គោលសំខាន់ៗពីសៀវភៅលេវីវិន័យ
ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះរស់នៅ
គោលសំខាន់ៗពីសៀវភៅលេវីវិន័យ
គឺមិនទាន់បានមួយឆ្នាំទេតាំងតែពីជនជាតិអ៊ីស្រាអែលត្រូវរំដោះពីសេវកភាពនៅស្រុកអេស៊ីបនោះ។ ពួកគេកំពុងធ្វើដំណើរទៅស្រុកកាណាន ក្រោយពីបានរៀបចំជាសាសន៍ថ្មី។ ព្រះយេហូវ៉ាមានបំណងឲ្យសាសន៍បរិសុទ្ធមួយរស់នៅកន្លែងនោះ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ជីវភាពរស់នៅនិងទម្លាប់សាសនារបស់ពួកកាណានគឺស្មោកគ្រោកថោកទាបណាស់។ ដូច្នេះ ព្រះពិតបានប្រទានក្រឹត្យវិន័យដល់ក្រុមជំនុំនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលដើម្បីញែកពួកគេដោយឡែកសំរាប់ការបំរើទ្រង់។ ក្រឹត្យវិន័យទាំងនេះត្រូវបានកត់ទុកក្នុងសៀវភៅលេវីវិន័យ។ ព្យាការីម៉ូសេបានសរសេរសៀវភៅនេះនៅទីរហោស្ថាននៃភ្នំស៊ីណាយ ហើយតាមមើលទៅក្នុងឆ្នាំ១៥១២មុនស.យ.។ សៀវភៅនេះរៀបរាប់អំពីប្រវត្ដិសាស្ត្រសាសន៍អ៊ីស្រាអែលដែលមានរយៈមិនច្រើនជាងមួយខែតាមចន្ទគតិ។ (និក្ខមនំ ៤០:១៧; ជនគណនា ១:១-៣) ព្រះយេហូវ៉ាដាស់តឿនអ្នកថ្វាយបង្គំទ្រង់ម្ដងហើយម្ដងទៀតឲ្យខំរក្សាខ្លួនឲ្យបានបរិសុទ្ធ។—លេវីវិន័យ ១១:៤៤; ១៩:២; ២០:៧, ២៦
សព្វថ្ងៃនេះ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាមិននៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យដែលព្រះបានប្រទានមកតាមរយៈម៉ូសេនោះទេ។ ក្រឹត្យវិន័យនោះត្រូវបានលុបចោលពេលព្រះយេស៊ូបានសោយទិវង្គត។ (រ៉ូម ៦:១៤; អេភេសូរ ២:១១-១៦) យ៉ាងណាក៏ដោយ យើងនៅតែអាចទទួលប្រយោជន៍ពីក្រឹត្យវិន័យដែលមានក្នុងសៀវភៅលេវីវិន័យ ដែលបង្រៀនយើងយ៉ាងច្រើនអំពីការថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ា។
ដង្វាយបរិសុទ្ធពីរយ៉ាង មួយថ្វាយដោយស្ម័គ្រចិត្តនិងមួយជាកាតព្វកិច្ច
នៅក្នុងក្រឹត្យវិន័យមានដង្វាយនិងយញ្ញបូជាខ្លះដែលត្រូវថ្វាយដោយស្ម័គ្រចិត្ត ហើយខ្លះទៀតជាដង្វាយដែលបុគ្គលម្នាក់មានកាតព្វកិច្ចត្រូវថ្វាយ។ ជាឧទាហរណ៍ ដង្វាយដុតគឺថ្វាយដោយស្ម័គ្រចិត្ត។ គ្រប់ផ្នែកនៃដង្វាយនេះត្រូវថ្វាយជូនព្រះ ក៏ដូចជាព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានសព្វព្រះទ័យថ្វាយខ្លួនទាំងស្រុងជាយញ្ញបូជាលោះដែរ។ យញ្ញបូជាសំរាប់ដង្វាយមេត្រីគឺជាដង្វាយដែលចែកគ្នាបរិភោគ។ មួយផ្នែកនៃដង្វាយនេះត្រូវបានដាក់លើអាសនៈថ្វាយជូនព្រះ មួយផ្នែកទៀតត្រូវឲ្យសង្ឃទទួលទាន ហើយអ្នកថ្វាយក៏ទទួលទានមួយផ្នែកទៀតដែរ។ ស្រដៀងគ្នាដែរ ចំពោះជនគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំង នោះពិធីបុណ្យរំឭកការសោយទិវង្គតរបស់ព្រះគ្រីស្ទក៏ជាដង្វាយដែលត្រូវចែកគ្នាបរិភោគដែរ។—កូរិនថូសទី១ ១០:១៦-២២
ដង្វាយលោះបាបនិងដង្វាយសំរាប់ការរំលង គឺជាដង្វាយដែលបុគ្គលម្នាក់មានកាតព្វកិច្ចត្រូវថ្វាយ។ ដង្វាយលោះបាបគឺត្រូវថ្វាយដើម្បីធួននឹងអំពើរំលងច្បាប់ដោយកំហុសឬដោយអចេតនា។ ដង្វាយសំរាប់ការរំលងគឺដើម្បីធ្វើឲ្យព្រះស្ងប់ព្រះទ័យ នៅពេលអ្នកប្រព្រឹត្តអំពើបាបបានរំលោភសិទ្ធិរបស់អ្នកឯទៀត ឬក៏ដើម្បីឲ្យអ្នកប្រព្រឹត្តអំពើបាបដែលបានប្រែចិត្តទទួលសិទ្ធិខ្លះៗវិញ ឬមួយក៏សំរាប់បំណងទាំងពីរតែម្ដង។ ដង្វាយម្សៅត្រូវបានធ្វើឡើងដើម្បីបង្ហាញនូវការអបអរចំពោះសំវិធានការជាច្រើនរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ដង្វាយទាំងនេះគឺជាទីចាប់អារម្មណ៍ចំពោះយើង ពីព្រោះយញ្ញបូជាដែលត្រូវបានបង្គាប់ក្រោមកិច្ចព្រមព្រៀងខាងក្រឹត្យវិន័យសំដៅទៅព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទនិងយញ្ញបូជារបស់ទ្រង់ ឬប្រយោជន៍ដែលទទួលពីយញ្ញបូជារបស់ព្រះយេស៊ូ។—ហេព្រើរ ៨:៣-៦; ៩:៩-១៤; ១០:៥-១០
ចម្លើយចំពោះសំនួរអំពីបទគម្ពីរ:
២:១១, ១២—ហេតុអ្វីក៏ព្រះយេហូវ៉ាមិនយល់ព្រមនឹងទឹកឃ្មុំដែល«ទុកជាដង្វាយដុត»? ទឹកឃ្មុំដែលបានរៀបរាប់នៅទីនេះគឺមិនសំដៅទៅទឹកឃ្មុំដែលមានមកពីឃ្មុំនោះទេ។ ទោះជាមិនអនុញ្ញាតឲ្យ«ទុកជាដង្វាយដុត»ក៏ដោយ ទឹកឃ្មុំដែលត្រូវបានរៀបរាប់នៅទីនេះត្រូវបានរួមបញ្ចូលក្នុង«ផលដំបូង . . . ពីផលនៃចំការ»។ (របាក្សត្រទី២ ៣១:៥) តាមមើលទៅ ពាក្យថាទឹកឃ្មុំនេះគឺជាទឹកឬស៊ីរ៉ូប៍ដែលចំរាញ់ពីផ្លែឈើ។ ដោយសារទឹកឃ្មុំនេះអាចទៅជាជូរឬដុះផ្សិត គឺមិនត្រឹមត្រូវឲ្យថ្វាយលើអាសនៈទេ។
២:១៣—ហេតុអ្វីក៏ត្រូវបង់អំបិល«ក្នុងគ្រប់ទាំងដង្វាយ»? នេះគឺមិនមែនដើម្បីឲ្យយញ្ញបូជាមានរសជាតិនោះទេ។ នៅជុំវិញផែនដី អំបិលត្រូវប្រើដើម្បីបង្ការកុំឲ្យខូចឬរលួយ។ អំបិលគឺមានក្នុងគ្រប់ទាំងដង្វាយ ប្រហែលជាតំណាងការរួចផុតពីការពុករលួយ។
មេរៀនសំរាប់យើង:
៣:១៧: ដោយសារខ្លាញ់បានចាត់ទុកជាផ្នែកល្អបំផុត នោះការហាមបរិភោគខ្លាញ់គឺដើម្បីឲ្យពួកអ៊ីស្រាអែលចាំជាប់ក្នុងចិត្តថា របស់ដ៏ល្អបំផុតគឺជារបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ (លោកុប្បត្តិ ៤៥:១៨) នេះរំឭកយើងថាយើងគួរថ្វាយរបស់ដ៏ល្អបំផុតជូនព្រះយេហូវ៉ា។—សុភាសិត ៣:៩, ១០; កូល៉ុស ៣:២៣, ២៤
៧:២៦, ២៧: ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលមិនត្រូវបរិភោគឈាមទេ។ តាមទស្សនៈរបស់ព្រះ ឈាមតំណាងជីវិត។ លេវីវិន័យ ១៧:១១ ចែងថា៖ «ជីវិតនៃរូបសាច់ នោះនៅក្នុងឈាម»។ សព្វថ្ងៃនេះ ពួកអ្នកថ្វាយបង្គំពិតក៏តម្រូវឲ្យជៀសវាងពីឈាមដែរ។—កិច្ចការ ១៥:២៨, ២៩
គណៈសង្ឃ បរិសុទ្ធត្រូវបានបង្កើត
តើអ្នកណាដែលទទួលខុសត្រូវចំពោះភារកិច្ចផ្សេងៗដែលទាក់ទងយញ្ញបូជានិងដង្វាយ? ភារកិច្ចនោះត្រូវបានប្រគល់ឲ្យសង្ឃ។ ម៉ូសេបានធ្វើពិធីតែងតាំងអើរ៉ុនជាសម្ដេចសង្ឃ និងកូនបួននាក់របស់គាត់ត្រូវបំរើជាអនុសង្ឃតាមសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះ។ តាមមើលទៅ ពិធីបុណ្យនេះធ្វើអស់ប្រាំពីរថ្ងៃ ហើយគណៈសង្ឃចាប់ផ្ដើមមានដំណើរការនៅថ្ងៃបន្ទាប់។
ចម្លើយចំពោះសំនួរអំពីបទគម្ពីរ:
៩:៩—តើការចាក់ឈាមនៅត្រង់ជើងអាសនៈនិងយកឈាមទៅប្រឡាក់លើវត្ថុផ្សេងៗមានសារៈសំខាន់យ៉ាងណា? នេះបានបង្ហាញថាព្រះយេហូវ៉ាទទួលឈាមសំរាប់ការធួនបាប។ ពិធីធួនបាបទាំងអស់មានមូលដ្ឋានលើឈាម។ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា៖ «តាមក្រិត្យវិន័យសឹងតែគ្រប់របស់ទាំងអស់បានស្អាតដោយសារឈាម បើគ្មានខ្ចាយឈាមទេ នោះគ្មានផ្លូវណាឲ្យបានរួចពីបាបឡើយ»។—ហេព្រើរ ៩:២២
១០:១, ២—តើអំពើបាបរបស់ណាដាបនិងអ័ប៊ីហ៊ូវដែលជាកូនរបស់អើរ៉ុន ប្រហែលជាទាក់ទងនឹងរឿងអ្វី? មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយពីណាដាបនិងអ័ប៊ីហ៊ូវបានប្រកបភារកិច្ចសង្ឃដោយមិនត្រឹមត្រូវ នោះព្រះយេហូវ៉ាក៏បានហាមសង្ឃប្រើស្រាទំពាំងបាយជូរឬគ្រឿងស្រវឹងក្នុងកាលបំរើមុខងារក្នុងរោងឧបោសថ។ (លេវីវិន័យ ១០:៩) នេះបង្ហើបឲ្យដឹងថា កូនប្រុសទាំងពីររបស់អើរ៉ុនប្រហែលជាបានផឹកគ្រឿងស្រវឹងនៅក្នុងកាលៈទេសៈដែលរៀបរាប់ខាងលើនេះ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ មូលហេតុពិតដែលពួកគេត្រូវស្លាប់ គឺដោយសារពួកគេយក«ភ្លើងដទៃទៅថ្វាយនៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ាដែលទ្រង់ឥតបានបង្គាប់ឡើយ»។
មេរៀនសំរាប់យើង:
១០:១, ២: សព្វថ្ងៃនេះ អ្នកបំរើរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដែលទទួលខុសត្រូវគួរតែធ្វើតាមតម្រូវការរបស់ព្រះ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ពួកគេមិនត្រូវបំពានសិទ្ធិក្នុងកាលដែលពួកគេបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្លួន។
១០:៩: ពេលបានផឹកគ្រឿងស្រវឹង នោះយើងមិនត្រូវបំពេញភារកិច្ចរបស់ព្រះឡើយ។
ការថ្វាយបង្គំបរិសុទ្ធតម្រូវឲ្យមានការស្អាតស្អំ
ក្រឹត្យក្រមស្តីអំពីសត្វដែលរាប់ថាស្អាតឬមិនស្អាតសំរាប់ធ្វើជាម្ហូបអាហារ គឺមានប្រយោជន៍ដល់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលពីរយ៉ាង។ ក្រឹត្យក្រមទាំងនេះបានការពារពួកអ៊ីស្រាអែលពីការឆ្លងរោគពីភាវៈរស់ដែលមានគ្រោះថ្នាក់ និងបានសឲ្យឃើញភាពខុសគ្នារវាងពួកគេនិងសាសន៍ផ្សេងៗដែលនៅជិតនោះ។ ក្រឹត្យក្រមឯទៀតទាក់ទងនឹងភាពមិនស្អាតនៃសាកសព របៀបជំរះកាយសំរាប់ស្ត្រីពេលសម្រាលកូនហើយ វិធានការសំរាប់រោគឃ្លង់ និងភាពមិនស្អាតនៃការចេញទឹកកាមពីបុរសនិងស្ត្រីដែលរួមភេទ។ សង្ឃត្រូវមើលខុសត្រូវចំពោះបុគ្គលដែលទៅជាមិនស្អាត។
ចម្លើយចំពោះសំនួរអំពីបទគម្ពីរ:
១២:២, ៥—ហេតុអ្វីក៏ការសំរាលកូនធ្វើឲ្យស្ត្រី«មិនស្អាត»? ប្រដាប់បន្តពូជគឺមានបំណងដើម្បីបង្កើតកូនដែលមានជីវិតគ្រប់ល័ក្ខណ៍។ ក៏ប៉ុន្តែ ដោយសារតែឥទ្ធិពលនៃបាបដែលមានជាមរតក នោះជីវិតឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍និងបាបបានឆ្លងដល់កូនចៅក្រោយៗ។ ‹ភាពមិនស្អាត›អស់មួយរយៈដែលទាក់ទងនឹងការសំរាលកូន ព្រមទាំងរឿងផ្សេងៗ ដូចជាការធ្លាក់ឈាមក្នុងពេលមានរដូវ និងការចេញទឹកកាម នោះក៏ធ្វើឲ្យពួកអ៊ីស្រាអែលដឹងនូវបាបដែលមានជាមរតក។ (លេវីវិន័យ ១៥:១៦-២៤; ទំនុកដំកើង ៥១:៥; រ៉ូម ៥:១២) ក្រឹត្យក្រមចំពោះការជំរះកាយដែលត្រូវធ្វើឡើង នោះនឹងជួយពួកអ៊ីស្រាអែលឲ្យយល់នូវសេចក្ដីត្រូវការចំពោះយញ្ញបូជាលោះដើម្បីគ្របបាំងបាបរបស់មនុស្សជាតិ និងជួយមនុស្សឲ្យមានភាពគ្រប់ល័ក្ខណ៍ឡើងវិញ។ ហេតុដូច្នេះហើយ ក្រឹត្យវិន័យនោះបានក្លាយទៅជា‹អ្នកដឹកនាំពួកគេទៅដល់ព្រះគ្រីស្ទ›។—កាឡាទី ៣:២៤
១៥:១៦-១៨—តើការ«ចេញទឹកកាម»ដែលបានរៀបរាប់ក្នុងខទាំងនេះជាអ្វី? តាមមើលទៅ នេះគឺសំដៅទៅការចេញទឹកកាមនៅពេលយប់ និងការរួមភេទ។
មេរៀនសំរាប់យើង:
១១:៤៥: ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះបរិសុទ្ធនិងតម្រូវឲ្យអ្នកដែលបំរើទ្រង់បរិសុទ្ធដែរ។ ពួកគេត្រូវរក្សាខ្លួនឲ្យបានបរិសុទ្ធនិងស្អាតស្អំខាងរាងកាយនិងខាងវិញ្ញាណ។—កូរិនថូសទី២ ៧:១; ពេត្រុសទី១ ១:១៥, ១៦
១២:៨: ព្រះយេហូវ៉ាបានអនុញ្ញាតឲ្យមនុស្សទ័លក្រថ្វាយលលកជាដង្វាយដុត ជាជាងកូនចៀមដែលមានតម្លៃថ្លៃនោះ។ ទ្រង់មានព្រះទ័យគិតដល់មនុស្សទ័លក្រ។
ត្រូវតែរក្សាឲ្យបានបរិសុទ្ធ
យញ្ញបូជាសំខាន់បំផុតសំរាប់បាបត្រូវបានថ្វាយនៅថ្ងៃធួនបាបរាល់ឆ្នាំ។ គោឈ្មោលស្ទាវត្រូវបានថ្វាយឲ្យធួនបាបសង្ឃនិងកុលសម្ព័ន្ធលេវី។ ពពែឈ្មោលត្រូវបានថ្វាយសំរាប់កុលសម្ព័ន្ធឯទៀតក្នុងសាសន៍អ៊ីស្រាអែលដែលមិនមែនជាសង្ឃ។ ពពែមួយទៀតត្រូវដឹកទៅឯទីរហោស្ថានក្រោយពីបានលន់តួអំពើបាបរបស់មនុស្សដាក់លើក្បាលពពែនោះ។ ពពែឈ្មោលពីរនោះត្រូវចាត់ទុកជាដង្វាយមួយសំរាប់លោះបាប។ ដង្វាយទាំងនេះបានចង្អុលប្រាប់ថាព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទនឹងជាយញ្ញបូជា ដែលនឹងយកបាបចេញពីមនុស្សជាតិ។
ក្រឹត្យក្រមចំពោះការបរិភោគសាច់និងអ្វីផ្សេងទៀតបញ្ជាក់នូវសេចក្ដីត្រូវការចំពោះភាពបរិសុទ្ធពេលយើងថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ា។ ដោយហេតុនេះ សង្ឃត្រូវរក្សាទុក្ខខ្លួនឲ្យបានបរិសុទ្ធ។ បុណ្យបីដែលមានជារៀងរាល់ឆ្នាំគឺជាគ្រាដ៏សប្បាយក្រៃលែង និងជាគ្រាថ្លែងអំណរគុណដល់ព្រះដែលជាអ្នកបង្កើត។ ព្រះយេហូវ៉ាក៏បានប្រទានឲ្យរាស្ត្រទ្រង់នូវក្រឹត្យក្រមដែលទាក់ទងនឹងការរំលោភលើព្រះនាមដ៏បរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ រួមទាំងការធ្វើពិធីនៅថ្ងៃឈប់សំរាក និងពិធីខួប៥០ឆ្នាំ ការប្រព្រឹត្តលើមនុស្សទ័លក្រ និងការប្រព្រឹត្តលើបាវបំរើជាដើម។ ក្រឹត្យវិន័យក៏ចែងអំពីពរដែលនឹងមានដោយសារការស្ដាប់បង្គាប់ព្រះ ហើយក៏ប្រាប់អំពីបណ្ដាសាដែលមានមកលើអស់អ្នកមិនស្ដាប់បង្គាប់ទ្រង់ផងដែរ។ ក៏មានក្រឹត្យក្រមចំពោះការថ្វាយដង្វាយដែលទាក់ទងនឹងការស្បថនិងការគិតថ្លៃ កូនសត្វដែលកើតដំបូង និងការឲ្យមួយភាគដប់ដែលជាអ្វី«បរិសុទ្ធសំរាប់ព្រះយេហូវ៉ា»។
ចម្លើយចំពោះសំនួរអំពីបទគម្ពីរ:
១៦:២៩—តើតាមរបៀបណាដែលពួកអ៊ីស្រាអែល«បញ្ឈឺចិត្តខ្លួន»? នេះជាទង្វើក្រោយពីថ្ងៃបុណ្យធួននឹងបាបដែលទាក់ទងនឹងការសុំអត់ទោសបាប។ តាមមើលទៅ ការតមអាហារនៅពេលនោះទាក់ទងនឹងការទទួលស្គាល់បាប។ ដូច្នេះ ‹ការបញ្ឈឺចិត្តខ្លួន›គឺទំនងជាសំដៅទៅការតមអាហារ។
១៩:២៧—តើបញ្ញតិហាម«កោរក្រឡឹងសក់ក្បាលជុំវិញ» ឬ«កាត់ដំរឹមពុកចង្កា»មានន័យយ៉ាងណា? តាមមើលទៅ ក្រឹត្យវិន័យនេះគឺដើម្បីបង្ការសាសន៍យូដាដំរឹមពុកចង្កាឬកោរក្រឡឹងសក់ដែលធ្វើតាមទម្លាប់សាសនាដទៃខ្លះ។ (យេរេមា ៩:២៥,២៦; ២៥:២៣; ៤៩:៣២) យ៉ាងណាក៏ដោយ បញ្ញតិរបស់ព្រះមិនបានសេចក្ដីថា សាសន៍យូដាមិនអាចដំរឹមពុកចង្កានោះទេ។—សាំយូអែលទី២ ១៩:២៤
២៥:៣៥-៣៧—តើពួកអ៊ីស្រាអែលយកការប្រាក់តែងតែជាការខុសឬ? បើឲ្យលុយគេខ្ចីសំរាប់ធ្វើពាណិជ្ជកម្ម នោះអ្នកឲ្យខ្ចីអាចយកការប្រាក់បាន។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ក្រឹត្យវិន័យហាមយកការប្រាក់ពីមនុស្សទ័លក្រដែលខ្ចីលុយ។ ការបានចំណេញប្រាក់ពីភាពទ័លក្រនៃអ្នកជិតខាងគឺជាការខុស។—និក្ខមនំ ២២:២៥
២៦:១៩—តើ‹មេឃប្រែទៅដូចជាដែកនិងដីដូចជាលង្ហិន›យ៉ាងដូចម្ដេច? ដោយសារតែគ្មានភ្លៀង នោះនៅស្រុកកាណាន មេឃមើលទៅដូចជារឹងដូចដែកមែន។ បើគ្មានភ្លៀងទេ នោះផែនដីនឹងមានពណ៌ដូចលង្ហិនដែលចាំងភ្លឺផ្លេកៗ។
២៦:២៦—តើ‹ស្ត្រី១០នាក់ដុតនំប៉័ងក្នុងឡតែ១›មានន័យយ៉ាងណា? ធម្មតាស្ត្រីម្នាក់ៗត្រូវការឡមួយផ្សេងដើម្បីដុតនំប៉័ងទាំងប៉ុន្មានដែលគាត់មាន។ ប៉ុន្តែ ពាក្យទាំងនេះបានសំដៅទៅការខ្វះអាហារ ហើយមានឡតែមួយគឺគ្រប់គ្រាន់ហើយដើម្បីដុតនំប៉័ងទាំងប៉ុន្មានដែលត្រូវធ្វើដោយស្ត្រីដប់នាក់នោះ។ នេះគឺជាលទ្ធផលមួយដែលបានទាយប្រាប់ចំពោះការមិនរក្សាខ្លួនឲ្យបានបរិសុទ្ធ។
មេរៀនសំរាប់យើង:
២០:៩: តាមទស្សនៈព្រះយេហូវ៉ា នោះចិត្តស្អប់និងអំពើកាចសាហាវគឺអាក្រក់ដូចជាអ្នកសម្លាប់គេដោយចេតនា។ ហេតុដូច្នេះហើយ ទ្រង់ដាក់បញ្ញតិថាការបង្អាប់ដល់ឪពុកម្ដាយមានទោសដូចជាបានសម្លាប់ពួកគាត់ហើយ។ នេះត្រូវជំរុញចិត្តយើងឲ្យបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដល់អ្នកជឿគ្នីគ្នា មែនទេ?—យ៉ូហានទី១ ៣:១៤, ១៥
២២:៣២; ២៤:១០-១៦, ២៣: យើងមិនត្រូវបង្អាប់ដល់ព្រះនាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ាឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងត្រូវលើកសរសើរព្រះនាមទ្រង់និងអធិស្ឋានឲ្យព្រះនាមទ្រង់បានបរិសុទ្ធ។—ទំនុកដំកើង ៧:១៧; ម៉ាថាយ ៦:៩
របៀបដែលសៀវភៅលេវីវិន័យមានឥទ្ធិពលលើការថ្វាយបង្គំយើង
សព្វថ្ងៃនេះ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាមិននៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យនោះទេ។ (កាឡាទី ៣:២៣-២៥) យ៉ាងណាក៏ដោយ ដោយសារអ្វីៗដែលចែងក្នុងសៀវភៅលេវីវិន័យ ធ្វើឲ្យយើងយល់ធ្លុះនូវទស្សនៈរបស់ព្រះយេហូវ៉ាចំពោះរឿងផ្សេងៗ នោះក៏អាចមានឥទ្ធិពលលើការថ្វាយបង្គំរបស់យើងផងដែរ។
កាលដែលអ្នកអានព្រះគម្ពីរប្រចាំសប្ដាហ៍ដើម្បីរៀបចំសំរាប់សាលាកិច្ចបំរើព្រះធិបតេយ្យ អ្នកប្រាកដជាបានដឹងច្បាស់ថា ព្រះយេហូវ៉ាតម្រូវឲ្យអ្នកបំរើទ្រង់បរិសុទ្ធ។ សៀវភៅលេវីវិន័យក៏អាចជួយយើងឲ្យថ្វាយជូនព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុតនូវអ្វីដ៏ល្អបំផុតរបស់យើង ក្នុងការរក្សាខ្លួនឲ្យបានបរិសុទ្ធដែលជាការលើកសរសើរដល់ទ្រង់។
[រូបភាពនៅទំព័រ២៩]
យញ្ញបូជាដែលត្រូវថ្វាយក្រោមក្រឹត្យវិន័យសំដៅទៅព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទនិងយញ្ញបូជារបស់ទ្រង់
[រូបភាពនៅទំព័រ៣០]
បុណ្យនំប៉័ងឥតដំបែជាគ្រាដ៏សប្បាយក្រៃលែង
[រូបភាពនៅទំព័រ៣១]
បុណ្យប្រចាំឆ្នាំដូចជាបុណ្យបារាំ គឺជាគ្រានៃការថ្វាយអំណរគុណជូនព្រះយេហូវ៉ា