«ចូរទៅបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស»
«ចូរទៅបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស»
«គ្រប់ទាំងអំណាចបានប្រគល់មកខ្ញុំនៅលើស្ថានសួគ៌ ហើយលើផែនដីផង។ ដូច្នេះ ចូរទៅបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស»។—ម៉ាថាយ ២៨:១៨, ១៩
១, ២. (ក) តើព្រះយេស៊ូបានប្រគល់ឲ្យអ្នកកាន់តាមទ្រង់នូវកិច្ចការអ្វី? (ខ) តើយើងនឹងពិចារណាសំនួរអ្វីខ្លះ ដែលពាក់ព័ន្ធនឹងបទបញ្ជារបស់ព្រះយេស៊ូ?
នៅប្រទេសអ៊ីស្រាអែល នារដូវផ្ការីកឆ្នាំ៣៣ ស.យ. មានថ្ងៃមួយដែលសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូបានជួបជុំគ្នានៅលើភ្នំមួយក្នុងស្រុកកាលីឡេ។ ព្រះអម្ចាស់របស់ពួកគេដែលត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញហើយហៀបនឹងយាងឡើងទៅស្ថានសួគ៌នោះ ទ្រង់មានបន្ទូលសំខាន់ចង់ប្រាប់ពួកគេ។ ព្រះយេស៊ូមានកិច្ចការឲ្យពួកគេធ្វើ។ តើកិច្ចការនោះជាអ្វី? ហើយតើសិស្សទ្រង់យល់ព្រមធ្វើការនោះឬយ៉ាងណា? តើកិច្ចការនោះទាក់ទងនឹងយើងសព្វថ្ងៃនេះយ៉ាងណាដែរ?
២ បន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូនៅពេលនោះបានត្រូវកត់ទុកក្នុងសៀវភៅម៉ាថាយ ២៨:១៨-២០ ដែលចែងថា៖ «គ្រប់ទាំងអំណាចបានប្រគល់មកខ្ញុំនៅលើស្ថានសួគ៌ ហើយលើផែនដីផង។ ដូច្នេះ ចូរទៅបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សនៅគ្រប់ទាំងសាសន៍ ព្រមទាំងធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹកឲ្យ ដោយនូវព្រះនាមព្រះវរបិតា ព្រះរាជបុត្រា នឹងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធចុះ [«ត្រូវ», ខ.ស.]បង្រៀន ឲ្យគេកាន់តាមគ្រប់ទាំងសេចក្ដី ដែលខ្ញុំបានបង្គាប់មកអ្នករាល់គ្នាផង។ ហើយមើល! ខ្ញុំក៏នៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាជារាល់ថ្ងៃដែរ ដរាបដល់បំផុតកល្ប»។ ព្រះយេស៊ូសំដៅទៅ«គ្រប់ទាំងអំណាច» «គ្រប់ទាំងសាសន៍» «គ្រប់ទាំងសេចក្ដី» ហើយទ្រង់សន្យាថានឹងនៅជាមួយសិស្សទ្រង់«រាល់ថ្ងៃ»ផងដែរ។ បទបញ្ជារបស់ទ្រង់ដែលពាក់ព័ន្ធចំណុចបួននេះជំរុញឲ្យយើងសួរសំនួរសំខាន់ៗពោលគឺ ហេតុអ្វី? នៅកន្លែងណា? អំពីអ្វី? និងរហូតដល់ពេលណា? ឥឡូវនេះ សូមយើងពិចារណាមើលសំនួរទាំងនេះម្ដងមួយៗ។ *
«គ្រប់ទាំងអំណាចបានប្រគល់មកខ្ញុំ»
៣. ហេតុអ្វីបានជាយើងគួរធ្វើតាមបង្គាប់ឲ្យបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស?
៣ មុនដំបូង ហេតុអ្វីបានជាយើងគួរធ្វើតាមបង្គាប់ឲ្យបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស? ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា៖ «គ្រប់ទាំងអំណាចបានប្រគល់មកខ្ញុំនៅលើស្ថានសួគ៌ ហើយលើផែនដីផង។ ដូច្នេះ ចូរទៅបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស»។ ពាក្យ«ដូច្នេះ» សំដៅទៅលើមូលហេតុចំបងមួយដែលយើងគួរធ្វើតាមបង្គាប់នេះ គឺពីព្រោះព្រះយេស៊ូដែលបានបង្គាប់ឲ្យធ្វើដូច្នេះ ទ្រង់មាន«គ្រប់ទាំងអំណាច»។ តើទ្រង់មានអំណាចប៉ុនណា?
៤. (ក) តើព្រះយេស៊ូមានអំណាចប៉ុនណា? (ខ) តើការយល់ដឹងរបស់យើងអំពីអំណាចរបស់ព្រះយេស៊ូ គួរមានអានុភាពយ៉ាងណាលើទស្សនៈរបស់យើងចំពោះបង្គាប់ឲ្យបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស?
៤ ព្រះយេស៊ូមានអំណាចទៅលើក្រុមជំនុំរបស់ទ្រង់ ហើយតាំងពីឆ្នាំ១៩១៤ទ្រង់ក៏មានអំណាចក្នុងព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះដែលទើបតែបានស្ថាបនាឡើងដែរ។ (កូល៉ុស ១:១៣; វិវរណៈ ១១:១៥) ព្រះយេស៊ូជាមហាទេវតាដែលមានពលបរិវារនៅស្ថានសួគ៌ក្រោមបង្គាប់ទ្រង់ ពោលគឺ ទេវតារាប់សិបលានរូប។ (ថែស្សាឡូនីចទី១ ៤:១៦; ពេត្រុសទី១ ៣:២២; វិវរណៈ ១៩:១៤-១៦) ព្រះយេស៊ូបានទទួលអំណាចពីព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់ឲ្យទំលាក់«អស់ទាំងរាជ្យ នឹងអំណាច ហើយនឹងឥទ្ធិឫទ្ធិទាំងប៉ុន្មាន»ដែលប្រឆាំងនឹងគោលការណ៍សុចរិត។ (កូរិនថូសទី១ ១៥:២៤-២៦; អេភេសូរ ១:២០-២៣) ព្រះយេស៊ូក៏មិនមានអំណាចតែលើមនុស្សដែលរស់ប៉ុណ្ណោះទេ តែទ្រង់ក៏មានអំណាច«ជំនុំជំរះដល់ទាំងមនុស្សរស់ នឹងមនុស្សស្លាប់ផង» ហើយមានអំណាចពីព្រះដើម្បីប្រោសមនុស្សស្លាប់ឲ្យរស់ឡើងវិញ។ (កិច្ចការ ១០:៤២; យ៉ូហាន ៥:២៦-២៨) ពិតណាស់ មនុស្សគួរទទួលស្គាល់បទបញ្ជាដែលមកពីបុគ្គលមួយអង្គដែលមានអំណាចមហិមា នេះជាបទបញ្ជាសំខាន់បំផុត។ ហេតុនេះហើយបានជាយើងស្ម័គ្រចិត្តធ្វើតាមបង្គាប់ព្រះគ្រីស្ទដោយគោរព ហើយ«ទៅបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស»។
៥. (ក) តើពេត្រុសធ្វើតាមបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូយ៉ាងណា? (ខ) កាលដែលពេត្រុសធ្វើតាមបង្គាប់របស់ព្រះយេស៊ូនោះ តើនេះបាននាំឲ្យគាត់ទទួលពរអ្វី?
៥ តាំងពីព្រះយេស៊ូចាប់ផ្ដើមធ្វើកិច្ចបំរើនៅលើផែនដី ទ្រង់បង្រៀនសិស្សយ៉ាងច្បាស់ថា ការទទួលស្គាល់អំណាចរបស់ទ្រង់ ហើយការធ្វើតាមបង្គាប់របស់ទ្រង់ នោះនឹងនាំឲ្យទទួលពរ។ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលម្ដងប្រាប់ពេត្រុសដែលជាអ្នកនេសាទម្នាក់ថា៖ «ឲ្យចេញទូកទៅឯកន្លែងទឹកជ្រៅទំលាក់អួនចាប់ត្រីចុះ!»។ ពេត្រុសមានទស្សនៈថាច្បាស់ជាអត់មានត្រីទេ ដូច្នេះគាត់បានទូលប្រាប់ព្រះយេស៊ូថា៖ «លោកគ្រូអើយ! យប់មិញ យើងខ្ញុំបានខំដឹកអួនទាល់ភ្លឺ គ្មានបានអ្វីសោះ»។ យ៉ាងណាក្ដី ពេត្រុសក៏បាននិយាយបន្ថែមដោយចិត្តរាបទាបថា៖ «តែខ្ញុំនឹងទំលាក់អួន តាមពាក្យលោកមើល»។ កាលដែលពេត្រុសធ្វើតាមបង្គាប់របស់ព្រះគ្រីស្ទ នោះគាត់ក៏ចាប់បាន«ត្រីសន្ធឹក»មែន។ ពេត្រុសស្ងើចចិត្តដល់ម្ល៉េះបានជាគាត់«ក្រាបនៅទៀបព្រះជង្ឃព្រះយេស៊ូវ ទូលថា៖ ‹ព្រះអម្ចាស់អើយ! សូមថយចេញពីទូលបង្គំ ដ្បិតទូលបង្គំជាមនុស្សមានបាប›»។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា៖ «កុំខ្លាចអី! ពីនេះទៅមុខ អ្នកនឹងចាប់មនុស្សវិញ»។ (លូកា ៥:១-១០; ម៉ាថាយ ៤:១៨) តើយើងអាចទាញមេរៀនអ្វីពីកំណត់ហេតុនេះ?
៦. (ក) តើកំណត់ហេតុអំពីការចាប់ត្រីដោយអព្ភូតហេតុនោះ បង្ហាញថាព្រះយេស៊ូតម្រូវឲ្យមនុស្សធ្វើតាមបង្គាប់ទ្រង់ដោយសារអ្វី? (ខ) តើយើងអាចយកតម្រាប់តាមព្រះយេស៊ូបានយ៉ាងណា?
៦ ព្រះយេស៊ូបានឲ្យពេត្រុស អនទ្រេ និងសាវ័កឯទៀតនូវកិច្ចការ«នេសាទមនុស្ស» ក្រោយពីពួកគាត់បានចាប់ត្រីយ៉ាងសន្ធឹក មិនមែនមុនពេលនោះទេ។ (ម៉ាកុស ១:១៦, ១៧) គឺច្បាស់ហើយ ព្រះយេស៊ូមិនបានតម្រូវឲ្យពួកគាត់ធ្វើតាមបង្គាប់ដោយឥតមានមូលដ្ឋានបង្អែកទេ។ ព្រះយេស៊ូបានបញ្ជាក់ប្រាប់នូវមូលហេតុដែលគួរឲ្យជឿដែលពួកគាត់ត្រូវធ្វើតាមបង្គាប់ទ្រង់។ ការធ្វើតាមបង្គាប់ឲ្យ«នេសាទមនុស្ស»នោះ នឹងនាំឲ្យពួកគាត់ទទួលពរជាច្រើន ដូចជាការធ្វើតាមបង្គាប់របស់ព្រះយេស៊ូឲ្យទំលាក់អួន ដែលនេះធ្វើឲ្យពួកគេចាប់បានត្រីយ៉ាងសន្ធឹកដែលនឹកស្មានមិនដល់។ ពួកសាវ័កបានធ្វើតាមព្រះយេស៊ូដោយមានចិត្តជឿស៊ប់។ កំណត់ហេតុនោះចែងបញ្ចប់ថា៖ «កាលទូកបានដល់គោក នោះគេទុករបស់ទាំងអស់ចោល ហើយដើរតាមទ្រង់ទៅ»។ (លូកា ៥:១១) សព្វថ្ងៃនេះ យើងក៏យកតម្រាប់តាមព្រះយេស៊ូដែរ ពេលដែលយើងលើកទឹកចិត្តអ្នកដទៃឲ្យរួមចំណែកក្នុងកិច្ចការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស។ យើងមិនតម្រូវឲ្យមនុស្សធ្វើតាមសំដីរបស់យើងទេ តែយើងក៏បញ្ជាក់ប្រាប់នូវមូលហេតុដែលគួរឲ្យជឿដែលបង្ហាញថាពួកគេត្រូវធ្វើតាមបង្គាប់របស់ព្រះយេស៊ូ។
មូលហេតុដែលគួរឲ្យជឿនិងបំណងចិត្តត្រឹមត្រូវ
៧, ៨. (ក) ស្របទៅតាមបទគម្ពីរ តើយើងផ្សព្វផ្សាយអំពីព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះនិងបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សដោយមានមូលហេតុអ្វីខ្លះ? (ខ) តើខគម្ពីរមួយណាជំរុញចិត្តអ្នកជាងគេឲ្យបន្តធ្វើកិច្ចបំរើផ្សាយ? (សូមមើលសម្គាល់ហេតុដែរ)
៧ យើងរួមចំណែកក្នុងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយអំពីព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ និងការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស ពីព្រោះយើងទទួលស្គាល់អំណាចរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ បើយើងចង់ជំរុញមនុស្សដទៃឲ្យធ្វើការល្អដែរ តើយើងអាចបញ្ជាក់នូវមូលហេតុអ្វីទៀតពីព្រះគម្ពីរស្តីអំពីហេតុដែលយើងធ្វើកិច្ចការនេះ? សូមពិចារណាមើលនូវទស្សនៈផ្សេងៗរបស់ស្មរបន្ទាល់ស្មោះភក្ដីប៉ុន្មាននាក់ពីប្រទេសផ្សេងៗដែលមានដូចតទៅនេះ។ សូមកត់សម្គាល់នូវទំនាក់ទំនងរវាងសំដីរបស់ពួកគាត់និងខគម្ពីរទាំងប៉ុន្មានដែលមានបន្ទាប់នោះ។
៨ បងរយ ដែលបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកនៅឆ្នាំ ១៩៥១ មានប្រសាសន៍ថា៖ «ពេលដែលខ្ញុំឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនចំពោះព្រះយេហូវ៉ានោះ ខ្ញុំបានសន្យាថា ខ្ញុំនឹងបំរើទ្រង់ជានិច្ច។ ខ្ញុំចង់ធ្វើតាមសម្បថរបស់ខ្ញុំ»។ (ទំនុកដំកើង ៥០:១៤; ម៉ាថាយ ៥:៣៧) បងហេថឺ ដែលបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកនៅឆ្នាំ១៩៦២ រៀបរាប់ថា៖ «កាលដែលខ្ញុំគិតអំពីអ្វីៗទាំងអស់ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើដើម្បីខ្ញុំ នោះខ្ញុំចង់បង្ហាញចិត្តកតញ្ញូដោយបំរើទ្រង់យ៉ាងស្មោះត្រង់»។ (ទំនុកដំកើង ៩:១, ៩-១១; កូល៉ុស ៣:១៥) បងហេណេលរ ដែលបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកនៅឆ្នាំ១៩៥៤ គាត់ពោលថា៖ «រៀងរាល់ដងដែលយើងធ្វើកិច្ចបំរើផ្សាយ នោះយើងក៏មានជំនួយពីពួកទេវតាដែរ។ នេះជាឯកសិទ្ធិពិសេសមែន!»។ (កិច្ចការ ១០:៣០-៣៣; វិវរណៈ ១៤:៦, ៧) បងអន័រ ដែលបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកនៅឆ្នាំ១៩៦៩ និយាយថា៖ «កាលណាគ្រាជំនុំជំរះរបស់ព្រះយេហូវ៉ាមកដល់នោះ ខ្ញុំមិនចង់ឲ្យមនុស្សណាសោះក្នុងតំបន់របស់ខ្ញុំនិយាយថា ‹ខ្ញុំមិនដែលទទួលការព្រមានទេ› នេះហាក់ដូចជាចោទថា ព្រះយេហូវ៉ានិងស្មរបន្ទាល់របស់ទ្រង់ធ្វេសប្រហែសក្នុងការសម្រេចកិច្ចការផ្សាយនេះ»។ (អេសេគាល ២:៥; ៣:១៧-១៩; រ៉ូម ១០:១៦, ១៨) បងខ្លោឌីអូ ដែលបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកនៅឆ្នាំ១៩៧៤ គាត់ប្រាប់ថា៖ «កំពុងដែលយើងផ្សព្វផ្សាយនោះ យើងក៏‹នៅចំពោះព្រះភ័ក្ដ្រព្រះ›និង‹នៅក្នុងអង្គ[ឬជាមួយ]ព្រះគ្រីស្ត›ផងដែរ។ សូមគិតទៅមើល! កាលដែលយើងធ្វើកិច្ចបំរើផ្សាយនោះ យើងនៅជាមួយមិត្តជិតស្និទ្ធជាទីបំផុតរបស់យើង»។—កូរិនថូសទី២ ២:១៧, ខ.ស. *
៩. (ក) កំណត់ហេតុអំពីបទពិសោធន៍របស់ពេត្រុសនិងសាវ័កឯទៀតពេលចាប់ត្រីយ៉ាងសន្ធឹកនោះ តើបង្ហាញយ៉ាងណាអំពីបំណងចិត្តត្រឹមត្រូវក្នុងការធ្វើតាមបង្គាប់របស់ព្រះគ្រីស្ទ? (ខ) សព្វថ្ងៃនេះ តើអ្វីទៅជាបំណងចិត្តត្រឹមត្រូវក្នុងការធ្វើតាមបង្គាប់របស់ព្រះនិងព្រះគ្រីស្ទ? ហើយហេតុអ្វី?
៩ កំណត់ហេតុអំពីការចាប់ត្រីយ៉ាងសន្ធឹកអស្ចារ្យនោះ ក៏បង្ហាញពីសារៈសំខាន់នៃការមានបំណងចិត្តត្រឹមត្រូវក្នុងការធ្វើតាមបង្គាប់របស់ព្រះគ្រីស្ទ ពោលគឺ សេចក្ដីស្រឡាញ់។ នៅពេលដែលពេត្រុសស្រដីថា «សូមថយចេញពីទូលបង្គំ ដ្បិតទូលបង្គំជាមនុស្សមានបាប» នោះព្រះយេស៊ូមិនបានថយចេញទេ ក៏មិនបានកាត់ទោសពេត្រុសជាអ្នកធ្វើបាបអ្វីឡើយ។ (លូកា ៥:៨) ព្រះយេស៊ូក៏មិនបានរិះគន់ពេត្រុសដោយគាត់អង្វរសូមទ្រង់ថយចេញទៅនោះដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលឆ្លើយតបថា៖ «កុំខ្លាចអី!»។ ការស្ដាប់បង្គាប់ព្រះគ្រីស្ទដោយព្រោះភ័យខ្លាចនោះ មិនមែនជាបំណងចិត្តត្រឹមត្រូវទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលទៅកាន់ពេត្រុសថា គាត់និងគូកនរបស់គាត់នឹងក្លាយជាអ្នកដែលជួយនេសាទមនុស្សវិញ។ ដូចគ្នាដែរ សព្វថ្ងៃនេះយើងក៏មិនបន្លាចមនុស្ស ឬប្រើធម៌ក្ដៅនិងមានគំនិតអគតិដោយបន្ទោសគេឬធ្វើឲ្យគេខ្មាស ដើម្បីជំរុញឲ្យគេស្ដាប់បង្គាប់ព្រះគ្រីស្ទនោះឡើយ។ មានតែការស្ដាប់បង្គាប់ព្រះស្មោះអស់ពីព្រលឹងដោយផ្អែកលើសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះនិងព្រះគ្រីស្ទប៉ុណ្ណោះ ដែលនាំឲ្យព្រះយេហូវ៉ាមានព្រះទ័យរីករាយ។—ម៉ាថាយ ២២:៣៧
«បញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សនៅគ្រប់ទាំងសាសន៍»
១០. (ក) រីឯបទបញ្ជារបស់ព្រះយេស៊ូឲ្យបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សនោះ តើមានចំណុចល្អិតល្អន់អ្វី ដែលបណ្ដាលឲ្យសិស្សទ្រង់មានកិច្ចការពិបាកធ្វើបន្ដិច? (ខ) តើសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូបានធ្វើអ្វី ស្តីអំពីបទបញ្ជានោះ?
១០ សំនួរទីពីរដែលទាក់ទងនឹងបទបញ្ជារបស់ព្រះគ្រីស្ទគឺ តើកិច្ចការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សត្រូវកើតឡើងនៅកន្លែងណា? ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលប្រាប់អ្នកកាន់តាមទ្រង់ថា៖ «ចូរទៅបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សនៅគ្រប់ទាំងសាសន៍»។ នៅសម័យមុនព្រះយេស៊ូធ្វើកិច្ចបំរើផ្សាយនោះ មនុស្សពីសាសន៍ដទៃបានត្រូវទទួលការស្វាគមន៍ដែរ បើគេមកឯទឹកដីអ៊ីស្រាអែលដើម្បីបំរើព្រះយេហូវ៉ា។ (ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ៨:៤១-៤៣) ភាគច្រើនព្រះយេស៊ូបានផ្សព្វផ្សាយទៅកាន់មនុស្សជនជាតិយូដា តែទ្រង់មានបន្ទូលប្រាប់អ្នកកាន់តាមទ្រង់ឲ្យទៅជួបមនុស្សពីគ្រប់ទាំងសាសន៍វិញ។ បើនិយាយឲ្យចំទៅ តំបន់ផ្សាយរបស់សិស្សទ្រង់ ដែលប្រៀបដូចជាកន្លែងនេសាទនោះ មានកំហិតហាក់ដូចជាបឹងតូចមួយ ដោយសារពួកគេបានផ្សព្វផ្សាយដល់មនុស្សជនជាតិយូដាតែប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ មិនយូរប៉ុន្មានទៀត តំបន់ផ្សាយឬកន្លែងនេសាទនោះប្រៀបដូចជាសមុទ្រវិញ ដោយសារពួកគេត្រូវផ្សព្វផ្សាយដល់មនុស្សទាំងឡាយ។ ទោះបីជាការប្រែប្រួលនេះបណ្ដាលឲ្យសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូមានកិច្ចការពិបាកធ្វើក៏ដោយ ពួកគេបានធ្វើតាមបង្គាប់ទ្រង់ដោយចិត្តស្មោះស្ម័គ្រ។ មិនដល់៣០ឆ្នាំក្រោយពីព្រះយេស៊ូបានសោយទិវង្គតនោះ សាវ័កប៉ុលអាចសរសេរថា ដំណឹងល្អបានត្រូវផ្សាយទៅដល់«គ្រប់ទាំងមនុស្សដែលកើតក្រោមមេឃផង» មិនត្រឹមតែជនជាតិយូដាប៉ុណ្ណោះឡើយ។—កូល៉ុស ១:២៣
១១. តាំងពីដើមសតវត្សរ៍ទី២០ តើកន្លែងនេសាទរបស់យើងបានរីកយ៉ាងណា?
១១ ស្រដៀងគ្នាដែរ នៅពេលថ្មីៗនេះតំបន់ផ្សាយក៏រីកកាន់តែធំ។ នៅដើមសតវត្សរ៍ទី២០ តំបន់ផ្សាយដែលប្រៀបដូចជាកន្លែងនេសាទនោះ មានតែនៅប៉ុន្មានប្រទេសប៉ុណ្ណោះ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ អ្នកកាន់តាមព្រះគ្រីស្ទនៅជំនាន់នោះបានយកតម្រាប់តាមគំរូនៃពួកគ្រីស្ទានសតវត្សរ៍ទីមួយ ហើយបានពង្រីកតំបន់ផ្សាយរបស់ខ្លួនដោយក្ដីអំណរ។ (រ៉ូម ១៥:២០) មកដល់ដើមទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៣០ អ្នកកាន់តាមព្រះគ្រីស្ទកំពុងតែបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សនៅប្រមាណមួយរយប្រទេស។ សព្វថ្ងៃនេះ តំបន់ផ្សាយឬកន្លែងនេសាទរបស់យើងគឺមានរហូតដល់២៣៥ប្រទេស។—ម៉ាកុស ១៣:១០
«ពីភាសាផ្សេងៗ»
១២. តើបទទំនាយនៅសាការី ៨:២៣ បញ្ជាក់ពីការពិបាកអ្វី?
១២ ការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សនៅគ្រប់ទាំងសាសន៍ជាកិច្ចការពិបាកធ្វើមែន មិនគ្រាន់តែដោយគិតពីទំហំនៃតំបន់ផ្សាយប៉ុណ្ណោះ តែដោយគិតអំពីមនុស្សដែលនិយាយភាសាផ្សេងៗជាច្រើនដែរ។ ព្រះយេហូវ៉ាមានបន្ទូលទាយតាមរយៈព្យាការីសាការីថា៖ «នៅគ្រានោះមនុស្ស១០នាក់ពីភាសាផ្សេងៗនឹងចាប់តោង ជាយអាវរបស់សាសន៍យូដាម្នាក់ ដោយពាក្យថា៖ ‹យើងខ្ញុំនឹងទៅជាមួយនឹងអ្នកដែរ ពីព្រោះយើងខ្ញុំបានឮថា ព្រះទ្រង់គង់ជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នា›»។ (សាការី ៨:២៣, កំណែជាអក្សរទ្រេត) ក្នុងការសម្រេចដ៏ធំជាងនៃបទទំនាយនេះ «សាសន៍យូដាម្នាក់»តំណាងជនសំណល់នៃពួកគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំង។ រីឯ«មនុស្ស១០នាក់»នោះ ពួកគេតំណាង«មនុស្ស១ហ្វូងយ៉ាងធំ»។ * (វិវរណៈ ៧:៩, ១០; កាឡាទី ៦:១៦) សិស្សមួយហ្វូងយ៉ាងធំនេះរបស់ព្រះគ្រីស្ទត្រូវមកពីចំណោមសាសន៍ជាច្រើន ហើយដូចសាការីបានកត់សម្គាល់នោះ ពួកគេនឹងនិយាយភាសាផ្សេងៗជាច្រើន។ តើប្រវត្ដិសាស្ត្ររបស់រាស្ត្រព្រះនាសម័យនេះបង្ហាញឲ្យឃើញលក្ខណៈនេះដែលមានក្នុងចំណោមសិស្សទ្រង់ឬទេ? ពិតជាមានមែន!
១៣. (ក) ស្តីអំពីភាសាផ្សេងៗ តើមានការរីកចំរើនអ្វីក្នុងចំណោមរាស្ត្ររបស់ព្រះនាសម័យយើងនេះ? (ខ) តើក្រុមអ្នកបំរើស្មោះត្រង់បានធ្វើអ្វី ស្តីអំពីសេចក្ដីត្រូវការខាងវិញ្ញាណដែលមានកាន់តែច្រើនជាភាសាផ្សេងៗនោះ? (សូមរួមបញ្ចូលពត៌មានក្នុងប្រអប់ដែលមានចំណងជើងថា «សៀវភៅសំរាប់មនុស្សខ្វាក់»)
១៣ នៅឆ្នាំ១៩៥០ ស្មរបន្ទាល់៣ភាគ៥ទូទាំងពិភពលោកមានភាសាអង់គ្លេសជាភាសាកំណើត។ មកដល់ឆ្នាំ១៩៨០ អត្រានោះគឺ២ភាគ៥ ហើយសព្វថ្ងៃនេះស្មរបន្ទាល់តែ១ភាគ៥ប៉ុណ្ណោះ មានភាសាអង់គ្លេសជាភាសាកំណើត។ ដោយសារបងប្អូនខាងវិញ្ញាណរបស់យើងភាគច្រើនមកពីប្រទេសដែលមិននិយាយភាសាអង់គ្លេសនោះ តើអ្នកបំរើស្មោះត្រង់ដែលមានវិនិច្ឆ័យល្អបានធ្វើយ៉ាងណា? ក្រុមអ្នកបំរើស្មោះត្រង់កំពុងតែផ្ដល់អាហារខាងវិញ្ញាណដែលមានច្រើនភាសាជាងមុនៗទៅទៀត។ (ម៉ាថាយ ២៤:៤៥) ជាឧទាហរណ៍ នៅឆ្នាំ១៩៥០ ពួកគាត់បានបោះពុម្ពប្រកាសនវត្ថុត្រឹមតែ៩០ភាសា តែសព្វថ្ងៃនេះចំនួននេះបានកើនទៅដល់ប្រមាណ៤០០ភាសា។ តើការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះមនុស្សដែលមកពីភាសាផ្សេងៗមានលទ្ធផលល្អទេ? ពិតជាល្អមែន! រៀងរាល់សប្ដាហ៍ មនុស្សប្រមាណ៥.០០០នាក់‹ពីគ្រប់ទាំងភាសា›ក្លាយជាសិស្សរបស់ព្រះគ្រីស្ទ! (វិវរណៈ ៧:៩) ហើយចំនួននេះចេះតែរីកចំរើនឡើងៗ។ នៅប្រទេសខ្លះ«អួន»ពេញទៅដោយសិស្សថ្មី!—លូកា ៥:៦; យ៉ូហាន ២១:៦
តើអ្នកអាចរួមចំណែក ក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយដ៏គួរឲ្យពេញចិត្តនេះឬទេ?
១៤. តើយើងអាចជួយមនុស្សក្នុងតំបន់ផ្សាយរបស់យើងបានយ៉ាងណា បើគេនិយាយភាសាបរទេស? (សូមរួមបញ្ចូលពត៌មានក្នុងប្រអប់ដែលមានចំណងជើងថា «ការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សដោយប្រើភាសាគ»)
១៤ ដោយសារមានប្រទេសជាច្រើននៅបស្ចិមប្រទេសមានជនអន្ដោប្រវេសន៍ចូលទៅជ្រកកោននោះ នេះក៏ធ្វើឲ្យមានកិច្ចការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សពី«គ្រប់ភាសា»នៅក្នុងប្រទេសខ្លួនដែរ។ (វិវរណៈ ១៤:៦) តើយើងអាចជួយមនុស្សក្នុងតំបន់ផ្សាយរបស់យើងបានយ៉ាងណា បើគេនិយាយភាសាផ្សេងពីយើង? (ធីម៉ូថេទី១ ២:៤) យើងគួរប្រើឧបករណ៍ផ្សាយដែលប្រៀបដូចជាឧបករណ៍នេសាទយ៉ាងត្រឹមត្រូវ។ យើងចង់ជូនដល់មនុស្សនូវសៀវភៅជាភាសារបស់គេផ្ទាល់។ បើអាចធ្វើទៅបាន សូមរៀបចំឲ្យស្មរបន្ទាល់ម្នាក់ដែលនិយាយភាសានោះទៅលេងគាត់។ (កិច្ចការ ២២:២) ឥឡូវនេះ ការរៀបចំធ្វើដូច្នេះគឺស្រួលជាងមុន ពីព្រោះស្មរបន្ទាល់ជាច្រើនបានរៀនចេះនិយាយភាសាផ្សេងខុសពីភាសាកំណើត ដើម្បីជួយជនបរទេសឲ្យក្លាយជាសិស្សរបស់ព្រះគ្រីស្ទដែរ។ សេចក្ដីរាយការណ៍ផ្សេងៗបង្ហាញឲ្យដឹងថា បុគ្គលដែលជួយក្នុងរឿងនេះគេធ្វើឡើងដោយក្ដីពេញចិត្តផងដែរ។
១៥, ១៦. (ក) តើមានរឿងជាក់ស្តែងអ្វីខ្លះដែលបង្ហាញថា ការជួយមនុស្សដែលនិយាយភាសាបរទេសជាកិច្ចការដែលគួរឲ្យពេញចិត្ត? (ខ) តើគួរឲ្យយើងគិតអំពីសំនួរអ្វីខ្លះ ស្តីអំពីកិច្ចបំរើក្នុងតំបន់ដែលនិយាយភាសាបរទេស?
១៥ សូមពិចារណាមើលរឿងជាក់ស្តែងពីរនៅប្រទេសហូឡង់ ដែលមានការរៀបចំផ្សព្វផ្សាយអំពីរាជាណាចក្រនៃព្រះដោយប្រើ៣៤ភាសា។ ស្វាមីភរិយាស្មរបន្ទាល់មួយគូបានសុខចិត្តទៅបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សក្នុងចំណោមជនអន្ដោប្រវេសន៍ដែលនិយាយភាសាប៉ូឡូញ។ ដោយសារការខិតខំរបស់អ្នកទាំងពីរនេះ មនុស្សជាច្រើនមានចំណាប់អារម្មណ៍ ដល់ម្ល៉េះបានជាស្វាមីនោះត្រូវបន្ថយចំនួនថ្ងៃធ្វើការដើម្បីឲ្យគាត់មានមួយថ្ងៃទៀតអាចសិក្សាព្រះគម្ពីរជាមួយពួកអ្នកដែលចាប់អារម្មណ៍។ មិនយូរប៉ុន្មាន ស្វាមីភរិយាមួយគូនេះដឹកនាំការសិក្សាព្រះគម្ពីរជាង២០ជារៀងរាល់សប្ដាហ៍។ ពួកគាត់មានប្រសាសន៍ថា៖ «កិច្ចបំរើផ្សាយរបស់យើងបណ្ដាលឲ្យមានចិត្តរីករាយណាស់»។ ពេលដែលមនុស្សស្ដាប់នូវសេចក្ដីពិតពីព្រះគម្ពីរជាភាសារបស់ខ្លួន នេះក៏ជំរុញឲ្យគេដឹងគុណ ហើយនេះតែងធ្វើឲ្យពួកអ្នកដែលបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស មានអារម្មណ៍សប្បាយរីករាយដែរ។ ជាក់ស្តែងគឺកំឡុងពេលកិច្ចប្រជុំជាភាសាវៀតណាម បុរសវ័យចាស់ម្នាក់បានក្រោកឈរហើយសុំមានប្រសាសន៍បន្ដិច។ គាត់និយាយប្រាប់ពួកស្មរបន្ទាល់ ទាំងស្រក់ទឹកភ្នែកថា៖ «សូមអរគុណបងប្អូនទាំងអស់គ្នាដែលខំរៀនភាសាដ៏ពិបាករបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំមានចិត្តអរណាស់ដែលខ្ញុំអាចរៀនអ្វីៗជាច្រើនដ៏អស្ចារ្យពីព្រះគម្ពីរ ទោះជាខ្ញុំចាស់ហើយក៏ដោយ»។
១៦ បើដូច្នេះ ពុំមែនជាការចម្លែកអ្វីឡើយ ថាបងប្អូនដែលកំពុងតែបំរើក្នុងក្រុមជំនុំដែលនិយាយភាសាបរទេសមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនទទួលបានរង្វាន់ច្រើនណាស់។ ស្វាមីភរិយាមួយគូពីប្រទេសអង់គ្លេសមានប្រសាសន៍ថា៖ «អស់៤០ឆ្នាំមកហើយកិច្ចបំរើផ្សាយក្នុងតំបន់ដែលនិយាយភាសាបរទេសគឺជាកិច្ចការដ៏គួរឲ្យរំភើបចិត្តជាងគេដែលយើងបានពិសោធក្នុងកំឡុងកិច្ចបំរើខាងព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ»។ តើអ្នកអាចកែប្រែកាលៈទេសៈក្នុងជីវិតអ្នកបានទេ ដើម្បីរួមចំណែកក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយនេះដែលជំរុញទឹកចិត្តនោះ? ប្រសិនបើអ្នកកំពុងតែរៀននៅសាលា តើអ្នកអាចរៀនភាសាបរទេសណាមួយដើម្បីត្រៀមខ្លួនរួមចំណែកក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយបែបនេះឬទេ? បើអាចធ្វើដូច្នេះបាន នេះអាចបើកផ្លូវឲ្យអ្នកមានវិថីជីវិតដែលគួរឲ្យពេញចិត្ត ហើយទទួលពរផងដែរ។ (សុភាសិត ១០:២២) ចូរពិគ្រោះរឿងនេះជាមួយមាតាបិតារបស់អ្នកចុះ!
ការប្រែប្រួលវិធីផ្សព្វផ្សាយ
១៧. តើយើងអាចធ្វើអ្វី ដើម្បីជួបមនុស្សឲ្យបានកាន់តែច្រើនក្នុងតំបន់ផ្សាយនៃក្រុមជំនុំរបស់យើង?
១៧ ត្រូវមែន កាលៈទេសៈក្នុងជីវិតរបស់យើងភាគច្រើន មិនអនុញ្ញាតឲ្យផ្សព្វផ្សាយដែលប្រៀបដូចជាទំលាក់«អួន»ក្នុងតំបន់ផ្សាយដែលនិយាយភាសាបរទេសឡើយ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ប្រហែលជាយើងអាចព្យាយាមជួបមនុស្សឲ្យកាន់តែច្រើនថែមទៀតក្នុងតំបន់ផ្សាយរបស់ក្រុមជំនុំយើង។ តើដោយរបៀបណា? ដោយប្រែប្រួល។ មិនមែនប្រែប្រួលសាររបស់យើងទេ តែប្រែប្រួលវិធីផ្សព្វផ្សាយវិញ។ នៅតំបន់ផ្សេងៗ មនុស្សកាន់តែច្រើននាក់កំពុងតែរស់នៅក្នុងអាគារមានសន្ដិសុខរឹងមាំ។ មនុស្សឯទៀតច្រើនតែអត់នៅផ្ទះពេលដែលយើងធ្វើកិច្ចបំរើផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ។ ដូច្នេះ ប្រហែលជាយើងត្រូវទំលាក់«អួន»នៅម៉ោងឬកន្លែងខុសគ្នា។ បើធ្វើដូច្នេះ យើងកំពុងតែយកតម្រាប់តាមព្រះយេស៊ូ។ ទ្រង់បានប្រើវិធីផ្សេងៗដើម្បីនិយាយជាមួយមនុស្សក្រោមកាលៈទេសៈខុសៗគ្នា។—ម៉ាថាយ ៩:៩; លូកា ១៩:១-១០; យ៉ូហាន ៤:៦-១៥
១៨. តើការធ្វើបន្ទាល់នៅកន្លែងផ្សេងៗមានប្រសិទ្ធភាពយ៉ាងណា? (សូមរួមបញ្ចូលពត៌មានក្នុងប្រអប់ដែលមានចំណងជើងថា «ការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យអ្នកជំនួញក្លាយជាសិស្ស»)
១៨ នៅតំបន់ខ្លះក្នុងពិភពលោកនេះ វិធីសំខាន់មួយដែលគេបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស គឺដោយធ្វើបន្ទាល់នៅកន្លែងណាក៏ដោយដែលមានមនុស្ស។ អ្នកដែលមានបទពិសោធន៍ច្រើនក្នុងការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស បានផ្ចង់អារម្មណ៍កាន់តែច្រើនទៅលើការធ្វើបន្ទាល់នៅកន្លែងផ្សេងៗ។ បន្ថែមពីលើការផ្សព្វផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ អ្នកផ្សាយខ្លះធ្វើបន្ទាល់នៅឯអាកាសយានដ្ឋាន ការិយាល័យក្រុមហ៊ុន ហាងលក់ដូរ ទីកន្លែងចតរថយន្ត បេនឡានក្រុង តាមផ្លូវថ្នល់ តាមសួនសាធារណៈ នៅឆ្នេរសមុទ្រ និងនៅទីកន្លែងផ្សេងៗទៀតដែរ។ នៅកោះហាវ៉ៃ ស្មរបន្ទាល់ជាច្រើនដែលបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកពេលថ្មីៗនេះ បានឮដំណឹងល្អលើកទីមួយនៅកន្លែងផ្សេងៗដូចនោះ។ ការប្រែប្រួលវិធីផ្សព្វផ្សាយរបស់យើងនឹងជួយយើងធ្វើតាមបង្គាប់របស់ព្រះយេស៊ូយ៉ាងពេញលេញក្នុងការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស។—កូរិនថូសទី១ ៩:២២, ២៣
១៩. តើអត្ថបទជាបន្ទាប់នឹងពន្យល់អំពីលក្ខណៈអ្វីខ្លះនៃកិច្ចការដែលព្រះយេស៊ូប្រគល់ឲ្យ?
១៩ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលប្រាប់ចំណុចល្អិតល្អន់ថែមទៀតអំពីកិច្ចការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សនោះ មិនគ្រាន់តែប្រាប់អំពីមូលហេតុអ្វីហើយនៅកន្លែងណាដែលយើងត្រូវធ្វើកិច្ចការនេះទេ តែទ្រង់ក៏បានពន្យល់ថា យើងត្រូវផ្សព្វផ្សាយអំពីអ្វី ហើយថាត្រូវបន្តរហូតដល់ពេលណាផងដែរ។ អត្ថបទជាបន្ទាប់នឹងពន្យល់អំពីលក្ខណៈពីរទៀតនៃកិច្ចការដែលព្រះយេស៊ូបានប្រគល់ឲ្យ។
[កំណត់សម្គាល់]
^ វគ្គ 2 ក្នុងអត្ថបទនេះ យើងនឹងពិចារណាមើលសំនួរពីរដំបូង។ សំនួរពីរទៀតនោះ យើងនឹងពិគ្រោះក្នុងអត្ថបទជាបន្ទាប់។
^ វគ្គ 8 មូលហេតុថែមទៀតដែលយើងផ្សព្វផ្សាយនោះ ត្រូវបង្ហាញក្នុងសៀវភៅសុភាសិត ១០:៥; អេម៉ុស ៣:៨; ម៉ាថាយ ២៤:៤២; ម៉ាកុស ១២:១៧; រ៉ូម ១:១៤, ១៥
^ វគ្គ 12 ពត៌មានបន្ថែមអំពីការសម្រេចនៃបទទំនាយនេះ មានក្នុងទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ថ្ងៃទី១ ខែសីហា ឆ្នាំ២០០១ ទំព័រ២២ និងថ្ងៃទី១ ខែមេសា ឆ្នាំ២០០៤ ទំព័រ១៦-១៧ បោះពុម្ពដោយស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា។
តើអ្នកនៅចាំទេ?
• ពេលដែលយើងរួមចំណែកក្នុងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះនិងការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស តើដោយមានមូលហេតុនិងបំណងចិត្តអ្វី?
• ស្តីអំពីកិច្ចការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សនៅគ្រប់ទាំងសាសន៍ដែលព្រះយេស៊ូប្រគល់ឲ្យនោះ តើអ្នកបំរើព្រះយេហូវ៉ាសព្វថ្ងៃនេះបានសម្រេចកិច្ចការនេះដល់កំរិតណា?
• តើយើងអាចប្រែប្រួលវិធីផ្សព្វផ្សាយដូច‹អ្នកនេសាទ›តាមរបៀបណាខ្លះ? ហើយហេតុអ្វីយើងគួរធ្វើដូច្នេះ?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[ប្រអប់នៅទំព័រ១០]
សៀវភៅសំរាប់មនុស្សខ្វាក់
បងអាលបឺតជាអ្នកចាស់ទុំគ្រីស្ទាននិងជាអ្នកផ្សាយពេញពេលដែលរស់នៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ គាត់ក៏ជាមនុស្សខ្វាក់ផងដែរ។ សៀវភៅពិសេសខាងព្រះគម្ពីរសំរាប់មនុស្សខ្វាក់ជួយគាត់ឲ្យមានប្រសិទ្ធភាពច្រើនជាងក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយផង ហើយក៏ជួយគាត់បំពេញកិច្ចការជាអ្នកត្រួតពិនិត្យកិច្ចបំរើផ្សាយផងដែរ។ តើគាត់បំពេញកិច្ចការនោះក្នុងក្រុមជំនុំបានយ៉ាងណា?
បងយ៉ាកុបជាប្រធានត្រួតពិនិត្យក្នុងក្រុមជំនុំប្រាប់ថា៖ «ក្រុមជំនុំយើងមិនធ្លាប់មានអ្នកត្រួតពិនិត្យកិច្ចបំរើផ្សាយដែលមានប្រសិទ្ធភាពដូចបងអាលបឺតទេ»។ ប៉ុន្មានឆ្នាំមកហើយ បងអាលបឺតជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមមនុស្សប្រមាណ៥.០០០នាក់នៅសហរដ្ឋអាមេរិកដែលបានទទួលសៀវភៅសំរាប់មនុស្សខ្វាក់ដែលមានមូលដ្ឋានពីព្រះគម្ពីរមិនថាជាភាសាអង់គ្លេសឬជាភាសាអេស្ប៉ាញទេ។ ការពិត តាំងពីឆ្នាំ១៩១២ ក្រុមអ្នកបំរើស្មោះត្រង់បានបោះពុម្ពសៀវភៅមានជាង១០០ប្រធានផ្សេងៗជាអក្សរសំរាប់មនុស្សខ្វាក់។ រោងចក្របោះពុម្ពរបស់ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាមានបច្ចេកទេសទំនើបៗ ហើយសព្វថ្ងៃនេះបានបោះពុម្ពរាប់លានទំព័រដែលមានអក្សរសំរាប់មនុស្សខ្វាក់ជាងដប់ភាសា ហើយក៏ចែកចាយទៅដល់ជាង៧០ប្រទេស។ តើអ្នកស្គាល់នរណាម្នាក់ដែលអាចទទួលប្រយោជន៍ពីសៀវភៅដែលមានមូលដ្ឋានពីព្រះគម្ពីរដែលបានរៀបចំសំរាប់មនុស្សខ្វាក់ទេ?
[ប្រអប់នៅទំព័រ១១]
ការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សដោយប្រើភាសាគ
ស្មរបន្ទាល់រាប់ពាន់នាក់ទូទាំងពិភពលោក ដែលរួមបញ្ចូលយុវជនជាច្រើនដែលមានចិត្តខ្នះខ្នែងដែរ បានរៀនភាសាគដើម្បីជួយមនុស្សដែលគឬថ្លង់ឲ្យក្លាយជាសិស្សរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ ជាលទ្ធផល នៅពេលថ្មីៗនេះនាប្រទេសប្រេស៊ីល ក្នុងមួយឆ្នាំមាន៦៣នាក់ដែលជាមនុស្សគឬថ្លង់បានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ហើយសព្វថ្ងៃនេះមានស្មរបន្ទាល់៣៥នាក់នៅទីនោះធ្វើជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយពេញពេល។ ទូទាំងពិភពលោកមានជាង១.២០០ក្រុមឬក្រុមជំនុំដែលប្រើភាសាគ។ បើគិតអំពីទំហំវិញ មានមណ្ឌលតែមួយគត់ដែលប្រើភាសាគនៅប្រទេសរុស្សី នោះជាមណ្ឌលធំជាងគេក្នុងពិភពលោកដ្បិតមណ្ឌលនេះជាប្រទេសរុស្សីតែម្ដង!
[ប្រអប់នៅទំព័រ១២]
ការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យអ្នកជំនួញក្លាយជាសិស្ស
ស្មរបន្ទាល់ម្នាក់នៅកោះហាវ៉ៃបានទៅជួបអ្នកជំនួញនៅកន្លែងធ្វើការ ហើយបានជួបនាយកក្រុមហ៊ុនដឹកជញ្ជូន។ ទោះជានាយកនោះតែងតែរវល់ក្ដី គាត់យល់ព្រមរៀនព្រះគម្ពីរក្នុងការិយាល័យគាត់តែ៣០នាទីរាល់សប្ដាហ៍។ រៀងរាល់ព្រឹកថ្ងៃពុធ នាយកនេះប្រាប់បុគ្គលិកថាគាត់មិនចង់ជួបភ្ញៀវតាមទូរស័ព្ទទេ ដោយគាត់ចង់ប្រមូលអារម្មណ៍ទៅលើការសិក្សា។ ស្មរបន្ទាល់ម្នាក់ទៀតនៅកោះហាវ៉ៃកំពុងតែសិក្សាព្រះគម្ពីរមួយអាទិត្យម្ដងជាមួយម្ចាស់ហាងជួសជុលស្បែកជើង។ ពួកគាត់រៀននៅត្រង់កន្លែងទទួលភ្ញៀវតែម្ដង។ កាលណាភ្ញៀវចូលមក ស្មរបន្ទាល់នេះផ្អាកសិក្សាសិន ហើយខិតទៅកៀន។ កាលណាភ្ញៀវចេញទៅវិញ នោះទាំងពីរនាក់បន្តរៀនទៀត។
ស្មរបន្ទាល់បានជួបអ្នកជំនួញនិងម្ចាស់ហាងនោះ ពីព្រោះអ្នកផ្សាយបានឆ្លៀតឱកាសផ្សព្វផ្សាយហាក់ដូចជាទំលាក់«អួន»នៅកន្លែងផ្សេងៗ។ តើអ្នកអាចគិតអំពីកន្លែងផ្សេងៗក្នុងតំបន់ផ្សាយរបស់ក្រុមជំនុំអ្នកបានទេ ជាកន្លែងដែលអ្នកអាចជួបមនុស្សដែលពិបាកជួបនៅផ្ទះរបស់គេនោះ?
[រូបភាពនៅទំព័រ១២]
តើអ្នកអាចធ្វើកិច្ចបំរើផ្សាយ ក្នុងតំបន់ដែលនិយាយភាសាបរទេសឬទេ?