមែនហើយថា ទ្រង់ប្រទានរង្វាន់ដល់អស់អ្នកដែលស្វែងរកទ្រង់»។—ហេព្រើរ ១១:៦
អ្នកដែលស្រឡាញ់និងស្ដាប់តាមបង្គាប់ព្រះ ពិតជាទទួលពរពីទ្រង់មែន។ មនុស្សជាច្រើនមានសុខភាពល្អជាងដោយសារធ្វើតាមគោលការណ៍ក្នុងព្រះគម្ពីរ។ (សុភាសិត ២៣:២០, ២១; កូរិនថូសទី២ ៧:១) ហើយអ្នកដែលធ្វើតាមគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរស្តីអំពីភាពទៀងត្រង់និងការឧស្សាហ៍ព្យាយាម ច្រើនតែនិយោជកទុកចិត្ត ហើយដោយសារហេតុនេះមិនងាយបាត់បង់ការងារធ្វើទេ។ (កូល៉ុស ៣:២៣) ដោយទុកចិត្តលើព្រះយេហូវ៉ា នោះអ្នកបំរើរបស់ទ្រង់មានពរមួយទៀត គឺជាចិត្តស្ងប់សូម្បីតែនៅចំពោះមុខការលំបាកក៏ដោយ។ (សុភាសិត ២៨:២៥; ភីលីព ៤:៦, ៧) សំខាន់បំផុត ពួកគេជឿជាក់ពេលដែលរង់ចាំពរមួយទៀត ជាជីវិតជារៀងរហូតលើផែនដីមនោរម្យដែលជិតមកដល់នោះ។—ទំនុកដំកើង ៣៧:១១, ២៩
អ្នកដែលកំពុងតែទទួលពរពីព្រះយេហូវ៉ា តើពួកគេមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះទ្រង់? ចាក្វេលីន គ្រីស្ទានម្នាក់នៅប្រទេសកាណាដាបញ្ជាក់អំពីកតញ្ញូធម៌ដែលគាត់មានចំពោះព្រះយេហូវ៉ាដោយពោលថា៖ «ទ្រង់តែងតែប្រទានអំណោយវិសេសៗ ហើយក៏ប្រទានឲ្យមានសេចក្ដីសង្ឃឹមពិតប្រាកដមួយ គឺជីវិតជារៀងរហូត»។ អេបិលដែលមានបទពិសោធន៍រៀបរាប់ពីមុនមក គាត់ពណ៌នាពីអារម្មណ៍របស់គាត់ដោយថា៖ «លទ្ធភាពមានជីវិតជារៀងរហូតនៅសួនមនោរម្យលើផែនដីជាអ្វីដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់ឮពីមុនទេ ហើយខ្ញុំកំពុងតែរង់ចាំដោយមានចិត្តរំភើប។ ក៏ប៉ុន្តែ ទោះជាគ្មានសួនមនោរម្យក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនៅតែសប្បាយចិត្តបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះដោយបំរើទ្រង់»។
អ្នកក៏អាចមានជំនឿពិតដែរ
ព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវារ ជាព្រះដែលជំនុំជំរះដោយសុចរិត ហើយក៏ល្បងលចិត្តនិងគំនិត»។ (យេរេមា ១១:២០) ពិតណាស់ថា ព្រះយេហូវ៉ាកំពុងតែល្បងលឬពិនិត្យពិច័យនូវធាតុពិតរបស់យើង។ យើងម្នាក់ៗគួរពិនិត្យបំណងចិត្តរបស់ខ្លួនឲ្យដឹងថា តើយើងជឿលើព្រះដោយមូលហេតុអ្វី? ជំនឿខុសនិងការយល់ច្រឡំអំពីព្រះប្រហែលជាធ្លាប់ជាហេតុនាំឲ្យយើងធ្វើអំពើខុសឆ្គងនៅអតីតកាល។ ប៉ុន្តែ ចំណេះត្រឹមត្រូវអំពីព្រះគម្ពីរអាចនាំឲ្យមានចំណងមិត្តភាព ត្រឹមត្រូវជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ាដែលជាអ្នកបង្កើត។—ធីម៉ូថេទី១ ២:៣, ៤
តាមរយៈកម្មវិធីបង្រៀនព្រះគម្ពីរតាមផ្ទះ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាកំពុងតែជួយមនុស្សឲ្យទទួលនូវចំណេះត្រឹមត្រូវអំពីព្រះ។ (ម៉ាថាយ ២៨:២០) មនុស្សជាច្រើនដែលបានទទួលជំនួយនេះបានចាប់ផ្ដើមស្រឡាញ់ព្រះនិងមានជំនឿ ពិតប្រាកដទៅលើទ្រង់។ តាមរយៈការសិក្សាព្រះគម្ពីរ ពួកគេបានចាប់ផ្ដើមមានប្រាជ្ញា«ដែលមានប្រយោជន៍ នឹងគំនិតវាងវៃ» ដែលជួយឲ្យពួកគេ‹ដើរតាមផ្លូវដោយសេចក្ដីសុខ›ក្នុងគ្រានេះដែលពោរពេញដោយគ្រោះថ្នាក់។ (សុភាសិត ៣:២១-២៣) សំខាន់បំផុត ឥឡូវនេះពួកគេមានសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏«ជាប់លាប់មាំមួន»មួយទៅថ្ងៃអនាគត។ (ហេព្រើរ ៦:១៩) អ្នកក៏អាចមានជំនឿដ៏ពិតនិងទទួលពរទាំងនេះផងដែរ។
[ប្រអប់/រូបភាពនៅទំព័រ៦]
ពួកគេត្រូវការចម្លើយចំពោះសំនួរដែលនាំឲ្យខ្វល់ចិត្ត
«ពីមុននៅពេលខ្ញុំជានិសិត្សវេជ្ជសាស្ត្រនៅមន្ទីរពេទ្យ ខ្ញុំធ្លាប់ឃើញមនុស្សល្អកំពុងតែថ្ងូរៗទាំងឈឺចាប់ ដោយព្រោះជំងឺឬមហន្តរាយ។ បើមានព្រះមួយអង្គ ហេតុអ្វីបានជាអ្វីៗទាំងនេះកើតឡើង? តើសាសនាគ្រាន់តែជាវិធីជួយឲ្យមានចិត្តស្ងប់ឬ?»។—ប្រសាសន៍បុរសម្នាក់ដែលធ្លាប់កាន់សាសនាប្រេសប៊ីធារាននៅប្រទេសកូរេខាងត្បូង
«ខ្ញុំធ្លាប់ឆ្ងល់ថាតើឪពុករបស់ខ្ញុំដែលជាជនប្រមឹក គាត់បានទៅស្ថាននរកឬក៏ស្ថានសួគ៌? ខ្ញុំធ្លាប់ខ្លាចមនុស្សស្លាប់និងរឿងស្ថាននរកណាស់។ ខ្ញុំមិនអាចយល់ថា តើហេតុអ្វីបានជាព្រះដែលមានសេចក្ដីស្រឡាញ់នឹងដាក់មនុស្សក្នុងស្ថាននរកឲ្យរងទុក្ខឈឺចាប់ជារៀងរហូត»។—ប្រសាសន៍ស្ត្រីម្នាក់ដែលធ្លាប់កាន់សាសនាកាតូលិកនៅប្រទេសប្រេស៊ីល
«តើអ្វីនឹងកើតឡើងដល់ផែនដីនិងមនុស្សនៅអនាគត? តើមនុស្សអាចរស់ជារៀងរហូតយ៉ាងដូចម្ដេច? តើមនុស្សនឹងបង្កើតឲ្យមានសន្ដិភាពពិតប្រាកដយ៉ាងដូចម្ដេច?»។—ប្រសាសន៍បុរសម្នាក់ដែលធ្លាប់កាន់សាសនាកាតូលិកនៅប្រទេសអាឡឺម៉ង់
«ចំពោះខ្ញុំ សេចក្ដីបង្រៀនអំពីការចាប់ជាតិស្ដាប់ទៅមិនទំនងទេ។ សត្វមិនចេះថ្វាយបង្គំទេ ដូច្នេះបើអ្នកត្រូវចាប់ជាតិជាសត្វដោយសារអំពើបាបរបស់ខ្លួន តើអ្នកអាចកែខ្លួនដើម្បីចាប់ជាតិជាមនុស្សវិញយ៉ាងដូចម្ដេចបាន?»។—ប្រសាសន៍បុរសម្នាក់ដែលធ្លាប់កាន់សាសនាហិណ្ឌូនៅអាព្រិចខាងត្បូង
«ខ្ញុំបានធំឡើងក្នុងក្រុមគ្រួសារដែលកាន់លទ្ធិខុងជឺ ហើយខ្ញុំធ្លាប់ចូលរួមធ្វើបុណ្យផ្សេងៗដើម្បីជីដូនជីតាអាចមានសេចក្ដីសុខ។ នៅពេលខ្ញុំចូលរួមជួយរៀបចំគ្រឿងសំណែនលើតុហើយក្រាបសំពះនោះ ខ្ញុំធ្លាប់ឆ្ងល់ថា តើជីដូនជីតាពិតជាមកពិសាអាហារនិងមើលយើងក្រាបសំពះពួកគាត់ឬទេ?»។—ប្រសាសន៍បុរសម្នាក់ដែលធ្លាប់កាន់តាមលទ្ធិខុងជឺនៅប្រទេសកូរេខាងត្បូង
បុគ្គលទាំងអស់នេះបានរកឃើញចម្លើយចំពោះសំនួររបស់ខ្លួនពេលដែលរៀនព្រះគម្ពីរពីស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា។