តើសាសនាគួរចូលប្រឡូកក្នុងរឿងនយោបាយទេ?
តើសាសនាគួរចូលប្រឡូកក្នុងរឿងនយោបាយទេ?
«បព្វជិតមួយរូបនៅប្រទេសកាណាដាធ្លាប់ប្រាប់ពួកបរិស័ទថា ការចូលរួមធ្វើនយោបាយអាចជួយជនក្រីក្រ . . . ទោះជារបបនយោបាយនោះមើលទៅដូចជាមិនស្របតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះក៏ដោយ ‹ក៏យើងត្រូវតែចូលរួមដើម្បីធ្វើឲ្យមានយុត្ដិធម៌សំរាប់ជនក្រីក្រ›»។—Catholic News
គ្មានអ្វីចំឡែកឡើយដែលមានបព្វជិតសាសនាឃោសនាគាំទ្រការចូលរួមធ្វើនយោបាយ ហើយអ្នកដឹកនាំសាសនាដែលកាន់មុខតំណែងក្នុងរដ្ឋាភិបាលក៏មិនមានតិចដែរ។ ពួកគេខ្លះបានព្យាយាមកែតម្រង់នយោបាយរបស់រដ្ឋាភិបាល។ អ្នកខ្លះទៀតត្រូវប្រជាជនរាប់អាននឹករឭកដោយសារពួកគេធ្វើប្រតិបត្ដិការផ្សេងៗដូចជា ការឃោសនាឲ្យមានភាពស្មើគ្នារវាងពូជសាសន៍ និងការបំបាត់ចោលទាសភាព។
យ៉ាងណាក៏ដោយ មនុស្សជាច្រើននាក់ដែលជាសមាជិកសាសនាមិនសូវពេញចិត្តពេលដែលបព្វជិតរបស់ពួកគេចូលគាំទ្រខាងណាមួយក្នុងរឿងនយោបាយនោះទេ។ សារពត៌មានមួយបានបោះពុម្ពអត្ថបទអំពីធម៌សាសនាដែលរួមបញ្ចូលរឿងនយោបាយ។ អត្ថបទនោះបានចែងថា៖ «ពេលដែលបព្វជិតសាសនាប្រូតេស្តង់បានចូលរួមធ្វើសកម្មភាពផ្នែកនយោបាយនោះ ពួកបរិស័ទជួនកាលបានសង្ស័យថានេះជាទង្វើមិនត្រឹមត្រូវទេ»។ (Christian Century) មនុស្សជាច្រើនដែលកាន់សាសនាមានទស្សនៈថា សាសនាគឺបរិសុទ្ធ ហេតុនេះហើយមិនត្រូវចូលពាក់ព័ន្ធនឹងរឿងនយោបាយឡើយ។
នេះនាំឲ្យមានសំនួរខ្លះៗដែលសំខាន់ចំពោះអស់អ្នកដែលចង់បានស្ថានភាពពិភពលោកដ៏ល្អជាង។ តើអ្នកដឹកនាំសាសនាអាចកែតម្រង់នយោបាយឲ្យប្រសើរជាងបានឬទេ? * តើការចូលប្រឡូកក្នុងរឿងនយោបាយជាមធ្យោបាយមួយរបស់ព្រះដើម្បីបង្កើតឲ្យមានការគ្រប់គ្រងនិងពិភពលោកដ៏ល្អជាងឬទេ? តើគោលបំណងដើមរបស់គ្រីស្ទសាសនាជាការបង្កើតមធ្យោបាយថ្មីដើម្បីធ្វើនយោបាយឬ?
ទីចាប់ផ្ដើមនៃការធ្វើនយោបាយដោយអាងនាមព្រះគ្រីស្ទ
ក្នុងសៀវភៅចំណងជើងថាវិហារគ្រីស្ទសាសនាជំនាន់ដើម នោះលោកហេនរី ឆាដវិច ដែលជាប្រវត្ដិវិទូម្នាក់ បានសរសេរថា ក្រុមជំនុំគ្រីស្ទសាសនាជំនាន់ដើមត្រូវគេស្គាល់ទូទៅថាជា«អ្នកដែលមិនគិតខ្វល់ខ្វាយពីការកាន់អំណាចក្នុងលោកីយ៍នេះ»។ ពួកគេ«ជាក្រុមមនុស្សដែលមិនចូលប្រឡូកក្នុងរឿងនយោបាយ ក៏មិនរំខានដល់អ្នកឯទៀត ហើយពួកគេជឿថាការធ្វើសង្គ្រាមគឺខុស» សៀវភៅចំណងជើងថាប្រវត្ដិសាស្ត្រនៃគ្រីស្ទសាសនាចែងថា៖ «ជនគ្រីស្ទានទូទៅបានជឿថា គ្មានគ្រីស្ទានណាម្នាក់គួរកាន់មុខតំណែងក្នុងរដ្ឋាភិបាល . . . រហូតដល់ដើមសតវត្សរ៍ទីបី លោកហិប្បូលីទិសបានប្រាប់ថា ទំនៀមទំលាប់របស់ជនគ្រីស្ទានដើមតម្រូវឲ្យចៅក្រមលាចាកតំណែងជាល័ក្ខខ័ណ្ឌដើម្បីចូលជាសមាជិកនៃគ្រីស្ទសាសនា»។ ប៉ុន្តែ បន្ដិចម្ដងៗបព្វជិតដែលឃ្លានចង់បានអំណាចចាប់ផ្ដើមដឹកនាំក្រុមជំនុំជាច្រើន បង្កើតឋានន្តរៈដ៏គួរឲ្យកោតស្ងើចសំរាប់ខ្លួន។ (កិច្ចការ ២០:២៩,៣០) ពួកគេខ្លះចង់ធ្វើជាអ្នកដឹកនាំសាសនានិងជាអ្នកនយោបាយទៀតផង។ ការកែប្រែក្នុងរដ្ឋាភិបាលរបស់រ៉ូមបានហុចឱកាសឲ្យពួកគេបំពេញចំណង់នេះ។
នៅឆ្នាំ៣១២ស.យ. ព្រះចៅអធិរាជខន់ស្ទែនធីនចាប់ផ្ដើមនិយមសាសនាដែលអះអាងថាជាគ្រីស្ទានវិញ។ គួរឲ្យចំឡែក ពួកបព្វជិតបានសុខចិត្តអនុញ្ញាតឲ្យព្រះចៅអធិរាជនោះធ្វើជាគ្រីស្ទានដើម្បីអាចទទួលឯកសិទ្ធិពីទ្រង់។ លោកហេនរី ឆាដវិចបានសរសេរថា៖ «គ្រីស្ទសាសនាបានមានអានុភាពកាន់តែខ្លាំងឡើងៗលើការសំរេចចិត្តសំខាន់ៗរបស់អ្នកនយោបាយ»។ តើការប្រឡូកក្នុងរឿងនយោបាយបានមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាទៅលើពួកបព្វជិត?
អានុភាពនៃនយោបាយទៅលើបព្វជិត
លោកអូកូស្ទីន ជាបណ្ឌិតខាងសាសនាកាតូលិកនាសតវត្សរ៍ទីប្រាំដែលមានអានុភាព បានឃោសនាថា ព្រះចង់ប្រើបព្វជិតសាសនាឲ្យធ្វើជាអ្នកនយោបាយ។ លោកមានមតិថា វិហារគ្រីស្ទសាសនានឹងគ្រប់គ្រងលើអស់ទាំងសាសន៍ហើយនាំឲ្យមានសន្ដិភាពលើលោក។ ប៉ុន្តែ លោកហឺបឺត ជោច វេល ដែលជាប្រវត្ដិវិទូមួយរូបបានសរសេរថា៖ «ប្រវត្ដិសាស្ត្ររបស់ទ្វីបអឺរ៉ុបពីសតវត្សរ៍ទីប្រាំរហូតដល់សតវត្សរ៍ទីដប់ប្រាំ ច្រើនតែជាកំណត់ហេតុអំពីការបរាជ័យស្តីពីគំនិត ដែលចង់មានរដ្ឋាភិបាលគ្រប់គ្រងជាអ្នកដឹកនាំសាសនា»។ សូម្បីតែនៅទ្វីបអឺរ៉ុប ក៏គ្រីស្ទសាសនាមិនបាននាំឲ្យមានសន្ដិភាពដែរ នេះមិនបាននិយាយដល់ពិភពលោកទាំងមូលផង។ នៅពេលនោះ សាសនាដែលមនុស្សធ្លាប់ចាត់ទុកជាគ្រីស្ទសាសនា ចាប់ផ្ដើមបាត់បង់នូវការគោរពពីប្រជាជនជាច្រើននាក់។ ហេតុអ្វី?
មនុស្សជាច្រើនដែលអះអាងថាខ្លួនជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយគ្រីស្ទសាសនាបានចូលប្រឡូកក្នុងរឿងនយោបាយដោយមានបំណងល្អ ក៏ប៉ុន្តែ ក្រោយមកពួកគេបានពាក់ព័ន្ធនឹងអំពើអាក្រក់វិញ។ លោកម៉ាថឺន លូទែរ ដែលជាអ្នកផ្សាយសាសនានិងក៏ជាអ្នកបកប្រែព្រះគម្ពីរដែរ លោកល្បីឈ្មោះខាងការព្យាយាមកែតម្រង់សាសនាកាតូលិក។ ក៏ប៉ុន្តែ ដោយសារលោកប្រឆាំងយ៉ាងក្លាហាននូវសេចក្ដីបង្រៀនរបស់សាសនាកាតូលិក នេះបានធ្វើឲ្យលោកល្បីក្នុងចំណោមអ្នកដែលចង់បះបោរដោយសាររឿងនយោបាយដែរ។ លោកលូទែរបានបាត់បង់នូវការគោរពពីមនុស្សជាច្រើននាក់នៅពេលលោកចាប់ផ្ដើមឃោសនាអំពីរឿងនយោបាយដែរ។ នៅដើមដំបូង លោកបានគាំទ្រខាងជនក្រីក្រដែលកំពុងបះបោរប្រឆាំងពួកអភិជនដែលបានជិះជាន់ពួកគេ។ រួចមក នៅពេលការបះបោរនោះប្រែក្លាយទៅជាអំពើសាហាវព្រៃផ្សៃវិញ លោកបែរជាលើកទឹកចិត្តបណ្ដាអភិជនឲ្យបង្ក្រាបការបះបោរនោះ ហើយពួកគេបានធ្វើដូច្នេះមែនដោយកាប់សម្លាប់មនុស្សរាប់ពាន់នាក់។ គ្មានអ្វីចំឡែកទេ ជនក្រីក្របានចាត់ទុកលោកជាអ្នកក្បត់។ លោកលូទែរក៏បានលើកទឹកចិត្តពួកអភិជនឲ្យបះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះចៅអធិរាជដែលកាន់សាសនាកាតូលិកដែរ។ តាមការពិត សាសនាប្រូតេស្តង់គឺជាឈ្មោះដែលមនុស្សដាក់ឲ្យអ្នកកាន់តាមលោកលូទែរ ហើយពួកគេបានធ្វើចលាចលនយោបាយតាំងពីដើមមក។ តើអំណាចបានមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាទៅលើលោកលូទែរ? អំណាចបានបង្ខូចបំណងល្អរបស់លោក។ ជាឧទាហរណ៍ ទោះជាលោកបានប្រឆាំងនឹងការបង្ខំមនុស្សឲ្យកាន់សាសនាក៏ដោយ ក៏ក្រោយមកលោកបានលើកទឹកចិត្តពួកម៉ាករបស់លោកដែលជាអ្នកនយោបាយ ឲ្យដុតទាំងរស់អ្នកណាដែលប្រឆាំងនឹងការធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹកឲ្យទារក។
លោកយ៉ូន កាលវ៉ាន ក៏ជាបព្វជិតល្បីម្នាក់នៅទីក្រុងជេននីវ៉ា ប៉ុន្តែក្រោយមកលោកមានអនុភាពខ្លាំងផ្នែកនយោបាយដែរ។ នៅពេលលោកមីកែល ស៊ែរវ៉ាតូស បង្ហាញនូវមូលហេតុពីសេចក្ដីបង្រៀនដែលថាព្រះវរបិតា ព្រះរាជបុត្រា និងវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរួមតែមួយគឺមិនត្រឹមត្រូវតាមបទគម្ពីរនោះ លោកកាលវ៉ានប្រើឥទ្ធិពលដែលលោកមានដើម្បីគាំទ្រការកាត់ទោសប្រហារជីវិតលោកស៊ែរវ៉ាតូសដោយដុតទាំងរស់។ នេះជាអំពើខុសនឹងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូខ្លាំងណាស់!
ប្រហែលជាបុរសទាំងនេះបានភ្លេចនូវអ្វីដែលព្រះគម្ពីរចែងនៅយ៉ូហានទី១ ៥:១៩ថា៖ «លោកីយទាំងមូលដេកនៅក្នុងឱវាទនៃមេកំណាច»។ តើពួកគេពិតជាចង់កែតម្រង់នយោបាយឲ្យល្អឡើងៗនៅសម័យនោះឬទេ? ឬក៏តើការចង់បានអំណាចនិងមានមិត្តភក្ដិដែលមានឋានៈខ្ពស់ជាអ្វីដែលបានទាក់ទាញចិត្តពួកគេទៅវិញ? ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគេគួរតែចងចាំនូវពាក្យដែលព្រះបានបណ្ដាលឲ្យយ៉ាកុបសរសេរថា៖ «តើមិនដឹងទេឬអីថា ដែលស្រឡាញ់ដល់លោកីយ នោះគឺជាស្អប់ដល់ព្រះហើយ ដូច្នេះ អ្នកណាដែលចូលចិត្តចង់ធ្វើជាមិត្រសំឡាញ់នឹងលោកីយ នោះឈ្មោះថា បានតាំងខ្លួនជាខ្មាំងសត្រូវនឹងព្រះវិញ»។ (យ៉ាកុប ៤:៤) យ៉ាកុបដឹងថាព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលអំពីអ្នកកាន់តាមទ្រង់ថា៖«គេមិនមែនជារបស់លោកីយទេ ដូចជាទូលបង្គំក៏មិនមែនជារបស់លោកីយដែរ»។—យ៉ូហាន ១៧:១៤
យ៉ាងណាក៏ដោយ ទោះជាមនុស្សជាច្រើនទទួលស្គាល់ថា ជនគ្រីស្ទានមិនត្រូវរួមចំណែកក្នុងអំពើអាក្រក់របស់លោកីយ៍នេះ ក៏ពួកគេជាច្រើននាក់ជំទាស់នឹងការកាន់ជំហរអព្យាក្រឹតក្នុងរឿងនយោបាយដោយទុកខ្លួន«មិនមែនជារបស់លោកីយ៍»ជាដាច់ខាត។ ពួកគេអះអាងថាអព្យាក្រឹតភាពបែបនេះរារាំងជនគ្រីស្ទានមិនឲ្យបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះអ្នកឯទៀត។ ពួកគេជឿថាអ្នកដឹកនាំសាសនាគួរចូលរួមប្រឆាំងអំពើពុករលួយនិងអំពើអយុត្ដិធម៌។ ប៉ុន្តែ អព្យាក្រឹតភាពដែលព្រះយេស៊ូបានបង្រៀនឲ្យកាន់ តើនោះពិតជារារាំងមិនឲ្យយកចិត្តទុកដាក់នឹងអ្នកឯទៀតឬ? តើជនគ្រីស្ទានអាចជួយអ្នកឯទៀតក្នុងពេលដំណាលគ្នានឹងការមិនចូលប្រឡូកក្នុងរឿងនយោបាយបានឬទេ? ក្នុងអត្ថបទជាបន្ទាប់យើងនឹងពិចារណាចម្លើយចំពោះសំនួរទាំងនេះ។
[កំណត់សម្គាល់]
^ វគ្គ 5 ក្នុងអត្ថបទនេះ នយោបាយសំដៅទៅលើសកម្មភាពដែលជាប់ទាក់ទងនឹងការគ្រប់គ្រងប្រទេសឬតំបន់ណាមួយ ជាពិសេសទំនាស់រវាងបុគ្គលឬគណៈបក្សផ្សេងៗ។
[រូបភាពនៅទំព័រ៤]
ដើម្បីបានអំណាច អ្នកដឹកនាំសាសនាបានយោគយល់ចុះចូលតាមអ្នកគ្រប់គ្រងនយោបាយដូចជា ព្រះចៅអធិរាជខន់ស្ទែនធីនជាដើម
[អ្នកផ្ដល់សិទ្ធិ]
Musée du Louvre, Paris
[រូបភាពនៅទំព័រ៥]
ហេតុអ្វីបានជាអ្នកដឹកនាំសាសនាដ៏ល្បីៗចង់ចូលប្រឡូក ក្នុងរឿងនយោបាយ?
លោកអូកូស្ទីន
លោកលូទែរ
លោកកាលវ៉ាន
[អ្នកផ្ដល់សិទ្ធិ]
Augustine: ICCD Photo; Calvin: Portrait by Holbein, from the book The History of Protestantism (Vol. II)