តើឱវាទព្រះគម្ពីរអាចជួយអ្នកអប់រំកូនបានទេ?
តើឱវាទព្រះគម្ពីរអាចជួយអ្នកអប់រំកូនបានទេ?
ផ្កាអ័រគីដេគឺស្អាតណាស់ តែក៏ពិបាកថែដែរ។ អ្នកត្រូវយកចិត្តទុកដាក់នឹងសីតុណ្ហភាព ពន្លឺ និងទំហំផើង ទើបអាចថែផ្កាអ័រគីដេឲ្យមានសម្រស់មិនស្រពោន។ ផ្កាអ័រគីដេឆាប់ប្រតិកម្មនឹងសារធាតុក្នុងដីនិងជី ថែមទាំងងាយរងគ្រោះពីសត្វល្អិតនិងជំងឺ។ ហេតុនេះហើយ មនុស្សច្រើនតែមិនទទួលបានជោគជ័យ ពេលខំថែផ្កាអ័រគីដេជាលើកដំបូង។
ការអប់រំកូនគឺស្មុគស្មាញជាងការថែផ្កាអ័រគីដេឆ្ងាយណាស់ ហើយក៏តម្រូវឲ្យយកចិត្តទុកដាក់ដែរ។ ដូច្នេះ មាតាបិតាជាច្រើនទ័លប្រាជ្ញាមិនដឹងថាត្រូវអប់រំកូនយ៉ាងដូចម្ដេច។ មាតាបិតាជាច្រើនមានអារម្មណ៍មួយថាខ្លួនត្រូវការជំនួយ ដូចអ្នកថែផ្កាអ័រគីដេត្រូវការយោបល់ពីអ្នកជំនាញដែរ។ មាតាបិតាគ្រប់រូបប្រាកដជាចង់បានការណែនាំដ៏ល្អបំផុត។ តើអាចរកឃើញការណែនាំដ៏ល្អបំផុតនៅឯណា?
ទោះជាសៀវភៅព្រះគម្ពីរមិនមែនជាសៀវភៅណែនាំអំពីការអប់រំកូនក៏ពិតមែន តែព្រះអាទិទេពបានបណ្ដាលឲ្យអ្នកសរសេរព្រះគម្ពីរសរសេរនូវឱវាទជាច្រើនដែលមានប្រយោជន៍ជួយក្នុងការអប់រំកូន។ ព្រះគម្ពីរដាក់ទម្ងន់លើការអប់រំកូនឲ្យមានលក្ខណៈសម្បត្ដិគ្រប់គ្រាន់ ហើយនេះជាការអប់រំម្យ៉ាងដែលមនុស្សជាច្រើនគិតថា មាតាបិតាមិនសូវយកចិត្តទុកដាក់ប៉ុន្មានទេ។ (អេភេសូរ ៤:២២-២៤) ស្តីអំពីរឿងនេះ ឱវាទបទគម្ពីរជាផ្នែកសំខាន់មួយនៃការអប់រំដែលមានតុល្យភាព។ ឱវាទនេះបានជួយមនុស្សរាប់ពាន់នាក់ដែលអនុវត្តតាម មិនថាពួកគេរស់នៅសម័យណាឬមកពីមជ្ឈដ្ឋានណាក៏ដោយ។ ដូច្នេះ ការធ្វើតាមឱវាទពីបទគម្ពីរជាបន្តបន្ទាប់ ក៏អាចជួយអ្នកទទួលបានជោគជ័យក្នុងការអប់រំកូនរបស់អ្នកដែរ។
គំរូរបស់មាតាបិតាជាវិធីអប់រំល្អបំផុត
«ដូច្នេះ អ្នកឯងដែលបង្រៀនគេ តើមិនបង្រៀនដល់ខ្លួនឯងទេឬអី? អ្នកឯងដែលប្រដៅថា កុំឲ្យលួចគេ តើអ្នកលួចឬទេ? អ្នកឯងដែលថា កុំឲ្យផិតគ្នា តើអ្នកផិតឬទេ?»។—រ៉ូម ២:២១,២២, កំណែជាអក្សរទ្រេត
ប្រធានគណៈកម្មការការអប់រំនៅទីក្រុងសេអ៊ូលបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «វិធីអប់រំល្អបំផុត គឺធ្វើជាគំរូល្អដល់កូនក្នុងការនិយាយនិងការប្រព្រឹត្ត»។ បើពាក្យសំដីនិងការប្រព្រឹត្តរបស់មាតាបិតាពុំមែនជាគំរូល្អ ហើយពួកគាត់ក៏មិនឲ្យការណែនាំច្បាស់លាស់ដល់កូន នោះកូននឹងសន្និដ្ឋានយ៉ាងរហ័សថា មាតាបិតាខ្លួនជាមនុស្សលាក់ពុត។ អ្វីដែលមាតាបិតាប្រាប់កូននោះ នឹងគ្មានប្រសិទ្ធភាពសោះឡើយ។ ជាឧទាហរណ៍ បើមាតាបិតាចង់បង្រៀនកូនឲ្យធ្វើជាមនុស្សទៀងត្រង់ ពួកគេក៏ត្រូវទៀងត្រង់ដែរ។ មាតាបិតាជាច្រើននៅពេលដែលពួកគាត់មិនចង់ជួបភ្ញៀវដែលមករកគាត់នៅផ្ទះ នោះពួកគាត់បង្គាប់កូនឲ្យកុហកភ្ញៀវថា «ប៉ា(ឬម៉ាក់)ខ្ញុំអត់នៅទេ»។ ការបង្គាប់កូនដូចនេះ ធ្វើឲ្យកូនខ្មាសនិងមានអារម្មណ៍មិនស្រួលហើយពិបាកយល់ថាទង្វើណាខុសទង្វើណាត្រូវ។ ក្រោយមក បើកូនជួបប្រទះកាលៈទេសៈណាដែលមិនស្រួល កូនប្រហែលចាប់ផ្ដើមកុហកគេឯងដោយមិនស្ដាយក្រោយទេ។ ហេតុនេះហើយ បើមាតាបិតាពិតជាចង់ឲ្យកូនជាមនុស្សទៀងត្រង់មិនចេះភូតកុហក នោះពួកគេក៏ត្រូវប្រព្រឹត្តឲ្យសមត្រឹមត្រូវដែរ។
តើអ្នកចង់អប់រំកូនឲ្យមានសុជីវធម៌ទេ? បើចង់មែន អ្នកត្រូវធ្វើជាគំរូល្អដល់កូនសិន។ កូននឹងឆាប់ធ្វើតាមគំរូរបស់អ្នក។ លោកសុងស៊ីកដែលជាឪពុកមានកូនបួននាក់ប្រាប់ថា៖ «យើងពីរនាក់ប្ដីប្រពន្ធបានតាំងចិត្តមិនប្រើពាក្យអសុរោះឡើយ។ យើងបង្ហាញការគោរពគ្នាហើយមិននិយាយគំហកទោះបើយើងខឹងឬមួម៉ៅចិត្តក៏ដោយ។ ការធ្វើជាគំរូល្អបែបនេះមានប្រសិទ្ធភាពជាងការអប់រំដោយពាក្យសំដីឆ្ងាយណាស់។ យើងសប្បាយចិត្តដែលកូនរបស់យើងប្រើពាក្យដោយគោរពហើយមានសុជីវធម៌ពេលនិយាយជាមួយនឹងអ្នកឯទៀត»។ នៅកាឡាទី ៦:៧ ព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «ពូជណាដែលមនុស្សព្រោះចុះ នោះនឹងច្រូតបានពូជនោះឯងវិញ»។ មាតាបិតាដែលចង់ឲ្យកូនមានសីលធម៌ល្អប្រសើរនោះ ត្រូវបង្ហាញថាខ្លួនមានសីលធម៌ជាមុនសិន។
ត្រូវប្រស្រ័យទាក់ទងគ្នាជានិច្ច
«ត្រូវឲ្យប្រិតប្រៀនសេចក្ដីទាំងនេះ[បញ្ញត្ដិរបស់ព្រះ]ដល់កូនចៅឯងព្រមទាំងនិយាយដំណាល ក្នុងកាលដែលអង្គុយនៅក្នុងផ្ទះហើយដើរតាមផ្លូវ ក្នុងកាលដែលដេក ហើយក្រោកឡើងផង»។—ចោទិយកថា ៦:៧, កំណែជាអក្សរទ្រេត
មនុស្សកាន់តែច្រើនឡើងត្រូវធ្វើការលើសម៉ោង។ ការរកលុយដោយធ្វើការទាំងប្ដីទាំងប្រពន្ធ ក៏ប៉ះពាល់ដល់កូនយ៉ាងខ្លាំងដែរ។ ពេលវេលាដែលមាតាបិតាជាច្រើនចំណាយជាមួយកូនកំពុងតែថយចុះ។ ពេលដែលមាតាបិតានៅផ្ទះ ពួកគាត់ត្រូវធ្វើការងារផ្ទះនិងកិច្ចការឯទៀត។ ដូច្នេះពួកគាត់ប្រហែលជាអស់កម្លាំងណាស់។ ក្នុងកាលៈទេសៈនេះ តើអាចរក្សាឲ្យមានការប្រស្រ័យទាក់ទងនឹងកូនយ៉ាងដូចម្ដេចបាន? បើអ្នកនិងកូនធ្វើការងារផ្ទះជាមួយគ្នានោះ ប្រហែលជាមានឱកាសនិយាយគ្នា។ ឪពុកម្នាក់បានសម្រេចថាកុំឲ្យមានទូរទស្សន៍ទៀត ដោយមានបំណងចង់ចំណាយពេលច្រើនជាងជាមួយកូន។ គាត់កត់សម្គាល់ថា៖ «នៅដើមដំបូងកូនបានអផ្សុក។ ប៉ុន្តែ នៅពេលខ្ញុំលេងល្បែងល្បងប្រាជ្ញាជាមួយនឹងពួកគេនិងនិយាយអំពីសៀវភៅរឿងល្អៗដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍នោះ ពួកគេចាប់ផ្ដើមទម្លាប់ខ្លួននឹងការគ្មានទូរទស្សន៍»។
គឺសំខាន់ដែលកូនចាប់ផ្ដើមមានទម្លាប់ប្រស្រ័យទាក់ទងជាមួយនឹងឪពុកម្ដាយតាំងពីតូច។ បើពុំនោះទេ ពេលកូនធំដល់វ័យជំទង់ហើយមានបញ្ហាណាមួយ នោះពួកគេនឹងមិនចាត់ទុកឪពុកម្ដាយជាមិត្តភក្ដិដែលពួកគេអាចនិយាយចេញពីចិត្តជាមួយនោះឡើយ។ តើអ្នកអាចជួយកូនរបស់អ្នកនិយាយចេញពីចិត្តយ៉ាងដូចម្ដេច? សុភាសិត ២០:៥ប្រាប់ថា៖ «សេចក្ដីដំបូន្មាននៅក្នុងចិត្តមនុស្ស នោះធៀបដូចជាអណ្ដូងដ៏ជ្រៅ តែមនុស្សដែលមានយោបល់ គេនឹងដងឡើងបាន»។ ដោយប្រើសំនួរសួរអំពីទស្សនៈកូន ដូចជា«តើកូនគិតយ៉ាងណាដែរ?» ធ្វើដូចនេះមាតាបិតាលើកទឹកចិត្តកូនឲ្យប្រាប់ពីគំនិតនិងអារម្មណ៍របស់ខ្លួន។
តើអ្នកនឹងធ្វើអ្វីទៅបើកូនមានកំហុសធ្ងន់ធ្ងរ? នេះជាពេលដែលកូនត្រូវការនូវការយោគយល់អំពីមាតាបិតា។ ចូរទប់អារម្មណ៍ពេលដែលស្ដាប់កូននិយាយ។ ឪពុកម្នាក់ប្រាប់អំពីរបៀបគាត់ប្រព្រឹត្តថា៖ «នៅពេលកូនខ្ញុំធ្វើខុស ខ្ញុំខំទប់ចិត្តកុំឲ្យច្រឡោត។ ខ្ញុំអង្គុយហើយស្ដាប់កូននិយាយសិន។ ខ្ញុំខំយល់សព្វគ្រប់អំពីរឿងនោះ។ កាលបើខ្ញុំពិបាកទប់ចិត្ត ខ្ញុំចាំទាល់តែមានអារម្មណ៍ស្ងប់សិន»។ បើអ្នកទប់អារម្មណ៍ហើយស្ដាប់កូននិយាយសិន នោះកូននឹងព្រមស្ដាប់តាមការទូន្មានប្រដៅរបស់អ្នកជាង។
ការទូន្មានប្រដៅ ដែលផុសចេញពី សេចក្ដីស្រឡាញ់គឺចាំបាច់
«ឪពុករាល់គ្នាអើយ! កុំឲ្យចាក់រុកកូនរបស់ខ្លួនឡើយ ចូរបង្រៀនវាទៅតាមដំបូន្មាន នឹងសេចក្ដីដាស់តឿនរបស់ព្រះអម្ចាស់វិញ»។—អេភេសូរ ៦:៤, កំណែជាអក្សរទ្រេត
ដើម្បីទទួលបានលទ្ធផលល្អ នោះរបៀបអ្នកប្រដៅកូនដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់គឺសំខាន់។ តើមាតាបិតា«ចាក់រុក»កូនក្នុងន័យអ្វី? បើប្រដៅដោយដាក់ទោសធ្ងន់ជាងកំហុស ឬរិះគន់ចាប់កំហុសហួសហេតុពេកនោះ កូននឹងមិនព្រមស្ដាប់អ្នកទេ។ ត្រូវប្រដៅកូនដោយបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ជានិច្ច។ (សុភាសិត ១៣:២៤) បើអ្នកវែកញែកជាមួយកូន នោះកូននឹងទទួលស្គាល់ថា អ្វីដែលអ្នកប្រដៅពួកគេនោះគឺដោយសារអ្នកស្រឡាញ់គេ។—សុភាសិត ២២:១៥; ២៩:១៩
ម្យ៉ាងទៀត យកល្អឲ្យកូនពិសោធន៍នូវលទ្ធផលពីកំហុសដែលគេបានធ្វើ។ ជាឧទាហរណ៍ បើកូនធ្វើបាបអ្នកណាម្នាក់ អ្នកអាចបង្គាប់កូនឲ្យសុំអត់ទោសពីអ្នកនោះ។ នៅពេលធ្វើខុសបញ្ញត្ដិគ្រួសារ អ្នកអាចដកហូតនូវសិទ្ធិខ្លះៗមិនឲ្យធ្វើអ្វីដែលកូនធ្លាប់ចូលចិត្តដើម្បីបញ្ជាក់ពីសារៈសំខាន់នៃការធ្វើតាមបង្គាប់នោះ។
យកល្អអ្នកប្រដៅកូននៅពេលត្រឹមត្រូវដែរ។ សាស្ដា ៨:១១បញ្ជាក់ថា៖ «ចិត្តរបស់ពួកមនុស្សជាតិបានផ្ដាច់ទៅ ឲ្យប្រព្រឹត្តតាមអំពើអាក្រក់ជានិច្ចដោយព្រោះតែការធ្វើទោសចំពោះអំពើអាក្រក់ មិនបានសំរេចជាយ៉ាងឆាប់»។ ស្រដៀងគ្នាដែរ កូននឹងសាកល្បងថា តើគេអាចគេចរួចពីទោសក្រោយបានធ្វើខុសឬយ៉ាងណា? ដូច្នេះ ក្រោយអ្នកព្រមានកូនថា នឹងត្រូវដាក់ទោសចំពោះកំហុសណាមួយដែលគេបានធ្វើ នោះអ្នកត្រូវដាក់ទោសកុំខាន។
ការលេងកំសាន្តដែលល្អ នោះមានតម្លៃ
«មានពេល . . . សើច មានពេលសំរាប់ . . . លោតកញ្ឆេង»។—សាស្ដា ៣:១, ៤, កំណែជាអក្សរទ្រេត
ពេលលំហែកាយនិងលេងកំសាន្តដ៏ល្អដោយមានតុល្យភាពគឺចាំបាច់ចំពោះការលូតលាស់ខាងផ្លូវកាយនិងសតិអារម្មណ៍របស់កូន។ នៅពេលមាតាបិតាលេងកំសាន្តជាមួយនឹងកូន នោះពង្រឹងចំណងក្រុមគ្រួសារហើយកូនមានអារម្មណ៍ថាឪពុកម្ដាយរបស់ខ្លួនមានសេចក្ដីស្រឡាញ់។ តើក្រុមគ្រួសារអាចធ្វើអ្វីខ្លះជាមួយគ្នា? បើអ្នកឆ្លៀតពេលគិត អ្នកអាចគិតឃើញការកំសាន្តសប្បាយជាច្រើនដែលអាចធ្វើជាមួយគ្នាបាន។ មានកីឡាដូចជាការជិះកង់ វាយសី លេងបាល់ទាត់និងបាល់ទះ។ អ្វីដែលធ្វើឲ្យសប្បាយរីករាយដែរនោះ បើក្រុមគ្រួសារលេងភ្លេងជាមួយគ្នា។ បើធ្វើដំណើរទៅកន្លែងផ្សេងៗមើលទេសភាពស្រូបខ្យល់អាកាស ក្រុមគ្រួសារអាចសាងនូវអនុស្សាវរីយ៍ជាច្រើន។
ពេលធ្វើដូច្នេះ មាតាបិតាអាចអប់រំកូនឲ្យមានទស្សនៈប្រកបដោយតុល្យភាពអំពីការលេងកំសាន្ត។ បុរសម្នាក់ដែលកាន់គ្រីស្ទសាសនាមានកូនប្រុសបីនាក់ប្រាប់ថា៖ «ខ្ញុំលេងកំសាន្តជាមួយកូនបើមានលទ្ធភាព។ ជាឧទាហរណ៍ ពេលពួកគេលេងហ្គេមកុំព្យូទ័រ ខ្ញុំសួរអំពីហ្គេមនោះ។ ពេលពួកគេពន្យល់ដោយរំភើបចិត្តអំពីហ្គេមនោះ ខ្ញុំឆ្លៀតឱកាសប្រាប់អំពីគ្រោះថ្នាក់ដែលមកពីការលេងកំសាន្តមិនល្អ។ ខ្ញុំបានកត់សម្គាល់ថាពួកគេចេះចៀសវាងការកំសាន្តដែលមិនល្អ»។ ពិតណាស់ថា កូនដែលសប្បាយលេងកំសាន្តជាមួយក្រុមគ្រួសារមិនសូវមានភាពទន់ទោរទៅរកការមើលកម្មវិធីទូរទស្សន៍ វីដេអូ កុន ឬហ្គេមអ៊ិនថឺណិតដែលមានអំពើឃោរឃៅ អំពើអសីលធម៌ ឬការប្រើថ្នាំញៀននោះទេ។
ត្រូវជួយកូនជ្រើសរើសមិត្តល្អ
«អ្នកណាដែលដើរជាមួយនឹងមនុស្សប្រាជ្ញ នោះនឹងមានប្រាជ្ញាដែរ តែអ្នកណាដែលភប់ប្រសព្វនឹងមនុស្សល្ងីល្ងើ នោះនឹងត្រូវខូចបង់វិញ»។—សុភាសិត ១៣:២០, កំណែជាអក្សរទ្រេត
ឪពុកម្នាក់ដែលកាន់គ្រីស្ទសាសនានិងបានអប់រំកូនបួននាក់ដោយទទួលបានជោគជ័យបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំសូមសង្កត់ធ្ងន់ថា ការជ្រើសរើសមិត្តភក្ដិល្អគឺសំខាន់ណាស់។ មិត្តអាក្រក់តែម្នាក់អាចនាំបង្ខូចលក្ខណៈល្អដែលអ្នកបានអប់រំកូនឲ្យមាននោះ»។ ដើម្បីជួយកូនរបស់គាត់ឲ្យជ្រើសរើសមិត្តភក្ដិល្អ គាត់សួរកូនថា៖ ‹តើអ្នកណាជាមិត្តជិតស្និទ្ធបំផុតរបស់កូន? ហេតុអ្វីបានជាកូនចូលចិត្តគាត់? តើលក្ខណៈមួយណារបស់គាត់ដែលកូនចង់ត្រាប់តាម?›។ ឪពុកម្នាក់ទៀតអញ្ជើញមិត្តភក្ដិជិតដិតរបស់កូនឲ្យមកលេងផ្ទះ។ ពេលនោះ គាត់អាចសង្កេតមើលមិត្តទាំងនោះហើយឲ្យការណែនាំដល់កូនសមស្របតាមអ្វីដែលគាត់បានសង្កេតឃើញ។
ក៏ជាការសំខាន់ដែរដែលមាតាបិតាបង្រៀនកូនឲ្យចេះយកមនុស្សចាស់ជាងធ្វើជាមិត្តភក្ដិនោះ មិនត្រឹមតែវ័យស្រករគ្នាទេ។ លោកប៊ូមសុនដែលមានកូនប្រុសបីនាក់ប្រាប់ថា៖ «ខ្ញុំជួយកូនរបស់ខ្ញុំយល់ថា មិត្តភក្ដិមិនចាំបាច់តែវ័យស្រករគ្នាទេ តួយ៉ាងដូចជាដាវីឌនិងយ៉ូណាថានក្នុងព្រះគម្ពីរ។ ការពិត ខ្ញុំអញ្ជើញបងប្អូនគ្រីស្ទានគ្រប់អាយុឲ្យមកសំណេះសំណាលជាមួយនឹងកូនខ្ញុំ។ លទ្ធផលគឺ កូនខ្ញុំអាចសំណេះសំណាលជាមួយនឹងមនុស្សជាច្រើនដែលមិនគ្រាន់តែជាមនុស្សដែលមានវ័យស្រករពួកគេនោះទេ»។ ការសំណេះសំណាលជាមួយនឹងមនុស្សចាស់ជាងដែលជាគំរូល្អ មានប្រយោជន៍ឲ្យកូនទាញយកបទពិសោធន៍ពីពួកគាត់។
អ្នកអាចអប់រំកូនដោយជោគជ័យបាន
យោងទៅតាមការស្ទង់មតិមួយនៅសហរដ្ឋអាមេរិក មាតាបិតាជាច្រើនដែលបានព្យាយាមអប់រំកូនឲ្យមានលក្ខណៈសម្បត្ដិដូចជា ការចេះទប់ចិត្ត ចេះលត់ដំខ្លួន និងមានភាពទៀងត្រង់ជាដើម មិនសូវបានទទួលជោគជ័យទេ។ ហេតុអ្វីពិបាកម្ល៉េះ? ម្ដាយមួយរូបដែលបានឆ្លើយនឹងការស្ទង់មតិនោះប្រាប់ថា៖ ‹គួរឲ្យស្ដាយណាស់ មានវិធីតែមួយគត់ដែលអាចការពារកូនបាន គឺដាក់ក្នុងបន្ទប់បិទជិតមិនឲ្យចេញទៅណាស្គាល់ពិភពលោក›។ គាត់ចង់និយាយថា សព្វថ្ងៃនេះ កូនត្រូវរស់នៅក្នុងស្ថានភាពមួយដែលអាក្រក់ជាងសម័យមុនៗឆ្ងាយណាស់។ ក្នុងស្ថានភាពបែបនេះ តើពិតជាអាចអប់រំកូនដោយជោគជ័យបានឬទេ?
បើអ្នកចង់ថែផ្កាអ័រគីដេតែខ្លាចថាវានឹងស្រពោនទៅ អ្នកប្រហែលជាមិនហ៊ានយកមកថែទេ។ ប៉ុន្តែ បើអ្នកជំនាញខាងផ្កាអ័រគីដេជូនយោបល់ល្អៗនិងនិយាយដោយជឿជាក់ថា «អ្នកនឹងបានជោគជ័យបើអ្នកធ្វើតាមយោបល់ទាំងនេះ» អ្នកនឹងសប្បាយចិត្តណាស់! ព្រះយេហូវ៉ាគឺជាព្រះដែលចេះដឹងជាងគេបំផុតអំពីលក្ខណៈមនុស្ស ហើយទ្រង់ផ្ដល់យោបល់អំពីវិធីល្អបំផុតសំរាប់អប់រំកូន។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ «ចូរបង្ហាត់កូនក្មេង ឲ្យប្រព្រឹត្តតាមផ្លូវដែលគួរប្រព្រឹត្ត នោះវានឹងមិនលះបង់ពីផ្លូវនោះដរាបដល់ចាស់»។ (សុភាសិត ២២:៦) នៅពេលអ្នកអប់រំកូនទៅតាមឱវាទក្នុងព្រះគម្ពីរ នោះអ្នកទំនងជានឹងមានក្ដីសប្បាយរីករាយដោយឃើញកូនរបស់អ្នកធំឡើងទៅជាមនុស្សពេញវ័យដែលចេះទទួលខុសត្រូវ មានសុជីវធម៌ និងប្រកាន់សីលធម៌។ យ៉ាងនេះ អ្នកដទៃនឹងស្រឡាញ់កូនរបស់អ្នក អ្វីដែលសំខាន់បំផុត ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះវរបិតារបស់យើងនៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់នឹងស្រឡាញ់កូនរបស់អ្នកដែរ។