‹ត្រូវបង្រៀនឲ្យគេកាន់តាមគ្រប់ទាំងសេចក្ដីដែលខ្ញុំបានបង្គាប់មកអ្នករាល់គ្នា›
‹ត្រូវបង្រៀនឲ្យគេកាន់តាមគ្រប់ទាំងសេចក្ដីដែលខ្ញុំបានបង្គាប់មកអ្នករាល់គ្នា›
«ចូរទៅបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស . . . [«ត្រូវ», ខ.ស.]បង្រៀន ឲ្យគេកាន់តាមគ្រប់ទាំងសេចក្ដី ដែលខ្ញុំបានបង្គាប់មកអ្នករាល់គ្នាផង»។—ម៉ាថាយ ២៨:១៩, ២០
១. តើភីលីពនិងបុរសម្នាក់ពីប្រទេសអេចូពីបានពិភាក្សាអំពីអ្វី?
បុរសជនជាតិអេចូពីម្នាក់បានធ្វើដំណើរយ៉ាងឆ្ងាយទៅដល់ទីក្រុងយេរូសាឡិម។ នៅទីក្រុងនោះគាត់បានថ្វាយបង្គំព្រះដែលគាត់ស្រឡាញ់ គឺព្រះយេហូវ៉ា។ តាមមើលទៅ បុរសនោះក៏ស្រឡាញ់ព្រះបន្ទូលដែលព្រះបានបណ្ដាលឲ្យមនុស្សសរសេរដែរ។ ពេលដែលគាត់កំពុងតែជិះរទេះធ្វើដំណើរត្រឡប់ទៅស្រុកវិញ នោះគាត់ក៏អានសំណេរមួយច្បាប់របស់ព្យាការីអេសាយ ស្រាប់តែសិស្សម្នាក់របស់ព្រះយេស៊ូ ឈ្មោះភីលីព បានមកជួបគាត់។ ភីលីពបានសួរបុរសជនជាតិអេចូពីថា៖ «លោកមើលយល់ឬទេ?»។ បុរសនោះឆ្លើយថា៖ «បើគ្មានអ្នកណាដឹកនាំ[ឬ«ពន្យល់ណែនាំ», ខ.ស.]ខ្ញុំ នោះធ្វើដូចម្ដេចឲ្យខ្ញុំយល់បាន?»។ ខណៈនោះ ភីលីពបានជួយសិស្សព្រះគម្ពីរនេះដែលមានចិត្តស្មោះឲ្យក្លាយជាសិស្សរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។—កិច្ចការ ៨:២៦-៣៩
២. (ក) តើចម្លើយរបស់បុរសជនជាតិអេចូពីមានខ្លឹមសារសំខាន់អ្វី? (ខ) តើយើងនឹងពិនិត្យមើលសំនួរអ្វីខ្លះ ដែលទាក់ទងនឹងបទបញ្ជារបស់ព្រះយេស៊ូឲ្យបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស?
២ គួរឲ្យយើងកត់សម្គាល់នូវចម្លើយរបស់បុរសជនជាតិអេចូពីនេះ។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា៖ ‹បើគ្មានអ្នកណាពន្យល់ណែនាំខ្ញុំ នោះធ្វើដូចម្ដេចឲ្យខ្ញុំយល់បាន?›។ ត្រូវមែន គាត់ត្រូវការអ្នកនាំផ្លូវម្នាក់។ ពំនោលនេះបង្ហាញនូវសារៈសំខាន់នៃការណែនាំដ៏ជាក់លាក់មួយ ដែលព្រះយេស៊ូបានរួមបញ្ចូលក្នុងបន្ទូលទ្រង់ពេលដែលបង្គាប់ឲ្យសិស្សទ្រង់ធ្វើកិច្ចការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស។ តើមានការណែនាំអ្វី? ដើម្បីរកចម្លើយបាន សូមយើងពិនិត្យមើលជាបន្តនូវបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូនៅក្នុងសៀវភៅម៉ាថាយ ជំពូកទី២៨។ អត្ថបទមុននេះបានរៀបរាប់អំពីសំនួរ ហេតុអ្វីបានជាយើងគួរបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស? ហើយនៅកន្លែងណា? ឥឡូវនេះ យើងនឹងពិនិត្យមើលសំនួរពីរទៀតដែលទាក់ទងនឹងបទបញ្ជារបស់ព្រះយេស៊ូឲ្យបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស ពោលគឺ អំពីអ្វី? និងរហូតដល់ពេលណា?
‹ត្រូវបង្រៀនឲ្យគេកាន់តាមគ្រប់ទាំងសេចក្ដី›
៣. (ក) តើមនុស្សត្រូវធ្វើអ្វី ដើម្បីក្លាយជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ? (ខ) តើការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សត្រូវរួមបញ្ចូលការបង្រៀនអ្វី?
៣ បើយើងចង់ជួយមនុស្សឲ្យក្លាយជាសិស្សរបស់ព្រះគ្រីស្ទ តើយើងត្រូវបង្រៀនពួកគេអំពីអ្វី? ព្រះយេស៊ូបានបង្គាប់អ្នកកាន់តាមទ្រង់ថា៖ «ចូរទៅបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សនៅគ្រប់ទាំងសាសន៍ ព្រមទាំងធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹកឲ្យ ដោយនូវព្រះនាមព្រះវរបិតា ព្រះរាជបុត្រា នឹងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធចុះ [«ត្រូវ», ខ.ស.]បង្រៀន ឲ្យគេកាន់តាមគ្រប់ទាំងសេចក្ដី ដែលខ្ញុំបានបង្គាប់មកអ្នករាល់គ្នាផង»។ (ម៉ាថាយ ២៨:១៩, ២០) ដូច្នេះ យើងត្រូវបង្រៀនអំពីអ្វីៗដែលព្រះយេស៊ូបានបង្គាប់។ * ប៉ុន្តែ ពេលមនុស្សរៀននូវសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះយេស៊ូដើម្បីក្លាយជាសិស្សរបស់ទ្រង់ តើយើងអាចធ្វើអ្វីដើម្បីជួយឲ្យគាត់បន្តធ្វើជាសិស្សទ្រង់ជានិច្ច? កត្ដាសំខាន់មួយត្រូវបានបញ្ជាក់ដោយបន្ទូលជាក់លាក់ដែលព្រះយេស៊ូបានប្រើនោះ។ សូមកត់សម្គាល់ថា ទ្រង់មិនគ្រាន់តែមានបន្ទូលថា៖ ‹ត្រូវបង្រៀនពួកគេអំពីសេចក្ដីដែលខ្ញុំបង្គាប់មកអ្នករាល់គ្នា›ប៉ុណ្ណោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ ‹ត្រូវបង្រៀនឲ្យគេកាន់តាមគ្រប់ទាំងសេចក្ដីដែលខ្ញុំបានបង្គាប់មកអ្នករាល់គ្នា›។ (ម៉ាថាយ ១៩:១៧) តើនេះបង្កប់អត្ថន័យអ្វី?
៤. (ក) តើការកាន់តាមសេចក្ដីបង្គាប់មានន័យអ្វី? (ខ) សូមពន្យល់ដោយការប្រៀបប្រដូច នូវរបៀបបង្រៀនមនុស្សឲ្យកាន់តាមបង្គាប់របស់ព្រះគ្រីស្ទ។
៤ ការកាន់តាមសេចក្ដីបង្គាប់បានន័យថា ត្រូវ«ចាប់ខ្ជាប់»នឹងបទបញ្ជា«ដោយដិត» ពោលគឺ ស្ដាប់បង្គាប់ឬធ្វើតាមបង្គាប់។ បើដូច្នេះ តើយើងអាចបង្រៀនមនុស្សបានយ៉ាងណា ដើម្បីឲ្យគេកាន់តាមឬស្ដាប់បង្គាប់ព្រះយេស៊ូនោះ? សូមគិតអំពីអ្នកបង្រៀនសិស្សឲ្យចេះបើកបររថយន្ត ហើយរបៀបដែលគាត់បង្រៀនសិស្សឲ្យធ្វើតាមច្បាប់ចរាចរណ៍។ អ្នកបង្រៀនប្រហែលជាពន្យល់ដល់សិស្សអំពីច្បាប់ចរាចរណ៍ពេលដែលគេរៀនក្នុងបន្ទប់។ ក៏ប៉ុន្តែ ពេលអ្នកបង្រៀនចង់ឲ្យសិស្សធ្វើតាមច្បាប់នោះ គាត់ត្រូវពន្យល់ណែនាំសិស្សកាលដែលសិស្សបើកបរតាមផ្លូវ និងខំអនុវត្តតាមអ្វីដែលខ្លួនបានរៀននោះ។ ដូចគ្នាដែរ ពេលយើងសិក្សាព្រះគម្ពីរជាមួយមនុស្ស យើងក៏បង្រៀននូវសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះគ្រីស្ទ។ យ៉ាងណាក្ដី យើងក៏ត្រូវនាំផ្លូវសិស្សកាលដែលគេព្យាយាមអនុវត្តតាមការណែនាំរបស់ព្រះយេស៊ូក្នុងជីវិតខ្លួនផង ហើយក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយផងដែរ។ (យ៉ូហាន ១៤:១៥; យ៉ូហានទី១ ២:៣) យ៉ាងនេះ ការធ្វើតាមបង្គាប់របស់ព្រះគ្រីស្ទយ៉ាងពេញលេញក្នុងការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស តម្រូវឲ្យយើងធ្វើជាគ្រូបង្រៀនផង ហើយត្រូវធ្វើជាអ្នកនាំផ្លូវផងដែរ។ បើយើងធ្វើដូច្នេះ នោះយើងកំពុងតែយកតម្រាប់តាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូនិងព្រះយេហូវ៉ា។—ទំនុកដំកើង ៤៨:១៤; វិវរណៈ ៧:១៧
៥. រីឯមនុស្សដែលយើងសិក្សាព្រះគម្ពីរជាមួយនោះ តើប្រហែលជាមានមូលហេតុអ្វី បណ្ដាលឲ្យពួកគេមានចិត្តស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការធ្វើតាមបង្គាប់របស់ព្រះគ្រីស្ទឲ្យបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស?
៥ ការបង្រៀនមនុស្សឲ្យកាន់តាមបង្គាប់របស់ព្រះយេស៊ូ ត្រូវរួមបញ្ចូលការជួយពួកគេឲ្យធ្វើតាមបង្គាប់ឲ្យបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សដែរ។ មនុស្សខ្លះដែលយើងសិក្សាព្រះគម្ពីរជាមួយនោះ ប្រហែលជាភ័យព្រួយដោយចាត់ទុកកិច្ចការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សជាកិច្ចការដ៏ពិបាក។ សូម្បីតែសិស្សដែលជាអតីតសមាជិកក្នុងនិកាយណាមួយនៃពិភពគ្រីស្ទសាសនាក្ដី កម្រណាស់ដែលគ្រូបង្រៀនក្នុងសាសនានោះបង្រៀនឲ្យបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សនោះ។ អ្នកដឹកនាំគ្រីស្ទសាសនាខ្លះសារភាពដោយឥតលាក់លៀមថា និកាយផ្សេងៗក្នុងពិភពគ្រីស្ទសាសនាបរាជ័យទាំងស្រុងស្តីអំពីការបង្រៀនហ្វូងចៀមឲ្យចេះផ្សព្វផ្សាយ។ អ្នកប្រាជ្ញម្នាក់ខាងព្រះគម្ពីរ ឈ្មោះចន ស្តត់ បានមានប្រសាសន៍អំពីបទបញ្ជារបស់ព្រះយេស៊ូដែលបង្គាប់សិស្សឲ្យចេញទៅគ្រប់ទាំងសាសន៍ដើម្បីជួយមនុស្សគ្រប់ស្រទាប់វណ្ណៈឲ្យក្លាយជាសិស្សនោះ ហើយគាត់បានកត់សម្គាល់ថា៖ «ការមិនធ្វើតាមខ្លឹមសារនៃបទបញ្ជានេះ ជាភាពទន់ខ្សោយបំផុតរបស់ពួកគ្រីស្ទានដែលគួរធ្វើជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសព្វថ្ងៃនេះ»។ គាត់មានប្រសាសន៍ទៀតថា៖ «យើងច្រើនតែប្រកាសសាររបស់យើងពីចំងាយ។ ជួនកាលយើងមើលទៅដូចជាមនុស្សដែលឈរនៅកន្លែងមានសុវត្ថិភាពនាមាត់សមុទ្រ ទាំងស្រែកប្រាប់យោបល់ដល់មនុស្សដែលកំពុងលង់ទឹកនោះ។ យើងមិនលោតចូលដើម្បីជួយគេទេ ដ្បិតយើងខ្លាចទទឹក»។
៦. (ក) ពេលជួយសិស្សព្រះគម្ពីរ តើយើងអាចធ្វើតាមគំរូរបស់ភីលីពបានយ៉ាងណា? (ខ) ពេលដែលសិស្សព្រះគម្ពីរចាប់ផ្ដើមធ្វើកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយ តើយើងអាចបង្ហាញយ៉ាងណា ថាយើងយកចិត្តទុកដាក់នឹងគាត់?
៦ ប្រសិនបើយើងសិក្សាព្រះគម្ពីរជាមួយមនុស្សដែលធ្លាប់កាន់សាសនាដែលមានសមាជិក«ខ្លាចទទឹក»ឬខ្លាចផ្សព្វផ្សាយនោះ គឺប្រហែលជាពិបាកឲ្យគាត់យកឈ្នះលើអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចចំពោះកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយដែលហាក់ដូចជាខ្លាចទឹក ហើយឲ្យគាត់ធ្វើតាមបង្គាប់របស់ព្រះគ្រីស្ទឲ្យបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស។ គាត់ត្រូវការជំនួយមែន។ យ៉ាងនេះ យើងត្រូវចេះអត់ធ្មត់កាលដែលយើងជួយណែនាំផ្លូវគាត់ឲ្យមានការយល់ដឹងកាន់តែច្រើនថែមទៀតដែលអាចជំរុញចិត្តគាត់ឲ្យមានសកម្មភាព ដូចជាការបង្រៀនរបស់ភីលីពបានជួយបំភ្លឺចិត្តរបស់បុរសជនជាតិអេចូពី ហើយបានជំរុញចិត្តគាត់ឲ្យទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកដែរ។ (យ៉ូហាន ១៦:១៣; កិច្ចការ ៨:៣៥-៣៨) បន្ថែមទៅទៀត ដោយសារយើងប្រាថ្នាចង់បង្រៀនសិស្សព្រះគម្ពីរឲ្យធ្វើតាមបង្គាប់ឲ្យបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សនោះ នេះជំរុញយើងឲ្យនៅជាមួយសិស្សដើម្បីជួយណែនាំផ្លូវគាត់ ពេលគាត់បោះជំហានដំបូងក្នុងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ។—សាស្ដា ៤:៩, ១០; លូកា ៦:៤០
«គ្រប់ទាំងសេចក្ដី»
៧. តើការបង្រៀនមនុស្សដទៃ‹ឲ្យកាន់តាមគ្រប់ទាំងសេចក្ដី›នោះ រួមបញ្ចូលការបង្រៀននូវបញ្ញត្ដិអ្វីខ្លះ?
៧ យើងមិនគ្រាន់តែបង្រៀនសិស្សថ្មីឲ្យចេះបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សតែប៉ុណ្ណោះទេ។ ព្រះយេស៊ូបានបង្គាប់ឲ្យយើងបង្រៀនមនុស្សដទៃ‹ឲ្យគេកាន់តាមគ្រប់ទាំងសេចក្ដី›ដែលទ្រង់បានបង្គាប់នោះ។ នេះប្រាកដជារួមបញ្ចូលបញ្ញត្ដិសំខាន់បំផុតពីរ គឺឲ្យស្រឡាញ់ព្រះ និងស្រឡាញ់អ្នកជិតខាង។ (ម៉ាថាយ ២២:៣៧-៣៩) តើយើងអាចបង្រៀនសិស្សថ្មីឲ្យធ្វើតាមបង្គាប់ទាំងពីរនេះបានយ៉ាងណា?
៨. សូមរៀបរាប់ដោយប្រៀបប្រដូច ស្តីអំពីរបៀបបង្រៀនសិស្សថ្មីឲ្យធ្វើតាមបញ្ញត្ដិដែលតម្រូវឲ្យបង្ហាញនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់។
៨ សូមគិតម្ដងទៀតអំពីការប្រៀបប្រដូចនឹងសិស្សដែលកំពុងតែរៀនបើកបររថយន្ត។ កាលដែលសិស្សកំពុងតែបើកបររថយន្តទាំងមានអ្នកណែនាំអង្គុយជិត សិស្សនោះអាចរៀនដោយស្ដាប់អ្នកបង្រៀនផង ហើយដោយមើលអ្នកបើកបរឯទៀតផងដែរ។ ជាឧទាហរណ៍ អ្នកបង្រៀនប្រហែលជាចង្អុលប្រាប់សិស្សអំពីអ្នកបើកបរម្នាក់ដែលបង្ហាញចិត្តសប្បុរសដោយអនុញ្ញាតឲ្យរថយន្តមួយទៀតទៅមុន ឬចង្អុលប្រាប់អំពីអ្នកបើកបរដែលបង្អន់ភ្លើងហ្វារកុំឲ្យចាំងភ្នែកអ្នកបើកបរដែលនៅខាងមុខ ឬក៏ចង្អុលប្រាប់អំពីអ្នកបើកបរដែលសុខចិត្តផ្អាកដំណើរខ្លួនដើម្បីជួយមនុស្សម្នាក់ទៀតដែលមានរថយន្តខូច។ គំរូផ្សេងៗទាំងនេះអាចធ្វើជាមេរៀនល្អដែលអ្នកបើកបរថ្មីអាចអនុវត្តតាមដែរ។ ស្រដៀងគ្នាដែរ សិស្សថ្មីដែលកំពុងតែធ្វើដំណើរតាមផ្លូវដែលនាំទៅឯជីវិតនោះ គាត់មិនគ្រាន់តែរៀនពីអ្នកបង្រៀនគាត់ប៉ុណ្ណោះទេ តែគាត់ក៏រៀនពីគំរូល្អៗដែលគាត់ឃើញក្នុងក្រុមជំនុំដែរ។—ម៉ាថាយ ៧:១៣, ១៤
៩. តើសិស្សថ្មីអាចរៀនឲ្យចេះកាន់តាមបង្គាប់ដែលតម្រូវឲ្យបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់នោះបានតាមរបៀបណា?
៩ ឧបមាថា សិស្សព្រះគម្ពីរប្រហែលជាឃើញបិតាឬមាតាដែលគ្មានគូកំពុងខំព្យាយាមមកឯសាលព្រះរាជាណាចក្រជាមួយកូនតូចៗ។ សិស្សព្រះគម្ពីរប្រហែលជាឃើញបងប្អូនណាម្នាក់ដែលពិបាកចិត្ត តែមកប្រជុំយ៉ាងទៀងទាត់ទោះជាខំពុះពារដើម្បីឈ្នះលើបញ្ហាធ្លាក់ទឹកចិត្តក្ដី។ សិស្សព្រះគម្ពីរក៏ប្រហែលជាឃើញស្រីមេម៉ាយវ័យចាស់ម្នាក់ដែលជួយជូនបងប្អូនវ័យចាស់ដូចគ្នាឲ្យមកប្រជុំ។ សិស្សប្រហែលជាឃើញក្មេងជំទង់ដែលចូលរួមក្នុងការបោសសំអាតសាលព្រះរាជាណាចក្រ។ សិស្សព្រះគម្ពីរប្រហែលជាកត់សម្គាល់អ្នកចាស់ទុំម្នាក់ក្នុងក្រុមជំនុំដែលនាំមុខយ៉ាងទៀងទាត់ក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយ ទោះបីជាគាត់មានភារកិច្ចច្រើនក្នុងក្រុមជំនុំក្ដី។ សិស្សនេះប្រហែលជាជួបស្មរបន្ទាល់ម្នាក់ដែលជាជនពិការដែលមិនអាចចេញពីផ្ទះសោះឡើយ តែគាត់ជាមនុស្សដែលផ្ដល់ការលើកទឹកចិត្តដល់បងប្អូនទាំងឡាយដែលទៅលេងគាត់។ សិស្សនេះប្រហែលជាមើលស្វាមីភរិយាមួយគូដែលកំពុងតែកែប្រែគន្លងជីវិតឲ្យខុសពីសណ្ឋានមុន ដើម្បីចិញ្ចឹមថែទាំមាតាបិតាចាស់។ កាលណាសិស្សថ្មីឃើញបងប្អូនគ្រីស្ទានបែបនេះដែលមានចិត្តសប្បុរស ចេះជួយគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយជាទីទុកចិត្តដែរ គាត់កំពុងតែរៀនពីគំរូរបស់អ្នកដទៃស្តីអំពីរបៀបធ្វើតាមបង្គាប់របស់ព្រះគ្រីស្ទឲ្យស្រឡាញ់ព្រះនិងអ្នកជិតខាង គឺជាពិសេសចំពោះអ្នកជិតខាងដែលជាអ្នកជឿគ្នីគ្នា។ (សុភាសិត ២៤:៣២; យ៉ូហាន ១៣:៣៥; កាឡាទី ៦:១០; ធីម៉ូថេទី១ ៥:៤, ៨; ពេត្រុសទី១ ៥:២, ៣) គឺតាមរបៀបនេះហើយ ដែលសមាជិកនិមួយៗក្នុងក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានអាចធ្វើជាអ្នកបង្រៀន ហើយគួរតែធ្វើជាអ្នកបង្រៀននិងជាអ្នកនាំផ្លូវផងដែរ។—ម៉ាថាយ ៥:១៦
«ដរាបដល់បំផុតកល្ប»
១០. (ក) តើយើងនឹងបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សរហូតដល់ពេលណា? (ខ) តើព្រះយេស៊ូតាំងគំរូអ្វី ស្តីអំពីការបំពេញភារកិច្ចរបស់ទ្រង់?
១០ តើយើងគួរបន្តធ្វើការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សរហូតដល់ពេលណា? គឺរហូតដល់ទីបំផុតកល្បឬទីបញ្ចប់នៃរបបលោកីយ៍នេះមកដល់។ (ម៉ាថាយ ២៨:២០) តើយើងអាចធ្វើដូច្នេះបានទេ? ក្នុងនាមជាក្រុមជំនុំដែលមានសាមគ្គីភាពទូទាំងពិភពលោក នោះយើងតាំងចិត្តធ្វើដូច្នេះមែន។ ក្នុងកំឡុងប៉ុន្មានឆ្នាំមុននេះ យើងសុខចិត្តចំណាយពេល កម្លាំងនិងធនធានរបស់យើង ដើម្បីស្វែងរកអស់អ្នកដែលគួរនឹងទទួល«ជីវិតអស់កល្បជានិច្ច»។ (កិច្ចការ ១៣:៤៨) សព្វថ្ងៃនេះ បើនិយាយជាមធ្យម ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាចំណាយជាងបីលានម៉ោងជារៀងរាល់ថ្ងៃក្នុងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយពីព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ និងការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សទូទាំងផែនដី។ យើងធ្វើដូច្នេះពីព្រោះយើងយកតម្រាប់តាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូ។ ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ «ឯអាហារខ្ញុំ គឺត្រង់ដែលខ្ញុំធ្វើតាមព្រះហឫទ័យនៃព្រះដែលចាត់ឲ្យខ្ញុំមក ព្រមទាំងបង្ហើយការរបស់ទ្រង់នោះឯង»។ (យ៉ូហាន ៤:៣៤, កំណែជាអក្សរទ្រេត) យើងក៏មានចិត្តប្រាថ្នាធ្វើដូច្នេះដែរ។ (យ៉ូហាន ២០:២១) យើងមិនគ្រាន់តែចង់ចាប់ផ្ដើមធ្វើកិច្ចការដែលបានប្រគល់មកប៉ុណ្ណោះទេ តែយើងក៏ចង់បង្ហើយកិច្ចការនោះផងដែរ។—ម៉ាថាយ ២៤:១៣; យ៉ូហាន ១៧:៤
១១. ស្តីអំពីបងប្អូនគ្រីស្ទានខ្លះរបស់យើង តើអ្វីបានកើតឡើង? ហើយតើយើងគួរសួរខ្លួនឯងសំនួរអ្វី?
១១ ប៉ុន្តែ យើងក៏មានចិត្តសោកស្ដាយពេលឃើញអ្នកជឿគ្នីគ្នារបស់យើងខ្សោយខាងវិញ្ញាណ ហើយជាលទ្ធផលនោះមានសកម្មភាពតិចជាងមុនឬរហូតដល់ឈប់មានសកម្មភាពទាំងស្រុង ក្នុងការធ្វើតាមបង្គាប់របស់ព្រះគ្រីស្ទឲ្យបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស។ តើមានវិធីជួយពួកគាត់ឲ្យមានទំនាក់ទំនងសាជាថ្មីជាមួយក្រុមជំនុំយើង ព្រមទាំងជួយគាត់ឲ្យមានសកម្មភាពម្ដងទៀតក្នុងកិច្ចការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សបានទេ? (រ៉ូម ១៥:១; ហេព្រើរ ១២:១២) របៀបដែលព្រះយេស៊ូជួយសាវ័ករបស់ទ្រង់កាលដែលពួកគាត់ខ្សោយមួយរយៈនោះ បង្ហាញពីអ្វីដែលយើងអាចធ្វើសព្វថ្ងៃនេះបានដែរ។
ចូរបង្ហាញការយកចិត្តទុកដាក់
១២. (ក) មិនយូរប៉ុន្មានមុនព្រះយេស៊ូសោយទិវង្គតនោះ តើសាវ័ករបស់ទ្រង់បានធ្វើអ្វី? (ខ) ទោះជាពួកសាវ័កបានបង្ហាញឲ្យឃើញភាពខ្សោយក្ដី តើព្រះយេស៊ូប្រព្រឹត្តយ៉ាងណាទៅលើពួកគាត់?
១២ នៅចុងកិច្ចបំរើផ្សាយរបស់ព្រះយេស៊ូនៅលើផែនដី ពេលដែលទ្រង់ហៀបនឹងសោយទិវង្គតនោះ សាវ័កទាំងអស់បាន«រត់ចោលទ្រង់»។ ដូចព្រះយេស៊ូបានទាយទុកជាមុន ពួកគាត់«ខ្ចាត់ខ្ចាយទៅ ដោយខ្លួនៗ»។ (ម៉ាកុស ១៤:៥០; យ៉ូហាន ១៦:៣២) តើព្រះយេស៊ូប្រព្រឹត្តយ៉ាងណាទៅលើគូកនរបស់ទ្រង់ដែលមានភាពខ្សោយខាងវិញ្ញាណ? មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយពីទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញនោះ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលទៅអ្នកកាន់តាមខ្លះរបស់ទ្រង់ថា៖ «កុំខ្លាចអី! ចូរទៅប្រាប់ដល់បងប្អូនខ្ញុំផង ឲ្យគេទៅឯស្រុកកាលីឡេទៅ គេនឹងឃើញខ្ញុំនៅស្រុកនោះហើយ»។ (ម៉ាថាយ ២៨:១០) ទោះជាពួកសាវ័កបានបង្ហាញឲ្យឃើញភាពខ្សោយក្ដី ព្រះយេស៊ូនៅតែបានហៅពួកគាត់ជា«បងប្អូន»របស់ទ្រង់។ (ម៉ាថាយ ១២:៤៩, ខ.ស.) ព្រះយេស៊ូមិនបាក់ទឹកចិត្តឬលែងទុកចិត្តនឹងពួកគាត់ឡើយ។ ដោយធ្វើដូច្នេះ ព្រះយេស៊ូបានបង្ហាញនូវព្រះទ័យមេត្ដានិងការអត់ឱនទោស ដូចព្រះយេហូវ៉ាមានសេចក្ដីមេត្ដាករុណានិងលើកលែងទោសដែរ។ (ពង្សាវតារក្សត្រទី២ ១៣:២៣) តើយើងអាចធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូបានយ៉ាងណា?
១៣. តើយើងគួរមានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះពួកអ្នកដែលខ្សោយខាងវិញ្ញាណ?
១៣ យើងក៏គួរយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងជ្រាលជ្រៅចំពោះពួកអ្នកដែលមានសកម្មភាពតិចជាងមុន ឬរហូតដល់ឈប់មានសកម្មភាពក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយទាំងស្រុង។ យើងនៅតែនឹកចាំពីការប្រព្រឹត្តដែលប្រកបទៅដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលគាត់ធ្លាប់មានពីមុន គាត់ប្រហែលជាបានប្រព្រឹត្តដូច្នេះអស់ជាច្រើនទសវត្សរ៍មកហើយ។ (ហេព្រើរ ៦:១០) យើងពិតជានឹកគាត់ណាស់។ (លូកា ១៥:៤-៧; ថែស្សាឡូនីចទី១ ២:១៧) ប៉ុន្តែ តើយើងអាចបង្ហាញយ៉ាងដូចម្ដេចថា យើងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះគាត់?
១៤. តើយើងអាចយកតម្រាប់តាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូបានយ៉ាងណា ក្នុងការជួយមនុស្សដែលខ្សោយខាងវិញ្ញាណ?
១៤ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលប្រាប់សាវ័កទ្រង់ដែលបានធ្លាក់ទឹកចិត្តនោះថា ពួកគាត់គួរតែទៅស្រុកកាលីឡេហើយនឹងឃើញទ្រង់នៅទីនោះ។ បើនិយាយឲ្យចំទៅ ព្រះយេស៊ូបានអញ្ជើញពួកគាត់ឲ្យចូលរួមក្នុងកិច្ចប្រជុំពិសេសមួយ។ (ម៉ាថាយ ២៨:១០) ស្រដៀងគ្នាសព្វថ្ងៃនេះដែរ យើងលើកទឹកចិត្តពួកអ្នកដែលខ្សោយខាងវិញ្ញាណឲ្យចូលរួមកម្មវិធីប្រជុំតាមក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាន ហើយយើងប្រហែលជាត្រូវលើកទឹកចិត្តគាត់ជាច្រើនដងផងក៏មិនដឹង។ ក្នុងករណីរបស់ពួកសាវ័កនោះ សេចក្ដីអញ្ជើញមានលទ្ធផលល្អ ដ្បិត«ពួកសិស្សទាំង១១នាក់ គេទៅឯស្រុកកាលីឡេ ដល់ភ្នំដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់»។ (ម៉ាថាយ ២៨:១៦) យើងក៏មានអំណរក្រៃលែង! ពេលបងប្អូនដែលខ្សោយខាងវិញ្ញាណធ្វើស្រដៀងគ្នានេះដោយចាប់ផ្ដើមមកឯកិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទានសាជាថ្មីស្របទៅតាមសេចក្ដីអញ្ជើញរបស់យើង។—លូកា ១៥:៦
១៥. ស្តីអំពីការស្វាគមន៍បងប្អូនខ្សោយខាងវិញ្ញាណដែលមកឯកន្លែងប្រជុំរបស់យើង តើយើងអាចយកតម្រាប់តាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូបានយ៉ាងណា?
១៥ ពេលដែលបងប្អូនគ្រីស្ទានខ្សោយខាងវិញ្ញាណនោះមកដល់សាលព្រះរាជាណាចក្រ តើយើងប្រព្រឹត្តយ៉ាងណា? សូមគិតទៅមើល តើព្រះយេស៊ូធ្វើអ្វីពេលដែលទ្រង់ទតឃើញពួកសាវ័កជុំគ្នានៅឯកន្លែងដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលប្រាប់នោះ ទោះជាពីមុនពួកគាត់មានជំនឿខ្សោយមួយរយៈក៏ដោយ? គឺ«ទ្រង់យាងមកមានបន្ទូលនឹងគេ»។ (ម៉ាថាយ ២៨:១៨) ទ្រង់មិនបានឈរសម្លឹងមើលពួកគាត់ពីចំងាយទេ តែទ្រង់បានយាងទៅជួបពួកគាត់វិញ។ សូមស្រមៃគិតអំពីគ្រានោះ ពួកសាវ័កប្រាកដជាធូរចិត្តណាស់ ពេលដែលព្រះយេស៊ូយាងទៅជួបពួកគាត់ដូច្នេះ! សូមឲ្យយើងទៅជួបហើយស្វាគមន៍យ៉ាងកក់ក្ដៅដូចគ្នាដែរ ចំពោះបងប្អូនខ្សោយខាងវិញ្ញាណដែលព្យាយាមត្រឡប់មកក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានវិញ។
១៦. (ក) តើយើងអាចរៀនអ្វីខ្លះ ពីរបៀបដែលព្រះយេស៊ូប្រព្រឹត្តទៅលើអ្នកកាន់តាមទ្រង់? (ខ) ស្តីអំពីបងប្អូនដែលខ្សោយខាងវិញ្ញាណ តើយើងអាចបង្ហាញយ៉ាងណាថាយើងមានទស្សនៈដូចព្រះយេស៊ូ? (សូមមើលសម្គាល់ហេតុ)
១៦ តើព្រះយេស៊ូបានធ្វើអ្វីទៀត? មុនបង្អស់ ទ្រង់បានប្រកាសថា៖ «គ្រប់ទាំងអំណាចបានប្រគល់មកខ្ញុំ»។ ទីពីរ ទ្រង់បានប្រគល់កិច្ចការឲ្យពួកគាត់ធ្វើដោយមានបន្ទូលថា៖ «ចូរទៅបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សនៅគ្រប់ទាំងសាសន៍»។ ទីបី ទ្រង់បានសន្យាថា៖ «ខ្ញុំក៏នៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាជារាល់ថ្ងៃដែរ»។ ប៉ុន្តែ តើអ្នកកត់សម្គាល់ទេ ថាព្រះយេស៊ូមិនបានធ្វើអ្វី? ទ្រង់មិនបានបន្ទោសសិស្សទ្រង់ដោយសារពួកគាត់មានចិត្តសង្ស័យ ឬបានប្រព្រឹត្តខុសឡើយ។ (ម៉ាថាយ ២៨:១៧) តើរបៀបទាក់ទងនេះមានលទ្ធផលល្អឬទេ? គឺមានលទ្ធផលល្អមែន ដ្បិតមិនយូរប៉ុន្មានទៀត ពួកសាវ័កចាប់ផ្ដើម«ចេះតែបង្រៀន ព្រមទាំងប្រាប់ដំណឹងល្អ»ម្ដងទៀត។ (កិច្ចការ ៥:៤២) បើយើងយកតម្រាប់តាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូដោយមានទស្សនៈនិងប្រព្រឹត្តទៅលើបងប្អូនដែលខ្សោយខាងវិញ្ញាណដូចព្រះយេស៊ូ នោះយើងអាចឃើញលទ្ធផលល្អគួរឲ្យត្រេកអរក្រៃលែងដែលមានក្នុងក្រុមជំនុំនាតំបន់យើងដែរ។ *—កិច្ចការ ២០:៣៥
«ខ្ញុំក៏នៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាជារាល់ថ្ងៃដែរ»
១៧, ១៨. បន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូដែលថា៖ «ខ្ញុំក៏នៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាជារាល់ថ្ងៃ» តើបន្ទូលនោះបង្កប់អត្ថន័យអ្វីដែលពង្រឹងកម្លាំងចិត្ត?
១៧ ពេលដែលព្រះយេស៊ូបង្គាប់ឲ្យធ្វើកិច្ចការនោះ ទ្រង់ក៏មានបន្ទូលចុងក្រោយបង្អស់ថា៖ ‹ខ្ញុំក៏នៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាជារាល់ថ្ងៃដែរ›។ បន្ទូលនេះបង្កប់អត្ថន័យមួយដែលពង្រឹងកម្លាំងរបស់អស់អ្នកដែលខិតខំបំពេញតាមបទបញ្ជារបស់ព្រះយេស៊ូដែលឲ្យបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស។ មិនថាបច្ចាមិត្តប្រឆាំងយ៉ាងណានឹងកិច្ចបំរើផ្សាយរបស់យើងអំពីព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ ឬប្រើពាក្យប្រមាថណាក្ដី នោះយើងមិនមានហេតុភ័យព្រួយឡើយ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះព្រះយេស៊ូដែលជាមគ្គុទ្ទេសក៍របស់យើង ទ្រង់មាន‹គ្រប់ទាំងអំណាចនៅលើស្ថានសួគ៌ហើយលើផែនដីផង› ហើយទ្រង់ក៏នៅជាមួយយើងដើម្បីគាំទ្រយើងដែរ!
១៨ បន្ទូលដែលជាសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះយេស៊ូថា៖ ‹ខ្ញុំក៏នៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាជារាល់ថ្ងៃ› ក៏ជាអ្វីដែលសំរាលទុក្ខយើងផងដែរ។ កាលដែលយើងព្យាយាមធ្វើតាមបង្គាប់របស់ព្រះយេស៊ូឲ្យបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សនោះ ថ្ងៃខ្លះយើងមានអំណរមែន តែថ្ងៃខ្លះយើងក៏បាក់ទឹកចិត្តដែរ។ (របាក្សត្រទី២ ៦:២៩) យើងខ្លះបានឆ្លងកាត់នូវគ្រាសោកសង្រេងពេលកាន់ទុក្ខក្រោយពីបងប្អូនមិត្តស្ងួនភ្ងាស្លាប់ទៅ។ (លោកុប្បត្តិ ២៣:២; យ៉ូហាន ១១:៣៣-៣៦) បងប្អូនឯទៀតកំពុងតែស៊ូទ្រាំនឹងភាពចាស់ជរា ជាគ្រាដែលសុខភាពនិងកម្លាំងចេះតែអន់ទៅៗ។ (សាស្ដា ១២:១-៦) បងប្អូនឯទៀតធ្លាក់ទឹកចិត្តម្ដងម្កាល។ (ថែស្សាឡូនីចទី១ ៥:១៤) ហើយបងប្អូនយើងកាន់តែច្រើននាក់កំពុងតែពុះពារទាំងលំបាកនូវបញ្ហាសេដ្ឋកិច្ច។ យ៉ាងណាក៏ដោយ មិនថាមានការពិបាកយ៉ាងណាក្ដី យើងនៅតែទទួលបានជោគជ័យក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយរបស់យើងពីព្រោះព្រះយេស៊ូគង់នៅជាមួយនឹងយើង‹ជារាល់ថ្ងៃ› រួមទាំងថ្ងៃអាក្រក់ជាទីបំផុតក្នុងជីវិតយើងដែរ។—ម៉ាថាយ ១១:២៨-៣០
១៩. (ក) តើសេចក្ដីបង្គាប់ពីព្រះយេស៊ូឲ្យបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សនោះ រួមបញ្ចូលការណែនាំអ្វីខ្លះ? (ខ) តើអ្វីជួយឲ្យយើងបំពេញតាមបង្គាប់របស់ព្រះគ្រីស្ទ?
១៩ អត្ថបទនេះនិងអត្ថបទមុនបានសឲ្យឃើញថា សេចក្ដីបង្គាប់ពីព្រះយេស៊ូឲ្យធ្វើកិច្ចការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សនោះ គឺរួមបញ្ចូលគ្រប់ទិដ្ឋភាពទាំងអស់។ ព្រះយេស៊ូបានជំរាបយើងអំពីមូលហេតុដែលយើងត្រូវធ្វើតាមបង្គាប់នេះ ហើយប្រាប់ថាត្រូវធ្វើឡើងនៅកន្លែងណាដែរ។ ទ្រង់ក៏មានបន្ទូលប្រាប់អំពីអ្វីដែលយើងត្រូវបង្រៀន ហើយថាត្រូវធ្វើដូច្នេះរហូតដល់ពេលណាដែរ។ ត្រូវមែន ការសម្រេចកិច្ចការនេះគឺពិបាកណាស់។ ប៉ុន្តែ យើងអាចសម្រេចការនេះបាន ដោយសារយើងមានអំណាចរបស់ព្រះគ្រីស្ទកំពុងតែគាំទ្រយើង ហើយដោយទ្រង់មានវត្តមាននៅជាមួយនឹងយើងផងដែរ មែនទេ?
[កំណត់សម្គាល់]
^ វគ្គ 3 ព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយបានបកប្រែខទាំងនេះយ៉ាងត្រឹមត្រូវហើយស្របទៅតាមឯកសារយោងមួយដែលពន្យល់ថា ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា «[ចូរ]ធ្វើពិធីជ្រមុជទឹកអោយគេ . . .។ ត្រូវបង្រៀនគេ» មិនមែនថា ‹ធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹកឲ្យ ហើយបង្រៀន› ដូចចែងក្នុងព្រះគម្ពីរសមាគមខ្មែរនៃព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធនោះទេ។ ដូច្នេះ បទបញ្ជាឲ្យធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹកឲ្យ និងបង្រៀនគេ គឺ«មិនមែនជា . . . ការប្រព្រឹត្តបន្តបន្ទាប់ពីគ្នាឡើយ»។ ផ្ទុយទៅវិញ «ការបង្រៀនជាកិច្ចការដែលយើងធ្វើជាបន្ត ពោលគឺ ត្រូវបង្រៀនសិស្សមុននឹងគេទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក . . . ហើយក៏ត្រូវបង្រៀនទៀតក្រោយពីទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹករួចហើយដែរ»។
^ វគ្គ 16 រីឯទស្សនៈដែលយើងគួរមានចំពោះបងប្អូនដែលខ្សោយខាងវិញ្ញាណ និងរបៀបជួយគាត់ នោះមានពត៌មានបន្ថែមក្នុងទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ថ្ងៃទី១ ខែឧសភា ឆ្នាំ២០០៣ ទំព័រ១៤-១៧។
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
• តើយើងអាចបង្រៀនអ្នកដទៃបានយ៉ាងណា ឲ្យកាន់តាមអ្វីដែលព្រះយេស៊ូបង្គាប់នោះ?
• តើសិស្សថ្មីអាចរៀនមេរៀនអ្វីខ្លះ ពីបងប្អូនឯទៀតក្នុងក្រុមជំនុំ?
• តើយើងអាចធ្វើអ្វី ដើម្បីជួយពួកអ្នកដែលខ្សោយខាងវិញ្ញាណ?
• បន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូដែលថា៖ «ខ្ញុំក៏នៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាជារាល់ថ្ងៃ» តើបន្ទូលនេះបង្កប់អត្ថន័យអ្វី ដែលពង្រឹងកម្លាំងនិងសំរាលទុក្ខនោះ?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ១៥]
យើងត្រូវធ្វើជាអ្នកបង្រៀនផង ហើយជាអ្នកនាំផ្លូវផងដែរ
[រូបភាពនៅទំព័រ១៧]
សិស្សថ្មីតែងរៀនមេរៀនល្អៗ ពីគំរូរបស់អ្នកដទៃ